Luftë e ftohtë mes Moisiut dhe Berishës

[Zemrushja]

Moisiu dhe Berisha, 157 ditë mëri

Altin sinani

Për 157 ditë marrëdhënia mes Presidentit Alfred Moisiu dhe kryeministrit Sali Berisha i ka ngjarë një lufte të ftohtë që nisi me deklarata, me ironi, me “ngritje antenash” dhe betejash të brendshme. Takimi i fundit që kreu i shtetit, Moisiu dhe kreu i ekzekutivit, Berisha, ka qenë plot para 157 ditësh. Që nga ajo ditë kemi parë ironi, mëri, akuza. Por dje, duket se “qielli” mes tyre u hap sërish. Ishte Presidenti Moisiu ai i cili i shtriu dorën i pari kryeministrit Berisha. Duket se gjaku i dëshmorëve bëri që Moisiu dhe Berisha ta harronin konfliktin midis tyre. Takimi i fundit zyrtar midis tyre ishte pikërisht më 28 Nëntor të vitit të kaluar, pra në Ditën e Pavarësisë së Shqipërisë. Ishte një datë tjetër historike që bashkoi sërish Moisiun me Berishën. Presidenti Moisiu, kryeministri Berisha dhe kryeparlamentarja Topalli kanë parakaluar së bashku në nderim të Dëshmorëve të Atdheut. Ata kanë zgjedhur mesa duket pikërisht 5 Majin për t’u paraqitur së bashku, ndërsa në mjaft raste kanë shmangur ceremoni të ndryshme pikërisht për këtë fakt, për të mos qenë së bashku, gjë që erdhi pas disa akuzave dhe sulmeve që kryeministri, por edhe kryeparlamentarja ndërmorën ndaj Presidentit Moisiu dhe pas disa vendimeve të qeverisë të kthyera mbrapsht prej kreut të shtetit.

Homazhet

Dita e Dëshmorëve ka bashkuar dje krerët e lartë të shtetit, mes të cilëve prej kohësh ka pasur mungesë komunikimi. Presidenti Alfred Moisiu, në nderim të kujtimit të Dëshmorëve të Atdheut bëri homazhe dhe vendosi një kurorë me lule në monumentin “Nënë Shqipëri”. Në ceremoninë solemne me këtë rast ishin të pranishëm kryetarja e Kuvendit, Jozefina Topalli, kryeministri Sali Berisha, ministri i Mbrojtjes, Fatmir Mediu, shefi i Shtabit të Përgjithshëm, gjeneral Luan Hoxha. Kryetari i shtetit, pasi u përshëndet nga afër dhe uroi përzemërsisht veteranët të luftës dhe familjarë të dëshmorëve të mbledhur në këtë ditë të shënuar, shprehu respektin për të gjithë ata që dhanë jetën për kombin shqiptar, çlirimin e vendit, për ndërtimin e demokracisë, ruajtjen e rendit dhe për zhvillimin e Shqipërisë.

Deklarata

“Në këtë ditë përkujtimore, ne i bëjmë homazh sakrificës së këtyre njerëzve, gjakut që ata kanë derdhur dhe e kanë bërë këtë thjesht dhe vetëm për t’i shërbyer Shqipërisë”, tha Presidenti. Më tej, Moisiu u shpreh se, “kjo sakrificë duhet të na shërbejë dhe të na vlejë të gjithëve, sidomos brezit të ri, edhe si një mesazh për të punuar e kontribuar për zhvillimin e vendit”.

Opozita bën homazhe e ndarë nga mazhoranca

E ndarë në ceremoni ka marrë pjesë opozita. Pasi kanë mbaruar homazhet kryeministri dhe Presidenti, në Varrezat e Dëshmorëve kanë mbërritur krerët e opozitës. Në një prononcim për mediat, kryetari i Partisë Socialiste, Edi Rama, u shpreh se, “kjo ditë është një festë për t’u thënë të gjithëve se liria dhe e ardhmja jonë evropiane e ka në këtë faqe të lavdishme të historisë sonë një nga pikat e referimit”. Ndërkaq, kreu i PS-së, ka bërë edhe një koment politik. “Koha e ndarjes nga politika e vjetër po afron me shpejtësi”, tha Rama. Në respekt të të rënëve në Luftën Antifashiste Nacional-Çlirimtare, edhe kryetari i LSI-së, Ilir Meta, i shoqëruar edhe nga nënkryetarja e LSI-së, Filloreta Kodra, vendosën një kurorë me lule pranë monumentit “Nënë Shqipëri”. Në një prononcim për mediat, Meta u shpreh se, “në këtë ditë të rëndësishme për vendin dhe për popullin shqiptar, në emër të LSI-së dua të shpreh mirënjohjen më të thellë për të gjithë dëshmorët dhe heronjtë e Luftës Antifashiste Nacional-Çlirimtare”.


Tirana Observer

[Brari]

gazeta Sot

Para zgjedhjes së Presidentit, duhet ligji organik për funksionimin Institucionit të Presidencës

07 May 2007

Nga Kastriot Myftaraj

- Nga të gjitha institucionet kryesore të shtetit shqiptar, Presidenti i Republikës është i vetmi për të cilin nuk ka një ligj organi derivativ ku të përcaktohen modalitetet sesi funksionon institucioni i kreut të shtetit, në pajtim me dispozitat kushtetuese për kompetencat e Presidentit të Republikës.Kjo ka çuar në situata paradoksale, si ajo ku Presidenti i Republikës ka vonuar për shumë muaj dekretimin e ambasadorëve, me arsyetimin se ligji, i cili në fakt mungon, nuk i përcakton afat brenda të cilit duhet të shprehet. Edhe në rastin e vendimit të vet për mosshkarkimin e Prokurorit të Përgjithshëm, Presidenti i Republikës u shpreh se ligji nuk e detyron të japë shpjegime se përse e ka marrë këtë vendim. Është ironike që Kushtetuta e Shqipërisë e detyron cilindo gjyqtar të thjeshtë që t’i arsyetojë vendimet e veta, ndërsa kreut të shtetit, për mungesë të një ligji organik, i është krijuar komoditeti që të japë vendime pa shpjeguar se përse ka vendosur kështu. Gjithashtu, është absurde, që për mungesë të një ligji organik që të përcaktojë afate paraprake për paraqitjen e kandidatëve, bëhen Presidentë kandidatë të orëve të fundit si Moisiu, për të cilët deputetët kanë vetëm disa orë kohë për t’i shqyrtuar. Dhe pastaj ironikisht, Moisiu, për të cilin deputetët kanë patur vetëm pak orë kohë në disponim për ta shqyrtuar si kandidaturë, thotë se i duhen kohë, shpesh shumë muaj, për të shqyrtuar kandidaturat e ambasadorëve. E vërteta është që konflikti mes Presidentit me qeverinë dhe opozitën në periudha të ndryshme dhe konflikti mes palëve të politikës për Presidentin, në një masë të madhe është favorizuar nga mungesa e një ligji organik për funksionimin e kreut të shtetit, që do të përcaktonte qartë mënyrën e ushtrimit të kompetencave kushtetuese nga ana e Presidentit. Ligji organik për funksionimin e Presidentit të Republikës si institucion, duhet të ishte bërë me miratimin e Kushtetutës, edhe për shkak se kompetencat e Presidentit të Republikës atje janë artikuluar në mënyrë evazive dhe që le vend për interpretime kontradiktore. Kështu, midis Presidentit nga njëra anë dhe qeverisë e mazhorancës parlamentare nga ana tjetër, disa herë, si në qeverisjen para zgjedhjeve të para vitit 2005, ashtu dhe pas tyre, ka pasur konflikt për çështje kompetencash që kanë shkuar në Gjykatën Kushtetuese. Të gjitha këto kanë ndodhur për shkak se nuk ka një ligj organik derivativ që të saktësojë modalitetet dhe kuptimin e koncepteve në të cilat janë artikuluar në Kushtetutë kompetencat e Presidentit. Gjykata Kushtetuese, në vendimin për çështjen e konfliktit të kompetencave mes Presidentit të Republikës dhe Kuvendit, shpallur në 18 janar 2005, pranon se: «Gjykata Kushtetuese e sheh me vend të përsërisë qëndrimin e saj se çdo dispozitë e Kushtetutës duhet të interpretohet në mënyrë të tillë që të jetë e pajtueshme me parimet themelore kushtetuese. Kjo për arsye se, siç pranohet në doktrinën dhe jurisprudencën kushtetuese, çdo dispozitë kushtetuese është në një lidhje të caktuar me dispozitat e tjera, dhe së bashku, ato formojnë një entitet. Për pasojë, asnjë dispozitë e Kushtetutës nuk mund të nxirret jashtë kontekstit të saj dhe të interpretohet më vete. Në këtë linjë duhet të interpretohen edhe dispozitat objekt shqyrtimi». Kështu foli Gjykata Kushtetuese! Shumë bukur! Duke qenë se sipas nenit 1 të Kushtetutës Shqipëria është përcaktuar si një republikë parlamentare, çka do të thotë se është parlamenti ajo qendër pushteti që prevalon dhe Presidenti ka një rol honorifik, më së shumti atë të një noteri të parë të republikës, atëherë në këtë frymë duhet që Presidenti i Republikës t’i ushtrojë kompetencat e veta. Kështu, kur në dispozitat kushtetuese për kompetencat e Presidentit thuhet se ai emëron Prokurorin e përgjithshëm me pëlqimin e Kuvendit, kjo duhet kuptuar se Kuvendi jep pëlqimin për emrin e personit, duke e përcaktuar emrin, ndërsa Presidenti si noteri i parë i republikës formalizon vullnetin e parlamentit si institucioni suprem në një republikë parlamentare. Në të njëjtën mënyrë do të duhej të kuptoheshin dhe kompetencat presidenciale për emërimin e gjyqtarëve të Gjykatës Kushtetuese dhe të Gjykatës së Lartë, që emërohen nga Presidenti me pëlqimin e Kuvendit, ose emërimi i ambasadorëve, si dhe emërimi i drejtorit të SHISH, që emërohet nga Presidenti me propozim të kryeministrit, Shefit të Shtabit të Përgjithshëm. Por, si ish-Presidenti Mejdani dhe në mënyrë të veçantë Presidenti Moisiu kanë treguar prirjet për t’i interpretuar kompetencat e Presidentit si substanciale, pra sipas modelit të republikës presidenciale. Pra ata i interpretojnë kompetencat e tyre se, kur thuhet se Presidenti emëron Prokurorin e Përgjithshëm, gjyqtarët e Gjykatës së Lartë dhe asaj Kushtetuese, etj., sikur kanë të drejtë të përcaktojnë emrat e personave, çka do të thotë se Presidenti del shumë përtej kompetencave ceremoniale. Në të njëjtën frymë i interpreton Presidenti, sot Moisiu dhe para tij Mejdani, edhe kompetencën e tij për të emëruar ambasadorët, e paraqitur nga qeveria etj. Kryetarin e SHISH të propozuar nga kryeministri, shefin e shtabit të përgjithshëm, të propozuar po nga kryeministri, pra sikur Presidenti ka të drejtë të shqyrtojë personalitetin dhe veprimtarinë e personave të paraqitur për dekretim dhe jo vetëm nëse plotësojnë disa kritere të përgjithshme që duhen për postin në fjalë si p.sh. shkollimi, shtetësia shqiptare e kështu me radhë. Presidentin Moisiu e ka ndihmuar për të uzurpuar kompetenca dhe nga Gjykata Kushtetuese. Në vendimin e përmendur më lart Gjykata Kushtetuese bie në kundërshtim me rregullin e pranuar nga vetë ajo për interpretimin e kompetencave të Presidentit sipas frymës së Kushtetutës, kur shkruan: “Në mënyrë më të detajuar, çështja shtrohet, nëse i përket Presidentit të Republikës përgjegjësia për të zgjedhur kandidatin për gjyqtar, dhe se Kuvendi i Shqipërisë duhet të kufizohet me shqyrtimin e çështjes, vetëm në aspektin formal, d.m.th., nëse janë respektuar kriteret kushtetuese e ligjore të kërkuara, apo, ka të drejtë ta shqyrtojë zgjedhjen e bërë edhe në këndvështrim të meritës, duke pasur mundësi edhe të refuzojë emërimin e gjyqtarit. Pra, Kushtetuta (nenet 125/1 e 136/1) kërkon një pëlqim substancial, midis Presidentit të Republikës dhe Kuvendit të Shqipërisë për zgjedhjen e gjyqtarit, duke i atribuuar Kuvendit të Shqipërisë një kompetencë të vërtetë për të penguar emërimin e tyre apo ka dashur t’i atribuojë këtij organi vetëm një kompetencë të kontrollit formal, pra, një kontroll thjesht juridik të zgjedhjes së bërë nga ana e Presidentit të Republikës”. Në rast se duhet të jetë kështu atëherë duhet ndryshuar neni 1 i Kushtetutës dhe Shqipëria nuk duhet të përcaktohet më si republikë parlamentare, pasi realisht pas këtij vendimi të Gjykatës Kushtetuese nuk është më. Kur Gjykata Kushtetuese jep vendime të tilla (ky nuk është i vetmi) ajo duhej të sugjeronte që Kuvendi të bëjë një ligj organik për funksionimin e institucionit të Presidentit të Republikës, se nuk mund të kemi republikë gjysmëpresidenciale me vendime të Gjykatës Kushtetuese, por nëse duhet ta kemi, duhet ta kemi me ligj. Pra, ishte dashur që të kishte një ligj derivativ në raport me Kushtetutën, që t’i saktësonte kompetencat e Presidentit në frymën e kësaj dispozite. Në mungesë të këtij ligji, do të krijoheshin hapësira për abuzime me kompetencat presidenciale, që do të joshnin ata që do të bëheshin presidentë t’i përdornin ato për të uzurpuar kompetenca dhe Moisiu e çoi deri në kulm këtë uzurpim, të filluar nga Mejdani. Sa për Berishën, ai u akuzua se donte të ligjësonte një presidencë të fortë me projektkushtetutën e vitit 1994, çka sigurisht është një gjë e keqe nga pikëpamja e një republike parlamentare (edhe pse me projekt-kushtetutën e vitit 1994 Shqipëria nuk përcaktohej si e tillë), por kjo në një aspekt është më e mirë se ta bësh këtë gjë në mënyrë të paligjshme, kur Kushtetuta e përcakton shtetin si republikë parlamentare, siç bënë pasardhësit e tij. Arsyeja për të cilën nuk është bërë deri më sot një ligj organik për funksionimin e institucionit të Presidentit të Republikës është se është synuar që të zgjerohet pushteti i Presidentit me anë interpretimesh të dispozitave evazive mbi kompetencat e Presidentit, si dhe me anë të vendimeve të Gjykatës Kushtetuese. Interpretimi i dispozitave të një kushtetute supozohet të bëhet sipas frymës në të cilën është ndërtuar ajo. Dhe kur shteti përcaktohet që në nenin 1 të Kushtetutës si republikë parlamentare, atëherë duhet që kompetencat e Presidentit të interpretohen si honorifike. Gjatë Presidencës «Moisiu» është parë prirja për t’i interpretuar kompetencat e Presidentit nga pikëpamja e një republike gjysmëpresidenciale dhe madje presidenciale, në të cilën ai është mbështetur dhe nga Gjykata Kushtetuese. Është shumë preokupuese që Gjykata Kushtetuese, anëtarët e së cilës, sipas Kushtetutës, emërohen nga Presidenti me pëlqimin e Kuvendit (derisa bëhet fjalë për «emërim» nuk ka kuptim që të ketë «pëlqim» se me emërimin marrin fund gjërat), në të gjitha rastet kur ka pasur konflikt kompetencash mes Presidentit të Republikës dhe Kuvendit, ose mes Presidentit dhe qeverisë, si në kohën kur në pushtet ishte PS, ashtu dhe kur në pushtet është PD, ka dhënë vendime në favor të Presidentit të Republikës. Është e kuptueshme prirja e Gjykatës Kushtetuese për të mbështetur Presidentin i cili i emëron anëtarët e saj, duke u krijuar një aleancë abuzive mes Presidentit dhe Gjykatës Kushtetuese, që mundësohet nga fakti se nuk ka një ligj organik për Presidentin e Republikës ku të përcaktohen qartë kompetencat e tij dhe mënyra e ushtrimit të tyre. Në mungesë të një ligji për funksionimin e institucionit të Presidentit të Republikës janë krijuar situata nga më absurdet antikushtetuese, si ajo kur Presidenti Moisiu e paraqet veten si garant i zbatimit të Kushtetutës dhe opozita e majtë i kërkon që ta luajë këtë rol, të cilin edhe mazhoranca është shprehur se ia njeh ex officio. Kjo është antikushtetuese, pasi Presidenti mund të pretendojë që ta luajë këtë rol vetëm kur kjo gjë është e fiksuar në Kushtetutë. Në Shqipëri Presidenti ka pasur atributin e garantit të zbatimit të Kushtetutës sipas Dispozitave Kryesore Kushtetuese të miratuara në vitin 1991. Neni 28 i këtyre Dispozitave thoshte se Presidenti: «Siguron respektimin e këtij Ligji, të ligjeve të tjera dhe të drejtave e lirive të shtetasve». Por, në atë kohë nuk kishte Gjykatë Kushtetuese që normalisht duhet t’i ketë këto atribute në një republikë parlamentare dhe Shqipëria nuk përcaktohej literalisht si republikë parlamentare. Në Projekt-kushtetutën që u kundërshtua me referendumin e vitit 1994, Presidenti përcaktohej si garant i zbatimit të kushtetutës në nenin 84 që thoshte: «Presidenti i Republikës garanton respektimin e kushtetutës dhe të ligjeve». Por, sipas Kushtetutës që është në fuqi në Shqipëri, asaj të miratuar në vitin 1998, Presidenti nuk përcaktohet si garant i zbatimit të Kushtetutës, për çka ai nuk mund ta pretendojë këtë atribut. Edhe më alarmuese është prirja e Presidentit Moisiu, i cili duke përfituar nga mungesa e një ligji organik për funksionimin e institucionit të kreut të shtetit, i ka njohur vetes të drejtën për t’u bërë interpret i Kushtetutës me atributet e një lloj paragjykate kushtetuese, në raport me parlamentin, duke kthyer mbrapsht ligje për mospajtim me Kushtetutën, siç bëri në rastin e ligjit për legalizimet, në fillim të këtij viti. Këtu kemi një uzurpim të kompetencave të Gjykatës Kushtetuese. Në rast se Presidenti paska kompetencë (të pashkruar) për t’u shprehur për pajtimin ose jo të ligjeve me Kushtetutën, atëherë ç’kuptim ka që në nenin 134 të Kushtetutës Presidenti përcaktohet si i pari nga subjektet që mund të venë në lëvizje Gjykatën Kushtetuese për të shqyrtuar një çështje? Në mungesë të ligjit organik për institucionin e Presidentit, Moisiu ka prirjen për të bërë interpretimin e Kushtetutës, sipas interesit të vet, me anë të një këshilli «orakujsh» të quajtur konstitucionalistë, që përgjithësisht janë disa dinozaurë të jurisprudencës komuniste, të shkolluar në ish-Bashkimin Sovjetik në kohën e Stalinit si Njazi Jaho, apo si Luan Omari. Kushtetuta, që është ligji themeltar i një vendi, aq më tepër kur është miratuar me referendum popullor, duhet të jetë një tekst i shkruar qartë dhe i kuptueshëm dhe jo një tekst ezoterik, që duhet interpretuar sipas një kabalistike juridike. Në rast se këta të ashtuquajtur konstitucionalistë do të qenë burra të mirë, ata do t’i sugjeronin Presidentit që të kërkonte nga Kuvendi që të bënte një ligj organik për funksionimin e institucionit të kreut të shtetit. Një tjetër situatë antikushtetuese që krijohet nga mungesa e një ligji organik të tillë është se Kushtetuta e Shqipërisë nuk i ka përcaktuar Presidentit asnjë atribut në sferën e politikës së jashtme, madje në kompetencat e tij nuk është futur as shprehja e përgjithshme, merr pjesë në përcaktimin e drejtimeve kryesore të politikës shtetërore, që do t’i mundësonte Presidentit të vepronte në sferën e politikës së jashtme. Neni 100 i Kushtetutës të drejtën e përcaktimit të politikës së shtetit ia njeh vetëm Këshillit të Ministrave, kur thotë: «Këshilli i Ministrave përcakton drejtimet kryesore të politikës së përgjithshme shtetërore». Në anën tjetër, neni 94 i Kushtetutës thotë se Presidenti nuk mund të ushtrojë kompetenca të tjera përveç atyre që i njihen shprehimisht me Kushtetutë dhe që i jepen me ligje të nxjerra në pajtim me të, çka do të thotë se Presidenti nuk ka të drejtë të marrë pjesë në formulimin dhe shprehjen e politikës së jashtme të vendit. Në këto kushte Presidenti dhunon kushtetutën duke bërë çdo lloj deklarata për politikën e jashtme në takim me shtetarët e huaj, pasi Kushtetuta, në nenin 94, thotë se: “Presidenti i Republikës nuk mund të ushtrojë kompetenca të tjera përveç atyre që i njihen shprehimisht me Kushtetutë dhe që i jepen me ligje të nxjerra në pajtim me të”. Kështu, kur Presidenti Moisiu të presë Presidentin amerikan Bush në Tiranë, Moisiu do të dhunojë Kushtetutën në çdo fjalë që do të thotë për politikën e jashtme. Në të vërtetë nevoja e një ligji organik për funksionimin e institucionit të kreut të shtetit mund të konsiderohet si kërkesë e Kushtetutës neni 94, i së cilës thotë: “Presidenti i Republikës nuk mund të ushtrojë kompetenca të tjera përveç atyre që i njihen shprehimisht me Kushtetutë dhe që i jepen me ligje të nxjerra në pajtim me të”. Sigurisht këtu është fjala për ligjet organike për funksionimin e institucioneve në lidhje me të cilat ka kompetenca Presidenti i Republikës, por logjika të thotë se fjala duhet të jetë edhe për ligjin organik për kreun e shtetit. Ky ligj organik nuk është bërë se në Kushtetutë kompetencat e Presidentit janë formuluar dhe shpërndarë me shumë dinakëri, për të krijuar përshtypjen se Presidenti ka vetëm pushtet ceremonial. Në nenin 92, që mban titullin “kompetencat e Presidentit të Republikës” janë përfshirë vetëm gjysma e kompetencave të Presidentit, ndërsa të tjerat janë shpërndarë në dispozita të tjera. Në rast se do të bëhej një ligj organik për funksionimin e kreut të shtetit, atje do të mblidheshin të gjitha kompetencat e tij të shpërndara në Kushtetutë, si dhe do të formuloheshin detyrimisht sipas interpretimeve të Gjykatës Kushtetuese. Kështu do të binte “gjethja e fikut” e Presidentit ceremonial dhe do të zbulohej se ai ka shumë kompetenca dhe shumë substanciale, çka do të jepte alarmin se republika parlamentare ka marrë fund. Kombinimi i Presidentit realisht të fuqishëm me Gjykatën Kushtetuese praktikisht të varur prej tij dhe me Prokurorin e Përgjithshëm pa mandat të limituar në kohë dhe me fatin e tij që është në duart e Presidentit, si dhe me një kryetar SHISH po të tillë, është një skemë e gatshme dhe shumë konvenuese për një autokraci presidenciale. Ligjin organik për funksionimin e kreut të shtetit duhet ta sugjerojë Presidenti Moisiu në mesazhin e vet të largimit, nëse do të bëjë diçka konstruktive duke ikur, si dhe duhet ta kërkojë Presidenti pasardhës me t’u zgjedhur ose para se të zgjidhet. Në këtë rast nuk vlen alibia se edhe vende të tjera nuk kanë një ligj të tillë, se parimi është që ligjet bëhen kur del e nevojshme të bëhen, ndërsa nuk bëhen kur gjërat funksionojnë pa probleme për shkak të përgjegjshmërisë së njerëzve, siç ndodh në Britaninë e Madhe ku as nuk ndihet nevoja e një Kushtetuta si një tekst integral. Në Shqipëri ligji organik për funksionimin e kreut të shtetit duket të jetë mëse i nevojshëm. Në rast se ky ligj nuk bëhet se ka ambasada të huaja që duan ta përdorin Presidentin për të ushtruar autokraci by proxy, atëherë kjo është një çështje tjetër, që meriton analizë më vete.

[Brari]

RD

E papranueshme heshtja juaj zoti President


Ilir RUSMALI*


Më datë 21.4.2007, kam vënë në dijeni opinion publik, lidhur me fakte të rënda dhe tepër kompromentuese, që lidhin veprimtarinë e gjyqtarit Artan Gjermeni, anëtar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, me favorizimin, mbështetjen dhe bashkëpunimin me një nga bandat kriminale më të rrezikshme në Shqipëri, prej më shumë se një dekadë.

Faktet kanë lidhje me lirimin nga burgu të njërit nga anëtarët e bandës së Lushnjës, i cili, sipas dëshmisë së dhënë para gjykatës, rezulton se është liruar nga gjyqtari Artan Gjermeni, pas ndërhyrjes së Enver Dondollakut, njërit nga eksponentëve kryesorë të kësaj bande.

Siç provohet nga inspektimi i kryer nga Inspektoriati i Ministrisë së Drejtësisë, favorizimi është kryer në kundërshtim të hapur me rregullat proceduriale, për caktimin e gjyqtarit të çështjes.

Përveç kësaj gjyqtari Gjermeni, është bërë objekt i debatit publik edhe për shkak të botimit në median e shkruar të përgjimeve telefonike, të kryera nga autoritete italiane të hetimit, sipas të cilave Artan Gjermeni cilësohet në bisedë midis Aldo Bares dhe Enver Dondollakut, si zyrtar në shërbim të tyre.

I nderuar Zoti Kryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë,

Rastet e sipërcituara njollosin rëndë dhe në mënyrë të patolerueshme figurën dhe funksionin e gjyqtarit. Në rast se, ndaj tyre nuk veprohet me urgjencë ato njollosin në mënyrë të patolerueshme pushtetin gjyqësor, sistemin e drejtësisë dhe funksionin e KLD-së në raport me të.

Për këtë arsye në datë 21.4.2007, kam kërkuar publikisht ndërhyrjen e Presidentit të Republikës dhe Prokurorit të Përgjithshëm, për dënimin publik, të veprimtarisë së këtij gjyqtari në shërbim të bandave kriminale, angazhimin e tyre personal për marrjen e masave, për largimin nga pushteti gjyqësor, largimin nga Këshilli i Lartë i Drejtësisë dhe procedimin e tij.

Thirrja publike e ministrit të Drejtësisë, është shoqëruar deri më sot nga heshtja e papranueshme e Presidentit të Republikës dhe mosveprimi fajtor i Prokurorit të Përgjithshëm.

Për këto arsye në mbështetje të kompetencës që ligji i jep ministrit të Drejtësisë, pika 2, neni 19, Ligji nr.8811, datë 17.5.2001, "Për organizimin dhe funksionimin e Këshillit të Lartë të Drejtësisë", të ndryshuar, kërkoj nga ana Juaj, thirrjen urgjente të mbledhjes së Këshillit të Lartë të Drejtësisë, me rend dite: "Shkarkimin nga detyra të gjyqtarit Artan Gjermeni, në bazë të pikës 6, të nenit 147, të Kushtetutes, me motivacionin "Për akte e sjellje që diskretitojnë rëndë pozitën dhe figurën e gjyqtarit"''.

Provat e mbledhura dhe të bëra publike deri më tani janë mëse të mjaftueshme për Këshillin e Lartë të Drejtësisë, për të vendosur shkarkimin nga detyra të gjyqtarit Artan Gjermeni.

Tendenca e shfaqur nga eksponentë të Këshillit të Lartë të Drejtësisë, për të futur procesin e procedimit në rrugën e zvarritjeve burokratike duhet të konsiderohet e papranueshme në radhë të parë nga Presidenti i Republikës.

I Nderuar Z. President i Republikës,

Shqiptarët, sot më shumë se kurrë duhet të shohin se instancat më të larta që drejtojnë drejtësinë në vend nuk pajtohen me korrupsionin, me lidhjet dhe bashkëpunimin e gjyqtarëve me krimin, nuk pajtohen me padrejtësinë.

Shqiptarët kanë nevojë që Presidenti i Republikës të dalë publikisht, të denoncojë dhe të distancohet me përbuzje, jo vetëm ndaj fenomenit të "kapjes", por, edhe ndaj individëve të "kapur". Prandaj është e domosdoshme që mbledhja e Këshillit të Lartë të Drejtësisë të zhvillohet në prezencë të mediave.

Me bindjen për angazhimin dhe përgjegjësinë e përbashkët institucionale për çështjen, bashkëngjitur do të gjeni materialet provuese. Mbetem në pritje të zhvillimit të mbledhjes, sipas afateve ligjore brenda ditës së enjte datë 11.5.2007.


Letra që ministri i Drejtësisë i ka dërguar Presidentit për thirrjen e mbledhjes së Këshillit të Lartë të Drejtësisë

[TOKE GEGA]

BERISHA ,LUFTE NE TE GJITHA DREJTIMIT KRIMIT TE ORGANIZUAR NGA PARTIA

SOCJALISTE!!!



MOISIU MBROJTE ME TE GJITHA MJETET KRIMIT TE ORGANIZUAR PARTIA E TIJ!!!!!


Ilir Rusmali e ka një gjyq dhe një dënim të gatshëm


Nga Mero Baze


Ministri i Drejtësisë, Ilir Rusmali, ka thënë publikisht disa fakte të rënda. Ka thënë që një i akuzuar për trafik droge në Itali është liruar nga gjykata shqiptare me kërkesë të prokurorisë, pasi burgu i krijonte shqetësime nervore. Ka thënë se është liruar një tjetër i dënuar me 22 vite burg në Itali thuajse pa arsye fare. Ka thënë se kryeprokurori dhe presidenti janë vënë menjëherë në dijeni për këto skandale dhe nuk kanë reaguar.Të tjerat që ka thënë për Gjermenin dhe bashkëpunimin e prokurorisë me grupe kriminale janë të vjetra dhe nuk thonë ndonjë gjë të re. Pasi ka thënë gjithë këto gjëma publikisht, bazuar në fakte, dosje dhe emra konkretë, kryeprokurori më në fund ka reaguar. Natyrisht, nuk ka thirrur për hetime Gjermenin, as të liruarit që kanë qenë të dënuar, as gjykatësit dhe prokurorët që kanë bërë masakrën. Ka thirrur për të hetuar ministrin e Drejtësisë!

Kjo nuk është ndonjë gjëmë e madhe. Ministri i Drejtësisë thjesht do të mbledhë tufën e fakteve dhe do t`ia lërë në tavolinë prokurorëve që kanë liruar kriminelët. Sipas traditës së prokurorëve të Sollakut, pas kësaj, ata do t`iu telefonojnë të liruarve dhe do t`i qetësojnë se nuk ka ndonjë gjë të re në dosje veç fakteve që kanë patur, ndaj të rrinë të qetë. Në të vërtetë, duhet të bënin të kundërtën, ata dhe shefat e tyre.

Normalisht, presidenti dhe kryeprokurori, kur dëgjojnë fakte të tilla nga ministri i Drejtësisë, fillimisht duhet ta përgëzojnë atë publikisht dhe t`i japin mbështetje. Arsyeja e parë pse duhet ta bëjnë këtë, është se ai po vë gishtin jo mbi njerëz të zakonshëm, por mbi grupe kriminale që kanë mposhtur shtetin, drejtësinë dhe administratën e drejtuar nga këto dy zyrtarë që ishin gati ta hanin të gjallë ministrin e Drejtësisë, kur shqiptonte fakte kundër kriminelëve. Nëse Dhori Sollaku dhe Alfred Moisiu nuk do të ishin të përfshirë, ata duhet ta përgëzonin, së paku për t`iu treguar kriminelëve se beteja me ta është betejë shtetërore dhe jo betejë politike. Por Dhori Sollaku jo vetëm që nuk e bëri këtë, por i qetësoi dukshëm njerëzit e liruar nga burgu prej prokurorisë së tij, duke iu thënë se këto janë akuza politike. Pra, në njëfarë mënyre ai shpalli publikisht aleancën e tij me figurat e krimit në Shqipëri, duke iu lënë të kuptojnë atyre se kushdo që do t`ju sulmojë, ju sulmon politikisht, e jo se keni bërë krim.

Të njëjtin kuptim kishte dhe heshtja prej matufi e presidentit Moisiu. I njohur tashmë për amnistitë e tij spektakolare, duke nxjerrë nga burgu drogmenë dhe vrasës, që iu ka falur 90 për qind të dënimit, natyrisht kundrejt shpërblimit, tani bën si i hutuar, kur dëgjon se dhe të tjerë si ai në sistemin e drejtësisë paskan bërë kërdinë duke liruar vrasës dhe trafikantë nga burgu. Nuk di, nëse e ka nga xhelozia apo meditimi se kush i paska marrë paratë e këtyre që janë liruar, por di të them se, kur ministri i Drejtësisë vuri gishtin mbi plagë dhe tregoi çfarë ka ndodhur, ai nuk ishte me ministrin, por me të akuzuarit prej tij. Ishte me të liruarit nga burgu.

Ka gjithashtu dhe një arsye në dukje banale, por që i përshtatet karakterit të këtyre dy personazheve, që duhet të shtynte Dhori Sollakun dhe Alfred Moisiun ta mbështesnin ministrin e Drejtësisë. Arsyeja është se ata janë në fund të mandatit të tyre. Pas një muaji, Alfred Moisiu nuk do të jetë më president dhe Dhori Sollaku natyrisht nuk do të jetë më kryeprokuror. Kështu si kanë vepruar ata, me pazare për të liruar kriminelët nga burgu, janë të rrezikuar fizikisht, pasi, kur të mos kenë më pushtet, nuk është çudi që kriminelët e liruar të kujtohen për harxhimet që kanë bërë për të dalë nga burgu dhe t`iu trokasin në derë si përgjegjës për ato harxhime. Është dhe në interesin e tyre banal që të bashkohen me ato forca progresive që duan të vendosin shtetin ligjor dhe të kenë të sigurt të paktën jetën e familjeve të tyre. Familja e Dhori Sollakut e ka pësuar njëherë nga kjo skenë. Një vrasës, të cilin vazhdon ta mbrojë me delikatesë Dhori Sollaku për motive që i di vetëm ai, ka kaluar plumbin para fytyrës së vajzës dhe gruas së tij për shkaqe ende misterioze për të viktimizuar shoferin e tij. Për cilindo që njeh sado pak historinë e veprimit të mafias, e merr atë si një sinjal për pazaret e prishura nga familja Sollaku. Kjo skenë mund të jetë dhe më e dhimbshme, kur Dhori Sollaku mund të mos jetë më prokuror. Për këtë aryse, ai duhet të ishte në krah të ministrit të Drejtësisë, kur bëri denoncimin dhe jo t`iu vinte mburojë politike të akuzuarve dhe të dënuarve të drejtësisë. Të hetosh Ilir Rusmalin në vend të Artan Gjermenit, Erjon Braçes, Edi Ramës dhe të tjerëve, që iu kanë dalë emrat te përgjimet e shërbimit sekret italian për lidhje me një bandë kriminale në Shqipëri, është cinizëm i ushqyer nga mbrojtja politike e krimit. Por problemi është se Ilir Rusmali me atë deklaratë publike ka çelur procedurat e një gjyqi të madh në këtë vend, përballjen e tij me mafian. Ai ka investuar aty personalitetin e tij, por ka vënë pikëpyetje dhe për jetën e tij. Gjyqin ndaj tij tashmë e ka në dorë mafia, ata që janë prekur nga denoncimi publik që iu bëri. Ata me siguri e kanë në kokë dhe një dënim për të. Për të qenë të lirë, ata kanë paguar një çmim të madh, i cili mund të ketë bërë pis jo vetëm Moisiun, Sollakun dhe aparatçikët e tyre, por dhe njerëz të administratës së zotit Rusmali. Ky çmim natyrisht që nuk injorohet. Ilir Rusmali është i dënuari i tyre i parë. Është fatalitet i madh që bashkë me ta në një mendje, në një linjë veprimi dhe mendimi është dhe Dhori Sollaku dhe Alfred Moisiu, njëri akoma kryeprokuror dhe tjetri akoma president.