E diela e grave mirraprurëse

[Kryeengjelli]

E Diela e Grave Myrrëprurëse Marku 15:43-16:8

Mbajtur ne katedralen 'NGJALLJA E KRISHTIT" ne Korce
nga Mitropoliti i Korces Hiresia e Tij Imzot Joani

Josifi nga Arimathea, një këshilltar i respektuar, i cili priste edhe ai mbretërinë e Perëndisë, me guxim hyri te Pilati dhe kërkoi trupin e Jisusit. Dhe Pilati u çudit që tashmë kishte vdekur. Dhe thirri centurionin dhe e pyeti nëse kishte vdekur prej shumë kohe. Dhe si u sigurua nga centurioni, ia la trupin Josifit. Ky, mbasi bleu një çarçaf, e zbriti Jisunë nga kryqi, e mbështolli në çarçaf dhe e vuri në një varr që ishte hapur në shkëmb; pastaj rrokullisi një gur para hyrjes së varrit. Dhe Maria Magdalena dhe Maria, nëna e Joses, vërenin ku e vunë. Si kaloi e shtuna, Maria Magdalena dhe Maria, nëna e Jakobit, dhe Saloma blenë aroma për të shkuar të vajosin Jezusin. Në mëngjesin e ditës së parë të javës, shumë herët, ato erdhën te varri, kur po lindte dielli. Dhe thonin në mes tyre: “Kush do të na rrokullisë gurin nga hyrja e varrit?”. Por, kur ngritën sytë, panë se guri ishte rrokullisur, megjithëse ishte shumë i madh. Hynë, pra, në varr dhe panë një djalosh që ishte ulur në të djathtë, të veshur me të bardha, dhe mbetën të trembura. Dhe ai u tha atyre: “Mos u trembni! Ju kërkoni Jisu Nazareasin që ka qenë kryqëzuar; ai u ngjall, nuk është këtu; ja vendi ku e kishin vënë. Por shkoni dhe u thoni dishepujve të tij dhe Pjetrit se ai ju pret në Galile; atje do ta shihni, ashtu siç ju pati thënë”. Dhe ato dolën shpejt dhe ikën nga va-rri, sepse i zuri tmerri dhe habia; dhe nuk i thanë asgjë kurrkujt, sepse kishin frikë.


Këtë të Dielë ne jemi mbledhur të përkujtojmë gratë mirrëprurëse. Tregimi i Ungjillit është i thjeshtë, flet për disa njerëz që pothuajse në Ungjill nuk përmenden fare. Megjithatë në momentin më final të jetës tokësore të Krishtit këta njerëz dalin në plan të parë. Kushdo që e ka lexuar gjatë 2000 vjetëve Ungjillin befasohet nga dashuria e madhe që kishin këto gra për Zotin. Krishti kishte predikuar gjatë tre vjetëve, qindra nxënës e ndiqnin nga pas, shumë njerëz të tjerë, qoftë forca politike, forca tregëtare, ideologji të ndryshme shpresonin diçka prej Krishtit. Dikush shpresonte që Ai ishte Mesia, i cili do të çlironte Izraelin nga zgjedha Romake dhe do të vendoste një Mbretëri dhe nga kjo mbretëri do të përfitonin të gjithë izrealitët, një pjesë e madhe ndoshta e ndiqnin pas, pikërisht me këtë shpresë që të vendoste një mbretëri tokësore. Disa të tjerë e ndiqnin pas sepse u pëlqente predikimi i Krishtit, shikonin në fjalët e tij një lloj ëmbëlsie, një lloj shprese dhe e ndiqnin pas. Disa të tjerë e ndiqnin pas sepse kishin nevojë t’i shëronte. Ungjijtë kanë regjistruar fakte të ndryshme për shërime që nuk ishin bërë ndonjëherë në historinë e njerëzimit, duke filluar nga shërimet e vogla dhe deri tek ngjalljet e mëdha. Të gjithë e ndiqnin duke pritur diçka dhe në momentin e kryqëzimit, ashtu siç thoshte edhe psalmisti që do të godas bariun dhe delet do të shpërndahen, të gjithë ata që e kishin ndjekur pas u larguan. Edhe njerëzit e tij më të ngushtë apostujt, nuk u gjendën atje, Juda e tradhëtoi, Pjetri e mohoi dhe atje shfaqen disa gra të cilat e ndoqën Jisuin edhe kur ai ishte në Kryq, i erdhën Jisuit edhe kur ai ishte në varr. Kjo histori e cila ka ndodhur para 2000 vjetësh, ka vazhduar në Kishë.
Të Dielën e mirrëprurseve ne pikërisht, përkujtojmë këtë gjë, jo vetëm praninë e grave, por përkujtojmë edhe diçka më të thellë, dashurinë që patën këto gra. Ato e patën dashurinë, jo për atë që do të jepte Jisui, por për atë që ishte Jisui dhe e donin Atë si gjatë kohës që ishte i gjallë, ashtu edhe gjatë kohës që Ai ishte i vdekur në varr, ato erdhën për ta lyer trupin e Tij me mirra. Të vetmet që nuk e braktisën Jisuin, në momentin kur gjithçka dukej se kishte humbur. Të gjithë këta njerëz u zhgënjyen. Të tjerët thanë se misioni i Krishtit ishte i mirë, por mori fund, sepse Ai përfundoi në Kryq. Të vetmet që e ndoqën pas, ishin vetëm ato gra dhe dashuria e madhe e atyre grave ka vazhduar nëpër shekuj. Akoma edhe sot është dashuria e atyre që e mbajnë gjallë besimin, jo vetëm duke ardhur në Kishë, por edhe duke u ushqyer fëmijve të tyre atë. Ishin këto gra të cilat përgatitën edhe shenjtorët e mëdhenj të Kishës tonë. Do t’iu thoja të gjitha grave dhe nënave dhe jo vetëm këtyre, por edhe burrave, sepse ky është një mision për të gjithë që të kenë pak më tepër kujdes për fëmijët e tyre. Nuk mjafton vetëm të vihet në Kishë, Kisha e pare, Kisha e vogël është familja. Nëse nuk do të jetë një komunitet lutje në Kishën e vogël nuk do të jetë as në Kishën e madhe. Pak prindër ka që i mbledhin fëmijët në darkë dhe iu tregojnë diçka nga Ungjilli dhe shenjtorët, diçka nga kjo pasuri e madhe shpirtërore që për fatin tonë të mirë ruhet në Kishë. Le t’i ua transmetojmë fëmijëve këtë pasuri, le të lutemi akoma më shumë për ta. Ne kujdesemi shumë për fëmijët, një pjesë e madhe e fëmijëve janë të veshur mirë, të ushqyer mirë, iu blejmë lodra dhe gjithçka tjetër dhe neglizhojmë në atë kryesoren, neglizhojmë që t’i rrisim shpirtërisht. Tregohet njëherë një histori që një grua e re ishte në spital dhe kishte një sëmundje fatale. Nëna e saj e kishte rritur atë me të gjithë të mirat, i kishte plotësuar çdo trill të saj gjatë gjithë jetës dhe kur erdhi mjeku dhe i pëshpëriti nënës në vesh për diagnozën e vajzës, vajza e dëgjoi, dhe mbasi u largua mjeku i tha këto fjalë të cilat mbetën dhe u përhapën në të gjithë botën “Nënë ti më ke plotësuar gjithçka, më ke rritur me të gjithë të mirat, më ke mësuar si të përgatis torta, si të kërcej, më ke mësuar si të sillem dhe vishem, por ti nuk më ke mësuar mua sesi të jetoj dhe nuk më mësove për më tepër sesi të vdes.” Këto fjalë të cilat i ka treguar ajo nënë, dhe që u përhapën në të gjithë botën, janë fjalë që duhet ta bëjnë secilin nga ne të mendojë më gjatë për edukimin e fëmijve tanë. Gratë kanë peshën kryesore në këtë edukim, sepse ajo që influencon tek fëmija në 5-6 vjetët e parë të jetës është nëna. Nëse fëmija do të ketë gjithmonë imazhin e nënës duke u lutur, do të ketë imazhin e nënës që thotë fjalë të ëmbëla, ai imazh do t’i mbetet atij për të gjithë jetën dhe kur të vijë një kohë ai imazh do ta ndihmojë atë shumë më tepër sesa mendojmë ne. Këto fjalë sot nuk i thotë vetëm feja, këto fjalë sot i thotë edhe psikologjia, njerëzit që studiojnë psikologjinë e dinë sesa të forta janë imazhet e fëmijërisë dhe imazhi kryesor që i mbetet fëmijës është pikërisht nga nëna, prandaj çdo nënë ka një detyrë shumë të madhe, jo vetëm për ta edukuar fëmijën, por edhe për tu lutur për të. Histori nënash të famshme në Kishën tonë ne kemi plot. Nëna e Shën Grigorit të Madh, ajo ishte martuar me një pagan, nga lutjet e saj jo vetëm që i shoqi u kthye dhe u bë i krishterë, por u bë edhe peshkop dhe shenjt i Kishës tonë. Ajo ngjalli në shpirtin e njomë të Grigorit dashurinë për Zotin, ngjalli atë flakë e cila do të shpërthente, do të ndizej dhe do të ndriçonte të gjithë botën, aq sa Kisha i dha emrin e Teologut. Kemi nënën e Shën Joan Gojartit, e cila mbeti vejushë që në moshën 20 vjeç e megjithatë jetën ia kushtoi djalit të saj. E rriti me dashurinë për Krishtin, e rriti me të gjitha virtytet, ato virtyte të cilat ne i njohim nga jeta e Shën Joan Gojartit. Kemi nënën e Shën Agustinit, Monikën e cila për shumë vjet vajtonte për birin e saj që bënte një jetë të shthurrur dhe lutjet e nënës u dëgjuan nga Perëndia, Agustini u kthye dhe u pagëzua dhe jo vetëm kaq, por u bë edhe peshkop, një nga peshkopët më të ndritur të Kishës tonë dhe kur i vdiq e ëma historia thotë që Shën Agustini ndenji një orë duke vajtuar. Kur u ngrit iu tha të tjerëve “Më falni që ndenja një orë duke vajtuar, por kjo nuk është asgjë, sepse kjo grua ndenji tërë jetën duke vajtuar për mua.” Lotët e nënës kanë fuqi të madhe, nëse ne do të lutemi për fëmijët tanë Perëndia do të dëgjojë. Le të mundohemi që të mos u japim fëmijëve vetëm të mirat e ndryshme të jashtme, por të mundohemi t’ju japim edhe atë që është më e rëndësishme, ushqimin shpirtëror. Sa më i njomë të jetë shpirti, aq më efekt do të ketë ushqimi.
Diçka tjetër për të cilën do të ndalemi është mesazhi që këto gra na japin sot. Le ta ndjekim me kujdes ngjarjen. Gratë u zgjuan herët në mëngjes, pa lindur dielli. Ato gra erdhën që herët në varri, i cili ishte i mbyllur ata që e dëgjuan Ungjillin i dëgjuan fjalët që u thanë, kush do të na e rrokullisi gurin. Këto fjalë të Ungjillit na tregojnë diçka shumë të rëndësishme për jetën tonë sot. Ne nuk e shohim Krishtin, guri i madh i mëkatit na e ka mbuluar Atë. Të gjithë ne kemi nevojë që dikush ta rrokullisi këtë gur që ne të shohim Krishtin dhe ky gur nuk mund të rrokulliset dot nga fuqia jonë, duhet një ndërhyrje qiellore, duhet një dhuratë nga Shpirti i Shenjtë që të na shfaqë Krishtin. Atë që kërkon Zoti nga ne është që ne të afrohemi. Ne duhet t’i afrohemi Krishtit me diçka në duar, ajo që kërkon Krishti nga ne është pikërisht aroma e virtyteve tona, nëse ne do të vijmë drejt Tij, me lutje dhe me aromën e virtyteve tona, atëherë guri do të rrokulliset vetë.
Ngritja herët në mëngjes do të thotë një angazhim i thellë shpirtëror, do të thotë që Krishti duhet të jetë preokupacioni kryesor i jetës tonë dhe t’i afrohemi Krishtit me atë që kemi. Zoti nuk na kërkon atë që s’kemi dhe gjithsekush nga ne ka diçka për t’i ofruar, sado pak që të ketë përsëri ka dhe nëse këtë do t’ia ofrojë Zotit, Zoti do ta shtojë. Atë që Zoti nuk bekon dhe shton është hiçi, nëse ne nuk do t’i sjellim asgjë edhe Zoti nuk do të na bekojë. Zoti do diçka që të shtojë, ishin pesë bukë ato që Zoti i bekoi dhe i shtoi, ishin dy peshqit të cilët i shtoi dhe i bekoi do të jenë lutjet tona të pakta që Zoti do t’i shtojë, ndriçojë dhe shenjtërojë. Prandaj gjithsekush nga ne çdo të Dielë, le të mendojë pak më gjatë, problemi nuk është tek mosdija, por tek neglizhenca dhe tek harrimi. Fjala që më shumë ishte e përdorur në Dhiatën e Vjetër ishte pikërisht fjala “kujtohu” vazhdimisht profetët e Zotit i drejtoheshin Izraelit duke i thënë “Kujtohu Izrael.” Këto janë fjalë që duhet të jenë vazhdimisht edhe në Kishat tona duke na thënë gjithsekujt nga ne që të kujtohemi se Zoti është gjallë, të kujtohemi se një ditë do të paraqitemi para Zotit dhe se një ditë do të kemi kujdes për jetën tonë shpirtërore, sepse ajo është një jetë që jep fruta duke filluar që këtu dhe deri në amëshim. Ne nuk kujdesemi shumë për jetën e përjetshme, një fe që nuk kujdeset për jetën e përjetshme, nuk është më fe. Nëse nuk do të përqëndrohet e gjithë fuqia e shpirtit, pikërisht për qenien tonë të ardhshme do të thotë se realisht ne nuk besojmë, sepse është e pamundur të besosh dhe të mos veprosh, ose besimi ynë është shumë i vakët. Prandaj çdo të Dielë le të kujtohemi që kemi një shpirt, le të kujtohemi që ky shpirt ka nevojë për ushqim dhe për më tepër le të kujtohemi që ky shpirt ka nevojë për shpëtim dhe i vetmi i cili mund ta shpëtojë shpirtin është Krishti. Prandaj gjithsekush nga ne çdo mëngjes, le t’i afrohet Krishtit ashtu si këto gra mirraprurëse me mirrat e virtytet e shpirtit të tij dhe le ta lejojë Perëndinë që të mbretërojë në zemrën e tij. Nëse ne do të afrohemi Zoti do të vijë, sepse Ai e ka premtuar këtë dhe historia shpirtërore e Kishës tonë e vërteton gjithmonë këtë. Gjithsekush që është afruar tek Zoti, Zoti ka ardhur dhe ka banuar tek ai dhe nuk ka gëzim më të madh në botë, sesa në zemër të banojë Perëndia, atëherë njeriu do të kuptojë se çfarë madhështie i ka dhënë Perëndia dhe do të kuptojmë se çfarë thesari të madh humbim ne duke mos e pasur Krishtin në zemrat tona. Ne humbasim gjënë më të rëndësishme, njerëzit që e kanë shijuar këtë lloj përjetimi shpirtëror, flasin vazhdimisht dhe qëllimi kryesor i Kishës është për të na kujtuar ne, që ne jemi krijuar për diçka shumë më të lartë se kjo jetë e përditshme. Kështu që të dashur vëllezër e motra duke kujtuar këto gra për të cilat ne mund të flasim shumë do të doja ta përmendja edhe njëherë në fund që ato e donin Zotin me gjithë shpirt dhe dashuria shpeshherë nuk ka nevojë për shumë teorira, sepse ajo buron nga shpirti dhe dashuria e këtyre grave ka vazhduar vazhdimisht në Kishë dhe është kjo dashuri që e ka mbajtur gjallë Kishën. Sot ne duhet të tregojmë edhe një respekt për të gjitha motrat dhe nënat tona, e ndoshta kjo ditë duhet të jetë dita që të përkujtojmë të gjithë nënat tona, sepse lidhet me një ngjarje të shënuar, me dashurinë që patën nënat dhe motrat tona për Zotin tonë Jisu Krisht.
Perëndia të na shenjtërojë, të na bekojë, mbrojë dhe t’i japë kurdoherë paqe këtij vendi. Amin.