Nazim Hikmet

[andreas]

Per koincidence e kam ketu "Peisazhe njerzore" te Nazim Hikmetit.Sipas meje, sebashku me Lorken,Neruden dhe Elyarin, perbejne nje "kor"poetik te paperseritshem...Jane ai brez poetesh qe e prune artin dhe poezine ne permasat njerezore ne kuptimin e gjere te fjales.Ata u bene "bardet" e shpirtit dhe dhimbjes njerzore.Nazim Hikmet sebashku me poetin tjeter turk Jahja Qemal jane jo vetem simbole frymezuese te popullit turk ,por dhe te mbare lexuesve dhe admiruesve te poezise ne gjithe boten...Une personalisht,panvarsisht nga disa diferenca te vogla persa i perket bindjeve dhe botkuptimit politiko-ideologjik me poetin, e kam si pike referimi dhe frymezimi ne te gjitha momentet e vecanta te jetes sime.Nazim Hikmet eshte misherimi i vuajtjes,qendreses,shpreses dhe dashurise midis njerzve.Eshte poeti "i regetimes se shpirtit..."

[shigjeta]

***

Ti je dehja ime,
Dehja që hiç s'më lëshoi,
……….Dehja që dot s'më lëshon
……….Dhe as nuk dua të më lëshojë.

Me kokën plumb,
……….Me gjunjë të rrjepur
……….E rrobat përbaltur
Shkoj kah drita jote që vezullon e shuhet,
……….Kalamendem, bie, ngrihem prapë.

perktheu Besnik Mustafaj

[Merita2011]

Pershendetje! jam e interesuar per poezite e poeteve turq dhe grek . Une ketu po shoh disa poezi , te gjitha te Nazim Hikmet jane .?Perkthimet jane te nje niveli te mire apo jo , sepse une po shoh ketu qe ky antare eshte perjashtur , ka lidhje me perkthimet ? Me ktheni pergjigje ju lutem. Po disa poezi te autoreve grek Odisea Elitis , dhe Jorgo Seferis. ju lutem me ndihmoni! Faleminderit!

[Askusho]

përktheu Faslli HALITI

SHPIRTI IM

Shpirti im
mbylli sytё
dalё ngadalё
dhe siç zhytesh nё ujё
zhytu nё ёndёrr
lakuriq e veshur me tё bardha
nё ëndrrën mё tё bukur do tё tё pres.
Shpirti im
mbylli sytё
dalё ngadalё
hidhu nё harkun e krahëve tё mi
mos mё harro nё ёdrrёn tёnde
mblli sytё dalёngadalë
sytё e tu ngjyrё gёshtenjё
ku digjet njё flakё e blertё
Shpirti im.

MIRUPAFSHIM VËLLA DET

Dhe ja po shkojmë siç erdhëm
mirupafshim vëlla det
marr me vete pak nga zallishtja jote
pak nga kripa jote e kaltër
pak nga pafundësia jote
pak prej dritës sate
prej trishtimit tënd.
Ti det dite të na thuash shumë gjëra
për fatin tënd prej deti
ja ku jemi me pak më shumë shpresë
ja ku jemi me pak më shumë inteligjencë
dhe po ikim siç erdhëm
Mirupafshim vëlla det.

DO TË LINDIN NJERËZ MË TË MIRË

Do të lindin te ne
njerëz më të mirë.
Brezi
që do të vijë
do të jetë edhe më i mirë
nga cilido i lindur
nga toka,
nga hekuri, zjarri.
Pa frikë,
pa u menduar shumë,
nipat tanë
do t’i japin dorën njeri-tjetrit,
duke vështruar
yjet qiejve
dhe do të thonë:
“Sa e bukur është jeta !”
Dhe do t’ia marrin një kënge
krejt të re,
të thellë si sytë e njerëzve,
të freskët si një verige rrushi,
një kënge të lirë, të gëzuar.
Asnjë pemë
s’ka dhënë
fruta më të bukura.
As edhe nata më e bukur
nga netët e pranverës
nuk i ka njohur kurrë
këta tinguj
këto ngjyra.
Do të lindin te ne
njerëz më të mirë.
Brezi
që do të vijë
do të jetë më i mbarë
nga cilido i lindur
nga toka,
hekuri,
nga zjarri.

JETËS

Jeta nuk është shaka.
Merre seriozisht
si ketri,
që s’pret asgjëje
nga jashtë ose bota e përtejme.
Ti s’ke për të bërë tjetër veçse do jetosh.
Jeta nuk është shaka.
Merre seriozisht,
seriozisht gjer në atë pikë, kur duarlidhur
vënë pas murit apo brenda laboratorit
me bluzë të bardhë dhe syze të mëdha,
ti të vdesësh, që të jetojnë njerëzit,
njerëzit që ti s’ke për t’ua njohur fytyrat,
dhe do të vdesësh i vetëdijshëm se asgjë s’është më e bukur,
më e vërtetë se vetë jeta.
Merre seriozisht,
gjersa shtatëdhjetë vjeçar,
të fillosh
të mbjellësh ullinj,
jo për t’ua lënë fëmijëve,
por sepse ti, s’beson në vdekje
dhe duke e trembur vdekjen ,
jeta do të peshojë më shumë në peshore.

JE SKLLAVËRIA IME

Je skllavëria ime, je liria ime,
je mishi im qё të djegë
si mishi lakuriq i netёve tё verёs,
je atdheu im
me reflekset e blerta tё syve tё tu
ti je e lartë, fitimtare,
je përmallimi im.
Tё di
tё paafrueshme
ndërsa unë tё pushtoj ty.

PËLQEJ TEK TY

Pëlqej tek ti
aventurën e varkës që shkon drejt polit
pëlqej tek ty
guximin e njerëzve të zbulimeve të mëdha
pëlqej tek ty gjërat e largëta
pëlqej tek ty të pamundshmen
futem në sytë e tu si në një pyll
plot dritë
dhe i djersitur i uritur i furishëm
kam pasionin e gjuetarit
pëlqej tek ty të pamundurën
por jo dëshpërimin.

MË I BUKURI I DETEVE

Më i bukuri i deteve
Është deti, ku s’kemi lundruar.
Më i bukuri i fëmijëve tanë
S’është rritur ende.
Më të bukurat e ditëve tona
Ende s’i kemi jetuar.
Dhe
gjënë më të bukur që dua të të them
ende s’ta kam thënë.

SHEKULLI IM S’MË FRIKËSON

Shekulli im s’më frikëson,
shekulli im gjithë mjerim e mizori
Shekulli im i guximshëm dhe heroik
S’do të them kurrë se jetova shumë herët,
ose jetova shumë vonë
Jam krenar që jam me ju këtu.
E dua shekullin tim që vdes e rilind
një shekull, ditët në mbarim të të cilit do jenë të bukura:
Shekulli im do të shkëlqejë një ditë
siç të shkëlqejnë
ty sytë

GJETHE TË VDEKURA

Shoh gjethet që bien e brenda meje copëtohet zemra
sidomos gjethet e rrugëve
sidomos po të jenë gështenja të egra
sidomos po të kalojnë fëmijët
sidomos nëse qielli është i kulluar
sidomos nëse atë ditë kam pasur një lajm të mirë
sidomos nëse zemra atë ditë nuk më dhemb,
sidomos po të besoj se atë ditë, ajo që dua, më do,
sidomos nëse atë ditë e ndiej veten në harmoni me njerëzit e me veten,
po të shoh që bienë gjethet, mua më copëtohet shpirti brënda qenies sime
sidomos po të shoh gjethet e rrugëve, sidomos të rrugëve me gështenja të egra.

SHOH TOKËN NË GJUNJË

Shoh tokën në gjunjë
shoh barin
shoh insektet
shoh çastin e lulëzuar e të kaltër.
Je si toka e pranverës, e dashur.
unë të shoh.
I shtrirë përmbys shoh qiellin
shoh degët e pemëve
shoh lejlekët që flutururojnë.
Je si qielli i pranverës, e dashur,
unëtë shoh.
Kam ndezur një zjarr sonte në fshat
prek zjarrin
prek ujin
prek stofin dhe argjendin.
Je si zjarr fushimi në qiell të hapur,
unë të prek.
Jam mes njerëzve, i dua njerëzit
Dua veprimin
Dua mendimin
Dua luftën time.
Je një qenie njerëzore në luftën time
Unë të dua


NË KËTË NATË VJESHTE

Në këtë natë vjeshte
jam plot me fjalët e tua
fjalë të përjetshme si koha
si materja
fjalë të rënda si dora
xixëlluese si yjet.
Nga koka jote nga mishi yt
nga zemra jote
me t’arritur fjalët e tua
fjalët e tua të ngarkuara me ty
fjalët e tua, nënë
Fjalët e tua, dashuri
fjalët tuaja, mike
Ishin të trishtuara, të dashura
ishin të gjalla, plot shpresë
ishin të guximshme, heroike
fjalët e tua
ishin njerëzim.

MEHMET

Nga njëra anë tiranët, na ndan si një mur.
Nga ana tjetër kjo zemër fatzezë më bëri një shaka të shëmtuar,
i vogli im,
Mehmeti im,
mbase fati do të më pengojë të të shoh përsëri.
E di, ti do të jesh një djalë
i ngjashëm me një kalli gruri:
biond, i hollë e me trup të gjatë.
kështu kam qenë edhe unë kur isha i ri.
Sytë e tu do të jenë të mëdhenj si ato të nënës sate,
ndonjëherë me një rrjedhojë të hidhur trishtimi.
Do të kesh një zë të bukur,
zëri im ishte i egër.
Balli yt do të jetë i bardhë.
Këngët që do të këndosh do të thyejnë zemra.
Ti do të jesh i shkëlqyer nëpër bisedime.
Dhe unë kam qenë mjeshtër në biseda,
kur njerëzit s’më ngacmonin nervat.
Nga buzët e tua do të rrjedhë mjaltë.
Ah, Mehmet,
sa zemra do copëtosh !
Mos e mundo nënën tënde.
Nëna është fortë dhe e butë, mëndafsh,
edhe në moshën e gjysheve ao do të jetë e bukur,
si atë ditën, kur e pashë për herë të parë.
brigjeve të Bosforit
Ishte 17 vjeçe,.
Ishte dritë hëne,
ishte drita e ditës,
ishte si një kumbull e artë.
Jeto në këtë tokë si të ishte shtëpia e babait tënd.
Turqia,
Toka jonë,
një vend i bukur midis vendeve,
dhe njerëzit e saj,
të një bashkimi të mirë,
punëtorë të urtë e të guximshëm
tmerrësisht të mjerë.
Ti, të ardhmen,
do ta shohësh me sytë e tu,
do ta prekësh me duart e tua.
Mbase unë do vdes larg gjuhës sime,
larg këngëve të mia,
kripës ime, bukës sime,
duke ndier mall për nënën tënde dhe për ty.
Mehmeti im i vogël
po iki.
Jam i qetë.
Për një kohë të gjatë.
Jeta që tretet tek unë, do të gjendet tek ty,

[shigjeta]

Shpirti yt

Shpirti yt është përrua, trëndafili im,
Buron atje lart, majë maleve
Nga majëmalet vërshon drejt fushës,
Drejt fushës, pa e mbërritur dot kurrë fushën,
Pa mbërritur dot kurrë te gjumi i rëndë i plepave,
Te qetësia e harqeve të gjëra të urave,
Te kallamët e te rosat kokëgjelbra
Pa e mbërritur dot kurrë fushën, trishtim e saj të butë.

Zbret drejt fushës pa mbërritur dot kurrë
Të fushat e hapësirta të grurit me hënën përmbi;
Buron atje lart, majë maleve,
Sjell me vete shtresa resh
Herë grumbuj-grumbuj e herë të shprishura,
Sjell me vete yje të mëdha netësh të gjata,
yje shkrepash të vetmuar,
Diejt e kaltër të borërave të përjetshme;
Vërshon i shkumëzuar, në fund të shtratit të vet,
I trazon gurëzit e bardhë më gurëzit e zinj,
Vërshon me peshqit e vet që notojnë përpjetë rrjedhës,
Kthesat e urtësojnë nga pak,
Ngrihet kas e rrëzohet humnerave,
I zemëruar keq me rrëmujën e vet;
Buron atje lart, majë maleve,
Nga majëmalet vërshon drejt fushës,
Drejt fushës, i joshur për jetë prej fushës,
Prej fushës, pa e mbërritur dot kurrë fushën.

3 Shkurt 1960