Shën Gliqeria - 13 maj

[Albo]

Jeta e Shën Gliqerisë


1. Kush ishte Shenjtorja

Shën Gliqeria, në qiellin e mrekullueshëm të Kishës, qëndron si një yll i ndritshëm i madhësisë së parë mes martirësh të tjerë që kishin fitore të mbarë në krahinën e Iraklias të Trakës. Lindi në Trajanupojë, qytet bregdetar në Adriatik, e cila në përgjithësi quhej Trani. Se kur ka lindur me saktësi nuk dihet. Jetoi në shekullin II pas Krishtit dhe e kishte prejardhjen nga një familje aristokrate. I ati i quajtur Makar ishte bërë tri herë konsull i Romës. Shën Gliqeria ishte një e krishtere shpresëtare me besim të palëkundur dhe vetëmohim të paarritshëm. Kur ishte në kulmin e moshës së saj, perandor i Romës ishte Antonini (138-181 pas Krishtit), kurse sundimtar i Evropës me qendër në Trajanupojë, Savini. Që të dy ishin paganë fanatikë. Në Trjanupojë në këtë periudhë jetonin pak të krishterë; megjithëse e kishin frikë Savinin dhe paganët e tjerë të krishterët mblidheshin përditë fshehurazi që t'i luteshin Perëndisë. Në këto takime nuk mungonte asnjëherë dhe Shenjtorja. Atje gjente mundësinë që të predikonte me ngrohtësi dhe të tregonte me guxim dashurinë e saj për Krishtin e kryqëzuar dhe besimin për ngjalljen e të vdekurve. Me praninë e saj, përulësinë e saj, besimin te Shën Trinia, predikimi i rregullt dhe shembulli i saj shërbente si bazë për besimtarët e paktë të krishterë të krahinës së saj.


2. Ligji mbretëror imponon sakrifica tek idhujt

Mbreti Antonin ishte pagan, sakrifikonte rregullisht tek idhujt e perëndive të rreme në mënyrë të veçantë në perëndinë e paganëve, Jupiter. Një ditë pas mbledhjes me priftërinjtë e idhujve në tempullin e Jupiterit, dha urdhër me anë të të cilit detyronte të gjithë shtetasit e tij të sakrifikojnë te perënditë dhe para së gjithash te Jupiteri.

Për ata që do të kundërshtonin, ligji parashikonte tortura dhe në fund vdekje. Ky ligj u dërgua në gjithë shtrirjen e mbretërisë së tij. Kështu arriti dhe në duart e sundimtarit të Evropës, Savinit. I bindur siç ishte, ky dha urdhër menjëherë dhe u bë sakrifica e parë publike në tempullin e Maksimianupolit, ku dhe drejtoi ligjin mbretëror. Ditën tjetër vajti në Trajanupojë. Pasi dhe këtu u tregoi ligjin banorëve, u fut në tempullin e Jupiterit të skrifikojë. Pa kundërshtim të gjithë ranë dakord që pas tri ditësh të mblidhen në tempullin e Jupiterit duke mbajtur nga një llambadhë që të festonin ditëlindjen e mbretit dhe të sakrifikojnë te Jupiteri i madh. Ai që do të kundërshtonte të mbante llambadhë dhe të sakrifikonte do të dënohej dhe do të kishte fund të tmerrshëm. Urdhri mbretëror arriti në veshët e Shën Gliqerisë dhe të krishterëve të tjerë. Shenjtorja, që të forconte besimin e vëllezërve të krishterë, vajti në mbledhjen e tyre dhe u foli për Mbretin Qiellor, fuqinë e Kryqit të nderuar dhe mbretërisë së përjetshme. Në mënyrë të veçantë theksoi se kush do ta trashëgojë mbretërinë e qiejve. Duke përfunduar, pasi u tha të kenë besim te Krishti dhe të bëjnë një jetë të moralshme, i uroi që të shijojnë gjithë dhuratat e Perëndisë. Eshtë e vërtetë që këtë triditësh të gjithë të krishterët e Trajnupolit i luteshin ngrohtësisht Perëndisë që t'u jepte besim dhe t'i fuqizonte në luftën e tyre. Më tepër fuqi nga të gjithë kërkonte Shën Gliqeria. Kishte marrë vendim të sulmonte në mënyrë të drejtpërdrejtë djallin dhe të nxirrte në shesh mashtrimet e paganëve. Frikën e kishte kaluar, sepse ishte përgatitur si nga ana psiqike ashtu dhe nga ajo shpirtërore.


3. E Shenjta nuk pranon të sakrifikojë te Jupiteri

Sa u mbushën tri ditët, të gjithë paganët e Traianupolit duke mbajtur nga një llambadhë, vraponin si të tërbuar për të sakrifikuar te Jupiteri. Dhe Shenjtorja këta ndoqi. Pasi shënoi në mes të ballit të saj shenjën e Kryqit për fuqi dhe dritë të tij, vrapoi dhe qëndroi përpara sundimtarit. Pa u trembur iu drejtua atij me guxim të paparë dhe i tha: "Sundimtar i ndritshëm, më lejo të filloj e para dhe të të tregoj se si sakrifikojnë te Perëndia, meqë kam vendin e parë si vajzë e Makarit që ishte tri herë konsull i Romës". Sundimtari duke parë dëshirën e saj e pyet se ku e ka llambadhën. "Lartmadhëri, nëse nuk e di, po të tregoj se jam e krishterë". Dhe, menjëherë, duke treguar Kryqin që kishte shënuar në ballë, i thotë: "Kjo është llambadha ime e pashuar. Kjo llambadhë ndriçon të gjitha sakrificat e të krishterëve dhe i drejton ata te Mbreti Qiellor, Krishti". Savini, duke mos mundur të kuptojë arsyet e saj e urdhëron që të sakrifikojë. Shenjtorja pa humbur guximin e saj i përgjigjet: "Krishti im, Mbreti Qiellor dhe Perëndia im, nuk ka nevojë për llambadhat që lëshojnë tym. Jepi, të lutem, urdhër që të fikin të gjitha llambadhat që të bëhet e pranueshme sakrifica ime nga i vetmi Perëndi i vërtetë". Dha urdhër që të fikeshin llambadhat. Atëherë Gliqeria kthehet nga grumbulli i mbledhur i njerëzve dhe thotë me zë të lartë: "E shikoni llambadhën e ndritshme që është shënuar në ballin tim?" Populli, pa folur ndjek, Shenjtoren që tregoi me dorën e saj Kryqin në ballë dhe në vazhdim me duart lart dhe sytë e kthyer nga qielli, të lutet në mënyrë përgjëruese: "Perëndi i gjithëpushtetshëm, i lavdëruar nga ne shërbëtorët e tu për kryqëzimin dhe Ngjalljen e të Birit Tënd, Ti që shpëtove Djemtë oshënarë nga flaka e Furrës dhe mbylle gojët e luanëve dhe fitimtar nxore shërbëtorin tënd Daniel, Jsu Krisht, eja dhe mbi mua, shërbëtoren e përulur dhe largo demonin e paganizmit dhe ndriço krijesën Tënde të njohë dhe të të besojë si Bir të Perëndisë që u kryqëzove për shpëtimin tonë". Dhe ja mrekullia, para se të mbarojë lutjen e saj. U dëgjua një bubullimë e madhe dhe menjëherë statuja e Jupiterit u bë copë-copë. Të gjithë ata që gjendeshin aty pas kësaj ngjarjeje të çuditshme u tronditën.


4. E godasin me gurë, por gurët nuk e preknin

Savini sa pa statujën e Jupiterit të bërë copa-copa, u nevrikos shumë dhe dha urdhër pas nxitjes së priftërinjve të tempullit të vrasin Shenjtoren duke e goditur me gurë. Kështu grumbulli i paganëve filloi të hedhë gurë kundër Shenjtores.

Shikonin që asnjë gur nuk e prekte, sikur të ishte një qenie jomateriale, ndërsa pranë saj ishin mbledhur grumbuj gurësh. Në vend që nga kjo ndodhi e paparë të shqetësoheshin dhe të mendoheshin për të mirat e Perëndisë, sundimtari, priftërinjtë dhe populli, bërtisnin dhe thoshin që është magjistare, prandaj dhe nuk e preknin gurët. Atëherë e lumtura Gliqeri me qetësi iu përgjigj: "Po ju them se asnjëherë nuk kam qenë magjistare dhe asnjëherë nuk kam qenë marrë me vepra djallëzore. Por meqë ngulni këmbë të më quani magjistare, ju them që "ilaçet" e Krishtit tim ndihmojnë gjithnjë në shpëtimin e njerëzve dhe nuk dëmtojnë asnjeri. Këto ilaçe më fuqizuan dhe mua dhe u shfaq mashtrimi juaj. Fuqia e Jisu Krishtit, Hyjnjeriut, më ndihmoi dhe nuk më preku asnjë gur mua. Dhe për atë që prisnit, të më varrosnit poshtë gurëve, unë nuk pësova as me të voglën plagë". Pas këtyre fjalëve të saj sundimtari urdhëroi që ta fusnin në burg deri ditën e nesërme dhe ta siguronin mirë se mos arratisej në mënyrë magjike dhe thotë pastaj se e ndihmoi Perëndia dhe do të mashtronte shumë veta. Shenjtojrja, pa treguar se u mërzit nga ky vendim i tij, i tha: "Më vjen keq se je një pagan fanatik dhe nuk kupton që unë ndjek urdhëresat e Perëndisë së vërtetë dhe i jam kushtuar ligjit të Tij. Perëndia im është i plotfuqishëm, i drejtë, por dhe njeridashës. Eshtë Perëndi dashurie dhe mëshire."


5. E burgosin

Pas përgjigjes së saj e morën rojet e burgut dhe e mbyllën në qeli. Burgimi i Shenjtores hidhëroi shumë të krishterë. Por ndërhyrja e mrekullueshme e Zotit, që u shfaq me mossuksesin e gjuajtjes së gurëve, u kishte dhënë atyre fletë dhe u kishte forcuar besimin. Tani të gjithë paganët, Trajanupoli i tërë, po bisedonin për mrekullinë që i ndodhi Gliqerisë së krishterë. Prifti Filokrat, pa marrë parasysh reziqet, arriti ta vizitojë Shenjtoren në burg. Ajo e pranoi me gëzim dhe iu lut që t'i bëntë shenjën e Kryqit, që me fuqinë e tij të fitonte mbi të keqen e Eosforit. Prifti, pasi e fuqizoi me fjalët e Ungjillit në vendimin e saj për t'u martirizuar për dashurinë ndaj Krishtit, i bëri Kryqin dhe i uroi që t'i përmbushej dëshira e saj me ndihmën e Zotit. Kështu, pas ikjes së priftit guximtar Filokrat, ngeli vetëm duke pasur për shoqëri besimin e saj në Perëndinë. Në mëngjesin e ditës tjetër sundimtari i mbushur me inat shkon në burg që të dënojë Shenjtoren. Urdhëron që ta sjellin para tij për ta pyetur nëse do që të sakrifikojë dhe nëse nuk do të bindej për këtë, të jepte urdhër që të vdiste. Erdhi Shenjtorja pas pak dhe qëndroi para tij me fytyrë të gëzuar. Atëherë Savini e pyeti: "Gliqeri, më thuaj mos je bindur që të sakrifikosh te Jupiteri i madh, tek i cili edhe perandori Antonin sakrifikon?" "Si të sakrifikoj tek ai, i përgjigjet Shenjtorja, që nuk mundi as veten e tij të ndihmojë, pasi statuja e tij ra me fuqinë e Perëdisë së vërtetë të cilit iu luta dhe ai u bë copa të vogla. Çuditem si më urdhëron që të sakrifikoj tek ai. Unë i besoj Perëndisë së vërtetë, Jisu Krishtit, të cilin njoha. Ai më jep fuqi në provat dhe torturat që më bëni dhe ndërpret fuqinë tuaj të rreme. Për Shpëtimtarin tonë, për dashurinë e Tij, vendosa që të sakrifikoj veten time". "Sakrifiko, i thotë hegjemoni, para se të urdhëroj të të torturojnë dhe të vdesësh". "Me të padrejtë, i përgjigjet Shenjtorja, ngul këmbë duke më kërcënuar të tradhtoj Krishtin Dhëndër. Nuk mundet, çfarëdo që të ndodhë, ta mohoj, sepse, ashtu siç e pe, është Perëndia i vërtetë. Sepse me dhimbjet e trupit do të shërojë plagët e shpirtit tim".


6. E varin nga flokët dhe e shqyejnë

Atëherë, sundimtari, që ta dënonte më tepër, urdhëroi që ta varin nga flokët e saj të shumtë. Martirja lavdëroi Perëdinë dhe e luti t'i japë fuqi për këtë provë. Savini, duke parë Gliqerinë e bekuar që t'i përgjigjej me guxim dhe kësaj torture, jep urdhër që ta shqyejnë. Paganë zemërgurë morën përsipër që të bënin realitet këtë urdhër të këtij pasaniku të madh të etur për gjak. Asnjë nuk llogariste që sundimtari jongurues do të përulej dhe një herë akoma. Në kohën që filluan ta shqyenin me urretje dhe mani trupin e Shenjtores, ajo iu drejtua dhe i tha: "Madhëri, mos u gëzo, sepse nga këto tortura që urdhërove, unë nuk ndjej asnjë dhimbje. Krishti im më ruan gjithnjë, prandaj dhe s'ke mundësi që të më dëmtosh. I lavdëruar qoftë emri i Tij në jetë të jetëve Amin". Duke parë Shenjtoren, dha urdhër që ta varnin dhe ta godisnin në fytyrë, derisa të prishej pamja e saj. Gliqeria trime nuk u tremb kur dëgjoi për këtë torturë kaq të rëndë, sepse besoi se Krishti i saj nuk do ta braktiste. Duke jetuar në botën e vet, vazhdoi të lutej me ngrohtësi te Zoti i saj. Torturuesit fillojnë veprën e tyre. Papritur, shfaqet engjëlli i Zotit, i cili i paralizon dhe i bën si të vdekur. Martirja, duke parë mrekullinë, merr guxim që të vazhdojë rrugën e shpëtimit. Savini i trembur si ishte, nga mosbesimi i tij tek Zoti, nuk mund të kuptonte gjërat e çuditshme që ndodhnin me lutjet e të krishterës Gliqeri dhe prandaj ngulte këmbë që ta bindte atë që të sakrifikonte te Jupiteti. Martirja mohoi përsëri duke thënë: "Sakrificën që ti kërkon prej kaq ditësh, unë nuk do ta dhuroj, sepse është pa përmbajtje. Do të sakrifikoj vetëm te Perëndia i vërtetë, i cili e kërkon nëpërmjet Shpirtit të Shenjtë. Të tillë sakrificë bëri patriarku Avraam, kur e çoi birin e tij Isaakun në altarin e flijimit dhe falënderoi Perëndinë. Me të padrejtë beson se jam mashtruar. Fanatizmi yt dhe zemërvogëlsia jote nuk të lenë të shohësh të vërtetën. Mos shpreso se ngaqë jam grua, do të përulem nga kërcënimet e tua dhe torturat e rënda. Krishti, në stadin shpirtëror, nuk ka vetëm burra, por edhe gra që luftojnë deri për vdekje kundër djallit dhe në fund i kurorëzon. Stadi i virtytit është i përbashkët për gjithë atletët e besimit, burra e gra".


7. Ushqehet nga ëngjëjt në burg

Sundimtari jep urdhër përsëri që ta burgosin martiren dhe të mos i japin ushqim, as ujë. Shenjtorja, pa pushuar së lavdëruari Perëndinë, futet përsëri në burg me guxim dhe besim te Shpëtimtari Krisht. Në kohën që roja siguron derën e burgut me kujdes, Gliqeria e thjeshtë vazhdon të lavdërojë Perëndinë, duke thënë: "I bekuar je, o Perëndi i etërve tanë, i cili njihesh nga shërbëtorët e tu që ruajtën urdhrat e tua dhe nderojnë emrin Tënd të shenjtë. Zot, dëgjo shërbëtoren tënde dhe ruamë nga dëshirat e këqija të sundimatrit të pabesë dhe të ndyrë". Pasi kaluan tri ditë, Savini i dha një ndihmësi të tij një dryn sigurimi, me urdhrin që ta vuloste burgun ku gjendej "magjistare" Gliqeria. I dërguari i sundimtarit shkon në burg dhe siguron derën, ashtu siç i ishte urdhëruar. Shenjtorja, gjatë gjithë kohës që gjendej e burgosur, lavdëronte Perëndinë, sepse i kishte treguar qartë dashurinë e Tij. Megjithëse e kishin lënë pa bukë, ajo nuk pati uri, sepse engjëlli i Zotit i solli poshtë ushqim qiellor. Në këtë udhëtim të tij donte që ta ndiqte dhe Shenjtorja. Pas kësaj Savini kaloi nga burgu. Kur pa vulën te dera, kujtoi se ajo kishte vdekur, meqë kishin kaluar shumë ditë që atëherë kur ishte burgosur. Hap menjëherë derën dhe çuditërisht e shikon atë të zgjidhur nga zinxhirët dhe në krah të saj ishte tabakaja, mbi të cilën kishte bukë dhe dy enë të vogla me qumësht dhe ujë. Me të vërtetë e humbi, duke parë këtë gjë të çditshme dhe urdhëroi Shenjtoren të dilte jashtë. Fatkeqësisht zemërngushtësia nuk e lejoi të kuptonte se e ushqente Perëndia, tek i cili besonte. Gliqeria e lumtur, sapo doli nga burgu, bëri këtë lutje; "Perëndi, Ti që i fale popullit Tënd ndihmën dhe i dhurove Danielit ushqim me engjëllin Tënd dhe profetit Ilia ushqim me korbin, Ti që solle të mashtruarit në rrugën e së vërtetës dhe u dhe dritë të verbërve, të falënderoj dhe të lavdëroj, sepse edhe mua shërbëtoren tënde të përulur më ndihmove brenda në burg me ushqim. Të lutem, Zoti im, mos më braktis deri në frymën time të fundit, sikurse je Ati im mëshirëplotë. Amin".


8. Ndjek sundimtarin në Iraklia

Pas lutjes, sundimtari, pasi mori Gliqerinë e shenjtë, iku me gjithë suitën e tij për në Iraklia të Trakës. Savini shkoi menjëherë në tempullin e Jupiterit për të sakrifikuar. Duhet të theksojmë se në hyrje të qytetit Gliqerinë e pritën të krishterët e Iraklisë me episkopin Dhomit në krye. Të gjithë u gëzuan, se panë besimtaren dhe guximtaren Gliqeria nga afër, mrekullitë e së cilës ishin marrë vesh tashmë. Episkopi, duke parë Shenjtoren e papërkulur të hipë Golgothanë e saj, i emocionuar u lut tek Hyjnjeriu: "Zot Jisu Krisht, dielli i drejtësisë, drita e botës, drejtuesi i të mashtruarve, shoqëruesi i Moisiut dhe përmbytësi i faraonit, të lutem, prano lutjen time të ngrohtë, por dhe lutjet e gjithë të krishterëve të Iraklisë dhe jepi fuqi shërbëtores tënde Gliqeri në pohimin e saj për dashurinë Tënde dhe Hyjninë tënde". Shenjtorja, me uratat e saj dhe lutjet e gjithë të krishterëve, vjen në qytet që të vazhdojë luftën e saj kundër paganit të egër, sundimtarit. Savini, pa e humbur durimin, jep urdhër që të sjellin Shenjtoren përpara tij. Kishte marrë vendim, në rast se do të kundërshtonte të sakrifikonte te Jupiteri, të jepej urdhër ta digjnin të gjallë. Pyetjes së tij, nëse ka ndërruar mendje, iu përgjigj; "Me ligj është e shkruar: Mos vë në provë Zotin, Perëndinë tënd dhe sikur të jetë për ty poja po, dhe joja, jo, sepse ashtu si të thashë, besoj në mënyrë të palëkundur te Perëndia i vërtetë, të cilin edhe e ndjek. Kam mohuar djallin, të cilin ti respekton dhe adhuron. Si pra në kohën që ndjek me besim Krishtin tim, më kërkon që ta mohoj? Kjo nuk do të ndodhë kurrë. Sepse po të ndodhë, do të trashëgoj në vend të jetës së përjetshme, vdekjen, ferrin e përjetshëm. Çfarë mendon të bëj? Unë kam vendosur të braktis gjërat kalimtare dhe të trashëgoj gjërat qiellore".


9. I rjepin kokën

Savini i thyer dhe një herë akoma dhe më pesimist për dështimin e qëllimit, në vend që të bindte Shenjtoren që të sakrifikonte te Jupiteri, dha urdhër që t'i ripnin kokën deri te balli. Pa humbur kohë; e lidhi nga duart dhe këmbët dhe për pak kohë, ata që zbatonin urdhrin, i ropën kokën deri te balli, ashtu siç i urdhëruan. Megjithë dhimbjet e tmerrshme, Gliqeria besimtare nuk e humbi guximin e saj. Beson se Zoti i saj nuk do ta braktisë. Kështu, me gjithë fuqinë e shpirtit të saj, nuk pushon së luturi: "Zot, Perëndia im, Ti që je drita e vërtetë, dielli i drejtësisë, tregoi dhe sundimtarit të ndyrë Savin me mënyrën Tënde që ç'do njeri që bazon shpresën e tij tek Ti, lufton me hirin Tënd që të marrë, me tortura më të mëdha, kurorën e pohimit, të cilën Ti do t'ia japësh. Të falenderoj, o Zot, sepse me anë të këtij martirizimi më zbulove atë që është e domosdoshme për shpëtimin tim. Më ndriço, pra, dhe hap sytë e shpirtit tim që të kuptoj gjërat e mrekullueshme të shkruara në ligjin Tënd shekullor". Sundimtari i turpëruar nga qëndrimi i guximshëm i Shenjtores përballë tij, por edhe nga mrekullitë që kishte bërë, dha urdhër ta mbyllnin përsëri në burg, deri të nesërmen në mëngjes, pasi më përpara ta lidhnin këmbë e duar dhe të vendosnin në tokë gurë të mprehtë, në mënyrë që në çdo lëvizje të saj të ndjente dhimbje të forta. Dhe shërbëtorët, me të vërtetë, vepruan ashtu siç urdhëroi Savini në dëm të martires.


11. Engjëlli i Zotit e shëron në burg

Nga mesi i natës erdhi engjëlli i Zotit, zgjidhi Shenjtorei nga litarët dhe rregulloi në mënyrë të mrekullueshmi dëmtimin e madh të lëkurës së kokës së saj dhe i rikthei bukurinë e fytyrës, që t'i ndriste përsëri bukuria dhe hiri Ditën tjetër në mëngjes, sundimtari vajti në burg dtu urdhëroi rojen e burgut të çonte Shenjtoren Gliqeria përparc tij. Sa hapi derën, roja e humbi. E burgosura ishte e zgjidhui nga zinxhirët dhe në kokë nuk kishte asnjë shenje gërvishtjeje dhe as fytyra nuk kishte plagë. Duke mos mundur që ta njihte, ashtu siç ishte e shëruar dhe duke menduar përgjegjësitë, vendosi t'i jepte fund jetës së tij. Martirja e kuptoi qëllimin e tij, e qetësoi dhe e bindi se është e njëjtë, po ajo Gliqeria e krishterë që kërkonte dhe prandaj nuk duhej t'i bënte keq vetes. Në vazhdim i shpjegoi se engjëlli i Zotit erdhi natën, e zgjidhi nga zinxbirët dhe i shëroi plagët. Roja i tmerruar i tha: "E pashë edhe unë Engjëllin që erdhi natën në qelinë tënde dhe u preka. Më beso, i pashë të tëra, por më dukeshin të pabesueshme. Më ndihmo, Gliqeri, të mos vdes, para së të bëhem i aftë t'i besoj Perëndisë që të ndihmoi". "Perëndia im është Krishti, i përgjigjet. Eshtë Biri dhe Fjala e Perëndisë i cili, duke qenë Perëndi, mori trup njeriu që të shpëtojë njeriun. Dashuria e Tij ishte kaq e madhe për ne, sa sakrifikoi jetën e Tij. Për këtë, pra, pasi predikoi Ungjillin e Tij të vërtetë në tokë dhe bëri mrekulli të shumta, e kryqëzuan padrejtësisht dhe ditën e tretë u ngjall së vdekurish. A do ta ndjekësh Krishtin që fal shpëtimin në shpirtrat e shërbëtoreve të Tij besnikë?"


12. Roja e burgut beson te Krishti dhe i pritet koka

"Patjetër besoj te Perëndia që më thua, te Krishti. A duhet të mendoj akoma, pas gjithë këtyre mrekullive që janë fakte që u bëra i denjë t'i shoh vetë dhe pas atyre që më shpjegove?" "Uroj, që Perëndia të të mëshirojë, vëlla. Që të mos vonohemi, më duhet të të them se ai që do të vdesë për Krishtin, do të fitojë Mbretërinë e Tij të përjetshme. Kj besim të pashterrshëm te Shpëtimtari Krisht." Sapo mbaroi këto fjalë, Shenjtorja doli nga burgu e zgjidhur siç ishte, që të paraqitej te sundimtari. Roja e burgut, duke mbajtur në duar zinxhirët e martires së përjetshme, e ndoqi atë. Savini, duke e parë pa zinxhira, si i çmendur i drejtohet rojes.. "Si e bëre këtë Laodik? Pse e sjell para meje pa zinxhirë?" "Madhëri, i përgjigjet, ajo që gjendej para teje, Gliqeria e krishterë, natën që kaloi, megjithëse ishte e lidhur mirë në burg, u zgjidh dhe u shërua nga engjëlli dhe fytyra e saj u bë gjithë dritë. Unë, duke parë këto gjëra të mrekullueshme të Perëndisë, të them se besova dhe besoj te Perëndia i Gliqerisë, te Krishti që është Perëndi i vërtetë. Sepse dëshiroj edhe unë të bëhem pjesëmarrës në vdekjen e saj, vura para pak kohe në vend të saj zinxhirët e të burgosurës". Sundimtari, i tërbuar nga përgjigja e Laodikut, dha urdhër që t'i prisnin kokën. Duke ironizuar vendimin e tij që të martirizohet, shtoi: "Do të shohim, nëse do ta ndihmojë Krishti. Martiri, para se t'i pritej koka, ngriti duart lart për nga qielli dhe tha: "Krishti im, Perëndi i të krishterëve, të lutem më fal dhe më vendos bashkë me shërbëtoren tënde Gliqeri". Shenjtorja, që të fuqizonte Laodikun në martirizimin e tij, duke u lutur me zë të lartë, thotë: "Atë i Zotit Jisu Krisht, Ti që të çliron nga robëria e vdekjes dhe çliron robërit e mëkatit njerëzor, fale shërbëtorin tënd, Laodikun dhe fuqizoje atë në pohimin e Krishtit dhe merr në paqe shpirtin e tij". Pa humbur kohë dhe, ndërsa dëgjohej lutja e mësipërme nga goja e martirit, të krishterët morën trupin e tij me shumë respekt dhe të prekur, e varrosën në mënyrë të krishterë. Martirizimi, si mister, zë vendin e dytë pas pagëzimit në kishë. "Shpëtimi im vjen me besim dhe pagëzim. Ai, që beson dhe pagëzohet, shpëton. Vetëm martiri që është i papagëzuar vjen i lavdishëm në Mbretërinë e Qiejve, sepse pagëzimin e kryen si mister me derdhjen e gjakut në emrin e Krishtit. Martirizimi, si pastrues mëkati, shlyen çdo njollë nga këmisha e shpirtit. Kjo është arsyeja për të cilën martiri Laodik, megjithëse i papagëzuar, u varros sikur të ishte i krishterë


13. E hedhin te bishat e egra

Pas prerjes së kokës së rojës së burgut, Laodikut, sundimtari nuk e humbi durimin dhe iu drejtua përsëri shenjtores; "E di, Gliqeri, që ati yt ishte tri herë konsull i Komës. Të lejohet ty që të mos besosh në perënditë e të parëve të tu? Më thuaj, pra, kush është ai që të ndihmoi dhe të shpëtoi nga kaq e kaq prova dhe furtuna?" "Madhëri, ashtu siç ta thashë shumë herë, Perëndia im është Krishti, Shpëtimtari i botës. Ai më dërgoi ushqim me engjëjt e tij në burg. Ai shoi gjuhët e flakta të furrës, para se ato të më preknin. Ai dërgoi engjëllin e Tij dhe më zgjidhi nga zinxhirët dhe shëroi kokën time që lotonte, por edhe fytyrën time nga plagët, që urdhërove ti dhe m'i bënë xhelatët e tu. Respektoj dhe nderoj babain tim, por zemra ime dhe jeta ime i përkasin Krishtit Dhëndër. Me të vërtetë, çuditem për durimin tënd. Më vjen keq se, megjithëse pe kaq gjëra të mrekullueshme, sytë e shpirtit tënd mbetën të mbyllur". Dnke dëgjuar këto fjalë, sundimtari urdhëroi që ta hidhnin te bishat e egra. Shenjtorja pranoi me gëzim vendimin e tij, sepse kështu do të bëhej e denjë për besimin e saj në Krishtin. Sapo u ul sundimtari në fronin e tij, u fut në stadium dhe Shenjtorja e guximshme dhe me gëzim qëndroi në mes të stadiumit, duke pritur pas një lutjeje të pandërprerë, ndihmë nga Zoti i saj. Dhe, me të vërtetë, nuk vonoi ndihma Hyjnore.


14. Luanesha i lëpin shputat e këmbëve të saj

Kujdestari i bishave të egra ngre derën ku mbaheshin kafshët e egra dhe vjen një luaneshë e madhe në trup, e cila duke vrapuar, i drejtohet Gliqerisë. Dhe, ja mrekullia. Në kohën që të gjithë prisnin që luanesha ta shqyente, kur arriti pranë Shenjtores, filloi të zvarritej në këmbët e saj dhe po i lëpinte shputat e këmbëve. Atëherë, besimtare Gliqeria, kur turma ndiqte këtë pamje të çuditshme, ngriti sytë e saj dhe duart nga qielli dhe tha që ta dëgjonin të gjithë: "Të falenderoj, Perëndia im, Perëndi i etërve tanë, sepse kafshët e egra ti i zbute që të njohin madhështinë e shenjtërisë Tënde dhe i ktheve kaq vështirësi të miat në lehtësira. I lavdëruar qoftë emri Yt i Tërëshenjtë. Të lutem, më dëgjo dhe më lejo të kem një fund martirësh, të cilin e dëshiron sundimtari zemërgur. Më jep fuqi, o Zot, dhe më bëj të denjë të marr kurorën e martirit që të jem me martirët dhe shenjtorët e Kishës Tënde. Amin". Dhe ja mrekullia. Sapo mbaroi kjo lutje e ngrohtë e Shenjtores, u dëgjua një zë nga qielli që thoshte: "O besimtarja ime, shërbëtore Gliqeri. Janë hapur për ty dyert e Qiellit".


15. Fundi i Shenjtores

Savini ngeli pa folur, pa u prekur dhe pa u shprehur, përpara gjithë atyre që po ndodhnin përpara tij në stadium dhe në qiell. Dëshmitarë okularë, dëgjues dhe populli i Iraklisë, ndoqën të njëjtin shembull me sundimtarin e tyre. Kujdestari i kafshëve të egra, sikur nuk kishte ndodhur gjë e veçantë, vazhdoi punën e tij. Ngriti përsëri derën dhe që andej doli një luaneshë tjetër, e cila iu hodh Shenjtores dhe e kafshoi pa i bërë as plagën më të vogël. Shenjtorja ra përtokë e vdekur. Kështu, pas kafshimit, e dorëzon shpirtin e saj te Krishti, të cilin aq shumë e deshi, dhe të cilin me guxim e pohoi para sundimtarit zemërgur Savin, dhe përpara turmës së paganëve, pa u tërhequr nga torturat deri në frymën e fundit. Pas vdekjes së Shenjtores, kujdestari i kafshëve i mbylli dy luaneshat në kafaz. E çuditshme ishte se që të dyja u mblodhën në një kënd atje dhe ngelën të mbledhura, sikur e kuptuan të keqen që i ndodhi Shenjtores. Savini, nga njëra anë, i kënaqur nga fundi i të krishteres Gliqeri, iku nga stadiumi që në atë çast para se të arrinte të gëzohej tamam për vdekjen e saj. Dhe kjo, sepse u sëmur papritur nga hidropizia, iu mbash barku me ujë dhe vdiq mes dhimbjesh të forta, pa mundur njeri që ta ndihmonte. Pas fundit martirik të Shenjtores dhe largimit të paganëve nga stadiumi, episkop Dhimitri bashkë me të krishterë të tjerë që ndiqnin duke u lutur për provën e saj të fundit martirike, morën trupin e saj dhe e varrosën në një vend të qetë, afër qytetit të Iraklisë. Shenjtorja, pas martirizimit të saj për shkak të shumë mrekullive që bënte, u shpall mbrojtëse e qytetit të Iraklisë. Gjithashtu, për nder të saj, ndërtuan dhe një kishë madhështore.
Gjithashtu martirja u nderua dhe nga banorët e ishullit Limno, sepse që në kohën e ndjekjes së ikonave, ishte sjellë atje për pak kohë, lipsani i saj pa kafkën. Shërbesë që psalet për Shenjtoren, e bëri Theofani i shenjtë, e cila gjendet e shkruar në Kodet e Pavisit dhe të Uaves së Malit të Shenjtë. Shërbesë gjithashtu dhe kanon paraketik, i kushtoi nimnografi i Kishës sonë dhe murgu Jerasim Mikrajaniti. Martirja nderohet nga Kisha jonë më 13 maj bashkë me martirin Laodik. Shën Gliqeria, në himnologji, përkujtohet si "martire e virgjër", dhe e "re". Vdekja martirike e virgjëreshës së mirë Gliqeri, i mësoi shumë të krishterët dhe në përgjithësi fetarët. Eshtë mbase shembulli më i mirë. E krishtera besimtare sakrifikoi jetën e saj për Krishtin dhe lavdinë e Tij. E qëndrueshme në mendime, cakton jetën e saj pranë Krishtit. Shembull lutjeje, lutet kur ka nevojë shpëtimi dhe përkrahjeje, por edhe kur do të lavdërojë Perëndinë. Shembull durimi, në çastet e vështira nuk hidhërohet, nuk demoralizohet. Afër Krishtit ka burrëri të krishterë dhe guxim të pabesueshëm. Patjetër, vdekja dhe martirizimi i Shën Gliqerisë fuqizon besimin tonë dhe dëbon demoralizimin dhe mënjanon egoizmin tonë.


16. Mrekulli të Shenjtores

Ashtu siç thekson Shën Dhositheu në dymbëdhjetë ungjij, në Iraklia, ishte një legen bakri ku mblidhej miroja që dilte nga varri i shërbëtores. Me këtë miro qiellore, ashtu siç na thotë Theofilakt Simokati, bëheshin përditë shumë mrekulli. Në mënyrë të çuditshme mrekullitë ndaluan, kur mitropoliti i Iraklisë zëvendësoi legenin e bakrit me një të florinjtë, që e solli nga Konstandinopoja. Me lot e lutje, ajo i zbuloi atij që legeni i florinjtë ishte i papastër. Mitropoliti, pa humbur kohë, e çoi te Patriku Joan Kreshmuesi, që më vonë u bë shenjtor i Kishës sonë. Ai, pas kontrollit që bëri, mësoi që një i pasur i mençur, por magjistar me emrin Pavlin, duke sakrifikuar te demonët, derdhte gjak në legen. Këtë që ndodhi ia thanë mbretit Mavrik, i cili megjithë kundërshtimet e Patrikut, urdhëroi që të pasurin ta lidhnin në një shtyllë deri sa të vdiste, ndërsa fëmijëve të tij u prenë kokën si përkrahës të magjisë së babait të tyre. Sipas të dhënave të Theofilaktit rrjedhja e miros nga varri i Shenjtores, nga ky burim i hirshëm, ndaloi në mënyrë të çuditshme në vitin 583 pas Krishtit, gjithashtu në të njëjtin vit dëshira e shenjtë filloi të rrjedhë përsëri miro për gëzim të të gjithë të krishterëve të Trakës.

b. Në vendin e martirizimit del burimi i ujit të kulluar

Ashtu siç shkruhet dhe në një prej lavdërimeve të Shenjtores, në himnografinë, në vendin e martirizimit të saj, buronte një burim uji i kulluar, i cili u bënte mirë të gjithë atyre të sëmurëve që shkonin me besim. Për shkak të shumë mrekullive që bënte Shenjtorja me miron dhe me ujin e burimit të shenjtëruar, në Iraklia, në kohën bizantine, bëhej një peligrinazh i madh i gjithë popullit. Gjithashtu dhe oficerë të lartë u lutën përpara varrit të shenjtë të Shenjtores si p.sh. perandori Mavrik, në vitin 591 pas Krishtit (sipas Theofilaktit) dhe Irakliu në vjeshtën e vitit 610 pas Krishtit (sipas Joanit të Antiohisë).


Gjetja e ikonës së Shenjtores në Galaci

Sipas gojëdhënave, gjetja e ikonës së Martires së virgjër Gliqeria në Galaci dhe ngritja e kishës së shenjtë atje, për nder të Shenjtores, u ndërthur me legjendën emocinuese që vijon:
Në vitet e zeza të pushtimit turk në Galaci, jetonin tre vëllezër. Rastisi që, që të vegjël fare të mërgonin që të tre dhe të ktheheshin më vonë, pas shumë vitesh. Fatkeqësisht, dy prej tyre ndërruan besimin. Njëri u bë katolik në Venecia dhe tjetri mysliman. Vetëm i treti, më i vogli, mbeti besnik në besimin e tij, i krishterë orthodhoks. Një ditë u takuan pa u njohur në varrin e babait të tyre, ku kishin shkuar për t'u falur. Kur panë njëri-tjetrin, nxorën menjëherë shpatat.
Varri është i babait tim. Largohu tutje, Frank, u thërriti i egërsuar orthodhoksi të tjerëve, myslimanit dhe venecianit. - Babai im është i varrosur këtu, sepse ishte i krishterë, tha turku. - Dhe babai im ishte i krishterë,- thirri sipas radhës franku. U panë që të tre mirë e mirë me sy dhe zunë bisedë. Kujtuan vitet e tyre të lumtura të fëmijërisë që jetonin pa problem në Galaci, para se të iknin në mërgimin e zi. Dhe, duke venë shpatat në mill, u hodhën me lot në sy, njëri tek prehëri i tjetrit dhe u bënë për shumë kohë një trup i vetëm që i lidhi dashuria, gjaku vëllazëror, varri dhe urata e babait të tyre. Pak më vonë, pak më tutje varrit të të atit të tre vëllezërve u gjet nga një ikonë e Shën Gliqerisë. Njohja e të tre vëllezërve që ishin të gatshëm të thereshin dhe miqësimi i tyre sipër varrit të të atit u ndërthur me gjetjen e ikonës së Shenjtores. Pas kësaj, të krishterët e pastër qe jetonin në atë periudhë në Galaci, ndërtuan një kishëz të vogël dhe të bukur që të nderojnë vajzën e pastër, Gliqerinë, qe u martirizua nga dashuria për Krishtin që është Perëndi i dashurisë, i faljes dhe shpresëtarisë. Këtë thotë tradita, ashtu siç e tregojnë galacianët e moshuar. Me kalimin e kohës, Galacia u rrit, kështu që besimtarët nga Gallacia e rrëzuan, në vitin 1928, kishëzën e vogël të Shenjtores dhe në vend të saj ndërtuan një kishë të madhe, e cila u përurua në vitin 1946.