Liturgjia e Fjalës së Zotit!

[toni77_toni]

Unë-Jam; jam besnik e do të më gjesh kudorherë pranë teje, na thotë Zoti.


Ja përsëri në takimin tonë me Fjalën e Zotit të Liturgjisë Hyjnore të së dielës.

Tema e përbashkët e të trija leximeve biblike të Liturgjisë Hyjnore të dielës së 3-të të Kreshmeve është kthimi shpirtëror, që lind nga zemra e gjenë shprehje, mishërim e pasqyrohet në sjelljet tona të jetës së përditshme.

Liturgjia e Fjalës Hyjnore e dielës së 3-të të Kreshmeve na përkujton se sa urgjent dhe i domosdoshëm është kthimi jonë tek Zoti. Sidomos kthimi i mendjes e zemrës drejt Zotit për ta shpëtuar veten tonë dhe botën nga i keqi dhe e keqja, që shkakton mjerim e vuajtje. Zoti e njeh mirë sa i ngadalshëm është kthimi ynë por Ai na pret me durim të pakufijshëm, sepse e do shpëtimin tonë.

Në leximin e parë të kësaj së diele, nga Libri i Daljes, Zoti i zbulon Mosiut emërin e vet “Unë Jam”. E ky emër është një premtim: premtimi i pranisë aktive e të përhershme të Zotit në jetën tonë: aty ku ti gjendesh e ke nevojë për mua, aty Unë-Jam; jam besnik e do të më gjesh kudorherë pranë teje, na thotë Zoti.

Shën Pali në letrën e parë të tij drejtuar Korintianëve ( leximi i dytë të kësaj së diele 1 Kor 10,1-6.10-12) i qorton korintianët dhe ne; nuk mjafton të jesh i krishterë me emër, sepse je shenuar në regjistrin e të pagëzuarve. Duhet të jesh i krishterë me vepra, duke u zveshur nga mendjamadhësia, egozimi e duke veshur petkun e përvujtërisë, të gëzimit e paqes në Zotërinë Jezu Krisht.

Dhembja, fatëkeqësia, vdekja nuk janë sinonim i ndëshkimit hyjnor. Përkundrazi, Zoti e ka për zemër dhe e njeriut ia do lumturinë e tij. Për këte arsye e thërret dhe e ndihmon vazhdimisht të kthehen në udhën e dashurisë e të jetës. Mëshira, përdëllimi i Zotit na përcjellë ditë e natë në çdo hap të jetës. Zoti është përherë i gatshëm dhe i durueshëm me ne, sikur tregon shëmbëlltyra e vrashtarit që na sjell pjesa e ungjillit të kësaj së diele (Lk 13,1-9).

Në kuadrin e kohës së Kreshmeve, fjala “kthim” na përkujton një gjë thelbësore lidhur me shëlbimin e shpirtit tonë: Zoti e realizon 99,9% të shpëtimit, të shëlbimit tonë; mirëpo ka diçka që na takon neve dhe e ne duhet të bëjmë personalisht si shenjë bashkëpunimi me planin shpëtimprurës të Zotit. Shën Agostini thotë: “Zoti që të ka krijuar pa ty, nuk të shëlbon pa ty”!

Këthimi ynë në rrugën e Zotit nuk është vetëm një detyrë e paarritshme, por është i mundëshëm për të gjithë, madje është një e drejtë për çdonjërin. Askush nuk përjashtohet nga mundësia e përmirësimit dhe e ndryshimit. Mesazhi i leximeve biblike të kësaj së diele është ky: se Zoti don të na shpëtoi nga e keqja e nga vdekja për këte edhe na thërret të bashkëpunojmë me Të për ta realizuar shëlbimin tonë dthm. çlirimin e përjetshëm nga i keqi dhe nga vdekja e amshuar.

[EVISA BICI]

PSALMI 49 /48/

Pasuria s’është asgjë

1 Mjeshtrit të korit. I bijve të Koreut. Psalm.

2 Dëgjoni këto, o popuj të gjithë,

degjoni të gjithë banorët e tokës:

3 vegjëli e bujarë,

të pasur e të vobektë së bashku:

4 goja ime do t’ju shpallë dijen,

zemra ime mendime urtësie.

5 Fjalëve të urta do t’u vë veshin,

me këngë do të zbuloj gjëra të fshehta.

6 Përse të trembem në ditë të këqija,

kur të më rrethojë paudhësia që më vë pritë?

7 Ata shpresojnë në pasuritë e veta

mburren me kamjen e madhe të veten.

8 E pra, njeriu s’është i zoti ta shpërblejë vetveten,

askush s’mund t’ia paguajë Hyjit shpërblimin:

9 çmimi i jetës është tepër i shtrenjtë

dhe askurrë nuk mund të paguhet,

10 që njeriu të jetojë gjithmonë

e të mos e shohë gropën e varrit.

11 Por do t’i shohë duke vdekur të dijshmit:

vdes i marri, vdes i patenzoni:

të tjerëve ua lënë pasuritë e veta!

12 Varret e tyre ‑ shtëpia e tyre e përhershme:

banesë e tyre brezni pas breznie,

megjithëse tokat e veta i quajtën me emër të vet.

13 Edhe njeriu në mirëqenie erret e nuk ndjeh,

krahasohet me kafshët që ngordhin

dhe është i ngjashëm me to.

14 I tillë është fati i atyre që shpresojnë në vetvete,

mbarimi i atyre që me gojë ia bëjnë qejfin vetes.

15 Porsi delet rresht zbresin në Nëntokë,

Vdekjen do ta kenë bari.

Do të zbresin me rrëmbim në varr,

dukja e tyre me shpejt do të mbarojë:

Nëntoka do të jetë vendbanimi i tyre.

16 Ndërsa Hyji do ta shpëtojë shpirtin tim,

nga kthetrat e Nëntokës vërtet do të më marrë te vetja.

17 Mos u tremb kur ndokush pasurohet,

kur i rritet gjëja e shtëpisë së tij:

18 kur të vdesë asgjë s’do të marrë me vete,

me të s’do të zbresë pasuria e tij.

19 Sa qe gjallë njëmend thuhej se qe i lum:

“Do të të lavdërojnë se ia bëre qejfin vetes”,

20 por edhe ai do të shkojë të bashkohet me etër,

të cilët kurrë më s’do ta shohin dritën e diellit.

21 Njeriu që jeton marrëzisht ndër kënaqje, nuk kupton;

krahasohet me kafshët që theren,

dhe është i ngjashëm me to.