Bekoi armiqtë e mi, o Zot

[Kryeengjelli]

Njëherë një mbret mendoi se nëse do të dinte gjithmonë momentin e përshtatshëm për të kryer diçka, njerzit më të vyer të cilët duhet të dëgjonte dhe cilëvet njerëz do të duhej tu shmangej, por më shumë nga të gjitha cila ishte gjëja më e rëndësishme që duhet të bënte, kështu nuk do të dështonte asnjëherë.
Dhe kur i erdhi ky mendim u kujdes ta shpallte kudo në mbretëri, se do të jepte shpërblim të vlefshëm tek ai që do t’i mësonte këto tre gjëra: “Cili është momenti më i mirë për të vepruar, cilët janë njerëzit më të nevojshëm dhe cili është veprimi më i vyer që duhet bërë.
Kështu erdhën tek mbreti njerëz të urtë. Por të gjithë dhanë përgjigje të ndryshme, të cilat nuk e kënaqën mbretin. Kështu duke dashur të gjejë përgjigjen mbreti vendosi të këshillohet me një eremit shumë të njohur për urtësinë e tij. Eremiti jetonte në një pyll nga ku nuk largohej kurrë dhe që nuk priste veç njerëz të thjeshtë. Kështu mbreti u vesh me roba të thjeshta dhe para se të arrinte në qelinë e eremitit, zbriti nga kali, la prapa rojet e tij dhe shkoi i vetëm. Kur mbreti u afrua eremiti punonte tokën përpara kasolles së tij. Ndërsa e pa mbretin e përshëndeti edhe vazhdoi punën. Eremiti ishte i dobët dhe i ligësht në trup dhe sa herë ngulte kazmën e tij për të punuar tokën, merrte frymë thellë edhe gulçueshëm. Mbreti iu afrua dhe i tha: “Erdha tek ti o eremit i urtë, që të të pyes për tre gjëra. Si do të mësoj të bëj atë që duhet në momentin e duhur dhe cilët janë njerëzit që më janë më të nevojshëm dhe si rrjedhojë cilëve duhet tu kushtoj më shumë vëmendje”
Eremiti e dëgjoi mbretin por nuk dha asnjë përgjigje, pështyu duart dhe vazhdoi të punonte tokën.
“Je i lodhur” i tha mbreti,- lermë ta marr kazmën dhe të punoj unë pak për ty.
“Faleminderit” tha eremiti – dhe duke i dhënë kazmën mbretit u ul përdhe. Kur mbreti gërrmoi dy brazda qëndroi dhe përsëriti pyetjen e tij, por eremiti përsëri nuk u përgjigj, u çua, shtriu dorën e tij të marrë kazmën dhe tha: “Çlodhu pak tani dhe më ler mua të punoj pakëz”. Por mbreti ama nuk ja dha kzmën edhe vazhdoi të gërrmonte. Kaloi një orë edhe një tjetër, dielli filloi të perëndojë dhe të fshihej mbrapa pemëve, në fund mbreti nguli kazmën dhe i tha: “Erdha tek ti o njeri i urtë për një përgjigje të pyetjeve të mia. Nëse nuk mundesh të më japësh asnjë përgjigje, më thuaj dhe të kthehem në shtëpinë time”.
“Ja dikush po vjen me vrap - tha eremiti – le të shohim cili është”.
Mbreti u kthye edhe pa një burrë mjekërosh, të vijë nga pylli duke rendur e duke shtrënguar barkun me duar, nga ku i rridhte gjaku lumë. Kur iu afrua mbreti, ai ra për tokë pa ndjenja duke nxjerrë një psherëtimë të lehtë. Mbreti tok me eremitin i shkopsitën rrobat të plagosurit, kishte një plagë të madhe në stomak. Mbreti ia lau plagën sa më mirë mundi dhe ia lidhi me shaminë e tij dhe me një pecetë që i dha eremiti. Por rrjedhja e gjakut nuk pushonte dhe mbreti përsëri dhe përsëri ndërronte fashimin e qullur nga gjaku i nxehtë, ia pastronte ia lidhte përsëri plagën. Kur gjaku pushoi së rrjedhuri i plagosri u përmend dhe kërkoi diçka për të pirë. Mbreti i solli dhe i dha ujë taze (të freskët). Ndërkaq dielli perëndoi dhe filluan të ngrijnë. Kështu mbreti me ndihmën e eremitit e sollën të plagosurin në kasolle dhe e shtriu në shtrat. Po mbreti ishte kaq i lodhur nga rruga dhe puna që kish bërë saqë e zuri gjumi. Kur u zgjua në mëngjes nuk po mblidhte mendjen ku ishte.
“Më falni” - tha njeriu me mjekër me një zë të zbehtë.
“Nuk ju njoh dhe nuk kam përse t’iu fal” - u përgjigj mbreti.
“Ti nuk më njeh, por të njoh unë, jam ai që u betua të marrë hak prej teje, sepse vrave vellanë tim dhe konfiskove pasurinë e tij. E dija se ishe vetëm, për të takuar eremitin dhe në kthim vendosa të të vras. Por kaloi gjithë dita dhe ti nuk u ktheve. Kështu dola nga prita dhe u përballova me rojet, të cilët më plagosën. Ju shpëtova, por do të kisha vdekur nga rrjdhja e gjakut nëse ti nuk do të ishe kujdesur për plagën time. Unë erdha të të vras dhe ti më shpëtove jetën. Tani nëse më lejon dhe rroj do të jem shërbëtori yt bashkë me prindërit e mi. “Më falni”.
Mbreti tashmë ishte miqësuar me një armik të tij. Jo vetëm e fali, por i premtoi t’i rikthente dhe pasurinë. Ndërkohë mbreti doli jashtë që të fliste me eremitin, i cili i gjunjëzuar mbillte farën në brazdat e punuara. “Të lutem mu përgjigji”, - i tha mbreti.
Tashmë e ke marrë përgjigjen nga gjithësa ndodhën i tha eremiti. Sepse die po të mos të kishtë ardhur keq për dobësinë time, nuk do të kishe rrëmuar brazdat me mua. Po të kishe ikur ai njeri do të sulmonte dhe do ishe penduar që s’qëndrove me mua. Më pas më e mira që bërë ishte që u kujdese për të plagosurin, pasi nëse nuk do të kujdeseshe ai do të vdiste pa u pajtuar me ty.
Kujto pra: “ekziston vetëm një moment. E tashmja është momenti më i çmuar sepse është i vetmi çast mbi të cilin ke një fuqi. Njeriu më i nevojshëm ëshë ai me të cilin ndodhesh, sepse askush nuk e di nëse do të ketë ndonjë tjetër. Dhe gjëja më e çmuar është të bësh gjithmonë të mirën, sepse për këtë qëllim ke ardhur në këtë botë.

Fragment nga Lev Tolstoi

[Kryeengjelli]

Ne te krishteret besojme dhe perjtojme Jisu Krishtin, si Zot dhe Perendi.

Ky eshte mesimi i tij:
Te doni ata qe nuk iu duan. Bekoni ata qe iu mallkojne. Lutuni per ata qe iu bejne keq.

Qe atje e tutje kujt nuk i pelqen eshte puna e tij. Te Krishteret keta jane.
Bekoi o Zot armiqte tane, mbase ndonje dite ndricohen nga drita e se vertetes sate.

[Matrix]

Te jesh Serb, Grek nuk do te thote se je automatikisht i krishter. Pikerisht grekerit dhe serbet jane ata qe predikojne kete, dhe ti me sa shoh ke rene pre e propogandes se tyre. Ata thone se te jesh grek dhe serb, je i krishter i lindur dhe po keshtu qe te jesh i krishter, duhet te jesh patjeter grek ose serb.

Por, i krishter eshte ai qe beson ne Jezus Krishtin. Dhe ai qe beson ne Jezus Krishtin, e ndjek Ate.

Ai që nuk ka dashuri nuk e ka njohur Perëndinë, sepse Perëndia është dashuri.

1 Gjonit 4:8

Tani shihe se si eshte lutja Ati yne:
"Ati ynë që je në qiej, u shenjtëroftë emri yt,
ardhtë mbretëria jote, u bëftë vullneti yt si në qiell edhe në tokë.
Bukën tonë të përditëshme, jepna neve sot.
Dhe na i fal mëkatet tona, sepse edhe ne i falim fajtorët tanë;
dhe mos lejo të biem në tundim, por na shpëto nga i ligu".


Dhe dicka tjeter, Krishterimin ne nuk e morem as nga greket, as nga serbet, por nga Apostujt e Jezus Krishtit qe kaluan ketu. Ishin greket dhe serbet ata qe e moren nga ne dhe e perzjene me ndjenjat e ulta nacionaliste.


Ishin pikerisht keta Apostuj qe na lane ate qe degjuan nga Jezus Krishti. Ja ku eshte mesimi i Tij:

"Ju keni dëgjuar se qe thënë: "Duaje të afërmin tënd dhe urreje armikun tënd".
Por unë po ju them: "Duani armiqtë tuaj, bekoni ata që ju mallkojnë, u bëni të mirë atyre që ju urrejnë, dhe lutuni për ata që ju keqtrajtojnë dhe ju përndjekin,
për të qenë bij të Atit tuaj, që është në qiej, sepse ai bën të lindë diellin e tij mbi të mirët dhe mbi të këqijtë, dhe bën të bjerë shi mbi të drejtët dhe të padrejtët.
Sepse, po të doni vetëm ata që ju duan, çfarë shpërblimi do të keni? A nuk bëjnë kështu edhe tagrambledhësit?
Dhe nëse përshendetni vetëm vëllezërit tuaj, çfarë bëni të veçantë? A nuk bëjnë kështu edhe tagrambledhësit?
Jini, pra, të përkryer, ashtu siç është i përsosur Ati juaj, që është në qiej"

Mateu 5

[kiniku]

Albo,

Thuash se paqja e jashtme e sendertuar nga njeriu nuk eshte gje tjeter vec se nje genjeshter dhe se relevante eshte vetem ajo e brendshmja. Mirpo, une te them se keto te dyjat jane te lidhura ne nje hallke dhe ai qe ka paqen ne brendi ka paqe edhe jashte. Ai qe ka ndertuar paqe jashte, eshte vetem c’eshtje kohe kur do ta fitoj edhe qetesine e brendshme nese vec nuk e ka ‘grabitur’ akoma.
Kush ka paqe te brendshme? Shpirti i patrazuar.

"My God, my God,
Why Hast Thou Forsaken Me?"


Shume e fuqishme dhe kuptimplote; tek e fundja, mbase eshte edhe c’eshtje interpretimi. Nese deshirojme te ngelemi objektiv ndaj vetes sone, duhet te marrim parasysh dhimbjen dhe rrethanat ekzistuese nen te cilat AI e beri kete deklarate.

A eshte kjo reagim ndaj situates ne te cilen gjindej dhe te cilen definitivisht nuk e aprovonte dhe nuk ishte i lumtur? A eshte kjo pytje pergjigjen e se ciles e kerkonte ne castin e vdekjes? Dhimbja shpirtrore ishte me e fuqishme se ajo fizike dhe kjo brenge e beri te dobet sa te kerkoj ndihme!!! A ishte AI nje shpirt i trazuar ne castin e vdekjes?

Quo Vadis, Domine??? Eshte edhe nje moment tjeter dobesie i Shen Pjetrit i cili nuk e ktheu the other cheek por iku dhe mepas u kthye prape?

Pse nuk tha Zot BEKOJ por tha FALI? Falja nuk eshte novitet dhe nuk i atribohet krishterizmit; eshte konstatuar se falja ka karakter egoist dhe nxitet nga arsyet me egoiste. Njeriu nuk mund te vazhdon me jeten e tij nese i dorzohet armiqsise, prandaj, nga dashuria per veten, per qetesine shpirtrore te veten, e jo per dashurine ndaj armiqve; njeriu fal armiqte. Falja, pra, nuk eshte hyjnore. Eshte akt egoist i cili te ben te ndjehesh me superior dhe ka rrenjet tek egoizmi.

[Kryeengjelli]

Te bekosh armiqte nuk eshte e lehte dhe e thjeshte madje shpesh kperxen edhe kufijte qe ne si njerez kemi vendosur ne jeten tone. Kaperxen ndoshta dhe logjiken, por ky fakt ka lidhje vetem me besim i cili mendoj une eshte superior ndaj logjikes, sepse ne besojme edhe kur me logjike nuk kuptojme. Sepse do te ishte e pamundur qe me logjike te arrijme cdo mister.
Pikerisht nje i krishter me ndihmen e besimit te tij dhe me perjetimin e ZOTIT TE GJALLE JISU KRISHTIT, mund ta arrije kete gje. Fuqia per te falur dhe per te bekuar edhe armiqe eshte nje kaperxim i natyres sone mekatare. Ne nuk falim dhe bekojme armiqte tane per shkak te marrezise, por sepse ne kemi ndjere doren e Zotit, i cili na ka falur, dhe na ka dhene cdo bekim pavaresisht nga padenjesia jone. Duke njohur qe ne te gjithe jemi njerez qe lindim ne nje natyre mekatare dhe jemi mekatare kuptojme edhe faktin qe te gjithe jemi po njesoj problematike. Ky fakt na ben qe ti falim dhe bekojme edhe armiqte tane sepse e dime se jane njerez te cilet kane po aq probleme sa edhe ne. Por kjo gje nuk mund te arrihet nga nje qenie e cila jeton jashte frymes se besimit, e cila e zbut shpirtin dhe nepermjet fuqise se Frymes se Shenjte i jep n jeriu force per ta kaperxyer vetveten. Dhe te jesh i Krishtere dhe te perpiqesh te jetosh si i tille do te thote te dalesh mbi pasionet, egoizmin dhe te mbetesh ne dashuria. Ky eshte padyshim nje proces dhe askush nuk mund ta beje nje gje te tille brenda dites.
Por ne si te Krishtere jemi thirrur te te kaperxejme natyren tone te rene ne mekat dhe te behemi shenjtore, sepse Zoti i cili na ka thirrur eshte i shenjte.

[Matrix]

Thuash se paqja e jashtme e sendertuar nga njeriu nuk eshte gje tjeter vec se nje genjeshter dhe se relevante eshte vetem ajo e brendshmja. Mirpo, une te them se keto te dyjat jane te lidhura ne nje hallke dhe ai qe ka paqen ne brendi ka paqe edhe jashte. Ai qe ka ndertuar paqe jashte, eshte vetem c’eshtje kohe kur do ta fitoj edhe qetesine e brendshme nese vec nuk e ka ‘grabitur’ akoma.
Kush ka paqe te brendshme? Shpirti i patrazuar.

"My God, my God,
Why Hast Thou Forsaken Me?"


Shume e fuqishme dhe kuptimplote; tek e fundja, mbase eshte edhe c’eshtje interpretimi. Nese deshirojme te ngelemi objektiv ndaj vetes sone, duhet te marrim parasysh dhimbjen dhe rrethanat ekzistuese nen te cilat AI e beri kete deklarate.

A eshte kjo reagim ndaj situates ne te cilen gjindej dhe te cilen definitivisht nuk e aprovonte dhe nuk ishte i lumtur? A eshte kjo pytje pergjigjen e se ciles e kerkonte ne castin e vdekjes? Dhimbja shpirtrore ishte me e fuqishme se ajo fizike dhe kjo brenge e beri te dobet sa te kerkoj ndihme!!! A ishte AI nje shpirt i trazuar ne castin e vdekjes?

Eshte shume e vertete se rrethanat ndikojne tek njeriu.
Por, problemi eshte se kujt do i drejtohesh ne momentin e veshtire?

Rrathanave? Njerezve? Apo Atit?

Jezusi iu drejtua Atit. Ai, megjithese ndjeu poshterimin me te madh qe mund t'i behet nje qenie njerezore, Ai nuk vdiq me urrejtje ne zemer per armiqte e Vet.

Fjalet e Tij te fundit ne Kryq ishin:
"At, ne duart e Tua e le frymen time..."

[malo666]

domosdo qe velimirovici do i bekonte armiqte duke konsideruar faktin se ku perfunduan te gjithe (te kthyer ne sapun dhe kopsa kemishe per armaten gjermone) , do ishte me e paktja qe mund te bente per to.

[skeshqe]

Falja e mbretit eshte shume me e vogel sesa pendimi i ketij qe donte ta vriste, dhe madje me te drejte. Dhe arti apo falja me e madhe eshte ajo qe nuk lexohet, dhe pikerisht jo thjesht pendimi, por dhe falja qe iu be ketij mbreti nga ky njeri qe kishte humbur vellain dhe gjithe pronesite e jetes se tij.

Falja me goje eshte shume e lehte, por me shpirt te paster kush mund te fale? Kush mund te marre nga trupi dhe gjaku i Zotit me ndergjegjje 100% te paster dhe me bindje qe as ne menyre virtuale nuk ka lenduar njeri???

Lavdi Isu Krishtit qe gjen menyren te na binde dhe te na mesoje faljen per shpirtin tone dhe te te tjereve.

[kiniku]

Fragment nga Lev Tolstoi

E di edhe une nga Tolstoji...(pasi Albo nuk u pergjigj)

Flas per nenen e familjes cariste Ruse. Jashte bente ftohte, acar, dikund rreth minus 30. Nena vendosi te shkonte te shoh operen. Shkoj me nje shoqe me karroce me kuaj. Ne opere qajti nena e qajti. Ndjenjte dhimbje per personazhin e operes dhe dashurine e mosperfillur. Qante e beri namin. Kur dual jashte, verejti se karrocieri ishte ngrire nga te ftohtit. Pa bere ze, nena thirri per tjetrin.


Porosia:

Qante per personazhin fiktiv e nuk qante per njeriun nga mishi e gjaku.


Porosia 2:

Eshte lehte te lutesh per dicka fiktive; veshtire eshte te lutesh per njeriun e vertete.

...

[skeshqe]

Falja, pra, nuk eshte hyjnore. Eshte akt egoist i cili te ben te ndjehesh me superior dhe ka rrenjet tek egoizmi.

Ti dmth thua se Zoti eshte egoist???

Mos ndoshta Krishti i kerkoi Atit falje per njerezit per shpirtin e tij, apo per shpirtin e tyre???

Nese mban mend mire, te pakten biblikisht, per te mos te te sfiduar nga ana e besimit, Krishti ishte i pafaj. Atehere c'paqe shpirterore i duhej atij qe te faleshin njerezit? Ai kishte paqe, nuk i duhej me teper.

Nese lexon me kujdes, do kuptosh se Zoti nuk kerkoi falje per egoizmin e tij, qe te vdiste i qete, por per njerezit, qe ata te pastrohen ne faljen qe vetem Ai jep.

Nese arrin te kuptosh kete gje, do kuptosh dhe "egoizmin" e Zotit.