Krishtlindja

[Gostivari_usa]

U uroj te gjith besimtareve katolik (kristian ) festen e Krishtlindjeve , u prift e mbara dhe Zoti ju bekovte me paqe e begati.

Me Respekt Gostiari_usa

[AMERIKANJA06]

Gezuar krishtlindjet te gjithe besimtareve katolike.Gezuar e per shume vjet kete nate te bardhe.

[NoName]

Mesha solemne e Natës së Shenjtë të Krishtlindjes në Bazilikën e Shën Pjetrit në Vatikan


Benedikti XVI: shenja e Zotit është foshnja, që na thërret të jemi solidarë me fëmijët, sidomos ata që vuajnë

(25.12.06)

Homelia e Atit të Shenjtë Benediktit të XVI në Meshën e Krishtlindjes në mesnatë në Vatikan!


Të dashur vëllezër dhe motra,
porsa dëgjuam në Ungjill fjalën që Engjujt në Natën e Shenjtë u thanë barijve dhe që tani Kisha na e thotë ne me të madhe: “Sot në qytetin e Davidit lindi një Shëlbues, që është Krishti Zot. Ja shenja për ju: do të gjeni një fëmijë të mbështjellur në shpërgënj që rri në një grazhd. (Lk 2,11s). Asgjë të mrekullueshme, të jashtëzakonshme, asgjë të madhërueshme që t’u jepet si shenjë barijve. Do të shohin vetëm një fëmijë të mbështjellur ndër shpërgënj, i cili si të gjithë fëmijët ka nevojë për kujdeset e së ëmës. Një fëmijë që ka lindur në një stallë dhe prandaj nuk është në një djep, por në një grazhd. Shenji i Zotit është fëmija dhe nevoja e tij për ndihmë në varfërinë e vet. Vetëm me zemër barijtë do të munden të shikojnë se te ky fëmijë është kthyer në realitet premtimi i Isaisë profet që dëgjuam në leximin e parë: “Një fëmijë është lindur për ne, na është dhënë një bir. Mbi shpatullat e tija ka shenjën e mbretërimit.” (Is 9,5).
As ne nuk na është dhënë një shenjë tjetër. Engjulli i Zotit nëpërmjet mesazhit të Ungjillit, na grishë edhe ne që të vihemi për rrugë me zemër për të parë foshnjën që pushon në grazhd.

Shenja e Zotit është thjeshtësia. Shenja e Zotit është foshnja. Shenja e Zotit është Ai që bëhet i vogël për ne. Kjo është mënyra e tij për të mbretëruar. Ai nuk vjen me fuqi e madhështi të jashtme. Ai vjen si një foshnje – i pambrojtur e dhe nevojtar i ndihmës sonë. Nuk don të na mposht me anë të forcës. Na e heq frikën e madhështisë së Tij. Ai na kërkon dashurinë tonë porandaj edhe bëhet foshnje. Nuk do asgjë tjetër nga ne përveç dashurisë sonë, përmes së cilës mësojmë të hyjmë në mendjen e Tij dhe në vullnesën e Tij - mësojmë të jetojmë me Të dhe të zbatojmë me Të edhe përvujtëninë e të hequrit dorë, që është pjesë e thelbit të dashurisë. Zoti u bë i vogël në mënyrë që ne Ta kuptonim, Ta mirëprisnim, Ta donim.

Etërit e Kishës në përkthimin greqisht të Besëlindhjes së Vjetër, gjenin një fjalë të profetit Isai, që edhe Pali e citon, për të na treguar sesi rrugët e reja të Zotit ishin paralajmëruar qysh në Besëlidhjen e Vjetër. Aty thuhej: “Zoti e ka bërë Fjalën e vet të shkurtër, e ka shkurtuar.” (Is 10,23; Rom 9,28)

Etërit e interpretonin në një mënyrë të dyfishtë. Vetë Biri është Fjala, Logos-i; Fjala e Amshuar është bërë e vogël – aq e vogël sa të hyjë në një grazhd. Është bërë foshnje në mënyrë që Fjala për ne të bëhet e kapshme. Kështu Zoti na mëson t’i duam të vegjëlit. Na mëson kështu të duam të ligështit. Na mëson kësisoj respektin përballë fëmijëve. Foshnja e Betlehemit e drejton shikimin tonë nga të gjithë fëmijët që vuajnë dhe të abuzuar nëpër botë, ata që kanë lindur si edhe ata që nuk kanë lindur. Drejt fëmijëve që, si ushtarë, udhëhiqen për në një botë dhune, drejt fëmijëve që duhet të lypin, drejt fëmijëve që vuajnë nga mjerimi dhe uria, drejt fëmijëve që nuk provojnë asnjë lloj dashurie. Te të gjithë këta është Foshnja e Betlehemit që na tërheq vëmendjen. Na tërheq Zoti që është bërë fëmijë. Le të lutemi në këtë natë që rrezatimi i dashurisë së Zotit t’i përkëdhelë të gjithë këta fëmijë, dhe le t’i kërkojmë Zotit që të na ndihmojnë që të bëjmë pjesën tonë, në mënyrë që të respektohet dinjitetit i fëmijëve, që për të gjithë të lindë drita e dashurisë, për të cilën njeriu ka më shumë nevojë sesa për gjërat materiale të nevojshme për jetesë.

E me këtë mbrritëm te domethënia e dytë që Etërit vinn në dukje të shprehja: “Zoti e ka shkurtuar Fjalën e vet.” Fjala që Zoti na përçon në librat e Besëlidhjes së Vjetër, ishte bërë përgjatë shekujve e gjatë. E gjatë dhe e ndërlikuar jo vetëm për njerëzit e thjeshtë dhe analfabetë por madje edhe më tepër për njohësit e Shkrimit Shenjtë, për të urtit që natyrisht ngatërroheshin në hollësira dhe në problemet që buronin, duke mos arritur thuajse që të gjenin më një vizion të përgjithshëm. Jezusi e bëri “të shkurtër” Fjalën – na bëri të shohim thellësinë e saj më të madhe dhe unitetin. Gjithçka na mëson Ligji dhe profetët është përmbledhur – thotë – te fjalët: “Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd, e me gjithë mëndjen tënde.. Duaje të afërmin tënd si vetëveten.” (Mt 22, 37-40). Kjo është e gjitha – krejt besimi përmblidhet në këtë akt të vetëm dashurie që përqafon Zotin dhe njerëzit. Por menjëherë lindin pyetje: si mundemi Ta duam Zotin me gjithë mendjen tonë kur e kemi të zorshme ta gjejmë me aftësinë tonë mendore? Si Ta duam me gjithë zemrën dhe shpirtin tonë nëse kjo zemër mezi arrin Ta shohë nga larg e percepton shumë gjëra kontradiktore në botë, të cilat e fshehin fytyrën e Tij përballë nesh? Te kjo pikë takohen dy mënyrat me të cilat Zoti “e ka bërë të shkurtër” fjalën e Vet. Ai nuk është më larg. Nuk është më i panjohur. Nuk është më i paarritshëm për zemrën tonë. Është bërë foshnje për ne dhe me këtë ka larguar çdo dyshim. Është bërë i afërm me ne, duke çuar në vend kësisoj edhe shëmbëlltyrën e njeriut që shpesh na shfaqet aq e pakëndëshme. Zoti u dhurua për ne. Dhuroi Vetëveten. Merr kohë për ne. Ai i Amëshuemi, që është mbi kohën, merr kohën, lartëson kohën tonë pranë Tij. Krishtlindja është bërë festa e dhuratave për të imituar Zotin që ka dhuruar Vetëveten për ne. Ta lëmë zemrën tonë, shpirti ynë dhe mendja jonë të preken nga ky fakt! Ndërmjet shumë dhuratash që blejmë dhe marrim të mos harrojmë dhuratën e vërtetë: t’i dhurojmë njëri-tjetrit diçka nga vetëvetja! T’i dhurojmë njëri-tjetrit kohën tonë. T’ia hapim kohën tonë Zotit. Kështu shkrihet ankthi. Kështu lind gëzimi, kështu krijohet festa. E të kujtojmë nëpër bankete festive të këtyre ditëve fjalën e Zotit: “Kur shtron një banket, mos fton ata që e din se do të të ftojnë, por fto ata që nuk janë të ftuar nga askush dhe që nuk janë në gjendje të të ftojnë (cfr Lk 14, 12-14). Dhe kjo do të thotë pikërisht edhe se kur ti për Krishtlindje bën dhurata, mos u dhuro diçka vetëm atyre që e di se pastaj do të të bëjnë dhurata, por dhuroju atyre që nuk marrin dhurata nga askush dhe që e di se nuk mund të të japin asgjë në këmbim. Kështu ka vepruar vetë Zoti: Ai na fton në banketin e tij të dasmës që ne nuk mund t’ia shpërblejmë, e që mundemi vetëm ta pranojmë me gëzim. Le ta imitojmë! Të duam Zotin dhe duke u nisur nga Ai, edhe njeriun, që të rizbulojmë pastaj, duke u nisur nga njerëzit Zotin në një mënyrë të re.

Kështu na shfaqet në fund edhe një domethënie e tretë e pohimit mbi Fjalën bërë “të shkurtër” dhe “të vogël”. Barijve iu tha se do ta gjenin foshnjen në një grazhd për kafshët, që ishin edhe banorët e vërtetë të stallës. Duke lexuar Isainë (1,3) Etërit dolën në përfundimin se në grazhdin e Betlehemit ishin edhe një kà e një gomar. Në të njëjtën kohë e interpretonin këtë tekst në kuptimin që në të gjindej një simbol i judejve dhe i paganëve- pra i mbarë njerëzimit- të cilët kanë nevojë secili në mënyrën e vet për një shëlbues: për atë Zot që u bë foshnje. Njeriu për të jetuar ka nevojë për bukën, frutin e tokës dhe të mundit të tij. Por nuk jeton vetëm me bukë. Ka nevojë për shujtë për shpirtin e tij. Ka nevojë për një kuptim që t’a përplotësojë jetën e tij. Kështu për Etërit grazhdi i kafshëve u bë simboli i altarit, mbi të cilin pushon Buka që është Krishti vetë, ushqimi i vërtetë për zemrat tona. Dhe shohim edhe një herë, sesi Ai është bërë i vogël: në pamjen e përvuajtur të ostes, të një copëze buke, Ai dhuron Vetëveten.

Për të gjitha këto flet shenja që iu dha barijve dhe që na jepet edhe ne. Foshnja që na u dhurua, fëmija në të cilin Zoti është bërë i vogël për ne. Të lusim Zotin të na dhurojë hirin që në këtë natë të vështrojmë grazhdin me thjeshtësinë e barijve që të përftojmë kështu gazmendin me të cilin ata u kthyen nëpër shtëpi (cfr Lk 2,20). Ta lusim të na japë përvujtërinë dhe besimin me të cilin Jozefi vështroi foshnjën që Maria kishte lindur nga Shpirti i Shenjtë. Le të lutemi që ta na lejojë ta shikojmë me atë dashuri me të cilën edhe Maria e pati kundruar. E të lutemi kështu që drita që barijtë panë, të na ndriçojë edhe ne dhe që të përmbushet në të gjithë botën ajo çka engjujt kënduan atë natë: “Lavdi Zotit në lartësitë qiellore dhe paqe në tokë njerëzve që ai don”. Ashtu kjoftë!

[NoName]

Krishti –Foshnje është bartësi i pavdekshëm i mesazhit të paqes e të shpresës, Shpëtimtari i të gjithë njerëzve dhe përgjigjia ndaj dramave të botës: kështu Papa në Mesazhin Urbi et Orbi

(25.12.06)

Mesazhi Urbi et Orbi i Papës Benedikti XVI për Krishtlindje!

“U lind në botë Shpëtimtari ynë!” Këtë natë edhe një herë, dëgjuam rishtas nëpër Kishat tona këtë kumt që pavarësisht rrjedhjes së shekujve ruan të padryshuar freskinë e vet. Është një kumt qiellor që na grish të mos kemi frikë sepse ka shpërthyer “një gëzim i madh që do të jetë i krejt popullit” (Lk 2, 10). Është një kumt shprese sepse na njofton se atë natë të para dymijëvjetëve, “u lind në qytetin e Davidit një shpëtimtar, që është Krishti Zot”. (Lk 2, 11). Atëherë barijve që kishin fushuar në kodrën e Betlehemit, sot neve banorëve të kësaj bote, Engjulli i Krishtlindjes na përsërit: “U lind Shpëtimtari. U lind për ju! Ejani, ejani Ta adhurojmë!”


Por a ka ende vlerë e domethënie një “Shpëtimtar” për mijëvjeçarin e tretë? Është ende i nevojshëm një Shpëtimtar për njeriun që ka mbrritur në Hënë dhe në Mars dhe që përgatitet për të pushtuar Gjithësinë, për njeriun që eksploron pakufi sekretet e natyrës dhe arrin të deshifrojë deri edhe kodet e mrekullueshme të gjenomës njerëzore? Ka nevojë për një Shpëtimtar njeriu që ka shpikur komunikimin interaktiv, që lundron në oqeanin virtual të internetit dhe, falë teknologjive më moderne e më të përparuara të masmediave, e ka shndërruar Tokën, këtë shtëpi të madhe të përbashkët në një fshat të vogël të globalizuar? Paraqitet si i sigurtë dhe krijues i vetëmjaftueshëm i fatit të vet, fabrikues entuziast i sukseseve të padiskutueshme ky njeri i shekullit të njëzetenjëtë.
Duket por nuk është kështu. Ende vdiset nga uria dhe etja, nga sëmundjet dhe varfëria në këtë kohë të bollëkut dhe të konsumizmit të shfrenuar. Ka prap që janë skllevër, të shfrytëzuar dhe të fyer në dinjitet, ka që janë viktima të urrejtjes raciale dhe fetare, të penguar nga mostoleranca, diskriminimet, ndërhyrjet politike dhe detyrimet fizike dhe morale në të ushtruarit e lirë të besimit fetar. Ka prej atyre që shohin trupin e vet dhe të të dashurve të vet, veçanërisht fëmijë, të martirizuar nga përdorimi i armëve, nga terrorizmi dhe nga çdo lloj tjetër dhune në një epokë kur të gjithë thërrasin dhe shpallin progresin, solidaritetin dhe paqen me të gjithë. E çfarë të thuash për ata, që pa shpresë, janë të shtrënguar të lënë shtëpinë dhe atdheun e vet për të kërkuar dikund tjetër kushte jetese të denja për një njeri? Çfarë të bëjmë për të ndihmuar ata që janë mashtruar nga profetë të lumturisë së lehtë, ata që janë të brishtë në marrëdhënie dhe të paaftë të marrin përgjegjësi të përgjithmonshme për të tashmen dhe për të ardhmen, e që gjinden duke ecur në tunelin e vetmisë dhe shpesh përfundojnë skllevër të alkoolit apo të drogës? Çfarë të mendojmë për ata që zgjedhin vdekjen duke besuar se po himnizojnë jetën?


Si të mos dëgjojmë se pikërisht nga fundi i këtij njerëzimi dëfryes dhe të dëshpëruar lartësohet një lutje sfilitëse për ndihmë? Është Krishtlindje. Sot hyn në botë “drita e vërtetë që ndriçon çdo njeri” (Gjn 1,9). “Fjala u bë njeri dhe erdhi të jetojë në mesin tonë” (ibid. 1,14), shpall Ungjilltari Gjon. Sot, pikërisht sot, Krishti vjen përsëri “në mes të njerëzve të tij” atyre që e presin u jep “fuqinë të bëhen bijtë e Zotit”, u jep pra mundësinë të shohin lavdinë hyjnore dhe të bashkëndajnë gëzimin e Dashurisë, që në Betlehem u bë njeri për ne. Sot, edhe sot, “Shpëtimtari ynë u lind në botë” sepse e di se kemi nevojë për Të. Pavarësisht formave të ndryshme të progresit, qenia njerëzore ka mbetur po ajo e gjithmonshmja: një liri e nderur në mes të së mirës dhe të së keqes. Dhe është pikërisht aty në intimitetin vet, në atë që Bibla e quan “zemër”, ku ajo ka gjithnjë nevojë “të shpëtohet”. Dhe në epokën e tanishme postmoderne, mbase ka më shumë nevojë për një Shpëtimtar, sepse më e ndërlikuar është bërë shoqëria në të cilën jeton dhe më tinzare janë bërë kërcënimet për integritetin e saj personal dhe moral. Kush mund ta mbrojë përveç Atij që e do aq sa të sakrifikojë në kryq të njëlindurin Bir si Shpëtimtar të botës?


“Salvator noster”, Krishti është Shpëtimtari edhe i njeriu të sotëm. Kush do ta bëjë të tingëllojë në çdo skaj të botës në mënyrë të besueshme këtë mesazh shprese? Kush do të punojë që të njihet, tutelohet e të promovohet e mira e plotë e qenies njerëzore, si kusht paqeje, duke respektuar çdo burrë dhe çdo grua në dinjitetin e vet? Kush do të ndihmojë që të kuptohet se me vullnet të mirë, arsye dhe moderim është e mundur që të shmanget ashpërsimi i konflikteve dhe që përkundrazi të gjinden zgjidhje të drejta? Me shqetësim të madh mendoj, në këto ditë festash, për zonën e Lindjes së Mesme, shenjuar nga kriza të rënda dhe konflikte të panumërta, dhe uroj që të ketë hapje ndaj perspektivave të paqes së drejtë dhe të gjatë, duke respektuar të drejtat e patjetërsueshme të popujve që e përbëjnë.

Lë në duart e Foshnjës së Betlehemit shenjat e rifillimit të dialogut ndërmjet Izrealitëve dhe Palestinezëve, dëshmitarë të të cilave kemi qenë këto ditë dhe shpresën e zhvillimeve të mëtejshme ngushllimtare.

Kam besim se pas aq shumë viktimash, shkatërrimi dhe pasigurie të mbijetojë dhe të të përparojë një Liban demokratik, i hapur ndaj të tjerëve, në dialog me kulturat dhe besimet fetare. U bëj thirrje atyre që kanë në dorë fatet e Irakut, që të ndalojë dhuna mizore që po përgjak vendin dhe që çdo banori t’i sigurohet një ekzistencë normale. Lus Zotin që në Sri Lankë të dëgjohet nga palët në konflikt gulçimi i popullatave për një të ardhme vëllazërimi dhe solidaritetit; Që në Darfur dhe kudo në Afrikë t’u jepet fund konflikteve vëllavrasëse dhe që të mbyllën plagët e hapura në trupin e atij Kontinenti, të konsolidohen proceset e ripajtimit të demokracisë dhe të zhvillimit. Bëftë Krishti Fëmijë, Princ i Paqes, që të shuhen ato vatra tensioni që e bëjnë të ardhmen të pasigurtë në pjesë të tjera të botës, në Evropë si edhe në Amerikë Latine.

“Salvator noster”: kjo është shpresa jonë; ky është kumti që Kisha bën të tingëllojë edhe në Krishtlindjen e sotshme. Me mishërimin, na kujton Koncili II i Vatikanit, Biri i Zotit u bashkua në një farë mënyre me çdo njeri (cfr Gaudim et Spes, 22). Prandaj Lindja e Kokës është edhe Lindja e Trupit, siç vinte në dukje Papa Shën Luani i Madh. Në Betlehem lindi një popull i krishterë, korp mistik i Krishtit në të cilin çdo anëtar është i lidhur me tjetrin intimisht me një solidaritet total. Shpëtimtari ynë ka lindur për të gjithë. Duhet ta shpallim jo vetëm me fjalë por edhe me krejt jetën tonë duke i dhënë botës dëshmi për bashkësi të lidhura e të hapura, në të cilat mbretëron vëllazëria dhe falja, mikpritja dhe shërbimi i ndërsjelltë, drejtësia, e vërteta, drejtësia dhe dashuria.


Bashkësi e shpëtuar nga Krishti. Kjo është natyra e vërtetë e Kishës, që ushqehet me Fjalën e tij dhe me Korpin e tij eukaristik. Vetëm duke rizbuluar dhantinë e marrë Kisha mund t’u dëshmojë të gjithëve Krishtin Shpëtimtar. E bën me entuziazëm dhe pasion, duke respektuar çdo traditë kulturore dhe fetare; e bën me gëzim duke ditur se Ai që kumton nuk na heq asgjë nga ajo çka është me të vërtetë njerëzore, por e çon në përmbushjen e vet të vërtetë. Në të vërtetë, Krishti vjen vetëm për të shkatërruar të keqen, vetëm mëkatin; pjesa tjetër, krejt pjesën tjetër ai e lartëson dhe e përsos. Krishti nuk na shpëton nga njerëzia jonë por përmes saj; nuk na shpëton nga bota, por ka ardhur në botë në mënyrë që bota të shpëtojë nëpërmjet Tij (cfr Gjn 3,17)


Të dashur vëllezër dhe motra, kudo që jeni, le t’ju mbërrijë ky mesazh gëzimi dhe shprese: Zoti është bërë njeri në Jezu Krishtin, ka lindur nga Maria Virgjër dhe lindet rishtas sot në Kishë. Është Ai që ju sjell të gjithëve dashurinë e Atit Hyjnor. Është Ai Shpëtimtari i botës! Mos kini frikë, hapjani zemrën, priteni që Mbretëria e Tij e dashurisë dhe e paqes të bëhet trashëgimi e përbashkët e të gjithëve. Gëzuar Krishtlindjen!

[selina_21]

Gezuar Krishtelindjet



Kiss ty siper/meje.

[Matrix]

Ai që lavdërohet pa pushim prej ushtrive qiellore zgjodhi të banojë në grazhdin e përulur si një foshnjë, dhe në zemrat e atyre që e pranojnë. Atij nuk i erdhi ndot nga ndyrësia e grazhdit, dhe as nga mëkatet e atyre të cilët me përulësi e pranuan. Sepse Ai hyn aty ku e gjen derën hapur!

Ai e transformoi grazhdin në pallat mbretëror dhe mëkatarët në shenjtorë!

Gëzuar Krishtlindjet vëllezër dhe motra në Krisht!

[toni77_toni]

Ai që lavdërohet pa pushim prej ushtrive qiellore zgjodhi të banojë në grazhdin e përulur si një foshnjë, dhe në zemrat e atyre që e pranojnë. Atij nuk i erdhi ndot nga ndyrësia e grazhdit, dhe as nga mëkatet e atyre të cilët me përulësi e pranuan. Sepse Ai hyn aty ku e gjen derën hapur!

Ai e transformoi grazhdin në pallat mbretëror dhe mëkatarët në shenjtorë!

Gëzuar Krishtlindjet vëllezër dhe motra në Krisht!

"Ai që lavdërohet pa pushim prej ushtrive qiellore zgjodhi të banojë në grazhdin e përulur si një foshnjë, dhe në zemrat e atyre që e pranojnë."

Gëzuar të gjithëve në Krishtin.

toni77