Feja e të qenit dikushi

[intel inside]

Feja e të qenit dikushi

http://admirim.blogspot.com/2006/11/...t-dikushi.html
Njerëzit, ndoshta pa vetëdijen e tyre, bëhen pjesëtarë të një feje të errët, fesë së sistemit shoqëror në të cilin jetojnë. Kjo fe dëshiron t'i mësojë individët se si të bëhen "njerëz". Pra, individët që e kanë këtë kompleks mundohen që përmes një morri sjelljesh të pranohen nga shoqëria në të cilën jetojnë dhe të fitojnë një lloj autoriteti në të. Ata kanë sjellje, mënyra të të folurit dhe shprehje të fytyrës që i përshtaten mjedisit në të cilin jetojnë; gjatë çdo situate luajnë role të ndryshme. Megjithatë, mendojnë se janë duke jetuar në mënyrë jashtëzakonisht normale.

Kjo fe formon një model të njeriut që nuk është i sinqertë as ndaj vetes, një personalitet të rremë dhe artificial. Arsyeja më e madhe që kjo fe shkatërrimtare ka ndikim të madh në çdo sferë të shoqërisë është se njerëzit nuk janë të vetëdijshëm se sistemi në të cilin jetojnë është një fe. Pra, ata nuk mendojnë se duhet ta ndërrojnë atë. Mendojnë se sistemi në të cilin gjenden përbëhet nga "të vërtetat jetësore, rregullat e pandryshueshme".

Njeriu pa u larguar nga kjo "fe e të qenit njeri" nuk mund ta praktikojë Islamin. Sepse në thelb të Islamit qëndron sinqeriteti dhe natyrshmëria. Prandaj, është shumë me rëndësi që të njihet kjo fe. Për t'u larguar nga kjo, nevojitet kujdes dhe sinqeritet.

"Feja e të qenit njeri" kundër Fesë së Vërtetë

Islami përfshin të gjitha vlerat, parimet morale dhe mënyrën e jetesës së njeriut. Në Kur'an mësojmë se kur u komunikohet porosia e Zotit, pabesimtarët mbesin të lidhur me besimet e tyre të vjetra fetare:

Ata (idhujtarët) habiten, ngase u erdhi i dërguari nga mesi i tyre, mosbesimtarët thanë: "Ky është magjistar, rrenacak".
A mendon ai t'i bëjë zotat Një Zot? Vërtet, kjo është gjë shumë e çuditshme!
Paria nga mesi i tyre shkoi duke i thënë njëri-tjetrit: vazhdoni të jeni të qëndrueshëm në adhurimin e zotave tuaj, pse kjo është një gjë e kurdisur.
Ne nuk kemi dëgjuar diçka të këtillë në fenë e fundit; kjo nuk është tjetër, pos një trillim! (38:4-7)

Pra, çdo njeri ka një fe. Ata që nuk e pranojnë fenë e All-llahut, bile edhe ata që deklarohen si ateistë faktikisht janë pjesëtarë të një feje të gabuar. P.sh. Marksizmi është një ideologji dhe sistem i mendimit të cilit i përmbahen marksistët, pra, është një besim fetar. Ata që e pranojnë marksizmin i shohin ngjarjet dhe e jetojnë jetën sipas parimeve të Marksit.

Marksizmi është vetëm një shembull. Sot në botë ekzistojnë me mijëra filozofi, ideologji, sisteme të mendimit që janë thjesht besime fetare. Mirëpo, arma më e fortë që përdoret nga djalli i mallkuar për t'i larguar njerëzit nga feja e drejtë është "feja e të qenit njeri".

Të jesh njeri

"Bëhu njeri!"
"Po të ishe njeri si duhet nuk do të na ndodhnin këto gjëra!"

Këto fjali kushedi sa herë i kemi dëgjuar gjatë jetërave tona. Për ata që i përdorin këto fjali, "të qenit njeri" qëndron në rradhë të parë. Kjo nënkupton që individi të posedojë një moral, kulturë dhe mënyrë të të sjellurit që ka pranim të përgjithshëm në shoqëri dhe që manifestohet me shabllone të caktuara.

"Të jesh njeri" në sensin e mentalitetit të cekur më lartë është një koncept plotësisht i ndryshëm nga të qenit Musliman, besimi në All-llahun, morali i lartë, etj. Në këtë fe devijante nuk ka vend për moralin e përshkruar në Kur'an. Muslimani, duke i ndjekur parimet Kur'anore, qëllim të tij nuk e ka pozitën, autoritetin, pranimin e përgjithshëm në shoqëri, por qëllim final ka fitimin e kënaqësisë së All-llahut.

Thuaj: "Namazi im, kurbani im, jeta dhe vdekja ime janë thjesht për All-llahun, Zotin e botëve." (Kur'an, 6:162)

Kur të kemi këtë parasysh, ndryshojnë tërësisht marrëdhëniet e individit me personat tjerë.

Besimtari në çdo mjedis duhet ta veprojë të drejtën, të përpiqet për të fituar kënaqësinë e All-llahut. Prandaj, karakteri dhe sjellja e tij nuk ndryshojnë ndaj ngjarjeve dhe personave të ndryshëm.

Në anën tjetër, "feja e të qenit njeri", është fe e përshtatjes. Në të njeriu luan një rol të ndryshëm në çdo sferë të jetës, ka sjellje të ndryshme ndaj individëve të ndryshëm, varësisht nga interesat e tij të ngushta personale. Njerëzit përpiqen që ta fitojnë kënaqësinë e njëri-tjetrit, simpatinë e njëri-tjetrit, luftojnë për të fituar "status" në shoqëri.

1. Dhënia e sinjaleve

Ata që veprojnë sipas mentalitetit të "fesë së të qenit njeri" mundohen që ndjenjat e tyre t'ua komunikojnë të tjerëve me anë të sinjaleve dhe simboleve të ndryshme.

Përplasja e dyerve gjatë nervozizmit, shikimet me anë të cilave sinjalizohet hidhërimi, vazhdimi i rrugës pa kthyer përgjigje, etj. janë disa nga elementet e kësaj dukurie. Në vend të sinqeritetit, këta njerëz përdorin simbole dhe sinjale për të shprehur qëndrimet e tyre.

2. Mendjemadhësia dhe poshtërimi i të tjerëve

Anëtarët e "fesë së të qenit njeri, e fesë së të qenit dikushi" shpesh mundohen që të fitojnë autoritet mbi njëri-tjetrin, mundohen që palën e kundërt ta nëpërkëmbin sa më shumë. Sepse mendojnë se vetëm në këtë mënyrë mund të ngrisin pozitën e tyre.

Mundohen ta arrijnë këtë duke u paraqitur nervozë, shumë të zënë dhe të tillë që nuk mund ta durojnë asnjërin. Në "fenë e të qenit dikushi" kur flitet brenda një shoqërie merren për bazë vetëm disa persona të caktuar dhe të tjerët konsiderohen se nuk ekzistojnë fare.

Kurse, në të kundërtën, All-llahu thotë në Kuran:

Kur përshëndeteni me ndonjë përshëndetje, ju ktheni përshëndetje edhe më të mirë, ose ktheni të njëjtën. All-llahu llogarit për çdo gjë. (4:86)

3. Tërheqja e vëmendjes

Njerëzit në një shoqëri mundohen që të tërheqin vëmendjen e të tjerëve, të shfaqin praninë e tyre përmes disa sjelljeve dhe qëndrimeve artificiale, p.sh. duke u shtirë si i zënë, si i sëmurë, pa qejf apo i mërzitur, duke gabuar qëllimisht, duke bërë eksese, duke treguar për një gjë që nuk e ka parë, etj...

4. Kërkimi i përfitimeve potenciale

Një nga arsyet për josinqeritetin e personave të caktuar në marrëdhënie me të tjerët është përfitimi i tyre potencial nga ato marrëdhënie. Pjesëtarët e "fesë së të qenit dikushi" e kanë zakon që t'i duken simpatikë njerëzve që nuk i duan, që të mundohen që me çdo kusht t'ia mbushin syrin atyre, qw të tregojnë një respekt artificial ndaj prijësve, shefave të tyre, të ndryshojnë diametralisht sjelljet e tyre me ndryshimin e rrethanave, etj.

5. Lavdërimi

Në "fenë e të qenit dikushi" lavdërimi ka një rëndësi të veçantë. Për këta njerëz është shumë me rëndësi që të pëlqehen nga shoqëria e tyre. Në këtë fe njerëzit vishen, flasin, zgjedhin profesionin dhe lexojnë libra për shoqërinë e tyre. Në të gjitha veprat që i bëjnë dëshirojnë që të fitojnë simpatinë e njerëzve. P.sh. kur shkojnë në librari nuk kërkojnë një libër për temën që u pëlqen, por kërkojnë librin më të shitur. Sepse këtu qëllimi i leximit të librit nuk është dituria apo zhvillimi i personalitetit, por gjetja e gjërave që do të shërbenin si material për të folur në bisedat me shoqërinë.

Shumë njerëz kur rrisin fëmijët e tyre nuk përpiqen që ai të jetë i durueshëm, bujar, i besueshëm, i mëshirshëm, por dëshirojnë që ai të ketë cilësi me të cilat do të gjente vend në shoqëri, edhe nëse ato janë të gabuara.

Lavdërimi zakonisht është më i shprehur në ndejat e ndryshme. Njerëzit këtu flasin për sukseset e tyre, shoqërinë e tyre, japin komente të shumta në çështje të ndryshme ekonomike e politike duke dhënë përshtypje se janë ekspertë të atyre fushave, edhe pse nuk janë të tillë.

6. Pëlqimi i diturisë personale

Pjesëtarët e kësaj feje janë larg koncepteve të mendjes dhe të mprehtësisë së kuptimeve që buron nga Kur'ani. Megjithatë, këta njerëz e pëlqejnë shumë mendjen e tyre dhe e konsiderojnë veten shumë më të mençur se të tjerët. Me mendime të dëgjuara aty-këtu, me mendime të lindura dhe me ngjarje të ndryshme që kanë ndodhur gjatë jetës së tyre mendojnë se kanë marrë një përvojë të madhe. Çdokujt, në çdo rast, mundohen t'ia vërtetojnë këtë përvojë.

7. Sjellja e çekuilibruar

Është interesante se si njerëz me personalitet normal bëjnë sjellje të çekuilibruara. Këtë e bëjnë ngase me këtë do të fitojnë simpatinë e shoqërisë në të cilën jetojnë. Këtu mund të hyjë edhe rrezikimi i jetës. Posaçërisht të rinjtë, për t'u treguar para shokëve të tyre, bëjnë shfaqje të guximit të marrë. I ngasin veturat shumë shpejt. Me këtë rrezikojnë jetën e tyre dhe të të tjerëve.

8. Mospëlqimi

Ata që dëshirojnë të japin një përshtypje se çdo gjë në mjedisin e tyre është më e mira, karakterizohen me mospëlqimin e gjërave. Edhe nëse u pëlqen diçka, nuk e shprehin këtë në mënyrë të hapur. P.sh. kur e vizitojnë një restorant, edhe nëse asnjëherë gjatë jetës së tyre nuk kanë parë një luks të tillw, gjejnë arsye për të kritikuar negativisht ushqimet apo dekorimin e tij.
bazuar në veprën e Harun Yahya : "Adamlik Dini"