Dawa

[no name]

HISTORIA PREKËSE E SARËS

Historia e Sars, ashtu siç e përshkruan vete ajo ne këtë letër . Ne po e përkthejmë historinë e saj me qëllim që tua bëjmë të ditur se si arriti Sara që vetëm për tre jave të falë 5 kohët e namazit, të mësoj suren Fatiha, Nebe, Jusuf dhe te veshe hixhabin. Shpresojmë qe kjo letër te arrije ne zemrën e çdokujt që dëshiron që të drejtohet në rrugën e drejtë, dhe le të jetë Sara shembull I tij për tu ndjekur . Le ta lëmë Sarën të flasë, e cila është ulur në një qoshe të xhamisë ku shkruan letrën e saj të fundit para se të vdesë :

Kam një ndjenjë që me bën te mendoj se kjo është hera e fundit ku kam kapur penën për të shkruar, në ketë qoshe të xhamisë .Fillimi im fillon që atje... nga Libani.. nga fëmijëria ime nuk ruaj shumë kujtime.. shtëpinë e gjyshit..familjen time..të afërmit ... Në shkollë orën e mësimit të fesë e kryeja me muslimanët, kurse ne shtëpi nëna më kish vendosur një kryq të madh mbi krevatin tim . E dija që isha muslimane por pa kuptuar gjë nga kjo fe .Kur shkelem në Nju Zelande isha shumë e lumtur . Mendoni dhe vete një vajze në moshën 10 vjeçe e gjen veten para një vendi të lirë, të bukur dhe të zhvilluar . Fillova ti hedh hapat e parë të adoleshencës dhe zbulova që jam shumë e bukur dhe shumë tërheqëse Te rinjtë kërkonin që të ishin sa më afër meje dhe donin që të fitonin dashurinë time .Bukuria që kisha ish një shpatë me të cilën fillova të realizoj çdo dëshire timen, përveç familjes e cila më ka munguar gjithmonë .Pas ca kohesh, babai u nda nga nëna dhe secili prej tyre u martuan dhe u transferuan nga qyteti ku jetonim, duke me lënë mua te vetme pa familje .Kur mbeta e vetme mu desh që të punoja për të plotësuar nevojat e mia personale .

Bukuria ime u bë çelësi për tu punësuar, ndërthurja e theksit të arabishtes me atë te anglishtes e bënte të folurën time shume tërheqëse, gjë të cilën se kish asnjë vajze Australiane . Njoha dhe një djalë dhe jetoja me të .Një natë teksa po punoja ne lokal një nga klientët e lokalit me propozoi që të merrja pjesë në konkursin e bukurisë në qytetin ku banoja, duke më thënë se ishte i sigurtë se do të fitoja kurorën dhe më pas mund të fitoja dhe kurorën e miss universit , kush e di? Kaq mjaftoi që unë të filloj të fantazoj gjatë rreth të qenit miss . E qerasa klientin me diçka, i cili filloi të më thotë që trupi yt i bukur e meriton që të kurorëzohet me kuroren e miss botës dhe të jetë simbol i femrës dhe dashurisë .Kështu hyra ne konkurs dhe me të vërtetë fitova dhe u bëra vajza më e dëgjuar ne qytetin tim. Më shoqëronin shume njerëz, argëtohesha dhe nuk lija kënaqësi pa e provuar .Ndjeva që shumë njerëz me kishin zili për atë që kisha dhe për të ardhmen time .Tani nuk isha me një punonjëse e një lokali, por fillova të kem punë të ndryshme dhe me të ardhura të shumta . Pata dhe kontrata me kompani të ndryshme për reklamat e prodhimeve te tyre . Në të njëjtën kohe pozoja për revista të ndryshme, ku fotografët mundoheshin të nxirrnin në pah çdo imtësi të bukurisë së trupit tim gjë e cila i linte pa mendje blerësit e këtyre revistave .Fama që arrita më bëri të njihem me shumë personalitete të mëdha të shoqërisë Nju Zelandeze . U njoha dhe me shumë familje libaneze që jetonin atje dhe krijova lidhje me ta . Kur isha në shoqërinë e tyre ndjeja një kënaqësi, që nuk e ndjeja me të tjerët, megjithëse zakonet e tyre nuk ndryshonin nga ata të banorëve të tjerë, ndoshta rrënjët e njëjta dhe dashuria për vendin me bënin të ndihesha më mire mes tyre .Disa prej tyre ishin muslimane dhe disa kristiane, kurse unë as muslimane as kristiane por kjo nuk përbënte ndonjë problem për mua dhe të gjithë krenoheshin me mua .Nuk e di nëse kjo ditë ish e vërtetë për mua, apo unë thjesht e kam imagjinuar si të tillë. Isha e ftuar për darkë nga një familje libaneze që i njihja . Familje ishte muslimane, i doja shumë dhe i urreja në të njëjtën kohë, pasi nuk mund të merrja mikun tim atje . Megjithatë ndjeja një qetësi të habitshme kur isha mes tyre .Para se të shkoja tek kjo familje, kisha rënë dakord me të dashurin që të përgatiste gjithçka deri sa të kthehesha unë . Teksa po hanim darkë ata me flisnin mbi Libanin, dhe se unë duhej ta mësoja mire arabishten, pasi ishte gjuha e vendit tim . Unë nuk ua vija veshin fjalëve të tyre dhe vetëm sa u buzëqeshja dhe mezi prisja që të shkonte ora dhe të largohem . Që të ma mbushnin mendjen ata ndezën televizorin dhe e çuan tek një kanal arab, ku u shfaq një i ri duke folur . Unë e ndiqja televizorin vetëm me sy, por me pas nga diskutimet e tyre rreth temës që flitej dhe personit që fliste më detyruan që ta ndjek me vëmendje .E pyeta atë që kisha pranë se kush ishte ky, dhe më tha që quhej Amr Khaled dhe po flet biseda fetare . Fetare ? Pyeta veten, po mua ç’më lidh me fenë ? Unë mezi po pres të largohem . Mirëpo fjalët që përkthenin në anglisht bisedën më tronditën . Ky teolog po fliste mbi nderin, pastërtinë morale, Çfarë? Frymëmarrja filloi të më shtohej me shpejtësi dhe zemra më rrihte fuqishëm. Nderi, fjalë që se kisha dëgjuar më parë por që tingëllonte bukur .. i ndershëm..i pastër moralisht..i pafajshëm.. kurse unë nuk jam e tillë.. unë jam e ndotur në llumin e gjynaheve . U mundova te çohem dhe të kërkoj leje për tu larguar, por diçka më kish gozhduar në vendin ku isha dhe nuk munda të lëviz ... diçka më bëri ta dëgjoj bisedën deri në fund ... fillova të qaj dhe të qaj me të madhe, me ngashërime .. nuk e ndieja prezencën e ndokujt aty dhe vetëm qaja...unë, unë nuk jam e pastër moralisht, pa fe dhe pa identitet .. do të digjem në zjarrin e xhehenemit.. nuk do më bëjë dobi bukuria ime dhe nuk do të më pranojë ZOTI . O ZOT i madh, si nuk e kam shijuar më parë bukurinë e kësaj fjale.. nder ..Nuk mbaj mend se si u ktheva deri tek shtëpia dhe se kë gjeta atje, por ajo që kujtoj është se e pashë veten para kompjuterit kisha marre adresën e folësit, (amrkhaled.net) dhe isha futur në faqen e tij të internetit dhe po lexoja . U mundova që të kuptoj por arabishtja e çalë që flisja unë më tradhëtoi shpejt . Fillova ti shkruaj personit që kisha pare në tv pak çaste më parë me fjalët :Vëllau im më i madh ... ishte letra ime e parë ku interesohesha mbi Zotin, fenë dhe mbi jetën time . Në fund e pyeta nëse ekzistonte mundësia që Zoti të më pranojë dhe të jem muslimane .. O ZOT ..fillova te dal nga gjendja ku isha dhe të afrohem drejt teje .Kompjuteri u bë shoku im më i mirë ... letrat që ti dërgoja ty vëlla Amr, dhe përgjigjet tua, u bënë ndihmësi im më i madh . Kur mora numrin tënd të celularit dhe bisedova me ty për herë të parë, ishte hera ime e parë që dikush më drejtohej me : esselamu alejkum, me përshëndeste dhe më uronte dhe para se nusja juaj të merrte telefonin dhe të flisja dhe me te, ndjeva që emocionet që kisha në fillim u zhdukën .Kur me arritën kasetat e para të Kuranit të cilat mi dërgove ti, nuk u besoja syve ..i dëgjoja shpesh duke e lënë zërin e lexuesit të depërtonte në çdo qoshe të shpirtit tim .. ku ndieja një qetësi të habitshme dhe të paprovuar më parë .Fillova të mësoj Kuran për herë të parë në jetën time.. mësova përmendesh suren Nebe dhe Fatihane, që të falem me to .. dhe fillova të falem dhe të falem, sikur doja që të kompensoja atë që më kish humbur .A të jua përshkruaj dhe shikimet e shokëve dhe shoqeve të klasës, kur hyra për herë të parë në klasë me shami dhe rroba të gjera ? Asnjë nga shokët dhe shoqet nuk më njohu në fillim, kur më njohën të gjithë më rrethuan dhe shikonin të shastisur . Rrethi që formuan rreth meje dhe habija që tregonin më bënë ti shikoj si për herë të parë ..kush janë këta ..si kam mundur të jetoj me ta deri tani ?Fillova të mësoj suren Jusuf, e cila flet për profetin e ndershëm dhe të pastër ...dhe lotët me rridhnin mbi rreshta .. o ZOT dua të kompensoj çdo gjë që më ka humbur nga jeta ime, që ti shërbej përhapjes së fesë .. por nuk do të bëhet vetëm ajo që TI o ZOT e ke caktuar dhe ja sot ditën e enjte ndodhem në xhami duke iu falur dhe lutur ZOTIT, pasi nesër do ti dorëzohem dorës së kirurgut të trurit, për të hequr një tumor kanceroz, i cili ka lëshuar rrënjët e tij në kokën time .ZOTI im .. ndjej sikur nuk do të kthehem më .. ndjej sikur do të takohem me ty ashtu siç jam duke fjetur e dorëzuar ndaj dorës së kirurgut .. o ZOT nuk do të të pyes nëse do i falesh njerëz si unë, pasi e di që Ti je Mëshirues .. dhe e di që pendimi im dhe lutjet e mia mi kanë fshirë gjynahet e mëparshme dhe më kanë pastruar prej llumit të tyre . O Zoti im, a do të mund të arrij një ditë që Ti të jesh i kënaqur ndaj meje dhe të më shohësh mua ? Po a do më pranosh mua o Zot, unë e cila të kam harruar për një jetë të tërë .. dhe pas derës tënde jam kapur veçse ditët e fundit ? O Zot, para teje qëndroj .. mikeshë e mëshirës tënde jam dhe shpresoj që më falësh për ato që kam vepruar ..

ZOTI IM .............

Nëse ma merr shpirtin, ma merr duke qene i kënaqur ndaj meje, dhe nëse me lë të jetoj, më ndihmo që ti shërbej fesë sate... dhe shpresoj prej jush qe te luteni për mua ...

SARA

Te nesërmen Sara vdes gjate operacionit ....... ZOTi e mëshiroftë .

Kurse me poshtë do të mund të njiheni me e-mail- at të cilat Sara ia dërgoi prof. Amr Khalid, nëpërmjet internetit .

Emaili i parë pas ndodhisë ne shtëpinë e miqve të saj libaneze :

I am a Lebanese girl with a Muslim father and Christian mother, I lived in Lebanon for the first 10 years of my life and then I migrated with my parents to Australia where I was completely cut off from any Arabic Culture or Islamic teachings, until I am 22 yrs old now, for I am a Muslim by name only, I do not know how the Quran looks life, I do not know the fatiha and do not know how to pray and religion does not play any role in my life whatsoever. Then my parents got divorced and they each re-married, I entered university and both my parents left Australia, they left me alone with no family or siblings and without knowing anything about my family in Lebanon. I lived alone and was forced to work to afford living by myself for I go to university in the morning and work at a bar at night and I have a boyfriend and have not left anything harram, except that I have done it, for I have completely adapted the Western way of living. I know very simple Arabic and I am very beautiful and I participated in a beauty queen's contest in New Zealand and I won in the city I live in. I am now preparing to enter a bigger contest in NewZealand, and I have become a supermodel on the cover of many inappropriate magazines, and through all this, I was visiting a family of Lebanese origin in Australia and they were watching a halaqua for Amr Khaled about iffa (modesty, purity, chastity) and it had the website on it, and I completely fell apart b/c I felt he was speaking to me. I ask if allah can accept me .

Përkthimi...

( Unë jam një vajzë Libaneze, me origjinë muslimane, baba musliman dhe nënë kristiane. Vitet e para te jetës i jetova ne Liban . Kur isha 10 vjeç familja ime emigroi për në Australi, dhe me këtë u prenë lidhjet tona me lindjen e mesme . Sot jam 22 vjeç dhe me emigrimin tone përfunduan lidhjet e mia me fenë dhe nuk di më shumë veçse jam muslimane dhe nuk e di dhe formën e Kuranit, as Fatihanë dhe nuk di se si të falem dhe se feja nuk luan ndonjë rol në jetën time . Më vonë prindërit e mi u divorcuan dhe secili prej tyre u rimartua dhe kur unë u futa në universitet, ata u larguan nga Australia, duke me lënë të vetme pa familje apo vëllezër e motra dhe pa ditur gjë mbi pjesën tjetër të familjes në Liban .

Unë jetova e vetme dhe u detyrova që të punoj për tu kujdesur për veten dhe për të ndjekur studimet në universitet . Ditën studioja dhe natën punoja në një lokal dhe kam pasur dhe një shok . Nuk kam lënë gjë të ndaluar (haram) pa e bërë pa pasur turp apo dhimbje, pasi isha adoptuar plotësisht me jetën e perëndimit . Flas një arabishte të thjeshtë dhe jam shumë e bukur dhe kam marrë pjesë dhe në një konkurs bukurie të zhvilluar në Nju zelandë, ku fitova çmimin e parë të qytetit ku jetoj . Tani po përgatitem për të marrë pjesë në një konkurs më të madh bukurie në Nju zelande . Jam bërë dhe top modele e disa revistave . Gjatë kësaj kohe vizitoja një familje me origjine Libaneze që jetojnë në Australi dhe në një nga vizitat i gjeta duke ndjekur një emision fetar të Amr Khaled, i cili fliste rreth nderit (pastërtisë morale) dhe në ekran shfaqej adresa e faqes se internetit të tij . U trondita nga ajo që dëgjoja dhe ndjeva se ai po më drejtohej mua .

Po ju shkruaj pasi dua të di nëse është e mundur që Allahu të më pranojë mua ) .

Pasi profesor Amr Khaled e mori këtë email, i dërgoi Sares një email, ku i shkruante se Zoti i fal të gjitha gjynahet, dhe se nga atributet e tij, është i Mëshirshmi, dhe se Ai ia ka bërë detyrë vetes së Tij mëshirën ndaj krijesave, dhe se ka thënë që mëshira e Tij, është më e madhe se dënimi i Tij . Më pas i tregoi histori të njerëzve të cilët kishin kryer vepra te këqija dhe më pas ishin penduar, dhe se Zoti ua kish falur .

Dy ditë më pas Sara i shkruan përsëri duke i thënë :

I cant Belive that allah can forgive me ,I cant stop crying, I need to learn How to pray to allah

(Nuk mund ta besoj se Allahu do të më falë, vazhdoj të qaj dhe kam nevoje të mësoj se si të falem ).

Më pas prof. Amr Khaled i kërkoi adresën e saj që ti dërgojë kaseta Kurani, dhe kasetat e emisioneve të tij .

Sara ia dërgoi adresën e saj të mëposhtme :

The address is: 28a cornhill st,North east valley, Dunedin, New Zealand

Pasi i morri kasetat, Sara i dërgon këtë mesazh :

I dont know how to thank you... No one takes care of me like you... I wish if I have a brother like you..

( nuk di se si tju falënderoj ... Askush nuk kujdeset për mua siç kujdeseni ju .. Do të doja të kisha një vëlla si ju ..)

Pas dy ditësh, i dërgon mesazhin e mëposhtëm :

Salam aleekom, are u ok? I have a big surprise for you.. I learned sorat al naba.. I can say it without looking to quran.Im gonna pray with it.

( selamu alejkum, mirë jeni ? Kam një surprizë për ju . Mësova suren Nebe dhe mund ta them pa e parë në Kuran dhe do të falem me të ) .

Pas një jave i dërgon një mesazh tjetër ku i thotë :

Salam aleekom ,I learned surat youssif , I thought that I will not but alhamd lellah

( Selam alejkum, mësova suren Jusuf . Kujtoja se nuk do te mundem, por falënderoj Zotin.

Pas një dite të vetme I dërgon këtë mesazh :

Salam aleekom ,I wear heejab ,and left my boy friend, and I left the comptetion

(Selamu alejkum, unë kam veshur hixhabin dhe e lashë djalin që doja bashkë me konkursin e bukurisë ) .

Pas tre ditësh i dërgon një mesazh tjetër ku i thotë :

Salam aleekom, really I dont know how to thank you. I wish if I can live more to do something to islam,But it seems God wants something else. Anyway alhamd lellah

( selamu alejkum, në të vërtetë nuk di si t’ju falënderoj .Shpresoj që të jetoj me shumë që të bëj diçka për fenë islame, por me sa duket Zoti ka vendosur diçka tjetër. Sido që të jetë falënderoj Zotin ) .

Më pas prof. Amr Khaled bashkë me gruan e tij, kontaktojnë me të në telefon, për tu siguruar mbi gjendjen e saj dhe njoftohen se Sara kish zbuluar se vuante nga një tumor në tru, dhe se do ti nënshtrohet një operacioni, ku mundësia për të shpëtuar ish vetëm 20 % .

Dy ditë para se të futet në sallën e operimit shkruan këto mesazhe :

Salam aleekom, do you think that god will forgive me? Do you think that I will go to janna? or God will put me in the hell?

( selamu alejkum, besoni më të vërtet se Zoti do të më falë mua ? Mendoni se unë do të shkoj në xhenet apo ferr )

I love God , Iam talking to him now hope he loves me too

( Unë e dua Zotin dhe unë po flas më të tani, shpresoj që dhe Ai të më dojë mua )

I want my mother to call me before friday I am sure she will be sad and May be she will come to see me I didn't see her since 1997

( do të doja që nëna të më telefononte para ditës së premte . Jam e sigurte që do të mërzitet .

Ndoshta do të vijë të më shohë, pasi nuk më ka pare qysh nga viti 1997 ) .

Salam aleekom, Im going to the hospital,I lived 22 years away from god but from 3 weeks I swear that I left my boy friend , and I wear hijaab only for allah ,I don't know muslims except you and the visitors in the forum , so please pray for me and for my mother

( selamu alejkum, unë po shkoj në spital . Kam jetuar 22 vjet larg Zotit, por që prej 3 javësh jam penduar dhe e lashë dhe djalin që doja, vesha dhe hixhabin vetëm për hatër të Zotit . Nuk njoh muslimanë të tjerë përveç jush dhe vizitorëve të forumit tuaj, kështu që lutuni për mua dhe për nënën time )

Mesazhi i fundit vjen nga shoqja e Sarës :

Sarah is dead,Im so sorry for your loss

(Sara vdiq, ngushëllimet e mia ).

[no name]

SHKATËRRIMI I SOTËM I NJERËZIMIT DHE VUAJTJET E TIJ

Asnjë njeri i menqur nuk dyshon se njerëzimi do të shkatërrohet dhe zhduket nëse vazhdon se ndjekuri rrugën në të cilën është duke ecur.

“Nëse ju i ktheni shpinën (All-llahut dhe fesë së tij), Ai do t’ju zëvendësojë me një popull tjetër, e ata nuk do të jenë si ju”. (Muhammed: 38)

Në hadithin që transmeton Zejneb binti Xhahshi thuhet: Ajo i tha (të dërguarit): “O i dërguar i All-llahut! A do të shkatërrohemi derisa në mesin tone ka të mire?” Ai tha: “Po,nëse shumohet e keqja”. Gjendja e njerëzimit sot është e ngjashme me atë me të cilën u ballafaqua Muhammedi (alejhis-selam). Ajo i ngjan asaj të përshkruar nga All-llahu në Kur’an:

“Shkatërrimi (fesadi) u paraqit në tokë e në det për shkak të veprave të njerëzve,e me këtë të prejetojnë ata(njerëzit)një pjes të asaj të keqeje që e bënë , e ndoshta ata do të tërhiqen (nga e keqja).” (Err-Rrum:41)

Duket sikur Muhammedi (alejhis-selam) na shikonte nga prapa perdeve të shumta të fshehtësisë , ku thonte:




“Betohem në Atë në dorë të Cilit është shpirti im! Nuk do të bëhet Kijameti para se të vriteni mes veti , të kryqëzoni shpatat me njëri- tjetrin dhe para se ta trashëgojnë botën më të këqinjët në mesin tuaj”.

Ibni Umeri transmeton nga Muhammedi (a.s) se ai ka thënë:

“Si do të bëhet me ju në kohën kur të jenë situr njerëzit dhe të mbesin krundet e njerëzve , paktet dhe amanetet e tyre të jenë shkelur dhe përzier kështu”, dhe i lidhi gishtat me njëri-tjetrin”. Shokët e tij thanë: “Çka të bëjmë , o i Dërguar i All-llahut?” Ai tha: “Merrni atë që është e mirë dhe lëreni atë që urreni , afrojuni çështjes suaj të veçantë dhe lëreni çështjen e shumicës suaj”, në një transmetim tjetër thuhet: “Ruajuni ngjyrosjes në fenë e Zotit”.

Nëse shikojmë gjendjen e njerëzimit sot , do ta kuptojmë fjalën e Abdullah Ibni Mes’udit: “Do të shkojnë të mirët sikurse të ishin rrjepur dhe do të mbesin njerëzit e dyshimit, të cilët as nuk e njohin të mirën , as e urrejnë të keqen”.

Sot jeta ka arritur në kulmin e shkatërrimit dhe muslimanit iu është ngushtuar jeta në këtë shoqëri të prishur. Ai musliman që i përmbahet fesë I ngjason atij që mban gacën në dorë , për shkak të së keqes që e rethon kudo , dhe veqanarisht asaj që sheh ne vendet , të cilat njëher e një kohë thireshin me emrin “Darul-Islam-Shtepija e Islamit”. Ato kanë mbetur në fund të karvanit. Ata të cilët sot bartin tituj muslimanë dhe epitetin e tyre , janë robër të tagutëve (tiranëve) dhe pauses të qfardo jobesimtari , qoftë ai i lindjes apo i perëndimit.

Këtë gjendje e përshkroi Muhammedi (a.s) ne hadithin , të cilin e transmeton Ebu Hurejre , ku thotë:

“Ç’ka do të bëhët me ju o Theuban , kur t’iu vërsulen popujt , ashut siç tuboheni rreth ushqimit që hani. Theubani tha: “O i Derguari i All-llahut , ti je si babai dhe nena ime , a ndoshta se atë ditë do të jemi pak?” I Derguari I All-llahut tha: “Jo , ju do të jeni atë ditë shumë , por në zemrat e juaja do të ngulitet Vehmi”. I thanë: “E ç’është Vehni , o i Derguar i All-llahut” Tha: “dashurija e juaj për këtë botë dhe urejtja e luftës (ne rrugen e All-llahut).

SHFAQJET E DEGJENERIMIT

Degjenerimi është shtrirë në të gjitha fushat e jetës dhe ka hyrë në çdo qelizë të jetës njerëzore.Të gjitha armët janë përdorur për luftimin e Islamit.

1 – Në gjykim dhe politikë

Largimi I Kur’anit nga tryeza e gjykimit dhe zëvendësimi i sheriatit hyjnor të All-llahut me ligje yllujtare tokësore.Qeveritarët e kanë vendosur vetëveten si zotër , iu bëjnë ligje njerëzve , ashut siç ju tregojnë shejtanët e tyre dhe siç deshirojne epshet e tyre.

“Ai që mbyll sytë para këshillave të Zotit , atij ia shoqërojmë një djallë që nuk i ndahet kurrë. Ata (djajt) i shmangin ata nga rruga e drejtë , kurse ata (mosbesimtarët) mendojnë se janë të udhëzuar.” (Ez-Zuhruf: 36-37).

“A mos ata kanë ortakë (zota ose idhuj) që u bënë atyre fe , që nuk urdhëroi All-llahu?” (Esh-Shura:21).

Ky krim i shëmtuar filloi me Muhammed Ali Pashën , i cili urdhëroi Rifaat Et-Tahtavin të përkthej kodin e Napoleonit (Ligjin francez) dhe ta zbatoj atë në Egjipt.

2 – Në jetën shoqërore

Gruaja u përdor si nje armë në luftën kundër Islamit dhe u hodh në ferrin e palumturisë nën parrulat mashtruese , duke pretenduar lirimin e saj nga shekujt e erësirës. Ajo u shit si nje mall i lire dhe u bë kurban në therrtoret e epsheve cioniste botërore.

Këto ishin parulla mashtruse dhe false , të cilat filluan nën flamurin e lirisë së femrës , të cilin e ngriti Kasim Emini; me bashkimin e femrave të cilën e themeloi Huda Esh-Sha’ravi së bashku me Emine Es-Seiden dhe shtëpit publike , të cilat përfshinë shumicën e kryeqyteteve arabe nën emrin e artit.

Më pas , filluan paradat e modes , institutet e zbukurimit dhe regullimit të fytyrës siç janë operacionet plastike të hundës dhe fytyrës për hir të bukurisë , të cilat drejtohen nga çifutët në Paris , Romë dhe Holivud.Më vonë filloi zgjellja e mbreëreshave të bukurisë në botë dhe futja e tyre në parlamente e poste qeveritare. Pas të gjitha ketyre qëndron oktopodi cionist i cili ka shtrirë tentakulat e tij në çdo vend , në mënyre që të shkatërrojë gjininë njerëzore. Femra ka arritur në një pozitë që nuk mundë t’i kihet zili , është shëndëruar në një top , me të cilin çifutët lozin si të duan. Ajo kërcen sipas muzikës së tyre , iu bie nën këmbë dhe iu vërtitet nëpër duar , ajo i kënaq ata duke ndëruar veshjet , rregulluar flokët dhe ngjyrosur lëkurën.

Gjithashtu ky shkatërim ka hyrë nëpërmjet mjeteve të informacionit , të cilat e quajn prostitucionin art dhe nëpërmjet ngritjes së institutive të bukuris , në të cilat mësohet prostitucioni sipas mënyrës së romakëve , të cilët adhuronin seksin , epshet , përmes adhurimit të venusit , prostitutes.

Pornografia e përhapur përms televizionit , gazetave revistave kinemasë , etj. Hyri ne luftë të drejtpërdrejt me ndjenjat dhe brendinë e njeriut , në menyrë që të shkatërronjë atë nga Brenda.

Shumë shkrimtarë , poetë dhe artistë kryejnë detyrën e drogimit të njerëzve dhe vënies së tyre ne gjumë , pa marë parasysh a punojnë sipas direktivave të tagutëve (udhëheqësve dhe njerëzve te prishur) apo ndjekin epshet e tyre personale.

Nëse punojnë sipas direktivave të tagutëve , ata falsefikojnë realitetin në sytë e popujve dhe fshehin nga sytë e tyre shëmtimin dhe shfrenimin e tyre , si dhe pengojnë ngritjen kundër tyre.E nëse ndjekin epshet e tyre , me këtë rast dërgojnë ndjenjat e njerëzve, shpërdorojnë fuqin e tyre në gjëra të shëmtuara , të ndyra dhe joshin instiktet , në këtë menyr ata meren me këtë joshje , nuk mendojnë për asgje tjetër dhe nuk e ndjenjë padrejtësit që u bëhen , ndaj edhe nuk ngrihen asnjëher dhe t’i thonë tiranit: Ndal , ne jemi këtu!

3 – Inkurajimi i gjuhës popullore (ammije) në Egjipt dhe në vendet e tjera

Kjo është një metodë për zhdukjen e gjuhës arabe , e cila është gjuha e Kur’anit.Këtë e filloi gjykatësi anglez Eullmor me përpilimin e librit “Gjuha e Kajros” në vitin 1902 , të cilin e ndoqi inxhinieri anglez Uilliam Uillkoks duke përkthyer Ungjillin në gjuhën popullore më 1926. Më pastaj u paraqitën bishtat e tyre në Egjypt si Ahmed Luftiu , i cili është themelues i nacionalizimit bashkëkohor dhe bëri thirjen për zëvendësimin e gjuhës arabe me gjuhen egjiptiane. Çudia më e madhe është se ky person më vonë u bë kryetar i shoqatës së gjuhës Arabe.

Këtë rrugë ndoqi edhe poeti libanez Seid Akli , i cili shkroi një libër me shkronja latine , të titulluar “Jara”. Ai sot udhëheq partin e reformës libaneze. Ky botoi një gazetë , të cilën e quajti me emrin “Melkart” , emir i njërës nga perenditë fenikase , dhe bëri thirje që të ndërpritet çdo lidhje me arabet dhe arabizmin dhe te dilet nga Lidhja Arabe. Nga të parët që bëri thirjet për shkrimin e arabishtes me shkronjat latine ishte Abdulaziz Fehmiu , anëtar i Shoqatës së Gjuhës Arabe.

Gjithashtu u sulmua edhe poezia arabe , duke synuar largimin nga regullat poetike dhe retorika arabe.

Më të dalluarit në këtë fushe janë Bedr Shakiri , Nezar Kubani , Mahmut Dervishi dhe Semih El-Kasimi.

4 – Orvatjet për mbjelljen e dyshimeve mbi burimet e Sheriatit (Kur’anin dhe Sunnetit)

Nismëtar i kësaj është Taha Husejni , i cili botoi librin “Poezia e Xhahilijetit (kohes së injorancës)” me anë të cilit u përpoq të inoroj shenjtërin e Kur’anit. Ai deklaroi se butësia medinase e Kur’anit rrjedh nga ndikimi i çifutëve në Medinë. Gjithashtu deklaroi se çifutët kanë ndikuar në poezinë arabe , duke dashur me këtë të kënaqen mësuesin e tij çifut Doverkajmin , i cili mbikqyri temën e tij të magjistrimit. Ai i nxiste studentët që t’u bënin kritikë ajeteve Kur’anore , duke thenë mendimet e tyre , por ajo që është më e keqja , deklaroi se feja në përgjithësi lindi në tokë e nuk zbriti nga qielli.Ai e filloi jetën e tij letrare duke mohuar ekzistencën e Ibrahimit dhe Ismailit (a.s.).

Kufrin e këtij personi e gjejmë madje edhe në librat e tij me tituj islamë, siç është libri i tij mbi jetën e Muhammedit (a.s.) Ai nuk la mangët as Sunnetin e të dashurit tonë, Muhammedit (a.s.) dhe u mundua të mbjellë dyshime në fjalët e tij. Ky dhe të tjerë si ai, u munduan të mbjellin dyshime për librin më të vërtetë pas Kur’anit, për librin e haditheve të Buhariut, duke deklaruar se në të është e vërtetë. Ata sulmuan edhe transmetuesin më të njohur të haditheve, shokun e Muhammedit (a.s.), Ebu Hurejren (r.a.). Mirëpo All-llahu i Lartësuar ka dërguar mbrojtës të fesë së Tij, të cilët i hodhën poshtë të gjitha këto akuza të shëmtuara.

5. Orvatjet për prishjen e Historisë Islame

Filip Hiti, këshilltar joligjor në Ministrinë e Punëve të Jashtme të SHBA-ve, Brokelman, Xhorxhi Zejdani etj. Dhe në veçanti orientalistët, morën përsipër pështjellimin e historisë islame, komentimin e saj të bazuar në materializëm dhe mbjelljen e dyshimeve rreth saj. Konstantin Zerku shkroi një libër të titulluar “Komenti marksist i Historisë Islame”.

6. – Shkatërrimi ekonomik

Çifutët grabitën pasuritë e njerëzimit nëpërmjet bankave të tyre, të cilat thithën gjakun e njerëzve nën emrin e kamatës bankare. Ata ngritën shoqëritë e sigurimeve, siç ngritën kazinotë dhe teatrot për grabitjen e pasurive me anë të prostitucionit. Mjafton të cekim këtu si shembull se një person brenda një nate humbi në tryezën e bixhozit 6.500.000 stërlina. Një nga shtetet arabe bleu për qëllime turistike një ishull në Amerikë për 17.000.000 dollarë, etj.

7. – Shkatërrimi përmes arsimit dhe sistemeve mësimore

Sistemet mësimore janë vrasëse të vlerave njerëzore dhe të gjitha ato bashkohen në luftën kundër feve. Ato ngritën një mur të lartë mes njeriut dhe Zotit të tij, që kurse në Evropë filloi lufta midis njerëzve të Kishës dhe atyre të edukuar nga cionizmi botëror, si: Darvini, Frojdi, Makjaveli, etj. Kështu feja u largua nga jeta, në mënyrë që brezat e ardhshëm të brumoseshin me idetë çifute.

Në protokollin e dytë të çifutëve thuhet:

“Mos mendoni se kumtimet tona janë fjalë të kota. Shikoni, suksesin e Darvinit, Marksit dhe Niçes i kemi përgatitur që më parë. Ndikimi amoral i drejtimit të këtyre shkencave në mendimin e popujve (joçifutë) do të jetë i qartë, pa farë dyshimi”.

Përgatitësit e sistemeve mësimore në vende të ndryshme deklaruan se duhet të ndiqet Europa dhe sistemet e saj. Selame Musa, në librin e tij “Sot dhe nesër”, deklaroi se Egjipti është pjesë e Europës jo Afrikës. Këtë e pasoi Taha Husejni me librin e tij “E ardhmja e kulturës në Egjipt”.

Misionari anglez Danlop ishte ai, i cili mori përsipër futjen e sistemeve mësimore në Ejgipt dhe po vetë i zbatoi ato. Në punën e tij e ndihmonte ambasadori anglez Kromer.

Më pas shumica e shteteve arabe ndoqën rrugën e Egjiptit.

Në protokolin e nëntë thuhet:

“Fjalët e parullës sonë masonike janë: Liri, Barazi dhe Vëllazërim. Fjalët e parullave ton nuk do ti ndryshojmë, por do ti formulojmë ashtu thjesht që të paraqesim një ide, e do të themi: E drejta e lirisë, domosdoshmëria e barazisë dhe ideja e vëllazërimit. Kështu ne do ta kapim kaun për brirësh dhe atëherë në realitet kemi shkatërruar të gjitha fuqitë pushtetare përveç fuqisë tonë, edhe pse ato fuqi pushtetare formalisht duke se ende ekzistojnë. Kur ndonjë nga ato pushtete do të na kundërshtojë, një të e tillë do të jetë vetëm formalitet, sepse ai hap do të jetë ndërmarrë me dijen dhe dëshirën tonë të plotë.

Unë me bindje të thellë mund të them sot: Ne jemi ligjvënësit, ne e kemi pushtetin dhe komandojmë të gjitha ushtritë. Ne jemi burimi i frikës me ndikim të largët, ne fusim në shërbimin tonë njerëz që duan të themelojnë mbretëritë, komunizmin apo socializmin dhe ata që ëndërrojnë të gjitha llojet e utopisë. Në këtë mënyrë, të gjithë ata i kemi futur nën zgjedhë, dhe çdonjëri prej tyre, sipas stilit të tij të veçantë, do të shkatërrojë atë që ka mbetur nga pushteti, do të mundohet të shkatërrojë të gjitha kanunet ekzistuese. Sipas këtij planifikimi, qeveritë do të vuajnë dhe do të bëjnë thirrje që të lihen të qeta, duke pranuar për këtë çdo gjë lloj këshille, por ne nuk do t’i lëmë ato të qeta derisa të nënshtruar, të njohin pushtetin tonë më të lartë botëror”.

Në protokollin e katërt të tyre, çifutët kumtuan:”Ne duhet patjetër të çrrënjosim idenë e Zotit nga mendjet e krishterëve, dhe në vend të saj të vendosim veprime llogaritëse dhe nevoja materiale”.

Kurse në protokollin e katërmbëdhjetë thuhet: “Ne duhet ti shkatërrojmë të gjitha besimet fetare. Kështu rezultati i përkohshëm do të jetë fryt i ateizmit.”

8. – Jeta politike

Jeta politike është qeliza më e prishur e jetës. Pothuajse krejt bota është ndarë në mes të ruvejbidave, siç i përshkroi Muhammedi (a.s.) përgjegjësit apo udhëheqësit e kohës së fundit.

Enes Ibn Maliku transmeton se Muhammedi (a.s.), ka thënë:

“Para Dexh-xhallit do të ketë vite mashtruese, i sinqerti përgënjeshtrohet e gënjeshtarit i besohet, tradhtohet besniku e sigurohet tradhtari dhe do të flasë në atë kohë Err-Ruvejbida”. I është thënë: “Ç’është Err-Ruvejbida?” Ai tha: “I prishuri flet në emër të shumicës”. Në një transmetim tjetër ka thënë: “Më mendjelehti në mesin e popullit flet në emër të shumicës”.

Ebu Hurejre transmeton se i dashuri ynë, Muhammedi (a.s.) ka thënë:

“Nuk do të ndodhë Kijameti para se të shfaqet imoraliteti dhe koprracia, të tradhtohet besniku dhe i besohet tradhtarit, të zhduken El-Vuulët dhe të shfaqet Et-Tahavutët”. I thanë:”O i Dërguar i All-llahut, kush janë El-Vuulët dhe Et-Tahavutët?” Ai tha: El-Vuulët janë paria e njerëzve, kurse Et-Tahavutët janë ata që ishin nën këmbët e njerëzve dhe ishin të panjohur”.

Kurse në hadithin që transmeton Hudhejfetiu ibnul-Jemani, ky e pyeti të Dërguarin e All-llahut: “Pas kësaj të mire (islamit), a do të ketë të keqe?” Ai tha:”Po, do të ketë thirrësia në dyert e Xhehennemit, atë që iu përgjigjet, dhe ta hedhin në të”. Hudhejfe tha:”O i Dërguar i All-llahut! Na i përshkruaj ata”. Tha:”Ata janë nga lëkura jonë dhe flasin gjuhën tonë”...

Kurse për Lindjen që ishte islame fol pa frikë

Toka e saj është copëtuar, vendet janë shitur dhe janë realizuar planet cioniste pikë për pikë. Islami sulmohet nga çdo anë dhe rinisë së rizgjimit islam i janë dhënë goditje të rënda në çdo vend. Ummeti është ndarë në parti dhe sekte të shumta, çdo parti pretendon se është në rrugën e vërtetë. Është përhapur lavdërimi i kohërave të injorancës dhe mburrja fisnore duke filluar me mburrjen në emër të Faraonit në Egjipt. Rokfeleri dha 2.000.000 paund egjiptianë për ndërtimin e muzeut dhe institutit të Faraonit në Egjipt, kurse Unesco tuboi një shumë të madhe parash për shpëtimin e faltores së Ebu Sunbulit. Në pullat postare janë vizatuar imazhe të Sfinksit, dhe çdo fakultet i Universitetit ka arrë si simbol të tij nga një idhull të faltoreve të Faraonëve, kurse muslimanët dhe arabët u krahasuan me pushtuesit grekë dhe romakë.

Disa shkrimtarë egjiptianë deklaruan se fjala kopt do të thotë egjiptian, dhe se të gjithë egjiptianët janë koptë, disa muslimanë e disa të krishterë, dhe të gjithë rrjedhin nga egjiptianët e lashtë. Në Liban u paraqit thirrja fenikase, kurse në Irak ajo ashurite dhe keldanike. Këtu u ndoqën nga thirrjet e krishtera, të cilat e quajtën veten si shpëtimtare siq është partia “Baath” (Ringjallja) me të cilën fitoi Mishell Afleku, pastaj partia kombëtare e arabëve në të cilën fitoi Konstantin Zeriku, misionari dhe profesori i Univerzitetit Amerikan në Bejrut dhe nxënësi i tij Xhorxh Habeshi. Nga ata që bënë thirrje për nacionalizmin arab është edhe Lorenci, i cili ishte spiun i Anglisë në Arabi. Në shënimet e tij, ky thotë: “Isha i bindur me një bindje të thellë në Lëvizjen arabe, dhe para se të vija në Hixhaz, isha i sigurt se ajo është ideja, e cila do ta coptojë Turqinë”. Kurse në Siri idenë kombëtare e udhëheqë Zekij El-Ersuzi, i cili dyshohet të jetë çifutë. Partinë e nacionalistëve Sirianë e udhëhoqi Anton Seade, kurse pas tij Xhorxh Abdul-Mesihu. Të gjitha rrymat socialiste komuniste në Siri udhëhiqen nga çifutët.

Në Iranë është paraqitur nacionalizmi persianë dhe kështu me rradhë nacionalizmi përqau në çdo vend Lindjen e quajtur dikur Lindja Islame.


Profesori Abdullah Et-Tel-l thotë: Brezat dhe realiteti janë personifikimi

i gjallë i protokoleve çifute të cionizmit.

Argumenti më i madh për realitetin e protokoleve të dijetarëve cionist është zbatimi praktik i mësimeve djallëzore që janë cekur në to.

1. A nuk mjafton ajo që shohim se si fuqia e arit e ka eklupsur fuqinë e fesë, se si partitë janë bërë të panumërta në botë, se si janë përhapur aventurat dhe imoraliteti, tradhëtia dhe mashtrimi, si dhe ç’orientimi me anë të parullave “Liri, barazi, vëllazërim” të cilat përsëriten pareshtur nga skllevërit e verbër të çifutëve në lindje dhe perëndim. Këto janë planifikime të protokolit të parë të cionizmit.

2. A nuk mjafton ajo që shohim se si kanë ndryshuar kriteret dhe vlerat. Njeriu trim, dijetari besimtar, i sinqerti dhe fisniku janë bërë vasalë, devijues dhe spiun të shërbimeve sekrete. Kurse njeriu i korruptuar, jobesimtari, i prishuri, hajduti, gënjeshtari dhe frikacaku janë bërë nacionalist, trima, revolucionar dhe përparimtarë. A nuk i shikojnë se si punët kryesore dhe postet më delikate i kanë zënë njerëzit që nuk kanë kurfarë praktike dhe nuk janë të zotët për ato poste. Këto janë planifikime të protokolit të dytë.

3. A nuk mjafton ajo që shohim se si partitë luftojnë ndërmjet veti dhe të gjithë përpiqen të marrin pushtetin në botë. A nuk mjafton ajo që shohim se si ato përpjekje shoqërohen me mashtrimin e klasës punëtore dhe paraqitjen e tyre, gjoja se ata janë burimi i vetëm i pushtetit dhe se ata kanë të drejtë më tepër se sa masat e tjera popullore në ligjet që nxjer ai pushtet. Të gjitha këto janë planifikime të protokolit të tretë.

4. A nuk drejtuar shikimet e verbëta të popujve kah spekulimet tregtare, të cilat bëjnë që pasuria të tubohet në kasafortat e çifutëve të botës. Kjo gjë sjell kundërshtime dhe urrejtje si pasojë e fitimeve dhe spekulimeve, kështu shkatërrohet shoqëria dhe nuk i intereson asgjë përveç materies, në dëm të fesë dhe moralit. Të gjitha këto janë planifikime të protokolit të katërt.

5. A nuk e shohin suksesin e çifutëve dhe vasalëve të tyre në luftën kundër dijetarëve të fesë dhe në uljen e prestigjit të shenjtë të tyre, gjë e cila i bën të urryer në syrin e njeriut më të thjeshtë i cili i beson propagandës çifute, e cila bën thirrje për heqjen dorë nga feja dhe largimin nga këshillat e dijetarëve. Këto janë planifikime të protokolit të pestë.

6. A nuk pat sukses plani i çifutëve për mashtrimin e punëtorëve, duke ngritur rrogat dhe në të njëjtën kohë duke rritur çmimet e produkteve të nevojshme gjoja për shkak të fitimit të paktë. Kështu shkatërrohet prodhimi dhe detyrohen punëtorët të konsumojnë alkool që t’i harrojnë brengat e tyre. Këto janë planifikime të protokolit të gjashtë.

7. A nuk patën sukses çifutët në përhapjen e trazirave dhe të shpifjeve në mes shteteve dhe kontinenteve, si dhe në ndezjen e luftërave shkatërruese që zhdukën të njomën dhe të thatën dhe, në të cilat ranë viktima dhjetëra milionë njerëz. Këto janë planifikime të protokolit të shtatë.

8. A nuk mjafton ajo që shohim se si janë përhapur nxënësit e shkollave dhe univerziteteve çifute, të cilët kanë uzurpuar politikën, mendimin dhe ekonominë në interesë të hebreizmit botëror, i cili zgjedh njerëzit më amoral në botë, që kështu të urrehen nga popujt e tyre dhe t’iu lehtëson sundimi çifutëve dhe vasalëve të tyre. Këto janë planifikime të protokolit të tetë.

9. A nuk i shohim gjurmët e planit hebraik në përhapjen e anarkisë duke u bazuar në lirinë, në deformimin e legjislacionit dhe ligjeve zgjedhore, në dominimin e mjeteve të informacionit dhe kontrollin mbi arsimin, në degjenerimin e brezave joçifute dhe mbytjen e tyre me parime dhe pikëpamje të prishura. Këto janë planifikime të protokolit të nëntë.

10. A nuk e shohim se si është deformuar familja joçifute, ndikimi i saj kulturor dhe shoqëror ka marrë fund, dhe a nuk shohim se si çifutët ia dolën ta bëjnë për vete shumicën e burrave të verbër të Perëndimit dhe t’i nënshtrojnë ata duke përqëndruar pushtetin legjislativ, ekzekutiv dhe atë gjykues në duart e një numri të vogël ryshfetçinjsh të korruptuar. Këto janë planifikime të protokolit të dhjetë.

11. A nuk e shohin ndikimin e hebraizmit botëror në gazetat partiake botërore, veçanërisht në perëndimin e verbët, në mjetet e informacionit masiv të cilat iu shërbejnë interesave të cionizmit botëror me një planifikim mahnitës, në kritikat e tyre ndaj çdo gazete dhe shkrimtari të drejtë e të sinqertë. Këto janë planifikime të protokolit të dymbëdhjetë.

12. A nuk e shohim se si janë larguar shikimet e dijetarëve nga realiteti si pasojë e mashtrimeve çifute, si janë joshur popujt me lloj-lloj mënyrash si kazinotë, kinematë e lira të cilat shfaqin filmat seksi etj., dhe si pothuaj se krejt bota është bërë shtëpi e seksit, të cilën e udhëheqin prostitutat çifute. Këto janë planifikime të protokolit të trembëdhjetë.

13. A nuk shohim si çifutët ia dolën të krijojnë një numër të madh ateistash të cilat kanë dalë nga feja e tyre, e krishtere apo islame, duke synuar kështu realizimin e planit të tyre të zhdukjes së Islamit dhe krishterimit dhe unifikimin e fesë në një fe, fenë e Musait a.s. d.m.th. hebreizmin e sotëm të devijuar. Këto janë planifikime të protokolit të katërmbëdhjetë.

14. A nuk e shohim se numri i llozhave masonike në botë vjen gjithnjë duke u rritur, gjë e cila është një përgatitje për zhdukjen e jomasonëve. Më pas vjen zhdukja e masonëve joçifutë, pasi të kenë mbaruar së luajturi rolin e tyre dhe kjo zhdukje e lehtë nuk zgjon interesim. Këto janë planifikime të protokolit të pesëmbëdhjetë.

15. A e nuk e shohim se si çifutët dhe shërbëtorët e tyre kanë përfunduar shkatërrimin e bazave të arsimit universitar në gjithë botën, veçanërisht në Evropë, Amerikë, Shtetet Arabe dhe ato Islame. A nuk janë shndërruar univerzitetet arabe dhe islame në kopje e asaj që aspiroi dhe planifikoi misionari çifut Danlop, në fillim të këtij shekulli. Duke përjashtuar El Ez-herin, Universitetin Islamik të Medinës dhe atë të Mekkës, shtrojmë pyetjen a paraqesin Universitetet arabe dhe Islame fytyrën e ummetit arab dhe Islam, apo përfaqësojnë universitetet e kufrit dhe laicizmit, të cilët mbikqyren nga misionarët dhe orientalistët çifut dhe të krishterë, në Evropë dhe Amerikë...? Të gjitha këto janë planifikime të protokolit të gjashtëmbëdhjetë.

16. A nuk e shohim shtrirjen e tentakulave çifute në Vatikan, në atë pallat papnor, i cili shprehte kufrin e çifutëve dhe armiqësinë e tyre ndaj të krishterëve. Çifutët bën planin për arritjen në zemrën e pallatit papnor, në mënyrë që të përgatisin shkatërrimin e tij dhe vendosjen e mbretërisë çifute në vend të tij. Planifikimi i protokolit të shtatëmbëdhjetë.

17. A nuk patën sukses çifutët në zëvendësimin e borxheve të jashtme dhe ato të brendshme me qëllim mbushjen e kasafortave të tyre me pasuritë e popullit. Ky është planifikimi i protokolit të njëzetë.

Së fundi, a nuk e vëmë re rolin që luan sot ari, ai ar i cili ishte zoti i çifutëve para mija vitesh dhe vazhdon të jetë i adhuruari i tyre edhe sot; e grumbullojnë që ta përdorin për shkatërrimin e shteteve, të cilat nuk pajtohen me politikën e tyre dhe nuk realizojnë qëllimet dhe lakmitë e tyre mizore dhe të pangopura për sundimin e botës, sipas imagjinatës së tyre të sëmurë.

Vëlla i nderuar, nëse këto, realizime praktike të vendimeve që u morrën në fund të shekullit të nëntëmbëdhjetë nuk janë të mjaftueshme për konfirmimin e vërtetësisë së tyre, atëherë, shiko veprimet e çifutëve në botë, të cilat pasqyrohen çdo ditë në sjelljen, politikën, traditën dhe planet e tyre, dhe do të bindesh për vërtetësinë e vendimeve të marra para profetit të tyre gënjeshtar, Herclit, në konferencën e Balit.

[Jimmi_1978]

KËSHILLAT



Allahu nuk do tju pyet çfarë veture keni vozitur, por do të ju pyet sa njerëz i keni vozitur të cilët nuk kanë pasur transport.
Allahu nuk do të ju pyet sa e madhe ka qenë paga juaj, por do të ju pyes juve a e keni prishur karakterin e juaj dhe moralin që ta pranoni atë pagë.
Allahu nuk do të ju pyes se sa metër katror është shtëpia juaj , por do të ju pyes kujt i keni dëshiruar mirëseardhje në atë.
Allahu nuk do të ju pyes sa rroba me çmim të lart janë të vendosura në ormanin e juaj , por do të ju pyes cila nga ato rroba ka ndihmuar të dobëtin .


Allahu nuk do të ju pyes çfarë gjendje sociale keni patur, por do të ju pyes çfarë pamje e keni pasqyruar.
Allahu nuk do të ju pyet se sa pasuri materiale keni poseduar, por do të ju pyet a ju ka diktuar ajo pasuri jetën tuaj.
Allahu nuk do të ju pyet sa orë shtesë keni punuar, por do të ju pyes se a keni punuar jashtë orarit për familjen dhe të dashurit tuaj.
Allahu nuk do të ju pyet se sa promovime keni patur, por do të ju pyes se sa i keni favorizuar të tjerët.
Allahu nuk do të ju pyet çfarë përgjegjësie keni patur në punë, por do të ju pyes a e keni kryer atë punë në mundësit e juaja.
Allahu nuk do të ju pyet se çfarë keni bërë që ta ndihmoni vetvetën, por do të ju pyes se çfarë keni bërë që ti ndihmoni të tjerët.
Allahu nuk do të ju pyet se sa shokë keni pasur, por do të ju pyet se për sa persona keni qenë shokë i vërtet.
Allahu nuk do të ju pyet, çfarë keni bërë në mbrojtjen e drejtave të juaja, por do të ju pyes se çfarë keni bërë të i mbroni të drejtat e të tjerëve.
Allahu nuk do të ju pyes se në çfarë fqinjësi keni jetuar, por do të ju pyes se si jeni sjellur ndaj fqiut.
Allahu nuk do të ju pyes për ngjyrën e lëkurës tuaj, por do të ju pyes për fuqinë e karakterit tuaj.
Allahu nuk do të ju pyet sa herë e keni respektuar fjalën tuaj, por do të ju pyes sa herë nuk e keni respektuar.

Pse une e kam detyre te vozise njerez qe nuk kane transport?
Une ndihmoj veteveten edhe te tjeret le ta bejne ate per vete pastaj cfare me tepron do mundohem.
Une blej rroba per vete nese kam me cka te blej edhe ata qe kane nevoje le te punojne sikur une dhe le te blejne.
Secili mbron drejtat e tij keshtu nuk arrijme te cenojme te drejtat e te tjereve.

[no name]

POROSI DJALIT

El-Hafidh Ibnul-Xhevzi


Dije djali im-të udhëzoftë Allahu në rrugë të drejtë – njeriu dallohet me logjikë edhe atë vetëm për të punuar me të. Për këtë shkak përdore logjikën dhe mendo në vete, do të kuptosh me argumente se ti je krijesë që ke obligime. Duhet të dish se melekët I shkruajnë (regjistrojnë) fjalët dhe veprimet e tua dhe gjithashtu duhet të dish se çdo frymëmarrje e të gjallit është një hap kah vdekja. Koha e qëndrimit në Tokë është e kufizuar, është e shkurtër, kurse qëndrimi në varr I gjatë dhe dënimi I atij që pason epshin është I dhembshëm.

Pra, ku është kënaqësia e dheut? Shkoi e nuk la asgjë përveç pendimit.

Ku është dëshira e epshit? Sa koka ka mposhtur e sa këmbë kanë rrëshqitur për shkak të saj?

Çdokush që është kënaqur, është kënaqur duke e kundërshtuar epshin e tij, kurse çdokush që I ka dhënë përparësi dynjasë para ahiretit është dëshpëruar. Merr këshilla prej mbretërve dhe asketëve që kanë kaluar para teje. Ku është kënaqësia e tyre dhe lodhja e tyre?




Mbeti mëshira e madhe dhe përkujtimi I mirë për njerëzit e mirë dhe thënie të këqija, përfundim i ashpër për mëkatarët. E gjithë kjo harrohet siç harrohet uria pas ngopjes.

Sa shok I keq është përtacia ndaj veprave të mira, Dashuria për rehati trashëgon pendim që tejshkon çdo kënaqësi. Për këtë shkak ki kujdes dhe përpiqu për vetveten.

Dije se veprimi I farzeve dhe largimi nga harami është detyrë e domosdoshme, kurse ai që I kapërcen këta kufij atë e pret zjarri.

Dije se kërkimi I veprave të mira është qëllimi I muxhtehidëve (atyre që mundohen). Veprat e mira kanë dallim mes tyre. Disa vepër të mirë e konsiderojnë zuhdin në dynja, të tjerët thonë se adhurimi është vepër e mirë. Në realitet nuk është vepër e mirë dhe e plotë përveç bashkimi I diturisë dhe I veprës. Nëse këto dy gjëra realizohen, kjo pronarin e këtyre dy gjërave e ngre në gradë të realizimit të njohjes së Krijuesit dhe e shpie kah dashuria, frika dhe mallëngjimi për Të. Kjo njëherit është edhe qëllimi I besimtarit, ngase në pajtim me vullnetin tënd për punë vijnë edhe detyrat.

Çdo send që shpresohet nuk arrihet e as çdo gjë që kërkon s’mund ta gjesh, mirëpo detyrë e robit është të mundohet.

“Çdokujt I lehtësohet rruga për atë që është krijuar”. (Buhariu dhe Muslimi).


Detyra, veprat e mira dhe

aspiratat e larta


Vepra e parë në të cilën duhet të ndalesh është njohja e Allahut xh.sh. me argument. Është e ditur se ai që shikon qiejt e lartësuar dhe tokën e vendosur rrafsh dhe ai që vëren këto gjëra të ndërtuara me një mençuri absolute, sidomos nëse shikon trupin e tij, kupton se medoemos këto krijesa dhe krijime duhet ta kenë Krijuesin dhe Mjeshtrin e tyre.

Pastaj ndalu dhe përqendrohu në argumentet e sinqerta të Pejgamberit s.a.v.s. Argumenti më i madh është Kur'ani i Madhëruar dhe nëse të gjitha krijesat tubohen për të bërë një sure të tillë, nuk do të kenë mundësi. Nëse një person vërteton ekzistencën e Krijuesit xh.sh. dhe vërtetësinë e Pejgamberits.a.v.s, detyrohet medoemos t’i dorëzohet sheriatit e nëse nuk e bën këtë gjë, atëherë dihet se ekziston devijim në besimin e tij.

Pastaj duhet t’i dish vaxhibet e abdestit, vaxhibet e namazit, vaxhibet e zekatit, nëse posedon pasuri, vaxhibet e haxhxhit etj. Nëse i mëson të gjitha këto, duhet të veprosh sipas tyre.

Ai që është ambicioz duhet të ngjitet në shkallë të dytë, të fillojë të bëjë vepra të mira, të fillojë ta mësojë përmendësh Kur'anin, të mësojë tefsirin e Kur'anit, të mësojë hadithin e as’habëve dhe dijetarëve pas tyre. Me qëllim që të fitojë gradë të lartë e më të lartë. Pastaj medoemos duhet ta dijë gjuhën arabe dhe lëndët e saj mirë, që të mund të shpreht ashtu siç duhet. Pastaj medoemos duhet ta dijë gjuhën arabe dhe lëndët e saj mirë, që të mund të shprehet ashtu siç duhet.

Fikhu është baza e diturive, kurse përsëritja e diturisë ësthë e ëmbël dhe më e dobishme.

Për të gjitha këto që i përmenda kam shkruar ashtu që s’ke nevojë t’u kthehesh shkrimeve të vjetra. Për këtë i falënderoj Allahut s.v.t.prandaj s’ka nevojë të kërkosh libra të vjetër dhe të shkruash.

Ambiciet e njeriut ndahen përveç nëse njeriu nuk ka potenciale të mëdha, kurse nëse ngrihet potenciali nuk do të kënaqet me çështje të pakta. E ke të njohurme argument se ambiciet janë të lindura me fëmijën, mirëpo në disa kohë potenciali pakësohet, kurse nëse nxitet bëhet i fortë. Nëse në vete vëren mosmundje, lute Atë që jep begati, ose nëse në vete ndjen përtacinë, kthehu tek Ai që të orienton në rrugë të vërtetë, ngase nuk mund ti arrish të mirat përveç se duke e respektuar Allahun xh.sh. dhe nuk mund të kalojnë këto të mira vetëm duke bërë mëkat. Kush është ai që iak ka kthyer shpinën Allahut e ka pasë dobi ose ka realizuar ndonjë dëshirë prej dëshirave të tij?


Kini frikë Allahun, Ai ju mëson


Shih djali im, ki kujdes kufijtë e Allahut dhe ki kujdes si do ti ruash kufijtë e Allahut, ngase ai që ruan ruhet, kurse ai që këtë e lë pas dore, lihet pas dore. Dua të t’i përkujtoj disa periudha që i kam kaluar, ndoshta do të shoshë mundin tim dhe do të bësh dua për mua, sepse begati që më janë dhënë nuk kanë qenë nga mundi im, por dhunti e Allahut mbi mua.

Më kujtohet vetvetja. Më kujtohet se kam qenë shumë ambicioz, kështu që kam shkuar në bibliotekë kur kisha vetëm gjashtë vjet dhe i kam shoqëruar në këtë moshë të mëdhenjtë. Më është dhuruar tru i madh në vegjëli, aq sa kam qenë me inteligjent se të mëdhenjtë. Nuk më kujtohet se kam luajtur ndonjëherë me fëmijët në rrugë, e as që kam qeshur me të madhe.

Kur mbusha shtatë vjet fillova të prezantoj ligjëratat në xhami. Nuk jam munduar ti gjej magjistarët, por kërkova muhadith (dijetar të hadithit), i cili flet për biografinë e Pejgamberit s.a.v.s dhe kështu gjithë atë që mësoja në xhami, e mësoja përmendësh dhe kur vija në shtëpi e shkruaja.

Kam marrë mësim nga shejhu (mësuesi) im Ebul-Fadl ibn Nasir rahimehull-llah. Me të shkonim edhe te dijetarët të tjerë për të marrë dituri prej tyre. Në praninë e tij kam lexuar “Musenedin” e Imam Ahmedit rahimehull-llah dhe libra të tjerë të mëdhenj. Pasi i mësoja, ai korrigjonte mësimet e mia. Nga ky shejh (dijetar) kam mësuar deri sa vdiq. Allahu e mëshiroftë. Nga ai mësova diturinë e hadithit dhe transmetimit.

Në këtë kohë fëmijët zbritnin në breg të lumit Tigris dhe shikonin urën, kurse unë merrja një vëllim të ndonjë libri dhe ulesha i ndarë prej njerëzve, pranë Rakes (Raka është vend në Irak), duke kërkuar dituri, duke lexuar. Pastaj fillova të agjëroj shumë, të ha pak, të bëj sabër shumë dhe pandërprerë, saqë fillova të mbetem deri vonë në mbrëmje. Nuk jam ndalur të mësoj vetëm një degë, por dëgjoja fikh, vaaz, hadith, shkoja me asketët, pastaj mësova edhe gjuhë.

Nuk kam lënë askënd që transmeton ose këshillon pa qenë edhe unë tek ai e as që ka ardhur ndonjë i huaj e unë të mos isha i pranishëm. Kam zgjedh veprat e mira. Nëse më afroheshin dy gjëra, në të shumtën e rasteve i jepja përparësi obligimit ndaj Allahut xh.sh.

Më edukoi mirë dhe më mësoi të marr atë që është më e mirë dhe më mbrojti nga armiqtë, ziliqarët dhe shpikësit. Mi ofroi kushtet e diturisë. Më mundësoi arritjen deri te librat në mënyrë që nuk mbajta llogari. Më dhuroi kuptim dhe të mbajtur mend bukurshkrim dhe shkrim të mirë të librave. Nuk më la mangët asnjë gjë prej dynjasë, më ofroi rrizk (furnizim) të mjaftueshëm. Më mundësoi që fjala të jetë e pranuar te njerëzit, ashtu që njerëzit nuk dyshojnë në atë që them. Në tubimet e mia janë penduar me mia njerëz. Shkoja nëpër mësues që të dëgjoja prej tyre hadithe. Më ndalej fryma nga të ecurit shpejt, nga dëshira që të jem i pari. Në mëngjes s’kisha ç’të haja dhe në mbrëmje s’kisha ç’të haja. Megjithatë nuk më përuli Allahu i Lartësuar para asnjë krijese, por më ofronte rrizkun për të mbajtur veten. Po qe se dëshiroj të jap sqarime për jetën time kjo punë do të zgjaste shumë. Ja po sheh se në çfarë gjendje jam. Ta përmbledh ty këtë në një fjalë: “Kijeni frikë Allahun dhe Allahu ju dhuron dituri” (Bekare: 282)


Shfrytëzo kohën


Biri im, ki kujdes vetveten tënde. Pendohu për mungesën tënde gjatë kohës që ka kaluar. Ujite drurin përderisa ka lagështi. Kujtoji orët e humbura, të mjafton këshilla. Është harruar kënaqësia e përtacisë dhe kanë kaluar gradat e veprave të mira.

Selefus-salihu (të parët tanë të mirë) kanë dëshiruar ti përmbledhin të gjitha veprat e mira dhe kanë qenë prej atij lloji që nëse u kalonte ndonjë e mirë janë dëshpëruar.

Ibrahim ibn Edhemi thotë: “Hymë te një ibadetxhi i sëmurë. Atë e gjetëm duke shikuar këmbët dhe duke qarë. I thamë: “Pse po qan?” Tha “Qaj këto këmbë që nuk janë pluhurosur në rrugë të Allahut.” Qau një tjetër. I thamë atij: “Pse po qan?” Tha: “Po qaj filan ditën, të cilën nuk e kam agjëruar dhe filan natën në të cilën nuk kam falur namaz”.

Biri im, dije se ditën e përbëjnë orët dhe orët i përbëjnë frymëmarrjet, kurse çdo frymëmarrje është magazë. Ki kujdes se mos të shkon ndonjë frymëmarrje kot dhe në Ditën e Kijametit ke për të parë magazën të zbrazët dhe do të pendohesh. Një person i ka thënë Amr ibn Abdul-Kajsit: “Ndalu të t’i them disa fjalë.” Ia ktheu: “Ndale diellin.”

Një ditë janë ulur disa njerë te Ma’rufi rahimehullah, e ky u tha: “Pash Allahun xh.sh. a nuk doni të shkoni? Shkoni ngase Pronari i diellit e lëviz atë, nuk e ndal.”

Në hadith qëndron: “Kush thotë: Subhanall-llahil-adhi ve bihamdihi (I lavdëruar qoftë Allahu i madh dhe i falënderuar) i mbillet me këtë thënie një dru hurme në xhennet.” Pra, shiko sa drunj hurmash të xhennetit i humb kur e humb kohën kot. Selefus-salihu (të parët tanë të mirë) janë kujdesur që asnjë sekondë mos ta kalojnë kot. Për këtë e kemi Kehmesiunmin i cili ka bërë hatme Kur'anin tri herë në ditë. Dyzet persona prej selefus-salihut e kanë falur namazin, e sabahut me abdest të jacisë.

Rabiatul-Adevija gjithë natën falte namaz, pastaj para mëngjesit flinte pak, ndërsa kur ngrihej i thoshte vetes: “Gjumi në varr është i gjatë”.


Me çka fitohet bota e amshueshme?


Kush ndalet dhe mendon mbi këtë botë para se të dalë në të, sheh se ka kaluar një kohë shumë e gjatë, nëse mendon pasi të dalë në të, gjithashtu sheh një kohë shumë të gjatë. Nëse mendon për qëndrimin në xhennet ose xhehennem, kupton se është i pafund. Nëse pas gjithë kësaj fillon dhe mendon për qëndrimin e tij në këtë botë, sheh se do të jetojë përafërsisht 60 vjet. Nga kjo kohë gjysma, d.m.th. 30 vjet, kalojnë në gjumë, pesëmbëdhjetë në fëmijëri, atë që mbetet sheh se e ke shpenzuar në dëfrime të epsheve, në punë dhe fitim, ashtu që për ahiret mbetet vetëm pak, mirëpo edhe kjo pak nuk është e pastër, ngase është zhytur në syfaqësi dhe jovigjilencë. Nuk e di me çka mund të fitohet jeta e amshueshme nëse nuk është çmimi i këtyre orëve?


Zgjimi prej gjumit


Biri im, mos të të dëshpërojë prej të mirës ajo që ka kaluar ngase shumë njerëz janë zgjuar prej një gjumi të rëndë e të gjatë. Ebu Hakimi më ka treguar: “Në djalërinë time merrsha me trimëri, nuk hidhja sy diturisë, mirëpo më erdhi Ebu Abdull-llahu dhe më tha:”Biri im, nuk do të jem me ty përgjithmonë. Merri njëzet dinarë dhe një dyqan për të shitur bukë në të, që të fitosh për të jetuar. I thashë: “Ç’thua kështu?”. Tha: “Atëherë pra hap një dyqan për të shitur stof në të.” I thashë: “Si m’i the këto fjalë duke qenë unë i biri i kadiut-kudatit (gjyqtar suprem), Abdull-llah ed Demeganit”. Tha: “Nuk po të shoh duke kërkuar dituri.” I thashë: “Mi përkujto mësimet një orë.” Filloi dhe m’i përkujtoi mësimet një orë dhe kështu fillova të kërkoj diturinë, dhashë mundin tim dhe Allahu xh.sh. m’i hapi të gjitha rrugët.”

Disa shokë të Ebu Muhammed el-Halvanit më treguan se ai ka thënë:”Babai im vdiq kur isha 21 vjeqar. Isha i dalluar me trimëri. Një ditë prej dite erdha t’i padis disa banorë të shtëpisë që pata trashëguar. Kur'an arrita tek ata i dëgjova duke thënë: “Erdh përtaci”. Në këtë rast i thashë vetes:”Kjo thuhet për mua! Pastaj shkova te nëna ime dhe i thashë:”Nëse do të më kërkosh, kërkomë te xhamia e shejh Ebil-Hatabit”. Iu bashkangjita këtij hoxhe derisa u bëra kadi (gjyqtar) dhe një kohë veprova si kadi.

Unë e pashë duke dhënë fetva dhe duke diskutuar.


Metoda edukative gjatë ditës dhe natës


Biri im, ki kujdes agimin e mëngjesit dhe në këtë kohë mos bisedo për këtë botë, ngase selefus-salihu, Allahu i mëshiroftë, nuk kanë biseduar kësi lloj bisede në këtë kohë.

Kur të zgjohesh prej gjumit thuaj:”Elhamdulil-lahil ledhi ehjani ba’de ma emateni ve ilejhin-nushur”. (Falënderimi i qoftë Allahut i cili na ngjalli pasi që na bëri të vdekur dhe tek Ai do të ringjallemi). Gjithashtu thuaj:”Elhamdulil-lahil-ledhi jumsikus-semae en tekae alel-erdi il-la bi idhnihi, inall-llahe bin-nasi lereufun rahim.” (Falënderimi i qoftë Allahut i cili mban qiellin që të mos bie në tokë, përveç se me lejen e Tij. Me të vërtetë, Allahu është i Butë, i Mëshirshëm).

Pastaj ngrehu, pastrohu dhe fali dy rekate sunet të sabahut, shko në xhami i përulur dhe gjatë rrugës thuaj:”O Zot! Të pyes Ty me të drejtën e pyetësve të Tu dhe me të drejtën e atyre që ecin në namaz. Unë nuk kam dalë kryelartë, për sy e faqe dhe për famë. Kam dalë duke iu frikuar hidhërimit Tënd dhe duke shpresuar kënaqësinë Tënde. Të lus që të më shpëtosh nga zjarri i xhehennemit, të m’i falësh mëkatet, ngase askush përveç Teje nuk i fal mëkatet.”

Mundohu të falësh namazin në të djathtën e Imamit, dhe pasi ta mbarosh thuaj:”La ilahe il-lall-llahu vahdehu la sherike lehu, lehul-mulku ve lehul-hamdu, juhji ve jumitu, bijedihil-hajru ve huve ala kul-li shej’in kadir”. (Nuk ka të adhuruar me meritë përveç Allahut, i cili është Një, i Pa shok, Atij i takon mbretëria dhe falënderimi, Ai ngjall dhe Ai shkakton vdekjen. Në dorë të Tij është e mira dhe Ai është i mundshëm për çdo gjë).

Pastaj thuaj 10 herë subhanall-llah, 10 herë elhamdulil-lah dhe 10 herë Allahu Ekber. (Hadithi është sahih, transmeton Ebu Davudi, Tirmidhiu dhe Nesaiu nga Abdullah ibn Amri). Pastaj lexo Ajetin Kursi (ajetin 255 të sure Bekare).

Pastaj lutju Allahut të ta pranojëkëtë namaz, e nëse ke mundësi rri ulur në xhami duke përmendur Allahun s.v.t. deri sa të lindë dielli dhe të ngrihet në qill, pastaj fali disa rekate (salatud-duha). Nëse ke mundësi fali tetë rekate, kjo është më mirë.


Dituria është më e vlefshme se çdo nafile


Nëse ke përgatitur mësimin deri në kohë të duhasë (kohë pas lindjes së diellit derisa të arrijë në zenit), ngrihu dhe fali tetë rekate namaz të duhasë, pastaj lexo ose shkruaj atë që ke mësuar deri në ikindi. Pastaj ktheju mësimit tënd pas ikindije deri në kohë të akshamit, pas akshamit fali dy rekate të shkurtra. Pasi që të falësh jacinë ktheju mësimit tënd, pastaj bjer në krahun e djathtë dhe thuaj “33 herë subhanall-llah, 33 herë elhamdulil-lah dhe 33 herë Allahu Ekber).

“Allahume kini adhabek jevme texhmeu’ibadek” (O Zot. Më mbro nga dënimi Yt ditën kur do t’i mbledhësh robtë e Tu).

Kur të zgjohesh prej gjumit, dije se shpirti ka marrë pjesën e nevojshme të pushimit. Pastaj ngrehu, merr abdest dhe fal namaz sa të mundesh. Filloje këtë namaz me dy rekate të shkurtra, pas këtyre dy rekateve fali dy rekate të tjera, lexo në të dy xhuze nga Kur'ani, pastaj kthehu diturisë, ngase dituria është më e dobishme se çdo nafile.


Ki kujdes veprat e këqija dhe bezdisjen


Largohu prej njerëzve, ngase kjo (largimi) është nëna e të gjitha të mirave dhe ki kujdes e mos i shoqëro njerëzit e këqij. Shokët e tu le të jenë librat dhe biografia e selefus-salihut. Mos mëso diç të re pa e përvetësuar atë që e di. Qëllimi yt le të jetë biografia e njerëzve të mëdhenj të cilët kanë pasur dituri dhe punë dhe mos u këna me pak.

Dije se dituria i ngriti njerëzit e mposhtur. Shumica e dijetarëve nuk kanë pasur prejardhje të njohur e as pamjet të bukur. Ata ibn Rebahi ka qenë i zi dhe jo i bukur. Një ditë i erdhi halifeja Sulejman ibn Abdul-Meliku me dy djemtë e tij për ta pyetur për haxhxhin. Ky ua sqaroi haxhxhin duke ua kthyer fytyrën. Në këtë rast halifeja u tha djemve të tij:”Ngrihuni dhe mos u bëni përtac në kërkimin e diturisë, ngase nuk mund ta harroj poshtërsinë tonë para këtij robi të zi”.

Gjithashtu Hasan el-Bahriu, Ibn Sirini, Mekhuli dhe shumë të tjerë kanë qenë robër, mirëpo e kanë marrë këtë gradë të lartë me diturinë dhe devotshmërinë që kanë patur.


Bëhu i pavarur nga ajo që posedojnë njerëzit


Biri im, mundohu të jesh i ndershëm dhe të mos e kërkosh këtë botë, e të mos u mposhtesh pronarëve të saj. Kënaqu dhe bëhu krenar me atë që e posedon. Më parë është thënë:”Kush kënaqet me bukë dhe perime, askush s’mund ta bëjë rob.”

Një ditë pranë Basrës kaloi një beduin dhe tha:”Kush është zotëri i këtij qyteti? Njerëzi i thanë:”Hasan el-Basriu”. Beduini pyeti: “Me ç’është bërë zotëri?” Njerëzit i thanë:”Ishte i panevojshëm për dynjanë e tyre, kurse ata ishin të nevojshëm për diturinë e tij.”

Biri im, dije se babai im ka qenë i pasur dhe ka lënë pas vetes pasuri të madhe. Pasi hyra në moshën madhore m’i dha njëzet dinarë dhe shtëpi e më tha:”Kjo është pasuria që ta ka lënë prindi”. I mora këto para dhe me to bleva libra, pastaj i shita të dy shtëpitë dhe gjithë këtë pasuri e shpenzova në kërkim të diturisë, kështu që nuk mbeti asgjë. Kështu babai yt asnjëherë nuk është mposhtur, as që i ka rrotulluar qytetet, ashtu siç kanë bërë të tjerët, shumica e këshilluesve, e as që kam kërkuar nga ndokush ndonjë sen. Por edhe me këtë çështjet kanë ecur mirë: “Kush i frikohet Allahut, atij Ai i hap rrugë dhe e furnizon prej nga nuk e kujton fare.” (Talak: 2-3).


Po qe se posedon devotshmëri i sheh të gjitha të mirat


Biri im, po qe se posedon takvallëk i sheh të gjitha të mirat. I devotshmi nuk punon për sy e faqe, as që bën ndonjë vepër që e ofendon fenë e tij. Kush i ruan kufijtë e Allahut, Allahu xh.sh. e ruan atë. Muhamedi s.a.v.s. i ka thën Ibni Abbasit: “Ruaje Allahun (vepro me atë që ta ka urdhëruar dhe largohu nga ajo që ta ka ndaluar), Allahu të ruan ty. Ruaje Allahun, do ta gjesh Atë”.

Biri im, dije se Junusi a.s. pasi që kishte zahire të mira, shpëtoi nga ajo vështirësi.

Allahu xh.sh. thotë:”E sikur të mos ishte ajo që ai kishte qenë prej atyre që shumë përmendin Zotin, Ai do të mbetej në barkun e tij (të peshkut) deri në Ditën e Ringjalljes.” (Saffat:143-144)

Kurse Faraoni pasi që nuk kishte zahire të mira, nuk gjeti shpëtimtar në kohën e vështirë të tij. Iu tha:”Ti tani beson, mirëpo më parë kundërshtove”. (Junus:91)

Pra, bëjini vetes zahire të ëmira, zahire prej takwallëkut, nëse dëshiron t’i shihni gjurmët e tyre.

Transmetohet në hadith:”Çdo i ri që i frikohet Allahut në rininë e tij, Allahu e ngre atë në pleqërinë e tij”.

Allahu xh.sh. thotë:”E kur e arriti pjekurinë e tij. Ne i dhamë pushtet e dituri. Kështu ne i shpërblejmë punëmirët.”(Jusuf:22)

“Ai që ruhet dhe bën durim s’ka dyshim se Allahu nuk e ka humb shpërblimin e punëmirësve”. (Jusuf:90)

Biri im dije se zahireja më e mirë është largimi nga harami, largimi i gojës prej fjalëve të kota, të pasurit kujdes kufijtë e Allahut, dhënia përparësi Allahut xh.sh. para epshit tënd. Sigurisht e din hadithin që flet për ata tre personat që kishin hyrë n ëshpellë e shkëmbi ua kishte mbyllur hyrjen. Njëri prej tyre tha:”O Zot! Unë kisha prindërit dhe fëmijët dhe u jepja të pijnë qumësht, mirëpo çdo herë së pari u jepja prindërve. Nëse e kam bërë këtë vepër për hir Tëndin, na shpëto nga kjo vështirësi.” Shkëmbi u lëviz pak, saqë u hap një e treta e hyrjes. Pastaj i dyti tha: “O Zot! Kisha marrë si mëditës një punëtor, mirëpo nuk u kënaq me mëditjen e tij dhe nuk e mori. Kurse unë me mëditjne e tij bëra tregti. Një ditë erdhi dhe më tha:”A nuk i frikohesh Allahut xh.sh. dhe të më japësh mëditjen time?” I thashë:”Shko te ato lopë me çoban dhe merri.” Nëse këtë e kam bërë për hirë Tëndin na shpëto nga kjo vështirësi.” Shkëmbi u lëviz edhe pak dhe u hap dy e treta e hyrjes. Së fundi i treti tha:”O Zot! Unë pata dashuruar një vajzë. Kur iu afrova më tha: Frikësoju Allahut e mos e thy unazën pa të drejtë. Në këtë rast nuk e preka atë. Nëse e kam bërë këtë për ty, na e shpëto nga kjo vështirësi” Në këtë rast u lëviz shkëmbi dhe u hap hyrja e që të tre dolën nga shpella.” Është parë në ëndërr Sufjan eth-Thevriu e i është thënë: “Ç’bëri Allahu me ty?” Tha:”Posa u lëshova në varr, u gjeta para Allahut. Hyra. Duke hyrë dëgjova një zë i cili tha:”Sufjani?” Thashë:”Sufjani”. Tha: “A të kujtohet dita në të cilën i dhe përparësi Allahut xh.sh. para epshit tënd?” Thashë:”Po”. Zëri tha: “Urdhëro në bukuritë e xhennetit”.


Nga biografia e Selefus-salihut (të parëve tanë të mirë)


Biri im, ambicioziteti yt duhet të ngrihet deri në plotësi, ngase disa njerëzi ishin zahidetë (asketë), të tjerët dijetarë, kurse pak janë ata që kan bashkuar diturinë dhe punën.

Biri im, dije se unë kam lexuar jetën e tabiinëve dhe jetën e atyre që kanë ardhë pas tyre, e nuk gjeta më të urtë se katër persona: Seid ibn Nusejeb, Hasan el-Basriu, Sufjan eth-Thevriu dhe Ahmed ibn Hanbeli radnijallahu anhuma exhme’in. Kanë qenë burra. Mirëpo këto grada i kanë arritur me vullnetin e tyre të lartë, i cili te ne është dobësuar. Shumica prej selfeit kanë qenë njerëz ambiciozë. Nëse dëshiron të mësosh gjendjen e tyre lexo librin “Sifetus-safve”, ngase për këta burra kam shkruar në këtë libër.


Të mbajturit mend është kapitali yt


Biri im, ke kuptuar se kam shkruar njëqind e më tepër libra. Në lëndë të tefsirit kam shkruar “Tefsirul-Kebir”, i cili përmblidhet në njëzet vëllime, në histori kam shkruar gjithashtu njëzet vëllime në hadith Retushimin Musenedit” i cili është po ashtu në njëzet vëllime dhe libra të tjerë, disa prej tyre të mëdhenj e disa të vegjël. Për këtë shkak nuk ka nevojë të huazosh libra dhe të shkruash. Ti duhet të mësosh përmendësh, ngase të mësuarit përmendësh është kapitali yt, kurse përdorimi i tij fitimi.

Mirëpo mos harro se në të dy rastet duhet t’i kthehesh Allahut xh.sh. dhe të kesh kujdes të mos i kalosh kufijtë e Tij.

Allahu xh.sh. thotë: “Nëse ju ndihmoni (fenë) Allahun, Ai ju ndihmon juve,” (Muhammed:7)

“Pra, ju më kujtoni Mua, Unë ju kujtoj juve.” (Bekare:152)

“Zbatoje premtimin që Mua ma ke dhënë. Unë zbatoj atë që ua premtova”. (Bekare 40)

Vaj për ty nëse ndalesh e merr dituri duke mos punuar me të, ngase ata që iu drejtuan kryetarëve dhe pronarëve të dynjasë u larguan nga puna me diturinë e tyre dhe me këtë u është larguar dhe dobia e saj.


Dituria dhe puna janë të pandara


Biri im, ki droje të bësh ibadet pa dituri, ngase shumë asketë dhe sufi u shmangën nga rruga e drejtë ngase vepruan pa dituri.

Vishe trupin tënd me dy rroba të mira. Mos të jenë rroba ekstravagante dhe mos të jenë shumë të mira saqë të dallohesh prej të tjerëve, pronarëve të dynjasë dhe mos të jenë të këqija saqë të dallohesh prej asketëve.

Vlerësoje vetveten për çdo shikimi, për çdo fjalë dhe për çdo hap, ngase do të merresh në pyetje për këtë gjë.

Biri im dije se aq sa do të kesh ti dobi nga dija jote, po aq dobi do të kenë edhe të jerët prej teje dhe nëse këshilluesi nuk vepron me diturinë e tij, kjo këshillë rrëshqet nga zemra e të këshilluarve ashtu siç rrëshqet uji nga guri.

Mos këshillo pa qëllim, mos ec pa qëllim, mos ha asnjë kafshatë pa qëllim dhe të kesh parasysh ahlakun (moralin) e selefit.

Librat më të mirë

Lexo librin “Minhaxhul-muridin”. Ky libër të mëson sjelljen e mirë. Këtë libër bëje bashkulës dhe mësues tëndin. Gjithashtu hidhi një shikim librit “Sejdul-hatir”. Në të do të gjesh udhëzime që do ta përmirësojnë gjendjen tënde fetare dhe gjëndjen e kësaj bote.

Mëso përmendësh librin “Xhunnetun-nedher”,n gase ky libër të ndihmon të shartosh kuptimin tënd për fikhun. Angazhoje veten me librin “El-Hadaik” i cili të mundëson të mësosh shumicën e haditheve. Nëse kthehesh në librin “El-Keshi”, ky libër të ndihmon tëkuptosh sahihajndet (dy sahihet: sahihul Buhari dhe sahihul-Muslim). Mos u merr me librat e tefsirit që i kanë shkruar të huajt (jomuslimanët), ngaqë nuk ka nevojë për ndonjë libër tjetër në këtë lëndë përveç për “El-Mugni-se” dhe “Zadul-Mesir-it”. Gjithashtu s’ke nevojë për libra të vazit përveç librave që i kam shkruar unë.


Cilësitë e këshilluesit të dobishëm


Sillu me njerëzit dhe mos u shoqëro shumë me ta, ngase mosshoqërimi me njerëz është qetësi nga shoqërimi me njerëz të këqinj e gjithashtu është mungesë e dinjitetit. Posaçërisht këshilluesi nuk duhet të shihet i thjeshtë, as që duhet të shihet se ecën shumë në çarshi, e as që duhet të qeshet tepër, me qëllim që njerëzit të mendojnë mirë për të dhe qëkëshillat e tij të kenë ndikim.

Po qe se je i detyruar të shoqërohesh me njerëz, atëherë shoqërohu me butësi, sepse po qe se kuptove moralin e tyre nuk mund të sillesh mirë me ta.


Kryej detyrat


Çdokujt jepja atë që meriton, qoftë gruaja jote, qoftë biri yt, qoftë farefisi. Gjithashtu ki kujdes çdo orë në çka e harxhon. Këtë kohë kaloje në mënyrë fisnike. Mos e ler pasdore vetveten dhe përpiqu qëtë bësh vepra të mira dhe fisnike. Dërgo në arkën e varrit tënd atë që do të të gëzojë në Ditën e Kijametit.

Ki ndërmend fundin e veprave. Lehtë mund të durosh që mos të veprosh atë që e dëshiron. Nëse në vete vëren mospërfilljen për ahiretin, shko te varret dhe përkujtohu se koha e shpërnguljes është afruar. Rregullo jetën tënde që të mundesh të shpërndash duke mos bërë masraf (duke mos shpenzuar tepër e pa nevojë), që të mos vijë koha e të varesh prej njerëzve, ngase ruajtja e pasurisë është prej fesë. “Tu lësh trashëguesve pasuri është më mirë se sa të varen prej njerëzve.


Përfundimi i mirë


Biri im, dije se ne e kemi prejardhjen prej Ebu Bekër es-Siddikut radijallahu anhu. Biografia e tij është në librin tim “Sifetus-safve”. Të parët tanë janë marrë me tregti dhe shitblerje. S’ka pasur prej pasardhësve të Ebu Bekrit njeri që i është dhën dituri përveç meje, kurse tash ti e ke radhën. Pra mundohu që të mos më mashtrojë bindja ime për ty. Ty të kam dorëzuar tek Allahu s.v.t. dhe vetë Atë e lus që të të drejtojë në rrugë të drejtë, në rrugën e diturisë dhe të punës.

Ky është mundi im në këtë porosi, kurse s’ka mundësi dhe fuqi askush përveç Allahut, të Lartësuarit, Të Madhit. Falënderimi i qoftë Allahut i cili ua shton të mirat atyre që e falënderojnë dhe bekimi e shpëtimi i Allahut qofshin mbi Muhammedin s.a.v.s, familjen dhe shokët e tij.

[no name]

THIRRJA ISLAME ËSHTË RRUGA E SHPËTIMIT


Përderisa njerëzimi sot gjendet i zhytur në këtë shkatërrim, shfrenim, palumturi dhe ngushtim shpirtëror, atëherë, ku gjendet shpëtimi?

Shpëtimi është në formimin e një Xhemaati Islam, i cili do të urdhërojë në të mirën, do të ndalojë nga e keqja dhe do të marrë përsipër te gjitha vështirësitë e thirrjes në rrugën e All-llahut. All-llahu i Lartësuar thotë: “Nga ju le të jetë një grup që do të thërret në të mirën, urdhëron të bëhen vepra të mira dhe ndalon nga veprat e këqija...” (Ali Imran: 104)

Fjala e All-llahut të Lartësuar "le të jetë një grup" është urdhër obligues (farz). Gjithashtu All-llahu i Lartësuar thotë:

"Betohem në kohën! Nuk ka dyshim se njeriu është në një humbje të sigurt. Me përjashtim të atyre që besuan, bënë vepra të mira, porositën njëri tjetrin t'i përmbahen të vërtetës dhe këshilluan njëri-tjetrin të jenë të durueshëm". (El-Asr)




Këto katër cilësi të përshkruara në këtë sure (besimi, veprat e mira, porositja për të vërtetën dhe këshillimi për durim) patjetër duhet të gjenden në shpirtin shpëtimtar Ditën e Kijametit. Për këtë arsye i Dërguari i All-llahut, Muhammedi (alejhis-selam) ka thëne se sureja El-Asr përfaqëson një të tretën e Kur'anit. Këto tre ajete përfaqësojnë një të tretën e Kur'anit, sepse sqaruan obligimin e thirrjes islame. Pra, çdonjëri është në humbje, përveç atij që i plotëson aftësitë e tij shkencore me besimin te All-llahu, kurse fuqinë e tij praktike me bindjen ndaj Tij, me ç'rast përsos vetveten e më pas përsos edhe të tjerët duke i këshilluar me të njëjtën gjë. Ky urdhërim i tij dhe ky posedim rivendikon durimin, kështu që ai plotësoi vetëm me dituri të dobishme dhe punë të mirë dhe plotësoi të tjerët duke ua mësuar ato dhe duke i porositur me durim.

Prandaj imam Shafiu (radiAllahu Anhu) thotë për këtë sure: "Sikur njerëzit të mendonin vetëm në suren EI-Asr, do t'iu mjaftonte". All-llahu i Lartësuar nuk dëshiron nga ne që vetëm ta dimë të vërtetën dhe të bëjmë durim në të, por dëshiron që edhe ta porositim njëri-tjetrin dhe ta udhëzojmë në atë të vërtetë. Nëse dikush është jashtë këtij rrethi, ai është nga të shkatërruarit.

All-llahu i Lartësuar në Kur'an thotë: "Thuaj (Muhammed): "është e vërtetë se mua nuk më mbron askush prej (dënimit të) All-llahut dhe përveç Tij, unë nuk gjej mbështetje. (Nuk kam në dorë tjetër) Përveç kumtimit prej All-llahut dhe kumtimit të shpalljeve të Tij. Ai që kundërshton All-llahun dhe të Dërguarin e Tij, për te është zjarri i xhehennemit, aty ai do të jetë përgjithmonë, pambarim". (El-Xhin: 22-23)

Pra, nuk ka shpëtim tjetër përveç kumtimit të thirrjes së All-llahut tek njerëzit.


Urdhërimi i Muhammedit (alejhis-selam) qe ti përmbahemi xhematit


Transmetohet nga Ibni Umeri se ky tha: Umeri (radiAllahu anhu) na mbajti një fjalim në vendin e quajtur El-Xhabijje, dhe tha: "O njerëz, unë po qëndroj para jush, ashtu siç qëndroi i Dërguari i All-llahut para nesh dhe tha: "Ju lë amanet shokët e mijë (t'ju përmbaheni atyre), pastaj ata që vijnë pas tyre dhe pastaj ata që vijnë pas këtyre, pastaj do të përhapet gënjeshtra, sa që njeriu do të betohet pa ju kërkuar që të betohet dhe do të dëshmojë pa ju kërkuar që të dëshmojë! Mos të veçohet një burrë me një femër, sepse i treti i tyre është shejtani, Përmbajuni xhemaatit, sepse shejtani është me të vetmuarin, kurse nga dy persona qëndron larg. Cilido nga ju që dëshiron zemrën e xhennetit, le t'i përmbahet xhemaatit".

Duhet të jetë e qartë se xhemaati janë dijetarët e devotshëm, të cilët i ka përmendur All-llahu në këtë ajet: "(A jobesimtari e ka gjendjen më të mirë) Apo ai që kohën e natës e kalon në adhurim, duke bërë sexhde dhe duke qëndruar në këmbë, sepse i ruhet dënimit të botës tjetër dhe shpreson në mëshirën e Zotit të vet? Thuaj (Muhammed): "A janë të barabartë ata qe dinë dhe ata që nuk dinë?" Njëmend, vetëm të mençurit marrin mësim". (Ez-Zummer; 9)

Dhe siç thotë AbdulI-Ilah Ibni Mesudi (radiAllahu anhu "Nuk është dituria me shumë transmetime, por dituria është frika (devotshmëria ndaj All-llahut). All-llahu i Lartësuar thotë: "Me të vërtetë, frikën ia kanë Zotit vetëm dijetarët". (Fatir: 28)


Xhenneti është rezultat i përmbajtjes së xhematit


Sa e bukur është shprehja profetike "ai që dëshiron zemrën e xhennetit, le t'i përmbahet xhemaatit".

Hadithi i lartpërmendur përcakton se ç'nënkuptohet me fjalën Xhemaat, ata që takohen për hir të All-Ilahut, të lidhur në fenë e Tij, pa marre parasysh se sa është numri i tyre, sepse shejtani është me të vetmuarin, kurse nga dy veta është me larg. Siç e përshkruan edhe hadithi, më së shumti njerëzit kanë nevojë për xhemaat, kur përfshihen nga degjenerimi dhe batili (gënjeshtra) mbizotëron.

Puna në xhemaat dhe gjykimi islam

Sipas kësaj, puna në xhemaat për rikthimin e ligjit të All-llahut në tokë është obligim i varur në qafën e çdo muslimani, sepse shumica e obligimeve fetare në islam kryhen me xhemaat dhe muslimani nuk mund ta praktikojë fenë e tij ashtu siç dëshiron All-llahu, përveçse në një shoqëri muslimane.

Gjithashtu rregulla e fikhut islam thotë "Ajo, pa të cilën nuk plotësohet farzi, është farz", d.m.th. nëse një farz nuk mund të plotësohet pa një çështje te veçantë, atëherë ajo çështje është farz në mënyrë që të realizohet farzi. Rikthimi i hilafetit dhe imametit në tokë është farz, atëherë, edhe puna për rikthimin e tij është farz. All-llahu i Lartësuar thotë: "Njëmend, të dashur tuaj janë vetëm All-llahu, i Dërguari i Tij dhe ata që besuan, të cilët falin namazin dhe japin zeqatin duke mos bërë mendjemadhësi (duke qenë të përulur). E ai që ka të dashur All-llahun, të Dërguarin e Tij dhe ata që besuan, s'ka dyshim se partia e All-llahut është ngadhënjyese". (El-Maide: 55, 56)

Pra, dashuria, përkrahja dhe betimi i jepen vetëm All-llahut dhe besimtarëve.

All-llahu i Lartësuar thotë: "Ata që mohuan të vërtetën janë miq të njëri-tjetrit. E nëse nuk e bëni ju atë (të ndihmoni e të kujdeseni për njëri-tjetrin), në tokë do të bëhet trazirë dhe rrëmujë e madhe (nga jobesimtarët)". (EI-Enfal: 73)

D.m.th. nëse besimtarët nuk e ndihmojnë njëri-tjetrin ashtu siç veprojnë jobesimtaret në luftën kundër tyre, atëherë, trazira (shirku) do te përfshijë krejt botën dhe do të triumfojë e kota.

Është e domosdoshme që xhemaati të ketë një emir (udhëheqës) dhe ushtrinë që i bindet atij. Kur i dashuri ynë, Muhammedi (alejhis-selam) na nxiti që, nëse jemi tre veta në udhëtim, të caktojmë njërin si udhëheqës, atëherë, ç'mund të thuhet kur dëshirojmë rikthimin e shoqërisë islame. Ebu Hurejre transmeton se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Nëse tre persona dalin për një udhëtim le të caktojnë njërin prej tyre si prijës".

Farzi i Xhihadit sot është më i nevojshëm se sa në ditët e tabiineve

Nëse tabiinët (pasardhësit e Sahabëve) e shihnin se Xhihadi është farz dhe luftuan në vende të ndryshme të botës me qëllim që të përhapin fjalën e All-llahut, ndërkohë që jetonin në Darul-Islam (shtetin islam), në të cilin zbatohej Sheriati, atëherë, farzi i Xhihadit sot është i pakundërshtueshëm, më i nevojshëm dhe më i ndërlidhur me realitetin që përjetojmë. Dhe kjo për dy qëllime:

I pari: Ngritjen e kësaj feje dhe të shoqërisë së saj në ndonjë pjesë të tokës. I dyti: Përhapjen e kësaj feje në tokë duke u nisur nga baza e parë.

Ndaj, ai i cili nuk punon për përkrahjen e kësaj feje dhe lartësimin e fjalës së saj, do të dalë para Zotit, Ditën e gjykimit, si mëkatar, për arsye, se sot ballafaqohemi me një injorancë më të fortë dhe më të ashpër, të pajisur me mjete shkencore moderne për luftimin e së vërtetës dhe përkrahës-ve të saj.

Ebu Musa transmeton se i dashuri ynë, Muhammedi (alejhis-selam), ka thënë: "Betohem në Atë, në dorë të të Cilit është shpirti im! Ose do të urdhëroni për të mirën, të ndaloni nga e keqja, ta kapni për dore keqbërësin dhe ta riktheni në të vërtetën, ose përndryshe All-llahu do t'ua kthejë zemrat kundër njëri-tjetri dhe do t'ju mallkojë siç i mallkoi ata para jush (Beni Israilët)." Në disa transmetime tjera, Muhammedi (alejhis-selam) lexoi ajetin: "Ata që mohuan të vërtetën nga mesi i Beni Israilëve, u mallkuan me gjuhën e Davudit dhe Isait, birit të Merjemes. Kështu u veprua sepse kundërshtuan dhe e tepruan. Nuk e ndalonin njëri-tjetrin nga e keqja që punonin. Sa e shëmtuar ishte ajo që bënin". (El-Maide: 78-79)


E mira më e madhe dhe e keqja më e madhe


Puna në xhemaat është obligim, në mënyrë që të zhduket e keqja më e madhe d.m.th. krimi i largimit të Islamit nga pushteti dhe gjykimi, dhe vendosja e legjislacioneve të sotme idhujtare. Urdhërimi për të mirën më të madhe është domosdoshmëri; ai është rikthimi i Kur'anit në tryezën e pushtetit dhe gjykimit, sepse shkatërrimi i njerëzimit e ka burimin në këtë çështje të madhe.

Urdhërimi për të mirën është obligim, për këtë El-Xhuvejni (Imamul-Haremejn) thotë: "Urdhërimi për të mirën dhe ndalimi nga e keqja është farz me ixhma (me pajtimin e të gjithë dijetarëve)". Mospërfillja e tij është një krim ndaj Islamit, i cili nuk mund të shlyhet përveçse me zbatimin e tij dhe heqjen e pushtetit ekzekutiv nga duart e atyre, të cilët nuk i zbatojnë dispozitat e fesë së pastër islame. Çdo mospërfillje e këtij farzi nga ana e muslimanëve, do të bëjë që fatkeqësitë dhe katastrofat të përfshijnë të mirët, të këqijtë, kafshët dhe insektet. All-llahu i Lartësuar thotë: "Ruajuni trazirës (dhe dënimit të saj), e cila nuk godet vetëm ata që bënë mizori nga ju. Dijeni se All-llahu është ndëshkues i rreptë". (El-Enfal: 25)

El-Urs Ibni Umejre transmeton se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "All-llahu nuk i dënon njerëzit në përgjithësi, për shkak të punëve të këqija të disave, përderisa të gjithë ata kanë mundësi t'i ndryshojnë këto të këqija, por nuk i ndryshojnë; kështu All-llahu lejon që të shkatërrohen njerëzit, në përgjithësi dhe ai grup i veçantë (që punonte të këqija)". Ky ndryshim është i mundshëm sikur njerëzit të vendosin, sepse Taguti (udhëheqësi mizor) është një, ndërsa ata janë shumë.

Transmetohet nga Ummi Seleme (radiAllahu anha) se tha: Dëgjova të Dërguarin e All-llahut, Muhammedin (alejhis-selam) duke thënë: "Kur te shfaqen mëkatet në ummetin tim, All-llahu do ta përfshijë atë me një dënim të Tij! "Unë i thashë: "O i Dërguar i All-llahut! A nuk do të ketë ne mesin e tyre njerëz të mirë? Tha: "Padyshim". Atëherë i thashë: "Ç'ka do të bëhet me ta? "Tha: "Do t'i përfshijë ajo që i ka përfshirë edhe të tjerët, pastaj shkojnë në faljen dhe kënaqësinë e All-llahut".

All-llahu i Lartësuar në Kur'an thotë: "Ata, të cilët fshehin argumentet dhe faktet që Ne i shpallëm, e pasi që ato ua sqaruam njerëzve në librin, të tillët i mallkon All-llahu dhe ata që mallkojnë". (El-Bekare: 159)

Tha i dashuri ynë, Muhammedi alejhis-selam: "I mallkon All-llahu dhe i mallkojnë ata që mallkojnë, kafshët e tokës".

Muxhahidi dhe Ikreme (komentues të Kur'a-nit të periudhës së tabiinëve) kane thënë se ato janë insektet dhe kafshët, të cilat i godet thatësira për shkak të mëkateve të dijetarëve të këqij, të cilët fshehin fjalët e All-Ilahut dhe si pasojë i mallkojnë ata. Kurtubiu (komentues i njohur i Kur'anit) gjatë komentit të ajetit: "E sikur All-llahu t'i dënonte njerëzit sipas veprave (të këqija) të tyre, nuk do të linte mbi faqen e dheut asnjë gjallesë..." (Fatir: 45), transmeton se Ibni Mes'udi (radiAllahu anhu) ka thënë: "Ajeti ka për qëllim të gjitha gjallesat e tokës". Gjithashtu ai ka thënë: "Torturohet insekti në folenë e tij për shkak të mëkatit të birit të Ademit". Jahja Ibni Kethiri thotë: "Një njeri urdhëronte në të mira dhe ndalonte nga të këqijat, një tjetër i tha: "Ruaje veten tënde, sepse i padrejti nuk dëmton veçse veten e tij". Ebu Hurej-re (që ishte aty) i tha: "Gënjeve. Betohem në All-Ilahun, që nuk ka Zot tjetër përveç Tij, betohem në Atë, në dorë të të cilit është shpirti im! Thëllëza do të ngordhë në çerdhen e saj për shkak të mizorisë së të padrejtit".


DEVIJIMI NË TË KONCEPTUARIT E ISLAMIT


Disa personave shejtani ua zbukuron punën e tyre, kështu që largohen nga xhemaati me qëllim që të bëjnë ibadet si p.sh. namaz, agjërim, etj. Këta njerëz nuk e kanë kuptuar natyrën e kësaj feje; ata as që e njohin atë dhe as nuk e dinë se urdhërimi për të mirën dhe ndalimi nga e keqja është parimi themelor me të cilin All-llahu i Lartësuar e ndëroi këtë Ummet:

"Jeni ummet më i mirë ndër njerëzit, sepse ju urdhëroni në të mira dhe pengoni nga të këqijat dhe besoni në All-llahun..." (Ali Imran: 110)

Dhe fjala e Tij: "Nga ju le të jetë një grup që do të urdhërojnë në të mirën dhe do të pengojnë nga e keqja.."(Ali Imran: 104)

Xhabiri transmeton se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "All-llahu i Lartësuar urdhëroi një melek (engjëll) të Tij që të fundoste filan qytetin së bashku me banorët e tij. Ai (meleku) i tha: "Në të gjendet një njeri, i cili nuk ka bërë mëkat asnjëherë". Ai (All-llahu) i tha: "Fundose atë dhe banorët e tij", kurse në transmetimin e imam Ahmedit, All-llahu i tha melekut: "Filloje nga ai, sepse fytyra e tij nuk është skuqur asnjëherë (nga të këqijat që shihte)".

Në Librin e tij "Et-Temhid" (Hyrja), Ebu Amri tregon se: All-llahu i Lartësuar i shpalli një profeti të Tij e i tha: "Thuaji filan asketit se me asketizmin tënd ti ke shpëtuar rehatinë, kurse me vetmimin tënd me Mua ke fituar krenarinë, por çka ke bërë për borxhin Tim ndaj teje?" Ai (asketi) pyeti: "O Zoti im! Cili është borxhi Yt ndaj meje?" All-llahu i tha: "A ke dashur për Mua një të dashur Timin (besimtar) dhe a ke luftuar për Mua një armik?"

Ndërsa Ibni Kajjimi, në librin e tij "lalamul-muvekiine" (Lajmi i shkruesve)", thotë për ata, të cilët kanë hequr dorë në urdhërimi për të mira dhe ndalimi nga e keqja dhe janë ndarë nga kjo botë për hir të asketizmit, dhikrit, etj: "Në sy të dijetarëve ata njerëz janë njerëzit me më pak fe: çfarë feje dhe çfarë të mire ka tek ai, i cili sheh se si kryhen ndalimet e Zotit, braktisen ligjet e Tij, urrehet Sunneti i të Dërguarit të Tij (alejhis-selam) dhe qëndron gjakftohtë dhe nuk e hap gojën?! Ai është shejtan pa gojë. A mos ndodh prishja e fesë, përveç se nga ata që kur sigurojnë të mirat dhe udhëheqësin, nuk interesohen se çka po ndodh me fenë. Ata kanë rënë në sytë e All-llahut dhe janë të urryer nga Ai, në këtë botë iu ka takuar fatkeqësia më e madhe dhe ata nuk e vërejnë atë, ajo fatkeqësi është vdekja e zemrave, sepse kur zemra është më e gjallë edhe hidhërimi i saj për hir të All-llahut dhe të Dërguarit të Tij është më i fortë dhe përkrahja e fesë islame më e plotë".

Tabiiu nga Kufa e fakihu i famshëm Amir Esh-Sha'biu transmeton se disa njerëz kanë dalë në afërsi të Kufës që të bëjnë ibadet. Ky lajm i ra në vesh Abdullah Ibni Mesudit (radijallahu anhu), i cili menjëherë shkoi tek ta. Ata u gëzuan shumë për ardhjen e tij, por ky iu tha: "Ç'ju shtyu që ta bëni këtë?" Ata thanë: "Deshëm te dalim nga rrëmuja e njerëzve, në mënyrë që të bëjmë ibadet". Ai ju tha: "Nëse të gjithë njerëzit do të vepronin kështu si ju, kush do ta luftojë armikun? Unë nuk do të lëviz nga ky vend derisa ktheheni". Puno për udhëzimin e njerëzve në rrugën e Zotit, se këtë gjë kanë bërë edhe profetët (alejhimus-selam). Ata i dhanë përparësi mësimit të njerëzve ndaj vetmisë së tyre për ibadet, duke e ditur se kjo ka përparësi tek All-llahu i Lartësuar.

Abdul - Kadir El-Xhejlani në librin e tij "El-Fet-hur-rebbanijj" thotë: "O asketët e botës! Ecni përpara, shkatërroni manastiret dhe afrohuni, tek unë. Po qëndroni në vetminë tuaj pa asnjë të drejtë. Ecni përpara".


Ligjshmëria e punës në xhemaat dhe mendimi i Ibni Tejmijes


Dëgjo thënien e Ibni Tejmijes për ligjshmërinë e punës në xhemaat se është thënie e një dijetari të vjetër islam; ai thotë: "Fjala "zeim" (kryetar) është e ngjashme me fjalët "kefil" (garantues), "kabil" (sponsor) dhe "damin" (sigurues); All-llahu i Lartësuar thotë: "... e kush e sjell atë (tasin e Jusufit alejhis-selam), ka një barrë deve (me drithë si shpërblim). Unë vetë për këtë jam zeim (garantues)!," Ai që merr përsipër çështjen e një grupi thirret "zeim"; nëse ka marrë përsipër një gjë të mirë, lavdërohet për të; e nëse ka marrë përsipër një gjë të keqe, urrehet për të. Kurse kryetari i partisë (hizbit) është kryetari i atij grupi, anëtarët e të cilit janë tubuar në atë që urdhëron All-llahu dhe i Dërguari i Tij, pa shtuar e pakësuar asgjë, ata janë besimtarë që kanë te drejta dhe detyrime; por nëse kanë shtuar apo pakësuar, si p.sh fanatizmi për atë hyn në partinë e tyre, ka apo nuk ka të drejtë dhe largimi nga ai që nuk hyn në të, pa e marrë parasysh këtë gjë, kjo është përçarje të cilën e urren All-llahu i Lartësuar dhe i Dërguari i Tij. All-llahu i Lartësuar dhe Muhammedi (alejhis-selam) urdhëruan që t'i përmbahemi xhemaatit dhe bashkimit, dhe ndaluan përçarjen e kontradiktat. Gjithashtu, ata urdhëruan që të bashkëpunojmë në bamirësi dhe devotshmëri dhe ndaluan të bashkëpunojmë në mëkat dhe armiqësi." (Fetavat e Ibni Tejmijes, f. 193).

All-llahu i Lartësuar e bëri urdhërimin për të mirën shenjë dalluese mes imanit dhe nifakut (hipokrizisë). Ai thotë: "Hipokritët dhe hipokritet janë njëri për tjetrin, urdhërojnë në të keqën e ndalojnë nga të mirat dhe shtrëngojnë duart e tyre. Ata harruan All-llahun dhe Ai i harroi ata (i hodhi e i poshtërsoi). Njëmend, ata munafikët, janë të prishurit."(Et-Tevbe:67)

Gjithashtu ai thotë: "Besimtarët dhe besimtaret janë të dashur për njëri-tjetrin, urdhërojnë në të mira dhe ndalojnë nga të këqijat, e falin namazin dhe e japin zeqatin, respektojnë All-llahun dhe të dërguarin e Tij. Të tillët All-llahu do t'i mëshirojë. Ai është i fuqishëm e i urtë". (Et-Tevbe: 71)

Nuk është feja vetëm në braktisjen e harameve, por edhe në urdhërimin e punëve të dashura për All-llahun. Shumicës fetare nuk iu intereson kjo anë e fesë, përveç atëherë kur me ta bashkohet shumica e njerëzve.

Kurse obligimin e Xhihadit, e urdhërimit në të mira, ndalimit nga të këqijat dhe obligimin e këshillimit për hir të All-llahut, të Dërguarit dhe Librit të Tij as që i mendojnë, duke mos marrë parasysh dëshirën për veprimin e tyre.

Njerëzit me më pak fe dhe më të urryerit tek All-llahu janë ata që i braktisin këto obligime edhe nëse shkëputen nga kjo botë (për hir të adhurimit). Pak njerëzve iu skuqet fytyra për All-llahun, hidhërohen se veprohen haramet dhe shpenzojnë pasurinë e tyre për përkrahjen e kësaj feje.

I dashuri ynë, Muhammedi alejhis-selam, e kaloi tërë jetën e tij në luftimin e të keqes me zemër, gjuhë dhe dorë, si dhe në urdhërimin e veprave të mira. Për këtë shkak All-llahu e zgjodhi atë dhe e veçoi në mesin e gjithë njerëzimit.


QËNDRIMI I THIRRËSAVE ISLAMË

1) Rruga e shpëtimit


Rruga e shpëtimit është një, rruga e profetëve (alejhimus-selam). Nuk ka tjetër rrugë për rikthimin e fesë në tokë përveç rrugës që ndoqën të gjithë profetët: thirrja e njerëzimit, që të adhurojnë vetëm All-llahun, Krijuesin e tyre.

All-llahu i Lartësuar thotë: "Ne çdo ummeti (populli) i dërguam profet (i cili u thoshte atyre) adhuroni vetëm All-llahun dhe largojuni tagutit (sundimtarëve që nuk gjykojnë me fenë e All-llahut)". (En-Nahl: 36)

Ky ajet është një përmbledhje e shpalljeve të profetëve, që tregon rolin e tyre në shpëtimin e njerëzimit nga kthetrat e tagutëve; taguti i çdo populli është ai që i sundon ata jo me rrugën e All-llahut e të dërguarit të Tij, ata e adhurojnë atë ose e pasojnë pa pasur argument nga All-llahu.

All-llahu i Lartësuar thotë: "Ne para teje (Muhammed) nuk dërguam asnjë profet pa i shpallur atij: se nuk ka Zot tjetër (që duhet adhuruar) përveç Meje, atëherë, Mua më adhuroni". (El-Enbija; 25). Ky është kuptimi i përgjigjes së sahabiut të famshëm Rubi'j Ibnu Amir, kur e pyet nga Rrustemi, komandanti i persianëve: "Ç'ju shtyu të vini këtu (me ushtri)?" Ai i tha; "All-llahu na dërgoi që ta nxjerrim atë që Ai do nga adhurimi i njerëzve në adhurimin e All-llahut, nga ngushtësia e dunjas në gjerësinë e dunjas e të ahiretit dhe nga padrejtësia e feve në drejtësinë e Islamit."

Çdo shpallje e profetëve fillonte me këtë thënie: "... adhuroni vetëm All-llahun, nuk keni tjetër Zot përveç Tij". (Hud: 84)

Pastaj, rreth profetit mblidhen një grup besimtarësh, kundër të cilëve ngrihet injoranca që i rrethon, disa bien në sprovim e disa dalin nga besimi, kurse disa të tjerë qëndrojnë të patundur në fenë e tyre. Këta këmbëngulës, All-llahu i bën mburojë të kaderit të Tij dhe mjete për triumfin e fesë së Tij, duke iu mundësuar atyre vendosjen në tokë. All-llahu i Lartësuar thotë: "Premtimi ynë veç iu është dhënë më parë robërve të dërguar (profetëve): se ata, pa dyshim do të triumfojnë dhe se ushtria jonë do të ngadhënjejë." (Es-Saffat; 171-173)


2) Thirrësit islamë kryejnë rolin e profetëve


Ishte mëshira e All-llahut që sa herë që njerëzimi devijonte, Ai dërgonte një profet që ta përtërijë fenë dhe ta rikthejë atë në rrugën e drejtë; kështu ndodhte derisa erdhi shpallja e fundit, Kur'ani. All-llahu i Lartësuar thotë: "Ne më pas dërguam profetë tanë një pas një, e kur do që një populli i vinte profeti i tij, ata e përgënjeshtronin ate, për këtë shkak Ne i përcollëm njërin pas tjetrit (me dënim) dhe i bëmë rrëfime (për ju). Larg syve qoftë populli që nuk beson". (El-Mu'minun: 44)

Por, pasi që morën fund shpalljet me dërgimin e të dashurit tonë, Muhammedit (alejhis-selam), dhe shpallja qiellore u ndërpre, All-llahu i Lartësuar këtë rol ua besoi pasuesve të Muhammedit (alejhis-selam): "Kështu Ne ju bëmë një ummet (popull) mesatar që të jeni dëshmitarë mbi gjithë njerëzimin dhe i Dërguari (Muhammedi alejhis-selam) të jetë dëshmitarë për juve". (El-Bekare: 142)

Sipas kësaj, Ummeti islam është përgjegjës për udhëzimin e njerëzimit, ai do të dëshmojë dhe do të japë llogari për komunikimin e shpalljes tek njerëzimi, ashtu siç do të pyeten edhe profetët për kumtimin e tyre.

Ndaj edhe Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Dijetarët janë trashëgimtarët e profetëve".

Në hadithin që transmeton Ebu Umame, Profeti (alejhis-selam) thotë: "...All-llahu, engjëjt e Tij, banoret e qiejve dhe tokës, madje edhe milingona në folenë e saj dhe peshqit në det luten për atë që u mëson njerëzve të mirën". Lutja e All-llahut është mëshirë, kurse ajo e engjëjve dhe njezërve është kërkim falje.

Sot, thirrësit islamë nuk kryejnë vetëm detyrën e edukimit të njerëzve, por edhe atë të rizgjimit të fesë së All-llahut në tokë.

Imam Ahmed ibn Hanbeli thotë për dijetarët: "Lavdia i takon All-llahut, i Cili në çdo kohë që nuk ka profetë ka sjellë dijetarë, të cilët thërrasin atë që ka devijuar nga rruga, u hapin sytë atyre që janë duke u vuajtur, ngjallin me Librin e All-llahut të vdekurit dhe iu kthejnë dritën e syve, me dritën e All-llahut, të verbëve. Sa të vrarë të Iblisit i ringjallën, sa të humbur e çorientuar i udhëzuan! Sa e bukur është gjurma e tyre tek njerëzit e sa e keqe është gjurma e njerëzve tek ta".

Kjo ishte thënia e imam Ahmedit për ata dije-tarë, të cilët ringjallin shoqërinë islame, po a thua çfarë do të thonte për ata thirrës që dëshirojnë rikthimin e Islamit në tokë pasi që kjo fe u largua nga jeta?! Bindja ndaj dijetarëve është më e detyrueshme se sa bindja ndaj prindërve.

IbnuI-Kajjimi për dijetarët thotë: "Ata janë në tokë sikurse yjet në qiell, nga ata udhëzohet ai që ka humbur rrugën në errësirë, nevoja e njerëzve për ta është më e madhe se sa nevoja e tyre për ngrënie e pirje dhe bindja ndaj tyre është më e obliguar, me ajet të Kur'anit, se sa bindja ndaj nënave e baballarëve. All-llahu i Lartësuar thotë: "O ju që besuat, bindjuni All-llahut e të dërguarit të Tij dhe përgjegjësit tuaj. Nëse bini në konflikt për ndonjë çështje, atëherë, ate parashtrone para All-llahut (te Libri i Tij) dhe para të dërguarit të Tij (sunnetin e tij) nëse besoni në All-llahun dhe në Ditën e fundit. Kjo gjë është më mirë dhe përfundim më i bukur". (En-Nisa: 59)

Ibni Abbasi, Xhabir Ibni Abdull-llahu, Hasan El-Basriu, Ebul Alije, Ata Ibni Rebbahu, Dahaku dhe Muxhahidi (të gjithë komentatorë të mëdhenj të Kur'anit) kanë thënë: "... përgjegjësit tuaj janë dijetarët". Një gjë të tillë e aprovon edhe imam Ahmed Ibni Hanbeli. Kur kjo është bindja dhe dispozita ndaj dijetarëve në shoqërinë muslimane, atëherë, ç'farë është dispozita për bindjen ndaj udhëheqësit të xhemaatit musliman në një shoqëri të injorancës, nga e cila janë shkulur me forcë rrënjët e Islamit. Nuk ka dyshim se bindja ndaj tij është më e madhe dhe më e obligueshme. All-llahu e di më së miri.


3) Roli i thirrësve islamë është preciz dhe i madhërishëm


Kjo sepse thirrësit islame kryejnë detyrën e profetëve, detyrë te cilën Muhammedi (alejhis-selam) ua la në qafë dijetarëve të sinqertë dhe thirrësve besnikë.

Sepse thirrësit islamë komunikojnë fjalët e All-llahut, e pasi që komunikimi i fjalëve të Tij bazohet në njohjen e komunikatës dhe në besnikëri, atëherë, këtë shkallë komunikuese nuk mund ta ketë askush përveç atij që ka këto dy cilësi: diturinë dhe besnikërinë. Muhammed Ibnul-Munke-deri thotë: "Dijetari qëndron mes All-llahut dhe robëve të Tij, ndaj le të ketë kujdes se si hyn mes tyre".

Kur Ibni Sirini pyetej për ndonjë çështje, i ndryshohej çehreja dhe dukej sikur nuk ishte ai. Kur imam Maliku pyetej për ndonjë çështje, dukej sikur qëndronte mes xhennetit e xhehennemit.

Ibnul-Kajjimi thotë: "Nëse posti i nënshkrimit tek mbretërit ka atë vend që nuk i mohohet vlera dhe lavdia, dhe i cili është nga postet më të larta, çfarë mund të thuhet për atë që nënshkruan nga Zoti i tokës dhe qiejve (dmth thirrësin islam). Ndaj ai person që caktohet në këtë post duhet që të përgatitet për të, të dijë vlerën e postit që ka marrë dhe të mos i vijë rëndë asnjëherë që të thotë të vërtetën, sepse All-llahu do ta ndihmojë dhe udhëzojë atë. Edhe le ta dijë muftiu se cilin është duke lënë zëvendës në fetvatë e tij dhe le ta dijë se nesër do të jetë përgjegjës dhe do të dalë para All-llahut".


4) Një porosi thirrësit islam


Thirrësi islam duhet të jetë i sinqertë me All-llahun në çdo fjalë e pëshpëritje të tij, në çdo lëvizje e pushim dhe ta ketë për qëllim Atë në çdo hap që hedh, në çdo fjalim që mban dhe në çdo fjalë që porositë. Transmeton Ibni Abbasi (radi-Allahu anhu), se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Njerëzit me dënim më të madh Ditën e Kijametit janë vrasësi i një profeti apo i vrari nga ai, skulptorët dhe dijetari nga dituria e të cilit nuk ka dobi".

Ibnul - Xhevzije transmeton nga Ibnu Akili se tha; "E kemi parë në kohën tonë Ebu Bekr El-Akfalin në kohën e sundimit të El-Kaimit (njëri nga halifet abbasij) kur ai ngritej që ta ndalojë ndonjë të keqe i shkonin prapa dijetarë, të cilët hanin vetëm nga puna e duarve të tyre si Ebu Bekr El-Habbazi, plak i mirë dhe i verbër; atë e shoqëronte një grup, asnjëri prej të cilëve nuk merrte lëmoshë dhe nuk ndyhej me pranimin e dhuratave nga ana e qeveritarëve, agjëronin ditën, faleshin tërë natën dhe ishin njerëz që qanin shumë. Kur atë (Ebu Bekr El-Akfalin) e pasonin njerëzit e përzier, ai (El-Kaimi) e refuzonte atë dhe thonte: "Sa herë që takojmë ushtrinë me njerëz të përzier, ajo pëson disfatë".

Të parët tonë thonin: Ruajuni dy lloje njerëzish: njeriut me epshe të cilat e kanë vënë në sprovë dhe njeriun e dashuruar në këtë botë, e cila e ka verbuar.

Sufjan Eth-Thevriu ka thëne: "Kërkoni ndihmë tek All-llahu nga sprovimi i adhuruesit injorant dhe dijetari i prishur, sepse sprovimi i tyre është sprovim për çdo të sprovuar".


Kurse Ebud-Derda ka thënë: "Mjerë ai që nuk di njëherë, e mjerë ai që di e nuk punon shtatë herë".

I dashuri ynë, Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Nuk do të lëvizin këmbët e njeriut (para All-llahut) Ditën e Kijametit para se të pyetet për katër gjëra: ... edhe për diturinë e tij se çka ka punuar me të".

Hasan El-Basriu thotë: "Fekis (dijetar islam) është ai që nuk e lakmon këtë dunja, e do ahiretin, është syhapur ne fenë e tij dhe që i përmbahet adhurimit te All-llahut të Lartësuar".

Sufjan Ibnu Ujejne thotë: "Nëse dita ime është si dita e budallait dhe nata ime si nata e injorantit, atëherë ç'farë të bëjë me diturinë qe kam shkruar?"

Thirrësit islamë e kanë për obligim të shpeshtojnë lidhjen e tyre me Kur'anin, nëpërmjet leximit dhe zbatimit të tij, si dhe të lidhen me Sunnetin e të dashurit tonë, Muhammedit (alejhis-selam), t'i pakësojnë debatet, sepse besimtari është ai që nuk polemizon, siç thotë Muhammedi (alej-his-selam); "... çdo popull që ka devijuar pasi ishin në rrugë të drejtë, janë të prirur për polemika". Le ta ruajnë sunnetin dhe xhemaatin, le të largohen nga mëkatet e vogla, sepse ato tubohen tek njeriu, derisa e shkatërrojnë, le t'i binden udhëheqësit të tyre dhe ta përhapin dashurinë për njëri-tjetrin, sepse vepra më e mire është dashuria për hir të All-llahut dhe urrejtja për hir të Tij dhe ta ruajnë vëllazërimin.

Imam Hasan El-Benna (rahmetull-llahi alejhi) iu drejtua shokëve të tij: "O ju vëllezër! Unë nuk i frikohem për ju tubimit të krejt botës, sepse ju, me lejen e All-llahut jeni me të fortë se ajo, por unë druhem për dy gjëra: Druaj se do ta harroni All-llahun dhe Ai do t'iu lërë vetëm apo se do t'i harroni vëllezërit tuaj e do të ndodhë përçarje mes jush".

Thirrësi islam le t'i ruhet thartësisë së sprovimit dhe le ta dijë se bazë e çdo sprovimi është dhënia përparësi mendimit ndaj sheriatit dhe dhënia përparësi dëshirave (epsheve) ndaj mendjes.

Dhënia përparësi mendimit ndaj sheriatit është bazë e sprovimit të dyshimeve, kurse dhënia përparësi dëshirave ndaj mendjes është bazë e sprovimit të epsheve. Sprovimi i dyshimeve largohet me bindje të thellë, kurse sprovimi i epsheve largohet me durim, pikërisht për këtë arsye All-llahu i Lartësuar e përkufizoi udhëheqësinë fetare me këto dy pika:

"..e, ata Ne i bëmë imamë (udheheqës) që udhëzonin në çështjen tonë, pasi që ata duruan dhe ishin te bindur në ajetet tona." (Sexhde: 24)

Shpallja e së vërtetës nuk ta pakëson jetën dhe rriskun tënd, por as frika nuk i shton ato.

Ebu Seidi transmeton nga Muhammedi (alejhis-selam) se ai ka thënë: "Mos ta pengojë ndonjërin nga ju frika nga njerëzit që të thotë të vërtetën kur e sheh atë dhe të përmendë një gjë të madhe, sepse kjo nuk ta pakëson jetën e as ta largon rriskun".

Ibni Mesudi (radiAllahu anhu) ka thënë: "Bindja e thellë është që mos t'i kënaqësh njerëzit duke zemëruar All-llahun, të mos falënderosh askënd për atë që ta dha Zoti, të mos fajësosh askënd për atë që All-llahu nuk ta dha, sepse rriskun nuk e sjell nxitimi dhe as nuk e ndalon urrejtja. All-llahu me drejtësinë e Tij e vuri gjallërinë dhe gëzimin në bindje dhe kënaqësi dhe shqetësimin dhe mërzitjen në dyshim e hidhërim."

Ndaj kërkimi i diturisë të bëhet vetëm për të fituar kënaqësinë e All-llahut, ndërsa komunikimi i saj le të jetë shpresë për arritjen e shpërblimit të tij, sepse i dashuri ynë, Muhammedi (alejhis-selam), ka thënë: "Ai që mëson një dituri, me anë të së cilës duhet të kërkojë kënaqësinë e All-llahut, por që nuk e mëson veçse që të arrijë fitim në këtë botë, ky person nuk do t'i gjejë shenjat e xhennetit Ditën e Kijametit".

Thirrës islam! Rruga jote është përzierje me veçorizim.

Ibni Mesudi (radijallahu anhu) thotë: "Përzihuni me njerëzimin dhe silluni me ta sipas aftësisë së tyre mendore dhe mos e lëndoni fenë tuaj".

Ibni Umeri (radijAllahu anhu) transmeton se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Besimtari që përzihet me njerëzit dhe duron dëmin e tyre, është më i mirë se sa besimtari që nuk përzihet me ta dhe nuk e duron dëmin e tyre".


5) Vërejtje për thirrësit islamë


Rrëshqitjet më të rrezikshme të thirrësve islamë janë lakmia për jetën dhe shkuarja në dyert e sundimtarëve. Në një hadith thuhet: "Atij që banon në shkretëtirë do t'i shpërsohet zemra, ai që mirret me gjueti do të bëhet i pakujdesshëm dhe ai që shkon në dyert e mbretit do të sprovohet". Ndërsa në transmetimin e imam Ahmedit dhe Ebu Davudit thuhet në fund të hadithit: "... ai që shkon duke u afruar tek mbreti shkon duke u larguar nga All-llahu".

Ebu Hurejre transmeton se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Kërkoni ndihmë tek All-llahu nga humnera e hidhërimit". Ata (shokët) e pyetën: Ç'është gropa e hidhërimit?" Tha ai: "Është një luginë në xhehennem kundër së cilës vetë xhehennemi lutet çdo ditë njëqind herë". Njëri e pyeti: "O i Dërguari i All-llahut! Kush do të hyjë në të?" Tha ai: "Lexuesit (e Kur'anit apo dijetarët) të cilët veprat e tyre i bëjnë sa për sy e faqe". Në transmetimin e Ibni Maxhes thuhet edhe kjo: "... dijetarët më të urryer tek All-llahu janë ata që vizitojnë sundimtarët e padrejtë".

Gjithashtu, Muhammedi alejhis-selam ka thënë: "Pas meje do të vijnë sundimtarë, ai që hynë tek ata, ua vërteton gënjeshtrat e tyre dhe iu ndihmon në padrejtësitë e tyre, ai nuk është prej meje, unë nuk jam prej tij dhe ai nuk do të pijë nga hauzi (pusi) im (në Ditën e Kijametit). Kurse, ai që hynë tek ata, nuk i ndihmon në padrejtësinë e tyre dhe nuk ua vërteton gënjeshtrat e tyre, ai është prej meje dhe unë jam prej tij, dhe ai do të pijë nga hauzi im".

Ibni Mes'udi transmeton se Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Ne dyert e mbretërve ka sprovime që i ngjasojnë vathës së deveve, Betohem në Atë, në dorë të të Cilit është shpirti im, ata nuk marrin diçka nga bota e tyre për pa marrë nga feja e tyre sa ajo apo dy herë më shumë". Thirrësit islamë, gjithashtu, duhet të ruhen nga lakmimi i posteve. Muhammedi (alejhis-selam) ka thënë: "Dy ujq të uritur që lëshohen mbi tufën e deleve nuk sjellin më shumë dëm se sa njeriu që lakmon pasurinë dhe ai që lakmon nderimin (pozitën) për shkak të fesë së tij".


Gjithashtu: "Ai që e do këtë bote (dunjanë) do të dëmtojë ahiretin e tij, e ai që e do ahiretin do të dëmtojë dunjanë e tij, vlerësojeni më shumë të përjetshmen (ahiretin) se sa atë që kalon (dunjanë).

Dikush i tha A'ëmeshit: "O Ebu Muhammed! Ti e ngjall diturinë me atë shumicë njerëzish që e marrin atë nga ti". Ai tha: "Mos u habitni, se një e treta e tyre vdesin para se ta kenë kuptuar, një e treta tjetër pasojnë sundimtarin, këta janë me të këqinj se të vdekurit dhe nga e treta tjetër pak kush shpëton".

Gjithashtu, ai tha: "Sundimtarët më të këqinj janë ata që qëndrojnë larg dijetarëve dhe dijetarët më të këqinj janë ata që qëndrojnë afër sundimtarëve".

Imam El-Evzaiu tha: "Varrezat e krishtera u ankuan para All-llahut të Lartësuar për shkak të erës së keqe që vinte nga jobesimtarët. All-llahu iu tha atyre se barqet e dijetarëve të këqinj janë me erë më të keqe se sa e juaja".


6) Heshtja nga mosgjykimi me atë që zbriti All-Ilahu është tradhëti dhe tejkalim kufiri


All-llahu i Lartësuar thotë: "Ne e zbritëm Tevratin në të cilin ka udhëzim e dritë, me të gjykonin profetët ngase ishin të obliguar ta ruanin Librin e All-llahut dhe ishin dëshmitarë të tij. Prandaj, mos iu frikësoni njerëzve, por vetëm Mua ma kini frikën dhe mos i ndërroni ajetet e Mia për pak send. A kush nuk gjykon me atë që zbriti All-llahu, ata janë mohuesit", (El-Maide: 44)

All-llahu i Lartësuar e dinte se disa prej ruajtësve dhe dëshmitarëve të Librit të Tij (Tevratit) mund të joshen nga lakmitë e kësaj jete, sepse shikojnë qeveritarët, pasanikët dhe kapriçiozët. Ata e duan gjykimin e All-llahut, por epshet e tyre i shtyjnë drejt kësaj bote. Kjo gjë ndodh me fetaret e devijuar në çdo kohë dhe në çdo brez, ndaj dhe All-llahu u tha: "..mos i shitni ajetet e Mia për një çmim të vogël, pra mos heshtni para së vërtetës, mos e deformoni atë dhe mos jepni fetva të pavend.

Në të vërtetë çdo çmim është i vogël edhe sikur të jetë zotërimi i botës, ky çmim nuk është gjë tjetër veçse rroga, ofiqe, tituj dhe interesa të vogla për të cilat shitet feja dhe blihet xhehennemi.

Nuk ka gjë më të shëmtuar se sa tradhtia e të siguruarit, shpërdorimi i asaj që të është besuar dhe dëshmia e rremë. Ata që bartin tituj fetarë tradhtojnë, shpërdorojnë dhe falsifikojnë duke heshtur para mosgjykimit me atë që zbriti All-llahu, i ndryshojnë kuptimet e fjalëve që t'u plotësojnë dëshirat qeveritarëve në dëm të Librit të All-llahut.


7) Qëndrimi i dijetarit Ebu Hazim para halifit Sulejman Ibn Abdul-Melik


Ebu Hazimi, dijetar nga brezi i tabiinëve, personifikon qëndrimin e dijetarëve para sundimtarëve, sepse dijetari është dëshmues i sheriatit, e ruan atë nga shtesat, pakësimet dhe shtrembërimet si pasojë e epsheve njerëzore. Halifi Sulejman e pyeti atë: "O Ebu Hazim! Ç'është me ne që e urrejmë vdekjen?"

Ebu Hazimi: Kjo ndodh sepse ju e keni pri-shur ahiretin dhe keni ndërtuar dunjanë, ndaj

edhe urreni që të shkoni nga ndërtimi ne shkatërrim.

Sulejmani: Cili nga besimtarët është me i miri?

Ebu Hazimi: Ai njeri që punon ne bindjen e All-llahut dhe i udhëzon njerëzit në të.

Sulejmani: Cili njeri është më mendjelehti?

Ebu Hazimi: Një njeri që ra në epshin e vëllait te vet të padrejtë, kështu që e shiti ahiretin e tij me dunjanë e tjetërkujt.

Sulejmani: Çfarë thua për gjendjen tonë?

Ebu Hazimi: O sundues i besimtarëve! Baballarët e tu i kanë shtypur njerëzit me shpatë dhe këtë mbretëri e morën me forcë pa u këshilluar me muslimanët dhe pa dëshirën e tyre duke vrarë shumë prej tyre; tani ata janë larguar nga kjo botë, ah sikur t'i dëgjojë se ç'thanë e ç'iu tha atyre (para Zotit).

Sulejmani: Si të përmirësohemi?

Ebu Hazimi: Lëreni kryelartësinë, përmbajuni mirësjelljes dhe ndani me drejtësi.

Sulejmani: A do të na shoqërosh o Ebu Hazim, që të marrësh nga ne e të marrim nga ti?

Ebu Hazimi: Unë kërkoj ndihmë nga All-llahu, kam frikë se do të anoj pak nga ju, kështu që All-llahu do të me bëjë të shijoj dobësinë e jetës dhe të vdekjes.

Sulejmani: Më thuaj ç'nevojë ke!

Ebu Hazimi: Më shpëto nga zjarri dhe më fut në xhennet.

Sulejmani: Nuk kam mundësi për një gjë të tillë.

Ebu Hazimi: Unë nuk kam nevojë tjetër veç kësaj.

Sulejmani: Më këshillo.

Ebu Hazimi: Madhëroje Zotin tënd dhe ruaju që mos të të shohë atje ku të ka ndaluar dhe të mos të gjejë atje ku të ka urdhëruar.

Sapo Ebu Hazimi doli, halifja i dërgoi njëqind dinarë, dhe i shkroi që t'i shpenzonte, se prej tij do të merrte edhe më shumë. Ebu Hazimi ia ktheu ato dhe i tha: "Nëse këta njëqind dinarë m'i ke dërguar si shpërblim për atë që të fola, atëherë kërma, gjaku dhe mishi i derrit janë më të lejuar se këto".

Këtë qëndrim mbajti edhe muxhahidja Zejneb El-Gazali, të cilën e rrahën me 6500 kamzhikë në përpjekje për ta detyruar të bëhej ministre të çështjeve shoqërore, nëse sikur edhe vetëm me një fjalë ta lavdëronte tiranin, Xhemal Abdun-Naserin, por ajo edhe duke qenë nën këtë presion, kundërshtonte dhe thoshte: "Nuk do të ulem në këtë karrige të ndyrë, të cilën ma ofron një tiran, kafir e i korruptuar; në Islam gruaja nuk qeveris".

Po kështu veproi edhe Muhammed Salih Umeri, ministër sudanez, i cili shkeli botën me këmbë, që të jetojë në tendë, si një muxhahid në tokën e Palestinës. Ai e vazhdoi xhihadin e tij derisa ra shehid në ishulin Eba. Gjithashtu edhe Sejjid Kutubi i cili, kur u munduan ta joshin me poste të ndryshme, deklaroi: "Gishti tregues, i cili dëshmon monoteizmin e All-llahut në namaz, refuzon të shkruaj qoftë edhe një shkronjë, e cila ligjëson pushtetin e tiranit".

[no name]

DITA E FUNDIT E JETËS SIME

Supozojmë që sot mësuat që keni vetëm edhe një ditë për të jetuar. Si do ta kalonit ditën e fundit të jetës suaj?

Kjo pyetje është bërë edhe 100 vjet më parë, shumë kohë para se të bëheshin analizat pyetësore dhe vlerësimi i opinionit publik. Pyetësi iu drejtua shumë dijetarëve të shquar dhe njerëzve të njohur për besnikëri dhe përgjigjet e tyre i bashkoi në një libër. Qëllimi i këtij libri ishte t’i frymëzojë njerëzit për virtyte më të mira.

Përgjigjja më inspiruese ishte nga njëri, që për ditën e fundit të jetës së tij nuk kishte ndonjë dëshirë që të shtonte ndonjë vepër të virtytshme. Ai ishte muhadithi i madh Abdur Rrahman ibn abi Na’um. Ai tha: “Unë në ditën e fundit të jetës sime nuk kisha për të ndryshuar asgjë nga programi im ditor. Unë kaloj çdo ditë të jetës sime sikurse të ishte dita e fundit e imja.”



Vdekja është çështja më e sigurt e jetës. Sipas statistikave, në botë vdesin çdo orë rreth 6,178 njerëz; ata janë nga të gjitha moshat. Vdesin për shkaqe të ndryshme, të njohura si dhe të panjohura për njerëzit. Për disa vdekje, arsyeja dihet nga të tjerët, ndërsa shumica vdesin në heshtje. Megjithatë, çdonjëri prej tyre e lë këtë botë në të njëjtën mënyrë. Vetëm në kohën e caktuar nga Allahu i gjithfuqishëm dhe, as shkenca e as teknologjia nuk mund ta parashikojë e as ta pengojë atë. Është ekskluzivisht në duart e Krijuesit.

“O ju njerëz, nëse dyshoni për ringjalljen, atëherë mendoni krijimin tuaj. Ne u krijuam ju prej dheu, pastaj prej uji, pastaj prej një gjaku të ngjizur, pastaj prej një sa kafshatë mishi, që është krijesë e formuluar ose e paformuluar, në mënyrë që t’ju sqarojmë. Ne e përqëndrojmë në mitër deri në një afat të caktuar, e mandej u nxjerrim foshnjë dhe ashtu të arrini pjekurinë tuaj. Ka që dikush prej jush vdes herët, e dikush të jetojë deri në pleqëri të thellë, në mënyrë që të mos dijë asgjë nga dija që ka pasur.” (El-Haxhxh 22:5)

Vazhdimisht jemi dëshmitarë të vdekjes. Por, çuditërisht e injorojmë atë sikurse nuk do të na ndodh kurrë, apo sdo të na ndodh tani shpejt. Megjithëse vazhdimisht varrosim shokët tanë, kushërinjtë tanë madje edhe anëtarët e familjes sonë, por për veten mendojmë se do jetojmë përgjithmonë. Pra, qëndrimi ynë bie në kundërshtim me logjikën e shëndoshë.

Në disa mënyra ne dallojmë pashmangshmërinë e vdekjes, madje edhe spontanisht përgatitemi për të. Marrim sigurime shtetërore dhe mendojmë për të afërmit tanë mbas vdekjes sonë, planifikojmë për ndarjen e pronës dhe pasurisë sonë. Bile, edhe shumë biznismenë dhe qeveritarë përgatisin plane kontigjente për të vazhduar zbatimet e operacioneve të tyre në rast të humbjes së liderëve.

Në fund të fundit kjo është njohja e vdekjes si fundi i kësaj jete. Por, dështimi ynë qëndron në mosnjohjen e vdekjes si fillimi i një jete tjetër, jetës së amshuar, ku do të korrim atë që mbollëm në këtë botë.

Mësimet Islame tregojnë se ndër të veçantat që e dallojnë të zgjuarin nga të tjerët, është edhe njohja dhe përgatitja për jetën e amshuar. Siç thotë edhe Profeti a.s.: “Me të vërtetë i zgjuar është ai person i cili kontrollon dëshirat e tij dhe përgatitet për jetën pas vdekjes.”

Tregohet një histori e prekshme për Behlulin, i cili për shkak të çiltërsisë së tij shihej si i kundërt me zgjuarsinë dhe shkathtësinë. Halifi Harun Rashid e lejonte Behlulin të hynte lirisht në oborrin mbretëror të tij, ndoshta ngaqë naiviteti i tij ishte si zbavitje për halifin.

Një ditë Halifi i dhuroi atij një shkop për ecje, dhe i tha: “ Ky shkop është për personin më budalla në botë. Nëse sheh ndonjë njeri tjetër që e meriton më shumë se ti dhuroja atij.”

Disa vite me vonë, Harun Rashid ra shumë i sëmurë dhe asnjë trajtim mjekësor nuk mund ta shëronte atë. Behluli e vizitonte atë shpesh dhe interesohej për shëndetin e tij. Një ditë bashkëbisedimi i tyre shkoi kështu:

Haruni: “Asnjë ilaç spo më shëron, po shoh se udhëtimi im i fundit po më afrohet.”
Behluli: “Ku doni të shkoni?”
Haruni: “Do shkoj në Botën Tjetër.”
Behluli: “Sa kohë do të qëndroni atje? Kur do të ktheheni?”
Haruni: “Asnjë njeri nuk kthehet kurrë nga ajo botë”
Behluli: “Pra, paskeni bërë përgatitje të veçanta për këtë udhëtim. A keni dërguar ndonjë grup special për t’ju pritur kur të arrini atje?”
Haruni: “Jo Behlul, duhet të shkosh vetëm atje. Dhe jo, skam bërë asnjë përgatitje.”
Behluli: “Emir-ul-Muminun! Ti dërgoje ushtri të mëdha për tu përgatitur kur bëje udhëtime madje edhe të shkurtëra, dy tre ditëshe. Tani po shkon në një vend ku do të jetoni përgjithmonë dhe skeni bërë asnjë përgatitje paraprake! Mendoj se kam gjetur personin që e meriton shkopin që ma ke pas dhënë disa vite më parë.”

Mësimi i këtij tregimi vlen për të gjithë ne. Ne mund të mos jemi mbretër, por, prapëseprapë përgatitemi për udhëtime madje edhe pak ditëshe. Po për përgatitjen e udhëtimit tonë në jetën e pafundme, botën tjetër?

Po sikur shqetësimi apo meraku ynë kryesor në këtë botë të jetë çështja e Botës Tjetër! Kjo padyshim do të ndryshonte edhe jetën në këtë botë. Kjo botë është një shtëpi ëndërrash, një iluzion. Këtu nuk ndëshkohemi në momentin kur bëjmë mëkatin, dhe kjo na qetëson neve me një siguri mashtruese me të cilën vazhdojmë pandërprerë. Por, vdekja është e kundërta e këtij iluzioni. Personi i cili din dhe rikujton se një ditë do të dalë para Allahut xh.sh., dhe do të japë përgjegjësi për të gjitha veprat e tij, thjesht nuk mund të vazhdojë të kundërshtojë Zotin.

Nga historia e Faraonit ne mësojmë se kur ai vërejti se vdekja po i afrohet deklaroi besimin e tij në Zotin e Musait, ku vetëm pak para këtij momenti ai u mashtrua nga iluzioni i vetëfuqisë së tij. Pendimi i tij ishte shumë vonë, por historia e tij na tregon se si arroganca dhe rreptësia e tij u zhdukën kur u ballafaquan me vdekjen.

Është për tu habitur se si shumë nga konfuzionet tona, argumentet joserioze, justifikimet se pse nuk mund të bëjmë këtë apo atë, apo, dembelizmi ynë i hapur, mund të zhduken kur përfytyrojmë vetveten tonë brenda në varr! Kujtimi i vdekjes zgjidh shumë çështje madje edhe të paqarta, përpara se të jetë shumë vonë.

Personi i cili, çdo ditë të jetës e kalon sikurse të ishte dita e fundit e tij, është me të vërtetë një person shumë i mençur. Ky duhet të jetë qëllimi i të gjithë neve.

[no name]

NATYRA E VËRTETË E ARMIQËSISË NDËRMJET MUSLIMANËVE DHE JAHUDIVE

Shejh Muhammed Salih El Munaxhid


Lavdia i takon All-llahut xh.sh. dhe paqa dhe bekimi Muhammedit a.s. familjës së tij dhe sahabeve të tij. Këto ditë ummeti musliman po kalon një periudhë me vuajtje dhe vështirësi ku pa dyshim më e hidhura është dominimi i jahudive ndaj muslimanëve në Palestinë. Atje burrat dhe rinia vriten, gratë dhe fëmija tmerrohen, xhamitë djegen dhe shtëpitë e tyre shkatërrohen, i rrethojnë dhe i torturojnë me uri. Mënyra se si muslimanët i shikojnë këto ngjarje dhe se si i vlerësojnë bazohet në Kur'an dhe sunnet. Po i ofrojmë komentet vijuese në lidhje me këtë çështje që t'ia kujtojmë vetvetes në çfarë mënyre do të duhej të trajtohej ky problem dhe ta mësojmë se si të sillemi ndaj armikut tonë.

Përse ne i urrejmë Jahuditë? I urrejmë pa përjashtim për hir të All-llahut xh.sh. sepse ata janë që shpifnin dhe i vritnin të Derguarit e All-llahut. Ata janë ata për të cilët All-llahu xh.sh. në librin e Tij thotë: "Jahuditë thanë: "Dora e All-llahut është e shtrënguar!" Qofshin të shtangur duart e tyre dhe qofshin të mallkuar, pse thanë atë. Jo, duart e Tij janë të shlira. Ai furnizon ashtu si të dojë. Kjo që tu zbrit ty do tu shtojë disave nga ata (nga paria fetare) shumë largimin dhe mohimin. Ne ndërmjet tyre hodhëm armiqësi dhe urrejtje që do tu vazhdojë deri në ditën e kijametit. Sa herë që ndezën zjarr për luftë, All-llahu e shuajti atë, e ata përpiqen për shkatërrime në tokë. All-llahu nuk i do ngatërrestarët." [El Maide 64]




Ata janë ata që thonë: "All-llahu është i varfër e ne jemi të pasur! Ne do të shënjojmë atë që thanë ata dhe që i mbytën pejgamberët pa kurrfarë faji, e do t'ju themi: "Vuane mundimin e djegjes së zjarrit. [Ali Imran 181]

Ata janë nga ata që i përshkruajn All-llahut djalë: "E jehuditë thanë: Uzejri është djali i All-llahut". [Tevbe 30] I Lartësuar është All-llahu nga ajo që ata thonë! "Ai është që vetëm Atij i takon sundimi i qiejve dhe i tokës, Ai nuk ka as fëmijë e as nuk ka shok në sundimin e Tij. Ai krijoi çdo gjë, duke e përsosur në mënyrë të qartë e të matur." [Furkan 2]

Në të vetëquajturin "Talmudin" ata thonë se Zoti (kerkojmë falje nga Ai) nuk është i pagabuar, pohojnë se Ai nuk është i liruar nga të vepruarit e marrëzirave dhe gjithashtu pohojnë se Zoti hidhërohet dhe gënjen. Lavdi qoftë mbi All-llahun i cili është larg gjithë asaj çka thonë për Të: "Ne nuk e krijuam qiellin, tokën e çdo gjë çka mes tyre shkel e shko (pa qëllim të caktuar). Sikur të kishim dashur të zbavitemi dhe sikur të donim ta bënim atë, Ne do të zbaviteshim në kompetencën Tonë, por Ne nuk bëmë atë. Përkundrazi, Ne të pavërtetën e godasim me të vërtetën dhe ajo triumfon mbi të ndërsa ajo (gënjeshtra) zhduket. E juve (jobesimtarëve) u takon shkatërrimi, për atë që i përshkruani (Zotit, si fëmijë etj. ). [Enbija 16-18]

Ata gjithashtu në "Talmudin" e tyre thonë se Zoti konsultohet me Rabinët në tokë kur paraqitet ndonjë problem për të cilin Ai nuk mundet me gjet zggidhje. Larg është All-llahu nga ajo që ata thonë! A ekzistonë ndonjë send që Zoti ynëe nuk mund ta bëjë? Lavdi i qoftë Atij dhe i Lartësuar është All-llahu, Ai me të vërtetë është i aftë të bejë gjithçka! "Kur Ai dëshiron ndonjë send, urdhëri i Tij është vetëm t'i thotë: "Bëhu!" Ai menjëherë bëhet." [Jasin 82]

Në "Talmud" ata me këmbëngulje thonë se mësimi i rabinëve të tyre nuk mundë të hiqet e as ndryshohet edhe në qoftë se vetë Zoti atë e urdhëron. Lvdi All-llahut i cili për jahuditë thotë: "O ju që besuat, vërtet një shumicë e parisë fetare e jahudive dhe e të krishterëve, në mënyrë të paligjshme e hanë pasurinë e njerëzve dhe pengojnë të tjerët nga rruga e All-llahut" [Tevbe 34]

Jahuditë janë ata të cilët mendojnë se janë të vetmit të vlefshëm në këtë botë e gjithë të tjerët janë thjeshtë asgjë. Në mes tjerash që gjendet në librin e tyre "Talmudin" në lidhje me ata që nuk janë jahudi qëndron edhe kjo që vijonë: Sperma e jo-jahudiut është sikurse sperma e cilësdo kafshë. Çdo jahudi duhet që maksimalisht të angazhohet që mos t'i lëjojnë popujt tjerë të mbërrinë në postet në botë ashtu që vetëm jahuditë të kenë fuqi dhe pushtet. Sikur Zoti mos t'i kishte krijuar jahuditë nuk do të kishte mëshirë në botë. Ata që janë jashtë besimit të jahudive, do të thotë jo-jahuditë, janë derra të pistë. Shpirtërat e jahudive janë më të dashurit për Zotin kurse shpirtërat e atyre që nuk janë jahudi janë shpitëra të shejtanit që ju ngjajnë shpirtërave të kafshëve. Jahudia e ka të lejuar që të sulmojë nderin e femrës që nuk është jahudie sepse çdo marëdhënie martesone në mes jo-jahudive janë të pavlerë, femra që nuk është jahudie është kafshë e në mes kafshëve nuk ka marëdhënie. Jahudia ka të drejtë të përdhunojë femrën që nuk është jahidie. Gruaja jahudie nuk ka të drejtë të ankohet nëse burri i sajë bënë zina në shtëpinë e tyre me femrën që nuk është jahudie. Nuk është për tu çuditur që ata flasin këso gjërash kur e dimë se All-llahu xh.sh. për ta thotë: "Këtë (e bëjnë) për arsye se ata thonin: "Ne nuk kemi kurrfarë përgjegjësie ndaj (pasurisë që u marrim) të të paditurëve." Pra duke e ditur të vertetën, ata bëjnë gënjeshtër ndaj All-llahut." [Ali Imran 75]

Ndër besimin në lidhje me botën tjetër dhe ata që nuk janë jahudi qëndronë: Xheneti është vetëqëndrim për shpirtërat e jahudive dhe askush kush nuki është jahudi nuk do të futet në xhenet. All-llahu xh.sh. në lidhje me këtë pohim të tyre thotë: "Ata edhe thanë: "Kurrsesi nuk ka për të hyrë kush në Xhennet, përveç atij që është jehudi ose i krishterë! Ato janë fantazi të tyre! Thuaju: "Sillni argumentin tuaj (çka thoni) po qe se jeni të drejtë? [El Bekare 111]

Jahuditë janë ata që kanë vrarë të Derguarit e All-llahut dhe që kanë shpifur për ta. Në "Talmud" ata thonë për Isan a.s. se ai ka qenë fëmijë jashta martese dhe që nëna e tij është mbarsue kur ajo ishte me periodat e menstruacioni dhe që ai ishte mashtrues, ai që i çon njerëzit në rrugë të gabuar, budalla dhe gënjeshtar. Thonë se është kryqëzuar dhe vrarë dhe që ndodhet në xhehenem ku dënohet në kazan përplotë me ujë të nxehtë dhe të pistë. "Dhe për shkak të thyerjes së besës së dhënë, të mohimit të ajeteve (shpalljes) të All-llahut, të mbytjes së pejgamberëve pa kurrfarë të drejtë dhe thënies së tyre: "Zemrat tona janë të mbuluara" (me perde). Jo, por për shkak të mohimit të tyre All-llahu ua vulosi ato (zemrat), e nuk besojnë prej tyre vetëm pakkush. Edhe për shkak të mosbesimit dhe të thënies së tyre shpifëse kundër Merjemes;madje për shkak të thëhies së tyre: "Ne e kemi mbytur mesihun, Isain, birin e Merjemes, të dërguarin e All-llahut". Po ata asnuk e mbytën as nuk e gozhduan (nuk e kryqëzuan në gozhda), por atyre u përngjau. Ata që nuk u pajtuan rreth (mbytjes së) tij, janë në dilemë për të (për mbytje) e nuk kanë për të kurrfarë dije të saktë, përveç që iluzojnë. E ata me siguri nuk e mbytën atë. [En Nisa 155-157]

Ata janë të cilët u sillën armiqësishtë ndaj të Dërguarit Muhammedit a.s., në "Talmud" ata thonë: "Pasiqë Krishti (Isaja a.s.) ka qenë gënjeshtarë e Muhamedi e ka pranuar dhe vërtetuar, e ai që pranon gënjeshtarin vetë ai është gënjeshtarë, prandaj duhet të luftojmë kundër gënjeshtarit tjetër (Muhammedit a.s.) ashtu siç e kemi luftuar të parin (Isan a.s.)

Ata thonë se Zoti është pënduar që ka krijuar Palestinezët, e kanë mbështjellë kokën e viçi në fletë të Mus'hafi në të cilën është shkruajtur emri "Muhammed" dhe e kanë hedhur në Mezxhidul Aksa, vizatojnë derra nëpër mure të xhamive dhe aty shkruajn emrin e Pejgamberit tonë dhe mbi të vënë yllin e Davudi (yllin jahudi). Armiqësia jonë ndaj tyre është e natyrës ideologjike e jo politike. Ne nuk i urrejmë ata vetëm përse ata janë okupator. Kjo armiqësi i ka rrënjët e thella siç u cek më parë.

Gjithashtu i urrejmë se kanë sulmuar dhe ndye shtëpinë e Allahut, Mesxhidul Aksan dhe për shkakë të ndezjës së sajë dhe planit që ta shkatërrojnë si dhe hpjes së kanalit nën të.

I urrejmë sepse ata i vrasin vëllezërit tonë duke përdorur armë vdekjeprurëse, plumbat të cilët shpërthejnë kokat e muslimanëve dhe më pasë eksplodojnë në brendësi. Dhejtë plumba të gjetur në kokën e një fëmije musliman, plumbi i kërsitur nga arma me mbytës zhurme që muslimanët mos të kenë mundësi të zbulojnë se dikush është plagosur për të mos patur kohë që t'i ofrojnë ndihmë, bomba që eksplodon në qendër të një grupi muslimanësh të paarmatosur ashtuqë as më të afërmit nuk mund të njohnin pjestarët e familjes së tyre pasiqë trupat e tyre ishin shkatërruar krejtësishtë, helmi vdekjeprurës për të cilin thonë se e përdorin për t'i dëbuar demonstruesit e që në të vërtetë zë frymën dhe sjëll vdekjen, gjuajtja e veturës së ambulancës, vrasja e disa doktorëve dhe plagosja e disa të tjerëve, pëngimi i veturës që mbante gruan muslimane shtatzanë për të shkuar në spital për të lindur ashtu që fimija duhet të lindë në veturë, përdorimi i municionit dum-dum që shkakton shkatërrimin total lë kafkës së njeriut, hemikaljet që i lëshojnë në depot e ujit për t'i bërë muslimanet sterire dhe të paafta për të lindur. Ndërrimi i plan programit për fëmijët musliman do të thotë shtimi i asaj që atyre (jahudive) ju konvenon dhe hjekja e asaj që nuk ju pëlqen ...

I cituam disa vepra të këqia që jahuditë ua bëjnë vëllezërve dhe motrave tona në Palestinë. Ne besojme se e gjithë kjo dhe të ngjajshmet sado që duket e mjerë dhe e dhimbshur për ne muslimanët duhet të kenë edhe disa aspekte pozitive. Ky është besimi i Ehli Sunne vel Xhemaat. Përgjat këtyre ngjjarjeve të përgjakura të cilat po ndodhin në Palestinë mund të shohim edhe disa aspekte pozitive tek ummeti që u japin muslimanëve shpresa që fitorja po vjen, Insha-Allah.


Ndër aspektet pozitive do i përmendnim këto: vetëbesimi i thellë i masave të gjera të muslimanëve që e vetmja mënyrë që jahuditë të mundën është xjihadi, lufta në rrugën e All0llahut, që në të njëjtën kohë është edhe kulmi i Islamit dhe ekziston nevoja e madhe që të praktikohet kjo pjesë e besimit.

Përmbysja e flamurit të nacionalizmit, revolucionit, demokracisë dhe të gjitha formave të tjerë të xhahilijetit dhe ngritja e flamurit "La Ilahe Ilallah" ndër muslimanët.

Kthimi tek principet e Islamit siç është bashkimi i muslimanëve, siç ka thënë edhe vetë Pejgamberi a.s.: Shëmbulli i muslimanëve në marrëveshjën, dashurinë, mëshirën dhe keqardhjën është si shëmbulli i një trupi, kur një pjesë e trupit sëmuret e gjithë pjesa tjeter e trupit e ndien dhimbjen." [Hadith Sahih]

Shtimi i numrit të donacioneve të cilat muslimanët i japin për vëllezërit në Palestinë. Gjithashtu shpërndarja e atyre që janë të plagosur në vende të ndryshme të botës ku mund të trajtohën për kurim.

Imamët në mbar botën në hutbet e tyre flasin për vuajtjet e vëllezërve dhe motrave. Gjithashtu ata i nxisin besimtarët që të bëjnë dua për vëllezërit e tyre në Palestinë. Kështu muslimanët e tregojnë solidaritetin ndaj vëllezërve të tyre.

Muslimanët për çdo ditë bëhën më të vetëdijshëm se çfarë rëndësie ka Mesxhidul Aksa për ta.

Thënja që më së shumti i pëngon jahuditë është: "Hajber, Hajber o jahudi.Ushtria e Muhammedit do të kthehet." Një nga jahuditë thotë: "Duhet të jemi të vetëdijshëm sesa është e vështirë gjendja jonë, ne e dimë se kur muslimanët e thonë këtë ata nuk mëndojnë që ushtria do të vinë nga Bregu Perëndimorë dhe Gaza. Ata mendojnë që kjo ushtri do të vijë nga të gjitha pjesët e botës, ku besohet se Muhammedi është i Derguari i All-llahut xh.sh dhe ku ai ndjeket dhe respektohet. Kur kjo ushtri do të vinë atëherë nuk ka vend për marrëveshje.

Procesi i normalizimit të marëdhënieve me jahuditë duhet të ndalohet apo së paku të ngadalsohet. Ky proces i "normalizimi" të marëdhënieve me armikun më të madhë të All-llahut xh.sh. është një nga rreziqet për ummetin. Zërat që thërrasin në paqë dhe dialog për çdo ditë po heshtin më shumë sepse edhe ata po bëhën të vetëdijshëm se jahuditë të gjitha marrëveshjet dhe premtimet i thejnë dhe ndryshojnë. All-llahu xh.sh thotë për ta: "Saherë që ata kanë dhënë ndonjë premtim, një grup prej tyre e hodhi atë, por shumica e tyre nuk beson." [El Bekare 100]

Por, krahas shumë gjerave që i shohim dhe që na japin shpresa nuk duhet t'i harrojmë faktet vijuese:

Shkaku i këtyre nënçmimeve për të cilat neve sot po kalojmë qëndrojnë në vetvetën tonë. të gjitha gjërat e këqia që po na nollin vinë nga vetja jonë, nëse duam nga All-llahu xh.sh. të na e largoj nënçmimin në të cilin gjendemi tani nuk kemi zgjidhje tjeter përveçse t'i kthehemi All-llahut xh.sh. siç thotë edhe vetë Ai: "Me të vërtetë All-llahu nuk do t'ia ndryshoj gjendjën një populli përderisa mos ta ndryshoj ai vetvetën." [Er Ra'ad 11]

Ummeti duhet t'i pëndohet All-llahut xh.sh. nga shirku në të cilin ka hyrë për shkak të risive që i praktikon dhe nga mekatet që i bënë. Disa njerëz nga ummeti ende janë të hutuar, kërkojnë ndihmë nga mushrikët dhe kufri dhe e përziejn flamurin e Islamit me flamurin e kufrit. Ndër kushtet e fitores është që kjy mashtrim duhet të largohet: "Të shkatërrojë me argument atë që u shkatërrua dhe të bëjë të jetojë me argumentet atë që jetoi." [El Enfal 42]

Rruga jonë fillon me fjalët e tevhidi, La Ilahe Ilallah, dhe ndjekjën e të Dërguarit të All-llahut xh.sh, paqa dhe mëshira qoftë mbi të. E gjatë është rruga deri tek fitorja.

Çka bëjmë neve? Sa pregatitemi që të plotësojmë obligimin e dhënë nga Zoti i botrave? Allahu xh.sh. thotë: "E ju përgatituni sa të keni mundësi force, (mjete luftarake e kuaj të caktuar për betejë kundër atyre (që tradhtojnë) e me të, (me përgatitje) ta frikësoni armikun e All-llahut, armikun tuaj dhe të tjerët, të cilët ju nuk i dini (se kush janë), e All-llahu i di ata. çkado që shpenzoni për rrugë të All-llahut, ajo do t'ju konpenzohet dhe nuk do t'ju bëhet padrejtë." [El Enfal 60]

Dhe në fund, lusim Allahun xh.sh. të shpëtojë dhe kurojë të dobëtit dhe ndihmojë besimtarët dhe t'i përuli jahuditë dhe mushrikët, dhe t'jua dhurojë fitorën pasuesve të tevhidit. Lusim që t'i dëbojë jahuditë nga Bejtul Makdis (Jerusalemi). Le të jetë paqa dhe bekimi mbi të Dërguarin tonë Muhammedin a.s., familjën e tij, shokët e tij dhe të gjithë pasuesit e tij deri në ditën e gjykimit. AMIN

[no name]

NEVOJA E PUNËS ISLAME SOT DHE FRYTET E PRITURA



1) Triumfi i All-llahut është afër

Më parë sqaruam se puna islame sot për rindërtimin e fesë së All-llahut në botë është farz i sheriatit, patjetërsueshmëri e natyrshmërisë dhe nevojë njerëzore.

Gjithashtu, përmendëm se puna islame duhet të jetë në pajtim me rrugën që ndoqën profetët e All-llahut (paqja qoftë mbi ta), se duhet të edukohet një grup për të vërteten e kësaj feje përmes së cilës do të lëvizë derisa All-llahu ta realizojë momentin e Tij apo derisa të vijë triumfi i Tij.

All-llahu i Lartësuar thotë: "Profetët para teje janë përgënjeshtruar, por ata duruan atë përgënjeshtrim dhe u torturuan derisa u erdhi ndihma Jonë, prandaj s’ka kush që ndryshon Fjalët (premtimet) e All-llahut. Dhe ti (o Muhammed), tashmë, je i njohur me ngjarjet e profetëve". (En-En'am: 34)

Dhe Fjala e Tij: "Pastaj Ne i shpëtojmë profetët tanë dhe ata që besuan. Kështu gjithmonë është hakk për Ne t'i shpëtojmë besimtarët" (Junus: 103)





Thirrja islame është praktikë e jo vetëm fjalë

Edhe pse njerëzimi po përjeton gjithë këto vështirësi, palumturi dhe ngushtësi, prapë se prapë nuk do të rikthehet në fenë e All-llahut pa ndonjë udhëzues dhe udhëheqës, i cili do t'i udhëzojë ato siç i udhëzon fari anijet. Ky udhëzues është një pjesë e tokës, në të cilën do të mishërohet e gjallë kjo fe dhe ku do të praktikohen parimet e saj, të cilat njerëzit do t'i shohin dhe do të besojnë në një realitet, e jo në fjalë që vërtiten në imagjinatën njerëzore. Ndaj, sa do që të shkruhet kudo në botë për Islamin, qofshin ato libra, revista, ligjërata etj, edhe nëse numri i tyre arrin në miliona, të gjitha këto nuk paraqesin asgjë para një shoqërie islame, të ngritur me mbi një copë tokë në të cilën zbatohet Islami. Kjo pjesë e tokës e zëvendëson gjithë atë mund.

Por, a mund të realizohet ekzistenca e kësaj shoqërie?

Realizimi i kësaj shoqërie është shumë afër, sepse ajo është në pajtim me natyrshmërinë njerëzore dhe plotëson nevojat e saj.

Historia është dëshmitare e ekzistencës së kësaj shoqërie gjatë katërmbëdhjetë shekujsh. Ajo që ka ndodhur njëherë mund të përsëritet edhe herë të tjera. E si të mos ndodhë kur është e ngritur mbi besimin hyjnor, pa të cilin shpirti njerëzor nuk mund të qëndrojë dhe që është e hapur për të gjithë popujt dhe racat, në çdo vend dhe kohë.

Sado që do të mundohen forcat intriguese cioniste, ato kryqtare dhe ato komuniste, ateiste, për shuarjen e dritës së kësaj feje dhe shkuljen e rrënjëve të saj, asnjëherë nuk do të munden, sepse mëshira e All-llahut është me bamirësit. Ai thotë: "Ata dëshirojnë shuarjen e Dritës (islamit) së All-llahut me gojët e tyre, por, Ai është Plotësuesi i Dritës së Tij edhe pse këtë e urrejnë pabesimtarët. Ai është që profetin e Tij (Muhammedin alejhisselam) e dërgoi me udhëzimin (Kur'an) dhe fenë e vërtetë që

ajo të mbizotërojë te gjithafete (e devijuara) edhe pse këtë e urrejnë politeistët". (Es-Saff: 8,9 )

Një gjë e tillë mund të realizohet vetëm me formimin e një xhemaati besimtar, i cili do të mblidhet rreth kësaj feje, do të jetojë me të dhe mund te plotë, do të fillojë përhapjen dhe komunikimin e saj tek i gjithë njerëzimi.

Armiqtë e Islamit e dinë shumë mirë këtë të vërtetë. Kjo është arsyeja e goditjeve të egra, që i japin thirrjes islame në çdo vend. Këto goditje të pamëshirshme, veprime të spastrimit dhe shfarosjes etnike nuk mund t'i durojnë përveç muslimanët, të cilët kanë shpresë të fitojnë kënaqësinë e All-llahut. Mirëpo, megjithë këto intriga botërore, këto fuqi botërore dhe këto qeveri madhore, të hapura e të fshehta, megjithë këtë e ardhmja i takon Islamit. Natyrshmëria është më e fortë se sa të gjitha forcat intrigruese që janë përhapur në çdo vend: "Nuk ka dyshim se kurtha e Shejtanit është e dobët". (En-Nisa:76)

All-llahu i Lartësuar thotë: "A nuk e sheh ti (o Muhammed) se si All-llahu bie si shembull një fjalë të bukur që është si një pemë e bukur, rrënjët e saja janë të patundshme dhe degët e saja lartë në qiell, ajo për çdo kohë jep frytet e saja me urdhërin e Zotit të saj. All-llahu u bjenë shembuj njerëzve që ndoshta ata do të përkujtohen. Kurse shembulli i fjalës së keqe është si pema e keqe, e cila është ç'rrënjosur mbi t-kë e nuk ka vendosmëri, All-llahu i përforcon ata që besuan me Fjalën e patundshme (la ilahe il-All-llah) në jetën e kësaj bote dhe në ahiret, kurse Ai mizorët i humbë dhe All-llahu vepron çka te dojë". (Ibrahim: 24-27)


Rrënjët e Islamit janë në thellësinë e natyrshmërisë


Rrënjët e thirrjes islame janë të ngulitura thellë në brendësinë e natyrshmërisë, janë të lidhura me shpirtin dhe të përforcuara ne thellësitë e zemrës, me heqjen e pluhurit dhe ndryshkut nga natyrshmëria ajo i përgjigjet Islamit.

Thirrja islame është e vërteta, sepse ajo e merr fuqinë nga All-llahu i Vërtetë. Ai thotë: "Kjo, për arsye se All-llahu është e vërteta dhe ata që ata lusin përveç Tij janë e kota". (El-Haxhxh: 62)

Islami është thelbësor në toke e nuk është rastësor si e kota (batili). Prandaj, Islami do të triumfojë, ai është feja e ardhmërisë dhe përfundimi për te devotshmit. All-llahu i Lartësuar thotë: "All- llahu i Lartësuar u premtoi atyre që besuan nga ju dhe punuan vepra të mira se do t'i bëjë trashëgues në tokë, sikurse i bëri trashëgues ata që ishin para tyre, do t’ju mundësoj atyre fenë që e pëlqeu për ta dhe pas frikës së tyre do t'ju mbjelli siguri, Mua do të më adhurojnë dhe asgjë nuk do të më shoqërojnë".

(En-Nur: 55)

Atëherë, me lejen e All-llahut, patjetër do të themelohet shoqëria islame.


Përgëzimet për shoqërinë islame

Shehidi Sejjid Kutub (rahmetullahi alejhi) thotë; "Me gjithë këtë shoqëria islame është rruga e vetme e shpëtimit për njerëzimin e kërcënuar

nga shkatërrimi. Islami është përgjigja e vetme e natyrshmërisë dhe kjo e fundit, në momentin e rrezikut, zgjohet dhe vepron sa do që të jetë e mpirë apo e çorientuar. Ai është nevojë njerëzore dhe patjetërsueshmëri natyrore, andaj edhe shtysat për paraqitjen e tij janë më të forta se çdo fuqi penguese... Nëse ai (Islami) nuk themelohet sot, do të themelohet nesër. Por rruga deri te ai është e vështirë... është plotë me ferra, dhe gjëja më e vështirë në këtë rrugë është ngritja me konceptet, mendimet, moralin dhe sjelljen tonë, pastaj dhe me realitetin e civilizimit tonë material, në nivelin e Islamit. Mirëpo, pas gjithë kësaj ai është nevojë njerëzore... patjetërsueshmëri e natyrshmërisë... ai patjetër duhet të lindë, por lindja patjetër do të ketë paralindje dhe patjetër paralindja të ketë dhimbje". (Islami dhe problemet e civilizimit, f. 182, Sejjid Kutubi).

Vëllai i shehidit Sejjid Kutub në fundin e librit të tij "Injoranca e shekullit të njëzetë" shkroi një kapitull të titulluar "Rikthimi i njeriut tek All-llahu", në të cilin thotë: "Rënia e sistemeve ekzistuese do të rikthejë njeriun tek All-llahu. Kapitalizmi si besim dhe sistem pothuajse është konsumuar në shumicën e vendeve... kurse komunizmi ka filluar të rrënohet (tanimë është shkatërruar Sh.P.)... patjetër duhet të ekzistojë një sistem tjetër, i cili do të mbushë zbrazëtinë. Ky sistem tjetër është Islami... nga talljet e All-llahut me këtë injorancë, e cila intrigon kundër fesë së Tij kudo, është lindja e një lëvizje islame mu në Amerikë e cila do të bëjë thirrje për zbatimin e pushtetit islam: "Ata (pabesimtarët) bënë dredhi, por edhe All-llahu iu kundërvu dredhisë së tyre, All-llahu është asgjësuesi më i mirë kundër atyre që bëjnë dredhi". (Ali Imran: 54)

Të gjitha këto kurtha që i bëhen fesë së All-llahut janë fllucka të zbrazëta që nuk kanë peshë: "All-llahu është Triumfues i përhershëm në çështjen e Tij, por shumica e njerëzve nuk dinë", (Jusuf: 21)


Rruga e vazhdueshme


Ata që punojnë për ngritjen e shoqërisë islame patjetër duhet t'i kuptojnë vështirësitë e kësaj rruge. Ajo është e shtruar me gjak, viktima, tortura dhe dhimbje, All-llahu i Lartësuar thotë: "Elif, Lam, Mim. A mendojnë njerëzit të thonë: Ne kemi besuar, e të mos vihen në sprovë?! Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, kështu që All-llahu do t'i bëjë të njohur ata që thanë të vërtetën dhe do t'i bëjë të njohur edhe gënjeshtarët". (El-Ankebut: 1-3)

Gjithashtu, Ai thotë: "A menduat se do të hyni në xhennet para se All-llahu t'i bëjë të ditur ata që luftuan nga mesi juaj dhe ata që ishin durimtarë (në rrugën e Tij)". (Ali Imran: 142)

Sahabiu Omejr Ibnu Habib e porositi ndër të tjera kështu birin e tij: "... nëse ndonjëri nga ju dëshiron që të urdhërojë për të mira dhe të ndalojë nga të këqijat, le ta përgatisë veten me durim ndaj torturave dhe le të jetë i bindur për shpërblimin e All-llahut, sepse atë që është i bindur për shpërblimin e All-llahut, nuk e dëmtojnë torturat". Nëse i hedhim një vështrim historisë së profetëve (alejhimus-selam) dhe pasuesve të tyre do ta kuptojmë të vërtetën e kësaj çështje. Jahjai (alejhis-selam) u vra, magjistarët që i besuan Musait (alej-his-selam) u kryqëzuan, as-habul uhdudi të përmendur në suren El-Buruxh u dogjën.... torturimet e familjes së Ammar Jasirit, Suhejbit dhe Bilalit në periudhën mekkase, rënia e shehid e Seid Ibn Xhubejrit, torturimi i Ibni Tejmijes... rënia shehid e Hasan El-Bennas, Sejjid Kutubit, Abdul Kadir Audes, Fargaliut...


Shpërblimi i vepruesve


Megjithë këtë, All-llahu i Lartësuar iu përgatiti shpërblim të madh atyre që e ndjekin këtë rrugë. Abdullah Ibni Mes'udi (radiAllahu anhu) transmeton nga Muhammedi (alejhisselam), se ai ka thënë: "Pas jush do të vijnë ditë të durimit, ai që bënë durim ato ditë është sikur ai që ka kapur gacën, vepruesi (në rrugën e drejtë) ato ditë ka shpërblimin e pesëdhjetë personave". E pyetën: "O i dërguar i All-llahut! A kanë shpërblimin e pesëdhjetëve nga ata apo nga ne?" Ai tha: "Pesëdhjetëve nga ju". Në një transmetim tjetër tha: "... ai që i përmbahet fesë ka shpërblimin e pesëdhjetë shehidave". Umeri (radiAllahu anhu) i tha: "O i dërguar i All-llahut, nga ne apo nga ata? Tha: "Nga ju".

Vërejtje: Kjo nuk do të thotë se besimtarët e vërtetë në atë kohë janë më të vlefshëm se sahabët, sepse sahabët janë njerëzit më të vlefshëm pas Muhammedit (alejhisselam). Dijetarët e vjetër dhe të rinj janë të pajtimit se vlerën e shoqërimit të profetit (alejhisselam) nuk e arrin askush. Shtimi i shpërblimit nuk do të thotë se ata janë më të vlefshëm, siç thotë Ibni Haxheri. Pastaj Muhammedi (alejhisselam) ka thënë: "Shekulli më i mirë është shekulli im, pastaj ata që vijnë pas tyre, pastaj ata që vijnë pas tyre"...


Paralajmërime profetike të cilat qetësojnë shpirtin


I dërguari i All-llahut, Muhammedi alejhisselam, na paralajmëroi se fuqitë e se keqes nuk do të kenë mundësi ta mundin Islamin sa do që ta sulmojnë dhe luftojnë atë. Ebu Umame transmeton se Muhammedi (alejhisselam) ka thënë: "Një grup nga ummeti im do të jenë gjithmonë në te drejtën, përballë armikut dhe shtytës të tij, atij nuk do t'i bëjë gjë askush që i del para dhe çka do që e godet nga levai derisa duke qenë në atë gjendje t'u vijë urdhëri i All-llahut". I thanë: "O i Dërguar i All-llahut! Ku do të jenë ata?" Tha: "Në Bejtul-Makdis (Mesxhidul-Aksaja në Jerusalem) dhe në afërsi të Bejtul-Makdisit".

Ebud-Derdai (radiAllahu anhu) transmeton se Muhammedi (alejhisselam), ka

thënë: "Gjersa isha në gjumë pashë shtyllën e Librit u bartë nën kokën time, mendova se do të zhduket, por shikimi im e ndoqi derisa u ngul në Sham; në të vërtetë, kur të shfaqen trazirat imani do të jetë në Sham".

Ndaj, e Vërteta do të triumfojë pa marrë parasysh se sa kohë do të zgjasë dhe se sa e gjatë është rruga. Njerëzimi që sot lufton evlijat (të dashurit) e All-llahut, në fakt lufton vetë All-llahun, ndaj nuk mund të triumfojë: I dashuri ynë, Muhammedi (alejhisselam), ka thënë: Thotë All-llahu i Lartësuar "Atij që lufton një të dashur Timin i kam shpallur luftë", All-llahu i Lartësuar në Kur'an thotë: "Thuaju (Muhammed) atyre që nuk besuan: Ju do të pësoni disfatë dhe do të tuboheni në xhehennem, sa vendqëndrim i keq është ai!"

Ibni Abbasi (radiAllahu anhu) transmeton se Muhammedi (alejhisselam), ka thënë: "Fillimi i kësaj çështje (Islamit) ishte shpallje dhe mëshirë, pas saj do të ketë Hilafet dhe mëshirë, më pas do të ketë mbretëri dhe mëshirë, pastaj do të ketë udhëheqësi dhe mëshirë, e pastaj do të kacafyten për të (udhëheqësinë), ashtu siç shkelmohen gomarët. Përmbajuni xhihadit, e më i miri xhihad është ribati (vëzhgimi i armikut) dhe ribati më i mirë është në Askalan (qytet ne bregdetin palestinez)".

Ndoshta një krahinë, Shami dhe Bejtul-Makdisi, është fillimi i ndryshimit, të cilin njerëzimi po e pret me padurim pasi u shkatërrua nga palumturia e sistemeve tokësore. Transmeton Behz Ibni Hakemi nga babai i tij dhe ky nga babai i tij se ai tha: I thashë: "O i Dërguari i All-llahut! Ku më urdhëron të qëndroj". Tha: "Atje", dhe bëri me shenjë nga Shami.

Kjo do të thotë se Muhammedi (alejhis-selam) na këshillon të banojmë në tokat e Shamit në kohën e trazirave. Ebud-Derdai transmeton nga Muhammedi (alejhis-selam), se ai ka thëne: "Gjatë thertores së madhe (luftë e madhe që do të zhvillohet mes muslimanëve dhe jobesimtarëve) tenda e muslimanëve do të jete në tokën e quajtur El-Guata, në të gjendet qyteti që thirret me emrin Damask, vendqëndrimi më i mirë i muslimanëve atë ditë".

2) Thirrësit islamë janë mjete që i lëvizë kaderi (përcaktimi) i All-llahut; puna e tyre është marrja parasysh e shkaqeve.


Thirrësit islamë duhet ta kuptojnë mirë rolin e tyre, ata janë perdja e kaderit të All-llahut dhe përmes tyre lëvizë kaderi i Tij, ndaj, puna e tyre është vetëm marrja parasysh e shkaqeve; ata nuk duhet të llogarisin rezultatet, sepse ato janë në dorën e All-llahut. Ai që krijoi shkaqet, Ai është që krijoi edhe rezultatet dhe frytet. Thirrësit islamë i ngjajnë atij njeriut që është martuar për të lindur pasardhës, por All-llahu mund t'i dhurojë atij pasardhës, por mund edhe të mos i dhurojë.

Ndaj edhe sahabët (radiallahu ahnum) nuk dëshironin nga imami i tyre asgjë tjetër përveç xhennetit, puna e tyre ishte pasimi i sistemit të All-llahut, përkrahja e fesë së Tij dhe përgatitja e fuqisë së nevojshme për të. Kur ata ta meritojnë triumfin, All-llahu do t'i bëjë triumfues. Ai thotë:

"E All-llahut është krejt fshehtësia e qiejve e tokës dhe tek Ai rikthehet çështja në përgjithësi, andaj, Ate adhuroje dhe në Te mbështetu". (Hud: 123)

Sejjid Kutubi në librin e tij "Shenjat në rrugë" nën temën "Natyra e sistemit Kur'anor" shkruan: "Pasi që All-llahu i sprovoi ata (Muhammedin alejhisselam dhe shokët e tij) e ata bënë durim, pasi nuk lakmonin për interes personal, pasi që All-llahu e dinte se ata nuk pritnin shpërblim nga kjo botë, çfarëdo qoftë ai, qoftë edhe triumfi i kësaj thirrjeje nga ta dhe themelimi i kësaj feje në tokë me mundin e tyre, pasi nuk krenoheshin me racën, kombin, atdheun, dhe nuk krenoheshin me fis dhe shtëpi. All-llahu i dinte të gjitha këto, atëhere u bënë besnikë të këtij amaneti të madh, besnikë të akides, besnikë të pushtetit që iu vihet në dorë, zbatojnë sheriatin e All-llahut dhe drejtësinë e Tij pa pasur asnjë interes personal prej tij".

All-llahu i Lartësuar thotë: "All-llahu është mbizotërues i punës së vet, por shumica e njerëzve nuk e dinë". (Jusuf: 21) dhe "All-llahu i bëri obligim: Unë dhe të dërguarit e mij patjetër do të ngadhënjejmë. All-llahu është i fortë, ngadhënjyes". (Muxhadele:21)

Bota në peshoren e All-llahut nuk peshon as sa krahu i mushkonjës, kurse besimtari është i rëndë. Fitorja për All-llahun është një gjë shumë e lehtë. Ai e përmbyti tokën me gjithë njerëzit, kafshët, insektet dhe bimët për shkak të dymbëdhjetë besimtarëve që ishin me Nuhun (alejhis-selam) në anije dhe Ai i fundosi El-Mu'tefikate-ët (fshatrat e popullit të Lutit alejhisselam) vetëm për shkak të një shtëpie muslimane.

All-llahu i Lartësuar thotë: "Pastaj Ne i shpëtojmë profetët Tanë dhe ata që besuan, kështu, gjithmonë, për Ne është hakk t'i shpëtojmë besimtarët". (Junus: 103)

Gjithashtu, Ai thotë: "Ti (Muhammed) paso atë që të shpallet ty dhe duro derisa All-llahu të gjykoj, Ai është gjykuesi më i mirë". (Junus: 190)

Lusim All-llahun që të na bëjë nga robtë e Tij të sinqertë dhe nga ushtarët e Tij besnikë e punëtorë. Me të vërtetë, Ai është dëgjues i çdo lutjeje dhe përgjegjës i tyre.

[no name]

VEÇORITË E LËVIZJES SHPËTIMTARE ISLAME



Thirrja islame është praktikë e jo vetëm fjalë

Edhe pse njerëzimi po përjeton gjithë këto vështirësi, palumturi dhe ngushtësi, prapë se prapë nuk do të rikthehet në fenë e All-llahut pa ndonjë udhëzues dhe udhëheqës, i cili do t'i udhëzojë ato siç i udhëzon fari anijet. Ky udhëzues është një pjesë e tokës, në të cilën do të mishërohet e gjallë kjo fe dhe ku do të praktikohen parimet e saj, të cilat njerëzit do t'i shohin dhe do të besojnë në një realitet, e jo në fjalë që vërtiten në imagjinatën njerëzore. Ndaj, sa do që të shkruhet kudo në botë për Islamin, qofshin ato libra, revista, ligjërata etj, edhe nëse numri i tyre arrin në miliona, të gjitha këto nuk paraqesin asgjë para një shoqërie islame, të ngritur me mbi një copë tokë në të cilën zbatohet Islami. Kjo pjesë e tokës e zëvendëson gjithë atë mund.

Por, a mund të realizohet ekzistenca e kësaj shoqërie?

Realizimi i kësaj shoqërie është shumë afër, sepse ajo është në pajtim me natyrshmërinë njerëzore dhe plotëson nevojat e saj.

Historia është dëshmitare e ekzistencës së kësaj shoqërie gjatë katërmbëdhjetë shekujsh. Ajo që ka ndodhur njëherë mund të përsëritet edhe herë të tjera. E si të mos ndodhë kur është e ngritur mbi besimin hyjnor, pa të cilin shpirti njerëzor nuk mund të qëndrojë dhe që është e hapur për të gjithë popujt dhe racat, në çdo vend dhe kohë.

Sado që do të mundohen forcat intriguese cioniste, ato kryqtare dhe ato komuniste, ateiste, për shuarjen e dritës së kësaj feje dhe shkuljen e rrënjëve të saj, asnjëherë nuk do të munden, sepse mëshira e All-llahut është me bamirësit. Ai thotë: "Ata dëshirojnë shuarjen e Dritës (islamit) së All-llahut me gojët e tyre, por, Ai është Plotësuesi i Dritës së Tij edhe pse këtë e urrejnë pabesimtarët. Ai është që profetin e Tij (Muhammedin alejhisselam) e dërgoi me udhëzimin (Kur'an) dhe fenë e vërtetë që

ajo të mbizotërojë te gjithafete (e devijuara) edhe pse këtë e urrejnë politeistët". (Es-Saff: 8,9 )

Një gjë e tillë mund të realizohet vetëm me formimin e një xhemaati besimtar, i cili do të mblidhet rreth kësaj feje, do të jetojë me të dhe mund te plotë, do të fillojë përhapjen dhe komunikimin e saj tek i gjithë njerëzimi.

Armiqtë e Islamit e dinë shumë mirë këtë të vërtetë. Kjo është arsyeja e goditjeve të egra, që i japin thirrjes islame në çdo vend. Këto goditje të pamëshirshme, veprime të spastrimit dhe shfarosjes etnike nuk mund t'i durojnë përveç muslimanët, të cilët kanë shpresë të fitojnë kënaqësinë e All-llahut. Mirëpo, megjithë këto intriga botërore, këto fuqi botërore dhe këto qeveri madhore, të hapura e të fshehta, megjithë këtë e ardhmja i takon Islamit. Natyrshmëria është më e fortë se sa të gjitha forcat intrigruese që janë përhapur në çdo vend: "Nuk ka dyshim se kurtha e Shejtanit është e dobët". (En-Nisa:76)

All-llahu i Lartësuar thotë: "A nuk e sheh ti (o Muhammed) se si All-llahu bie si shembull një fjalë të bukur që është si një pemë e bukur, rrënjët e saja janë të patundshme dhe degët e saja lartë në qiell, ajo për çdo kohë jep frytet e saja me urdhërin e Zotit të saj. All-llahu u bjenë shembuj njerëzve që ndoshta ata do të përkujtohen. Kurse shembulli i fjalës së keqe është si pema e keqe, e cila është ç'rrënjosur mbi t-kë e nuk ka vendosmëri, All-llahu i përforcon ata që besuan me Fjalën e patundshme (la ilahe il-All-llah) në jetën e kësaj bote dhe në ahiret, kurse Ai mizorët i humbë dhe All-llahu vepron çka te dojë". (Ibrahim: 24-27)


Rrënjët e Islamit janë në thellësinë e natyrshmërisë


Rrënjët e thirrjes islame janë të ngulitura thellë në brendësinë e natyrshmërisë, janë të lidhura me shpirtin dhe të përforcuara ne thellësitë e zemrës, me heqjen e pluhurit dhe ndryshkut nga natyrshmëria ajo i përgjigjet Islamit.

Thirrja islame është e vërteta, sepse ajo e merr fuqinë nga All-llahu i Vërtetë. Ai thotë: "Kjo, për arsye se All-llahu është e vërteta dhe ata që ata lusin përveç Tij janë e kota". (El-Haxhxh: 62)

Islami është thelbësor në toke e nuk është rastësor si e kota (batili). Prandaj, Islami do të triumfojë, ai është feja e ardhmërisë dhe përfundimi për te devotshmit. All-llahu i Lartësuar thotë: "All- llahu i Lartësuar u premtoi atyre që besuan nga ju dhe punuan vepra të mira se do t'i bëjë trashëgues në tokë, sikurse i bëri trashëgues ata që ishin para tyre, do t’ju mundësoj atyre fenë që e pëlqeu për ta dhe pas frikës së tyre do t'ju mbjelli siguri, Mua do të më adhurojnë dhe asgjë nuk do të më shoqërojnë".

(En-Nur: 55)

Atëherë, me lejen e All-llahut, patjetër do të themelohet shoqëria islame.


Përgëzimet për shoqërinë islame

Shehidi Sejjid Kutub (rahmetullahi alejhi) thotë; "Me gjithë këtë shoqëria islame është rruga e vetme e shpëtimit për njerëzimin e kërcënuar

nga shkatërrimi. Islami është përgjigja e vetme e natyrshmërisë dhe kjo e fundit, në momentin e rrezikut, zgjohet dhe vepron sa do që të jetë e mpirë apo e çorientuar. Ai është nevojë njerëzore dhe patjetërsueshmëri natyrore, andaj edhe shtysat për paraqitjen e tij janë më të forta se çdo fuqi penguese... Nëse ai (Islami) nuk themelohet sot, do të themelohet nesër. Por rruga deri te ai është e vështirë... është plotë me ferra, dhe gjëja më e vështirë në këtë rrugë është ngritja me konceptet, mendimet, moralin dhe sjelljen tonë, pastaj dhe me realitetin e civilizimit tonë material, në nivelin e Islamit. Mirëpo, pas gjithë kësaj ai është nevojë njerëzore... patjetërsueshmëri e natyrshmërisë... ai patjetër duhet të lindë, por lindja patjetër do të ketë paralindje dhe patjetër paralindja të ketë dhimbje". (Islami dhe problemet e civilizimit, f. 182, Sejjid Kutubi).

Vëllai i shehidit Sejjid Kutub në fundin e librit të tij "Injoranca e shekullit të njëzetë" shkroi një kapitull të titulluar "Rikthimi i njeriut tek All-llahu", në të cilin thotë: "Rënia e sistemeve ekzistuese do të rikthejë njeriun tek All-llahu. Kapitalizmi si besim dhe sistem pothuajse është konsumuar në shumicën e vendeve... kurse komunizmi ka filluar të rrënohet (tanimë është shkatërruar Sh.P.)... patjetër duhet të ekzistojë një sistem tjetër, i cili do të mbushë zbrazëtinë. Ky sistem tjetër është Islami... nga talljet e All-llahut me këtë injorancë, e cila intrigon kundër fesë së Tij kudo, është lindja e një lëvizje islame mu në Amerikë e cila do të bëjë thirrje për zbatimin e pushtetit islam: "Ata (pabesimtarët) bënë dredhi, por edhe All-llahu iu kundërvu dredhisë së tyre, All-llahu është asgjësuesi më i mirë kundër atyre që bëjnë dredhi". (Ali Imran: 54)

Të gjitha këto kurtha që i bëhen fesë së All-llahut janë fllucka të zbrazëta që nuk kanë peshë: "All-llahu është Triumfues i përhershëm në çështjen e Tij, por shumica e njerëzve nuk dinë", (Jusuf: 21)


Rruga e vazhdueshme


Ata që punojnë për ngritjen e shoqërisë islame patjetër duhet t'i kuptojnë vështirësitë e kësaj rruge. Ajo është e shtruar me gjak, viktima, tortura dhe dhimbje, All-llahu i Lartësuar thotë: "Elif, Lam, Mim. A mendojnë njerëzit të thonë: Ne kemi besuar, e të mos vihen në sprovë?! Ne i sprovuam ata që ishin para tyre, kështu që All-llahu do t'i bëjë të njohur ata që thanë të vërtetën dhe do t'i bëjë të njohur edhe gënjeshtarët". (El-Ankebut: 1-3)

Gjithashtu, Ai thotë: "A menduat se do të hyni në xhennet para se All-llahu t'i bëjë të ditur ata që luftuan nga mesi juaj dhe ata që ishin durimtarë (në rrugën e Tij)". (Ali Imran: 142)

Sahabiu Omejr Ibnu Habib e porositi ndër të tjera kështu birin e tij: "... nëse ndonjëri nga ju dëshiron që të urdhërojë për të mira dhe të ndalojë nga të këqijat, le ta përgatisë veten me durim ndaj torturave dhe le të jetë i bindur për shpërblimin e All-llahut, sepse atë që është i bindur për shpërblimin e All-llahut, nuk e dëmtojnë torturat". Nëse i hedhim një vështrim historisë së profetëve (alejhimus-selam) dhe pasuesve të tyre do ta kuptojmë të vërtetën e kësaj çështje. Jahjai (alejhis-selam) u vra, magjistarët që i besuan Musait (alej-his-selam) u kryqëzuan, as-habul uhdudi të përmendur në suren El-Buruxh u dogjën.... torturimet e familjes së Ammar Jasirit, Suhejbit dhe Bilalit në periudhën mekkase, rënia e shehid e Seid Ibn Xhubejrit, torturimi i Ibni Tejmijes... rënia shehid e Hasan El-Bennas, Sejjid Kutubit, Abdul Kadir Audes, Fargaliut...


Shpërblimi i vepruesve


Megjithë këtë, All-llahu i Lartësuar iu përgatiti shpërblim të madh atyre që e ndjekin këtë rrugë. Abdullah Ibni Mes'udi (radiAllahu anhu) transmeton nga Muhammedi (alejhisselam), se ai ka thënë: "Pas jush do të vijnë ditë të durimit, ai që bënë durim ato ditë është sikur ai që ka kapur gacën, vepruesi (në rrugën e drejtë) ato ditë ka shpërblimin e pesëdhjetë personave". E pyetën: "O i dërguar i All-llahut! A kanë shpërblimin e pesëdhjetëve nga ata apo nga ne?" Ai tha: "Pesëdhjetëve nga ju". Në një transmetim tjetër tha: "... ai që i përmbahet fesë ka shpërblimin e pesëdhjetë shehidave". Umeri (radiAllahu anhu) i tha: "O i dërguar i All-llahut, nga ne apo nga ata? Tha: "Nga ju".

Vërejtje: Kjo nuk do të thotë se besimtarët e vërtetë në atë kohë janë më të vlefshëm se sahabët, sepse sahabët janë njerëzit më të vlefshëm pas Muhammedit (alejhisselam). Dijetarët e vjetër dhe të rinj janë të pajtimit se vlerën e shoqërimit të profetit (alejhisselam) nuk e arrin askush. Shtimi i shpërblimit nuk do të thotë se ata janë më të vlefshëm, siç thotë Ibni Haxheri. Pastaj Muhammedi (alejhisselam) ka thënë: "Shekulli më i mirë është shekulli im, pastaj ata që vijnë pas tyre, pastaj ata që vijnë pas tyre"...


Paralajmërime profetike të cilat qetësojnë shpirtin


I dërguari i All-llahut, Muhammedi alejhisselam, na paralajmëroi se fuqitë e se keqes nuk do të kenë mundësi ta mundin Islamin sa do që ta sulmojnë dhe luftojnë atë. Ebu Umame transmeton se Muhammedi (alejhisselam) ka thënë: "Një grup nga ummeti im do të jenë gjithmonë në te drejtën, përballë armikut dhe shtytës të tij, atij nuk do t'i bëjë gjë askush që i del para dhe çka do që e godet nga levai derisa duke qenë në atë gjendje t'u vijë urdhëri i All-llahut". I thanë: "O i Dërguar i All-llahut! Ku do të jenë ata?" Tha: "Në Bejtul-Makdis (Mesxhidul-Aksaja në Jerusalem) dhe në afërsi të Bejtul-Makdisit".

Ebud-Derdai (radiAllahu anhu) transmeton se Muhammedi (alejhisselam), ka

thënë: "Gjersa isha në gjumë pashë shtyllën e Librit u bartë nën kokën time, mendova se do të zhduket, por shikimi im e ndoqi derisa u ngul në Sham; në të vërtetë, kur të shfaqen trazirat imani do të jetë në Sham".

Ndaj, e Vërteta do të triumfojë pa marrë parasysh se sa kohë do të zgjasë dhe se sa e gjatë është rruga. Njerëzimi që sot lufton evlijat (të dashurit) e All-llahut, në fakt lufton vetë All-llahun, ndaj nuk mund të triumfojë: I dashuri ynë, Muhammedi (alejhisselam), ka thënë: Thotë All-llahu i Lartësuar "Atij që lufton një të dashur Timin i kam shpallur luftë", All-llahu i Lartësuar në Kur'an thotë: "Thuaju (Muhammed) atyre që nuk besuan: Ju do të pësoni disfatë dhe do të tuboheni në xhehennem, sa vendqëndrim i keq është ai!"

Ibni Abbasi (radiAllahu anhu) transmeton se Muhammedi (alejhisselam), ka thënë: "Fillimi i kësaj çështje (Islamit) ishte shpallje dhe mëshirë, pas saj do të ketë Hilafet dhe mëshirë, më pas do të ketë mbretëri dhe mëshirë, pastaj do të ketë udhëheqësi dhe mëshirë, e pastaj do të kacafyten për të (udhëheqësinë), ashtu siç shkelmohen gomarët. Përmbajuni xhihadit, e më i miri xhihad është ribati (vëzhgimi i armikut) dhe ribati më i mirë është në Askalan (qytet ne bregdetin palestinez)".

Ndoshta një krahinë, Shami dhe Bejtul-Makdisi, është fillimi i ndryshimit, të cilin njerëzimi po e pret me padurim pasi u shkatërrua nga palumturia e sistemeve tokësore. Transmeton Behz Ibni Hakemi nga babai i tij dhe ky nga babai i tij se ai tha: I thashë: "O i Dërguari i All-llahut! Ku më urdhëron të qëndroj". Tha: "Atje", dhe bëri me shenjë nga Shami.

Kjo do të thotë se Muhammedi (alejhis-selam) na këshillon të banojmë në tokat e Shamit në kohën e trazirave. Ebud-Derdai transmeton nga Muhammedi (alejhis-selam), se ai ka thëne: "Gjatë thertores së madhe (luftë e madhe që do të zhvillohet mes muslimanëve dhe jobesimtarëve) tenda e muslimanëve do të jete në tokën e quajtur El-Guata, në të gjendet qyteti që thirret me emrin Damask, vendqëndrimi më i mirë i muslimanëve atë ditë".

2) Thirrësit islamë janë mjete që i lëvizë kaderi (përcaktimi) i All-llahut; puna e tyre është marrja parasysh e shkaqeve.


Thirrësit islamë duhet ta kuptojnë mirë rolin e tyre, ata janë perdja e kaderit të All-llahut dhe përmes tyre lëvizë kaderi i Tij, ndaj, puna e tyre është vetëm marrja parasysh e shkaqeve; ata nuk duhet të llogarisin rezultatet, sepse ato janë në dorën e All-llahut. Ai që krijoi shkaqet, Ai është që krijoi edhe rezultatet dhe frytet. Thirrësit islamë i ngjajnë atij njeriut që është martuar për të lindur pasardhës, por All-llahu mund t'i dhurojë atij pasardhës, por mund edhe të mos i dhurojë.

Ndaj edhe sahabët (radiallahu ahnum) nuk dëshironin nga imami i tyre asgjë tjetër përveç xhennetit, puna e tyre ishte pasimi i sistemit të All-llahut, përkrahja e fesë së Tij dhe përgatitja e fuqisë së nevojshme për të. Kur ata ta meritojnë triumfin, All-llahu do t'i bëjë triumfues. Ai thotë:

"E All-llahut është krejt fshehtësia e qiejve e tokës dhe tek Ai rikthehet çështja në përgjithësi, andaj, Ate adhuroje dhe në Te mbështetu". (Hud: 123)

Sejjid Kutubi në librin e tij "Shenjat në rrugë" nën temën "Natyra e sistemit Kur'anor" shkruan: "Pasi që All-llahu i sprovoi ata (Muhammedin alejhisselam dhe shokët e tij) e ata bënë durim, pasi nuk lakmonin për interes personal, pasi që All-llahu e dinte se ata nuk pritnin shpërblim nga kjo botë, çfarëdo qoftë ai, qoftë edhe triumfi i kësaj thirrjeje nga ta dhe themelimi i kësaj feje në tokë me mundin e tyre, pasi nuk krenoheshin me racën, kombin, atdheun, dhe nuk krenoheshin me fis dhe shtëpi. All-llahu i dinte të gjitha këto, atëhere u bënë besnikë të këtij amaneti të madh, besnikë të akides, besnikë të pushtetit që iu vihet në dorë, zbatojnë sheriatin e All-llahut dhe drejtësinë e Tij pa pasur asnjë interes personal prej tij".

All-llahu i Lartësuar thotë: "All-llahu është mbizotërues i punës së vet, por shumica e njerëzve nuk e dinë". (Jusuf: 21) dhe "All-llahu i bëri obligim: Unë dhe të dërguarit e mij patjetër do të ngadhënjejmë. All-llahu është i fortë, ngadhënjyes". (Muxhadele:21)

Bota në peshoren e All-llahut nuk peshon as sa krahu i mushkonjës, kurse besimtari është i rëndë. Fitorja për All-llahun është një gjë shumë e lehtë. Ai e përmbyti tokën me gjithë njerëzit, kafshët, insektet dhe bimët për shkak të dymbëdhjetë besimtarëve që ishin me Nuhun (alejhis-selam) në anije dhe Ai i fundosi El-Mu'tefikate-ët (fshatrat e popullit të Lutit alejhisselam) vetëm për shkak të një shtëpie muslimane.

All-llahu i Lartësuar thotë: "Pastaj Ne i shpëtojmë profetët Tanë dhe ata që besuan, kështu, gjithmonë, për Ne është hakk t'i shpëtojmë besimtarët". (Junus: 103)

Gjithashtu, Ai thotë: "Ti (Muhammed) paso atë që të shpallet ty dhe duro derisa All-llahu të gjykoj, Ai është gjykuesi më i mirë". (Junus: 190)

Lusim All-llahun që të na bëjë nga robtë e Tij të sinqertë dhe nga ushtarët e Tij besnikë e punëtorë. Me të vërtetë, Ai është dëgjues i çdo lutjeje dhe përgjegjës i tyre.

[no name]

DO T'JU BIE NË MEND NJË DITË KJO QË PO JU THEM

Abdul-Muhsin ibn Abdurrahman

Falënderimi i takon All-llahut [subhanehu ve teala], i Cili i porositi robërit e tij me devotshmëri, dhe i premtoi me xhennete ata të cilët i frikohen, ruhen dhe që shpresojnë në xhennetet e Tij… I qortoi dhe i frikoi me kërcënime dhe zjarr ata që bëjnë mëkate dhe e kundërshtojnë urdhrin e Tij, i Cili thotë:

"Dhe se kjo është rruga (feja) më e drejtë (që e caktova për ju) pra përmbajuni kësaj, e mos ndiqni rrugë të tjera e tju ndajnë nga rruga e Tij. Këto janë porositë e Tij për ju ashtu që të ruheni." (El-En'am: 153)

Paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Pejgamberin më të dashur a.s. i cili tha: "Me të vërtetë zemrat e bijve të Ademit janë mes dy gishtave prej gishtave të Mëshiruesit, të cilat i rrotullon ashtu siç don Ai”. Pastaj tha: “O All-llahu im që lirisht disponon dhe drejton zemrat, drejtoi zemrat tona kah nënshtrimi ndaj Teje.”

Ju përshëndes me përshëndetjen islame Es-Selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!

Vëllezër të dashur, ua shkruaj këto fjalë me gjuhë të lirë duke thënë:
O Zoti im, mos më dëno se unë e pranoj atë që ishte prej meje, sa ka prej turpeve të mia në tokë, e ti ndaj meje je që vlerëson dhe dhuron. Kur mendoj për pendimin ndaj mëkateve i kafshoj gishtat dhe kërcëlloj dhëmbët, dhe nuk kam tjetër zgjedhje pos shpresën time, faljen tënde nëse më fal dhe mendimin tim të mire, njerëzit mendojnë për mua se jam i miri, porse unë jam më i keqi nëse nuk më fal Ti. Lus All-llahun xh.sh. të na i falë mëkatet dhe të na i mbulojë të metat, si dhe të na i merr shpirtrat duke qenë i kënaqur me ne.


Ju përkujtoj thënien e Muhammedit: "Shpërndani dhurata ashtu që të duheni." Dhurata më e mirë që jep vëllai për vëllain e vet për hir të All-llahut është këshilla, që të jetë për të furnizim, pajisje në dunja dhe deponim në ahiret, dhe shëmbëlltyra jonë më e lartë është i Dërguari i All-llahut. Transmetohet nga Muadh Ibën Xhebeli r.a. se Muhammedi a.s. e ka marrë për dore dhe i ka thënë: "O Muadh, për All-llahun unë të dua, pastaj ka thënë: Unë o Muadh të porosis që assesi në fund të namazit mos të lësh pa thënë: All-llahumme, einni ala dhikrike, ve shukrike, ve husni ibadetik. - O Allahu im! Më forco dhe më bën të fortë në përmendjen Tënde, në falënderimin Tënd dhe në bukurinë e ibadetit Tënd."

O ti njeri që dëshiron shpëtimin e tij, lexo thënien e këshilluesit që ndihmon. Ke kujdes fjalët e mia, dëgjo kujdesshëm dhe thellohu me zemrën tënde duke ndier fjalën e All-llahut xh.sh.: "Të dëgjuarit, të pamurit dhe zemra për të gjithë këto ka përgjegjësi." (El-Isra: 36)

O vëlla, o dashamir i kësaj feje, a je ulur një ditë pranë librit të All-llahut?
A je ulur pranë librit, me të cilin nëse pastrohen zemrat tona me të, kurrë nuk do të ngopeshin nga mësimet e tij?!! Libër me të cilën do të vijë si ndërmjetësues në Ditën e Gjykimit për të zotët e vet.
Libër në të cilën ka në të shërim dhe mëshirë për besimtarët!!
Libër me të cilin u hap zemra e Resulull-llahut dhe zemrat e shokëve të tij dhe të atyre që patën frikë All-llahun!
A je ulur një ditë të lexosh jo vetëm me sy dhe me gojë por edhe me zemër!?
A i ke shikuar me vëmendje mrekullitë që janë në të!? A je thelluar në studimin e ajeteve!?
A je kënaqur me recitimet e tij!? A e kanë rrahur zemrën tënde trokitjet e tij! Mendoj se do të thuash po... Këto janë shpresat e tua në të…, është përmendje e domosdoshme për ne dhe askush nuk është i pavarur prej saj.

Vëllai im, eja me mua që të lexojmë disa ajete nga ky libër dhe të shohim se shpirtrat tanë kanë nevojë të madhe për të punuar me të. Eja që të ndalemi në disa raste dhe të kërkojmë në të rrugën e shpëtimit… Kam bindje se bujaria jote e natyrshme nuk do ta refuzojë e mos të flasim për shpirtmirësinë tënde.


A ka kush që i përvesh krahët?


I është thënë Hasan Basriut: "O Eba Said, çka të bëjmë ne? I shoqërojmë disa njerëz të cilët na bëjnë që të frikohemi sa që zemrat tona na fluturojnë. Tha: Vall-llahi, nëse shoqërohesh me ata njerëz që të frikojnë derisa ta arrishë sigurimin, është më mirë sesa të shoqërosh popuj të cilët të sigurojnë derisa ta arrishë frikën."

Tani takohemi me një ajet madhështor që në zemrën e lexuesit fut frikën, por kush përgatitet për atë shpëton me lejen e All-llahut xh.sh. Ajeti i cili po qe se i zbriste kodrave, ato do të copëtoheshin. Ajet të cilin sa herë që e kanë dëgjuar veshët, ato kanë heshtur. Ajet të cilin sa herë që ekanë lexuar sytë kanë qarë. Sa herë që kanë medituar zemrat, ato janë frikësuar. Ajet në të cilin sa herë që është thelluar i pakujdesshmi është penduar. Sa here që ka medituar ai i cili ia ka kthyer shpinën All-llahut është drejtuar tek All-llahu i tij dhe është penduar. Ajet ku tregohet për një udhëtim… për çfarë udhëtimi… Ah mjer për atë udhëtim… Ai udhëtim është për të cilin All-llahu [subhanehu ve teala] ka thënë: "Secili njeri do ta shijojë vdekjen, e shpërblimet tuaja u plotësohen ditën e kijametit, e kush i shmanget zjarrit e futet në Xhennet, ai ka arritur shpëtimin, e jeta e kësaj bote nuk është tjetër pos një përjetim mashtrues." (Ali Imran:185)
Po, vëllai im, ai është udhëtimi yt për në botën tjetër, është një udhëtim për të cilin e lusim All-llahun që të jetë përfundimi i tij Xhenneti e jo Xhehennemi. Për këtë udhëtim të madh i Dërguari a.s. thotë: "Sikur të dinin atë që di unë, do të kishit qeshur pak dhe do të qanit shumë."

Betohem në Atë, që nuk ka Zot të adhuruar pos Tij, sikur të dinim realitetin e kësaj jete dhe vështirësitë e saj, varrin dhe errësirën, Ditën e Gjykimit dhe tmerret e saj... Sirati dhe rrëshqitja mbi të, pastaj të mendojmë Xhennetin dhe begatitë e tij... zjarrin dhe ndezjet e tij do të kishte ndryshuar gjendja jonë. Por ne kemi harruar apo shtiremi se kemi harruar këtë udhëtim... Por jemi dhënë pas kësaj bote e cila nuk peshon tek All-llahu xh.sh. sa fleta e mushkonjës. Disa prej selefus-salih kanë thënë: "është pyetur dikush nga ne: A dëshiron të vdesësh? Tha: Jo. Ata i thanë: Përse? Ky tha: Derisa të pendohem e të veproj punë të mira. Atij i është thënë: Puno. Tha: Pastaj do të punoj, vazhdon të thotë: Pastaj do të punoj derisa të vijë vdekja duke mos u penduar e të veproj vepra të mira. Unë jam i bindur se ti nuk dëshiron që të jetë përfundimi yt kështu…

Përkujto vëllai i dashur gjendjen tënde kur do të ankohesh prej agonisë së vdekjes në të cilën është ankuar krijesa më e dashur tek All-llahu xh.sh., Muhammedi a.s., i cili thoshte para vdekjes:"La ilahe il-la ll-llah, me të vërtetë vdekja e ka agoninë e saj."

Paramendo veten tënde o ti i mjerë, se e ke vdekjen në prag të derës. Meleku I vdekjes qëndron mbi kokën tënde. E gjoksi yt kur të bënë gargara. Edhe shpirti po ashtu. Gjuha jote të është trashur. Të janë dorëzuar gjymtyrët… sytë të shtangen (të mbesin të hapura)… të mbyllet dera e pendimit për ty… Të djersitet balli. Atyre që janë rreth teje u shtohet të qajturit, e ti rënkon, kurse ti je në një vështirësi të madhe, s'ka kurrfarë shpëtimi dhe ikje, shikoje këtë çështje të madhe pas çdo kënaqësie dhe mirësie, dhe është kryer me ty caktimi (kaderi)…Pastaj ngritet shpirti yt në qiell… Ah, për atë të lumturin apo për të dëshpëruarin: "Përse pra, kur arrin shpirti në fyt, E ju në atë moment shikoni (se ç'po ngjet), E ne jemi më afër tek ai se ju, po ju nuk shihni, Dhe përse nëse nuk jeni përgjegjës (për vepra), (Përse) nuk e ktheni atë (shpirtin të mos dalë), E nëse (ai i vdekuri) është prej të afërmëve (të Zotit), Ai ka (te Zoti) kënaqësi, furnizim të mirë dhe Xhennet të begatshëm, Po në qoftë se është nga të djathtët? Pra, ty të qoftë selam prej të djathtëve (i thuhet), E në qoftë se është prej gënjeshtarëve të humbur, Mirëseardhja e tyre është pritje me ujë valë. Dhe djegje nga zjarri i Xhehennemit, E s'ka dyshim se kjo është ajo e vërteta e sigurtë, Pra ti lartëso Zotin tënd të madhëruar." (El-Vakia: 83-96)

Një ditë Harun Rashidi ka përgatitur ushqim, ka stolisur mexhlisin e tij dhe e ka ftuar Ebu Atijen të cilit i ka thënë: "Na përshkruaj neve atë që kemi prej mirësisë së kësaj bote? Është përgjigjur:
Jeto sa të duash i shëndoshë nën hijen e pallatit të lartë. Rashidi tha: Bukur, pastaj? Nxitojnë kah ti me gjëra që i dëshiron në mëngjes dhe në mbrëmje. Tha: Shumë mirë, pastaj çka? Kur shpirtrat bëjnë gargara nën hijen e dridhjes së gjoksit. Atëherë do të jeshë i bindur se nuk ishte tjetër vetëm se mashtrim.
Filloi të qajë Harun Rashidi, e një njeri nga ata që ishin të pranishëm i tha Ebu Atijes të dërgoj emiri i besimtarëve që ta gëzosh, ndërsa ti e pikëllove. Rashidi tha: Lëre atë se ai pasi që na ka parë në këtë gjendje na ka tërhequr vërejtjen.
Po, vëlla, të mjafton vdekja si këshillë, mjafton vdekja të jetë plagë (lëndim) për zemrat, shkaktar për të bërë sytë me lotë… Ndarje prej shoqërisë…shkatërruesin e kënaqësive… Vdekja... ndërprerës i dëshirave.

O ti i mashtruar nga kjo botë! O ti që ia ktheve shpinën All-llahut! O ti i pakujdesshëm ndaj urdhrave të Zotit tënd! O ti që çdo herë që të këshillonin këshilluesit, të pengonte epshi dhe dëfrimi yt nga pranimi I këshillës! O ti që je dhënë pas epsheve dhe që të mashtron shpresa e gjatë, a ke menduar në këto çaste nëse mbetesh, në atë që je? A e din se çka do të ndodhë me ty në çastin e vdekjes, me bindshmëri do të thuash në vete La ilahe il-lall-llah, jo o vëlla, nëse mbetesh me devijimin, gafletin dhe refuzimin tënd në çast të vdekjes nuk mund që ta thuash këtë fjalë, por do të shpresosh që të kthehesh në dunja:"E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja ai thotë: O Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompenzoj atë që e leshova! Kursesi (kthim nuk ka) e kjoështë vetëm fjalë që e thotë ai." (El-Mu'minun: 99-100)

Përse e thotë këtë fjalë pas përfundimit të jetës. Vëllai im, a e di se kur do të vdesësh? E ku do të vdesësh? Jo, vall-llahi! Me të vërtetë ti nuk e di këtë, pra, përse e vonon pendimin dhe e len për ditët tjera. Lexoe këtë ngjarje ndoshta do të këshillohesh. Më ka treguar një njeri këtë ngjarje, për të cilin shpresoj se është nga të sinqertit, një i ri i cili i ndodhi një rast tragjedik dhe shpejtoi një polic nga ai te vetura e tij që ta kërkon atë dhe e pa të riun se po i afrohet vdekja, dëgjoi nga ai duke gargaruar, ndërsa ky i tha atij: Thuaja ilahe il-lall-llah, e i riu e ngriti gishtin tregues në qiell dhe tha: La ilahe il-lall-llah, pastaj u nda nga kjo botë, pasi që është larë i vdekuri dhe i është falur namazi, ky polic shkoi te shtëpia e familjes së të riut, që të lajmërojë se biri i tyre ka thënë shehadetin para se të vdes, e iu afrua atyre dhe u tha: "Ju përgëzoj se biri i juaj ka thënë shehadetin para se të vdes, familja e të riut, i thanë policit: ne të përgëzojmë ty se biri ynë është penduar dy javë para ngjarjes."

"Pendimi i pranueshëm te All-llahu është vetëm ai i atyre që e bëjnë të keqen në mos dije e pastaj shpejt pendohen, të tillëve All-llahu ja pranon pendimin, se All-llahu është më i Dijshmi më i Urti. Nuk është pendimi (i pranueshëm) I atyre që vazhdimisht bëjnë pune të këqija dhe vetëm atëherë kur t'i vjen vdekja ndonjërit prej tyre, të thotënë tash u pendova!" (En-Nisa: 17-18)

Po vëllai im: "Agonia e vdekjes i vjen me atë të vërtetë (i zbulohet çështja e Ahiretit)." (Kaf: 19)

Paramendo pas tërë kësaj, ndërsa je duke hyrë në varreza i mbajtur mbi kraharorët e njerëzve pasi që ishe vetë ai i cili i mbaje dhe i vizitoje të vdekurit. Ah, sikur ta dije çka ndodhë me xhenazen tënde, a do të thuash shpejtoni, shpejtoni, apo do të thuash: o mjer për mua ku do të shkoni me atë, pastaj do të zbresin në varrin tënd me të dashurit tu, me të afërmit. Të vendosin në shtresën e tokës, i renditin dërrasat në varrin tënd, ndërpritet arritja e dritës te ti, pastaj fillojnë e hedhin dhé mbi varrin tënd… Thotë njëri prej tyre: kërkoni falje për vëllain tënd, kërkoni që ta përforcojë All-llahu xh.sh., sepse ai tash pyetet. Pastaj shkojnë e të lënë ty, po, të lënë ty të vetëm në atë errësirë të tmershme, mbi ty dhe nën ty dhé, dhe në të djathtën dhe në të majtën tënde dhé, dhe pastaj të kthehet shpirti yt në trup, të vijnë dy melekë të zinj dhe të kaltër, njëri quhet Munker e tjetri Nekir, të ulin dhe të qortojnë, të pyesin: Kush është Zoti yt? Cila është feja jote? Kush është pejgamberi yt? Me çka dëshiron të përgjigjesh?

Nëse ke qenë gjatë jetës tënde i penduar, i sinqertë, besimtar, All-llahu do të përforcojë në atë moment: "All-llahu forcon ata që besuan në fjalën e fortë (të mirë) në jetën e kësaj bote edhe në botën tjetër…" (Ibrahim: 27)

Do të thuash: Zoti im është All-llahu, feja ime është Islami dhe pejgamberi im është Muhammedi a.s., thëret një thirrës nga qielli dhe thotë: të vërtetën e tha robi im, shtroni atij shtroje prej Xhenneti dhe visheni atë me tesha prej Xhenneti, hapjani ati një derë për në Xhennet, e të vjen ty një erë e këndshme dhe të zgjerohet varri sa largësia e të pamurit, paraqitet një njeri me fytyrë të bukur, tesha të bukura dhe erë të mirë, i cili thotë: gëzohu për atë që të gëzon, gëzohu për kënaqësinë e All-llahut dhe Xhennetit me begati të përheshme, kjo është dita që të premtohej, i thotë ky atij. Edhe ti, u gëzofsh gjithmonë, kush je ti? Fytyra jote është e atij që vjen me hajr, i thotë: unë jam puna jote e mirë, betohem në All-llahun, unë nuk të njohë ndryshe përveçse të shpejtë në bindjen ndaj All-llahut dhe të ngadalshëm në mosbindjen ndaj Tij, All-llahu të shpërbleftë me të mira! Pastaj i hapet një derë nga Xhenneti dhe një nga Xhehennemi dhe i thuhet ky do të ishte vendi yt (në Xhehennem) po të mos e respektoje All-llahun, All-llahu të nderoi me këtë (vend të Xhennetit), e kur ai sheh se çka ka në Xhennet thotë: O Zoti im, shpejtoje, shpejtoje ndodhinë e Kijametit. Ah, sa lumturi e sa gëzim për ty, o sa shpëtim i mirë për ty.

Nëse është robi - All-llahu na mbroftë - i cili e ka lënë fenë e tij pas shpine, lënës i namazit që tallet me robërit e devotshëm, që bën vepra të këqija dhe vdes në këtë gjendje, a e din se me çka do t'u përgjigjet melekëve kur do të pyetet se kush është Zoti yt? Cila është feja jote? Kush është pejgamberi yt? Do të thotë: ah, ah, nuk e di! Kemi dëgjuar disa duke thënë një gjë të tillë, dhe thoja: thëret një thirrës nga qielli: gënjeve, shtrojani atij një shtrojë nga zjarri dhe hapjani atij një derë për në zjarr, nga nxehtësia dhe flaka I ngushtohet varri derisa edhe i mbështillen edhe pjesët e trupit të tij, atëherë i paraqitet një njeri me fytyrë të keqe me rroba të ndyta dhe erë të keqe e I thotë gëzohu për atë që të shqetëson. Kjo është dita jote që të premtohej. I thotë ai: kush je ti? Zoti të gëzoftë me sherr! Fytyra jote është e atij që vjen me sherr. I thotë: unë jam puna jote e keqe, betohem në Zotin se ti çdoherë ishe i ngadalshëm në respektin ndaj All-llahut dhe i ngutshëm në mosbindjen ndaj Tij, All-llahu të shpërbleftë me sherr. Pastaj All-llahu ia dërgon atij një të verbër dhe shurdhmemec i cili mban në dorën e tij një shufër, sikur me të t'I bijë malit do ta bënte pluhur, me të njëjtin i bie atij dhe e bën pluhur, pastaj All-llahu e kthen ashtu siç është më parë dhe i bjen atij edhe njëherë me ç'rast lëshon një britmë të cilën e dëgjon çdo gjë përveç dy grupeve (njerëzit dhe xhinnët), pastaj i hapet atij një derë për në zjarr dhe i shtrohet atij shtrojë nga zjarri, e ai thotë: o Zot, mos e bën Kijametin.


Një ditë doli Ali Ibën Ebu Talibi [radijall-llahu anhu] me disa shokë të tij në varreza, pasi që i përshëndeti banorët e tij tha: "O ju banorë të varrezave, na lajmëroni neve apo ne t'ju tregojmë, sa na përket neve, pasuria është shpërndarë, gratë janë martuar dhe shtëpitë të banuara nga tjetër kush", pastaj heshti pak iu drejtua shokëve të vet duke thënë: po qe se u jepet rasti të flasin do të thoshin: "Edhe përgatituni me furnizim (për rrugë) e furnizimi më I mirë është devotshmëria …"(El-Bekare:197)

O ti, i cili do të jeshë nesër prej banorëve të varrit, kush të mashtroi ty për dunjanë, a e di se ti do të mbetesh për dunja apo ajo për ty? Ku është ajo shtëpi e gjerë? Ku është ajo veshje e bukur? Ku është ai misk dhe parfum i yt? Ku janë shërbëtorët e tu? Ku është ajo fytyra jote e bukur? Ku është lëkura jote e hollë? Ku është trupi yt i mirë? E si do të jetë me ty pas tre netëve kur do të varrosin, të kaplojnë brengat dhe përhapen rreth teje krimbat, kur do të shkyhet qefini, largohen ngjyrat, e kur të hahet mishi, e kur të bëhen eshtrat pluhur, kur do të copëtohet trupi.

U ndal Hasan Basriu pranë një varri dhe shikoi në të një kohë të shkurtër, pastaj iu drejtua njërit prej njerëzve duke i thënë: "Çka do të vepronte nëse dilte prej varrit? Tha: Do të pendohej dhe do ta përmendte All-llahun. Atëherë, Hasan Basriu tha nëse ai kishte për ta vepruar këtë, atëherë bëhu ti ai."

Shiko në veten tënde çka ke përgatitur, ashtu që varri yt të jetë një kopsht prej kopshteve të Xhennetit. Vëllai im, si do të jetë gjendja jote: "Ditën kur thëret thirësi prej një vend të afërm ditën kur e dëgjojnë thirjen për të vërtet (ringjallja) e ajo është dita e daljes (prej varrezave)." (Kaf: 41-42)

Si do të jetë gjendja jote: "Në ditën ku njerëzit ngriten (prej varrezave) për të dalë para Zotit të botëve)." (El-Mutaffifin:6)
Si do të jetë gjendja jote: "E kur do të çahet qielli dhe kur të shkapërderdhen yjet dhe kur të përzihen detërat dhe kur të trazohen varret." (El-Infitar: 1-4)

Do të dalim unë dhe ti duke u paraqitur para All-llahut xh.sh., a e ke menduar o ti i mjerë, o ti rob i dobët, qëndrimin tonë para All-llahut: Në këtë qëndrim frikësues dhe trishtues në të cilin: "… secila gjidhënëse braktis atë që ka për gjini dhe secila shtatëzëne e hedh para kohe barrën e vet ndërsa njerëzit duken të dehur por ata nuk janë të dehur, por dënimi i All-llahut është i ashpër." (El-Haxhxh: 2)

Me se do t'i përgjigjemi Zotit tonë kur do të pyetemi për çdo gjë të vogël apo të madhe? "…ç'është puna e këtij Libri që nuk ka lënë as (mëkat) të vogël e as të madh pa e përfshirë? dhe atë që vepruan e gjejnë të gatshme, prezente, e Zoti yt nuk i bën të padrejtë askujt." (El-Kehf: 49)

Si do të jetë me ty kur do të dëshmojnë sytë, duart, këmbët, veshët dhe gjuha për atë që punove për këtë botë të kalueshme? "Sot ne ua mbyllim gojët e tyre, Neve na flasin duart e tyre kurse këmbët e tyre dëshmojnë për atë që punuan." (Ja Sin: 65)

"Ju nuk fshiheshit (kur bënit mëkate) se do të dëshmojnë kundër jush të dëgjuarit tuaj, të parit tuaj dhe lëkurat tuaja, bile ju menduat se All-llahu nuk di për shumë gjëra që ju i bënit." (Fussilet: 22)

Enes Ibën Maliku r.a. thotë: "Ishim te Resulull-llahu a.s., ndërsa ai filloi të qeshë dhe tha: A e dini se përse qesha? Tha (Enesi): Thamë: All-llahu dhe i Dërguari i Tij e dinë më së miri. Tha (Muhammedi a.s.): Me të folurit e robit me Zotin e tij, e ai thotë: O Zoti im, a nuk më ke shpëtuar nga zullumi (padrejtësia)? All-llahu thotë: Po si jo! (Robi) Thotë: Unë nuk ja lejoj vetes përveç një dëshmitar. All-llahu thotë: Mjafton për dëshmitar sot vetja jote dhe Kiramun Katibin, pastaj atij i mbyllet goja e i thuhet gjymtyrëve të tij flitni, e ata do të flasin sipas veprave të tyre, pastaj veçohet mes tij dhe të shprehurit të tij, e i thuhet: larg (gjymtyrëve) për ju, të mallkuar qofshit, unë për ju kam bërë luftë".

Me se do të përgjigjesh kur do të pyet Zoti yt, jetën ku e harxhove, rininë ku e çove, pasurinë nga e fitove dhe ku e shpenzove, dhe me diturinë tënde çfarë punove? Parafytyro veten si fëmijë, kur nuk pate mëkate e as gjynahe, mendo si të ruajti All-llahu nga çdo sherr dhe prej pasuesve të sherrit.
E kur foshnja është varur për nënën e saj, frikohet prej ndëshkimit me zemër të trishtuar. Dhe duke qenë pa mëkat frikohet nga trishtimi i tij, e si ai që vazhdon tërë jetën në mëkate. A jemi përgatitur të japim përgjigje për pyetjen që do të na parashtrohet në Ditën e Gjykimit, e të japim një përgjigje të saktë. O vëlla i dashur e I bekuar, përkujto, të përkujtoftë All-llahu me shehadet në çastin e vdekjes, në atë çast të vështirë. Pastaj, mendo o vëlla, si do të jetë gjendja e krijesave që bëjnë krahasimin me fatkeqësitë e Kijametit dhe trishtimet e tij. Ata duke qenë në këtë gjendje, duke qëndruar në këmbë, presin vërtetësinë dhe lajmet e asaj dite dhe ndërmjetësimet e ndërmjetësuesve në atë ditë, e kur t'i kaplojë kriminelët errësira në shumë rrugë dhe i kaplon zjarri me flakë të madhe, do të dëgjojnë aty dihatje dhe zhurmë që del nga mllefi dhe hidhërimi. All-llahu thotë: "Që posa të duket ai prej një vendi të largët, ata ia dëgjojnë atij edhe vëlimin edhe kërhamzën e tij (Xhennemit)." (El-Furkan:12)

Atëherë kriminelët do të binden se do të jenë të shkatërruar: "Kriminelët e shohin zjarrin dhe binden se do të hudhen në të, dhe se nuk gjejnë shtegdalje prej tij." (El-Kehf: 53)

Del një thirrës prej zebanive duke thënë: "Ku është filani i biri filanit I cili i linte punët pas dore duke shpresuar jetë të gjatë, i cili e ka kaluar jetën në humbje me vepra të këqija, fillojnë e nxitojnë kah ai me shufra të hekurit dhe e presin me kanosje më të rrepta, e shpiejnë në një dënim të vështirë dhe e përmbysin me fytyrë në fund të Xhehennemit, i thuhet atij: "(I thuhet) Shijoje! se ti je ai i forti, i autoritetshmi." (Ed-Duhan:49) E vendosin në një vend ku dy anët i ka të ngushta, me rrugë të errëta që e shpiejnë në shkatërime, e thërasin atë me mallkime e qortime dhe përgjegjësi të madhe. "E kur të hudhen duart lidhur në një vend të ngushtë në të, aty do të kërkojnë shkatërrimin (vetëzhdukjen) tash mos kërkoni vetëm njëherë shkatërrimin, po atë kërkonie shumë herë." (El-Furkan: 13-14)

Dëshirat apo shpresat e tyre do të jenë shkatërime dhe për banorët e Xhehennemit nuk ka rrugëdalje, u shtrëngohen këmbët, u nxihen fytyrat prej errësirës së mëkatëve, thërrasin dhe gërhasin nëpër anët e saj dhe përqark saj: O Malik, e kemi merituar dënimin, na ka rënduar hekuri dhe na janë djegur lëkurat, o Malik, për ne zhdukja është më e mirë se ekzistojmë, o Malik, na nxjerr prej këtu se nuk do të kthehemi: "Dhe ata thërasin: O Malik, le të na I marrë shpirtin Zoti yt! ai thotë: Ju do të jeni aty përgjithmonë." (Ez-Zuhruf:77). "Ata thonë: O Zoti ynë ne na patën mundur të këqijat (u dhamë pas epsheve të dunjasë) dhe si të tillë ishim popull i humbur! Zoti ynë, na nxjerr prej tij, e nëse gabojmë përsëri, atëherë, vërtetë, jemi mizorë! Ai thotë: Heshtni aty e mos më folni." (El-Mu'minun: 106-108)
Atëherë, në ato çaste do të humbin shpresë në atë që kanë lënë mangut respektimin ndaj All-llahut dhe do të kërkojnë ndjesë, paramendo gjendjen e atyre, o vëlla i dashur, zjarri do të jetë mbi ta, ndër këmbët e tyre, nga ana e djathtë e tyre, dhe nga ana e majtë e tyre… "Se ata do të kenë shtresa të zjarrit edhe sipër edhe përfundi." (Ez-Zumer: 16)

Do të jenë të fundosur në zjarr, ushqimi dhe pija e tyre do të jetë zjarri, rrobet e tyre do të jenë nga zjarri "…e atyre që nuk besuan u qepën rroba prej zjarri u hudhet uje i valë mbi kokat e tyre, që me atë u shkrihet krejtë ç'ka në barqet e tyre edhe lëkurat." (El-Haxhxh:19-20)


Dëshirojnë të vdesin, por nuk ka vdekje për ta: "…atij i vjen vdekja nga të gjitha anët (sipas shenjave shkatërruese), po ai nuk vdes (e të shpëtoj prej vuajteve), atë e pret dënim shumë i rëndë." (Ibrahim:17)

Sillen kriminelët, do të jenë të zhveshur, të lidhur në pranga, e masë ndëshkuese.

Do të bërtasin: Mjerë për neve, mjerim të gjatë! E do të ngrisin zërat, në prangat e mëdhenj. Nuk do të jenë të vdekur, e të jenë të qetë. Të gjithë do të hyjnë në zjarr e nxehtësi.
Ah, sikur ta dija si do të jetë me ty kur do t'i shikosh ato fytyra të atyre që do të jenë të nxira, do t'u verbërohen sytë, do t'u mbyllen gojët. Ah, sikur ta dija si do të jetë kur t'i shihja ato duke i kapluar flaka e zjarrit në brendinë e pjesëve të tyre, gjarprinjtë e Xhehennemit dhe akrepat, të varur nëpër gjymtyrët e tyre, si do të jetë kur t'i shihje ato mes flakave të zjarrit me rroba të katranit: "Ndërkaq, kujt i jepen librat e veta nga e majta e tij, ai thotë: O i mjeri unë, të mos më jepej fare libri im. Dhe të mos dijsha fare se çka është llogaria ime. Ah, sikur të kishte qenë ajo (vdekja e parë) mbarim I amshueshëm për mua. Pasuria ime nuk më bëri fare dobi. U hoq prej meje çdo kompetencë imja. U thuhet zebanive: Kapeni atë, vënja prangat! Pastaj atë shtinie në Xhehennem…

Mandej, lidhne atë me një zinxhirë të gjatë shtatëdhjetë kutë. Pse ai ka qenë që nuk besoi All-llahun e madhëruar. Ai nuk nxiste për t'I ushqyer të varfërit. Ai sot nuk ka këtu ndonjë mik. As ushqim tjetër përveç të të shplarave. Që atë nuk e ha kush, pos mëkatarëve." (El-Hakka: 25-37)

Ndërsa vëllai im i dashur, dije, All-llahu na mëshiroftë, se ky vend me pikëllimet dhe vështirësitë e saj të cilin e njoftove, e përballë të cilit qëndron një vend tjetër, pra eja të mendojmë për disa kënaqësi dhe mirësi të saj, po, të mendojmë o vëllai im për banorët e Xhennetit pasi që e kalojnë rrugën e Siratit që është i ngritur përmbi Xhehennem, ndërsa duke pritur te dera e Xhennetit vjen Muhammedi a.s. e trokit derën e tij, thotë Ridvani, roja e Xhennetit: Kush është? Thotë: Muhammedi a.s.: Atëherë, thotë rojtari: Jam urdhëruar vetëm ty të ta hapi derën, hyn Pejgamberi a.s. dhe me atë hyjnë banorët e Xhennetit, paramendo veten tënde o vëllai im, nëse ke qenë I penduar në dunja, duke qarë për mëkatet, duke iu frikësuar Zotit tënd, mendo veten tënde kur do të hysh me ata që do të hynë në Xhennet, me mëshirën e All-llahut xh.sh., do të hysh në Xhennet në të cilin ka gjëra që syri nuk i ka parë, që veshi nuk i ka dëgjuar, dhe as që i ka shkuar mendja ndonjëherë. Mendo kur do të kënaqë me hyritë në të, të jetosh në pallate të Xhennetit, të hash nga frytet e tij, të pish nga lumenjt e tij, po mendo veten kur do ta shikosh fytyrën e Mëshiruesit në Ditën e Gjykimit. Vëlla i dashur, ndoshta ti don të thuash: çfarë janë cilësitë e grave të bukura, ndoshta do të thuash për lumenjt e Xhennetit, për ushqimin e banorëve të tij, për pirjen, për enët e tij, për tokën dhe kulmin e tij, për ndërtimin dhe gjerësinë e tij, nëse pyet për Ditën e Gjykimit se çka është? Eja e ulemi me mjekun e zemrës, Ibën Kajjimin [All-llahu e mëshiroftë], që t'u përgjigjemi për këto pyetje dhe pyetje të tjera, pra të lexojmë së bashku dhe të dëgjojmë çka thotë ky dijetar. Nëse pyet për nuset e xhenneteve, ato janë vasha të reja të një moshe në gjymtyrët e të cilave rrjedh ujë i rinisë. Kur e takon të dashurin e saj, atëherë, thuaj ç'të duash për takimin e dy dritave, e nëse i flet, atëherë ç'do të thuash për bisedën e të dashurve, e nëse e përqafon, atëherë ç'do të thuash për përqafimin e dy degëve, lidhja e saj është më e këndshme për atë se sa dëshirat tjera. Sa më shumë të zgjatë kjo, u shtohet bukuria dhe estetika, sa më tepër vazhdon kjo, shtohet lidhshmëria dhe dashuria, mirëpo janë të pastërta nga shtatëzania, hajdi dhe nifasi, të pastërta nga çdo e metë dhe ndytësirë njerëzore, mbesin të reja përgjithmonë dhe rrobet e tyre nuk u vjetërohen. Këto nuk i ka prekur përpara as njeri as xhinn, sa herë që shikon kah ajo, i mbushet zemra me lumturi, sa here kur të flet ajo, ia mbush veshin me margaritarë të thurrur, e kur të paraqitet e mbush pallatin dhe dhomat me nur, nëse pyet për sjelljet dhe kënaqësitë atje, ato (hyritë), janë të këndshme dhe të dashura, e kur të këndon, ah, sa kënaqësi për shikim dhe dëgjim që është, e kur të shoqëron dhe të kënaqë, sa shoqërim dhe kënaqësi e madhe, e nëse e puthë nuk ka gjë më të këndshme se kjo. Vëllai im I dashur, nëse pyet për lumenjt e Xhennetit, aty janë lumenjt prej ujit të kthjellët, lumenj prej qumështit të pandryshuar, lumenj prej verës të këndshme për pirësit, lumenj prej mjaltit të kulluar. Nëse pyet për ushqimin e tyre, janë fryte nga të cilët zgjedhin edhe mish shpeze që ua ka ëndja. Nëse pyet për pijet e tyre ato janë: tesnim (ujë më i mirë), zenxhebil (bimë aromatike) dhe kafur (aromë). Nëse pyet për enët, ato janë nga ari dhe argjendi, nëse pyet për dheun e Xhennetit, ai është misk zaferan. Nëse pyet për kulmin ai është Arshi I Mëshiruesit. Nëse pyet për ndërtesat në të, një tullë është prej argjendi e tjetra prej arit, e nëse pyet për gjerësinë e tij, banori i tij me gradën më të ulët ec në sundimin e vet në Xhennet nëpër pallate dhe kopshte, udhëtimi i cili zgjat 1000 vjet.

Nëse pyet për fytyrat dhe bukuritë e banorëve të tij, ato kanë pamjen e hënës, nëse pyet për shërbëtorët në Xhennet, janë fëmijë të amshueshëm si margaritarë të ruajtur. Kjo pra, edhe nëse pyet për ditën në të cilën ka (tepricë për të mirat) dhe takim me të Lartësuarin dhe Falënderuesin, atëherë dëgjo në ditën kur të thëret thirësi: "O banorët e Xhennetit, për ju ka premtim që do ta përmbush (realizon), ata thonë: Ç'është ajo? A nuk na ke zbardhur fytyrat dhe na ke rënduar peshojat tona me punë të mira, na ke bërë banorë të Xhennetit dhe na ke larguar nga zjarri. Duke qëndruar kështu, u paraqitet një urë që ua ndriçon Xhennetin, pastaj i ngrisin kokat para Krijuesit (All-llahut), të shenjtë janë emrat e Tij, del para tyre dhe thotë: O ju banorë të Xhennetit, paqja qoftë mbi ju, e ata ia kthejnë me përshëndetjet dhe fjalë të urta: All-llahumme entes-selam ve minkes-selam tebarekte ja dhel-xhelali vel-ikram!

O All-llahu im, ti je paqe, dhe prej teje është paqja e madhëruar, je Ti o Zoti ynë Bujar dhe i Madhëruar! Pastaj thotë: Ku janë robërit e Mi të cilët më adhuronin pa më parë, kjo është Dita e tepricës. Ata mblidhen në një fjalë, ne jemi të kënaqur, kënaqu edhe ti prej neve, pastaj thotë: O ju banorët e Xhennetit, po mos të kisha qenë i kënaqur nga ju, nuk do t'ju kisha strehuar në Xhennetin Tim, kjo është Dita e tepricës kërkoni prej meje. Atëherë, bashkohen në një fjalë: Na trego fytyrën tënde, që të shikojmë, pastaj Krijuesi zbulon mbulesën dhe u paraqitet atyre, drita e Tij i kaplon të gjithë, mirëpo All-llahu xh.sh. ka gjykuar që në atë tubim mos të djegë askë, saqë nuk mbetet askush në atë tubim pa iu paraqitur All-llahut. Sa kënaqësi për dëgjim në atë tubim dhe sa kënaqësi për sytë e të devotshmëve duke shikuar në fytyrën e Zotit Bujar në Xhennet. "Atë ditë do të ketë fytyra të shkëlqyera (të gëzuara), Që Zotin e tyre e shikojnë." (El-Kijame: 22-23)


Shtëpia e paqes, shtëpia e strehimit, shtëpi e grupit besnik që i janë përmbajtur Kur'anit. "Kujt t`i jepet libri i vet nga ana e djathtë e tij, ai do të thotë: O ju, që lexoni librin tim!, Unë kam qenë i bindur se do të jap llogarinë time. Dhe ai atëherë është një jetë e të kënaqshme. Në një Xhennet të lartë. Pemët e tij i ka krejt afër. (E thuhet) Hani e pini shijshëm, ngase në ditët e kaluara ju e përgatitët këtë." (El-Hakka:19-24)

Pas gjithë kësaj vëllezërit e mi, a nuk janë këta çaste të cilët nxisin që të qajnë dhe lotojnë sytë tanë, a nuk është ky udhëzim që kërkon nga ne që të pendohemi e të kthehemi tek All-llahu. Vëllezër, nxitoni, nxitoni… Shfrytëzoni frymëmarrjet e juaja të rëndësishme sa keni mundësi. Përkujto të gjitha veprimet tuaja që ju bëjnë e t'ju afrojë në Xhennet apo në zjarr. Në fund të këtij fragmenti po ju përkujtoj për çdo person i cili është fundosur në dëfrime dhe epshe, që ka harruar Zotin e qiejve dhe të tokës, për çdo të penduar i kthyer sinqerisht, që kërkon falje nga All-llahu ju themi që të dyve, sikur atij që I ka thënë Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve selem]: "Në Ditën e Gjykimit e sjellin njeriun që është kënaqur në këtë dunja e që është prej banorëve të zjarrit, e zhytin në zjarr një çast, pastaj i thuhet: O biri Ademit a ke pare ndonjë kënaqësi? A ke përjetuar ndonjë kënaqësi? Ai thotë: Jo, vall-llahi o Zot, e sjellin njeriun që ka jetuar në dunja me përjetime dhe vështirësi, por është nga banorët e Xhennetit, e fusin në Xhennet një çast, pastaj i thuhet: O biri Ademit a ke parë ndonjë vështirësi? A ke përjetuar ndonjë vështirësi? Thotë: Jo, vall-llahi, nuk kam përjetuar as që kam pas vështirësi."


Kush ndërhyn mes teje dhe pendimit?


Fragmenti ynë i dytë është me ajetin të cilën kur e dëgjoi Iblisi qau dhe u molis. Ajet, në të cilin mëkatarët dhe të penduarit gjetën kënaqësi, është thirrje për ata të cilët lanë mangut respektin ndaj All-llahut. Eja me mua që të lexojmë këtë ajet:

"Edhe ata të cilët kur bëjnë ndonjë (mëkat) të shëmtuar, ose i bëjnë zullum vetes së tyre, e përmendin All-llahun dhe kërkojnë falje për mëkatin e tyre - e kush i falë mëkatët përveç All-llahut? dhe që duke ditur nuk vazhdojnë në atë që kanë punuar (në të keqen) shpërblimi i të tillëve është falje nga Zoti i tyre dhe xhennetet nëpër të cilët rrjedhin lumenjë e aty do te rrijnë përgjithmonë. Sa i mirë është shpërblimi i atyre që punojnë." (Ali Imran:135-136)

Vëlla i dashur! Kush nga ne nuk bën mëkate? Kush nga ne nuk bën mëkate ndaj Zotit të vet? A mendon se mëkatet tona janë gjëra të cilat janë të veçanta në të, dhe se askush para neve nuk ka bërë mëkate? Jo, assesi, asnjë ditë s'kemi qenë si melekët, që nuk e kundërshtojnë All-llahun në atë që i urdhëron dhe e zbatojnë atë për çka janë urdhëruar. Por jemi njerëz që jemi krijuar të bëjmë mëkate dhe çdonjëri prej robërve të mirë që shikon në të ka gabime dhe mëkate. Abdull-llah Ibën Mes'udi u thoshte shokëve të tij që e pasonin: "Sikur të dishit për mëkatet e mia do të hudheshit mbi mua gurë.

Thotë i Dërguari yt, Muhammedi a.s."Nëse nuk do të kishit bërë mëkate, All-llahu do t'ju mirrte juve, do të sjellte popuj tjerë do të bënin mëkate dhe do të kërkonin falje dhe All-llahu do t'ua falte mëkatet."
Me të vërtetë këtyre gabimeve nuk mund t'u ikim e as që mund t'u shmangemi krejtësisht. Eja me mua që ta dëbojmë shejtanin prej zemrës, duke kërkuar falje për mëkatet e kaluara…, eja me mua që ta ripërtrijmë pendimin tek All-llahu, që të jetë pendim i sinqertë nga zemra…, që të jetë traditë apo zakon i ynë fjala e All-llahut xh.sh.:
"Zoti ynë ne i bëmë padrejtë (i dëmtuam) vetvetes sonë e në qoftë se nuk na mbulon (mëkatin) dhe nuk na mëshiron, ne me siguri jemi prej të shkatërruarve." (El-Araf: 23)

Dije, të mbrojtë All-llahu xh.sh. se i Dërguari Muhammedi a.s., , pendohej tek All-llahu dhe kërkonte falje me shumë se 100 herë në ditë. Nga Ibën Omeri r.a. transmetohet se i Dërguari i All-llahut thoshte 100 herë në mexhlis parase të ngritej: "Rabbigflirli, ve tub alejje, inneke ente tevvabul-gafur - O Zoti im, më fal mua dhe më prano pendimin dhe se me të vërtetë Ti je që pranon dhe falë."

O ju që keni ngarkuar veten me mëkate dhe gabime, derisa dikush nga ju mendon që All-llahu nuk jua u pranon pendimin, nëse pendoheni unë ju them juve ngadalë, sepse dera vazhdon të jetë e hapur. Unë ju them juve të gjithëve nga zemra ime që dëshiron për ju çdo të mirë, dëgjoni All-llahun i Cili ju thërret duke thënë:
"Thuaj: O robërit e Mij, të cilët e keni ngarkuar me shumë gabime veten tuaj, mos e humbni shpresën ndaj mëshirës së All-llahut, pse vërtet All-llahu i falë të gjithë mëkatët, Ai është që shumë falë dhe mëshirues. Dhe, kthehuni te Zoti juaj dhe përuluni Atij..." (Ez-Zumer: 53-54)

Por, dije, vëlla i dashur, se me të vërtetë All-llahu gëzohet me pendimin tënd. "All-llahu më tepër gëzohet për pendimin e robit të vet kur të pendohet sesa ndonjëri prej jush i cili ka udhëtuar me deve nëpër shkretëtirë, e i humbet ajo, me të edhe i tërë uji dhe ushqimi, e kërkon por e humb shpresën për ta gjetur, pastaj vjen te një lis dhe nga lodhja shtrihet nën hijen e tij me shpresë të humbur, dhe duke qenë në këtë gjendje e sheh devenë e vet duke qëndruar para tij, ai ngrihet, e kap litarin dhe nga gëzimi i madh thëret: O Zoti im! Ti je robi im, kurse unë jam Zoti yt, duke u shprehur gaboi nga gëzimi i fortë"

Një person erdhi tek i Dërguari i All-llahut dhe i tha: "Nëse një njeri vepron çdo mëkat, nuk len asgjë nga ajo pa e bërë qoftë diç e vogël apo e madhe, a ka vend për këtë teube? Pejgamberi a.s. e pyeti: A e ke pranuar Islamin? Tha: Unë dëshmoj se s'ka Zot të adhuruar pos All-llahut dhe se ti je i Dërguari i All-llahut. I tha: Bën vepra të mira dhe lëri veprat e këqija, ashtu që All-llahu t'i shndërrojë të gjitha në vepra të mira. E ai tha: të gjithë tradhtitë dhe krimet e mia? Tha: Po. Ai tha: All-llahu ekber, vazhdoi duke e madhëruar All-llahun derisa u humb nga shikimet tona."

O ti i cili ke nevojë te Zoti yt, nëse ke qenë i pasur në këtë botë, çka dëshiron pas gjithë këtyre përgëzimeve, kthehu te Zoti yt, se ky kthim është edhe më falënderues për ty në këtë botë dhe ahiret. Në këtë botë me zemër të bindur dhe gjoks të hapur dhe furnizim të gjerë: "..kush i përmbahet dispozitave të All-llahut, atij Ai i hap rrugë." (Et-Talak: 2)

Nëse nuk të furnizon me pasuri, të furnizon me shtimin e imanit. Dhe së fundi: "Xhennetet e Adnit janë me dyer të hapura për atë. Aty do të jenë të mbështetur në kolltuke dhe kërkojnë pemë e pije të llojeve të ndryshme. Ata kanë pranë vetes (hyri) sy përulura të një moshe. Këto janë ato që premtoheshit për ditën e llogarisë. Ky është furnizimi Ynë, i cili nuk ka të mbaruar." (Sad: 50-54)

All-llahu i Madhëruar thotë në hadith kudsij: "O robërit e Mi, të gjithë ju jeni të lajthitur përveç atij që e udhëzoj Unë, prandaj kërkoni udhëzim nga Unë do t'ju udhëzoj."

Vëlla i dashur, All-llahu na pranoftë pendimin mua edhe ty. Mendo për këtë ngjarje, merr nga kjo këshillë dhe mësim, dhe krahaso me fjalën e All-llahut: "A nuk është koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e All-llahut dhe me atë të vërtetë që zbriti (me Kur'an), e të mos bëhemi si ata, të cilëve u është dhënë libri më parë e zgjati koha dhe zemrat e tyre u shtangën e shumë prej tyre janë jasht rrugës." (El-Hadid: 16)
Më ka treguar njëri nga thirësit e mirë dhe të sinqertë, e llogaris kështu, ndërsa All-llahu e di më së miri dhe nuk e pastroj askë para Atij. Një hoxhë thotë: "Jetonte në afërsi të shtëpisë sime një familje e vogël, një i ri i cili nuk i kishte kaluar mbi 20 vite, kishte shumë vullnet dhe ngrohtësi të madhe për muzikë, saqë kishte arritur në atë shkallë që ta donte njërën prej këngëtarëve, jo vetëm se e donte zërin e saj por e donte vajzën në veçanti, hoxha thotë: gjithmonë kisha synim që ta këshilloj, çdoherë që më jepej rasti, ndonjëherë e nxitja për Xhennet, e ndonjëherë duke e frikuar nga zjarri I Xhehennemit. Çdo herë që e këshilloja i mbusheshin sytë me lotë saqë ndonjëherë qante pas çdo këshillë që e këshilloja, ma jepte besën se nuk do të kthehet në dëgjimin e muzikës, por nuk kalonte një kohë e shkurtër, nuk e mbante premtimin.

Një ditë prej ditëve e përkujtova me Xhennet dhe Xhehennem, filloi të qajë me një të qajtur të madh, derisa fillova të ndjej mëshirë ndaj tij:

Por unë këtë herë në vete ndjeja, se kjo këshillë do të jetë për të përshtypje e madhe, e i thashë: Ma jep dorën, e ai ma dha, dhe i thashë: Më jep zotimin e All-llahut, e ai ma dha zotimin se nuk do të kthehet. E më tha: Zotova All-llahun, pastaj të zotova ty që nuk kam për t'u kthyer, pastaj më erdhi në mëngjes e me vete kishte kaseta të muzikës dhe tha: Vëllai im, merri këto kaseta dhe thei që të gjitha, djegi, vepro ç'të duash, vetëm më largo nga ato, largoe nga unë këtë sëmundje të zemrës e cila më ka bërë çdoherë të jam i pakujdesshëm ndaj namazeve dhe nga Zoti i qiejve dhe i tokës. Thashë: Subhanall-llah, rrotulluesi i zemrave, çka ndodhi me të? Më tha: pasi që u ndava prej teje dje, shkova në shtëpinë time, pastaj fjeta dhe pashë në gjumë veten se si isha duke ecur në bregdet ku në atë moment një shoku im, shpejtonte drejt meje pasi që arriti tek unë shpejtoj dhe pyeti: A e don atë vajzë filanen? I thashë atij me gjithë zemër: Po. Tha: Ajo është atje duke kënduar, shpejtova me të duke vrapuar, dëshirova që ta shoh se e kam dashur shumë, e pasi që u lodha tepër duke vrapuar kur në atë çast e pashë duke kënduar. Qëndrova duke shikuar atë, dhe u kënaqa dhe u habita me zërin e saj, dhe bukurinë e saj. Thotë, ky vëlla I penduar, ashtu që në atë moment, kur një dorë preku kraharorin tim, kur u ktheva ishte një fytyrë e ndritshme, sikurse hëna në gjysmën e muajit të saj, e stoliste mjekra e bukur që kishte gjurmë të mira dhe më lexoi mua fjalën e All-llahut: "A është më i udhëzuar ai që ecë i përmbysur me fytyrë në tokë, apo ai që ecën në pozicion qëndrues rrugës së drejt ?" (El-Mulk: 22)

E përsëriste me një zë të dhimbshëm këtë ajet, filloi të qajë derisa u befasova ashtu që edhe unë fillova të qaj, kështu që të dy e përsëritnim ajetin…, u zgjova nga gjumi papritmas duke lexuar ajetin: "A është më i udhëzuar ai që ecë i përmbysur me fytyrë në tokë, apo ai që ecën në pozicion qëndrues rrugës së drejt?" (El-Mulk:22)

Qaja, pastaj në dhomën time hyri nëna ime, kur më pa në këtë gjendje u trondit, andaj edhe ajo filloi të qajë me mua. Ky hoxhë thotë: Pas kësaj ky i ri e urrente muzikën me një urrejtje të madhe dhe ndjente njëfarë kënaqësie gjatë leximit të Kur'anit, e shikoja në sytë e tij se si i rridhnin lotët gjatë leximit të Kur'anit. Pra, ti shkruaje rrëfimin e pendimit me laps të përmallimit, me ngjyrën e lotëve, e nxito me të kah nënshtrimi i All-llahut dhe frikësimi prej Tij, dhe parashtroje atë lutje, se ndoshta dëgjohet, dhe qaj për mëkatet e bëra dhe për mirënjohje të pakta.

Dije vëlla i dashur, All-llahu na mëshiroftë mua dhe ty, se robi mund të bëj mëkate dhe të hyjë në Xhennet? A e din si është ajo? Kjo është se ai vepron ndonjë mëkat, vazhdon dhe i lodhet syri duke u frikuar dhe trishtuar duke qarë, i penduar e i turpëruar prej Zotit të tij, kokëulur dhe zemërthyer, kështu që ky mëkat shkakton lumturi dhe shpëtim për robin, saqë bëhet për të më e dobishme se shumë ibadete, të cilat sjellin lumturi dhe shpëtim prej këtyre çështjeve, ashtu që ky mëkat bëhet shkak për hyrjen e tij në Xhennet.

O ti që e dëshiron Xhennetin e All-llahut! O ti që frikohesh nga zjarri I Xhehennemit! Këto karvane të penduesve po ecin, i shohim gjurmët e këmbëve tua me këmbët e tyre. Ky është grumbulli i penduesve, pranoe… Thua: vallë e pranon zemra jote me ata të tjerat… Këto janë lotët e atyre që kërkojnë falje në mëkate, atyre lotë u rrjedhin nëpër faqet e tyre… A thua dalin prej syve tua lotë që t'u bashkohen lotëve të atyre.
O vëllai im! Këto thirrje të sinqerta janë prej All-llahut xh.sh. i Cili thotë: "…Pendoheni të gjithë te All-llahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim." (En-Nur:31)

Nëse ka diçka çka duhet, do të përkujtoja për të, ndërsa unë të përkujtoj ty me një përkujtim më të madh sesa të rrotullohen brengat tuaja rreth ndonjë kasete me këngë, ndonjë klubi futbollistik që humb apo fiton, udhëtim jashtë vendit tënd apo kënaqësi me harame. Jo, vëllai im! Kjo nuk është ajo që të takon ty, por kjo u takon atyre që ka thënë All-llahu [subhanehu ve teala]: "E ata që nuk besuan përjetojnë kënaqësi (në këtë jetë) dhe hanë ashtu si hanë kafshët, e vendi i tyre është zjarri." (Muhammed:12) Ti vëlla i dashur, je i pastër nga gjithë këto, ti u krijove në këtë dunja për një çështje të madhe përgatitu për një gjë madhështore… O vëllai im i dashur, shpresën të cilën e posedon, le të jetë kënaqësia e All-llahut, Fuqiplotit… Shiko në veprat tua, a do të jetë i kënaqur All-llahu apo jo?

O vëllai im, shpresa në ty le të jenë xhenetet në të cilët rjedhin lumenjt, pra çka ke përgatitur për të hyrë në të. Ndalu me vetveten, ndalu sinqerisht, dije se kur do të flesh nuk do të zgjohesh, mund që të dalish prej shtëpisë e të mos kthehesh, t'i veshish rrobet tuaja e të mos mundesh t'i zhveshish, por t'i zhveshë larësi yt, mund që të vozisish veturën e të mos zbritësh nga ajo, por të dalish prej veturës si trup I vdekur. Pra, në çfarë gjendje dëshiron te vdesish? Si dëshiron të ndahesh nga kjo botë? Vëllai im! Në fund të këtij fragmenti të them ty sikurse tha Muhammedia.s.:
"Vërtet, All-llahu i madhërueshëm gjatë natës e mban të shtrirë dorën për të pranuar pendimin e mëkatarëve të ditës, dhe e shtrinë dorën gjatë ditës për të pranuar pëndimin e mëkatarëvë të natës, derisa të lind dielli nga perëndimi."


Kjo është këshillë për çdo besimtar dhe besimtare që dëshirojnë Xhennetin, këto këshilla nuk janë të mia por janë nga Zoti i botëve dhe qiejve, i Cili thotë: "Përkufizoje veten tënde me ata që lusin Zotin e tyre mëngjez dhe mbrëmje, e që kanë për qëllim kënaqësinë (razinë) e Tij, dhe mos i hiq sytë e tu prej tyre e të kërkosh bukurinë e kësaj bote dhe mos ju bind atij që ja kemi shmangur zemrën e tij prej përkujtimit ndaj Nesh dhe i është dhënë epshit të vet, pse puna e tij ka mbaruar." (El-Kehf:28)

Nëse je që dëshiron Xhennetin, kujdesu për shoqërinë, nëse i shikon ata, të përkujton All-llahun, nëse të flasin ty, të flasin për çdo punë të mirë dhe të dobishme, kujdesu dhe ke frikë prej shoqërisë së keqe dhe gjithnjë të përkujtoj me këtë ajet: "Atë ditë zullumqari do t'i kafshoj duart e veta dhe do të thotë: I mjeri unë, ta kisha marrë rrugën e Pejgamberit! O shkatërrimi im, ah të mos e kisha bërë filanin mik! Në të vërtetë, pasi e gjeta rrugën e drejtë, ai më largoi mua prej asaj, e djalli është ai që njeriun e humb dhe e len të vetmuar." (El-Furkan: 27-29)

Personi në këtë ajet është shoku i keq i cili të thërret në kaseta të muzikës, filma të fëlliqur, gazeta të ndytura dhe në çdo send që të largon nga respekti dhe përmendja e All-llahut. All-llahu xh.sh. i thotë: "Atë ditë shokët e ngushtë (Ditën e Gjykimit) do të jenë armiq të njërit-tjetrit përveç atyre që ishin të sinqertë në miqësi."(Ez-Zuhruf: 67)


Çdo i dashur do ta armiqësojë të dashurin e tij, vetëm ata të cilët janë dashur për hir të All-llahut… çdo shok do të largohet prej shokut të tij përveç ata që kanë qenë shoqëria e tyre në respekt ndaj All-llahut xh.sh.. Nëse je prej atyre që je sprovuar me shoqëri në të cilën nuk të afrohen tek All-llahu, largohu prej tash para se të largohen ata prej ty, por ku dhe kur, sa i përket kohës është e njohur ndërsa vendi është në zjarr. "Dhe (sikur të shihnin) kur do të largohen e ata që u prinin prej atyre që i ndiqnin (paria largohet prej atyre që u shkonin pas), e të gjithë e shohin dënimin dhe këputen lidhjet e tyre." (El-Bekare:166)

Së fundi, lus All-llahun [subhanehu ve teala] që të udhëzojë në çdo vepër të mirë dhe të largojë prej çdo vepër të keqe. All-llahu t'i faltë mëkatet tua, t'i lehtësoftë punët e tua, e paqja dhe shpëtimi qoftë mbi Muhammedin a.s..








Porosi e veçantë
Vëlla i dashur! O ti që e përfille fjalën e All-llahut xh.sh.: "…ruani veten dhe familjen tuaj prej një zjarri lëndë djegëse e të cilët janë njerëzit dhe gurët." (Et-Tahrim: 6)
O ti i cili ke vendosur në shtëpinë tënde një send të cilit do t'ia dish nesër dëmin e tij, hesht për veprën të cilës ia din pasojat, kjo letër është prej të dashurit tënd, që përmallohet për ty, lexo me syrin e drejtësisë, larg pasimit të epshit, pastaj shiko se çfarë do të veprosh ti? Kërkoj prej teje që ta lexosh tërësisht duke përkujtuar fjalën e All-llahut: "A nuk është koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e All-llahut me atë të vërtetë që zbriti (Kur'an)…" (El-Hadid: 16)
Vëllai im! Të porosis me këto fjalë, të cilat dolën prej zemrës sime, ndoshta arrijnë te zemra jote, janë përzier me shpirtin tim, ndoshta përzihen me shpirtin tënd, e shkrova me ngjyrë të dashurisë dhe çiltërisë me këshilla e përmbushje të emanetit, ndoshta nga shpirti yt i çiltërt nuk gjen shtegdalje tjetër. Vëlla i dashur, pa dyshim unë nuk të njoh por edhe ti nuk më njeh, por ajo që më shtyri të shkruaj për ty, është ajo që e ke vendosur mbi shtëpinë tënde, që arrin në re, e përqafon qiellin, e hap zemrën për çdo mysafir, e përshëndet me duar çdo ardhës, e ka drejtuar trupin e tij me çdo krenari e lumturi, e që ka ngritur kokën me mendjemadhësi dhe mashtrim, pastaj je ulur brenda në shtëpinë tënde në formën e ndejës së tij. Je mbështetur në shtrojë të butë prej mëndafshi, ke urdhëruar që të të sjellin ushqime të ndryshme si dhe ke urdhëruar të mbyllen dyert dhe dritaret, pastaj, ke marrë çelësin e aparatit me dorë dhe e sjell si të duash, nefsi yt që të urdhëron të thotë: kush është si ti! Të shëtitet zemra jote ka të dojë epshi, kjo është bota para teje, shëtitu në të kah të duash, fillon të shëtitesh dhe fytyra jote plot buzëqeshje, shikimet e tua hasen në pamje të zbuluara, jarga jote po rrjedh nëpër shikimet e turpshme, prej filmit në pjesë teatrale, prej valleve në kënga, prej gjynaheve në mëkate, prej gabimeve të vogla në gabim të madh, shikon në këtë ekran të bardhë gjë që të bënë pikë të zezë në zemrën tënde, të cilët bëhen të njëpasnjëshme e kështu zemrën tënde të bardhë e shndërrojnë në të zezë, e më në fund zemra vdes dhe mbetet vetëm trupi yt. Pastaj e urren çdo vepër të mirë dhe dëshiron çdo punë të keqe, largohesh nga mirësia dhe u afrohesh gjërave të shëmtuara. Në fytyrën tënde paraqiten gjurmë të rraskapitjes, ngushtim të shpirtit dhe brenga të thella. Me gjithë këto zbavitje dhe reaksione, jeta jote do të shndërrohet në vështirësi, netët e tua do të nxihen ndoshta do të ankohesh nga këto mundime, do të ankohesh prej dilemave dhe gjendjeve të ndërlikuara, sepse Zoti dhe Mbrojtësi yt thotë: "E kush ia kthen shpinën udhëzimit Tim, do të ketë jetë të vështirë dhe në Ditën e Kijametit do ta ringjallim të verbër." (Ta Ha: 124)
Vëlla i dashur! Dije se ti tani i mbyll sytë dhe veshët që të mos të shohësh dhe dëgjosh asgjë përveç televizorit. Dije se tani vetëm po vrapon, e nuk mendon përveçse për ndonjë film apo bisedë të natës, dhe për zbavitje e dëfrime. Dije se ti po vrapon, e vrapon, e je i etur, i etur…
E di se ti vrapon pas epsheve dhe i lodhur mundohesh që t'i arrish kënaqësitë shkatërruese. Por a thua vëlla i dashur, nuk e di se në fund të kësaj rruge është një humnerë e thellë dhe e tmerrshme. Vëlla, më lejo që të ndalem para teje në mes të kësaj rruge e të them: ndalu, ndalu dhe kthehu te Zoti yt. Frikoju nga zjarri, ruaju nga Xhehennemi, para atij ke tmerre dhe trishtime. Para vetes ke begati dhe dënim. Para vetes ke gjarprinj dhe gjëra të trishtueshme. Betohem në All-llahun, Zotin e vërtetë, nuk do të bëjnë dobi filmat, humbja e kohës dhe të ndejturit pa nevojë. S'ke dobi prej valles dhe këngëve. Vëlla i dashur, ndalu me vetveten për një çast dhe pyetu: deri kur do të vrapoj pas epsheve dhe do të lodhem pas gjërave të shëmtuara. Sa do të jetoj në këtë botë? 60, 80,100 vjet, pastaj çfarë? Vdekje, jetë e amshueshme në kopshtet e begatisë ose në zjarrin e Xhehennemit dhe ujë të nxehtë përvëlues. Vëlla, paramendo veten në çastin e vdekjes, kur do të futesh në varr dhe kur do ta hetosh errësirën e tij, vetminë dhe ngushtësinë e tij. Përkujto dy melekët të cilët të ulin dhe të pyesin. Paramendo trupin tënd pas vdekjes, mish i copëtuar, asht i thyer, ka humbur bukuria e trupit dhe është shndërruar ushqim për krimbat. Përkujto atë ditë kur do të dëgjosh britmën e madhe me të cilën do të jesh i ftuar për qëndrim para All-llahut. Zemra do të dridhet nga frika, flokët do të zbardhen, e do të dalish nga varri i pluhurosur këmbëzbathur dhe I zhveshur. Dridhet toka, rrafshohen kodrat, shmangen sytë prej tmerrit, happen fletoret, brengoset i frikësuari. Ndizet zjarri, mëkatet i kaplojnë njerëzit, shtrihet ura, përgatiten kamxhikët, afrohet llogaria, vështirësohet dënimi, dëshmon libri dhe ndërpriten lidhjet. Përkujto se sa i vogël do të jesh atë ditë, do të jesh i vetmuar me frikën, me pikëllimin tënd dhe me brengat tua, do të jesh i vetmuar me mëkatët tua, do të ikësh prej fëmijëve tu, prej nënës dhe babait, bashkëshortes, prej vëllait. Atë ditë vendosen peshoret dhe përgatiten librat, sa rrëshqitje do të jenë të regjistruara në ato libra, sa të mangëta kanë qenë veprat tua, atë ditë do të thirrësh në mesin e krijesave. O filan, biri i filanit, dil para All-llahut! Do të ngritesh i vetmuar, sepse ti je ai që kërkohesh. Përkujto dobësinë tënde, frikën e madhe, dridhjen e zemrës kur qëndron para Mbretit të vërtetë. Qëndron para Atij prej të Cilit ishe duke ikur në këtë botë. Ai vazhdimisht të thirrte por t'i nuk i përgjigjej. Në dorën tënde e ke librin i cili ka regjistruar çdo gjë, qoftë e madhe apo e vogël, do ta lexosh me zë të ulët, me zemër të thyer. Fjalët e tua janë plot frikë dhe turp, me çfarë fjalë do të përgjigjesh pyetjeve të Tij, për pasurinë që e humbe, për jetën në të cilën e kalove, të gjithë kufijtë për syrin mashtrues, për veshin me të cilin dëgjoje gjëra të ndaluara, me çfarë këmbë do të qëndrosh para All-llahut, dhe me çfarë sy do të shikosh dhe me çfarë zemre do të përgjigjesh. Çfarë do të thuash nesër kur do të pyet: o robi im, pse nuk më nderove, pse nuk u turpërove prej Meje, pse e harrove praninë Time, o robi Im, a mendove se Unë nuk të shoh, a nuk isha Bamirës ndaj teje, a nuk t'i dhash gjithë këto begati. Vëlla i dashur, përkujto këto çaste të vështira dhe këto momente të trishtueshme, atë ditë njeriu e harron shokun e vet, të dashurin e vet, nuk shpëton përpos atij që vjen me zemër të shëndoshë. Vëlla, ndalu me vetveten në këtë çast vendimtar dhe dije se shkaku i krijimit tënd në këtë botë është adhurimi. All-llahu thotë: "Unë nuk i krijova xhinnët dhe njerëzit për tjetër pos që të më adhurojnë." (Edh-Dharijat: 56)
Nuk je krijuar për kot, për lojë dhe për tallje. All-llahu thotë: "A menduat se Ne u krijuam kot dhe se nuk do të ktheheni ju te Ne?" (El-Mu'minun: 115)
Vëlla, të drejtohem ty dhe fesë tënde, e cila i ndalon këto gjëra të shëmtuara, i drejtohem moralit tënd i cili qëndron larg këtyre epsheve, i drejtohem mendjes tënde e cila i refuzon këto çmenduri, i drejtohem zemrës tënde e cila frikohetprej këtyre gjërave shkatërruese, i drejtohem xhelozisë tënde e cila e ruan nderin e grave të huaja. Pra, ndihmoe veten tënde, largoe këtë satelit prej shtëpisë tënde, All-llahu [subhanehu ve teala] do ta zëvëndësojë me diç më të mirë në këtë botë dhe botën tjetër. Vëlla, nuk i shkrova këto shkronja dhe nuk I thashë këto fjalë vetëm nga frika për fytyrën tënde të bardhë, që mos të nxihet fytyra jote e ndritshme në Ditën e Gjykimit, që mos të bëhet errësirë në trupin tënd të butë, e që të kaploj zjarri i Xhehennemit.
Lutja jonë e fundit është: Falënderimi i takon All-llahut, Zotit të botërave.
Es-selamu alejkum ve rahmetull-llahi ve berekatuhu!