Islami: LSI kërkon shkatërrimin dhe rrudhjen e PSSH

[Albo]

Nga Kastriot Islami

1 - LSI kerkon shkaterrimin e PSSH

LSI trashegon tiparet me negative te PSSH. LSI njekohesisht funksionon si nje ndermarrje me mungese te plote transparence financiare. Per rrjedhoje drejtimi i saj eshte autoritar. Ngritja e shpejte dhe e pamerituar politike e lidereve te saj kryesore gjate qeverisjeve te PSSH dhe pasurimi i dyshimte financiar i disa prej tyre percaktoi synimet e tyre per te uzurpuar PSSH ose ne rast te kundert per tu larguar me synimin e shkaterrimit te PSSH. Zgjedhjet e tre korrikut treguan jo vetem synimin e saj, por edhe fuqine financiare mbeshtetese per realizimin e ketij synimi. Gjithcka ne kete parti, nga drejtimi e deri tek pazaret sa majtas-djathtas, jane ne funksion te shkaterrimit te PSSH, sepse keshtu mendohet te kthehen ne forcen kryesore qe drejton te majten.

2 - Strategjia e LSI per rrudhjen e PSSH

LSI ka per objektiv vetem shkaterrimin dhe rrudhjen e PSSH dhe me tej krijimin e nje partneriteti ku e “fuqishmja LSI” dominon te “voglen dhe te vjetren PSSH”. Kjo strategji e aplikuar me egersi me 3 korrik ka vazhduar te shfaqet ne forma te ndryshme edhe gjate 15 muajve te fundit. Taktikat e “bashkepunimit tinzar me PD” apo “presionet ndaj lidershipit te PSSH” deri tek sjelljet “toleruese” per perfitime maksimale brenda te majtes. Ne aplikimin e kesaj strategjie, LSI eshte munduar permes krijimit te marredhenieve te acaruara te PSSH me aleatet e tjere te fitoje statusin e marredhenieve te favorizuara me PSSH per ta pasur me tej me te lehte shkaterrimin e tyre dhe goditjen e PSSH se bashku me aleatet tashme te merzitur.

3 - LSI demton imazhin e se majtes

“Kapercimi dhe thyerja e tavolinave ne Kuvend” i liderit te LSI-se, thjesht per te garantuar anetarin e KQZ per LSI, ishte nje demtim i imazhit te se majtes ne teresi, per te cilen PSSH do te duhej te kishte mbajtur qendrim tjeter denues. Lojerat per te futur ne bllokim procesin e pergatitjes se zgjedhjeve dhe me tej pazaret e fshehta per te zhbllokuar gjoja situaten, te njohura nga publiku shqiptar dhe faktori nderkombetar, mbajne kryesisht vulen e LSI-se, duke prishur edhe imazhin e te gjithe se majtes. Ndonese tinezisht drejtues te LSI perpiqen te shfaqen se ky bllokim ka ardhur nga PSSH dhe lideri i saj. Mbajtja peng aktualisht e marreveshjes se partive te koalicionit per percaktimin e kandidateve te perbashket te se majtes nga sjellja e papergjegjshme e LSI-se, presionet verbale te hapura ne media dhe artikujt e fshehte dhe sms kercenuese per negociatoret e PSSH, jane tiparet karakteristike te sjelljeve “negociuese” te LSI-se.

4 - Kerkesat tinzare te LSI per zgjedhjet vendore

LSI nuk eshte e interesuar per te fituar asnje kryetar te njesive vendore per te majten, por thjesht per te prishur te gjithe bastionet e PSSH. Ajo kerkon te rrise rezultatin e saj relativ ne proporcional, jo nepermjet rritjes se rezultatit te saj, i cili eshte ulur ndjeshem nga 3 korriku deri ne kufijte e tre perqindeshit, por ne kurriz te shkaterrimit dhe rrudhjes se PSSH. Per kete qellim edhe marreveshjet me komisioneret kundershtare jane organizuar per te arritur kete qellim, keshtu ndodhi edhe me tre korrik. LSI ka bere planet per keto zgjedhje, qe me te gjithe menyrat, nga marreveshjet e fshehta me kundershtaret e PSSH e deri tek manipulimet me komisioneret, te siguroje nje rezultat deri ne 20 perqind. Dhe njekohesisht te ule PSSH deri ne 25 perqind. Ky nuk eshte nje objektiv qe kerkon te arrihet ndershmerisht, por me hile e tinezisht.

5 – Marreveshja, pazar i deshtuar dhe jofunksional

Ne negociata, LSI ka qene brutale. Ka qene e pasinqerte dhe tinzare. Kerkesat e saj per te marre bastionet e fituara nga PSSH me tre korrik 2005, kur PSSH kishte perballe te djathten e LSI-ne dhe marredhenie te paqarta me aleatet, jane thjesht pjese e strategjise se saj per te goditur pikat e forta te PSSH. Marredheniet e PSSH me LSI jane te tensionuara gjate te gjithe linjes vertikale per shkak te sjelljeve tinzare te drejtuesve te LSI ne qender e ne nivel lokal. Negociatat e fundit, pavaresisht rezultatit qe mund te arrihet, do te jene te deshtuara ne terren. Marredheniet e PSSH me LSI nuk jane dhe nuk mund te jene funksionale per faj te LSI, nderkohe qe PSSH ka treguar ne shumicen e rasteve tolerance maksimale deri ne naivitet. Vleresoj se ne me shume se 90 perqind te zonave ku kandidati per kryetar i njesise vendore do te jete i LSI-se, humbja eshte me probabilitet te larte e sigurt. Po keshtu bashkepunimi i komisionereve te LSI-se ne shumicen e rasteve do te jete problematik me komisioneret e PSSH, ata do te tentojne te merren vesh me komisioneret kundershtare kunder interesave te PSSH.

6 - Kujdes PSSH: LSI po sillet me keq se me 3 korrik 2005

Pavaresisht vendimmarrjes se PSSH per marredheniet me LSI, te gjithe kandidatet dhe strukturat e partise ne terren duhet te pergatiten per te perballuar nje tre korrik te dyte me 18 shkurt. Efektet do te jene me negative se me tre korrik, sepse per shume votues ende nuk eshte e qarte nese jemi se bashku apo jo, ne se marredheniet jane te sinqerta apo tinzare. Drejtuesit e LSI ne qender dhe nivel lokal jane te qarte ne synimet e tyre shkaterrimtare te PSSH. PSSH nuk eshte e pergatitur per t’u mbrojtur, sepse orientimet kane qene per marredhenie te sinqerta, duke rene keshtu ne ambiguitet e naivitet te papranueshem. Bile PSSH ne nivel lokal dhe kandidatet e saj dinjitoze, sidomos ne zonat bastione duhet te gjejne te gjithe menyrat per shmangur humbjen dhe siguruar fitoren e veshtire si me tre korrik 2005. Eshte me e mire nje fitore ne zonat bastione, duke iu mos bindur pazarit me LSI sesa renia ne plogeshti e pranimi pa kushte e deshtimit, duke respektuar pazarin jofunksional.

Korrieri

[Albo]

Thellimi i krizës në PS

Prof.dr. Kastriot Islami

Gjithçka më poshtë nuk ka lidhje me PS të Shqipërisë, por me zgjedhjet presidenciale në Francë dhe më konkretisht me kandidaten socialiste Segolene Ruajal. Por mesazhi i ardhur nga këto zgjedhje në Francë, ndonëse larg nga vendi ynë si nga pikëpamja e kontekstit, ashtu edhe e nivelit të zhvillimit demokratik, vlerësoj se është i rëndësishëm dhe jo i pakuptimtë, aq më tepër për socialistët shqiptarë që janë të angazhuar në një reformim në funksion të fitores së zgjedhjeve të ardhshme parlamentare Kanditati socialist i rrezikuar... Segolene Ruajal, një grua 54 vjeç, me eksperiencë relativisht modeste politike në jetën politike franceze...u paraqit nga media dhe sondazhet e opinionit favorite për postin e Presidentit në zgjedhjet 2007 në Francë. Kishte edhe skeptikë që e paraqitën kandidaten e re socialiste produkt të parafabrikuar mediatik dhe me shanse të ulëta për të arritur me sukses finishin. Politikania grua që ka tentuar deri tani të artikulonte ide të reja dhe kryesisht me pamjen e saj simpatike arriti suksesin maksimal kur doli fituese brenda partisë së saj në përballjen me dy “elefantët”, Lorent Fabius, ish-kryeministri më i ri i Francës dhe Domenik Stros Kahn, profesori socialdemokrat i socialistëve, ndërkohë që ishkandidati për president Zhospë u tërhoq nga gara brenda Partisë Socialiste për mungesë konsensusi ndaj kandidaturës së tij. Nga momenti kur fushata u përqendrua në diskutimin e temave të rëndësishme ku do të vlerësohej nga publiku kapaciteti i kandidatëve në funksion të arritjes së postit të Presidentit të Republikës, sondazhet kanë filluar të japin shifra gjithnjë në ulje për kandidaten socialiste Segolen Ruajal. Kurse tani pak javë para zgjedhjeve, sondazhet tregojnë një situatë shqetësuese për kandidaten socialiste. Ajo po humbet çdo ditë pikë në sondazhet e opinionit deri në shifra të rrezikshme në atë masë, sa që Segolene Ruajal të mos arrijë të kualifikohet për në raundin e dytë dhe beteja finale të zhvillohet midis dy të djathtëve, konservatorit Nikolas Sarkozi dhe centristit Fransua Bajru. Kështu ndodhi edhe në vitin 2002 kur kandidati socialist Lionel Zhospë u eliminua dhe beteja u zhvillua më tej midis Zhak Shirak dhe kandidatin të esktremit të djathtë Lë Pen.

Dëmtimi i identitetit socialist...
Disa nga analistët shpjegojnë se kjo situatë vjen kryesisht nga kapaciteti i prezantuar i kandidates Segolen, por edhe mungesës së bashkimit real të socialistëve dhe brenda së majtës gjatë këtyre. Ndonëse me prejardhje socialiste, ajo nuk perceptohet si përfaqësuese e identitetit të së majtës. Shumë votues të qendrës së majtë e kanë më të lehtë ti afrohen kandidatit liberal Bajru kurse shumë votues të ekstremit të majtë ti abstenojnë ose të shkojnë tek kandidatët e ekstremit të majtë që ende nuk bashkohen me Segolen Ruajal. Bile ka ndodhur që për shkak të perceptimit për humbjen e identitetit të majtë dhe mungesë së bashkimit real të kandidatëve të së majtës, shifra e votave e fituara nga të gjithë kandidatët e majtë të jetë më e ulëta në historinë moderne të Francës. Personazhet e fuqishëm socialistë, merren rrallë prej saj në fushatë, vetëm kur ajo ndjehet keq nga publikimi i vlerave të ulëta të sondazheve. Fushata e saj mbetet kryesisht mediatike dhe temat e mëdha perceptohen të trajtuara nga votuesit e majtë jashtë ose larg interesave të tyre. Prapa gjithë kësaj analize ka diçka më të thellë. Bile tek shumë votues të majtë po krijohet çdo ditë bindja se humbja e kandidates socialiste do të ishte më efikase për të mundur në turin e dytë kandidatin konservator Sarkozi, që është edhe kundërshtari kryesor, përmes lejimit të liberalit në raundin e dytë të cilin sondazhet e nxjerrin fitues. Kjo gjë mund të krijonte mundësinë e një qeverie të përbashkët midis liberalëve dhe socialistëve pas zgjedhjeve që do të zhvillohen pas zgjedhjeve për presidentin.

Mesazhi për socialistët e thjeshtë...
Një nga ish anëtarët aktivë të ekipit elektoral të kandidates socialiste Erik Beson ka dhënë dorëheqjen. Dhe në një intervistë në revistën “Parisien” të datës 21 mars 2007 ka deklaruar se “Segolen Ruajal, si kandidate për president, ishte produkt i krizës në PSF dhe ajo me mënyrën e saj po e thellon atë”. Ndërkohë që arsyeja e vërtetë e dorëheqjes lidhet me akuzën që ai drejton ndaj kandidates socialiste Ruajal për “ushtrim të pushtetit autoritar dhe personal”. Sipas Erik Beson, edhe kryetari i PSF Fransua Holand, njëkohësisht bashkëjetuesi me të cilin bashkëndajnë katër fëmijë, “nuk dinte asgjë paraprakisht deri në momentin kur ajo në 11 shkurt 2007 paraqiste 100 pikat e Paktit Presidencial”, duke praktikuar një “hiperpresidencializëm para zgjedhjes së saj”.
Ish-anëtari i ekipit të saj elektoral shton se kandidatja socialiste “ka një marrëdhënie të pasuportueshme dhe të pahijshme me Partinë Socialiste. Kur sondazhet japin shifra të ulëta ajo kërkon ndihmën e “elefantëve”. Kur ato japin shifra të larta i mbyll ata në raft. Dhe kjo është jo e denjë nga pikëpamja njerëzore, e pasuportueshme për partinë dhe jo efikase për fushatën elektorale”. Dhe për të përmbyllur intervistën ai sqaron se “nuk ka asnjë shqetësim personal por një problem strukturor me sistemin politik qe ajo tenton të paraqesë”, gjë që mund ti kushtonte humbjen, e cila tanimë nuk është personale ndërkohë që prej dy mandatesh socialistët janë në opozitë. Humbja duket shumë probabël që në raundin e parë, sepse në të dytin sondazhet e japin me probabilitet të lartë. Dhe ka shumë socialistë francezë, të thjeshtë apo “elefantë”, që midis ruajtje/përsosjes së identitetit socialist dhe “segolenizmit” preferojnë të parin. Sidoqoftë duhet pritur rezultati i zgjedhjeve presidenciale, prej nga do të vlerësohej se cili nga dy opsionet është më i votuar…dhe në cfarë drejtimi po orientohet e majta franceze.

[Albo]

“Shaka” socialiste për qeverinë demokrate

Hamdi Jupe

Në votimin në Parlament për dekretet e Presidentit të Republikës për emërimin e disa ministrave të rinj votuan pro tyre jo pak, por edhe rreth 20 deputetë të majtë. Ky qëndrim tërhoqi jo pa arsye vëmendjen e analistëve dhe të politikanëve, natyrisht edhe të ndonjë drejtuesi të Partisë Socialiste.
Ajo që ndodhi në Parlament mendoj se ishte një “shaka pa kripë”, për të mos thënë një shaka e hidhur e deputetëve socialistë, e cila, bashkë me disa qëndrime të tilla të ngjashme në të shkuarën, të bën të mendosh për seriozitetin e tyre. Më tej akoma, për mënyrën se si po e menaxhon udhëheqja aktuale e Partisë Socialiste një strukture të tillë kaq të rëndësishme politike, siç është grupi i vetë parlamentar.
Votat e deputetëve socialistë nuk do të ndryshonin gjë në miratimin e dekreteve në fjalë, sepse mazhoranca i kish votat e mjaftueshme për t’i miratuar ministrat e rinj. Por qëndrimi i deputetëve socialistë është qëndrim politik opozitar ndaj qeverisë dhe, si i tillë, nuk mund të ishte ndryshe veçse qëndrim kundërshtues. Jo vetëm që ministrat e rinj nuk meritonin realisht të merrnin postet që morën, por edhe për faktin se një opozitë është e tillë për të mbajtur qëndrime opozitare dhe jo për t’i bërë fllad qeverisë.
Rasti në fjalë të shtyn të mendosh për atë se, ose deputetët aktualë socialistë nuk e dinë se çfarë është politika, dhe prandaj bëjnë gabime foshnjarake me veprimet e tyre; ose votojnë në mënyrë të vetëdijshme kundër vendimit politik të partisë së tyre, duke humbur kështu identitetin e tyre politik. Në të dy rastet ka arsye për t’u shqetësuar realisht nga këto qëndrime.
Pa hyrë në historinë e parlamenteve të vendeve të tjera, ku për qëndrime të tilla në kundërshtim me vendimin politik të partisë përjashtohesh nga grupi i saj parlamentar, mjafton t’i drejtohemi historisë sonë 17-vjeçare të pluralizmit politik dhe do të kuptojmë se politika nuk është një shaka pa kripë, si ajo e votimit pro qeverisë prej deputetëve opozitarë. Nuk ka ndodhur ndonjëherë gjatë këtyre viteve, që deputetët e opozitës të votojnë pro qeverisë, me përjashtim të rasteve kur janë bërë paraprakisht marrëveshje të mëdha politike midis qeverisë dhe opozitës. Nga rasti i fundit ishte i habitur edhe vetë kryetari i Grupit Parlamentar të PD-së.
Kur ka patur raste të tjera të devijimit nga qëndrimet politike të grupit, deputetët janë përjashtuar nga grupi partiak në të cilin bënin pjesë më parë dhe kanë bërë jetë parlamentare të pavarur ose në kuadrin e grupeve të reja. Kjo që bënë së fundmi deputetët e majtë, përbën vërtetë një “risi” politike në jetën parlamentare, e cila duhet mbajtur shënim. Këtu nuk po flasim për rastet e bllokimit të grupeve brenda Partisë Socialiste në Parlamentin e mëparshëm dhe që e çuan pastaj atë në ndarje të partisë dhe në opozitë.
Puna e Grupit Parlamentar të Partisë Socialiste mund të thuhet që ka çaluar që në fillim, menjëherë pas zgjedhjeve të 3 korrikut. Ajo ka qenë përgjithësisht anemike, e zhurmshme, deri në tepri; me forma jo të natyrshme të luftës politike dhe me pak, shumë pak interpelanca dhe seanca debati për çështje të rëndësishme të jetës së vendit, të organizuara nga opozita. Kjo ka rënë në sy tashmë, ashtu siç kanë rënë në sy edhe mungesat e shumta të deputetëve në Parlament, mosangazhimi i tyre në seancat plenare; qëndrimet jo profesionale në disa prej debateve parlamentare etj. Mendoj se nuk e teproj të them që puna e grupit aktual parlamentar është më e dobëta, krahasuar me atë të të gjitha legjislaturave të tjera të mëparshme, qoftë kur PS ishte pozitë, qoftë në opozitë.
Kjo frymë liberalizmi e pafre, deri në papërgjegjshmëri, e deputetëve socialistë u shfaq pastaj edhe në fushatën elektorale të zgjedhjeve të 18 shkurtit, ku disa deputetë dolën hapur kundër vendimeve politike të partisë dhe me veprimet e tyre tashmë të njohura, çuan në humbje të kandidatëve të koalicionit të majtë, ose e vunë atë në vështirësi serioze. Kështu pra, edhe një herë deputetët u shfaqën pa pjekurinë e nevojshme politike dhe pa angazhimin konkret për realizimin e objektivave politike të partisë.
Votimi me gati “njëqind për qind” të votave u vu re sidomos në miratimin e dekretit të Presidentit për emërimin e ministrit të ri të Shëndetësisë, Nard Ndoka. Ky emërim u kritikua dukshëm nga opinioni publik, dhe sidomos nga ai mjekësor, si një emërim i pa goditur dhe fyes për sektorin që mbulon kjo ministri, për faktin se nuk mund ta drejtojë sektorin e mjekësisë një person që nuk është mjek. Megjithatë, deputetët socialistët nuk dëgjuan nga ai vesh dhe u sollën në mënyrën më pak serioze për një problem kaq serioz.
Berisha duhet të ketë bërë festë për këtë sukses në marrjen e votave për ministrat e tij të rinj, të kritikuar edhe prej vetë deputeteve demokratë, por të votuar nga socialistët. Ai mund t’i llogarisë tani këto vota “socialiste” si vota “të tijat” edhe për votimin e Presidentit të ardhshëm të Republikës, pa e marrë konsensusin e opozitës. E ç’duhet konsensusi, kur votat i ka “në xhep”, prej papërgjegjshmërisë politike të deputetëve të opozitës? Në fund të fundit, katër vota duhen, nga rreth 20 deputetë të opozitës që votuan pro së fundmi në Parlament!
Natyrisht që llogaritë e Berishës nuk do të dalin ashtu siç mund t’i ëndërrojë ai tani. Megjithatë, votimi “socialist” i ministrave demokratë në seancën e fundit parlamentare, është një rast për të ardhur keq dhe që nuk duhet të neglizhohet nga udhëheqja e Partisë Socialiste.
Ajo që mund të thuhet në këtë rast, është se Grupi Parlamentar i Partisë Socialiste nuk ka as koncept të qartë të grupit politik opozitar; as koncept të disiplinës së Partisë; as koncept të Rregullores dhe Statutit të partisë që përfaqësojnë etj. Kjo të çon te mendimi se këta deputetë socialiste janë ndodhur rastësisht në atë grup politik dhe prandaj e shpërdorojnë me kaq mendjelehtësi votën e tyre.
Natyrisht që kështu do të ndodhë me deputetët socialistë, përderisa askush nuk mban shënime se sa të angazhuar janë ata në aktivitetin parlamentar; se cilat janë kontributet e tyre konkrete në Parlament; se sa interpelanca e debate kanë organizuar ata në këtë institucion; se sa mungesa bëjnë këta deputetë në aktivitetet parlamentare; se sa vërejtje e masa të tjera ndëshkimore janë marrë nga partia ndaj tyre, kur kanë bërë shkelje të disiplinës e të programit të partisë etj.
Për punën e grupit parlamentar nuk ka analiza në forumet drejtuese të partisë, ku të bëhen publike këto probleme. Ka vetëm analiza “brenda grupit”, sikur ky të ishte i shkëputur nga forumet e tjera drejtuese të partisë. Zgjedhjet e reja parlamentare mund të vijnë pas dy muajsh ose pas dy vjetësh. Në të dy rastet partia duhet të jetë e qartë për atë se sa e kanë justifikuar mandatin deputetët aktualë dhe sa meritojnë ata të rizgjidhen për një mandat të ri. Por evidenca duket se nuk ka askund për këtë.
Imagjinoni se si do të sillej Berisha në opozitë ndaj deputetëve demokratë, nëse këta do të votonin pro ministrave të një qeverie socialiste. Ai do të sillej shumë ashpër ndaj tyre, deri në përjashtim nga grupi, siç ka bërë shpesh deri më sot. Dhe kjo është e vetmja herë që do t’i jepnim të drejtë Berishës për frymën e disiplinës që ka në partinë e tij.
Vetë ministri që mori më shumë vota, është produkt i një eksperimenti politik alla-shqiptar në Parlament, ku një parti që ka marrë në zgjedhje një deputet, pas gjashtë muajsh bëhet me dhjetë deputetë. Edhe kjo është një dukuri alla-shqiptare. Sidoqoftë, është një arsye më shumë për të mos i dhuruar vota kësaj pjelle të panatyrshme të politikës.
Dikush nga deputetët “shakaxhinj” mund të justifikohet duke thënë se vota e deputetëve socialistë ka qenë një shaka e tyre ndaj ministrit në fjalë etj. Por ky ministër “në fjalë” është në kabinetin e “kryeministrit në fjalë”, të partisë “në fjalë”, me të cilën prej dy vjetësh ti je në opozitë, dhe prandaj duhet të bësh opozitën në Parlament e jo shakaxhinë.

Tirana Observer

[Albo]

Rasti në fjalë të shtyn të mendosh për atë se, ose deputetët aktualë socialistë nuk e dinë se çfarë është politika, dhe prandaj bëjnë gabime foshnjarake me veprimet e tyre; ose votojnë në mënyrë të vetëdijshme kundër vendimit politik të partisë së tyre, duke humbur kështu identitetin e tyre politik. Në të dy rastet ka arsye për t’u shqetësuar realisht nga këto qëndrime.

Tu jap edhe une nje arsye te trete qe une mendoj se eshte arsyeja kryesore perse 20 vota te deputeteve socialiste shkuan pro emrave te rinj te qeverise? Sepse secili prej atyre deputeteve socialiste qe lexon verdiktin e zgjedhjeve lokale te sapombajtura ne Shqiperi, lexon nje humbje te mandatit te tij politik, qe per keta deputete do te thote humbje e karriges se deputetit.

Dhe ajo qe po ndodh brenda gjirit te PS eshte nje rebelim i bazes karshi qendres dhe lidershipit aktual te PS. Kjo u duk ne humbjen e bastioneve socialiste, kjo duket tek bojkoti qe Majko po i ben kryesise se PS dhe grupit parlamentar socialist, kjo duket edhe tek "turi i fitores" se Edvin Rames qe nuk shkoi me poshte se Fieri.

Dhe sa here Edvin Rama ben thirrje per zgjedhje te parakohshme ne menyre qe edhe ai te siguroje nje karrige deputeti per vete, aq here do ti dalin kundra deputetet socialiste qe nuk kane se si te vene korrieren e Rames perpara karrieres se tyre politike si deputete. Dhe kjo gjendje vetem sa favorizon poziten per te shmangur zgjedhjet e parakohshme duke zgjedhur nje president te ri me votat e deputeteve te majte.

Dhe ajo qe eshte nje koincidence e bukur eshte fakti se numri 20 perkon me 20 zonat elektorale qe te majtet do te humbisnin nese zgjedhjet lokale te kishin qene zgjedhje parlamentare.

Albo

[Albo]

Prof. Dr. Kastriot Islamit, qe i vjen rrotull e rrotull problemit te krizes ne PS pa dashur te thote hapur ate qe kerkon te percjelli, kundershtine e tij per lidershipin e Rames ne PS, me sa duket i qan shpirti per PS por nuk ka kurajon politike per te bere dicka per kete gje. Dhe nuk ka se si te jete ndryshe kur nje Prof. Dr. me kulture te gjere si Islami, te pranoje lidershipin e Edvin Rames, qe jo vetem nuk gezon kulturen e duhur politike, por nuk mund te kualifikohet as ne rangun e nje intelektuali te thjeshte shqiptar. Ai eshte vetem nje aventurier dhe oportunist i zoti qe ka ate qe i mungon prof. dr. te PS, KURAJOJA DHE INISIATIVA POLITIKE.

Albo

[Dragut]

Diçka të ngjashme kam dëgjuar dhe unë këtu. Fjalë që kanë dalë nga ish këshilltarë të Nanos.

PS-së i është futur për ta shkatërruar LSI-a në bashkëpunim me patetikun Rama. Po bëhet vërtet një kalim masonik i pushtetit. PS është katandisur në një forcë politike vetëm me KPD dhe ata deputetë, pa mbështetës. Po shkatërrohet nga retorika e re e Ramës.