Peticion kunder politikes extremiste greke!

[bOndi_oo7]

Ne linkun e me poshtem mund te firmosni peticionin i cili organizohet per te denoncuar politiken extremiste greke para institucioneve nderkombetare dhe per alarmuar politikanet tane per rreziqet qe i kercenohen kombit shqiptar nga politika antishqiptare e qeverise dhe e shtetit grek.

Kush e ndjen veten shqiptar, nenshkruhet ketu:http://www.peticioni.org/index.php

[Iliriani]

Tej kufijve të arrogancës


Nga Skënder Shkupi
15-12-2006



Qytetërimi i Greqisë Antike, ka qenë për brezin tim një nga faqet më të dashura e më interesante të njohjes. Plejada e artistëve, shkrimtarëve, filozofëve, dijetarëve, oratorëve e shtetarëve të mëdhenj të atij vendi të vogël, na linte thuajse gojëhapur. Ne admironim atë kulturë të lashtë dhe ndihmesën kolosale të atij vendi, në arritjet e qytetërimit botëror. Në këtë këndvështrim është e papërfytyrueshme që të huajt, duke përfshirë pa dyshim edhe shqiptarët, të kenë ndonjë motiv antipatie apo përçmimi për atë vend apo për atë popull të vogël.

Greqia e sotme, ndonëse tepër e ndryshme nga ajo e lashta, përsëri ruan në truallin e saj shumë vlera të mëdha historike, arkitektonike dhe kulturore të lashtësisë. Kushdo që kalon nëpër territorin e sotëm të Greqisë, ndien më shumë aromën e antikitetit se erën e sotme. Ndërkohë, vetë grekët perceptojnë më shumë një të kaluar më të afërt, siç është ajo e Perandorisë Bizantine, sesa lavdinë e shekujve të para-Epokës së Re. Grekët e ditëve tona mendojnë se ata përfaqësojnë mbetjen e shtetit të madh të Konstandinopojës. Dhe shpesh, pa e kuptuar, ata bëhen qesharakë duke folur e vepruar si një “fuqi e madhe” e cila tashmë duhet të ketë në patronazh të gjithë Gadishullin e Ballkanit. Kuptohet, që hapi i parë për realizimin e “perandorisë së re” është kthimi në një shtet vasal i fqinjëve Veriperëndimorë, që përfaqësojnë edhe terrenin më të lehtë potencial për t’u dominuar.

Pak ditë më parë, në një gazetë në Tiranë, u botua një shkrim i z. Panajot Barka me titullin “Shqipëria, Greqia dhe “horrat” nacionalistë”. Në atë shkrim, me një ton tejet arrogant për një politikan që luan rolin e viktimës, bëhen përpjekje për të analizuar zhvillimet e fundit në marrëdhëniet shqiptaro-greke me syrin e një ithtari të Samuel Huntington-it, autorit të famshëm të librit “Përplasja e qytetërimeve”. Veçse mënyra e ekstrapolimit të z.Barka, të ballafaqimit të madh të supozuar ndërmjet Krishterimit dhe Islamizmit, që pretendon se ka zbuluar autori i lartpërmendur, duke e vendosur në kornizat e sherrit shqiptaro-grek, i ngjan shpalljes që bëjnë kalamajtë e dy rrugicave fqinje, para se të nisin një ndeshje futbolli: “Ne jemi Italia, kurse ju jeni Franca”.

Sipas z. Barka, ne shqiptarët popullojmë një shtet-relikë të Perandorisë Osmane, kurse grekët janë përfaqësuesit e denjë të shumë të ndriturës Perandori e Bizantit. Ndodh që dëshira për të qenë sa më modern në trajtimin e problemeve tejet të vjetra të antagonizmave nacionaliste në Ballkan, mund ta bëjë një politikan ta verë veten në pozitat e një gaztori province. Për të qenë i kohës, nuk mjafton referimi ndaj teorive të shumta që gëlojnë sot në glob, për njërin apo tjetrin problem të mprehtë, aq më pak kur referimi është qesharak, siç mund të shihet në rastin e konfliktit shqiptaro-grek, por ajo që është e rëndësishme, përmbajtja e parashtrimeve të dhëna duhet t’i përgjigjet frymës dhe mentalitetit të kohës sonë. Z.Barka mbetet thjeshtë te deklarata fort serioze e kalamajve të dy rrugicave fqinje, që cekëm pak më sipër.

Argumentet që sjell z. Barka, për një tërheqje relative nga fusha e përplasjes historike të shqiptarëve me Perandorinë Osmane në fund të shekullit XIX dhe në fillim të XX-ës, nuk qëndrojnë. Një tërheqje e tillë ka ekzistuar, por arsyeja që servir ky bizantin i vogël, është krejt tjetër dhe lehtësisht e kuptueshme.

Shqiptarët ndodheshin në mes dy rreziqesh: Përpara kishin një tigër që po jepte shpirt, Perandorinë Osmane, ndërsa rreth e rrotull ca ujqër të rinj e me oreks të madh, që prisnin me padurim “të hakmerreshin” me Portën e Lartë, duke përlarë copa sa më të mëdha të territorit shqiptar. Ç’duhet të bënin gjyshërit tanë, të bashkoheshin me grabitësit e rinj kundër grabitësve të vjetër, që në fund të fundit nuk kishin arritur t’i asimilojnë, ndërkohë që me këta të rinjtë nuk bëhej shaka? Apo të ndiqnin një politikë të kujdesshme, për të ruajtur tërësinë tokësore të vendit? Sigurisht, varianti i dytë ishte i vetmi i dobishëm për ta. Prandaj, Lidhja Shqiptare e Prizrenit kërkoi një autonomi të të katër vilajeteve shqiptare, në kuadrin e Perandorisë Osmane dhe shkrirjen e tyre në një vilajet të vetëm që do të bënte të mundur kristalizimin e një shteti të ardhshëm, gjersa të krijoheshin kushtet e përshtatshme të shpalljes së pavarësisë së plotë të vendit. Ndërkohë, kur këto kushte po piqeshin, ishin shqiptarët e Kosovës që u ngritën në kryengritjet e mëdha të viteve 1910, 1911 dhe 1912 kundër Portës, kryengritje që shpejtuan aleancën e vendeve përreth dhe Luftën e Parë Ballkanike, që solli shembjen në Gadishullin e Ballkanit, të Perandorisë gati 600-vjeçare të Turqisë Osmane.

Nga ana tjetër nuk duhet harruar, që ballkanasit e krishterë të shteteve fqinje kishin një përkrahje kolosale nga e gjithë Evropa e asaj kohe, duke filluar nga Britania e Madhe e Franca, e duke mbaruar në Rusinë e Carëve. Ndërsa ne ishim krejt vetëm, vetëm përballë turqve dhe gjeneralit të tyre gjakësor, Shefqet Turgut Pasha, që pat bërë masakra të mëdha në Kosovën myslimane, si hakmarrje ndaj revoltave anti-osmane, vetëm përballë ballkanasve që nuk donin të pranonin as ekzistencën e një kombi shqiptar, vetëm përballë një Evrope tërësisht indiferente e gati armiqësore ndaj një populli, që vizatohej nga fqinjët grekë e serbë, si një kope majmunësh.

Kjo është histori e shkruar e zezë mbi të bardhë dhe akrobacitë me teoritë çapraze të Huntington –it, nuk mund ta deformojnë apo ta tjetërsojnë atë.

Z. Barka na akuzon ne, vetëm se mbrojmë idenë që në marrëdhëniet shqiptaro-greke duhet të ekzistojë një reciprocitet i plotë, si “horra” nacionalistë. Kjo nuk është thjesht arrogancë. Ky është cinizëm dhe paturpësi e padëgjuar. Më habit guximi i këtij njeriu. Por më tepër, më habit toleranca e pakuptimtë e botuesve të gazetës “Shqip” që nuk dallojnë kufirin ndërmjet fjalës së lirë dhe propagandës së hapur antikombëtare, dhe denigruese ndaj popullit e vendit tënd. A mund të përfytyrojë një shqiptar i zakonshëm që një bashkëkombës i tij me banim në Athinë, të shkruajë në “Ta Nea”, “Kathimerini” apo “Elefteros Tipos” një shkrim në faqen e parë, ku të cilësojë të gjithë ata që bërtasin për Vorio-Epirin, si një “kope maskarenjsh shovinistë”? Vetë krahasimi nuk është krejt i plotë, sepse në shkrimet e tyre “horrat” nacionalistë të Shqipërisë kanë kërkuar vetëm kthimin në trojet e tyre të çamëve të zbuar, njohjen dhe zhdëmtimin e pasurive të grabitura të tyre dhe pranimin e asaj popullsie, si pjesë me të drejta të plota të popullit të Greqisë. “Horrat” nuk kërkojnë rektifikimin e kufijve ndërsa “të përndershmit shovinistë” e duan me afsh atë ndryshim kufijsh. Atëherë, cili do ta meritonte në këtë rast cilësimin “horr”?

Është interesant fakti, që në këtë ballafaqim me z. Barka dhe idetë e tij delirante, ne “horrat” jemi shumë të ndryshëm nga sa na përfytyron zoti Panajot. Ne nuk urrejmë askënd, as grekët e sotëm, e aq më pak ata të djeshmit. Ne vazhdojmë të ushqejmë po atë simpati që kemi pasur dikur për Greqinë e lashtë dhe për hir të saj, respektojmë edhe Greqinë e sotme. Fatkeqësisht, kjo nuk ndodh me z. Barka. Ai mezi arrin ta fshehë përçmimin e tij për vendin ku jeton, e për popullin që i ka dhënë atij mundësinë që ta sulmojë publikisht me aq paturpësi dhe cinizëm. Ai e di fort mirë, që në Shqipëri nuk ka kurrfarë propagande nacionaliste e aq më pak indoktrinim të institucionalizuar antigrek. Por, interesa afatgjata e bëjnë të krijojë një realitet fals, për të përligjur veprime të mëvonshme të mëmëdheut të tij të origjinës. Ai kërcënon, sepse e ndjen që shqiptarët që ka përballë e që i kanë punët e shtetit në dorë, nuk kanë këllqe. Me stilin e Benito Musolinit, ai thekson: “Por duhet parë rreziku që parashtron teza se, pas kultivimit të urrejtjes ndëretnike, vjen armiqësia dhe pas saj armët...”.

Si shumica e grekëve të fesë apo të politikës, edhe z. Barka gjoja rastësisht njëson të krishterët e Jugut me grekët e mirëfilltë. Në një pasazh ku dëshmohet qartas e kundërta e akuzave të tij për islamizmin e shqiptarëve, ai çuditërisht pohon: “Në Gjirokastër, më 1993-94, intelektualët gjirokastritë e dëbuan myftiun e qytetit që u kërkoi myslimanëve të ndaheshin nga bashkëshortët e krishterë”. Kjo është një dëshmi e gjallë, sesa pak ndikon në vetëdijen e shqiptarëve përkatësia fetare. Në të vërtetë ky pohim, që mbase i ka rrëshqitur z.Barka, bëhet gjoja për të argumentuar se Myftiu i Gjirokastrës ishte porositur nga qeveria shqiptare, që të organizonte një fushatë antigreke. Pra, divorcet e burrave dhe grave myslimane me bashkëshortë të krishterë, kërkoheshin për të zhvilluar një betejë kundër të krishterëve të atij qyteti të lashtë shqiptar, pasi “të gjithë gjirokastritët ortodoksë qenkan grekë”.

Pozat ankimtare që merr z. Barka, janë gjeste të llogaritura mirë. Ato të kujtojnë ca veprime të kobshme të paraardhësve të tij, të periudhës para e gjatë L1B. Në atë kohë iu dërguan forumeve ndërkombëtare duar të prera fëmijësh shqiptarë, si “prova” të masakrave që gjoja kishin bërë shqiptarët kundër grekëve, ndërkohë që në Hormovë shkoheshin në thikë 300 burra, sepse nuk ishin të krishterë. Minoritarët e Dropullit nuk paskan të drejta dhe ata u diskriminokan! Z.Barka na servir leksione të zbutjes dhe evropianizimit të shqiptarëve, të cilët duhet të kenë si shembull emancipimi Greqinë e sotme. Nëse Shqipëria do të imitonte fqinjin e Jugut, duhet të ndiqte pak a shumë një rrugë të tillë: Të zbonte brenda 24 orësh fortlumturinë e tij, Kryepeshkopin Anastas, të organizonte reparte speciale për të vrarë e prerë, e për t’i përzënë dhunshëm të gjithë banorët greqishtfolës të zonës Gjirokastër-Delvinë-Sarandë, të mbyllte menjëherë të gjitha shkollat ku mësohet greqishtja, të organizonte simpoziume dhe mitingje politike për të aneksuar Thesprotinë Shqiptare në RSH dhe kuptohet (kjo duhej bërë qysh në fillim) të pushonte Ministrin Koço Barka nga posti i tij. Z.Barka duhet të falënderojë Perëndinë në qiell dhe shqiptarët në Tokë, që nuk kanë asnjë joshje për pogrome apo për një shovinizëm të tillë. Ne as që na shkon nëpër mend t’i shpallim luftë ndonjë vendi fqinjë e, aq më pak, të mbajmë në këmbë një gjendje lufte, nëse ajo do të na kishte mbetur në derë, nga mugëtirat e së kaluarës. Simpatia e shqiptarëve për Italinë e sotme e dëshmon më së miri mentalitetin tonë, të paktën në këtë aspekt, tejet evropian. Nga pikëpamja e marrëdhënieve me popujt e tjerë ne nuk kemi ç’të mësojmë nga grekët. Ndofta është me vend e kundërta. Gjithsesi, duke lexuar shkrimin e z. Barka, m’u kujtua një episod që ma pat rrëfyer një miku im kosovar në Tiranë. Ishte fjala për një bisedë të shkurtër të viteve të para të dekadës së fundit të shekullit të kaluar në Prizren, ndërmjet vëllait të kosovarit në fjalë dhe një serbi rreth 35-vjeçar, me të cilin kishte njohje kosovari i lartpërmendur. E sjell si shembull ilustrues, për arsyen e thjeshtë, se veprimet e fqinjëve tanë të Veriut dhe atyre të Jugut, ngjajnë si dy pika uji: “- Kot e keni ju shqiptarët, nuk ia dilni dot me ne serbët!- Pse?- Po a e vret ti tim bir, nëse në një ditë të bukur ne do të luftojmë e do të përleshemi me njeri tjetrin?- Unë të vras ty, ç’punë kam me tët bir?- Kurse unë e vras tim bir, pa m’u dridhur dora...- Tët bir, mos e dëgjova gabim?- Jo, jo, unë e vras tim bir, nëse do të më duhet ta vras.- Po pse?- Për t’i treguar Evropës se ma vrave ti!”...

Këta janë fqinjët tanë. E megjithatë, ne nuk dimë ose nuk duam të urrejmë. Ne jo vetëm nuk mendojmë për hakmarrje, por me shembullin tonë të tolerancës e të humanizmit, gjithmonë i jemi shmangur përgjithësimeve ksenofobe. Por a mjafton kjo? Rasti i shkrimit të z.Barka, dëshmon se diçka duhet korrigjuar në të gjithë këtë gamë fisnikërie shqiptare ,që kurrë nuk është evidentuar nga fqinjët tanë e, kuptohet, kurrë nuk është vlerësuar prej tyre.

Shekulli

[Iliriani]

Polemikë me romin greqishtfolës Panajot Barka që i quan atdhetarët shqiptarë “horra“


Tuesday, 19 December 2006
Nga Kastriot Myftaraj - Ata shqiptarë që kritikojnë Greqinë për politikën që ajo bën në Shqipëri janë “horra”.Kjo sigurisht është gjuha me të cilët do të shprehej në një debat çdo rrugaç grek, por problemi është se kjo është paradigma e Panajot Barkës, i paraqitur si intelektual minoritar grek në një artikull me titull “Shqipëria, Greqia dhe ‘horrat nacionalistë” të botuar në 12 dhjetor 2006, në gazetën “Shqip”. Nga ky njeri që prezantohet si pedagog i Universitetit të Gjirokastrës ku jep mësim letërsinë greke dhe qytetërimin grek, ishte pritur që si grek që pretendon se është, të kishte disa nga vetitë e grekëve të vjetër, të cilët i dhanë njerëzimit polemikën e bazuar mbi argumente, duke e ndarë logosin nga miti, çka përbën fillimin e qytetërimit perëndimor. Pra ishte pritur që Barka të polemizonte me argumente dhe pa fyerje me tezat e kundërshtarëve të vet. Por ai nuk e bën këtë dhe vetëm fyen. Kjo është e kuptueshme dhe domethënëse pasi grekët e sotëm si në Greqi si në Shqipëri, nuk kanë ndonjë lidhje me grekët e vjetër, veç ndoshta asaj që kanë vjedhur gurët e ndërtesave antike për të ndërtuar kishat, tavernat dhe shtëpitë e tyre. Që nuk ka lidhje midis grekëve antikë dhe grekëve të sotëm, kjo u duk dhe në Olimpiadën e vitit 2004, që u zhvillua në Athinë, kur të gjitha vajzat greke që mbanin në tabaka medaljet që u jepeshin fituesve, ishin veshur nga organizatorët vetëm me kostume të periudhës bizantine e tutje, me fytyra të mbuluara dhe me funde të gjatë, si fshataret dropullite, dhe asnjëra nuk u paraqit e veshur si femrat greke antike të kohës kur bheshin Olimpiadat në Antikitet, me kiton të shkurtër. Grekët e sotëm, si në Greqi, si në Shqipëri janë popullsi greqishtfolse të ngulitura në këto territore të parat në kohën bizantine, kur greqishtja qe lingua franca e Mesdheut lindor dhe të dytat në kohën osmane. Ata kanë të drejtë të pretendojnë për tashëgiminë e grekëve antikë, aq sa arabët e Egjiptit të tashëm kanë të drejtë të pretendojnë për trashëgiminë e Egjiptit antik. Për këtë mjaft të shikosh tiparet dhe ngjyrën e fytyrës të shumësisë së grekëve të sotëm dhe meqë jemi këtu edhe të Barkës, që nuk kanë asnjë lafërsi me grekët antikë, që siç na i përshkruajnë autorët e vjetër kanë qenë racë bionde (“Menela flokëverdhi” thotë Homeri), ndërsa shumësia e grekëve të sotëm ngjajnë më tepër me arabët, ndërsa ata si Barka me romët. Barka që na quan “horra” ne atdhetarët shqiptarë që kritikojmë Greqinë vetë paraqitet jo vetëm si “horr”, por edhe si injorant, kur shkruan: “nuk mund të jetë i mjaftueshëm ngushëllimi që vjen nga maksima amerikane se, ky lloj nacionalizmi është ‘streha e fundit ku kërkon të fshihet çdo horr". (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Kjo nuk është maksimë amerikane (Barka nuk e citon se cili amerikan e ka thënë këtë) por është shprehja e britanikut Samuel Johnson: “Patriotizmi është streha e fundit e maskarait”. Por kaq erudicion nuk duhet pritur nga një rom greqishtfolës. Barka shkruan në artikullin e vet: “antigreqizmi nuk i shkon përshtat as nevojës për fqinjësi të mirë të predikuar e as frymës evropiane të integrimit, globalizmit e të bashkëjetesës së multikulturës e të multietnitetit...” (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Por, sipas parimeve të polemikës që na kanë mësuar grekët e lashtë, me të cilët Barka ka aq lidhje sa magjypët e Nilit me egjiptianët e lashtë, kjo është pikënisja e debatit dhe jo fundi i tij dhe debati konsiston në atë që të verifikohet nëse ka diskrepancë (mospërputhje) midis fjalëve të Greqisë dhe veprimeve të tyre dhe nëse veprimet e tyre bien ndesh me këtë devizë të supozuar të tij për botën si një Arkadi moderne post nacionale ku njerëzit jetojnë me parimet e globalizimit, universalizmit, multikulturës etj. Dhe për të gjetur këtë diskrepancë këtë nuk kemi pse të lodhemi shumë, pasi argumentin na jep vetë Barka kur në një paragraf më poshte shndrrohet në “horr” nacionalist grek, grek kur shkruan: “Shqetësimi që duhet vlerësuar, ndoshta më shumë lidhet me faktin se antigreqizmi mbështetet dhe mban në këmbë një kontradiktë më se të tejshkuar në Ballkan: Përplasjen midis dy qytetërimeve. Nga njëra anë, bëhet fjalë për krishterimin ortodoks si shprehje e qytetërimit bizantin. (Pas rënies së Konstandinopojës barrën përfaqësuese të këtij qytetërimi e morën përsipër, për arsye që dihen, Greqia dhe popujt e tjerë që ruajtën fenë, si shenjë dalluese edhe për identitetin e tyre etnik). Anën tjetër e përbënte kultura e Perandorisë Otomane dhe feja islame, e përfaqësuar nga autoriteti i Perandorisë dhe popujt, apo pjesë të tyre, që përvetësuan fenë dhe njehsuan veten me interesat e kësaj perandorie”. (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Por, të gjithë studiuesit seriozë të botës, me përjashtim të grekëve, kanë mendimin unanim se pas rënies së Konstantinopolit, trashëgimia barrën përfaqësuese-po të përdor shprehjen e Barkës e mori përsipër Rusia si fuqia më e madhe ortodokse e kohës dhe e kohëve në vazhdim. Në kohën e rënies së Konstantinopolit, Greqia as që ekzistonte: ajo kishte qenë pjesë e Imperisë Bizantine dhe shumë kohë para rënies së kryeqytetit bizantin, ishte okupuar nga osmanët. Deri në 1923, kur u larguan, përsëri ishin grekët e Konstantinopolit dhe të Anadollit ata që përfaqësonin pjesën më të zhvilluar të popullit grek, ndërsa ata të Greqisë së sotme qenë vetëm bujq dhe barinj të mjerë. Dhe Barka që hiqet si antihantingtonian, ironikisht vërteton tezën e Huntington për konfliktin mes qytetërimit ortodoks dhe katolik kur shkruan: “rrugës për Itali janë vrarë me dashje apo janë zhdukur mbi njëmijë shqiptarë. Asnjë reagim nuk ka. Përkundrazi, Tirana zyrtare falënderonte më mars të 1997-ës palën italiane se vendosi të nxjerrë nga fundi i detit 88 të mbytur me qëllim nga anija patrullë e tyre. Ndërsa po të ndodhë incidenti më i vogël me ndonjë emigrant shqiptar në Greqi, në Shqipëri bëhet nami !!)”. (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) E para këta shqiptarë nuk janë vrarë nga italianët, por duke kaluar detin dhe sot Italia është vendi që ka legalizuar më shumë shqiptarë (450.000) pa u kërkuar që të ndryshojnë nacionalitetin si Greqia dhe sot Italia është vendi që ka më shumë emigrantë shqiptarë. Ndërsa incidenti i 28 marsit 1997 në Otranto deri më sot ka mbetur i mistershem. Në orën 19. 00, në Otranto, një anije e vogël e nisur prej Vlorës, me 116 vetë në bord, u përplas me luftanijen italiane “Sibila” që patrullonte në ujrat e Adriatikut, për të ndaluar dyndjen e klandestinëve, armëve dhe drogës drejt bregut italian. 83 vetë u mbytën, ndërsa pjesa tjetër, duke inkluduar dhe kapitenin e timonierin e anijes, u shpëtuan prej luftanijes italiane. “Komiteti i shpetimit publik” të Vlorës fajësoi haptas shtetin italian për incidentin. Incidenti ndodhi në ditën kur: Në 28 mars 1997, në Këshillin e Sigurimit të OKB-s në Neë York do të diskutohej projekt-rezoluta e sponsoruar së pari nga Italia për të çuar në Shqipëri një forcë ushtarake internacionale. Kundër kësaj ideje qe shprehur zyrtarisht vazhdimisht Greqia. Greqia qe shprehur kundër kësaj ideje sepse donte që Shqipëria të qe domen i Greqisë, ku nuk ndërhynin të tjerët. Greqia preferonte që ta zgjidhte krizën me anë të marshimit mbi Tiranë të forcave të komiteteve të shpëtimit publik të Jugut, të cilat Athina i kishte nën kontroll(shumë nga ata sot e pranojnë nën zë se u përdorën nga grekët), për të gjetur më pas zgjidhjet më të favorshme për interesat e veta të krizës shqiptare. Greqia angazhoi sherbimin e vet sekret për të gjetur mënyrat për ta penguar në minutën e fundit ardhjen e forcës internacionale në Republikën e Shqipërisë, ose së pakut marrjen e komandës së kësaj force prej Italisë rivale. Në 28 mars 1997 në Vlorë u mbajt një tubim i partive politike të majta me komitetet e shpëtimit publik të Jugut. Nga tubimi doli një deklaratë e përbashkët e 12 partive politike dhe 18 komiteteve të shpëtimit publik. Në deklaratën me 10 pika kërkohej shpërndarja e parlamentit, dorëheqja e Berishës dhe jo vetëm që nuk u tha kurrgjë në favor të ardhjes së forcës ndërkombëtare paqeruajtëse, por indirekt u shpreh kundërshtimi për ardhjen e kësaj force. Kjo kuptohet prej faktit se një prej pikave të deklaratës i proklamonte të paligjshëm deputetët e PD-s, çka virtualisht donte të thoshte shpërndarja e parlamentit në kohën që ky duhej të miratonte ligjin për ardhjen e forcës paqeruajtëse, pasi PD kishte mazhorancën në parlament. Dhe kjo ndodhte dy ditë para se parlamenti të votonte ligjin për ardhjen e forcës internacionale. Aprovimi nga ana e parlamentit shqiptar ishte kushti i vënë nga ndërkombëtarët për ardhjen e forcës paqeruajtëse. E kombinuar me kërkesën për dorëheqjen e Presidentit Berisha, që nuk u harrua të paraqitej, kjo i çonte zhvillimet në një rrugë pa krye, pasi sikur të eliminohej parlamenti, nuk mbetej institucion tjetër legal për të bërë ligjin e zgjedhjeve, të cilat socialistët i kerkonin me aq forcë. Natyrisht, që i vetmi “institucion” që mundej ta zhbllokonte situatën qe marshimi në Tiranë i forcave të armatosura të komiteteve të shpëtimit publik të Jugut. Ndërsa në Vlorë nënshkruhej deklarata, në Otranto ndodhte incidenti me anijen pirate me klandestinë. Incidenti ndodhte veç 5 orë para miratimit prej Këshillit të Sigurimit të Rezolutës 1102, sipas termave të së cilës autorizohej dërgimi në Republikën e Shqipërisë i një force internacionale të komanduar prej Italisë. Rezoluta u miratua në orën 20. 00 (me orën e Neë York) të datës 28 mars, respektivisht ora 02. 00 e 29 marsit sipas orës europiane. Incidenti i 28 marsit në Otranto ka mbetur deri më sot i errët edhe pse sot, pas tetë vitesh Italia ka pranuar fajin, duke akorduar një fond për dëmshpërblimin e viktimave, madje edhe të atyre që shpëtuan gjallë. Nuk ka dyshim se incidenti u përgatit prej shërbimit sekret grek EYP, i cili gjate luftës së vitit 1997 qe zot në Vlorë, ku SISDE italiane qe aq e ngathët sa e meritoi emrin që u vune grekët njerëzve të saj: Spagheti 007. Kryetari i “Komitetit të Shpëtimit Publik” të Vlorës qe Albert Shyti, një ortodoks me shkollë të mesme, i cili pati qenë për gjashte vite emigrant në Greqi dhe që u kthye në Vlore veç në janar 1997, për t' u bërë “kryetari” i Vlorës (komitetit të shpëtimit publik) pasi u mbajt shumë pranë nga ambasadori grek gjatë një vizite që ky i fundit bëri në Vlorë në janar 1997. Kapiteni i anijes italiane dhe gjithe marinarët e saj dëshmuan në gjyqin që u bë në Itali se qe anija shqiptare ajo që eci me shpejtësi drejt anijes “Sibila” dhe u përplas me të. Kjo deklaratë mund të quhet dhe si shfajsim, por këtu del një pyetje: Sikur anija italiane të përplasej qëllimisht me anijen e klandestinëve, përse italianët u ndalën dhe u dhane ndihmë të mbijetuarve, duke shpëtuar dhe 33 prej tyre? Duke bërë këtë gjë italianët zbulonin incidentin i cili, në rast të kundërt do të varrosej në thellësirat e detit, bashkë me viktimat. Instikti vetmbrojtës e shtyn kriminelin që t' i zhdukë dëshmitarët, jo t' i shpëtojë ata. Ky paradoks ka një shpjegim: Marinarët italianë kujtuan se anija shqiptare qe përplasur gabimisht me ta dhe shpejtuan t' u shkojnë në ndihmë të mbijetuarve. Natyrisht italianët u befasuan, kur u akuzuan prej të mbijetuarve se anija e tyre u godit me qëllim. Por pjesa më e madhe e klandestinëve pohuan më pas se ata nuk e patën parë përplasjen, ngase kapiteni pati urdhëruar që në kuvertë të rrinin kryesisht fëmijët dhe femrat, që të lodhur nga udhëtimi në natën e ftohtë, nuk kanë pasur një perceptim të saktë. Incidenti ngriti një zemërim të madh antiitalian në Jug të Shqipërisë, ashtu siç patën llogaritur grekët dhe për disa ditë u vu në dyshim ardhja e forcës internacionale në Republikën e Shqipërisë, çka qe në interes të Greqisë. Unë dua të besoj se sot qytetarët e Vlorës e kanë kuptuar se përse janë përdorur në vitin 1997 nga njerëz si Shyti pas të cilit rrinte Greqia. Barka shkruan më tutje në artikullin e vet: “Por nuk mund të mos vë re se kultivimi i neo-antigreqizmit në shoqërinë shqiptare po viktimizon dhe kthen në peng së pari minoritetin etnik grek në Shqipëri. (Probleme të tjera vijnë pas) Si do të ndihet shqiptari më tolerant, ose më nacionalist po të vihet në pozicionin e një anëtari të minoritetit grek në Shqipëri, kur ky i fundit ndodhet nën një presion në rritje për faktin se qeveria e shtetit amë vendosi të plotësojë një dëshirë fondamentale të tij, t‘i japë, në kushtet e perspektivës evropiane të të gjithë rajonit, nënshtetësinë e shtetit amë? Si do të ndihet ai nëse gjithë ditën kombi i tij amë do të trajtohet si armik? Sa besim do të ketë ai te fqinji apo te bashkëqytetari i tij, nëse nga ambienti i tij shoqëror e etnik vijnë akuza të rënda për kombin e vet?” (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Vendimi i fundit i qeverisë greke është shkallëzimi i zbatimit të atij që në Athinë quhet konfidencialisht plani “Mihalis”, sipas emrit të despotit të Epirit që okupoi Shqipërinë në shekullin XIII, plan sipas të cilit Greqia duhet të realizojë aspiratat e veta historike në Shqipëri minimalisht duke fituar grekët në Shqipëri statusin e kombit shtetformues si shqiptarët në Maqedoni dhe maksimalisht duke aneksuar Greqia territoret e pretenduara shqiptare. Se ç’ u mbetet grekëve që të kërkojnë tjetër pasi të kenë siguruar në letër një milion ose edhe më tepër vorio-epirotë në Shqipëri, veç që të kërkojnë që grekët të marrin në Shqipëri statusin e kombit shtetformues, çka ata e shohin si premisë për shpërbërjen e shtetit shqiptar? Edhe ata shqiptarë që shpresojnë të përfitojnë në mënyrë abusive nga kjo utopi nacionaliste greke ta kenë të qartë se ajo nuk mund të realizohet se cënon interesat e fuqive të mëdha, prandaj ta mbledhin mendjen në rast se nuk duan të ikin nga Shqipëria me torba në krah si grekët e Anadollit. Më tutje, Barka në artikullin e vet shkruan: “Maqedonia duket se jep një mësim ndryshe. Nuk u shqetësua, bile duket se e priti me kënaqësi e me inkurajim, vendimin e qeverisë së Sofjes për t‘u dhënë bullgarëve të Maqedonisë shtetësinë bullgare, vetëm e vetëm për faktin se Bullgaria bëhet së shpejti anëtare e BE-së”. (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Ky është një spekulim i trashë i Barkës se dihet që kombi maqedon është krijuar artificialisht nga Tito dhe se maqedonët sllavë janë në fakt bullgarë që flasin një dialekt të bullgarishtes. Më tutje Barka shkruan: “Ose, si do të reagojë Tirana zyrtare dhe këta "horra nacionalistë", nëse minoriteti grek në Shqipëri do të kërkojë, konform konventës, kuadër dhe në reciprocitet me komunitetin e vogël turk në Kosovë, njohjen e gjuhës greke si gjuhë zyrtare në Shqipëri?” (“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Por, nga të drejtat që u ka akorduar turqve të Kosovës është Kosova ajo që ka të drejtë sipas parimit të reciprocitetit që t’ i kërkojë Turqisë që t’ u njohë këto të drejta shqiptarëve-kosovarë të Turqisë dhe Greqia nuk merret vesh se si hyn këtu. Minoriteti grek në Shqipëri është një grup i privilegjuar që dominon abuzivisht një pjesë të madhe të ekonomisë shqiptare. Në rast se se ky minoritet do të donte që të zbatonte konventat ndërkombëtare, atëhere pjesa më e madhe e anëtarëve të tij duhej të pranojnë sinqerisht se janë romë dhe magjypë edhe greqishtfolës dhe t’ u njihen të drejtat si të tillë. Por kulmi është kur Barka shkruan: “Por duhet parë rreziku që parashtron teza se, pas kultivimit të urrejtjes ndëretnike vjen armiqësia dhe pas saj armët…”(“Shqip”, 12 dhjetor 2006, f. 10) Kështu Barka bëhet përsjellës i kërcënimit grek se në rast se Shqipëria nuk ia pranon Greqisë të gjitha kërkesat e saj për dyshtetësinë dhe greqizimin e Kishës, atëhere grekët do t’ u drejtohen armëve. Greqia nuk është në pozitë aq të mirë për të na kërcënuar me armë se asaj i rri mbi krye si “shpata e Damokleut“ rreziku i luftës me Turqinë të cilin Greqia po e kërkon prej vitesh si breshka gozhdën dhe Greqia ka llogari të pambyllura edhe me Bullgarinë së cilës i ka marrë me forcën e armëve daljen në Detin Egje (Trakën Perëndimore) dhe që Bullgaria sigurisht që do të kërkojë ta rimarrë në një situatë të favorshme.