Apologji per nje vrasje

[Zemrushja]

Mirela Kumbaro

O tmerr! Si mund të jetojmë për së gjalli të tilla tragjedi!

Vajzës së vogël nuk i lëvizte as qerpiku, kur tregonte skenën makabre të vrasjes së të atit prej nënës. Nuk i munguan fjalët për të treguar dhunën "me thikën në fyt", që ai kishte ushtruar prej vitesh mbi të, mbi vëllezërit, motrat e mbi vetë nënën dhe që ajo kurrë nuk e kishte kuptuar, "ku e di unë se ça kishte ai me ne!"... Aq sa dukej se më shumë ishte çliruar nga hapja me duart e veta të varrit të të atit ("më shumë e hapa unë, se mami nuk kishte fuqi" - e si mund të kishte!) se sa ishte tmerruar nga gjaku i përhapur mbi shpinën e gomarit me të cilin kishte transportuar bashkë me gruan vrastare kufomën. Ajo nuk e dinte se po ilustronte kështu thënien e mbarëprovuar: Më mirë një fund i tmerrshëm se sa një tmerr pa fund.

Por, ajo dridhej e tëra pazëshëm kur nëna duhej t‘i nënshtrohej drejtësisë. Krahët e vegjël, boll të fuqishëm për të hapur varrin e ndëshkimit, ishin tmerrësisht të dobët për të shtrënguar aq fort nënën sa të mund ta shpëtoninn nga prangat. Portreti i dyzetvjeçares, por që dukej të paktën njëzetvjet më e plakur, ishte i ngërçur nga një tmerr që nuk fliste për pendim të krimit por për dhimbjen e braktisjes së fëmijëve. Thua se ishte e bindur që kishte vrarë në emër të jetës! Nuk më shkon ndërmend të pretendoj se lotët e së parriturës (ajo është vetëm 12 vjeç) duhet të ndërhyjnë në punën e drejtësisë. Por nuk mund të mos imagjinoj se ç‘ferr duhet të ketë qenë jeta e asaj familje, ku varfëria dhe injoranca prodhuan pashmangshmërisht dhunues, vrasës, bashkëpunëtorë të pandërgjegjshëm në krim dhe vrasës potencialë të ardhshëm.

Por ky nuk ishte veçse akti i parë i tragjedisë së familjes nga Baldushku i Tiranës, theksoj i Tiranës! në të cilën jetojmë duke e identifikuar qorrazi dhe meskinërisht me bllokun. Sa prej nesh do të kujtohen nesër për fatin e atyre fëmijëve që mbetën lemerisht vetëm në atë prag të mjerë pasi uniformat blu iu kthyen shpinën për të hipur në furgon nënën e tyre në pranga ? Nuk e di! Por nuk duhet të bëjmë sikur çuditemi nesër, kur të dëgjojmë se një vajzë të re në fshatin B… e rrëmbyen për ta trafikuar përtej brigjeve as kur të shohim në kronikën e zezë një portret jo të panjohur të një djaloshi, të arrestuar në flagrancë, tek po vidhte në rastin më të mirë, në mos duke kryer një vrasje të paralajmëruar në periferi të kryeqytetit. A është e nevojshme që pas këtij vaji (se kur ndodh gjëma veç vaji na mbetet, t‘i kujtojmë shtetit, por edhe OJQ-ve, që në mos ishin aty, kur fatkeqi dhunonte mizorisht vrasësen e tij të ardhshme dhe pjellat e veta, të rendin tani për të mos e lënë këtë ‘reality show‘ në rrjedhën më të keqe të fatit?

© Gazeta Shqip - 2006-2007

omg cfare tmerri..