Postuar mė parė nga shoku_tanku
Pergjigje llogjike,po nga ana tjeter ndjehemi njelloj kur jemi te merzitur ,sepse si te jemi te shoqeruar ose si te jemi po vetem,prape ajo lloj merzitje nuk mund te na kaloje aq lehte....
Per mua ky lloj izolimi eshte i njejte....
"Carpe Diem"
me pake fjale, arti, sporti, argetimet, zbavitjet, lojrat kompjuterike dhe cfardo aktiviteti pozitiv largon merzine dhe stresin. Por un ju sugjeroj qe te ndegjoni muzike New Age Meditation dhe ti largoni mendimet negative nga koka, ne te kunderten, MENDONI MIRE DHE E MIRA DO T'IU NDODHE!
Pershendetje te gjitheve!
Mendo per te tjeret ashti si deshiron qe te tjeret te mendojne per ty!
Mendim interesant..
Po mendoj se edhe muzika eshte nje faktor qe ndihmon ne ngritjen e ketij morali te rene...
Respekte
"Carpe Diem"
Zakonisht ate monitoni e kaloj me pushim ne shtepi edhe qete.Nuk mendon asnje gje pervec vetes tende.Zakonisht monotinia eshte nje stres pune ose jete.Por ne pergjijsi eshte pune ne kete rast ben gjera qe ka te beji me veten tende i jep rendesi me shume vetes.
Ka edhe muzika qe rrisin nivelin e stresit dhe merzise mirepo un e kam cekur zhandrin: New Age (Meditation) zhander i cili ka tinguj te cilet tingellojne bukur mire (nuk ka text) dhe nuk te lene te mendosh negativisht, pra largon mendimet nga koka dhe qeteson mendjen.
Peace
Ndryshuar pėr herė tė fundit nga cimmy : 17-02-2007 mė 13:39
Mendo per te tjeret ashti si deshiron qe te tjeret te mendojne per ty!
Pershendetje Yasmin,
Merzitja eshte gje tjeter,nuk eshte monotonia..
Pikerisht ndonjehere kjo monotoni kthehet ne merzitje,ka njerez pastaj qe kujdesen me shume per veten,po kur arrin ne merzitje nuk te behet asgje,sepse cdo gje te duket pa vlere dhe e kote!
Monotonia duhet luftuar edhe ajo,ashtu si merzitja vete.
respekte
"Carpe Diem"
Vec tani po ve re se postimin tim "Kutia e zeze" ne ditarin e meditimeve duhet ta kisha postuar pikerisht ketu. (madje nqs moderatoret mund te kene akses mbi kete sugjeroj ta levizin)
Me vjen keq per faktin qe ne pergjithesi mendimet dhe arsyetimet tuaja kane nje reference te vazhdueshme drejt faktoreve te jashtem, duke neglizhuar ne kete menyre ate cka personalisht une e mendoj si thembren e akilit, boten e brendshme.
Merzitja (L'ennui), nje koncept jo pak i ndeshur sidomos ne artin francez, mendohet te fshihet ne spleen, diku afer zemres. Eshte nje fenomen metafizik dhe nuk mund te shpjegohet ne asnje menyre me faktore te jetes se perditshme apo dicka konkrete. Pra as nuk mund te kuptosh perse vjen dhe as nuk mund te japesh receta se si mund te iki. Do rekomandoja madje te ishit te kujdesshem ne sugjerimet tuaja sepse ato qe ju mendoni se jane zgjidhje e problemit, shpeshhere mund te ndodhe te jene nje katalizator edhe me i fuqishem i merzise ne nje individ te caktuar, sepse merzitja vjen per shkaqe te ndryshme ne njerez te ndryshem, megjithese ne vetvete mbjell te njejten forme.
Ne shkrimin tim "Kutia e zeze" perpiqem te argumentoj ne menyre te permbledhur nje fenomen te studiuar tek une vete, duke u perpjekur te jem sa me objektiv dhe ne te njejten kohe kurioz rreth asaj cka me ndodh ne momente te merzise.
Sipas mendimit tim, megjithese mund te duket paradoksale, ka njerez qe e kerkojne vete merzine, ndoshta shpeshhere ne menyre te pandergjegjshme.
Me ndodh shpesh te pyes veten...
Nga erdha?
Pse erdha?
Per cfare vijme ne kete jete?
Cfare kam bere?
Cfare jam?
Ne shumicen e rasteve them asgje nuk ka vlere!
Ri mendoj me ore te tera dhe asnje konkluzion mbi veten time nuk e nxjerr.
Madje kam harruar femijerine dhe gjithcka te bukur qe mund te kem kaluar.Gjithcka qe me rrethon me duket kot!
Te jete kjo nje lajthitje?
Jo nuk ma merr mendja,po jeta te mundoka,te perplas,te lodh dhe ti se merr vesh!
Vuan shpirterisht po se di sepse vuan,a ja vlen ne te vertete te vuajme,cfare eshte vuajtja valle?
Mos ndoshta jemi krijuar te vuajme dhe te na bejne te vuajme?
Eh.........nuk e di cfare pergjigje ti jap vetvetes dhe enigmat shtohen!
"Carpe Diem"
Duke u bazuar dhe ne pergjigjen e fundit te DI ANA e cila ne te njejten kohe eshte edhe krijuesja e kesaj teme, po vazhdoj arsyetimin tim.
Pyetjet qe ju i beni vetes te jeni e bindur qe nuk i bejne te gjithe, por nje kategori e caktuar njerezish, te cilet kane nje bote te pasur shpirterore dhe intelektuale.
Nese keto pyetje nuk do te peshonin ne ndergjegjen e ketyre lloj individesh, te jeni e bindur qe zhvillimi boteror do ngecte ne vend. Deshira dhe kurioziteti per te ditur bazat dhe kuptimin e jetes i bejne njerezit te ecin perpara.
Gjithsesi edhte ne kete kategori te caktuar individesh mund te dallohen qarte dy nenndarje :
1: Pozitivistet, te cilet kuriozitetin, kerkesen per ti dhene ekzistences nje kuptim, pra e thene ne nje menyre me konkrete keto pyetje qe ju beni, i kthejne ne nje force dinamike per te ecur perpara
2: Negativistet, te cilet te ndrydhur dhe te lodhur nga fakti qe nuk marrin pergjigje, jane te prirur drejt mohimit dhe nihilizmit, duke rene pre e inteligjences qe ata vete posedojne. Eshte e theksuar deshira per te pare me dyshim dhe pakenaqesi cdo fenomen, duke neglizhuar dhe neperkembur momentet e lumtura qe mund te kene kaluar ne momente te caktuara.
DI ANA, une kuptoj se cdo te thuash me persiatjet dhe meditimet tua filozofike te ketij tipi, por konkluzioni dhe pyetja qe shtron ne fund me duket e gabuar.
Them keshtu sepse edhe ti vete jam i bindur nuk mendon keshtu ne momente te tjera dhe ne te tjera kushte. Te tilla pyetje per fat te keq marrin pergjigje relative ne hapsire dhe kohe te ndryshueshme.
Personalisht mendoj qe qellimi yne ne jete eshte pikerisht te gjejme cili eshte qellimi duke ja kaluar ato pak detaje qe arrijme te gjejme pasardhesve tane, qe ata te kene nje tablo me te plote rreth te vertetes. Mund te duket paradoksale, por ja qe njeriu qenka krijuar i tille qe aftesite e tij te jene te limitizuara !
Per me teper, duhet te kuptojme qe jemi teresisht te varur nga koncepte qe i kemi marre si te mireqena, pra nje forme marreveshje e pashkruar qe na detyron te kemi perceptime te caktuara.
Une kam momentet e mia kur dyshoj ne gjithcka me rrethon, madje me kujtohet nje konkluzion mjaft i vecante qe kam lexuar ne letersine franceze, sipas te ciles jeta e nje njeriu ne fund te fundit mund te jete edhe thjesht endrra e nje qenieje qe ne njerezit pretendojme ta quajme kafshe dhe akoma me specifike qen.
Por asnjehere nuk i lejoj vetes qe kjo injorance drejt se vertetes te me mposhte dhe te me vere pertoke. Gjithmone kujtoj kur kam qene i vogel dhe i beja faqet me cokokrem, apo gjithmone kujtoj kur kam dhene puthjen e pare. Kjo me ben te ndihem me i balancuar ne menyren se si e shoh une jeten.
Pershendetje dhe te falenderoj per pergjigjen,
Me beri shume mire te lexoj pozitivitetin e mendimeve te tua dhe e di qe ke te drejte.
Ndoshta bota ime nuk eshte normale dhe ndoshta karakteri im ka dicka qe nuk shkon per faktin qe pse duhet ti ndjej vuajtjet kaq shume!
Pse eshte e thene te vuajme?
Si mund te ndaloj te ndjej vuajtjet e njerezve dhe te qarat e tyre?
Si mund te jesh ne jete kaq e drejte dhe jo fitimtare?
Si ka mundesi qe ndjeshmeria qenka kaq vrasese?
Po ti me thua qe une nuk besoj deh mendoj keshtu ne shumicen e rasteve dhe une po te them me plot bindje qe kam menduar pozitivisht per jeten dhe vlerat humane,po sot nga zhgenjimet kam arritur ne konkluzionin qe jeta nuk ja vlen te jetohet!
Me thuaj ti te lutem cfare duhet te bej,mos eshte faji im qe vuaj,?
E di qe gjerat i kemi vete ne dore ti ndryshojme,po a i ndryshojme dot ne te vertete?
Pse vuajtja eshte kaq mizore?
Po pse njerezit qe duam na bejne keq?
respekte dhe flm
"Carpe Diem"
Regullat e Postimit
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt