Granit Zela

[Granit Zela]

zhytur n’përfytyrime ta ndërmend fytyrën
prapsur vetmie dikur ndjeja gëzim
çelje si lule shpërthyeshëm n’shpengim
drithëruese fërgëlluese sa mezi mbaj frymën

m’sillje paqë përndezur pasionesh përvlim
koha pandalas rrëfeu fate mizore
ti ndërrove mendje tash kallur n’harrim prore
nuk mundem me këmbye s’paku nji vështrim

kur qan a qesh shkakun pa e ditur
kush t’i fshin sytë o peng i kësaj jete
shpëtoma shpirtin tashembrapa mbete
trazuese nji dëshir gjithheri e grishur


thuaji kujtimit tënd të më lërë të qetë
a ndoshta kjo ndodhi prej luleve t’verdha
qi pashë sot ndaj me gëzim erdha
te ti që u këndoje përplot me adhurim
ta dish si gjermëtash s’do mundesh me qenë
burim i pashterrshëm i pikëllimit tim.

[Granit Zela]

imzot dritat na i verbokan sytë
u mësuam me terrin sa dhe ditën natë e bëjmë
lozim si fëmijë me yjet e hënën
si nuk u morëm vesh se po i bëjmë vetes gjëmën
po kthehemi në shpellë në guvë si vuv thellë
nuk qenkan për ne verbanët dritat
në terr nuk shohim të ja ngulim njëri tjetrit thikat

sivëllezërit e mi imzot
nuk janë vetëm mëkatarë më keq barbarë
i përdhosin tempujt i shembin
lavirojnë në thertore therin në faltore
më mirë t’i tredhim se ndofta i trembim

na kanë mallkuar na kanë bërë magji
vrasin nënat me fëmijë në bark e gji
e marrin atdheun si të qe prej argjile
dhe i japin formë çmendine
kujtoja se është i imi po s’qenka as i vetes së vet
më mirë të më marrë harrimi të më tretë

përçudshëm e montojnë në zhguallin e breshkës
tallen me të në kohën më të ligë
i vënë flakën sic i vihet eshkës
po i ndjellin e sjellin shkretimin
unë strukem me frikë shembëtirës së dëshpërimit

po nuk është kjo lojë imzot
për atdheun paskam nevojë që të prehem pak
na paskan futur Dreqin në tru dhe të Birin në gjak
nuk dua të kthehem në shpellë as sot as mot
mos më moho e mallko si shpellan në terrinë
si ndodhi imzot që u mësuam me terrin?

[Granit Zela]

A.Tufës

n’kullën time vetmitare tek po rrekesha për të shkruar
po ndërmendja pak përvajshënm vashën që aq shumë e desha
mbi siprinë skrivanie dergjesha e nuk po prehesha
mu’fanit imazhi i saj m’u kujtua ajo floknajë
në lirishta dashurish kur ne rendnim pllajë më pllajë
vetëm vashën dikur puthja verën gjerbja gjersa dehesha
në tryezë kisha kartë bojë të zezë si ajo leshrat

sa u kota për do kohë por më kot nuk kisha gjumë
rroka penën bëhej vonë dhe më priste aq shumë punë
më buisnin bef mendimet po nuk bujtnin as grimëkohe
t’shkruaj doja ëndërrime kryevepër këso bote
Hiç s’po vjen dalldi frymëzimi as më kapnin soje ethet
ç’prej aty shihja përjashta bashkë me natën binin gjethet
s’dija këngës si t’ia nisja si me kujë apo me gaz
atë çast befas m’u qas një zog hije në parvaz
të asaj frëngjisë time bash në cep të dritares
tek terronte terr i natës u avit me drojë e frikë
kush mund t’ish ogurzi tek bënte roje tek kall frikë

u çudita ndaj u ngrita i bërtita krejt nervoz
hodha kartërat në kosh flaka penën ndjehesha bosh
nuk mendoja se qeshë dehur dhepse pata pirë verë
m’u dukej qyqe vajtimtare nuk qe dukur kurrënjëherë
pa pikasur kishte ardhur tinëz vjeshtës së tulatur
shpirtin tim për ta mardhur për ta mbushur me trishtim
një qiri shpejt e ndeza dhe nën zë thashë një lutje
hëna dukej sikur shuhej mbi qytete tretej tutje

unë iu luta Zotit tonë të pushtetshmit përmi tokë
dhe e pyeta ç’ish ai zog ç’po më sillte kumt a kob
përnjëmend ish a m’u shtir ndjellakeq a ndjellamir’
a mos vallë prej Ferrit erdhi ajo qyqe unë qyqar
n’zemrën time helmin derdhi pse prej territ po më grish
a mos ishte vdekatare që u ngjall së vdekurish

më hutoi kur kumtoi - “vdekur ka e dashura jote!”
dhe vijoi i zunë pritë në korije kur se priste
ca Ballkanas këso anësh q’i kish kapë një dell marrëzie
në k’të truall të mallkuar deshën ta bënin robinjë
më i çarturi prej sosh përmbi vesë desh ta plandosë
ta shnjerëzonte kish ndërmend po ajo ishte bërë qyqe
kishte thënë më mirë të vdiste jetën si qiri ta fikte
lindur kish ajme fatzezë

ah ku ku haj vaj klitha duhej ruajtur dashuria
m’u përgjigj sakaq vetiu shirat seç e trandën tokën
n’odën time vetëtiu ktheu mënjanë saora kokën
lajmëtare e natës kobtare s’ bzajti më psherëtiu

kishte rënë tanimë nata jashta shpërtheu shtrëngata
shirat nisën të kullojnë çurg në kullën time - burg
unë si murg vetmitar as i gjallë as vdekatar
tash pa të s’mund të jetoja seç më theri keq në brinjë
atëbotë s’kish gjë kuptim jeta tee e zi jeta m’u nxi
të qaja doja e dot s’qaja më ra për short të bëja mort

rroka penën rashë përmbys mu në skaj të skrivanisë
është e kotë në këtë botë s’ke se për çfarë të shkruash
fjalë mitare më kumbuan n’kullën time të vetmisë
jeta është shumë e tmerrshme e skëterrshme e mizore
kryekëngë të kësaj bote kapa unë kumtin prore
s’do ta shkruaj për veten vashën po për DHIMBJEN njerëzore

[Granit Zela]

n’së dashunisë së botës sanë

zheleritur si zhelanë
shkelin bibël e kuran
hajna hanë në ç’do sahanë
ndanë vetvetes krejt na ndanë
të çan ty anë e për anë
disa kanë e disa s’kanë
plebejanë e shtiranë
si guranë në një gojëdhanë

n’së dashunisë së botës sanë

saharianë e Xhinghis khanë
huligan e mjeranë
mbrapshtanë me jataganë
nxirë katran shkruan fermanë
Timur Leng egërshan
as të varrosën as të qanë
katrahurë zabërhanë

“n’së dashunisë së botës sanë”

kush shan qirinj ndez në shandanë
shkundullimë e murlan
të ranë trupit tënd tiranë
zhdukur pa nam e nishan
të qetë s’të lënë s’paska derman
korba e sorra e hanë
janë gjallë a gjallë nuk janë
rrufjanë shtriganë të hapërdanë
kasapët t’kthejnë në kasaphanë

piskamë të skamurish që s’kan një han
ku t’bujtin shpresën tek ofshan
mbi ty baltë hodhën shpifën shanë
prej dhimbjes sate as dot s’bëzan
atë mall të lashtë buzukian

“n’së dashunisë së botës sanë..”

[Granit Zela]

Ka vdekur Ai
Sa dëgjova për ikjen heshta
Pastaj qava
Në një dhomë të errët qava nëper terr
Terri ishte ishte i terrtë atë natë
Qirinj ndeza për ty Frederik
Ndenja me orë të tëra duke qarë
Pastaj dola jashtë duke u rrëzuar nëpër shira
Jashtë …
kishte më pak vjeshtë
më pak stinë
më pak muzgje
Shumë më shumë trishtim

Te shtëpia jote në një rrugë të humbur të Tiranës
Ishe i vetmuar në odën e pritjes pafund
Atje të gjallët kishin hapur varre
Gjeta një varr në zemrën time prej njëzet e shtatë vjeçari
Malli më kishte marrë për Ty

Tash Kali i Pikëllimit nuk qas pranë njeri
Nuk pi ujë, tagjinë nuk e prek
Ka nisur të grah si i shastisur rruginave
Në kërkim të të Zotit
Që me vdekjen mbet
Të gjallët nuk kishin kohë për ty
Më mirë me vdekjen
Më mirë aty
harrimi
harrimi
Do të na tëharr të gjithëve
Por Ti e kalove Portën e Harrimit
Hipur Kalit të Zi

O i mallkuar të jesh në vetmi
Në gjak e ke mallkimin Frederik
S’mund të shprishësh gjakun që të rrjedh në deje
Ik
tani
ik !
I VETËM NË JETË
I VETËM NË VDEKJE

[Granit Zela]

rras e plas ikonoklast rraskapitur në kolaps
pastrehë e plang kapitur mbetur shtang
dalin ndalin do vandalë me djaj në bark ngrenë grackë cark
të verbërve dritë u japin duke i zhytur në terr
sharlatanë shpifarakë turp e tmerr
borxhpashlyer pashpërblyer kryelartë kryeulur
me dëshirë pa dëshirë gëlojnë të gërbulur
shërbestarë ngatërrestarë shejtë shejtanë që i mposht tundimi
mors tua vita mea in nome di Domini!*

nga dita në ditë rritet nata zvarritet
zgjatet stërzgjatet territor i tmerrit
zjarrsjellës zjarrvënës që luan me zjarrin dritën e terrin
rrëzuar në greminë më duhet të cohem
të gjithë më godasin e unë s’mund të mbrohem
hamës hata atdheu saharë ku gjithckush vdes
bellum omnium contra omnes!*

këtu ngadhnjen kush gënjen tëpështirë t’vjen
fanatikë të pafe pa fre rrojnë rrënojnë ndër ne
të shtyrë pështyrë poshtëruar prej smirës
sundon e keqja në emër të së mirës
dhunues të dhunuar shthurur shfrenuar
kob i krimit po klithmon si kambanë në katedrale
shëmtohet e bukura nderohet e shëmtuara
edhe krishti po t’ringjallet s’mund ti mbart kaq shumë mëkate
sodomë dhe gomorrë në ditët e mbrame

* vdekja jote jeta ime në emër të Zotit
* luftë e të gjithëve kundër të gjithëve

[Granit Zela]

uzurpues zaptues dhemohues dhunues
puthakëmbës puthadorë përlyer i papërkorë
i paudhë pa turp me fundërrinat rri në fund
kafshon shan kthyer në kthinë kafshatë s’lë për mbretërinë
të bardhën e bën të zezë se në bark ka babëzinë
diktator diktat shaj shpif përbalt
djall pa shpirt me shumë shokë
kaligula trurin trokë

tërbon kutërbon kërmëpakallur
egërsi grykësi prej gryke e ka kapur
me kulaç kërbaç i litarit hurit
qeveris kaçak si në ditën e Moskurrit
fatkeq jo fatlum ka dhunti vetëm për dhunë
duke fryrë e shfryrë mbi të pastër e të ndyrë
turret tkurret nuk ka turp
kaligula të kall krupë

zëngjirur leh qen zgjidhur nga zingjiri
zogj korbash shpërndarë na ke zulmëmadh zullumpafund
zvarranik hiqesh zvarrë në rrugëtimin për askund
mbahesh zhgabë je zhabë askushi sillesh si Zot
në zgrip të territ dorën zgjat i mbytur s’shpëton dot
timonier anijethyer kahngatërruar pa busull
përmbi krimin e përditshëm mblidhesh kruspull

soj e sorollop sojsëzësh sejmenësh sorollatesh
vërdallosesh kot më kot tallesh e përtallesh
bën mahi zallamahi zellshëm zhgërryhesh zdërhallesh
skeptri skëterrë ligësitë s’njohin sinore
ç’ligj i përligj marrëzitë mizore?
sillesh përsillesh strukur në bark ke frikë të lindësh
mbi pré sulesh e përsulesh zhduk zhbën përbindësh

kali yt kaligulë shtyp me thundër thërmon
zapton zbon s’mendon nuk di ç’të mundon
vetë vulos vendos trullos tromaks damkos
gjithçka plaçkë pronë mbretëron padron
gllabëron me taborr të oborrit mbretëror
zeus i kapardisur mos më keq i katandisur
tribun trutharë tribuje stërkequr shastisur

ndërsyer ndërkryer askund i dashur urryer
coftinë të paushqyerit kanë për të shqyer
jep fjalën s’e përmbush me gjakun tim kupa t’u mbush
duruar kam shumë mjaft ke sunduar me duar zhytur në gjak
ha bukën përmbys kupën përlaj përlyej profan
kryezot bashkon ndan zot i vogël kthjell e vran
natë e zezë mbi senat vënë njerëzit nën një kalë

hafije horr hero harbut atdheu kthyer n’feud
prish ndreq ëngjëll dreq ujku qengj qengji ujk
shpallur heretik me shpatulla pas murit shpartalluar krejt
duhet të besoj atë që s’dua ti s’më lë për të besuar
le të jesh i poshtër s’ke për të mposhtur poshtëruar
mendjepisët matrapaz do të vijë fundi herëdokur
atëherë do t’i zbraz të thëna e të pathëna që nuk thuhen kurrë!

[Granit Zela]

Shi po bie mbi Rin Jana
Fshehur në një kështjellë gjermane
Krijuam një mbretëri
Unë isha mbreti, ti mbretëresha
Tash mbretëria është rrënuar..
Po bie shi apo dikush qan?
Dionis Zot i verës
Lutu për ne Ynëzot

Lërmë të të rrëfej Jana-pasi ti ike
Krejt vetëm mbeta
Në kështjellën e braktisur
Pa mbretëreshëm
Pa mbretërinë
Për vdekje më frikësoi qetësi e mureve

Më mësove të vallzoj në një kështjellë gjermane
Të pij ç’prej mëngjesit gjer në mesnatë
Njerëzit më merrnin për të krisur por s’qe e vërtetë
Si mundem të mësoj, të lutem mësomë
Mësomë çka është jeta
Ishte poeti që gjete brenda meje

A të kujtohen ata çunat që luanin muzikë?
Në kështjellën tonë disa sirena kënduan këngë përjetësie
Kudo binte borë unë luaja me ty
Doja me gjet rimën për vargun më të mirë
Që mund të shkruhet ndonjëherë

Shi po bie mbi Rin Jana
S’ka rimë
S’ka verë
S’ka mbretëri mbretëresha ime
Kudo që unë shkoj mbretëri ndërtoj
Ndoshta kurrë nuk do të dua më në këtë jetë Jana
Ndoshta kurrë

Këln, Gjermani, 29 Maj 2005

[Granit Zela]

kitara rënkon në terrin e vjeshtës
mendime të ftohta më bujtin në mendje
gjersa zemra m’u drodh atij çasti çmendje
poendé jam gjallë poendé

ç’prej Kashtës së Kumtrit sakaq grah kah porta
erdhi ora kumt për mua saora
ç’lajme po më sjell sa keq e di ajme!
po presin epjen time të mbrame

fundosur anijethyer dëshpërimit thellë
shirat porsi shpirtrat braktisur kaherë
animirë vetmia le të truhet krejt
shkretuar saharash kujtimesh bjerrë
poendé jam gjallë poendé

[Granit Zela]

rrugëve të Athinës endem i pashpresë
zhargem pa bzá përmidis territ
kërkoj kudo të Zotit shëmbëllesë
tejendanë zënë ma kanë hisen e diellit
dritëz e fenerit tashtimë luhatet
ajo sikundër unë meket mardhet
njerikërkues gjithherë më iku kësisoj jeta
përsillem hutueshëm udhëve të shkreta
Athina stërmbushur me horra n’rrugica
politikan të dehur putanhane kurvica
zezojnë të zgërbunjur në zbrazëtirë
bastardë shalësh të ndyta e të pirë
për mua mbrapsht ecin akrepat e orës
gdhihem e ngrysem në kutinë e Pandorës

flas vetmevet “qasmu njeri”
mbaj vesh..kurrgjë vetëm hije
mandej përhumbem në mugëtirë
i çuar duke gulçuar filla pasi rashë
dhimbja ime e hershme askurrë nuk ra fashë
nëse njeriu rron pse terron në terrinë
sa herë kam menduar veten të vras për hata
s’e bëra prej kësaj drite qelqnajës së nxirë
dëshpërueshëm askundit zhargem n’errësi
pa bzá