Plani"B"...

[Llapi]

Themeluesit e LDK-se sot e kane djalin udheheqes te PDK-se

A e ke ndegjue ate fjalen popullore qe thoin prej beteri del Skendeeri.

[Sabriu]

TË LUTEM QEVERI MË BËJ NJË VARR !

Shkruan : Abaz Pllana

Të premtën, më 20 prill 2007, në Lyon të Francës tragjikisht humbi jetën 28 vjeçari B.H. nga Prishtina. Duke mos qenë në lidhje me shqiptarët e Lyonit, ishte vetëm komisiariati i policisë së Lyonit që merr kontakt me kryetaren e Shoqërisë Shqiptare ILIRIA, zonjën Rina çela, të mërkurën më 25 prill 2007 për t’i kumtuar lajmin e rëndë. Tashmë shtroheshin dy mundësi: që trupi i bashkatdhetarit tonë të varrosej në varrezat e përbashkëta të endacakëve dhe të atyre pa emër ose të procedohej me riatdhesimin e tij. Për riatdhesim, familja e varfër nuk kishte mjete të siguronte, ndërsa zyra franceze në Prishtinë edhe përkundër vullnetit shumë të mirë nuk kishte mundësi të financonte këtë veprim. Mundësia e vetme mbeti vetëorganizimi i shqiptarëve të Lyonit, Saint Julienit dhe Annemasit për t’i dalë në ndihmë për të fundit herë bashkatdhetarit të tyre. Nisma del nga Shoqëria Shqiptare ILIRIA dhe lajmi shkoi deri te secili mërgimtar. Bashkatdhetarët tanë nga të gjitha trojet shqiptare u bënë krah për krah për të mbledhur ndihmat që të sigurojë riatdhesimin e të riut të ndjerë nga Prishtina. Agjensioni turistik Reisburo Prishtina nga Gjeneva, mori përsipër transportin pa para të të ndjerit dhe çështja ngeli vetëm tek dikush që duhej patjetër ta shoqërojë arkivolin deri në Prishtinë për shkak të çështjeve administrative. Azizi, një punëtor nga Vitia, me leje e lë punën dhe paraqitet vullnetar për të kaluar edhe këtë pengesë. Të premten, më 27 prill 2007, u arrit që të mblidhet shuma që duhej paguar morgut të Lyonit, pagesa për arkivol, transporti deri në aeroportin e Gjenevës dhe taksat tjera në aeroport. Të premten në orët e para të pasditës, trupi i pajetë i bashkatdhetarit tonë arriti në aeroportin e Gjenevës për t’u nisur në udhëtimin e tij të fundit, për në Kosovë të nesërmen e hershme. Ai varroset të shtunën në Kosovë, ku do të pushojë përjetësisht pranë nënës së tij.
Ju shpreh ngushëllimet e mia më të sinqerta familjes me rastin e humbjes të birit të tyre. I qoftë i lehtë dheu i Kosovës !

Kjo ishte në pika të shkurtëra kronologjia e kësaj ngjarje të dhimbshme. Do të kisha dashur që familja e të ndjerit të mos lexojë shkrimin tim nga këtu e tutje për shkakun e vetëm se biri i tyre u bë shkak për refleksione dhe mendime të tjera të ngacmuara nga ky rast.

Është hera e tretë që në Lyon ndodhin ngjarje të tilla dhe duke u lutur që të mos ketë tjera, prapë mendoj se do të jenë të përsëritshme. Dhe çdo herë mërgimtarët tanë duhen të vetëorganizohen siç dinë dhe siç munden. Dikush mund të thotë se shumë mirë që arrijnë ta bëjnë këtë. Por çështja është se ç’bëhet aty ku nuk mund të vetëorganizohen? Si do venin punët po që se nuk do të kishte një komisioner policie si Kristensen apo zonjat Masson dhe Landra nga morgu i Lyonit? Si mund të lihen të vetëorganizohen mbi 700 mijë shqiptarë të diasporës pa gëzuar mbështetjen ose ndihmën e qeverive të Tiranës, Prishtinës, Shkupit ose Podgoricës që u dalin në pritje të qyetetarëve të tyre përgjatë kufirit për të mbledhur kursimet e tyre sa herë që ata kthehen në atdhe? Si ka mundësi që qeveritë tona të mos qajnë kokën për fatin e gati një milionë mërgimtarëve që marrin pjesë aktivisht në ekonominë vendase? Deri kur qeveritë tona do t’i duan bashkatdhetarët e tyre në mërgim vetëm sa të jenë të gjallë, dhe posa të ndalojë zemra e tyre se rrahuri, do të ndalojë edhe "dashuria" për ta? Qeveritë tona që harxhojnë kohën, paranë dhe mundin e tyre për koncerte apo manifestime të tipit "miss", "mister", "top bukuria" e të tjera si këto dhe nuk mund të gjejnë mundin, kohën dhe paranë në rastet e riatdhesimit të bashkatdhetarëve të tyre në kohën kur ata nuk mund ta bëjnë vetë sepse nuk janë më në mesin e të gjallëve? Pse duhet të presin bashkatdhetarët tanë në arkivole për katër javë (rasti i të riut nga Tirana) , tre javë (rasti i të riut nga Shkodra) dhe një javë (rasti i fundit) për t’u kthyer në atdhe. Më duket se qeveritarëve dhe institucioneve tona, nuk iu bëhet vonë as edhe për katër vjet se një familje shqiptare nuk ka apo nuk pati mundësi ta marrë trupin e familjarit të tyre nga vendi i largët ku e gjeti vdekja.

Shtroj pyetjen se si do të vepronte një qeveri tjetër e botës kur një qytetar i saj do prekej nga vdekja? Me siguri se nuk do të shprehte një moskokëqarje si qeveritë tona. Jo, jo. Këtë nuk e bëjnë as qeveritë e vendeve më të varfëra se qeveritë në tokat shqiptare. Kjo çështje nuk është e lidhur me varfërinë apo me paranë. Kjo çështje është e lidhur me njerëzinë që qeveritarët tanë nuk e kanë. Fatkeqësisht, ne nuk kemi atë ç’kanë të tjerët.

Mërgimtarët e Lyonit, Saint Julienit dhe Annemassit, deri të shtunën në mëngjes arritën të paguajnë 2100 euro për morgun e Lyonit, 160 euro në aeroportin e Gjenevës dhe biletën e shoqëruesit e pagoi vetë Azizi. Pra, të gjitha këto nuk kalojnë shumën 2500 euro. Shqiptarët u treguan edhe më afër familjes së të ndjerit duke iu dhënë edhe 1000 euro dhe 100 franga zvicerane për ditën e varrimit. Ata ndoshta do të mund të u dërgojnë familjes edhe ndonjë ndihmë tjetër në të ardhmen, por, kjo nuk ka rëndësi sa ka rëndësi varrimi i mërgimtarit pranë nënës së tij nga familiarët e tij. A mund ta marrë me mend lexuesi se çfarë lehtësimi i dhembjes për familjen ka qenë arritja e arkivolit të birit të tyre në Prishtinë, kur deri të premten në ora 11 nuk dihej se ç’fat e priste trupin e bashkatdhetarit tonë dhe familjarit të tyre.

Zyrtarët e qeverive tona shkojnë deri në tre herë mbrenda ditës në ambasadat apo zyrat ndërlidhëse të vendeve perëndimore për të siguruar një vizë për vete apo për familjarët e tyre për ikur për turizëm apo biznes jashtë atdheut. Si nuk mund të shkojë asnjëri prej tyre për një javë, dy javë apo me muaj të tërë në këto zyra, për çështje si kjo që ndodhi këtë javë me bashkatdhetarin tonë? Si mund të jenë aq moskokëqarëse qeveritë tona për familjet dhe për ata që vdesin jashtë vendit duke siguruar bukën e gojës, atë që nuk mundën t’ua sigurojnë qeveritë e vendit?

Të premten kur shkova në aeroportin e Gjenevës të paguaj fakturën e fundit, përgjegjësi i ndërmarrjes më pyet për emrin e bashkatdhetarit tonë të vdekur. I përgjigjem, sepse atë na kishte thënë komisioneri i policisë. Më pyet për adresën e tij në Kosovë. I them se nuk e di dhe se nuk e njoh dhe nuk kam pasur rastin ta njoh asnjëherë. Më thotë se do të ishte mirë që të kontaktoj Azizin, ai që do të shoqëronte arkivolin për të marrë informatën që kërkonte. I them se as ai nuk e njeh. Ndoshta në fillim e ka marrur edhe si tallje nga ana ime, por kur i them se fakturat e riatdhesimit paguhen nga mërgimtarët shqiptarë që nuk e kishim pasur rastin ta njohin asnjëherë për së gjalli bashkatdhetarin tonë, me shef me habi duke më thënë se "solidaritet të tillë nuk mund të haset diku tjetër në botë". Në vend që t’i them se gjithkush në botë ka qeverinë e vet, e ne nuk kemi qeveritë që i ka bota, mjaftohem të ngris supet që të mos e zgjas më shumë këtë dialog. Merr grumbullin e letrave që kishin ardhur nga Lyoni dhe nga aty ndau dy fleta dhe duke mbajtur në dorë më drejtohet : "Më lejoni që edhe unë të marr pjesë në dhembjen e familjes së bashkatdhetarit tuaj. Dua që edhe unë të bëj pjesë në këtë solidaritet tuaj". Zemra e këtij zvicerani derdhi dy lot për fatin e një shqiptari, të një shqiptari me fat tragjik. Në fakturën e re të gjitha shpenzimet që do të duheshin fakturoheshin nga ndërmarrja e tij Transit’air (rreth 60 euro) u dhanë dhuratë për humanizmin dhe solidaritetin e njerzve që nuk kishin qeveri të tyre. Si mund që një zviceran që jetën dhe fitimin e tij e ka në të ardhurat e kësaj pune, të heq dorë për një moment për të ndihmuar një njeri që nuk do ta shohë kurrë më, për një njeri që nuk do të presë kurrë nga ai t’ia kthejë një të mirë për kompensim, një njeriu që do ikte nga sipërfaqja e tokës përgjithmonë? Pse nuk mund të gjykojnë e veprojnë qeveritarët dhe institucionet tona si njeriu që unë e quaj zviceran? Por përgjigjen mund ta jap edhe vetë që besoj është e saktë. Unë takova një njeri, një krijesë humane, që mentaliteti i tij ndryshon nga ai i qeveritarëve tanë.

Zvicerani, Rina, unë, zyra franceze në Prishtinë, Azizi dhe të gjithë bashkatdhetarët tanë që ndihmuan që B.H. të varroset në vendin e tij, ndjenë një lumturi në shpirtin e tyre. Ata bënë një vepër humanitare, ata lehtësuan dhimbjen e familjes dhe treguan se janë qenie njerzore. Prandaj, edhe njëherë në emrin e familjes falenderoj të gjithë ata që bënë që kjo çështje u mbyll kështu e nuk u la nën mëshirën e qeverive dhe institucioneve tona.

Do të kisha dashur shumë që ky shkrim të mos shihet nga ndonjë prizëm tjetër siç kanë qejf ta shohin disa "rraxhagji" por një ide e re për punën e qeverive në Tiranë, Prishtinë, Shkup e Podgoricë. Ata duhet të mendojnë të krijojnë organizmat përkatës pranë ambasadave apo zyrave përkatëse të vendeve ku qytetarët e tyre kanë emigruar për të sjellur një kafshatë bukë për familjarët e tyre në atdhe. Nëse nuk mund të "sjellin" për së gjalli qytetarët e vet në vend, së paku të bëjë një gjest të vogël që ata të pushojnë të qetë përjetësisht në dheun e tyre. Nëse nuk mund t’ua ndalin vdekjen edhe nga sëmundjet e "lehta" së paku t’ua lehtësojë dhimbjen familjes duke riatdhesuar për së vdekuri të afërmit e tyre.

Qeveri të lutem, më gjej një varr, nuk është një thirrje dëshpërimi. As një thirrje revolte. Kjo është thirrje e mëse 700 mijë shqiptarëve anëkënd Evropës dhe botës që edhe fundin e jetës së tyre e lidhin me tokën mëmë. Prandaj, Qeveri të lutem, mos na leni pa varr...

28 prill 2007

[Sabriu]

LLOGARIA E GABUAR E KOHËS SË VAMPIRËVE PARAMILITARË TË “CAR LLAZARIT” PËR TË RIMARSHUAR NË KOSOVË!


BAROMETRI DIPLOMATIK
Prof.Dr.Mehdi HYSENI

* TEODOSIJE SIBALIQ (peshkopi i Lipjanit):“ Nuk mund të ketë trup të pashpirt: Kosova do të jetë serbe derisa ajo të jetojë në shpirtin e popullit serb dhe, derisa serbët të jenë të gatshëm për të jetuar në të, pavarësisht nga të gjitha vështirësitë të cilat na rrethojnë sot…” (NS,nr.485, 8.01.2005).
* BILANA SËRBLANOVIQ:“KOSOVO VISE NIKADA SRPSKO”! “KOSOVA KURRË MË SERBE.”(B92,4.05.2007).

Ky pohim i vonuar për më se 1 shekull, është objektiv, sepse mbështet të vërtetën historike dhe legjitime se Kosova kurrënjëherë nuk ka qenë territor i ligjshëm i Serbisë, e as “shpirt, as zemër i trupit”, e as “djep” i serbëve dhe i Serbisë, por i shqiptarëve dhe i Shqipërisë Etnike. Mirëpo, kur serbomëdhenjtë paranoidë, barbarë dhe gjenocidalë janë në gjendje t’i lënë kockat dhe kokën e tyre të molepsur hegjemoniste për koloninë e tyre të dikurshme 100-vjeçare, atëherë, pse edhe ne shqiptarët të mos vdesim për Kosovën tonë dardane(ilire). Pse me të gjitha forcat dhe me gjithë potencialin tonë kombëtar dhe shtetëror, të mos e mbrojmë Kosovën tonë shqiptare, kur historia dhe bashkësia ndërkombëtare janë në anën tonë. Nuk ka fare rëndësi numri “5000 a 50.000” i kriminelëve paramilitarë çetniko-fashistë gjenocidalë serbomëdhenj, të cilët me ndërsyrjen dhe me mbështetjen e shërbimeve, të organeve dhe të instituciuoneve të ndryshme sekrete a publike serbe dhe të Kishës Ortodokse Serbe, më 5 maj 2007 janë “kunguar” dhe “bekuar” në kishën “Lazarica”të Krushevcit se do të përsërisin luftën, agresionin, plaçkitjen, terrorin gjenlocidal (ashtu sikurse kanë vepruar në intervalin kohor 1989-1999 , duke e djegur Kosovën dhe, duke i masakruar shqiptarët, të cilët në atë kohë ishin të pambrojtur nga preventiva diplomatike dhe ushtarake e bashkësisë ndërkombëtare), me qëllim që ta “kthejnë Kosovën në Serbi” , po qe se ajo do të njihet ndërkombëtarisht si shtet i pavarur nga ana e Amerikës dhe e aleatëve të saj.
Me gjithë kërcënimet e propagandës subversive dhe luftarake të “ushtrisë” paramilitare serbe, të quajtur me emrin “car Lazar” , nën komandën e Zhelko Vasileviqit (deputet i parlamentit te Serbisë dhe “kollovogjë” i kasapëve paramilitarë çetnikë), ne kësaj radhe jemi më të fuqishëm dhe më përgatitur se kurrë, që t’i përgjigjemi çdo sulmi dhe çdo provokimi, që do të shfaqej nga harangat dhe nga bandat “profesionale” (për të shuar etjen e tyre ataviste me gjakun e pafalshëm të shqiptarëve, duke torturuar, duke dhunuar, duke vrarë, duke therur në bajonetat e ndryshkura çetnike foshnja, fëmijë, gra shtatëzana, pleqë dhe të rinj civilë shqiptarë në Kosovë) terroriste gjenocidale çetniko-fashiste serbomëdha. Si ata, ashtu edhe “mësuesit” e dobët të tyre qeveria dhe Kisha Ortodokse Serbe, duhet ta mbajnë parasyh faktin se në Kosovë më nuk kanë asnjë gjasë më të vogël për të depërtuar, sepse kohët dhe rrethanat politike dhe ushtarake kanë ndryshuar në themel, edhe pse paranoja kolektive serbe është verbuar dhe nuk po sheh se Kosova qe 8 vjet nuk është nën sovranitetin kolonial serbomadh, as nën “mëshirën” e regjimit gjenocidal terrorist paramilitar, militar dhe policor të Serbisë së kriminelit Slobodan Milosheviq, por nën juridiksionin politik dhe ushtarak paqësor të bashkësisë ndërkombëtare (UNMIK dhe KFOR) dhe të frocave të TMK-së, si dhe të forcave të tjera të armatosura, të organizuara gjithëpopullore shqiptare, jo vetëm në Kosovë, por në mbarë hapësirat e Shqipërisë Etnike. Kjo do të thotë se, popullata civile shqiptare në Kosovë dhe jashtë saj (Anamoravë, Iliridë, Malësi e Madhe e Mbishkodrës) është nën preventivën e plotë të faktorit mbrojtës shqiptar dhe të forcave ndërkombëtare ushtarake, të instaluara në Kosovë, që njihen me emrin KFOR. Më konkretisht, çdo fallangë (e madhe apo e vogël) terroriste paramilitare a militare çetniko-serbe, pavarësisht nga mbështetja e tyre e brendshme apo e jashtme, që do të mësyjë për të kryer asksione inkursive terroriste në Kosovë, do të ndeshet me thyerje qafe dhe koke nga forcat mbrojtëse shqiptare dhe ndërkombëtare e jo me lutjet mëshiruese të popullatës së pambrojtur dhe të pafuqishme civile, si dhe të pedagogjisë së paqes pasive të rugovizimit, sikurse në krimin gjenocidal të tyre,të kryer gjatë viteve 1998-1999.

Prandaj, çdo tentim i Serbisë dhe i serbëve terroristë që, ushtarakisht të ndërhyjnë në Kosovë, do të jetë fatal jo vetëm për aktorët e atij “aksioni invadues”, por edhe për vetë minoritetin kolonial serb në Kosovë, edhe për vetë Beogradin, i cili më nuk do të bombardohej (nën përkujdesjen e kamerave të “fotoreporterëve” frengo-ruso-serbë dhe të aleatëve të tyre antiamerikanë) “ vetëm me avionët luftarakë të forcave ajrore, por edhe nga ato tokësore dhe detare të NATO-s. Për më tepër, çdo ndezje dhe përflakje e ndonjë konflikti ushtarak përbrenda kufirit të territorit të Kosovës shqiptare nga ana e invaduesve kriminelë çetniko-fashistë serbë,të shtytur dhe të përkrahur nga regjimi militarist i Beogradit dhe i politikës së ndyrë të KOS-it, do të ketë për shkak dhe për pasojë që “epiqendra e termetit” të luftës së intensitetit të lartë të zhvillohet jo në Kosovë, por në thellësinë më të madhe të Serbisë, duke përfshirë në plan të parë Beogradin dhe objektivat streategjike ushtarake të Serbisë, si dhe bazat e saj të arsenalit të armatimeve dhe të armëve kimiko-biologjikle në Krushevac, në Lluçani dhe në Vinça etj., të cilat kanë neglur, të padëmtuara nga bombardimet 78-ditëshe të forcave luftarake të Aleancës së Atlantikut Verior- NATO (24 mars-10 qershor 1999). Me një fjalë, çdo tentativë e konfliktit të armatosur terrorist invadues në Kosovë qoftë në formë sporadike individuale apo të organizuar nga ana e Serbisë së Boris Tadiqit(kryetar) dhe të Vojsilav Koshtunicës(kryeministër), do të jetë një aventurë e reprizuar e regjimit të dështuar gjenocidal dhe nazifashist e kasapit të Ballkanit, Slobodan Milosheviq, mirëpo, për ndryshim, do të ketë katastrofën e Serbisë, jo të Kosovës, sepse ajo nuk do të ketë kapacitet, as forcë ushtarake për të përballuar fuqinë e luftës së drejtë mbrojtëse të NATO-s dhe të Amerikës në Kosovë.

(1) Alternativa e vetme e Serbisë, njohja e pavarësisë së Kosovës!

Për t’iu shmangur konfrontimit ushtarak me forcat e NATO-s dhe të shqiptarëve në Kosovë, si dhe për të shpëtuar dhe siguruar gjithanshmërisht ekzistencën dhe ardhmërinë e pakicës serbe në Kosovë, në vend të deklaratave kërcënuese luftarake antishqiptare, se do të përdorë forcën, (në rastë se Kosovës do t’i njihej statusi i pavarësisë nga ana e bashkësisë ndërkombëtare, me qëllim që, Kosovën sërish ta kthejë nën sovranitetin e saj kolonial), ndër shtetet e para në Ballkan, do të duhej ta njihte pavarësinë e Kosovës, sepse kjo, pikësëpari, do të ishte në interes të pakicës serbe në Kosovë dhe të normalizimit të marrëdhënieve ndërshtetërore të Serbisë me shtetin e ardhshëm të Kosovës. Ndryshe, çdo bllokadë dhe përzierje e Serbisë në çështe të brendshme të Kosovës, thjesht, do të thotë fundin e minoritetit serb në Kosovë, si dhe izolimin e serbëve dhe të Serbisë jo vetëm në relacionet rajonale ballkanike, por edhe në shkallë evropiane dhe ndërkombëtare.

Në rast se Serbia do të provokojë luftën në Kosovë, me qëllim që atë ta copëtojë sipas Planit të saj “A”, duke u mbështetur në instruksionet dhe në ndihmën direkte të Rusisë, atëherë, do të jetë e sigurt se ajo do të pësojë sanksione edhe më drastike sesa regjimi gjenocidal i Slobodan Milosheviqit. Për të mos ndodhur diç e tillë, serbët dhe Serbia, duhet të marrin parasysh, edhe opinionet dhe këshillat e vlefshme të forcave dhe subjekteve përparimtare serbe, siç është edhe ky mesazh i saktë dhe tejet realist i shkrimtares serbe, Bilana Sërblanoviq, “ Serbët duhet zgjuar nga gjumi dhe, t’u thuhet se Kosova kurrë më nuk do të jetë serbe.Tani, duhet të mbrohen vetëm pakica serbe dhe monumentet e kulturës në Kosovë, asgjë më shumë.”(B92,04.05.2007), drejtuar jo vetëm shpirtërve të zinj meskin të peshkopit serb të Lipjanit, Teodosije Sibaliq, të peshkopit Artemije Radosavleviq, të patriarkut Pavle të Kishës Ortodokse Serbe, Boris Taditiq (kryetar), Vojislav Koshtnicës (kryeministër), Vuk Drashkoqivit (ministër i Jashtëm) dhe Sanda Rashkoviq-Iviq (krryetare e Qendrës Koordinuese për Kthimin e Serbëve në Kosovë) të Republikës së Serbisë, por edhe gjithë popullit serb, se njëherë e përgjithmonë duhet të heqin dorë nga politika paranoide e ndyrë mitologjike, mashtruese dhe falsifikatore e kuazishkencës dhe e politikës kishtare dhe qeveritare serbomadhe, se Kosova nuk është serbe, por shqiptare.

Kjo përgjigje me bazë të qëndrueshme morale, historike, politike dhe të ligjshme si për Beogradin zyrtar, politikën kishtare të KOS-it, ashtu edhe për “ushtrinë e re” paramilitare-vampirizuese të “car Llazirt”, të promovuar në kishën “Lazarica” në Krushevac, më 5 maj 2007, është paralajmërimi i fundit me interes gjithëserb se më në Kosovë nuk kanë shans të marshojnë kurrfarë bandash, harangash, njisitesh, eskadronësh paramilitarë, policorë vrastare për të masakruar fëmijë, gra shtatëzana, pleqë e të rinj...,etj., dhe, për të plaçkitur dhe vjedhur pasuri, për të djegur dhe rrënuar shtëpia, banesa dhe vendbanime të shqiptarëve, duke shndërruar Kosovën në hirin kishtar mesjetar dhe në varreza masive, krim dhe gjenocid ky, i kryer më 1998-1999 po nga këta të njëjtit paramilitarë-vampirë-vrasës të “car Llazarit”-Slobodan Milosheviqit,të Vojislav Sheshelit, të Zhelko Razhnjatoviq-Arkanit, të Vuk Drashkoviqit dhe të Kishës Ortodokse Serbe, sepse në Kosovë në vend të “markave gjermane”..., etj., të plaçkitura me dhunë dhe me terror gjenocid nga popullata civile shqiptare, kësaj radhe do t’i presin plumbat dhe raketet e forcave ndërkombëtare të NATO-s (KFOR-it) dhe të forcave mbrojtëse shqiptare.

(2) Cila është struktura e gardës paramilitare “Car Llazar”?

Me gjithë njohurinë tonë të deritashme lidhur me kryerjen e krimeve monstruoze gjenocidale të formacioneve private-shtetërore-kishtare-patologjike paramilitare të çenikëve fashistë serbë, të cilët kanë shkaktuar me dhjetra, qindra dhe mijëra viktima në n jerëz të të gjitha moshave kundër popullatës civile në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë(1991-1999), sipas kallëzimit penal të Prokurorisë së Tribunalit të Hagës, struktura organiztave e tyre ishte kjo: [“Ato grupe, vërtet, ishin ushtri private, shumica e të cilave ishin kriminelë, por, pavarësisht nga kjo, kanë qenë të toleruara dhe të mbështetura nga pushteti serb, posaçërisht nga Ministria e Mbrojtjes. Ndër më famëkeqet kanë qenë çetnikët e PRS-së së Vojislav Sheshelit, të njohur si “Beli orlovi”, të drejtuara nga Dragoslav Bokan dhe Mirko Joviq i Ripërtritjes Popullore Serbe”, si dhe “Dushan Silni” dhe “Srpska garda” e Lëvizjes së Përtëritjes Serbe të Vuk Drashkoviq. Mirëpo, ndër formacionet paramilitare më të njohura dhe më të fuqishme (në kryerjen e krimeve dhe të mizorive gjenocidale ndaj popullatës civile të pambrijtur në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë – vërjetje –mh) në hapësirat e theksuara, gjithësesi, kanë qenë “Crvene beretke” dhe “Srpska dobrovoljacka garda-SDG e Zhelko Razhnjatoviq-Arkan. Mirëpo, nga të gjitha formacionet paramilitare, të cilat,prej vitit 1991
e deri më sot, vetëm njëra prej tyre është rasformuar, ajo e Milan Paroshkit.” (Shih:www.dnevnik.com,05.05.2007)].

Si në kuptimin moral, politik dhe jurdik, ashtu edhe në atë të demokratik e paqësor, çfarë do të thotë “mbijetesa” 17-vjeçare e RECIDIVIT të njësitive dhe efektiveve private-paramilitare çetniko-fashiste serbe për Gjykatën Ndërkombëtare të Hagës dhe për vetë sistemin gjyqësor dhe të drejtësisë së Serbisë nën drejtimin e Boris Tadiqit (kryetar) dhe të Vojislav Koshtunicës(kryeministër)? (1) – Do të thotë se, Serbia është shkëputur dhe distancuar nga zinxhiri i politikës paramilitare terroriste të regjimit militarist të Slobodan Milosheviqit? –Jo! (2) – Do të thotë kjo, se Serbia është reformuar dhe noveluar në kuptimin e demokracisë dhe të demokratizimit të saj, sipas standardeve të BE-së, të OSBE-së dhe të OKB-së?- Jo! (3) – Do të thotë kjo, se Serbia i ka “pastruar” obligimet dhe përgjegjësinë e saj para Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës në ekstradimin e të gjithë kriminelëve me në krye Ratko Mladiqin dhe Radovan Karaxhiqin, të cilët mbajnë përgjegjësi penale ndërkombëtare për kryerjen e akteve të krimit të gjenocidit në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë? – Jo! (4) – Do të thotë kjo, se Serbia me tërë këtë bagazh të pashlyer nga skena politike dhe shoqërore e formacioneve ekzistuese terroriste paramilitare, të cilat, pothuajse,edhe pas dy dekadash ende nuk janë nxjerrë në bagën e zezë të drejtësisë ndërkombëtare dhe vendore për të dhënë llogari sipas peshës së veprave të tyre kriminale të luftës gjenocidale, të kryer në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë?-Jo! – Andaj, si është e mundur që një Serbi e këtillë-“dele e zezë” për humanizimin, drejtësinë, demokracinë, paqen,bashkëpunimin dhe sigurinë ndërkombëtare, të jetë kthyer në OKB, në OSBE, si dhe në strukturat e tjera të Bashkimit Evropian? – Ky është rast precedent dhe turpi më i madh i faktorëve dhe institucioneve ndërkombëtare,që kanë pranuar rikthimin e Serbisë gjenocidale në OKB, pa dhënë asnjë llogari ligjore as materiale për zhdëmtimin e viktimave të gjenocidit dhe të agresionit pushtues të Serbisë së Slobodan Milosheviqit, të shkaktuara në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë.

Si për “regjimin demokratik” të Serbisë, ashtu edhe për institucionet demokratike të BE-së, e në veçanti të OKB-së, të SHBA-së dhe të NATO-s, duhet të jetë i qartë fakti se, pa eliminimin e forcave ekzistuese paramilitare dhe terrosite serbe (prej të cilave një kontingjent i tyre, i stacionuar në pjesën veriore të Mitrovicës, qe 8 vjet radhazi nuk pushuar së vepruari me aksionet e tij subversive terroriste në përndjekjen dhe terrorizimin e shqiptarëve dhe të boshnjakëve nga shtëpitë dhe banesat e tyre), si dhe të arsenalit ushtarak konvencioal dhe kimiko-biologjik të Serbisë, nuk mund të llogaritet, as të shoresohet për arritjen e ndonjë paqe të qëndrueshme dhe sigurie të garantuar për popujt e Ballkanit, në veçanti për shtetet fqinje siç janë Kroacia, Kosova, “Maqedonia”, Hungaria etj.

Krahas karakterit me përmbajtje negative, armiqësore, antihumane dhe antiligjore të formacioneve paramilitare në kurriz të viktimave të gjenocidit serbomadh, të kryer në Kroaci kundër kroatëve, në Bosnjë kundër myslimanëve dhe në Kosovë kundër shqiptarëve(1990-1999), [“Marko Lapushina (gazetar dhe ekspert policor i gazetës javore serbe të Beogradit “Ndeljni telegraf” ka pasqyruar edhe këto karakteristika negative të paramilitarëve të “Gardës Car Llazar”, të formuar në vendlindjen e car Llazarit në Krushevac, më 5 maj,2007:” Ato janë forca të rrejshme nacionale, të cilat veten e quajnë si forca mbrojtëse gjithëserbe.Ato nuk kanë lidhje me car Llazarin, por përfaqësojnë patriotizimin e rrejshëm, duke u përpëlitur që vetes së tyre t’ia atribuojnë ndonjë aurolë të heroit kombëtar dhe të trimave të rinj legjendarë të Serbisë.”(www.dnevnik.com,05.05.2007)].

Sa më sipër prania dhe ekzistenca e sistemit paralel paramilitarist në Serbi provon sheshit se në cilën pjesë të Ballkanit, ende nuk është fituar lufta kundër terrorizmit ndërkombëtar, kundër pritivizmit barbar të egër, kundër mbeturinave fashiste dhe kundër fundamentalizmit serbomadh, faktorë këta, të rrezikshëm për paqen dhe sigurinë ndërkombëtare.


Paraqet:Sabri Selmani

[Ali Baba Tepele]

SHQIPËTAR ! KUJDES !

Shqipëtar kudo që jeni,kujdes.Hapni sytë dhe tregohuni të vendosur para çdo provokimi të botës! Evropa plakë dhe skile e vjetër i nxori përsëri dhëmbët e mprehtë për të ndukur trojet Shqiptare.Këtë herë është më e rëndë goditja sepse Kosovën kërkon jo ta shkëpusë, por ta zhdukë nga historia si komb.Mos kujtoni se këto që jan arritur deri më sotë, na i ka falur kush! Çdo gjë është arritur me gjak.Ajo që ka frikë nga derdhja e gjakut, është Evropa.Le ti përgjigjemi mashtrimit të saj me mënyrën që dimë.Me shpatën të zhveshur.Mos harroni se janë armiqtë e kombit Shqiptarë ata që investojnë këtë ndërrmarrje makabre, në kurriz të kombit Shqiptar.
Vëllezër kujdes! Mos lejoni që të hiqen simbolet tona Shqiptare nga Flamuri ynë kombëtar.Kjo është një dredhi e djallëzuar e radhës e Evropës Skile të vjetër.
Ne do njihemi në Evropë siç jemi në të vërtetë.si Shqiptar.............................
.................................................. ..............