Pse Veriu dhe Jugu votojnë ndryshe?

[Korcar-L1]

Nuk eshte puna vetem ne te qenit bastion i nje ose tjetres parti.
P.sh Ne qytetin e korces kane fituar si PD ashtu dhe PS, pra nuk do te thote qe eshte bastion e ndonjers parti. Te te qenit bastion per mua do te thote te jesh injorant, mos kesh mendimin tend dhe te jesh si puna e robotit qe ndjek vetem udhezime. Varianti i favorizimit bie sepse nuk mund te favorizosh nje popullsi te tere por vecse individe.

[Ingenuous]

Nuk eshte puna vetem ne te qenit bastion i nje ose tjetres parti.
P.sh Ne qytetin e korces kane fituar si PD ashtu dhe PS, pra nuk do te thote qe eshte bastion e ndonjers parti. Te te qenit bastion per mua do te thote te jesh injorant, mos kesh mendimin tend dhe te jesh si puna e robotit qe ndjek vetem udhezime. Varianti i favorizimit bie sepse nuk mund te favorizosh nje popullsi te tere por vecse individe.

P.S Mbase u shpreha gabim, se shikoj se fjala "bastion" u kuptua ndryshe nga ajo qe une doja te shprehja.
Ndajme te njejtin mendim.

Gjithe te Mirat,
ingenuous.

[Korcar-L1]

P.S Mbase u shpreha gabim, se shikoj se fjala "bastion" u kuptua ndryshe nga ajo qe une doja te shprehja.
Ndajme te njejtin mendim.

Gjithe te Mirat,
ingenuous.

Nuk ishte si kunderpergjigje e postimit tend Thjesht desha te jepja nje mendim lidhur me "bastionet" ne shkalle te gjere. Ne nje kendveshtrim te ngushte keto bastione jane thjesht nje grupim militantesh te cilet per arsye perfitimi perkrahin nje parti ose nje tjeter. Nuk ka te beje fare me ideologjine qe shtron programi i nje partie , besoj se dhe shumica e deputeteve te partive te ndryshme as qe e kane lexuar ndonjehere programin e tyre. Pra me pak fjale jane interesat personale qe krijone keto bastione. Keto interesa kur jane ne favor te njeres pale, llogjika te shpie se pala tjeter nuk eshte e kenaqur. Pra kjo ndodh si ne veri ashtu dhe ne jug dhe kjo shpie ne nje larmi afrimiteti perkundrejt partive te ndryshme pa mare parasysh nese jane te majta apo te djathta.

Shendet !
Korcar-L1

[MICHI]

Po qe kane faj per rracizehem krahinor kane tosi edhe edi ata benin deklarata te pa pergjgjeshme neper fushata edhe tv. Adolfi e ke gabim se sales nuk i intereson ndarja krahinore, nuk eshte fatosi ai qe takon sllobodanin neper detra takime sekrete.

[Xhuxh Xhumaku]

Sheklli, 19-01-2007

A duhet të votoj?
Nga Evis Plaku

Nëse kushdo politikan, madje edhe ata që më pak nga të gjithë janë në dijeni të pisllëqeve që çdo ditë ndodhin, do të frymëzohej nga britma e shenjtë: "Vdis Samson bashkë me të gjithë filistenjtë", atëherë nuk do të shembeshin vetëm themelet, por të gjithë tempujt me radhë, njëri pas tjetrit, pa më të voglin hezitim, do të thërrmoheshin sa hap e mbyll sytë. Po sikundër kjo nuk ndodh, sepse me sa duket, politikanët tanë kanë kohë që nuk shkojnë në kishë, atëherë ne na duhet që çdo ditë të gjejmë guximin e mjaftueshëm, për të mos shpërthyer në dënesë. Nëse do ta quaja fatale për të ardhmen tonë këtë lloj politike që del nga ne, por që vetëm ne nuk na shërben, atëherë unë përgjysmë po bëj shaka.

Ne jetojmë në një vend ku politika është bërë si buka jonë e përditshme, ajo zëvendëson teatrin, me gjithë tragjizmin dhe komizmin e tij, madje ajo ka nisur të zëvendësojë edhe fenë, sepse është e mistershme dhe hierarkike si ajo. Veçse, për ta bërë të plotë metamorfozën i duhet edhe një dozë, madje jo e vogël, vërtetësie. Kur them se është bërë si buka jonë e përditshme, e kam fjalën edhe për më shumë se sa kaq nga sa përmenda! Ne e shohim fare qartë se në çdo garë, polemikë, ballafaqim e matje forcash, mjeti i parë që përdoret si arma më e fortë, është përbuzja, denigrimi, linçimi moral, kryqëzimi sa më i ethshëm i kundërshtarit.

Në spektrin politik, dallohet një tendencë për të krijuar klane apo grupime "të privilegjuarish" ku solidariteti dhe bashkëpunimi, e shumta shtrihet vetëm brenda klanit dhe për interesa të tij. Kushedi sa herë i kemi parë ato pamje, të cilat na provojnë se ata që na drejtojnë janë të zhveshur nga shumë virtyte, e mbi të gjitha nga dinjiteti njerëzor. Ndaj, në këtë vend plot me kujtime të hidhura, mendja, zemra dhe shpirti, ndjejnë një nevojë të tmerrshme për qetësi. Qetësi, që të mund të kujtohen dhe reflektojnë. Qetësi, në të cilën të përpiqen t'i japin një kuptim të gjitha kujtimeve që vërshojnë. Qetësi, sepse nuk ka fjalë mjaftueshmërisht të forta për të shprehur këtë bezdi, mërzi, ankth, dyshim, dëshirë për të ikur larg gjithë kësaj katrahure, e megjithatë pamundësi morale për të braktisur barkën që mbytet. Kështu ndjehemi të gjithë në këtë prag zgjedhjesh.

Të rraskapitur nga një politikë që nuk na përket dhe që i stimulon impulset tona për të ikur tutje, për t'i qëndruar sa më larg gjithë kësaj zhurme të mërzitshme, dhe asgjë tjetër përveç kësaj. E megjithatë në të njëjtën kohë kemi edhe obligimin moral, që si një kapiten fisnik, të mos e braktisim barkën, sepse kjo zhurmë e përgjithshme na shtyn edhe më shumë për të ngritur kokën, si për të thënë. Ja, unë jam këtu, unë mendoj, unë flas, unë votoj, unë zgjedh, unë vendos!

Në njëfarë mënyre, e gjithë ajo që ne kërkojmë nga qeveria dhe qeverisja, është pak a shumë si nënshkrimi i një çek-u. Kur arkitektët e kësaj demokracie që ne kemi, shkruan të mrekullueshmet fjalë të Kushtetutës së Shtetit Shqiptar, ata në fakt ishin duke nënshkruar një premtim solemn, sipas të cilit, "çdo shqiptari do t'i garantohej e drejta për të jetuar, do t'i garantoheshin shanse të barabarta për të punuar, do t'i garantohej e drejta për të mos u endur përjetësisht nëpër zyra burokratësh...".

Është e qartë, që sot Shqipëria është shumë larg këtij premtimi. Në vend që të gjithë të nderonin këtë premtim të shenjtë, shumicës prej nesh, sot, i duket sikur po merr një çek fals dhe të zhvleftësuar, në të cilin duket sikur është shkruar: "Fonde të pamjaftueshme''. Kjo është alibia që dëgjojmë çdo ditë dhe kudo. Fonde të pamjaftueshme për të rritur qoftë edhe me një grimë pensionet, fonde të pamjaftueshme për të shtuar një kompjuter nëpër shkolla, fonde të pamjaftueshme për të shtuar një pajisje të domosdoshme në spitale, për të mos folur pastaj për pamjaftueshmërinë mesjetare, rrëqethëse deri në shkatërrim, të dritave dhe ujit. Çdo ditë, ne e shikojmë të na përplaset në fytyrë ky çek ëndërrvrasës.

Por ne refuzojmë të besojmë farsën. Ne refuzojmë ta besojmë, sepse këtu bëhet fjalë për mirëqenien tonë, për sigurinë e së ardhmes tonë, për shpresën dhe jetën tonë. Në refuzojmë të besojmë në pamjaftueshmërinë e fondeve, sepse në mesin tonë, në mesin e atyre që kërkojnë më shumë, ka njerëz nga të gjitha llojet dhe profesionet, të cilët shpërfillen si të ishin një hiç. Ndaj, jeta jonë na duket si një eksperiment i braktisur.

Çdo ditë politikanët nuk na e kursejnë paradën e tyre, tashmë monotone dhe të mërzitshme. Lëshojnë mbi ne një shi të rrëmbyer premtimesh, që vijnë të fryra, bindëse, të pakundërshtueshme. Por vetëm në dukje ama! Dhe pastaj një lloj pëlhure ngushëlluese na mbështjell të gjithëve, është si puna e një lotarie, ku të gjithë numrat janë fitues dhe ku secili gjen të drejtën e vet personale, fitoren e vet personale, hakmarrjen e vet personale.

Në këtë katrahurë të përgjithshme, sfida jonë e madhe, e përbashkët në botën moderne, është padyshim krijimi i një heroi të ri, i një përkthyesi të palodhur të heshtjes njerëzore, të cilit nuk i rëndojnë reminishencat e një bote të ndyrë, ku kulti i parasë dhe gjëra të ngjashme me të, të bëjnë të blasfemosh pa më të voglën shenjë pendese, kundrejt vlerave dhe parimeve morale, që në fakt duhet të jenë shtyllat në të cilat ne duhet të ngrihemi.

Por, a thua të mund ta gjejmë një hero të tillë, apo edhe atë duhet t'ua zhvatim miteve dhe legjendave!