Presidenti i Frances: Sarkozy

[simirjo]

Mirëmbrëma te gjithëve. Sapo hyra në forum.
Me thënë të drejten më vjen pak keq që subjekti është mbi martesën e Sarkozit, jo vetëm sepse ky personazh është për mua një nga më antipatiket dhe me të rrezikshmit në historinë e frances por edhe për faktin që nqs flitet për martesen dhe historitë e tija sentimentale domethënë që e ka marrë fundi politiken. ¨Por vet fakti që aji eshte sot president dmth se njerezve i interesojne me tepr keto çeshtje. Kane ardhur fatkeqesisht kohet te behet politika me "rolex" se sa me libra...Nejse.
Babybell jam shume dakort me ty dhe duke lexuar subjektet e tjera po ashtu ne pergjithesi.

Résister c'est créer....

[Davius]

Sarkozy: Mësohuni me pamjen re të Kosovës

Presidenti francez sot e ka bërë shumë të qartë se ai do të mbështes pavarësinë e Kosovës, duke u thënë nxënësve në një shkollë të Francës se duhet të mësohen me idenë e një pamje të re të hartës Evropës.

"Ju do të duhet ta ndryshoni atë, me Kosovën", u ka thënë Sarkozy fëmijëve në Francën jugperëndimore, duke bërë me gisht drejt hartës së Evropës të ngjitur në murin e klasës së tyre, e cila e paraqiste Kosovën si pjesë të Serbisë.



/telegrafi/

[DI_ANA]

NEW-LOOK BONAPARTE ...

Nga BERNARD-HENRI LÉVY

Është specialitet i vërtet Francez. Nuk njoh ndonjë politikan me rang francez, i cili t’mos ketë shqyrtuar mundësinë që në një apo tjetër kohë të shkruaj apo publikoj libër të tillë me ambicie ideologjike mbase edhe letrare, si një rit themelor i rrugëtimit në karrieren e tij/saj.

Te jete prestigji, më akut në Francë se gjetiu, që përcjell krijimin e ndonjë libri, një libri të vërtete, dhe jo kryesisht të ndonjë platforme politike?

Apo ndoshta lidhja mes lapsit dhe shpatës, mes politikës dhe literaturës, dicka që ka qenë vecanerisht e lidhur qe nga enciklopedistët dhe Revolucioni Francez?

Ndoshta shkaku i shkrimtareve, si Chateubriand, qe enderronte per te qene ne kabinet qeveritar? Apo ndoshta shkaku i te tilleve, si Malraux, qe donin te ishin te famshem njesoj si per shkrimet njashtu edhe per luftimet e armet e veta. Mund te jete edhe e kunderta, sindromi i Stendhalit, që vajtonte betejen e Waterloo's, shkak i se ciles ai nuk pati mundesi me u emru Prefekt i La Mansit.



Që nga Richelieu, qe donte te behej dramaturg: e deri te de Gaulle, qe ishte i fascinuar me Malraux; qe nga Clemenceau, kryeministri ynë gjatë Luftës se Parë Botërore, qe shkroi një opera ("The Dream Veil”); e deri te Francois Mitterrand, të cilin personalisht e kisha dëgjuar të thoshte se s'kishte asgjë më të dëshiruar në botë se sa me qene autor i "Manastirit te Parmas” te Stendhalit, Franca është ai vend bizar ku, nese shkrimtarët janë shpesh njerëz të dështuar të aksionit, njerezit e aksionit janë gjithëmone shkrimtare të dështuar. Presidentët francez nuk presin të rishohin dhe justifikojnë aktivitetet e tyre në zyrë; ata shkruajnë memoaret e tyre përpara se të vijnë në pushtet.

Keshtu ja beri edhe Nikolas Sarkozy, edhe pse ashiqare më pak literar nga të gjithë, sikurse të tjerët para tij, e publikoi të tijin.



Imagjinoj që qëllimi origjinal i këtij libri – pos atyre dy librave të kombinuar në një, për publikim n'Anglisht – ishte që të trasoje vizionin e Francës dhe të ardhmës së saj përpara se të hynte në beteje.

Mirëpo, tani që Sarko, Bonaparti yne me look te ri, ka fituar zgjedhjet dhe eshte vendosur në Elysee Palace, libri ka një sens krejt të ndryshem prej atij fillestar dhe mund të lexohet si një portret preciz dhe i shtrenjtë.

Në ‘Tesimony’ ne zbulojmë presidentin e parë të Republikës i cili guxon të shkruaj për dashuri, dashuri të vërtete, kur diskuton marrëdhenien e trazuar që kishte ai me Cecilia Sarkozy, gruan e cila e braktisi atë, e e ripushtoi, dhe tani është zonja e parë e jona ne stilin e Jackie Kennedy'it. Po, president i cili na flet per lidhjet, stuhitë dhe kënaqesitë e dashurisë, gruan e jetës së tij, për deshira dhe vuajtje. Te jete e mundur që ky pasion i tij ishte më i rëndësishem në fund për të, sa sa pasioni i tij për pushtet?



Ne zbulojmë një njëri të ri, asiqare te lumtur, me humor te mire qe duket të jetë pjesë e agjendës së tij politike. Shumë është thënë në lidhje me ikjen e tij në Malta, në jahtin atraktiv të miliarderit francez Vincent Bollore, që e kanë quajtur gabimin e parë politik të Sarkozyt.

Po sikur krejt kjo te jete e kunderta? Cka nëse gjesti do ishte pjesë e projektit të tij qe therret për pafajsinë tonë kur është fjala te luksi, suksesi dhe paraja, edhe me cmimin e perfundimit ne kitsch. Cka nëse presidenti don me e ripajtu Francën, nëse jo me lumni, atëhere se paku me shenja gëzimi qe puritanizmi jone, depresoni dhe frika nga shkëlqimi i suksesit, për një kohë të gjatë jane diskreditu dhe shtype?



Ne zbulojmë një karakter që dëshiron të flas për gjithëcka, pa mure me gurë dhe tabu, pa cenzuru veten apo me qene koshient. Sarkozy shkruan per jetën publike dhe private, per subjekte nobel dhe me pak nobel, shpreh dyshimet sikurse edhe siguritë, lanson sulme dhe kundërargumente, thekson shkurt-e-drejt gjykimet në lidhje me kundërshtaret dhe partneret, ta zëmë. Ne s'jemi kursyer nga asgjë qe përshkon mendjen e tij. Personalisht e kam hetu këtë karakter dyzues – që asnjë ide e cila kalon neper kryet e tij nuk e len pa ia tregu gjithkujt. Sarkozy është personi i vetëm që njoh si subjekt i përsosur Sartrean - prototipi i subjektivitetit të përshkruar në ‘Being and Nothingness’ (“Qenia dhe Hiqi”), e cila tërheq fuqinë, apo edhe lirinë, nga fakti që s'ka një thelb të thellë, asgjë në rezerve; sikurse të ishtë një hiq, një zonë traniziti në të cilin përshtypjet, informatat dhe emocionet rrokollisen pa u ndalur apo lidhur.



Dhe, përfundimisht ne zbulojmë – si dhe Amerikanët – të parin prej presidentëve tanë për të cilin marrëdhenia e jonë me pjesën tjeter të botës është aq qartazi e inspiriuar nga rezultatet më të mira të lëvizjeve antitotalitare të 70tave dhe 80tave, kryesisht një besnikëri ndaj Izraelit, i cili jo më tutje do të valvisë përballë ‘ngritje rënieve të interesave tona në shoqëritë arabe”; një ndjeshmëri në lidhje me gjenocidin dhe n’vecanti në lidhje me Holokaustin, i cili “përlyen shekullin 20 dhe të gjithë historinë njerezore”; një refuzim të ‘relativizimit kulturor’, i cili na lejon qe të shikojmë dramen Chechene apo fatin e të burgosurve politik në Kine ndryshe nga ngjarjet në Europe; një brengë e vërtete që të drejtat e njeriut të respektohen në marrëdheniet mes shteteve, ndërmjet demokracive dhe diktaturave; dhe së fundi, por jo për fund, pikëpamja e tij për Ameriken, për të cilën, duke filluar në parafjalë, ai deklaron admirimin nëse jo dashurinë e menjëhershme dhe të sinqert, duke e kontrastuar mprehtazi me kokëfortësine antiAmerikane, e cila për dekada ka qenë pjesë e platformës e një pjesë të madhe të klasës politike franceze.



Pra, në dritë të kësaj, përse unë nuk votova për të? Dhe përse gjatë tërë fushatës, për dallim nga shumë miq te mi nga betejat ideologjike për 30 vitet e fundit, ndryshe nga shoket e mi nga lëvizja e majtë antikomuniste e lindur gjatë 1970ve, unë luftoj kundër këtij njeriu i cili duket aq i pelqyeshem?



Do ta shpjegoj diku tjeter, në mënyrë tjeter, kur të jetë koha. Dua të them, për shembull, se si theksi i tillë në identitetin kombëtar dhe si duhet qe ai të mbrohet më shtyu mua larg nga ai. Ndoshta do të them, më saktësisht, që të jesh Francez në shekullin e 21 nënkupton të bësh zgjedhje në lidhje me ngjarje madhore dhe shtytëse, sikurse Vichy, kolonializmi apo Maji 1969. Dhe, do të shoh se cfare pozicione ka ndaj tri prej këtyre pyetjeve, për të përfunduar që kur ai tha që Vichy-Qeveria nuk ishte pjesë integrale në gjenocid, kur ai tha dhe murmuroi se Franca nuk duhet të turpërohet prej punës ‘civilizuese’ të saj në Algjeri, dhe kur ai valëviti që nëse do të zgjidhej ai do të ‘zhdukte trashëgimine e Majit të 1968,’ e cila për 40 vite ka qenë një plagë e fshehur, nganjëhere edhe një makth i shumë djathtisteve radikal reaksionar të këtij vendi, Nicholas Sarkozy shkëputi vetën e tij nga njerez sikur unë.

Komponente esenciale, megjithatë, ishin të trasuara në librin e Sarkozy't, për të cilin unë e pranoj t’mos e kisha lexuar me kujdes kur erdhi rishtazi në publikim në Francë. Une e zbuloj vetem tashti që softweri ishte, apo duhet thene, ishte - parainstaluar.

Apo më saktësisht faqe të dashurisë së tij për Francen, e cila duhet te jetë ‘krenare për të kaluarën e saj’ dhe e cila duhet që krejtësisht, pa ndonjë nuansë, larg nga ‘denigrimi’,të ardhmen e mundshme ta shoh si një lloj sëmundje. Personalisht s'kam asgjë kundër një denigrimi të vogel. Sinqerisht, unë s'jam kundër idesë që lideret politik dhe qytetarët të flasin për keqardhje, mëkate, apo edhe edhe horrorin që ata mund t’përjetojnë në ekzaminim të disa prej faqeve më të zeza të historisë së tyre nacionale. Me fjalë tjera, që turpi është thuajse i dobishem në politikë, dhe idea që të mos ndjehesh, si thoshte Emmanuel Levinas ‘përgjegjës për’ apo edhe ‘i ngërthyer’ nga krimet të cilat ne nuk i bëmë, apo edhe me keq, t’mos ndjerit e llogaridhënies dhe përgjegjesise për ato qe ne apo tanët kanë një hise – mendoj kjo është saktësisht ajo cka Sartre (ai përsëri!) e quajti politikë e ‘kopilave’. Ku do të ishin Shtetet e Bashkuara nëse nuk do të ishte turpërimi nga e kaluara e saj skllavëruse, mëpastaj e racizmit? Ku do ishte Franca nëse – nën pretekstin që ne nuk kemi ‘prodhuar’ Hitlerin (e vertete) apo Stalinin (e paqartë, marr në konsiderat se sa shumë intelegjenca Franceze participoi në krijimin e këtij vullgari) apo Pol Pot'it (ndoshta më shumë, duke ditur se Pol Pot dhe njerezit e tij të gjithë ishin trajnuar në Paris, në vetë djepin e të drejtave të njeriut) – ishin thjesht një shenje e refrenit kërcënues ‘krenar të jesh Francez’ të cilin presidenti i ri e mban gjallë.



Janë një dyzinë faqesh të cilat lidhen më kriza shpërthyese në nënlagjet e Parisit në vjeshten e vitit 2005, kur Sarkozy, atëhere minister i brendshëm, thuaj se për pak vuri vendin në zjarr dhe erdhi afër dhe pothuaj afër djegies së të ardhmës së tij politike gjithashtu. Ai na kujton ne (me arsye) për rrethanat e sakta të cilat rrethojnë thënien e zhurmshme (në teori, vetëm për protestuesit e ri në Argenteuil) – ‘Po, zonjë, ja përse unë jamë këtu. Do t’ua heq qafe këtë shkume për ju’- gjë që ishte shkaktar dominant në demonizmin e tij në sektor të ndryshëm të opinionit publik. Ai gjithashtu shpjegon, dhe këtu është bindëse - Si idetë për ‘racizmin’ dhe ‘ksenofobinë; janë të patolerueshme për të, një djal i imigrantëve, dhe ai beson gjithashtu se në Francë, e cila është bërë e shumë-faqshme dhe e pasur në ‘lloj-llojshmëri.’ Mirepo, mëpastaj ai rrëshqet tutje, duke u tradhtuar nga konzervatizmi i skajshëm të cilit i përket, kur ai sheh në protestat e vogla të 2005 vetëm budallenj, një shpërthim nihilik të dhunës, që meriton një intervenim të ashpër të policisë, ku vetëm intelektualët e pashpresë dhe konformistet e asaj cfarë ai e quan ‘mendjesi unifrome’, akoma shfaqin hije të protestës ‘ sociale’. Unë nuk jam një ‘Sarkozist’ sepse në fakt unë nuk shoh fillesat e një lëvizje sociale, pa dyshim, një të tmerrshme, brutale dhe shkaterruese. Një lëvizje që, për herë të parë në historine e një lloji të këtillë, do të djegë shkolla, klinika, sikurse barbaret apo idiotet e vertete.

Pavarësisht, është një lëvizje sociale. Një lëvizje të ciles ne do të duhej t’i referoheshim, dhe duhet gjithmonë, me një forme trajtimi e cila nuk është vetëm penale, por edhe sociale.

Dhe, përfundimisht, aty është pragmatizimi i Sarkozy't, apo ndoshta ne duhet të themi oportunizmi dhe cinizmi, të cilin ne e kemi vështruar ne ditet pas fitorës së tij, kur ai ishte si një fëmijë kapricoz i vendosur në Hammercher Schlemmer apo Lojrat ‘R’ dhe na thotë ne: ‘Gjithëcka këtu është e juaja; është gjithëcka falë. Merr cka të duash!” Të cilen ne e bëmë, ne secilin kat të ndërtesës, duke rrëmbyer ‘pazarin’ më të mirë, ikonën Bernard Kouchner, të urtin Hubert Vedrine, kaloresit më të mirë të Trofeut të Shenjët të Miteranit, të cilin e përmend ai në liber, duke theksuar se sa shumë e kishte admiruar ata si minster i ri.

Përfaqesuesit e të majtës, të cilëve ai u gjuan pjesë mishi për kenaqësine e të vështruarit se si luftohet për të. Legjenda e literaturës, e vërteta e të cilës, apo miti, me knaqësi do ta kapërthente. Kush është patroni i shejtë i socialistëvë? Leon Blum? “Në rregull, ama Blumin!” “Krishti” i komunistëve? Guy Moquet? “Dakord, sjellmani…sigurisht jo Guy Moqeuet-in” – shtatëmbdhjet vjecarin e ekzistencës së ekzekutuar nga Nazit – “ Mirepo, letrën e tij të fundit për prindërit, aq e bukur, aq shtyrëse.” Dhe sot mbretresha e viktimave? O cili merr kuroren e martirit në vuajtjen kontemporane? Ingrid Betacourt, mudn të thuani? “Më rregull, le të lëvizemi, le të kthejmë prapa familjen Betancourt në Elysee!”

Se mohoj që kjo para së gjithash ka një rezultat të mirë. Apo se Nicholas Sarkozy mund të ketë disa befasi të mira në depo për ne, sikurse ajo e urdhërimit të adresimit inagural – që në fillim të cdo viti akademik letra e Guy Moquet'it të lexohet në të gjitha shkollat e Francës.

S'mund të përjashtoj që vullneti dhe vendosmëria e tij mund që të arrijnë lirine e Ingrid Betancour, të mbajtur peng në Kolumbi nga FARK më shumë se sa pesë vite. Unë jam i gatshëm edhe të pranoj që ai është i aftë të bëjë Kinezët t’mos lënë mënjanë situatën në Darfur, ku, sikurse dimë të gjithë, ata mbajnë freret e sundimit të vrastarëve të Khartroum.

Jam duke thënë që është më shumë marrëdhenia e Sarkozy't me memorien ajo e cila më trazon. Njerezit zakonisht kanë memorie. Mund të jetë komplekse, kundërthënëse, paradoksale, konfuze. Por është e tyre. Ka shumë të bëjë me ate se kush janë ata, dhe cfare identiteti zgjedhin per veten e tyre. Sarkozy është një identitet pirati, një mercenar i memorieve të të tjerëve. Ai kërkon të gjitha memoriet, që nënkupton që në fund ai mund t’mos ketë asnjë. Ai është presidenti ynë i parë pa memorie. Ai është presidenti ynë i parë që dëshiron të dëgjoj të gjitha idetë, sepse për të ato janë thjesht të pandashme. Nëse ka sot njëri në Francë i cili mishëron apo provon të mishëroje një fund të të gjitha ideologjive, dicka që unë s'mund ta sjellë veten të besoj në dicka të tillë, është ky Z. Sarkozy, presidenti i gjashtë i Republikës Franceze.

eshte nje ndjenje e cuditshme të kesh president njeriun qe aq shumë (politika e tij e jashtme, bujaria, stili) te bene ta ndjesh te afert, dhe poaq shumë (vizioni i tij për Francën, cinizmin i tij) te ben te largohesh nga ai. Dicka e tillë per mu eshte shumë për dhjetë vitet e ardhshme. Po nga ana tjeter, pse jo. Ok.



Bernard-Henri Levy, filozof dhe shkrimtar francez. Vepra e tij e fundit ‘American Vertigo: Traveling America in the Footsteps of Tocqueville.”

[AuGuSt_]

Nuk ju duket me teper si Show .. per te fituar elektoratin ..!?

AuGuSt

[simirjo]

me çfare shkruan Bernard- Henri Levy une jam dakort (dhe me sa duket edhe me ty Di-ana) edhe pse ai harron nje gje te rendesishme : memorja eshte inteligjence dhe dituri sepse aktet behen me koshjencen e te kaluares si ne jete dhe aq me shume ne politike ku konskuencat jane me te medhaja dhe sidomos per shume njerez (nje popull!) .
Ata qe kane "teper" kurajo me fjale dhe me vepra, siç e konsiderojne disa Sarkozin ("te guximshem") nganjehere nuk kane dituri ose zgjuarsi (me duket se sarkozi eshte ne categorine e pare..). Ignoranca historike, sociologjike dhe filosofike e ketij personazhi e ben te sillet shume "guximshem" duke mos pasur para sysh sensin dhe kosekuenzat e fjaleve dhe akteve te tij.

Perse i duket çudi Bernard-Heri Levy-t qe Sarkozy i ben njerzit ti ndjehen afer? Sarkozy eshte "populiste". Te gjithe figurat politikane qe kane dashur te "thyejne" historine me reforma te reja dhe te medhaja (ketu flas per te majtit (qe ne si popull e dime sh.mire) dhe te djathtit) ne gjendje krise kane perfituar nge simpatija e popullit (rralle nga ajo e intelektualeve qe e njohin historine dhe qe kane parasysh nderlikimet e problematikave sociale, ekonomike dhe humane). Pikerisht per kete gje them une qe Sarkozy eshte i rrezikshem per francen sepse "guxim-injoranca" e tij se bashku me simpatine qe aji gezon ne popull (por ndoshta e para eshte sekreti i se dytes...?) e bejne te mos kete asnje lloj ngurrjeje, dmth e ben francen pak a shume nje Monarshi.

Résister c'est créer...toujours!

[MaDaBeR]

Ndoshta jam pak jashte teme, por doja te beja nje falenderim per Nicolas Sarkosy per njohjen e pavaresise se Kosoves.

[Dorontina]

Ndoshta jam pak jashte teme, por doja te beja nje falenderim per Nicolas Sarkosy per njohjen e pavaresise se Kosoves.

te gjitha keto lidhen mes vete,sarko fitoi me zor ,kushneri u be minister...ata premtuan ata vepruan edhe ket krejt me matematik. pas zgjedhjeve ne serbi, para prezidenciales ruse para votave ne usa ...
fjale qe thuhet ktu qdo premtim don sherbim ...

gjith kam then ne france ka pro rus pro serb po per interesa te veta i harrojn por mos harroni , nuk i harrojn ....franqezet thojn; armikun fale por emrin mos ja harro ......njeriu i paralajmeruar duhet te jete dy her me i fort,na tash e njohim ngrohetsin e palltes europiane.

neve na konvenoi sa i perket franqezve asht larg per te ju pelqy napoleoni i vogel.

ne nji humor thuhet keshtu; sarko u martu para se te martohej shkoi me vjehrren te papa tash po thot : viqi asht mish kacher (hallall) edhe qengji asht kacher tash duhet te bahet edhe derri humor i mir i tregum nga perkatsia e popullit te tij jude.

[RaPSouL]

Modelja Karla Bruni ve shami gjate ceremonise se vizites qe kreu me bashkëshortin e saj, Presidentin e Frances, Nikolas Sarkozi ne xhamine e Medines, ne Tunizi. Nje tjeter pamje e ciftit Sarkozi paraqitet ne keto foto, te cilet ndodheshin per nje vizite zyrtare ne Tunizi ku do te diskutohej ceshtja e emigracionit. Bashkeshortja e tij qe njihet per fotot e “zhveshura” , nderron “look” ne Tunizi gje qe ka rene menjehere ne sy te paparaceve. “Sipas vendit, behet Kuvendi” i thone nje fjale te urte.

[BlooD_VenoM]

E di pse me vjen inat me disa.Ai ka jeten e vete eshte ne qender te vemendjes se mediave.Ju si do te ndieheshit ne vendin e tij...

[pseudo]

Ndoshta jam pak jashte teme, por doja te beja nje falenderim per Nicolas Sarkosy per njohjen e pavaresise se Kosoves.

Mbase gabohem, por Sarkozy dhe gjithe te tjeret e njohen Kosoven sepse donin qe te fusnin Serbine ne BE , por pa Kosoven.
Me cka po ndodhe kohet e fundit , kete po na lejne te kuptojme.