Engjejt e vegjel (roman)

[Deivi Taka]

Ketu do te mund te lexoni disa pjese nga libri im i pare. Eshte nje roman fantastiko-shkencor per femije. Shpresoj t'ju pelqeje. Pres reagimet tuaja.

[Deivi Taka]

Pjese nga Kapitulli 1 - Dasma

Dëgjova në heshtje e mjaft i interesuar të gjitha ato që tregoi babi e dukej sikur filloi të më pëlqente kjo gjë. Kur babi mbaroi, për një çast të shkurtër m’u duk sikur i kisha kuptuar që të gjitha, sikur historia e ngatërruar e lindjes sime më kishte dhënë të gjitha përgjigjet që kërkoja. Për një çast të shkurtër, ku u ndjeva pa masë i ditur, e kupova se pse babi nuk më linte të lëvizja nga shtëpia në ditë furtune, e kuptova se pse ai vinte shpejt nga puna duke thënë se në shi nuk shkonte njeri me taksi, kur në ditë shiu, - dhe këtë e kuptova vetëm në atë çastin e shkurtër - njerëzit duhet të kërkonin më shumë të lëviznin me taksi. Dhe pastaj është ajo puna e gjyshes. Që prej asaj dite, ajo nuk më thërriste në emër, por më thoshte “zemër” ose “shpirt”. Ishte ky burimi i mllefit tim, por vetëm tani e kisha kuptuar se pse gjyshja, që duhej të ishte e mbushur me dashuri të pafundme për mua, nuk ma kishte përmendur asnjë herë emrin. Puna ishte se unë, edhe kur nuk e dija se pse ndodhte kjo, sillesha në të njëjtën mënyrë, si ta kisha në mendje këtë shpjegim, por nuk dija t’ia lexoja vetes.
Babi nuk e harroi aq lehtë atë ëndërr, nuk ishte një mankth i thjeshtë që ikte me natën. E mbante mend deri në detaje atë që ndodhi atë ditë. Ai përpiqej të ishte i arsyeshëm, sidomos pas bashkëbisedimit të pakëndshëm me gjyshen, por asnjë gjë nuk arrinte ta çonte në një përfundim të pranueshëm logjikisht. Fluturonte larg me hamendje nga më të ndryshmet, përpiqej në mënyrë të dëshpëruar të bënte lidhjen e ngjarjeve, por gjithmonë fitonte një vrimë në ujë.
- E di, - theu heshtjen i pari, - i ngjan shumë! Je i vetmi në familje me flokë të zeza, i ke marrë nga nëna jote!
Mua m’u mbushën sytë me lotë krenarie. U mbështolla në kraharorin e tij dhe të dy filluam të shtrëngonim njeri-tjetrin për t’u ngushëlluar.
E ndjera ime më, tashmë bënte dhjetë vite që kishte vdekur. Familja që la pas u helmua në zemër nga humbja e tmerrshme që u ndodhi, sidomos motrat, që ishin të mëdha mjaftueshëm për të kuptuar e për t’ia ndjerë mungesën. Babi, Anxhelina, Pamela, e kur u rrita fillova edhe unë, ndjenim një boshllëk që nuk gjenim si ta mbushnim. Vuajtëm çdo ditë të atyre dhjetë viteve. Na mungonte dashuria e saj, neve na mungonte një nënë e babit një grua. Nuk dilnin fotografitë për të ndjerë ngrohtësinë e saj, nuk mjaftonte vetpërmbajtja për të marrë një puthje në ballë e një bekim prej nëne. Gjithçka do të ishte ndryshe nëse ajo nuk do të kishte vdekur, ndoshta dhe gjithë kjo mesele nuk do të kishte nisur.

[mondishall]

Duke uruar per librin e ri, pa mundur te jap mendim per te pa e lexuar teresisht, meqe e keni udhes per botim, nisur nga pjesa e lexuar ketu, them qe t'i besh pak nderhyrje ne perdorimi me tepri i fjaleve te panevojshme, pasi nenkuptohen. Konkretisht: "për një çast të shkurtër ", permendet tre here brenda dy frazave ngjitur. Vec kesaj them qe dhe mbiemri "e shkurter" eshte i tepert, pasi casti e nenkupton kohen e shkurter.
Mbase redaktimi e zgjidh kete tepri fjalesh e frazash, qe rendojne rrjedhshmerine dhe saktesine ne lexim.
Miqesisht, Mondi.

[Deivi Taka]

Mondi, eshte i drejte mendimi yt per perseritjen e asaj shprehjeje, por ne fakt e kam bere qellimisht per te terhequr vemendjen se gjithcka ndodhi ne ate moment, mund te kishte ndodhur dhe me pare, por ndodhi vetem ate moment. Besoj se do te ishte me e qarte po te ishte me e plote.
Te faleminderit.

[Nete]

Ketu do te mund te lexoni disa pjese nga libri im i pare. Eshte nje roman fantastiko-shkencor per femije. Shpresoj t'ju pelqeje. Pres reagimet tuaja.

Me pelqeu shume,suksese te metejshme.

[Deivi Taka]

Faleminderit!

[mondishall]

Mondi, eshte i drejte mendimi yt per perseritjen e asaj shprehjeje, por ne fakt e kam bere qellimisht per te terhequr vemendjen se gjithcka ndodhi ne ate moment, mund te kishte ndodhur dhe me pare, por ndodhi vetem ate moment. Besoj se do te ishte me e qarte po te ishte me e plote.
Te faleminderit.

E kuptoj qellimin, bile mund te perseritet dhe disa here dicka ne funksion te efektit domethenes, por edhe pse e rilexova me kete sy, ne kete rast ky efekt demtohet konkretisht tek hera e dyte, pra mund te lesh heren e pare dhe te trete. Duke qene dhe poet, duhet ta ndjesh me shume forcen perseritese te fjales, sikurse dhe dobesine e saj aty ku nuk duhet. Ne proze, kur je mes magjise se krijimit, vjen vetvetiu meshimi apo jo i nje mendimi, gje qe e ben me te besueshme dhe te fuqishme ate, me shume se venia e nje qellimi. Qellimi eshte idea, realizimi ndjek pastaj magjine krijuese. Besoj se mirkuptohemi, ne te mire te krijimtarise.

[Deivi Taka]

Patjeter qe mirekuptohemi Mondi, jam i hapur dhe ndaj kritikave a ndaj keshillave. Te falenderoj, e vleresoj mendimin tend.

[Deivi Taka]

Pjese nga Kapitulli 3 - Fjalet e gabuara

Kur dëgjova ato fjalë nga ai, nuk është se i besova dhe aq, madje ato më trembën dhe vetëm një rrugë gjeta për të shpëtuar. Hodha pirunin në lavaman e ia krisa vrapit. Dola nga kuzhina, hapa derën e jashtme me xham dhe u gjenda në oborr.
- Oh, dreqin! - thashë i tmerruar kur pash se reja ishte aty, edhe pse nuk e kisha idenë se si e bënte.
Ia mbatha përsëri. Deriçkën e vogël e kapërceva pa problem dhe fillova të vrapoja në rrugën që babi merrte gjithmonë për në punë. Nuk e dija se nga shkonte më tej, por fillova të kthehesha me hamendje. Kthehesha sa në të majtë e në të djathë, duke shpresuar se reja do t’i humbiste gjurmët. Nuk e dija se ku isha, thjesht vrapoja duke marrë frymë me zor. U futa nëpër ca rrugica dhe pastaj dola prapë në rrugë kryesore. Kur fillova të lodhesha aq sa të mos vrapoja dot më, për fatin tim thuajse të mirë, në rrugë pash dikë të njohur.
Ishte një djalë i klasës sime dhe nuk është se më hahej shumë muhabeti, megjithatë, ai ishte shpëtimi im i vetëm.
- Klajdi! - e thirra i rraskapitur duke iu afruar me hapa të mëdhenj. - Klajdi, më duhet ndihma jote.
- Çfarë ke? - u habit tjetri.
- Po... pp... po më ndjek... ai... diçka!
- Çfarë po thua? - pyeti pa kuptuar gjë.
- Reja... reja e kuqe. Më ndjek ngado, më del në ëndrra.
- Dhe? Ëndrra janë! - vazhdoi të mos kuptonte dhe unë nuk dija si t’ia shpjegoja.
- Tani më doli vërtetë... është i kuq... Familja ime nuk është në shtëpi, nuk e di se ç’mund t’u ketë bërë. Forca, Klajdi, më duhet ndihma jote!
Klajdit i erdhi keq dhe filloi të më besonte. Ia lexoja në fytyrë atë shprehjen e tij të dhemshurisë dhe unë u përpoqa ta bindja me fytyrën time të dëshpëruar. Do të ishte mirë të kisha vazhduar ta bindja me fytyrën, sepse ajo që thashë më pas i prishi të gjitha.
- Erdhi nga dritarja... e kaloi tejpërtej. Më thotë se është ëngjëll, Klajdi. Është kokë e këmbë i kuq.
- Ëngjëll i kuq?! - shqeu sytë.
Ishte në mëdyshje.
- Po. - i thashë.
- Ho, prit sa t’ia them Xhesjonit këtë! - ndërroi krejtësisht fytyrë dhe unë i humba të gjitha shpresat se ai do të më ndihmonte. - Kishte të drejtë ai kur thoshte se ti je i çuditshëm. Ha, ëngjëll i kuq! - qeshi dhe iku.
Ngela në mes të rrugës me shpresa të dërrmuara. Sa kisha normalizuar frymëmarrjen, kur pashë në fund të rrugës se sapo u shfaq reja e kuqe.
- Oh, dreqin! - thashë e ia mbatha.
Fillova të hyja prapë nëpër rrugica të ngushta që nuk i njihja, pa patur frikë se mund të humbja, jo se kjo nuk mund të ndodhte. Hyja sa andej-këtej dhe ndonjëherë ktheja kokën pas për të parë nëse reja vazhdonte të më ndiqte. Por ndodhi më e keqja: hyra në rrugë pa krye. Nuk dija nga t’ia mbaja, isha rrethuar anash nga muret e dy shtëpive dhe para nga një gardh i lartë me dërrasa. Kisha frikë të kthehesha pas, ndërsa në gardh nuk dija të kacavirresha. Ktheva kokën dhe pashë renë e kuqe që më bllokoi rrugën e vetme të daljes. U tmerrova. Fillova të ikja mbrapsht deri sa u ngjesha pas gardhit.
- Çfarë do prej meje? - e pyeta gati në të qarë.

[Deivi Taka]

Pjese nga Kapitulli 6 - Ne shkolle

Hapa sytë me frikë se mos më jepnin ndonjë grusht pa mendje, por aty nuk kishte njeri, isha i vetëm përballë portës së shkollës.
- Ja ku është! – dëgjova Brikenn nga pas. U ktheva dhe pashë se që të pestë rrinin të habitur si të kishin parë ndonjë fantazmë. Pastaj, si dreqin dola aty?!
Sikur s’dilte habia, Xhesjon më kapi për fyti dhe më ngjeshi pas hekurave të portës.
- Çfarë ishte ajo, Mei?
- Kush? S’mora vesh çfarë ndodhi! Nuk e pe që i kisha sytë të mbyllur?
- E pashë, Mei, prandaj po të të pyes: çfarë bëre kur mbylle sytë dhe vure gishtat në kokë?
- Nuk e di!
- Dëgjo, Mei, - tha, - nëse më thua se si e bëre atë gjënë, ndoshta do të të fal për atë punën e vëllait!
- Do që të them të vërtetën? – pyeta ndërkohë që katër ndihmësat shqyenin veshët për të dëgjuar qoftë edhe një fjalë nga ato që do të thoja.
- Sigurisht që dua të vërtetën!
- Nuk e kam idenë!
Kujtoja se do të më linte, por u gabova: Xhesjon ma shtrëngoi fytin akoma më fort.
- Më lër, Xhesjon!
- Jo!
- Po më merr frymën!
- Nuk do të jetë një problem për ty kur arrin të bësh gjëra të tilla, si... të zhdukesh!
- Xhesjon, ta thashë që nuk e di se çfarë kam bërë, nuk mora vesh gjë!
- Më thuaj sekretin “mjeshtër”!
- Nuk e di, Xhesjon! Tani më lër!
- Përndryshe? Hë, çfarë do të më bësh?
- Asgjë! – thashë duke marrë frymë me zor.
- Oh, ti do të bësh diçka, unë e di!
- Çfarë?
- Nuk e di saktësisht, por e di që nuk do të rrish duarkryq! Nëse unë të lë ti do më kthehesh!
- Jo, Xhesjon, por më lër! – thashë dëshpërimisht, por ai nuk më la. Vazhdonte të mendonte se mund t’i bëja ndonjë gjë.
Isha i mërzitur dhe po më merrej fryma, kështu që e vetmja mundësi që kisha - duke parë se Xhesjon nuk kishte ndërmend të më lëshonte - ishte ta goditja. Duke e mbajtur dorën të hapur, e shtyta, por nuk ndodhi ajo që do të doja. Sikur ta kisha shtytur me një forcë të jashtëzakonshme, Xhesjon u hodh në ajër siç më hodhi mua Abadon dhe Zakrielin Redi. Kjo që sapo kisha bërë, ishte një nga ato që do të më mësonte Redi, por unë nuk e kisha as idenë më të vogël se si ia kisha dalë mbanë.