Kafazi i lirisë

[fjollat]

Lumturia e Kafazit të lirisë

Ti nuk je e lirë, prandaj nuk je e lumtur.
Ti, ti nuk di të shijosh kënaqësinë e lirisë së plotë, se nuk mësohesh të harrosh veten duke fluturuar lartësive, hapësirave pafund.
Eja.
Eja fluturo me mua, të tregoj limitin tim.
Ai është qielli!
Aty fshihen liria dhe lumturia.
Ato janë pjesë e boshllëkut pafund.
Boshllëku, asgjëja, janë liria dhe lumturia e vërtetë.
E sheh sa i lirë dhe i lumtur jam unë?
Po, po, jam i lirë dhe i lumtur.
Ti pse s’më beson?- përsëriste vazhdimisht zogu me pupla platine, duke ma treguar kupën e kafazit, të cilin e kishte ndërtuar vetë.
Pastaj kërcente dhe prekte kupën e kafazit me puplat platine dhe më thoshte:
E sheh, e sheh sa i madh jam unë?
Unë kam pushtuar majat qiellore.
Ti, pse nuk ke dëshirë të kërcesh me mua lartësive?
Eja kërce të kapim ajrin me dorë!
Shiko.
Është lumturi të ngopesh me ajër.
Me boshllëk.
Me asgjë.
Ashtu rritesh, nga asgjëja.
E sheh?
Unë jam rritur.
Prandaj kërcej lartësive.
Ai kërcente, i binte kupës me kokë dhe përplasej për dyshemenë e kafazit.
Ejaaaa, fluturooo, fluturooo me muaaaa- bërtiste zogu.
Është kënaqësi, ne do të jemi të lumtur!

Unë e shikoja me habi dhe mbyllja sytë sa here përplasej në dysheme.
I buzëqeshja me dhembshuri, për ti treguar se e kuptoja.
Hera-herës e merrja për dore, e afroja tek dera e kafazit dhe i tregoja qiellin blu që ngritej pafundësisht mbi tokë, jashtë kafazit.
Atëherë ai ngrysej, murmuriste fjalë të pakuptimta, shante dhe më shkulte një pupël.
Pastaj e kaplonte tmerri dhe fillonte i shkulte puplat e veta, i hudhte në ajër dhe më thoshte:
I sheh?
Këta janë miqtë e mi!
Dhe fillonte i emërtonte puplat.
I personifikonte me dëshirat e tij, nevojat, mungesat, problemet…
Secila pupël e tij shndërohej në person.
Ai mi tregonte me gisht duke më thënë:
Ja, kjo e bukura është e dashura ime, edhe ajo tjetra aty lart, edhe ato dyja...
unë kam shumë të dashura.
Kurse ai i mençuri, ai jam unë.
Ai aty lart është miku im, ne fluturojmë bashkë.
Unë kam shumë miq.
Shumë mikesha.
E sheh atë, atë më poshtë?
Ajo është gruaja ime me fëmijët e mi.
Ne jemi familje.
Po, po, ajo është gruaja ime.
Por ajo nuk di të fluturojë.
As fëmijët e mi nuk fluturojnë.
Unë jam i vetmi që fluturoj lartësive.
Unë jam i lirë dhe i lumtur.
Por ti, ti duhet të më besosh.
Ti duhet të më besosh.
Unë jaaaam i lumtuuuur dhe i liiiiiirë.

Unë përsëri i buzëqeshja me dhembshuri dhe i thosha se i besoja.
Pse të mos i besoja?
Ai nuk kishte pse të gënjente.
Ai ishte i lirë.
Ai vërtet ishte i lumtur.
Ai kishte pushtuar qiellin e kafazit të tij.

[silvi82]

e bukur...

[XX22]

a ka mundesi me na e deshifruar fjolla???je munduar me na treguar lirine por kjo as rruge poetike dhe as filozofike nuk eshte,me vjen keq qe po te kritikoj,po mos prit vleresim me kesi perrallash.

[fjollat]

a ka mundesi me na e deshifruar fjolla???je munduar me na treguar lirine por kjo as rruge poetike dhe as filozofike nuk eshte,me vjen keq qe po te kritikoj,po mos prit vleresim me kesi perrallash.

kush të tha ty ta vlerësosh?
hajt baj bifën...