Sfida e Globalizimit

[Kryeengjelli]

Sfida e Globalizimit*

Ne sot po jetojmë në një proces globalizimi të pashmangshëm, ritmi i të cilit ka filluar të shtohet në fundin e shekullit që lamë pas dhe në fillimin e këtij shekulli. Para shumëkujt shtrohen pyetje të shumta dhe për njerëz dhe grupime të ndryshëm përgjigjet janë të ndryshme. Shumë grupe e shikojnë globalizmin si një mundësi të madhe zhvillimi dhe të tjerë si një kërcënim për identitetin etnik, kulturor apo fetar. Disa e gjejnë zgjidhjen në një lloj hapje që dëmton veçoritë e identiteteve të ndryshme kulturore dhe disa të tjerë strehohen ose bunkerizohen, duke i absolutizuar veçoritë etnike, fetare apo kulturore. Si për ata që e duan, ashtu edhe për ata që e kundërshtojnë, ky fenomen tashmë është një realitet dhe paraqet sfida të vështira që kërkojnë zgjidhje.
Meqenëse ky realitet është i pashmangshëm dhe nga këto sfida, nuk mund të përjashtohet askush, atëhere para Krishtërimit sot shtrohet një sfidë globale që kërkon një përballje globale, jo thjesht në kuptimin gjeografik, por në kuptimin ontologjik dhe katholik të kishës. Në këtë përballje globale me globalizimin edhe Kisha Ortodokse ka përgjegjësinë e saj, përgjegjësi që kërkon guxim, angazhim, përkushtim dhe fuqi krijuese. Kisha nga vetë natyra e saj është globaliste dhe brenda mesazhit të saj ka përgjigje për përballimin e kësaj sfide, por nuk ka patur shumë zëra të artikuluar për dhënien e këtij mesazhi.. Prandaj, në këtë drejtim, libri i Kryepeshkopit Anastas, Globalizmi dhe Ortodoksia, që po paraqesim sot, sjell një kontribut të rëndësishëm si përpjekjet njerëzore për të përballuar sfidën e madhe të globalizmit ashtu edhe në artikulimin e krishterë ndaj kësaj sfide. Autori, një personalitet i spikatur i botës së krishterë, një teolog i shquar, një person me një përvojë të gjatë pastorale dhe një nga pjesëmarrësit më aktivë, si në dialogjet ndër të krishtera ashtu edhe në ato ndërfetare, i frymëzuar në mesazhin e Ungjillit dhe duke u mbështetur në trashëgiminë e çmuar të mendimit ortodoks, sjell, nëpërmjet faqeve të këtij, libri mendime dhe ide që ndihmojnë për të kuptuar më mirë globalizmin, të cilin bota po e përjeton sot, si edhe mundësitë për të gjetur rrugë, shpesh herë të reja, në ballafaqimin global me të.
Gjithashtu është e rëndësishme të përmendet që përqasja që i bëhet problemeve aktuale nuk është vetëm thjesht një përqasje teorike. Ndonëse këtu shihet një mendje e kthjellët dhe një mendim i thellë intelektual, frymëzimi i këtij mendimi vjen nga raporti i autorit me besimin e tij. Ajo që spikat më shumë në këtë libër është dashuria dhe përgjegjshmëria e krishterë për të gjithë krijimin. Nga kjo dashuri dhe përgjegjshmëri vjen kurajo dhe guximi për t’u përballur me problemet dhe për të dhënë zgjidhje për to. Gjatë gjithë historisë së mendimit njerëzor, idetë më frutdhënëse dhe më jetike për të gjithë botën nuk kanë ardhur vetëm nga ushtrimi intelektual i mendjes, por nga një angazhim i plotë i gjithë qenies njerëzore, shpirt, mendje e zemër.
Prandaj edhe ky libër, ndonëse përbëhet nga ese të ndryshme, të shkruara në kohë të ndryshme dhe për auditorë të ndryshëm, përsëri ka një unitet dhe kohezion të brendshëm, gjë që tregon se këto artikuj nuk janë të rastësishëm, por paraqesin mendimin e pjekur dhe të kthjellët të një teologu, përkujdesjen plot dashuri të një bariu shpirtëror, si edhe përkushtimin e një të krishteri të përgjegjshëm për të tashmen dhe të ardhmen e njerëzimit dhe të gjithë krijimit.
Në libër trajtohen tema të rëndësishme dhe shtjellohen ide të reja dhe të guximshme, si edhe rifreskohet dhe rigjallërohet, në gjuhën dhe në konceptet e sotme, kontributi i pashembullt i krishtërimit në të gjitha aspektet e veprimtarisë dhe jetës njerëzore. Në këtë epokë shterpë, përsa i përket ideve, ky libër merr një rëndësi të veçantë, jo vetën në mendimin ortodoks, por edhe më gjërë, sepse mendimet e paraqitura në këtë libër i kapërcejnë kufijtë e Kishës Ortodokse, si edhe ato fetare, në kuptimin e ngushtë të këtyre termave; ato përfshijnë gjithë njerëzimin, në të gjitha problemet me të cilat ai po përballet në këtë epokë. Sot problemet janë bërë mbarëbotërore dhe zgjidhjet duhen të jenë të tilla.
Ne jemi të ndërgjegjshëm se globalizimi po vë në rrezik shumë vlera tradicionale. Autori vë re me të drejtë se globalizimi apo bashkësia mbarëbotërore nuk po sjell atë që besohej. Madje një globalizim i tillë, i cili nuk mbështetet në vlerat morale, do të ishte katastrofik dhe do të kthehej në një globalizim të padrejtësive, të uniformitetit, të humbjes së veçorive dhe të personalitetit dhe kështu do të dëmtonte dhe do të deformonte vetë qenien njerëzore. Autori shpjegon me kthjelltësi se në një globalizim të tillë, krejtësisht të shekullarizuar, krijohen stimuj të fuqishëm përçarje dhe izolimi, si edhe një ambiguitet i frikshëm: në vend të personave të veçantë ka vetëm numura; mburrja për fuqinë e teknologjisë shoqërohet në planin individual me ndjenjën e dobësisë dhe ankthin e tmerrshëm ekzistencial; flitet për liri të përgjithshme dhe përjetohet mungesa e lirisë individuale; bëhen përpjekje për një integrim mbarënjerëzor dhe kemi një izolim tragjik.
Autori vë në pah se ky lloj globalizimi nuk është i mjaftueshëm dhe do të krijonte një shoqëri dhe një jetë të gjymtuar. Në këtë aspekt, në esetë e këtij libri theksohet, si nevoja që ka bota për mesazhin e krishterë, ashtu edhe përgjegjshmëria e krishtërimit për dhënien e këtij mesazhi nëpërmjet një angazhimi aktiv në të gjitha problemet me të cilat ballafaqohet njerëzimi. Bota e sotme ka nevojë për këtë mesazh për të mbrojtur lirinë, dinjitetin njerëzor, pasurinë e veçorive të çdo kombi e kulture dhe, për mbi të gjitha, për të pasur një qëllim të ekzistencës. Sepse krishtërimi e konsideron lirinë në përgjithësi, të mbështetur në lirinë e çdo qenie njerëzore në veçanti; ai nuk është për uniformizimin e të gjitha kulturave në një formë të vetme, por për unitetin e tyre; nuk e mbështet të ardhmen në mburrjen për fuqinë e shkencës, por në fuqinë e virtutit dhe në besimin në një Zot personal që përkujdeset për tërë universin; nuk përpiqet të ndërtojë vetëm një bashkësi mbarënjerëzore, por një bashkësi dhe shoqëri organike personash të lidhur nga dashuria për të gjithë dhe për të gjitha. Dallimi teologjik ndërmjet termave person dhe individ është një nga kontributet më të mëdha të krishtërimit në antropologji dhe kryepeshkopi Anastas shprehet me forcë që nuk duhet humbur ky vizion. Një qenie njerëzore mund të jetë e plotë vetëm si person, d.m.th. vetëm në raportin me të tjerët, ku qendra e ekzistencës nuk është më individi i veçuar nga të tjerët, nuk është më egoizmi, por dashuria për të gjithë njerëzit dhe për të gjithë krijimin. Nëse do të humbasë vizioni i njeriut si person dhe ai do të shikohet vetëm si individ, ai do të rrezikohet të humbasë edhe individualitetin e tij. Globalizmi i krishterë, që përfshin gjithçka, krijon unitet jo vetëm ndërmjet të gjithë njerëzve, por ai e krijon atë si në hapësirë ashtu edhe në kohë.
Diskutimi rreth të drejtave të njeriut, ku vend kryesor luan liria e tij në të gjitha aspektet e saj, ka zënë një vend të veçantë në kohën tonë. Madje, respektimi ose jo i tyre, është kthyer në një kriter vlerësimi për masën e lirisë, demokracisë dhe qytetërimit të një vendi. Por autori tërheq vëmendjen se rrënjët e të drejtave të njeriut janë më të vjetra se dokumentet të cilat u referohen atyre. Largimi nga këto rrënjë do e varfëronte dhe do e bënte të njëanshëm parimin e të drejtave të njeriut. Sepse të parit e këtyre të drejtave vetëm në planin legjislativ, megjithë nevojën e domosdoshme të këtij legjislacioni, do i kthente këto të drejta vetëm në një detyrim ligjor politik, duke i lënë vend manipulimit, madje edhe atij juridik. Ndërsa Ungjilli kërkon jo vetëm miratimin e jashtëm të tyre, por edhe atë të brendshëm, duke e shtuar aftësinë dhe mundësinë e respektimit të këtyre të drejtave.
Dihet tashmë roli i rëndësishëm i kryepeshkopit në dialogun ndërfetar, sidomos atë me islamin, me të cilin jemi në kontakt prej shekujsh. Por unë mendoj se kontributi i tij bëhet akoma më i rëndësishëm në pajisjen e këtij dialogu me mbështetje teologjike. Zëra të tillë nuk janë të shumtë. Prandaj esetë e tij mbi dialogun ndërfetar janë të një rëndësie të veçantë për të gjithë mendimin e krishterë në përgjithësi dhe atë ortodoks në veçanti. Mbasi bën një përshkrim të shkurtër historik dhe realist të këtij dialogu si me islamin që shtrihet në një kohëzgjatje më të madhe, ashtu edhe me besimet e tjera, duke vënë në dukje nevojën e tij, autori, i mbështetur në traditën më të mirë ortodokse, ofron diçka të veçantë për të gjithë të krishterët. Ai shpjegon se në disa pjesë të krishtërimit vlerësimi teologjik i feve të tjera shihet gjithnjë në një përqëndrim tek Kristologjia, duke e theksuar karakterin unik të Jisu Krishtit si ekskluzivitet dhe duke ngushtuar kështu hapësirën për dialog. Ndërsa “në traditën ortodokse - siç shprehet kryepeshkopi Anastas - shqyrtimi i problemeve përkatëse, veçanërisht i problemit antropologjik, bëhet në dritën e Triadologjisë”, gjë që lë një hapësirë më të madhe doktrinale për dialogun. Teologjia ortodokse thekson se të gjithë njerëzit janë krijuar sipas ikonës së Perëndisë dhe se tek të gjithë ekziston dëshira… e të kërkuarit të Perëndisë dhe aftësia për të dashuruar dhe për të ndjerë dhe se mendja njerëzore, e të gjithë njerëzve pa dallim është hyjnoide. Ajo thekson se natyra njerëzore ka në vetvete një unitet të pandarë – por ndarja nga Perëndia solli edhe ndarjen nga njëri-tjetri. Në vizionin e krishterë ka shumë pika që i bashkojnë të gjithë njerëzit – natyra njerëzore; afërsia e tyre (sepse “Perëndia bëri botën dhe të gjithë sa janë në të… edhe i bëri prej një gjaku çdo komb njerëzish” - Vepr. 17:24,26), si edhe kultura që vjen nga veprimi i njeriut, të krijuar sipas ikonës së Perëndisë. Trupëzimi i Zotit solli një fuqi të re për një shoqëri të dashurisë dhe Kisha e ndërtuar prej tij përbën një organizëm, një bërthamë jetike për unitetin mbarënjerëzor.
Universaliteti i Kishës nuk do të thotë ekskluzivitet por gjithpërfshirje. Duke folur për raportin ndërmjet kulturës dhe Ungjillit, që shpesh shihen si dy gjëra të ndara, kryepeshkopi Anastas, në vizionin e tij global, që është edhe vizioni i vërtetë i Ungjillit, e shikon këtë raport jo si ndarje por si komunikim. “Formulimi se kultura- thotë ai - është krijim i njeriut dhe Ungjilli ndërhyrja e Perëndisë, me gjithë qartësinë e mirëpritur dhe megjithëse ndriçon një të vërtetë të rëndësishme, i thjeshtëzon mjaft gjërat dhe është i pamjaftueshëm. Veprimtaria e njeriut – krijuar sipas ikonës së Perëndisë - në të gjithë aspektet e saj, nuk mund të jetë e shkëputur krejtësisht nga ajo ikonë dhe jashtë rrezes së veprimit njerëzor.” Madje Ungjilli i predikur në frymën e tij, kur ndesh një kulturë nuk e shkatërron atë, por i jep një fuqi gjallëruese. “Mendimi filozofik i Etërve të Kishës - shprehet kryepeshkopi Anastas - u dha zgjidhje dhe përgjigje të reja qorrsokakëve të vjetër të ekzistencës njerëzore. Arti bizantin gjurmoi mënyra të reja shprehjeje. Ai nuk u kufizua në imitim dhe kopjim të thjeshtë të natyrës materiale; u bë mjet kontakti me transhendentalen, të cilën u përpoq ta paraqesë.” Po të njëjtën gjë ai frymëzoi në të gjitha fushat e kulturës, mendimit dhe veprimtarisë njerëzore. Kur flasim për Ungjillin duhet kuptuar se ai është ideali i të krishterëve dhe kjo nuk do të thotë se gjithmonë ky ideal është kuptuar dhe përjetuar nga të gjithë në të njëjtën mënyrë. Ashtu siç ka shumë persona që e kanë përjetuar këtë ideal, ashtu ka edhe shumë të krishterë që kanë dështuar në përjetimin e tij.
“Ungjilli - thotë Kryepeshkopi Anastas - nuk duhet identifikuar me “Krishtërimin” real, siç është shprehur në periudha të ndryshme të së kaluarës ose siç shprehet sot nga disa bashkësi ose grupe të krishtera. Mangësitë dhe tradhëtitë njerëzore nuk janë në gjendje t’i ndryshojnë fuqinë dhe thelbin. Ungjilli – siç është konceptuar brenda Kishës për njëzet shekuj – mbetet kriteri dhe gjykimi i çdo krishterimi real.”
Esetë e këtij libri risjellin në mendjen e të gjithë të krishterëve disa të vërteta themelore të doktrinës së krishterë, që për fat të keq shpesh herë lihen mënjanë. Këtu qëndron edhe kontributi i madh i kryepeshkopit Anastas në fushën teologjike, sepse ai ka aftësinë të rigjallërojë mendimin e Etërve të Kishës. “Pikënisja e jetës së krishterë dhe themeli i shpresës sonë – shprehet ai – është fakti se lavdia e Perëndisë shpërndahet në mbarë krijesën” dhe asnjë qenie njerëzore nuk mund të jetë krejtësisht jashtë përkujdesjes hyjnore. Ritheksimi i parimit të fjalës farore, shkëndijës hyjnore që ekziston në çdo njeri, të përmendur aq shumë nga Justin Martiri dhe Klementi i Aleksandrisë, si edhe shtrirja e këtij nocioni, nga Vasili i madh, në mundësinë njerëzore për t’u familjarizuar me të mirën, është një ndihmesë e madhe doktrinale në dialogun me të gjithë njerëzit, të të gjithë kulturave dhe të të gjithë racave.
Ndonëse doktrina fetare dhe përvoja e saj në krishtërim, vë në dukje kryepeshkopi Anastas, ndryshon me atë islame dhe të feve të tjera, përsëri ky dialog mund të ndihmojë në kapërcimin e keqkuptimeve dhe dyshimeve shekullore dhe të mundësojnë bashkëpunimin, sipas fjalëve të autorit, “në çështje të tilla kritike si: shekullarizimi, depersonifikimi i shoqërisë, shkatërrimi i mjedisit natyror, të drejtat njerëzore, drejtësia dhe paqja botërore.” Gjithashtu bashkëpunimi ndërfetar do të ndihmonte për t’i dhënë botës një dimension më të thellë vertikal, për ta shpëtuar atë nga izolimi horizontal në një dimension të vetëm të jetës. Sepse përsa zvogëlohet dimensioni vertikal i njeriut dhe i shoqërisë, po aq zvogëlohet edhe raporti horizontal me të tjerët. Në këtë epokë globalizimi, mendon kryepeshkopi Anastas, dialogu duhet të shtrihet me të gjithë, madje edhe me ato që nuk besojnë, sepse “dialogun me çdo njeri e përcakton detyra e një dashurie universale, që përbën bërthamën e Krishtërimit”. Krishtërimi mbetet gjithashtu absolutisht pozitiv për të gjithë personat e të gjithë botës, duke mbajtur gjithmonë parasysh se çdo njeri është krijuar sipas ikonës së Perëndisë dhe gjithsecili është i afërt i gjithsecilit. (Shih Paravolinë e Samaritanit, Lk. 10:25-37). Dialogu nuk tregon ndërprerjen e dëshmisë së krishterë dhe as kompromentim e saj, por të kundërtën: përgjegjësinë e madhe për dhuratën e çmuar që na ka dhënë Perëndia, të cilin nuk duhet ta mbajmë vetëm për vete, por duhet ta shpërndajmë tek të gjithë që kanë nevojë për të.
Këto ese sjellin një kontribut tjetër të vlefshëm: roli që duhet të ketë kisha, në përpjeket e saj për ndryshim, në të gjitha fushat e veprimtarisë njerëzore. Ndër pikpamjet fetare dhe filozofike që ndikojnë në jetën e njeriut, thotë kryepeshkopi Anastas, ka vizione të ndryshme. Disa e pranojnë këtë realitet, disa të tjera e mohojnë dhe disa kërkojnë ta ndryshojnë. Krishtërimi bën pjesë në të tretën. Kisha nuk mund të qëndrojë indeferente ndaj problemeve shqetësuese me të cilat haset i gjithë krijimi. Ajo duhet të japë kontributin e saj për një ndryshim të mirë. Autori e sjell me forcë mesazhin e krishterë për kërkesën për ndryshim dhe ky mesazh, shprehet ai, përbën zemrën e trashëgimisë së krishterë kulturore, filozofike dhe morale. Për këtë ai i referohet veprës dhe shkrimeve të tre gjigantëve të Krishterimit, Sh. Vasilit të Madh, Sh. Grigor Teologut dhe Sh. Joan Gojartit. Këta jetuan në një epokë të ngjashme me tonën, ku para Kishës shtrohej kërkesa për të krijuar dhe për të ngjizur ide të reja, të frymëzuara nga Ungjilli, për të gjetur zgjidhje origjinale në përballimin e problemeve bashkëkohore. Të përgjegjëshëm për mesazhin e madh që iu ishte dhënë, Etërit e Kishës, me një kurajo të madhe intelektuale dhe sociale, ofruan shumë zgjidhje origjinale, duke u përpjekur për ndryshimin e botës, për ta bërë atë një vend më të mirë për të gjithë njerëzit. Duke e përjetuar doktrinën e Ungjillit, ata e kuptuan që ai nuk ishte një gërmë e vdekur, por një frymë e gjallë, e cila ishte krijuese dhe gjithpërfshirëse.
Këta tre Hierarkë, emër me të cilin ata njihen në Kishën Ortodokse, shprehet Kryepeshkopi Anastas, “kanë qenë faktorë të një ndryshimi të thellë shoqëror dhe ripërtëritës, me ide rrënjësisht reformuese, që edhe sot mbeten të guximshme dhe aktuale.” Madje, mund të shtohet, në epokën tonë mesazhi i tyre është akoma më shumë i nevojshëm. Ata, ashtu siç Ungjilli që predikuan, nuk i takojnë vetëm të kaluarës por edhe jetës së Kishës sot edhe asaj të nesërme. Në të njëjtën linjë shkojnë edhe jeta, vepra dhe shkrimet e Kryepeshkopit Anastas. Prandaj unë mendoj se shkrimet e tij mund të radhiten në atë që mund ta quajmë shkrime neopatristike, sepse kanë të njëjtin frymëzim, të njëjtën përgjegjësi, të njëjtën fuqi guxuese dhe krijuese dhe të njëjtin qëllim – ndryshimin dhe restaurimin e të gjithë krijimit, për të cilin u trupëzua, u kryqëzua dhe ngjall Zoti Ynë Jisu Krishti.
Kisha nuk mund të pajtohet me padrejtësinë, me varfërinë, shtypjen dhe pabarazinë. Këto gjëra duhet dhe mund të ndryshojnë. Theksimi që bën kryepeshkopi për përpjekjet që duhet të bëjë Kisha për ndryshimin e botës dhe përkujdesjen sociale, vijnë nga vetë besimi i krishterë, si edhe nga kuptimi i qartë dhe përjetimi i këtij besimi. Të mbyllesh dhe të izolohesh nga shoqëria nuk është vizioni i krishterë. Krishti erdhi ta ndryshojë dhe ta shpëtojë botën. Të nisur nga ky besim apostuj patën kurajon për të predikuar dhe dëshmuar në të katër anët e dheut, sepse besimi në mundësinë për ndryshim vjen nga kuptimi krishterë i natyrës njerëzore. Sipas doktrinës së krishterë e keqja nuk ka qenie, nuk ekziston në vetvete. Njeriu nga natyra është i mirë. Është mëkati ai që e ka deformuar këtë natyrë të mirë dhe ka errësuar ikonën e Perëndisë tek njeriu. Përqëndrimi dhe thellimi brenda vetes sjell ndryshim dhe, duke ndryshuar veten, ne ndihmojmë ta shtrijmë këtë ndryshin tek të gjithë njerëzit dhe tek e gjithë krijesa.

Në këtë paraqitje të shkurtër, vetëm sa i kemi prekur disa nga idetë kryesore që përshkruajnë këtë libër, prandaj duke qenë i ndërgjegjshëm se është pothuajse e pamundur të shpalosen në pak faqe të gjitha idetë e këtij libri të madh, do të doja t’i nxisja të gjithë për ta lexuar, studjuar dhe shijuar atë nëpërmjet fjalëve të vetë autorit.
Për të përfunduar, nuk mund të gjeja fjalë më të përshtatshme, sesa vetë fjalët e Kryepeshkopit Anastas në lidhje me vizionin e tij të Ortodoksisë. Ja si shprehet ai: “Kur e mendoj Ortodoksinë në shekujt që vijnë, e ëndërroj të hapur ndaj zhvillimit, ndaj kushteve të reja të krijuara nga shkenca, arti dhe teknologjia. Vendi i Ortodoksisë nuk është në një hapësirë jashtë historisë, por në qendrën e brumosjeve sociale, në pararojë të progresit…”
Imzot Joan Pelushi

[alibaba]

Globalizim=zhdukje e të gjithë popujve dhe racave dhe feve dhe kulturave dhe shteteve.

Njëherë e një kohë nët tërë Europën dhe Lindje e afërme dhe Mesdhe është folur pothuajse vetëm gjuha latine që nga Britania e madhe e deri në Mesopotami.
Të vetmet gjuhë jolatine ishin Shqipja e lashtë e asaj kohe, gjuha baske dhe gjuha keltike, që të tria këto fliteshin nga një numër shumë i vogël njerëzish.
E pastaj u shkatërrua globalizmi, u krijuan popuj të rinj.
Tash përsëri duan të globalizojnë.
Përsëri do të shkatërohet globalizmi.
Nuk shoh asnjë arsye se globalizimi i tashëm do të jetë më i sukseshëm se ai i kohës antike.

[rina_]

Disa nga përkufizimet e studiusve të ndryshëm janë këto:

Globalizimi është ...
„... nje proces i kapërcimit të kufinjve të lindur historikisht. Kështu ai nënkupton të njëjtën gjë si erozioni (pra nuk është zhdukje) i sovranitetit kombtaro-shtetëror dhe prezantohet si shkëputje e ekonomisë së tregut nga ‚shtrati' i rregullave morale dhe detyrimeve të institucionalizuara të shoqërive ..."[Elmar Altvater]
„... Intensifikimi i marrëdhënieve sociale mbarëbotërore, përmes të cilave vende të largëta mbajnë lidhje me njëra tjetrën, në mënyrë të tillë që ngjarjet në një vend karakterizohen nga të njëjtat procese sikurse edhe në një vend tjetër shumë kilometra larg, dhe anasjelltas..."[Anthony Giddens]
„... Intensifikim sasior dhe cilësor i transaksioneve ndërkufitare gjatë procesit të njëkohshëm të zgjerimit të tyre lokal..."[Ulrich Menzel]
„... Kthesa më e madhe ekonomike dhe shoqërore që prej revolucionit industrial ..."[Dirk Messner / Franz Nuscheler]
„... varësi dhe integrim në rritje e ekonomive të ndryshme përreth globit..."[Meghnad Desai]
„... proces i lidhjeve në rritje mes shoqërive dhe problematikave ..."[Johannes Varwick]
„... përmes globalizimit intensifikohet kokurrenca në treg ..."[C. Christian von Weizsäcker]
„... çlirim i forcave të tregut botëror dhe heqja e pushtetit ekonomik nga duart e shtetit ..." [Schumann/Martin]
„... është shndërruar tashmë në një fjalë të rëndësishme, e cila prej disa kohësh po përdoret në mënyrë inflacionare në debatet politike, publicistike dhe shkencore duke u konsideruar këtu nga njëra anë si ‚kërcënim', nga ana tjetër si ‚shans' ..."[Johannes VarWick]
„... a social process in which the constraints of geography on social and cultural arrangements recede and in which people become increasingly aware that they are receding (...). Globalization does not necessarily imply homogenization (...). Globalization merely implies greater connectedness and de-territorialization ..." [Malcolm Waters]
„Dinamika e globalizimit shtyhet përpara nga forca ekonomike, por efektet e tij më vepruese ndihen në fushën e politikës" [Klaus Müller].

[alibaba]

Megjithatë tërë këto definicione kanë një qëllim të vetëm:
Shërimin e komplekseve të Judenjvet, meqë ata u përzien me të gjitha racat kudoqë emigruan, tash dëshirojnë t'ua zhdukin pastërtinë racore edhe popujve të tjerë.
Tmerr!
Kur e sheh një angleze flokë-artë me fëmijë të zinjë dhe bashkëshorti ende më i zi se fëmijët.
Pastaj njerëz me pamje mongolo-kineze midis Parisit, edhe kjo është tmerr.