Aleksin e lamë të vdesë

[Humdinger]

Letër e hapur nga një qytetar amerikan, i cili u njoh rastësisht në aeroport me historinë dramatike të Aleksit

Aleksin po e lëmë të vdesë

Aleksandër Marku, që vuan nga një sëmundje e pashërueshme, është rikthyer në Shqipëri për mungesë fondesh

Amber Carey Gitter

Aleksi jeton në varfëri të thellë në Shqipëri, ku qeveria ka vendosur të mos i japë më paketa oksigjeni
për të mbijetuar, pasi qeveria nuk dëshiron të japë më ndihmë financiare për mjekimin, përderisa nuk ka ende një kurë për “Fibrozës Cistike”. Kjo është një letër e dëshpëruar që bën thirrje për të ndihmuar nga vdekja 6-vjeçarin shqiptar, i cili po vdes nga “Fibroza Cistike” nga e cila vuan prej 5 vjetësh.
Të martën e shkuar, me 10 tetor, po udhëtoja për në Sofia, Bullgari, nga Aeroporti Ndërkombëtar i Çikagos, me linjën e Alitalia Aierlines, me një ndalesë në Milano, Itali, ku u ndesha me një ndodhi ekstreme. Takova një djalë të vogël 6-vjeçar që mbante ngado një paketë oksigjeni. Emri i tij është Aleksandër Tonin Marku. Ju mund të pyesni pse mbante një paketë oksigjeni me vete. Ai dhe prindërit e tij po ktheheshin për në vendin më të varfër të Europës: Shqipëri, pasi nuk kishte më fonde për të mundësuar trajtimin mjekësor të Aleksit. Aleksi ka pasur edhe dy vëllezër të tjerë, të cilët kanë vdekur nga bronchopneumonia në moshën 15- vjeçare dhe 16 muajsh. Nëse Aleksi nuk do të ketë kujdesin e nevojshëm mjekësor, ai do të vdesë në pesë vitet e ardhshme, dhe prindërit e tij do të humbasin të gjithë fëmijët.
Ai dhe dy prindërit e tij ishin në “Cistik Fibrosis Division of Pulmonary Medicine of Children's Hospital of Detroit”, në Qendrën Mjekësore të Miçiganit për t’i dhënë trajtim mjekësor Aleksit, por vetëm për tre muaj. Ai është kuruar që nga 26 Korriku dhe ka marrë një kujdes të veçantë dhe intensiv. DCM beson se nëse Aleksi do të qëndronte në SHBA ose në spitalin e tyre, do të mund të shpëtonte. Pasi ai i ishte përgjigjur mirë trajtimit mjekësor dhe po hynte në bazat e mjekimit bazik. Por siç dhe mund ta mendoni vetë, vetëm tre muaj janë shumë të pamjaftueshëm për të shpëtuar jetën e këtij djali të vogël. Emri i doktorit të Aleksandrit në DMC është Dr.Debbie Toder dhe infermierja që u miqësua shumë me familjen, është Deborah Hachey. Ai është pranuar në Spitalin Universitar të Janinës në Greqi, ku është kuruar fillimisht për “Fibrozës Cistike”. Emri i doktorit të tij në Tiranë është Dr. Luljeta Kote. Kostoja për të mbajtur në jetë Aleksin për një muaj është 7 mijë dollarë. Pacientët me “Fibrozës Cistike” në SHBA dhe në vendet perëndimore tashmë mund të bëjnë një jetë thuajse normale dhe të mos jenë të kushtëzuar nga përdorimi i përditshëm i paketave të oksigjenit. Meqenëse nuk ka një kurë përfundimtare për “Fibrozës Cistike”, vendet perëndimore mund të mbajnë në jetë një pacient deri në moshën 35-vjeçare me anë të një trajtimi mjekësor të avancuar. Me avancimin e vazhdueshëm të mjekësisë, kush e di se çfarë do të zbulohet të nesërmen për pacientët që vuajnë nga kjo sëmundje. Në vende të varfra si Shqipëria, fëmijët me këtë sëmundje vdesin shumë shpejt pas lindjes. Në Shqipëri, trajtimi mjekësor që jepet për Aleksin është i tmerrshëm dhe torturues. Spitalet shqiptare janë në gjendje të mjerueshme, dhe është e çuditshme sesi Aleksi ka arritur të mbijetojë deri në moshën 6-vjeçare. Kur Aleksi u takua me infermieren, Deborah Hachey në DMC, ajo njoftoi se ai ishte aq shumë i varfër, pasi nuk kishte para dhe as rroba. Deborah thotë se ata i ishin aq shumë mirënjohës “sikur të kishin fituar llotarinë”. Deborah është kaq zemërthyer tashmë, saqë më thoshte shpesh se “unë dështova me të”. Ajo më shpjegon se e sheh vazhdimisht fotografinë e tij dhe i vjen në kujtesë dita kur së bashku me infermieret e tjera i dhuruan një triçikël Aleksit për të dalë jashtë oborrit të spitalit. Infermieret i vendosnin paketat e oksigjenit në pjesën e pasme të triçiklës dhe e mbështillnin përreth trupit të tij dhe Aleksi mund ta ngiste triçiklën për orë të tëra. Ai nuk e kishte ëndërruar kurrë një triçikël përpara se të shkonte në DMC. Aleksi dhe familja e tij morën një vizë mjekësore të mundësuar nga vetëm një person: Majlinda Preka, e cila është themeluesja e vetme e Fondacionit të Shpresës për Fëmijët e Sëmurë nga Shqipëria. Ajo është një organizatë jofitimprurëse. Tashmë ajo nuk e beson se ka statusin 501 C-3. Ka një ID TAX me Nr. 20-4740574. Donacionet mund të përcillen automatikisht në Bankën “Charter One” në Michigan. Numri i llogarisë është 4503900381. Sipas Majlindës, të gjitha donacionet janë me zbritje taksash. Majlinda Preka është nënë e vetme, emigrante shqiptare, që jeton me djalin e saj 10-vjeçar në “Sterling Heights” të Miçiganit. Ajo ka organizuar e vetme mbledhje fondesh për kurimin e Aleksit që shkonin në 7 mijë dollarë në muaj. Fatkeqësisht fondacioni i Majlindës i është në borxh prej të paktën 20 mijë dollarësh DCM-së për trajtimin mjekësor ndaj Aleksit dhe borxhi pritet të rritet. Aleksi dhe prindërit e tij nuk e dinin kur mbërritën në Miçigan që ai kishte një sëmundje të pakurueshme. Majlinda nuk është një grua e pasur dhe është një nënë e vetme; nuk kishte rrugë tjetër përveçse ta kthente familjen sërish në Tiranë pas tre muajsh. Ajo kishte mundësi të jepte dhe dhjetë mijë dollarë nga llogaria e saj personale që të mundësonte kurimin edhe për një muaj. Gjithsesi, që nga 10 nëntori Aleksi nuk merr më këtë trajtim mjekësor dhe mundësitë e mbijetesës së tij, ulen shumë. Kur fola me Majlindën për herë të parë nga Sofja, ajo shpërtheu në të qara dhe po tregonte se si iu kishte thënë lamtumirë Aleksit dhe prindërve të tij në Çikago. Në fakt, të dy po qanim bashkarisht në telefon, pasi shanset e Aleksti për të mbijetuar pas kthimit në Shqipëri janë shumë të vogla. Me fjalë ekzakte, ajo më tha “jam kaq shumë e lodhur që askujt në botë nuk i bëhet vonë për vendin tim dhe fëmijët e varfër në Shqipëri”. Të gjithë flasin për Afrikën, por të gjithë harrojnë se vendi im është i varfër”. Për më keq, kur Aleksi po lëvizte përmes aeroportit dhe duhet të kalonte rojet e sigurisë, rojet e sigurisë u nxehën dhe e humbën durimin me ta, pasi nuk flisnin dot anglisht, çka ishte edhe më zemërthyese për Majlindën. Jo vetëm që nuk do ta shihte më Aleksin gjallë, por nuk po duronte dot këtë keqtrajtim të rojeve të sigurisë mbi Aleksin dhe prindërit e tij. Shkurtimisht, Majlinda është me të vërtetë personi i vetëm në këtë botë që u përpoq të shpëtonte jetën e Aleksit. Në çdo kohë që unë flas me të, e gjej në një gjendje emocionale të rënë, të lodhur e të depresuar nga fakti se sa e vështirë është në këtë botë të gjesh pak përkushtim e mbështetje për njerëzit që janë në nevoja ekstreme. Ajo ka shpenzuar më shumë lekë për tu kujdesur për Aleksin dhe prindërit e tij, sesa për vete dhe djalin e saj. Aitalia Airlines do të vononte nisjen e avionit edhe për shtatë orë të tjera, për shkak të një problemi. Përgjatë këtyre shtatë orëve, unë munda të përjetoj vuajtjet e Aleksit. Zemra sa s’po më pushonte në një moment, pasi ata tinguj që unë dëgjova, s’kam për t’i harruar kurrë. Edhe tani që po shkuaj këtë letër duke iu lutur ndonjë engjëlli për ndihmë, nuk më shqitet ai zë. Duke e dëgjuar këtë zë, nxitova të blej një makinë të kuqe. Kur ia dhashë këtë dhuratë, në fillim ishte i ndrojtur për ta pranuar, por menjëherë ndërroi çere, ndërsa babai i tij, i vendosi dorën në zemër. Ajo buzëqeshje ishte magjike. Pas pak momentesh, një prej agjentëve më tha se ai do të vdiste pak më vonë se nuk e kishte jetën e gjatë. Zemra ime rëndohej edhe më shumë. Kur së fundmi do të merrnim avionin, isha shumë i lumtur që unë dhe Aleksi me prindërit ramë në të njejtën radhë. Unë mësova më vonë se emri i nënës së tij është Fiola. E kisha kaq të vështirë ta shihja në sy, pasi ndjehesha në faj që bota jonë ishte treguar kaq e padrejtë me ta. Fytyra e Fiolës tregonte dhimbje e vuajtje. Të shihje paraqitjen emocionale në fytyrën e saj, të këputej zemra. Përgjatë udhëtimit, përpiqet të mbante lotët, por në fund shpërtheu në të qara. Ndërsa ajo qante, Aleksi i vendoste duart e tij të vogla në fytyrën e saj në përpjekje për të fshirë lotët. Të shohësh këtë vogëlush 6-vjeçar të sëmurë teksa mundohet të ngushëllojë nënën, është thjeshtë mahnitëse. Kjo ndoshta është skena që më ka këputur zemrën më shumë sesa kurrë ndonjëherë më parë në gjithë jetën time. Kam parë skena varfërie, skena vdekjeje, por kurrë më parë një fëmijë të sëmurë që po vdes teksa ngushëllon nënën e tij. Kjo tregon forcën e shpirtit njerëzor. S’mund të lëmë këtë shpirt njerëzor të vdes. Nëse ka pasur ndonjë moment që kësaj bote i është nevojitur ndonjëherë një shpirt i tillë, atëherë ky është momenti! Jam përpjekur të pushoj së qari që nga ajo e martë kur takova atë. Ky fëmijë është kaq i veçantë dhe ka një zemër prej ari. Dikush thotë se sytë janë dritarja e shpirtit, - ky shpirt është i jashtëzakonshëm. Ai thjesht nuk e meriton që kjo t’i ndodhë. Ju lutem, ngrini zërin që qeveria shqiptare të mos ndërpresë dhënien e oksigjenit për Aleksin, meqë “Fibrozës Cistike” nuk paska një kurë, të paktën ta mbajnë atë në jetë. Ne duhet të gjejmë një sponsor financiar për të ndihmuar Aleksin që ta rikthejmë menjëherë në SHBA, në mënyrë që ai të vijojë kurën për të paktën një vit, me një kosto prej 7 mijë dollarësh në muaj, derisa ai të jetë pak më i rritur dhe të mund të përballojë një transplant të gjatë. Nëse ne do të mund t’i jepnin shansin familjes Marku që të legalizohej në Shtetet e Bashkuara, pastaj ata do të kenë mundësinë amerikane për të gjetur një punë, të gëzojnë të ardhura më të mira, dhe të bëhen të pavarur financiarisht, atëherë nuk do të na luteshin më ne. Nuk është faji i tyre që kanë lindur në një vend ish-komunist, të varfër e rrezikshëm të quajtur Shqipëri. Nuk është faji i tyre që kanë përjetuar humbjen e dy nga tre fëmijët. Thjesht nuk është faji i tyre. Ju lutem, ndihmoni në shpëtimin e Aleksandër Markut. Ai është një fëmijë i mrekullueshëm që meriton një shans. Ashtu siç shkruajta më lart, ne nuk mund të lëmë këtë shpirt njerëzor të vdesë, nëse ka pasur nevojë ndonjëherë kjo botë për një shpirt të tillë, momenti është tani!
Nga thellësia e zemrës sime!


Amber Carey Gitter
312-404-5007
464 Shenstone
Riverside, Illinois 60546
Enclosures: (several)

Kontaktoni për informacione:
Znj. Majlinda Preka
FHSCA
P.O. Box 893
Sterling, Hts., MI 48311-0893
Nr telefoni 1-586-354-1399

Dr. Debbie Toder dhe infermierja Deborah Hachey
Cistik Fibrocis Division of Pulmonary Medicine
of Children's Hospital of Detroit, Michigan
Nr telefonit 313-745-5541 dhe 313-745-6035

Familja Marku
Mirdit Fshati Koder Spaç
Tirana, Albania 6VER
Nr i telefonit 069 23 59 354



23/10/2006

[Lioness]

Kjo eshte nje leter e ardhur ne Shekulli Nga Amber Carey Gitter nje qytetare amerikane qe udhetoi rastesisht bashke me familjen e Aleksit nga SHBA ne drejtim te Shqiperise. Kisha ne mend te beja vete nje apel per Aleksin, por kjo leter eshte me e bukur dhe me prekese nga gjithcka tjeter qe mund te shkruhej per kete vogelush te cilin varferia e tij dhe indiferentizmi yne e kane ridenuar me vdekje.

Amber Carey Gitter shkruan:

Aleksi jeton në varfëri të thellë në Shqipëri, ku qeveria ka vendosur të mos i japë më paketa oksigjeni për të mbijetuar, pasi qeveria nuk dëshiron të japë më ndihmë financiare për mjekimin, përderisa nuk ka ende një kurë për “Fibrozës Cistike”. Kjo është një letër e dëshpëruar që bën thirrje për të ndihmuar nga vdekja 6-vjeçarin shqiptar, i cili po vdes nga “Fibroza Cistike” nga e cila vuan prej 5 vjetësh.

Të martën e shkuar, me 10 tetor, po udhëtoja për në Sofia, Bullgari, nga Aeroporti Ndërkombëtar i Çikagos, me linjën e Alitalia Aierlines, me një ndalesë në Milano, Itali, ku u ndesha me një ndodhi ekstreme. Takova një djalë të vogël 6-vjeçar që mbante ngado një paketë oksigjeni. Emri i tij është Aleksandër Tonin Marku. Ju mund të pyesni pse mbante një paketë oksigjeni me vete. Ai dhe prindërit e tij po ktheheshin për në vendin më të varfër të Europës: Shqipëri, pasi nuk kishte më fonde për të mundësuar trajtimin mjekësor të Aleksit. Aleksi ka pasur edhe dy vëllezër të tjerë, të cilët kanë vdekur nga bronchopneumonia në moshën 15- vjeçare dhe 16 muajsh. Nëse Aleksi nuk do të ketë kujdesin e nevojshëm mjekësor, ai do të vdesë në pesë vitet e ardhshme, dhe prindërit e tij do të humbasin të gjithë fëmijët.

Ai dhe dy prindërit e tij ishin në “Cistik Fibrosis Division of Pulmonary Medicine of Children’s Hospital of Detroit”, në Qendrën Mjekësore të Miçiganit për t’i dhënë trajtim mjekësor Aleksit, por vetëm për tre muaj. Ai është kuruar që nga 26 Korriku dhe ka marrë një kujdes të veçantë dhe intensiv. DCM beson se nëse Aleksi do të qëndronte në SHBA ose në spitalin e tyre, do të mund të shpëtonte. Pasi ai i ishte përgjigjur mirë trajtimit mjekësor dhe po hynte në bazat e mjekimit bazik. Por siç dhe mund ta mendoni vetë, vetëm tre muaj janë shumë të pamjaftueshëm për të shpëtuar jetën e këtij djali të vogël. Emri i doktorit të Aleksandrit në DMC është Dr.Debbie Toder dhe infermierja që u miqësua shumë me familjen, është Deborah Hachey. Ai është pranuar në Spitalin Universitar të Janinës në Greqi, ku është kuruar fillimisht për “Fibrozës Cistike”. Emri i doktorit të tij në Tiranë është Dr. Luljeta Kote.

Kostoja për të mbajtur në jetë Aleksin për një muaj është 7 mijë dollarë. Pacientët me “Fibrozës Cistike” në SHBA dhe në vendet perëndimore tashmë mund të bëjnë një jetë thuajse normale dhe të mos jenë të kushtëzuar nga përdorimi i përditshëm i paketave të oksigjenit. Meqenëse nuk ka një kurë përfundimtare për “Fibrozës Cistike”, vendet perëndimore mund të mbajnë në jetë një pacient deri në moshën 35-vjeçare me anë të një trajtimi mjekësor të avancuar. Me avancimin e vazhdueshëm të mjekësisë, kush e di se çfarë do të zbulohet të nesërmen për pacientët që vuajnë nga kjo sëmundje. Në vende të varfra si Shqipëria, fëmijët me këtë sëmundje vdesin shumë shpejt pas lindjes. Në Shqipëri, trajtimi mjekësor që jepet për Aleksin është i tmerrshëm dhe torturues.

Spitalet shqiptare janë në gjendje të mjerueshme, dhe është e çuditshme sesi Aleksi ka arritur të mbijetojë deri në moshën 6-vjeçare. Kur Aleksi u takua me infermieren, Deborah Hachey në DMC, ajo njoftoi se ai ishte aq shumë i varfër, pasi nuk kishte para dhe as rroba. Deborah thotë se ata i ishin aq shumë mirënjohës “sikur të kishin fituar llotarinë”. Deborah është kaq zemërthyer tashmë, saqë më thoshte shpesh se “unë dështova me të”. Ajo më shpjegon se e sheh vazhdimisht fotografinë e tij dhe i vjen në kujtesë dita kur së bashku me infermieret e tjera i dhuruan një triçikël Aleksit për të dalë jashtë oborrit të spitalit. Infermieret i vendosnin paketat e oksigjenit në pjesën e pasme të triçiklës dhe e mbështillnin përreth trupit të tij dhe Aleksi mund ta ngiste triçiklën për orë të tëra. Ai nuk e kishte ëndërruar kurrë një triçikël përpara se të shkonte në DMC.

Aleksi dhe familja e tij morën një vizë mjekësore të mundësuar nga vetëm një person: Majlinda Preka, e cila është themeluesja e vetme e Fondacionit të Shpresës për Fëmijët e Sëmurë nga Shqipëria. Ajo është një organizatë jofitimprurëse. Tashmë ajo nuk e beson se ka statusin 501 C-3. Ka një ID TAX me Nr. 20-4740574. Donacionet mund të përcillen automatikisht në Bankën “Charter One” në Michigan. Numri i llogarisë është 4503900381. Sipas Majlindës, të gjitha donacionet janë me zbritje taksash. Majlinda Preka është nënë e vetme, emigrante shqiptare, që jeton me djalin e saj 10-vjeçar në “Sterling Heights” të Miçiganit. Ajo ka organizuar e vetme mbledhje fondesh për kurimin e Aleksit që shkonin në 7 mijë dollarë në muaj. Fatkeqësisht fondacioni i Majlindës i është në borxh prej të paktën 20 mijë dollarësh DCM-së për trajtimin mjekësor ndaj Aleksit dhe borxhi pritet të rritet. Aleksi dhe prindërit e tij nuk e dinin kur mbërritën në Miçigan që ai kishte një sëmundje të pakurueshme.

Majlinda nuk është një grua e pasur dhe është një nënë e vetme; nuk kishte rrugë tjetër përveçse ta kthente familjen sërish në Tiranë pas tre muajsh. Ajo kishte mundësi të jepte dhe dhjetë mijë dollarë nga llogaria e saj personale që të mundësonte kurimin edhe për një muaj. Gjithsesi, që nga 10 nëntori Aleksi nuk merr më këtë trajtim mjekësor dhe mundësitë e mbijetesës së tij, ulen shumë. Kur fola me Majlindën për herë të parë nga Sofja, ajo shpërtheu në të qara dhe po tregonte se si iu kishte thënë lamtumirë Aleksit dhe prindërve të tij në Çikago. Në fakt, të dy po qanim bashkarisht në telefon, pasi shanset e Aleksti për të mbijetuar pas kthimit në Shqipëri janë shumë të vogla. Me fjalë ekzakte, ajo më tha “jam kaq shumë e lodhur që askujt në botë nuk i bëhet vonë për vendin tim dhe fëmijët e varfër në Shqipëri”. Të gjithë flasin për Afrikën, por të gjithë harrojnë se vendi im është i varfër”.

Për më keq, kur Aleksi po lëvizte përmes aeroportit dhe duhet të kalonte rojet e sigurisë, rojet e sigurisë u nxehën dhe e humbën durimin me ta, pasi nuk flisnin dot anglisht, çka ishte edhe më zemërthyese për Majlindën. Jo vetëm që nuk do ta shihte më Aleksin gjallë, por nuk po duronte dot këtë keqtrajtim të rojeve të sigurisë mbi Aleksin dhe prindërit e tij. Shkurtimisht, Majlinda është me të vërtetë personi i vetëm në këtë botë që u përpoq të shpëtonte jetën e Aleksit. Në çdo kohë që unë flas me të, e gjej në një gjendje emocionale të rënë, të lodhur e të depresuar nga fakti se sa e vështirë është në këtë botë të gjesh pak përkushtim e mbështetje për njerëzit që janë në nevoja ekstreme. Ajo ka shpenzuar më shumë lekë për tu kujdesur për Aleksin dhe prindërit e tij, sesa për vete dhe djalin e saj.

Aitalia Airlines do të vononte nisjen e avionit edhe për shtatë orë të tjera, për shkak të një problemi. Përgjatë këtyre shtatë orëve, unë munda të përjetoj vuajtjet e Aleksit. Zemra sa s’po më pushonte në një moment, pasi ata tinguj që unë dëgjova, s’kam për t’i harruar kurrë. Edhe tani që po shkuaj këtë letër duke iu lutur ndonjë engjëlli për ndihmë, nuk më shqitet ai zë. Duke e dëgjuar këtë zë, nxitova të blej një makinë të kuqe. Kur ia dhashë këtë dhuratë, në fillim ishte i ndrojtur për ta pranuar, por menjëherë ndërroi çere, ndërsa babai i tij, i vendosi dorën në zemër. Ajo buzëqeshje ishte magjike. Pas pak momentesh, një prej agjentëve më tha se ai do të vdiste pak më vonë se nuk e kishte jetën e gjatë. Zemra ime rëndohej edhe më shumë.

Kur së fundmi do të merrnim avionin, isha shumë i lumtur që unë dhe Aleksi me prindërit ramë në të njejtën radhë. Unë mësova më vonë se emri i nënës së tij është Fiola. E kisha kaq të vështirë ta shihja në sy, pasi ndjehesha në faj që bota jonë ishte treguar kaq e padrejtë me ta. Fytyra e Fiolës tregonte dhimbje e vuajtje. Të shihje paraqitjen emocionale në fytyrën e saj, të këputej zemra. Përgjatë udhëtimit, përpiqet të mbante lotët, por në fund shpërtheu në të qara. Ndërsa ajo qante, Aleksi i vendoste duart e tij të vogla në fytyrën e saj në përpjekje për të fshirë lotët. Të shohësh këtë vogëlush 6-vjeçar të sëmurë teksa mundohet të ngushëllojë nënën, është thjeshtë mahnitëse. Kjo ndoshta është skena që më ka këputur zemrën më shumë sesa kurrë ndonjëherë më parë në gjithë jetën time. Kam parë skena varfërie, skena vdekjeje, por kurrë më parë një fëmijë të sëmurë që po vdes teksa ngushëllon nënën e tij. Kjo tregon forcën e shpirtit njerëzor. S’mund të lëmë këtë shpirt njerëzor të vdes. Nëse ka pasur ndonjë moment që kësaj bote i është nevojitur ndonjëherë një shpirt i tillë, atëherë ky është momenti!

Jam përpjekur të pushoj së qari që nga ajo e martë kur takova atë. Ky fëmijë është kaq i veçantë dhe ka një zemër prej ari. Dikush thotë se sytë janë dritarja e shpirtit, - ky shpirt është i jashtëzakonshëm. Ai thjesht nuk e meriton që kjo t’i ndodhë. Ju lutem, ngrini zërin që qeveria shqiptare të mos ndërpresë dhënien e oksigjenit për Aleksin, meqë “Fibrozës Cistike” nuk paska një kurë, të paktën ta mbajnë atë në jetë. Ne duhet të gjejmë një sponsor financiar për të ndihmuar Aleksin që ta rikthejmë menjëherë në SHBA, në mënyrë që ai të vijojë kurën për të paktën një vit, me një kosto prej 7 mijë dollarësh në muaj, derisa ai të jetë pak më i rritur dhe të mund të përballojë një transplant të gjatë. Nëse ne do të mund t’i jepnin shansin familjes Marku që të legalizohej në Shtetet e Bashkuara, pastaj ata do të kenë mundësinë amerikane për të gjetur një punë, të gëzojnë të ardhura më të mira, dhe të bëhen të pavarur financiarisht, atëherë nuk do të na luteshin më ne.

Nuk është faji i tyre që kanë lindur në një vend ish-komunist, të varfër e rrezikshëm të quajtur Shqipëri. Nuk është faji i tyre që kanë përjetuar humbjen e dy nga tre fëmijët. Thjesht nuk është faji i tyre. Ju lutem, ndihmoni në shpëtimin e Aleksandër Markut. Ai është një fëmijë i mrekullueshëm që meriton një shans. Ashtu siç shkruajta më lart, ne nuk mund të lëmë këtë shpirt njerëzor të vdesë, nëse ka pasur nevojë ndonjëherë kjo botë për një shpirt të tillë, momenti është tani! Nga thellësia e zemrës sime!

Amber Carey Gitter 312-404-5007 464 Shenstone Riverside, Illinois 60546 Enclosures: (several)
Kontaktoni për informacione:
Znj. Majlinda Preka FHSCA P.O. Box 893 Sterling, Hts., MI 48311-0893 Nr telefoni 1-586-354-1399
Dr. Debbie Toder dhe infermierja Deborah Hachey Cistik Fibrocis Division of Pulmonary Medicine of Children’s Hospital of Detroit, Michigan Nr telefonit 313-745-5541 dhe 313-745-6035
Familja Marku Mirdite
Fshati Koder Spaç Tirana, Albania 6VER Nr i telefonit 069 23 59 354

[Lioness]

Nga Elda:

Faktikisht, nuk jam shume e njohur me kete rast, por duke e lexuar me erdhi me te vertete shume keq, qe sot ne Shqiperi debatohet mbi imunitete deputetesh, mbi ngarkime e shkarkime, mbi pasuri te luajtshme e te paluajtshme, e nderkohe njerëzit e thjeshtë vdesin nga varferia. Nderkohe qe ne televizionet shqitare behen përnatë analiza politike pa fund, llomotitje e batuta, me hidh e prit, e më the te thashë… Ky rasti i Aleksit, besoj se nuk eshte ne te vetmit ne Shqiperi, por fatkeqesisht vdesin ne heshtje. Sepse vemendja eshte perqendruar vetem tek “Politika” dhe jo tek “Politikat”, qe do te thote se çfare po ben konkretisht shteti shqiptar ne luften kunder varferise, papunesise, korrupsionit, permiresimit te sistemit shendetesor, te sisetmit arsimor. Ka ardhur koha qe kjo pseudo-elite te marre pak pergjegjesi dhe pergjegjesi nuk do te thote vetem te dalesh e te debatosh ne TV. E per çfare flasin keta xhanem? Persa i takon Bashkimit Europian dhe NATO-s, jane politika qe do te behen nga tjeterkush dhe ne do na japin vetem te hedhim firmen ne fund. Dua te them, qe mjaft me genjeshtra nga te tera llojet, se gjojash po punohet, kur populli gjithnje e me shume po shkon drejt mjerimit!

[Lioness]

“Një histori varfërie, që ma bëri zemrën copë”

Nga Loreta

Me janë shtuar rrahjet e zemrës në maksimum, kur lexova historinë e djaloshit 6-vjeçar dhe ishte nje perzierje inati, keqardhjeje dhe dobesie totale. Aleksi eshte fatkeq qe ka nje semundje kaq te rralle dhe mbi te gjitha, pa nje kure efikase, por ç’ka dhemb me shume eshte qe, per ate te shkrete para’ njeriu gjunjezohet para fatit te tij. Pas nje historie te tille nje flash back te ngacmon neuronet dhe te radhit brengen e popullit shqiptar, nje varferi e skajme, qe nuk eshte aspak normale per nje vend qe ndodhet ne qender te Europës, per nje shtet (keshtu i thençin, se ndonjehere me duket nje lemsh qe si gjen dot fillin) qe duhet te bejë te pamunduren per t’i siguruar qytetareve te tij nje jete normale (nuk ka te krahasuar me nje shtet te Europes Perendimore - ajo qe per ta eshte normale, per ne eshte LUKS dhe te vjen te ulerasesh...) Ndoshta eshte nje e-mail i mbushur me idiotesira dhe pa asnje koment te rendesishem lidhur me kete histori, ndoshta eshte nje menyre shume siperfaqesore per te pershkruar ate qe ndjej dhe te them te drejten, nuk e di se si mund te gjendet nje zgjidhje lidhur me kete: qeveritaret jane shume te zene, perpiqen te rrisin kulturen e popullsise shqiptare me replikat e kendshme dhe te dobishme qe bejne çdo dite-natë ne kanale te ndryshme TV, dhe vete qytetaret jane kaq pak te fuqishem... Diçka me ben shume pershtypje: si ka mundesi, qe shqiptaret nuk e ngrenë njehere zerin të bashkuar, per te thene ate per te cilen kane nevoje? Nuk mendoj, se te gjithe besojne se mrekullite vijne nga qielli.

[Lioness]

“Kur lexoj për Aleksin, më vjen turp që jam shqiptar”

Nga ldshyti@yahoo.com

Me vjen keq per Aleksin, e me vjen turp qe jam shqiptar. Ne jemi shume te varfer ne shiprt e jo me ne materie qe po e po! Ku jane keta mjeket tane te ndershem e qe punojne plot pasion per te shpetuar jeten e pacienteve te vet, apo duan te behen milionere si mjeket amerikane; po kete radhe duke lene profesionin si mjeke, e duke u marre me politike per te mbushur xhepat. Nuk kam fjale per te folur. Jam teper e lodhur nga jeta shqiptare nga hipokrizia e injoranca shqiptare. Zoti te me fali, por keshtu eshte. Aleks, te uroj sherim zemer, e Zoti qofte me ty!

[Lioness]

Vazhdoni këmbëngulni për Aleksin e sëmurë”

Nga Astrit

Me vjen shume keq per Aleksin e vogel. Siç e dini, ne keto raste, shanset per te ndihmuar nje familje te varfer, e cila ka rene edhe moralisht, jane shume te pakta, prandaj duhet këmbëngulur në iniciativat e organizuara për grumbullim të ardhurash. Unë personalisht, besoj tek bujaria shqiptare. Ju lutemi medias se shkuar dhe asaj elektronike, te japë maksimumin e saj e të vazhdojë të këmbëngulë për këtë rast. Aleks, ju uroj sherim te perhershem. Zoti qofte me ty!

[Lioness]

“Ata që duhet të ndihmojnë të parët, për Aleksin”

Nga Vali

Me vjen shume keq per Aleksin dhe per familjen e tij. Por, jam shume e indinjuar me ata qe e kane emrin politikane ose milionerë. Ata duhet te ndihmojne per sherimin e Aleksit. Ndodh, qe ne Shqiperi fati te te perkase ne rrugen e vdekjes, akoma pa lindur mire. Te vjen te çuditesh… vend i vogel, ku gjithçka merret vesh shpejt, dhe shumica nuk çan koke: vuan a nuk vuan ky njeri?! Ne vend te lodrave, pret minutin te vdese. Une jam nga Mirdita dhe te them te drejten, zemra me dhemb sa here lexoj per kete djale te vogel dhe i lutem Zotit pa pushim. Zgjohuni o parlamentare, beni diçka per njeriun qe vuan! Zoti qofte me ty Aleks, gjithmone!

[friendlyboy1]

Liones pun te mir ke ber qe ke sjell artikullin. Megjithate keto sharjet e politikanve tani jan ber bajate fare cdo njeri qe merr nje detyr politike paska detyr te ndihmoj edhe cdo te semur nga kanceri cystic fibrosis apo kujdi un se cfar. Njerzit qe kan dhen mendyme aty bejn mir ta perdorin trurin qe ju ka dhen zoti dhe te mendojn vet njecik se asgje nuk do ju vi duke pritur nga politikanet dhe aq me pak duke i shar politikanet.
Perse nuk thot njeri ate qe esht fakt. Prindrit e aleksit para se te benin femij perse nuk i ben analizat per cystif fibrosis apo per cfardo lloj semundje qe mund te ket qe ne familjet e tyre?
Kjo esht pyetja qe dua te me pergjigjesh se per sharje politikanesh degjojm perdit. Cdo njeri ben ate qe do dhe mendon dhe zgjedh te bej por edhe pergjigjsit duhet ti mbaj vet mos tja hedhi "politikanve"

[Lioness]

Liones pun te mir ke ber qe ke sjell artikullin. Megjithate keto sharjet e politikanve tani jan ber bajate fare cdo njeri qe merr nje detyr politike paska detyr te ndihmoj edhe cdo te semur nga kanceri cystic fibrosis apo kujdi un se cfar. Njerzit qe kan dhen mendyme aty bejn mir ta perdorin trurin qe ju ka dhen zoti dhe te mendojn vet njecik se asgje nuk do ju vi duke pritur nga politikanet dhe aq me pak duke i shar politikanet.
Perse nuk thot njeri ate qe esht fakt. Prindrit e aleksit para se te benin femij perse nuk i ben analizat per cystif fibrosis apo per cfardo lloj semundje qe mund te ket qe ne familjet e tyre?
Kjo esht pyetja qe dua te me pergjigjesh se per sharje politikanesh degjojm perdit. Cdo njeri ben ate qe do dhe mendon dhe zgjedh te bej por edhe pergjigjsit duhet ti mbaj vet mos tja hedhi "politikanve"

Friendlyboy,

Se si reagojne disa lexues tek shekulli eshte puna e tyre, por ne fund te fundit me ke do kapen? Shteti refuzon te financoje edhe paketat e oksigjenit per kete femije, ato paketa qe e mbajne gjalle. E lexove te gjithe artikullin? Mos u kap me vetem me letrat. Por nga ana tjeter, sic e ka thene dhe autori tek shekulli, ky femije po vdes nga varferia dhe indiferentizmi yne (si shoqeri dhe si qeveri.)

Para se te shkoj te indiferentizmi, mos ia fut kot per analizat para marteses se kush i ben ato? Jo vetem kaq, por kjo semundje nuk eshte e trasheguar, keshtu qe s'do dilte ne analiza. Plus Aleksit i kane vdekur dy vellezer nga bronkopneumonia ... kush vdes nga kjo semundje????? Te varferit qe s'kane mundesi te kurohen.

Cajme derrasat gjithe diten me budalleqe, me perce a pa perce, me mjeker a pa mjeker, me politiken e rrugeve, me .... dhe 30% e femijeve ne veri jetojne ne varferi te plote (sipas te dhenave te fundit.)

Flasim qe jemi rraca me e bukur, me e zgjuar, krenare e te tjera llogje ne hava, por nuk nxjerrim nje leke nga xhepi te ndihmojme nje femije, nje shqiptar, nje shpirt njeriu qe po tretet, qe ndersa po vdes, ka force t'i fshije lotet e dhimbjes nenes se vete. (Se po me mbysin lotet dhe mezi po shkruaj.)

Ku dreqin eshte qeveria, ku dreqin jane shqiptaret ne Michigan, apo ne US, sikur nga 50 dollare te jepnim te gjithe ..... ehhhhhh. Ta marr dreqi ta marr, se s'shkruaj dot me ....

[YaSmiN]

Bashkohem me mendimin Lioness per keto ceshtje i shtyjne me kembe sepse Shqiperia sot quhet nje vend me i varfer ne Ballkan edhe duhet te quhet llogjike qe do kete historira te tilla.Por nje shtet qe nuk ka nje organizat per keta femije per nje pajisje per keto ceshtje eshte vertet per te ardhur keq.Ndonjehere mendoj se kur vete ne Shqiperi nuk dua te dal ne rruge sepse shikoj kudo femije te tille edhe nuk dua te mendoj qe te jem ne vendin e tij.Por te gjithe ne si njerez sikur edhe 5 minuta te vijme ne vendin e ketyre femijve DO ISHIM NJEREZ ME TE MIRE SOT.