Albert Brojka: “Në PD ende nuk ka demokraci dhe tolerancë”
Valentina MADANI
Ish drejtuesi i lartë i PD-së dhe ish kryetari i bashkisë së Tiranës Albert Brojka është një ndër të vetmit figura kryesore të kësaj partie që 16 vjetori i krijimit të saj e gjen larg rikthimit. Ish-politikani i lartë i PD-së thotë se kjo parti ka ende nevojë të demokratizohet dhe të rrisë tolerancën brenda saj. Përmes “Albania”-s ai pranon se lidershipi i PD-së ka ndryshuar, është bërë më tolerant por nuk është demokratizuar plotësisht partia. Kjo sipas tij është arsyeja që e pengon të rikthehet në PD dhe të rifillojë politikën nga e para. Ai tregon vëshirësitë që ka hasur gjatë karrierës së tij politike, teksa ndalet në momentin më të rëndë sic e quan ai, konfliktin me z.Berisha për festat e nëntorit, 8 vjet më parë kur drejtonte bashkinë e kryeqytetit. Z.Brojka është i sigurtë se edhe të rikthyerit në PD, nuk janë më protagonist në këtë parti ndaj gjykon se PD-ja është ende e ngurtë politikisht. Ish deputeti dhe ish ministri i PD-së kujton kohën kur studentët të mbështetur nga qytetarët e Tiranës rrëzuan diktaturën më të egër dhe krijuan kushtet për krijimin e PD-së. Ai i ka mbështetur në cdo hap dhe prej PD-së nuk është shkëputur tërësisht pasi vazhdon të jetë antar i PD-së. Ai tregon momentet kur iu desh të negociojë me ndërkomëbtarët gjatë viteve të vështira 97-98 si dhe kohën kur me shumë vëshirësi drejtoi bashkinë e Tiranës në kushte të papërshtatshme pasi puna e tij bllokohej nga e majta në pushtet. Por me gjithë këto peripeci, z.Brojka do të mungojë sot në përvjetorin e 16 të themelimit të PD-së. Arsyeja nuk është vetëm mungesa e një ftese por pa hezitim thotë se: “më duket vetja si i tepërt aq më tepër po të shkoja në një festë të tillë nuk do të shikonim me syrin e një kontribuesi për PD-në nga fillimet e saj. Mendoj se do të më shikonin akoma si një njeri që ka devijuar nga vija e partisë, një njeri që me kontributin e tij i ka bërë më tepër dëm PD-së”.
Z.Brojka a mund të tregoni ju lutem për ditët e para të demokracisë në Shqipëri, fillimi i së cilës ishin protestat e studentëve të dhjetorit të 90-ës?
Në atë kohë kam qënë për studime pas uiniversitare jashtë shtetit që nga viti 1988 deri në vitin 1991. Por ndoshta për fatin tim të mirë, pikërisht kur kishte nisur lëvizja studentore e dhjetorit, ditët e para të dhjetorit, jam kthyer dhe ingranuar direkt në këtë lëvizje. Kisha mentalitetin e një intelektuali se Shqipëria duhet të ndryshojë, jeta politike shqiptare duhet të ndryshojë, liria e demokracia duheshin fituar. Dhe pikërisht duhet të mbështesim lirinë dhe demokracinë që në atë kohë ishin kryesisht lëvizje studentore dhe lëvizje politiket që pasuan me krijimin e PD-së dhe ndryshimet e tjera që ndodhën më pas. Unë nuk jam një nga themeluesit e PD-së, nuk kam marrë pjesë në mbledhjen që themeloi PD-në por jam angazhuar në gjithë lëvizjen studentore që në mbështetjen e studentëve që u futën në atë kohë në grevë urie. Kisha bindjen e palëkundur se duhej t’i mbështesja ata të rinj dhe kam marrë pjesë për të treguar që ata studentë që u ngritën në protestë, kishin mbështetjen e qytetarëve të Tiranës dhe të intelektualëve.
Si jeni njohur me ish themeluesit e PD-së dhe c’raporte kishit me ta?
Jam njohur me disa prej tyre me rekomandim. Disa të tjerë i kam njohur thjeshtë në aktivitetin e PD-së në atë kohë. Me të tjerë kam pasur njohje që para se të fillonin lëvizjet demokratike. Nga politikanët e parë që kam takuar mbaj mend ka qënë Eduart Selami. Dikur një ekonomist në punën time më rekomandoi që t’a takoja z.Selami tek selia e vjetër e PD-së. Ishte koha kur PD-ja kërkonte intelektualë, natyrisht të shkolluar jashtë shtetit me një formim dhe njohës të gjuhëve të huaja. Kjo ngaqë po vinin zgjedhjet. Bëhet fjalë për datën 10 shkurt 1991. Pas takimit që pata me z.Selami, m’u bë e qartë që PD-ja kishte nevojë për figura të tilla dhe më rekomandoi mundësi kandidimi për deputetë në Tiranë, në zonën e Laprakës. Kisha dëshirë të mos mbetesha indiferentë në ato momente, por të jepja edhe unë kontributin tim. Por isha me studime pasuniversitare.
Aty kam njohur shumë nga figurat qëndrore të PD-së, duke filluar që me Aleksandër Meksin. Z.Berisha e kam takuar për herë të parë kur unë isha zëvministër i turizimit dhe transporteve, fundi i vitit 1993. Në atë periudhë ai ishte president i republikës dhe që nga ajo kohë kam pasur vazhdimisht kontakte pune, politike. Gjatë viteve të para të demokracisë kam njohur të gjithë themeluesit e PD-së, Pashkon, Hajdarin, Imami, Zogaj, Rulin, Cekën etj. Mbaj mend që në atë kohë kishte dhe figura që nuk u ingranuan më pas në politikë si Edmond Budina, apo vëllai i Isamil Kadares. Nuk e fus veten tek kontribuesit kryesor të PD-së por kam qënë gjithmonë pranë saj.
A jeni në dijeni se si është proceduar në atë kohë me protagonistët e lëvizjes antikomuniste që më pas u kthyen në lidership të partisë së parë pluraliste?
Nuk ka pasur përzgjedhje emrash. Përzgjedhja e emrave ishte nga vet individët. Njerëz që donin ta vazhdonin jetën e tyre politike. Kishte intelektualë të cilët ndoshta bënin një jetë më aktive sesa të tjerët. Kishin shumë më tepër dëshirë të ishin protagonistë. E kishin dhe më shumë ndoshta të themelonin një forcë politike, të ngritnin statusin e kësaj force, t’a conin përpara këtë forcë politike, të ndryshonin zhvillimet e vendit në interes të Shqipërisë. Gjithnjë në një garë të tillë kishte njerëz aktiv, por dhe të tjerë që ndoshta nuk u pëlqente më tej polika ndaj preferuan të tërhiqen, duke menduar se misioni i tyre ishte kryer, pasi tashmë ishte krijuar pluralizmi shqiptar, bindjet e ndryshme politike etj.
Si u pritën nga demokratët emrat që themeluan PD-në dhe më pas projektuan të ardhmen e saj?
Janë mirëpritur që të gjithë, pa përjashtim, qoftë Berisha, Pashko dhe protagonistët e tjerë që kishin kontribuar në themelimin e PD-së. Ndaj zgjedhja e tyre gjeti miratimin e antarësisë së PD-së por edhe të elektoratit që mbështetnin lëvizjen demokratike.
Ju keni qënë pjesmarrës në rrëzimin e bustit të diktatorit. A mund të kujtoni dicka nga ajo ditë historike për shqiptarët?
Në kohën që unë u riktheva në Shqipëri kishte lëvizje jashtëzakonisht të vrullshme. Mbaj mend si tani, tre ditë para se të largohesha nga Shqipëria ka qënë data 23 shkurt, është hedhur busti i Enver Hoxhës. Atë ditë kemi qënë tek qyteti “Studenti”, ku studentët ishin në grevë urie. I kam përjetuar të gjitha protestat që ndodhën në atë ditë. Kam zbritur deri poshtë tek kryeministria, kam ndjerë aty edhe erën e atyre qenve të policisë që sulmonin protestuesit, deri në përplasjen e policisë me qytetarët. Kam marrë pjesë më pas në qëndrë të Tiranës në momentin kur u rrëzua busti i diktatorit. Isha vetëm disa metra larg tij ndërkohë që ai u rrëzua. E kam përjetuar tërësisht atë ngjarje të madhe. Por pak ditë ma pas u largova për t’u rikthyer shumë shpejt nga studimet. Tashmë isha antar i PD-së. U ktheva në prill por nuk i pëjtova zgjedhjet e 31 marsit 91 ku kisha qënë dhe kandidat për deputetë. U ktheva shpejt për shkak se m’u ndërpre bursa nga shteti shqiptar për shkak të tranzicionit të vështirë që po ndodhte në vend. Por që prej asaj kohe kam zhvilluar një jetë aktive në PD. Jam antar i PD-së që nga 4 janari i 1991 dhe që prej asaj kohe kam qënë në drejtimin e PD-së të Tiranës. Më pas në selinë e PD-së qëndrore dhe antar i kryesisë së saj, sekretar i madhënieve me jashtë. Kam qënë këshilltar i kryeministrit Meksi për reformën ekonomike në 1993. Më vonë kisha postet drejtuese në pushtet duke filluar që nga zvministër i burimeve minerare dhe energjitike, kam qënë ministër i turizmit, transporteve, ndërtimit dhe më pas kryetar bashkie deri në vitin 2000. Kisha një karrierë në ngjitje qoftë në politikë, qoftë në administratë, gjithnjë nën drejtimin e PD-së.
Në fillimet e demokracisë, a kishte divergjenca brenda PD-së?
Jo nuk kishte divergjenca dhe këtu kam parasysh vitet 1991-92. Lindën më vonë. Por deri në krijimin e PD-së, deri në zgjedhjet e marsit të 92-it nuk ka pasur përcarje brenda PD-së. Ndoshta nuk kishte lindur lufta për pushtet. Me ardhjen në pushtet të PD-së filloi përcarja nga brenda ku spikatën largimet nga partia dhe krijimet e forcave të reja politike nga brenda për brenda PD-së. Mendoj se në PD, ekzistonte jo vetëm lufta për pushtet që është normale por mungonte ajo lloj demokracie që duhej të kishte një forcë politike evropiane, perendimore. Ishte e vështirë që të konceptoje që dikush mund të kishte mendim ndryshe, ose mund të ketë një alternativë ndryshe nga dikush tjetër. Dhe kushdo që e bënte një gjë të tillë, shikohej ndoshta nga mentaliteti i së kaluarës me syrin se ky është kundër partisë dhe ky është armik i partisë, se ky që kundërshton kryetarin do t’i zërë vendi atij. Pra ishin akoma mentalitet të vjetra. Nuk mendoj se z.Berisha apo të tjerë brenda partisë e kishin atë tolerancën perendimore demokratike për t’a kuptuar dhe për ta respektuar mendimin ndryshe dhe për t’i dhënë vendin mendimit ndryshe. Nuk ka asgjë të keqe të kesh opozitë brenda partisë. Ne shqiptarëve gjithmonë na ka shkatërruar uniteti i celiktë por në një kohë që uniteti i vërtetë, është ai kur ka alternativa të ndryshme, që e respektojnë njëra-tjetrën, që shkon në votën e fshehtë dhe fiton me mijëra. Kjo nuk është respektuar dhe kjo është arsyeja kryesore që shumë drejtues të PD-së, themelues të saj e panë veten jashtë një loje të tillë dhe preferuan të largohen për të krijuar një forcë tjetër politike. Dhe kjo ka ndodhur vazhdimisht brenda PD-së ku ka munguar liria, demokracia, toleranca perendimore, respekti për votën e kundështarin.
Ju keni qënë shef i politikave me jashtë në PD në një kohë të vështirë për këtë parti. Thuhet se ju është dashur ju personalisht që të negocioni me ndërkombëtarët për gjendjen e krijuar në Shqipëri gjatë viteve 97-98. sa e vështirë ishte për ju mbrojtja e politikave të PD-së në një situtatë të tillë kaotike?
Kam drejtuar politikën e jashtme brenda PD-së për një periudhë të shkurtër, 97-98. Për mua ka qënë shumë e vështirë. Nuk isha specialist i fushës së madhënieve me jashtë. Por ka qënë mjaft e vështirë për vet ngjarjet që ndodhën në Shqipëri, apo për vet mënyrën se si ndodhën këto ngjarje ishte shumë e vështirë të mbroje politikën e PD-së, e cila nga parti në pushtet, për faj të skemave piramidale, nga një marsh i konsiderueshmë votash, u katandis në vitin 97, diku nën 20 përqind. Pra ishte një rënie drastike e elektoratit që mbështeste PD-në. Dhe të mbrosh PD-në në një situatë të tillë kur e ka konsideruar në njëfarë mase shtetin por kur ky shtet po i shembet nëpër duar, nuk kishte rend, nuk kishte qetësi, njerëzit kërkonin paratë e firmave piramidale, si mund të mbrosh në arenën ndërkombëtare një forcë politike me dështime të tillë. Kështu që në atë periudhë e kam parë veten në një pozitë mjaft të vështirë pasi më duhej të mbroja qoftë PD-në, qoftë drejtuesit e saj. Por jam përpjekur ta bëj, pasi kjo ishte detyra ime. PD-së në atë kohë i takonte t’i kërkonte popullit të falur dhe të bënte sa më shpejt zgjedhjet e përgjithshme sepse pushteti pothuajse kishte ikur nga duart, qoftë për të shpëtuar vendin, të cilën PD-ja e bëri ndonëse me njëfarë vonese. Këtë duhej ta bënte muaj më parë. U largua nga pushteti, bëri zgjedhjet e reja dhe doktor Berisha u largua me dorëheqje nga posti i presidentit të vendit. Po të ishte bërë një gjë e tillë më përpara, do të ishte akoma më mirë pasi fatura e atyre që ndodhën në 97, do t’i mbetej kryesisht PS-së.
Pse fatura e ’97-ës do t’i mbetej PS-së?
Sepse ishin socialistët ata që e përgatitën një revoltë të tillë, shfytëzuan skemat piramidale dhe nga revoltë ekonomike e kthyen në revoltë politike dhe kërkuan pushtetin. Mund t’a quaj një lloj kryengritje të armatosur pasi ashtu ndodhi. Po të menazhohej me qetësi nga PD-ja, po të sqarohej populli se skemat piramidale nuk i ndërtoi PD-ja, por individë të caktuar, por PD-ja pati fajin se nuk i denoncoi që në fillim, të shkarkonte përgjegjësinë e vet, gjë të cilën e bëri me vonesë, kjo shkaktoi atë që ndodhi realisht në ato vite.
Megjithatë PD-së në kushte të tilla i duhej domosdo të fitonte zgjedhjet lokale që të konsolidonte zgjedhjet e përgjithshme. Ju kandidatuat për bashkinë e Tiranës dhe fituat...
Unë nuk kam kandiduar me dëshirën time si kryetar i bashkisë. Ishte një detyrim i imi moral për PD-në. Në qëoftë se PD-ja më zgjodhi që të kandidoja, unë e pranova jo se kam pasur dëshirë një post të tillë. Por cdo kush në politikë duhet të bëjë dhe sakrificë politike për aq më tepër unë. Menduan se isha njëra nga kandidaturat më të mira dhe fitova në Tiranë.
Gjatë kohës që qeverisët pushtetin vendor në Tiranë, cilat ishin raportet tuaja me z.Berisha dhe sa ju ka mbështetur në punën tuaj?
Raporte normale. Kam pasur madhënie të mira dhe politikat e mia qoftë si kryetar i PD-së së Tiranës, qoftë si kryetar bashkie, qoftë si sekretar i madhënieve me jashtë në PD, kam pasur mbështetjen e z.Berisha. jam mirëkuptuar me të. Nuk e kam ndjerë diktatin e Berishës sic e kanë ndjerë të tjerët. Të paktën këtë mund ta them deri nga viti 98. Madje kam pasur mandat të plotë për ta përfaqësuar PD-në edhe gjatë kësaj kohe. Nuk mund të them se kisha konflikt me z.Berisha. Konflikti ka nisur më vonë.
Kur pikërisht dhe kush ishte shkaku i konfliktit tuaj me z.Berisha, pasi thuhet se se arsyeja e përplasjes me të ka qënë data e clirimit të Shqipërisë?
PD-ja doli në opozitë që në vitin 1997. Kurse unë vazhdoja të isha kryetar i bashkisë pavarisht se partia ime doli në opozitë. Ishte një rrokadë e mënjërhershme. Unë nuk do të mund të kandidoja për kryetar bashkie po të ishte në pushtet. Por ishte ishte PD-ja në pushtet dhe unë pranova të bëhesha kryetar bashkie, sepse gjatë punës sime për kryeqytetin do të kisha mbështetjen e qeverisë. Të paktën kështu e mendova kur u zgjodha. Qeveria “Meksi” dha dorëheqjen shumë shpejt kështu që mua më takoi gjithë kohës që të punoja me socialistët, kur kryeministër ishte Nano, Majko, Meta. Dhe imagjinoni sa mbështetje duhej të kishte një kryetar bashkie i PD-së nga qeveria socialiste. Pothuajse nuk kisha mbështetje ose kisha shumë pak mbështetje. Partia ime tashmë ishte në opozitë dhe ndoshta nuk i leverdiste shumë që të merrej me mua, apo të më mbështeste mua sepse kishte hallet e veta, ishte katandisur keq, kishte rënie drastike të elektoratit të saj, duhej të riorganizohej dhe të ringrihej nga fillimi. Ndoshta i leverdiste që figura si kryetari i bashkisë t’i përdorte për qëllime e veta, që të rriste reputacionin e saj, mund t’a sakrifikonte, mund t’a bënte armik, mund t’a bënte spiun apo si t’i interesonte asaj për luftë politike. Dhe unë kështu e gjykoj.
...Dhe si nisi carja e parë me z.Berisha?
Carja e parë ka ndodhur për festat e 28-29 nëntorit. Isha i detyruar sipas ligjit që ta respektoja edhe 28 edhe 29 nëntorin dhe në protokollin e shtetit, kryetari i bashkisë shoqëron gjithnjë presidentin jo vetëm tek varrezat e dëshmorëve që vendos kurorën por edhe vizita në dy familje gjë të cilën unë e bëra. Në atë kohë ishte president rexhep meidani. Në atë kohë një artikull në gazetën “Rilindja Demokratike” më shkruajtën kryeartikullin: “Brojka në rresht me enveristët”. Ishte një fyerje e goditje rëndë për mua të më quaje enverist. Realisht nuk ksiha qënë asnjëherë antar i PPSH, nuk kisha pasur asnjë lidhje me enveristët. Pavarsisht se isha i PD-së, respektova ligjet e shtetit. Dhe sot që po flasim bashkë, dhe që Berisha është në pushtet, 29 nëntori është festë zyrtare dhe z.Berisha nuk pati guxim ta ndryshonte. Kurse atëherë pati guxim të më akuzonte si enverist, meqë vura kurorë me 29 nëntor. Natyrisht PD-ja mund ta përdorte dhe 28 dhe 29 nëntorin për interesat e saj politike por jo të më përdorte mua si ushtar ku njëherë më quante titullar, njëherë, enverist etj. Nuk mund ta lija veten të keqpërdorej në një mënyrë të tillë që kur të donin të më bënin armik dhe kur të donin të më bënin hero sipas interesave të saj politike.
Po më tej cfarë ndodhi?
Për mua ishte normale që në PD, për atë që ndodhi në 97-ën, të kishte një rrokadë dhe përgjegjësia për atë që ndodhi vinte nga lart. Duke filluar nga kryetari i partisë, nga presidenti etj, por edhe unë kam përgjegjësitë e mia për ato që ndodhën për postet drejtuese që mbaja në PD si drejtues i Tiranës. Por në PD nuk u bë një analizë e tillë dhe po bëhej kjo ku njerëzit të pranonin gabimet, nuk kishte asgjë të keqe. Madje ngrihesh dhe ringrihesh shumë më mirë. Nuk kishte asgjë të keqe pse për kreun e ri të PD-së të kishte dhe një alternativë tjetër sic ishte Genc Pollo. Ai vetëm se kandidoi përballë Berishës u sulmua si të ishte armik. Fundja Pollo ishte nënkryetar i PD-së dhe po kandoidonte për postin e kryetarit. Kjo ishte normale dhe aq më tepër po kanidonin figurat e reja që nuk mund të akuzoheshin për ato që kishin ndodhur në 97. Megjithatë Pollo u sumua jashtëzakonisht keq. Kjo tregoi se mungonte liria dhe demokracia brenda partisë. Unë në një ambjent të tillë nuk mund të punoja dot, ku PD-ja mund të kishte një lloj ushtrie dhe unë të isha një ushtar. Doja të isha një njeri i lire dhe të shprehja mendimet e mia edhe sikur të ishte kundër. Ndaj po e shikoja veten gjithnjë e më larg PD-së. Në ngjarjet që ndodhën më mbrapa, në tërë zgjedhjet që u bënë, unë nuk kandidova për asnjë post brenda PD-së. Preferova një tërheqje të ngadaltë derisa u shkëputa përfundimisht nga radhët e partisë. Në këtë gjendje jam dhe sot por duke qënë serish antar i PD-së.
Në PD, tashmë janë rikthyer të gjithë të larguarit dhe të përjashtuarit nga partia. Pse mes tyre nuk ndodhet Albert Brojka?
Është zgjedhja e gjithësecilit. Mund të jenë kthyer vet. Mund t’i kenë ftuar. Mua nuk më kanë ftuar. Personalisht nuk besoj se ka ndryshuar ndonjë gjë e madhe në PD. U largova sepse nuk gjeta veten time aty. Nuk e shprehja dot mendimin tim lirshëm, ku nuk mund të krahasoheshin dy alternativa ndryshe. Megjithëse kanë ndodhur ndryshime, akoma ka vend për vlera perendimore, për respetin e votës së fshehtë. Dhe nuk jam vetëm unë por janë dhe të tjerë. Ata që janë kthyer në PD, mund të besojn ë se vërtetë ka ndryshuar dicka ose ndoshta ata kanë marrë një ftesë, kanë marrë një garanci, janë siguruar se gjërat nuk janë më ashtu sic kanë qënë më parë. Dhe unë jam dakort që shumë gjëra kanë ndryshuar por jo ashtu sic mendoj unë. Ka akoma vend për ndryshime. Kjo ndoshta ka bërë që unë nuk jam kthyer sic kanë bërë të tjerët. Gjykoj se akoma në PD ka nevojë të ndryshohet. E ndjej akoma veten jashtë ambjenteve të tilla. Ky ambjent është akoma i vështirë për t’u konceptuar të paktën për mua. Kujtoj këtu rastin “Ngjela”. Pati disa mendime ndryshe, disa alternativa ndryshe. Nuk u nxor jashtë partisë si dikur, por u morën masa kundër tij. Pra gjykoj se mendimi ndryshe sulmohet dhe ai që flet ndryshe flet si armik. Vura re se nuk pati njerëz të tjerë që t’a mbështesin avokatin. Mbeti përsri vetëm. Po t’i takosh një nga një disa njerëz të PD-së thonë se Ngjela kishte të drejtë por akoma nuk e kishin guximin që t’a ngrenin zërin dhe t’i jepnin të drejtë. Megjithatë ka një frymë tjetër, është rritur toleranca por ende ka mungesë të demokracisë brenda PD-së.
A mendoni se ata që janë rikthyer në PD kanë sërish rol protagonistësh në politikën e djathtë?
Një pjesë e tyre po janë kthyer. Një pjesë tjetër jo. Por edhe ata që janë kthyer nuk janë në rolin e bashkëthemeluesve të PD-së. U janë ofruar disa poste por disa janë si të lënë në harresë. Po t’i vini re shumë nga ata nuk kanë më rol protagonisti në PD sesa në njëfarë mase po përdoren përsëri për të treguar se ata janë sesh në PD. Nuk po përmend emra pasi nuk dua të krijoj konflikte por pjesa më e madhe e tyre kanë një rol të tillë jo kryesor, nuk di si ta quaj.
A ju ka munguar një ftesë nga lidershipi i PD-së për rikthim në radhët e saj?
Unë jam antar i PD-së me vullnetin tim. Nëse do ta filloja jetën time politike, do ta filloja nga seksioni, do të konuroja për të znëë një post drejtues dhe do të ndiqja një karrierë normale sic e përcakton dhe statuti i PD-së. Por nëse konceptohet se duhet të ftohesh në PD, atëherë kjo parti nuk ka ndryshuar. Nëse ekziston një realitet i tillë, rikthim përmes ftesave, për mua është absurd. PD-ja nuk është pronë e askujt. Secili ka kontributin e vet në këtë parti.
Sot pasdite PD-ja përkujton 16 vjetorin e krijimit të saj. A do të jetë Albert Brojka mes shumë demokratëve në këtë festë?
Jo nuk do jem. Ka kohë që nuk shkoj në festa. Më duket vetja si i tepërt aq më tepër po të shkoja në një festë të tillë nuk do të shikonim me syrin e një kontribuesi për PD-në nga fillimet e saj. Mendoj se do të më shikonin akoma si një njeri që ka devijuar nga vija e partisë, një njeri që me kontributin e tij i ka bërë më tepër dëm PD-së. Ndaj gjykoj se nuk do të shihesha me sy miqësor gjë që më detyron të mos marr pjesë në këtë festë. E kam ndjerë këtë lloj atmosfere që prej kohësh.
13 Dhjetor 2006
Gazeta Albania
Krijoni Kontakt