Këndezi dhe Pula

[Agim Doçi]

Gresi 30
je tepër simpatik. Ndoshta aty ku je cosinusi asht ma i madh se 1,5(!) tani avash avash do kujtohem për të gjitha qyfyret që kemi bërë!
Më shkruaj e të çmallemi.
Me dashuri e respekt Agim Doçi

[Brari]

Agim te pershendes!

Po postoj nji shkrim prure ketu ne Forum nga Kallmeti.
Le ta lexojne dhe lejfeneshat e lejfenat qe kullosin ketej nga letersia..

Shikoni cfare heroine kjo vajza..se si vjen ne atdheun e Skenderbeut e Nen terezes e Gjergj Fishtes per ti hapur syte nji populli te futur ne Kafaz.

--------------------------------------

Nga libri"Post-scriptum per komunizmin"shkruar nga Vasil Qesari





E denuar me vdekje !

... Reona Peterson, nje vajze nga Zelanda e re, adhuruese e flakte e Bibles dhe Jezuit, u njoh per here te pare me emrin e Shqiperise gjate nje konference evangjelistesh ne Zvicer, ne vitin 1970. Unë u tmerrova kur mësova se, në atë vend regjimi komunist kish shkatërruar gjithë objektet e kultit dhe, njerëzve u ndalohej me dhunë çdo lloj veprimtarie fetare - tregon ajo, në librin e saj " Edhe po të duhej të vdisja", botuar ne Lozanë me 1976 .

- Pas kësaj, nisa t'i lutem Zotit çdo ditë për atë vend krejt të panjohur, dhe vendosa që të shkoj aty për të çuar mesazhin e Fjalës së Tij.

Natyrisht, një ide e tillë ishte çmenduri, po të kihej parasysh pamundësia absolute për të hyrë në Shqipëri e më keq akoma, për të kryer një mision të tillë tepër të rrezikshëm. Por, Reona Peterson, ishte e vendosur. Ajo qe e gatëshme të bënte çdo lloj sakrifice për realizimin e misionit të saj. Në verën e vitit 1973, me ndërhyrjen e një të afërmi, anëtar i një grupi maoist nga Suedia, ajo dhe shoqja e saj e ngushtë, Evey Muggleton arritën t'i bashkohen një grupi të rinjsh marksistë-leniniste francezë, të cilët, në bashkëpunim me Albturizm-in do të bënin një udhëtim dy javor në Shqipëri. Të dy shoqet, fshehën në një çantë me fund të dyfishtë, 50 bibla të botuara në format të vogël, në gjuhën shqipe. Për fat, gjatë hyrjes në kufi, mundën t'u shpëtojnë kontrolleve në doganën shqiptare duke kaluar mrekullisht thesarin e tyre të çmuar.

Qysh në ditët e para të qendrimit në Tiranë, kudo që shkuan, në stolat e parkut përballë Hotel Dajtit, në shkallët e Pallatit të Kulturës, në parmakët e xhamisë së Et'hem Beut, ato harronin padashje, nga një egzemplar të Biblës.Çdo gjë dukej se po shkonte për mrekulli, gjer atë ditë kur, mbas një nate të kaluar në Hotel Adriatik të Durresit, ndodhi e papritura. Reona Peterson, tregon: 1)

Atë natë nuk mbylla dot sy nga ca dhembje të forta në stomak. Në mëngjez u binda se nuk isha në gjendje të shkoja në eskursionin dy ditor që ish organizuar për të vizituar Beratin e Sarandën. Megjithatë, mendova të prisja dhe pak, me shpresën se ndofta përmirësohesha. Por, për fat të keq, spazmat më filluan përsëri. Atëhere, shoqja ime Evey, shkoi tek përgjegjsja e grupit e i tha se do të ish më mirë që unë të qendroja në hotel.

Në orën tetë grupi u nis, ndërsa unë u përpoqa të flija pakëz, për të plotësuar kështu kohën e humbur të gjumit. Aty, rreth mesditës, dëgjova një trokitje në portë. Ashtu, e përgjumur siç isha, me gjysëm zeri u përgjegja : Hyrë !. Në dhomë u fut një burrë, i cili me një frengjishte të keqe, më tha se duhej të ngrihesha nga shtrati e të vija me të. Të shkoja me të ?! ... I thashë se isha semurë e s'mundja. Ai, përsëriti prerë se më priste jashtë, deri sa të vishesha e t'a ndiqja pas. Nuk kundërshtova. Vesha fustanin, këpucet e dola. Duke ecur përgjatë korridorit, u përpoqa të merrja me mend se ç'mund të kish ndodhur, por qe e pa pamundur. Burri u ndal para portës 201 e më tha të futesha brenda.

Dhoma qe e errët, me perde të mbyllura, mbushur plot tym duhani. Brenda saj ndodheshin pesë vetë. Dikush më zgjati një karrige e më ftoi të ulesha. Siç mësova më pas,

__________________________________________________
______________________

1) Reona Peterson " Et s'il fallait mourrir". Lausanne. 1976

- 2 -

një prej tyre qe përkthyes, tjetri përfaqësues i Albturizmit e tre të tjerët, të ministrisë së Puneve të Brendëshme në Tiranë. Hetimi filloi me pyetjet e njohura: emri, mbiemri, kombësia, profesioni ...

Pastaj, një burrë thinjosh, i cili me sa dukej qe shefi i grupit, nxorri nga çanta e vendosi mbi tavolinë një egzemplar të Biblës. Përkthyesi, më pyeti, në se e njihja atë libër. I thashë se një të tillë e kisha parë por nuk qe i imi. Atëhere, shefi, qetësisht, m'u përgjegj: Zonjushë! Eshtë e kotë t'a mohoni. Ky është libri juaj!. Kundërshtova kategorikisht. Atëhere, ai nuk e përmbajti dot vehten e bërtiti: Ne, nuk do të lejojmë të luani teatër me ne! Sepse kemi prova që ky libër është i juaji... Më pas, duke parë se unë vetëm heshtja, ai ndryshoi taktikë. Më sugjeroi se, nëqoftëse do të tregohesha e sinqertë, s'do kisha asnjë pasojë e do të më linin të lirë.

Gjatë hetimeve, ata ishin të interesuar të dinin sidomos, se nga vinin këto lloj librash, ku botoheshin e si kishin hyrë në Shqipëri. Me ato pyetje të tërthorta, ata mendonin se do bija në kurth. Por, unë bëja gjithmonë të paditurën e u shmangesha pyetjeve provokuese. Atehere, shefi nuk duroi por, i nevrikosur, i ra me grusht tavolinës, duke bërtitur përsëri: Mashtruese! Gënjeshtare! Nuk flisni, hë?! Atëhere, këtu do t'i u mbajmë! Mos t'i u shkojë mendja, se do të dilni nga kjo dhomë, pa treguar...

Orët kalonin e mezi mbahesha në kembë. Dy prej hetuesve dolën. Ndofta për të ngrenë diçka. Pasi ata u kthyen, dolën tre të tjerët. Hetimi rifilloi. Pse kisha ardhur në Shqipëri? Kush më kish dërguar me mision? A e dija se Bibla aty ishte e ndaluar? Se Shqipëria qe vendi i vetëm ateist në botë?... Dikush trokiti në portë. Në dhomë hyri një fotograf ngarkuar me ca aparate e blica jashtë mode. Duke iu bindur urdhërave, ai më fotografoi ulur, duke ecur, përballë e në profil. Pas ikjes së fotografit, dera u hap përsëri e dikush futi brenda dy burra të veshur keq, të ndrojtur e të frikësuar. Pasi shkëmbeu ca fjalë me ta, shefi i pyeti duke treguar diçka në drejtimin tim. Ata pohuan duke aprovuar me kokë. Atëhere, ai më pyeti, në se i njihja ata persona. Kur i'u përgjegja në mënyrë mohuese, ai shpërtheu përsëri: E pa cipë ! Këta janë dëshmitarët e krimit tuaj ! Ju do të dënoheni, pikërisht, mbi bazen e deponimeve të tyre...

Ndërkohë, kish renë mbremja e të gjithë po jepnin shënja lodhjeje. Një nga hetuesit porositi të më sillnin një gotë ujë. Shefi u afrua përsëri pranë meje dhe pyeti në se i kisha prindërit gjallë. Ju përgjegja se po. Atëhere, ai bërtiti përsëri: Mirë, pra! Dijeni! Ju, s'keni për t'i parë kurrë më, ata !... Sepse, ju jeni armike e Republikës Popullore të Shqipërisë. E, tek ne, njerëz si ju, pushkatohen ! Nesër, në orën nentë, do vijme përsëri...

Kuptova që e kish me gjithë mend, por nuk e shfaqa tronditjen. Shefi vazhdoi përsëri: E morre vesh, ç'të thashë?!. Mblodha vehten e i'u përgjegja: Po, zotëri! Ju thatë se, nesër, do të vini për të më pushkatuar!... Heshtje. Askush nuk foli. Qe ora një e mengjezit. Kisha kaluar plot 13 orë pa venë gjë në gojë. Aty, në një dhomë të vogël me ajër mbytes, e terrorizuar nga pesë burra të panjohur. Më pas, më çuan në dhomën time e aty, para syve të mi, kontrolluan çdo gjë me imtesi. Hoqën çarçafët e krevatit, këllëfët e jastëkeve, sirtarët e komodinës, shqyen astarin e çantës dhe nxorrën që andej gjithë biblat që gjetën brenda. Mbasi mbaruan punë, para se të delnin nga dhoma, shefi me tha: Ne, e dimë që ju jeni agjente e Vatikanit, por këtë dëshirojmë t'a dëgjojmë nga vetë goja jote... Pra, mendohu mirë. Nesër do të vijmë përsëri. Nuk hapa gojë. Përse më akuzonin si agjente? Unë s'kisha asnjë lidhje me Vatikanin ...

Kalova një natë plot endërra të këqija. Në orën 9 të mëngjezit më çuan përsëri në dhomën 201. Çuditërisht, atë mengjez, shefi kish ndërruar mend rreth qenjes sime si agjente e Vatikanit. Ai më paraqiti një variant tjetër akuze: Ne e dinim qysh në fillim që ju nuk jeni agjente e Vatikanit. Në fakt, ju punoni për një tjetër shërbim të huaj, i cili ju ka ngarkuar të mblidhni informata sekrete për vendin tonë.

Ai "arsyetim", m'u duk aq qesharak, sa që mblodha buzët me përçmim e ironi. Shefit nuk i shpëtoi reagimi im e m'u drejtua plot nervozizëm: Në se nuk do tregoni të vërteten, atëhere do t'ju dënojmë me burgim të përjetshëm !. Një drithmë m'a përshkoi trupin nga këmbët gjer te koka. Burgim të përjetshëm? Në Shqipëri?! Oh, jo!... Do preferoja më mirë të më pushkatonin ...

Të nesërmen në mesditë, fill mbas kthimit të grupit nga eskursioni dy ditor, më urdhëruan të zbrisja në hollin e hotelit. Aty qe vendosur një tavolinë e madhe, ku kishin zenë vend hetuesit e mi, përkthyesi shqiptar si edhe një person tjetër, i cili u prezantua si Prokurori i Përgjithshëm i Shqipërisë. Përballë, rradhitur në formë gjysëm rrethi, qenë ulur nëpër karrige gjithë pjestaret e grupit, e para tyre, në qendër, zumë vend unë e shoqja ime, Evey.

Së pari, e mori fjalën prokurori i cili, me një pamje tepër serioze e solemne, shprehu pakënaqesinë që, pikërisht mes një grupi të huajsh që vendi i tij i konsideronte " miq", kishin penetruar dy " kriminele", të cilat kryenin veprimtari spiunazhi në dëm të Shqipërisë Socialiste. Në fund të fjalimit, prokurori urdhëroi: Dy kriminelet të ngrihen në kembë!. I'u bindëm menjëherë urdhërit. Ai nisi të lexojë akt-akuzën. Në të thuhej se, ne kishim kaluar ilegalisht në Shqipëri botime fetare dhe i kishim shpërndarë ato në mjedise publike, duke kryer kështu një krim të rendë.

Në fund, prokurori na u drejtua me këto fjalë: Jemi menduar gjatë për të vendosur mbi masën e denimit. Sipas provave që ne disponojmë, ju jeni plotësisht fajtore dhe meritoni burgim. Por, duke marrë parsysh moshën tuaj të re, kemi vendosur t'i u lëshojmë. Qysh nga ky çast ju konsideroheni " persona non grata" e, brenda 12 orëve, duhet të largoheni nga territori i vendit.

Mbas gjysëm ore, së bashku me Eveyn, na hipën në një makinë policie dhe na nisën drejt kufirit shqiptar...



Diplomat ne Tirane... 1)



Në fillim të viteve '70, në Tiranë midis 15 ambasadave të huaja vetëm tre prej tyre përfaqësonin vendet perëndimore, ose siç quheshin ndryshe vendet borgjezo - kapitaliste. Ato ishin ambasadat e Francës, Italisë e Turqisë. Ambasada më e madhe në kryeqytet qe __________________________________________________
_____________________

1) Sipas librit të Emile Guinard "Inoubliable Albanie "( E paharruara Shqipëri ). Editons Godefroy de Bouillon.1966

- 3 -

ajo e Republikës Popullore të Kinës e cila kish një personel me mbi 50 vetë. Në të, bënin pjesë, së pari, ambasadori, i cili qe një prej veteranëve të Marshimit të Madh, 20 diplomatë e, pjesa tjetër, specialistë që mbulonin fusha të ndryshme si, ato të ndihmave, livrimit të tyre, ndërtimit të objekteve industriale, ushtarake, bujqësore etj.

Ndryshe nga ambasadat e tjera vetëm ambasada kineze, ( që i ngjante një kështjelle të vërtetë mes Tiranës ), gëzonte besimin dhe simpatinë e autoriteteve. Por, krahas saj, edhe ajo e vietnamezëve qe disi e respektuar për shkak të luftës që populli i saj bënte kundër imperialistëve amerikanë. Të tjerat, kapitaliste a socialiste, ishin gjithmonë të dyshimta e, funksionarët e tyre survejoheshin e ndiqeshin hap pas hapi nga policia sekrete.

Disi më të qetë, mes luleve e gjelbërimit, ishin ndofta italianët. Ata qenë instaluar në territorin e ish përfaqësisë së dikurëshme amerikane. Ndërsa, rekordin e dëbimeve për veprimtari të dyshimtë, e mbante sidomos përfaqësia tregtare bullgare. Pothuajse çdo tre muaj, një nga punonjësit e saj, sipas autoriteteve shqiptare, kapej me presh në duar dhe konsiderohej persona non grata, nenë akuzën se zhvillonte veprimtari agjenturore në dobi të shërbimeve sekrete sovjetike.

Edhe marrëdhenjet me polakët qenë tepër të acaruara, jo vetëm për shkak se ishin revizionistë, por dhe pse ambasadori shqiptar në Varshavë qe dëbuar nga autoritetet polake për ndërhyrje në punët e brendëshme të atij vendi. Ndërsa ambasada kubane, shihej me sy të keq për shkak të flirtit të Fidel Kastros me sovjetikët. Pak më të privilegjuar ishin, në një farë mase, ambasadat e vendeve arabe e, deri diku, edhe ajo e Rumanisë.

Herë pas here me diplomatët ndodhnin incidente të ndryshme. Me sa dukej ato u sillnin autoriteteve një kënaqësi të veçantë. Por, një herë, plasi një skandal i madh për vetë shqiptarët. Kjo ndodhi, pas dëbimit të diplomatëve të ambasades së Ganës e mbylljes së përfaqësisë së tyre për shtatë-tetë muaj. Misteri i atij incidenti doli në dritë më pas. Një vajzë e re tiranase që shërbente në atë ambasadë si pastruese, kish renë papritur shtatëzanë e, kur kish ardhur momenti i lindjes, mamitë e maternitetit qenë shtangur kur mbi duar u kish renë një goxha vogëlush i ngjyrës së ... zezë.

Ndërsa, ambasada çekosllovake, pat përjetuar një dramë të rendë. Atasheu i saj tregëtar, ia kish hequr vehtes me plumb në kokë, gjë e cila sipas disa zërave, kish ndodhur për shkak të një depresioni nervor. Por, sikur të mos mjaftonte kjo, në ambasadën e Turqisë, sekretari i tretë qe hedhur nga dritarja, edhe ai për shkaqe neuro-psikike. Në vorbullën e një realiteti të tillë, kuptohet se, të ishe aso kohe diplomat në Tiranë, nuk qe aspak diçka e kendëshme, interesante apo euforike.

Me përjashtim të kinezëve, pothuajse gjithë diplomatët e tjerë të huaj, konsideroheshin si armiq të Shqipërisë. Por, ajo çka ishte revoltuese dhe më e bezdisëshme, qe prania e përherëshme e agjenteve të policisë sekrete, të cilët i ndiqnin pas, kudo që shkonin.

Puntorët tanë shqiptarë të shërbimit -tregon Emile Guinard 1), ish-zv/konsull i Francës gjatë viteve 1966-1970 - ishin të gjithë të caktuar nga Sigurimi. Ne e dinim fare mirë që, bie fjala, kopshtari ynë shqiptar qe agjent i tyre. Ai, për çdo vit, merrte nga një palë këpucë të reja në komisariatin e policisë aty pranë. ( ... ) Çdo muaj, në shtëpitë tona, vinte një teknik i PTT-së i cili ndërronte kufjet e telefonave e, po për çdo muaj, ne

__________________________________________________
______________________

1) Emile GUINARD, zv - konsull i Francës në Shqipëri gjatë viteve 1966 - 1970. Doktor në gjuhësi, i diplomuar për gjuhën shqipe në Institutin Kombëtar të Gjuhëve Orientale në Paris. ( Shenim i autorit )

- 4 -

shkonim për t'u qethur te berberi i Hotel Dajtit, një agjent i njohur i policisë sekrete shqiptare.Gjatë stinës së nxehtë të verës, për familjet e diplomatëve të vetmet zbavitje qenë ditët e kaluara në plazhin dhe hotelin Adriatik të Durrësit. Por, edhe aty, nuk gjenim qetësi. Në shëtitjet buzë detit, nenë rrezet e diellit, në banjat në det apo në restorant, ne ishim vazhdimisht të survejuar nga civilë që mbanin syze të errëta. Gjatë ditës, ata zakonisht benin plazh pranë nesh, kurse drekave e darkave hanin në heshtje, ulur përballë tavolinës sonë në restorant.

" Mbrojtja" jonë, ai gjurmim i vazhdueshëm e këmbë pas këmbe, ishte me të vërtetë i " shkëlqyer" ! ( Por, njëkohësisht edhe aq i bezdisshëm, stresues e revoltues sa që, pjesa më e madhe e diplomatëve, kishin hequr dorë përfundimisht të dilnin nga shtëpitë e tyre, qoftë edhe për të bërë ndonjë shëtitje të vogël, sepse, gjithmonë ata do të kishin nga pas ndonjë prej tyre.Kjo gjë, qe bërë aq rutinë, sa që ish kthyer në një mënyrë jetese të cilën e kishim pranuar pa asnjë kundërshtim ).

Një ditë - vazhdon tregimin e tij, Emile Guinard - provova të dal në këmbë duke tentuar të humbisja mes turmës. Kështu, shpresoja se do mund t'u shpëtoja gjurmuesve të mi të zakonshëm.Por, pa bërë as dhjetë hapa, ndjeva se dikush më ndiqte pas. Pra, qe e kotë të vazhdoja. Bëra një kthesë 180 gradëshe e mbrrita përsëri në shtëpi. Ndërsa, një herë tjetër, ndërsa po vizitonim një muze, i dhurova drejtorit të tij një libër historik me ilustrime, thjesht në shenjë mirënjohje për mirësjelljen dhe shpjegimet e tij interesante e të hollësishme.

Drejtori e pranoi dhuratën me ndrojtje e duke parë rrotull me frikë. Mbas vizitës, sa bemë pak hapa drejt daljes se muzeut, me bisht të syrit vura ré se njeriu i Sigurimit që na ndiqte, ia rrembeu librin nga dora duke e shfletuar me kujdes. ( Me shpresën se mos gjente mes fletëve të tij, ndonjë mesazh sekret, të cilin unë mund t'i a kisha futur brenda ). Kur e pashë atë skenë, më erdhi vërtet për të vjellë.

... Kur kujtoj e krahësoj jetën prej diplomati në Tiranë, me atë të homologut tonë në Paris, ambasadorit shqiptar Javer Malo, nuk gjej asnjë pikë të përbashkët mes kushteve të jetesës në dy vendet respektive. Zoti Javer Malo, frekuentonte pa pengesën më të vogël, gjithë familjet e politikanëve, sindikalistëve apo njerëzve të artit e kulturës që e ftonin.

Ai, mori pjesë në krijimin e shoqatës së miqësisë franko-shqiptare, në kremtimin e 50 -vjetorit të MauriceThorez -it, në Kongresin e XII-të Partisë Komuniste Franceze si dhe, në shumë raste, ndiqte nga afër vizitat e presidentit Charles de Gaulle në provinca të ndryshme të Francës. Ai, vizitonte gjithashtu disa herë në vit e pa më të voglën pengesë, bashkëpatriotët e tij emigrantë në Saint-Etienne, Marseille, Strasbourg etj. Ndërsa ne nuk na u dha leje kurrë, të takonim të paktën një herë në vit, pesë a gjashtë gra vejushe me orgjinë franceze, të cilat banonin në Shqipëri...

Pra, të ishe diplomat në Tiranë, do të thoshte të bëje një punë aspak të kendëshme, të vështirë e, bile edhe me risk të madh. Incidentet me Sigurimin ishin të shpeshta e brutale. Atasheu ynë ushtarak, një kolonel francez, i cili vinte zakonisht në ambasadën tonë në Tiranë dy-tri herë në vit, u arrestua nga policia e pastaj iu dorëzua ambasadorit tonë, me kusht që të largohej nga territori shqiptar brenda 24 orëve si " persona non grata".

Ai kish dalë shëtitje nëpër rruget e kryeqytetit, duke mbajtur në krahë një aparat fotografik me një goxha objektiv e kish marrë foto pa çarë kokën, andej e këndej, që nga ministritë në qendër të Tiranës e gjer tek " blloku " i udhëheqjes pranë KQ të PPSH. Kaq kish mjaftuar që ai të kapej nga agjentët civilë të Sigurimit, të arrestohej në vend, të cilësohej spiun e të shpallej person i padëshiruar...



Vdekja e ambasadorit francez ....

Ngjarja kish ndodhur krejt papritur...

Një mbremje tetori, në orën 6, gruaja e ambasadorit, zonja Pinauldt, më morri në telefon e shqetësuar dhe më tha të telefonoja urgjentisht në poliklinikën e Tiranës sepse i shoqi s'e ndjente vehten mirë. Telefonova në çast e, mjeku i rojes më siguroi se do vinte menjeherë. Por, megjithëse kaluan 20 minuta, ai s'po dukej. Ndërkohë, gjendja e ambasadorit po rëndohej edhe më tepër. Atëhere telefonova përsëri në poliklinikë e pyeta për arsyen e vonesës.

Dikush nga urgjenca më shpjegoi se, për raste kërkesash nga personeli i ambasadave, mjeku mund t'a kryente vizitën vetëm me urdhër të zyrës së Shërbimit të Protokollit në ministrinë e Punëve të Jashtëme. Më hypën nervat nga ajo logjikë idiote dhe i shpjegova personit matanë receptorit se, nuk ish fjala thjesht për një vizitë mjekësore po për një rast tepër urgjent. Megjithatë, s'e zgjata, i hipa shpejt makinës e mbrrita me një frymë në ministri, e cila nuk ndodhej më tepër se 2 km. larg rezidencës sonë.

Për fat të mirë, aty munda të gjej, fare rastësisht, një nga punonjësit e Shërbimit të Protokollit, të cilit i shpjegova se ambasadori qe në gjënde shumë të rendë e se nuk dija si t'a shpjegoja qendrimin e pakuptueshëm e aspak human të mjekëve të urgjencës në poliklinikën qendrore. Punonjësi i ministrisë më tha se për këtë problem, " do mbante shënim" e se do të jepte menjëherë porosi që të dërgonin urgjentisht një mjek.

I lehtësuar nga premtimi, me të mbrritur në ambasadë, shkova e i dhashë zemër zonjës Pinauldt e cila priste e alarmuar e plot ankth mbi krye e të shoqit që lëngonte i shtrirë mbi shtrat, i zbehtë e pothuajse pa ndjenja. Ndenja pranë saj, duke i thënë herë pas here fjalë inkurajuese, me sigurinë se mjeku duhej të qe tashmë në rrugë e sipër. Por, minutat kalonin dhe përsëri më hypi dyshimi e frika se, edhe kësaj rradhe, ardhja e tij mund të zvarritej. Atëhere, mendova se do të ish mirë që, ndërkohë të shkoja për të kërkuar ndihmë te një mjek shqiptar që banonte fare afër ambasadës.

U ngrita e, brenda dy minuatave, u gjenda në shtëpinë e tij. I thashë që, ambasadori ish në gjendje shumë të rendë e se, ndofta, qe goditur në zemër nga një infraktus. Ai ish duke vdekur, ndërkohë që, mjeku i urgjencës që prisnim, nuk po vinte endé. Fqinji ynë, më dha një përgjigjje, e cila më shtangu në vend e që s'doja t'a besoja. I qetë e prerë, ai më shpjegoi se " s'mund t'i vinte në ndihmë zotit amabasador, sepse edhe vetë nuk e ndjente vehten mirë, e se në ato momente e kishte tensionin 17".

I'u luta, duke i thënë se, mund t'a çoja në ambasadë me makinën time për disa sekonda e, kjo nuk do t'i shkaktonte asnjë lodhje. Por, përsëri ai refuzoi duke u justifikuar e duke më lenë të kuptoj se, pa urdhër nga lart e pa qenë i shoqëruar nga një person i autorizuar nga organet e Partisë, nuk mund të hynte në një amabasadë të huaj. E vetmja gjë që ai sugjeroi, ishte rekomandimi që më dha për t'i bërë të sëmurit dy gjëlpëra me kamfor, e pastaj të prisja mjekun e autorizuar për vizita mjekësore në ambasadat e huaja...

Kur u ktheva në rezidencë, gjendja e zotit Pinauldt ish pa shpresë. Rojet franceze po i bënin frymëmarrje artificiale, ndërkohë që sekretari i parë i ambasadës qe nisur vetë në poliklinikë për të kërkuar mjekun. I çoroditur, vrapova te telefoni e kërkova disa herë rradhaz ndihmë në Zyrën eProtokollit. Por, që andej më jepnin po të njejtën përgjigjje: Mjeku është nisur. Tani është duke mbërritur...

Më në fund, mbas 45 minutash, në portën e jashtme të rezidencës u paraqitën dy mjekë të cilët nxituan për në dhomën e të sëmurit. Por, tashmë, qe tepër vonë. Ambasadori kish vdekur. Në orën 9 të darkës, mbrriti edhe mjeku" zyrtar" i autorizuar për Trupin Diplomatik i cili arriti të konstatonte veçse...vdekjen. Ndërkohë ne e kishim humbur fare. Të gjithë ishim të shokuar e të tmerruar. Jo vetëm nga ajo humbje e rendë dhe tragjike, por në menyrë të veçantë, nga vonesa skandaloze e mjekëve, si dhe nga qendrimet absurde e të papërgjegjeshme të autoriteteve shqiptare.

Të nesërmen, trupin pa jetë të ambasadorit e vendosëm në sallën kryesore të rezidencës, ku gjithë trupi diplomatik i akredituar në Tiranë, ( i cili tashmë qe në dijeni për zhvillimin e ngjarjes e qëndrimin cinik të autoriteteve), erdhi për të bërë homazhe dhe ngushëllimet e rastit. Pas tyre, erdhën mbi 20 zyrtarë të lartë shqiptarë, të cilët u përulën në heshtje para arkivolit duke shprehur " keqardhjen" e tyre të thellë. Njeri prej tyre, z. R.Malile, u afrua pranë zonjës Pinauldt e i tha me zë të ulët: Më besoni, zonjë, unë kam humbur një mik të vërtetë!, ndërsa z.M.Treska, i cili aso kohe drejtonte Komitetin Shqiptar për Marrëdhenje Kulturore me Botën e Jashtme, u shpreh: Zoti Pinauldt ishte ambasador i vërtetë i francezëve në vendin tonë .

Më 4 nentor, në orën 14:00, arkivoli me trupin e të ndjerit doli nga rezidenca i shoqëruar nga një kortezh i gjatë me më se 50 vetura nga gjithë personelet e ambasadave që ndodheshin në Tiranë. Me atë rast, qarkullimi i automjeteve, qe bllokuar gjer në dalje të qytetit. Me të mbrritur në sallën e aeroportit të Rinasit, fëmijët e diplomatëve francezë vunë tufa me lule mbi arkivolin e mbuluar me cohë mendafshi të zezë me bordura të praruara. Një togë ushtarësh shqiptarë bente roje nderi. Ndërsa dëgjoheshin tingujt e Marshit Funebër të Chopin -it, zonja Pinauldt e mbytur në lotë, gjeti kurajon e fuqinë të thosh dy fjalë falënderimi për të pranishmit e shumtë.

Në orën 16:00, avioni special francez i ardhur posaçërisht nga Parisi, u ngrit nga pista e Rinasit me zonjën Pinauldt e arkivolin e të ndjerit në bord, ndërkohë që ne, me sytë plot lotë, morrëm rrugën e kthimit drejt Tiranës. Pjesa më e madhe e ambasadave në kryeqytetin shqiptar, me atë rast ngritën flamujtë në gjysëm shtize, ndërkohë që shumë diplomatë, shprehën revoltën dhe përçmimin e tyre për qendrimin cinik e aspak human të regjimit, i cili pa kokëçarje e në indiferencë të plotë, kish lenë të vdiste pa asnjë ndihmë mjekësore, një diplomat 52 vjeçar.

Një mik të vërtetë të shqiptarëve!

Njeri që kish harxhuar shumë energji e aftësi për të forcuar bashkëpunimin franko - shqiptar... 1)


--------------------


E megjithate si ambasada franceze si ajo italiane mbeten perkrahese te regjimit stalinist 50 vjecar dhe se i ngopen me viza per Europe kelyshet e Bllokut e nomenklatures..

Sic duket enveri do kete realizuar nji shprehje popullore qe thote..

Q.... nenen dikujte ..te te thote Baba..

E ai ja Kiu shqiptareve dhe diplomatve te huaj mamate e mbreteroje i qete ne gerxhet buze adriatikut..


Thx Kallmeti!

[Brari]

Gezuar festen e bukur te Krishtlindjeve..!

I kalofshi sa me bukur keto dite te Krishtlindjeve me kete atmosfere njerzore.. magjike e romantike..ashtu si gjithe Bota e Qyteteruar..!

[illiriani]

moderator/e
pse nuk e hudhni kete theme tek humori, por e ndyeni forumin Letersia Shqiptare?

[Brari]

ilirian !

Cka te beri tu me kesh ktu..qe po e quan humor?

Ai shkrimi per ate vajzen zelandeze qe shperndan Biblen nen hundet e policise staliniste?
Apo vdekja tragjike e ambasadorit te Frances ne Tirane qe megjithse mik i popullit tone dhe i shtetit, ngeli per turpin e PPSH-se pa ndihme mjekesore??

Mos deshe te tregoj per ca lahpera te Kosoves qe shperndanin ne 96-97-ten librat e Enverit neper Shqiperi?
Nuk me frymezojne mua ata shoket e xhavit halitit.
Ne se je poet bej nji poezi per Komandant Drinin ose Uk Bytyqin..

tung!

[illiriani]

brari,
gjithcka duhet me mase
as nuk duhet te zhgrehesh shume ne gaz as ne vaj, se te merret ndryshe...per ate shkrimin, apo udhepershkrimin, qe postove mire ore, ashtu edhe ishte, nuk ke cfare nderron dhe ai shkrim nuk perzihet bre brari me ato te sipermet...kendezi e pula e quani ju letersi ketu...? Ti ke nje imagjinate te mire, per nje hmor te lehte
po ju disi po i jepni rendesi disa gjerave te parendesishme dhe duket sikur iu eshte bere nje gangrene psikike...Anet negative te njeriut e shoqerise abstrahohen me mjeshtri artesh, e jo me dufe
te vjellash qe duhmojne ne trurin e rinise sone...e cka meson rinia jone nga keto? Me thuaj! Ne cilin rang poetik a letrar hyjne keto shkarravina (humor, satire, sarkazem a cfare...) nuk din asnjeri t'i klasifikoj letrarisht as poetikisht...Duhet pak me shume kujdes kur levize gishtat ne testature kompjuterike...jo vetem hajt se po shkruaj dicka...Me te vjella, dokrra, mendime degjenerike, shperthime vneri ne ekstrem nuk arrihet asgje e mire dhe e frytshme per shoqerine... Puna e frytshme eshte ajo perendesha qe rregullon rendin shoqeror edhe boteror...e shihni, se shume vigaj po shkojne edhe gjunjazi sot...si po reflektohet kjo dukuri? Nuk vjellet mbi fytyren e atdheut ne emer te nje politike shkaterruese, nuk mbushet populli vner e helme prej skizofrreneve, qe gjoja dine t'i rradhitin disa shkronja...

Mat me kuti tand - thot, populli yne! Ku je e cfare ben?Kujt i sherben? Cfare pret rinia jone - cfare dukate e arsimimi...edhe ketu shihet fryma e secilit... Po, si duket dikush eshte aq i shtrenguar, ta kryej misionin e politikes se kohes, sa edhe mund te behet i marre e degjenerik para mases publike...

Megjithate, humori eshte i mire, kur vepron ne vend te vet te gjinise letrare e artistike... Te qeshemi, por jo duke duhmuar poshte e larte per goje...ata qe jane neverike nga pasojat e djeshme, mos t'i verbojne edhe gjeneraten e sotme!

Gjithcka vepro ne prosperitet kombetar! Biseda ka mjeshtri braro!

[Brari]

Ilirian !

Komenti yt eshte i drejte ne parim.
Megjithate "kendezi dhe pula" nuk e ulin vleren e letersise.
Me kendeza e pula e dhelpra e arinj jane marre dhe Ezopi, La Fonteni, Krillovi etj.
Edhe dufe do kete ne letersi. Nuk po shof ndonji skicofreni ne kte temen time.
Ben mire qe kritikon por mos kritiko nga bazamenti yt ideologjik i se kaluares.

Tung.

[Albioni]

Sa e merzitshme aq edhe qesharake eshte kur bisedat here pas here fillojne e marin kete drejtim
Ilirian, ti ke te drejte vetem per nje gje, postimi i brarit duhet te zhvendoset ne nje kend tjeter te forumit.
Persa i perket gjykimit qe i ben Brarit, dhe se sa, e si ndikojne shkrime te tilla tek rinia mendoj se je gabim, biles po e teproni. Cilen rini e ke fjalen? Kjo rini po te gjykon dhe orienton ty, jo ti ate.
Degjenerimin e te vjellat vetem ti na i permende aty me larte, mua nuk me la pershtypje te tille.

[illiriani]

ceshtja eshte se kush flet ne emer te kendezit e pules, e nuk eshte e lehte te jeshe Ezop e La Fontaine..., ja psh. po shoh se u lidhet ju te dy si dy miq...nje prrallez e Ezopit thoshte keshtu: miu u lidh me bretkocen ne miqesi aq forte sa vendosen te lidhen me nje toje kembperkembesh...derisa po kullotnin ne mocal, kanjusha erdhi dhe hopa e kapi bretkocen me sqep...kur shikoi me poshte pa edhe miun te varur (qe donte te behej i pavarur) me toje per kembe te saj. E pyeti, po ti c'deshe qe vjen pas? Miu i tha: kur te lidhesh me te keqin te gjene edhe ma keq se kujton!
Po ti alboinline, c'lype qe erdhe e nuhate pas...Ja, po e zeme se jane keto 'prrallza te brarit' dhe tuajat, e per keso kafshesh e shpezesh ka vend kudo ne hapsire, por e zgjedhin vendin e degen ku rrine, e flasin ne emer te njerezve... Edhe poetet ne ze boteror shkruan per pulen e gjelin, edhe Jesenini shkroi pozine 'Kudra', por rilexonje cila eshte kudra e Jeseninit e cila eshte pula e brarit...Po, edhe ti alboinloine, mund te lidhesh edhe per dy kembesh me brarin, e din ti cka gjykon rinia? Ajo deshiron ta shoh: miun qe i nxierr pune maces, pulen qe i xierr pune dhelpres, qingjin - qe i nxierr pune ujkut...edhe te dalin fitues, por, vetem ne filmat vizatimor...i tille je edhe ti! Rinia mund te mesoj dicka edhe nga ky forum dhe pikerisht, forumi drejton rinine
kur ka ide te forte kombetare, perndrshe ajo eshte nje kope a tufe zogjesh, qe lypin troha diturie edhe ketu...fjala artistike eshte krejt tjeter, nga mendoni ju disa...nuk krijohet arti, duke bluar si mulliri i prishur ballgur, qe s'e hane as qente ate qull...kjo ngjane sikur te shohesh dikend-dikend, qe shfryhet mbi kuaj e gomare te ngordhur, qe duhmojne - iu meshojne grushta e gerrithin mish t coft dhe japin duhma botes... nuk eshte art - kur ke koken bosh, e te ndizn dy-tri fije kashte ne tru e shuhesh ne vete... nukeshte art - te vjellesh publikisht mbi djepin e rrites sate, nuk eshte art - te gervallesh monstrum ideologjishe politike
te vdekshme; nuk eshte art - te thuresh dokrra qe perlyejne fytyren e atdheut e popullit, fytyren e historise - sepse vetem perlyen vetveten - peshtyen perpjete! Nuk eshte art - te thuresh fjalet me te ndyeta (qe as nje shok yti, nuk don te ndegjoj, lene me nje publik lexues...)...nuk eshte art - te helmosh, te kundermosh duma pleherash, te dukesh i degjeneruar, psikopat e psikman, prevers - por te japesh doza ilaci per mbrojtje nga te ligat qe i kanosen rinise e popullit ne cdo kohe...po kush e ben nje gje te tille?

Biseda ka mjeshtri! Hajde, te shohim kush gjykon ketu...

[Brari]

ok Ilir mjeshtri boll mir ke fol.