Marrdheniet Greko-Shqiptare. Nga mitet ne realitet.

[BOKE]

KUR DO TË THUHET “SHQIPARËT VRANË CA GREKËR”?!.....



E përfytyroj reagimin e vrullshëm të opinionit ndërkombëtar, atë mediatik, politik e diplomatik (e pse jo edhe fizik), nëse kufitarët shqiptarë (po të kishte natyrisht) do të vrisnin me plumba mbas koke disa grekër që gjendeshin në tokën shqiptare.

E përfytyroj inatin dhe hakmarrjen greke me të gjitha format, popullore e shtetërore, nëse policët shqiptarë do thyenin krahët, kafkat, do të ndalonin brenda tokës shqiptare.

E përfytyroj skandalin që do të plaste nëse nëpër malet, shtigjet apo rrëpirat e tokës shqiptare, do të gjendeshin disa kufoma grekësh të dekompozuara, mbasi ishin rrahur mizorisht dhe mbytur nga uniformat shqiptare.

Ashtu siç e kam të qartë angazhimin total të institucioneve shtetërore e joshtetërore, mediatike e propagandistike, në mjedisin shqiptar për të denoncuar, anatemuar dhe penalizuar të gjithë shoqërinë shqiptare për barbari, antihumanizëm, anticivilizim, (e pse jo edhe për terrorizëm islamik!), - nëse mbi ndonjë apo disa grekë do të ushtrohej dhunë, terror, grabitje, apo do të privoheshin nga jeta, prej shqiptarëve.

Por, në praktikën e këtyre viteve të mjerueshme “tranzicioni” (për ku vallë?!), është vërejtur e kundërta, dhe gjithçka është luajtur në kurrizin e shqiptarëve prej grekëve, kështu që opinioni dhe institucionet greke, europiane dhe shqiptare, nuk janë vënë përpara detyrimit të tillë.

Janë vrarë shqiptarë me dhjketëra e qindra, janë zhdukur, janë përdorur për transplatim organesh, janë rrahur, masakruar, përdhunuar, gjymtuar, djegur me napalm, grabitur, injoruar..... dhe me pas është ngritur edhe fushata denigruese ndaj shoqërisë shqiptare në përgjithësi. Vetë shteti i tyre domethënë teorikisht i shqiptarëve, është paraqitur inert, mospërfillës, e deri cinik ndaj nënshtetasve të vet.

Edhe në rastet e ditëve të fundit, ku janë rrahur deri në gjymtim disa shqiptarë, ku një të riu nga Kukësi i pritet në mes jeta ende pa e filluar atë mirë, me një plumb mbas koke, ndërsa një tjetër rezulton i zhdukur, ku institucionet greke shfaqen me fytyrën e tyre të vërtetë prej terroristësh duke u tallur me viktimat e tyre, - shpërfaqin të njëjtat imazhe të një telenovele të pambarimtë, të dhimbshme e të përgjakshme për shqiptarët.

Ndërkohë që institucionet shqiptare reagojnë mjerueshëm duke u përpjekur të vënë në pah, në rradhë të parë, marrëdhëniet e ngrohta dhe miqësore që ekzistokan midis dy shtetesh dhe protestojnë tepër vakët duke kërkuar që, për hir të këtyre marrëdhënieve, të vihet dorë mbi këto ngjarje.

Edhe pse këto ngjarje janë një dukuri e njëtrajtshme për vite e vite me rradhë, dëshira servile e këtyre institucioneve (të politikës, diplomacisë, qeverisë, medias, grupeve joqeveritare të të drejtave të njeriut, etj.) që përfaqësojnë fiktivisht Shqipërinë është ta paraqesin rastin e fundit si një incident të thjeshtë e të shkëputur prej praktikës së natyralizuar tashmë të palës greke.

Dhe pala greke, e mësuar me mjeraninë dhe shtirjen sipërfaqësore të tyre, me mosseriozitetin dhe mungesën e vullnetit për fuqi dhe dinjitet, me natyrën mercenare dhe sharlatane të këtyre institucioneve që kanë tradhëtuar qytetarët e tyre shqiptarë, për hir të interesave dhe vullneteve malinjë të individëve që i kanë shtënë në dorë ato, - mban të njëjtën linjë të cinizmit, nihilizmit, arrogancës dhe shpërfilljes totale për detyrimin dhe përgjegjësinë që mban për këto akte permamente terroriste.

Duket se edhe vetë shqiptarët janë mësuar tashmë me këtë lloj gjendje, ku grekët vrasin, rrahin gjymtojnë, grabisin, ku institucionet shqiptare tradhëtojnë dhe shesin interesat dhe jetët e shtetasve dhe shoqërisë së tyre, ku shteti grek i trajton si rajà të pavlerëshme, ku opinioni ndërkombëtar qëndron inert para jetëve dhe të drejtave njerëzore të shqiptarëve.

Duket se në psikologjinë e tyre ky lloj raporti i zhdrejtë mes atributeve të secilës palë, është pranuar si një fatalitet suprem i pashmangshëm që nuk mund të përmbyset, si një status i përdhunshëm prej të cilit nuk mund të iket, si një ndëshkim i “zotit” që duhet vuajtur pa bërë zë dhe pa ngritur dorë për ta ndalur.

Këta shqiptarë, aq të ashpër ndaj njëri-tjetrit, që në mungesë të ligjit dhe të shtetit vetëgjyqësohen dita-ditës (gjë që i ka dhënë shkas propagandës mediatike vendase e të huaj që t’i akuzojnë se ata nuk shkëputen dot prej kodeve zakonore, apo prej Kanunit), - përballë padrejtësive, vrasjeve, gjymtimeve, rrahjeve, përballë territorit grek janë të squllët, të pafuqishëm fizikisht e të pamundur psikologjikisht për të ndjekur të njëjtat norma si brenda vetes.

Është absurd që këtyre kohëve moderne të mendohet që vetëgjyqësia apo hakmarrja të shtrihet në përmasa të tilla sa policët, ushtarët grekë që vasin në kufi apo edhe në qendra urbane greke, të ndëshkohen privatisht prej të lënduarve shqiptarë.

Por, a nuk është absurd, madje barbari, që po në këto kohë, dhe prej një shteti që është pjesë e bashkësisë perëndimore prej së cilës vijnë mesazhet dhe modelet e qytetërimit, shqiptarët vriten pa paguar, njëlloj si indigjenët prej kolonizatorëve europianë?!

Pastaj, kur shteti e ka për detyrë të mbrojë qytetërt e vet nuk kundërvepron, a nuk mbetet zgjidhja e vetme që shqiptarët të shkunden prej apatisë dhe prej fatalitetit që i ka zënë kaps në tru, dhe të reagojnë ashpër ndaj terrorizmit shtetëror grek?

Natyrisht, në këtë rast nuk bëhet fjalë për hakmarrje individuale, por kolektive. Shqiptarët duhet të gjejnë ato mekanizma që të ndëshkojnë terrorizmin dhe të frenojnë veprimin pa precedent të grekëve në këto vite. Jeta është e vlerëshme njëlloj për të gjithë. Nëse vriten shqiptarë në “mënyrë sportive” prej uniformave greke, por të vriteshin ca grekër në “mënyrë hakmarrëse” apo në formë ndëshkimi, a thua do të bëhej hataja?

Nëse nënat shqiptare kanë vite që qajnë bijtë e tyre të çuar dëm prej terrorizmit grek, a nuk do të ishte mirë që edhe disa nëna greke që kanë pjellë barbarë prej barkut të tyre, që kanë ushqyer urrejtjen dhe psikozën kriminale në bijtë e tyre, të vajtonin po këta bij prej një ndëshkimi eventual?

Kërkohet një zgjidhje urgjente padyshim. Dhe kjo, nëse shqiptarët nuk e ndarë mendjen të jenë përjetësisht rajà, të jenë gjitherët viktima e të viktimizuar prej të tjerëve, nëse do të kujtohen se nuk janë lëndë e parë për në “pazarin e bagëtive”, nëse nuk duan të klasifikohen të përbuzur si një popull që nuk meriton të drejtat e njëllojta me atë të të tjerëve, që nuk meriton të përfillet mbasi ka humbur tek ai ndjenja e vetëvlerësimit, ndjenja e krenarisë, dinjitetit, ndjenja e kundërveprimit, e dashurisë për vetveten, e vetëdijes njerëzore e kombëtare.

Shembulli sesi vetë qytetërimi perëndimor hakmerret ashpër kur i preket jeta, dinjiteti, interesi është i freskët, në këto kohë.

Terrorizmi ka vetëm një përgjigje që meriton; dhunën hakmarrëse, goditjen e fuqishme, neutralizimin dhe eleminimin e fuqive dhe resurseve njerëzore, materiale e sidomos psikologjike të tij. Dhe terrorizmi grek, i shfaqur aq arrogant dhe cinik gjatë gjithë këtyre viteve, duhet ndëshkuar.

Të vrasim ca grekër?! Po kush?! I jati i Vullnet Bytyçit të vrarë me plumb mbas koke, të afërmit e atyre që u gjymtuan pak kohë më parë prej policisë greke, të afërmit e atyre që u dogjën me napalm, që u përdhunuan, u masakruan, u dergjën kufoma nëpër male e monopate?

Natyrisht, përgjigja shqiptare duhet të jetë institucionale, edhe pse institucionet e tyre kanë mërdhihur. Këtu nuk bëhet fjalë për hakmarrje private, siç thamë, por kolektive. Ata nuk kanë vrarë vetëm birin e një familjeje shqiptare, por një pjestar të familjes së madhe shqiptare, dhe përgjigja duhet dhënë shoqërisht, shtetërisht, kombëtarisht.

S’duhet të impresionohemi apo demoralizohemi më prej demagogjisë së pafytyrë për “marrëdhënie të mira, miqësore” me grekët, nëse ka marrëdhënie të tilla ka mes grekëve dhe mercenarëve shqiptarë të veshur me pushtet, mercenarëve shqiptarë që kanë bjerrë vetëdijen, dinjitetin, që janë kthyer në një lloj specie që leh ku i hidhet ushqimi....

Jetët e shqiptarëve janë të shtrenjta, le t’u tregohet kjo grekëve konkretisht, sepse ndoshta mendojnë se ato nuk vlejnë asgjë, le t’u zhvlerësohet edhe atyre njëherë jeta, shëndeti, pasuria, se ndoshta kujtohen se jetën ta jep zoti dhe vetëm ai ka të drejtë ta marrë.

Grekët kanë një parim të vjetër, sa edhe aktual. “Një dorë që s’kafshohet, puthet!”. Deri më tash ata kanë kafshuar me tërbim shqiptarët. T’a bëjmë “dorën” të vjellë flakë e të mos kafshohet dot më, se edhe nëse nuk arrijnë sa ta puthin, të paktën grekërit do ta respektojnë apo do të friksohen prej saj.

Ky është kontributi që kërkohet prej shqiptarëve në këto kohë, kur në modë është “lufta kundër terrorizmit me çdo mjet e me çdo mundësi”.



Nga "Rimekembja" 15/10/2003

[iliria e para]

Greqia, nje prostitute qe q..... me Rusine dhe perendimin.
Po faj kan ata tonet qe e quajne veten politikan.
Ne vend se te shtrohet pyetja per Çamrine, greket i dergojne 2-3 agjent te bejne pakez trazira ne Himare.
"Sulmi eshte mbrojteja me e mire"
E deri kur keshtu?

[Skerdi Sika]

"Surpriza e mnershme është heshtja e institucioneve evropiane para përndjekjeve të pafshehura greke kundër shqiptarëve. Organizata për Siguri e Bashkëpunim në Evropë, Këshilli i Evropës dhe Unjësimi Evropian, tri institucionet kyçe evropiane që p.sh. e ngrisin zërin përditë për mbrojtjen e 40 mijë romëve të Kosovës, lozin tre majmunat që mbyllin sytë, veshët e gojën para nëpërkëmbjes brutale – sipas OJQ-së greke ”Greek Helsinki Monitor” – të mëse 300 mijë emigrantëve nga Shqipëria, e të më se 200 000 shqiptarëve vendas në Greqi (le t’i quajmë me emrin e tyre të vërtetë, shqiptarë, e jo me termin e urryer ”arvanitë”)."

Lexo krejt artikullin tim te www.pasqyra.com

[thorgal]

Më datë 14 prill të këtij viti, me nr. Protokolli00/4, Komiteti i Pajtimit Mbarëkombëtar, u ka nisur një Memo “surprizë”, institucioneve më të rëndësishme ndërkombëtare. Kjo organizatë, që ka në bordin e saj figurat e shquara të jetës akademike dhe shoqërore shqiptare, për herë të parë kërkon hapjen e gjyqeve ndërkombëtare për shkeljet flagrante të të drejtave të njeriut, që ndodhin çdo ditë në vendin tonë, dënimin e veprimeve kundër integritetit kombëtar, si dhe kërkon “masa të domosdoshme” për parandalimin e krimit të vrasjes. Por surpriza e vërtetë në këtë Memo është kërkesa për gjykimin e krimeve ndaj popullsisë në vitin 1997. Për herë të parë pas dhjetë vitesh, përveç akuzave të ndërsjella nëpër sheshe qytetesh dhe televizionesh, klasa politike shqiptare, e cila faktikisht është e njëjta edhe sot, asnjëherë nuk ka kërkuar hapjen e një gjyqi për “dosjen viti ‘97”. Duket se Komiteti i Pajtimit Mbarëkombëtar “ka kuptuar” se të gjitha krimet ordinere të organizuara dhe veçanërisht ato politike, në Shqipëri do të vazhdojnë me tendencë rritje përderisa ende nuk është bërë gjyqi i kujtdo që organizoi dhe realizoi krimet ndaj popullsisë shqiptare në ngjarjet e vitit 1997. Gjithashtu, nëpërmjet një panorame të detajuar investigative, paraqiten në këtë Memo lidhjet e lobingjeve antishqiptare me krimin e organizuar, roli antishqiptar i një pjese të politikës dhe qeveritarëve shqiptarë dhe në vendet fqinje etj. Kjo Memo ka mbërritur tashmë në Gjykatën Europiane për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut, Gjykatën Ndërkombëtare të Krimeve, Komisionin Europian, Këshillin e Europës, OSBE, si dhe në Departamentin e Shtetit, në Senatin dhe te Presidenti i Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Në dijeni të saj tashmë janë edhe institucionet më të larta të vendit tonë: Presidenti, kryetarja e Parlamentit, kryeministri, kryetarët e partive parlamentare, të gjithë deputetët, si dhe të gjithë ambasadorët dhe organizatat e akredituara në vendin tonë.


Krimi kundër jetës, pronës dhe integriteti kombëtar

Mbështetur në Kartën e Kombeve të Bashkuara, Deklaratën e Përgjithshme për të Drejtat e Njeriut, Konventën Europiane për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe të Lirive Elementare, Paktin Ndërkombëtar për të Drejtat Civile dhe Politike, po ju paraqesim me shqetësim shkeljet e papranueshme të të drejtave të njeriut në Shqipëri, gjendjen e rëndë të krimeve kundër jetës dhe pronës si dhe veprimet kundër integritetit kombëtar të shqiptarëve. Shqyrtimi me seriozitet i kësaj gjendjeje, që është në kundërshtim të plotë me dokumentet themelore politike e juridike të qytetërimit modern, është obligim themelor i çdo pushteti publik, si i pushtetit shtetëror shqiptar, ashtu edhe i pushteteve ndërkombëtare, organizatave ndërkombëtare dhe të mekanizmave të tyre juridike e politike.
Prej 17 vjetësh shqiptarët përjetojnë kriza, stres shoqëror e ngjarje tragjike që s’i ka përjetuar asnjë vend tjetër i Europës. Pasiguria për jetën, varfëria ekstreme, stresi i dhunës politike e mediatike, mosbesimi për të ardhmen vazhdojnë të nxisin rrënimin e vlerave të jetës dhe një emigrim të dhimbshëm e pa fund. Pasojë e kësaj gjendjeje janë edhe dhuna tragjike në familje, vetëvrasjet si dhe vrasjet për hakmarrje e gjakmarrje. Kjo situatë është bërë shqetësim edhe për ata anëtarë të komunitetit ndërkombëtar që udhëhiqen nga ndjenja dashamirëse për të ardhmen e popullit shqiptar. Shkaktarët e kësaj krize të tejzgjatur, që po gjeneron vazhdimisht krimin, janë udhëheqësit politikë e klanet e tyre me trashëgimi nga e kaluara, të pozicionuar që në fillimet e pluralizmit në të dyja anët e politikës shqiptare. Këto klane influencohen nga lobe antishqiptare që veprojnë kundër interesave të popullit dhe integritetit tonë kombëtar. Influenca e këtyre lobeve në mjediset e politikës shqiptare ka bërë që gjatë gjithë këtyre viteve të mbizotërojë anarkia e lufta për pushtetin, të rrënohet gjithë pasuria kombëtare, të inskenohen trazirat e vitit 1997 për rrëzimin e ushtrisë e strukturave shtetërore, rrëmbimin e parave të shqiptarëve e nxitjen e popullsisë në luftë civile ku mbetën të vrarë 1500 veta. Lobet antishqiptare me suport politik e fetar, në rajon e më gjerë, kanë qenë e mbeten rreziku kryesor i stabilitetit në Shqipëri. Qeveritarët shqiptarë, nën trysninë e Europës për stabilitet, e mbulojnë këtë gjendje me propagandë mediatike, demagogji të sofistikuar e debate të rreme mbi reformat e integrimin. Nën sundimin e këtyre udhëheqësve politikë demokracia është dhunuar e deformuar. Shumë projektligje të qeverive nuk u shërbejnë interesave të qytetarëve, por strategjive të lobeve antishqiptare.

Krimi i organizuar dhe lobet antishqiptare

Në shërbim të këtyre lobeve janë edhe potencialet kryesore të trafikut Lindor të lëndëve narkotike, që shkojnë drejt Europës nëpërmjet korridorit Sofje-Beograd dhe ishujve të Greqisë. Në dispozicion të pastrimit të parave të tyre janë qindra banka në Jug të Gadishullit. Ato e maskojnë këtë veprimtari duke nxjerrë si shqetësues territorin e Shqipërisë, në një kohë kur sasia e qarkullimit të lëndëve narkotike në vendin tonë është inekzistente, 1.5 tonë në vit, përkundrejt 2000 – 2500 tonëve që ky trafik Lindor qarkullon përgjatë 12 muajve. Amplifikimi i zhurmës për rrezikun e trafikut në Shqipëri bëhet me qëllim: A - për të maskuar rrjetin; B - për të diskredituar shqiptarët; C - për të tejzgjatur krizën e blerë sa më lirë resurset; D - për të dobësuar e çuar drejt zhdukjes integritetin tonë kombëtar nëpërmjet dominimit të tregut dhe ekonomisë. Kjo lojë i ka shërbyer pengimit të zhvillimit të vendit, rrënimit të jetës ekonomike të qytetarëve, ndalimit të prodhimit, shkatërrimit të bizneseve e të mundësive turistike, ndërprerjes e prishjes së perspektivës së hidroenergjetikës, shpërdorimit e vjedhjes së buxhetit, kalimit të parave të shqiptarëve në duart e bankierëve të huaj. Të gjitha resurset tona ekonomike po kalojnë nën kontrollin e kapitalistëve joshqiptarë. Përveç krahut të lirë të punës ata po kërkojnë shfrytëzimin e terrenit me përfitime thuajse falas në një kohë kur trojet shqiptare janë mesdhetare, produktive dhe më të lakmuarat. Me parullat për “globalizmin” e “integrimin” klasa politike shqiptare ka përgatitur terrenin e kësaj strategjie antihumane që nuk i shërben as Europës së Bashkuar e as Aleatëve të Atlantikut Verior. Europës i shërben më shumë një komb shqiptar i përparuar e me kulturën e tij se sa një popull i degraduar e pa atdhe që endet rrugëve të perëndimit. Mbajtja e vendit në krizë të vazhdueshme për të thithur “investimet e huaja” nga “operatorët e rëndësishëm të vendeve mike” është strategjia e vepra e këtyre lobeve për zotërimin e tregut me lehtësi dhe përfitimit nëpërmjet politikës.

Edhe politikanë e qeveritarë të vendeve fqinje, të përzier

Nga informacionet e përfaqësuesve ndërkombëtarë mësojmë se në këto veprimtari janë implikuar edhe politikanë e qeveritarë të vendeve fqinje. Në aksionet e policisë së këtyre vendeve kundër shqiptarëve mbulohen shpesh herë lëvizje të sasive të mëdha të drogës. Këtë shqetësim e ngrenë para opinionit perëndimor edhe avokatët mbrojtës të shqiptarëve që penalizohen në vendet europiane për sasi të papërfillshme lëndësh narkotike. Nga statistikat e vendeve perëndimore rezulton se as 10 % e shqiptarëve është përfshirë në trafiqe. Të tjerët punojnë në mënyrë të ndershme, kërkojnë të integrohen dhe janë shumë më tepër familjarë se qytetarët e vendeve ku ata shkojnë. Qeveritë shqiptare jo vetëm që nuk u vijnë në ndihmë, por kanë nënshkruar rikthimin e tyre nëse ata nuk kanë marrë të drejtën e azilit, në një kohë kur shumica e popullsisë shqiptare mbahet me të ardhurat nga emigrantët. E vetmja mundësi për të dhënë të drejtën e azilit një shqiptari është vetëm atëherë kur ai ka frikë të kthehet për shkak të gjakmarrjes. Fatkeqësisht, edhe policia shqiptare nuk ka mundur të regjistrojë as 10% të konflikteve mbi pronën, dinjitetin e personit apo për çështjet e nderit, që të argumentojë rrezikshmërinë e kthimit.

Emigrantët shqiptarë, 20 miliardë euro për 17 vjet

Komiteti i Pajtimit Mbarëkombëtar është përpjekur të sensibilizojë vendet perëndimore që Europa jo vetëm të mos lejojë sjellje të tilla ndaj emigrantëve shqiptarë, por t’i sistemojë sa më mirë e të ndalojë çdo paragjykim ndaj popullit tonë, sepse ka detyrime. Për përfitimet e fuqive europiane, vendi ynë është ndarë në katër pjesë. Dëmi ekonomik që i është bërë popullit tonë nga ky copëtim do të kërkonte dëmshpërblimin e qindra miliardë dollarëve e megjithatë shqiptarët nuk e kanë ngritur zërin. Në kushtet e tanishme do të ishte detyrim moral i pakontestueshëm që Europa të investonte me kushte lehtësuese për hidroenergjetikën, për arsimin, shëndetësinë e infrastrukturën rrugore. Kështu mund të shpejtonte kontributin për procedurat e pranimit. Sigurisht, ky investim do ishte bërë nëse klasa jonë politike nuk do të ishte nën influencën e politikave regresive e do vepronte me dinjitet në mbrojtje të interesave të popullit të saj. Influenca e këtyre politikave regresive në qeveritë shqiptare e ka shkatërruar vendin dhe larguar afatet e pranimit në BE. Në kushtet e një varfërie ekstreme, në këto 17 vjet, shqiptarët kanë grumbulluar rreth 15 miliardë dollarë për buxhetin e tyre, pa llogaritur ndihmat e ndërkombëtarëve. Ky buxhet është shpërdoruar me një administratë të fryrë e vjedhur me investime elektorale pa perspektivë. Vetëm me 2 miliardë dollarë do të ishte përfunduar sistemi hidroenergjetik i planifikuar që para tranzicionit, i cili mund të furnizonte edhe vende të tjera të rajonit me kapacitetin e burimeve ujore që ka. Ky sistem pritash e ujëmbledhësish do të ishte kontribut edhe për turizmin e ekologjinë. Sot shqiptarët nuk kanë mundësi as për turizëm e as për të zhvilluar ekonominë dhe kapitalin e tyre. Shumica e popullsisë është e papunë nga mungesa e tregut dhe prodhimit vendas. Edhe ai aktivitet tregtar që bëhet me mallra skarco të importit ka një nivel shumë të ulët e zhvillohet vetëm gjatë orëve të ditës, në një kohë kur në vendet fqinje të ardhurat nga aktiviteti i natës kapin shifra prej miliarda dollarësh. Në vendin tonë, në mënyrë krejt absurde, shteti jo vetëm që nuk e stimulon tregun dhe punën gjatë 24 orëve, por ka nxjerrë ligje e rregulla të palogjikshme deri tek memorandumi antikushtetues i skafeve duke penguar aktivitetin privat të qytetarëve të tij.

Strategjia e lobeve të huaja për shkatërrimin e Shqipërisë

Strategjia e shkatërrimit deri në nivelin zero (predikuar me fillimet e pluralizmit në auditorët e partive politike) i ka shërbyer nxitjes së dëmtimit masiv të vlerave natyrore, rrënimit të shtratit të lumenjve, prerjes së pyjeve për t’i tregtuar pikërisht në ato vende ku këto vlera ruhen me fanatizëm. Rrënimit të shtratit të lumenjve dhe të të gjithë bregdetit po i shtohet lejimi i ndërtimit thuajse falas të TEC-eve apo naftësjellësit AMBO në brigjet e Adriatikut, ku vetëm për mbrojtjen e sistemit ekologjik të hapësirës ku instalohen duhet që përfituesit të paguajnë një shumë minimale prej 20 miliardë dollarësh. Kontratat e investimit për këto TEC-e dhe naftësjellësin nuk arrin as tek një miliard dollarë, në një kohë kur qeveritë marrin kredi nga bankat e huaja edhe për çështjet sociale. Qeveritë shqiptare i shpallin si suksese këto kredi, duke ia fshehur popullit faktin se rikthimi i detyruar i borxhit ndaj këtyre bankave do të bëhet me pasuritë kombëtare. Kontrolli i lobeve antishqiptare po shtohet çdo ditë jo vetëm mbi jetën ekonomike, por edhe atë private. Këto ditë janë vënë në përdorim mjetet e nevojshme për ruajtjen më tej të monopolit mbi bisedat telefonike të dy kompanive të huaja, edhe pse përfitimi në kurriz të qytetarit është çnjerëzor. Operatorë nga Kanadaja e Shtetet e Bashkuara, që kanë kërkuar të ndërhyjnë për liberalizimin e këtij tregu, konfirmojnë se e njëjta pengesë u ka ndodhur edhe në disa vende të Afrikës, ku qeveritarëve u jepet një bakshish prej mëse 10 milionë dollarësh në vit nga kompanitë e monopolit, për të mos lejuar licensimet e reja. Në mënyrë krejt çnjerëzore shteti dhunon jetën private për t’i kontrolluar më shumë bizneset e kundërshtarëve politikë, sesa kriminelët e vrasësit që enden të lirë. Numri i personave të vënë nën përgjim në Shqipëri është aq sa në Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ku vetëm Kalifornia ka një qarkullim vjetor prej 30 miliardë dollarësh nga tregtia e marijuanës. Një tregues tjetër i dukshëm i dominimit të këtyre lobeve dhe i përfitimit në kurriz të qytetarëve është monopoli i tyre mbi kazinotë e lojërat e fatit. Qytetarët shqiptarë nuk kanë asnjë mbrojtje ndaj këtij dhunimi e shfrytëzimi kriminal, sepse sindikatat janë inekzistente ose nën kontrollin partiak. Lufta politike për marrjen ose mbajtjen nën kontroll të institucioneve të pavarura të shtetit i ka bërë ato të pafuqishme përkundrejt këtyre krimeve ekonomike që lidhen me politikën. Për krimin ekonomik ndiqen vetëm qytetarët e thjeshtë e bizneset e tyre.

Politika antishqiptare në kulturën dhe trashëgiminë kombëtare

Në hullinë e kësaj politike antishqiptare vazhdon prej vitesh sulmi ndaj historisë e lënia në degradim e vlerave të trashëgimisë kulturore kombëtare. Me pretekstin e reformave janë lënë pa punë, ose nxjerrë në pension shumica e shkencëtarëve me tituj të merituar. Prishja e institucionit të Akademisë së Shkencave bëhet për të asgjësuar mbrojtjen e vlerave të historisë dhe trashëgimisë sonë kombëtare, veçanërisht të trashëgimisë jashtë territoreve të Shqipërisë, që përbën mëse 70% të kësaj vlere. Kjo vjen nga fakti se partitë politike shqiptare nuk kanë mision kombëtar, as vizion për vlerat e njerëzimit. Eliminimi i së djathtës politike në Shqipëri, e cila do të kishte si program mbrojtjen e pronës dhe vlerave të trashëguara, fuqizimin e ekonomisë kombëtare dhe shmangien e krizave shoqërore të vendit, ishte hapi i parë i realizimit të strategjisë së lobeve antishqiptare në politikë. Dominimi i tyre është shfaqur vazhdimisht edhe në proceset elektorale duke nxitur financime të pakontrolluara.

Viti ‘97 dhe monopolet politike

Nën trysninë e këtyre lobeve, eksponentët e politikës shqiptare të përfshirë në skenarin tragjik të vrasjes së popullsisë në vitin 1997 bënë të mundur shpalljen e një amnistie, për t’i vënë kapak kësaj vepre që mbart në vetvete edhe krim kundër njerëzimit. Politikanët shqiptarë nuk kanë pranuar as përgjegjësinë më të vogël morale për këtë krim. Minimumi që duhej të bënin ishte t’i kërkonin falje popullit e të jepnin dorëheqje. Por ata vazhdojnë ta riciklojnë veten në politikë e postet e larta të shtetit. Më 21 qershor të vitit 2004, Komiteti i Pajtimit Mbarëkombëtar, në bashkëpunim me disa Organizata të tjera Jo-Qeveritare, nxori një promemorie drejtuar opinionit publik shqiptar dhe faktorit ndërkombëtar për ndryshimin e gjendjes politiko shoqërore në Shqipëri dhe prishjen e monopolit mbi partitë politike. Promemoria u kërkonte gjithashtu institucioneve më të larta të shtetit shqiptar, partive politike, kryeministrit dhe kryetarit të opozitës, ngritjen e një komisioni kombëtar të pavarur, me ekspertë shtetërorë e të shoqërisë civile, për hetimin e lidhjeve të krimit me politikën, analizimin e ngjarjeve të vitit 1997, gjetjen e organizatorëve të skenarit të luftës civile, të vjedhjes së parave të popullit e dërgimin e tyre para drejtësisë. Lidershipi politik e shmangu pa asnjë arsyetim krijimin e këtij komisioni. Për t’u justifikuar para presionit ndërkombëtar, që kërkoi hapjen e demokratizimin e auditorëve të partive politike, u bënë manovra mediatike kundër disa individëve të pafajshëm dhe formimin e ndonjë “strukture me shoqëri civile”, duke forcuar më tej prezencën e këtyre lobeve në politikën shqiptare.

2000 kriminelë lihen të lirë

Të favorizuar nga korrupsioni në drejtësi e ligjet në Kodin Penal, mbi 2000 kriminelë lëvizin të lirë nëpër rrugët e Shqipërisë dhe të Europës (shumicën e tyre i kërkon dhe Interpoli), të cilët janë bërë shkak i veprimit të gjakmarrjes mbi ta. Gjatë gjithë këtyre viteve, kërkesat tona për një strategji kombëtare mbi parandalimin e vetëgjyqësisë dhe respektimin e institucioneve të shtetit të së drejtës janë abandonuar. Pasojat kanë rënë mbi qindra gra e fëmijë të pafajshëm, që ngujohen nga frika e vrasjes për faj të krimit që ka kryer një i afërm i familjes. Kësaj ane tragjike të shoqërisë shqiptare i kanë shërbyer ligjet në favor të uzurpimit të tokave e pronave të tjetrit duke futur në konflikt mbi 200 000 familje shqiptare. Ndonëse është bërë një ligj për ndërmjetësimin dhe ngritjen e këshillit koordinues për ndalimin e vrasjeve për hakmarrje e gjakmarrje nuk është nxjerrë asnjë akt nënligjor për implementimin e tij. Me bllokimin e akteve nënligjore është kërkuar që ai të lihet mënjanë dhe të bëhet një ligj tjetër që nuk e kontrollon Presidenca, por Kryeministria. Fatkeqësisht edhe donatorët perëndimorë kanë rënë pre e trafikut të influencës së lobeve të sipërpërmendura. Janë derdhur miliona dollarë në projekte false e të hartuara sipas interesave të këtij trafiku që nuk kanë dhënë asnjë efekt pozitiv mbi shoqërinë shqiptare. Donatorët nuk kanë qenë asnjëherë vigjilentë ndaj operatorëve që bashkëpunojnë me ta në Shqipëri. Thjesht për të justifikuar projektet e mbështetura nga donatorët, është bërë e udhës që të propozohen struktura të panevojshme e ndryshime të herëpashershme të ligjeve pa i ballafaquar me realitetin e të drejtat e njeriut, pa logjikën juridike e kriterin profesional. Kjo ka sjellë perceptimin se ligji nuk i përket interesave të qytetarëve, por interesave të partive politike duke shkaktuar aq “inflacion” në vlerësimin ndaj tij saqë qytetarët nuk paraqesin më asnjë interes për të. Për trembëdhjetë vjet u financuan projekte për Kodin Zgjedhor e ligjet për barazinë gjinore e nuk dhanë asnjë rezultat pozitiv. Po kështu, për përfitime monetare e me qëllime të mbrapshta bëhen financime projektesh të panevojshme mbi bashkëjetesën fetare në Shqipëri në një kohë që populli ynë është shembull pozitiv para gjithë botës në këtë drejtim.
Rezolutat parlamentare dhe projektligjet për dënimin e krimeve të komunizmit janë kthyer në farsë politike e nuk i kanë shërbyer aspak rehabilitimit të dëmeve të shkaktuara, sidomos ndaj pronarëve e familjeve të tyre të persekutuara, institucioneve fetare, klerit e të burgosurve politikë.

Çfarë i kërkohet Gjykatës Europiane për të Drejtat e Njeriut, Gjykatës Ndërkombëtare të Krimeve si dhe Institucioneve Ndërkombëtare

1- Të ngrihet një komisioni ndërkombëtar për hetimin e shkeljeve të rënda të të drejtave të njeriut, si dhe të krimeve ndaj popullsisë në Shqipëri, veçanërisht në ngjarjet e viti 1997.
2- Të detyrohet shteti shqiptar, si përgjegjës për mbrojtjen e firmave piramidale, t’u kthejë paratë qytetarëve e të çojë para drejtësisë fajtorët.
3- Të detyrohet shteti shqiptar që të njohë të drejtën e pronës e të zhdëmtojë qytetarët e cënuar nga Ligji 7501 mbi tokën e ligji mbi legalizimet.
4- Të detyrohet shteti shqiptar të reformojë ligjet që bien në kundërshtim me të drejta e njeriut dhe konventat ndërkombëtare.
5- Të detyrohet shteti shqiptar që organet e ndjekjes e të hetimit të krimit si dhe drejtësisë shqiptare të bashkëpunojnë me organizmat ndërkombëtare për çështjet e trajtuara në këtë dokument. Ato nuk munden t’ia arrijnë qëllimit për të dhënë drejtësi pa ndihmën e institucioneve ndërkombëtare, sepse janë nën trysninë e politikës dhe krejtësisht të pambrojtur nga ajo. Organizatorët e veprimeve kriminale mbi popullsinë gjatë këtyre viteve ndodhen në jetën politike e në administratën e shtetit. Qytetarët shqiptarë, të cilët prej 17 vjetësh kanë qenë viktima të politikës, duhet të ndjejnë përgjegjësinë e komunitetit ndërkombëtar dhe të drejtësisë për ndëshkimin e krimeve. Lufta civile në vitin 1997 u shmang, jo se deshën politikanët, por në sajë të intuitës së popullit, të ndërhyrjes së faktorit ndërkombëtar dhe të punës së përfaqësuesve të misionit të pajtimit në veri, që bindën shumicën e familjeve për të mos i çuar djemtë e tyre në jug kundër protestuesve.
* Komiteti i Pajtimit Mbarëkombëtar kërkon që partitë politike shqiptare të bëjnë një kthesë rrënjësore e me dinjitet para qytetarëve, duke ndërtuar vizion të ri e punuar me përkushtim për riparimin e dëmeve që i kanë shkaktuar popullit të tyre.
* Komiteti i Pajtimit Mbarëkombëtar i bën apel faktorit ndërkombëtar që ta mbrojë me përgjegjësi humane nga rrënimi të ardhmen e kombit tonë, i cili është një nga pemët më të hershme në kopshtin e kulturave të Europës. Kopshti i Europës së Bashkuar nuk do të jetë aspak më i bukur pa pemën karakteristike shqiptare.

Bordi i Komitetit të Pajtimit Mbarëkombëtar

Prof. Arbër Xhaferri
Prof. Ylli Popa
Prof. Zekeria Cana
Prof. Luan Omari
Prof. Farudin Hoxha
Prof. Shaban Demiraj
Prof. Afërdita Onuzi
Prof. Et’hem Ruka
Dr. Rustem Gjata
Dr. Eno Koço
Dr. Arjan Starova
Rrahman Parllaku
Uran Butka
Mirie Rushani
Eni Çobani
Lefteri Lleshi
Rubena Moisiu
Marie Biba
Ilir Çumani
Zef Sokoli
Sokol Delia
Fran Lleshi
Dedë Peraj
Jorgjie Dodani
Bardhok Sulejmani
Sotirulla Hoxha
Aranita Qilimi
Afërdita Sokoli
Preng Cara
Frederik Gusho
Pasho Uruçi
Dhurata Zeqo
Vangjel Bello
Tanush Frashëri


Dërguar: Gjykatës Europiane për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut
Gjykatës Ndërkombëtare të Krimeve
Komisionit Europian
Këshillit të Europës
OSBE-së
Departamentit të Shtetit, Senatit dhe Presidentit të SHBA-ve

Prezentë

Presidentit të Republikës së Shqipërisë
Kryetares së Parlamentit të Shqipërisë
Kryeministrit të Shqipërisë
Kryetarëve të partive parlamentare shqiptare
Kryetarëve të komisioneve parlamentare
Deputetëve të Kuvendit të Shqipërisë
Gjithë ambasadorëve dhe organizatave ndërkombëtare të akredituara në Shqipëri

Për Bashkëpunim

Z.Ermir Dobjani Avokat i Popullit
Z.Theodhori Sollaku Prokuror i Përgjithshëm i Republikës së Shqipërisë
Z.Besnik Mustafaj Ministër i Jashtëm i Republikës së Shqipërisë
Z.Bujar Nishani Ministër i Brendshëm i Republikës së Shqipërisë
Z.Ilir Rusmali Ministër i Drejtësisë i Republikës së Shqipërisë
Znj. Majlinda Bregu Ministre e Integrimit të Republikës së Shqipërisë
Z.Bahri Shaqiri Drejtor i Shërbimit Informativ të Shtetit

[TOKE GEGA]

Dosja shqiptare që do t’i paraqitet Presidentit Bush dhe loja greke me Vorio-Epirin

Grada e perdoruesve-ve: / 5
I varferI mire
Monday, 30 April 2007
Nga Kastriot Myftaraj - Një nga çështjet kryesore të dosjes shqiptare që do t’i paraqitet Presidentit amerikan Bush para vizitës së tij në Shqipëri nga Departamenti i Shtetit, është dhe çështja e grekëve të Shqipërisë, që për grekët është çështja e Vorio-Epirit.Pikërisht në funksion të kësaj është bërë dhe deklarata e bujshme e kryetarit të Bashkisë së Himarës Vasil Bollano, në emisionin “Exclusive”, në Top Channel, ditën e diel, në 22 prill 2007, se ai që Bollano e quajti “komuniteti grek në Shqipëri” (është shumë kurioze zgjedhja e termit duke u kaluar për herë të parë nga termi “minoritet” tek termi “komunitet”, që mund të interpretohet si më shumë se minoritet) kërkon po ato të drejta që shqiptarët kërkojnë në Kosovë, duke u nënkuptuar hapur pavarësia e atij që grekët e quajnë Vorio-Epir (Shqipëria e Jugut), erdhi dy ditë para se Shtëpia e Bardhë të publikonte lajmin se Presidenti Bush do të vizitonte edhe Shqipërinë gjatë turit të vet në Europë, në qershor të këtij viti. Kjo nuk është një koincidencë. Në Athinë sigurisht që e kanë marrë vesh, me anë të grekëve të SHBA, se kur do të shpallej lajmi i vizitës së Bush në Shqipëri dhe e kanë anticipuar atë me deklaratën e Bollanos. Vizita e Bush në Shqipëri bëhet në kohën e zhvillimeve vendimtare për çështjen e Kosovës dhe çështja e Kosovës është një nga aspektet më të rëndësishme të kësaj vizite. Në Athinë nuk mund ta lenë t’u ikë një moment të tillë siç është vizita e Bush në Shqipëri, aq më tepër kur bëhet në një kohë të tillë, pa e eksploituar (shfrytëzuar) për të avancuar çështjen e Vorio-Epirit. Kjo kuptohet nga fakti që ditën e premte, në 27 prill deklaratën e Bollanos e mbështeti vetë ambasadori grek në Shqipëri, Kokosis. Edhe vendi i zgjedhur nuk qe i rastësishëm. Ambasadori grek e bëri deklaratën e vet gjatë një vizite në Ersekë (Kolonjë), një vend ky që Greqia e ka rivendikuar si pjesë të Vorio-Epirit historik. Pra, deklaratat e Bollanos dhe të Kokosis janë bërë, jo aq në adresë të Tiranës se të Uashingtonit dhe të opinionit ndërkombëtar që do të ndjekë me vëmendje zhvillimet në Shqipëri gjatë vizitës së Presidentit Bush, madje edhe që nga momenti që u shpall kjo vizitë dhe deri në ditën që do të ndodhë. Dhe grekët ia arritën që ta orientojnë debatin shqiptar në ditët pas shpalljes së lajmit për vizitën e Bush në çështjen e Vorio-Epirit, gjë që gjithsesi nuk mundet mos të bëhej nga ana shqiptare, për shkak të rëndësisë së deklaratës. Deklarata e Bollanos dhe mbështetja që i dha ambasadori grek atij, çka nënkupton se praktikisht kjo është linja e Athinës zyrtare, tregojnë se Greqia tashmë është duke luajtur finalen e një lojë që ajo ka bërë me SHBA për Shqipërinë dhe që mund të konsiderohet, po të perifrazoj një shprehje që përdorej për marrëdhëniet e Francës së De Gaulle (De Gol) me SHBA, se De Gaulle luante me SHBA poker pa pasur letra. Greqia ka luajtur me SHBA për Shqipërinë “poker” praktikisht pa pasur letra. Pas rënies së komunizmit dhe fillimit të luftërave në ish-Jugosllavi, kur SHBA ishte angazhuara për të frenuar Serbinë në ekspansionin e saj të armatosur dhe spastrimin etnik në Ballkan, SHBA kishin interes që mos të efektohej aleanca serbo-greke, aq e kërkuar nga Millosheviqi, kur ky i fundit i propozonte Greqisë mbështetje në rast se Greqia do të nxiste një aksion deri edhe të armatosur Vorio-Epirot në Shqipëri, sipas shembullit të serbëve të Bosnjë-Herzegovinës, Kroacisë, ose së paku të shqiptarëve të Kosovës. Me këtë Millosheviqi parashikonte të siluronte angazhimin amerikan në Ballkan dhe të siguronte një situatë të përshtatshme për të kapërcyer “vijën e kuqe” që Uashingtoni i kishte vënë në Kosovë. Në Uashington e dinin se Greqia kishte aftësi për ta destabilizuar Shqipërinë, duke qenë se Greqia mund të përdorte si expedient emigrantët shqiptarë në Greqi, minoritetin grek në Shqipëri, të luante me resentimentet e popullsisë ortodokse në Shqipëri, si dhe se opozita e kohës, me në krye PS ishte shumë e afërt me Greqinë. Në Uashington u alarmuan shumë në qershor 1993, kur kryetari i PS, Fatos Nano vizitoi Athinën nga ku lëshoi një deklaratë të përbashkët me kryetarin e PASOK, Andreas Papandreu, një antiamerikan patologjik, që pritej të vinte në pushtet në zgjedhjet e atij viti në Greqi, gjë që edhe ndodhi. Deklarata Papandreu-Nano, e 17 qershorit 1993, ishte realisht një sfidë ndaj SHBA. Dy nënshkruesit e deklaratës u kundërviheshin ashpër SHBA-ve në dy pika mjaft delikate, duke thënë: “konfliktet në Ballkan duhet të zgjidhen në radhë të parë nga ballkanasit” (“Zëri i Popullit”, 18 qershor 1993, f. 1) Pra, deviza e hershme greko-serbe “Ballkani ballkanasve”, çka praktikisht do të thotë “Ballkani grekëve dhe serbëve”, pasi pasha e këtyre në balancën e fuqisë në rajon është superiore dhe ata do të dominojnë, në mungesë të një fuqie të madhe të huaj që t’i frenojë. Në deklaratë gjithashtu thuhej: “Ndërhyrja ushtarake e çfarëdollojshme në rajon do të përfshinte rrezikun që luftimet të shtriheshin edhe më gjerë”. (po atje: f. 1) Për t’u kuptuar më mirë sinjifikimi dhe dimensionet e deklaratës duhet ditur se ajo u bë pikërisht në kohën kur kishin filluar të dukeshin shenjat e ndërhyrjes ushtarake në tokë, me rezolutën e qershorit 1993 të Këshillit të Sigurimit të OKB, që përcaktonte të ashtuquajturat “zona të e sigurta” në Bosnje-Hercegovinë, që kishin mbrojtje ndërkombëtare. Është e qartë se këtu po paralajmëroheshin SHBA dhe NATO që mos të ndërhynin në konfliktet në rajon as edhe me trupa paqeruajtëse. Kërcënimi për zgjerimin e luftës nuk mund të interpretohej ndryshe veç se, qe Millosheviqi ai që po kërcënonte me gojën e Nanos dhe Papandreut se, nëse NATO ndërhynte në Bosnje-Herzegovine me nxitjen e SHBA, atëherë lufta do të zgjerohej dhe në Kosovë. Por, ky paralajmërim për zgjerimin e luftës do të thoshte dhe se lufta mund të përhapej dhe në Jugun e Shqipërisë, që për Greqinë qe “Vorio-Epiri”. Në Uashington u bënë shumë dyshues se Greqia ishte duke përgatitur destabilizimin e Shqipërisë dhe krijua bindja se për të frenuar Greqinë duhej që asaj t’i lejohej të rriste influencën e gjithanshme, në radhë të parë atë ekonomike në Shqipëri. Kjo bargain mes SHBA dhe Greqisë për Shqipërinë atëherë u bë e mundur se Greqia në Shqipëri nuk kërkonte realisht Vorio-Epirin, siç e ka përcaktuar historikisht politika greke një pjesë të Shqipërisë së Jugut, por kërkonte dominimin mbi gjithë Shqipërinë, në rradhë të parë atë ekonomik, duke ia lënë kohës “zgjidhjen finale”, në situatë të përshtatshme. Është fakt se kjo politikë atëherë çoi në prishjen e Shqipërisë së Berishës me SHBA. Është fakt se prishja e marrëdhënieve shqiptaro-amerikane në 1994 nuk erdhi për shkak se Tirana zyrtare e asaj kohe ishte kundër influencës së gjithanshme amerikane në Shqipëri, por për shkak se ishte kundër mbështetjes nga SHBA të depërtimit të gjithanshëm grek në Shqipëri. Edhe në rast se kjo ishte një taktikë e përkohshme amerikane, në funksion të një strategjie që në perspektivë nuk e parashikonte një Shqipëri të dominuar nga Greqia, rrezikonte që nga zbatimi i kësaj taktike të krijoheshin në Shqipëri realitete të vështira për t’ u përmbysur, siç edhe në fakt ka ndodhur. Tolerimi i ambicies greke për të rritur influencën dhe për të arritur deri tek dominimi grek në Shqipëri, posaçërisht në fushën ekonomike, me arsyetimin se Greqia duhet kompensuar për vetëpërmbajtjen e treguar prej saj duke frenuar një luftë etnike si ato në ish-Jugosllavi, në Shqipërinë e Jugut, të quajtur prej saj Vorio-Epir nga grekët, u bë prej atëherë deri më sot, teza e parapëlqyer e atyre politikanëve amerikanë që të influencuar nga lobi greko-amerikan, kanë mbështetur ambiciet greke në Shqipëri. Në fakt kjo është një tezë me proveniencë greke. Kjo teori mbështetet tek premisa se neutralizimi i Greqisë dhe ndalimi që ajo të veprojë në sintoni me Serbinë në konfliktet në Ballkan, është parakushti për suksesin e politikës së SHBA në Ballkan, posaçërisht në ndërhyrjet amerikane në luftërat në hapësirat e ish-Jugosllavisë. Në Uashington do të bënin mirë t’i lexonin me kujdes tekstet strategjike konfidenciale zyrtare greke, ata do të shikonin se Greqia ndihej dhe ndihet shumë e pasigurt dhe ishte shumë e preokupuar për rreziqet që i kërcënoheshin, posaçërisht nga një aleancë turko-bullgare, në rastin e një lufte greko-turke, dhe e shikon rolin e SHBA për frenimin e kësaj lufte si jetik për Greqinë. Gjithashtu në memorandume konfidenciale të analistëve të Ministrisë së Jashtme greke shprehej dhe shprehet frika se mos prirja zyrtare greke për t’i bërë opozitë gjeopolitike SHBA do të bëjë që SHBA ta lenë Greqinë në fatin e vet në rrethanat e një lufte-greko-turke, ç’është më e frikshmja duke mos e ndaluar Bullgarinë t’i bashkohet Turqisë në një koalicion antigrek. Pra, tek e fundit, Greqia kishte shumë arsye përse do t’i duhej që të pranonte vullnetin amerikan edhe në rast se ky do të ishte që Greqia të kufizonte influencën e saj në Shqipëri, edhe në kushtet kur SHBA ishin të angazhuara në Bosnjë-Herzegovinë dhe në Kosovë kundër Serbisë. Greqia ishte dhe është aq e terrorizuar nga ankthi i koalicionit turko-bullgar kundër saj, saqë nuk do të guxonte ta përdorte dhe as do të guxojë ta përdorë në të ardhmen aftësinë e saj për të destabilizuar Shqipërinë, në rast se amerikanët do t’ia ndalonin kategorikisht këtë gjë. Mosdashja e politikëbërësve në Uashington për ta kuptuar këtë gjë, ose shtirja sikur nuk e kuptojnë, është në origjinë të disa tragjedive të këqija në marrëdhëniet shqiptaro-amerikane në vitet nëntëdhjetë të shekullit të kaluar dhe më pas. Është ironike SHBA ia dhanë si quid pro quo (kompensim) Greqisë influencën në Shqipëri për të evituar efektuimin e aleancës greko-serbe në Shqipëri, dhe tashmë janë në situatën kur është krijuar një aleancë gjeopolitike greko-ruse, sigurisht edhe me Serbinë në mes. Në prill 2006, një muaj pasi qeveritë e Rusisë, Greqisë dhe Bullgarisë nënshkruan memorandumin për ndërtimin e naftësjellësit Burgas-Alexandroupolis, Presidenti i Greqisë Karolos Papoulias deklaroi në qytetin Alexandroupolos, gjatë një dreke dhënë për nder të tij, nga kryetari i bashkisë së qytetit Alexandroupolos, që është pikëmbërritja e naftësjellësit: «Ndërtimi i naftësjellësit Burgas-Alexandroupolis është një nga projektet me vlerë të madhe gjeopolitike». Pra, nuk kemi të bëjmë thjesht me një çështje ekonomike, por me gjeopolitikë. Dhe është domethënëse se kur Presidenti i Greqisë rreshton vlerat e këtij projekti, ai ve të parën rëndësinë gjeopolitike dhe pastaj atë ekonomike. Fjalët e mësipërme të Presidentit të Greqisë nuk mund të interpretohen ndryshe veç se tashmë është duke u dizenjuar një linjë gjeopolitike ruso-greke, një aspekt i së cilës është ai ekonomik, që po shfaqet me ndërtimin e naftësjellësit. Në këtë rast është pohuar qartë se projekti ka background gjeopolitik, por edhe sikur mos të pohohej dhe mos të qe ky synim, forca e gjërave çon që nga ekonomia të krijohet realiteti gjeopolitik, aq më tepër ndërmjet dy vendeve që kanë një traditë historike në këtë aspekt. Atje ku një shtetar përmend fjalën gjeopolitikë ai bën një sfidë dhe madje të vetëdijshme. Të thëna nga një shtetar grek i këtij niveli, fjalët e cituara më lart janë një sfidë serioze, ose më saktë pohimi i një sfide, nga ana e Greqisë, për Perëndimin dhe në radhë të parë për SHBA-të. Që sfida të adresohet pa ekuivoke, kjo kuptohet nga fakti se njoftimi me fjalët e Presidentit grek është paraqitur dhe në faqen në Internet të ambasadës së Greqisë në SHBA (http://www.greekembassy.org), sipas njoftimit të «Athens News Agency» të 16 majit 2006. Greqia dhe Rusia janë afruar gjeopolitikisht, për shkak se kanë shumë fije historike që i bashkojnë dhe ato si linjat e naftës dhe gazit janë shtesë. Një nga fijet që ka shumë rëndësi në Greqi dhe në Rusi është feja e përbashkët ortodokse. Presidenti i Rusisë, Vladimir Putin, gjatë vizitës që bëri në Greqi, në 9 shtator 2005 vizitoi dhe Malin Athos, kompleksin e manastireve ortodokse, ku është dhe një manastir rus. Duke folur pas një seance lutjesh, Presidenti Putin e përcaktoi fenë ortodokse si një lidhje shpirtërore speciale mes Rusisë dhe Greqisë. Derisa Rusia është vendi më i madh ortodoks, Greqia dhe Athosi janë burimet e Ortodoksisë, u shpreh Putin. Gjatë vizitës në një nga manastiret, Arkimandriti Vasilieos (Gondikakis) i përmendi Presidentit Putin shkrimtarin panortodoks Fjodor Dostojevski, duke e quajtur si shembull elokuent të fuqisë shpirtërore që i jep feja ortodokse popullit rus dhe Presidenti Putin u shpreh dakord. Ndërsa kryeministri grek, Karamanlis, që e shoqëronte, e quajti Malin Athos një lidhje midis dy vendeve. Kuptohet se ç’lidhje është ajo nën shenjën e ideve të Dostojevskit që profetizonte se Rusia në krye të popujve ortodoksë do të shpëtojë botën, pra do ta sundojë atë. Në Greqi, e cila është, në mos një shoqëri thellësisht fetare, së paku me siguri një shoqëri thellësisht e ushqyer me mitet historike që ka prodhuar kleri ortodoks, që prej tre shekujsh, që nga koha e carit Pjotër i Madh, lexohen e janë bërë pjesë e vetëdijes nacionale, traktatet nostradamusiane të shkruara nga murgjërit ortodoksë, ku profetizohet e ardhmja e bukur e Greqisë, sikur Greqia do të bëhet një shtet i madh që do t’i rimarrë një pjesë të madhe të territoreve bizantine që ia rrëmbyen turqit dhe se e gjithë kjo do të bëhet me ndihmën e një popull të fuqishëm ortodoks biond, që do të zbresë nga Veriu, për t’i ndihmuar grekët. Pikërisht këto i predikonte në shekullin XVIII spiuni rus, i ashtuquajturi shenjt (Shën Kozmai), dhe kjo thuhet dhe në hagiografitë që janë botuar për të në Greqi. Këtë të ashtuquajturin shenjt sot çuditërisht kisha Ortodokse Autoqefale Shqiptare e mban për shenjt, kur atë e ka shpallur shenjt kisha greke vetëm në vitin 1961, për të mbështetur aspiratën greke për Vorio-Epirin. Vdekja e të ashtuquajturit Shën Kozmai nuk qe një martirizim, por fundi i merituar i një spiuni rus dhe në vendin ku u bë ekzekutimi (ndoshta e vetmja e mirë që një pasha shqiptar osman si Kurd Pasha i Beratit i ka bërë Shqipërisë), si dhe në manastirin e tij, duhet të vihet një pllakë ku të thuhet se fundi i tij ishte i merituar dhe se këtë fund duhet të kenë të gjithë spiunët e fuqive të huaja antishqiptare, siç edhe bën çdo vend i botës me spiunët që punojnë kundër tij. Kur Presidenti i Greqisë bën fjalë për vlerën gjeopolitike të projektit të përbashkët ruso-grek për naftësjellësin, ai dhe çdo grek që dëgjon për një gjeopolitikë ruso-greke, bën një asosacion me këto mite historike, të llojit të Shën Kozmait, që për grekët janë profeci vepruese. Gjeopolitika e përbashkët ruso-greke favorizohet dhe nga krijimi i një blloku gjeopolitik mes Rusisë dhe Bashkimit Europian (në radhë të parë Francës dhe Gjermanisë), të cilat i bashkon ajo që quhet gjeopolitika e gazit, por edhe e naftës, si dhe interesi i përbashkët për të kundërbalancuar SHBA. Ajo që kanë ndërmend shtetarët grekë kur bëjnë fjalë për gjeopolitikë ruso-greke, me diplomacinë e energjisë si aspekt të saj, është një «Doktrinë Monro» greko-serbe për Ballkanin Perëndimor vis-a-vis SHBA-ve, që do të zbatohet me mbështetjen e Rusisë. Pra, Greqia do të dominojë ekonomikisht dhe politikisht Ballkanin Perëndimor, e asistuar nga Serbia dhe e mbështetur nga Rusia dhe vende të tjera Europiane, duke i bërë SHBA-të që të ulin shumë angazhimin e tyre gjeopolitik, ekonomik dhe ushtarak në këtë rajon. Kjo sjell në pyetje gjithë politikën e SHBA ndaj Greqisë. Greqia ka lindur dhe është zgjeruar dhe ka prosperuar si shtet, duke u shpëtuar disa tragjedive të këqija si përfshirja në bllokun komunist, në saje të anglosaksëve, në fillim të Britanisë së Madhe dhe pastaj të SHBA. Grekët sot u detyrohen vendeve anglosakse, Britanisë së Madhe dhe SHBA-ve, për faktin që janë një vend i zhvilluar ekonomikisht, për faktin që i shpëtuan dy herë nga komunizmi, në vitin 1944 dhe në vitet pas Luftës së Dytë Botërore, në kohën e luftës civile në Greqi. Si shpërblim për këtë dy fuqitë e mëdha anglosakse kanë marrë urrejtjen e thellë të grekëve. Sot nuk gjen pothuajse asnjë grek të vetëm që mos të mendojë se Britania e Madhe dhe SHBA-të janë fajtore që Greqia nuk e ka marrë dot Konstantinopolin, bregdetin lindor të Egjeut me prapatokën e gjerë, Qipron etj. Fuqitë e mëdha anglosakse, në fillim Britania e Madhe dhe pastaj SHBA-të, gjatë rreth dy shekujve të ekzistencës së shtetit grek, janë treguar shumë të duruar me këtë aleat neurotik dhe të dyshimtë. Britania e Madhe në shekullin XIX dhe SHBA-të pas Luftës së Dytë Botërore, janë sjellë me Greqinë si dy prindër të pasur me një fëmijë kapriçozë, që u duke mos mundur t’i japin gjërat që ai mendon se i takojnë, e kompensojnë duke i dhënë pa kursim gjëra të tjera, duke dashur ta kënaqin. Ato janë përpjekur që ta ulin zemërimin e Greqisë, për mospërmbushjen nga ana e tyre të rivendikimeve territoriale, që Greqia mendon se i takojnë me të drejtë, duke e ndihmuar ekonomikisht dhe duke krijuar lehtësi për emigracionin grek në këto vende. Kjo ka ardhur për shkak të pozitës gjeografike të Greqisë, të cilën Britania e Madhe dhe SHBA e shikonin si vendin që duhej të ishte aleat i tyre për shkak se përbënte prapavijën e ngushtinave të Bosforit dhe Dardaneleve, që kishin rëndësi të madhe për anglosaksët për të ndaluar ekspansionin e Rusisë në Mesdhe. Gjatë Luftës së Ftohtë armiqësia ideologjike mes Rusisë komuniste dhe Greqisë kapitaliste, siguronte që Greqia të ishte një aleat i besueshëm i SHBA në këtë funksion, duke u neutralizuar afërsia që vinte nga feja e përbashkët ortodokse. Kjo ishte arsyeja që SHBA ndërhyu disa herë për të shmangur një luftë mes Greqisë dhe aleatit tjetër të NATO-s, Turqisë për Qipron dhe ishujt e Egjeut. Sot ky funksion gjeostrategjik i Greqisë nuk ekziston më për shkak të afrimit greko-rus me naftësjellësin by-pass të ngushtinave, si simbolikë e zhdukjes të tij dhe këtë Presidenti Bush e ka të qartë nga analiza e Defence Intelligence Agency, shërbimit sekret të ushtrisë amerikane. Kjo sjell në pyetje se a ka më interes SHBA. Marrëdhëniet e Greqisë me SHBA-të, të trazuara deri në fund të Luftës së Ftohtë, janë bërë praktikisht armiqësore pas saj, kur Greqia ka qenë kundërshtare intransigjente e thuajse të gjitha nismave diplomatike dhe aksioneve ushtarake amerikane, jo vetëm në Ballkan, por edhe në vende të tilla, të cilat janë larg zonës së interesave nacionale greke, aq sa ç’mund të imagjinohet si ç’është Iraku. Atëherë ç’interes kanë SHBA të pengojnë një luftë greko-turke, për të cilën grekët nuk u janë mirënjohës dhe që pas aleancës me Rusinë duket se po e kërkojnë, duke menduar se Rusia do t’u sigurojë neutralitetin e Bullgarisë. Aq më tepër që nga evitimi i kësaj lufte prej SHBA-ve përfiton dhe Bashkimi Europian që nuk duket t’i jetë mirënjohës SHBA-ve për këtë gjë. Një luftë e tillë ku përzihet së paku një vend i BE, do ta çonte euron në rënie të lirë, duke e favorizuar tërthorazi ekonominë amerikane. Amerikanët duhet ta dinë se në skemën e riaktivizuar gjeopolitike ruso-greke nuk mundet që mos të angazhohet dhe Serbia. Serbia është aleatja tradicionale e Rusisë dhe Greqisë dhe ato tradita gjeopolitike që historikisht vlejnë për Greqinë, vlejnë edhe më shumë për Serbinë. Si finalja e gjeopolitikës greko-ruso-serbe në Ballkan do të jetë një zbatim në trojet shqiptare në dy anët e kufirit, i skenarit që zbatuan rusët në Çeçeni, ose i atij të Izraelit në Liban, me ndërhyrjen ushtarake për të luftuar kundër Hezbollahut. Dhe nëse preteksti nuk vjen nga shqiptarët myslimanë, atëherë kombet fqinje do të simulojnë aktivizimin e terrorizmit islamik shqiptar, duke inskenuar disa mësymje terroriste islamike shqiptare në qytetet serbe, greke e maqedonase, ku kanë për të bërë viktima sa më tepër qytetarë perëndimorë, për të gjetur pretekstin që t’i mësyjnë dhe spastrojnë etnikisht trojet shqiptare, saktësisht në të njëjtën mënyrë sikur bënë rusët në vitin 1999 në Çeçeni. Komplikimi i situatës për SHBA në Lindjen e Mesme dhe rritja e presioni në Uashington për tërheqjen e trupave amerikane nga Iraku, sigurisht që do t’i joshë grekët, serbët dhe rusët që të avancojnë në këtë linjë. Në këtë rrethanë sigurisht që SHBA do të largohen nga Kosova, Republika e Shqipërisë dhe krejt Ballkani Perëndimor. Për naftësjellësit amerikanë në Ballkan si AMBO as që mund të bëhet fjalë. Kjo do të shënojë fillimin e shpërbërjes së gjithë boshtit gjeopolitik dhe gjeostrategjik që po ndërtojnë SHBA në Europën e Re, nga Adriatiku në Balltik, pasi largimi i SHBA nga Ballkani Perëndimor do të rriste presionin ndaj aleatëve të rinj të SHBA, Çekisë, Polonisë dhe vendeve balltike. Rumania dhe Bullgaria do të rishikonin vendimin e tyre për t’i dhënë baza ushtarake SHBA. Në funksion të kësaj strategjie greke dhe ruse është bërë deklarata e Bollanos. Problemi në Shqipëri nuk është Bollano, as Omonia. Problemi i vërtetë është se i pari që e ka hedhur tezën e Bollanos për paralelizmin mes Kosovës dhe Vorio-Epirit është një nga liderët e PS, Ben Blushi, sot sekretar politik i PS, i cili në vitin 1994 ka botuar në gazetën “Koha Jone” artikullin me titull “Kosova greke në Shqipëri” ku shprehet se kur Shqipëria bën kërkesa për Kosovën duhet ta dijë se Greqia do të kërkojë për grekët në Shqipëri, atë që Shqipëria kërkon për Kosovën. Ky ngjan edhe si një lloj shantazhi. Pra, diplomacia amerikane në Tiranë ka detyrimin t’i imponojë lidershipit të së majtës, që ka qenë tradicionalisht më afër Greqisë, që mos të bëhen “kosovarët grekë” të Shqipërisë. Por problemi i vërtetë është në Uashington. Në SHBA tashmë besoj e kanë kuptuar se Greqia ka fituar me SHBA për Shqipërinë në një lojë ku Greqia nuk kishte realisht letra për të luajtur, madje kur kishte nevojë për SHBA. Tashmë është koha që SHBA t’i kërkojnë Greqisë që të kthejë në Shqipëri atë që në të drejtën civile quhet “begatim pa shkak”, duke i hequr në radhë të parë privilegjet ekonomike që ka në Shqipëri, sigurisht duke e mbështetur qeverinë shqiptare që ta bëjë këtë. Presidenti Bush viziton Shqipërinë në një datë simbolike si 10 qershori, që është data e mbledhjes së parë të Lidhjes Shqiptare në Prizren, me përfaqësues nga të gjitha trojet shqiptare, që përbën dhe ditën e themelimit të Shqiptarizmit politik, ndryshe ditën e pikënisjes së nacionalizmit shqiptar, si dhe të promovimit të aspiratës për krijimin e shtetit të bashkuar nacional shqiptar. Kuptohet se Shtëpia e Bardhë nuk e ka zgjedhur rastësisht këtë datë, aq më tepër që Bush do të vizitojë Tiranën para Sofjes ku do të shkojë në 11 qershor, kur duhej pritur të bënte të kundërtën. Duke zgjedhur këtë datë simbolike për vizitën në Shqipëri Shtëpia e Bardhë kërkon t’u kumtojë kancelarive të fuqive të mëdha, se SHBA e shikojnë hapësirën shqiptare si një zonë të influencës amerikane ku do të krijohet një shtet i bashkuar shqiptar- bastion amerikan. Por Presidenti Bush duhet ta dijë se Lidhja e Prizrenit, e para organizatë politike shqiptare dhe fillesë e lëvizjeve për shtetformimin shqiptar, ka luftuar sa kundër fqinjëve sllavë të Veriut, aq edhe kundër Greqisë. Pra nuk mund të ketë një hapësirë shqiptare-bastion amerikan pa e dëbuar Greqinë prej saj.

[niktironci]

Nuk jam kunder, per nje komshillik te mire ,por problemet e perditeshme dhe natyrisht , edhe ato te se kaluares nuk mund ti harrojme .
Pse? Sepse eshte , ndjenja e c`faqur nga ( Greqia) ne kete rast,karshi Shqiptareve .
Te bejme nje ballance, te probleme me te ndjeshme, nga te cilat preken popujt.
Sa raste te shkeljes se te drejtave minimale te njeriut ne kete rast te Shqipetareve ka?
Si mos dhenia e rroges,pra vjedhje te njerezve te ndershem, burgime pa prova,rrahje, perdhunime , gjymtime dhe deri ne vrasje .Gje qe eshte me e rende qe mund ti behet nje individi.
Sa qytetare Greke jane ,burgosur , rrahur, gjymtuar apo e fundit , JANE VRARE, ne Shqiperi? Kjo eshte nje llogaritje e thjeshte.
Ti qe ke bere temen , sugurisht nuk nisesh nga nje mendim i keq .
Jam kurioz te di c`mendojne Greket per kete problem.
C`i thua ti problemit te kryetarit te Himares? Perse diplomati Grek e mbeshtet ate?
Anglezet thone ``One Greek one fox`` qe dote thote nje grek nje dhelper .
Jo te gjithe jane te keqij, por nga c`po lexojme me shume na urrejne se sa na duan.
Italia ka probleme me Shqipetaret, por jo deri ne kete pike.
Vellai im ka emigruar si ne Greqi ashtu edhe ne Itali, po ta pyesesh te thote.
Ndryshimi eshte si nata me diten .
Problemi eshte se Greket kane gjithmone probleme me komshijte , yu e dini me
mire se mua.
Por mendoj se ata jane sjell aq keq me, ne sa ata e kuptojne me mire se ne, se ne do tu a kthejme me te njejten monedhe , ndoshta do ti urrejme me shume .
Yu thoni te bejme miqesi me Greket, sepse ja u kemi nevojen,neqofte se do te besh miqesi me interes,atehere s`quhet me miqesi por quhet servilizem. Si servilat( Shqiptar ) politikane ,qeveritare , parlamentare edhe te tjere.
Mendoj edhe nga sondazhi qe mund te besh me shume jane kunder se pro.

[Lioness]

Ngërçi midis së kaluarës, së tashmes dhe së ardhmes

Enri Hide*

Çfarë është identiteti kombëtar dhe si ai është krijuar në rastin e shumicës së vendeve ballkanike? Gjithkush që përpiqet të kuptojë conceptual framework dhe filozofinë në të cilën mbështeten marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Greqisë, duhet t'i japë përgjigje kësaj pyetjeje themelore.

Në fakt, identiteti kombëtar Grek dhe ai Shqiptar kanë bazë perceptimin e kundërt. Ata mbartin në një farë mënyre negativitetin në perceptimin e njëri-tjetrit. Kjo është tipike e procesit të identitetit shtetformues, ku bashkësitë sociale e përcaktojnë veten duke mohuar/nëpërkëmbur identitetin e "tjetrit". Kështu në thelb të historisë së popullit shqiptar, atij grek, apo dhe te tjerëve gjendet lufta për mbijetesë, kundër "të tjerëve". Identiteti përcaktohet si "e kundërta e të tjerëve" (respektivisht mosqenia shqiptar, apo mosqenia grek). Kjo gjen shpjegimin e saj në kërcënimin e përjetshëm për humbjen e ADN-së sociale të dy vendeve tona.

E vërteta është se vendet ballkanike kanë prodhuar shumë histori gjatë procesit të tyre identitet-formues. Aq histori saqë strukturat e tyre moderne shoqërore nuk kanë qenë të afta të konsumojnë. Kështu "tepricat" e këtij "konsumimi historik" janë kthyer vetvetiu në nacionalizëm. Ky nacionalizëm ka marrë shpeshherë forma ekstreme. Por është një nacionalizëm artificial i prodhuar nga procesi historik dhe aftësitë sociale shoqërore të shoqërive tona. Natyrisht që gjatë proceseve historike kanë ekzistuar tendenca të tilla, të cilat janë shfaqur me forma të ndryshme, shpeshherë të manifestuara nëpërmjet përdorimit të dhunës.

Reminishencat e kësaj të kaluare historike janë të pranishme dhe sot. Ato dalin në sipërfaqe sa herë që amplitudat politiko-diplomatike në marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Greqisë alternohen. Ky vektor, që në njërin krah gjen nacionalistët dhe në tjetrin "të moderuarit" (ata që shohin të ardhmen e përbashkët të dy vendeve tona në familjen evropiane) është faktori përcaktues i perceptimit të opinionit publik në të dy vendet për njëri-tjetrin. Për fat të keq rrallëherë ai gjendet në balancë.

Synimi i gjetjes së balancës duhet të jetë përcaktuesi në politikën midis dy vendeve. Por rruga drejt saj po vonon të duket në horizont. Afrimi dhe njohja midis dy kombeve mbetet peng e të kaluarës e cila duket se përpiqet të hedhë rrënjë në të tashmen. Nuk po argumentoj këtu se vendet dhe popujt tanë nuk njohin njëri-tjetrin. Por se kjo njohje, e cila duhet të fillojë nga elitat politike dhe perceptimi i tyre për marrëdhëniet dypalëshe, ka ngelur peng i "nacionalizmave" të vjetra ballkanike. I atyre ideologjive ekstremiste që duket sikur kanë dalë nga pluhuri i historisë evropiane dhe po mbizotërojnë të kënaqura në konstatimin se "dollapi i historisë së nacionalizmit" nuk është mbyllur ende në këtë pjesë të Ballkanit.

Impakti i ekstremeve të spektrave politikë në opinionet publike të të dy vendeve, i shumëfishuar nëpërmjet mediave, shpeshherë të veshura me mantelin e "nacionalizmit romantik", ka përcaktuar gjatë periudhës së Pasluftës së Ftohtë dhe derimë sot perceptimet e shoqërisë shqiptare dhe asaj greke. Amplituda e polarizimit është e përkohshme për faktorët opinion-formues politikë të të dy vendeve, duke pasur parasysh se ata janë "variabla të varur" (nga faktorë përtej marrëdhënieve të ngushta dypalëshe) dhe gjuha politike e tyre është e përkohshme. Por impakti në opinionin publik dhe polarizimi i tij në të dy vendet vazhdon më gjatë, duke mbartur në vetvete "paaftësinë" e strukturave shoqërore të konsumojnë historinë dhe të kalojnë përtej saj, drejt perceptimit evropian të historisë.

Ata që shohin marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Greqisë të shkëputura nga proceset ballkanike dhe ato euroatlantike do gabonin rëndë në arsyetim dhe, për rrjedhojë, dhe në konkluzion. Ridimensionimi i prioriteteve strategjike të disa prej fuqive të mëdha, i përshpejtuar sidomos pas rikonfigurimit strategjik që SHBA-të ndërmorën pas 11 Shtatorit 2001, ndikuan dhe në nënsistemin ballkanik. Duke pasur gjithsesi në mendje se marrëdhëniet politiko-diplomatike të viteve të fundit midis Greqisë dhe Shqipërisë janë normalizuar dhe ndërthurur në përcaktimin e integrimit euroatlantik të Shqipërisë dhe mbështetjes së Greqisë në këtë rrugë, mund të themi se, të paktën në nivelin politik dhe atë ekonomik loja e vjetëruar disi e "zero-sum thinking" ja ka lënë vendin logjikës së përfitimit të dyanshëm nga normalizimi në nivel politiko ekonomik. Ky fakt dëshmon se, të paktën në nivelin e elitës politike që drejton dy vendet, reminishencat e të kaluarës historike duket sikur po ja lënë vendin një tjetër procesi identitet-formues – atij të përafrimit politik në bazë të filozofisë së fqinjësisë së mirë dhe perspektivës së integrimit në strukturat e BE-së dhe NATO-s.

Ndërkohë, në nivelin e opinionit publik, marrëdhëniet midis dy vendeve vazhdojnë të jenë pre e së kaluarës dhe e dyshimit, gjë e cila dëshmon aftësinë e kufizuar "konsumatore" të historisë, e cila ka në të dy vendet tendencën të idealizohet dhe të përdoret si argument kryesor arsyetimi në krahasimin midis dy vendeve. Ky rreth vicioz i perceptimit të historisë ka filluar të bëhet pengesa kryesore filozofike e dy shoqërive tona, e cila sot i ato mban të mbërthyera në ngërçin e së shkuarës dhe i krijon një perde të turbullt që pengon të shohin të ardhmen.

*Autori është pedagog i Shkencave Politike në një universitet privat nëTiranë

[Hyllien]

Ato me [bold] jane se cfare mbeshtet ti ? Kjo merret me shkenca politike, historia eshte tjeter gje. Le te mbetet ne fushen e politikes.

Marredheniet midis dy popujve jane te drejta kur keto dy popuj jane te pavarur nga njeri tjetri, dhe kane mireqenie gati gati te njejte ekonomike. Ky eshte rekuiziti kryesor, historia eshte dicka qe nuk mund te harrohet kurre. Eshte forca antagoniste qe con perpara vendet, dhe kur nuk ke gje per te ofruar, por nenshtrohesh sepse te kane hypur disa rrufjane ne qeveri, atehere me mire rri e mos flit fare, se sa te na shkruhen brockulla te tipit se "marredheniet greqi-shqiperi jane normalizuar".

Sdo mend qe nuk bejme hajer ne kur kemi te bejme me njerez qe politiken e perziejne me sferen e historise pa e ditur fare historine, dhe dalin ne perfundime sociologjike krejtsisht te demshme.

[Lioness]

Ato me [bold] jane se cfare mbeshtet ti ? Kjo merret me shkenca politike, historia eshte tjeter gje. Le te mbetet ne fushen e politikes.

Ato me "bold" jane per t'i theksuar, apo ide qe perfaqesojne pak a shume artikullin. Shume per mungese kohe (apo ADD, sic thuhet ketu lol) nuk i lexojne artikujt/postimet e gjata. Per kete arsye, pak a shume ne te gjitha artikujt e gjate qe sjell bej nje veprim te tille. (Jam apo s'jam dakort me idete perkatese.)

Mendimin tim personal nuk e kam dhene, mjaftoj te lexoj "politikanet" dhe "historianet" "e mirefillte" te forumit. Keto kohet e fundit ne fakt, fatmiresisht, po mjaftohem me shume pak.

[Hyllien]

Mire do beje te degjoje keta te forumit, se sa ata qe behen doktorra per 2 jave ne Shqiperi.