A ekziston shpirti binjak?

[Ali Baba Tepele]

Mendime te zymta...Bota ime

Festat qe zhvillohen me merzisin jashte mase.....sot ketu ne kete vend eshte feste!
I degjoj ne sfond fjalimet qe pasojne njera_tjetren,kenget qe oshetijne bashke me thirrjet e qejflinjve dhe ndihem e lene pas dore....
Me pare me pelqenin shume ditet e festave,me kujtohet qe kur isha e vogel,im gjysh me sillte dhurata,halla ime me pergatiste embelsira te shijshme,kurse daja me tregonte historira te vjetra ku mbizoteronin princesha dhe princer te kalter,ku mbizoteronte nje bote magjike te cilen e pelqeja me shume se çdo gje!
Por te gjitha keto tani kane mbetur shume larg.....Te gjithe keta i kam humbur dhe nuk kam me asnjeri qe te kujtohet per mua...Ne ate shtepi te vjeter shkoj shume rralle.Nuk me terheq me ai vend qe me duket komplet i shkretuar pa prezencen e njerezve qe desha aq shume,pa pranine e tim eti,gjyshit,halles,dajes......Me kujtohet im ate ne çastet e fundit te jetes sa i lodhur ishte,ndonese ishte akoma i ri....shume prej tyre iken ne moshe te re dhe kete nuk arrita ta kuptoja kurre!Pse pikerisht ata qe desha dhe me deshen aq shume?!
Pse pikerisht ata.......Perse te mos ikja edhe une mbrapa tyre....ndoshta jeta ime do ishte me ndryshe,do ishte jo kaq e deshperuar,jo kaq mizore!!
Gjithçka me duket e merzitshme...Tani qe jam e rritur e shikoj veten me sy tjeter dhe kjo nuk me pelqen!Do kisha dashur te ngelesha femije,ndonese nuk kisha lodrat dhe prinderit ashtu siç i kishin femijet e tjere....Kur mendoj per familjen time ne shpirt ndjej nje dualizemte thelle,shume te thelle qe me mundon....Nga njera ane i dua dhe me mungojne tmerresisht,nga tjetra eshte ajo ndjenje e turpit qe me ka munduar aq shume kur e kisha kuptuar se isha e braktisur dhe pa perkrahjen e tyre,ne kohen qe isha femije dhe qe kisha me shume nevoje per ta....I shikoj sjelljet e shoqeve dhe shokeve te mij,i shikoj qe me kuptojne ne syte e mbushur me lot dhe ndjej keqardhjen e tyre....mendoja se duke u rritur ajo mangesi qe kam patur per fjalen "prind",do me zhdukej dhe do me harrohej me kohen,por po ndodh e kunderta.....tani me shume se kurre do kish anevoje per ata,qofte dhe nje moment te vetem,qofte dhe nje dite te vetme,ku te peshtillesha nga krahet dhe perkedheljet e tyre!!!
I ndjej veshtrimet e kalimtareve dhe u dukem ndoshta e lumtur dhe e kompletuar,por sa gabohemi nga paraqitja e jashtme....mund te shkelqejme nga jashte dhe te jemi plot plage brenda!
Asnjehere nuk kam dashur te flas me njerez te huaj per prinderit e mij dhe erdhi nje kohe kur fillova te flisja pasi kisha nevoje te kuptoja,te kuptoja dobesine e karakterit dhe zemergjeresine dhe ndjeshmerine e dhimbshme te shpirtit tim qe prekej nga fjala me e vogel e thene pa dashur pa kujdes!
Ndonjehere do te doja te mos kisha ekzistuar kurre....Por kur kthehem ne shtepine time lotet me pushtojne....Nuk kam per te qene asnjehere si te tjeret,askush ne keet bote nuk eshte interesuar per mua,qofte dhe nje here te vetme,asnje nga ata qe kam dashur.....Perveç miqve!Perveç tyre asnje tjeter!
Vetmia me bren nga brenda,por me shume nga te gjitha eshte mungesa e mbeshtetjes ajo qe me gerryen shpirtin si vemje!

??????

[DI_ANA]

Mendime....

Endrrat na shtyjnë të besojmë se si të arrijmë lumturinë. Mendojmë që të jemi më të pasurit, më të priveligjuarit dhe të kemi afër vetes njeriun më të mirë. Synimet tona janë të pafund.Që nga
kohët më të lashta e deri në ditët e sotme njeriu vuan nga dëshira e pafund për të qenë i përkryer.

Bota në të cilën jetojmë na përkujton, nëpërmes radios,televizionit dhe mjeteve tjera elektronike se çdo gjë rreth nesh është në stadin më të lartë të zhvillimit. Tani kemi lloje të
ndryshme të mjeteve që njeriu të arrijë lumturinë e dëshiruar shekuj me radhë.Por a thua njeriu arriti atë çfarë dëshironte në qenien e tij,apo është aq larg prej saj, sa as vet nuk mund të përfytyrojë një gjendje të tillë?Edhe vetë mendoj mbi të bukurën mbi të përkryerën.
A Ekziston ajo vallë?Përse i besoj kaq shumë?!.....

Kur isha fëmijë çdo gjë më dukej e pashpjegueshme dhe jetoja preokopime të mëdhaja. Dhe isha vetëm një fëmije......!
Imagjinoja veten si në tregimet e bukura, "si princesha në kalë të bardhë", që ndoshta vetëm një gjë i mungonte , e ai ishte princi.Por vëndin e tij askush nuk diti ta luante....

Dyshova në përkryeshmërinë e gjërave.Në moshën e rinisë mësova se ambienti në të cilin jetoja është larg përkryeshmërisë dhe pothuajse larg çdo realiteti të dëshiruar. Mësova se filmat dhe dramat, paraqesin anën figurative të gjërave dhe jo realitetin. Më nuk më bënin të besoja......
Mendova se zgjidhjen do ta gjeja duke qëndruar në vetmi. Gjatë kësaj kohe, i'a parashtrova vetes një pyetje: "A je e sinqertë?"Vetëm kohëve të fundit, arrita që kësaj pyetje t'ia gjejë përgjigjen.Edhe, pse secili pohon se është i sinqertë, por nëse vështrojmë me kujdes,atëherë do të vërejmë se sinqeriteti është send mjaft i rrallë dhe se njeri plotësisht të sinqertë pothuajse nuk ekziston.Shumica prej nesh e mashtron veten edhe para se ta hap gojën.

Kultura jonë na mëson vazhdimisht të dyshojmë. Të mos besojmë. Të mos kemi siguri në diçka. Të kemi frikë nga çdo gjë.Në "vendin e dashurisë" gjejmë se mashtrimi i vetvetes është sistem i gjithëpranueshëm: secili me vetëdije, ose pa të e mashtron vetveten, e nganjëherë edhe tjetrin.Dy të dashuruar bisedojnë mbi dashurinë dhe secili, veç e veç,dëshiron të afrojë dëshmi me nder të arsyes së pranueshme që të arrijë në shtrat. Edhe dashnorit i duket se është çmendur pas dashurisë e ai, në të vërtetë, kërkon mjet që të ikë nga njëmendësia
e hidhur.Në mjediset e qytetëruara dashuria praktikohet si lloj i humbjes së kohës ose si lloj shkathtësie ose përvoje, ose si aspekt i suksesit të përsonalitetit!!......

Seksualiteti njerëzor, i cili ndoshta është prova më domëthënëse e intimitetit të ndjerë thellësisht, ka humbur gjatë viteve lidhjen që kishte me dashurinë. Rrallë flasim duke përdorur fjalë si "bëra dashuri": më shumë thuhet "e bëra", për të mos përmendur shprehje më të rënda. Seksi dhe marëdhënia e ngushtë dashurore nuk janë modeomos sinonime, megjithëse
nuk e përjashtojnë njëra-tjetrën...seksualiteti mund të mos bëjë fare me dashurinë dhe është vetëm një veprim i organeve gjinore.
Mund të përjashtohet edhe çfarëdo interesi për individin si të tillë ose për vazhdimësinë e species (qenies): trupi i një qenie njerëzore përdoret për të kënaqur nevojën e një tjetri, dhe asgjë më shumë. Mund të ketë të bëjë fare pak, në mos aspak, me dhembëshmërinë, dashurinë,dëshirën për të ndierë së bashku diçka ose të japësh kënaqësi. Mund të jetë vetëm një bashkim seksual që kënaq një epsh. Por, pa këtë përbërës të rëndësishëm, që është shprehja e dashurisë dhe përzemërsisë, veprimi seksual është plotësisht pa përfitime themelore, si siguria dhe kënaqësia jetëgjatë, të cilat arrihen vetëm me një bashkim të plotë fizik dhe emocional. Ashtu si çdo lloj droge....seksi pa dashuri bëhet vetëm një shprehje e një nevoje fizike themelore dhe një dëshirë vetjake dhe konsumohet pasi arrinë orgazma, pa ndërtuar asgjë në rrafshin e dashurisë dhe të një marëdhënie të thellë.

Dhe 100 herë më tepër do preferoja ndjenjën,dashurinë!!Ku humbën vallë?Ku shkuan?!
Dashuria për të cilën unë bëj fjalë në këtë rast është ajo dashuri që
ka për qëllim lumturinë, dhe është në gjendje të kalon çdo vështirësi, si dhe një dashuri që zgjatë përjetë. Dashuria e vërtetë do të thotë që dy përsona të bëhen një trup. Me të dashurin qan, qesh, vetëm me të je i lumtur , kudo që shikon vetëm atë e sheh dhe vetëm atë e mendon. Për të dashuruarin para së gjithash ekziston i dashuri. Kur ai nuk është i qetë nuk je as ti, kur ai s'qesh nuk mund të qeshësh as ti, kur ai s'është i lumtur nuk je as ti. Kur ne bëhemi dy, do të kuptojmë se kemi shumë më tepër. Kur unë të pranoj në jetën time, kam katër duar në vend të këtyre dyjave. Dy koka, katër këmbë. Dy mundësi gëzimi. Sigurisht,
edhe dy mundësi për dëshpërim e lot, por ti mund të jesh aty kur unë qaj dhe unë do të jem aty kur ti do të qash, sepse asnjëri nuk duhet të qaj kurrë vetëm.

"E rëndësishme është të bëhemi të ndërgjegjshëm se, pavarësisht nga fakti që e kuptojmë plotësisht se kush jemi apo ç'do të ndodhë kur të vdesim, qëllimi ynë është të rritemi si qenie
njerëzore, të vështrojmë brenda vetes sonë, të ndërtojmë mbi këtë burim paqeje, mirëkuptimi e force, që është uni ynë individual. Dhe atëherë t'u shtrijmë krahët të tjerëve me dashuri, me përkushtim dhe me shpirt të durueshëm me shpresën për atë që mund të bëhemi së
bashku."
Unë nuk ia dal dot vetëm. Dyhet të jemi dy, për të parë. Katër sy shohin më qartë.

Dashuria çdo herë është e bukur dhe e ëmbël. Sigurisht se ka dhimbje, zhgënjime, vuajtje e lot,por të gjitha këto do të jenë shkas që dashuria e juaj të bëhet sa më e mrekullueshme. Për këtë arsye nëse jeni të dashuruar do të vuani,por më dëshirë sepse duhet ta dini se çdo vuajtje e bëni për të dashurin tuaj. Në rrugën e dashurisë edhe e hidhura edhe e ëmbla, edhe
mërzia edhe gëzimi janë një kënaqësi. Dijeni se nëse dashurisë suaj nuk i jepni çdo gjë, atëherë nuk mund të prisni shumë nga ajo dashuri. Dashuria e vërtetë kërkon sakrificë dhe vendosmëri.Kurrë nuk duhet të dorëzohemi nëse dëshirojmë të jemi me atë të cilën e dashurojmë. Kurrë mos thuaj, se nuk e do dikë, përderisa nuk mundta lësh të shkoj. Dashuria vjen te ata të cilët shpresojnë edhe pse kanë qenë të dëshpëruar, te ata të cilët shpresojnë edhe pse kanë qenë të tradhëtuar, te ata të cilët ende kanë nevojë të dashurojnë edhe pse kanë qenë të lënduar më parë dhe te ata të cilët kanë guxim ta ndërtojnë besimin sërish.
Në fund vijmë në përfundim se, njeriu vetë lindet, vetë vdes dhe i vetëm arrin tek e vërteta. Dhe nuk e teprojmë kur,duke e përshkruar këtë botë, themi se është e pavërtetë dhe se të gjitha këto janë kapje të erës. Sepse, krejt çfarë na rrethon në këtë botë fenomenale, çdo gjë është gënjeshtër dhe falsifikim. E mbysim njëri-tjetrin për shkak të mashtrimit, mburrjes
dhe krenarisë së kotë.Bota më tepër është komedi se sa do të ishte tragjedi.

Por, ne megjithatë ne digjemi për të vërtetën dhe të lumtur vdesim. Ndjenja për të vërtetën mbush tërë ndjenjën tonë edhe pse jemi të paaftë që deri te ajo të mbërrijmë. Ne, edhe pse është rreth nesh, nuk e shohim, por me plotë zemër e ndjejmë. Dhe pikërisht kjo ndjenjë vërshuese, është argument se e vërteta ekziston.Edhe pse nuk e kemi parë të vërteten, edhe pse deri te ajo nuk kemi mbërritur,ajo është tek ne. Ajo është pikërisht kjo e cila na motivon, ajo është ideali absolut e cila për asnjë çast nuk e lëshon ndërgjegjën tonë dhe arsyeja jonë përherë mallëngjyese për atë.Casti i mendimit të pastër na shpie te e vërteta.....

Takojmë disa njerëz të gabuar në jetë, para se të takojmë të vërtetin dhe kur përfundimisht e
takojmë, ne do të dimë se si të jemi mirënjohës për këtë dhuratë.Dashuria, është kur i bashkon ndjenjat, pasionin dhe romancën në një lidhje dhe e kupton se ti ende kujdesësh për atë person.
Asnjëherë , mos e shiko bukurinë, sepse ajo mund të të mashtrojë, mos shiko gjithashtu, pasurinë se mund të dëshprohesh. Shikoje , dikë që të bën të qeshësh, sepse duhet vetëm një buzëqeshje që dikujt një ditë të errët t'ia bësh të shkëlqyer. Ka momente në jetë të mungon dikush shumë, sa që dëshiron ta marrësh nga ëndërrat t'ua dhe t'a përqafosh në të vërtetë.Një fjalë e ëmbël do ta bënte dikë të lumtur, ndërsa një fjalë mizore do të shkatërronte një jetë, ndërsa një fjalë e dashurisë do ta bekonte dikë. Të duhet vetëm një moment të takosh dikë, një orë të pëlqesh dikë dhe një ditë ta duash
dikë, por të duhet një jetë e tërë ta harrosh dikë!!!!.Dashuria,fillon me buzëqeshje, rritet me puthje dhe përfundon me lot, ndërsa e ardhmja e ndritshme, gjithnjë bazohet në të kaluarën dhe dhimbjet e zemrës. Kur ke lindur, t'i ke qajtur dhe të gjithë të tjerët përreth
kanë qeshur.Jetoje jetën në mënyrë që kur të vdesësh, ti je ai që do
të qeshësh dhe të tjerët përreth teje do të qajnë…
Bëhu ai që je!

[miledi]

Di ana me te vertet me pelqyen fjalet qe ke shkruar me zemer ....

[Ali Baba Tepele]

Diana!Më pëlqeu komenti ytë.Por...në qoftë se vërtet i beson asaj që shkruan...je në rrug të mbarë.Jeta do e vërtetoj...!!!!!!!!!
Unë ashtu dua të ngjaj.
Respekt

[Ali Baba Tepele]

Ku bjenë topat,nuk dëgjohen pushkët.!!!

[DI_ANA]

Kam mbetur vetem.....si gjithmone!
Shumica e njerezve qe takojme ne jeten tone jane thjesht kalimtare ,me te cilet kemi shkembyer nje cope udhe te cilat nje dite jane ndare si papritur...
Nuk kam pasur kurre nje njeri i cili mund te me shoqeronte per nje periudhe te gjate te jetes sime....valle a do ta kem mundesine,valle a do ta kem kohen?!
Vetem dy tre te aferm te cilet dhe ata me braktisen si per tu shnderruar ne engjej ne nje bote tjeter,ne nje bote ku nuk mund ti shikoj,por qe ne kete bote ku ne te cilen jam,i ndjej....i degjoj!
E vetme ure e familjes sime eshte prishur....
Vetem,serish vetem...
I vetmi moment kur kam qene e lumtur ishte ai moment prane personit qe dua aq shume,ai moment kur ai hyri ne jeten time!Dhe vetem atehere e kuptova se çdo te thote te jetosh nje dite nga fillimi deri ne fund...Por edhe kjo kohe mbaroj shpejt duke lene pas nje shije te hidhur malli dhe brenge!
Qe e vogel jam mesuar me idene se njerezit nuk jane te ngjashem...disa nuk mund te jene si gjithe te tjeret.E kam provuar kete kur nuk kisha prinderit e mij ashtu siç i kishin te gjithe te tjeret,kur nuk kisha lodrat qe kishin shoqet e mija,kur nuk mund te kisha te njejtat veshje me to,te njejten dashuri si to,te njejten perkedhelje dhe perkrahje nga te tjeret....

Kaq shume me ishte ngulitur ne mendje kjo gje,saqe nuk me bente pershtypje qe dikush qe kishte prinder te fuqishem ose mbeshtetje te madhe,te trajtohej me vemendje te madhe nga te gjithe dhe une te hidhesha poshte si nje lecke e prishur vetem per faktin qe quhesha "jetime"!
Gjithmone kam ngritur koken per te kerkuar ate qe mund ta quaja te drejte....gjithmone kam luftuar pa patur frike pengesat dhe me synimin qe ne bote nje dite kur te rritesha te mos isha me kjo lecke e hedhur,por dikush tjeter....dhe arrita ndonese mungesa e nje diçkaje qe nuk e kam njohur,ndihet dhe ka marre pushtet te une....mungesa e prindit....sa e madhe eshte,sa plage dhe mangesira te le!!!
I kam pranuar gjerat ne kete bote sic mi kane servirur,pa kundershtuar kurre dhe nje dite pashe qe drejtesia nuk kishte vendin e saj ne kete bote dhe ku ajo merrej si dobesi...
Dhe fillova te rebelohem dhe te kundershtoj,ndonese te drejten nuk mund ta gjejme kurre,por te pakten ja vlen te mos nenshtrohemi,ja vlen ta kerkojme,ja vlen ti leme pjese asaj qe quhet dinjiteti dhe krenaria jone....
Dallohem sot ne mes te kesaj turme te mbushur me njerez,dallohem dhe ndihem mire....kam filluar te enderroj si me pare.....kam filluar te ndjej per ate qe duaz diçka qe kurre se kam ndjere me pare...
Idhulli im,ai qe shikoj para syve ne imagjinaten time me ore te tera me gjeti dhe me fali dashurine.....Dhe kurre nuk mund ta harroj,pasi me beri te ndihem femer...me beri te ndihem e dashuruar....

Kjo eshte bota ime....nje pjese e ditarit tim ku ne te cilin shkruaj perdite mendimet e çastit...


Vazhdon...

[Ali Baba Tepele]

Kam mbetur vetem.....si gjithmone!
Shumica e njerezve qe takojme ne jeten tone jane thjesht kalimtare ,me te cilet kemi shkembyer nje cope udhe te cilat nje dite jane ndare si papritur...
Nuk kam pasur kurre nje njeri i cili mund te me shoqeronte per nje periudhe te gjate te jetes sime....valle a do ta kem mundesine,valle a do ta kem kohen?!
......................................
I vetmi moment kur kam qene e lumtur ishte ai moment prane personit qe dua aq shume,ai moment kur ai hyri ne jeten time!Dhe vetem atehere e kuptova se çdo te thote te jetosh nje dite nga fillimi deri ne fund...Por edhe kjo kohe mbaroj shpejt duke lene pas nje shije te hidhur malli dhe brenge!
.................................................. ........................
Kaq shume me ishte ngulitur ne mendje kjo gje,saqe nuk me bente pershtypje qe dikush qe kishte prinder te fuqishem ose mbeshtetje te madhe,te trajtohej me vemendje te madhe nga te gjithe dhe une te hidhesha poshte si nje lecke e prishur vetem per faktin qe quhesha "jetime"!
Gjithmone kam ngritur koken per te kerkuar ate qe mund ta quaja te drejte....gjithmone kam luftuar pa patur frike pengesat dhe me synimin qe ne bote nje dite kur te rritesha te mos isha me kjo lecke e hedhur,por dikush tjeter....dhe arrita ndonese mungesa e nje diçkaje qe nuk e kam njohur,ndihet dhe ka marre pushtet te une....mungesa e prindit....sa e madhe eshte,sa plage dhe mangesira te le!!!
I kam pranuar gjerat ne kete bote sic mi kane servirur,pa kundershtuar kurre dhe nje dite pashe qe drejtesia nuk kishte vendin e saj ne kete bote dhe ku ajo merrej si dobesi...
Dhe fillova te rebelohem dhe te kundershtoj,ndonese te drejten nuk mund ta gjejme kurre,por te pakten ja vlen te mos nenshtrohemi,ja vlen ta kerkojme,ja vlen ti leme pjese asaj qe quhet dinjiteti dhe krenaria jone....
.....................................
Idhulli im,ai qe shikoj para syve ne imagjinaten time me ore te tera me gjeti dhe me fali dashurine.....Dhe kurre nuk mund ta harroj,pasi me beri te ndihem femer...me beri te ndihem e dashuruar....

Duke lexuar mendimet e tua Diana,mësojmë dhe marrim një pjesë të përvojës,duke e krahasuar pastaj atë pjesë tjetër që kemi akumuluar nga vitet dhe nga mësimet.Këtu është edhe ajo çudia e ndihmës për tjetërin,që dikush e merr "mjet të ndaluar" ose "Kontrabandë mendimesh" ose "Ndërhyrje në punët e brëndëshme"!Unë do thosha që në fillim,e do t'ju ktheja përgjigje të gjith atyre fantazmave të obskurrantizmit njerëzor,të cilët duan të ndalojnë mendimin e dobishëm,mendimin e lirë,me shprehje e ndërhyrje banale të cilat kujtojnë se përbëjnë karakterin e njeriut të shekullit 21 ku jetojmë.
Bën shum mirë që shkruan ato që ndien dhe që kërkon të keshë Diana! Kjo për mua është mjeshtëri,të dish të shprehesh.Mendimi im është ky Ti nuk je vetëm aspak!Ti ke një familje,me fëmijët e ty dhe mbaji e rriti sa më mirë,që të bëhen"Njeri"në jetë.Ti ke tani një mik të mirë, siç është besimi në vet-veten dhe kurajo për të ecur përpara.Ti ke edhe mjaft miq që të duan sinqerisht dhe janë gati të ndihmojnë që ti të mos vuash.Ata që të urrejnë dhe që nuk të duan jan 1 e 2.Prandaj mos u ligështo se gjithçka do ta arrish.Vetëm prindërit nuk zëvëndësohen,se të tjerat...kur të duash.Po ne nuk do vëmë kokën në jastëk se humbëm prindërit?Nuk jemi as të parët e as të fundit?Po ata prindër që kan humbur bijt e tyre i ke pyetur çfar ndiejnë?Cila thikë është më e mprehtë?
Ta dish se ka edhe më keq!Prandaj mblidhi forcat shikoje jetën në sy,shikohu në pasqyrë se nuk je sakate dhe ec përpara me kokën lartë.Dashuri a vërtetë gjendet duke mos luajtur me ndienjat dhe me jetën,sepse aty janë gënjyer shumë."Me ujin,me zjarrin,me shtetin,me jetën,nuk luhet"
Respekt

[DI_ANA]

Ndonjehere mendoj se jam nisur drejt nje rruge,e cila mund te me çoje ne çdo cep te botes por jo ne ate qe une dua!
Jo me....
Nuk eshte gjithmone e lehte te dish gjera qe do te ishte me mire te mos i dije,nuk eshte gjithmone e lehte te dish qe mund te ikesh shume papritur pa patur mundesi shpetimi dhe nuk eshte e lehte te perjetosh denimin e dhene...denimin fatal!
Dikur besoja te ndodhja e nje mrekullie...besoja por nuk besoj me!Besoja qe askush nuk e ka te drejten te na thote qe "jeta juaj do jete e shkurter,pune muajsh apo vitesh,nuk i dihet,por dihet qe eshe e shkurter"!Sa lehtesisht i thone disa keto fjale!
E dime qe nuk jemi te pavdekshem por pse te mos jete nje e fshehte ajo dite,pse te mos jete atehere kur i kemi shijuar dhe kami pare te gjitha,pse te mos jete kur te shikojme femijet tane te rritur,dasmen,femijet e tyre,pse te mos jete kur rrudhat te na kene mbushur fytyren dhe kur syve tane u ka humbur vegimi dhe shkelqimi!!!!

Sa padrejtesi ka kjo bote,sa te tilla kam pare dhe jo vetem te une,jo asnjehere nuk kam qene e vetmja,ka dhe me keq se une!
Dhe shpesh jam kritikuar sepse flas per dashurine dhe dhimbjen dhe njerezit nuk arrijne te kuptojne qe dashuria per te cilen flas eshte e gjithanshme dhe dhimbja eshte pjese e jetes sone sikurse vete dashuria!
Shume njerez e shohin dashurine te peshtjelle ne fjalen "seks"...shume njerez mendojne se duhet vetem ti thurim levdata dashurise dhe te flasim per te me gezim dhe asnjehere me dhimbje!
Po te mos njihnim dhimbjen a do njihnim dashurine ose anasjelltas?
Nuk e kuptoni ju qe doni vetem fjale te bukura dashurie qe mundoheni te genjeni veten,veten tuaj,pasi kene frike,friken e vuajtjes,mosbesimin ne vetevete dhe jetoni ne nje bote perrallash ose te shtirur si per te na treguar neve qe shprehim ndjenjat e lira qe ju jeni te perfekte dhe ne te denuar ne jete,ne dashuri dhe te rrethuar me dhimbje!
Sa bote egoiste,sa njerez te pakuptueshem ka kjo bote.....
Preferoj te jem kjo qe jam,preferoj te jem ky mendim i lire,preferoj te jem personi qe i kendon dhe dashurise dhe dhimbjes pasi i kam perjetuar te dyja dhe si une ka plote te tjere....
Preferoj te mos jem e shtirur,preferoj te tjem te verteten,preferoj te them se cila jam dhe mos mbaj fshehur aspak personalitetin tim dhe me gezon fakti qe dhe ne jete jam pikerisht ajo qe shkruan keto rreshta,une vete,une jam ajo qe qesh dhe qe qaj,qe nuk dua meshire por dashuri,qe nuk dua urrejtje por mirekuptim,une jam ajo qe indinjohem para padrejtesise dhe njerezve qe perdorin material shkrimet mbi boten time te brendshme per te mi kthyer kunder!
Mendoj se kam fituar betejen mbi ta,e kam fituar betejen mbi te keqen dhe mendoj qe dhe diten qe do iki nga kjo jete,bota ku ne te cilen do shkoj do jete nje lulishte trendafilash.....

Do zhdukem pa lene gjurme,duke lene ne zemren e atyre qe dua dhe me duan,nje boshllek qe askush nuk mund tua mbushe!Dhe kjo megjithese me lendon nuk eshte nje arsye bindese per te ndryshuar ate qe na eshte destinuar...

Gjithmone kam menduar se njerezit e gjalle jane me te pranishem ne jeten e dikujt sesa fantazmat qe sillen pa kuptim rreth botes!!!!
Por sot mendoj ndryshe.....vertete te gjallet jane te pranishem,por dhe keto fantazma qe sillen rrotull nuk jane gje tjeter perveç engjejve qe na ruajne dhe vezhgojne mbi dike,shqetesohen dhe lumturohen per te kur ai ose ajo eshte mire!
Se shpejti mendoj se do jem nje e tille dhe nuk do druhem per te ruajtur dhe per tu kujdesur per ata qe dua!

Nje here kur dikush me humbi i thashe vetes....._Jo,nuk do te vije!
Ende me kumbon ne vesh ajo thirrja ime e deshperuar,frika nga vdekja,malli per kete njeri qe pavaresisht nga dashuria e perjteshme qe me kishte premtuar,do vazhdonte jeten e tij,por ne nje bote tjeter....Dhe une vete per pak kohe nuk do te jem me....do iki nga kjo bote e e djegur nga dashuria per disa njerez qe dua aq shume,te cilet nuk dua ti harroj por dhe nuk dua qe ti lendoj!
Nje lot me rreshqet nga syte,dhe nje tjeter dhe nje tjeter....mundohem ti largoj por jane shpesh te pranishem dhe jane bere pjese e jetes sime,nje pjese hidherimi i pandare qe me shoqeron kudo!
Dridhem nga frika dhe nga inati.....perse?Cfare bera....perse une?!

[DI_ANA]

Thone qe nje njeri qe te do,duhet te jete i gatshem te te mbeshtese ne çastet kur ke me shume nevoje per te!
Por ka te tille qe nuk kane per te qene kurre te pranishem dhe nuk shqetesohen,nuk eshte e lehte ndonjehere te ndash dhimbjet me tjetrin,ndonese parrulla dhe fjalet e bukura te dashurise jane....."Si ne dite te mira,ashtu dhe ne te keqia"!Eh!!!

Sa me shume kalon koha dhe shikoj fytyren e vertete te disa njerezve aq me pak i besoj njerezimit dhe humanizmit,aq me pak kam filluar ti besoj lumturise,por do vazhdoj ti besoj deri ne vdekje dashurise....asaj qe une jap vete,ate e besoj!

Per çfare kemi nevoje?Nuk dua ndonjehere te mendoj kaq shume se me duket sikur do çmendem!Mbeshtes duart ne fytyren time dhe mundohem duke mbyllur syte te imagjinoj nje bote te re,nje bote te bukur!
Dhe kjo bote vjen prane meje,e qeshur siç e mbaj mend dikur,e bukur si ne perralle,e dashur,e embel,e pranishme,siç dinte te ishte vetem ajo,e drejte dhe e lumtur....

Dhe sot kuptoj qe kjo ndjenje dritheruese qe quhet dashuri,nuk me paska braktisur kurre....Ajo paska qendruar e fshehur ne thellesine e zemres,sepse vetem aty e ka vendin ajo....Ne boten time....ne shpirtin tim!

[fiso]

DI ANA ,
hallall me le pa fjale??????!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!