Kadri Roshi

[Fiori]

Semundja e gjate dhe e pasherueshme qe e kishte kapluar prej kohesh, i mpaku frymen, ndersa paraditen e djeshme, i paperseritshmi i skenes teatrore shqiptare, aktori Kadri Roshi, pushoi se marri fryme. Percjellesi i fundit do te jete Teatri Kombetar, ku mbahen homazhet mesditen e sotme

Semundja e gjate e kishte kapluar prej kohesh! I mpaku frymen Kadri Roshit e i ngadalesoi ecjen deri ne capitje. Ndersa paraditen e djeshme pushoi se marri fryme ne shtratin e shtepise se tij ne Tirane, ne moshen 83-vjecare. Duke lene kokulur publikun shqiptar, qe me e pa ze e pagezoi “mbretin e vertete” te artit te tij te madh. Ndersa dhembja e familjareve eshte e pamase, trishtimi perul koleget para figures se atij qe qe shkolla e mirefillte e teatrit shqiptar. Ndaj edhe teatri do te jete percjellesi i tij i fundit, pasi prej aty moren udhe 130 rolet e tij ne skene, per t’u shnderruar mandej ne thesarin e rralle te historise se tij. Misherimi i “Ezopit” qe i arrire, po aq sa edhe mjerimi prej nje fisniku te vertete ne shfaqjen “Epoka para gjyqit”. Por ai nuk eshte me! Ai u shua, duke lene pas hijen perndjekese te roleve te tij te mrekullueshme, qe pergjate 50 viteve kane qene shoqeronjesit me te mire te diteve te shqiptareve jo vetem ne Teatrin e atehershem Popullor, por edhe ne ekranin e vogel, nepermjet roleve ku ka skalitur figuren e tij prej nje artisti qe perjetesoi figuren e tij ne derrasat e skenes dhe dublat e filmave shqiptare.

Ndarja e tij nga jeta eshte nje humbje e madhe, e cila varferon artin shqiptar. I pandalur per te qene ne skene sa pati fryme, ai ate cka mundej e dha, ndoshta edhe duke pasur “brenga”, si ajo qe s’mundi te luante dot rolin e Ali Pashe Tepelenes, ndonese ka dashur prej kohesh ta interpretoje ate. E ndonese ai qe aktor shqiptar, sikunder nuk reshtte se theni: “Aktor shqiptar nga koka deri te kembet, e nga kembet deti ne koke”. Dhe per kete s’kishte pse fshihte krenarine ne asnje moment. E ndoshta pakkush e di se cila ka qene endrra qe ka pare per te fundit here?! A e ka lene dhembja valle te kete nje enderr te fundit ne momentet e fundit? Ai kurre nuk eshte fshehur pas enderrimeve te tij, e gjithnje ka thene: “Keshtu e ka jeta e aktorit. Ai gjithe jeten enderron dhe ben mire…”. E teksa mori edhe me te fundit dekorim nga skena e Teatrit Kombetar, pak muaj me pare faqet e tij jane njomur prej loteve. I ndodhte shpesh se fundmi, pasi duket se ndjente qe ato ishin te fundit here qe i shkelte keto derrasa e ulej ne ato karrige per se gjalli. Vete e krijoi teatrin, hodhi themelet e tij dhe u largua per te lene pas vetem gjurme te pashlyeshme. Ndersa “kujdestari” i filmit “Lulekuqe mbi mure” e te tjere si ai, kane perjetesuar figuren e madherishme te aktorit te paarritshem.

Homazhet ne oren 12.00 ne Teatrin Kombetar

Mesdita e sotme do te perule para trupit te tij te pajete kolege, te aferm, miq e artdashes. Teatri Kombetar do jete percjellesi i fundit i trupit te tij, per te mbajtur te pacenuar ate cka Kadri Roshi, emblema me e madhe e kesaj skene percolli nder vite.

Ministria e Kultures ka ngritur nje grup te posacem pune, kryesuar nga vete ministri Bujar Leskaj, i cili eshte perkujdesur per organizimin e gjithe ceremonise mortore dhe percjelljes se Kadri Roshit per ne banesen e fundit.

Homazhet kryhen ne Teatrin Kombetar nga ora 12.00, ndersa nisja e kortezhit per ne varrezat e Sharres eshte ne oren 14.00.


Interpretimet e Kadri Roshit

Artisti i Popullit Kadri Roshi u lind me 4 janar te vitit 1924 ne Mallakaster. Ne karrieren e tij te gjate qe fillon nga viti 1945, numerohen rreth 170 role, prej te cilave 130 jane role kryesore, qe do te benin te ndihej krenar kedo prej aktoreve te skenes dhe ekranit shqiptar. Ne vitin 1961, Kadri Roshi u nderua me titullin “Artist i Merituar” dhe ne vitin 1969, me cmimin e madh “Artist i Popullit”, ndersa ne vitin 1995, ne festivalin e 10-te te Filmit Shqiptar, mori kupen e “Karrieres”. Nga Presidenti i Republikes ne vitin 1998 iu akordua titulli “Nderi i Kombit”. Ai u rrit ne skenen e Teatrit Kombetar, duke qene nje nga themeltaret e tij. Skena e teatrit ku ka luajtur per here te pare ne vitin 1945 dhe sheshxhirimet ishin e vetmja shkolle e tij. Ka interpretuar veprat me te spikatura te dramaturgjise boterore dhe saj shqiptare. Kadri Roshi eshte dalluar ne realizimin me sukses te te gjithe llojeve e karaktereve. Ne historine e Teatrit Kombetar do mbeten te pashlyera interpretimet ne drama dhe komedi si te:

“Halili dhe Hajria”

“Revizori”

“Familja e peshkatarit”

“Arturo Ui”

“Epoka para gjyqit”

“Dhelpra dhe rrushte”

“Hamleti”

“Pas vdekjes”

“Fytyra e dyte”

“Doktori pacient”

“Hijet e nates”

“Ezopi”

“Dritat e skenes” etj


Ne kinematografi emrin e Kadri Roshit e mbajne 30 role:

“Tana”

“I teti ne bronz”

“Kur zbardhi nje dite”

“Malet me blerim mbuluar”

Fijet qe priten”

“Perballimi”

“Toke e pergjakur”

“Lulekuqet mbi mure”

“Njeriu me top”

“Gjeneral gramafoni”

“Balle per balle”

“Partizani i vogel Velo”

“Apasionata”

“Era e ngrohte e thellesive”

“Rrethimi i vogel” etj




Kortezi e Korrieri

[Cimaku]

Ky lajm me ben te ndjehem keq. E kam admiruar Kadri Roshin.
Ka qene nje figure e shquar e artit dhe kultures sone.
Shpresoj qe qeveria shqiptare te gjeje menyren e denje
per ta respektuar kete artist te madh shqiptar.

Populli shqiptar e ka gjetur: respekt dhe dashuri te pafund per
vleren qe i ka shtuar kultures dhe jetes sone ne vite te zymta.

Marr pjese ne dhimbjen e familjes dhe te te gjithe shqiptareve

Cimaku

[SaS]

lajm i hidhur edhe bashkohemi edhe ne me kete humbje te kadri rroshit !!! ka per te mbetur gjithmone ne zemrat e mijra shqiptareve qe e duan artin edhe te bukuren !!!i paharruar qofte kujtimi i tij !!!

[BlackEagle]

Kam mbajtur 1 minut heshtje kur e kam degjuar lajmin.
Kinematografia shqiptare ka humbur nje aktor te madh, shoqeria shqiptare ka humbur nje persoanlitet dhe njeri me kulture.

Me kujtohet nje dokumentar rreth jetes se tije i xhiruar ne Divjake, ku tregonte se si kishte arritur ne podiumet e skenave. E kishin ngelur ne ate kohe, pasi nuk kishte shkolle te larte, por qe me ndihmen e disa miqeve zuri nje vend, dhe me mbas, ai i pa shkolli doli te ishte me i miri nga gjith ata te shkolluar te brezit te tije apo dhe te tjere me pare dhe me mbas.

Ju preft shpirti ne paqe.

[kolombi]

Skena teatrale dhe kinematografia shqiptare,behen me te varfera me humbjen e ndoshta me te madhit aktor qe pame e jetuam.
Boshlleku qe le pas humbja e ketij gjigandi te skenes dhe ekranit nuk munt te mbushet kurre,sidomos ne kohet e sotme mbushur me dordolece dhe hije kinematografike.

Kadri Roshi do ngelet per te gjithe pasionatet e artit te shtate nje shkolle me vete.
Pas humbjeve te Naim Frasherit,Sander Prosit,Ndrek Luca,Kadriu eshte i fundit te ketij brezi Mojkanesh qe me artin e tyre na bene me te ngrohta netet e ftohta te diktatures...................

[Çaushi]

Me dhimbje morem lajmin per vdekjen e Ikones se artit Shqiptar Kadri Roshit

Per vepren artististike te te madhit Kadri Roshi eshte veshtire te gjej njeriu fjale sepse fjalet jane te vogla para nje artisti siq ishte Ai.
Per mua ishte eshte dhe do mbetet frymezim se si duhet njeriu te kontriboj ndaj Atdheut te tij ...eshte nje humbje e madhe e artit shqiptare dhe ne pergjithesi e kinomatografise ne gjithe hapsiren shqiptare ...njerz te tille meritojne respekt te veqant .
I madhi Kadri ,faleminderit per gjithe cka na dhe nga shpirti i paster i juaji ,lavdi punes se palodhshme qe ke bere ne sherbim te Kombit...me respekt te thelle te nderon e gjithe Kosova .

[Lioness]

Titulli i temes: "Shuhet Kadri Roshi, "Ezopi" i skenes shqiptare.
Nje artikull per "shuarjen":

Shuarja e intelektualit dhe artistit shqiptar

Emoderai dolorem verbis*

***

Pak nga pak, Shqipërisë po i ikin intelektualët dhe artistët; ata të rinjtë po i merr mërgimi, ndërsa ata të vjetrit tashmë po shuhen vetvetiu, pak e nga pak, nën peshën e papërballueshme të viteve, zhgënjimeve dhe derteve. Vdekja e Kadri Roshit, aktorit të madh të skenës shqiptare, ishte humbja e radhës për artin shqiptar. Ja pra si është jeta! Ata që dikur në rininë e tyre bënë epokë dhe, më pas, në pleqërinë e tyre mbetën të veçuar mënjanë për vite të tëra nga jeta sociale, tashmë vijnë dhe trokasin edhe njëherë në ndërgjegjen e përgjumur të kohës sonë, me lamtumirën e tyre të fundit.

Trokitja e tyre është e lehtë, e druajtur, pa bujë, e përmallur, madje të duket sikur u vjen keq për këtë dhe teksa ikin, të kërkojnë të falur edhe për shqetësimin. Humbja pakthim e njerëzve me moshë madhore si ajo e Kadri Roshit, nuk është befasuese. Askush nuk është i përjetshëm në këtë botë, gjithsesi kur është fjala për një artist si ai, njerëzit e artit përmallohen si për një humbje prindi.

Dhe në fakt, pak nga pak artit shqiptar po i vdesin prindërit. Inteligjenca shqiptare po humbet intelektualët e saj më vitalë. Pikëllimi bëhet akoma më i pangushëllueshëm e tragjik, kur shikon se sa e vështirë është për ne ta rikuperojmë vendin bosh që ata lënë, me risues të tjerë po aq potentë. Si të tillë, ç'prej shumë vitesh ne jemi kthyer në një komb që vetëm bën firo në fushat e artit dhe të inteligjencës! Një komb pa artistë të vërtetë dhe intelektualë, çdokush mund ta quajë lehtë komb-harbut. A thua, vërtetë ne soji shqiptar qënkemi të tillë?! Kurrë s'e besoj! Madje më vjen turp edhe nga vetvetja, nëse qoftë dhe për një moment të vetëm do ta mendoja "harbutllëkun" në plural, si fakt të mirëqenë, megjithatë me keqardhje duhet të konstatoj se realiteti i këtyre kohëve, nuk flet në favor të progresit për artistët dhe intelektualët në Shqipëri.

Intelektualët tanë po vdesin, intelektualët tanë po largohen, intelektualët tanë po mënjanohen, po dhunohen, injorohen, varfërohen e degradohen pak e nga pak, sistematikisht, ditë e përditë, vit për vit. Intelektualët, janë kthyer në viktimat më të parapëlqyera nga vdekja, nga dhuna, nga cinizmi, hedonizmi, militantizmi, emigrimi…, injorimi, harrimi…

Më vjen vërtetë keq nëse dikush, pa u thelluar shumë në arsyetimin e gjërave, duke i parë faktet nga një pozicion rastësisht më i favorshëm, i gjykon këto radhë, si një tjetër nihilizëm i radhës në faqet e trishtuara të shtypit shqiptar. Nuk është çështja tek nihilizmi, sado që, për intelektualin shqiptar vend ka me bollëk për këtë ndjesi të dëshpëruar. Këtu bëhet fjalë për një të vërtetë që bie në sy pa ndonjë vështirësi të madhe. Varfërimi intelektual i shoqërisë shqiptare tashmë nuk është ndonjë sëmundje e re dhe e panjohur. Simptomat e para degraduese janë shfaqur që me kulturën më dekadente që i serviret sociumit përmes ekranit, me supremacinë arrogante të pseudo-intelektualit vagabond, me kodoshllëkun naiv të politikanit rural, (që majmet duke përvetësuar të ardhurat e mjera të komunës së tij me një mijë e dyqind banorë), me asgjësimin e vlerave të drejtësisë dhe të barazisë sociale e gjinore, me lartësimin e mashtrimit në kult, me injorimin që i bëhet çdo ditë idealit human tek individi.

Shoqëria shqiptare sa vjen dhe mbyllet në një rreth gjithnjë e më vicioz, ku dominantë janë dallkaukët me shtiraninë simpatike me demek të të qenurit intelektualë, shpërfaqja e të cilëve karakterizohet nga veshja e tyre tërë elegancë; me kostume të zinj, këpucë trokëllitëse, këmishë të bardha e të kollarisura, makina luksoze e zyra të mobiluara për merak, me shtëpi-vila në qytet dhe në bregdet, me fëmijë aventurierë e drogmenë që gjoja mbarojnë studimet në Sorbonë apo Harward.

Pothuaj gjatë gjithë këtyre viteve në pluralizëm, i vetmi gjest afrimi ndaj intelektualëve të rinj, qe para ca vitesh formësimi i KOP-it nga PD, por tashmë me kalimin e kohës dhe me situatën aktuale ku jemi, edhe kjo histori tingëllon si një ngjarje e largët, si një kujtim që i përket vetëm së shkuarës, si një nojmë e vagullt, pothuaj e harruar.

***

"Artisti i Popullit", Kadri Roshi, aktori i madh i skenës shqiptare, të cilit sapo i kemi dhënë lamtumirën e fundit, shprehej në një intervistë të shtatorit të 2004-ës; "Unë jam vetëm dhe i braktisur nga të gjithë. Më besoni, dua njerëz dhe nuk dua të më lini vetëm". Të gjithë e dimë se deri atëherë,- pra, deri në kohën kur bënte thirrje në këtë intervistë,- njeriu i madh i skenës shqiptare nuk i kishte dhënë pak publikut artdashës. Rolet e tij në kinematografinë shqiptare kishin qenë të shumta. Pjesëmarrja e tij në skenën e teatrit dhe në kuadrot e filmit, përfshinte në vetvete një periudhë kohore të paktën prej një gjysmë shekulli. Edhe vlerësimi i meritave të tij, pati qenë kurdoherë i madh. Por, tashmë artisti i madh ishte vetëm se një artist i moshuar dhe tejet i sëmurë. Një artist i moshuar dhe për më tepër i sëmurë, në kohën tonë kujt mund t'i hyjë në punë?! Të shkuara të harruara!- thotë populli.

Por, si për ironi të fatit, artisti në fjalë ishte personalitet i shquar dhe mbante mbi vete edhe titullin "Nderi i Kombit". E pra, bash vetë "Nderi i Kombit" tashmë ishte katandisur dhe kërkonte publikisht njerëz për të qarë hallet, për të vrarë vetminë, mërzinë, lëngatën e shkaktuar nga vitet e rënda dhe sëmundja e rëndë. Në qytetin ku ai jetonte, gjithçka mund të gjendej, veç njerëz jo. Mbase duhej të dilte si Diogjeni, me një fener në dorë, që t'i kërkonte rrugëve të metropolit mu në mes të ditës. Mbase duhej të përpiqej që të mësohej me mosvëmendjen dhe mospraninë e tyre. D.m.th., në njëfarë mënyre të mësohej për t'u familjarizuar me vdekjen ende pa i ardhur ora e caktuar, siç ndodh me çdonjërin, kur i vjen vetë natyrshëm.

Ata që dikur ishin rritur duke mësuar përmendësh batutat e roleve të tij, tashmë s'kishin më kohë të mendonin për artistin që më parë aq shumë e kishin dashur. Koha e tyre tashmë s'i përkiste artit dhe idealeve që të formëson ai; koha e tyre tashmë i përkiste politikës, biznesit, dashnoreve sekretare-kukulla, vakancave në Athinë, Dubai e Sharmelsheik; zdërhalljeve nëpër pub-e nate e udhëtime turistike.

Artistit po i afrohej fundi. Për të gjithë vjen fundi, por artisti fundin nuk e përballon dot vetëm. Pa njerëz pranë! Ai e ka kaluar gjithë jetën e tij me njerëzit dhe për njerëzit. Mirëpo tani që fundi i tij është afër, ai gjendet i harruar dhe pa njerëz. Artistin Kadri Roshi, jam i bindur, s'e kanë braktisur për asnjë çast familjarët, por atij, si çdo artisti tjetër të madh, në ato çaste kur mungesat njeriut i sjellin vetëm pesimizëm dhe përmallim, nuk i mjaftonin vetëm familjarët. Dhe në fakt, ai nuk ishte vetëm i atyre. Familja e tij ishte Kombi. Gjatë gjithë jetës së tij të vështirë, artisti e kishte derdhur shpirtin e tij për njerëzit dhe tashmë padyshim i përkiste kombit. Disa vite më përpara, edhe vetë kombi i kishte dhënë sinjale të qarta se e donte. I kishte dhënë edhe titullin e tij më të lartë të nderit, veç mjerisht, ama, duket se ndërkohë s'e kishte çastin e volitshëm që t'i binte më ndër mend për të. Si rrjedhojë, natyrisht s'kujtohej as për gjëra aq të shtrenjta, siç është Nderi.

[Jimi_Hendrix]

Do ishte madheshtore nese ndonjeri do ta kishte pjesen teatrale te Ezopit e ta sillte per ne.

Une gjeta ne nje vend tjeter nje recitim te vjeter te Kadriut, qe eshte Bageti e Bujqesi qe mendoj se do tu pelqeje.

Degjim te kendshem...

http://rapidshare.com/files/16086479...shi_-_Bag_.mp3

[urtesia]

Te nderuar miq e shok te forumit shqiptare,
Ju te respektuar me shpirt artisti,

me lejoni nga ky vend dhe nga ky moment aq sa pikellues por edhe modest te ndaj me Ju dhimbjen tone.

sa here qe do te shikoi dramen Toka e ndezur nga Tomor Shishmani e realizuar nga teatri skampa i elbasanit, po aq here nuk do te mund te mbaj syte nga loti, nga malli, nga kujtimi, nga ajo qe edhe me tej me edukon shpirtin, me ndricon zemren, me perkujton gjenezen dhe qe me bene te ndihem madheshtor eshte emri Kadri Roshi.

Njeriu qe i dha shpirtin skenesm nuk mund te vdes asnjeher.
derisa te jetoi drama, skena, teatri, kultura, arti dhe populli, po aq do te jetoi edhe emri KADRI ROSHI.

[Albo]

Kadri Roshi u lind më 4 janar të vitit 1924 në Mallakastër. Në karrierën e tij të gjatë që fillon nga viti 1945, numërohen rreth 170 role prej të cilave 130 janë role kryesore, që do të bënin të ndihej krenar këdo prej aktorëve të skenës dhe ekranit shqiptar. Në vitin 1961, Kadri Roshi u nderua me titullin "Artist i Merituar", dhe në vitin 1969 me çmimim e madh "Artist i Popullit", ndërsa në vitin 1995 në festivalin e 10-të të Filmit Shqiptar mori Kupën e Karrierës.
Nga Presidenti i Republikës në vitin 1998 iu akordua titulli Nderi i Kombit.
Kadri Roshi është konsideruar si legjenda e skenës dhe ekranit shqiptar. Ai u rrit në skenën e Teatrit Kombëtar duke qenë një nga themeltarët e tij. Skena e teatrit ku ka luajtur për herë të parë në vitin 1945 dhe sheshxhirimet ishin e vetmja shkollë e tij. Kadri Roshi ishte autodidakt. Ai mbante mbi shpatulla gati gjysmë shekulli jetë artistike nga dalja e parë në skenë. Në këto mbi 50 vjet jetë artistike si aktor, Kadri Roshi ka realizuar tre role në vit në teatër dhe në kinematografi. Ai ka interpretuar veprat më të spikatura të dramaturgjisë botërore dhe saj shqiptare. Kadri Roshi është dalluar në realizimim me sukses të të gjithë llojet e karaktereve. Në historinë e Teatrit Kombëtar do mbeten të pashlyera interpretimet në drama dhe komedi si tek "Halili dhe Hajria", "Revizori", "Familja e peshkatarit", "Arturo Ui", "Epoka para gjyqit", "Dhelpra dhe rrushtë", "Hamleti", "Pas vdekjes", "Fytyra e dytë", "Doktori pacient", "Hijet e natës", "Ezopi", "Dritat e skenës".
Në kinematografi emrin e Kadri Roshit e mbajnë 30 role. Kështu veçohen për interpretim mjeshtëror rolet në filmat "Tana", "I teti në bronz", "Kur zbardhi një ditë", "Malet me blerim mbuluar", Fijet që priten", Përballimi", "Tokë e përgjakur", "Lulkuqet mbi mure, "Njeriu me top", "Gjeneral gramafoni", "Ballë për ballë", "Partizani i vogël Velo", "Apasionata", "Era e ngrohtë e thellësive", Rrethimi i vogël", " Vdekja e burrit", "Një ditë nga një jetë", "Kolonel bunker".
Për krijimtarinë artistike të Kadri Roshit janë shprehur me konsideratat më të larta kolegët, aktorë dhe regjisorë me të cilët ka bashkëpunuar, breza të tërë studentësh dhe pedagogësh të Akademisë së Arteve si dhe kritika letrare.

Ceremonia e varrimit

Ministria e Turizmit Rinisë dhe Sporteve ka ngritur një grup të posaçëm pune kryesuar nga ministri Bujar Leskaj i cili do të organizojë të gjithë ceremonialin e përcjelljes për në banesën e fundit të aktorit Roshi. Homazhet do të kryhen në Teatrin Kombëtar ora 12 e 30 minuta, ndërsa nisja e kortezhit për në varrezat e Sharrës më ora 14.00