Ervin Hatibi

[Xhuxhumaku]

Published On: Tue, Sep 24th, 2013
Logos & Art / slide | By standard
Goca të mira, të njohura, të Tiranës së natës
Share This

Add to Delicious
Share on FriendFeed
Digg
submit to reddit

Tags

E kanë konsideruar poezinë e tij pop-art jo tipik, me mesazhe jo tipike, por nën një stilistikë gjuhësore krejt të çlirët nga klishetë, Ervin Hatibi ka ngritur një lloj surealizmi sugjestionues me gjuhën e tij poetike; e përditshmja me sjelljen e konvencionit të sendeve krijojnë skenën njerëzore si gjuhë populli që tenton kujtesën, kohën dhe kryeneçësinë e historisë



girl-with-leavesKëngë dashurie për kandrrat

Ervin Hatibi



Këngë me karma

Gjithë ç‘kam parë, gjithë ç‘kam ngrënë-karma

Gjithë ç‘dëgjova, gjithë ç‘preka

E ardhmja është nesër apo thjesht’ e djeshmja

Me këmbët

Shtrënguar në këpucët e mija?

Karma

Unë vetë të mëkova

Dhe gjithë ç‘di për mua vetë t’i mësova

Pa më marrë shumë leje ti tani po përdor

Për direkë, krahët e mi të lirë

Qepallat e mija për vela ke qepur

Pa ma varur lundron për ku je nisur

Ku shkon, fjala vjen, një pëllumb që ikën

Përveçse për t’u bërë çift me një tjetër

A ke nga fillon vallë i ri, shteg

Përveçse në një nyje të rrugës së vjetër?

Të shtegtosh. Të ikësh. Po ku të shkosh?

Po zgjate këmbën, të jepet veç tokë

Pa ujë të ëmbël justifikimesh

Kjo

Është toka për ecje

Toka e njerëzve

Toka e mundësive ku nuk u iket dot përgjegjësive

Karma

Ajo që ke lexuar ti je ajo që ke ngrënë ajo që ke nënë.

2002



* * *

o hënë mos ma humb gjakun

klithte

njëri tek vdiste në këmbët e tjetrit

që vazhdonte ta vriste-mbytur në gjak e hëna

sipër e plotë s’humbiste

mes resh mbi shtegun shkretan

o Zot vetmia sa e rëndë me vrasës përmbi… e hënë aty

dy… tri… pesëmbëdhjetë hëna numëroje si kopsa

në pllakat e gjalla të gjakut të tij



…..



e njëjta hënë (vite më pas)

(një hënë që hyn në dhoma gjumi)

-ç’ke që qesh i thotë gruaja burrit

(shpinëz shtrirë mbi shtrat)

-ç’ke që qesh?

burrit më s’iu ndenj, s’u mbajt

-e di si është puna? (merr frymë thellë

gati sa nuk thith dhe hënën në zgafellë)

-e di sesi? mësoje pra:

kaq vite më parë isha unë

ai që vrava filanin një natë

e vrava; mos më pyet pse/si e vrava

e tek i bija, hënës i bërtiste mos ma humb gjakun

dëgjon? hënës i fliste mos ma humb gjakun

(gruaja dëgjonte e bardhë)



………………………..



nuk dihet sesi, por gruaja e burrit

ose foli me gratë ose me burrat…

e rëndësishme: fjala me hënë mori dhenë

dhe burrin e zunë e vranë



………………………..

kur gjyshi ma tregonte këtë gojëdhanë

në fund më thoshte (unë skuqesha)

- grave tregoju ç’ke brez e poshtë po kurrë

ç’ke brezi e sipër

brezi kështu ishte pra thelbi kufitar i burrit; brezi

që shtrëngon pas shpirtit koburet dhe poturet

problemi është se gjyshi neglizhonte në një farë mënyre

rolin drejtues të hënës, peshën e hënës në këtë histori

si edhe në gjithë historitë tona me vrasje edhe gra

(me eros e thanas si i thonë)

se është një hënë mbi ne, mbi njerëz që ecin, një hënë

torturuese si

makina e së vërtetës

është një hënë si llampë morgu përmbi

e poshtë që shtiresh i vdekur ti

poshtë ti tek shtiresh mish

është hënë-fanepsje e një gjiri nxjerrë nga rrobat gabimisht

për një fëmijë-femër që qenka rritur

që tashti pi cigare e jo qumësht njeriu-ky je ti

dhe hëna ai fakti i bezdisshëm që çdo nënë

në gjak

ka brenda rrobash gjirin si shantazh

por njëherësh edhe gjyshit i bie të ketë

të drejtë:

në i rrëfen gruas ç’ke sipër brezi-janë të njëjtët gjinj:

ajo të hedh e rend të gjejë ndonjë

që ia del të mbajë më gjatë të errët

fshehur

në një këmishë burri me kuadrata

gjysmëhënat e njëjta të anës tjetër

2002





Vajzat e tranzicionit



(kujtime)



Hyrje.

pjesëmarrje vullnetare

e fytyrave nëpër

dekore qytetare

faqe që përtërihen

faqe vajzash, fasada dekadash

që përhihen në

fizarmonikime

kolibrore

ditaresh

të një

(dy, tre, katër, pesë…)

adoleshence

me afat të parashikuar skadence



Thirrore korridori.



Goca t’buk’ra të rinisë sime të parë

Për ju më hapen e më bien përduarsh

Freskoret kineze të enumeracionit

Me ju hapen e mbyllen afresket

Përgjithësisht bardhezi

Të arkivave të tranzicionit

“… Sonila Sopi u gjet e therur

Në Milano, në plehra e hedhur”

Gocat e buk’ra të rinisë sime të parë

Ju ishit pa e ditur dhe pa faj

Bija të luleve të San Françiskos oqeanike

Por shampot ju vinin nga Bullgaria

Fallco dhe ballkanike

Ju vetëm liri, liri kërkonit

Dhe mëshirë nga motorristët e palarë të Babrroit

Goca të mira të Tiranës së parë

Burrat tuaj janë reporterët italianë

E ju më dukeshit të gjitha të mira

Kure unë isha thjesht i pakrehur

Dhe nuk kam pasur kurrë Sida

Thjesht’ më pëlqenin legjendat dhe Stigma

Si kafshë shtëpijake, por e egërsuar

Ju vrojtoja

Përtej Bob Marlit bjond të flokëve të mia

Goca të mira, të njohura, të Tiranës së natës

Me zhargonin tuaj të zhdukur tashmë

Bashkë me baret efemere

Në jug t’Unazës

Bashkë me pseudonimet romantike të spaçatorëve të

Vjetër

Që në fakt e nxirrnin bukën

Me ndonjë zanat tjetër

Zhdukur zërat tuaj si mente në mitingun e opozitës

Që zgjaste sa besimi ndaj politikës

Zhdukur përfundimisht silueta juaj e mirë

Nëpër palestra

Ku sot fabrikojnë një tip femrash të tjera

(pak më të lehta)





Dalje.





Në zemër më vijnë

E mblidhen

Ta nxijnë

Kujtime të vjetra ëmbëlake

Me një kreshendo prej flake (kashte



Kujtime të gjalla privuar

Tashmë

Në detajet banale –

Mbetën veç frazat, gjestet teatrale

Ashtu siç ishin shkruar

(Nën rekuizitën e vjetëruar

Erëmonte djersa e aktorit të ri

Të dhjetë vitesh më parë





Kujtime të gjalla qëruar

Nga detajet banale

Dhe mbetën simbole vetëm

Si kafka

Pas tretjes së lëkurës tullace

Dhe mishrave të lodhur të mimikës ne faqe





Kujtime që refuzoni shpejtësinë e dritës

Thellë perspektivës, brenda dritaresh të qytetit

Dritës

Tek i përshtaten rreth kurmit një ish-vajze

Që plaket jashtë meje (e re përbrenda

Ose e anasjellta

Kujtime, ju i përkisni më shumë errësisrës

Ku marrin në heshtje format e veta

Gjallesa gjuhësore nga e djeshmja

(Përdhe, mbledhin në heshtje rrobat e veta





2002-3-4





(agenda)



të hapësh derën, të mbyllësh derën

të presësh me syze dielli verën

të ndërrosh parfumin

dekorin

kostumin

të bësh maksimumin

të përdorësh telekomandën

të shtypësh tetën

dyshin

gjashtën

të kujdesesh për tonin kur ngre telefonin

-të djelën votonin

të zhysësh kartonin

për një emër

mashkull a femër-si herën tjetër

të ndërrosh fenë, ndoshta dhe seksin

të gjesh pretekstin







(breaking news) (BBCNN)



prapë luftë dhe prapë

makinat

e refugjatëve nën avionë

kanë targat perse të

afganistanit



mjekë pa kufi

të parruar

tymosin

jashtë vdekjes pop të bob marlit







(chorus)



kinezë, francezë, senegalezë

hieroglife me bojë kine të zezë

njëlloj të gjithë ndryshe ngjajmë

po na shpove njëlloj na del gjak

dhe kokakola

në xhinse gri na del boja

dhe e njëjtë është jehona

pop që lëshjnë fort rrugët tona

(por edhe aroma)

e njëjtë fytyra

përsëritet rruar nëpër pasqyra

si a-të e rrumbullakëta

në fundet e vakëta

të emrave italianë

të grave

të fqinjëve tanë

(me rimë)



2002-3





Këngë dashurie për kandrrat



Kandrrat me sheqer kërcitës dhëmbësh

Kandrrat me fyej të vegjël instaluar

Në buzët kampjuterike

Kandrrat- një miniaturë e thekëses së bukës, salduar

Me elektrofreskore ndezur

-Prodhojnë helm dhe mjaltë,

Acid dhe bazë,

Zoti më faltë,

Sa të bukura kandrrat

Këto insekte që ndërkapërcejnë zhanret

Këto kompozime të mendjes time

Që gjithsesi fluturojnë

Janë kandrra; kanë nofulla dhe flatra

Sa të bukura kur i than dielli e mbesin

Këmbëtmerruara shtang

Në parvaze dritaresh

Si zbrazen nga çdo jetë

E mbesin dizajn

Si firma stilografësh në cepa paragrafësh

Si karfica qimeshkulëse grash

Sapondarë nga burri

Si të shkelësh mbi varre, aq

U rri me kujdes

Si u vij vërdallë…

U ulem në gjunjë

I cek lehtas si nënën në gjumë

(Po fle apo vdes?)

Nuk kam sukses në delikatesë

Në ballin me djersë të gishtit më mbet’

Një femur i blertë bosh karkaleci

Një kokëz e vyer gjinkalle,

Zhvidhosur vetë

Si viruse më strehohen në qiellzë

Të gishtërinjve

Trashëgimi maori-suva me tatuazhe

Prej kaftani të pluhurt, të fluturt…

Kandrra të tejpashme si shiringa

Kandrra mbushur me pak mente

Syri juaj është një lente

E kthyer mbrapsht

Ku unë palosem

Zbres, zvogëlohem

Derisa meritoj të hyj në mendjen tuaj

Si në një botë më të mirë.

2003

*Të gjitha poezitë e botuara në këtë cikël janë të vëllimit “Pasqyra e Lëndës” sh.b. “Ora”, 2004/ Marrë nga “Fjala review”

http://www.standard.al/goca-te-mira-...anes-se-nates/

[ionian]

Madheshtia e nje poeti qendron tek aftesia e tij qe te marr -ate te veshtiren qe kalon para teje pa kuptuar - dhe te ta bej te qarte.Kurse keto poezite e fundit te Hatibit bejne komplet te kunderten . Marrin te te thjeshten dhe e bejne ne pakuptueshme.Une nuk mora asnje lloj mesazhi nga ato pak qe lexova.Po te kemi parasysh qe shkrimi pasqyron mendimin atehere i bie qe Hatibi tek libri i pare qe botoi , diku atje nga fillimi i veteve '90,te kishte mendim .Me pas nuk di cndodhi me te dhe ne shume nga ato qe shkruan, thote thjesht gjera pa kuptim.