Akida

[no name]

AKIDEJA E TEUHIDIT NË THIRRJEN E TË TË DËRGUARIT TONË MUHAMEDIT, SAL-LALLAHU ALE



Nëse do të meditonim Kur'anin Fisnik dhe historinë e të të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, në thirrjen e tij, do të arrinim në nje të vertetë shumë të qartë e cila është se:
" Shumica e Ajeteve Kur'anore flasin për pohimin e Akides së Teuhidit, teuhidit El-Uluhije, Er-Rububije dhe El-Esmi ues-Sifati, si dhe për thirrjen në sinqeritetin në adhurim e në Besim vetëm për Allahun Një e të Pashoq dhe vendosjen e bazave te Besimit (El-Islain dhe El-Iman).
“ I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ia ka kushtuar shumicën e kohës sii tij pas zbritjes së Shpalljes në raportimin e Akides dhe thirrjen në Njësimin e Allahut të Lartësuar në adhurim dhe bindje e cila është edhe domëthënia e fjalës "La ilahe il-lallah. Muhamedun Resulullah".



Kështu që thirrja në Akide, themelim e saktesim të saj, ka përfshirë pjesën më të madhe te përpjekjes së të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe të kohës se tij pas shpalljes.

Sqarimi i kësaj ështe si më poshtë:

“ I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, thirri në besimin në Allah për njëzetë e tre vjet radhazi (e cila është koha e pejgamberllëkut), prej tyre kaloi ne Mekë trembëdhjetë vjet, pjesën më të madhe të së cilës ia kushtoi thirrjes ne vërtetimin e fjalës "La ilahe il-lallah Muhamedun Resulullah" d.m.th: në Njësimin e Allahut me adhurim, Një e të Pashoq si dhe në luftimin e shirkut, adhurimin e idhujve e të çdo ndërmjetësi që merrnin për te Allahu, si dhe luftimin e bidateve e besimeve të prishura.

Ndërsa dhjetë vitet e tjera të cilat i kaloi në Medine ishin te përziera ndërmjet vënies së ligjeve dhe forcimit të Akides, mbrojtjes së saj, ruajtjes së saj prej dyshimeve, luftës në rugën e saj.

D.m.th. që pjesama më e madhe e kohës i është kushtuar pohimit të Akides dhe bazave të Fesë prej të cilave është edhe kundërshtimi i pasuesve të Librit dhe sqarimi i kotësisë se besimeve të tyre të devijuara, si dhe përgjigja ndaj dyshimeve te tyre e të hipokriteve dhe kthimi mbrapsht i kurthit të tyre që thurrnin për Islamin dhe Muslimanët. E gjith kjo ishte për ruajtjen e Akides para çdo gjëje.

Kështu që, çdo lloj lëvizje thirrëse në Islam që nuk i kushton Akides rëndësinë të cilën ia kushtoi i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, në dije e vepër, ajo lëvizje është e mangët.

“I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i luftoi njerëzit për Akiden (Akiden e Teuhidit) derisa të ishte e gjithë Feja vetëm për Allahun. Ajo Akide e cila pasqyrohet në dëshminë "La ilahe il-lallah Muhamedun Resuludhah", edhe pse të gjitha llojet e të keqes e punët e prishura zotëronin në atë kohe. Megjithatë i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e vuri qëllimin në luftimin e njerëzve, vërtetimin e Teuhidit dhe shtyllave të Islamit, siç thote në një Hadith:

"Jam urdhëruar t'i luftoj njerëzit derisa të dëshmojn se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij, të kryejne faljen (namazin) e të japin zekatin. Nëse e bëjnë këtë atëherë kanë ruajtur prej meje gjakun e tyre vetëm se me të drejtën e Islamit dhe llogaria e tyre është tek Allahu"



Por kjo nuk do të thotë që i Derguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i linte pas dore gjërat e tjera prej punëve fisnike e moraleve të larta siç janë; miresjellja me prindërit, mbajtja e lidhjeve farefisnore, besnikëria, mbajtja e fjalës, ruajtja e amanetit dhe largimi prej të kundërtave te ketyre siç janë: krimet dhe gjynahet e mëdha si kamata, amoralileti, padrejtësia, shkëputja e lidhjeve farefisnore etj.

Nuk do thotë që Ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, i la mënjanë këto, por i vuri ato në një shkallë pas bazave te Besimit.

Kjo sepse Ai, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, e di që nëse njerëzit shtrëngohen fortë pas Fesë së Allahut dhe ia dedikojnë Atij me sinqeritet bindjen dhe adhurimin, atëherë do të rregulloheshin qëllimet dhe punët e tyre, do të vepronin të mirat dhe do të largoheshin prej të ndaluarave përgjithësisht, do të urdhëronin për të mirë derisa të zotëronte ajo (e mira) në mesin e tyre dhe do të ndalonin të keqen derisa të zhdukej e mos të ekzistonte në mesin e tyre.

Kështu që boshti i Hajrit-të mirës qëndron në Akiden e mirë e të saktë. Nëse ajo është e tillë, atëherë njerëzit qëndrojnë mbi të vërtetën dhe të mirën e nëse ajo prishet, atëherë prishet gjendja e njerëzve dhe i pushton ata epshi dhe gjynahet, iu bëhet e lehtë kryerja e të këqiave. Në këtë gjë bën shenjë Hadithi i saktë i të të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, kuthotë;

"Vërtet që në trupin e njeriut ndodhet një copë mishi e cila nëse është i mirë, atëherë është në rregull i gjithë trupi e nëse prishet, atëherë prishet i gjithë trupi. Vërtet që ajo është zemra."

Kështu, i Dërguari, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, përveç thirrjes së tij në përkushtimin e Fesë vetëm Allahut dhe luftimit të njerëzve derisa të dëshmojnë fjalën e Sinqeritetit, përveç kësaj ai ftonte në të gjitha moralet e larta në vija të përgjithshme e të hollësishme dhe ndalonte nga të kundërtat e tyre qoftë në vija të përgjithshme apo të hollësishme.

Ashtu si interesohej për rregullimin e Fesë së njerëzve, poashtu interesohej për mbarëvajtjen e punëve të tyre të dynjasë. Por e gjith kjo ishte në një shkallë më poshtë se përkujdesi për çështjen e Akides dhe të sinqeritetit në Fe për Allahun. Kjo është ajo gjë të cilën e injoron apo bën sikur e injoron ai që kundërshton në këtë çështje.

Nëse do të meditonim Kur'anin e Lartë që ka zbritur mbi Muhamedin, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, si mëshirë për botërat dhe udhërrëfyes për muslimanët deri në Ditën e Kiametit, do të gjenim se pjesa më e madhe e tij bën fjalë për pohimin e Akides dhe e bazave të saj , lirimin e njerëzve nga adhurimi i krijesave, adhurimin dhe bindjen vetëm ndaj Allahut Një e të Vetëm dhe pasimin e të Dërguarit tëTij, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.

Gjëja më e parë me të cilën ka ardhur Kur'ani dhe me të cilën ka urdhëruar Allahu të Dërguarin e Tij, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, është që të madhërojë e të madhështojë vetëm Allahun, t'u tërheqë vërejtjen njerëzve nga shirku, të pastrohet prej gjynaheve e gabimeve, të largohet prej asaj që ishin ata në adhurimin e idhujve dhe të durojë për të gjitha këto.

Thotë Allahu i Lartësuar:

"0 ti i mbështjellë në rroba (Muhamedi salall-llahu alejhi ue sel-lem)! Ngrihu dhe këshillo! Dhe Zotin tënd (Allahun) madhëro! Rrobat e tua i pastro! Larg idhujve qëndro! Mos jep gjë me qëllim që të kesh më shumë! Dhe bëhu i duruar për Hir të Zotit tënd (përmbushe detyrimin ndaj Tij)! "

Vazhdoi Kur'ani i Lartë të zbriste mbi të Dërguarin e Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, gjatë gjithë periudhës Mekase për të pohuar e ngulitur Akiden dhe thirrjen në përkushtimin e adhurimit me sinqeritet vetëm Allahut si dhe bindjen ndaj të Dërguarit të Tij, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.

Për këtë arsye gjejmë që pjesa më e madhe e Kur'anit flet për Akiden, ose me shprehje të drejtpërdrejtë ose tërthorazi.

Këtë e vërejmë në faktin se shumica e tij flet për Teuhidin El-Uluhije dhe adhurimin e sinqertë vetëm të Allahut, për Teuhidin Er-Rububije dhe Esmai ues-Sifat, për bazat e Imanit e të Islamit, për të fshehtën dhe caktimin e mirë apo të keq, Ditën e Fundit, Xhenetin dhe banorët e mirësitë e tij, Zjarrin dhe banorët e dënimin e tij. Dhe të gjitha bazat e Akides sillen rreth këtyre çështjeve.

Dijetarët kanë përmendur që një e treta e Kur'anit është ligje e rregulla, një e treta lajmërime dhe një e treta Teuhid. Kjo është edhe ajo fjalë me të cilën kanë komentuar fjalën e të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, që thotë:

"Kul Huvall-llahu Ehad përbën një të tretën e Kura'nit"

Pra "Kul Huvall-llahu Ehad" përfshin shumicën e Teuhidit dhe të Pastrimit të Allahut nga të metat.

Madje edhe ajetet që flasin për ligjet e normat e Fesë nuk kalojnë pa përmendur Akiden dhe bazat e Fesë, e kjo nëpërmjet përmendjes së Emrave e Cilësive të Allahut, bindjes ndaj Tij e ndaj të Dërguarit të Tij apo përmendjen e të drejtës së vënies së ligjeve e të tjera si këto.

Pokështu edhe ajetet e lajmërimeve e historive, shumica prej tyre flasin për besimin dhe bindjen, e kjo nëpërmjet lajmërimit me të padukshmes, premtimeve e kërcënimeve, Ditën e Fundit e shumë çështje të tjera të Teuhidit e Akides.

Me të gjitha këto vërtetohet fjala që Kur'ani i Ndershëm i cili është udhëzues për në atë që është më e drejtë deri në Ditën e Kiametit, shumica e ajeteve të tij flasin për pohimin e Akides, ftesën në të, mbrojtjen e saj dhe luftën në rrugën e saj.

Me këtë arrijmë në përfundimin se thirrësat të cilët kanë marrë Kur'anin Fisnik dhe Sunetin e të Dërguarit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, si udhëzues të tyre, duhet ta kuptojnë këtë të vërtetë të Kur'anit e të Sunetit dhe të punojnë sipas saj, ashtu si ka bërë i Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe shokët e tij, e Allahu është Ai që udhëzon në rrugën e drejtë.

[no name]

BURIMET E AKIDES (AKIDES SË EHLI SUNETIT DHE XHEMATIT)



Akideja ka dy burime kryesore të cilat janë:

1 - Libri i Allahut të Lartësuar, Kur'ani i ndershëm.

2- Suneti i vërtetë i të Dërguarit tëAllahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem.

I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, nuk flet nga vetja e tij, por ajo është shpallje që i shpallet.

Ndërsa Ixhmau selef es-salih- është burim i ndërtuar mbi Kur'anin dhe Sunetin.

Kurse El-Fitra-natyrshmëria dhe logjika e pastër janë dy përforcues që bijnë dakord me Kur'anin dhe Sunetin dhe arrijnë të kuptojnë bazat e besimit në vija të përgjithshme jo në të hollësishme.

Mendja dhe natyrshmëria e njeriut arrin të njohë ekzistencën e Allahut, Madhështinë e Tij, domosdoshmërinë e bindjes ndaj Tij dhe të adhurimit të Tij si dhe të cilësuarit e Tij me cilësitë e Madhështisë e Lartësisë, në vija të përgjithshme.

Ashtu si mund të arrijë logjika dhe natyrshmëria e pastër domosdoshmërinë e të dërguarit e Pejgamberëve dhe domosdoshmërinë e ringjalljes dhe e shpërblimit për punët e kryera në dunja. Por të gjitha këto në vija të përgjithshme jo të hollësishme.

Ndërsa njohjen hollësisht të këtyre çështjeve si dhe njohjen e çështjeve të fshehta nuk mund të njihen me rrugë tjetër vetëm se me anë të Kur'anit dhe Sunetit (Shpalljes Hyjnore), ndryshe nuk do të ishin të fshehta.

Përsa i përket kundërshtimit të tekstit të saktë prej Kur'anit apo Sunetit dhe logjikës së pastër, kjo është diçka që nuk mund të përfytyrohet fare, madje është diçka absurde. E nëse mund të shfaqet ndonjë gjë e tillë si pasojë e moskuptimit të saktë, atëherë paraprihet Shpallja dhe gjykohet me të sepse ajo ka ardhur prej të pagabueshmit, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, ndërsa logjika nuk është e pagabueshme, madje ajo është vështrimi i mangët njerëzor dhe mund të bjerë viktimë e hamendjes, gabueshmërisë, harresës, emocioneve, injorancës, pamundësisë etj. Kështu që logjika e njeriut sigurisht që ka mangësi dhe nuk është e përkryer.

[no name]

AKIDEJA E TEUHIDIT NË THIRRJEN E PEJGAMBERËVE PËRGJITHËSISHT


Nëse do të meditonim në historitë e Pejgamberëve të përmendur në Kur'an dhe se çfarë u ka ndodhur atyre me popujt e tyre do të gjenim se ata i bashkon të gjithë një thirrje e një mision i cili është ftesa për të adhuruar vetëm Allahun Një e të Vetëm e mos t'i bëjnë Atij shok. Edhe pse sheriatet-ligjet e tyre me të cilat ishin dërguar ndryshonin nga njëri-tjetri. Madje çështja e thirrjes në njësimin e Allahut dhe tërheqjen e vërejtjes nga politeizmi e rrugët që të çojnë tek ai është çështja e parë që është përmendur në Kur'anin Fisnik në lidhje me Pejgamberët dhe popujt e tyre.

Thotë Allahu i Lartësuar duke njoftuar për shkakun të cilin i ka dërguar të gjithë Pejgamberët:

“Dhe Ne nuk kemi sjellë ndonjë të derguar para teje (O Muhamed) e të mos i kemi shpallur se nuk ka të adhuruar tjetër përveç Meje, pra më adhuroni (vetëm Mua”). (Suretu El-Enbija:25)

Dhe thotë Allahu i Lartësuar:

“Ne kemi dërguar në çdo popull të dërguar që (t'u thonë atyre): Adhuroni Allahun dhe largojuni tagutëve- çdo gjëje që adhurohet përveç Allahut.” (Suretu En-Nahl:36)"




Dhe thotë Allahu i Lartësuar:
“Ai i dërgon melekët me frymëzimin e Urdhërit të Tij kujtdo nga robët e tij që Ai dëshiron (duke thënë): Këshillojeni njerëzimin se nuk ka të adhuruar tjetër të merituar veç Meje. Pra më kini frikë Mua (plotësoni detyrimet e largohuni nga të gjitha ndalimet e përcaktuara)” (Suretu En-Nahl:2)

Kështu që gjëja e parë dhe më e rëndësishme në të cilën ftonin Pejgamberët popujt e tyre ka qenë Teuhidi, Njësimi i Allahut me adhurim, devotshmëria ndaj Tij, bindja ndaj Tij e ndaj të Dërguarëve të Tij. Dhe ashtu siç e ka përmendur Allahu këtë gjë për ta në mënyrë të përgjithshme, e ka përmendur gjithashtu për disa prej tyre në mënyrë të hollësishme. Nuhu (Alejhis-selam) p.sh. i ka thënë popullit të tij:

"O populli im!AdhuroniAllahun sepse ju nuk keni zot (që meriton të adhurohet) përveçTij." (Suretu El-A'raf:59)

Po ashtu Hudi (Alejhis-selam) ika thënë popullit të tij:

“O populli im! Adhuroni Allahun sepse ju nuk keni zot (që meriton të adhurohet) përveç Tij." (Suretu El-A'raf:65)

Edhe Salih (Alejhis-selam) i ka thënë popullit të tij:

"O populli im! Adhuroni Allahun sepse ju, nuk keni zot (që meriton të adhurohet) përveç Tij." (Suretu El-A'raf:73)

Gjithashtu Shuajbi (Alejhis-selam) i ka thënë popullit të tij:

"O populli im! Adhuroni Allahun sepse ju nuk keni zot (që meriton të adhurohet) përveç Tij." (Suretu El-A'raf:85)

Edhe Ibrahimi (Alejhis-selam) i ka thënë popullit të tij:

"Adhuroni Allahun dhe kini frikë Atë" (Suretu El-Ankebut:16.)

Pra, thirrja për në Teuhid dhe ruajtjen prej shirkut- d.m.th. vërtetësia e Akides dhe pastërtia e saj janë baza e parë në thirrjen e të Dërguarve që nga Nuhu (alejhis-selam) deri tek Muhamedi, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, dhe ky është qëllimi i parë mbi të cilin ngrihet mbarëvajtja e çështjeve të dynjasë e të Fesë.

Nëse Akideja është e saktë atëherë njerëzit do t'i përulen vetëm Allahut, do t'i binden të Dërguarve të Tij dhe do t'i përmbahen ligjeve të Tij të udhëzuar e me vetëdije, atëherë do të shkonin në rregull të gjitha punët e tyre të dynjasë apo të Fesë.

Por kjo nuk do të thotë që të Dërguarit nuk janë interesuar për rregullimin e të këqijave të tjera e as se ata nuk kanë ftuar për punët e tjera të mira. Ata kanë ardhur me sheriate e udhëzime mbi të cilat ecin popujt e rregullojnë punët e tyre në dynja, kanë urdhëruar për punë të mira, rregullim e drejtësi dhe kanë ndaluar nga punët e këqija, shkatërrimi e padrejtësia. Kanë urdhëruar për çdo punë të mirë e të ndershme dhe kanë ndaluar nga çdo punë të keqe dhe të ndytë, në mënyrë të përgjithshme e të hollësishme.

Por puna e ndershme më madhështore është Njësimi i Allahut të Lartësuar dhe devotshmëria ndaj Tij, ndërsa puna më e keqe është shokvënia Allahut i cili është padrejtësia më e madhe.

Kështu që ishte kjo shkaku më i madh e më kryesor për të cilin Allahu i ka dërguar Pejgamberët.

Prej këtu, çdo thirrje (e thirrësve islam) që nuk ngrihet mbi këtë bazë, në çdo vend e në çdo kohë qoftë, ajo thirrje është e mangët dhe pritet që përfundimi i saj të jetë ose dështimi, ose devijimi nga rruga e drejtë, ose të dyja njëherësh, sepse kjo është një bazë e madhe prej bazave të Fesë të cilën po qe se e harrojnë popujt, atëherë do të bijnë viktimë e shirkut dhe e bidatit. Allahu na ruajt e na shpëtoftë prej kësaj.

[no name]

HISTORIA E AKIDES (AKIDES SË TEUHIDIT) DHE KUR ËSHTË SHFAQUR DEVIJIMI NGA AJO

Akideja e Teuhidit është Feja e Pastër (e besimit në Një Zot të Vetëm) dhe e drejtë, feja e natyrshme të cilën Allahu e ka mbjellë tek njeriu.Ajo ka ekzistuar që me ekzistimin e njeriut gjë e cila është vërtetuar me argument të prerë, me Kur'anin Fisnik i cili është burimi më i besueshëm i historisë.

Thotë Allahu i Lartësuar:



"Kështu, drejto fytyrën tënde drejt Besimit të Pastër Islam në një Zot të Vetem, drejt Fitras-natyrës së pastër (mosadhurimi i asgjëje përveç Allahut) në të cilën Ai ka krijuar njerëzimin.Le të mos ketë asnjë ndryshim në Khalki-lah- Fenë e Allahut, Besimin e Pastër Islam në Një Zot të Vetëm.Kjo është feja e drejtë, por shumica e njerëzve nuk e di. "(Suretu Er-Rum:30)



Kështu, Ademin (Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) e ka krijuar Allahu në natyrën e Besimit të Pastër dhe ia mësoi atij ato që nuk i dinte. Ademin (Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) e ka krijuar Allahu në natyrën e Besimit të Pastër dhe ia mësoi atij ato që nuk i dinte prej çështjeve të fesë e të dynjasë. Ai ishte njësues i Allahut të Lartësuar me sinqeritet. Besonte në Allahun ato qe i takojnë Atij prej madhërimit, bindjes, frikës e shpresës, kështu që e zgjodhi atë Allahu prej robërve të Tij të sinqertë.

Thotë Allahu i Lartësuar:





"Allahu zgjodhi Ademin, Nuhun, familjen e Ibrahimit dhe familjen e Imranit përmbi gjithë njerëzimin. "(Suretu Al-Imran:33)



Madje Allahu e nderoi atë me këtë gjë dhe urdhëroi engjëjt që t'i përulen atij.

Thotë Allahu i Lartësuar:



"Dhe kujto kur Ne u thamë engjëjve: Bini në sexhde para Ademit (përuluni atij).(Suretu El-Bekare:34)



Pastaj Allahu i Lartësuar mori prej bijve të Ademit premtimin dhe besën se Ai është Zoti i tyre e i dëshmoi ata mbi veten e tyre që në origjinën e krijimit të tyre duke qenë në palcat e kurrizit të tyre.

Thotë Allahu i Lartësuar:



"(Përkujtoni) edhe kohën kur Zoti yt bëri të lindë nga bijtë e Ademit, nga kërbishtja e tyrefarën e tyre (ose nga kërbishtja eAdemit sollëm pasardhësit e tij) dhe i bëri ata të dëshmojnëpër veten e tyre (duke u thënë Neve atyre): 'A nuk jam Unë Zoti juaj?'Ata thanë: Po, pa dyshim edhe ne dëshmojmë. ' Kjo që të mos thoni në Ditën e Ringjalljes: Në të vërtetë ne nuk e kemi ditur këtë. Apo që të mos thoni: 'Vetëm baballarët tanë kohë më parë adhuruan të tjerë me Allahun dhe ne jemi thjesht pasardhësit e tyre. A do të na shkatërrosh atëherë ne për shkak të veprave të njerëzve që punuan El-batil- politeizëm, krime e mëkate.(Suretu El-A’raf:172-173)



"Të gjithë njerëzit lindin mbi këtë natyrshmëri të të adhuruarit Vetëm një Zot dhe mbi te rriten derisa të mos i devijojë ata nga ajo ndonjë element i humbjes e i të keqes siç është edukimi në ateizëm e errësirë, pasimi i dëshirave dhe cytjet e shejtanëve, dyshimet e të devijuarëve, epshet e dynjasë etj.

Thotë Allahu i Lartësuar në një Hadith Kudsij:



“…Unë i kam krijuar robërit e mi të pastër (nga idhujtaria) të gjithë ata, por atyre u erdhën shejtanët dhe i bënë që ta përbuznin fenë e tyre. U bënë haram-të ndaluar atyre atë që u kisha lejuar dhe i urdhëruan ata që të më shoqërojnë Mua gjëra për të cilat nuk kam zbritur ndonjë provë a mbështetje...”



Na ka njoftuar me këtë gjë edhe i Dërguari i Allahut (Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) me fjalën e tij :



"Çdo foshnjë që lind, lind mbi El-fitra- natyrshmërinë e të adhuruarit vetëm Një Zot, por prindërit e tij janë ata që e bëjnë atë çifut, të krishterë ap omexhus- adhurues të zjarrit..."



Ashtu si drejtohet kjo gjë tek çdo njeri që lind, atëherë është më e drejtë të drejtohet tek njeriu i parë i cili është Ademi (Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të).



Pra, Akideja e Teuhidit, e të së mirës e pozitives është origjina mbi të cilën ishte Ademi dhe brezat e parë prej pasardhësve të tij. Të gjithë ata ishin në Besim të Pastër.



Ndërsa politeizmi e devijimi janë gjëra të shfaqura e që kanë ngjarë pas Ademit (Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) shumë kohëra e breza më vonë e në mënyrë graduale.

Është transmetuar nga Ibnu Abasi (radiallahu anhuma) se ka thënë: "Ndërmjet Nuhut dhe Ademit kanë qenë dhjetë shekuj e gjatë gjithë atyre gjykohej me Ligjin e Vërtetë të Allahut. Më pas njerëzit u kundërshtuan kështu që Allahu dërgoi të dërguarit e Tij si qortues e përgëzues të tyre."

Po tek ky kuptim bën shenjë Fjala e Allahut të Lartësuar;



"Njerëzimi ishte një bashkësi e vetme e më pas Allahu dërgoi Pejgamberë përgëzues e këshillues. . . "(El-Bekare:213)



D.m.th: Ishin mbi të vërtetën e të udhëzuar si një popull i vetëm e në të njëjtën Fe- në fillim- e më pas u kundërshtuan. Kështu e kanë komentuar këtë Ajet shumica e selefëve.

Ndërsa në kohën e Nuhut (Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi të) popullin e tij e udhëhiqte shirku-politeizmi. Ata adhuronin idhujt përveç Allahut e për këtë shkak ka thënë Allahu për Nuhun (Alejhis-selam):



"Vërtet Ne e dërguam Nuhun te populli i tij' (duke u thënë): Kam ardhur tek ju si këshillues i qartë, që ju të mos adhuroni tjetër, por vetëm Allahun. .."(Suretu Hud:25-26)



Me këte që thamë bëhet e qartë se Besimi i Pastër dhe Njësimi i Allahut kanë qenë origjina e historisë së njerëzimit dhe se devijimi, idhujtaria e politeizmi janë shfaqur shumë kohe pas Ademit (Alejhis-selam) ...dhe Allahu e di më mirë.

[no name]

MESAZHI LIDHUR ME XHINNËT

Njerëzit duhet të kuptojne se Allahu i Madhërishmi dhe Lavdiploti e ka dërguar Muhammedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, për të gjitha botërat; botën e njerëzve dhe botën e xhinnëve.

Te besuarit e All-llahut dhe të bindurit Atij është obligim i bsnorëve te dy botëve të përmendura. Nga tërë gjinia njerëzore, edhe e xhinnëve gjithashtu, kërkohet t'i përmbushin ate që All-llahu ka urdhëruar permes Resulit të Tij, të çmojnë ate që e çmon Allahu dhe i Dërguari i Tij, dhe të urrejnë atë që e urrejnë Allahu dhe Resuli i Tij.

Është me rëndësi të përmendet se për çdo njeri dhe xhinn është dhënë argumenti për shpalljen e Muhaimnedit, sal-lall-llah.il ajejhi ve sel-lem, e ai që nuk beson në këtë meriton te dënoher nga ana e All-llahut të Madhëruar, në mënyrën që është e ngjashme me ndeshkimet që i përjetojnë ata që nuk i janë bindur të dërguarve të mëhershëm.

Të besuarit që Pejgamberi Muhammed, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, është dërguar edhe për njerëzit edhe për xhinnët ështe parimi themelor i besimit me çka pajtohen sahabët, gjeneratat e besimtarëve të drejtë që kanë ardhur pas tyre dhe dijetaret kryesor të Islamit të të gjitha shkollave juridike -All-llahu qoftë i kenaqur me ata të gjithë.

Askush në asnjë grupacion islam nuk e mohon ekzistimin e xhinnëve dhe faktin që All-llahu e ka dërguar Muhammediri, sal-lall-Ilahu alejhi ve sel-lem, edhe për ta. Numri më i madh i jobesimtarëve, qofshin ata arabë paganë ose popiij tjerë semitë, indusët dhe te tjerët hamitë, shumica e kanaanitëvedhe grekëve dhe pasardhësve të tjerë të Jefetit, e konfirmojnë ekzistimin e xhinnëve.



Sa i përket fesë hebreje dhe krishtere, ata besojnë në ekzistimin e xhinnëve thuaja në mënyre të njëjtë siç besojnë edhe muslimanët, ndonëse në mesin e tyre mund të ekzistojnë individë të cilët e mohojnë ekzistimin e xhinnëve. Individët të cilët e mohojnë ekzistimin e xhinnëve gjithashtu mund të hasen edhe ndër pjesëtarët e muslimanëve ortodoksë dhe sekteve muslimane siç janë xhahmitët dhe mu'tezilitët, ndonëse numri më i madh i muslimanëve nuk e mohon ekzistimin e tyre.

Arsye e përhapjes së gjerë te besimit mbi ekzistimin e xhinnëve është të përmendurit e vazhdueshëm dhe konsistentë i ekzistimit të tyre në shpalljet e të dërguarve. Ata janë përshkruajtur nga ana e gjithë të dërguarve si qenie të pavarura, të gjalla dhe inteligjente që posedojnë vullnet dhe janë objekte të ndalesave dhe lejimeve, dhe jo si aspekte të natyrës së njeriut siç pohojnë disa ateistë që e mohojnë ekzistimin e tyre. Pasi që realiteti i xhinnëve është i përhershëm dhe i dëshmuar nga ana e pejgamberëve, është e njohur si për njerëzit e zakonshëm ashtu edhe për intelektualët. Prandaj, vetëm një numër fare i vogël njerëzish e ka mohuar ekzistimin e melekëve, ringjalljes fizike nga vdekja, besimin në Allah pa i përshkruajtur partner, dërgimin e pejgamberëve nga ana e All-llahut për njerezit, etj. Këto argumente në terësi janë përmendur në shpalljet e pejgamberëve dhe kanë qenë mirë të njohura edhe për njerëzit e zakonshëm edhe për parinë. Ato kanë qenë mirë të njohura në rrethana të ndryshme historike: të përmendim rastin kur Musai, alejhi-s-selam, kishte shkuar te Faraoni, fundosjen e Faraonit, ardhjen e Mesihut për hebrenjtë, armiqësia e tyre ndaj tij, paraqitja e Muhammedit, sal-lall-Uahu alejhi ve sel-lem, në Mekë, migrimi i tij në Medinë, interpretimi i tij i Kur'anit dhe ligjit, mrrekullitë të cilat i kishte prezentuar (si ajo e shtimit të ushqimit dhe pijes) dhe lajmërimi i tij për ngjarjet e kaluara dhe të ardhmet të cilat për asnjë njeri nuk mund të jenë të njohura pos përmes shpalljes së Lartësuar, etj.

Janë të njohura urdhrat e All-llahut për Pejgamberin e Tij, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, që t'u thotë politeistëve që t'i pyesin hebrenjtë dhe krishterët lidhur me gjërat që u janë shpallur vazhdimisht, e të cilat janë theksuar në shumë ajete:


"Ne as para teje nuk dërguam tjetër, përveç burra, të cilëve u dhamë shpallje. Ju (idhujtarë) pyetni pra dijetarët (e Tevratit e të Inxhilit) nëse ju nuk dini." (Nahl: 43)


Meqë ekzistojnë disa njerëz që e mohojne se All-llahu e ka zgjedhur pejgambere në mesin e njerëzve, All-llahu i lajmëron se të dërguarit që i ka dërguar Ai para Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kanë qenë njerëz dhe Ai u drejtohet jobesimtarëve duke i ftuar t'i pyesin hebrenjte dhe krishterët që ta konfirmojnë këte, nëse vërtetë nuk kanë frikë. Ngjashëm me këtë, atyre u jepet këshillë që t'i pyesin ata cilëve u janë shpallur Llbrat e lartesuar lidhur me njëjësinë e All-llahut dhe parimet tjera të misionit të pejgamberisë, e të cilat janë mohuar nga ana e jobesimtarëve. All-llahu i Gjithëpushtetshëm thotë:


"E ata që mohuon thonë: Ti nuk je i dërguar!" Thuaj: "Mjafton që All-llahu është dëshmitarë midis meje dhe midis jush dhe. (është dëshmitar) ai që ka njohuri të librit (të shpalljeve)". (Ra'd: 43)


Po, (fjala vjen) nëse je në dyshim për këtë që të zbritëm ty (për ngjarjet e pejgamberëve) , atëherë pyeti ata që lexojnë librin para teje. Ty të erdhi nga Zoti yt e vërteta, pra, mos u bë prej atyre që dyshojnë, (Junus: 94)


Thuaj: "Më tregoni mita se nëse ai (Kur'ani) është prej All-llahut, e ju e mohuat (si do të jetë puna e juaj), ndërsa një dëshmitar nga beni israilët e dëshmoi si të tillë (të zbritur prej All-llahut) dhe i besoi, kurse ju bëtë kryelartësi (a nukjeni zullumqarë)?" E, s'ka dyshim se All'llahu një popull që është mizor, nuk e udhëzon në rrugën e shpëtimit. (Ahkaf: 10)


Kjo është e ndryshme nga informatat që janë të mirënjohura vetëm për dijetarët, si hadithet që flasin për pamjen e All-llahut (në Xhennet), të pyeturit në varr dhe sprovat e varrit, ndërmjetësimin (shefa'at), urrën e Siratit (urrë mbi zjarrin e Xhehennemit) , dhe burimin (në Xhennet). Disa prej atyre që nuk kanë mjaft dituri ose që janë udhëzuar gabimisht, mund t'i mohojnë këto theksime, si për shembull grupet mu'tezilite: El-Xhaba'ija, Ebu Bekri el-Raziu dhe të tjerë të cilët e kanë pohuar ekzistimin e xhinneve, por e kanë mohuar mundësinë e hyrjes së xhinnëve te trupin e njeriut dhe të pushtuarit e njeriut (xhindosjen). Qëndrimin e tillë e kanë arsyetuar me faktin se në hadithet e Pejgamberit, sal-lall-Uahu alejhi ve sel-lem, argumentet lidhur me ekzistimin e xhinnëve janë më të theksuar se aftësia e tyre për t'i pushtuar njerëzit (xhindosur njerëzit); e që është, natyrisht, mendim i gabuar. Prandaj, El-Ash'ari nga doktrinat e Ehli Sunetit ka përmendur se ata thonë: "Xhinnet mund të hyjnë në trupin e tyre që janë të sulmuar". Në favor të këtij pohimi citohet ajeti kur'anor:

Ata që e hanë kamatën nuk ngrehen ndryshe pos siç ngrehet i çmenduri nga tëprekurit e djallit. (Bekare: 275)


Nga Abdullah ibën Hanbeli transmetohet: "Kur i kam treguar babait tim se dikush kishte pohuar se xhinët nuk mund të depërtojnë në trupin e njeriut, ai u përgjegj: "Biri im i dashur, ai gënjen. Ai është njëri prej tyre (shejtanëve) që flet me gjuhën e tij (shejtanit)."

Ajetet që i jane shpallur Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i janë drejtuar të gjitha krijesave, si njerëzve ashtu edhe xhinëve, ngase porosia kur'anore i është drejtuar të gjitha botëve. Kjo konsiderohet parim kryesor i shpalljes së Kur'anit, ndonëse shkaqet e shpalljes së disa ajeteve të caktuar mund t'i përshkruhen disa ngjarjeve që janë zhvilluar në mesin e arabëve të asaj kohe. Asnjëri prej ajeteve nuk është i përkufizuar për nga natyra e vet në një shkas të caktuar të shpalljes së tij, e në harmoni me bashkëpëlqimin e dijetarëve islamë. Disa dijetarë, megjithatë, nuk janë të nje mendimi lidhur me atë a mund të jetë kategoria që ka të bëjë me shkakun e ajetit të jetë specifike për arabët për të cilët ështe shpallur ajeti i theksuar. Sa i përket shkaqeve të posaçëm të shpalljes, nuk është e njohur që ndonjë musliman të ketë deklaruar, për shembull, që ajetet lidhur me shkurorëzimin, besatimin, ndëshkimin e hajnave dhe plaçkitëve etj., duhet të aplikohet vetëm tek ata njerëz, veprat e cilëve kanë qenë shkas i shpalljes së këtyre ajetëve. Asnjë ligj hyjnor nuk është shpallur posaçërisht vetëm per arabet. Në vend të kësaj, ligjet janë në emër të muslimanëve jobesimtarë, besimtarëve të vërtetë dhe atyre qe shtiren në besimin e tyre, të sinqertët dhe hipokritët, të mirët dhe jo të mirët, etj., siç mund të hasim në Kur'an dhe hadith.

Megjithatë, një numer më i vogël dijetaresh ka pohuar që disa ligje kanë të bëjnë vetëm me arabët, mirëpo ata janë mbivotuar nga shumica. Për shembull, Esh-Shafiu ka konstatuar se krejt ajo që konsiderohet e pamoralshme nga ana e arabëve është haram për të gjithë muslimanët, ndërsa krejt ajo që ata e kanë konsideruar të mirë është hallall për të gjithë.

Këtë mendim e kanë mohuar shumë dijetarë, si Maliku, Ebu Hanife, AKmedi dhe gjeneratat e mehershme të ithtarëve të tyre.

Ndonëse El-Hajreki, bashkë me grupin ne dijetarëve te tjerë hanbelitë, gjithashtu e ka përkrahur qëndrimin e Shafiut, numri më i madh i dijetarëve dhe sahabëve kane konsideruar se ajo që është e lejuar dhe e ndaluar nuk është kushtëzuar me aftnitetin e arabëve. Në realitet, arabët i kanë preferuar gjërat të cilat All-llahu i ka ndaluar, siç është gjaku, shtazët e ngordhura, shtazët që kanë ngordhur si pasojë e ngulfatjes, ushqimit të tepërt, rënies ose goditjes, mbeturinat e shtazëve që i kanë naçetur egërsirat dhe shtazët që janë tberrur në emër të dikujt tjetër dhe jo të All-llahut. Mirepo më i miri prej tyre (d.m.th. Pejgamberi) nuk ka preferuar madje edhe atë që nuk e ka ndaluar All-llahu. Për shembull, mishi i zhapiut nuk i ka pëlqyer Pejgamberit tonë, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, prandaj me një rast kishte deklaruar: "Nuk mund të gjendet në tokën e popullit tim, prandaj e kam mërzi." Por kishte shtuar: "Vërtet ai nuk është haram". Me një rast tjetër mishi i zhapiut ishte servuar në sofrën në te cllën ishte ulur edhe ai, me ç'rast kishte deklaruar: "Unë nuk e ha, por as nuk e ndaloj."

Numri më i madh i dijetarëve konsideron se gjërat e mira të cilat All-llahu i ka lejuar janë ato që do ta shtojnë ibadetin e atij që i han, ndërsa të papastra janë ato që e dëmtojnë praktikën e tij fetare. Drejtësia e përmban bazën e besimit të lartësuar të cilin All-llahu ua kishte dërguar të dërguarve të Tij për ta mëkëmbur. All-llahu e ka ndaluar ushqimin i cili nxitë dhunë, vrazhdësi dhe egërsi. Ai ka ndaluar të gjitha grabitçarët ngase janë mizorë dhe të pamëshirshëm ngase ai që han është i ngjashëm me atë që e han. Prandaj, nëse mishi i njeriut është prodhim i mishit të grabitçarit, te njeriu zhvillohen cilësitë instinktive grabitçare të agresivitetit dhe vrazhdësisë. Mishi i derrit te njeriu prodhon karakteristika dhe cilësi më të prapa, meqë ushqehet me një spektër të gjerë të substancave nga çdo shtazë tjetër dhe asgjë nuk e dëbon nga kjo. Ngjashëm me këtë, gjaku përmban dhe transmeton fuqi të madhe seksuale dhe zemërimi që burojnë nga shpirti. Nëse individi ushqehet prej tyre, dëshirat e tij dhe zemërimi shumë shpejt do të bëhen abnormale. Si pasojë, vetëm gjaku i cili rrjedh është i ndaluar, ndërkaq që sasi të vogla siç është ajo që mbetet në enët e gjakut janë të lejuara, ngase nuk janë të dëmshme. Aishja, radijall-llahu anha, thekson se ata e kishin zakon ta linin mishin në kazan dhe në të pastaj kanë hasur gjak. Në bazë të kësaj që u tha, numri më i madh i dijetarëve e kanë përjashtuar sasinë e vogël të gjakut në trup apo rroba, me kusht që të mos rrjedhë.Ngase, nëse lejohet në ushqim, pa dyshim, duhet të lejohet edhe në rroba.

Është me rëndësi të theksohet se ndonëse arsyet e shpalljes së ajeteve të caktuar kanë qenë ngjarje konkrete lidhur me jetën e arabëve të asaj kohe, ligjet të cilët këta ajete i sjellin janë gjithëpërfshirës, për të gjitha kohët dhe obligim për të gjithë muslirnanët. Prandaj shpallja i është drejtuar si njerëzimit ashtu edhe xhinnëve ndonëse pjesa më e madhe e saj nuk ësbte shpallur si pasojë e ngjarjeve që kanë ndodhur ndërmjet njerëzve.

Numri më i madh i njerëzve në të gjithë popujt pranon ekzistimin e xhinnëve në bazë të përvojave të cilat do të merrnin kohë të gjatë duke i përshkruar këtu. Politeistët shfrytëzojnë talismanë dhe recitativë që përbëjnë në vete madhërim dhe adhurim të xhinnëve, dhe numri më i madh i magjive, talismanëve dhe recitativëve që janë në përdorim në mjediset muslimane në vete përbëjnë shirk (të përshkruarit shok All-llahut) përmes xhinnëve. Si pasojë e kësaj, dijetarët islamë e kanë ndaluar përdorimin e magjisë, domethëniet e të cilës nuk janë të qarta, ngase ekziston mundësia e devijimit në shirk, madje edhe nëse magjia, vetvetiu, nuk përmban shirk. Në Sahih Muslim ekziston një version të cilën e transmeton 'Avf ibën Malik el-Ashja'i në të cilën thuhet: "E kishim zakon të bënim magji në kohën e jobesimtarisë sonë, andaj deklaruam: 'O Resulull-llah, cili është mendimi yt në këtë aspekt? Ai u përgjigj: 'Ejani të dëgjoj magjitë tuaja, ngase ato magji të cilat në vete nuk permbajnë shirk janë të lejuara'." Në Muslirn gjithashtu ndodhet edhe një transmetim të cilin e shënon Xhabiri, e në të cilën thuhet: "Kur Resulull-llahu, sal-lall-Uahu alejhi ve sel-lem, e kishte ndaluar magjinë, familja e 'Amr ibën Hazmit kishte ardhur te Pejgamberi dhe i kishte thënë: 'O Resulull-llah! Kemi bërë magji per therrjet e akrepit, ndërsa tani ti i ke ndaluar magjite.' Ata ia recituan, kurse ai u tha: 'Kjo është në rregull. Cili prej jush ka mundësi t'i ndihmojë vëllait duhet ta bëje këtë'."

Vetëm një grup i vogël i filozofëve, mjekëve të paarsimuar e kanë mohuar ekzistimin e xhinnëve.

Sa i përket numrit më të madh të dijetarëve, është shënuar që ata e kanë vërtetuar ekzistimin e xhinneve ose nuk kanë thënë asgjë për këtë. Është e ditur se Hipokrati në aspektin e pijeve të caktuara ka deklaruar: "Janë të dobishëm për shtangie. Nuk e kam fjalën per tipet që shërohen nga klerikët fetarë, por e kam fjalën për shtangimet që i shërojnë mjekët."

Ai gjithashtu ka deklaruar: "Mjekësia jonë në krahasim me mjekësinë e klerikëve fetarë është si mjekësia e plakave në krahasim me mjekësinë tonë."

Ata që e mohojnë ekzistimin e xhinneve nuk kanë argumente me të cilët do të konfirmonin mohimin e tyre. Ata kanë vetëm mungesë të diturisë, ngase besimi dhe dituria eksperimentale e profesionit të tyre nuk përmbajnë asgjë që do të konfirmonin ekzistimin e xhinnëve. I tillë është rasti i mjekut i cili interesohet për shëndetin e trupit ashtu që shëron simptomet fizike të sëmundjes nga pikëpamja e ndryshimeve në fushën fizike, pa shqyrtim të asaj që mund t'i ndodhë trupit në aspektin shpirtëror ose asaj që do të mund t'i ndodhë trupit si pasojë e veprimit të xhinnit. Ky është rast i shpeshtë, ndonëse mjeku e din, të paktën nga ajo që ka mësuar në disiplinat tjera shkencore, pos mjeksisë, që shpirti ka ndikim më të madh në trup se vetë medikamentet. Xhinni me siguri ka ndikim të caktuar te njerëzit në bazë të deklarimit të qarte të Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e cila është transmetuar me besnikëri: "Vërtet shejtani qarkullon në birin e Ademit ashtu siç qarkullon gjaku."

Njëri prej përbërësve të gjakut të njeriut është edhe eteri, për mjekët i njohur si "shpirti shtazarak" të cilin e dërgon zemra dhe cili qarkullon nëpër trup duke i dhënë jetë.

Fakti që Muhammedi, sal-Iall-llahu alejhi ve sel-lem, i është dërguar njerëzimit si edhe xhmnëve mund të haset edhe në Kur'an, ku All-llahu përmend grupin e xhinnëve të cilët e kanë dëgjuar Kur'anit dhe kanë besuar në të. All-llahu i drejtohet Resulull-llahut, sal-Iall-llahu alejhi ve sel-lem, me fjalët:


(Përkujto) Kur disa prej exhinnëve i drejtuam te ti që të dëgjojnë Kur'anin dhe kur u afruan dhe e dëgjuan atë, thanë: "Heshtni!" dhe kur u krye, u kthyen te populli i vet dhe e këshilluan. Thanë: "O poptdhi ynë, në dëgjuam një libër të shpallur pas Musait, që vërteton atë para tij, që udhëzon në të vërtetën dhe në rrugën drejtë!" O populli ynë, përgjigjuni thirrësit të All-llahut dhe besoni atij! Ai ju falë mëkatet tuaja dhe ju shpëton prej një dënimi plot vuajtje, E kush nuk i përgjigjet atij që thërret në rrugën e All-llahut, ai nuk është i pamposhtur në tokë dhe pos Atij, ai nuk ka mbrojtës, të tiliët janë në një humbje të hapët!" (Ahkaf: 29-32)


Ai pastaj i kishte urdhëruar t'i lajmëroj të gjithë njerëzit: Thuaj: "Mua më shpalllet se një grup i vogël nga xhinnët i vuri veshin dhe dëgjoi (Kur'anin) dhe (kur u kthyen te të vetët) thanë: "Ne kemi dëgjuar një Kur'an që mahnit, që udhë'zon në të vërtetën, andaj ne i besuam atij dhe Zotit tonë, kurrsesi nuk do t'ia shoqërojmë më askë" Dhe se lartësia e madhëruar e Zotit tonë, nuk është që ka as grua, as fëmijë. S'ka dyshim se ai mendjelehti jonë fliste të pavërteta ndaj All-llahut. Ndërsa, ne kemi pas menduar se as njerëzit, as xhinnët nuk flasin gënjeshtra përkitazi me All-llahun. (Xhinn: 1-5)


Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i është urdhëruar t'i lajmërojë njerëzit për botën e xhinnëve dhe t'u tregojë atyre se i është dërguar njerëzve dhe xhmnëve si udhërrëiyes për t'i udhëzuar në atë që kërkohet prej tyre në pikëpamje të besimit në All-llahun, pejgamberët e Tij, Ditën e Gjykimit dhe bindjes ndaj pejgamberëve. Urdhëri gjithashtu ështe shprehur në pikëpamje të ndalimit të shirkut me xhinnët ose të tjerët, siç thotë All-llahut:

Dhe se ka pasur burra prej njerëzve, që kërkonin ndihmë prej disa xhinnëve dhe ashtu ua shtomn atyre edhe më shumë arrogancën. (Xhinn: 6)

Sa herë që ndonjë njeri në atë kohë hynte në ndonjë luginë - ndërkaq që luginat konsideroheshin vendbanime të xhinnëve, ngase me shpesh i vizitonin luginat se viset kodrinore - njeriu deklaronte: "Kërkoj strehim te zoti suprem i kësaj lugine nga banorët e tij të pakujdesshëm." Kur xhinnët i gjenin njerëzit duke kërkuar strehë tek ata, ata i terrorizonin njerëzit dhe i sulmonin me ashpërsi edhe më të madhe. Njerëzit me vete bartnin hajmali dhe talismane duke përdorur emrat e xhinnëve dhe sundimtarëve të tyre dhe ata betoheshin me emrat e atyre nga mesi i xhinnëve dhe sundimtarëve të tyre të cilët nderonin. Kjo kishte si pasojë atë që njerëzit tregonin më shumë respekt dhe nderime për xhinnët se vetë njerëzve. Xhinnët shpesh i plotësonin disa kërkesa të njerëzve -posaçërisht ngase kanë ditur që njeriu është më i pastër dhe më i ndershëm se vetë ata. Nëse njeriu i nënshtrohet atyre dhe kërkon strehim tek ata, ai bëhet i ngjashem me një person të rëndësishëm, i cili kërkon ndihmë nga ai që nuk është i denjë për përmbushjen e dëshirave të tij.

Shejtanët nga mesi i xhinnëve janë ata qe e kanë zgjedhur mosbesimin, idhujtarinë dhe mosbindjen ndaj Zotit të vet.

Iblisi dhe ushtria e tij e shejtanëve dëshirojnë prapësi, kënaqen me të dhe e kërkojnë me makutëri per shkak të zvetënimit të shpirtit të tyre. Ata do të vazhdojnë ta bëjnë këte, ndonëse e dijnë se do të ndëshkohen bashkë me ata që i kanë larguar nga rruga e drejtë. All-Ilahu thekson se Iblisi i ka deklaruar këto fjalë:

Ai tha: "Pasha madhërinë Tënde, kam për t'i skmangur prej rrugës së drejtë qe të gjithë, përveç atyre që janë të sinqertë nga robërit e Tu!" (Sad: 82-83) (mandej vazhdoi e) tha:

"A e sheh (i tha Zotit) kë'të që Ti e vlerësove mbi mua, nëse më lë të jetojë deri në ditën e kijametit, unë gjithsesi do t'i shfaros pasardhësit e tij, më përjashtim të një pakice" . (Isra: 62)


All-llahu ka vërtetuar se shejtani do të arrijë sukses:


Në të vërtetë, djalli realizoi mendimin e vet ndaj tyre, ndaj edhe e dëgjucm atë, përpos një grupi besimtarësh, (Sebe: 20)


Nëse shpirti i njeriut prishet, natyra e tij pastaj do ta dëshirojë atë që është e dëmshme dhe ai do të kënaqet në prapësi të cilën do ta adhurojë me çdo kusht. Si pasojë e kesaj, karakteri, shëndeti dhe pasuria i njeriut të tillë gjithashtu do të prishen dhe të shkatërrohen. Vetë shejtani është i keq, andaj nëse individi kërkon të arrijë diç përmes gjërave që i do, siç është magjia, betimi, librat spirituale, mosbesimi dhe idhujtaria etj., ai do të plotësoje disa nga dëshirat individuale.

Veprat jashtëfetare janë si mito e shejtanit. Kjo është e ngjashme me rastin kur një njeri i ofron një tjetrit para për ta vrarë dikë që dëshiron ta vrasë ose t'i ndihmojë atij në kryerjen e veprës së paturpshme. Prandaj shumë shkrime përmbajnë ajete kur'anor të shkruajtur në papastërti si gjaku, e të ngjashme, ose disa fjalë kur'anore të shënuara mbrapsht, ose gjëra të tjera që e kënaqin shejtanin shkruhen ose deklarohen sipër tyre. Kur ajo që e kënaqë shejtanin sbkruhet ose deklarohet nga ana e njerezve, ai mund t'u ndihmojë në realizimin e disa dëshirave, për shembull, të largojë sasi të mëdha të ujit nga një vend në tjetrin, ose t'i zhvendosë prej nje vendi në një vend tjetër nëpër ajr, ose t'u sjellë pasuri haram të atyre që nuk e përmendin emrin e All-llahut, i fituar me mashtrime, vjedhje etj. Me të vërtetë di shumë raste të ndryshme që kanë ndodhur në raport me ngjarjet e mëparshme që janë përmendur dhe shënimi i tyre do të merrte shumë vend pasi që raste të tillë ka pa numër. Eshtë me rëndësi të përmendet që All-llahu ka thënë se Muhammedl, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, është dërguar si pejgamber për të dy botërat, ndërsa xhinnët e kanë dëgjuar mësimin e Tij në Kur'an dhe janë ktbyer te të vetët duke i lajmëruar Hdhur me këtë. Lidhur me këto argumente janë pajtuar të gjithë muslimanët. Shumica e sahabëve dhe nxënësve të tyre si dhe numri më i madh i dijetarëve të mëvonshëm gjithashtu kanë konsideruar që xhinnët janë kthyer te Resulull-llahu, sal'lall-llahu alejhi ve sel-lem, që t'u lexojë edhe diç nga Kur'ani dhe që pastaj ata i janë betuar atij për besnikëri. Ata gjithashtu kanë besuar se xhinnët kanë kërkuar nga Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, qe ai t'u caktojë ushqimin dhe shtazët e tyre, ndërsa ky u kishte thënë: "Mund ta merrni çdo kockë (asht) në të cilën ësbtë për-mendur emri i All-llahut pasi që ajo do të jetë e mbuluar me mish më shumë seç u nevojitet, ndërsa për shtazë tuaja mund t'i merrni bajgën e shtazëve si ushqim."

Resulull-llabu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, gjithashtu kishte thënë: "Mos u pastroni me këto dyja (kocka dhe bajgë) sepse ato janë ushqim për vëllezërit tu prej xhinnëve." Ky version është transmetuar në mënyrë autentike sahih Muslim dhe përmbledhjet tjera të hadithëve në bazë të autenticitetit të Ibën Mes'udit.

Në sahih Buhari dhe vepra tjera të hadithit, Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, ka transmetuar ndalimin e Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, të përdorimit të kockave dhe bajgës së shtazëve me qëllim cë pastrimit.

Në një transmetim që e hasim në Sahih Muslim dhe përmbledhjet tjera të hadithit, një mik i Salmanit kishte pyetur: "A është e vërtetë se Pejgamberi juaj u ka mësuar për gjithçka, duke përfshirë edhe përdorimin e nevojtores?" Ky i ishte përgjegjur: "Po. Ai na ka ndaluar që gjatë kryerjes së nevojës të kthehemi në drejtim të kryerjes së namazit, na ka ndaluar që ta përdorim dorën e djathtë për pastrim pas kryerjes së nevojës, të pastrohemi me më pak se tre guralecë, ose të pastrohemi me bajga të kafshëve dhe kocka."

Në Sahih Muslim dhe vepra të tjera të hadithit është transmetuar që Xhabiri, radijall-llahu anhu, kishte deklaruar: "Pejgamberi i All-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, na ka ndaluar të pastrohemi me kocka ose mbeturina të kafshëve."

Ngjashëm me këtë, kjo ndalesë mund të haset në hadithin e Huzejme ibën Thabitit, radijall-llahu anhu, dhe ata nga sahabe të tjerë.

Shkaku që ndodhet në prapavi të kësaj ndalese është përmendur në transmetimin vijues të hadithit i cili ndodhet në Sahih Muslim dhe përmbledhje tjera të haditheve. Ibën Mes'udi ka transmetuar që Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka deklaruar: "Më kishte ardhur një xhinn zëdhënës dhe unë shkova me te dhe u lexova Kur'an, Pastaj ata më morën dhe m'i treguan rrugët e tyre dhe gjurmët e zjarreve të tyre, pastaj më pyetën t'ua caktoj ushqimin e tyre dhe unë u deklarova: 'Mund të ushqeheni me çdo kockë në të citën është përmendur emri i All-llahut, e cila u bie në dorë, dhe çdo bajgë e shtazëve për shtazë tuaja.' Resulull'llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, pastaj kishte deklaruar: "Prandaj mos u pastroni me to ngase jane ushqim për vëllezërit tuaj'."

Në Sahih Buhari dhe përmbledhje tjera të haditheve është transmetuar nga Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, që ai zakonisht ia mbante enën me cilën Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, merrte abdest dhe gjërat e tij (kur ky shkonte për të kryer nevojë). Njëherë derisa ai (Ebu Hurejre) po e përcillte, ishte zhvilluar kjo bisedë: Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, e kishte pyetur: "Kush është?" Unë u përgjegja: "Ebu Hurejre." Ai foli:"Më sill disa guralecë që të pastrohem, por mos më sill kocka apo bajgë shtazësh." Unë ia solla disa guralecë dhe i lëshova afër pastaj u largova derisa ai nuk e kreu nevojën. Kur e kreu e pyeta: "Ç'ka të keqe në kocka dhe bajgën e shtazeve?" Ai u përgjigj: "Ato janë prej ushqimit të xhinnëve. Vërtet më ka ardhur një delegacion i xhinnëve. nga Nesibejni - ata kanë qenë më të mirët prej xhinnëve - dhe më kanë pyetur t'u caktoj me çka mund të ushqehen, an-daj e luta All-llahun për ta që kur të kalojnë pranë ndonjë kocke ose bajge të shtazëve aty ta gjejnë usbqimin e vet."

Ndalesa e Resulull-llahut, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, lidhur me pastrimin e fecesit me ushqimin e xhinnëve dhe shtazëve të tyre, gjithashtu përmban ndalesë edhe më evidente kundër çdo gjëje që do të mund të ndotë ushqimin e njerëzve dhe ushqimin e shtazëve të tyre. Megjithatë, neveria e njeriut ndaj ushqimit i cili është ndotur me fëlliqësirë është e natyrshme për njeriun prandaj edhe nuk është përmendur, e që nuk është rasti me kockën dhe bajgën e shtazëve, pasi që ushqimi i xhinnëve është i panjohur për njeriun. Ekzistojnë shumë transmetime autentike në të cilat janë ndalesat e Resulull-llahut, sal-lall'llahu alejhi ve sel-lem, ndalimi i përdorimit të kockave dhe bajgëve me qëllim të pastrimit, njësoj siç përbëjnë argument se ai ka biseduar me xhinnët, se u ka lexuar Kur'an dhe sa ata kanë kërkuar prej tij t'u caktojë ushqimin.

Në Sahib Buhari dhe Sahih Muslim transmetohet nga Ibën Abbasi të ketë thënë: "Vërtet Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kurrë nuk ka parë xhinn as ka biseduar me të, megjithatë, është njoftuar (nga All-llahu) se ata e kanë dëgjuar Kur'anin."

Ibën Abbasi, radijall-llahu anhu, e ka ditur ç'ka thënë Kur'ani lidhur me këtë, mirëpo nuk e ka ditur atë që e ka ditur Ibën Mes'udi, Ebu Hurejre dhe sahabë të tjerë në lidhje me vizitën e xhinnëve te Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, bisedën e tyre me te dhe se Kur'ani u drejtohet në mënyrë që t'i njoftojnë të tjerët për këtë. Kjo ka ndodhur në fillim të Islamit kur qiejt u bënë mirë të ruajtura dhe xhinnët janë penguar të marrin informacione nga qielli ku ishin vendosur roje të fuqishme.Ky fenomen është njëri prej argu-menteve të pejgamberisë së Muhammedit dhe përmban' lekcion i cili është sqaruar më hollësisht në disa vende të tjera. Pas kësaj, xhinnët i kishin ar-dhur dhe pasi u kishte recituar suren "Er-Rahman", ndërsa kur recitonte ajetin i cili përsëritet: E, cilën të mirë të Zotit tuaj po e mohoni (ju o njerëz dhe ju o xhinnë) ?! - ata përgjigjeshin: "Nuk ka asnjë prej simboleve tuaja që e mohojmë - Ti qofsh madhëruar."

All-llahu i Madhëruar e ka siguruar bazën për mirëkuptim të kësaj çeshtje ashtu që ka përmendur në Kur'an shumë deklarime qe i përshkruhen banorëve të dy botrave:


O grumbull i xhinnëve dhe i njerëzve! A nuk ju erdhën nga mesi juaj të dërguar t'ju rrëfejnë argumentet e Mia dhe t'ju tërheqin vërejtjen për takimin tuaj në këtë ditë? Ata thonë: "Dëshmojmë kundër vetvetes". (En'am: 130)


Në një vend tjetër në Kur'an, All-llahu, xhel-le shanuhu, na lajmëron për xhinnët duke theksuar se disa prej tyre kanë deklaruar:


Është e vërtetë se prej nesh ka të mirë, por ka edhe që nuk janë aq të mirë, sepse ne kemi qenë në drejtime të ndryshme. (Xhinn: 11)

Në mesin e xhinnëve dallohen shumë sekte: muslimanë, jobesimtarë, ata që e pasojnë Sunnetin dhe heretikët që sjellin risi. All-llahu i Madhëruar, gjithashtu ka theksuar të kenë deklaruar:


Është e vërtetë se prej nesh ka besimtarë (muslimanë) dhe prej nesh ka që janë jashtë rrugës (jobesimtarë) , e kush e pranoi Islamin, të tillët mësynë rrugën e shpëtimit. Ndërsa, ata që leshuan rrugën, ata u bënë lëndë e Xhehennemit/ (Xhinn: 14-15)

Fjala kasit (sh. kasitun) është sinonim për fjalën xha'ir (tiran, ekstravagant) , ndërsa folja kasete përdoret kur një individ gabon, derisa aksete përdoret kur veprohet drejt.

Jobesimtarët nga ana e xhinnëve do të dënohen në ahiret dhe me këtë pajtohen të gjithë dijetarët islam. Sa i përket besimtarëve në mesin e tyre, shumica e dijetarëve supozojnë se do të shkojne në Xhennet. Në një version të hadithit thuhet: "Xhmnë't do të vendosen në periferi të Xhennetit ku njerëzit do të mund t'i shikojnë, kurse ata nuk mund t'i shikojnë këta." Kjo deklaratë i është përshkruar imam Malikut, Esh-Shafi'ut, Ahmedit, Ebu Jusuftt dhe Muhammedit.

Nga ana tjetër, është transmetuar se Ebu Hanife ka qenë i mendimit se shpërblimi i tyre do të jetë shpëtimi nga zjarri. Shumica e dijetareve e kanë mbështetur qëndrimin e sipërshënuar duke theksuar ajetin vijues i cili i përsh' kruan vajzat e Xhennetit:


Ato nuk i ka prekur kush para tyre, as njeriu as xhinni. (Rrahman: 56,74)


Duke u thirrur në ta ky ajet argumenton se xhinët do të ndodhen ne Xhennet, ngase ky ajet dëshmon për atë se ata do t'ua marrin virgjërinë vajzave (Hur el-'Ajn) vendbanimi i cilave është vetëm Xhenneti."

[no name]

DEVIJIMI NË JETËN E NJERËZORE

Devijimi në jetën njerëzore


All-llahu, subhanehu ve teala, i krijoi qeniet me qëllim që ta adhurojnë Atë dhe u përgatiti atyre nga furnizimet e Tij gjëra që t'u ndihmojnë në jetë. Ai thotë:


"Unë nuk i krijova xhinët dhe njerëzit për tjetër përveç se të më adhurojnë. Unë nuk dua nga ata kurrfarë furnizimi e as nuk dëshiroj që ata të më ushqejnë". (Edh-Dharijat: 56-57).


Nëse shpirti i rikthehet natyrshmërisë së tij, ai do të vërtetoj hyjninë e All-llahut, subhanehu ve teala, do të shprehë dashurinë për Të, do ta adhuroj Atë dhe askënd nuk do t'ia bëjë shok. Shpirtin e shkatërrojnë dhe e shmangin nga kjo natyrshmëri, zbukurimet që i bëjnë atij shejtanët nga njerëzit dhe xhinët duke i shpallur njëri-tjetrit fjalë zbukuruese e mashtruese. Tevhidi (monoteizmi) është i mbjellur (i lindur) në zemrën e njeriut. Shirku (politeizmi) është rastësor dhe i huaj në të. All-llahu, sub-hanehu ve teala, thotë:



"Përqëndro vetveten tënde sinqerisht në fenë, i larguar prej çdo gjëje të kotë, (e ajo fe), feja e All-llahut në të cilën i krijoi njerëzit, s'ka ndryshim (mos ndryshoni) prej asaj natyrshmërie të krijuar nga All-llahu; ajo është feja e drejtë por shumica e njerëzve nuk e dinë" (Err-Rrum: 30).


Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë: "Çdo fëmijë lind në natyrshmëri (në besim të vërtetë), kurse prindërit e bëjnë atë çifut, të krishterë apo mexhusij (zjarrë putist)". Pra bazë tek njeriu është Tevhidi.

Feja Islame fillon qysh nga Ademi, alejhis-selam, dhe mbijetoi në dhurrijetin (pasardhësit) e tij disa shekuj. All-llahu, subhanehu ve teala, thotë


"Njerëzit ishin një ummet (një fe), (e pastaj pasi u përçanë) All-llahu dërgoi profetët përgëzues e qortues" (EI-Bekare: 213).


Shirku dhe devijimi i parë nga besimi i drejtë ndodhi në popullin e Nuhit, alejhis-selam; ai ishte i Dërguari (resuli) i parë:


"Ne të shpallëm ty ashtu sikurse i shpallëm edhe Nuhit dhe profetëve pas tij..." (En-Nisa: 163).


Ka thënë Ibnu Abbasi: "Mes Ademit dhe Nuhit, alejhis-selam, kaluan dhjetë shekuj, i gjithë njerëzimi jetonte në islam. Thotë ibnul-Kajjimi: "Kjo thënie është e saktë në mënyrë të prerë. Këtë e dëshmon fjala e All-llahut, subhanehu ve teala:


"Njerëzit ishin një ummet (një fe), pastaj u përçanë..." (Junus: 19).


Ky dijetar (All-llahu, subhanehu ve teala, e mëshiroftë) dëshiron të thotë se dërgimi i pejgamberëve u bë për shkak të përçarjes në fenë e vërtetë, sikurse ishte rasti me arabët të cilët pasonin fenë e Ibrahimit, alejhis-selam, derisa nuk e ndryshoi atë Amr Ibn Luhaj EI-Huzaiji, i cili ndërroi Fenë e Ibrahimit, alejhis-selam, i barti idhujt në tokën e arabëve dhe në tokën e Hixhazit (Meivës) në veçanti, të cilët pastaj adhuroheshin përveç All-llahut, subhanehu ve teala. Në këtë mënyrë u përhap shirku në këto vende të shenjta dhe rreth tyre, derisa dërgoi All-llahu, subhanehu ve teala, të zgjedhurin e Tij, Muhammedin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, vulën e profetëve, i cili ftoi njerëzit në monoteizëm, në vijimin e fesë së Ibrahimit dhe luftoi për All-llahun, subhanehu ve teala, me luftë të vërtetë, derisa u kthye besimi monoteist dhe feja e Ibrahimit. Ai plotësoi fenë, plotësoi begatinë e Tij ndaj botëve dhe kështu sipas rrugës së tij (Islamit) vazhduan tre shekujt e lavdëruar në fillim të këtij ummeti, derisa u përhap përsëri injoranca në shekujt e mëvonshëm dhe u përzien në të elemente nga fetë tjera, kështu që u rikthye shirku tek shumica e këtij ummeti me ndikimin e thirrësve të devijimit për shkak të ndërtimit mbi varreza, duke kërkuar kështu respekt ndaj evlijave (besimtarëve të devotshëm) e bamirësve dhe duke shfaqur adhurim për ta, duke ndërtuar tyrbet mbi varrezat e tyre. Ata, pastaj u bën idhuj që adhurohen përveç Zotit me lloj-lloj formash sikurse janë: lutja e tyre, kërkimi i ndihmës nga ata, prerja e kurbanit, betimet për ta. Këtë shirk ata e quajtën ndërmjetësim me bamirësit dhe shprehje e dashurisë ndaj tyre. Ata harruan se kjo ishte fjala e politeisteve të parë, të cilët thanë:


"Ne ata (idhujt) nuk i adhurojmë për tjetër, veçse të na afrojnë tek All-llahu sa më afër..." (Ez-Zumer: 3).


Me gjithë paraqitjen e këtij shirku në të kaluarën dhe sot, prapë se prapë, shumica e tyre besojnë në Tevhidurr-Rrububije (se All-llahu është Krijuesi e Furnizuesi i çdo gjëje), por ata bëjnë shirk në Tevhidul-Uluhije (në atë se vetëm All-llahu meriton adhurimin), sikurse thotë All-llahu, subhanehu ve teala:


"...shumica e tyre nuk e beson ndryshe All-llahun, përveç se duke i bërë shirk Atij...". (Jusuf: 106).


Ekzistimin e All-llahut, subhanehu ve teala, nuk e mohoi askush, përveç një numri të vogël nga njerëzit, si Faraoni dhe sikurse janë ateistët komunistë në këtë kohë. Ky injorim i tyre bëhet nga mendjemadhësia, përndryshe, ata janë të detyruar të vërtetojnë ekzistimin e Tij në brendësinë (zemrat) e tyre, sikurse thotë All-llahu, subhanehu ve teala:


"...ata i refuzuan ato (ajetet e All~llahut) si shkak i mizorisë së tyre dhe nga mendjemadhësia, edhe pse zemrat e tyre ishin të bindura në to." (En-Neml: 14).


Mendimet e tyre se çdo krijesë nënkupton krijuesin, çdo e formuar ka formuesin dhe sistemi i përpiktë i kësaj Gjithësie, patjetër duhet të ketë një themelues të Urtë, të Fuqishëm dhe të Gjithëdijshëm. Ai që e refuzon Atë, është i çmendur ose është mendjemadh, që nuk përdorë logjikën, e i cili nuk merret parasysh.

[no name]

ESH-SHIRK--POLITEIZMI

a) Përcaktimi i tij

Shirk është t'i bësh All-llahut, subhanehu ve teala, shok në rububijetin (se All-llahu është Krijuesi dhe Furnizuesi i vetëm) dhe në uluhijetin e Tij (se vetëm Ai meriton dhe duhet të adhurohet). Shirku në uluhijetin e All-llahut, në të shumtën e rasteve, është t'i lutesh dikujt tjetër bashkë me All-llahun, subhanehu ve teala, apo kryerja në emër të tij e disa llojeve të ibadeteve, sikurse janë: therrja, betimet, frika, shpresa dhe dashuria për të.


Shirku është mëkati më i madh për disa arsye:


1) Sepse ai e bën një (të ngjashëm), krijesën me Krijuesin në veçoritë e uluhijetit (të cilat veçori janë vetëm për All-llahun). Ai që shoqëron dikë me Zotin, e ka personifikuar atë me Te. Kjo është mizoria më e madhe. All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


"Vërtetë, shirku është një mizori e madhe" (Llukman: 13) .



Mizori është të vësh një gjë në një vend që nuk e meriton. Ai që adhuron dikë përveç All-llahut, subhanehu ve teala, ka vënë adhurimin në vendin që nuk i takon dhe i është drejtuar atij që nuk e meriton, e kjo është mizoria më e madhe.


2) All-llahu, subhanehu ve teala, na lajmëroi se nuk ia fal këtë mëkat atij që nuk pendohet. Ai thotë:


"Vërtetë, All-llahu nuk fal t'i bëhet shirk Atij, kurse përveç këtij (mëkati) i falë kujt dëshiron Ai. . . " (En-Nisa: 48).


3) All-llahu, subhanehu ve teala, na lajmëroi se mushrikut (politeistit) ia ka ndalur Xhennetin dhe ai do të hyjë në Xhehennem përgjithmonë:


"Vërtetë, All-llahu, atij që i bën shirk, ia ka ndaluar xhennetin, vendi i tij është zjarri dhe për mizorët nuk ka ndihmëtarë" (El-Maide: 72) .


4) Shirku rrënon të gjitha veprat All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


"Sikur ata (besimtarët) të bënin shirk do t'u shkatërrohej çdo gjë që punonin (nga veprat e mira)" (El-En'am: 88),


dhe thotë:


"Ty veç të është shpallur, po edhe atyre që ishin para teje (profetëve); "Po qe se bën shirk (All-llahut), do të shkatërrohet puna jote dhe do të jesh nga të shkatërruarit" (Ez-Zummer: 65).


5) Gjaku dhe pasuria e mushrikut (politeistit) janë të lejuara. All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


". ..luftoni idhujtarët kudo që t'i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata dhe vëruni pritë në çdo shteg..." (Et-Tevbe: 5).


Kurse Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "Jam urdhëruar t'i luftoj njerëzit derisa të thonë La ilahe il-lallah, e kur ta thonë këtë, i kanë të mbrojtura nga unë gjakun dhe pasuritë e tyre, përveç me hakun e tyre (nëse e meritojnë një gjë të tillë)".


6) Shirku është mëkati më i madh. Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "A t'iu lajmërojë për mëkatet më të mëdha". Thanë (sahabët); Po si jo, o i Dërguar i All-llahut. Tha: "Shirku ndaj All-llahut dhe mosrespekti ndaj prindërve". Tha dijetari i madh Ibnul-Kajimi: "All-llahu, subhanehu ve teala, lajmëroi se qëllimi i krijimit dhe urdhërimit është të njihet All-llahu përmes emrave e cilësive të Tij dhe vetëm Ai të adhurohet e asgjë mos t'i shoqërohet. Kurse njerëzit ta ruajnë drejtësinë me të cilën qëndrojnë qiejt dhe toka, sikurse thotë All-llahu, subhanehu ve teala:


"Ne i dërguam të Dërguarit Tanë me dokumente të qarta dhe Ne zbritëm me ata librin dhe drejtësinë që t'i përmbahen njerëzit të së drejtës. , . " (El-Hadid: 25) .


Pra, All-llahu, subhanehu ve teala, na lajmëroi se i dërgoi profetët dhe i zbriti librat e Tij, që njerëzit të mbajnë drejtësi, e drejtësia më e madhe është tevhidi (pranimi i njësisë së All-llahut). Ai është koka dhe trupi i drejtësisë. Kurse shirku është mizori, sikurse thotë All-llahu, subhanehu ve teala:


"Vërtetë, shirku është një mizori e madhe (ndaj All-llahut)". (Llukman: 13).


Pra, shirku është nëna e mizorisë, kurse tevhidi është nëna e drejtësisë. Ajo që më së shumti mohon këtë qëllim (tevhidin) është mëkati më i madh në përgjithësi. All-llahu, subhanehu ve teala, ia bëri haram (të ndaluar) Xhennetin mushrikut (politeistit) dhe lejoi gjakun, pasurinë e familjen e tij për Ehlut-tevhidin (monoteistët), sikurse u lejoi t'i robërojnë ata për shkak të lënies së adhurimit të Tij. All-llahu, subhanehu ve teala, refuzoi të pranojë çfarëdo vepre nga mushriku, të pranojë ndërmjetësimin për të, t'i përgjigjet lutjes së tij Ditën e Kijametit ose të pranojë ndonjë shpresë të tij. Mushriku është injoranti më i madh në Zotin, sepse i bëri Atij shok nga mesi i krijesave të Tij. Ky është kulmi i injorancës ndaj Zotit, sikurse është edhe kulmi i mizorisë ndaj Tij edhe pse mushriku, në realitet, nuk e ka mizëruar Zotin e tij por veten.


7) Shirku është mangësi dhe shëmtim nga të cilat Zoti spastroi Vetën. Ai që i bën shirk Zotit, i ka shpifur Atij atë që Ai Vetë e ka spastruar Vetën nga ajo. Ky është kulmi i ballafaqimit dhe i konfrontimit me All-llahun, subhanehu ve teala,


b) Llojet e tij


Shirku ndahet në dy lloje:

Lloji i parë: Shirku i madh i cili largon nga mileti islam (nga feja Islame) dhe vepruesi i tij hyn në zjarr përgjithmonë, nëse nuk pendohet nga ai. Shirk i madh është t'i kushtosh ndonjë lloj ibadeti (adhurimi) dikujt tjetër përveç All-llahut, subhanehu ve teala, sikurse janë p.sh. lutja, afrimi me therje dhe zotime tek varrezat, xhinët dhe shejtanët. Frika se të vdekurit, xhinët apo shejtanët mund të bëjnë dëm apo ta sëmurin dikë. Shpresa ndaj ndonjë gjëje që nuk ka mundësi ta bëjë atë përveç All-llahut, subhanehu ve teala, sikurse janë: arritja e qëllimeve dhe largimi i vështirësive, të cilat sot praktikohen tek tyrbet e ndërtuara mbi varrezat e evlijave dhe njerëzve të mirë. All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


"...ata adhurojnë përveç All-llakut çka nuk u bën dëm e as dobi dhe thonë: Këta janë ndërmjetësuesit tanë tek All-llahu..." Junus: 18).


Lloji i dytë: Shirku i vogël: i cili nuk largon nga mileti islam (feja Islame), por ai pakëson tevhidin dhe është rrugë deri te shirku i madh. Ky ndahet në dy lloje:

1) Shirk i qartë (i hapët): Ato janë fjalë e vepra. Prej fjalëve është p.sh. betimi në dikë tjetër e jo në All-llahun, subhanehu ve teala. Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, thotë: "Ai që betohet në diç tjetër, përveç All-llahut, subhanehu ve teala, ai veç ka mohuar dhe ka bërë shirk", si dhe fjalët: "Çka All-llahu, subhanehu ve teala, dëshiroi dhe çka dëshirove ti". Tha Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kur një njeri i tha: "Çka dëshiroi All-llahu dhe dëshirove ti: "A më bëre shok me All-llahun? Thuaj: Çka vetëm All-llahu dëshiroi." Dhe fjala: "Sikur mos të ishte All-llahu, subhanehu ve teala, dhe filani". E drejtë është të thuhet: Çka dëshiron All-llahu, subhanehu ve teala, pastaj çka dëshiron filani dhe sikur mos të ishte All-llahu, subhanehu ve teala, pastaj sikur mos të ishte filani, sepse fjala "pastaj" e bën dëshirën e njeriut të varur nga dëshira e All-llahut, subhanehu ve teala, sikurse thotë All-llahu, subhanehu ve teala:


"Ju nuk keni për të dëshiruar përveç se çka dëshiron All-llahu, Zoti i botëve" (Et-Tekvir: 29).


Të ngjashme me këto janë edhe fjalët: "Unë nuk kam tjetër përveç All-llahut, subhanehu ve teala, dhe ty", dhe fjalët: "Këto janë nga begatitë e All-llahut, subhanehu ve teala, dhe begatitë e tua". Kurse veprat; sikurse janë p.sh. ngjitja e hajmalive, pejnave të ndryshëm, duke u ruajtur nga syri i keq, me bindje se këto janë shkaqe për largimin e belasë, janë shirk i vogël, sepse All-llahu, subhanehu ve teala, nuk i bëri këto gjëra shkaqe. Nëse besohet se këto gjëra vetvetiu largojnë belanë është shirk i madh, sepse një gjë e tillë është mosmbështetje në All-llahun, subhanehu ve teala.


2) Shirku i fshehur: Ky është shirku në dëshira dhe qëllime, sikurse janë: Syfaqësia (të shtirurit) dhe autoriteti, si p.sh. të punosh një vepër që të afron tek All-llahu, subhanehu ve teala, me qëllim që të të lavdërojnë njerëzit ose e zbukuron namazin e tij, ose jep sadaka me qëllim që të lavdërohet ose zbukuron zërin e tij gjatë leximit të Kur'anit që njerëzit ta dëgjojnë dhe ta lavdërojnë. Nëse syfaqësia e shoqëron një vepër, ajo e prish atë, sepse All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


"Ai që shpreson takimin me Zotin e tij, le të punojë vepra të mira dhe në rimin e tij mos t'i bëjë Atij shirk askë" (Ek-Kehf: 1 10) .


Muhammmedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "Më së shumti ua kam frikën nga shirku i vogël". Thanë (shokët e tij); O i Dërguar i All-lla-hut! Ç'është shirku i vogël? Tha: "Syfaqësia (veprimet sa për sy e faqe)." Këtu hynë edhe veprat (ibadetet e veprat e mira) që bëhen për ndonjë pasurt të kësaj bote, p.sh. si ai që kryen haxhin për t'i thënë njerëzit haxhi, ose kryen namazin si imam vetëm për pasuri ose mëson dituritë fetare dhe lufton në rrugën e Zotit vetëtn për pasuri. Muhammedi, sal-lall-llahu alej-hi ve sel-lem, tha: "U shkatërrua robi i dinarit, u shkatërrua robi i dirhemit, u shkatërrua robi i gunës, u shkatërrua robi i kadifes, nëse i jepet gëzohet, e nëse nuk i jepet, hidhërohet".

Ibnul-Kajjimi (rahimehullah) ka thënë: "Shirku në dëshira dhe qëllime është deti pa breg, pak kush shpëton nga ai. Ai që me punën e tij nuk dëshiroi fytyrën (kënaqësinë) e All-llahut, subhanehu ve teala, dhe bëri mjet diçka tjetër, përveç afrimit tek Ai dhe kërkimit të shpërblimit nga Ai, ai ka bërë shirk në qëllimin dhe dëshirën e tij. Kurse ihlasi (sinqeriteti) është të jesh i sinqertë ndaj All-llahut, subhanehu ve teala, në veprat, fjalët, dëshirat dhe qëllimet e tua. Kjo është feja e pastër e Ibrahimit me të cilën All-llahu, subhanehu ve teala, i urdhëroi të gjithë robërit e Tij. Ai nuk pranon diçka tjetër përveç kësaj dhe ky është realiteti i Islamit, sikur-se tha All-llahu, subhanehu ve teala:


"Ai që dëshiron fe tjetër përveç Islamit, ajo nuk do t'i pranohet atij dhe ai në botën tjetër do të jetë nga të shkatërruarit" . (Ali-Imran: 85).


Nga e gjithë kjo mund të përfundojmë se në mes shirkut të madh e të vogël ka disa dallime:

1) Shirku i madh të largon nga mileti islam kurse i vogli nuk të largon.

2) Shirku i madh të shtie në zjarr përgjithmonë, kurse i vogli jo.

3) Shirku i madh shkatërron të gjitha veprat, kurse i vogli nuk i shkatërron të gjitha veprat, por i shkatërron vetëm ato për syfaqësi, vepra që bëhen për interes të kësaj bote dhe veprat që u bashkëngjitën këtyre.

4) Shirku i madh lejon gjakun dhe pasurinë, kurse shirku i vogël nuk i lejon ato.

[no name]

KUFRI-MOSBESIMI

a) Përkufizimi i tij


Fjala El-Kufr në gjuhën arabe ka kuptimin e mbylljes dhe mbulimit, kurse në terminologjinë islame, kufri është e kundërta e imanit. Kufri është mosbesimi në All-llahun, subhanehu ve teala, dhe në profetët e Tij, pa marrë parasysh përgënjeshtrimin apo mospërgënjeshtrimin e tyre, por mjafton vetëm ekzistimi i dyshimit, kundërshtimit, zilisë, mendjemadhësi-së ose pasimi i dëshirave të cilat pengojnë nga pasimi i shpalljes, edhe pse përgënjeshtrimi është kufri më i madh. I ngjashëm është edhe ai që përgënjeshtron ata nga zilia duke qenë i bindur se ata janë të vërtetë.


b) Llojet e tij


Kufri ndahet në dy lloje:

Lloji i parë: Kufri i madh: i cili largon nga mileti islam. Ai ndahet në pesë lloje:



1) Kufri i përgënjeshtrimit: Argument për këtë është fjala e All-llahut, subhanehu ve teala: "Kush është më mizor se sa ai që shpif gënjeshtër ndaj All-llahut ose përgënjeshtroi hakkun (të vërtetën) kur ai i erdhi? A nuk mjafton xhehennemi vendqëndrim për pabesimtarët?" (El-Ankebut: 68). 2) Kufri i refuzimit dhe mendjemadhësisë me vërtetim: Argument për këtë është fjala e Allahut, subhanehu ve teala: "Përkujto (Muhammed) kur Ne u thamë melaqeve: Bëni sexhde Ademit. Të gjithë i bën sexhde përveç Iblisit (shejtanit), ai refuzoi, bëri mendjemadhësi dhe u bë nga pabesimtarët" (El-Bekare: 34). 3) Kufri i dyshimit (kufri i supozimit): Argument për këtë është fjala e All-llahut, subhanehu ve teala: "Dhe ai hyri në kopshtin e vet (me besimtarin për dore), por duke qenë dëmtues i vetes (duke mos besuar dhe duke u krenuar) tha: "Unë nuk mendoj se do të zhduket ky (kopsht im) ndonjëherë". Dhe nuk besoj se do të ndodhë Kijameti, por nëse bëhet që të kthehem te Zoti im, pa dyshim do të gjej ardhmëri edhe më të mirë se kjo. Shoku i vet (besimtari) i tha atij duke e polemizuar: "A e mohove. Atë që të krijoi ty nga dheu, pastaj nga një pikë uji, pastaj të bëri njeri të plotë" (El-Kehf: 35-37). 4) Kufri i refuzimit: Argument për këtë është fjala e All-llahut, sub-hanehu ve teala: "Ata të cilët mohuan, refuzojnë qortimet tona". (El-Ahkaf: 3). 5) Kufri i nifakut (dyftyrësisë) : Argument për këtë është fjala e All-llahut, subhanehu ve teala: "Kjo për arsye se ata besuan, e pastaj mohuan, kështu që Ne ua vulosëm zemrat e tyre dhe ata nuk kuptojnë" (El-Munafikun: 3). Lloji i dytë: Eshtë kufri i vogël që nuk të largon nga mileti islam. Ai është kufri veprues (praktik), e që janë gjynahet që në Kur'an dhe Sunnet janë quajtur kufr, por që nuk kanë arritur shkallën e kufrit të madh, sikurse është p.sh. kufri i ni'meteve (mohimi i begative të All-llahut, subha-nehu ve teala) i përmendur në fjalën e All-llahut, subhanehu ve teala: "All-llahu sjell si shembull një fshat (vendbanim) që ishte i sigurt dhe i qetë, të cilit i vinte furnizimi nga të gjitha anët me bollëk, kurse ata (banorët) i përbuzën të mirat e All-llahut. . . " (En-Nahl: 112). Në të njëjtën shkallë është edhe lufta kundër muslimanit e përmendur në fjalën e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem: "Sharja e muslimanit është fusuk (mosrrespekt ndaj Zotit, kurse të luftosh kundër tij është kufr", dhe fjala e tij: "Mos u ktheni pas meje (pas vdekjes sime) pabesimtarë, e t'i mëshoni njëri tjetrit (me shpata)". Gjithashtu, betimi në dikë përveç All-llahut, subhanehu ve teala, është në të njëjtën shkallë, sepse Muhammedi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: "Ai që betohet në diç tjetër, përveç Allahut, subhanehu ve teala, ka bërë kufr ose shirk". All-llahu, sub-hanehu ve teala, e quajti vepruesin e gjynahit të madh besimtarë. Ai tha: "O ju që besuat, u është bërë obligim gjurmimi për dënim për mbytje. . . " (El-Bekare: 178). Vrasësin All-llahu, subbanehu ve teala, nuk e nxori nga ata që besuan dhe e bëri vëlla të përgjegjësit për hakmarrje në vrasje, e tha: "Kurse atij që i falet diçka nga vëllau i vet atëherë ajo le të përcillet kuptueshëm..."(El-Bekare: 178). Këtu, padyshim, është për qëllim vëllazëria e fesë. All-llahu, subhane-hu ve teala, thotë: "Nëse dy grupe në mesin e besimtarëve luftojnë ndërmjet vete, pajtoni ju ato. . . " deri tek fjala e Tij: "Vërtetë, besimtarët janë vëllezër, andaj pajtoni vëllezërit tuaj mes veti. . ." (El-Huxhurat: 9-10). Paraqitje e përmbledhur e dallimeve, mes kufrit të madh dhe kufrit të vogël: 1) Kufri i madh largon nga mileti islam dhe i shkatërron veprat e mira, kurse kufri i vogël nuk largon nga mileti islam dhe nuk i shkatërron veprat e mira, por i pakëson ato dhe ate sipas madhësisë së tij dhe vepruesi i tij i nënshtrohet qortimit. 2) Kufri i madh e shpie njeriun në zjarr përgjithmonë, kurse vepruesi i kufrit të vogël nëse hyn në Xhehennem, nuk qëndron aty përgjithmonë. Gjithashtu, All-llahu, subhanehu ve teala, mund t'ia falë atij, kështu që nuk hyn fare në Zjarr. 3) Kufri i madh lejon gjakun dhe pasurinë, kurse kufri i vogël nuk i lejon ato. 4) Kufri i madh detyron armiqësinë e sinqertë mes vepruesit të tij dhe besimtarëve. Nuk i lejohet besimtarëve ta duan dhe shoqërojnë atë edhe nëse është njeriu më i afërm i tij. Kurse kufri i vogël nuk e pengon dashurinë, por vepruesin e tij duhet dashur dhe shoqëruar sipas masës së imanit të tij dhe urrehet e armiqësohet sipas masës së mosrespektit të tij (ndaj All-llahut, subhanehu ve teala).

[no name]

NYFAKU-DYFYTYRËSIA

a) Përkufizimi i tij


Fjala nifak në gjuhën arabe rrjedh nga fjala "en-nefek" që është vendi apo shpella ku fshihet njeriu. Kurse nifaku në terminologjinë islame ka kuptimin e shprehjes së islamit dhe fshehjes së kufrit e sherrit. Është quajtur kështu sepse nga një anë hyn në Sheriatin Islam, ndërsa nga një anë tjetër del nga ai. Këtë na përkujton All-llahu, subhanehu ve teala, kur thotë:


"Vërtetë, munafikët janë ata të prishurit-fasikët" (Et-Tevbe: 68),


d.m.th. të dalurit nga sheriati (ligji islam).

All-llahu, subhanehu ve teala, i bëri munafikët më të këqinj se sa kafirët:


"Vërtetë, munafikët janë në shkallën më të ulët të Xhehennemit" (En-Nisa: 145),


dhe tha:



"Vërtetë, munafikët (dyfytyrshat) përpiqen ta mashtrojnë All-llahun, por Ai i mashtron ata. . ." (En-Nisa: 142),


dhe


"Ata mendojnë se mashtrojnë All-llahun dhe ata që besuan, por në realitet ata nuk mashtrojnë askënd përveç vetës, por këtë gjë ata nuk e hetojnë. Në zemrat e tyre kanë sëmundje e All-llahu ua shton sëmundjen dhe ata kanë dënim të dhembshëm për atë që përgënjeshtronin" (El-Bekare: 9-10).


b) Llojet e tij


Nifaku ndahet në dy lloje:


Lloji i parë: Nifaku në besim: Ky është nifaku më i madh, me ç'rast njeriu shpreh islamin dhe fsheh kufrin, ky lloj nxjerr njeriun nga feja në përgjithësi dhe e hudh atë në vendin më të ulët të zjarrit. All-llahu,subhanehu ve teala, i përshkroi munafikët (dyfytyrshat) me të gjitha tiparet e sherrit: me kufr, mosbesim, përqeshje me fe e me fetarët dhe me anim kah armiqtë e Islamit, në përgjithësi për shkak të bashkimit të tyre në armiqësinë kundër islamit. Ata janë të pranishëm në çdo kohë, posaqërisht, kur Islami është i fortë dhe ata nuk kanë mundësi të ballafaqohen me te haptas. Me këtë rast ata shprehin hyrjen në të me qëllim që t'i bëjnë kurthe atij e pjesëtarëve të tij dhe me qëllim që të jetojnë me muslima-nët e të jenë të sigurt në gjakun dhe pasurinë e tyre. Munafiku shpreh besimin në All-llahun, subhanehu ve teala, në melaqet e Tij, në librat e Tij, në të Dërguarit e Tij dhe në Ditën e Gjykimit, kurse në brendësinë e tij është i zhveshur nga këto dhe është përgënjshtrues i tyre. Ai nuk beson në All-llahun, subhanehu ve teala, nuk beson se All-llahu, subhanehu ve teala, u foli (me shpalljen e Tij) disa njerëzve të cilët i bëri të dërguar te njerëzit, përmes të cilëve Ai i udhëzon ata dhe i qorton nga dënimi Tij. All-llahu, subhanehu ve teala, në Kur'an ngriti mbulesën nga këta munafikë dhe zbuloi fshehtësitë e tyre dhe ua bëri të qarta robërve të Tij çështjet e tyre që të ruhen nga ta. Në fillim të sures El-Bekare Ai përmendi tri llojet njerëzore: besimtarët, pabesimtarët dhe munafikët. Për besimtarët aty shpalli katër ajete, për pabesimtarët dy ajete, kurse për munafikët shpalli trembëdhjetë ajete si shkak i shumicës së tyre, belasë së përgjithshme të tyre dhe për shkak të sprovimeve të shumta të Islamit e të pjesëtarëve të tij nga ata. Sprovimi i Islamit nga ata është shumë i madh, sepse ata i përkasin atij, kinse e ndihmojnë dhe e dojnë atë, kurse në realitet janë armiqtë e tij.

Ky nifak ndahet në gjashtë lloje:

1) Përgënjeshtërimi i Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

2) Përgënjeshtërimi i një pjese nga ajo (nga Kur' ani) që iu shpall Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

3) Urrejtja ndaj Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

4) Urrejtja ndaj një pjese nga ajo që iu shpall Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem.

5) Gëzimi kur feja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, -Islami bie poshtë.

6) Urrejtja kur feja e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, -Islami triumfon.


Lloji i dytë: Nifaku veprues (praktik); Është veprimi i ndonjërës nga veprat e munafikëve me mbetjen e imanit në zemër. Ky nifak nuk të largon nga mileti islam, por është rrugë deri te një gjë e tillë. Vepruesi i këtij nifaku zotëron në të njëjtën kohë imanin dhe nifakun, nëse nifaku i shumohet për shkak të tij bëhet munafik i pastër. Kurse tek ai që gjendet një cilësi nga nifaku ai posedon një cilësi të tij derisa ta lërë atë, e ato janë; ",..kur t'i besohet - tradhton, kur flet - gënjen, kur premton - mashtron dhe kur bie në armiqësi - i tejkalon kufijtë", tek ai që bashkohen këto katër cilësi, tek ai është bashkuar sherri në përgjithësi dhe janë shoshitur veçoritë e munafikëve tek ai. Kurse ai që zotëron një cilësi nga ato shfaq një cilësi të nifakut, sepse tek njeriu mund të bashkohen cilësitë e hajrit dhe të sherrit dhe cilësitë e imanit dhe cilësitë e kufrit e të nifakut. Ai njeri meriton dënim e shpërblim sipas sasisë së veprave të tij. Prej veçorive të munafikëve është edhe përtacia për faljen e namazit me xhema'at në xhami. Pra, nifaku është sherr dhe shumë i rrezikshëm. Sahabet (shokët) e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kishin shumë frikë nga rënia në të. Ibni Ebi Melike tha: "Takova tridhjetë vetë nga sahabet e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, të gjithë ia kishin frikën vetës nga nifaku".


Dallimi në mes nifakut të madh dhe nifakut të vogël


1) Nifaku i madh largon nga mileti islam, kurse i vogli jo.

2) Në nifakun e madh dallohet bindja e brendshme me pamjen apo formën e jashtme tek njeriu në besim, kurse te nifaku i vogël dallimi i bindjes së brendshme me atë të jashtme bëhet në vepra e jo në besim.

3) Nifaku i madh nuk mund të ndodh te besimtari, kurse i vogli mund të ndodh tek ai.

4) Në të shumtën e rasteve, vepruesi i nifakut të madh nuk pendohet, edhe nëse pendohet dijetarët ranë në dilemë a pranohet pendimi i tij apo jo, derisa vepruesi i nifakut të vogël mund të pendohet tek All-llahu, sub-hanehu ve teala, dhe Ai t'ia falë.

Dijetari i famshëm Ibnu Tejmije tha: "Shumë herë mund t'i paraqitet besimtarit ndonjë kategori nga kategoritë e nifakut, por All-llahu, subha-nehu ve teala, ia falë atij. Po ashtu, mund të shfaqet në zemrën e tij diç që karakterizon nifakun, por All-llahu, subhanehu ve teala, ia largon atë. Besimtari sprovohet me vesveset - intrigat e shejtanit dhe me vesveset e kufrit të cilat ia ngushtojnë gjoksin atij, sikurse thanë sahabet: "O i dërguar i All-llahut, subhanehu ve teala,! Ndonjëri nga ne gjen diç të tillë në shpirtin e tij që sikur të binte nga qielli në tokë do të ishte më mirë për të se sa të flasë atë gjë! Ai tha: "Një gjë e tillë është sinqeriteti i imanit", d.m.th. ndodhja e asaj vesveseje, urrejtja e madhe ndaj saj dhe largimi i saj nga zemra, është sinqeriteti i imanit.

Për pjesëtarët e nifakut të madh All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:


"(Mbesin në errësirë) Të shurdhër, memecë dhe të verbër, andaj ata nuk kthehen (nuk largohen nga rruga e tyre)" (Ei-Bekare: 18), d.m.th.: nuk i kthehen islamit me bindjen e tyre të brendshme. Gjithashtu thotë:


"A nuk e shohin ata se për çdo vit sprovohen një apo dy herë dhe prapë ata nuk pendohen e as nuk marrin mësim" (Et-Tevbe: 126).


Dijetari i famshëm Ibnu Tejmije tha: "Dijetarët ranë në dilemë a pranohet pendimi i tyre në formën e jashtme, kur dihet se ata gjithmonë shprehin Islamin haptas."

[no name]

KI KUJDES NGA ARMIKU YT-SHEJTANI

Ajetet ku përmendet shejtani (në njëjës):

“Pastaj shejtani i bëri ata të rrëshqasin që atje (prej xhenetit) dhe i nxori ata prej ku qenë.” (Bekare, 36)

“Hani nga çfarë është e ligjshme dhe e mirë në tokë dhe mos ndiqni gjurmët (hapat) e shejtanit.” (Bekare, 168)

“Hyni në mënyrë të përkryer në Islam dhe mos ndiqni gjurmët e shejtanit.” (Bekare, 208)

“Shejtani ju frikëson me varfëri dhe ju urdhëron në vepra të shëmtuara.” (Bekare, 268}

“Ata që hanë kamatën nuk do të ngrihen ndryshe vetëm siç ngrihet ai i çmenduri nga të prekurit e shejtanit.” (Bekare,275)

“Dhe unë kërkoj mbrojtjen Tënde për të dhe pasardhësit e saj (Mejremes) nga shejtani i mallkuar.” (Ali Imran, 36)

“Vërtet ishte shejtani që i bëri ata të rrëshqitnin për shkak të disa mëkateve të bëra.” (Ali Imran, 155)

“Vetëm shejtani ua shtie në mendje frikën e miqve të tij, kështu që mos iu frikësoni atyre.” (Ali Imran,175)

“E ai që ka shok shejtanin, sa shok të tmerrshëm ka ai.” (Nisa, 38)

“E shejtani dëshiron t'i humbë ata në një humbje të largët.” (Nisa, 60)

“Luftoni miqtë e shejtanit.” (Nisa, 76)



“Vërtetë, komploti i shejtanit është i dobët.” (Nisa, 76) “Sikur të mos ishte dhuntia e Allahut ndaj jush dhe mëshira e Tij, do të pasonit rrugën e shejtanit, përveç një pakice.” (Nisa, 83) “E kush bën mik shejtanin në vend të Allahut, ai ka dështuar qartë.” (Nisa, 119) “Ai u premton atyre dhe i bën të shpresojnë, por shejtani nuk premton tjetër vetëm se mashtrim.” (Nisa, 120) “Me të vërtetë vera, bixhozi, idhujt dhe hedhja e shigjetës janë vepra të ndyra të shejtanit.” (Maide, 90) “Shejtani dëshiron që përmes verës dhe bixhozit të fusë armiqësi mes jush.” (Maide, 91} “Por zemrat e tyre ishin ngurosur, po edhe shejtani ua zbukuroi atë që bënin.” (En'am, 43) “Nëse shejtani të bën të harrosh (e rri me ta gjatë talljes), pasi të vjen ndër mend, mos rri më me popullin mizor.” (En'am, 68) “Hani nga ajo që Allahu ju furnizoi, e mos pasoni gjurmët e shejtanit.” (En'am, 142) “Shejtani i nxiti ata dy (Ademin dhe Havanë), që t'ua zbulojë atyre pjesët e turpshme që i kishin të mbuluara.”(A'raf,20) “Vërtetë shejtani është armik i hapur për ju.” (A'raf, 22) “O bijtë e Ademit, të mos ju mashtrojë shejtani, sikurse i nxori prindërit tuaj nga xheneti.” (A'raf, 27} “Por ai i refuzoi ato, kështu që atë e ndoqi shejtani, duke u bërë ashtu i humbur,” (A'raf, 175) “Edhe nëse të vjen ndonjë pëshpëritje e ligë prej shejtanit, atëherë kërko mbrojtje tek Allahu.” ( A'raf, 200) “Vërtetë ata që janë të devotshëm, kur i prek ndonjë mendim i ligë prej shejtanit, përkujtojnë (Allahun).” (A'raf, 201} “Dhe të largonte nga ju pëshpëritjet e liga të shejtanit dhe t'ju forconte zemrat.” (Enfal,11) “Dhe kur shejtani ua zbukuroi atyre veprat.” (Enfal, 48) “Me të vërtetë shejtani është armik i hapur për njeriun.” (Jusuf, 5) “Shejtani e bëri atë të harrojë që ta përmendë te zotëriu i tij, andaj mbeti (Jusufi) në burg edhe për ca vite.” (Jusuf, 42) “Dhe ju solli ju nga shkretëtira, pasi shejtani kishte futur armiqësi mes meje dhe vëllezërve të mi.” (Jusuf, 100) “Do të thotë shejtani, pasi të kryhet çështja: 'Vërtetë Allahu ju pat premtuar premtim të vërtetë.'” (Ibrahim, 22) “Dhe Ne e kemi mbrojtur atë nga çdo shejtan i mallkuar” (Hixhr, 17) “Për Allahun, Ne dërguam (të Dërguar) te popujt e mëparshëm, por shejtani ua zbukuroi veprat e tyre.” (Nahl, 63) “Dhe kur të lexosh Kuran kërko mbrojtje tek Allahu nga shejtani i mallkuar.” (Nahl, 98) “Dhe shejtani është mosfalënderues ndaj Zotit të tij.” (Isra, 28) “Vërtet shejtani fut mosmarrëveshje në mes tyre,” (Isra, 53) “ Vërtetë shejtani është armik i hapur për njeriun.” (Isra, 53) “Dhe nuk u premton shejtani atyre veçse mashtrim.”(Isra, 64) “Dhe unë e harrova peshkun, dhe nuk më bëri ta harroj atë askush përveç shejtanit.” (Kehf, 63) “O babai im, mos adhuro shejtanin.” (Merjem, 44) “Vërtet shejtani është kundërshtar i Mëshiruesit.”(Merjem, 44) “O babai im, vërtet unë frikësohem mos të kap ty një dënim nga Mëshiruesi e do të bëhesh shok i shejtanit.”(Merjem, 45) “Dhe i pëshpëriti atij shejtani duke i thënë: 'O Adem, a të të tregoj për pemën e amshueshmërisë.'” (Ta Ha, 120) “Dhe ka prej njerëzve qe kundërshton në çështje rreth Allahut, pa kurrfarë dije dhe ndjek çdo shejtan kryengritës.” {Haxh, 3) “Ne nuk dërguam para teje asnjë të Dërguar dhe Pejgamber, e që, kur ai (i Dërguari) dëshiroi diçka, të mos iu pat hedhur në dëshirën e tij shejtani.” (Haxh, 52) “Por Allahu asgjëson atë që hedh shejtani, pastaj Allahu vendos argumentet e Tij.” (Haxh, 52) “Që ta bëjë (Allahu) atë që hedh shejtani sprovë për ata që në zemrat e tyre kanë sëmundje.” (Haxh, 53) “O ju që keni besuar, mos ndiqni gjurmët e shejtanit.” (Nur, 21) “Dhe kushdo që ndjek gjurmët e shejtanit në vepra të shëmtuara dhe të liga.” (Nur, 21) “Dhe vërtet që shejtani e braktisi njeriun ne çastin e nevojshëm.”(Furkan, 29) “Dhe ua zbukuroi shejtani veprat e tyre duke i ndaluar nga rruga (e drejtë).” (Neml, 24) “Kështu që Musai e goditi atë me grusht dhe e mbyti atë. Ai tha: 'Kjo është vepër e shejtanit.'” (Kasas, 15) “Dhe ua zbukuroi shejtani veprat e tyre duke i larguar nga rruga.” (Ankebut, 38) “Edhe sikur shejtani t'i ftonte ata në dënimin e zjarrit.” (Lukman, 21 ) “Vërtet që shejtani është armik për ju, andaj konsiderojeni si armik.” (Fatir, 6) “A nuk ju urdhërova, o bij të Ademit, që të mos adhuroni shejtanin?” (Jasin, 60) “Dhe të ruajtur ndaj çdo shejtani kryengritës.” (Safat, 7) “Vërtetë që shejtani më ka prekur mua me mjerim dhe ndëshkim” (Sad, 41) “Dhe në qoftë se ke pëshpëritje nga shejtani, kërko mbrojtje tek Allahu.” (Fussilet, 36) “Dhe mos të ju ndalojë ju shejtani (nga feja), vërtet ai është armik i hapur për ju.” (Zuliruf, 62) “Vërtet ata të cilët u kthyen në mosbesim, pasi u është treguar e vërteta, shejtani ua ka zbukuruar atyre.” (Muhammed, 25) “Bisedat e fshehta janë nga shejtani, që t'i pikëllojë ata të cilët kanë besuar.” (Muxhadele,10) “Ata i ka mundur shejtani, kështu që i bëri ta harrojnë përmendjen e Allahut.” (Muxhadele, 19) “ Ata janë grupi i shejtanit.” (Muxhadele, 19) “Me të vërtetë që grupi i shejtanit do të jenë të humbur.” (Muxhadele, 19) “Si shembulli i shejtanit kur i thotë njeriut: 'Moho'”(Hashr, 16) “Dhe ai (Kur'ani) nuk është fjala e shejtanit.” (Tekvir, 25) “Dhe nuk i luten vetëm se shejtanit, që është një kundërshtues i përhershëm.” (Nisa, 117) “Dhe kushdo që largohet nga përkujtimi i Mëshiruesit, Ne i caktojmë atij shejtanin, që të jete për të shok e mik.”(Zuhruf,36) Ajetet ku përmendet shejtani (në shumës): “Dhe e ndoqën atë që thoshin shejtanët në kohën e sundimit të Sulejmanit.” (Bekare, 102) “Dhe nuk mohoi Sulejmani, por shejtanët mohuan (nuk besuan)” (Bekare,102) “Si ai të cilin e kanë tërhequr shejtanët në rrugën e gabuar, që endet në botë si i hutuar.” (En'am, 71) “Dhe kësisoj kemi caktuar për çdo Pejgamber shejtan prej njerëzve dhe xhinëve.” (En'am, 121) “Vërtet shejtanët frymëzojnë miqtë e tyre që t'ju kundërshtojnë ju.” (A'raf, 27) “Vërtet ata zgjodhën shejtanët për miq në vend të Allahut.”(A'raf/30) “Vërtet ata që shpenzojnë tepër janë vëllezër të shejtanëve.” (Isra, 27) “Për Zotin tënd, Ne do t'i grumbullojmë ata dhe shejtanët e tyre.” (Merjem, 68) “A nuk e shihni se ne kemi dërguar shejtanët mbi jobesimtarët për t'i shtyrë ata që të bëjnë poshtërsi?” (Merjem, 83) “Edhe nga shejtanët kishte shumë që zhyteshin për të.” (Enbija, 82) “Dhe thuaj: 'Kërkoj mbrojtje te Ti nga pëshpëritjet e shejtanit.'” (Mu'minun, 97) “Dhe nuk janë shejtanët që e kanë zbritur atë (Kuranin), as nuk u takon atyre e as nuk mundin.” (Shuara, 210-211) “A t'ju lajmëroj se mbi kë zbresin shejtanët?” (Shuara, 221) “Fruti i saj është si kokat e shejtanëve.” (Safat, 65} “Dhe shejtanët (u nënshtruan) për çdo ndërtim dhe zhytje në ujë.” (Sad, 37) “Dhe vërtet Ne kemi zbukuruar qiellin më të afërt me drita dhe ato i kemi bërë gjuajtës të shejtanëve.” (Mulk, 5) KOMENTIMI I ISTIADHES (EUDHU BIL-LAHI MINESH-SHEJTANIR-RAXHIM) Allahu i Madhërishëm thotë: "Trego mëshirë dhe urdhëro mirësinë dhe largohu prej të paditurve. E nëse të vjen ndonjë pëshpëritje nga shejtani, atëherë kërko mbrojtje tek Allahu, vërtet Ai është Dëgjues dhe i Ditur." (A'raf, 199-200) "Largoje të keqen me atë gjë që është më e mirë. Ne e dimë më së miri për çfarë ata flasin. Dhe thuaj: 'Zoti im, kërkoj mbrojtje te Ti nga pëshpëritjet e shejtanëve. Dhe mbështetem te Ti që ata të mos më afrohen.'" (Mu'minun, 96-98) "Nuk mund të jenë kurrë njësoj e mira dhe e keqja. Prandaj, (të keqen) ktheje në mënyrën më të mirë, se atëherë ai, me të cilin kishit njëfarë armiqësie, do të bëhet mik i ngushtë. Mirëpo, këtë nuk mund ta arrijë askush, përveç atyre që janë të durueshëm dhe nuk mund ta arrijë askush, përveç atyre që kanë virtyt të lartë. E nëse ty të ngacmon ndonjë ngacmim prej shejtanit, ti kërko mbrojtje prej Allahut, sepse vërtetë Ai është Dëgjuesi, i Dituri.” (Fussilet, 34-36) Allahu i Lartësuar përmes këtyre ajeteve në njërën anë na urdhëron për sjellje të mirë ndaj armikut, në mënyrë që ai të rikthehet ne natyrën e tij të pastër dhe në miqësi me ne, por njëkohësisht në anën tjetër na urdhëron që të kërkojmë mbrojtje tek Ai nga armiku (djalli) që nuk pranon mirësjellje e bamirësi dhe që nuk dëshiron diçka tjetër përveç shkatërrimit dhe devijimit për shkak të armiqësisë së madhe që tregoi me herët ndaj babait tonë, Ademit. Allahu i Lartësuar thotë: "O bijtë e Ademit, të mos ju mashtrojë shejtani ashtu sikurse i nxori prindërit tuaj nga xheneti." (A'raf, 27) Dhe: "Me të vërtetë shejtani është armik i juaji, andaj konsiderojeni atë armik, vërtetë ai thërret grupin e tij që të jenë banorë te zjarrit." (Fatir, 6) "A do t'a konsideroni atë dhe pasardhësit e tij për miq në vend Timin, ndërsa ata janë armiq tuaj? Sa këmbim i shëmtuar është ai i jobesimtarëve." (Kehf, 50) Shejtani iu paraqit babait tonë, Ademit, si këshillues i drejtë, por pastaj e mashtroi. E ç'mendon ti, cili do të jetë raporti i tij ndaj nesh? Kurani na njofton për sfidën e tij drejtuat njerëzimit: "Pasha Madhërinë Tënde, kam për t'i shmangur prej rrugës së drejtë të gjithë, përveç atyre që janë të sinqertë nga robërit e Tu." (Sad, 82-83) Allahu i Lartësuar thotë: "E kur të lexosh Kuran kërko mbrojtje tek Allahu nga shejtani i mallkuar. Vërtete ai nuk ka kurrfarë fuqie ndaj atyre që besuan dhe mbështeten tek Zoti i tyre." (Nahl, 98-99) Prandaj, kuptimi i "Eudhu bil-lahi minesh-shejtanir-raxhim" është: Kërkoj mbrojtje tek Allahu nga shejtani që të mos më devijojë nga feja ime, që te mos më prishë jetën në këtë botë, që të mos më pengojë në praktikimin e asaj që ka urdhëruar Allahu dhe që të mos më nxisë për bërjen e asaj që e ka ndaluar Ai. Pra, përveç Allahut Fuqiplotë, nuk ka kush e largon shejtanin nga njeriu. "Shejtan" në gjuhën arabe rrjedh nga fjala "sharane", që do të thotë "qëndron larg", pra natyra e tij është larg natyrës së njeriut dhe me ligësitë e tij ai është larg çdo të mire. Thuhet se kjo fjalë rrjedh nga fjala "shat", që do të thotë zjarr, pasi ai është i krijuar nga zjarri. Disa dijetarë thonë se që të dyja janë të vërteta për nga kuptimi, mirëpo mendimi i parë është më i saktë dhe më i bazuar në gjuhën arabe. Sibevejhi, njëri prej gjuhëtarëve më të mëdhenj të gjuhës arabe, ka thënë: "Arabët thonë: 'Teshejtane fulan' nëse dikush ka bërë vepër të shejtanëve, e sikur të kishte prejardhjen nga fjala "shata" do të duhej thënë 'teshejeta.'" Pra, "shejtan" rrjedh nga fjala "larg" sipas kuptimit me të saktë, prandaj çdo njeri, xhin ose kafshë që rebelohet quhet shejtan. Allahu i Lartësuar thotë: "Dhe kështu Ne kemi caktuar për çdo Pejgamber armiq-shejtanët nga njerëzit dhe xhinët- duke frymëzuar njëri-tjetrin me fjalë të stolisura për mashtrime." (En'am, 112) Imam Ahmedi në Musnedin e tij transmeton nga Ebu Dherri se ai ka thënë: "Më ka thënë i Dërguari i Allahut (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të): "O Ebu Dherr, kërko mbrojtje tek Allahu nga njerëzit dhe xhinët e djallëzuar." I thashë: "A ka njerëz të djallëzuar?" I Dërguari i Allahut u përgjigj: "Po." Masat që merr njeriu për t'u mbrojtur nga shejtani Kërkimi i mbrojtjes tek Allahu nga shejtani Allahu i Madhërishëm thotë: "E nëse ty të ngacmon ndonjë ngacmim nga shejtani, atëherë kërko mbrojtje tek Allahu, sepse vërtet Ai është Dëgjuesi, i Dituri." (Fussilet, 36) "O Zoti im, kërkoj mbrojtje tek Ti prej cytjeve të shejtanit. Dhe kërkoj mbrojtje tek Ti që të mos më afrohen." (Mu'minun, 97-98) Transmetohet në koleksionin e vërtetë të Buhariut nga Adij ibën Thabiti, e ky nga Sulejman ibën Suredi të ketë thënë: "Isha ulur me të Dërguarin e Allahut (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) derisa dy njerëz grindeshin. Njërit prej tyre iu skuq fytyra dhe iu frynë damarët e qafës. Kur e pa këtë, i Dërguari tha: "Unë me të vërtetë di një fjalë, po ta thotë, do t'i kalojë ajo që ndien. Sikur të thotë: 'Eudhu bil-lahi minesh-shejtanir-raxhim" (Kërkoj mbrojtje tek Allahu nga shejtani) do t'i kalojë ajo që ndien." Leximi i dy sureve të fundit të Kuranit: Felek dhe Nas Me të vërtetë këto dy sure kanë efekt të madh në kërkimin e mbrojtjes së Allahut nga dëmi i shejtanit, në largimin e tij dhe mbrojtjen nga ai. Në këtë kontekst, i Dërguari i Allahut ka thënë: "Nuk mund të kërkojë mbrojtje askush me diçka me të mirë sesa me këto dy sure." Ishte praktikë e të Dërguarit të Allahut leximi i këtyre dy sureve çdo mbrëmje para se të flinte. Njëherë ai e kishte urdhëruar Ukbe Ibën Amrin që t'i lexonte këto dy sure pas çdo namazi. Gjithashtu, i Dërguari i Allahut ka porositur se kush i lexon këto dy sure së bashku me suren Ihlas (Kul Huvallahu Ehad) nga tri herë në mbrëmje dhe në mëngjes, do të jetë i mbrojtur nga çdo gjë. Leximi i "Ajetul-Kursij" (ajeti 255 në suren "Bekare") Transmeton Buhariu se Ebu Hurejra ka thënë: "Më autorizoi i Dërguari i Allahut që të kujdesem për zekatin e mbledhur gjatë muajit Ramazan. Në një moment erdhi një i panjohur dhe filloi të marrë nga ushqimi që ruaja. E zura dhe i thashë se do ta dërgoja tek i Dërguari i Allahut, e ai kërkoi që t'ia falja. Dhe kështu veproi tri herë me radhë. Kur e zura herën e tretë, i thashë: "Tani nuk do të të fal më, por do të të dërgoj tek i Dërguari i Allahut." I panjohuri më tha: "Nëse më liron, do të të mësoj diçka, që kur ta thuash nuk do të të afrohet shejtani." E pranova kushtin, Ai më tha: "Kur të shtrihesh për të fjetur lexo Ajetul-Kursinë (ajetin 255 të sures Bekare), sepse do të kesh mbrojtje prej Allahut dhe nuk do të të afrohet shejtani deri në mëngjes." I Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) tha: "Ai ka qenë shejtani, të vërtetën (o Ebu Hurejra) ta ka thënë, edhe pse ai është gënjeshtar i madh." Pra, ky është ajeti më me vlerë në Kuran për shkak se përfshin emrat e bukur të Allahut dhe cilësitë e Tij të larta. Leximi i sures Bekare Transmetohet nga Ebu Hurejra, se i Dërguari i Allahut ka thënë: "Mos i bëni shtëpitë tuaja varreza. Me të vërtetë në shtëpitë ku lexohet sureja Bekare shejtani nuk hyn.” Leximi i dy ajeteve të fundit të sures Bekare Transmetohet se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Kush i lexon gjatë natës dy ajetet e fundit të sures Bekare, ato do t'i mjaftojnë.” , d.m.th., do t'i mjaftojnë për çdo të keqe që mund ta godasë. Leximi i tri ajeteve të para të sures Gafir dhe i Ajetul-Kursisë Transmeton Tirmidhiu, se Ebu Hurejra ka thënë: "Kam dëgjuar të Dërguarin e Allahut duke thëne: "Kush lexon "Ha Mim" deri te fjalët "Ilejhil-mesir" dhe "Ajetul-Kursinë " në mëngjes, do të jetë i mbrojtur deri në mbrëmje dhe kush i lexon ato në mbrëmje, do të jetë i mbrojtur deri në mëngjes. '" Të thuhet: "La ilahe ilallah vahdehu la sherike leh, lehul-mulku ve lehul-hamdu ve huve ala kul-li shejin kadir" njëqind herë në dite Buhariu dhe Muslimi transmetojnë nga Ebu Hurejra, se i Dërguari i Allahut ka thënë: "Kush thotë: "La ilahe ilallah vahdehu la sherike leh, lehul-mulku ve lehul-hamdu ve buve ala kul-li shejin kadir", njëqind herë në ditë ka shpërblim sikur të ketë liruar dhjetë robër. Atij i shkruhen njëqind të mira dhe i fshihen njëqind mëkate dhe është i mbrojtur nga shejtani deri në mbrëmje. Askush nuk ka vepruar më mirë se ky person, me përjashtim të atij që ka thënë më tepër. " Pa dyshim se kjo është një mburojë shumë e dobishme dhe me vlerë të lartë, e njëkohësisht e lehtë për atë që Allahu ia ka lehtësuar. Përmendja e shpeshtë e Allahut të Madhërishëm është mburoja më e dobishme Transmeton Tirmidhiu nga Harith el-Eshariu, se i Dërguari i Allahut ka thënë: "Allahu i Madhërishëm urdhëroi Jahjan, të birin e Zekerias, që t'i kryejë vetë pesë obligime dhe të kërkojë edhe nga Beni Israilët që t'i kryejnë ato... pastaj tha: '... ju urdhëroj ta përmendni Allahun, se kjo është si njeriu që ikën nga armiku, që i është vënë pas me shpejtësi, e ky hyn në një kështjellë të fortifikuar dhe e mbron veten prej tij. Kësisoj njeriu mund ta mbrojë veten me përmendjen. e Allahut " Tirmidhiu e cilëson hadithin si të mirë. Po ashtu, transmetohet se i Dërguari i Allahut ka thënë: "Kam parë një njeri nga ummeti im të cilin e kishin kapluar shejtanët; kur filloi ta përmend Allahun, shejtanët u larguan prej tij." Abdesti dhe namazi Këto janë prej adhurimeve kryesore me të cilat mbrohet njeriu nga shejtani. Njeriu nuk mund të përmbahet nga hidhërimi dhe ta kontrollojë epshin e tij vetëm se me abdest dhe namaz. Të dyja këto janë zjarr, por abdesti i fik. Lidhur me këtë ka një hadith: "Me të vërtetë hidhërimi është prej shejtanit, ndërsa shejtani është krijuar nga zjarri. Meqë zjarri fiket me ujë, atëherë, kur dikush prej jush hidhërohet, le të marrë abdest.” Njëkohësisht, nëse namazi kryhet me frikërespekt dhe përkushtim të plotë ndaj Allahut, njeriut i largohen të gjitha gjurmët e hidhërimit. Praktikimi i namazit mjafton dhe nuk ka nevojë për argumentim. Përmbajtja nga shikimi, fjalët, ushqimi dhe përzierja e tepërt me njerëz S'ka dyshim se shejtani mbizotëron te njeriu dhe arrin qëllimet që dëshiron nëpërmjet këtyre katër dyerve. Edhe njerëzit, gjithashtu, ndahen në katër grupe: 1. Disa janë si ushqimi, për të cilin kemi nevojë ditën dhe natën. Këta janë dijetarët dhe dashamirët e Allahut, të Librit të Tij, të të Dërguarit të Tij dhe të krijesave të Tij. Pra shoqërimi me ta është një përfitim i madh. 2. Disa janë si ilaçi, për të cilin ke nevojë vetëm kur je i sëmurë, e kur shërohesh nuk ke nevojë për të. Të tillë janë njerëzit për të cilët kemi nevojë në lehtësimin e jetesës në këtë botë ose për kryerjen e obligimeve shoqërore. 3. Disa janë si sëmundja, që është e shumëllojshme. Shoqërimi me ta dëmton fenë dhe jetën tonë, prandaj sillu mirë me ta përderisa Allahu i Madhërishëm të ta bëje një zgjidhje. 4. Disa mbartin me vete shkatërrim. Të tillë janë pasuesit e epshit dhe të bidatit (risive në fe), prandaj largimi prej tyre është i domosdoshëm. Pra, gjithmonë mundohu të jesh i dobishëm për atë që të shoqëron, duke e udhëzuar në të mire dhe duke e ndaluat nga të këqijat. Si shfaqen cytjet e shejtanit Vesveset (dyshimet) Kjo është mënyra më e shpeshtë e cytjeve te shejtanit. Ai pandërprerë mundohet të fusë dyshime te njeriu, derisa ta largojë atë nga besimi islam. I Dërguari na e ka tërhequr vërejtjen prej shejtanit duke thënë: "Shejtani vjen te ndonjëri prej jush dhe i thotë: "Kush e krijoi këtë? Kush e krijoi atë?" Vazhdon kështu derisa t'i thotë: "Kush e krijoi Zotin tënd? Nëse ndonjërit nga ju i ndodh një gjë e tillë, atëherë le të kërkojë mbrojtje tek Allahu duke thënë”Eudhu bil-lahi minesh-shejtanir-raxhim" e kjo do t'ia largojë ato (dyshimet). " Në një hadith tjetër, i Dërguari i Allahut ka thënë: "Kur ndonjërit prej jush i vjen një gjë e tillë, le të thotë: "Besoj në Allahun dhe të Dërguarin e Tij", e kjo do t'ia largoje ato (dyshimet)”. Nëse nuk arrin t'i fusë vesvese në këtë mënyre, atëherë mundohet t'i fusë vesvese në çështjet e adhurimit. Pra, ai i sjell vesvese për harxhimin e tepërt të ujit gjatë marrjes së abdestit, pastaj i sjell vesvese në namaz deri në atë masë saqë nuk di se ç'ka thënë në namaz. Për largimin e këtyre vesveseve më së miri na mëson rasti i Uthman ibn Ebil-Asit, kur iu ankua të Dërguarit (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të): "O i Dërguar i Allahut, me të vërtet shejtani më pengon në namaz dhe gjatë leximit në të duke më hutuar." I Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) i tha atij: "Ky është shejtani i quajtur Hinzeb,ndaj, kur ta ndiesh atë kërko mbrojtje tek Allahu nga ai dhe pështyj (pa pështyme) ne anën e majtë tri herë' Thotë ky sahabi: "Kam vepruar kështu dhe Allahu e largoi atë prej meje." Kështu, shejtani provon vazhdimisht të hyjë përmes derës së vesveseve, mirëpo ti ia mbyll atij derën nëse kërkon mbrojtje tek Allahu. Allahu i Lartësuar thotë: "E nëse ti cytesh me ndonjë cytje prej djallit, kërko mbrojtje prej Allahut, se vërtetë Ai është Dëgjuesi, i Dituri."(Fussilet,36) Mbjellja e frikës te njeriu Shejtani vazhdimisht mundohet të të ngacmojë duke të frikësuar nga përulja e Zotit tënd. Nëse dëshiron të shpenzosh pasuri në rrugën e Allahut, të frikëson me varfëri dhe të premton diçka të tillë. Allahu thotë: "Djalli ju premton varfëri dhe ju urdhëron në të shëmtuarat." (Bekare, 268) Nëse dëshiron të luftosh në rrugën e Allahut, të frikëson me vdekjen, me armët dhe me forcën e armikut. Allahu i Lartësuar thotë: "Po, ai është shejtani, i cili ua shtie në mendje frikën e miqve të tij, mirëpo ju mos iu frikësoni atyre, por frikësohuni vetëm nga Unë, nëse jeni besimtarë." (Ali Imran, 175) Nëse dëshiron të urdhërosh për të mirë dhe të ndalosh nga e keqja, ai të frikëson me përfundimin e keq, me përqeshjen e njerëzve ose të "këshillon" të merresh me veten tënde dhe të lësh të tjerët, sepse ata nuk do t'i përgjigjen thirrjes tënde... E sa shumë ka prej atyre që kanë rënë në këtë kurth te shejtanit. Prandaj, vëlla i dashur, nëse frikësohesh dhe nuk ke guxim te veprosh ndonjë mirësi, dije se pas saj fshihet shejtani. Ngatërresa dhe futja e armiqësisë në mesin e muslimanëve Allahu i Lartësuar thotë: "Me të vërtetë shejtani dëshiron të fusë mes jush armiqësi dhe urrejtje." (Maide, 91) Ndërsa i Dërguari thotë: "Vërtetë shejtani ka humbur shpresën që namazlinjtë ta adhurojnë atë, por ai do të fusë intriga në mes tyre.” Në këtë drejtim vërehen aq shume armiqësi të shejtanit, saqë nuk mund të numërohen. Sa gjak është derdhur? Sa urrejtje dhe armiqësi kanë ndodhur? Sa vëllezër gjaku janë ndarë, e lëre më të tjerët? Sa shumë urrejtje dhe përplasje është mbjellë në shoqërinë muslimane, duke zënë vendin e vëllazërisë dhe dëlirësisë? Pa dyshim se pas tyre qëndron shejtani. Pengimi nga dhikri (përmendja e Allahut) Nga dobitë e dhikrit është lidhja e pandërprerë e njeriut me Allahun, I Lartësuari thotë: "Më përmendni Mua, e Unë do ju përmend ju." (Bekare, 152), ndërsa shejtani dëshiron ta sundojë njeriun dhe në të njëjtën kohë ta pengojë nga përmendja e Allahut, I Lartësuari thotë: ".. .Dhe ju pengon ju nga përmendja e Allahut dhe nga namazi..." (Maide, 91) Prandaj, shejtani ua zbukuron njerëzve gjërat e shëmtuara, si pirjen e alkoolit, bixhozin, prostitucionin, i pengon ata nga përmendja e Allahut me fjalë të kota, si dëgjimi i muzikës, sharjet dhe fyerjet, përgojimi, përhapja e fjalëve etj., e në këto veprime gjendet devijimi nga rruga e drejtë. I Madhërishmi thotë: "Ka prej njerëzve që blejnë tregime te kota me qëllim që ti largojnë nga rruga e Allahut." (Lukman, 6) Është pyetur Abdullah ibën Mesudi (Allahu qoftë i kënaqur me të), për "tregimet e kota" dhe ka thënë: "Pasha Allahun, që nuk ka hyjni tjetër përveç Tij, ajo është muzika." Këtë e përsëriti tri herë." Prandaj, ki kujdes, vëlla i dashur musliman, që mos të të angazhojë shejtani me fjalë të kota në vend të përmendjes së Allahut. Njëkohësisht, ki parasysh se dallimi mes atij që përmend Allahun dhe atij që nuk e përmend Atë është si dallimi në mes të gjallit dhe të vdekurit. Këto janë disa manifestime të armiqësisë së shejtanit ndaj njeriut A nuk e vëren se pas gjithë kësaj e ke të domosdoshme t'i njohësh shtigjet dhe ndërhyrjet e tij te ti? Ja disa prej tyre: Shtigjet e depërtimit të shejtanit Hidhërimi dhe epshi Hidhërimi është një fantazmë që trishton mendjen. Kur mendja dobësohet, atë e sulmon ushtria e shejtanit dhe kur njeriu hidhërohet, shejtani luan me të ashtu siç luan fëmija me lodrat. A nuk e vëren, o vëlla musliman, se njeriu i hidhëruar mund te vrasë tjetrin, mund të shkurorëzojë bashkëshorten dhe mund të humbë kontrollin? Pastaj, pasi i largohet hidhërimi, shejtani ia zbukuron atij vetëvrasjen në mënyrë që t'i shmanget turpit për veprën e ligë dhe ndëshkimit. Kështu që, vriten dy vetë pa të drejtë dhe shejtani e çon njeriun për në xhehenem, e sa vend i keq është ai. I Lartësuari thotë: "Kush e vret një besimtar me qëllim, dënimi i tij është xhehenemi, në të cilin do të jetë përgjithmonë dhe Allahu është i hidhëruar me të, e ka mallkuar dhe i ka përgatitur dënim të madh." (Nisa, 93) Pra, vëlla i dashur, përmbaje veten nga hidhërimi, dije se ajo është njëra nga dyert e shejtanit dhe vazhdimisht përkujto fjalët e të Dërguarit të Allahut: "Nuk është i fortë ai që ua vë shpinën në tokë njerëzve (gjatë mundjes), mirëpo i fortë është ai që e përmban veten kur hidhërohet." Vëlla i dashur, me të vërtetë epshi i hakmarrjes të shtyn drejt hidhërimit, ndërsa mburrja me mëkate të shtyn drejt refuzimit të së vërtetës. Nëse ndien diçka të tillë, atëherë ktheje me mënyrën më të mirë "sepse ai, që mes teje dhe atij kishte armiqësi, do të bëhet si një mik i afërt." (Fussilet, 34) Pa dyshim, kjo kërkon durim dhe përgatitje te vetvetes, mirëpo përfundimi do të jetë i lavdëruar dhe shpërblimi i Allahut i madh. Allahu thotë: "Mirëpo, këtë nuk mund ta arrijë askush përveç atyre që janë të durueshëm dhe nuk mund ta arrijë askush përveç atyre që kanë virtyt të lartë." (Fussilet, 35) Ngutja dhe mosverifikimi i lajmeve Shpesh ndodh që njeriut t'i ikin shumë të mira si pasojë e ngutjes dhc e nxitimit për shkak se shejtani mbjell të liga te njeriu që ndodhet ne këtë gjendje. Në gjendje normale njeriu nuk ka mundësi të veprojë kështu, ngase është i ndërgjegjshëm për punët e tij dhe i analizon ato nga shumë aspekte. Lidhur me këtë i Dërguari i Allahut na udhëzoi me fjalët: “Mosnxitimi është nga Allahu, ndërsa ngutja është nga shejtani.” Gjithashtu, nuk është për t'u çuditur me atë që i Dërguari i tha Eshexh Abdukajsit: "Me të vërtetë ke dy cilësi që i do Allahu: butësinë dhe mosnxitimin.” Në anën tjetër, për të mësuar se sa i dëmshëm është mosverifikimi i lajmeve na mjafton udhëzimi kur'anor: "O ju që keni besuar, nëse ndonjë i pandërgjegjshëm ju sjell ndonjë lajm, shqyrtojeni mirë, që të mos e goditni ndonjë popull pa e ditur realitetin, e pastaj të pendoheni për atë që keni bëre." (Huxhurat, 6) Ngrënia e tepërt Ngrënia e tepërt rrit epshet, të cilat janë armë të shejtanit. I Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) ka thënë: “Nuk mbush njeriu enë më të keqe sesa barkun e tij. I mjaftojnë të birit të Ademit disa kafshata me të cilat do ta mbajë shpinën e tij. E nëse patjetër dëshiron të shtojë, atëherë le të ndajë një të tretën për ushqim, një të tretën për pije dhe një të tretën për frymëmarrje.” Ngrënia e tepërt ka për pasojë këto gjashtë veti të nënçmuara: 1. Largon frikën e Allahut nga zemra e njeriut. 2. Largon prej zemrës së njeriut mëshirën ndaj krijesave, sepse mendon se të gjithë janë të ngopur. 3. E dembelos në adhurim. 4. Nëse dëgjon fjalë të urta, nuk i përjeton ato. 5. Nëse i këshillon njerëzit, këshillat e tij nuk depërtojnë në zemrat e tyre. 6. Shkakton sëmundje. Pra, të gjitha këto ndodhin nëse njeriu e tepron në ngrënie, qoftë edhe ushqim hallall (i lejuar). Mirëpo, nëse ushqimi është fituar në mënyrë të ndaluar (haram), atëherë çështja është edhe më e keqe dhe më e rëndë. Vëlla musliman, mjafton të dëgjosh fjalët e Pejgamberit: "Në çdo trup që rritet nga harami zjarri i xhehenemit ka më shumë përparësi." Përtacia në adhurime (ibadete) dhe veprimi i të ndaluarave (harameve) Pas shirkut ndaj Allahut, ndër ndalesat më të mëdha është neglizhenca ndaj namazit, qoftë lenia e tërësishme, qoftë mosfalja e tij me xhemat. Prandaj, shiko sesi i Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) na tërheq vërejtjen nga mbizotërimi i shejtanit ndaj atij që është neglizhues në faljen e namazit. I Dërguari i Allahut ka thënë: "Nuk ka tri veta në një fshat a vendbanim e që nuk falin namazin së bashku e të mos i sundojë shejtani. Prandaj përmbajuni xhematit (bashkësisë), sepse ujku han atë dele që ndahet prej kopesë.” Ndër mëkatet e mëdha është edhe kamata, për të cilën Allahu i Lartmadhëruari ka shpallur: "Ata që hanë kamatën, nuk ngrihen (në Ditën e Gjykimit) ndryshe vetëm se si ngrihet ai i çmenduri nga prekja e djallit. " (Bekare, 275) Prandaj, në përgjithësi, mëkatimi dhe kryerja e ndalesave sjell mbizotërimin e shejtanit ndaj njeriut. I Lartësuari ka thënë: "A t'jua bëj të njohur (o njerëz!) se mbi kë zbresin shejtanët? Ata zbresin te çdo gënjeshtar , mëkatar." (Shuara, 221-222) Shoqëria e keqe Shejtani depërton te njeriu edhe përmes shoqërisë se keqe. Ajo shoqëri ia zbukuron atij mëkatet dhe e bën që t'i urrejë veprat e mira. Sa e sa njerëz i ka bërë shoqëria e keqe që të përfundojnë në punë të liga, edhe pse më parë kishin jetuar në mesin e vepërmirësve dhe fisnikëve. E si të mos jetë kjo prej ndërhyrjeve të shejtanit, kur i Dërguari e krahason shokun e keq me farkëtarin, i cili, nëse nuk ta djeg rrobën, do të të japë erën e keqe. Për largimin nga shoqërimi me njerëz të këqij, Allahu i Lartësuar thotë: "Dhe kur i sheh ata se janë thelluar (në tallje) në argumentet Tona, largohu prej tyre derisa te kalojnë në bisedë tjetër. E nëse shejtani të bën të harrosh, mos rri, pasi të bie ndërmend, me popullin mizor." (En'am, 68) Medito pak o njeri për qëndrimin tënd në Ditën e Gjykimit, kur do te kafshosh duart e tua dhe do të thuash: "I mjeri unë, ta kisha pasuar rrugën e Pejgamberit. O shkatërrimi im, sikur të mos e kisha bërë filanin mik të afërt."(Furkan7 27-29) Raste të tjera të ndërhyrjes së shejtanit Këtu do të përmendim koprracinë, zilinë, lakminë për para, pasimin e epshit dhe fanatizmin në një medhheb, mendimin për Qenien e Allahut, mendimin e keq për muslimanët, etj. Disa nga metodat e shërimit Për të shpëtuar nga kurthet e shejtanit ka disa metoda. Disa prej tyre u cekën më lart, ndërsa disa të tjera do përmenden në vijim: Vazhdueshmëria në përmendjen e Allahut Allahu i Lartesuar ka thënë: "Me të vërtetë, zemrat qetësohen me përmendjen e Allahut” (Ra’d, 28) Shejtani jeton larg atij që përmend Allahun për shkak se përmendja e Allahut e rrethon njeriun dhe e mbron. Shembulli i atij që përmend Allahun i ngjan atij që tregohet në hadithin në vijim: “...Si shembulli i njeriut të cilin e kërkon armiku nëpërmjet gjurmëve të tij, e ky hyn në një kështjellë të fortifikuar që të mbrojë veten. Me të vërtetë, njeriu më së shumti është i mbrojtur nga shejtani kur përmend Allahun.” Në momentin kur njeriu largohet nga dhikri, Allahu i jep për shoqërues një shejtan. Argument për këtë është: "Dhe kushdo që largohet (verbon veten) nga përkujtimi i të Gjithëmëshirshmit, Ne i caktojmë atij një shejtan, e ai do të jetë shoqërues i tij." (Zuhruf, 36) Pastaj, kur shejtani e sundon njeriun, e bën që ta harrojë përmendjen e Allahut. I Lartësuari thotë: "Ata i ka mundur shejtani, kështu që i ka bërë ta harrojnë përmendjen e Allahut." (Muxhadele, 19) Përmendja e Allahut duhet ta shoqërojë njeriun në çdo gjendje të tij, qofte ai ne këmbe, ulur, shtrire, në rrugë, ne shtëpi, gjatë punës, etj. Po ju ofroj një mësim prej dhikrit, me të cilën do ta bëni shejtanin të pëlcasë. I Dërguari (paqja dhe shpëtimi i Allahut qoftë mbi të) ka thënë: “Kur njeriu hyn në shtëpinë e tij dhe e përmend Allahun e Madhëruar te hyrja dhe te ngrënia, thotë shejtani: "Nuk kemi bujtinë e as darkë." E nëse hyn në shtëpi dhe nuk e përmend Allahun e Lartësuar te hyrja, shejtani thotë: "Gjetëm bujtinë. " E nëse nuk e përmend Allahun te ngrënia, atëherë shejtani thotë: "Gjetëm bujtinën dhe darkën.” Në qoftë se dëshiron t'i ruash pasardhësit nga shejtani, atëherë, para se të kesh marrëdhënie intime me bashkëshorten, mos harro të thuash: "Bismilah Allahumme xhenibnash-shejtan ve xhenibish-shejtane ma rezaktena" (Me emrin e Allahut; o Zot, na e largo djallin prej nesh dhe prej atij që do të na furnizosh me të), ngase lidhur me këtë i Dërguari na ka njoftuar se: "Nëse u dhuron Allahu atyre të dyve fëmijë nga ai kontakt, nuk do t'i bëjë dëm (fëmijës) shejtani asnjëherë.” Vazhdueshmëria në istigfar (kërkimi i faljes së mëkateve) Pa dyshim se kjo është dhunti e madhe, pasi përmes saj arrin ta mundësh shejtanin. I Dërguari i Allahut ka thënë: "Me të vërtetë shejtani ka thëne: "Pasha Madhërinë tënde, o Zoti im, nuk do të ndalem së mashtruari robërit e Tu përderisa shpirtrat e tyre gjenden në trupat e tyre. " Ndërsa Allahu ka thënë: "Pasha Krenarinë dhe Lartmadhërinë Time, nuk do të ndalem së faluri mëkatet e tyre përderisa ata kërkojnë falje prej Meje.” Istigfari nuk të ngarkon më shumë se sa të thuash: "Estagfirullah" (Kërkoj falje nga Allahu) dhe ta përjetosh atë që thua. Allahu i Lartësuar thotë: "Dhe kushdo që bën ligësi, ose i bën padrejtësi vetes së tij (duke bërë mëkate), por pastaj i kthehet Allahut duke kërkuar faljen e Tij, do ta gjejë Allahun gjithnjë Falës të Madh, Mëshirëplotë." (Nisa, 110) Kërkimi i mbrojtjes së Allahut nga shejtani I Lartësuari thotë: "Dhe nëse të cyt shejtani me ndonjë cytje, kërko mbrojtje nga Allahu, se vërtet Ai është Dëgjues, i Dijshëm." (Fussilet, 36) Lexoni këtë ngjarje dhe përfitoni nga udhëzimi i të Dërguatit. Transmetohet nga Sulejman ibën Suredi (Allahu qoftë i kënaqur me të), se ka thënë: "Isha ulur me të Dërguarin e Allahut derisa dy njerëz fyenin njëri-tjetrin, saqë njërit iu skuq fytyra dhe iu frynë damarët e qafës. Kur e pa këtë i Dërguari tha: Unë me të vërtetë di një fjalë, po ta thotë, do t'i kalojë ajo që ndien. Sikur të thotë: "Eudhu bil-labi minesh-shejtanir-raxhim" (Kërkoj mbrojtje tek Allahu nga shejtani) do t'i kalojë ajo që ndien.” Gjithashtu, në mesin e gjërave që bëjnë dobi në momentin e hidhërimit është ndryshimi i gjendjes në të cilën është njeriu. Pra, nëse është në këmbë, le të ulet, nëse i kalon, mirë, e nëse jo, atëherë le të shtrihet, e nëse është duke folur, le të heshtë. Leximi i Kuranit I Lartësuari thotë: "Kur të lexosh Kuran, kërko mbrojtje tek Allahu nga djalli i mallkuar. Vërtetë, ai (djalli) nuk ka fuqi kundër atyre që besuan dhe i janë mbështetur Zotit të tyre." (Nahl, 98-99) Në fund disa këshilla: Kujdesu që të lexosh suren Bekare, sepse shejtani largohet nga ajo shtëpi ku lexohet kjo sure, siç qëndron në hadithin që transmeton Muslimi në përmbledhjen e tij. Kur të shtrihesh të flesh lexo Ajetul-Kursinë, ngase për të thuhet në një hadith: “Vazhdimisht do të qëndrojë te ti një roje e Allahut dhe nuk do të të afrohet shejtani deri në mëngjes.” Kujdesu që të lexosh dy ajetet e fundit të sures Bekare. Për vlerën e këtyre dy ajeteve na është treguar se kush i lexon në shtëpi tri herë - në një tjetër transmetim tri net, - nuk i afrohet asaj (shtëpie) shejtani. Mos harro qe të lexosh suren Ihlas, e cila ka vlerën e një të tretës së Kuranit dhe mos harro të lexosh "dy mburojat", pasi i Dërguari e urdhëroi leximin e këtyre sureve pas çdo namazi dhe për vlerën e leximit të tyre tha: "Nuk kanë kërkuar njerëzit mbrojtje me diçka me të mirë se me këto dy sure." Këto janë disa metoda, por nuk ka dyshim se ka edhe shumë të tjera. Në fund mundohu, vëlla i dashur musliman, që të përfitosh nga këto udhëzime e që të mos mbeten vetëm lexim. Gjithashtu, kujdesu që të mos jesh prej atyre që harrojnë fillimin e asaj që lexuan teksa lexojnë fundin e saj, apo ta harrosh atë krejtësisht pasi ke arritur në fund të tij. Ky libërth nuk është shkruar që të fitosh njohuri të përgjithshme dhe enciklopedike, por qëllimi i këtyre rreshtave është të ta ndriçojnë rrugën e errët dhe të të bëjnë më syçelur kundër këtij armiku të mallkuar. Në fund, zgjidh për veten tënde cilindo prej llojeve të njerëzve për të cilët, sipas një transmetimi, i Dërguari i Allahut ka thënë: "Njerëzit si krijesa të Allahut janë tri llojesh: një lloj janë si kafshët, ashtu siç thotë Allahu i Lartësuar: "Ata kanë zemra që nuk kuptojnë me to, ata kanë sy që nuk shohin me ta dhe ata kanë veshë që nuk dëgjojnë me ta. Ata janë si kafshët, bile edhe më të humbur. " (A 'raf, 1 79), lloji i dytë kanë trupin e njerëzve, mirëpo shpirtrat e tyre janë shpirtra djallëzorë, kurse lloji i tretë do të jenë nën hijen e Allahut në Ditën e Gjykimit, e që nuk ka hije tjetër atë ditë përveç hijes së Tij." Paqja e Allahut qoftë mbi të Dërguarin tonë, Muhammedin.