Me rastisi para pak ditesh te shkoje ne vorrimin e gjyshes se nje miku dhe pejetova ate disa njesi qe me preken thelle ne shpirt. Ne plantacjonin e banesace te fundit te cdonjerit nga ne nuk shihje fund, as fillim ... Mijra, mijra vorreza, njerzish qe kishin lene ket bote... Ishte hera e pare qe kalova atje dhe them te drejten u pikellova shume. Sapo hyra, ne nje qosh diku afer hrjes, pash nje te moshuar qe rrinte afer nje varri , dhe duke shkundur rrenjet e barit qe po pastronte, qante me denese... me sa duket ishte e shoqja, nje grua e moshuar dhe shum zonje dukej ne foto, ndersa burri, nuk numeronte lotet qe nuk pushonin. Diku me larg, krejt rastesisht, pash nje vorr tejet te stermadh... u afrova, kur cte shihja, ne foto ish profesori im ne shkolle te mesme. Mendova; sa njerzva ju ka ba ndera ky, sa breza ka edukuar ky njeri i madh, Doctor Honoris Causa ka qene, por prap... aty ishte ne heshtje, nuk i afrohej kush, nuk e nderon me kush me nderimet qe i benim ne shkolle. Ku iku gjith ajo fame, ku shkoj ... Gjat kohes qe familjaret po mbulonin me dhe te vdekuren, aty afrohet nje burre ne moshe. Afrohet dhe pyet njerin nga shoket e mi : A e di se cili eshte kujdestari i vorrezave. Shoku im i pergjigjet - se di, po per cka te duhet -. Po ja, ja pret plaku, desha te flas me te e te mund te siguroj nje vend per vete kur te vdes... te pakten edhe nje vorr ta kem so njeri normal, se gjith jeta me shkoj ne vuajtje..
Ne fakt, eshte i vetmi vend ku shikon te gjitha nivelet e njerzve se bashku.. edhe i pasuri edhe i varfri jan ngjitur, i shkolluari me injorantin, qytetari me katundrain... Te gjith bashke, ne harresen e te gjallve... Mendova pak per te gjallet... qe nuk e kujtojn aspak vdekjen, edhe pse nuk jan me pak se nje hap larg saje ...
Krijoni Kontakt