Të dhënat fosile hedhin poshtë evolucionin

[xfiles]

vetem nje gje dua te shtoj tek fjalimi i monarkut,
qe teoria e evolucionit edhe pse konsiderohet si mbeshtetese e materializmit nuk ka te beje fare me te.

Po fetaret ne pergjithesi per ç'do gje qe nuk shkruhet ne librin e tyre "te shenjte" nisin e i japin epitete si materialist,genjeshter etj.

Evolucioni eshte motori i levizjes se ç'do gjeje, nuk perfshin vetem biologjine por te gjitha fushat e jetes njerezore.
sepse ajo qe natyra kerkon eshte emancipimi, kerkimi i llojeve te reja, perfeksioni, shkurt evolucioni si ne fushen e dijes si ne ate biologjike.
Sado njeriu eshte nje qenie e mrekullueshme , mbi trupin e njeriut nuk do te mjaftonin qindra e mijera libra per ta studiuar te gjithin, perseri ai nuk rri duarkryq, nuk mjaftohet me ate qe di por vazhdon te zbuloje gjera te reja,krijon, permireson, ne pafundesi.
Evolucioni eshte fantazia, me te cilen marrim copezat e realitetit qe na rrethon dhe perpiqemi te krijojme forma te reja, realitete te reja.
Evolucioni eshte nje funksion rekursiv gjigand i pafund, qellimi i te cilit eshte optimumi, perfeksioni, Zoti.

Nese marrim evolucionin thjesht si nje teori ordinere mbi gjallesat atehere gabojme qe ne fillim,
te konsiderosh evolucionin si nje teori materialiste do te thote qe je nje materialist i keq fare, sepse personalisht nuk shoh asgje materialiste ne teorine e evolucionit.

[monarku]

Termodinamika e hedh poshtë evolucionin


Ligji i Dytë i Termodinamikës është mënyra me të cilën ky proces natyror paraqitet në formën e ekuacioneve fizike dhe llogaritjeve. Ky ligj njihet me emrin "Ligji i Entropisë". Entropia është shkalla e çrregullimit në një sistem fizik. Entropia e sistemit rritet sa më shumë që ai shkon drejt shkatërrimit. Sa më i lartë është çrregullimi i sistemit aq më e madhe është Entropia. Ligji i Entropisë tregon se i gjithë universi shkon në mënyrë të pashmangshme drejt shkatërrimit.

Vërtetësia e Ligjit të Dytë të Termodinamikës është vërtetuar teori- kisht dhe eksperimentalisht. Albert Ajnshtajni, shkencëtari më i madh i kohës sonë, ka thënë se ky është "ligji primar i gjithë shkencës". Artur Edington, gjithashtu i referohet këtij ligji si "ligji suprem metafizik i gjithë universit". 121

Teoria e evolucionit është një pohim që është zhvilluar duke injoruar këtë bazë dhe ligj universal të fizikës. Mekanizmi i ofruar nga evolucionistët e kundërshton krejtësisht këtë ligj. Teoria e evolucionit thotë se atomet dhe molekulat e çrregullta inorganike u bashkuan rastësisht me kalimin e kohës në një rregull të caktuar për të formuar molekula shumë komplekse të tilla, si proteinat, ADN-ja dhe ARN-ja, pas të cilave u shfaqën gradualisht miliona gjallesa të ndryshme me struktura akoma më komplekse. Sipas teorisë së evolucionit, ky proces i supozuar që prodhoi strukturat më të rregullta, më komplekse dhe më të organizuara në çdo fazë, është vetëformuar në sajë të kushteve natyrore. Ligji i Entropisë na tregon se ky i ashtuquajtur proces natyral kundërshton hapur ligjet e fizikës. Shkencëtarët evolucionistë janë të ndërgjegjshëm për këtë fakt, J. H. Rush thotë:

Ligji i Termodinamikös na möson se nö kushte natyrore çdo gjö shkon drejt çrregullimit dhe humbjes sö informacionit. Teoria e evolucionit, nga ana tjetör, öshtö njö dogmö joshkencore qö kundörshton hapur kötö ligj.

Në kursin e saj kompleks të evolucionit, jeta shfaq një kontrast të mahnitshëm me tendencën e shprehur në Ligjin e Dytë të Termodinamikës, i cili shpreh një progres të pakthyeshëm drejt rritjes së Entropisë dhe shkatërrimit, ndërsa vetë jeta evoluon vazhdimisht drejt niveleve më të larta të rregullit. 122

Shkencëtari evolucionist Roger Lewin e paraqet qorrsokakun termodinamik të evolucionit në një artikull në "Science", në këtë mënyrë:

Një nga problemet që duhet të zgjidhin biologët është kontradikta e dukshme midis evolucionit dhe Ligjit të Dytë të Termodinamikës. Sistemet shkojnë drejt shkatërrimit me kalimin e kohës, duke dhënë më pak e jo më shumë rregull. 123

Një tjetër shkencëtar evolucionist George Stavropoulos pohon pamundësinë termodinamike të formimit të rastësishëm të jetës dhe pamundësinë e shpjegimit të zgjerimit të mekanizmit kompleks të jetës me anë të ligjeve të natyrës, në revistën e mirënjohur evolucioniste "American Science":

Në kushte të zakonshme, asnjë molekulë komplekse organike nuk mund të formohet rastësisht. Ajo do të shpërbëhet, në përputhje me Ligjin e Dytë të Termodinamikës. Sa më komplekse të jetë, aq më e paqëndrueshme bëhet dhe akoma më e sigurt është shkatërrimi i saj, herët apo vonë. Fotosinteza dhe të gjitha proceset jetësore, madje dhe vetë jeta nuk mund të kuptohen në termat e Termodinamikës apo ndonjë shkence tjetër ekzakte. 124

Ashtu siç dihet, Ligji i Dytë i Termodinamikës përbën një pengesë të pakapërcyeshme për skenarin e evolucionit, si nga aspekti shkencor, ashtu dhe nga ai logjik. Duke qenë të paaftë të gjejnë një shpjegim shkencor për të kaluar këtë pengesë, evolucionistët mund ta mbrojnë evolucionin vetëm në imagjinatën e tyre. P.sh. evolucionisti i famshëm Xheremi Rifkin tregon besimin e tij të patundur se evolucioni do ta thyejë këtë ligj të fizikës me një "fuqi magjike".

Ligji i Entropisë thotë se evolucioni i vërtetë e shpërndan të gjithë energjinë për jetën që gjendet në këtë planet. Koncepti ynë i evolucionit është krejt i kundërt. Ne besojmë se evolucioni në mënyrë magjike (!) krijon vlera dhe rregull të përgjithshëm në tokë. 125

Këto fjalë tregojnë mjaft mirë se evolucioni është një dogmë.




Miti i sistemit të hapur

Duke u ballafaquar me gjithë këto të vërteta, evolucionistët përpiqen të dalin nga vështirësitë duke thënë se Ligji i Dytë i Termodinamikës është i vlefshëm vetëm për "sisteme të mbyllura", ndërsa "sistemet e hapura" nuk i nështrohen këtij ligji.

Një "sistem i hapur" është një sistem termodinamik, në të cilin energjia dhe materia futen dhe dalin lirisht prej tij, në kundërshtim me "sistemin e mbyllur", në të cilin energjia dhe materia fillestare janë konstante. Evolucionistët thonë se bota është një sistem i hapur (sepse është e ekspozuar vazhdimisht ndaj energjisë që vjen nga dielli), si rrjedhim ligji i Entropisë nuk zbatohet për të gjithë botën, ndaj dhe këto gjallesa komplekse mund të gjenerohen nga struktura të çrregullta, të thjeshta dhe pajetë.

Këtu ka një deformim të dukshëm. Fakti se një sistem ka një energji të ardhur nuk është i mjaftueshëm për ta bërë këtë sistem të organizuar, pasi nevojiten mekanizma të veçantë që ta bëjnë këtë energji funksionale. P.sh. një makinë ka nevojë për motor, sisteme transmisioni dhe mekanizma të tjerë për ta shndërruar energjinë e karburantit në punë. Pa një sistem konvertues të tillë makina nuk është më në gjendje të përdorë energjinë e karburantit.

E njëjta gjë aplikohet në rastin e jetës. Eshtë e vërtetë se jeta e merr energjinë e nevojshme nga dielli, mirëpo kjo energji mund të konvertohet në energji kimike vetëm me anë të sistemeve konvertuese jashtëzakonisht komplekse që gjenden te gjallesat (si fotosinteza te bimët). Asnjë gjallesë nuk mund të jetojë pa një sistem të tillë konvertues. Pa këtë sistem konvertues, dielli nuk do të ishte gjë tjetër veç një burim energjie shkatërruese që djeg, përcëllon dhe shkrin.

Siç mund të kuptohet fare lehtë, një sistem termodinamik pa një mekanizëm konvertues të energjisë nuk është favorizues për evolucionin, qoftë ky sistem i hapur apo i mbyllur. Askush nuk pohon se mekanizma të tillë kaq komplekse të kenë ekzistuar në natyrë në kushtet e tokës fillestare. Problemi i vërtetë që qëndron përpara evolucionistëve është çështja se si erdhën në ekzistencë vetë mekanizmat komplekse të konvertimit të energjisë, si fotosinteza tek bimët, e cila nuk mund të përsëritet as nga teknologjia moderne.

Fluksi i energjisë diellore në botë nuk mund të sjellë rregull në vetvete. S’ka rëndësi sa lart mund të shkojë temperatura, apo sa gjatë qëndrojnë aminoacidet duke formuar lidhje në sekuencat e duhura. Energjia nuk është e mjaftueshme që t’i bëjë aminoacidet të formojnë molekula më komplekse, si proteinat, apo vetë proteinat të formojnë struktura më komplekse dhe më të organizuara, si organelet qelizore. Burimi i vetëm real dhe i domosdoshëm për ekzistencën e këtyre organizmave në të gjitha nivelet është dizenjimi i ndërgjegjshëm, me një fjalë, KRIJIMI.




Miti i vetorganizimit të materies

Duke e ditur mirë se Ligji i Dytë i Termodinamikës e bën evolucionin të pamundur, janë bërë përpjekje spekulative për të mbyllur hendekun midis tyre, në mënyrë që të bëhet evolucioni i mundur. Si zakonisht, këto orvatje tregojnë se teoria e evolucionit ka përballë një rrugë pa krye.

Një person i dalluar për përpjekjet e tij për të "martuar" termodinamikën me evolucionin është shkencëtari belg Ilya Prigogine. Duke filluar nga Teoria e Kaosit, Prigogine propozoi një numër hipotezash, në bazë të të cilave rregulli formohej nga kaosi (çrregullimi). Ai supozonte se disa sisteme të hapura mund të formojnë një ulje në gradën e entropisë (shkatërrimit) për shkak të një fluksi të energjisë së jashtme. "Rregullimi" i shfaqur është provë se "materia mund të organizojë veten". Që atëherë, koncepti i vetorganizimit të materies është bërë shumë popullor tek evolucionistët dhe materialistët. Ata sillen sikur kanë zbuluar një origjinë materialiste për kompleksitetin e jetës dhe një zgjidhje materialiste për pro- blemin e origjinës së jetës.

Një shikim nga afër tregon se ky argument është krejtësisht abstrakt, në fakt ai nuk është veç një dëshirë. Ai përmban në vetvete një mashtrim shumë naiv. Mashtrimi qëndron tek konfuzioni i qëllimtë midis dy koncepteve të ndryshme nga njëri-tjetri: "vetorganizimi" dhe "vetërregullimi".126

Ne mund ta shpjegojmë këtë me një shembull. Le të imagjinojmë një bregdet me lloje të ndryshme gurësh të përzier: gurë të mëdhenj, mesatarë, të vegjël dhe shumë të vegjël. Kur një valë e fortë godet bregun, atje mund të shfaqet një lloj rregullimi në vendosjen e gurëve. Uji do të ngrejë gurët me peshë të njëjtë në lartësi të njëjtë. Kur vala tërhiqet, gurët mund të rregullohen duke filluar nga më i vogli te më i madhi.

Ky është një proçes vetërregullimi. Bregu është një sistem i hapur dhe fluksi i energjisë (vala) mund të shkaktojë një rregullim. Por vëreni se i njëjti proçes nuk mund të ndërtojë një kështjellë rëre në breg. N.q.s. ne shikojmë një kështjellë rëre ne jemi të bindur se dikush e ka bërë atë. Ndryshimi midis kështjellës dhe rregullimit të gurëve është se i pari ka një kompleksitet të madh, ndërsa i fundit ka vetëm një rregullim të përsëritur. Eshtë si makina e shkrimit që shtyp "aaaaaaaaaaaa…", për qindra herë, kur një objekt (fluks energjie) bie mbi tastën "a". Sigurisht një rregull i tillë i përsëritur i "a-së" nuk përfshin ndonjë informacion dhe kështu nuk për- fshin ndonjë kompleksitet. Duhet diçka e ndërgjegjshme për të pasur një sekuencë komplekse gërmash që përfshin informacion.

E njëjta gjë aplikohet kur era hyn në një dhomë plot me pluhur. Para këtij fluksi, pluhuri mund të jetë i shpërndarë rreth e rrotull nëpër dhomë. Kur hyn era, dheu mund të mblidhet në një cep të dhomës. Ky është vetë- rregullim. Por dheu kurrë nuk mund të vetëorganizohet dhe të krijojë një pikturë burri në dyshemenë e dhomës.

Këta shembuj janë shumë të ngjashëm me skenarin evolucionist të vetorganizimit. Ata pretendojnë se materia ka një tendencë për vetorganizim, pastaj japin shembuj për vetërregullimin dhe përpiqen të përziejnë të dy konceptet. Vetë Prigogine dha shembuj të vetërregullimit të molekulave gjatë fluksit të energjisë. Shkencëtarët amerikanë Thaxton, Bradley dhe Olsen në librin e tyre të titulluar "Misteri i origjinës së jetës" e shpjegojnë këtë fakt si më poshtë:

… Në çdo rast, lëvizjet e rastësishme të molekulave në një lëng zëvendësohen në mënyrë spontane nga një sjellje shumë e rregullt. Prigogine, Eigeni dhe të tjerë kanë sugjeruar se një vetëorganizim i ngjashëm mund të ekzistojë në kiminë organike dhe mund të llogaritet për makromolekulat mjaft të komplikuara të domosdoshme për sistemet e jetës.

Por analogji të tilla nuk kanë lidhje me çështjen e origjinës së jetës. Një arsye e fortë është se ata nuk mund të dallojnë rregullin nga kompleksiteti… Rregulli nuk mund të shërbejë për të ruajtur sasinë e madhe të informacionit që kërkohet nga sistemet e gjalla. Një strukturë e parregullt, por e specifikuar, është më e kërkuar se një strukturë e rregullt. Kjo është një e metë në analogjinë e parashtruar. S’ka lidhje midis llojit të rregullit spontan që ndodh nga rrjedhja e energjisë nëpër sisteme të tilla dhe punës së kërkuar për ndërtimin e makromolekulave me informacion joperiodik si ADN-ja dhe proteinat. 127

Në fakt vetë Prigogine ka pranuar se ky argument nuk mund të llogaritet për origjinën e jetës. Ai ka thënë:

Problemi i rregullit biologjik përfshin tranzicionin nga aktiviteti molekular deri te rregulli supermolekular i qelizës. Ky problem është larg zgjidhjes. 128

Përse atëherë evolucionistët akoma përpiqen të besojnë në skenare joshkencore si "vetorganizimi i materies"? Pse ata insistojnë refuzimin e paraqitjes së inteligjencës në sistemet e gjalla? Përgjigja është se ata kanë një besim dogmatik në materializëm dhe besojnë se materia ka fuqi misterioze për të krijuar jetën. Një profesor kimie nga Universiteti i Nju Jorkut dhe ekspert i ADN-së, Robert Shapiro, shpjegon këtë besim të evolucionistëve dhe dogmën materialiste që shtrihet në bazat e saj si më poshtë:

Një tjetër parim evolucionist nevojitet për të kaluar hendekun nga përzierjet e kimikateve të thjeshta natyrale, te riprodhuesi i parë efektiv. Ky parim akoma nuk është përshkruar apo demonstruar në detaje, por është parandjerë. Atij i janë dhënë emra të ndryshëm, si evolucioni kimik apo vetorganizimi i materies. Ekzistenca e parimit kuptohet vetvetiu në filozofinë e materializmit dialektik, ashtu siç është aplikuar në origjinën e jetës nga Alexander Oparin.129

E gjithë kjo situatë e bën të qartë faktin se evolucioni është një dogmë që është kundër shkencës së vërtetë. Origjina e gjallesave mund të shpjegohet vetëm me ndërhyrjen e forcave supernatyrale. Kjo forcë mbinatyrale është krijimi i Allahut, i Cili krijoi të gjithë universin nga asgjëja. Shkenca ka pra-nuar se evolucioni është i pamundur për sa kohë të merret në konsideratë termodinamika. Ekzistenca e jetës nuk ka shpjegim tjetër veçse me KRIJIM.

[monarku]

Projektimi dhe rastësia



Në kapitujt e mëparshëm pamë se sa e pamundur është lindja e rastësishme e jetës. Le të pranojmë për një moment këtë pamundësi. Le të supozojmë se miliona vjet më parë u formua një qelizë, duke pasur të gjitha gjërat e nevojshme për jetën. Përsëri evolucioni rrëzohet në këtë pikë. Kjo sepse edhe n.q.s. qeliza do të jetonte për ca kohë, ajo do të vdiste e pas vdekjes së saj nuk do të mbetej asgjë dhe çdo gjë do të kthehej atje ku nisi. Kjo sepse qeliza e parë për shkak të mungesës së informacionit gjenetik nuk do të kishte qenë në gjendje të riprodhohej dhe të rifillonte një gjeneratë e re. Jeta do të kishte mbaruar me vdekjen e saj.

Sistemi gjenetik nuk përmban vetëm ADN-në. Ato që do të përmendim më poshtë ekzistojnë në të njëjtin mjedis: enzimat për të lexuar kodin në ADN, mesazheri ARN që duhet të prodhohet pas leximit të këtyre kodeve, ribozomi mbi të cilin do të fiksohet mesazheri ARN sipas këtij kodi, transferuesi ARN për të transferuar aminoacidet te ribozomet për t’u përdorur në prodhim si dhe enzima jashtëzakonisht komplekse për të zhvilluar procese të shumta të ndërmjetme. Një ambient i tillë nuk mund të ekzistojë veçse në një mjedis tërësisht të izoluar dhe të kontrolluar si qeliza, ku gjenden të gjitha materialet e papërpunuara të domosdoshme dhe burimet e energjisë.

Si rezultat, materia organike mund të vetëriprodhohet vetëm n.q.s. ajo ekziston si një qelizë plotësisht e zhvilluar me të gjitha organelet e saj në një ambient të përshtatshëm ku ajo mund të mbijetojë, të shkëmbejë lëndë dhe të marrë energji nga ambienti që e rrethon. Kjo do të thotë se qeliza e parë në tokë u formua papritur me strukturën e saj jashtëzakonisht komplekse.

Kështu n.q.s. një strukturë komplekse erdhi në ekzistencë papritur, çfarë do të thotë kjo?

Le ta ilustrojmë pyetjen me një shembull. Le ta krahasojmë, për sa i përket kompleksitetit, qelizën me një makinë të teknologjisë së lartë. (Në fakt qeliza është një sistem shumë më kompleks dhe më i zhvilluar sesa makina). Tani le të bëjmë pyetjen: Çfarë do të mendonit n.q.s. do të futeshit thellë në një pyll të dendur dhe t’ju kalonte afër një makinë e tipit të fundit? A do të mendonit se elemente të ndryshme në pyll janë bashkuar rastësisht për miliona vjet dhe kanë prodhuar këtë makinë? Të gjitha materialet që përbëjnë makinën në formën e tyre të papërpunuar merren prej hekurit, plastikës, gomës, dheut ose produkteve të tij, por a mund t’ju çojë ky fakt të mendoni se këto materiale janë sintetizuar rastësisht dhe prodhuan një makinë të tillë?

Pa pikë dyshimi, çdokush që ka dy pare mend do ta kuptojë se makina është prodhuar nga një projektim i ndërgjegjshëm. Fillimi i papritur i strukturave komplekse tregon qartë se ato janë krijuar nga diçka e ndërgjegjshme. Një sistem kompleks si qeliza është padyshim krijuar nga një vullnet dhe dije superiore. Me fjalë të tjera, ajo erdhi në ekzistencë si një krijim i Allahut.

Duke besuar se rastësia mund të prodhojë projektime perfekte, evolucionistët e kalojnë kufirin e arsyes dhe shkencës. Një prej autoriteteve të njohura në këtë fushë është dhe zoologu i famshëm francez Pierre Grase, ish-presidenti i Akademisë Franceze të Shkencës. Grasse është materialist, ai e di se teoria e Darvinit është e paaftë të shpjegojë jetën dhe të mbrojë "rastë-sinë", e cila është themeli i Darvinizmit:

Shfaqja e mutacioneve të përshtatshme, e cila i lejon kafshët dhe bimët të plotësojnë nevojat e tyre, duket e vështirë për t’u besuar. Teoria e Darvinit ka akoma më shumë kërkesa: Një bimë e vetme apo një kafshë e vetme, do të donte mijëra e mijëra ngjarje fatlume. Kështu, mrekullitë do të bëheshin më se të zakonshme: ngjarjet me probabilitet zero nuk do të ishin më të çuditshme… Nuk gjendet ndonjë ligj që ndalon ëndrrat me sy hapur, por shkenca nuk duhet të përzihet me to. 130

Duke përmbledhur konceptin e "rastësisë" për evolucionistët, Grasse thotë: "… Rastësia është një lloj providence (hyjnie), e cila, nën mbulesën e ateizmit, nuk është emërtuar por është adhuruar fshehurazi". 131

Dështimi logjik i evolucionistëve është rezultat i shenjtërimit të konceptit të rastësisë. Në Kuran shkruhet se ata që adhurojnë zota të tjerë veç Allahut, janë njerëz që nuk kuptojnë:

"… Ata kanë zemra, por nuk kuptojnë; ata kanë sy, por nuk shohin; ata kanë veshë, por nuk dëgjojnë. Ata janë si kafshët, bile edhe më të humbur, (sepse) ata janë të pavëmendshëm (ndaj paralajmërimeve)." (El-A’rafë: 179)




Formula Darviniane

Përkrah provave, me të cilat ne jemi marrë deri tani, le të shqyrtojmë çfarë paragjykimesh kanë evolucionistët për një shembull kaq të thjeshtë, sa mund të kuptohet edhe nga fëmijët:

Teoria e evolucionit pohon se jeta është formuar rastësisht. Sipas kësaj thënieje, disa atome inorganike dhe të pandërgjegjshme u bashkuan për të formuar qelizën dhe më pas gjërat e tjera të gjalla, përfshi këtu dhe njeriun. Le të mendojmë pak për këtë. Kur bashkojmë elementët bazë për ndërtimin e jetës, si p.sh. karbonin, fosforin, azotin dhe potasiumin, do të formohet vetëm një grumbull elementesh. Nuk ka rëndësi se në çfarë trajtimi kalon ky grumbull, ai nuk mund të formojë asnjë gjë të gjallë. Nëse doni, le të kryejmë një "eksperiment" dhe të ekzaminojmë, në emër të evolucionistëve, atë që ata e deklarojnë me gjysmë zëri nën emrin "formula darviniane".

Le të vendosin evolucionistët shumë materiale të pranishme në përbërjen e organizmave të gjallë si p.sh. fosfor, azot, karbon, oksigjen, hekur dhe magnezium në fuçi të mëdha. Për më tepër, le të shtojnë edhe ndonjë material që nuk ekziston në kushte normale, por që ata mendojnë se është i nevojshëm. Le të shtojnë në këtë përzierje aminoacide - që nuk kanë mundësi të formohen në kushtet natyrore - dhe proteina - e cila ka një probabilitet formimi 1 në 10950 - sa të duan. Le ta ekspozojnë këtë përzierje në aq nxehtësi dhe lagështi sa të duan. Le ta përziejnë atë me ujë me çfarëdo pajisje teknologjike të zhvilluar. Le të vendosin para këtyre fuçive shkencëtarët më të njohur. Le të presin këta ekspertë për biliona, madje triliona vjet. Le të përdorin të gjitha llojet e kushteve që ata mendojnë se janë të nevojshme për formimin e njeriut. Çfarëdo që të bëjnë, ata nuk mund të krijojnë nga këto fuçi një njeri, fjala vjen një profesor që ekzaminon strukturën e qelizave të tij në mikroskop. Ata nuk mund të pro- dhojnë gjirafa, luanë, bletë, kanarina, kuaj, pleshta, delfinë, trëndafila, orkide, banane, portokalle, luleshtrydhe, mollë, domate, kërmij, midhje, kandila, karkaleca, apo miliona gjallesa të tjera si këto. Në të vërtetë ata nuk mund të arrijnë të krijojnë as dhe një qelizë të vetme prej ndonjërës prej tyre.

Shkurt, atomet e pandërgjegjshme nuk mund të formojnë qelizën duke u bashkuar. Ato nuk mund të marrin një vendim për ta ndarë qelizën në dy, në katër e kështu me radhë, derisa më vonë të krijojnë një profesor që në fillim do të shpikë mikroskopin elektronik dhe pastaj do të ekzaminojë strukturën e qelizave të tij në këtë mikroskop. Materia është e pandërgjegjshme, grumbull pa jetë. Jeta vjen vetëm prej krijimit të Allahut.

Teoria e evolucionit, që pretendon të kundërtën, bie në kundërshtim të hapur me arsyen. Po të mendosh qoftë edhe pak mbi thënien e evolucionistëve shkëputesh nga realiteti, tamam si shembulli i mësipërm.




Teknologjia e syrit dhe veshit

Një tjetër çështje që mbetet pa përgjigje nga evolucionistët është cilësia e lartë e preçizionit të perceptimit të syrit dhe veshit.

Para se të kalojmë te syri, le t’i përgjigjemi pyetjes "se si shikojmë". Rrezet e dritës që vijnë nga një objekt, bien në retinën e syrit duke dhënë një imazh të përmbysur. Këtu, këto rreze drite transformohen në sinjale elektrike nga qelizat dhe pastaj përcillen në një zonë të vogël në pjesën e prapme të trurit të quajtur qendra e shikimit. Sinjalet elektrike perceptohen në këtë qendër nga truri si një imazh pas një seri procesesh.

Imazhi i formuar në sy është kaq i mprehtë dhe i qartë saqë edhe teknologjia e shekullit XX nuk e ka arritur. P.sh. shikoni te libri që po le- xoni, pastaj ngrini kokën dhe shikoni përreth. A keni parë imazhe kaq të mprehta dhe të qarta në ndonjë vend tjetër? Edhe televizori me ekranin më të avancuar në botë nuk mund të sigurojë imazhe kaq të mprehta. Ky është një imazh 3-dimensional, i mprehtë e me ngjyra. Për më shumë se 100 vjet mijëra inxhinierë janë munduar të arrijnë këtë mprehtësi. Janë ndërtuar fabrika, janë bërë shumë kërkime, plane dhe projektime për këtë qëllim, por megjithatë, po të shikosh në ekranin e televizorit dhe pastaj të shikosh dorën, me të cilën mban librin, do të vësh re një ndryshim të madh në mprehtësi dhe qartësi. Për më tepër ekrani i TV-së paraqet imazhe dy-dimensionale (ndërsa me anë të syrit, njeriu është në gjendje të shohë imazhe tre dimensionale). N.q.s. shikojmë me kujdes do të vërejmë se në televizor imazhi ka një mjegullim. A ka mjegullim në shikimin tuaj? Sigurisht që jo.

Për dhjetëra vjet, mijëra inxhinierë janë përpjekur të prodhojnë një televizor tre-dimensional, i cili mund të arrijë cilësinë e shikimit të syrit. Ata kanë arritur të shpikin një sistem TV tre-dimensional, por ai nuk mund të shihet pa vendosur një palë syze speciale; për më tepër që është një tre-dimensional artificial. Sfondi është më i mjegulluar, ndërsa plani i parë duket si dekor letre. Kurrë nuk ka qenë e mundur të prodhohet një imazh me cilësinë e atij të syrit. Qoftë në kamera, qoftë në TV ka humbje të cilësisë së imazhit.




Kur bëjmë një krahasim midis syrit dhe veshit, nga njëra anë, dhe kamerave e aparateve të inçizimit të zërit, nga ana tjetër, shohim se syri dhe veshi janë shumë më kompleksë, më funksionalë dhe më të përsosur se këto pro- dhime të teknologjisë.

Evolucionistët thonë se mekanizmi që jep këtë imazh kaq të qartë dhe cilësor është prodhuar rastësisht. N.q.s. dikush do t’ju thoshte se televizori që keni është formuar rastësisht, se atomet erdhën dhe u bashkuan rastësisht për të ndërtuar pjesët e televizorit, çfarë do mendonit? Si mund të bëjë rastësia punën që nuk e bëjnë dot mijëra njerëz?

Për rreth një shekull, dhjetëra mijëra inxhinierë janë përpjekur e munduar në laboratorët e teknologjisë së lartë, të ndihmuar nga një industri komplekse që përdor mjetet teknologjike më të avancuara, megjithatë ata s’kanë qenë në gjendje të bëjnë më shumë se kaq.

N.q.s. një pajisje që prodhon një imazh më të dobët se ai i syrit nuk mund të realizohet rastësisht, atëherë është fare e qartë se syri dhe imazhi i parë prej tij nuk mund të jenë formuar nga rastësia. Ndërtimi i syrit kërkon një plan shumë më të detajuar se ai i ndërtimit të televizorit. Ky plan kaq i komplikuar i përket Allahut, i Cili ka fuqi për gjithçka.

E njëjta situatë vlen edhe për veshin. Pjesa e jashtme e veshit kap ti- ngujt dhe i drejton ato në veshin e mesëm, i cili, pasi i përforcon, ia transmeton vibrimet veshit të brendshëm. Ky i fundit, pasi i shndërron këto vi- brime në sinjale elektrike, ia përcjell trurit. Ashtu si dhe me syrin, të dëgjuarit finalizohet në qendrën e dëgjimit në tru.

Le të krahasojmë cilësinë dhe teknologjinë e lartë prezente në vesh dhe tru, me teknologjinë e prodhuar nga njeriu. Ashtu si në rastin e imazheve, janë shpenzuar dekada duke u përpjekur të gjenerohen zëra të ngjashëm me origjinalin. Rezultatet e këtyre sforcove janë magnetofonët, sistemet zanore të sigurisë së lartë, sistemet e analizimit dhe përpunimit të tingujve me anë të veçimit të tyre sipas frekuencave. Megjithë këtë teknologji të lartë dhe mijëra ekspertë që punojnë me mish e me shpirt nuk është bërë e mundur prodhimi i një pajisjeje që të arrijë cilësinë e perceptimit të tingullit nga ana e veshit. Mendoni për sistemet e teknologjisë së lartë Hi-Fi të prodhuara nga kompanitë më me emër në industrinë e muzikës. Edhe në këto pajisje, kur zëri regjistrohet, humbet diçka, ose kur ju ndizni pajisjen dëgjoni gjithmonë një tingull të caktuar para se të fillojë muzika. Tingujt që prodhohen nga teknologjia e trupit të njeriut janë mjaft të qartë. Një vesh njerëzor kurrë nuk percepton një tingull, duke e shoqëruar kapjen e tij me një zhurmë tjetër përpara, siç ndodh te pajisjet Hi-Fi; ai e percepton zërin ashtu siç është.

Shkurt, teknologjia në trupin tonë është shumë më superiore se teknologjia që njerëzimi ka prodhuar duke përdorur mbledhjen e informacionit, eksperiencën dhe mundësitë. Askush nuk mund të thotë se një pajisje Hi-Fi ose një kamera erdhi në ekzistencë vetë. Atëherë si mund të thuhet se teknologjia që ekziston në trupin e njeriut, e cila është shumë herë më superiore se teknologjia e arritur nga shkenca sot, mund të jetë rezultat i një vargu rastësish, të quajtura evolucion?

Eshtë e qartë se syri, veshi dhe të gjitha pjesët e tjera të trupit të njeriut janë produkt krijimi. Këto janë argumente fare të qarta për ekzistencën e Allahut, për fuqinë dhe dijen e Tij.

Ne përmendëm shqisën e të dëgjuarit dhe të shikuarit, sepse është e pamundur të mos kuptohen argumente kaq të qarta krijimi. N.q.s. një ditë ju do t’i kërkoni një evolucionisti t’ju shpjegojë se si ky projektim i përkryer u bë i mundur rastësisht, do të shihni se ai nuk do jetë në gjendje t’ju japë një përgjigje të arsyeshme. Edhe vetë Darvini, në letrën e tij dërguar Asa Gray më 3 prill 1860, shkruan se "të menduarit rreth syrit bëri t’i dilnin djersë të ftohta". Ai tregon me këtë dëshpërimin e evolucionistëve përballë projektimit perfekt të gjallesave. 132

[monarku]

Pretendimet e evolucionistëve dhe faktet


Në kapitujt e mësipërm, ne ekzaminuam pavlefshmërinë e teorisë së evolucionit nga ana e argumenteve fosilore dhe nga pikëpamja e biologjisë molekulare. Në këtë kapitull, ne do të marrim në shqyrtim disa fenomene biologjike dhe koncepte të paraqitura si evidenca teorike nga evolucionistët. Këto janë veçanërisht të rëndësishme, sepse ato tregojnë se nuk ka zbulime shkencore që përkrahin evolucionin, si dhe na ndihmojnë të kuptojmë shkallën e gjerë të shtrembërimeve dhe mashtrimeve që përdorin evolucionistët.




Ndryshueshmëria dhe llojet

Ndryshueshmëria është një term i përdorur në gjenetikë, i cili i referohet një ngjarjeje gjenetike që shkakton që individët ose grupet e një lloji të caktuar të kenë karakteristika të ndryshme nga njëri-tjetri. P.sh. të gjithë njerëzit në tokë kanë të njëjtin kod gjenetik bazë, disa kanë sy me bisht, disa kanë flokë të kuqe, disa kanë hundë të gjatë, disa janë të shkurtër, në varësi të ndryshueshmërisë së informacionit gjenetik.

Evolucionistët predikojnë se ndryshueshmëritë brenda species janë provë për teorinë e tyre. Kjo nuk është e vërtetë, ndryshueshmëria nuk përbën provë për evolucionin, sepse ajo nuk është gjë tjetër veçse rezultat i ndryshimeve në kombinimin e informacionit gjenetik ekzistent dhe, në të njëjtën kohë, ajo nuk mund të shtojë ndonjë karakteristikë të re në informacionin gjenetik.

Ndryshueshmëria gjithmonë ndodh brenda limiteve të informacionit gjenetik. Në shkencën e gjenetikës ky limit quhet "pellgu gjenetik". Të gjitha karakteristikat e pranishme në pellgun gjenetik të një specieje mund të dalin në pah në mënyra të ndryshme, për shkak të ndryshueshmërisë. P.sh. si rezultat i ndryshueshmërisë, mund të shfaqen, te një specie zva- rranikësh, varietete me bishta relativisht më të gjatë, apo këmbë relativisht më të shkurtra, sepse të dy informacinet, këmbë-gjatë dhe këmbë-shkurtër, ekzistojnë në pellgun gjenetik të zvarranikëve. Megjithatë, ndryshueshmëritë nuk i transformojnë zvarranikët në zogj, duke u shtuar atyre krahë apo pupla, ose duke u ndryshuar atyre metabolizmin. Një ndryshim i tillë kërkon një rritje në informacionin gjenetik të gjallesës, rritje e cila në asnjë mënyrë nuk është e mundur.

Darvini nuk e njihte këtë fakt kur formuloi teorinë e tij. Ai mendoi se nuk kishte limit në ndryshueshmëri. Në një artikull të shkruar në 1844, ai thoshte:

Shumë autorë pranojnë se ekziston një limit në ndryshueshmërinë në natyrë, megjithëse unë nuk jam në gjendje të zbuloj qoftë edhe një fakt mbi të cilin mbështetet ky besim. 133


A ËSHTË E VËRTETË QË BALENAT E KANË PREJARDHJEN
NGA ARINJTË?
Në librin "Origjina e llojeve", Darvini hedh hipotezën se balenat kanë evoluar nga arinjtë që janë munduar të notojnë. Darvini gabimisht supozonte se mundësitë e ndryshueshmërisë brenda llojit janë të pakufizuara. Shkenca e shekullit XX ka treguar se ky skenar evolucionist është vetëm pjellë e imagjinatës.
Në "Origjinën e Llojeve" ai përmend shembuj të ndryshueshmërisë, si provat më evidente për teorinë e tij. P.sh. sipas Darvinit rritësit e kafshëve që ndërzejnë varietete të ndryshme gjedhësh, në mënyrë që të marrin va- rietete të reja që prodhojnë më shumë qumësht, janë duke i transformuar ato në një specie tjetër. Koncepti i Darvinit mbi "ndryshueshmërinë e pakufizuar" duket qartë në fjalinë e mëposhtme të nxjerrë nga "Origjina e Llojeve":


Unë nuk shoh vështirësi që një racë ariu të bëhet, si pasojë e seleksionimit natyror, gjithnjë e më shumë me karakteristika ujore, me gojë gjithnjë e më të madhe, deri në krijimin e një gjigandi si balena. 134

Arsyeja që Darvini jep një shembull kaq të paarsyeshëm ishte njohja shkencore primitive në kohën e tij. Në shekullin XX, bazuar në rezultatet eksperimentale të kryera mbi gjallesa, shkenca ka vendosur principin e "stabilitetit gjenetik". Ky princip thotë se të gjitha përpjekjet për ndërzim, për të përftuar varietete të reja, nuk mund të çojnë në shfaqjen e një specieje të re, sepse ekzistojnë barriera strikte midis gjallesave të ndryshme. Kjo do të thotë se është krejtësisht e pamundur për rritësit e kafshëve të kthejnë një gjedh në një lloj tjetër kafshe, ashtu siç kishte profetizuar Darvini, me anë të ndërzimit të gjedhëve të llojeve të ndryshme.

Norman Macbeth që hedh poshtë Darvinizmin në librin e tij "Tërheqja e Darvinit" thotë:

Thelbi i problemit është se a variojnë me të vërtetë gjallesat në një shtrirje të pa- kufizuar? … Gjallesat duken të qëndrueshme. Ne të gjithë kemi dëgjuar për rritësit e zhgënjyer që e çonin punën e tyre në një pikë të caktuar vetëm për të parë kafshët apo bimët të ktheheshin atje ku kishin nisur. Megjithë përpjekjet e mëdha për dy ose tre shekuj, nuk ka qenë kurrë e mundur të prodhohej një trëndafil blu apo një tulipan i zi.135

Luther Burbank, i konsideruar si rritësi më kompetent i të gjitha kohëve, e shpreh këtë fakt kur thotë se "ka kufizim në drejtim të zhvillimit të mundshëm dhe këto limite ndjekin një ligj". 136 Duke iu drejtuar kësaj çështjeje, shkencëtari danez U. L. Johannsen komenton:

Ndryshueshmëria, mbi të cilën Darvini dhe Wallace kishin vendosur theksin, nuk mund të shtyhet më tej se një pikë e caktuar. Një ndryshueshmëri e tillë nuk përmban sekretin e "nisjes së papërcaktuar". 137




Thëniet e evolucionistëve për rezistencën ndaj antibiotikëve dhe imunitetin

Evolucionistët propozojnë se rezistenca që bakteria zhvillon ndaj antibiotikëve dhe imuniteti që disa insekte zhvillojnë ndaj DDT-së, janë prova për evolucionin. Ata thonë se këto janë shembuj të rezistencës së fituar dhe të imunitetit që vjen nga mutacionet, të cilat ndodhin në gjallesat e ekspozuara ndaj këtyre substancave.

Si te bakteriet ashtu dhe te insektet këto karakteristika nuk janë veti që janë fituar më vonë kundër DDT-së ose antibiotikëve, si rezultat mutacionesh. Disa prej varieteteve të gjallesave i kanë pasur këto karakteristika që para se të bëheshin objekt për t’u luftuar nga antibiotikët dhe DDT-ja. "Scientific American" megjithëse është një periodik krejtësisht evolucionist, shkruan si më poshtë në numrin e saj të marsit 1998:

Shumë bakterie zotërojnë gjene rezistente që para se antibiotikët të fi- llonin të përdoreshin. Shkencëtarët nuk e dinë saktësisht pse këto gjene evoluan dhe u ruajtën. 138

Siç duket, informacioni gjenetik që prodhon rezistencë dhe që ekziston para ekspozimit ndaj antibiotikëve nuk mund të shpjegohet nga evolucionistët. Kjo provon se thëniet e teorisë së tyre janë të pavërteta.

Fakti që bakteriet rezistente kanë qenë prezente vite më parë se të zbuloheshin antibiotikët shprehet në "Medical Tribune", në numrin 29 të dhjetorit 1998. Artikulli lidhet me një ngjarje interesante. Në një studim të ndërmarrë në 1986, trupat e disa marinarëve që u sëmurën dhe vdiqën gjatë një ekspedite polare në 1845, u gjetën të ruajtur në akull. Disa lloje bakteriesh të zakonshme të shekullit XIX u gjetën në trupat e tyre. Kërkuesit u çuditën kur zbuluan se ato ishin rezistente ndaj shumë antibiotikëve modernë që ishin zhvilluar në shekullin XX. 139

Eshtë një fakt i mirënjohur në qarqet shkencore se ky lloj rezistence ka qenë i pranishëm në shumë popullata bakteriesh para zbulimit të penici- linës. Prandaj, është mashtrim të paraqesësh rezistencën e bakterieve si një zhvillim evolucionist. Si ndodh procesi i ashtuquajtur "fitim i imunitetit" nga ana e bakterieve?




Rezistenca e bakterieve ndaj antibiotikëve

Bakteriet ndahen në shumë varietete brenda llojit të tyre. Disa prej këtyre varieteve mbajnë në vetvete informacion gjenetik rezistent ndaj ilaçeve, kimikateve dhe substancave të tjera të ndryshme. Kur bakteriet ekspozohen ndaj një lloji të caktuar ilaçi, ato që nuk janë rezistente ndaj tij shkatërrohen, ndërsa ato që janë rezistente mbijetojnë dhe arrijnë të kenë mundësinë për t’u riprodhuar. Bakteriet jorezistente zhduken nga popullata dhe zëvendësohen nga ato rezistente, të cilat riprodhohen shpejt. Në fund mbetet një koloni bakteriesh e përbërë vetëm nga individë që janë rezistentë ndaj këtij antibiotiku dhe, duke filluar që nga ky moment, ky antibiotik bëhet i paefekshëm kundër këtij lloji bakteriesh. Pika e rëndësishme është se këto bakterie janë përsëri të njëjtat bakterie dhe lloji është i njëjtë.

Eshtë e rëndësishme të vërejmë se në kundërshtim me thëniet e evolucionistëve, nuk ndodh asnjë proces evolutiv, sipas të cilit bakteriet jorezistente do të ndryshonin kodin gjenetik dhe do të ktheheshin në bakterie rezistente, duke fituar një informacion të ri gjenetik, të shtrënguara nga ekspozimi ndaj antibiotikut. Ajo që ndodh është vetëm një ndarje e va- rieteteve të veçanta të bakterieve në një popullatë, në varietete rezistente dhe jorezistente, të cilat kanë bashkekzistuar më parë. Kjo nuk shënon shfaqjen e një specieje të re bakteriesh dhe ky nuk është evoluim. Përkundrazi një ose më shumë varietete u zhdukën; kjo humbje është në anë krejt të kundërt nga evoluimi, sepse, me humbjen e varietetit, ka humbur një pjesë e informacionit gjenetik.




Imuniteti i insekteve ndaj DDT-së

Një tjetër çështje që evolucionistët kërkojnë ta deformojnë dhe ta paraqesin si evidencë për evolucionin është imuniteti "i fituar" nga insektet ndaj DDT-së, që ne përmendëm në fillim të kapitullit. Ky imunitet zhvillohet në të njëjtën mënyrë si rezistenca e bakterieve ndaj antibiotikëve. Imuniteti ndaj DDT-së në asnjë mënyrë nuk mund të thuhet se u fitua nga individët e popullatës së insekteve. Disa prej insekteve ishin imune ndaj DDT-së. Pas zbulimit të DDT-së, insektet që u ekspozuan ndaj këtij kimikati por që nuk kishin këtë imunitet të trashëguar, u eleminuan nga popullata, pra, u zhdukën. Insektet imune, të cilat ishin relativisht pak në popullatë, u shtuan me kalimin e kohës. Kështu popullatat e species së insekteve filluan të përbëheshin vetëm nga anëtarë imunë. Kur kjo ndodhi, DDT-ja pushoi së qeni efektive kundër këtyre insekteve. Ky fenomen është i zakonshëm, por duke u keqinterpretuar, ai tregohet si rast i arritjes së imunitetit ndaj DDT-së.

Biologu evolucionist Francisko Ayala e pranon këtë fakt, duke thënë:

Variantet gjenetike që nevojiteshin për t’u bërë rezistente ndaj llojeve të ndryshme të pesticideve, ishin të pranishme në çdo popullatë që ekspozohej ndaj këtyre komponenteve të prodhuara nga njeriu. 140

Duke e ditur mirë se shumica e njerëzve nuk kanë mundësi të më- sojnë për mikrobiologjinë apo të kërkojnë në të, evolucionistët vënë në punë mashtrimet sa herë që problemi i rezistencës dhe imunitetit del në skenë. Ata shpesh i paraqesin këto shembuj si prova shumë të rëndësishme të evolucionit. Tani duhet të jetë bërë e qartë se as rezistenca e bakterieve ndaj antibiotikëve dhe as imuniteti i insekteve ndaj DDT-së, nuk përbëjnë argument për evolucionin. Ato vetëm nxjerrin në shesh shtrembërimet dhe metodat mashtruese që përdorin evolucionistët për të justifikuar teorinë e tyre.




Falsiteti i organeve rudimentale

Për një kohë të gjatë, koncepti i organeve rudimentale, apo thjesht rudimenteve, u shfaq shpesh në literaturën evolucioniste si provë për evolucionin. Eventualisht ky koncept u zhduk pa zhurmë, kur u provua pasaktësia e tij. Por disa evolucionistë akoma besojnë në të dhe herë pas here përpiqen ta paraqesin konceptin e rudimenteve si provë të rëndësishme të evolucionit.

Nocioni i organeve rudimentale u shfaq një shekull më parë. Sipas evolucionistëve, në trupat e disa krijesave ekzistojnë një numër organesh jofunksionale. Këto organe kanë qenë trashëguar nga stërgjyshërit dhe gradualisht u bënë rudimente (latin. rudimentum - mbeturinë) për shkak të mospërdorimit.

E gjitha kjo është një hipotezë joshkencore dhe bazohet totalisht në njohuri të pamjaftueshme. Këto "organe jofunksionale" ishin në fakt organe, "funksioni i të cilave nuk ishte zbuluar" në atë kohë. Treguesi më i mirë për këtë është zvogëlimi gradual i listës së gjatë evolucioniste të organeve rudimentale. S. R. Scadding, një evolucionist, e përmend këtë fakt në artikullin e tij të titulluar "A mundet që organet rudimentale të përbëjnë evidencë për evolucionin?", publikuar në revistën "Evolutionary Theory":

Të gjitha shembujt e organeve rudimentale janë hedhur poshtë me kalimin e kohës. P.sh. palosja gjysmërrethore, e cila përmendet në librin e Darvinit si një organ rudimental, është zbuluar se është një organ me funksione te veçanta, të cilat nuk njiheshin në kohën e Darvinit. Funsioni i këtij organi është lubrifikimi i syrit.

Meqenëse nuk është e mundur të identifikohen struktura të papërdorshme dhe meqenëse vetë struktura e argumentit të përdorur është e pavlefshme shkencë- risht, unë konkludoj se "organet rudimentale" nuk përbëjnë ndonjë provë të veçantë për teorinë e evolucionit. 141

Lista e rudimenteve që u përpilua nga evolucionisti gjerman R. Uidersheim në 1895 përfshinte afro 100 organe, duke përfshirë zorrën e verbër dhe kërbishtin. Me progresin e shkencës, u zbulua se të gjitha organet në listën e Wiedersheim, në fakt, kishin funksione shumë të rëndësishme në trup. P.sh. është zbuluar se zorra e verbër, që ishte konsideruar një organ rudimental, është një organ limfoid që lufton infeksionet në trup. Ky fakt u bë i qartë në vitin 1997.

Disa organe dhe inde të tjera si mëlçia, shpretka, zorra e verbër, palca e kockave, një koleksion i vogël indesh limfatike si p.sh. bajamet në fyt etj, janë gjithashtu pjesë e sistemit limfatik. Ato gjithashtu ndihmojnë trupin të luftojë infeksionet. 142

Gjithashtu, është zbuluar se bajamet që ishin përfshirë në të njëjtën listë të organeve rudimentale, kishin një rol kuptimplot në mbrojtjen e fytit ndaj infeksionit, në veçanti deri në adoleshencë. Eshtë zbuluar se kërbishti në fundin e poshtëm të shtyllës kurrizore mbështet kockat rreth legenit dhe është pika konvergjente e disa muskujve të vegjël. Gjendrat tiroide janë efektive për sigurimin e rritjes së qëndrueshmërisë te foshnjat dhe fëmijët. Të gjitha këto ishin konsideruar në fillim organe rudimentale. Palosja gjysmërrethore në sy, që ishte konsideruar si rudiment nga Darvini, në fakt ka për detyrë pastrimin dhe lubrifikimin e kokërdhokut.

Në thëniet e evolucionistëve ka një gabim logjik për të ashtuquajturat rudimente. Ashtu siç u shpjegua, evolucionistët pretendonin se organet rudimentale te gjallesat ishin trashëguar prej stërgjyshërve të tyre. Megjithatë, disa prej këtyre organeve "rudimentale" nuk gjenden te speciet që evolucionistët pretendojnë se janë stërgjyshërit e njeriut. P.sh. zorra e verbër nuk ekziston te disa lloje majmunësh që pretendohet se janë stërgjyshërit e njeriut. Biologu i famshëm H. Enoch që sfidon teorinë e organeve rudimentale, duke shprehur këtë gabim logjik, thotë si më poshtë:

Majmunët kanë zorrë të verbër, ndërsa të afërmit e tyre, majmunët e ulët, nuk kanë. Ajo shfaqet përsëri tek gjitarët si oposumi. Si mund ta shpjegojnë evolucionistët këtë? 143

Nëse do të ishte i vërtetë skenari evolucionist i rudimenteve (mbeturinave), atëherë zorra e verbër duhet të ishte e pranishme te "stërgjyshërit e njeriut", majmunët e ulët si një organ i zhvilluar plotësisht ose pjesërisht, mirëpo kjo nuk ndodh; ky organ nuk ekziston fare te këta majmunë, kështu që nuk mund të flitet për "mbetje". Skenari i organeve rudimentale i paraqitur nga evolucionistët përmban një numër të metash logjike tepër serioze. Ai është provuar në çdo rast se është shkencërisht i pasaktë. Nuk ekziston asnjë organ rudimental në trupin e njeriut, sepse njerëzit nuk evoluan nga qeniet e tjera si rezultat i ndryshimeve, por u krijuan plotësisht dhe në mënyrë perfekte.




Miti i homologjisë (ngjashmërisë)

Ngjashmëritë strukturore midis llojeve të ndryshme quhen në biologji "homologji". Evolucionistët përpiqen t’i paraqesin këto ngjashmëri si argument për evolucionin.

Darvini mendonte se krijesat me organe të ngjashme (homologe) kishin një lidhje evolucioniste me njëra-tjetrën dhe se këto organe duhet të ishin trashëguar nga një paraardhës i përbashkët. Sipas kësaj, pëllumbi dhe shqiponja, meqënëse kanë krahë së bashku me të gjithë zogjtë e tjerë, duhet të kishin evoluar nga një paraardhës i përbashkët.

Homologjia është një mashtrin i bërë mbi bazat e asnjë argumenti tjetër, përveç ngjashmërisë fizike. Ky argument nuk u vërtetua kurrë, qoftë edhe vetëm nga një zbulim konkret, gjatë gjithë kohës që nga koha e Darvinit. Në asnjë shtresë të tokës nuk është gjetur ndonjë fosil i paraardhësit të përbashkët të krijesave me struktura homologe. Për më tepër, pikat e mëposhtme e bëjnë të qartë se homologjia nuk përbën evidencë se evolucioni ka ndodhur:

1. Gjenden organe homologe në gjallesa të llojeve krejt të ndryshme, midis të cilave dihe se nuk ka lidhje evolutive.

2. Kodet gjenetike të disa krijesave që kanë organe homologe janë krejt të ndryshme nga njëri-tjetri.

3. Zhvillimi embrionologjik i organeve homologe në krijesa të ndryshme është plotësisht i ndryshëm.

Le t’i shqyrtojmë këto pika një nga një.




Organe të ngjashme në gjallesa krejtësisht të ndryshme

Gjendet një numër organesh homologe në specie të ndryshme, për të cilat evolucionistët nuk mund të vendosin ndonjë lloj marrëdhënieje evolutive, p.sh. krahët. Përveç zogjve ne gjejmë krahë edhe te lakuriqët, të cilët janë gjitarë, te insektet, madje edhe te disa dinosaurë, të cilët janë zva- rranikë të zhdukur. Për këto katër klasa të ndryshme evolucionistët nuk kanë mundur të vendosim një lidhje evolutive.

Një shembull tjetër tipik është struktura e ngjashme e syve të krijesave të ndryshme. P.sh. oktapodi dhe njeriu janë dy specie mjaft të ndryshme, midis të cilave asnjë lidhje evolutive nuk mund të supozohet, megjithatë sytë e tyre janë shumë të ngjashëm nga ana e funksionimit dhe strukturës. Askush prej evolucionistëve nuk thotë, për të komentuar ngjashmërinë e syve të tyre, se njeriu dhe oktapodi kanë një paraardhës të përbashkët. Këta shembuj dhe shumë të tjerë si këto konfirmojnë që thënia e evolucionistëve, se organet homologe provojnë se gjallesat kanë evoluar nga paraardhës të përbashkët, nuk ka baza shkencore.

Në fakt organet homologe duhet të jenë një bezdi e madhe për evolucionistët. Thënia e evolucionistit të famshëm Frank Salisbury tregon se ekzistenca e syve shumë të ngjashëm në specie krejt të ndryshme nënvizon qorrsokakun e homologjisë:

Bile edhe diçka aq e komplikuar sa syri shfaqet disa herë, p.sh. te kalmarët, vertebrorët dhe artropodët (këmbënyjtuarit). Eshtë mjaft negative të mendosh se origjina e këtyre specieve është e njëjtë. Mendimi se këto organe janë pro- dhuar disa herë, sipas teorisë moderne sintetike, ma trullos mendjen.144




Ngjashmëria gjenetike dhe embrionologjike: një rrugë pa krye

Që thënia e evolucionistëve për homologjinë të merret seriozisht duhet që organet homologe në krijesa të ndryshme të kenë të njëtin kod gjenetik (ADN). Por ato nuk e kanë këtë. Në shumicën e rasteve kodi gjenetik është shumë i ndryshëm. Për më tepër, kodet e ngjashme gjenetike të ADN-së në krijesa të ndryshme shoqërohen shpesh me organe plotësisht të ndryshme.

Michael Denton, një profesor australian i biokimisë, përshkruan në li- brin e tij "Evolucioni: Teori në Krizë", qorrsokakun gjenetik të interpretimit evolucionist të homologjisë:

Strukturat homologe shpesh janë të specifikuara nga sisteme gjenetike jo-homologe. Koncepti i homologjisë rrallë mund të shtrihet deri në embrionologji.145

Një pikë tjetër që nevojitet që thëniet për homologjinë të jenë të vle- fshme është se zhvillimi embrionologjik i specieve me organe homologe duhet të jetë i njëjtë. Në fakt zhvillimi embrionologjik i organeve të tilla është krejtësisht i ndryshëm në çdo gjallesë. Për të përfunduar, ne mund të themi se kërkimet gjenetike dhe embrionologjike kanë provuar se koncepti i homologjisë i përcaktuar nga Darvini si evidencë e evolucionit të gjallesave nga paraardhës të përbashkët nuk mund të shërbejë në asnjë mënyrë si evidencë. Kështu, shkenca ka provuar kohë pas kohe falsitetin e tezave të Darvinit.




Pavlefshmëria e homologjisë molekulare

Pretendimi se homologjia është evidencë për evolucionin është rrëzuar jo vetëm në nivelin e organeve, por gjithashtu edhe në nivelin molekuar. Evolucionistët thonë se kodet e ADN-së apo strukturat e proteinës së specieve të ndryshme janë të ngjashme dhe se kjo ngjashmëri është provë që këto gjallesa kanë evoluar nga paraardhës të përbashkët ose nga njëra-tjetra. P.sh. është thënë vazhdimisht në shtypin evolucionist se ka shumë ngja- shmëri midis ADN-së së njeriut dhe ADN-së së majmunit dhe kjo ngjashmëri është provë për lidhjen evolutive midis njeriut dhe majmunit.


Prof. Michael Denton: "Evolucioni është një teori në krizë."

Shembulli më i bujshëm i këtij argumenti ka të bëjë me prezencën e 46 kromozomeve te njeriu dhe 48 kromozomeve në disa majmunë, si shimpazeja. Evolucionistët e trajtojnë afërsinë e numrit të kromozomeve midis specieve të ndryshme si provë për lidhjet evolutive. N.q.s. ky argument do të ishte i vërtetë atëherë njeriu ka një tjetër specie më të afërt: pataten. Numri i kromozomeve të patates është shumë më i afërt me atë të njeriut se në rastin e gorillës apo shimpanzesë: Ai është 46. Me fjalë të tjera, njerëzit dhe patatet kanë të njëjtin numër kromozomesh. Ky shembull tregon se ngjashmëritë në ADN nuk mund të argumentojnë lidhje evolutive.

Nga ana tjetër, gjenden diferenca gjigande molekulare midis krijesave që duken shumë të ngjashme dhe të lidhura me njëra-tjetrën. P.sh. struktura e Citokromit-C, një prej proteinave vitale për frymëmarrjen, është krejtësisht e ndryshme në gjallesa të së njëjtës klasë. Sipas kërkimeve të ndërmarra për këtë çështje, diferenca midis dy specieve të ndryshme zva- rranikësh është më e madhe se ndryshimi midis një zogu dhe një peshku, apo një peshku dhe një gjitari. Një tjetër studim ka treguar se ndryshimet molekulare midis disa zogjve janë më të mëdha sesa ndryshimet midis zogjve dhe gjitarëve. Eshtë zbuluar gjithashtu se ndryshimet molekulare midis bakterieve që duken shumë të ngjashme, janë më të madha sesa ndryshimi midis gjitarëve dhe amfibëve apo insekteve.146

Krahasime të ngjashme janë bërë në rastet e hemoglobinës, mioglobinës, hormoneve dhe gjeneve dhe janë vënë re konkluzione të ngjashme.147

Në lidhje me këto zbulime të tjera rreth kësaj çështjeje Dr. Michael Denton komenton:

Secila klasë në nivelin molekular është unike, e izoluar dhe e palidhur me ndërmjetësues. Kështu, molekulat, ashtu si fosilet, nuk sigurojnë asnjë provë për elemente të ndërmjetme, kaq shumë të dëshiruara nga biologjia evolucioniste… Në nivelin molekular asnjë organizëm nuk është "i trashëgueshëm" apo "primitiv" apo "i avancuar" në krahasim me të afërmit e tij… Ka një hije dyshimi se n.q.s. këto evidenca molekulare do të kishin qenë të disponueshme një shekull më parë… ideja e evolucionit organik nuk do të ishte pranuar kurrë. 148




Miti i përmbledhjes embrionologjike

Ajo që quhet "teoria e përmbledhjes" ka kohë që është hequr nga lite- ratura shkencore, por është akoma prezente në disa publikime evolucioniste. Termi "përmbjedhje" është shkurtim i thënies "ontogjeneza (zhvillimi i një individi) përmbledh filogjenezën (historinë e zhvillimit të llojit të tij)" e paraqitur nga biologu evolucionist Ernst Haeckel në fund të shekullit XIX.

Kjo teori e zhvilluar nga Haeckel pretendon se embrionet e gjallesave rijetojnë procesin evolutiv, në të cilin kanë kaluar pseudoparaardhësit. Ai supozoi se gjatë zhvillimit të tij në mitrën e nënës, embrioni njerëzor në fi- llim shfaq karakteristikat e peshkut, pastaj të zvarranikëve dhe në fund të njerëzve. Më vonë u provua se kjo teori është tërësisht e pabazë. Tani dihet se të ashtuquajturat velëza që shfaqen në fazat e para të embrionit të njeriut janë në fakt fazat fillestare të kanalit të veshit të mesëm dhe gjendrat paratiroide. Pjesa e embrionit që ishte e ngjashme me "qeskën e të verdhës së vezës" është një qese që prodhon gjak për fëmijën. Pjesa që identifikohej si "bisht" nga Haeckel dhe pasuesit e tij është, në fakt, shtylla kurrizore, e cila duket si bisht, pasi merr formë para se të zhvillohen këmbët.


Haeckel është një evolucionist më i flaktë se vetë Darvini në shumë akpekte. Për këtë arsye ai nuk hezitoi të fallsifikonte të dhënat shkencore dhe të trillonte gënjeshtra të ndryshme.

Këto janë fakte të mirënjohura në botën shkencore dhe pranohen edhe nga evolucionistët. George Gaylord Simpson, një nga themeluesit e neo-Darvinizmit shkruan:

Haeckel e keqinterpreton principin evolucionist për këtë temë. Tani është e ditur mirë se ontogjeneza nuk e përsërit filogjenezën.149 **Krahaso Biologjia 10 fq. 149** (sh.r.)

Në një artikull të publikuar në "American Science" lexojmë:

Me të vërtetë ligji biogjenetik është po aq i vdekur, sa ç’mund të jetë edhe një gozhdë. Ai është hequr nga librat e biologjisë në vitet '50, ndërsa që në vitet '20 ai kishte pushuar së qeni një informacion teorik serioz…150 **Ndërsa në Shqipëri ai mësohet akoma në tekstet shkollore si provë e evolucionit. Shih Biologjia 10, ripunim 1998.** (sh.r.)

Një tjetër aspekt interesant i "përmbledhjes" ishte vetë Ernst Haeckel, një sharlatan që fallsifikoi vizatimet për të mbështetur teorinë e tij. Mashtrimet e Haeckel pretendonin të tregonin se embrioni i peshkut dhe njeriut ngjasojnë me njëri-tjetrin. Kur kjo u zbulua, e vetmja mbrojtje që ai përdori ishte fakti që gjëra të tilla i kishin bërë edhe evolucionistë të tjerë:

Pas kësaj dëshmie kompromentuese për mashtrim, unë do të isha i detyruar ta konsideroja veten të dënuar, po të mos më ngushëllonte fakti se krah meje, në bangën e të pandehurve, unë shoh qindra të tjerë, midis të cilëve shumë prej kërkuesve më të besueshëm dhe biologëve më të nderuar. Shumica e diagrameve në librat biologjik më të mirë, traktatet dhe gazetat mbartin të njëjtën gradë "mashtrimi", sepse të gjitha janë të pasakta dhe janë, pak a shumë, të meremetuara, te skematizuara dhe të sajuara.151

Në të vërtetë ka "qindra të tjerë, midis të cilëve shumë prej kërkuesve më të besueshëm dhe biologëve më të nderuar" studimet e të cilëve janë plot me përfundime të paragjykuara, shtrembërime, madje edhe mashtrime. Kjo sepse ata të gjithë i kanë vënë kusht vetes për të qenë mbrojtës të vendosur të teorisë së evolucionit, megjithëse nuk ekziston asnjë provë për ta mbështetur atë.

[monarku]

Teoria e evolucionit: një detyrim materialist


Informacioni që kemi paraqitur gjatë gjithë këtij libri tregon se teoria e evolucionit nuk ka baza shkencore dhe se, përkundrazi, thëniet e evolucionistëve kundërshtojnë zbulimet shkencore. Evolucioni mund të mbrohet edhe nga disa "shkencëtarë", por ekziston një tjetër faktor i rëndësishëm në këtë çështje.

Ky faktor është filozofia materialiste.

Filozofia materialiste është një nga mendimet më të vjetra në histori. Karakteristika e saj bazë është konsiderimi i materies si absolute. Sipas kësaj filozofie, materia nuk ka fund. Çdo gjë që ekziston është e përbërë nga materia dhe vetëm nga materia. Kjo gjë bën të pamundur që kjo filozofi të besojë në një Krijues. Prandaj materializmi ka mbajtur gjithmonë qëndrim armiqësor ndaj çdo besimi në Zot.

Kështu pyetja që shtrohet mbetet vetëm një: A është këndvështrimi materialist i vërtetë? Një metodë për të testuar nëse një filozofi është e vërtetë apo jo, është marrja në shqyrtim e thënieve të kësaj filozofie që li- dhen me shkencën, duke përdorur metoda shkencore. P.sh. një filozof në shekullin X mund të ketë thënë se dikur ekzistonte një pemë në sipërfaqen e tokës dhe se të gjitha gjallesat u rritën në degët e kësaj peme si fruta dhe pastaj ranë në tokë. Disa njerëz mund ta shikojnë këtë filozofi si tërheqëse dhe ta besojnë. Por në shekullin XX, në kohën kur njeriu ka arritur të ecë në hënë, nuk është e mundur të paraqitet një filozofi e tillë. A ekziston kjo pemë apo jo, kjo duhet të përcaktohet nga metodat shkencore, d.m.th. observimi dhe eksperimenti.

Kështu, ne mund të hetojmë me mjetet shkencore thënien materialiste se materia ka ekzistuar gjithmonë dhe se kjo materie mund të organizojë veten, duke lindur jetën pa Krijues. Thënia se materia organizon vetveten dhe sjell jetën është thënia që ne e quajmë "teoria e evolucionit" - subjekti i këtij libri - pavërtetësia e të cilit është vërtetuar tërësisht.

Megjithatë n.q.s. ndonjë ngul këmbë në besimin në materializëm dhe i përkushtohet me devocion filozofisë materialiste dhe e vendos atë mbi çdo gjë, atëherë ai nuk vepron me arsyen e argumenteve të sakta. N.q.s ai është "në radhë të parë materialist pastaj shkencëtar" ai nuk mund ta braktisë materializmin, kur shikon se materializmi është përgënjeshtruar nga shkenca. Përkundrazi ai përpiqet ta mbajë dhe ta shpëtojë materializmin, duke e mbështetur me çdo mënyrë evolucionin. Kjo është saktësisht gje- ndja në të cilën janë sot "shkencëtarët" që mbrojnë teorinë e evolucionit.

Eshtë interesante se ata e pohojnë këtë gjë herë pas here. Një gjenetist i mirënjohur dhe një evolucionist i famshëm, Richard C. Lewontin, nga universiteti i Harvardit, pohon se ai është "në radhë të parë materialist dhe pastaj shkencëtar":

Nuk është e vërtetë se metodat e institucioneve shkencore na detyrojnë të pra- nojmë një shpjegim materialist të fenomeneve botërore, por, përkundrazi, ne jemi të detyruar nga besnikëria jonë "a priori" ndaj çështjes materialiste të krijojmë një aparat hetimi dhe një bazë konceptesh që prodhojnë shpjegimet materialiste, nuk ka rëndësi sa kundër intuitës janë, nuk ka rëndësi sa të habisin nga pamundshmëria e tyre. Për më tepër, materializmi është absolut, kështu ne nuk mund të lejojmë asnjë ide krijimi. 152

Termi "a priori" që Lewontin përdor ka shumë rëndësi. Ky term filozofik i referohet presupozimeve që nuk bazohen në ndonjë të dhënë eksperimentale. Një mendim është "a priori" kur ju e konsideroni atë si të drejtë dhe e pranoni si të tillë, edhe nëse nuk ka asnjë provë për saktësinë e tij. Siç mund të kuptohet nga fjalët e sinqerta të evolucionistit Lewontin, materializmi është një e dhënë "a priori" për evolucionistët, ndaj dhe ata mundohen ta përshtasin shkencën me këtë të dhënë. Meqenëse materializmi bën të domosdoshëm mohimin e Krijuesit, ata përqafojnë të vetmen alternativë që u mbetet, teorinë e evolucionit. Për ta nuk ka rëndësi se evolucioni është përgënjeshtruar nga faktet shkencore; këta "shkencëtarë" e pranojnë këtë "a priori" si të vërtetë

Ky drejtim i paragjykuar i çon evolucionistët në besimin se "gjërat e pavetëdijshme formuan veten", gjë që është në kundërshtim, jo vetëm me shkencën, por edhe me arsyen. Profesori i kimisë nga universiteti i New Yorkut dhe eksperti i ADN-së, Robert Shapiro, siç e kemi cituar më sipër, shpjegon këtë besim evolucionist, si dhe dogmën materialiste që shtrihet në bazat e tij, si më poshtë:

Një tjetër parim evolucionist nevojitet për të kaluar hendekun nga përzierjet e kimikateve të thjeshta natyrale, te riprodhuesi i parë efektiv. Ky parim akoma nuk është përshkruar apo demonstruar në detaje, por është parandjerë. Atij i janë dhënë emra të ndryshëm, si evolucioni kimik apo vetorganizimi i materies. Ekzistenca e parimit kuptohet vetvetiu në filozofinë e materializmit dialektik, ashtu siç është aplikuar në origjinën e jetës nga Alexander Oparin.153

Propaganda evolucioniste me të cilën kemi të bëjmë vazhdimisht në mediat perëndimore dhe në revistat e "nderuara" shkencore është rezultat i kësaj nevoje ideologjike. Meqenëse evolucioni konsiderohet i domosdoshëm, ai është kthyer në tabu nga qarqet që vendosin standartet e shkencës.

Ka shkencëtarë që për të ruajtur reputacionin e tyre, janë të detyruar të mbrojnë këtë teori ose të paktën të shmangin çdo fjalë që mund të bjerë në kundërshtim me të. Akademikët në vendet perëndimore janë të detyruar t’i botojnë artikujt e tyre në revista të caktuara, në mënyrë që të arrijnë të mbajnë pozitën e profesorit. Të gjitha revistat që kanë lidhje me biologjinë janë nën kontrollin e evolucionistëve dhe ata nuk lejojnë asnjë artikull anti-evolucionist të botohet në revistat e tyre. Prandaj, çdo biolog duhet t’i drejtojë studimet e tij nën kontrollin e kësaj teorie. Ata gjithashtu janë pjesë e një "urdhëri" të themeluar mbi bazën e pranimit të evolucionit si një nevojë ideologjike, për hir të së cilës ata janë gati të mbrojnë verbë- risht të gjitha "rastësitë e pamundura" që ne kemi ekzaminuar më parë në këtë libër.




Rrëfime materialiste

Biologu gjerman Hoimar Von Dithfurt, një evolucionist i famshëm, është një shembull i mirë i këtij mendimi fanatik materialist. Pasi citon një shembull të një kompozimi shumë të ndërlikuar të jetës, Dithfurt i përgjigjet si më poshtë një pyetjeje që ka lidhje me lindjen e rastësishme të jetës:

A është e mundur që një harmoni e tillë të shfaqet me të vërtetë nga rastësia? Kjo është pyetja bazë e të gjithë evolucionit biologjik. Po t’i përgjigjemi kësaj pyetjeje "Po, është e mundur", është njësoj si të vërtetosh një besim dogmatik në shkencën moderne të natyrës. Me frymë kritike ne mund të themi se kushdo që pranon shkencën moderne të natyrës, nuk ka alternativë tjetër veçse të thotë "po", sepse ai duhet të synojë të shpegojë fenomenet natyrore me anë të mënyrave të kuptueshme dhe të përpiqet t’i përftojë ato nga ligjet e natyrës, pa aplikuar interferenca metafizike. Megjithatë në këtë pikë, shpjegimi i gjithçkaje nëpërmjet ligjeve të natyrës, pra, nëpërmjet rastësisë, është shenjë që tregon se ai nuk ka asnjë zgjidhje tjetër. Sepse në fund të fundit, çfarë gjëje tjetër mund të bëjë ai veç besimit në rastësi?154

Po, ashtu siç thotë Dithfurt, shkenca materialiste adopton si princip bazë shpjegimin e jetës duke mohuar interferencat mbinatyrore, d.m.th. krijimin. Pas adoptimit të këtij principi, edhe gjërat më të pamundura pranohen me lehtësi. Eshtë e mundur që të gjesh shembuj të mentalitetit dogmatik në të gjithë literaturën evolucioniste. Profesor Ali Demirsoj, një mbrojtës i famshëm i evolucionit në Turqi, është një ndër shumë të tillë. Ashtu siç e kemi paraqitur në faqet e mëparshme, sipas Demirsoj, mundësia e formimit të rastësishëm të Citokromit-C, një proteinë e domosdoshme për jetën, është e barabartë me mundësinë që një majmun të shkruajë historinë e njerëzimit në makinë shkrimi pa bërë gabime. 155

S’ka dyshim se të pranosh gjëra të tilla të pamundura do të thotë të kundërshtosh principet bazë të shkencës dhe arsyes. Edhe një fjali e vetme e shkruar ashtu siç duhet në letër dëshmon se është shkruar nga dikush. Kur dikush shikon librin e historisë së botës, atëherë ai është akoma më i bindur se libri është shkruar nga një shkrimtar. Askujt nuk do t’i dukej e arsyeshme se shkronjat e këtij libri gjigand mund të jenë bashkuar rastësisht.

Megjithatë, çuditërisht gjenden "shkencëtarë" evolucionistë si Ali Demirsoj që e pranojnë këtë mendim iracional:

Probabiliteti i formimit të një sekuence të Citokromit-C është "zero", por meqënëse jeta kërkon një sekuncë të caktuar, atëherë mund të thuhet se kjo sekuencë ka një probabilitet për t’u krijuar një herë në univers. Në të kundërt forca metafizike, përtej perceptimit tonë, duhet të kenë vepruar në formimin e saj. Të pranosh këtë të fundit është e papërshtatshme për qëllimet e shkencës. Prandaj ne duhet të vështrojmë në hipotezën e parë. 156

DARVINIZMI DHE MATERIALIZMI


E vetmja arsye që teoria e Darvinit mbrohet akoma, megjithë kontradiktat e mëdha që ka ajo me shkencën, është lidhja e saj e ngushtë me materializmin. Darvini aplikoi filozofinë materialiste në shkencë dhe avokatët e materializmit, më të shquarit e të cilëve janë marksistët, e mbrojnë atë me çdo mënyrë.

Një prej kampionëve aktualë të evolucionit, biologu Douglas Futuyma shkruan: "Së bashku me teorinë marksiste materialiste të historisë… teoria e Darvinit është boshti kryesor i platformës së mekanizmit të materializmit." Kjo tregon qartë pse teoria e evolucionit është kaq e rëndësishme për mbrojtësit e saj.1

Një tjetër evolucionist i famshëm, paleontologu Stephen Gould thotë: "Darvini aplikoi një filozofi materialiste në interpretimin e tij të natyrës."2

Leon Trocki, një prej mbështetësve kryesorë të Leninit, komenton: "Zbulimi i Darvinit ishte triumfi më i madh i dialektizmit në të gjithë fushën e materies organike."3

Megjithatë shkenca ka treguar se Darvinizmi nuk ishte një fitore për materializmin, por përkundrazi ishte një shenjë që tregon fundin e gjepurave materialiste.


--------------------------------------------------------------------------------
1 Douglas Futuyma, Evolutionary Biology, 2.b., Sunderland, MA: Sinauer, 1986, fq. 3.
2 Alan Woods, Ted Grant, "Marxism and Darwinism", Reason in Revolt: Marxism and Modern Science, London: 1993.
3 Alan Woods, Ted Grant. "Marxism and Darwinism", London: 1993.




Demirsoj vazhdon dhe thotë se ai pranon të pamundurën, në mënyrë që të mos pranojë "fuqitë metafizike", pra, që të mos pranojë krijimin nga Allahu. Jo pa qëllim, kur Demirsoj citon një çështje tjetër, origjinën e mitokondrisë në qelizë, ai hapur pranon pajtueshmërinë e tij me shpjegimin e rastësisë, megjithëse ajo është "krejtësisht kundër mendimit shkencor".

Thelbi i problemit është se si mitokondria ka fituar këtë karakteristikë, sepse arritja e kësaj karakteristike rastësisht, qoftë edhe nga një individ, kërkon pro- babilitete ekstreme që janë jashtë kufijve të perceptimit të njeriut. Enzimat që sigurojnë frymëmarrjen dhe që funksionojnë si katalizatorë në çdo hap në forma të ndryshme përbëjnë thelbin e mekanizmit. Një qelizë duhet ta përmbajë këtë sekuencë enzimash të plotë, përndryshe ajo është një hiç. Këtu, megjithëse duket se është në kundërshtim me mendimin biologjik, me qëllim që të mënjanojmë shpjegimet e tepërta dogmatike apo spekulative, ne duhet të pra- nojmë, megjithëse pa dëshirë, se të gjitha enzimat e frymëmarrjes kanë ekzistuar në qelizë para se qeliza të binte për herë të parë në kontakt me oksigjenin.157

Konkluzioni që formohet nga prononcime të tilla është se evolucioni është pa dyshim një teori që nuk ka ardhur nëpërmjet kërkimeve shkencore. Forma dhe thelbi i kësaj teorie janë diktuar nga kërkesat e filozofisë materialiste. Përsëri, ne mund të vëmë re qartë nga literatura evolucioniste se të gjitha këto përpjekje me të vërtetë kanë një "qëllim". Ky qëllim është përjashtimi i çdo besimi që thotë se të gjitha krijesat u krijuan nga një Krijues.

Evolucionistët e përcaktojnë këtë qëllim si "shkencor". Ajo që ata i referohen nuk është shkencë, por filozofi materialiste. Materializmi mohon absolutisht ekzistencën e çdo gjëje përtej materies apo diçkaje supernatyrale. Vetë shkenca nuk është e detyruar të pranojë një dogmë të tillë. Shkencë do të thotë eksplorimi i natyrës dhe nxjerrja e konkluzioneve nga ky eksplorim. N.q.s. ky eksplorim çon në përfundimin se natyra është krijuar, shkenca duhet ta pranojë këtë. Kjo është detyra e shkencëtarit të vërtetë dhe jo të mbrojë skenare bajate, të paarsyeshme e të pavërteta, duke u kapur pas një dogme materialiste të shekullit XIX.

VDEKJA E MATERIALIZMIT


Duke vazhduar të reklamojnë supozimet materialiste të shekullit XIX, materia- listët akoma pretendojnë se universi është i përjetshëm, se materia nuk është krijuar dhe se jeta u shfaq pas reaksioneve kimike të materies. Zbulimet e shekullit XX kanë he- dhur poshtë krejtësisht këto teza.

Supozimi se universi është i përhershëm dhe si pasojë nuk ka pasur fillim është hedhur poshtë nga zbulimi se universi filloi nga një shpërthim i madh (Big Bengu) që ndodhi rreth 15 bilionë vjet më parë. Big Bengu tregon se të gjitha substancat fizike të universit erdhën në ekzistencë nga asgjëja: me fjalë të tjera ato u krijuan. Një nga avokatët më të shquar të materializmit, filozofi ateist Anthony Flew thotë:

"Rrëfimi është i mirë për shpirtin. Ndaj unë po filloj duke rrëfyer se ateistëve duhet t’u vijë turp nga konsensusi bashkëkohor kozmologjik (Big Bengu). Me sa duket kozmologët po provojnë shkencërisht se universi ka një fillim."1

Big Bengu gjithashtu tregon se në çdo fazë universi është formuar nga një krijim i kontrolluar. Kjo duket mjaft qartë nga rregu- lli dhe organizimi që u shfaqën pas Big Bengut, gjë e cila është e pamundur të ndodhë si pasojë e një shpërthimi të pakontrolluar. Fizikani i njohur Paul Davies e shpjegon kështu këtë fakt:

"Është shumë e vështirë t’i rezistosh përshtypjes se struktura aktuale e universit, e cila është tepër e ndjeshme ndaj ndryshimeve dhe modifikimeve më të vogla, duhet të jetë shfaqur si pasojë e një plani të menduar mirë."2

I njëjti realitet e bën profesorin amerikan të astronomisë, George Greenstein, të thotë:

"Kur shqyrtojmë të gjitha provat, shfaqet me insistim ideja se disa forca të mbinatyrshme - ose një Forcë e mbinatyrshme- duhet të ketë gisht në këtë."3

Ndaj, hipoteza materialiste se jeta mund të shpjegohet vetëm nëpërmjet ndërveprimit të materies, u rrëzua përballë zbulimeve të reja shkencore. Në veçanti, origjina e informacionit gjenetik që përcakton të gjitha qeniet e gjalla nuk mund të shpjegohet nga faktorë materialë. Një nga mbrojtësit kryesorë të teorisë së evolucionit, George C. Uilliams, e pranon këtë fakt në një artikull të tij në vitin 1995:

"Biologët evolucionistë nuk kanë arritur të kuptojnë se ata punojnë me dy sfera të pakrahasueshme me njëra-tjetrën: sfera e informacionit dhe sfera e materies… gjeni është një paketë informacionesh, nuk është një objekt. Kjo mungesë e theksuar e mjeteve të përshkrimit bën që materia dhe informacioni të jenë dy sfera të ndara të ekzistencës dhe si të tilla ato duhet të trajtohen veç e veç, me termat e tyre të përshtatshme."4

Ky fakt provon ekzistencën e një Inteli- gjence të mbinatyrshme që sjell në ekzistencë informacionin gjenetik. Është e pamundur për materien të prodhojë vetë informacion. Drejtori i Institutit Federal të Fizikës dhe Teknologjisë, profesori Verner Gitt bën këtë vërejtje:

"Eksperienca tregon se një qenie që mendon dhe ushtron vullnetin e saj të lirë, aftësitë e saja dhe forcën e saj të krijimit, është më se e nevojshme. Nuk njihet asnjë ligj në natyrë, asnjë proces, asnjë sekuencë ngjarjesh që mund të bëjë që informacioni të lindë vetvetiu në materie."5

Të gjitha këto fakte shkencore provojnë bindshëm se universi dhe të gjitha gjallesat janë krijuar nga një Krijues. Përsa i përket materializmit, Arthur Koestler, një nga filozofët më të njohur të shekullit tonë thotë: "Ai nuk mund të quhet më një filozofi shkencore."6


--------------------------------------------------------------------------------


1. Henry Margenau, Roy A. Vargesse. Cosmos, Bios, Theos. La Salle IL: Open Court Publishing, 1992, fq. 241.
2. Paul Davies, God and the New Physics. New York: Simon & Schuster, 1983, fq. 189.
3. Hugh Ross. The Creator and the Cosmos. Colorado Springs, CO: Nav-Press, 1993, fq. 114-115.
4. George Williams, The Third Culture: Beyond the Scientific Revolution, New York, Simon & Schuster, 1995, fq. 42-43.
5. Verner Gitt. In the Beginning Was Information. CLV, Bielefeld, Germany, fq. 107, 141.
6. Arthur Koestler, Janus: A Summing Up, New York, Vintage Books, 1978, fq. 250.

[monarku]

Media: tokë pjellore për evolucionin


Ajo që kemi ekzaminuar gjatë gjithë kohës në këtë libër ka demonstruar se teoria e evolucionit nuk mbështetet në baza shkencore. Megjithatë, shumica e njerëzve në botë nuk janë në dijeni të kësaj dhe e marrin evolucionin si fakt shkencor. Arsyeja më e madhe për këtë mashtrim është indoktrinimi sistematik dhe propaganda e mediave për evolucionin. Për këtë arsye, ne gjithashtu duhet të përmendim karakteri- stikat e veçanta të këtij indoktrinimi dhe kësaj propagande.

Kur shikojmë me kujdes në median perëndimore, shpesh hasim artikuj që kanë të bëjnë me evolucionin. Organizatat e mediave kryesore dhe revistave të njohura e të "respektuara" e trajtojnë vazhdimisht këtë subjekt. Kur dikush lexon këta artikuj, i krijohet përshtypja se kjo teori është plotësisht e provuar dhe nuk lë vend për diskutime.

Njerëzit e zakonshëm që lexojnë këtë lloj literature natyrisht fillojnë të mendojnë se teoria e evolucionit është në fakt po aq e sigurtë, sa edhe një ligj në matematikë. Informacione të tilla që shfaqen në mediat më kryesore merren edhe nga mediat e vogla lokale. Ato nxjerrin tituj me gërma të mëdha: "Sipas revistës Time, një fosil i ri që mbush hendekun në zinxhirin fosilor është gjetur", ose "Nature" tregon se shkencëtarët kanë hedhur dritë mbi problemin e fundit të teorisë së evolucionit". Zbulimi i "lidhjes së fundit që mungon në zinxhirin evolucionist" është një budallallëk sepse s’ka as më të voglën provë për evolucionin. Çdo gjë e treguar si provë është mashtrim, ashtu siç e kemi provuar në kapitujt e mëparshëm. Por përveç medias këtë punë e bëjnë edhe shumë burime shkencore si enciklopeditë, librat e biologjisë etj.


PROPAGANDA EVOLUCIONISTE



Revistat shkencore popullore, të cilat kanë marrë përsipër përha- pjen e propagandës evolucioniste, luajnë një rol shumë të rëndësishëm për të bindur opinionin publik që të pranojë teo- rinë e evolucionit.

Shkurt, mediat dhe qarqet akademike, që janë në dispozicion të qe- ndrave antifetare, mbajnë një qëndrim krejtësisht evolucionist dhe mundohen ta imponojnë këtë në shoqëri. Ky imponim është kaq efektiv saqë me kalimin e kohës e ka kthyer evolucionin në një ide, për të cilën njerëzit mendojnë se kurrë nuk mund të hidhet poshtë. Mohimi i evolucionit shikohet si kundërshtim i shkencës dhe injorim i realitetit. Kjo është arsyeja se, megjithë boshllëqet e shumta që janë treguar qartë (në veçanti pas 1950-s) dhe faktet e pohuara nga vetë evolucionistët, sot është mjaft e vështirë, për të mos thënë e pamundur, të gjesh ndonjë kritikë ndaj evolucionit në qarqet shkencore apo media.

Të pranuara si publikimet më të respektuara mbi biologjinë dhe natyrën në perëndim, revistat si Scientific American, Nature, Focus dhe National Geographic kanë adoptuar teorinë e evolucionit si ideologji zyrtare dhe përpiqen ta paraqesin këtë teori si diçka të vërtetuar.




Mbështjellja mashtruese

Evolucionistët përfitojnë shumë nga avantazhet që i japin programet e "shplarjes së trurit" të medias. Shumë njerëz besojnë në evolucion në mënyrë kaq të pavetëdijshme, saqë ata as që shqetësohen të pyesin si dhe pse. Kjo do të thotë se evolucionistët kanë mundur t’i rregullojnë mashtrimet e tyre kaq mirë saqë ato janë bërë bindëse.

P.sh. në librat më "shkencorë" evolucionistë, "kalimi nga uji në tokë", i cili është një nga episodet më të papërtypshme të evolucionit, "shpjegohet" me një thjeshtësi qesharake. Sipas evolucionit, jeta filloi në ujë dhe kafshët e para që u zhvilluan ishin peshqit. Teoria pretendon se një ditë të bukur, këta peshq filluan të drejtoheshin drejt tokës për një arsye ose një tjetër (në shumicën e rasteve, si arsye përmendet thatësira). Peshqit që zgjodhën të jetojnë në tokë, ndodhi të kishin këmbë në vend të fletëve dhe mushkëri në vend të velëzave.

Shumica e librave evolucionistë nuk tregojnë "si-në" e kësaj ngjarjeje. Bile edhe në burimet më "shkencore", absurditeti i këtij deklarimi fshihet pas fjalive si "kalimi nga uji në tokë u arrit".

Si u arrit ky "kalim"? Dihet se një peshk nuk mund të jetojë më shumë sesa disa minuta jashtë ujit. N.q.s. supozojmë se ndodhi thatësira dhe peshqit duhet të lëviznin drejt tokës, çfarë do të ndodhte me peshqit? Përgjigja është e qartë. Të gjithë peshqit e dalë nga uji do të ngordhnin një nga një, për pak minuta. Edhe n.q.s. ky proces do të zgjaste 10 milionë vjet, përgjigja do të ishte e njëjtë. Peshqit do të ngordhnin një nga një. Arsyeja është se një organ i tillë kompleks si mushkëria nuk mund të vijë në ekzistencë nga një aksident i rastësishëm apo nga një mutacion. Gjithashtu nga ana tjetër një gjysmë mushkëri nuk do të ishte aspak efektive.

PËRRALLA NGA EVOLUCIONISTËT


Evolucioni, siç ka thënë një shkencëtar i njohur, është një përrallë e bukur për të rritur. Ai është një skenar iracional dhe tërësisht joshkencor, i cili sugjeron se materia e pajetë posedon një lloj force dhe inteligjence të magjishme për të krijuar format komplekse të jetës. Kjo përrallë e gjatë, ka disa fabula tepër interesante për disa tema të veçanta. Një prej tyre është "evolucioni i balenave", i cili u botua në "National Geographic", një nga revistat shkencore më të respektuara dhe më serioze në mbarë botën:

"Epërsia e balenave drejt rrugës së pushtetit të madhësisë filloi, me sa duket, rreth gjashtëdhjetë milionë vjet më parë, kur disa gjitarë katërkëmbësh me qime, në kërkim të ushqimit, filluan të hyjnë në ujë. Me kalimin e kohës, ndryshimet filluan të shfaqen ngadalë. Këmbët e prapme u zhdukën, këmbët e përparme u shndërruan në fletë, qimet i lanë vendin një shtrese të trashë e të lëmuar, hundët u zhvendosën në majë të kokës, bishti u zgjerua dhe në botën pluskuese të ujit trupi mori përmasa gjigande."1

Përveç faktit që nuk gjendet asnjë bazë shkencore për të gjitha këto, një ngjarje e tillë është në kundërshtim të plotë me principet e natyrës. Kjo fabul e publikuar në "National Geographic" vlen si tregues i shkallës së lartë të gabimeve të publikimeve serioze evolucioniste.

Një përrallë tjetër që ia vlen të permendet është origjina e gjitarëve. Evolucionistët pretendojnë se gjitarët kanë rrjedhur nga një stërgjysh zvarranik. Por kur vjen puna për të shpjeguar hollësitë e transformimit, shumë versione interesante dalin në skenë. Ja një prej tyre:

"Disa zvarranikë në zonat e ftohta filluan të zhvillojnë një metodë për të mbajtur trupin e tyre të ngrohtë. Nxehtësia e prodhuar prej tyre rritej kur bënte ftohtë. Humbja e nxehtësisë filloi të zvogëlohej kur luspat e tyre filluan të bëheshin më të vogla dhe më te mprehta e më pas u shndërruan në qime. Djersitja ishte një përshtatje e re për të rregulluar temperaturën e trupit, d.m.th. ajo ishte një mjet për të ftohur trupin kur është e nevojshme, duke avulluar ujin. Të vegjëlit e këtyre zvarranikëve filluan të lë- pijnë djersën e nënave të tyre për t’u ushqyer. Disa gjendra djerse filluan të sekretojnë sekrecione gjithmonë e më të pasura, të cilat formuan qumështin. Në këtë mënyrë të vegjëlit e këtyre gjitarëve të hershëm patën rastin e një fillimi më të mirë në jetë."2

Ideja se një ushqim kompleks si qumështi, mund ta ketë origjinën nga gjendrat e djersës, ashtu si dhe gjepurat e tjera, janë prodhime të çuditshme të imagjinatës evolucioniste dhe nuk kanë asnjë bazë shkencore.


--------------------------------------------------------------------------------

1. Victor B. Schffer, "Exploring the Lives of Whales", National Geographic, vol 50, dhjetor 1976, fq. 752.
2. George Gamow, Martynas Ycas, Mr. Tompkins Inside Himself, London:,Allen & Unwin, 1968, fq. 149.


Ajo që propozojnë evolucionistët është "kalim nga uji në tokë", pastaj "kalim nga toka në ajër". Me këto kalime krejtësisht absurde "shpjegohen" shumë boshllëqe. Sa për formimin e organeve mjaft komplekse si syri dhe veshi, evolucionistët preferojnë të mos e hapin gojën.

Eshtë e lehtë t’i imponohesh njeriut të thjeshtë me anë të kësaj të ashtuquajture shkencë që në të vërtetë është mashtrim. Vizato një pikturë, si të ta hajë mendja, që paraqet kalimin nga toka në ujë, shpik fjalë latine për kafshën në ujë dhe "pasardhësin" e tij në tokë, sajo formën kalimtare, përpuno një gënjeshtër: "Eustenopteron u transformua në fillim në Rhipitistian Crosoptergian, pastaj u shndërrua në Ichthyostega gjatë një procesi të gjatë evolutiv", dhe ja u sajua një argument evolutiv. Pastaj vendosi këto fjalë në gojën e një shkencëtari me syze me xhama të trashë dhe bluze të bardhë dhe do të bindësh lehtësisht shumë njerëz. Ndërsa media, e cila është dhënë me mish e me shpirt pas përkrahjes së evolucionit, do t’ia shpërndajë lajmin "e mirë" mbarë botës me shumë entuziazëm.

[monarku]

Konkluzioni: evolucioni eshtë një mashtrim


Ka shumë argumente të tjera që zhvlerësojnë evolucionin. Në këtë libër ne kemi diskutuar vetëm disa prej tyre. Por edhe këto që janë përmendur këtu, janë të mjaftueshme për të treguar të vërtetën se teoria e evolucionit nuk është gjë tjetër veç një mashtrim, mashtrim i mbrojtur vetëm për të mirën e filozofisë materialiste, mashtrim i bazuar jo në shkencë por në "shplarjen e trurit", në propagandë dhe gënjeshtra.

Ne mund t’i përmbledhim ato që kemi përmendur si më poshtë:




Teoria e evolucionit është rrëzuar

Teoria e evolucionit është një teori që dështon që në hapin e parë. Arsyeja është se evolucionistët nuk janë të aftë të shpjegojnë as formimin e një proteine të vetme. As ligjet e probabilitetit, as ligjet e fizikës dhe kimisë nuk ofrojnë ndonjë shans për formimin e rastësishëm të jetës.

A duket e logjikshme apo e arsyeshme: kur nuk mund të ekzistojë qoftë edhe vetëm një proteinë e formuar rastësisht, si është e mundur që miliona proteina të tilla u kombinuan rastësisht në mënyrë që të formonin qelizën e gjallesës? Si është e mundur që biliona qeliza u formuan rastësisht dhe pastaj u bashkuan rastësisht për të formuar gjallesat? Si është e mundur që këto gjallesa pastaj u shndërruan vetë në peshq? Si është e mundur që këta peshq u hodhën po vetë në tokë dhe u kthyen në zva- rranikë… zogj… gjitarë… dhe në miliona specie të tjera mbi tokë?

Megjithëse kjo nuk mund t’ju duket e logjikshme, për evolucionistët ajo është e tillë. Kjo, në të vërtetë. është një këmbëngulje e kotë, sepse ata nuk kanë qoftë edhe një provë për të vërtetuar historinë e tyre. Ata kurrë s’kanë gjetur qoftë edhe vetëm një formë kalimtare si p.sh. një gjysmëpeshk - gjysmëzvarranik ose një gjysmëzvarranik - gjysmëzog. Ata s’kanë qenë kurrë në gjendje të provojnë se një proteinë, apo thjesht vetëm një aminoacid, të jetë formuar rastësisht as nën atë që ata e quajnë "kushte tokësore fillestare" e as t’i formojnë ato në laborator me pajisjet më të sofistikuara. Përkundrazi, me përpjekjet e tyre për gjetjen e provave për evolucionin ata vetëm kanë demonstruar se asnjë proces evolutiv nuk ka ndodhur e as që mund të ndodhte kurrë në tokë.




Evolucioni nuk mund të vërtetohet as në të ardhmen

Duke e parë këtë, evolucionistët mund të ngushëllojnë veten vetëm duke ëndërruar, se shkenca do t’i zgjidhë në të ardhmen problemet e tyre. Megjithatë shkenca kurrë nuk ka për të vërtetuar, sado kohë të kalojë, thënie të tilla, jo vetëm krejtësisht të pabazuara, por edhe të palogjikshme. Përkundrazi, progresi i shkencës i bën akoma edhe më të qarta thëniet e palogjikshme të evolucionistëve.

Nuk ka si të jetë ndryshe. Sa më shumë detaje që zbulohen rreth strukturës dhe funksioneve të qelizës, aq më shumë bëhet e qartë se qeliza nuk është një kompozim i thjeshtë i formuar rastësisht, ashtu siç mendohej të ishte sipas arsyetimit biologjik primitiv të kohës së Darvinit.

Në këtë situatë që nuk ka nevojë për koment, mohimi i krijimit, ve- ndosja e origjinës së jetës mbi rastësi të pamundura, si dhe këmbëngulja me insistim në to mund të bëhen burim poshtërimi. Sa më tepër që del në pah fytyra e vërtetë e evolucionit aq më tepër opinioni publik shikon të vërtetën. Nuk do të kalojë shumë kohë, kur avokatëve miopë e fanatikë të evolucionit do t’u vijë turp të dalin mes njerëzve.




Pengesa më e madhe e evolucionit: Mendja

Ka shumë specie në botë që ngjasojnë me njëra-tjetrën. P.sh. ka shumë gjallesa që i ngjajnë kalit apo maces dhe shumë insekte mund të duken si njëri-tjetri. Këto ngjashmëri nuk çudisin asnjë. Ngjashmëritë sipërfaqsore midis njeriut dhe majmunit në një farë mënyre tërheqin vëmendjen. Kjo gjë ndonjëherë shkon aq larg, saqë disa njerëz besojnë në evolucion vetëm prej kësaj. Në fakt ngjashmëritë sipërfaqësore midis njeriut dhe majmunit nuk do të thonë asgjë. Brumbulli rinoceront dhe rinoceronti kanë disa ngja- shmëri sipërfaqsore, por është qesharake të kërkosh të sajosh ndonjë lloj lidhjeje evolutive midis këtyre dy krijesave, një insekt dhe një gjitar, në bazë të ngjashmërive.

Përveç ngjashmërive sipërfaqsore, për majmunët nuk mund të thuhet se janë më afër njeriut sesa kafshët e tjera. N.q.s. do të merrnim për bazë inteligjencën, atëherë bletët që ndërtojnë strukturën e mrekullueshme gjeometrike të hojeve apo merimanga që ndërton mrekullinë inxhinierike të rrjetës së saj, mund të thuhet se janë më afër njeriut. Bile në disa aspekte ato janë më superiore se vetë njeriu.

Ka një diferencë të madhe midis majmunit dhe njeriut. Majmuni është kafshë dhe nuk është i ndryshëm nga kali apo qeni, në lidhje me nivelin e ndërgjegjes. Ndërsa njeriu është i ndërgjegjshëm, krijesë me vullnet të fortë që mendon, flet, kupton, vendos dhe gjykon. Të gjitha këto kategori janë funksione të mendjes që njeriu zotëron. Mendja është diferenca më e madhe midis njeriut dhe kafshëve.

Asnjë ngjashmëri fizike nuk mund ta mbushë këtë hendek midis njeriut dhe kafshëve. Në natyrë e vetmja krijesë që ka mendje është njeriu.




Allahu krijon sipas dëshirës së Tij

A do të kishte mundur të ndodhte ndonjëherë skenari i propozuar nga evolucionistët? KURRE. Arsyeja është se çdo fazë e përpunuar dhe e deklaruar nga evolucionistët, duke u bazuar në rastësi, do të mund të kishte ndodhur vetëm si rezultat i ndonjë mrekullie. Edhe n.q.s jeta do te shfaqej gradualisht nëpërmjet fazave të propozuara nga evolucionistët, çdo fazë do të kishte ardhur pas tjetrës vetëm me ndërhyrjen e një ndërgjegjeje të vullnetshme. Këto faza nuk mund të shfaqen si pasojë e rastësisë. Kjo nuk është vetëm e pabesueshme, por edhe krejtësisht e pamundur.

N.q.s. thuhet se një molekulë proteine është formuar nën kushtet atmosferike fillestare, duhet të kujtojmë se është treguar tashmë nga ligjet e probabilitetit, bioligjisë dhe kimisë se kjo nuk mund të realizohej rastësisht. Por meqë ajo tashmë ekziston, atëherë nuk ka rrugë tjetër por të pranojmë se ajo (proteina) ia detyron ekzistencën e saj një Krijuesi. E njëjta logjikë aplikohet në të gjitha hipotezat. P.sh. s’ka asnjë provë paleontologjike, fizike, kimike, biologjike apo justifikim të logjikshëm që provon se peshqit kaluan nga uji në tokë, duke formuar kafshët e tokës. N.q.s. dikush nuk mund t’i ketë këto prova, ai duhet të pranojë ekzistencën e Krijuesit, i Cili ka fuqi të krijojë çfarë të dojë vetëm duke thënë "Bëhu". Çdo shpjegim tjetër për ardhjen e krijesave në ekzistencë është në kundërshtim të hapur me principet e arsyes.

Realiteti është i qartë dhe i dukshëm. E gjithë jeta është produkt i një projektimi perfekt. Kjo siguron prova konkrete për ekzistencën e Krijuesit, i Cili është i Gjithëdijshëm e i Plotpushtetshëm. Ky Krijues është Allahu, Zoti i tokës e i qiejve dhe i gjithçkaje midis tyre.

[xfiles]

jeta eshte procesi i kundert i entropise,
- dhe +,
entropia dhe jeta(gjallesat),

a mund te ekzistoje nje proces si ai i entropise pa nje proces te kundert qe e ekuilibron?

Nese entropia rritet do te thote qe ka qene e ulet.