Edmond Shallvari

[Agim Metbala]

Pershendetje i dashur Mondi !
Sot pat mundesine te kisha librat tuaj ne dore.
Krejt rastesisht me therret dikush ne rruge dhe me THote se Bujari ka lene per ju dicka.
U befasova dhe i shfletova me ngut.
Ju falenderoj per dedikimet e perzemerta.
E nisa me ..."Dhe megjithate Jetojme".
Jam i tronditur nga ngjarjet dhe ju pergezoj dhe per pozicionin tuaj si qytetar dhe si shkrimtar.
Kam mundur te shfletoj vetem 30 faqe, dhe mund te bejea nje parale me nje shkrimtar kosovar dhe mikun tim, Sabit Idrizi, me vepren "Ditari.."
JU falenderoj dhe ju uroj shendet ......Genti

Përshëndetje shumë të përzemërta Gentijan... ka kohë që s'kemi komunikuar... të them sinqersiht, para dy dite, iu ktheva leximit të poezive tua... (çfarë intuite)...desha të të shkruja disa fjalë... nuk premtoi koha... po ja, u takuam në udhëkryq (te Mondi), dhe, u bë mirë...

Përshëndetje Mik i nderuar!

[mondishall]

Pershendetje i dashur Mondi !
Sot pat mundesine te kisha librat tuaj ne dore.
Krejt rastesisht me therret dikush ne rruge dhe me THote se Bujari ka lene per ju dicka.
U befasova dhe i shfletova me ngut.
Ju falenderoj per dedikimet e perzemerta.
E nisa me ..."Dhe megjithate Jetojme".
Jam i tronditur nga ngjarjet dhe ju pergezoj dhe per pozicionin tuaj si qytetar dhe si shkrimtar.
Kam mundur te shfletoj vetem 30 faqe, dhe mund te bejea nje parale me nje shkrimtar kosovar dhe mikun tim, Sabit Idrizi, me vepren "Ditari.."
JU falenderoj dhe ju uroj shendet ......Genti

Kenaqesia ime mik qe me ne fund je zoterues i librave te derguar qyshkur. Uroj lexim te kendshem, duke u lutur njekohesisht, qe te jem sa me pak fajtor i harxhimit te kohes tende. Dhe ndonese i justifikuar per mungesen ketu, perseritja me tej, nuk do te te falet, se pari nga mua dhe Agimi e gjithe dashamiresit e krijimtarise ne forum.

[mondishall]

Një shkrim i padëshiruar, por....


Nga Edmond Shallvari

Dy vota më pak!?

.... një gjendje e absurditetit, apo absurditeti i nje gjendjeje.

Që në fund të numurimit të votimeve, do jenë dy më pak, këtë ja u them me 100 përqind siguri dhe argument bashkë, sikurse di që deri në sekondën e fundit të votimit, do vijë për të votuar dhe më i moshuari i paralizuar. Mjafton pak ment t’i kenë mbetur në pjesën lëvizëse të trurit, se lëvizjet e duarve dhe hedhja e fletës në kuti s’ka problem.
Mos pyesni me padurim, se si është e mundur që të dalin dy vota më pak, kur do ngrihet dhe i vdekuri nga varri për të votuar. Po ju them që në këtë ndodhi, më lehtë e ka të votojë i vdekuri, se dyshja që s’do ketë fatin e lumturisë votuese. Vetëm në ndodhtë ndonjë çudi sekondën e fundit, do më duhet që të shuaj gjithshka po shkruaj dhe të kërkoj ndjesë tek lexuesi për nxitimin.
Prapë po më nxitoni e s’po më lini t’i hy temës. Ç’zakon i keq xhanëm, që doni menjëherë fundin, pa njëçikë mes, mesin pa një çikë fillim, apo fillimin, pa një çikë hyrje. Dhe mos u çuditni tani, as mos hapni tej normales sytë, kur të lexoni se dy votat më pak do regjistrohen në qytetin e njohur për mosnjohjen e ngujimeve njerëzore për arsye hakmarrjeje, në qytetin e mallaxhinjve e mallaxheshave që kanë lënë nam për harmoninë mes tyre, që me përshëndetjet mëngjesore e pirjet e kafeve nëpër oborret brenda shtëpive, vazhduar me nënat, gratë e nuset me fshesat nëpër duar, që s’lenë plehra jo e jo, por as guriçkën mes kalldrëmeve të sokakëve. Po ato, çupkat e gufuara në gjoks për bandillët e ëndërrave, ulur gurëve si stola anash dyerve dalëse në rrugicë, me shtijat, grepat, gjilpërat, duke thurrur, qëndisur, apo bërë ojka lloj-lloj për pajën e nusërisë? Lere aman, ç’pata tani që hyra këtyre lezeteve të shkuara, apo të më pengojnë lotët mallëngjyes për të vazhduar më tej? Ja që më rrëmbejnë ca karakteristika të qytetit tim korçar, aq më tepër tani, kur përballë tyre më ngrijnë shpirtin dhe ngrenë zërin e ankesës ca ndodhira që kurrë s’do desha t’i dëgjoja, jo më pastaj ti shkruaja.
Prandaj dhe s’më bën shpirti e dora t'ju shuaj sa më parë kuriozitetin e titullit, që ende ma ve veten në ëndërr. Më duket se pas vënies së pikës së fundit në këtë shkrim, do zgjohem dhe lehtësohem, kur të dal në rrugicë dhe thith ajrin mëngjesor. Do tallem e qesh pastaj me veten, që po e merrte ëndërrën për të vërtetë dhe do ulem e shkruaj të kundërtën e saj.
Ç’pres atëhere? Nipin që sapo del nga dyqani me një çantë ushqimesh në dorë.
Si pa kuptim ju duket kjo përgjigje, me siguri. Kështu dhe mua në fillim, por ajde të ecim bashkë tani deri në fund, me pak durim ju lutem dhe gjakftohtësi bashkë.
Nipi më afrohet, më përshëndet, por nuk hyn brenda. I hap rrugën se mos isha unë pengesë, por ai më thotë ta ndjek pas për ta ndihmuar. Ndihmë për çfarë, për ku, apo bën lojë me mua, se kështu hedh e pret sa herë në mesenxher kur jemi larg dhe hymë internetit. Më kërkon ta ndjek dhe unë pranoj, qoftë kjo dhe ndonjë nga lojrat shakatuese të tij.
As tridhjet hapa në ngjitje të rrugicës, ndalon para portës së një shtëpie. E hap si të ishte zot i saj, më pret sa të hy dhe unë dhe pas pak lëshon nga poshtë ballkonit të brendshëm të shtëpisë thirrjen, “Teta Kaliroo!!”
Gërvishtja e derës së drunjtë të ballkonit, shoqëruar më pas me fishkëllimën fërkuese, vazhdoi me daljen e Kaliroit, me një kovë plastike në dorë. Më pas kova rrëshqiti ajrit rrugës së litarit, mbajtur nga duart e Kaliroit. Përshëndetemi me njeri-tjetrin, por mua më rënkoi veshit e shpirtit, zëri i saj i mekur. Pleqëri, hesapi, mendova dhe e pyeta për xha Vasilin. Prapë mekësia e zërit, psherëtima shoqëruese e të thënës për siklete sëmundjeje. I thashë se do vij t’ju takoj para se të ik, kur psherëtima u shtua bashkë me çudinë pyetëse, “Nuk di gjë?”
Ç’të dija? Ç’lidhje ishte kjo pyetje me thënien time? Por nipçja, si më i shkathët, i bëri zë për të ngritur kovën me ushqimet, duke më pëshpëritur mua diçka në vesh. I tha një, “Ikëm teta, se kam mësimet tani!” dhe nxitoi drejt daljes. Më mbeti dhe mua të them një “Mirupafshim!”, bashkë me të falat për xha Vasilin.
Nxitova të arrij nipçen, këtë rradhë jo vetëm me kuriozitetin e mbetur pezull, por dhe me ca inat për sikletin që pësova.
Ishte nipçja me rrëfimin e tij, sebepi i këtij shkrimi. Në rrëfimin e tij kishte përzjerje keqardhjeje e humori bashkë, që vërtet i shkon për shtat tragjikomedisë njerëzore.
Hall me pronë e hall pa pronë, që jo vetëm i ka ndarë njerëzit në kundërti mendimesh e veprimesh, por ç'është më e keqja ju ka nxjerrë nga thellësia e karakterit njerëzor, veset më të ndyra antinjerëzore. Ç'emër t'i ve unë e ç'emër do t'i vini ju lexues kësaj gjendjeje absurde, kur çifti i moshuar ka rreth një muaj ngujuar në katin e dytë të një shtëpie me tjetër pronar, por që paguan rregullisht qiranë deri në virgjinë e tokës? Në këtë shtëpi ky çift hyri i ri dikur dhe aty kaloi gjithë fazat e jetës çiftore e prindërore, deri në pleqërinë e pashmangshme. Por ç'kusur, që pa rënë kurrë në gjynahe e mëkate, të vuajë kusurin e absurditeteve nga më antihumanet, që pjell kategoria e famshme ekonomike e pronës në Shqipëri? Absurditet, që pronarin e xhveshur padrejtësisht dikur nga prona e tij, e kthen në raste të tilla, në pozitën e ish shpronësuesve të dhunshëm. Dhe më keq akoma. E ngre mesnatës nga gjumi si lugat, i jep në dorë vegla shkatërruese dhe me instiktin e ligësisë e shkatërrimit, fillon të prishë që në krye e deri ne rrëzë shkallën e drunjtë, të vetmen mundësi ngjitjeje e zbritjeje për qiranxhinjtë.
Instikti shkatërrues mbaron me ngujimin lart të atyre njerëzve, që e kanë mbushur me frymën e shpirtit një jetë të tërë çdo hapësirë e materie të kësaj shtëpie të vjetër. Por tani, pronari i ligjshëm, me kartën e tapisë në dorë, nuk përmbahet. Ai do pronën e vet, pa një , pa dy. Qiraxhinjtë e varfër, le të gjejnë strehë ku të duan, aq i bën. Ku, si, me se, as që i bëhet vonë. Tapia i jep të drejtën e zotërimit të gjithshkaje në shtëpinë e tij dhe sipas kësj logjike interesi, edhe çdo mjet përdorues për ta shtënë në dorë. Para kësaj karte dorëzohet dhe policia që vjen në vendin e ngjarjes dhe me një fjalë justifikuese për pafuqishmëri vepruese, kthehet në punën e vet. Ngujimi mbetet akoma ngujim, deri këtë çast që po shkruaj dhe komshinjtë dashamirës janë bërë të vetmit ndërlidhës shpirtërorë dhe materialë me çiftin. Ndërlidhja tjetër e tyre me të rejat e jetës në Shqipëri është televizori. Ai i merr magjisë së tij, i udhëton bukurisë së ndryshimeve, ju buzëqesh dhe jep kurajo nga buzët e fjalët e liderëve partiakë, për jetë akoma më parajsore pas futjes në NATO dhe arritjes në pragun e Bashkimt Evropian. Reklamat ju sjellin në dhomë bollëkun ushqimor dhe kushtet e një jete pensioniste për t'u patur zili nga vetë bota. Ja, dëgjojnë zërin e nipçes tim , që ju bën realitet dërgesën ushqimore dhe Kaliroi merr mjetin modern ndërlidhës, që tak-fak ja sjell bollëkun para syve e gojës.
Ç'i duhet shkalla në këto kohë modernizimesh? Me shkallë, pa shkallë, a nuk po ngjitet lart demokracia jonë?
I vetmi merak tani për çiftin me siguri është dita e votimit. Të jetë shpikur ndonjë mënyrë tjetër hedhje flete në kuti, pa ndërmjetësinë e shkallës zbritëse? Apo rroftë prapë litarka? Se ja, veç zërave të komshinjve dhe ngjitjezbritje kovës me fatura pagese dhe ushqime, shfaqen me raste dhe ekipet e aktivistëve të partive me kandidatët për deputetë. Sa bukur buzëqeshin, përshëndesin, premtojnë dhe sa ëmbël kërkojnë votën për njeriun e tyre, që sa të ulet në karriken e Kuvendit do t'i zbresë e ngjitë, jo nga shkalla(akoma me shkallë?), por nga ashensori . Mjafton që hë për hë, me ca durim pleqëror, të zbritet me litarkë, ajo fleta me Po-në për të.
U zgjata, e shikoj, po ç'të bëj. Kështu më ndodh kur më rrëmben një gjendje e absurditetit, apo absurditeti i nje gjendjeje.
Çifti i moshuar, me sa morra vesh nga burime të sigurta, e ka hedhur me kohë fletën e votimit në boshësinë e një kove plastike, që me sa pashë duhet ndruar nga gryerja e kohës përdoruese. Litarka mban akoma...

21-22 qershor 2009

[mondishall]

Pjesë nga libri im në shkrim, "Unë në Dy"


...


Këtë kohë padukshmërie me Unin tjetër, dua të merrem vetëm me veten e çastit, të çdo çasti, të depërtoj në çdo pjesë të labirinthit të saj, pa ndrojtjen dhe egon mospranuese të anëve të errëta, fshehur skutave të tij.
E di, që sado pak ndriçimi të bëj, sado pak sipërfaqshëm t'i shfaq, sytë e njerëzve do ndrojnë llojin e derisotëm të shikimit, truri i tyre do ndrojë përpunimin e derisotëm të mendimeve për mua.
Aah, moj ego, që më ke frenuar deri më sot t'i tregoj botës ç'përmban errësira në pjesën më të thellë të honit të subkoshiencës!
"E pse u dashka bërë kjo?", më pyet kjo botë, që aq sa do, aq dhe i trembet ndriçimit të honit njerëzor.
Do, për të patur me se të merret ditën e natën, për ta bërë mizën-buall e buallin-mizë, sipas qejfit dhe interesit të saj, por edhe s'do, sepse vetë ajo, kush e di sa hone të errëta ka dy pjesëve të trurit të saj, koshiencës dhe subkoshiencës.
Por, mos prit ndonjë çudi të madhe, moj botë, se honi im nuk të thyen kokën, as të çon rrathëve të ferrit. Ka rrathë të tjerë pastrues të shpirtit, mes ferrit e parajsës, për llojin mëkatues të tij.

Ç'më ka hipur në kokë dhe mua, që dashkam të bredh aty ku më nxe vetëm krusur e me pishtar drite në dorë? Po lere o, këtë copë shpellare të paeksplorueshme, se s'u bë qameti! Ç'kujton se do zbulosh, origjinën e prejardhjes tënde, apo ndonjë profeci të së ardhmes?
Mirë, bëj si të duash, veç kujdes kur të dalësh jashtë, se mos gëlltitesh nga goja e hapur e botës.
E dini që më qeshet me këto mendime e antimendime?
E dini, që dhe nëse nuk ekziston honi brenda meje, tani dua ta krijoj atë, vetëm për botën, për egon e saj?
Këtu po, ka vend për "sikur", pra, sikur të jem honist, si do më presë kjo botë?
Po sikur mos jem, ç'pamje do marë?
Kjo e dyta dihet, ç'pyet kot? A s'po them deri tani, që kjo botë s'më njeh për honist? Tjetër gjë sa më ka besuar deri më sot.
Sepse, kjo botë, më shumë se besimin, njeh trillimin. Jam i sigurt që dhe honizmin tim, tjetërlloj do ta besojë, pra trillojë.
Atëhere, ç'më duhet t'ja tregoj? Jo, ti s'ke ecur me këtë parim rrëfyes në jetë. Ti, pavarësisht nga trillimi i botës, i ke rrëfyer asaj aq sa i ke rrëfyer, pa çka se ajo të ka besuar sipas trillimit të saj.
Mos vetëm ty kështu?
Që në ngjizjen e saj, kjo botë ka besuar nëpërmjet trillimit. Atje i qoftë!

T'i besoj afinitetit të kësaj femre, që s'më ngjiti aq në shikim të parë? Jo nga mungesë bukurie, simpati tiparesh, formë trupore, që s'ju gjej ndonjë mangësi, por nga këndvështrimi im, apo më saktë, nga energjia shikuese që ju jap syve pa ato fushat e llojit tërheqës, ndaj çdo fenomeni në marrëdhënie pune. Aq me efekt është ky lloj shikimi, sa jam bindur që ka qënë i vërtetë ndaj realitetit ekzistues, në rastin konkret ndaj femrës. Jo se e ka shëmtuar, deformuar, por s'di pse, më ka bërë aq mospërfillës ndaj saj. Ky imunitet shqisor e trupor bashkë, më ka dhënë të drejtën moralizuese deri në mburrje, të rezistencës të mashkullitetit tim, ndaj seksit tjetër.
Kështu do kalonte dhe këtë rradhë, siç kishin kaluar të tjerat më parë, por ku paska një Trojë, u krijoka dhe një Kalë për të. Dhe Troja ime, s'do shkelë ligjin mijravjeçar të këtij dualitetit të pandashëm.
Kali shfaqet para syve si pranim i statukuosë ekzistuese në favorin tim, duke shfuqizuar kështu energjinë e tyre rezistuese.
Femra e zakonshme mbase më shumë se e zakonshme, por e kthyer në më pak të zakonshme nga sytë e truri im pak më parë, tani po merr nga magjia e Helenës, duke më rrezatuar dobësinë e Parisit.
Gjithçka po ndodh fijeve nervore të trupit, me një forcë përcjellëse, pa pikën rezistuese të asaj energjie të mëparshme imunitare. Vendin e më pak, apo të zakonshmes, po e ze e mbizakonshmja, por kursesi e mbipreferuara, që është gruaja ime.
Pres që fuqia e mbipreferencës ta shtyjë e zbresë nga mbi-ja të zakonshmen dhe çdo gjë të marë formën e të mëparshmes. Por ajo qëndron gati indiferente përballë saj, bile mospërfillëse. Dhe ka të drejtë.
Kështu ka qëndruar qysh në fillim e qysh atëhere e deri këtë çast, ka triumfuar. Këtë çast? Pse tani mos po rrezikohet triumfi dhe po ndodh humbja e parë?
Prisni, mos u nxitoni! Këtu jemi. Skutat e honit tim, tani po shfaqen. Apo filluat menjëherë trillimet për honin, duke parë vetëm një skutë të tij?
Më pak se një Paris jam unë dhe ajo më pak se një Helenë. Sepse jam më shumë Unë, që ka gruan e vet. Qoftë kështu dhe për të, të jetë më pak Helenë, duke patur Unin e saj më shumë për të shoqin.
Parisi dhe Helena janë aty, në skutën e honit tim. Fshihen e shfaqen, sa herë më gjejnë të vetëm me veten, në dobësinë e saj njerëzore.
Ditkan të zbulojnë këtë ekzistencë timen, edhe kur në krah kam gruan, edhe kur vetëm përfshihem dhe humbas trupit të saj. Gjejnë gjithmonë edhe boshësinë më të padukshme të vetes sime, për t'u bërë pjesë e lojës erotike. Mundohem t'i dëboj jashtë saj, ta boshoj atë boshësi, por vetëm për pak çaste.
Tashmë jam bërë pjesë frenuese e shtytëse e seksit, pjesë munduese e shkrehjesh mendimesh e fantazish e tij.
Pse frenuese? Pse munduese?
Sepse ndeshem me të shumtën e ndërgjegjshme e të ndjeshme të Unit tim, që s'pranon asnjë lloj mëkatimi ndaj gruas.
Por ama, diçka po më ndodh, qoftë dhe në padukshmërinë e saj.
Helenmbartësja, edhe nëse ka burrin e saj, kërkon Parismbartësin, qoftë dhe në përmasën e mjaftueshmërisë të plotësimit të tekave të saj erotike.
Pse, mos i mungon pak Paris burrit të saj?
Sa naiv!
Në çdo burrë një grua mund të gjejë mungesën për Parisin e ëndërrave e dëshirave të saj erotike, sikurse dhe burri në çdo grua, Helenën e tij të munguar.
Por kjo s'do të thotë kursesi, që sejcila palë të rendë drejt kompensimit praktik.
Palët e harmonishme në lidhjen e tyre dashurore, nuk vuajnë nga mungesa të tilla, sepse vetë harmonia bën kompensimin reciprok mes tyre. Si e qysh, e dinë vetë ata, sikurse e di dhe unë.
E di, po pse jam atëhere në këtë gjendje të mundimshme?
Sepse ja, është ai honi aty thellë, që si ato vrimat e zeza rufitëse të universit, thith pjesë të qënies sime, për t'i rufitur skutave të tij.
Dhe kjo ndodh fillimisht pa cënuar harmoninë, pa sinjalizuar gruan time, e cila cënohet, qoftë dhe fantazisht. Edhe unë, jam ende i pacënuar në masën ekzistuese të harmonisë.
Çfarë ndodh në këtë lojë paradoksesh, ku harmonia sa cënohet, aq dhe ekziston mes saj?
Ç'më vjen në mendje në ndihmë të favorshme, argumenti, krahasimi me reagimin tkurës të trurit brenda kafkës, kur kjo pëson goditje jashtë saj. Për aq sa goditja nuk depërton tej kafkës, tkurja e trurit e mbron atë nga dëmtimi. Ndryshe....
E njëjta gjë dhe me harmoninë.
........................

[mondishall]

Nga libri në shkrim, "Unë në Dy".

Fryn erë e mbarë. Anija lëviz shpejt kohën dhe koha anijen.
Kapërcej si në filma me xhiro të shpejta vitet dhe përpara më serviret turta me 35 qirinjtë e saj.
Jam bërë së dyti baba. Baba djemsh. E prisja. E parandjeja. Bile dhe emër djali i kisha gjetur para njohjes me të.
Dëshira? S'e fsheh. Një çupkë ëndërroja.
Tjetër? Jo, jo! Dy djem të na rrojnë! Një i tretë vete si shumë. Pse djalë? Sepse jam i bindur që dhe nëse e nis unë për çupkë, gruaja ma kthen për djalkë. Është i vetmi shpërblim i saj për prindët e përvëluar për djalë. Dhe tre motrat ja u shpërblyen dyfish mungesën me gjashtë nipër. E bukur dhe kjo, apo jo?
Bashkë me ardhjen e djalkës, edhe këmbëmbarësia e tij e shpejtë.
Për herë të parë dal jashtë shtetit. Unë dhe djali i madh katër vjeçar. Në fqinji jugor, sa të largët e kaq afër.
Për herë të parë!
Ç'ndjesi mosnjohjeje, ç'padurim njohjeje!
Telrrjetosja e orbitës së vendlindjes, më në fund u ça. Asgjë e tmerrshme s'po ndodh. Dielli lind e perëndon si dje, pardje, si dikur...
Toka si dje, pardje, si dikur, vazhdon rrugën planetare.
Vetëm unë dalloj për herë të parë në lëvizje tjetërlloj jetën time. Ngjaj si një trup kozmik të devijuar rrugës së vet të mëparshme, që hyn në tjetër trajektore lëvizëse.
Si ai, edhe unë lëvizja diku, dikur dhe po si ai shtyhesha e tërhiqesha brenda forcash të kundërta të një orbite të cunguar.
Tani ndjehem më i plotë në lëvizje, më i dëshiruar në njohjen e hapësirës së cilës i përkas e që ishte telrrjetosur bunkershëm.
Dua ta shtyj natën e të shtyp butonat e pultit të televizorit, pa drithërima të frikshme gishtash e shpirti.
Nuk dua të fle. Boll e kam fjetur natën time të imponuar.
Dua të ec, vetëm të ec.
Vetja më ngjan me jashtëtokësor. Më ndodh dhe e kundërta njëkohësisht.
Mundohem të struk injorancën, për të mos u bërë qesharak para njerëzve të vendit fqinj.
Provoj për herë të parë, bananen!
Nënqesh revoltshëm. S'besoni për ekzistencë të tillë nënqeshjeje? Besoj në mosbesimin tuaj. Përpiquni dhe ju si mua.
Kjo banane e pafajshme!
Mos ka qënë vallë viktimë e luftës së klasave? Ç'thua kështu?! Mos e banalizo kaq një sistem socialist. Si the, socialist? Ç'hipokrizi!
E po atëhere me siguri, moj banane, ke qënë ndonjë produkt i rrezikshëm i modës së huaj ngrënëse. Kjo "ngrënëse" sikur nuk shkon. Tjetër moda e tjetër e ngrëna.
Sa po e vras dhe unë mendjen. Diku, dikur, e ka pësuar dhe kjo banane, mbase në një çast të vazhdimësisë krijuese të teorisë marksiste-leniniste, sipas kushteve të vendlindjes sime!
E hëngra! E shijshme qënka! Nuk po ndjehem ndryshe. Çudi?! Sa qesharakësi fatkeqe e një kohe mohuese të kësaj bananeje!

[mondishall]

Nga libri në shkrim, "Unë në Dy"

........
Ndodhem në anijen odiseane, që po lundron drejt kurthit sirenor. Prapë ajo popullorçja, "Dhe të ha dhe të djeg", s'po më ndahet. Ti ze apo jo veshët me dyllë në çastin joshës të zërit të sirenave? E di ç'më pret, nëse ai zë do kapërcejë durimin dëgjimor e depërtojë aty ku është pika më e dobët e burrit. Por, e di që zënia e veshëve është shfaqje frike mospërballjeje me të vërtetën, kapërcim lehtazi i vendit të provës burrërore.
Urdhëroj veten të më lidhë fort pas direkut të anijes dhe shtoj urdhërin ndaj saj mos preket nga lutjet e mos trembet nga urdhërat e mia, në çastin perpelitës të trupit.
Dua ta kaloj torturueshëm vendin e sirenave, këtyre zërave joshës të shkatërrimit dhe vdekjes.
Vetja më shtrëngon fort e më fort litarin, që mundohem ta këpus që në çastin e parë dëgjues të zërave ndjellës. Perpelitem djersitshëm dhe ulëritshëm, duke ndjerë afrimin drejt kufirit shpërthyes të kockave e mishrave të trupit.
Truri përplaset mbështjelljes kockore të kafkës dhe gati sa nuk plas e coptohet në mijra copra. Më duket se po shpërbëhem i tëri dhe prapë shikoj, dëgjoj, marr frymë.
Bukuria magjepëse e bregut sirenor papritur kockëzohet në forma skeletesh, mbi të cilat gjuajnë djegshëm rrufe të zjarrta. Bregu shndërrohet në një varr të hapur kockash të prushëzuara. Zërat veniten dhe humbasin mes qetësisë të varrtë.
Ndjej trupin t'i kthehet normalitetit. Sirenat mbeten pazëshmërisht gojëhapur, duke u skeletosur dhe nxjerrë boshllëqeve kockore, tymra e flakë të përzhitura.
Litari i lodhur nga shtrëngesa, bie përdhe si gjarpër i ngordhur. Trupi më mbushet me ajrin e plotë të jetës.
Kap kokën me duar, vazhdoj me ballin, sytë, faqet, gojën dhe bindem për ekzistencën e plotë trupore. Ngre kokën lart dhe nuk më besohet që nga ky qiell qartësisht e pastërtisht i kulluar, u lëshuan pak më parë zjarre rrufesh skeletvrasëse.
Pyes veten për orën, ditën, muajin e vitin në të cilin ndodhem.
Përgjigja e saj fillon nga fundi, për t'u ndalur në çast nga mua.
Viti i posathënë s'ka nevojë për normalitet kohësie. Ai është vetë anormaliteti i kohës dhe vetëm si i tillë arshivohet kohës së universit. Në të njëjtën kohë arshivohet kujtesës sime, në formën e katër numurave më të shëmtuara në pamje e domethënie: 1997!
Mbijetova, Odisee! Më dëgjon?
Fatkeqësisht e fatmirësisht, çmendurisht e mendërisht, çnjerëzisht e njerëzisht!
Mbijetoj!...
Bota s'ishte plotësuar me ngopësi realitetesh të kthyera në legjendë, pa ngopësi të re legjendash të kthyera në realitet.
Realitete tragjedirash të legjendosura-legjenda tragjedirash të bëra realitet.
I mungonte kjo 1997-të. A u plotësua ngopësisht me të?
Një Zot e di! Gabim! As Zoti s'e di!

........

[mondishall]

Nga Shtëpia Botuese GLOBUS R, doli këto ditë libri im i ri me poezi, "Më foli heshtja".
Libri përmban një pjesë të krijimtarisë sime poetike(82 poezi), të periudhës maj 2008-nëntor 2009.

[Fiori]

Mondi, shume urime! Nga ato pak qe kam lexuar me kane pelqyer shume.

Plus mendoj se kete radhe dhe kapaku i librit eshte shume 'terheqes' dhe profesional. Shume njerez i gjykojne librat nga kapaku ndaj mendoj kete here ke bere pune te mire.

Me behet shume qejfi qe ka akoma njerez te cilet e vleresojne artin dhe vazhdojne te financojne botime te tilla.

Suksese,
Fiori

[pranvera bica]

Mondi!Une kam ne dore tere arsenalin tuaj ,e kam lexuar dhe te them te drejten lum per ne qe kemi ne dore krijimet tuaja,dhe lum per forumin qe do arshivoje keto thesare te forumisteve tane!Biblioteka ime eshte pasuruar mjaft me librat tuaj.Respekte dhe suksese te metejshme ju urojme familjarisht nga qyteti juaj i kalldremte!

[Çaushi]

Nga Shtëpia Botuese GLOBUS R, doli këto ditë libri im i ri me poezi, "Më foli heshtja".
Libri përmban një pjesë të krijimtarisë sime poetike(82 poezi), të periudhës maj 2008-nëntor 2009.

Pergezimet e mia i dashur Mondi, per librin e ri....

Miku im, emri Yt tani me zë vend te merituar ne letersine shqiptare, iu shtua edhe nje vler artit poetik ...iu dha edhe nje dhurate artedashesve nga Ty. ...Dhe heshtja jote flet shume ...
Ndersa mua me behet qejfi shume ...kam arsye !do pasurohet bibloteka ime edhe me nje liber me plot vlera... Pendes sate jetgjatesi...URIME MIK ...

Me respekt