Momente...

[Mjellma]

Do te presim me buke e krip e zemer...

C'do gur i Drenices ka historin e vet...

Pluhuri i asaj toke ti verbon nga nje here syte qe mos te harrosh se ajo toke eshte e ulur ne gjake gjate gjithe historis se vet.

Te fala more mik
nga
Arberia e vogel

[Dejviandersen]

Ty dre djali
t`kjosha true
Ne ate djep trimashpo don me shkue
meu shtrue logut
me burra te venit
ja thone gishtit e kuvenit;
bajn duhan n`kuti t`bakfanit,
qe ta qet i parii venit.
Vec n`ma ngofsh ti mue ni fjal;
-ka gjimnazi mos me dal.
Porse punen tjerre holle
per mos meu da
qysh ke da" Kola n`Gjakove"

[Mjellma]

Me morri malli te pi nje makiato nen ate lisin e terases se Grandit...
Me morri malli te grindem me nje mik timin,qe c'do here me nevrikoste me thumbat e tina por sonte disi edhe ato fjelet e tina me thumba po me mungojn.
Me morri malli te shetis ne ora 1 te mengjesit nga Korozo deri tek rrethi duke kenduar se bashku me ata qe pastroshin rruget e qytetit...

Ehhh per shume gjera me morri malli sonte...por me se shumti per air Kosove...

[Teli]

O bab o trim per liri luftove
luftove qe atdheu te kete diell e hene
O baba o trim ti nuk e mendove
se ne liri per buke do te vuaj ime nene

[Kryeplaku]

[Jashte teme. Shiu]

[Mjellma]

Kam vendos ne te ardhemen
Lotet qe dedhi per ty
Do i vendosi ne shishe
Sasia e loteve ne ate shishe
Do tregon se shume do me mungosh!!

[macia_blu]

Nervat dhe historite private nuk i hyjne ne pune asnjerit. Ju lutem mos e ngaterroni forumin me debate te tilla pa kuptim dhe interes.

[Dejviandersen]

Jashte teme

[Poeti]

Mjellme e nderuar!
Sot hyra definitivisht ne temen tende dhe me impresionuan shkrimet tua!
Dua vetem te shpreh respektin tim te thell per ty (dhe te te them ne vesh: Mos thuaj se nuk din te shkruash) je fantastike.
Te faleminderit per kenaqesine qe me ofrove gjate leximit te postimeve tua!

[Mjellma]

2 Gusht 2003

Prishitne-Kukes-Lajthiz

Edhe pse vizita ime ne Shqiperi ishte paramenduar,ajo nuk ndodhi krejt ashtu. M’u desh te udhetoja vetem. Dy shoqeve te mia qe me kishin premtuar, ashtu papritur iu be i pamundur udhetimi. Ç’te beja? Ti tregoja nenes nuk mundja,pasii ajo do te brengosej. Me thonin te hiqja floririn dhe te ruaja dokumentat. Dija fare pak per Shqiperine.
U pershndeta me nenen, te cilen nuk munda ta shikoj ne sy. E genjeva, sepse viziten ne Shqiperi e beja VETEM.

Arrita ne stacionin e autobusave edhe pse disi e frikesuar. Ne koke me silleshin disa pyetje, te cilat do ta gjenin pergjigjen pasi ta vija kemben ne token e shenjte.Dikund kah ora 22 arritem te kufiri Kosove-Shqiperi. Doganeri na i kerkoj leter njoftimat, ndersa neper trupin tim kaluan ca rremojca. Ishte per mua hera para qe shijoja ajrin e tokes se enderruar.Me fluturoj mendja ne Ulqin ne vitet 90, ku per te pare vetem nje koder te Shkodres nevoitej te paguash shume shtrejte, por nuk thuhet kot “çdo knaqesi paguhet!” Krah meje ishte nje e moshuar qe i ngjante nenes sime, por jo si ajo. Xhelozoja henen qe e shihte krej Shqiperine, e une shihja vetem fragmenet te saj. Ishte nate dhe tek tuk dukej ndonje drite. Ne te zbardhur feskin shtepi te bardha dhe me ngjyre, te shperndara si ti kishte ngulur dikush aty, mes maleve, prane lumenjeve, rrethuar me peme dhe areza te vogla, qe vera i kishte thare.
Pernjehere m’u kujtua diktatori dhe vuajtjet e popullit tim, qe Prishtina u dukej e larget si te qe ne Azi.
Mu kujtua miku im amerikan James, i cili me ore te tera me kishte fol per malet e Shqiperise, aq sa e ndija veten keqe atje ne Amerike, kur nje Amerikan dinte me shume per token time e une ende nuk kisha ndi perqafimin e saj. Por ja, tani jam edhe une ne keta thepa, ne keto pisha, ne keto mrekullina natyrore.

Per mua si vizitore keto ishin knaqesi por, si ishte viti 1999 per mijra bashkombas te mi ?

Sa vdekje ka pas ne keta thepa ?

Sa dhimbje ka pas ne keta thema ?

...Per momentin mbylla syt te mundohemi ti ndij vajin e fosnjeva...ofshamen e nenave por prap nuk mund ti ndij sepse nuk mi kan gris kembet keta thepa, nuk kam ec kembzbathur,nuk me kan ulerit zorret nga urija.Mund ti kuptoj por jo ti ndjej.Thuhet ne nje fjale te urte"i ngiti te untit nuk ia beson".
Po i afrohemi qytetit te zemres se madhe, Kukesit, te cilit shume refugjate ja kan ndi ne shpirt mikepritjen e tij!
Ishte terre por nga pak dukej qyteti.Pashe ca njerz ne rruge,te cilet na pershndeten, pash nje dyqan cili ishte hapur.Ishte dikund mbas mesnate. U habita, me paten thene se naten nuk ka njerez edhe dyqane te hapura, por ja qe qenka ndryshe.

Ndalesa jone e pare ishte ne fshatin Lajthize,sa bukur tingllonte ky emer ndoshta pse ishte shqip. Dola me padurim nga autbusi.Ne anen tjeter te rruges ishte nje shkemb i vogel.Kalova rrugen edhe iu afrova, putha ate gur. Ishte gur i tokes sime! Me dukej se edhe e ndjen puthjen time. Eh guret, te vjeter sa shqiptaret! Me shkoj mendja tek babai im,i cili tani ishte ne nje bote tjeter. Eh, sikur edhe ai te ishte me mua! Sikur shifja baben tim te veshur me uniformen e partizanit,ka qene ushtar i Brigades se 5 te Vlores.Me siguri ka kalu neper keto male.U mundova te luftoj kunder loteve te mi, por ishte e pamundur. Bjeshket shpalosnin gjithe bukurine e tyre. Prane lokalit valevitej flamuri shqiptar dhe muzika shqipe. Edhe pse dicka jo e mire kaloj ne mendjen time, tani ndjehesha mire. Burimi rreze malit me flladiti paksa ndersa gjumi po me vinte rrotull...

Vazhdon...

[drini_në_TR]

Mjellma, shumë shumë e bukur. Pres me padurim vijimin

Mesa duket duhet të shkruaj edhe unë për udhtimin tim kur shkova në Kosovë për herë të parë, dhe sesi u ndjeva kur kalova... po të njëjtën pikë kufitare me ty. Vetëm se ishim në kahjet e kundërta të rrugës, ti duke hyrë në Shqipëri, dhe unë duke hyrë në Kosovë.

.

[Shiu]

Postuar më parë nga Mjellma
Burimi rreze malit me flladiti paksa ndersa gjumi po me vinte rrotull...

Në po atë vend, gjithmonë ndalesha, pija pakëz ujë dhe ktheja shikimin kah vargmalet... edhe shumë kthesa deri atje ku do të doja ta gjeja dikë duke më pritur...

Mos ta presim shumë vazhdimin, Mjellmë!

[Mjellma]

3 Gusht 2003

Hapa syte edhe para meje shfaqej nje ylber ngjyrash. Ku isha? Mos isha ne enderr? Para meje shtrihej Tirana ne te nxehtin pervelues te kesaj vere te thate. Magjistrales se Durresit nuk i mungonin aspak elementet e rrugeve te Amerikes.
Ne Durres me ngjante se jam ne Prishtine. Durresi ishte siç me kishte folur babai. Siper dyqaneve shkruheshin emrat e gjithe pjeseve te Shqiperise! U parkuam para hotelit Florida. Kur dolem nga autobusi, filluan gazdallaret te kerkojne pushues per hotelet e tyre. Ishte nje shqipe e bukur, qe une deri athere nuk e kisha ndie perpos ne TV edhe Radio. Nuk kisha destinacion Durresin, por Shkembin e Kavajes. Pyeta disa vendas per fugonat qe shkojne ne ate drejtim. Me ndihmuan me nje perkujdesje te veçante.
Munda te vrej se Durresi ishte nje qytet ne zhvillime e siper. Rruget ishin mjaft te reja edhe ne anen tjeter shiheshin rrokaqei sapo te perfunduar, ose ne perfundim e siper. Mbrrita aty ku une mendoja se duhet te zbrisja, edhe pse nga frika kisha gabuar emrin e Hotelit ku do qendroja. Por pasi u shetita me vete gabimin tim thirra pronarin e hotelit edhe ai me tregoj se ku gjindej. Mu donte edhe nje stacion qe te shkoja ne drejtim te Golemti. Kerkova ta paguaj shoferin per nje stacion qe bera, por nuk pranoi. U ula dhe pernjeher I drejtova vetes pyetjen: “Ishte kjo Shqiperia per te cilen me kishin fol disa”?

Iu afrova hotelit. Ishte nje ndertese tri kateshe me ngjyre kaltert te çelur. Hyra ne katin e pare dhe takova Altinin, nje djal i ri.Ishte nipi i pronari te hotelit.U afrua, me morri valigjen dhe me drejtoj kah dhoma ime. U pershndeta me Altinin edhe hyra ne dhome.
Nga dritarja shihej Deti edhe ndihej zhurma e pushusve.Isha e lodhur edhe vendosja te pushoja. Me kishte zene gjumi.U zgjova dikund mbas mesdites dhe dola te takoj Gzimin, pronarin e hotelit.E gjeta, me pershndeti edhe me deshiroj miresseradhje ne Shqiperi.Se di, edhe pse mundohesha ta fshihja friken, ajo ishte aq transparent sa edhe Gzimi me tha: "he moj pse frikohesh, ne nuk hame njerez ".

Fillova te qeshi. Une nuk kam dhome me nje shtrat,- me tha,- dhe per ate te kam vendos ne dhome me dy shtreter, nuk ke nevoj ta paguash shtratin tjeter se vetem je.E ndiva vehten keq, sepse ne kete rast ai humke, por ishte e kote te diskutoj me te sa i perket pageses me shume.Edhe kjo ishte diç qe une nuk e kisha prit ne Shqiperi.Hengra dreke. Ushqimi ishte i pregaditur per deshiren e pushuesit.Kishte guzhine per deshire te c'do kujt, kishte edhe ushqim Kosove.Pas dreke e provova ujin e thart “Glina”, per te cilin baba me kishte fol shume kur isha ne Amerike. Aspak nuk kishte gabuar baba, qe me kishte fol per ate uj qe eshte shume i mire. Dola te soditja detin. Afer bregut, te parkuara, shifeshin vetura te tipeve dhe targave te ndyshme; nga Kosova , Shqiperia , Zvicera , Italia ,Gjermania,Greqia dmth nga te gjitha ato vende ku ka shqiptar. Muzika dhe thanat me pelqyen. Muzika shqiptare me pelqen se tepermi, por per kete duhet menduar ma shume per tu largu nga muzika e huaj, sidomos tek te rinjet. Rera ishte shume me e mire se ne Ulqin. Desha ta provoja ujin, iu ofrova dhe hyra.Nuk besoja se po lagesha ne Detin e Nenes Shqiperi.Muzgu kurre me i bukur nuk mu ka duk edhe pse isha vetem.
U ktheva ne Hotel edhe zbrita per darke.U takova me gruan e Gzimit, nje zoje. Ne bisede e siper kuptova se Pronari i Hotelit edhe Zoja e tij ishin Çame. Kishin dy vajza shume te kendeshme, qe flisnin nje gjuhe te paster shqipe.Vajzat flitnin edhe ne dialekt te Kosoves, pasi qe shumica e musafirve ishin nga Kosova. Mora informata se si mund te shkoj ne Tirane. Disa here kam biseduar me Ditushen(Diten nga Forumi i albasoulit) edhe isha marre vesh qe te me priste. Valezat e detit me perkundnin me endrren e bukur qe neser te takoja Tiranen. Ashtu mbi ate valle valesh me zuri gjumi...

Do vazhdon...

[Dita]

Kur vjen vazhdimi Mjellme

[Mjellma]

Postuar më parë nga Dita
Kur vjen vazhdimi Mjellme

Ditush se shpejti xhan .

Por jam me nerva keq keto dite se fundi i semestrit por besoj qe se shpejti do te lexosh vazhdimin


Te perqaf me mall
Mjellma

[Mjellma]

Hapa sytë. Hapa dritaren. Shikimi im u drejtua kah deti. Dielli vetëm sa kishte filluar t`i buzëqeshte tokës. Ashtu sikur buzëqeshja ime që zbukuronte tërë fytyrën time. Ishte një ditë e veçantë për mua. Do ta vizitoj Tiranën, për herë të parë në jetën time. Këtë qytet e kisha parë vetëm në televizor dhe e kisha parafytyruar nga tregimet e lexuara.

Zbrita shkallëve teposhtë, hëngra kafjall dhe mora udhëzimet e fundit nga Altina se cilin furgon duhet ta pres. Sinqerisht nganjëherë kisha problem ta kuptoj dialektin por iu lutesha që më ngadalë të ma shpjegonin. Aspak nuk përtonin të më shpjegonin, duke provuar të flasin në gegnishten time. Kalova në trotuarin përballë për ta pritur furgonin. Hipa në atë që shkonte nga Vlora në drejtim të Tiranës. Pyeta edhe nje herë a është për Tiranë. ”Po” - më tha shoferi, “Nga të kemi?” – më pyeti. "Jam nga Kosova" iu përgjegja. “Oh, mirë se na keni ardhë!”. “Kam frikë”, thashë, “jam për herë të parë në Shqipëri. Po shkoj për herë të parë në Tiranë”. “Nuk ke pse frigohesh, ja ulu këtu përpara edhe të tregoj për çkado që je e interesuar”.

U nisëm. Morrëm rrugën nga shkëmbi drejt Plepave dhe Tiranës. Isha e lumtur se nuk kalonim nëpër rrugë magjistrale por nëpër ato lokale, kështu më jipej mundësia ta njoh prej më së afërmi tokën time të shenjtë. Kalonim nëpër ca fshatra ku shiheshin shtëpi të vjetra. Por kishte edhe të reja që kishin marrë hovin e vet së bashku me kohën. Mundohesha të shoh më shumë. Isha sikur njeriu i uritur që mundohet ta kompenzojë atë që nuk e ka ngrënë me kohë. Unë ashtu isha e pangopur me bukurinë e fshatrave përreth. Drejtuesi i autobusit m’i tregonte fshatrat Hermes, Pezë,... Një detaj që nuk e kam pritur në Shqipëri ishte ai se në shumë shtëpi të ndërtuara dhe të pandërtuara valonte flamuri shqiptar. Më kanë pasë thënë ndryshe. Por, ja që Shqipëria nuk ishte ashtu siç më patën thënë...

Në një moment, aty afër rrugës ishte parkuar një ”Mercedes” i tipit më te ri. Ç’rastësi; aty afër kaloi edhe një gomar, pronari i të cilit e tërhiqte. Buza më shkoi në gaz. Mendova: ”Kjo është Shqipëria, vend në të cilin takohen e kaluara edhe e tashmja”. Në një kohë gomari ka qenë për të gjithë ne mjet transporti. Por ja që tani ”Mercedesi” e ka zëvendësuar.

Mendja me shkoi tek Dita. Ishte hera e parë që takoja një vajzë nga Mema, por edhe një vajzë që nuk dija shumë për te. E dija vetëm se ajo ma kishte okupuar zemrën me bukurinë e shkrimeve të saj. Kishim biseduar disa herë në telefon dhe e dija se me priste.

Erdhëm tek kombinati, më tha shoferi. Tani jemi në Tiranë. Për çudi, nga ana e majtë e hyrjes ishin ca ndërtesa të dëmtuara pak edhe të ndërtuara në një stil të veçantë. Nën një hije ishin ulur shumë burra të cilët kuvendonin për problemet e tyre. M’u kujtuan ca vargje të Çajupit "Burrat nën hije flasin kuvendojnë pika që nuk ju bije se nga gratë rrojnë!" Ngadalë u futëm në përqafim të thellë të Tiranës. Dikund, aty afër tregut u bllokua rruga. Ndihej një nervozë e madhe tek vozitësit e veturave të cilët nuk kishin durim të presin të ndalur në vend. Për mua kjo ishte gjë normale sepse në qytetin tim, në orët e pasditës ndodh që të pres edhe nga 2-3 orë... Shoferi më tregoi se duhet të zbres tek 21-shi edhe të shkoj në drejtim të qendrës. Zbrita nga furgoni dhe dola ta bëj një shëti së pari. Pjesët e rrugës kah kaloja më dukeshin shumë të bukura. Mua më duhej ta thërras Ditën dhe të bëj ndërrimin e dollarëve. Kisha frikë dhe isha vetëm. Aty tek ambasada e Turqisë e ndala një polic. Në anën e djathtë, në gjoks, lexova emrin e tij. Quhej Salih. „Zotëri Salih! Jam për herë të parë në Tiranë. Kam ca dollarë. Dua t’i këmbej por kam frikë“ i thashë, ”ku mund t’i këmbej?”. „Nuk ke përse të kesh frikë. Mund t’i këmbesh në ndonjë vend këmbimi apo bankë” m’u përgjegj ai. Afër meje gjendej një bankë greke. Nuk desha të bëj këmbimin në bankën greke. Pak më poshtë ishin disa zyre të vogla për këmbim. E gjeta një zyrë të bankës së Shqipërisë. Aty këmbeva dollarët. Më pritën me dashmirësi. Mora rrugën drejt postës qendrore për ta gjetur ndonjë kabinë telefoni. E gjeta. E thirra Ditën me të cilën caktova takim tek përmendorja e Skënderbeut. Pasi që isha afër vendtakimit, vendosa të shëtis vetëm pak. Aty afër kalova pranë përmendores dhe u nisa drejt xhamisë së vjetër. Aty ishte edhe Sahat Kulla. Hyra në një lokal. Ndieja etje për ujë, por ama për ujë të vendit. Ma sollën menjëherë, ujë Tepelene ishte. Eh, kurrë më i ëmbël nuk më është dukur uji! Ndoshta sepse ishte ujë Shqipërie?!

U nisa drejt vendtakimit sepse Dita me siguri ishte duke më pritur. Sapo u afrova, e pashë Ditën. Ajo m’u afrua. Më përqafoi dhe më dëshiroi mirëseardhje. Ishte edhe më e këndshme se që e kisha parafytyruar në imagjinatën time. Filluam të bisedojmë... Nuk e di, më dukej sikur njiheshim me vite të tëra, edhepse para ca çastesh ishim takuar për herë të parë. U nisëm rrugës drejt Bllokut. Ashtu quhej ai vend. Kalonim në pjesë të bukura të Tiranës. Kalonim afër ca pjesëve që nuk ishin shumë larg qyteti ku tani jetoj në Amerikë. Lokali, në stilin evropian, të cilin Dita e zgjodhi ishte “Rex”. U ulëm edhe filluam të bisedojmë. Kishim shumë për t`i thënë njëra-tjetrës. Nganjëherë duhej të përdornim fjalorin shqip-shqip. Sepse unë përdorja fjalë të panjohura për Ditushen.... Përreth shihja rini të bukur. Ishte rini shqiptare!

Vazhdon...

[Dita]

Mjellme,

kur kujtoj pjese nga biseda, me vjen per te qeshur me dicka qe ti shoh se se ka harruar ne rrefimin e deritanishem.
Me tregove emrat e fshatrave qe te ishin fiksuar ne mendje ne rrugen dytesore qe te sjell ne Tirane e une nuk i njihja te gjithe me emer .... ti qeshe se si vajze Tirane prej meje pretendohej t'i dija

[Poeti]

Mjellme e nderuar!
Ka kohe qe nuk kam arrijtur te shfletoje kete temen tende dhe perkunder se e kam ditur qe do te postosh mbresat nga rrugetimi yt ne Shqiperi!
Me vie mire qe i lexoj tani, pas vizites sime te pare ne Vlore, Durres, Tirane dhe Kruje. Tani i kuptoj me mire dhe me thelle perjetimet tua, me duket sikur shkruan edhe me doren time!


Te faleminderit per kete kenaqesi qe me ofrove gjate leximit te udhepershkrimit tend!

[Mjellma]

Pasi u çmalla me Ditushen, vendosëm të shëtisim nëpër Bulevardin e qytetit...deri sa kalonim kah rruga për në Bulevard shiheshin gjurmët e një arkitekture moderne edhepse ca ndërtesa të vogla afër mundoheshin të mbajnë shtatin e tyre por nga madhësia e ndërtesave përreth mezi dukeshin....arritem tek bulevardi...më dukej sikur fluturoja...nuk besoja se shëtia nëpër bulevardin e tokës sime të ëndrrave...ndihesha aq bukur...nuk gjej fjaë për ta përshkruar.

Gjate rrugës Dita më shpjegonte të gjitha , unë i dija nga televizioni të gjitha por nuk guxoja t’i thoja Ditës që i di sepse ajo do të mendonte se kjo nuk ishte hera e parë e imja që jam në Shqipëri... Aty nga larg pamë edhe dekanatin e fakultetit... duke ecur, nganjëherë më dukej se përjetoja dezhavu... kisha parandjenjë se kisha ecur nëpër atë Bulevard edhepse vërtet ishte hera e parë që shkelja andej apo mbase në ëndërrat e mia kam ecur andej... e pashë dekanatin - nuk ndryshonte shumë nga ajo që kam parë në televizion... në anën tjetër të rrugës Dita më tegoi se ishte Pallati e kongreseve... në një moment e drejtova shikimin kah Mali i Dajtit. Ishte edhe më i bukur se ç’duket në Televizion... kaluam me Ditën në anën tjetër të rruges kah ndertesa e Institutit të lartë të arteve .... ishte hapur ekspozita e Ibrahim Kodrës... nuk kishim fat se ekspozita hapej në mbrëmje e unë duhej të kthehesha në Hotel. Bukurinë e këtij sheshi ia shtonte pa dyshim statuja e Gjergj Kastriotit – Skenderbeut, dëshira e të cilit do të ishte ta shohë nga aty Shqipërinë e bashkuar... tani trojet e Shqiperisë Etnike janë sikur tufë e shpërndarë zogjësh në largim. Ndoshta nuk kemi një prijës sikur në kohën e Skënderbeut që të na prijë dhe të na bashkojë... Nga statuja syte m’u drejtuan kah mozaiku që gjithmonë më mrekullon... Dita më shpjegoi perbajtjen e atij mozaiku i cili ishte i vendosur mbi Muzeun Kombëtar. Në një mozaik ishte përshkruar e tërë historia e kombit. Sa shumë do të doja që në një mozaik të tillë ta shoh edhe të ardhmen e kombit tim! Vendosëm të shkojmë në një restorant, ndaj Dita e zgjodhi restorrantin “Menheten", aty në afërsi të Sheshit. Në një ambient të këndshëm që ofronte dhe kuzhinë tradicionale shqiptare, bisedoja me Ditën për shumë gjëra... Sa e çuditshme është kjo botë e quajtur virtuale! Takon një njeri në një forum dhe ke përshtypjen se e ke pasur të njohur gjithë jetën.

U ndal...nuk u besoja veshëve të mi... mendoja mos po halucionoja dhe në çast e pyeta Ditën në është kënga që dëgjoja “Mos ma prek ti shkja Drenicën” të kënduar nga Leonora Jakupi... Disi u habita që dëgjoja këngë patriotike në Tiranë meqë më kishin thënë se më tepër dëgjohej muzikë e huaj... më erdhi mirë që u binda në të kundërtën.

Pasi mbaruam drekën, u nisëm drejt një dyqani suveniresh. Dita kishte dëshirë që të më dhurojë diç që do ta ruaja si kujtim të asaj dite të mrekullueshme.

Edhepse kishte angazhime të tjera, Dita nuk më la vetëm për asnjë çast gjithë kohën. Pastaj dhe më përcolli deri tek autobusi... Unë ika me kujtime që mund t’i përmbledhi me këtë fjali: "zemra ime mbeti rrugëve të këtij qyteti".

Gjithsesi, ky do të jetë fillimi i një vargu të pafund të vizitave që do t’i bëj në të ardhmen kësaj toke të shenjtë...

Gusht 2003, Tiranë

[bebushe]

momente pafndesie te nje jete te mbushur me shuem gjera ..............