Kosova e dhunuar dhe e mashtruar nga komunizmi enveristo-titist!

[DYDRINAS]

Do te ishte me shume interes nese anetaret e forumit do te jepnin ndihmesen e tyre te cmuar, sa i perket dhunimit dhe mashtrimit antikombetar te realizuar nga komunizmi enveristo-titist.

Kosova vuan shume nga kjo dhune dhe nga ky mashtrim.
Nuk ka vend te dyte ne Europe ku eshte luajtur me barbarisht me shqiptaret se sa ne Kosove, nga klika komuniste ne Tirane dhe ajo ne Beograd.
Nuk ka vend te dyte ne Europe ku dashuria e paster kombetare, te jete manipuluar dhe denigruar ne nje dashuri ideologjike.

Enverizmi ashtu si edhe titizmi kane qene ideologji!

Ne Shqiperi ju arriti qellimit duke vrare e burgosur me doren e vet e me nxitjen e te derguarve jugosllave, te figurave atdhetare, te intelektualeve me edukim perendimor, shtypjes dhe marrjes neper kembe te te drejtave dhe lirive njerezore.

Ndersa ne Kosove u arrit fale bashkepunimit ushtarak ne fundin e Luftes se II Boterore (1944-1945) dhe me pas fale bashkepunimit ekonomik, politik dhe ideologjik.
Qellimi ka qene: eleminimi i figurave atdhetare, goditja e ndjenjes kombetare te pjesa me e madhe e shqiptareve, krijimi nje brezi shqiptaresh me tru te shpelare andej dhe kendej kufirit, nxitjen e urrejtjes klasore dhe ideologjike ne mes te shqiptareve etj.

Enveri e ktheu dashurine e paster te shqiptareve te Kosoves (dhe zonave te tjera) per lirine dhe bashkimin kombetar, ne ne dashuri ideologjike per komunizmin e tij te cmendur, per diktaturen e tij mizore.

Ai i mashtroi shqiptaret ne trojet jashte atdheut, permes veglave te tij dhe propagandes se tij ideologjike.
Sot ai kontigjent eshte me shumice ne Kosove e trojet e tjera shqiptare dhe ende nuk po e gjen rrugen e distancimit nga dhunimi e mashtrimi enverist.
Eshte e dhimbshme kur mendon se sa djem nenash jane shkrire burgjeve jugosllave per ideologjine e cmendur te komunizmit enverist. Eshte e dhimbshme kur mendon se sa jete u shkaterruan ne kulmin e moshes ne emer te nje ideali qe vetem ne forme ishte kombetar, sepse ne permbajtje ai ishte teresisht antikombetar.
Por me e dhimbshme eshte te qendrosh ende i lidhur pas nje te kaluare mashtruese, dhunuese, joreale.

Enverizmi i sotem eshte vazhdim i lojes se ndyre antikombetare! Dikur ndoshta dhe justifikohej, por sot kurresesi!

Komunizmi ishte nje e keqe e madhe, qe nuk duhet harruar kurre!

Vecanerisht per shqiptaret e Kosoves e trojeve te tjera shqiptare qe ishin dyfish te dhunuara e te mashtruara nga komunizmi!

[Llapi]

Mos jau kesh Titistve te LDK-se Titon bile se per enverin ata se kan dert shaje e thuaj qka duash a per TITON i lan ment haaaaaaaaaaa
Qe se qfar shkruente kryekomunisti TITIST e sekretari i LKJ_se e ma von kryetar i LDK-se ibrahim rugova per te dashtunin e tyre TITON e ti po jau kesh o kan me te myt veq mos te zashin hiq.

---------------------------------------------------

Si e cilësonte Ibrahim Rugova,kryetarin e RSFJ-së J.B.TITO në një studim të tij shkencorë...?!?!



-Më 9 e 10 dhjetor të vitit 1977 në Prishtinë u mbajt simpoziumi me titull:”TITO PËR KOSOVËN,KOSOVA PËR TITON/TITO O KOSOVU,KOSOVO O TITU”!!!Në këtë simpozium “shkencor” pati shumë punime që madhëronin figurën e J.B.Titos.Njërin nga punimet e këtij simpoziumi me titull:”Tito në letërsinë shqipe në Jugosllavi”e mbajti Ibrahim Rugova.Punimet e këtij simpoziumi në vitin 1979 do të përmblidhen në një libër voluminoz,të botuar në gjuhën shqipe dhe serbokroate me një rezyme në gjuhën franceze.Me këtë ras,punimin e z.Rugova që u botua në faqet 407-410 të këtij libri,po e ribotojmë pa asnjë ndryshim,me qëllim të njohjes së veprimtarisë së gjithanshme të tij.



(Sh.B)

---------------------------------------------------------------------------------------------


IBRAHIM RUGOVA


TITO NË LETËRSINË SHQIPE NË JUGOSLLAVI



Duke punuar në këtë temë, vetvetiu m‘u imponua problemi i një vështrimi teorik të çështjes, apo ndoshta, po ashtu, vetvetiu m‘u imponua edhe nga interesimi im teorik, që po e formuloj në formë pyetëse - tezë: përse shkrimtarët dhe artistët, për objekt të veprave të veta i marrin shëmbëlltyrat e kohës së vet, dhe madje përse në mënyrë të vazhdueshme! Në vijim do të përgjigjem me shembullin e Titos dhe me praktikën krijuese të letërsisë sonë.


Që në fillim mund të thuhet se shëmbëlltyra e Titos është mjaft e pranishme në letërsinë shqipe në Jugosllavi, do të thotë në të gjitha format e krijimit letërar. Me këtë rast çështjen e pranisë duhet ta vështrojmë dhe ta pranojmë në kuadër të procesit të difirencimit që ekziston midis formave letrare, e cila gjë i tregon dhe i vërteton mundësitë dhe validitetin e formave të veçanta ndaj objektit. Ky shpjegim teknik letrar na sjell në përfundimin se prania e objektit realizohet përmes shkallëve të ndryshme, po me funksion e me qëllim të njëjtë e të përbashkët. Po i theksojmë këto ndryshime të formave në prosede, në metodat e krijimit. Në prozë, vërtetë në roman dhe në tregim, fytyra e Titos dhe prania e tij identifikohen plotësisht dhe nënkuptohet me të drejtë me ngjarjen e madhe të revolucionit të armatosur, të cilën ai e vuri në lëvizje dhe çka është e arsyeshme artistikisht dhe jetësorisht. Nuk del fare si personazh i drejtpërdrejtë në mënyrë deklarative, po përmes frymës së veprës - aksionit - veprimit të tij, të njerëzve që bëhen realizues të ideve dhe të ndërmarrjeve të veprës së tij. Kjo ka të bëjë me faktin se shkrimtarët duan që fytyrën e tij ta realizojnë artistikisht, natyrshëm, ashtu çfarë është e madhe në realitetin historik dhe në realitetin bashkëkohës.


Pra, vetëm ajo që jepet artistikisht mirë e me vlerë, është ekuivalente e reales, vërtet vetë realja, e që merret si një nga çështjet - çelës, në të cilat sprovohet arti, e edhe letërsia, në rastin kur ka të bëjë me fytyra të njohura historikisht dhe bashkëkohësisht, siç është Tito me këtë rast.
Ndërsa po e shqyrtojmë këtë çështje duhet të përmendim një të vërtetë tashmë të njohur e të pranuar në historinë dhe filozofinë e artit se, shkrimtarët dhe artistët, si idhtarë të përhershëm të njeriut, të lirisë së tij, te fytyrat historike të jetës sociale - revolucionare, ndalen vetëm atëherë, kur në to, brenda tyre, pos tjerash gjejmë figurën- njeri të plotë, i cili punon dhe vepra e tij i kushtohet plotësisht njeriut, mirëqenies së ekzistencës së tij. Ky shpjegim teorik letrar, e njëkohësisht filozofik bashkëkohës e vërteton dhe e qartëson fortë mirë interesimin e shkrimtarëve tanë për Titon, sepse tek ai gjetën, zbuluan njeriun e vërtetë me të gjitha cilësitë që e karakterizojnë veprimin e madh njerëzor, veprimin e përjetshëm. Më shkurt, artistët ndalen tek ata që i zgjerojnë hapësirat e realizimit të njeriut në jetë dhe në vepër, ashtu siç bëri Tito. Pra, njerëzit e tillë, që shkenca i shpejgon si gjenialë, krijojnë vazhdimisht hapësira të reja për njeriun, pra janë krijues e jo dogmatë e statistë në skenën historike e shoqërore, sepse ata, me aftësi të rrallë i shtrojnë dhe i zgjidhin kërkesat dhe nevojat e kohës në të cilën jetojnë e veprojnë, do të thotë prekin në pikat neuralgjike vendimtare të shoqërisë njerëzor duke i vënë njerëzit në lëvizje të orientuar, të drejtë, në aksion.
Përveç kësaj, shkrimtarët tanë e përjetësojnë fytyrën e Titos, sepse në të që me kohë kanë gjetur me të vërtetë realizimin e vet nacional, social e intelektual, do të thotë tri elementet qenësore për ekzistencën individuale e kolektive. Nëse pranohet e vërteta e thënë metaforikisht se artistët-poetët janë antena të shoqërisë, atëherë mund të nxjerrim një konstatim se, shkrimtarët tanë, në vizionin dhe në praktikën revolucionale të Titos, gjetën një nga idealet e veta më të qëlluara dhe sinjalizuan në mënyrë arstitike vlerën e vërtetë të pamohueshme të tij.


Përderisa në prozë është i pranishëm, në radhë të parë, në kuadër të mundësive dhe të efekteve artistike të realizimit të zhanrit, pra në mënyrë të plotë që na e sinjalifikojnë "Ditari..." i F. Hoxhës një pjesë e prozës së H.Sylejmanit. dhe të Sinan Hasanit, në poezi, e cila konsiderohet si zhanër dhe formë solemne më komunikative, fytyra e Titos ngritet vazhdimisht, duke u bërë objekt qëndror-poetik, në dritën e plotë të veprës së tij të madhe. Kështu, poezia e kuptuar si formë më komunikative, ka një aftësi dhe fuqi të jashtëzakonshme për identifikim apo për simbolizimin e veprave të mëdha në histori dhe në bashkëkohësi, të vizioneve të tyre të pandërprera e thelluese.


Thënë historikisht, fytyra e Tito në poezi bëhet objekt i rëndësishëm që në krijimet e para gjatë Revolucionit të armatosur dhe vazhdon deri në ditët më të vonshme. Ajo nuk qe vetëm inspirim, po edhe realizim i poezisë dhe i artit në përgjithësi.


Në një pjesë të mirë të poezisë ku poezitë kushtuar Titos nga E.Mekuli, M.Hoxha, T.Jaha, L.Berisha, E.GJergjeku, e të tjerë, shfaqet një komunikim i drejtpërdrejtë me të dhe merret me të drejtë në kuptim të gjerë të krijuesit të madh. Për shembull të gjithë këtë e shëmbëllen më së miri poezia e E.Mekulit, "Ty që je liria jonë", ku Tito shfaqet si simbol i lirisë dhe i realizimit kombëtar e social të shqiptarëve, krahas me atë të kombeve dhe të kombësive të tjera.


Në disa poezi të tjera siç janë "Flamur shekujsh" (A.Podrimja.), "Dy ditëlindje" (Rr.Dedaj) dhe "Flet Tito" (M.Gashi), kemi të bëjmë me një përpjekje tjetër të poetëve tanë, me atë që përmes prosedeut poetik të simbolizimit fytyra e Titos të marrë kuptim universal të gjithëkohshëm, si simbol i një kreatori për të mirën e përgjithshme, se vepra e tij është model real, që hyn në fondin e përgjithshëm të njerëzimit.
Përveç identifikimit, si kusht i domosdoshëm i fuqisë poetike dhe i bindshmërisë së saj, në poezinë e përmendur të A.Podrimja, kemi simbolin flamur, i cili simbolizonte, emblemën e ekzistencës kombëtare dhe atë shoqërore, të vendosur në përjetësimin e flamurit që qëndron në hapësirat kohore të shekujve të historisë. Ndërsa me simbolet e tjera si Diell, Bukë, Qiell, poeti simbolizon tri kushte të rëndësishme e të domosdoshme të ekzistencës, të cilat me këtë rast, nuk po i përkthej në gjuhën teorike.


Në vjershëm e M.Gashi, "Flet Tito", e cila përmes theksimit të aktivitetit të ligjërimit të Titos, që gjithmonë i ka në pajtim fjalën dhe aksionet, poeti simbolizon qëndrueshmërinë dhe vendosmërinë e tij në të gjitha momentet e kohës. Kështu simboli i tij qëndror, Kepi i Shpresës së Mirë (Tito) del si një Parim i Shpresës dhe i realizimit real, siç do të mund ta shpejgonim me filozofinë e paraqitur në parimin e Shpresës të E.Blochut.
E këtillë, fytyra e Titos shfaqet edhe në letërsinë për fëmijë, e që do të mund të ishte objekt i një studimi të veçantë. Tito si simbol i së Mirës, i heroit, i mësuesit dhe i edukuesit trajtohet me sukses në veprat e M.Shehut, R.Kukajt, A. Devës e të tjerëve.


Në fund, me qëllim që të përforcojë edhe me përgjigjen lidhur me pyetjen që shtrova në fillim të kësaj paraqitjeje po shtoj edhe këtë se, mesazhi simbolik i artistit, i poetëve dhe shkrimtarëve tanë në përgjithësi, është plotësisht adekuat me mesazhin e veprës së Titos, i cili sot gëzon një unanimitet të jashtëzakonshëm e të përgjithshëm, jo vetëm brenda, por edhe jashtë vendit, çfarë e gëzonte vetëm Lenini. Adekuatësia e këtij mesazhi, pos momenteve të tjera që i përmenda më sipër, ka të bëjë edhe me të njohurën teorike e historike se, poetët dhe revolucionarët e mëdhenj i lidhin vizionet dhe idealet më të thella për njeriun, pra bëhet bashkudhëtarë në rrugën e infinitumit për të mirën njerëzore. Këtë lidhje midis artistëve dhe revolucionarëve, në mënyrë më të natyrshme dhe të paimponuar, pra të dalë nga situata reale historike, e gjejmë në historinë më të re kur është fjalë për fytyrën e Leninit. Le t'i kujtojmë me këtë rast Majakovskin, Bllokun, Jeseninin e të tjerë. Të njëjtën lidhje, po ashtu të natyrshme dhe të fuqishme, e gjejmë kur e vështrojmë fytyrën e Titos në veprat artistike, e sidomos në ato poetike.
Në përfundim e sipër të theksojmë edhe një fakt tjetër mjaft të rëndësishëm se Tito, duke qenë vazhdimisht në krye të shoqërisë sonë, krijoi një liri të vërtetë arti e krijimi në kuptim të realizimit të plotë të lirisë, çfarë nuk gjendet në ndonjë vend tjetër socialist, e cila ishte e pranishme vetëm në kohën e Leninit, kurse te ne kjo u bë parim shoqëror e kulturor.

[teksaskosova]

Cdo shqipetare qe se paku ka nje informacion elementare mbi çeshtjen shqiptare e dine kush eshte dhe çfare ka qene Rugova,kjo tregoje nderimin qe i bene populli.
Po kush eshte i lidhur me komunizmin sllavo ruse po tregone koha,Llapi ndalne ate zagarin e juaj qe ka lidhe krye ne ate organizaten komuniste terroriste se gjerat mire dihen dhe ndihen sepse internacionales socialiste ja kemi pa sherrin dhe kemi mbete si kemi mbete por ndoshta kete e keni qellim.
Shiko zagarin ;

Athinë/Beograd, 31 janar - Presidenti i Serbisë Boris Tadiq dhe njëherit kryetar i Partisë Demokratike ka pasur mbrëmë, siç thuhet, një takim të shkurtër me kryetarin e Partisë Demokratike të Kosovës Hashim Thaçi në Kongresin e Internacionales Socialiste në Athinë. Siç njofton Televizioni i Serbisë, Tadiq gjatë takimit të shkurtër me Thaçin i ka shprehur keqardhje që nuk i është mundësuar të shkojë në varrimin e Presidentit të Kosovës Ibrahim Rugova. Tadiq ka shprehur mendimin se ky ka qenë një rast që marrëdhëniet e serbëve dhe shqiptarëve të ngriten në një nivel më të lartë dhe që të promovohen vlera të tjera.
Në takimin e Tadiqit me Thaçin ka marrë pjesë edhe sekretari i përgjithshëm i Internacionales Socialiste Luis Ajala dhe kryeministri bullgar Sergej Stanishev.

[DYDRINAS]

Mos jau kesh Titistve te LDK-se Titon bile se per enverin ata se kan dert shaje e thuaj qka duash a per TITON i lan ment haaaaaaaaaaa
Qe se qfar shkruente kryekomunisti TITIST e sekretari i LKJ_se e ma von kryetar i LDK-se ibrahim rugova per te dashtunin e tyre TITON e ti po jau kesh o kan me te myt veq mos te zashin hiq.

---------------------------------------------------

Si e cilësonte Ibrahim Rugova,kryetarin e RSFJ-së J.B.TITO në një studim të tij shkencorë...?!?!



-Më 9 e 10 dhjetor të vitit 1977 në Prishtinë u mbajt simpoziumi me titull:”TITO PËR KOSOVËN,KOSOVA PËR TITON/TITO O KOSOVU,KOSOVO O TITU”!!!Në këtë simpozium “shkencor” pati shumë punime që madhëronin figurën e J.B.Titos.Njërin nga punimet e këtij simpoziumi me titull:”Tito në letërsinë shqipe në Jugosllavi”e mbajti Ibrahim Rugova.Punimet e këtij simpoziumi në vitin 1979 do të përmblidhen në një libër voluminoz,të botuar në gjuhën shqipe dhe serbokroate me një rezyme në gjuhën franceze.Me këtë ras,punimin e z.Rugova që u botua në faqet 407-410 të këtij libri,po e ribotojmë pa asnjë ndryshim,me qëllim të njohjes së veprimtarisë së gjithanshme të tij.



(Sh.B)

---------------------------------------------------------------------------------------------


IBRAHIM RUGOVA


TITO NË LETËRSINË SHQIPE NË JUGOSLLAVI



Duke punuar në këtë temë, vetvetiu m‘u imponua problemi i një vështrimi teorik të çështjes, apo ndoshta, po ashtu, vetvetiu m‘u imponua edhe nga interesimi im teorik, që po e formuloj në formë pyetëse - tezë: përse shkrimtarët dhe artistët, për objekt të veprave të veta i marrin shëmbëlltyrat e kohës së vet, dhe madje përse në mënyrë të vazhdueshme! Në vijim do të përgjigjem me shembullin e Titos dhe me praktikën krijuese të letërsisë sonë.


Që në fillim mund të thuhet se shëmbëlltyra e Titos është mjaft e pranishme në letërsinë shqipe në Jugosllavi, do të thotë në të gjitha format e krijimit letërar. Me këtë rast çështjen e pranisë duhet ta vështrojmë dhe ta pranojmë në kuadër të procesit të difirencimit që ekziston midis formave letrare, e cila gjë i tregon dhe i vërteton mundësitë dhe validitetin e formave të veçanta ndaj objektit. Ky shpjegim teknik letrar na sjell në përfundimin se prania e objektit realizohet përmes shkallëve të ndryshme, po me funksion e me qëllim të njëjtë e të përbashkët. Po i theksojmë këto ndryshime të formave në prosede, në metodat e krijimit. Në prozë, vërtetë në roman dhe në tregim, fytyra e Titos dhe prania e tij identifikohen plotësisht dhe nënkuptohet me të drejtë me ngjarjen e madhe të revolucionit të armatosur, të cilën ai e vuri në lëvizje dhe çka është e arsyeshme artistikisht dhe jetësorisht. Nuk del fare si personazh i drejtpërdrejtë në mënyrë deklarative, po përmes frymës së veprës - aksionit - veprimit të tij, të njerëzve që bëhen realizues të ideve dhe të ndërmarrjeve të veprës së tij. Kjo ka të bëjë me faktin se shkrimtarët duan që fytyrën e tij ta realizojnë artistikisht, natyrshëm, ashtu çfarë është e madhe në realitetin historik dhe në realitetin bashkëkohës.


Pra, vetëm ajo që jepet artistikisht mirë e me vlerë, është ekuivalente e reales, vërtet vetë realja, e që merret si një nga çështjet - çelës, në të cilat sprovohet arti, e edhe letërsia, në rastin kur ka të bëjë me fytyra të njohura historikisht dhe bashkëkohësisht, siç është Tito me këtë rast.
Ndërsa po e shqyrtojmë këtë çështje duhet të përmendim një të vërtetë tashmë të njohur e të pranuar në historinë dhe filozofinë e artit se, shkrimtarët dhe artistët, si idhtarë të përhershëm të njeriut, të lirisë së tij, te fytyrat historike të jetës sociale - revolucionare, ndalen vetëm atëherë, kur në to, brenda tyre, pos tjerash gjejmë figurën- njeri të plotë, i cili punon dhe vepra e tij i kushtohet plotësisht njeriut, mirëqenies së ekzistencës së tij. Ky shpjegim teorik letrar, e njëkohësisht filozofik bashkëkohës e vërteton dhe e qartëson fortë mirë interesimin e shkrimtarëve tanë për Titon, sepse tek ai gjetën, zbuluan njeriun e vërtetë me të gjitha cilësitë që e karakterizojnë veprimin e madh njerëzor, veprimin e përjetshëm. Më shkurt, artistët ndalen tek ata që i zgjerojnë hapësirat e realizimit të njeriut në jetë dhe në vepër, ashtu siç bëri Tito. Pra, njerëzit e tillë, që shkenca i shpejgon si gjenialë, krijojnë vazhdimisht hapësira të reja për njeriun, pra janë krijues e jo dogmatë e statistë në skenën historike e shoqërore, sepse ata, me aftësi të rrallë i shtrojnë dhe i zgjidhin kërkesat dhe nevojat e kohës në të cilën jetojnë e veprojnë, do të thotë prekin në pikat neuralgjike vendimtare të shoqërisë njerëzor duke i vënë njerëzit në lëvizje të orientuar, të drejtë, në aksion.
Përveç kësaj, shkrimtarët tanë e përjetësojnë fytyrën e Titos, sepse në të që me kohë kanë gjetur me të vërtetë realizimin e vet nacional, social e intelektual, do të thotë tri elementet qenësore për ekzistencën individuale e kolektive. Nëse pranohet e vërteta e thënë metaforikisht se artistët-poetët janë antena të shoqërisë, atëherë mund të nxjerrim një konstatim se, shkrimtarët tanë, në vizionin dhe në praktikën revolucionale të Titos, gjetën një nga idealet e veta më të qëlluara dhe sinjalizuan në mënyrë arstitike vlerën e vërtetë të pamohueshme të tij.


Përderisa në prozë është i pranishëm, në radhë të parë, në kuadër të mundësive dhe të efekteve artistike të realizimit të zhanrit, pra në mënyrë të plotë që na e sinjalifikojnë "Ditari..." i F. Hoxhës një pjesë e prozës së H.Sylejmanit. dhe të Sinan Hasanit, në poezi, e cila konsiderohet si zhanër dhe formë solemne më komunikative, fytyra e Titos ngritet vazhdimisht, duke u bërë objekt qëndror-poetik, në dritën e plotë të veprës së tij të madhe. Kështu, poezia e kuptuar si formë më komunikative, ka një aftësi dhe fuqi të jashtëzakonshme për identifikim apo për simbolizimin e veprave të mëdha në histori dhe në bashkëkohësi, të vizioneve të tyre të pandërprera e thelluese.


Thënë historikisht, fytyra e Tito në poezi bëhet objekt i rëndësishëm që në krijimet e para gjatë Revolucionit të armatosur dhe vazhdon deri në ditët më të vonshme. Ajo nuk qe vetëm inspirim, po edhe realizim i poezisë dhe i artit në përgjithësi.


Në një pjesë të mirë të poezisë ku poezitë kushtuar Titos nga E.Mekuli, M.Hoxha, T.Jaha, L.Berisha, E.GJergjeku, e të tjerë, shfaqet një komunikim i drejtpërdrejtë me të dhe merret me të drejtë në kuptim të gjerë të krijuesit të madh. Për shembull të gjithë këtë e shëmbëllen më së miri poezia e E.Mekulit, "Ty që je liria jonë", ku Tito shfaqet si simbol i lirisë dhe i realizimit kombëtar e social të shqiptarëve, krahas me atë të kombeve dhe të kombësive të tjera.


Në disa poezi të tjera siç janë "Flamur shekujsh" (A.Podrimja.), "Dy ditëlindje" (Rr.Dedaj) dhe "Flet Tito" (M.Gashi), kemi të bëjmë me një përpjekje tjetër të poetëve tanë, me atë që përmes prosedeut poetik të simbolizimit fytyra e Titos të marrë kuptim universal të gjithëkohshëm, si simbol i një kreatori për të mirën e përgjithshme, se vepra e tij është model real, që hyn në fondin e përgjithshëm të njerëzimit.
Përveç identifikimit, si kusht i domosdoshëm i fuqisë poetike dhe i bindshmërisë së saj, në poezinë e përmendur të A.Podrimja, kemi simbolin flamur, i cili simbolizonte, emblemën e ekzistencës kombëtare dhe atë shoqërore, të vendosur në përjetësimin e flamurit që qëndron në hapësirat kohore të shekujve të historisë. Ndërsa me simbolet e tjera si Diell, Bukë, Qiell, poeti simbolizon tri kushte të rëndësishme e të domosdoshme të ekzistencës, të cilat me këtë rast, nuk po i përkthej në gjuhën teorike.


Në vjershëm e M.Gashi, "Flet Tito", e cila përmes theksimit të aktivitetit të ligjërimit të Titos, që gjithmonë i ka në pajtim fjalën dhe aksionet, poeti simbolizon qëndrueshmërinë dhe vendosmërinë e tij në të gjitha momentet e kohës. Kështu simboli i tij qëndror, Kepi i Shpresës së Mirë (Tito) del si një Parim i Shpresës dhe i realizimit real, siç do të mund ta shpejgonim me filozofinë e paraqitur në parimin e Shpresës të E.Blochut.
E këtillë, fytyra e Titos shfaqet edhe në letërsinë për fëmijë, e që do të mund të ishte objekt i një studimi të veçantë. Tito si simbol i së Mirës, i heroit, i mësuesit dhe i edukuesit trajtohet me sukses në veprat e M.Shehut, R.Kukajt, A. Devës e të tjerëve.


Në fund, me qëllim që të përforcojë edhe me përgjigjen lidhur me pyetjen që shtrova në fillim të kësaj paraqitjeje po shtoj edhe këtë se, mesazhi simbolik i artistit, i poetëve dhe shkrimtarëve tanë në përgjithësi, është plotësisht adekuat me mesazhin e veprës së Titos, i cili sot gëzon një unanimitet të jashtëzakonshëm e të përgjithshëm, jo vetëm brenda, por edhe jashtë vendit, çfarë e gëzonte vetëm Lenini. Adekuatësia e këtij mesazhi, pos momenteve të tjera që i përmenda më sipër, ka të bëjë edhe me të njohurën teorike e historike se, poetët dhe revolucionarët e mëdhenj i lidhin vizionet dhe idealet më të thella për njeriun, pra bëhet bashkudhëtarë në rrugën e infinitumit për të mirën njerëzore. Këtë lidhje midis artistëve dhe revolucionarëve, në mënyrë më të natyrshme dhe të paimponuar, pra të dalë nga situata reale historike, e gjejmë në historinë më të re kur është fjalë për fytyrën e Leninit. Le t'i kujtojmë me këtë rast Majakovskin, Bllokun, Jeseninin e të tjerë. Të njëjtën lidhje, po ashtu të natyrshme dhe të fuqishme, e gjejmë kur e vështrojmë fytyrën e Titos në veprat artistike, e sidomos në ato poetike.
Në përfundim e sipër të theksojmë edhe një fakt tjetër mjaft të rëndësishëm se Tito, duke qenë vazhdimisht në krye të shoqërisë sonë, krijoi një liri të vërtetë arti e krijimi në kuptim të realizimit të plotë të lirisë, çfarë nuk gjendet në ndonjë vend tjetër socialist, e cila ishte e pranishme vetëm në kohën e Leninit, kurse te ne kjo u bë parim shoqëror e kulturor.

Llapi,

Ne vitet 1989-1990 anetaret e ish-LKJ-se dorezuan masivisht librezat e anetaresise dhe prej asaj kohe filloi te fryje ne Kosove era e demokracise.
Kjo ere pati ndikimin e vet dhe ne Shqiperine komuniste dhe ato dy gishtat e fitores u bene simbol i Levizjes Demokratike ne Shqiperi.
Te pakenaqur nga era e perendimit mbeten enveristet shqiptare andej e kendej kufirit.
Shkrimet e mesiperme jane te njohura, por ajo qe duhet permendur eshte guximi i asaj klase politike qe te distancohet nga komunizmi titist.
Mirepo per fat te keq Kosova ka patur dhe ka ende nje rryme shume aktive te komunizmit enverist.
Deri sot nuk njihet ndonje akt i distancimit nga kjo ideologji, nga te gjitha forcat e majta qe jane aktive e Kosoven e vitit 2006.
Si titistet ne pushtet, ashtu dhe enveristet ne ilegalitet, njejte i sollen aq shume te keqia shqiptareve ne Kosove por dhe ne Shqiperi.

Do te tregoj nje rast Llap.

Nje anetare e LPK (me qendrim ne Zvicer) nga fillimi i viteve '80 shkon tek kusherinjte e saj ne Bruksel per vizite.
Gjate qendrimit ne shtepine e tyre, ajo rrinte cdo dite dhe shfletonte informacionet e mbledhura nga i zoti i shtepise (nje familje e njohur antikomuniste dhe e arratisur nga Shqiperia ne vitin 1946) ne vite.
Ajo mbante shenim cdo gje dhe nje dite kusherinjte e saj ja gjejne bllokun e shenimeve.
Cfare shkruante ajo nder te tjera: "Jam qe sa dite ne cerdhen e armiqve te Shqiperise dhe ndjej nje urrejtje te tmerrshme ndaj ketyre qe tradhetuan vendin dhe kombin shqiptar"!!!???
Ja se ku mberrinte indoktrinimi marksist-enverist i anetareve te levizjeve te tilla.
Enverizmi ka injektuar me kujdes tek keto levizje variantin e tij te luftes se klasave dhe te urrejtjes ndershqiptare.
Ne vazhdim do te jam shembuj te tjere, te perjetuar vete me shume kosovare te arratisur ne Shqiperi pas ngjarjeve te vitit 1981 por dhe ne kohen e luftes e deri ne ditet e sotme, sepse kam pas fatin te njoh shume. Disa prej tyre cuditerisht i pashe gjate kohes se luftes ne Kukes, kur benin propagande enveriste e propagande percarese. Do te tregoj dhe per perfaqesuesin e LPK ne Kukes, nje ish- i burgosur politik ne Jugosllavi etj.
Megjithate cdo shkrim qe do te sillni qe demaskon si enverizmin ashtu dhe titizmin do te jete i mirepritur.
E keqja duhet nxjerre nga shpirti!

Dhe per fundi do ju lutesha qe mos ti jepni temes nota konfliktesh personale.

Kurre nuk eshte vone qe te demaskosh mashtrimin dhe te clirohesh prej tij.

[DYDRINAS]

Cdo shqipetare qe se paku ka nje informacion elementare mbi çeshtjen shqiptare e dine kush eshte dhe çfare ka qene Rugova,kjo tregoje nderimin qe i bene populli.
Po kush eshte i lidhur me komunizmin sllavo ruse po tregone koha,Llapi ndalne ate zagarin e juaj qe ka lidhe krye ne ate organizaten komuniste terroriste se gjerat mire dihen dhe ndihen sepse internacionales socialiste ja kemi pa sherrin dhe kemi mbete si kemi mbete por ndoshta kete e keni qellim.
Shiko zagarin ;

Athinë/Beograd, 31 janar - Presidenti i Serbisë Boris Tadiq dhe njëherit kryetar i Partisë Demokratike ka pasur mbrëmë, siç thuhet, një takim të shkurtër me kryetarin e Partisë Demokratike të Kosovës Hashim Thaçi në Kongresin e Internacionales Socialiste në Athinë. Siç njofton Televizioni i Serbisë, Tadiq gjatë takimit të shkurtër me Thaçin i ka shprehur keqardhje që nuk i është mundësuar të shkojë në varrimin e Presidentit të Kosovës Ibrahim Rugova. Tadiq ka shprehur mendimin se ky ka qenë një rast që marrëdhëniet e serbëve dhe shqiptarëve të ngriten në një nivel më të lartë dhe që të promovohen vlera të tjera.
Në takimin e Tadiqit me Thaçin ka marrë pjesë edhe sekretari i përgjithshëm i Internacionales Socialiste Luis Ajala dhe kryeministri bullgar Sergej Stanishev.

Te lutem tema ka qellim tjeter!

Ne vend te percarjes kemi nevoje per bashkim. Ne politike duhet te takohesh me te gjithe, miqte apo armiqte tuaj.

[Harudi]

Qellimi ka qene: eleminimi i figurave atdhetare, goditja e ndjenjes kombetare te pjesa me e madhe e shqiptareve, krijimi nje brezi shqiptaresh me tru te shpelare andej dhe kendej kufirit, nxitjen e urrejtjes klasore dhe ideologjike ne mes te shqiptareve etj.

Enveri e ktheu dashurine e paster te shqiptareve te Kosoves (dhe zonave te tjera) per lirine dhe bashkimin kombetar, ne ne dashuri ideologjike per komunizmin e tij te cmendur, per diktaturen e tij mizore.

Ai i mashtroi shqiptaret ne trojet jashte atdheut, permes veglave te tij dhe propagandes se tij ideologjike.
Sot ai kontigjent eshte me shumice ne Kosove e trojet e tjera shqiptare dhe ende nuk po e gjen rrugen e distancimit nga dhunimi e mashtrimi enverist.

Shumë nga këto shembuj që i citova nga hapësi i temës,mund t'i gjeni tek libri "Terror,Dhimbje,Qëndresë" i botuar në vitin 1996 me autor Faredin Tafallari.

"Mua nuk ma merte mendja se diplomacia shqiptare bënte lojë të dyfishtë,d.m.th.mua të më thonin se :"Ç'kanë ata,pse kan dalë nga Lëvizja?",kurse atyre të anës tjetër u thonin se "E keni mirë".Nëse kjo ishte e vërtetë,dilte se ne po na përçanin vëllezërit tanë,tek të cilët kishim besim të patundur.Merrja menjëherë Engjëll Kolanecin (diplomat) në telefon në Vjenë dhe i tregoja për fjalët që fliteshin,por ai më përgjigjej që të mos u besojmë atyre.Por koha tregoi se diplomatët shqiptarë luajtën rol të rëndësishëm në përçarjen e Lëvizjes.
E nxorra këtë nga libri në fjalë në faqe 89 e që përshkruan një ngjarje të vitit 1984!
Pastaj ngjarja kthehet përsëri në vitin 1981 menjëherë pas demonstratave në Kosovë kur,grupet e aktivistëve shqiptarë tentojnë të bashkohen (fjala është përtakimin e përfaqësuesëve të OMLK-së dhe LNÇKVSHJ-së) por përseri në skenë janë diplomatët shqiptarë,kësaj radhe në Turqi (Stamboll) mbahet takimi...
Në katër sy,S.Novoseella e pyet Bujar Hoxhën (diplomat):
Citati:

"Çka po na thua profesor?"
-"Mos lëshoni pe"!
Bisedimet i vazhduam edhe në mbrëmje të asaj dite.Kadriu ishte kurreshtar se çka më tha prof.Bujari,por edhe unë u bëra kurreshtar se çka i kishte thënë Engjëll Kolaneci para se të vinte kadriu (Zeka) në Turqi.Që të dy "dekonspiruam".Kadriu na njoftoi se Engjëll Kolaneci (diplomat) i kishte thënë: mbaj qëndrimet e tua,po ashtu edhe unë e njoftova për atë çka më tha prof.Bujari.Që tyë tre u dëshpruam keq.

Në mungesë kohe vetëm këtë nxorra!