Sot njerëzit diskutojnë për shumë gjëra; për rrezikun e luftërave dhe përplasjeve të vazhdueshme, për ndotjen e ajrit dhe të ujit, për urinë në botë, për erozionin në rritje të vlerave morale e për shumë gjëra të tjera. Si rezultat shumë koncepte si paqja, drejtësia, kënaqësia, toleranca dhe dialogu, kanë dalë në plan të parë. Për fat të keq, pavarësisht disa masave parandaluese premtuese që janë marrë, ata të cilët duhet t’i zgjidhin këto probleme, tentojnë ta bëjnë këtë duke kërkuar rrugë të reja për të pushtuar dhe kontrolluar natyrën dhe duke prodhuar armë të tjera vdekjeprurëse.
--------------------------------------------------------------------------------
Në thelb të problemit qëndron këndvështrimi materialist i cili redukton dukshëm influencën e fesë në jetën shoqërore bashkëkohore.
Rezultati është ekuilibri i prishur midis njerëzimit dhe natyrës si dhe brenda vetë individëve. Vetëm pak njerëz duket se arrijnë ta kuptojnë se harmonia sociale dhe paqja me natyrën ndërmjet njerëzve dhe vetë individëve mund të arrihet vetëm kur mbretëritë materiale dhe shpirtërore do të pajtohen ndërmjet tyre. Paqja me natyrën, paqja dha drejtësia në shoqëri si dhe pavarësia personale janë të mundura vetëm nëse një person është në paqe me qiellin.
Feja arrin të bashkojë polet e kundërta të cilat duken në pamje të parë se nuk kanë asgjë të përbashkët me njëra-tjetrën, siç është rasti i fesë me shkencën, i kësaj bote dhe botës së amshuar, i natyrës me librat Hyjnorë, i anës materiale me atë shpirtërore, si dhe i trupit me shpirtin. Feja mund të ngrejë një mur mbajtës kundër shkatërrimit të shkaktuar nga materializmi shkencor, mund ta vendosë shkencën në vendin që i takon dhe mund t’u japë fund konflikteve të tej zgjatura ndërmjet njerëzve dhe kombeve. Shkencat e natyrës të cilat duhet të luajnë rolin e porcioneve të dritës të cilat i udhëheqin njerëzit drejt rrugës së Zotit, në të vërtetë janë shndërruar në shkak mosbesimi në një shkallë të paparë. Meqenëse Perëndimi është bërë baza kryesore e këtij mosbesimi dhe meqenëse Krishterimi ka qenë feja më e prekur nga ai, dialogu ndërmjet muslimanëve dhe kristianëve duket se është bërë i domosdoshëm.
Qëllimi i dialogut ndërmjet feve nuk është thjesht shkatërrimi i materializmit shkencor dhe i pikëpamjeve të dëmshme materialiste, por është vetë natyra e fesë që e shtron si kërkesë të domosdoshme këtë dialog. Judaizmi, Krishterimi dhe Islami por edhe Hinduizmi dhe fetë e tjera nëpër botë, e pranojnë se kanë të njëjtat burime dhe duke përfshirë edhe Budizmin, synojnë të arrijnë të njëjtat objektiva. Si musliman, unë pranoj të gjithë profetët dhe librat hyjnorë që u janë dërguar popujve të ndryshëm përgjatë historisë së njerëzimit dhe e konsideroj besimin në to si një kusht bazë për të qenë musliman. Një musliman është një pasues i vërtetë i Ibrahimit, Musait, Davudit, Isait dhe i të gjithë profetëve të tjerë. Prandaj ne e njohim rrënjën e përbashkët të feve e cila është baza e simfonisë së bekimit e mëshirës së Zotit si dhe e pranojmë universalitetin e besimit brenda fesë. Kështu, feja është një sistem besimi që përfshin të gjitha racat dhe të gjitha sektet; ajo është rrugë që shpie çdo njeri drejt vëllazërisë.
Pavarësisht nga mënyra se si e praktikojnë besimin e tyre në jetën e përditshme aderuesit e këtyre feve, vlerat e tilla të pranuara nga të gjithë si dashuria, respekti, toleranca, falja, mëshira, të drejtat e njeriut, paqja, vëllazëria dhe liria, përkrahen dhe promovohen nga feja. Disa prej tyre përputhen plotësisht dhe gjenden si në mesazhet e Musait, Isait edhe Muhamedit, ashtu edhe në ato të Budës, Zarathustrës, Lao-Tzu, Konfucit dhe në shkrime të dijetarëve hindu.
Ne kemi një thënie profetike të pranuar pothuajse unanimisht në literaturën e Hadithit sipas së cilës Isai a.s (Jezusi) do të rikthehet kur fundi i botës të jetë në prag. Ne nuk e dimë se ku do të shfaqet fizikisht ai, por ajo që arrijmë të kuptojmë është se në periudhën afër fundit të botës, vlerat si paqja, dashuria, vëllazëria, falja, altruizmi, mëshira dhe pastërtia shpirtërore, do të kenë përparësi, ashtu siç kishin gjatë periudhës së aktivitetit të tij. Ekzistojnë shumë pika të përbashkëta për dialog midis besimtarëve muslimanë, kristianë dhe hebrenj. Praktikisht dhe historikisht bota muslimane ka kujtime të mira për të ndarë me hebrenjtë. Nuk ka pasur pothuajse kurrë diskriminim të hebrenjve, as Holokaust, shkelje të të drejtave të tyre apo gjenocid nën sundimin e muslimanëve. Përkundrazi, hebrenjtë gjithmonë kanë qenë të mirëpritur në kohëra trazirash siç është rasti kur Perandoria Osmane u kujdes për ta pas dëbimit të tyre nga Andaluzia (Spanja).
Të krishterët, hebrenjtë dhe të tjerët mund të përballen me vështirësi të brendshme në çështjen e vendosjes së dialogut. Unë dua të bëj një rezyme të disa arsyeve për shkak të të cilave muslimanët e kanë të vështirë të dialogojnë. Ato janë të njëjtat arsye që janë shkaktare për keqkuptimin aktual të Islamit.
Sipas Fuller dhe Lesser, vetëm në shekullin e fundit janë vrarë nga fuqitë perëndimore shumë më tepër muslimanë sesa janë vrarë kristianë nga muslimanët në të gjithë historinë. Shumë muslimanë, kur i analizojnë këto fakte, arrijnë në përfundimin se ushtritë perëndimore janë projektuar vetëm e vetëm për të dobësuar muslimanët dhe fuqinë e tyre. Kjo përvojë historike, i shtyu edhe muslimanët më të ditur dhe më të moderuar të besojnë se Perëndimi është duke vazhduar agresionin e tij sistematik 1000 vjeçar kundër Islamit, e madje tani edhe më keq, duke përdorur metodat më djallëzore dhe më të sofistikuara. Për rrjedhojë, thirrjet e Kishës për dialog, ndeshën në dyshime të mëdha.
Për më tepër, bota islame hyri në shekullin XX nën dominimin direkt apo indirekt evropian. Perandoria Osmane e cila ishte përfaqësuesja dhe mbrojtësja e kësaj bote, u përmbys si rezultat i sulmeve evropiane. Turqia vijoi luftën e popujve muslimanë kundër pushtimeve të huaja me efikasitet. Perceptimi i Islamit si ideologji partiake në disa vende muslimane, ndikoi në krijimin e një përshtypjeje që Islami të perceptohej nga konservatorët dhe nga disa intelektualë, si një ideologji konfliktuale dhe reagimi, dhe të shihej si një sistem politik, në vend që të konsiderohej si në fe e cila kishte të bënte fillimisht me zemrën, shpirtin dhe mendjen e njeriut. Si rezultat, laikët dhe të tjerët filluan t’i shikonin të gjithë muslimanët dhe aktivitetet Islame si të dyshimtë.
Islami gjithashtu shihet si një ideologji politike, meqenëse ai ishte dinamika më e madhe në luftërat e muslimanëve për pavarësi. Prandaj ai pati filluar të identifikohej si ideologji e pavarësisë. Ideologjia në fakt ka tendenca veçuese, ndërsa feja ka kuptimin e ndriçimit të mendjes së bashku me besimin, kënaqësinë dhe qetësinë e shpirtit, ndjeshmërinë në ndërgjegje dhe perceptimin përmes përvojës reale. Nga natyra e saj e vërtetë, feja depërton në virtyte të tilla themelore si besimi, dashuria, mëshira dhe dhembshuria. Kufizimi i fesë thjesht në një ideologji të egër politike dhe në një ideologji masash popullore që synon pavarësinë, ka çuar në ngritjen e mureve ndarës midis Islamit dhe Perëndimit dhe ka bërë që Islami të keqkuptohet.
Portretizimi i Islamit nga ana e historiografisë kristiane, ka ndikuar gjithashtu në dekurajimin e muslimanëve për sa i përket çështjes së dialogut ndërfetar. Për shekuj me radhë kristianëve u është thënë se Islami është një version i ashpër dhe i deformuar i Judaizmit dhe Krishterimit duke bërë kështu që Profeti të konsiderohej i vetëshpallur i tillë.
Dialogu ndërfetar, sot është një domosdoshmëri dhe hapi i parë për vendosjen e tij është injorimi i argumenteve politikë dhe dhënia përparësi pikave të përbashkëta, të cilat do të largonin polemikat. Në perëndim, vihen re disa ndryshime qëndrimesh ndaj Islamit nga ana e disa politikanëve dha klerikëve. Dua të përmend këtu Massignonin i cili i drejtohet Islamit me shprehjen: “Besimi i Abrahamit i rigjallëruar me anë të Muhamedit.” Ai besonte se Islami ka një mision pozitiv thuajse profetik në botën post-kristiane sepse: “Islami është feja e besimit. Ai nuk është një fe besimit natyral me Zotin e filozofëve, por një besim në Zotin e Abrahamit, Isakut, Ismailit, besim në Zotin tonë. Islami është një mister i madh i Vullneti Hyjnor.” Ai besonte në autorësinë Hyjnore të Kuranit dhe Profecisë së Muhamedit.
Gjithashtu edhe këndvështrimi perëndimor në lidhje me Profetin Muhamed (a.s.) është zbutur. Së bashku me klerikët kristianë dhe me njerëz të fesë, shumë mendimtarë perëndimorë janë shprehur ngrohtë si për Islamin ashtu edhe për Profetin tonë dhe kanë mbështetur thirrjet për dialog.
Një pikë tjetër e rëndësishme është se Papa Gjon Pali II pohon në “Kapërcimin e Pragut të Shpresës” se janë muslimanët ata të cilët adhurojnë në mënyrën më të mirë dhe më të kujdesshme. Ai u kujton lexuesve të tij se në këtë pikë, kristianët duhet të marrin shembull nga muslimanët.
Për më tepër, rezistenca e Islamit ndaj ideologjive materialiste dhe roli i tij në botën moderne, ka mahnitur shumë studiues perëndimorë. Vëzhgimet e Jurjiut janë shumë domethënëse në këtë pikë:
“Me anë të respektit për vetveten, vetëqëndrimit të tij dhe zellit të tij realist, me përpjekjet e tij për solidaritet kundër ideologjive raciste dhe Marksiste, me denoncimet e tij të fuqishme ndaj shfrytëzimit, ashtu si edhe me komunikimin e mesazheve të tij njerëzimit kokëfortë e gjakatar, Islami i shfaqet botës moderne me një sens misioni karekteristik. Nëse nuk ngatërrohet dhe nuk griset nga masa e hollësive teologjike, nëse nuk digjet nga barra e rëndë e dogmave, ky sens misioni, bën që nëpërmjet fuqisë së tij të shpjerë në vetëdije të plotë për rëndësinë e Islamit.”
Nga këndvështrimi perëndimor, Islami ka kërcënuar dhe ka hapur shumë porta perëndimore, fakte këto që nuk janë harruar. Prandaj nëse themi se këto luftëra janë duke bërë që muslimanët t’i kundërvihen dhe të zemërohen me perëndimin, nuk do t’i sillte asnjë dobi Islamit dhe muslimanëve. Mjetet moderne të transportit dhe të komunikimit masiv, e kanë kthyer botën në një fshat global, në të cilin çdo marrëdhënie është e ndërsjellët. Perëndimi nuk mund ta zhdukë Islamin dhe ushtritë muslimane nuk mund të marshojnë më nëpër perëndim.
Për më tepër, meqenëse kjo botë është duke u globalizuar përherë e më tepër, të dy palët e ndiejnë nevojën e marrëdhënieve të ndërsjellta.
Islami i përfaqësuar nga Kurani dhe Sunneti, ka ruajtur freskinë e besimit të tij, esencën shpirtërore, punët e mira dhe moralin, ashtu siç ka shpalosur gjatë gjithë këtyre 14 shekujve të fundit. Madje ai zotëron potencialin e duhur për të injektuar shpirt dhe jetë tek muslimanët, të mpirë për shekuj me radhë si shumë popuj të tjerë të rënë në kthetrat e materializmit.
Meqë feja nuk i ka shpëtuar akoma sulmeve të tërbuara të bazuara në shkencë dhe në filozofi, askush nuk mund të garantojë që kjo stuhi nuk do të rikthehet edhe më e fuqishme në të ardhmen. Këto dhe faktorë të tjerë nuk i lejojnë muslimanët ta shohin dhe ta paraqesin Islamin si një ideologji politike të pastër apo si një sistem ekonomik. Madje ato nuk i lejojnë muslimanët të shohin Perëndimin, Krishterimin, Judaizmin por edhe fetë e tjera të mëdha si Budizmin nga një këndvështrim historik dhe t’i përkufizojë drejt sjelljet e tyre.
Kur ata të cilët e kanë adoptuar Islamin si një ideologji politike në vend që ta konsiderojnë një fe të pastër në kuptimin e saj të vërtetë dhe në funksionin real që ka, i rihedhin një sy aktiviteteve të tjera të vetëshpallura Islamike, sidomos ato politike, do të zbulojnë se rastet e përdorimit të forcës kanë të bëjnë zakonisht me zemërim personal apo racional, me mizorinë dhe me motive të tjera të ngjashme me to.
Në këtë rast duhet ta pranojmë Islamin dhe të adoptojmë sjelljet Islame si pika kryesore e nisjes së veprave të mira në vend që të pajtohemi me situatën shtypëse ekzistuese. Profeti i përkufizonte muslimanët e vërtetë si njerëz të cilët nuk dëmtojnë askënd me fjalët dhe veprat e tyre dhe si njerëz të cilët janë përfaqësuesit më të drejtë të paqes universale. Muslimanët udhëtuan ngado të pajisur me këtë ndjenjë sublime e cila e ushqente shpirtin e tyre. Ata mbahen mend si simbol i shpëtimit dhe i sigurisë, e jo i shqetësimit dhe i vuajtjes. Në sytë e tyre nuk ka dallim midis dhunimit fizik dhe atij verbal siç është p.sh përgojimi, akuza false, fyerja apo tallja.
Pika jonë e nisjes duhet të ketë një bazë Islame. Muslimanët nuk mund të veprojnë me tifozllëk ideologjik apo politik dhe pastaj këtyre veprimeve t’u veshin përsipër rrobën Islame apo nëpërmjet kësaj maske t’i prezantojnë dëshirat e tyre si ide. Nëse ne arrijmë ta kapërcejmë këtë tendencë, imazhi i vërtetë i Islamit do të mund të bëhet i njohur. Imazhi aktual i shtrembëruar i Islamit, i cili ka ardhur si pasojë e keqpërdorimit të tij si nga muslimanët ashtu edhe nga jomuslimanët për qëllimet e tyre, i frikëson si muslimanët ashtu edhe jomuslimanët.
Sidney Griffith thekson një fakt të rëndësishëm në lidhje me atë se si e shohim perëndimorët Islamin: “Në universitetet amerikane, Islami nuk mësohet si fe në shkollat teologjike, por si sistem politik në shkencat politike apo në departamentet e marrëdhënieve ndërkombëtare.” Një perceptim i tillë, është i përhapur edhe në mes segmenteve të perëndimorizuara të botës Islame dhe tek jomuslimanët e Azisë dhe Afrikës. Për çudi shumë grupe të cilat janë shfaqur dhe ngrenë zërin në emër të Islamit, e eksportojnë dhe aktualisht po e forcojnë këtë imazh.
Katërmbëdhjetë shekuj më parë, Islami bëri thirrjen më të madhe ekumenike që bota kishte dëgjuar ndonjëherë. Kurani i bën thirrje Ithtarëve të Librit:
“Thuaju” ‘O ithtarë të librit, ejani te një fjalë që është e njëjta mes nesh dhe mes jush: Të mos adhurojmë pos Allahut, të mos i bëjmë Atij asnjë send shok, të mos konsiderojmë njeri tjetër zotër pos Allahut!’ E në qoftë se ata refuzojnë, ju thoni: ‘Dëshmoni pra se jeni muslimanë (besuam në Zot)!’” (3:64)
Më tepër sesa një urdhër për të bërë diçka pozitive, ajo është një thirrje për të mos i bërë disa gjëra, në mënyrë që pasuesit e feve të shpallura të mund të kapërcejnë ndarjet e tyre të dyanshme. Ajo përfaqëson deklaratën më të përgjithshme me të cilën anëtarët e të gjitha feve mund të bien dakord. Në rast se kjo thirrje do të refuzohej, muslimanët duhet të përgjigjeshin: “Ju keni fenë tuaj, e unë kam fenë time” (109:6). Kjo do të thotë: “ Edhe nëse ju nuk e pranoni këtë thirrje, ne i jemi dorëzuar Allahut. Ne do të vazhdojmë të ecim në rrugën që e kemi pranuar dhe do t’ju lëmë ju të ecni në rrugën tuaj.”
Në Kur’an, Allahu thotë:
“Ky është libri që nuk ka dyshim në të; është udhëzues për ata që janë të devotshëm.” (2:2)
Në vijim shpjegohet se ata që janë të devotshëm do të thotë:
“Të cilët besojnë të fshehtën, e kryejnë faljen (namazin) dhe prej asaj që ne kemi dhënë, ata japin.
Dhe ata të cilët besojnë në atë që tu shpall ty dhe në atë që është shpallur para teje dhe që janë të bindur plotësisht për botën tjetër (ahiretin). (2:3-4)
Që në fillim, duke përdorur një stil të butë dhe delikat, Kur’ani i bën thirrje njerëzve të pranojnë profetët e mëparshëm dhe librat e tyre. Duke pasur të vënë këtë kusht qysh në fillim të Kur’anit, kjo mua më duket një gjë shumë e rëndësishme kur duam të nisim dialogun me pasuesit e feve të tjera.
Në një ajet tjetër kur’anor, Allahu thotë:
“Dhe ithtarët e librit mos i polemizoni ndryshe, vetëm ashtu si është më së miri.” (29:46)
Ky ajet përshkruan metodat, sjelljet dhe mënyrat që duhen përdorur në këto raste. Debati nuk duhet të bëhet me qëllim për të kënaqur egon, por për të mundësuar daljen në shesh të së vërtetës. Në një ajet tjetër thuhet:
“Allahu nuk ju ndalon të bëni mirë dhe të mbani drejtësi me ata që nuk ju luftuan për shkak të fesë, e as nuk ju dëbuan prej shtëpive tuaja; Allahu i do ata që mbajnë drejtësinë” (60:8)Fetë e shpallura nga Allahu e kundërshtojnë ashpër rrëmujën, mizorinë, konfliktin dhe shtypjen. Islam do të thotë “paqe”, “siguri” dhe “mirëqenie.” Natyrisht kur mbështetesh tek paqja, siguria dhe harmonia, i shikon luftën dhe konfliktin si lajthitje që duhen mbajtur nën kontroll. Përjashtim bëhet vetëm në rastet e vetëmbrojtjes, ashtu siç i lufton organizmi mikrobet që e sulmojnë atë. Megjithatë edhe vetëmbrojtja duhet të ndjekë një linjë të caktuar. Islami gjithmonë ka qenë frymëzues i paqes dhe i mëshirës. Duke e konsideruar luftën si një aksident, ai ka vendosur rregulla të cilat e balancojnë dhe e kufizojnë atë. Për shembull ai merr për bazë drejtësinë dhe paqen botërore siç thuhet në ajetin:
“Të mos ju shtyjë urrejtja ndaj një populli e t’i shmangeni drejtësisë” (5:8)
Islami zhvillon një linjë mbrojtje të bazuar në parimin sipas së cilit duhet mbrojtur feja, jeta, prona, mendja dhe riprodhimi. Sistemi ligjor modern gjithashtu ka bërë të njëjtën gjë.
Islami përputhet me të gjitha vlerat më të mëdha të jetës njerëzore. Ai e konsideron vrasjen e një personi si vrasjen e gjithë njerëzimit. Kur’ani thekson se një njeri i cili vret një person padrejtësisht, në fakt ka vrarë gjithë njerëzimin dhe kush shpëton një jetë njeriu, në të vërtetë ka shpëtuar gjithë njerëzimin. (5:32)
Feja urdhëron për paqe, dashuri, mëshirë, tolerancë dhe falje. Altruizmi, një ndjenjë fisnike njerëzore, gjeneron përherë dashuri. Kushdo që ka pjesën më të madhe në këtë dashuri, është heroi më i madh i njerëzimit, një njeri i cili ka çrrënjosur çdo ndjenjë vetjake urrejtjeje apo mërie.
Dashuria, rruga më e drejtpërdrejtë në zemrën e dikujt, është rruga e profetëve. Ata të cilët e ndjekin këtë rrugë, nuk dalin kurrë të humbur. Edhe nëse ndokush i refuzon, shumë më tepër njerëz i mirëpresin ata. Kur ata mirëpriten për shkak të dashurisë që shfaqin, askush nuk mund t’i pengojë të arrijnë qëllimet e tyre.
Falja është virtyt i madh. Falja nuk mund të konsiderohet e ndarë nga virtytet dhe as virtyti nuk mund të konsiderohet i ndarë nga falja. Çdokush e di shprehjen: “Gabimet i bëjnë të vegjlit, faljen e bëjnë të mëdhenjtë.” Sa e vërtetë është kjo shprehje! Të falesh nga të tjerët, do të thotë të korrigjohesh; ajo është një rikthim në esencë dhe një rigjetje e vetvetes. Për këtë arsye, vepra më e mirë në sytë e Mëshirës së Pafundme është veprimtaria e bërë mes regëtimave të këtij rikthimi dhe kërkimi.
I gjithë krijimi, si ai shpirtëror ashtu edhe ai joshpirtëror iu prezantua faljes përmes njerëzimit. Meqë Allahu e paraqiti Cilësinë e Tij të Faljes përmes individëve të racës njerëzore, Ai e vendosi bukurinë e faljes në zemrat e tyre. Kur Ademi, njeriu i parë i hoqi një pjesë kësaj esence nëpërmjet gabimit të tij, i cili erdhi si pasojë e natyrës njerëzore të tij, falja e Allahut i dha atij një dorë dhe e ngriti në rrugën e profecisë.
Dhurata më e madhe që brezi i sotëm mund t’i bëjë fëmijëve dhe nipërve të vet, është t’i mësojë ata se si të falin edhe nëse ndodhen përballë sjelljeve te egra dhe ngjarjeve të rënda. Ne besojmë që falja dhe toleranca do t’i shërojë shumicën e plagëve tona, vetëm nëse ky instrument qiellor do të jetë në duart e atyre të cilët e kuptojnë gjuhën e tij.
Toleranca jonë duhet të jetë aq e gjërë saqë ne duhet të mbyllim sytë ndaj gabime të të tjerëve, të tregojmë respekt për mendimet ndryshe dhe të falim çdo gjë që është e falshme. Edhe përballë mendimeve më të ashpra dhe ideve më mizore, me një kujdes profetik dhe pa i turbulluar më tej ujërat, ne duhet të përgjigjemi me një ëmbëlsi të tillë të cilën Kur’ani e quan “fjalë të buta.” Toleranca, të cilën ne nganjëherë e përdorim në vend të respektit dhe mëshirës, bujarisë dhe vetëpërmbajtjes, është gjithashtu një burim shumë i rëndësishëm i disiplinës shpirtërore dhe një virtyt qiellor i njerëzve të përsosur.
Ata të cilët duan të reformojnë botën, duhet që së pari të reformojnë vetveten. Nëse duan që t’i udhëheqin njerëzit drejt rrugës për tek një botë më e mirë, ata të parët duhet të pastrojnë botën e tyre të brendshme nga urrejtja, zilia dhe xhelozia dhe ta pajisin botën e tyre të jashtme me virtyte. Ata të cilët kanë dalë nga shinat e vetëkontrollit dhe vetëdisiplinës, të cilët kanë dështuar në risistemimin e ndjenjave të tyre, mund të duken tërheqës në fillim. Megjithatë ata nuk do të jenë kurrë në gjendje t’i frymëzojnë të tjerët në mënyrë të vazhdueshme dhe ndjenjat që lindin ndaj tyre do të zhduken shpejt.
Mirësia, bukuria, besnikëria dhe të qenit i virtytshëm, janë esenca e botës dhe e njerëzimit. Çfarëdo që të ndodhë , bota një ditë do ta gjejë këtë esencë. Askush nuk mund ta parandalojë këtë gjë.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga xfiles
Krijoni Kontakt