Net Isveizi

[Fiori]

SONETET NUMRAHUMBUR


* * *

Petalet e reve të muzgut nuk janë po ato të trëndafilave të agut,
Bjerrë mbetën prej bletëve të dritës që zukasin brenda qiejsh të çdo krijese,
Ku nata nuk e tendos dot rrezehorizontiti rrjetën e mistereve tejmi pragut,
Befasisht për të zënë të ëndrrave engjëj që flatrat po i thurin me qindra rreze.

Hijet njera’tjetrës entuziazshëm po i tatuazhojnë korbinja fundmë barkut,
Fantazmat me energji poetike pikiadojnë tejm oqeanësh prej letre,
Strabistja shigjetë e rrufesë i arratin vullnetit panteonik prej harkut,
Skllevërit e parajsëzimit t’epërmet shpresa po i çiftëzojnë epruvete.

Intensivisht po gjallokemi si gjelbërimi një ditza që s’na ka mbërritur ende,
Ashtu si fishkja po mortet brenda kopshtit të së djeshmes që s’do kthehet rishmë kurrë,
Zemrën e oqeanit plagjiaturon njeri e tjetri modestshëm këndon si gurrë.

S’ka dyshim që nuk dashurojmë si në ringjallje kur jo takuar s’kemi kundmë vdekje,
Si s’na adhurojnë deri në flijim meqë besnikërisht qenkqmi xhelozë jete,
Nëse s’të ha sot, nesër-s’je epshvalëta bukë e as unë uripashuari burrë...


* * *

Të piknikesh ndër kujtime është një lloj jete,
Venitoze, dekadente e asfiksuese,
Sepse na dënon të kapërcejmë qindra dete
E nesërmja; kohë s’kemi për udhët pas’shkuese.

Gërmimi ndër të vërteta na fsheh fort sekrete,
Por mbeten gjoksdherash e pendimpapërshkruese,
Kur veç fantazia josh entuziazmperfekte
Të ardhmen; Koha s’mjafton për shtigje përçuese.

Mund t’ia zgjidhim nyjet mistereve të zhdrejta,
Ku dje gabuam fati lakoi tanët emra,
Kurrë pa mundur dot t’a ribëjmë historinë.

Dhe në heroikemi arkivash mbytmëthella,
Legjendës sonë si do të jetojmë moj shpirtkë,
Beson se në zhvarrje do na gjejnë grishflorinjtë?!


* * *

E papërballueshme e makthit peshë,
Drita rish shprespapërfillë në kaq terrim,
E kurrshmangshme “të jeshë a të mos jeshë”,
Zemra s’i pranon arsyes asnjë vendim.

Trishti nëpër mjegull ujkërisht ngre veshë,
Për prenë e rradhës humbur larg ndër premtim,
Më kot u lodh mes manuarë ideshë,
Duke guxuar dhe të tjetërsohet pendim.

Të dyshimit milingona brejnë vitet,
Harruan festat t’i përsërisin ritet,
Kur fat’liri shpirt s’po gjen të tijnë planet.

Asnjë kuptim nuk kanë zinxhiruar flirtet,
Kur dashuria që të mungon bën balet,
E mes pista puthjesh pajohur shend’baret...


* * *

Sot rish predikova për të ndaluara territore,
Duke qenë lig kërcënuar joshjes kufijsh’ pa emra,
Gjithandej më zbojnë sa më larg prej gardheve trishtore,
E s’ka rëndësi lartësia kur s’guxon kaptim zemra.

Ndonse tejthyerje tabuve presin zotat flirtore,
Herë t’u jem kurorë-herë të më shkelin nën thembra,
Ndjenja pa arsye më bind: mbetet e keqe piktore,
Penela’re bën autoportret telajosh epshvjetra.

Ndaj nuk po dua të jem breg kur lumi vjen furizjarrtë,
Madje s’dënjoj të bëj as rrjedhën kur dherat mbeten etur,
Si një far që adhuron dhembat errësirës pres heshtur.

Kalitem durim si farkëtari godet kohpamatë,
Shpirtin e fisnikërimit që shkëndijzon tehmetaltë,
Për t’i ruajtur pavarësinë lotit, botës përvjedhur...


* * *

Ç’thëthirm’ëmbëlth fushë magnetike yti emër,
Prej shpejtësirash era më zhvesh krejt në lëkurë,
Vorbullash turpi më duket se s’qenkam më unë,
Sa joshur dhe zbuar krojit energjik në zemër.

Gjithkahesh m’a qëllojnë pasionin me gurë,
Ca ëndrrapanjohur më quajn’ vëlla dhembvjetër,
Ca më thonë çmendurak si askush shpirttar tjetër,
Pse deri hënë adhurimit po ngre një urë.

Konstruksione fjalësh saldoj me lazer baladash,
Kavot e rimave i lidh dyzuar cakshpresës,
Një portë të re t’i hap piramidfati jetës.

Ku si faraoneshë më fshihesh mister hartash,
Sa tash ç’mëshirshëm më zvarr pas dashurie baltrash,
Me vullnet të saj tuj më gdhendur trishtonja eshtrës...


* * *

Flaka përzhit hijet në mur duke e lyer në të kuq vegimin,
Ç’ka rish më vërteton se mes qiellit të dhomës nuk jam frymvetëm,
Dhe pse i cigares thëngjill më vizaton karton fjollash trembimin,
E makthi i akordon harpës së dëshpërimit gabimisht lemzën.

Mallkërrcitjes karriget për fantazma nisin dallgterrit peshkimin,
Fotografitë përvidhen nga kornizat tok të festojnë kreshmën,
Ndër trutë e të palindurve librat po ndërsejnë penetrimin,
Kohvdekurisht valizhet orgjijnë putanërisht me kujtimet hershëm.

Lëkura pa hekurosur rrëfen se këmishve u lypet grua,
Kurrshkruara simfoni e puthjeve tregon se epshi s’më ka krua,
Peshqirit të abazhurit dritërisht i mungojnë duart ledhëse.

Pantoflat alurasin për këmbkat munguar që boll fort i dua,
Për luzmat e bletëve t’avullit dushi ndjen makthe përngjethëse,
Tek më ç’gjelbëron e purpurlta, kur agu më gjen shtigjesh lot’heshtëse...


* * *

Skllav ndër zinxhirë e rish skllav mbi të ndjenjës flatra,
Por, jo skllav i shenjtkës që m’a fal e jo dashurinë,
Pse as kryeneçja s’i pranon të artat pranga,
Si paqton vasha me kryqthin qiellor e murgjinë.

Krejt nënshtruar të jeshë ndaj adhurimit pa maska,
S’do të thotë se e mban të robëruar lumtinë,
Ndaj zemrës që dhuron kahpanjohurat përmasa,
Ku liria të trokthet gazmendit si hutinë.

Jo njohja e parimit-i qëllimit ç’abstragim,
Bujarisht na përcjellin thjeshtësisë së emrit,
Ku fshehim premtimin pa blatim përsosje genit.

Ndoshta sepse dyshimi mbetka i vetmi prarim,
Për t’i vërtetuar shpirtit pa asnjë pasmallkim,
Se i ngelëm njeri’tjetrit gjunjarë lavd epshit...


* * *

Zjarri si zjarri-dhe kur fle ëndrra’ëmbëlth t’a shkrumb zemrën,
Zemra si zemra-dhe kur ka çdo pushtet bëhet frikashe,
Frika si frika-dhe kur gjunj çdoçka mban në dyshim besën,
Besa si besa-dhe kur tradhëtohet rishmaz trimashe.

Dhembja si dhembja-flijmash na e kursen me çdo kusht jetën,
Jeta si jeta-vuajtjesh prodhuar në mijra tirazhe,
Kopjet si kopje-dështimesh ligmur e ringjallkan shpresën,
Shpresa si shpresa-kohë kurr’mbërrirë ndër mirazhe.

Syri si syri-kornizë ku kryqzuar varim shpirtin,
Shpirti si shpirti-kalë shekujsh lodhur që nuk gjen prehje,
Paqja si paqja-kudhër ku lufta farkëton ardhmërimin.

Drita si drira-engjëll endur Edenhumbur ndër terre,
Nxirmat si nxirma-tej’anë fatit fshehin artërimin,
Fati si fati-drerushth dashurisht shfaqur shteg kuçedre...


* * *

S’e kam më portofolin ku ngujova puthjen e parë,
As kambalet e shtegtimit prej nga ku s’jam kthyer kurrë,
As engjëjt inspironjës e që m’ishin thjesht mëkatarë,
As stilografin që firmosa aktin e të qenit burrë.

S’e kam më helmetën që më mbrojti nga plumbi ofshvrarë,
As unazën që shkretëtirë yjeve shpërtheu gurrë,
As çadrën ku me zmeraldë më godiste çdo e qarë,
As të ndjenjës çakmak që më kall në të pendimit furrë.

S’e kam më biçikletën që më shpinte udhnajë rrufeshë,
As busullën që më udhëhiqte fole djajsh mes reshë,
As sperancën që ligsht më mbyt fund baltës së një puthjeje.

S’e kam më draprin e mallit pse m’a vodhi një hyjneshë,
As të nostalgjisë kitarë pse lisi mbet’ shkrumbjeje,
As... mos lejo të të rradhis tek ky inventar humbjeje!!


* * *

Pederasti politike e kllounizëm kanunor,
Barinj fat’rinj dordolecësh e gardistë fantazmorësh,
Flamurtarë mjeranishë e kauzistë masturbor,
Bankierë satanirash e mitratredhur hamshorësh.

Dyshekë plehrash orgjikore e psallttarë matufor,
Konservues rrënojash e arkivolistë dasmorësh,
Dirigjentë karbonirash e kroje loti pasuror,
Arkitektë shpirtrash vrarë e pjergulla gjakatorësh.

Karrocjerë ndër kometa e desantë blasfemishë,
Hoje për kore gjarpërinjsh e engjëj pushtuar xhindësh,
Varre septike ideshë e etër që pjellkan çdo bishë.

Tezgjahistë ëndrrash shterpa e zbutës cirqe vampirësh,
Helmëtistë spermsterilë e fallsifikues lavdishë,
Oh! ruaju dashuriza ime nga ky civilizimth ashikësh...


* * *

Naivisht pyes shpesh ku ia ç’kodova misteret,
Tempullit të muzërive zbuar nga gjithë fetë,
Si guxova të organizoj orgji me mistrecet,
Me priftëreshzat metafora që më kryqin fort sertë.

Një panjohtar zë që tjetër realiteti mirenjet,
Më përgjigjet se kurrgjë nuk mësohet tek kjo jetë,
Ku vorbullash perfekte organizohen mizerjet,
Ndër parapërgatitjet për të marshuar në vdekë.

Ligsht vuan dhe fjala për t’i pasur planet lirisë,
Ku nuk mbillet eshtër robi e as dogma shenjtorësh,
Dashurinë për t’a pjalmur veç për vete tejkohësh.

Atje mund t’a takosh gazmendur tuj bërë striptizë,
Mitër mendjes t’i njohësh të ardhmërimit filizë,
Poezia gjendet-s’përvetsohet profesorësh...

[Fiori]

VARGJE pa ARKITEKTURE

-1-

Me yllin pa ngjizmëruar të një dëshire tej horizont gojës,
Tashmë thjesht thëngjill zërit strukthuar erës,
Brenda kornizës së një përqafimi ende fatpamundur,
Gishtërinj naivë harenjazi vizatuar kanë,
Një peizash ngjyrakapërtherur shkretëtimegërth,
Ekualipte shkëmbenjsh kacavirren buburrecazi vetëtirash,
Hartës së arsyes ku mungon zanafillazi një lumë,
Gjurmë deveshë harrese hijazi bëlbëzojnë,
Endrrash ku s’guxon të sythojë qielli,
Shtigje që i ngjiten me katapulta asteroidësh kalaerrësirës,
Ku daullja e himenit të verbimit nuk di ku mbrujtet,
E herherazi s’druaj t’urithem betejabraktisjesh,
Palcpërdhuntareve troje të keqardhjes,
Ku ti kalendarhumbjesh pelëron paniktare vijkufijsh syrit,
Duke i ngatërruar frakun stinës parakohëse,
Si stuhi valleblertë antipagëzim bekimave vërshon,
Heroinisht tuj i injektuar jetë trishtit,
Rrokullisesh shpatsterilitetit të besimit si një ortek mushti,
Teksa ligur deh diabetikash overdoze dhe perënditë,
Pas, arenë një urimi si shirok ofshdiellt,
E embrionon deri rrënjë gazit me ar elbnajën,
Për shatërvanet krojeilegalë të birrës së një feste,
Që, koordinatash utopike të habizmit kurrë me emrin tënd,
Përkushtim meje s’do denjë të fishekzjarret,
Gjithsesi shpaghidhmëria krahmurtajazi më kthen,
Në sheshin e kryqeve monumentuar nën korbat e realitetit,
Ku somnambulshëm një dorë hirmisterazi panjohur,
Vazhdon e thuron kurora kangjellash,
Nga s’duhet të më kapërcejnë mëzthat e irisëve,
Ndërsa valëzimqark, dheu, rish epshzhurtë,
Prej kurrmbërritësisë së dritës nevojë pashkeljes së hënës,
Pse adoleshentet kaprollka puthjesh,
I tremb ligjminorenshëm hiena e dëshpërimit,
Që ruan kuadratin ku ti beft vjen e bliron mirazhet,
E me kroje aromëzirash flakëruar delireve,
Më elektrizon me përdëllim alienor krejt pyjet e qerpikve,
Mahnirë kur t’adhuroj nga tjetri breg,
Vetmor lavjerrë majë lentes së perceptimit,
O shi që si s’më lag me bletë ekstaze deri eshtës,
Qoftë veç një çast kur i vërteti bari i peizashit vlaganjor,
Prej shtjellës së hirit të ritit xheloztar,
T’i jetë mbaruar zhgarraviteti i ekzistencialitetit,
E të hyjë piramidfjalës pa më lehur nga pas,
Gjithkund Edenit ku erashkë emocionesh vesëdiamanten,
Petalekometikët tulipanë grishmë turpit purpurluar,
Në pranverës mohore të frympërjetisë sate,
Që, si vallë i pendimit hy s’i pyet tempullhabie:
Ç’shpresojnë e ç’lypnijnë e ç’kërkojnë,
Plazmuar me zmeraldë pasthirrmash dritmërim akullnaje?!


-2-

Me zërin e çdo agu mprehur limash ere në tonalitet blerimi,
Recitoj në teatrin e ullinjve ç’rrënjuar,
Ujëvara shekspiriadash pa emra monologësh,
Që kundmi s’ua kam gjetur këngëzimat e tragjedisë,
Fluturat ç’ngjyrtare të rrokjeve m’i përart vesa terrlehonë,
Me yjet vjedhë vyshkjes së gjethnajës,
Tash djajtthë që më ruajnë kullave të ngurenjës,
Tok dua t’i shkoj një pas një ndër heshtën e depresivitetit,
E krejt si ujërat të flas e si trëndafilat,
Si kuajt e si kometat e si lejlekët e si luleshtrydhet,
Kur rish s’kuptoj pse hesht si ikonat e si gurët,
Si dëbora e si gjaku e si yjësitë e si gjarpërinjtë e si ketrat,
E shpesh kam kaq frikë t’a pij gurrenjza dritës,
Edhe kaltëremin qumësht të zërit tënd,
Sa herë në thithën e shkëmbit të gjirit të dëshirimës,
Mohuarazi më zvarritet agonisë puthërima,
Por, zhapikët lodhur të buzëve eh sa më zhurijnë,
Pse s’druajnë të t’ia pushtojnë tejshkretanirat paqërimit,
Asgjë nuk bulkthërin veç kaloshinës së kthimit,
Kahpenduari për në portat e origjinës,
Ku arkitektvrari qytetth imagjinar i ardhmëtirës së fatit,
Sapo i ka rimbaruar së lartuari muret,
Meqë kush i shembi qiejsh dje minaretë e fantazisë,
Di dhe të thurrë flamuj për ezane kobnesërme,
Kështu si unë gjith’heri i besoj fesë orientimpatradhtore,
Të murgeshave iluzione të mia shpirtprostituore,
Të murgeshave iluzione të mia shpirtprostituore,
Përzgjedhurtar qenkam tek kjo detyrë,
Të ilustroj shembullin e patjetërshmërisë lirisë skllavtare,
Mbetet veç dënimi im poetist t’i besoj,
Korit të fantazmave të vegimnajës pasjetëse,
Ku m’i mbushin braktisqaret lëndina ringjalljetëra,
Me drerthit e ngazëllesave e plot kaprollkëza entuziazmi,
Tuj m’a përjashtuar hyun e koshiencës,
Nga parajsa plehurnajore e kurthit të realitetit,
Ku prangave të politikës u humbin çelësin,
Ku altarët e drejtësisë janë kauzash zota zhvirgjëronjës,
Ku të rutinës dragonj as që kanë dëgjuar kurrë,
Për gayprofetë e apostuj biseksualistë,
Ku hienat e dëshpëresës lahuta gdhendin në eshtra,
Për biblën qe ende s’denj planetit të zbresë,
Ku sot koorporatat e alurenjësve as me ettimë shpatash,
S’mundkan t’a shijojnë mollën ev’adamiste,
Ndaj ndër hojet e kuptimit zulmëroj miliona bletësh,
Thëllë më ndjeni lutjesh për të më zhblasfemuar,
Jo-për asnjë lloj ofrimi shpagshpërblor,
S’hezitoj t’i tradhëtoj haluçinacionet e mia,
E as palo penën shkulur prej spektrit që rish urithëzohet,
Nën krahun kurrë shflatruar të një sonate korbi,
E as pellglot kryqit mermeror të syrit,
Ku ti pasqyrohesh emërngjethtirazi-dashurimza ime,
Sa herë fort mall ke për përmasat universale,
Të një përqafimi që sapo nis uraganon prej nëndheut tim...


-3-

Me re xixëllimzash gjelbërore më mbushet,
Qiellthi polçekuilibruar i përqafimit trishtesh pamundur,
E shiu që pres trumpetisht të gjerbojë,
Prej thëthirhon çatisë nxirimargjendtë të syve të tu,
Lot embriondrittë s’do guxojë mendjes të jetë,
Në mos musht i një stine që s’m’a ka mbërrirë ekzistencën,
Pik’pikë ninullëzimash kjo magmëtirë,
M’a mbush liqenin bregperëndueshëm të plakzemrës,
Ku flatrimegra po lodrojnë patat e dëshirave,
Me pendët sa vlagpurpurluar ujrahënës,
Teksa kuajt e ëndrrave bardhëruar imitokan luzmonjash,
Të iluzioneve përrenj që si s’i gjetkan kund det fjalës,
Shkallët e hidhërimave më zbret tri e nga tri,
Shenjti frik’kurrë pagëzuar i errësirës,
Ujqërit blegëronjës të dyshimave tash i lëshoj nga vatha,
Të kullotin yje mbytur varrthelli kupolës panteonike,
Derisa rish të më mbërrijë bariu i agut,
E delja këmbharlisur e lirisë vallesh të ribëjë kërdi në mua,
Prej pasionpushtuarave lëndina muzash mohuar,
Të m’i zbojë çdongjyrazi shtojzovallet,
Gjeografisë gjenezike krejt si dje fatvetëm të perandoroj,
Mes tempujsh shkretantarë të shpirtit,
Ku dëshmisht veçse ti qëllon që në trajtën e një flladi,
Mbi thërrmija kaltërsire m’a thurr mjegull rërën,
Dyermbuluarazi duke e humbur shtjellën tej,
Ndër kurthëri kohësh kurrë realitetuar,
Pikiadshpalosje engjëllzorëve krahë të muzgut pa harruar,
Të pëllumbëzohesh mijëra metaforash,
Me qindra oktavë rrebeshesh gugatjeve dënestare,
Zemrën të ritmosh mbi tjegullat e makthit tim,
Pse as shtrembrakeve udhëtira gjunjlodhura të së sotmes,
S’më blerëzoi okë duarsh kurmi i flakëtirës sate,
Kushedi në ç’pikturë do të të kenë ngujuar ankandesh,
Gazlashtët djaj emërbekuar të herezive,
Apo ndoshta bronzin sterilor të së qeshurës,
Po t’a gdhendin në lëkurën e këmbanareve të së nesërmes,
Për të m’i zgjuar thellndjellakobit lebetirazi,
Perënditë që rish m’a mbrojnë mëkatin,
Eja e ktheji nga arratirat në mundsh pastaj lejlekët,
Po mes sofrës bujarisht shtruar nëpër stinë blasfemirash,
Paparashikuar gjithshka ndodh pse ti,
Dhe kur m’i ikonëzohesh shënmërirazi përgjëratave,
Papërkulshmi ngulmon që lindja e shpresës,
Nuk dritburonka majkreshta luginputhjes sate,
Ku fort disiplinuar janë mijëra vjetësh,
Varrezat pa ruajtur të poezive që tejvdekazi të përkushtoj,
Por, turrës së druve të besimit palcërisht tharë,
Ku herezia çmenduri e vetdjeg fantazmën e ndjenjës,
Ngurenja mos t’a bindë të bëhesh rish,
Re vorbulluar horizontesh mikllimverbimtë mallëngjenje,
Gjithjettej për t’i blerirë shtigjet mallit,
Ku ti prapë pa kult arsyeje-ç’trisht-do më mungosh,
Për të balerinuar akrepsahatit bekor si një rrufe e zbutur,
Ndër pellgjet e lotthit tim pasbreshëror...


-4-

Zjarrmëtirë hap’padukshme na bujtti beft era,
Shpërthyeri ndër portat e qytetit as kështjellë e as kolibe,
Udhëve merimangangordhura të natës,
Me thonj fërshëllimash ia përgjaku ballin zbrazësirës,
Vitrinash i skaliti emrin perëndisë së sarkazmës,
Që qenka aq e aq paqverbër indiferentizmit,
Ndër mure vizatoi me penela furtune varrezën e mëngjesit,
Ku habitem kryqthpasqyruar hënë pellgjesh,
Mbërthyer panikgripor kthetra një shalli mallvjetër,
Që doja kohësh të bymehej ëmbël lakqafës sate,
Kredhë uturithellë anijesh të këpucëve,
Tek u ngecin gozhdët ndryshkur arkash noeane të akujve,
Kur fort do doja të t’a ndieja nën çdo plis poreje,
Dehjevirgjërën aromë çaji të frymëmarrjes,
Shpalosur çdo kthese vale të kërkoj velën e siluetës,
Që do më prijnte ëndërrt në liman gjiri,
Ndonëse kufijdykahsisht zjarret e vegjëlth të mendimeve,
Më fiken ungjijshë shprese një pas një,
E mbi zhurngastrën e të krahërorit mangall,
Mbet prej petale yjve veç hiri i lotëve të nostalgjisë,
Mbase do të të gjej kërpudhuar nën blirë trishti,
Pse u dashka makthërimit mes kaq thëllimi të të mungoj,
Apo edhe ti më kërkon vivaldianshëm,
Në labirinthe tingujsh palctharë nën zhupa stuhimi,
Kur ende nuk i ka mbërrirë afshi i mistereve,
Rish për t’i bërë në magjën e qiellzës së memecërimit poezi,
Sidoqoftë këmbëthyerat pelëza të syve,
M’i kamzhikonte ligvetëtirazi hyu i dëshpërisë,
Sepse në asnjë kënd të mauzoleut të hipnozës reale,
S’vegon shpëtimëri çdo hon për shtegtarin,
E me epshgjuhëzat e flakpishtarëve të gishtërinjve të mij,
Kafshoje filtrat e cigareve kurrpirë të qerpikve,
Kur gjunjur do të të lypja të më ç’dehje,
Me verën e buzëqeshjes që çudi si s’m’a ke borëruar,
Mbi pushtimtaret pyje të dyshimave pse sot,
Përkundërti ujvarash s’po më kaprollon luginash makthi,
Sado telat e të ftohtit i dimrit violinçel,
Ilegalisht strukturuar në të mençurimit filarmoniadë,
Ia ka akorduar harmonisë boll hidhmëruari,
Na pret diku stacione shkulur humbëtirash një strofkullz,
Ku mund t’i bija me harkun e ekstazës,
Por gurronjash të orëve u janë ngrirë aortat,
Stakuar gjeneratorë vesit s’u pulsojnë kund dritëtirë,
E përderisa ende s’ditka të t’a gurëzoje shpirtin,
Mosprania kapilarmeteorite e kokainës së fjalëzës sime,
Ndër anasjelltësinë e dhëmbëve të krahëve,
Mallkuar qoftë ai dikush që helmatisht të shtërngon,
E gjarpërinj përvëlorë miklimputhjesh të dhuron,
Ndërsa krejt nuk sheh si po aisbergem...


-5-

Autostradë kahpanjohtare qenka jotja gojë,
Ku fjala të gjarpëritet përmes shkretëtirë heshtjesh,
Pa ditur as vetë orientimave të instiktit për ku,
Mos vërtet do t’a përfundtë shtegtirën,
Fort e lodhur stinësh makthtare nën një qershizë puthjeje,
Ku do të jem patjetër flakgjelbëruari bar ku prehron,
Apo e dritës currilëz epshpashuese lot’etjes,
Pothuaj gati po i bëhem besimit rrënjë,
Me gishtërinjtë e përkëdhelave palchuara dheut,
Nëse i gjat’trishtit jerm do të t’vonohej madje dhe një jetë,
Për të m’i gjetur pa m’i vjedhë vjeshta,
Korijet shqiponjpurpurluar të dëshirpashkrepurve sy,
Ku elbin e ëndërrirave kam frikuar t’a birrëzoj,
Në tavernën braktisur shekujsh të një kthese rish pa sens,
Nga ku do na duhet të rinisemi bekimit,
Mbërritmës ku tash me limonatën e ag’portokalleve,
Shterpnajtirës së pritjes ligur ngushëllohem,
Pse në mos sot oj autopsiste e kryqzimit ndjenjor,
E thirrur nga zërthi i misterit për të takuar një të ri profet,
Nesër sigurisht do verëzohesh thellkupë qëllimit,
Dehje’jehonës së një këmbane që ende s’i njoh tingull,
E çaji monologvakur i të miave psherëtima,
Do jetë plevituar-por kurrë ç’ëmbëluar,
Apo rrëfenjën e një korbi kafeje do dëgjosh gramafon ere,
Pa as më folur për gërvishtmat ardhmëtare,
E pa e vënë re që shndërrohem pentagram lutjesh-hije,
Që mos të të shohin të hidhnirave zogj,
Pra zhavori mërgimtar përruazhuritje kohpapërcaktimës,
T’a dashka mallit një pickamë whisky,
E me rrebeshin flutura’akullt të një dushi kujtimesh,
Të t’i ç’mëkatojë zotapenduar arratisëset ide,
Eh sa kamasutërshëm po i përgjërohem krijimit mirfilltar,
Të më kthejë zanafillë të tjetrës premtore vdekë,
Veç unë të këngëzoj si zi’ujë pagëzimi,
Teksa shenjtët nga majtrampolinat gjuhzjarravitëse,
Të kridhen mollësh harruar vjelë të gjinjve,
Kur çmendurisht më avullonin nën trumpetë duhmaepshi,
Nëpër kofshët trëndafiluar prej turpit,
T’i tatuazhoja emër dhembjes që fshihet revetmimit,
Në të qafës bistakth pa formëzuar rruzuj vegimi,
Një syth vlag’ri kafshimi të ndizja pishtar,
Kur mbi karuselë hutimi pëllumbat e parfumit të flokëve,
Të t’i zëvendësoja me dallëndyshe rrëfyese yjësirash,
Sepse hartdëshpëruaras e di që vijëzima kobit,
Ende kahlindja pa ia hapur velën hënës,
Trillharruarazi do të ikësh tej parcelash të opium agonisë,
Ku po i zgjatet një pranverë e re fatpulsimit,
Ndoshta duke m’a lënë gërshërë buzëve,
Pa prerë e qepur supengushtën këmishë të përqafimit,
Lëkurpërcëllim ngatërruarazi ke hedhur shtatit,
Veç puhizën fantazmëruar të ekstazës sime mirazhgabore,
Si vallë eterisht ndjell’lakuriqtë do vrapëzosh,
Mes kapronjve trembur të kënaqësisë,
Ndër stepat thëthirmpakufijme t’iluziveve metafora,
Ku kalendarisht dinastijnë tigrat e hareve,
E unë do duhet të hetoj pas vizores e kompasit leonardian,
Në atlasin e orgazmës së aurorës së mbrëmshme,
Për në busullën e cilit qytet fest’hyjtë,
Para begbengut të janë nisur dishepujt e frymëzimit,
Fatit për të më ribërë krua shteranak poeti,
Që m’i farkon shpatë zëri xhelozia me tehet rrufenjëzuar,
Nga irealja krenari e humbjebetejës me shpresën,
Sprintuar egoizëm lumturimit krahmeje,
Meqë veç mur rrethimi arkitektuar sa drejti tradhëtirash,
Qenka ngastër nacionalizmit puthëtira jote...


-6-

Nëpër tunelet e hijeve tejet pyllit të panjave,
Ku ende nuk po e harmonizojnë vivaldishëm ardhmërinë,
Gjithë bletët e ëndërrimave pasionesh burrërore,
-Instrumenta dëshirpagdhendur drojës,
S’do doja pentagramstinësh të dirigjohesha nga yti trill,
Që m’ia shthurr në çdo syth këmishe muzikën shpirtit,
Por kjo s’do të thotë që s’tringëllij siç do ti,
Nëse akustikën pa përmasë zemrës m’i përkëdhel,
Kur duke e braktisur valësh çdo bregu,
Simfoninë arrogante të miklimave që s’njeh asnjë rregull,
Nga djajtë kurrë blasfemuar instiktit,
Vërtet e ç’e ndjell pas qeshmës korin e langonjëtirës,
Në çdo festë fshehtërake të hyut të mençurizmit,
Arratisu prej varrezës së realitetit të lutem,
E gazmendur eja klandestinazi në eden të rrethit të arsyes,
Kam prenotuar muzash kaq himne ritëmthjeshta,
Padurimit të presin veç ty t’i këndosh,
Për rrëkezat e dritës që të shkasin nëpër petla gjinjsh,
Pa shpresuar kurrë të ribëhen kaçurrelave re,
Për prushin që më ka mbetur epshvirgjër mes pëllëmbëve,
Sa herë yjisht etesh poreve të trishtisë,
Për argjendverbuesen mjegull t’aromave dheruar,
Ku ligsht fsheh të trëndafilave zogj që si s’po m’i dhuron,
Pra po kërkoj qiellisht të t’a orientoj flladtimin,
Drejt një përqafimi gjelbërnajpanjohur,
Ku polkotthi shenjtët japmarrin zdrukthtari kohësh,
Me dalta e çekanë të më bëjnë syrit kitarë,
Ndërkaq që ende pa më prekur i lulëzimit teh majgishtash,
Do të të pishtaren e s’do keshë me ç’t’i fikësh,
Teksa ç’akordancat e rivalëve toredosh grishmëruar,
Psalltin sfidash vargje plagjiaturiste,
Në një dialekt jupiterian pa shpikur nevojave shpirtëruar,
Që, unë e ti dijmë t’a flasim qoftë makthit heshturazi,
Dhe pse askurrherë s’kemi shkëmbyer altarfajit,
Ndonjë unazë diamantirisnxjerrë premtese,
Për të lartur supesh tempuj dashurishë,
Që rrënjësh bese s’do t’i mbërrijë uragani i asnjë tërmeti,
Apo për rrezëllima nxirake ujëvarash nesërmtire,
Ku nën-tok do t’a spektrojmë ndjenjën,
Veç si një grusht dhe parajsor vështromë përthellgjoksit,
Habit si po t’a adhuron zhurimuriturazi farën,
Tej milingonat e erozionit të harrimit,
Mos të m’a shndërrojnë në shkretëtirë të lutjes luginë,
Por, me mijëra kometa ogurmira të më mbillesh eshtrash,
Në ugarë të vegimave lehontare mallit,
Më fal nëse po të predikoj me zërin e një ç’ekzistenti,
Me të njëjtën gjuhë si krejt hidhnajvuajtësit,
Qofsh e falur dhe nëse nuk m’a dëgjon recitimin e zjarrit,
Kur dikund bukurisht je nën vello tymi,
Sidoqoftë nëse do të të duhet lotzemërisht dikuri,
Ndonjë instrument nostalgjie t’i shpikësh orkestërdhembës,
Eja droj’pa e sharromë harenjash mespyllit...


-7-

Nisur kam t’a shoh shtrembërisht prej sa tepër larg,
Gjithshka që kurrë intuitivisht betohet: në do,
Ndonëse ngujim trajtpalëndëzor jam bërthamës atomike,
Kudo ku ligjesh ekzistence vërtetë dua,
Herë në tyrbet zhdukur nga hartat e syve të iknajës,
Bëhem pendimtari karvan harrimës pa kthim,
E herë prej trampolina thyer majqerpikësh të ardhmëtirës,
Kridhem honit të mosqenies gjakëruar,
Ende të pa kolauduarat shqisa instiktore perceptimi,
Varkshpëtuari më prijnë shteg veç në terrmë,
Ku pakundërshtori funksion algjebrik arsyetimit të dritës,
Më bind pse liria është vetvetes e plotë,
Vetëm atje ku të zemrës paformësi i mohohet shfaqja,
Në të tre përmasat jetvdekrilindse virtyt paprekshmërisë,
Ku yjorja moshë uni gëzon pakohazi mosngjizimën,
Në shpirtërinë ku farkohen shpresë a ngjyrë,
Thjesht dhembja të mos oqeanet ideve,
Patjetër do na i murlanë enciklopeditë trashëgoreve dijeni,
Zjarri shpagshpëtues të mos rishpiket,
Pse do i shndërrohemi n’energji motorrit të misterit,
Bardhëtira e asgjësë mos përcaktojë ere kufij,
Oh-do na e krejt ç’palcërojë vertikalitetin e nevojflatrimit,
Nëpër gjokse gurrash meditimave gjelbëronjlypëse,
Mos po i përgjëroj jet’tjetërsisë të bëhem ujë,
T’i ç’et patkonjtë kalit që humbi zotnë,
Në legjendën rapsodifundit ku trimëria ish kurrfekonduar,
Shpatë t’i fark dorës kur frika s’i ka dhurur pushtet,
Kur ende s’iu ka bërë hi festa e hakmarronjës,
Perlshëm t’ia mbjell lotët e rënkimeve,
Ballë të plaguarve pa pjellë prej nëna gabimtare zilonjash,
Kaq porcione bujarimi besoj u mjafton hyjve,
Mos m’a mohojnë mjaltin e mirësisë të më bletërojë,
Kështu gjinjtë dunaçaguara të virgjëreshave pyje ëndrre,
Si shpërblim t’i mbuloj shkëmbyeshëm me ngjethmë,
Gishtakaltërorëve trëndafila të epshit,
T’u hyj ndër dejtë e aromave qeshvjedhurazi,
Tutje-gllënkë harbimi të jem dasmës së zogut me rrufenë,
Për velat e ekstazës fort urtisht çmendurake,
Pra peizashe jo aq patriotikshëm flamujsh poetikë,
Por me verboren dendësi të dëshirimës,
Thika tingujsh ngjeshur sup më sup lartësi këmbanaresh,
Për këdo që i mungon përditazi muzika e maktheve,
Epitafë skalitur gjuhë luleshtrydhesh,
Që s’do kemi nevojë të na transkriptin hidhma,
Kur i ndjenjave tren na e ndezi udhëtimin trasesë së lotit,
Prej klithës së argjilit në syth të irisit,
Për të na i sosur hije fantazisë po n’atë peron malli,
Sirena e paqës botëtjetër alarmiane realitetit,
Ku makiavelshëm dashuria s’do na paradojë manekinazi,
Me hapa interesash teh urës së sfilatimit të falmës,
Por, gjithsesi për kaq pak përkohmëri,
Duhet pranglirisë të jetojmë si të përjetshëm...


-8-

Sa herë verbëria somnanbulshëm bën parabolën est-west,
Nëpër qytetin e dëshpërimit tim varur në një re loti,
E paksa më vështron tek hajn shtëpi engjëjsh,
Aq sa veç të fustanit kindza flakërime,
Lagen nga të errësirës ujra arratisur prej krojeve të frikës,
Dallgëzuar lig dalë ç’thellë liqenit të mendjes,
Më duket se një copëz të mëndafshtë dielli më hedh,
Në qiellin grish’artëruar të dëshirimës,
Duke krejt m’a ç’ylberuar guximin për të kapërcyer lotin,
Syrit që tash m’ia hap gjithë portat e ndaluara gazit,
Ngadalë të trishtit stalaktide ç’monumentuar,
Thonjisht e zhveshin gëzofin e akullit,
Madje dhe stalakmitet e hidhërimave ende buburrecuara,
Kotten nudisht në një plazh të ndaluar,
Ndër flatrat e shëtitoreve rruar prej hije leshterikësh,
Harabelat pranverharruar rish nisin gjelbërijnë,
Teksa bliret vrapojnë me sandalet rripakëputura të erës,
Nëpër rrjedhat e trotuareve kah’hutuar,
Neonet po arratijnë shtigjesh katakombëse natëtirës,
Sepse këtu s’do pllakosë pushtetisht kurrë më,
Dëgjimpanikësja simfoni pa shkruar e alurimës së natës,
Bile dhe hienat që mbrëma më loznin okej ngricballit,
Me topin zjarror të pikëllimi ngjizur avujsh loti,
Kund sot nuk po gjejnë barkë shpëtonje,
Për t’i kapërcyer murin kinez duhmës së detit të përçmimit,
Hartash vërtiten larg limane qerpikësh,
Ku si mbërrijnë dot shenjërisht stekat e shpagëtimit,
Çastet fluturisht duken si një libër faqekaltërt,
Çudi’eturi po e lexon një përrallzë fëmijësh pa embrionuar,
Shpejtazi gjithësia u sajua ashtu si e adhurova,
Kur isha para bigbeng fatit pakorrigjor ende engjëll,
Kur nuk kisha kuptuar ç’janë minierat,
Ngujuar mijëra mijle xeherorisht në shpirtrat e interesave,
Dhe as oxhakët mjegullnajflorinjtë të smogut,
Që t’i nxirmërijnë flamuj dhe shqiponja përqafimeve,
Po, po, bottha mitërsisht krejt si aherë,
Kur nuk ia kisha zbuluar thelli në rreshtnë krojin palc’artë,
Etjen i mëkon baltës së klithtirave shëruarazi,
Mes plagëve gulçngjethura me emrin kobtar: dashuri,
Kupat e njerëzve deh me verën e dritës,
Shpesh helmërisht tuj i uruar mirësi njera’tjetrës mjaltazi,
Ndërsa perënditë kalërojnë përmes lugina zemrash,
Indiferentshëm pa u rikthyer në Olimp,
Ngjyrçthuri me mantele të sathekur elbi hedhur,
Ndër supet që ajrin ndyrojnë aromë mollësh shejtanëzore,
Eh ç’realitete që veç në hijet e celuloidit të ëndrrave,
Mund t’i stamtojë fytyrpadytësisht mahnitja,
Dhe pse me asgjë tokësore s’më lidhin,
Kur duhet t’i vuaj vetmallkimin çdo kryqi zbuar realitetit,
Ku orë e pa kohë bekim jam dënuar të predikoj,
Ja ç’përfaqësojnë trëndafilat e zjarrit,
Ku kudhra ciklonet e metaforave ndërron stinstinësh,
Pa riciklim natyror impotencës së farkëtarëve të vetëtive,
Ku-sapo t’i fsheh tej kodrës së entuziazmit tim,
Xixat e syve vallëzuar në kurorë agimi,
Pasionrish aizbergon rreth ishull trurit pashprestira,
Rrëmetngrehinash të blasfemizmit brenda gjakgjakut tim,
Teksa kurthmakth pres të shkosh si çdo ditazi,
Kësaj rradhe pa më hedhur retine as dhe një pishtar,
Paku sa nervat t’i ndez qirinjve të lotit,
Spektrim ngushëllimit tim për aq shekuj në shenjë mëshire,
Sa të kujtohesh veç për një qindarkë veshtrimi...


-9-

Energjidyshimtë, rrënjazi, pema sythekaltëruar e thirrjes,
Ershëm m’a pushtoi krejt qiellin: të dua!
Ti je paperceptueshëm e bukur si një liqen puthjeje,
Valgjelbëruar nga zambakë rosash epsh’egra,
Si një urë përqafimi ku dy majat konstruksion fantazisë,
Kanë mijra vjet mall pa u kapërcyer as vegimash,
Si një përrua humbur vrapimesh flake,
Që gjarpret ndër shkëmbenj akulli drejt të jetës kërthizë,
Si një amfiteatër i lashtë pjergullash dehjeje,
Ku qark perënditë adhurojnë krijimin,
Si një ajsbegr diamanti që thelli plluskon mendimit,
Ruajtur turpvlerës në gjakun e dritës stuhirash gazmendi,
Si një manastir ku hyu i vetmisë kottet nudo,
Mes murgeshash fantazmuar pendimi,
Si një shkrepë mermeri ku tajfunet me tehe rruferash,
Skalitur i kanë shtatore skllavit ç’nënshtror të përgjërisë,
Si një thinjgjethkë ekstazsambrujtur marihuane,
Bjerrje’etur tek lut t’i dhurohet trishtit,
Si një pjano kështjellthyer nga harmoni prefekte barbarësh,
Ndërsa i riarkitekturojnë ylberazi flamuj krenarimit,
Si një libër frymshenjtë që ende s’ka zbritur,
Mes paqës sa e sa sodomiste njerëzore,
Si një oqean psherëtim’muzgtë mbi pëllëmbë shkretëtire,
Ku dallgësh argjendi velflladen ishuj ag’ëndërrirash,
Si një kasollkë lulkuqesh mes pyllit të yjeve,
Ku po ninullohen përrallat kurr’rrëfyer,
Si një fallxhorkë që bën shtrigërisyrit ilegalisht striptizë,
Në arenën e një defi ndëshkuar prej shkreptirave,
Si një sirenë multiplikative homeriane,
Që s’gjen thellnajë zemre të kthehet në realitetin premtor,
Si një tortë barke që rremat e një feste pa emër,
E prijnë në portin grishëror të armikut,
Si një kope pishtarkuajsh që tërheqin pas trokthit natën,
T’a degdisin lodhmës kotthi në kahet e moskthimit,
Si një karusel ujëvare ku më ngjethron dëshira,
Të m’a pikiadësh njëqind shekuj fatin,
Si një violë që më lidh me telat e tingujve direk trilltirash,
Para se të t’i kafshoj hirmazi gjinjtë mbjellë reve,
Si një kurorë trëndafilash vesuar flakë,
Me zmeraldët e të mijve irisë-pluhur rrezëllimtar adhurie,
Si një dëborë joshdrittë ekzibicioniste,
Ku lodërtojnë foshnjat e profecive pa zbritur zotash,
Si një korale bethoveniane ku i zërave uragan,
M’a gris partiturën e shpirtit ku fshehuroj pendë engjëjsh,
Si një maratoniste që mes ritmit të vlagmallit,
Më rokullin nëpër venat e shterlutjes,
Më duaj!-plot shpata shkrepëtirluftrash kjo klithzë,
Zogjdegësh e hyjolimpisht m’a rrëzon krejt të qiellit pemë,
Në prehrin e një kryqi ku i falem ende vetmimit...


-10-

Rreth kafazit mureqelqtë të natës uzurponjë,
Pa përmasa gjeoshqisore iluzivitetesh perceptimi,
Re xixëllonjash vallëzojnë mitërtrurit,
E me një shi ëmbëlthak flakërijnë horizontin ç’busulluar,
Teksa unë përplasem nga njeri në tjetrin breg fjale,
Për të kapërcyer sërfisht dallgarsyen,
Pse si një peshk steril duhet të krajlem ende,
Tek ky real akuarium i jashtligjshëm pa ajrim ndalesash,
Me çizmet e frikaçërisë kurrë alarmveshura,
Të alpinëzohem majë honirash instikti,
Trashëguar kam një kanun morali që përgjëruar lutet,
T’ia gris çdonenshëm një e njëqind e njëmijë fletë,
Dhe herbariume epitafesh që trisht më kujtojnë ardh’pas,
Se antologjisht jam mortazi lule balte,
Antenat satelitore në batiskafët e vetmimit,
Nga asnjë galaktikë nuk më sjellin sinjale ndjenjash,
Fizikës sigurore monitorësh thyer të mollëzave,
Ku m’u shpërfaqkan veç karvane kometash velloverbimta,
Tej shtigje yjesh kushedi ç’rrënori tempull zemre,
Ç’dashurie do i prushërijnë mangall buzësh,
Ndërsa gishtërinjtë e mi as kaçurrelave të shkul’erës,
S’ia përkëdhelin dot kurthëtirës kryet,
Brenda të drojës gjashtfaqësh ngujuar jam tok me lirinë,
E ende s’di pse prej hyut të hakmarrjes,
Ndoshta dhe pse dikurë nuk bujta nga porta festore,
Në orgjinë frerpa kuçedrive panjohura të dritës,
Apo pse një engjëllthze pafajtare pafajësisht ç’virtytimit,
S’ia shkrova poemën e shvirgjërimë shpirtit,
Kushedi dhe pse nuk e tejbrega përroin e diamanteve,
Ku ende më priste princesha e varfërisë,
Gjithsesi varrezës së të sotmes me thonj klithash,
Vizatoj ndër gjinjtë e qiejve puthjepapushtimtë kanavacës,
Portretin e gjysmës së ëndërrirës sime,
Që po si unë vuan dënimin e vullnetit ç’lirë,
Ndoshta brenda një sfere loti orbitet universit,
Kund futbollit a lottove të rastësisë kurrë pa më ndeshur,
Qoftë aq sa për të më qëlluar ballfatin,
Me një ortek rrënjshkulur miklimash sa trallisës,
Edhe nëse s’do të mbërrija t’i dhuroja mirtar,
Mantelin e platintë të një magmëpërqafimi merimangtar,
Pra vegtarja shkoi nesërmes pa ardhur,
Duke më lënë rishmi po në fjordin e eremitpendorit,
Kurora mediokre vargjesh të thur fron korbash,
Për monumentet databronzta të nostalgjisë,
Kur dikurë vërtet s’isha as shenjtori, as mëkati e as falja,
Ndonse shpatë e parë pagëzuar stuhira epshit,
Por ky ungjill u gris pa ikur gojë hyut,
Kurrsesi për mos t’u rilexuar nga apostujt e pendimës,
Që kahtej ndarë e kanë ngastrash ruajtjeikonazi errëtirën,
Ku zotthazi ja që s’më bëjnë dot pjesë,
Fillikatthi veç me skeptrin e braktismës më lanë,
sho’shoqin të masturbojmë nën ritmin e dëshpëresës,
Meqë alkimisht asnjë Shën Mari perversiteti,
Nuk mund të m’i zhbirë gurdobësive frëngjitë e ekstazës,
Sepse me gjeninë e idjotit ogurfundmi kuptova,
Që gjithë femrat lindkan çlirisht kurva,
Ndaj ky apostulat në trajtë mirazhi kokainmpiksur,
Do më zulmërojë rreth fatshpëtisht ç’tunduar...


-11-

Thellë liripraruarit pallat dinastik të fjalës,
Klandestinazi hyra vegut të jem realitet qoftë dhe memec,
Përzhbirur embrionit të jehonave gjëmazi ardhane,
Mes mushkërive tuberkulare të qiejheshtjes,
Herë zhapikem nëpër skuta dëshirash,
E herë skifterem majë shkrepash hidhërimi sygjarpërimit,
Shpesh qëllon që piramida gen shpirtit më keopset,
Duke mos i gjetur kund arkitektit laps,
Kur ndonjërast krejt përmasima horizontit,
Ku jam fatrrethuar muresh të drittë dëshpërimi,
S’druaj polhipzbritazi të lodërtoj ndër shkallinat e arsyes,
Ku i ngjiz e thërmoj idhuj iluzionizmit,
Sepse hierarkisht nuk di ende ç’ka lind të shenjtet,
E ç’ka vdes të arratijë kalendrave të lavdisë,
Kohpërjashtuar nga gjithë rremat e mundësive detshtera,
Për të kapërcyer dallgdrojën epshuar,
Peshkërisht monologoj për koordinatat e mrekullisë,
Prej nga kurrë çerdhe dijenive s’do erëzohem,
Për t’u bërë ndoshta oshëtimë njëmiliardë decibel,
Dhe legjendat pa krijuar ende t’i tremb në mitra lahutash,
Por ja që paracaktimash qenkam veçse këmbanë letre,
E sado t’i biesh gjeth zëri si blerëzon buzëve,
Jo se nuk dua t’a mbush plot flutura shkëndijash,
Mimozën palctharë të universit arttar,
E madje jo se nuk lypem të m’a mbjellin me farë rebelimi,
Shkretaninë e pa të dytë të fatit bujar në çdo farë loti,
Thjesht do adhuroja të m’a elektrizonte eshtrisht,
Një dorë malli panjohur ujëvarën e flokëve,
Një kurm kometik flaktire të më prehej,
Veç një çast në prehrin hibraktisur dragonjëzash kujtimi,
Ku kanë mbetur veç gjurmë hartash lënë shkujdesive,
Ende pa u ngrënë bletësh harethara nostalgjisë,
Tash me lule emraçpagëzore çiftëzuar,
Vjedhuri ikur nga kafazi i ideve lumturiste që noton yjesh,
E të njëjtat plagë në zemra paqeniesh ogurndryshme,
Ja që s’na dhembkan klithtirash njëlloj,
Përderisa në stinë perversitetesh perzervative,
S’ka shenjt që s’ofshëroi një herë prej thikës së vetvetes,
Nga mllefkafshuarit gishtërinj të përkëdheljes,
Më ndjenjmjaltë shtërnguar rrënimkulm ekstazëtire,
Ndaj si të striptiztoj ligshtar timit tru,
Arenave mbushur me hije statujorësh hiruar prej korbash,
Kam bërë be të gjalloj kryqmurgërisht,
Në bërthamë të mollës së pse’së virgjërore kafshimit,
Në diamant shndërruar për dhëmbët urithyes,
Që dogmëzojnë të m’i falin rish ulërenjat partiturash ere,
E të m’a grirëzojnë neurotiken edeniadë,
Me marihuanën e paqës kurrngushëllore arash frike,
Kur fundi nuk ç’ngujohem më prej idesë dherore,
As nga sythi i qelës së ç’dekonspirimit të kuptimit suprem,
As vreshtat e qeshjeve s’do t’i vjel më,
E as për birrë s’do t’a ziej më elbin e qarjes,
As ushtëtar s’do më kenë më kufijtë e filozofisë,
E as minare mëshire kleritikët-aksionere ineteresash,
As direk preludimi karvanet e shprestisë duna epigramesh,
E as yll orientimi-hyjnitë e zodiatikës,
Uraganin e stuhisë po e kthej në krua dhembe,
Deri në gjëmë gjumi premtuar për tempullin mirazhik,
Kur do më duhet betimpërgënjeshtrazi në gjithë të lotit fe,
Flladtisht kanibalazi të të them vaginal-të dua...


-12-

Sipas kauzës së metereologëve krejt stuhimat breshërore,
Reshë do m’ia fshehin shtegtimit yjet,
Shpejt jahti i entuziazmit ndërtuar me materie vegu,
Për të t’u ankoruar fjordesh të syve ekzotikëzorë,
Paparashikueshëm mallit do m’a kurthërojë,
Një ciklon fort lukunor peshkaqenësh sa dalë mitra valëve,
Kur vetëtirat guxim do m’a shënjojnë fatit orientimin,
Me metafora të zhubravitura shuk goditjesh,
Velapërgjakur e gati shpirtshkrumbur,
Mbytit do t’i shpëtoj prej detit vetfundur gotverë ëndrrës,
Në një cektirë prushëruar me peshkërira dëshire,
Për të dalë tej një ishulli dëborëtirash habie,
Ish bariu i ogurit vetmar paq do më rrahë arratirash,
Me kërrabën që ruaj keqtirën kuptimpa,
Ku rish prej grigjë shenjtirave trillzbimtar paskam mbetur,
Madje dhe aherë kur më përzenë trishtnajtirës Hyjtë,
Pse kaluan kaq karvane verbore ditësh,
E mbi asnjë gamile s’të kam parë shkretëtirës,
Pse kapërcyer kanë kaq vargmale etjeje gjelbëruar dritazi,
E kund s’po më endezhurit përronja yte,
Pse qindrajetazi gdhendur t’a kam krahërorit lahutën,
E si vallë s’po m’i oshëtin qiejtitë jotja baladimë,
Pse gurët lodhur të fjalëve fort miklimtare,
Nuk m’i rilind për t’i bërë kështjella por veç rërë eshtrore,
Pse pema jote emërpanjohur ngulmisht i mugon erës,
Në pyllin epshdjegur të përqafimit tim,
Kështu ca e nga ca më rriten ara sokëllimës,
Mëzthat ekstazisht dëshiruar e kobnie të pagojë,
Meqë savanë lotit cigarja e shpirtit ku shkrova “të dua”,
Hi ngel sa herë e ligthëthij zjarrndezjes,
Të dua dhe kur çafçafësh shkreptimtarë përkëdhelës,
Retinqorruarazi ndjenjash mbështjell një tjetër,
Të dua dhe nëse bistakët flladkaltërt të vjeshtakeve buzë,
T’u rrënjëzokan në tjetër tokë pasioni,
Të dua dhe sikur argjendluspat e klithakënaqësirës,
I veshin halat tjetër notari thellësira ekstazire,
Të dua dhe aherë kur paragrafëve të besimit pa krijuar fe,
Në ungjillin e një tjetër Zoti po i lexon,
Të dua dhe pse me arin e stërkalirave të qeshmës,
Aromëzon brigjet një tjetër oqeanthi ndjenje,
Sidoqoftë gjerdanit irisxixëllor të ekuatorit tënd mirazhik,
Patkonjtë e perlave i trokthin përmes planetit tim,
Kur zemra do rritet dimensionesh të një molle,
Që s’e dije pse kurrë s’duhej kafshuar,
Përderisa sipas premtimtirës ende s’kish mbërrirë edenit,
E shenjta thikë t’a qëronte epshit pa konvertim,
Unë pra që sot thjesht kam dalë të adhuroj,
Si direku yt gjarpëron përmes blirësh,
Oh, unë pra që përgjëratën lutem të t’a bëj velë flladi,
Qoftë utopisë veç edhe në një atlas shqisanxjerrë vegimi,
Ku sizmografët jetës m’i parandjellin,
Një trëndafilishtë konseguencash duar tradhtire...


-13-

Nëpër elektrikun kabëll të vështrimit,
M’a tejshkon ekzistencës si një rrymë një milion kilovat,
Gati më ndizen pishtarnxjerrazi brumbujt e syve,
Nga energjia që: ku buron e shkarkon,
Mbase thjesht për të më feksuar kafke tunelet e nervave,
Prej nga më arratin rishmi perceptimi,
Apo me një lumë flakërenje të re huajtur prej terrnie,
Për të më vërshuar venazhdrejt e në plug zemre,
Krej më dhembon gjithë metafizika e trupit,
Nga ky përçim ngjethak thika tundonjmërie më fal dorezë,
Pyjet e ëndrrave që mbolla përmes kodrina natës,
Rrokulli ere m’i shkrumb puhizfluturim,
Zogjtë gjithfarësh të fjalëve që i vodha baule qiejsh,
E i mbolla plisa kafazit florinjëzuar të gojës,
Posaçërisht për të të bindur të jetonim tok brenda një reje,
Thellë erashkës së pendapërkëdhelave,
Që në pikëlima shiu lotërisht më shndërrohen,
Ritmuar ligsht nëpër luginën braktistare të heshtjes,
Fantazmat e poetëve ende pa lindur që do më ndihmonin,
Metamorfozash ty të të bëhesha altar,
Qark meje ringjallur kauzash të ç’virtytimit,
Një marsh funebër përtalljeje përjetësirash po luajnë,
Në nderim dordoleci grunajtrembur të trillit tim,
Teksa para më ecën thuajse si një ujëvarë perversitetesh,
Që ngjitet shkëmbenjve të kuriozitetit shterpanik,
Ndoshta të gjejë ku vallë ia mbolli dora e mrekullisë,
Aq premtoren farë të dritërimshpresës,
Ligsht lodhem ndër kronikanët e alpinistikës,
Hyun e mungesës pyes se kur do të kthehesh stacion yjve,
Risërishmi të m’a përmbytësh breganë,
Me dallgët gjelbërore të qeshjes-lugajat e trishtit,
Ku pas rosave të egra të pasionit gjahtarak,
Më lehin ende zagarët e kërkimit të ç’ka kam humbur,
Remat e barkave të ditëve kalbur i kam palcë lisa ideshë,
Dhe velat e erës të kafshuara nga hije korbash,
Madje çafkat e lindjes s’di si ngatërrojnë kah busulle,
Me pelikanë perëndimi e humbin yjve,
Përderisa t’i më tretesh mëndafsh horizontit të adhurisë,
Si një hënë e fikur orientimash retrospektive,
E prapë do më duhet nesërtire të ulem,
Stolbetonit ku cimën e qerpikut s’do të t’a lidh dot,
Sepse do më morrnicen keq gishtërinjtë nga lloha e pritjes,
Nga merimangat e emocioneve përçuar nënlëkurës,
I arsyes direk tehagut do më humbë ekuilibrin,
Prej fuqisë magnetike të irisëve të tu,
Sa herë me duar në bibël faji betohem se po më thëthijnë,
Në zulmin e protoneve të ekstazërimit naiv,
Aq herë më godasin mes ciklonesh të indiferentizmit,
Që na e rrënojnë krejt themele e oxhakë pasioni,
Qytetthin gjenezpërrallor të fantazisë,
Ku gamilet e territ polar i lenë vend deveve të diellnajës,
Ku kazma dhëmbthyer e klithzës sime,
Po mundohet t’i shkulë rrënjë kryqit të mallkimit,
Pse linda e pse psalltoj skllavisht përgjëruar,
Para shenjtit që s’ka si na do barabar as në gjyq premtimi,
Pse më duhet të gërmoj thelli mushkërive të verbisë,
Për të parë është vizatuar vertëtë a jo,
Ndonse panikem t’a shoh portretin tim çjerrator,
Mes retinës sate ku çudi-s’ka gjeth energjie...


-14-

Në kopështin e përmendoreve lavdpashlyera të gabimeve,
Katërpolesh e shtrirë krejt shpirtërima,
Veshur me verbërim’artët mantelë të pendimave,
Pushtuar i paskan në çdo gur qëllimi tempujt iluzorë,
Ku endem mijëra jetësh antologji vetmimit,
Për t’i gjetur një piedestalth bosh premtirës së fantazmës,
Ndonse qenka fort shpejt shpagive të më paradojnë,
Kangurët veteranë t’entuziamit ndjellprimitiv,
Në gjyqin e kurrshmangtë të mirësive,
Ku kurrë s’ua fala të drejtën panteonike të granitëzohen,
Me sqepet e rrufenjta t’i gdhendin pak e pak,
Shkabonjat pasion’egra të qiejkohës,
Por ja që dështim dëshpërenjës vazhdoj t’i kompozoj,
Rish-të njëqindenjëmbëdhjetën rapsodi gjelbërisë,
Për të krijuar ekuilibër ndërmjet veprimeve e mendimeve,
Mes gazmimesh që si s’i gëzova kurrë,
Gjithshkajës që ende deri në farë gjaku kobim e vuaj,
Duke psalltuar çdo çast dhiatën kujtimeardhme,
Fron hierarkisë së fisnikërizmit pa origjinë,
E si vallë besoja që nuk u ndryshkka i lumturimit drapër,
Ndër fushatat e korrjeshirjeve të zhgjakërenjave,
E si s’më bindi asnjë shenjt që bekoret ara t’ekstazës,
Krojet ia shterkan mitre dritëtirëfatit,
E si më ndihet misterbarabartë sot energjia,
Për të ndryshuar çdokahësisht botën me zellin e krijuesit,
Me ç’ka kam-kam qenë bariu suprem i pashqisërimit,
Mbytur në qumështin e blegërimave të mëshirës,
Me ç’ka kam-jam bariu kozmosik tash,
Veshur në lëkurë ujku që ngjeth vetbesimin,
Me ç’ka kam-do të jem bariu që s’do të mësojë kurrësirës,
Se ç’kullota po i humbet zebra e fjalës,
Nëpër fshehtaret harta t’universalizimit të intuitës,
Ku parajson nevojat demoni pagabor i arsyes,
Vërtet s’po më qashtret mjegullnaja e shndrirës së diellit,
Nga tërçka më ofron rrjeta e errëtirës,
I meritës jaguar dhe pse me shpejtësi vegimi,
Benzinë më pi krojesh palckallpta varresh pa tokë,
Ndaj mos i kurdisni protezat e dhëmbgajasjes po u them,
Pse mbetur kam shpëtimash-eskalibur,
Vringëllirë mes reve të pëllumbave bardhorë,
Hidhërimit-në dorën rrënjëprerë të rastësisë fjalzote,
Madje dhe në paqë të asnjë lufte s’kam ngadhnjyer trurit,
Me magjinë që ligmi më blaton virtyte,
Jo sepse mes arenash të skakierës së strategjive,
Flamujqiejta më mungojnë pozicionuar tej,
Qoftë edhe keq armiqtë që më nderin luftën e jo paqën,
Jo pse oborrit ilegal trashëgimnajës ende s’më ka lindur,
Shpiksi i mekanizmit perfekt të hiperbolizimit,
Jo sepse në akuariumin shterë të lotit,
Të klithave peshq s’duan të m’i ndërrojnë shije gjëmës,
Ja që ngaheri kam ditur saktësisht në ç’tonalitet lavdimi,
Himnin t’ia këndoj si fronit edhe altarëzimit,
Mjeran’ekstazori unë që rish ia përbuz,
Të çeliktat përkrenare turpit dhe helmetat panikut,
Respektit të heshtës përkundruall i shpalos besnikërimin,
Shënjimpakorigjueshëm destinim kam mbetur,
Për gozhdët posaçërisht farkëtuara për kryqtrarë,
Që populluar kanë krenarishëm edenin,
Ku po më duhet të bredhërij me zemrën e lotit krejt nudo,
Zotthat e dashurisë t’i bind se statuetat që zbresin,
Për të m’iu falur epshit-s’më përkasin,
Për aq përjetsi sa kurrë s’mund t’a quaj gabim,
Triumfiadën e një ndjenje astrologjisht ende të pa lindur...


-15-

Nëpër hipodrome ilegale kënaqësirash,
Kali i harbimit nuk do më gjejë kund pistë,
Krifa e turfullimës si një pemë rrënjmajazi shkulur,
Ndër re u pishtaron dëshpëruar rrugët engjëjve,
Kapaku i kalendarit të fitoreve shpreszhgënjim u dyllos,
Garimi do jetë ardhme veç konvencion,
Flamur ekstazpangjyrë që do të më rrëfejë yllgabor,
Pse dikur vërtet më kish kah e krah orientimi,
Drejt nënshtrimit pa kushte gjaku ndaj idesë pakorigjore,
Se ekzistoj vetëm pse duhet me qenë i pari,
Eh ç’cinizëm horizontesh flatrandrydhura kafke,
Tash që dhe i mësova të vizatojë shpirtit koordinata,
Arratimë genesh lig kuptova: të jetosh,
Do të thotë të ndodhesh jo veç si zogth kthetrash fantazie,
Atje ku je i bindur si terri mes rrjetë dritëtirës,
Se nuk ke qenë frymazi realitetit kurrë,
E kurrë s’do të ndodhesh kaltëruar ëndrramohimës,
E jeshë gjelbëran kurrë kurrasnjëhernajash kurrmbërritse,
Meqë kam monologuar kaq kohpafund,
Me dialektin parakrijues të vetë Shekspirit,
E si vallë veç një herë nuk përgjërova në falje ideshë,
Me të papërsëritën muzë të tij që më josh fajesh,
Ujin t’a quaja shkatërrim e ajrin-shpresë e tokën-çerdhëz,
Zjarrin-entuziazëm dhe qiellin-embrion,
Mos pse s’dita o hyj t’a shqipëroj gjuhën e dashurisë,
Po me flakpapërsërittën gjuhë të dashurisë,
Astronautshëm dënim ia humba yjet perceptimit,
Për të mbetur qëllimverbirë strategjisë miope finishizmit,
Ku më ndjellkan ç’konseguencash ole’të e kurorave,
Që ende kutërbokan aromë fatkalbëzimash,
Pse çdo ditë bekimit do lindë një ngadhnjës i ri,
Të shndërrohet mekanizëm vetbesimi,
Vdekazi për të merituar si çdo muze aureolat e blatimeve,
Që guxim paturpit rish do të të vjedhurijnë,
Meqë çisterna e verës thartuar të qiellit pa shenjtëri,
Duhet të ritmohet shi për të dehur gjithë qiellzat,
Apo portat e kërrusjes lypen tej hapur,
Që të çlirohet ndëshkimave perëndia e triumfive mohuar,
Por, sot gjendem fort nënshtrimlodhur,
Jo se s’kam numër amze kamzhikut të filozofisë,
Por pse heq dorë nga frerët harbuar të lirisë së pa liri,
Dhe këmbët i praps prej yzengjijve të erës,
Ç’delir qenka kllounisht të mos imitosh zellmrekullie më,
Vullnetet e uraganit që u përket veç shkatërritjerëve,
Në shtëpi të kthesh ku po të presin t’i shartosh,
E puthjes shegë dhe i përkëdhelës portokall,
Ku zambaku i një etjeje eh sa panginjse,
Çdo ëndrre prodhon fabrikagut diamatë vezullimrinj vese,
Për t’u ndjerë lavdbarabartë meritash,
Me një sulltan njëmijenjënetësh krejt ç’përrallëzuar,
Eh! kthej në pusin dhembator të kujtimave,
Kur luaja me një patkua përroi rënë trokrrufeve,
Kur sokëllija nëpër brirë jehonash deri shpella panikimit,
Mes pyllit që më thëthin e egërsisë së rritjes,
Pa m’ia treguar kurrë kroin bekor jetës,
Ku shtojzovallja i shuante qirinjtë tortës së epsheve,
Duke më pritur mijëra vjetësh të mbaroj arsyesh,
Udhkotësirën e garimit në mosqenien përkohtare të vlerës,
Ku fundi mallkoj pse këmborazi më harxhoi shenjtinë,
Për të gostirë djajtë ulogë të pendimit,
Që, qark përkushtimit tim shpëtim’mohuar,
Mprehin penisët e hakmarrjes trisht mosbindëse...


-16-

Shpesh përkundrejt erëra syve shkëmbehemi,
Si re me ngarkesa lumturisht kahnegative-e shi s’bie,
Ndër dherat e meditimit vlaga gënjen,
Kur thotë se s’ka nevojë për florinjtaret sekrecione tonat,
Sa bukur po ruhemi për të mos i përplasur as ëndrre,
Çisternat e ideve dehur me nitroglicerinë yjesh,
Ndër fate paralele drejtëzat e përkushtimit,
Çudi si s’na thirrkan tek e njëjta stuhi,
Ndoshta sepse për çdo mister magjizuar pa lejen e njeriut,
Pyesin këshillin e perëndive të arsyes perfekte,
Dhe askurrherë s’po guxojnë të lypin vendime qiejsh,
Nga endacakët e instiktit mëmëdhedashuror,
Me thesin e lirisë ngarkuar në shpinë,
Shpërndajnë nëpër botë reshjet premtore në formë lotësh,
Duke imituar barsjen e lumenjve-na bëjnë më bujarë,
E tuj gufmuar oqeanazi-ç’koordinatemi,
I dhembave margaritar sa ngjizur i universit,
Mbi dorën e një puthjeje çastpaduruar verbrari diellsohet,
Sapo tej ndërgjegjes largim hijet e pyllit të trishtisë,
Nga qepallat harruar pa hapur mirazhimash,
Çmendurakja magmë e gurrgjakut tash,
Shpërthyer prej zemrash që si s’besonim se na bindeshin,
Veç me ciklone dënesash ekstaze mund të fiket,
Për t’i falur shpresë ogur’re gjelbërisë,
Timpanët e ligjeve të frymëdhëniemarrjes së argjilit,
Zanafillazi të bien shurdhonjtare fest’rilindjes së zotave,
Meqë pas shtatë vdekmave tona adhuruar,
Vegimimi i epsheve kaq brutalisht do të kondensohet,
Ndër termometrat thyer të dyshimave,
Me shkop bambuje do i kapërcejmë zerot besimit,
Përmes hartave profetike të metereologëve të tjetër jete,
Do të trokthim si shkretëtira mes orgjirash,
Madje dhe parandjellat fallxhore të sizmografëve,
S’do na bindin kurrë pse mbetëm humnera impotence,
As para e as pas biblikët kozmologjistë,
As shtëpi asteroidësh s’do na i dhurojnë ndjenjave zbimur,
Sepse s’e dinim që jemi kaq dëshirimthjeshtë,
Si kashta e përqafimit mallin sakorrur,
Si mjegullnaja shtegblerore e sokëllimës së drerëve,
Kur sulen ulërenjash të gjahtarëve ndër kurthe ekstazash,
Si thëngjijtë që tatuazhin thellë lëkurës së klithave,
Hyun e moskokçarjes për pësimet e rebelimit,
Si dallga harenjmadhe e shampanjës,
Që i rreh shkrepat grishegër vaginës së etjes kruavirgjër,
Apo si dhe dëbora që ka mbuluar krejt,
Thesarin e një penisthi që pret lutjesh rikrishtërimin,
Falmë pse lig e kapërceva murin e blasfemizmit,
Për të qenë shpirtsyferinuar si dhe ti lirisë,
Dhe unë të fal pse i djeg ungjijtë apokrifë të flirtit pa zot,
Mbi altar zemre të jeshë rrahjesh unë,
Thëthimërisht t’a ndjej mungesën oj saharë,
Ashtu si dhe ti eskimezimin tim të humbur akullkafke,
E më qarken kaq tepër kojota frike me trajtat gaznimfura,
Vetrrethon aq shumë tigra strategjishë nevoje,
Sa pendim u lutemi satanisht shenjtve:
Mos na dashurohen kurrë retë e gjëmorit përkushtim...


-17-

Karvanet e gamileve udhnajhumbura të kënaqësisë,
Zezisht do na qarkin me re fluturzash habie,
Nëse gjunjur bindemi që ende shenjtët,
Të na shtegprijnë guximin përmes dunash të dëshpëresës,
Në kërkim të kushedi ç’oazi ngushëllonjnaiv besimi,
Që këndon zvarrim shkretëtirash ëndërrore,
Ndoshta shterë nga shpreszhgënjimtarë të tjerë,
Pa ia gjetur brigjet velës së pendesës,
Apo edhe pushtuar prej zotash të iluzioneve pararendëse,
Ende pa krijuar me thërrmijat e dritës që s’duhet parë,
Por ja që prej larg na mbërrijnë dikund,
Rryma lejlekësh penduar prej yjesira arratimës,
Aromë buke të sapovalë toke u vjen ndjenja,
Ndër frymëmarrjen e shqetësimit mallpritmash pa kohësi,
Sepse atdheu dhembvërtet i dashurisë është veç atje,
Ku percepsioni pa arsye di të jetojë më mirë,
Ku harta e flakëve të përqafimit idilik,
Nuk i vizaton dot kufij harbimit të konvencioneve,
Ku ndër tarracat e ujvarave të ekstazës bërë orizore hëne,
Një dorë misteri ka mbjellë tash agrume përkëdhelash,
Po, po-vetën thikat e gishtërinjve tanë,
Duhet t’i ç’veshin fatet e t’i bindin të striptizojnë,
Mbi platenë grishmënajplatintë të puthjes,
Ku po ritmon një muzikë harruar pa krijuar nga The Cure,
Ndoshta pse më mallkimfundi kemi arritur t’i ndajmë,
Zotat që na duan mëshirazi me ato që na qijnë,
Dhe po aq profetikazi të veçojmë syrit,
Njeriun që na shtatzan legalisht perëndeshën e mungesës,
Me fantazmën e atij që klandestinazi,
Riciklisht s’druan të na klonohet në celuloit trishti,
Pra kemi mbërritur epokën kur fekundërtazi,
Dishepujt e ideve të na e kuptojnë njeri’tjetrin me heshtje,
E jo për zotërimin e territoreve pa mineralet e gjakut,
Që i përkasin rish energjisë përgjunjse,
T’ia luftojnë krenimohimtazi veten çdo gjame,
Gjithsesi kurrë s’qenka pabesueshmërisht qeshjesh vonë,
T’ia vetshkulim dhëmbët uri’artëzuar,
Mosnënshtrimit rebelor të ligatisë së mirenjave,
E një këmbanë jehon’re të skalisin sa i qiellit shpirt,
Shkëndijrë krejt nga zogjthtë e paqës,
Vetëm për t’i kujtuar bariut të subkoshiencës së pa grigjë,
Që duhet të ketë kujdes nga blegëritë ç’ka dëshiron,
A alurenjat e lirive që s’të takojnë t’i kopjosh,
Ç’blatim guximpaprekshëm blasfemor,
Kur shpesh maratona e një nate mushkërisë së një femre,
Mbaron lodhjeçngushëlluarazi në mëngjes,
Por i AIDS’it pishtar shembullazi i kall ngjethërimën,
Gazoilit të universit kurthgjithë jetës,
Dhe dueti sopranor me një mashkull pa hierarki,
Në skenën e ekstazës pandalë tenoron bukur nëntë muaj,
Por sharrat elektrike të birit ankestar,
Pse s’je prindi i përzgjedhur mes djajve të lumtimit,
Stërnipin do të t’a dënojë shpatazi t’i premtojë,
Pinjollthëve të lotit të vet që po i sërfojnë në ndërgjegje,
Të mos përgozhden kryqzimash të indiferencës,
Ku princërojnë perënditë e shpresimit si unë dhe ti,
Si qiriri kobit-kushtimflijazi iris’irisit,
Si luanesha nënshtrimit e si ortekëzimi-faljes pakohsisht,
Ligzotërohemi deri ndër zenitet e mendimit,
Kur nuk qashtrojmë dot kush jam unë e cila je ti,
Duke ngujuar zemra’zemrës bindem që jo-kurrsesi jo,
Mos ia them kujt atë që thelli mendoj,
Ndoshta pse uji i fjalës më ka fort emergjentshëm nevojë,
Për gojën etur falenderimit të shijes që më fshihke,
Kur gjarpëradat adhurojmë karshi prushsyve,
Si flatërzohen pusirash të ekstazëtirës,
Ani pse të shkretëtirës hyj na udhfrymëzojnë dhe gabuari,
Për t’i mbërrirë padytësim anijen xhungëlperceptimit...


-18-

Gurët shpejt do arratijnë nga ku i mbajnë ngujuar,
E do bujtin në murin e paracaktuar veç për ta,
Ndoshta mund të bëhen rojë tej’jetazi,
Ndër kullat e kështjellës ku ende princëron zana e muzave,
Apo dhe të recitojnë bregut të një lumi,
Sonete për gjinjtë sa shpagëzuar të virgjërive,
Ndonëse tash dënuar qenkan kazma analfabetizmit,
Papirusë epitafësh të deshifrojnë nëpër krahërorë trishti,
Por barometri i fatit po ndjell stuhi kahpanjohura,
Që do i ridisiplinojnë orbitë realitetit,
Kështu pra shpejt do na mbërrijë e Noes barkë,
Profetikeve aforizma emigruar në padijenitë e shpëtimit,
Mjafton bëji një autostop të thjeshtë,
E do gjej guxim të jem timonieri që do të të shpjerë,
Në qiejt e nëntë të premtesës pasapokaliptike,
Ndër manuarë iluzionesh ende ç’konkretizuar fantazirash,
Do i zgjedhësh arkitekturë dëshirenjës,
Kur të rikthehesh në republikën e ndjenjharmonisë,
Rend rish vendosur prej hyut të përsosmërisë,
Përzgjedhërisht heshturazi të dishë ku të vendosësh iris,
Konvencionesh në atlasin e filozofisë,
Kapakun pritmëflorinjtë të sarkofagut të stoicizmit,
Zemrës t’ia heqësh e t’a bëshë shkabonjë drojën,
Deri dje pranguar nga badiguardët e injorancës shndritore,
Që, ndërrojnë Zot-jo kohë e ritrebelim,
Në fletët ungjillzvjerdhëlluara të dhembsotmes pra,
Ku liria mbetet ende kometë e burgosur në ide,
Pari gabimisht kaluar në rrethonjën e moralmoçalishtes,
Populluar lig veç prej krokodilësh fe’papenduar,
Sa për të pirë një gllënkë hënë vegimnaje në mbytje,
Si një krua ku gurgullojnë sirenat e paqës,
Por ja-t’a rizgjon perandoria e prehjes,
Tigreshën e ndërgjegjes skllavtare të besprerjes klasike,
Sa herë rend për t’u bërë pjesë e lavdit,
Të një tempulli yjëzuar për nder luftëtarësh terrtire,
Zhgjëndrrazi e si përfundon rrënjë e një varri,
Emërvethajnur nga satanarët e turpit pasarelur idhujisht,
Sidoqoftë po në stacionin e durimit do kalojë,
Odiseu që po kthehet gjurmë homeriadash premtimi,
Ndër trojet e penelopëzimit të shpirtit,
E karvan kaltërimit hapgrishpadytë do të të passë hijesh,
Meqë çdo hienë dashurimi ja që edhe vdiska,
Kur kut’hartëzuar shpërfaqet horizontesh të ardhmës,
Një qytet pa ngjizur që pret kombëzim,
Nga dy gene me dymijë kokë e katërmijë këmbë pasigurie,
Që shpikin gjeometrinë sa e sa progresioniste,
Dy milion shtëpi për dymiliardë ushta,
Që do t’u duhesh për të mbështetur shpine flamurin,
Sepse ç’arsyefundmi t’armikut mamuthë janë miq të mirë,
Kur janë formëzuar qark krijimit lumturak,
Gjersa nuk gjejnë dot ujë shterpirës së origjinës,
E do t’u duhet t’ua grabisin vërshenjave gjakërimën,
Kështu do më nevojitet një poemë e re,
Ku do mund të bëhesh varg i gdhendur në palcë legjende,
Përderisa mbetet krenimbarabartë me kalanë,
Ku e shkuara do t’ia rithyej parzmoret shpat’ardhës,
Që shpejt qëllimpatjetërzuari më bindi,
Pse ti duhet të bëhesh i pragut gur-vdekjes sime rilindëse...


-19-

Mos m’u fshih shpellë mërisë nëse fshikullima e adhurisë,
Nga të mijtë sy prej thellë qielli buruar,
Me një dëborë enigmatike ndjesipurpurt të praronka,
Ani kur askush s’e sheh si të rubinëzohet qerpikut,
Nëpër rrugë dëgjoj si heshturaz gazshurdhon,
I pranverës himn me ritmin e trishtit të sytheve pa flakur,
Teksa si hija palmën të ndjek kohësh,
Ndërsa kulpërohesh në përqafimin e muzgut,
Ndoshta tash e di që shtegtimit pas s’të ndahet,
Një barkë që e lotshkrumb flladi i vetmimit të mallit,
Elikat e hidhurisë që të trazojnë fjetarin liqen të lumtirës,
Kullë vetullash të hedhin stërkala argjendyjesh,
Eh sa shpesh kundërmon kobshkrumb,
Ngastrima ku tok duhet të mbillnim gëmusha fjalësh,
Por kurrnjë rrëfenjëz s’po pipëtinka gjelbëri,
Brazdave ku fatit ka mbaruar së foluri farëza e mendimit,
Madje as rrëmbyeras me gjuhën e të mbrëmshmit shi,
Si nuk t’u gjunja këmbë pasthirrme: të dua!
Si as me dialektin e emocionit të tash,
S’të ndez dot asnjë flutur metafore kaçurrelave,
Ku harlisazi kuajt e gishtërinjve të një përkëdhelpanjohuri,
Po më trokthijnë sa sfidueshëm luadhe irisit,
Ndërsa përrenjëzat e kënaqësisë i zjarrmërojnë krejt,
Nga lulëkuqe puthjesh vesëdritëzuara,
Xhelozisht e mbyll erashkën e spektrit të agimit,
E terrtira më vërshon zemrës dallgë më të larta se vdekja,
Një grilë idepadepërtueshme ligatore,
Vrig më ndan me këshillin e hyjnive të arsyes,
Perfektja simetri e perceptimit deri më sot përçmuar,
M’a degradon shpagesën deri në ç’ekuilibër t’ekzistencës,
Sa nuk po di ç’armë besimit t’i zgjedh,
Idesë për mos me qenë mes meje e dashurisë,
Asnjë piramidë ku të më fshihet faraonimi i vuajtjes,
Psherëtimat shndërrohen në barut gulçofshëror,
Ngërçet në predha e mllefet në topa e mallkimet në tanke,
Por s’qëlloj derisa brenda murepaqës së armikut tim,
Jeton pushtetlotit virgjërisht edhe ëndërrza ime,
E kushedi mund dhe të arratiset ndonjëherë,
Nga kub i atij kaltërimi pa dritare lirie,
Pra tepërt thjesht kam për detyrë veç t’i mësoj përmasash,
Ç’janë flatrat e vjedhurisë prej robinjëzimit,
Meqë ende si s’e di zoçka që duhet vetëtirazi të rritet,
E të vetpagëzohet me emrin shqiponjë,
Në kreshtë supi të më ulet me këmbkat e diellit,
Sa herë t’ia thërras zemrën në ishujt e fshehtë të nevojës,
Të m’ia tjetërsojë ngjyrat trëndafilave thuajse tharë,
Kopshtijesh cakpafund të dëshpëresës,
Me meritat e stinës që mbrujt në sqep pasioni,
Nën pulovrin zellrubintar të një ledhatime skllavërim’re,
Teksa pikëlluari as kapronjtë e vështrimit,
Nuk po i vallëzojnë dot rreth erë blirit,
Pse pendimkthyerit djaj t’indiferencës e ruajnë,
Çudi si i falin paqë kauzës së shpirtit që s’më përket,
Qullur mes diamantmërmëritësit monolog të breshërlotit,
Që s’di kur ka nisur magmëzimit t’akullzohet,
Përgjëruari i lutem zotëtuesit të mungores dhembni,
Duaje pra energjilumturi-edhe për mua...


-20-

Perëndia ja që u ligkujtuaka pse u vetshfaq gënjeshtrazi,
Kur beft iu iluzionove dashurishpërfillse kundruall,
Por kurrë kënga e kroit të së vërtetës,
S’do të gurrkalërojë deri liqenj syshë të tu,
Brigjesh shkrepazhegur të qerpikëve shilarues,
Pikëllueshëm shoh si me hije stinësh kurrnjohura luajnë,
Patat naive të trishtive që herë dritten si entuziami,
E herë muzgërijnë kahtej si pashpresa,
Kur kalorësit e ëndrrave furisht u zjarren pranë,
Duke iu stërkalur shkëndija fatesh ndaluar,
E si zogj emërpagjetur humbin në mauzoletë e qiejtirave,
Panteonësh krenimpadukshëm të lavdpambërritësve,
Ç’ngërç më kaplonka për aureolën e lumturimit,
Si i falet pa meritë një uzurpuesi rastësor,
Eh, ende pa pagëzuar të paska mbetur,
Si një shenjt që s’e gjen kundi bujaren shtëpi të krijuesit,
Pra kaltërsia e shpirtit t’a ka kaltëruar ç’kaltëruari,
Në çdo dallgë robinjëzimi thellin e koshiencës,
Pse ti s’më përket për aq e kaq shekuj,
Sado këmbëngulazi të pjergullohesh për t’u bërë rish vesë,
Për kauzën e mbërritjes majhimalajash ekstaze,
Të një alpinisti që s’di të të vlerë shije,
Pa kushte të dëshiron veç sa t’i ngjizojë gjizën ideve,
Jo për të strategjizuar vetmimës qëllimet e ngadhnjtarisë,
Gabimzhbërëse je litari që shthur’utopisht e ndihmon,
T’u ngjitet tundive pa sens të yjëzimit,
Për aq kohë sa s’do të të bind këmbfundmi lutjes,
Si flaka që e pjek e si skllavi që e adhuron,
Krejt flirtnatyrshëm të uroj pendim një agu pa re hienash,
Të bëhesh orteku i passjes në arenë realiteti,
Ku unë pres të të dua si argjilin që bëhet shtatore,
Si uji që e kthen stuhibrenga vlagtisë,
Në formë shiu bletësh të m’a qarkosh blirthin e mendimit,
Se yti lot m’i shpik ylberëzima zemrës,
Tash që pasionit u shpërvodh prej qelash të errësirës,
Ku ndrynte pa të të qashtruar shtjellvegimit,
U krye mrekullia ringjalluese e kurrndodhur pra,
Meqë profetisht s’i besoj ende gozhdëve shpirtkryqëzore,
Dëshirplotazi m’u shpaloska spektrimi i miklimave,
Krahfort er’mbështjellë me të diellit përqafim,
Magjisht ashtu si edeniani kundërmim,
Gjemb e syth ndjell trëndafilit sa shpatarë ç’mëkatenjash,
E jo-asnjërast ngjyra për aq pavdekësi,
Sa çdo mantel morali mbetet pjellë e bardhërizmit,
Prej ku guxojnë të embrionohen mitër bekimit,
Si zi’tingujt këmbanorë ashtu edhe lulkuqet e gazmendit,
Mbase apokalipstika ka paracaktuar,
Fate ardhmës t’i ngjizim një gen himn’ri fisnikërimit,
Jo verbguxim për t’a rindarë premtirën dhiatare,
Sipas përkatësisë së ç’evolucionit zhdrejtor,
Por për t’i engjëllizuar domosdoshmërie çdo plisi parajse,
Trashëgimtarët tanë me gjak magmuar,
Ndaj cakfund pres të më duash si flamuri kështjellën,
Si dora që e lart e si furtuna që i jep horizont,
Arkeologjikisht pa më zhvarrosur shkrimesh shenjtrreme,
Nga art’galeritë ilegale labirinthesh të habisë,
Firmuar fallco prej të vetzotturit burrë,
Që t’a uzurponka jard më jard perandorinë e lëkurës,
A nuk po kqyr konit magjepsës që je krejt e lënë pas dore,
Si arë që vdekur i ka uri shekujsh plugtari,
Dhe në mos lejomë të betohem të t’a vras perëndinë,
Që na i pohon ferrëzim hyjve detyrues,
Që na i mohon parajsim djajve të përzgjedhmës...


-21-

Hap’pari spektri ia lartngjit shkallët egoizmit,
Prej zezëtirës thëthirëse të mosqenies,
Drejt të bardhës së drittë shumfishazi duke imituar,
Verbitë e stërrgjysh diellit sa herë tajfunon gjuhshkulazi,
Brenda këmbanës jehonkalbëzuar të kujtesës,
Kjo pse evolucionarisht është ende herët të shpiken,
Ngjyrenjat e manipulimit të emocionit,
Në të gjelbrën ç’ekuilibërtare apo të kuqen e perceptimit,
S’ka si guxon të veprojë i daltonizmit acid,
Madje të kaltrën e meditimit a të verdhën pendestare,
Ngjizur nuk i paska ende i nevojës hy,
Tash kauzdënimit ofsejti ritëmklasik i realitetit,
Na e klonon fatin pagabueshëm profecisë veç bardh’ e zi,
Çdokush që ia lexon traktet ilegalisht makthërimit,
Testamenton në vetvete kurrë tjetërsueshëm,
Ndëshkimthjeshtën idiomë surrealizmi:
Lindim t’i këndojmë gjithçkaje që premtenjës nuk e kemi,
Pra u lypka të emigrojmë në universin e mungesave,
Pas naives cilësi të skllavizmit lavdur nga hijet,
E pas njëqind riciklime shekujbrezash,
Turpit t’a rifitojmë të drejtën e ideqiellzimit,
Që sot na e kanë grabitur me leje prej të ëndrrës panteon,
Apo na e kanë uzurpuar idhujt e injorancës,
Pse kasketa e mentaliteteve qarkërore,
Eshtë fortifikatë burgonjash pa tradhtira arratisme,
Por furrnaltë kafke trurit nuk u ka palcur perëndi,
Të na e ngujojë në qelat e nënshtrimit barometrin e lirisë,
Veç bulkthë e gjinkalla në të dashurisë pyll,
Mund të na i bindin gjoks blertërimit,
A të bilbilemi kafazësh hekurashë zemra njeri’tjetrit,
Ndoshta dhe të jem përqafimi mallthellë i tokës,
Nëse ti bëhesh hongazmendit ujëvarë dëshirash pa mbërri,
Apo ti do të jeshë ballonë tejatlantike,
Nëse mua do më duhet të bëhem erëzim busullhumbur,
Veç kështu do t’ia rivendosim rendin analfabetik,
Elektroneve që do na e përbëjnë ylberëzimin,
Meqë mentalitetesh retinat ende s’na e dallojnë qashtrur,
Se ç’farë është krenarimit e shëmtuar,
Përderisa formëzimit alienor të idilit të së bukurës,
S’ia kemi gjetur pasqyrën ku të vetpagëzohet,
Po me të njëjtin ardhor emër që profeti i kish paracaktuar,
Para se të shpikte penela shpage zjarri,
Bile para se të mbruhej brumi që do ndante kurvëria,
Për zotthat mashtronjëse të fron kryqëzimit,
Bile dhe para se xhelozia të shkrettonte çdo guri Troja’t,
Për hir të një perëndeshe ligsajuar prej baltës,
Bile shumë më pari se Homerët të mbrunin me virtyte,
Odisetë dhe akilët hakmarrash harruar,
Që gjthsesi qirishpirtin e ruanin virgjëripafikur mill irisit,
E sapo pela e dinakërisë ngadhenjëse,
Të shkelte mbi pluhur gjaku drejtësie-të shigjetonin,
Shenjim prej hapjes së plotë harkut të ngjyrave,
Genëzuar rastësive pa kompromis ndër fajet e djenesërme,
Pagabueshëm shënjestra të qenka vetkafshuar,
Për çdo idhull ekstaz’zbuar përkushtimi,
Ku korifenjtë e pasionit ende djersijnë kromozonesh,
Të na dhurojnë pamje biblike evë’adamisht sodomiadave,
Shtrirë nga thonjtë deri ndër flokë të lirive tona,
Robinjëzuar zell’artazi mirazhmohimit...


-22-

Ndër katakombet e bibliotekës djegur të së shkuarës,
S’ka pse më duhet shpagazi të gjurmoj,
Të dërguarin e përzgjedhjes së përgënjeshtërt,
Që na shkroi shenjtazi e fshehtazi të blasfemizmit ungjill,
Kalendrat e së djeshmes më duhen sot,
Aq sa për t’u pagëzuar rrënjë lartnive të së nesërmes,
Për arkitekturën e qiejve që do të na blatojë fati,
Pa më duhet t’i shpik penë guximnënshtrimit,
Për të sanskrishtuar mbase papirusëve të shpirtthit tënd,
Premtonjën e pa transrkipt të nevojës,
Eshtrat e harrimnive lypet të na shërbejnë besnikazi,
Veç për vizore hartave të përjetësizmit,
Ku lindjepaduruari ëndërrirat po rradhijmë,
Për të paraduar sheshit të kuq të lavdimit amerikanizuar,
Milingonat e ideve e transoqeanikët e qëllimeve,
Bile krematoriumet e besimit dhe kudhrat e panikut,
Përderisa të gjitha stuhirat e bekimit,
Do t’i kalojnë ujërat në digat e mohimit të konseguencave,
Ndër shkretëtirat e hirit florinjtar të shpirtrave tanë,
Do na velëtijë e shpreparajsimit yllësi,
Sepse tash a s’po jetojmë si krejt galaktika,
Në të varfërizmit kthetra që zemrat pushtuar ka,
Meqë si gjithë fatpasurit të zbuar papendim klikvetvetes,
Tej mureve të dëshpërenjës së kamjes kuptim’pa,
Nevoja ç’imagjinare kemi të ndjehemi si shkëmbenjtë,
Me mitra shenjtimi kurrçhimenizuara,
Një energji udhgjatë përgjërim të na mbërrijë,
Për të na i tjetërsuar në të betueshme fe’të e zotave pa zot,
Pra rish sakrifikimit edhe një herë duhet t’a vuajmë,
Mallkimin subliminal të satanejve kobmospatjes,
Zvarrimit deri ndër fluturima alurenje,
Gjarpërpëllumbazi t’a riciklim borgjezizmin,
Por si çdo skllav që tigërsohet nga liria e fituar pa dhunë,
Nostalgjive mos harrojmë ç’kemi qenë,
Edhe pse apokalipsi do na ndodhë qindra herë,
Në perandorinë e egoizmit papërsëritshëm pervers,
Për të na bindur biokimikisht që po kjo pemëz evolucioni,
Nis shendverbore nga i mëshirës syth,
Kjo vetëm pse tash lypet t’i shndërrohemi në perëndi,
Gabimeve fatalitare të faljeve karshi njeri’tjetrit,
E jo si absolutitetit t’i fshihemi orgazmasi,
Si minaretë përvjedhë ndër greminosje hyjnive të trishtit,
Nëse idhulli imponim’adhuror i kuptimnive,
Të ndihmon t’i mirshqipërosh idiomat realitetit,
Sot si një shtegtar ndër akullnaja zjarresh pambjellë,
S’të vuaj ligmungesën e frymëdhënies,
Por thjesht mospasjen rreth këshillit të urtësive pa falur,
Të zotave të paqes luftnxitse me hijevetveten,
Për gjithë përmendoret e pse’ve të absurdmosqenies,
Pa bronzim arsyeje e pa ar justifikimi,
E kjo përderisa ende më duhet të gdhend shpirt kometash,
Se të dua terrdëshirazi e pa kushte nihilizmi,
Ndaj panikem të të shoh drejt e në humnerë syri,
Kur orbitat na përballen si shpata të sa tehfarkuara,
Ku njeri shkrepëtin e tjetri shkëndijon,
Ku ti vetëtimesh sa herë më duhet të rrufenjem altar lotit,
E kjo edhe pse ndër të harrimave ardhmëri,
Edhe nëse dhera nesh s’mbjell dashuri e vërteta...

[Fiori]

Pas pak ditesh, do te dale ne qarkullim per lexuesin shqiptar,
libri i fundit i autorit
Net ISVEIZI,
“VERTEBERTHYERAT SONETE”.

Per te shijuar gjithshka ndryshe,
per t’iu lene te lire per te gjykuar pafillimin e pambarimin e kaq muzave,
nga nje cikel prej 123 pjesesh qe permban ky liber me 5500 vargje,
po ju radhisim trembedhjete syresh.



Net ISVEIZI

“VERTEBERTHYERAT SONETE”


- PROLOG -

Tash-mësuar si ndahet e gjelbra nga e kaltra në gjakun e hakmarrive
e si t’i shquajmë vagneriadash ngjyrat e të padukshmes
e të shenjtisë shije si zbohen orgji vdekanësh saqelizuar,
Kamikazisht i përvetësuam dhe misterin shndërrimit të dhéut në para
por jo aq denjësisht sa lotit t’i japim atributet e ujpaqërimit
e as eterin t’ia kthejmë mishëruar ankimamshimës,
Modestisht ndër kokalla apostulatesh skalisim armë si lashtësisht
në mbrojtje të paudhësirës qoftlargëse që fatet na kahka
drejt mokrë lavdimit ku ingranazhet e harresës na miellzojnë,
O për t’i gatuar byrekë hyjve që s’na rrëfekan ç’ekzistencë
o për t’u mpiksur vetëtimat genit të ngadhnjardhërive pa të shkuar
o për të neutralizuar çmendurinat e urisë së realiteteve,

Trinisht zhgënjimzave pa i mohuar asnjë hije qiellore fjalës
e as epje zemrave modifikuar eksperimentesh prej vetmohimi
e as akreporet tehe shpatave triumfale kryq mbi sahat gjëme,
Nga bodrumet e çdo dite vizualisht po i zhvarrojmë nostalgjirat
për t’i falur territ sigurinë e virgjërisë pa limitim dritësie
madje dhe kur skadon afati i përdorimit të viagritetit rutinal,
I gjenive atëzim s’na i lyp domosdoshmëri mitërzimit epokal të palcës
sepse as relativiteti i rilindjes s’ka mëmësi pa krena flijie
në do duam që në edenet e idhujirave të jemi katedrale,
Qentë e pasioneve tok do na lehin në zellnjëjtat tonalitete
pavarësisht rracës së buçes së adhurimit apo vegjetarizmit kristian
të kohës luanëzore deri në kopilëzima kobtrashëgonjash,

Shteg’gabuar mbërrijmë po në polin e poshtëm të sferës së pushtetit
blatuar si parahistorikisht skllevërve që s’meritkan t’a përligjin
në të kauzave modernitet ku vertebrohen ulërimat,
Kosat e sensibilizimeve s’na lenë të ngrihemi në këmbë si malet
e as t’ëndërrive foshnja që entuziazmohen prej himne milingonash
e as monumentet e pleqve shpërdoruar riheroimit,
Kur të epërmit pol energjia s’duhet t’i mbrojë petksaj skeptrimrrezuar
të frymargjilasve zezëri që s’dijnë t’a ç’alibijnë devotshmërinë
e as lehonirat që s’farkojnë gjunjë kuajsh prijsërimi,

Pse dhe engjëjve ua dyshojmë busullën e shërbesës ndaj mbikrijestarit
fortllastuar ndjerë privilegjantë në të apokalipsive matematikë
rima falenderie i thurim e vela faljesh bindpanikut,
Ja që përbuzisht s’na i virtyt fara mbjellmendjet e dhembtjerëve
pa gëzuar as të drejta t’i privojmë nga kënaqësitë autokrematorëse
dhe pse na i shtytkan varkatymrat mbytthellirisësh,
Përmbajtja mbrun thelb e jo forma tuj bukurshkruar ç’ka u rispermua
e jo filozofimi t’ia latojë hirazi të kurrthyesuarat ogurësi
jetpërbashkëtit emërues të psikofuqisë inspirim heshtjes...



- 117 -

Gjithskajeve rrezeperimetrim vigjëlencës ku baraspresim tre kryqe
konfiguruar prej tri drejtëzash ku sfera e qendërzimit material ne qenkemi
strukturohet atomi perfekt në universin e konsolidimit të familjes,
Fshehtësia e ruajtjes së forcave gravitacionale në qenien mosqenëse
perpendikular me rrasat e autoktonisë sa na zbriti edhe na ngre gjyshërimit
në të njëjtën masë si na ngul e shngul prej vaginës së krenarimës,
Pazbatimit kurrë harruar asnjë nen kanunie detyrave të trashëgimisë
pse amaneteve u koleksionojmë pikmentet e aromdjersës së çdo farmjellësi
por dhe hartat gjenetike ekspozuar sybindjeve për të na dashuruar,
Gjaku troket ndër dritare qiejsh që lypa t’i yjëzojë të territ mistere
gazmirash virgjërante gati për t’a bigbenguar shtatzanuarën ëndërrirë
në trurin e shpresës bekore ku dhe vetë krijuesi pranonka t’a imitojmë,

Në natyrën mëshirore të ridimensionim pushtetit që na dhuroi mbi habirat
ndaj dekompozimit të lavdirave dhe ringjizërimit të turpërimit
meqë në emër të virtytit sa shpesh vuajtja na shpalli prijës të armiqve,
Përjashtues tentimi i këshillimit që mirësia duhet të jetonka sa do ligania
edhe pse ndër bursat e mbrojtjes armët blihen më shtrenjtë se ngushëllimi
po nga trafikantët që me moralin striptizin yshtrejat luftëra,
Në të panjohura kala fatesh të shpallin të vetmin zot flamurëzimi qëndresimin
mitërpaprekshme t’i ruajë si qilarët e verës ku farkohen shpatat
dhe të varreve mangall ku sa e ndezi pishtarin amshimsangjizuri ag,
Ritualisht ndër stacionet e ndaljes që ngadhnjimi kërkon t’i ngrejmë riaftësimit
erën t’a pastrojmë prej kërmthirrësve që në kore po i yshtkan sorrat
krejt si filtrojmë pyllin e frymës nga të xhindëve temjanira,

Paqe do të na gjenin vetëm tej dyerve të ferrit jetët që si nuk vdiskan për jetët
meqë burrat që rilindkan në të tjerë burra janë hakmarri flijimi
ashtu si gratë që pagëzojnë gra vetdeklamohen motra shenjtorësh,
A s’më besoni tash që kemi kaq tepër punë kurrkryer shërbesimave
në provë t’ia vemë çelikun devotshmëror çdo kati parafytyrimi të premtisë
pse shpejt i mbërrijnë kuajt e s’kemi kohë as për t’a lamtumiruar,
Ndaj artizanatshëm po ngutemi t’i formëzojmë katedralitë e karaktereve
nëse ndonjëherë do duhet të na rivegimojnë altarëzim kujtesës
apelit mos gjejnë reciprokciteteve të na harrojnë si prindërit as tanët bij,

Megallomanor quamëni nëse predikoj për autostradat gjenealogjike
por ja që treni shpagor na e bëri udhrrëfimin fort më komod shina dritësirës
kur vërshimi i adrenalisës së përbashkët krojon nga e njëjta zemër,
Jo për t’i skalirë vargje autokrishtërimave pasi po ashtu të jenë peng
katastrofisht tuj i mohuar mallin dishepujve që përbuzkan njeri’tjetrin
gjëmisht blasfemirash druar kuqvizim ndjenjës hiperbole të hipokritëve,
Mes të rrëzuarve dhe supeve ende në vezore kur u lypka të ndryshojmë botën
e meqë fugë utopizmit gjendemi mes lojëra ideve stërmadhore
dhembës të nisim nga m’e vogla gjë: t’ia florinjim bërthamën fisit...



- 106 -

Duke mos u kurrpajtuar me panjohurirat e fateve trillpërbashkëta
premtori ekuacion na ka veç një shifrim dymetërsh
dhéruar vlagim kakofoni shurdhërimit,
Ardhur nga kahndryshme udhësi logaritmira përvojash individuale
tejshkimit përgënjeshtrojmë urat e aforizmave
hapgabimta përcjellë unizimit përfundonjtar,
Asnjë epike s’i qenkemi denjoze pasqyra shpirt’shpirtit
ndonëse po në të lashtët kanale na rrjedh argjendi i gjakut
rikthyer guxim nga na ç’feks kauzeshtërzimi,
Pse as i diellit mangall tash nuk na i ngroh barabar spermatozoidët
dhe as vezoret e lotëve s’u piqkan njëstartisht
e as e shenjta frymë s’na ngjiz një kujdesimi,

Kjo ndodhtë rastësisht dominim urrejtësira mrekullisë
kur të pajtohemi me të qenit çelikisht hallkësi përkohëtare
në zinxhirin e relativitetit prerë të dritësimit,
Cinisht thënë më thjeshti në të civilizimit historiografi
kur mos të na kenë nevojë për melhemërat e jashtëqitjeve
akumulatorët e energjitizimit së politizimave,
Kur mos gëlojmë as ndër inventaret e recetave djalli e mori
e kur mos pijmë më shurupe të moxartëzuara
e kur mos vet’trafikohemi ogurit skalitmermerisht,
Besoj se ua zhvidhosa makinën imagjinare të kuptimit
meqë po keni mirnisur i përçmoni të marangozive kategori
pse kot së gjalli s’na gjatësonkan portofolesh,

Reaksioni i kundërshtisë do ndjellonte rebelore efekte
ku në shishet e fyerjes vera do na piqet dehjekeqare
për të na i thyer qelqet e syve kur s’do i kemi më,
Kur nuk do jemi as karpentierë majskelave të mbërriengjëjve
e as ngjyrues të mëndafshit të puhipurpurit ag
e as alkimistë që nga jehonat zhvarrin këmbanaret,
Ama si ende dëgjojmë zërat vdekanorë ngashënjimlotazi adhuruar
falmirash t’a lemë pas flurudhën e një malli ndjell’ri
për t’i shenjëzuar virgjërimën moralit,

Në veshët e gjetheve do i brumbullzojmë vargjet për rrënjët
e në t’ujkonjive veshë do i kecërojmë përrallat
e prehjet do i pëllumbëzojmë në të kryqeve veshë,
Përderisa dhe fortesim shqisave ndjejmë pranitë e profetëve
në frekuenca që flitet se nuk funksionojnë më
edhe pse gjoksesh na i ngulkan hamësat kompaste,
Për të na i ridimensionuar sferëzim mikrouniversit pra
pse shpejt do të shërbejmë në galaktikat e rrasa nostalgjisë
si gjyshërit tanë orientima tonit stërrgjyshim...



- 95 -

I shpirtit uragan m’iu ç’ngujua krahërorit shpërthyeshëm
prej kratershpellëzës nostalgjike të asketizimit
ku prej lashtire i rimonte vetes brengore ballada,
E ende krenonin mbetur sa pak përvjetorë ëndërrishë
ekspozuar mauzoleve që m’i shembte nën kube korbash
guximtari antropolog i vullnetit të rikrijesës,
Ndoshta shtegkundrazi me kurrpranimin e profecizmit
filluar kisha të besoj se s’do më lindte gjene e fatit amë
dhéut ku çudi si s’e kam mbaruar dënimin,
A brigjesh ekzotike trishtdëshirash s’do i ngjethëroja më
me akullnajoren velëzimë agadhuronjëse frymë flirti
palmat yjëzuar ndjellonja misteresh pusiepshore,

Ndër aq batica shekujsh mbi stërlinën paqmëartë të hënës
me mua vallzuan si leopardi me drenushat një virgjërie
në pelikula filmash me kartona imoralë,
Por ja që në fletore harabelash hutimtaret flatra të horizonteve
nuk m’ia patën braktisur timonpuhisë magjinë
endur irisë busullash larg kurthe marinarësh,
Sfurqet përdëllestare të klithave u ç’ndryshkën dremie
mullarit djegonjnatëzor për t’ia hedhë sa më majazi
të zemrës verbvështrima trajtë faresh mbyttare,
Barishtet haluçinantive thaj për t’i shitur si çajra pikëllimi
pse lubrifikimi i veshkave të ideve transplatore
s’funksionon biokimizmit të organizmit absurd,

Me dyzina po i paketoj importueshëm medicinalët e këshillave
për të garantuar jetë më dinjitoze se të hijeve
e i ripostoj burimeve nga u kontrabanduan,
Gjithë dallgët e savanave ku më fshiheshin gji heshtjes
mijërat gjarpëreshëza binjakëzore të ndjenjës eviste
sot frikuara dyndur flak’kaltrazi brigje krahërorit,
Kështu boll ekstazasi helmuar prej tundim lumturimit
po në gjurmët e rrufeve të vjetra vendosa t’ia ve piketat
thirrmërejave pasione mbërrirë nga errania,

Në krejt përmasat e energjisë argjendshkrumbonjura kafke
tash që qorrëroj në re dyshimash engjëjt e fatit
mes një gjelbërie rishmë himenike shpirt e mish,
Pa nguruar të shtroj gostira me të përbrendshme filozofësh
kur mungeskohës si dje edhe nesër më bindin pendimit
për të interesave paqenësi përjetëzore,
Ku trakon orbitëndrrash i mpreh alienoren penë vetëtimës
universalit kaos të shkruaj emrin e një dashurie të madhe
për përkushtimin eh sa fort milingonjtar...



- 84 -

Gjarpërnjar shpëtesës sapo ia tejzhbira shpirtin një tuneli
ende pa u kapilaruar prej thelli zemrës së malit të dritës
pasionit të një puthnaje trejetëshe,
Helmësi gjurmësh pasmë kaprollisht dhe çakallisht dyzim
më shpagndjekin asteroidet e të përkëdhelirave ortekima
prej prushi gjakfarkur ngricëtirash,
S’di ku mund t’i fshihem zgjojit grusht’thërrmuar të dëshirimave
tash që ia hajna mjaltërimin premtorit fat
pse m’i internoi bletët ndër të yjta kullota,
Kanoet e ëndrrave m’ia braktisën dallgët realitetit
vetmim tuj më lënë tallazesh thëthirësie të aluronjdimrit
uriujërave hakmarronjta luginës ekzaltore,

Jeta s’pranon t’a jetoj si të jetë nën lak të së fundtës ditë
në krejt dhurimin që më bënë zotat profecimgënjeshtërt
prej para se të më lindnin hiçëtire,
Më marramend karuselit përvëlonjtar të kalendarim kismetit era
rish ç’ditur në ç’ishull qielli të më gremisë
meqë largut ngulmgrish patkonjtë parajsa,
Drojguximi elitarin pajton mosvarësimi nuk m’a lejon të afrohet
krah të paemrës liri zbatharake që hyn gjithkund
ku s’i hapka dyert as si hije paraja,
Kacavirrem nëpër leshterikët e kometave të shtjellgjëmës
ngado pa i ndeshur far syrit miklimvirgjër
ilegalisht ndezur ngujësi mitërklithës për ndihmë,

Kuptimin trishtpyes pse dy ligonja sado lashtazi shpallur armiqësi
gjithrast bëhen aleate kur gjak ndizet fjala
për të tokinauguruar një keqani lavdonjre,
Shkapërderdhem gjelbërisht durimit gamilor mbërritmi shenjtive
përmes korbonja zemrash sahara arratirës
nga ku shpresëmira e oazeve do rikthehet,
Me thonj macesh meteorite çjerrë gravurimnatës
majë pemës tisçuditshme të kaçurrelave të hënës
gazvjel mollët që mëkati kurrsdenjoi të m’i pjekë,

Ndërsa direkët e kumteve passen penduari në pyjet ku i shkulën
e kohëthyerjes këmishët e velave të pasthirrmive
shndërrohen po krimba mëndafshi,
Tjetërsohet sarkofagu ku m’a paskan burguar eshtrash terrnajsinë
në arenë ku fildishtari entuziazëm lotit i striptizka
linjat e blasfemisë pëllëmbë epshit,
Oh ju përgjërohem rrëfemëni një shkëmb ku nën t’i zellstrukem
pa si brumbull të më shtrydhë rituali përdhuntar
aritmi hapave të çliresës nga vetja...



- 73 -

Në argjilin sapjekur të kupës grishlashtë të gojës
fort trazuar skifterësh e kryqesh ligshm sa hidhur
ende avullvegimash vajit të valon kafeja e natës,
Lukuni fallxheshat lidhur duaryjesh harejnë alurimqark
tuj u kolovitur lisharse prerë bubullimash
fatin të t’a lexojnë mes një valleje shtrigërishte,
Tejtëhu terrthëthirëses unazë së liqen mendimit
boll ka copëza asteroidësh sheqeri rrëzuar nëndhesirash
uripabluara mirë nga të dëshirimit kafka,
Diku ca epitafë gabimesh të sapodala prej palcë pemësh
pambjellazi e di që janë nisur drejt meje
liturgjisht t’i shkëmbejmë pa drojë të gjithfalurat,

Kur s’po mësoj si besimin t’a kapërcej tjetrit breg
honit të pritjes kaq vlagpenduese hirmrekullimit
këmbënguljes për të t’u falur prushërim prehrit,
Në mjegullën gazmendçverbirë të qiellpanjohjes
ku mbase më presin dhe armiqtë që luftën e mjaltojnë
shtjellëzim thellpërkëdhelave të kridhem,
Ani pse i paqës lakror llupsazi po si dikuri lypnonka gjalp gjaku
e fasule eshtrash e miell të ri dëshpërime
shije të m’i blatojë zorrzbrazjes zemërore,
Boll m’u end busullçmagnetizuar hëna e vetmimit
mes stuhirave amëfshehur të varfërisë së ndjenjës
tej rrezes frikëzuese prej të nevojës gravitacion,

Oh! kaptimjetazi sa larg mirazhuese velahumbur e flamurzhurur
relievet thinjëruar krahvalëzima puthjesh
e anijet plakërimzbuar të epshpërqafimit,
E ç’dreq kërkojnë sybjerrës majshkëmbnajë faret e mallit
mos pendimshtegtores plangprishëse adhuri
për t’ia orientuar kthimin po prej drejtëzë ikjes,
Kur as shishesh imagjinate nuk m’a gjen testamentuar përgjërimën
e me ç’guxim i puhizonka kërkimit hyu i heshtjes
kaq direkë krenimturpur instiktesh,

Djerranishtave ekstazore të këmbanareve djepore
kobshëm lotëzijnë prej ëndërrenjave miklimsterila
e tok galilejtë si s’i gjejnë fjord premtor realitetit,
Mollëzat e buzëve zgjat drejt një krijese vetëtimuar lotit
gurgullimash prroskparajsore të pagëzimit
pa ia përkëdhelë ujërat mungore për në amshim,
Teksa në kurthin e iluzivitetit të agut shpëtonj’pa
s’di ç’batice ia sirenëzon lumturonjat ndjellrish dyshuar:
deri xixëllirfundi etjeje do më pijshë a jo...



- 62 -

Përgjimrastësisht mbrëma njoha një perëndeshzë të keqgdhendur
guximçdruar i pati hajnë prenotimvetin fat
vigjëlencshiturit rojë të një guroreje gjaku,
Orbitej nëpër galaktikat e legjendave pa një qendër kthimreferimi
për t’i kërkuar truall arene ndërtimit të flirtmërisë
qarkuar prej duartrokitësive ireale,
Pallate vegimash qiellzonte e shembte nëpër të panjohurat parajsi
ku ia miklonte ënda t’i mbërrinte krenimit
epërtari tradhëtim kurrë deklaror i rradhës,
Më pas kontinentgjoksit shkulte pyje e digjte anije
për shtegtimën e preferuar që ende shpagmarrjet
rrëfyer s’ia kishin se ku thirrej t’ia ngrinin skelën,

Kur beft përgjegjshmëria rish i kujtonte pse detyra
të farkte bij e detyronte e t’i bënte nikoqirllëk një ngastre
ku epshçkodueshëm i lyp trashëgonjë geni,
Sarkofag shpirtrave të astrologjisë ngujë skutëzash
si mund t’i dreminte më utopistikja ide lëndëzore
pas darvinianeve menstruacione të rit humusimit,
Horizonteve mirazh’hënta të jetvdekjes premtizbuar zbriti
ku yjet e asgjësë i brohorinin shpresalavdin
dhe pse mëmësipangjizmë në analet e ekzistencës,
Endacakët përrenjë ëndrrash i derdhi piklafundmi
liqenit të zemrës së më grishbukurit gladiator zelli
lakuriqthi armatosur kundruall seksualeve sfidësi,

Striptizisht i përdridhej çdo fjalë kur magjikes kuti ardhnajëses orë
grinuiçazi i kurdiste zemrekun e një valleje
kërcyer veçse prej hije meridianistësh zero,
Honet e subkoshiencës i bregbarazoheshin kreshta himalajesh truri
me nivelin e detit të orgazmave të palchakmarrjes
n’emër të një zoti pa nostradamus,
Tatuazhët e dyshimive të përjetësisë herë i akrepëzoheshin qiellze
e heri i gjarpëroheshin nën zhguall kërthize
duke u ç’ngjyruar kalorsiaket kostume lotit,

Të prushëdlirtat lakore përqafimash mbillte mes etje shendmuzgut
si shkretëtirës sythëron jehonirat krahu pëllumbtar
kur me engjëjt e garoka lamtumira,
Prapë ç’kuptuar që i mermerit ogur i njëjti na qenka me të njeriut
pse u fshehka sa më thellë mitrës së kohës
gjithrast në mosbindjet ndaj parathënësive,
Ligjpakthyeshëm dënimash për kauzat e unizuara tokvlefshmërore
me më frymshenjtët libra që kur s’dashkan lexuar
arsyetisht virtytit e ç’i duhet pritur...



- 51 -

Pas ende po na ndjek fantazshëm gremina e së djeshmes
ndaj kujdes mos u rrëshkasin takat fjalëve
e sofra korbash na përfundet mallkimori ciklim,
Le të himalajëzohet ëndrrathepisur thirrnesërmja
kur spostimin në kohë ç’gabuar e matkan hapat e dritës
si çdo vonesë i përjetësizmës kronometër,
Ani pse e vërteta absolute e nguranit ritëm mbiqenësimi
në askënd nga ne nuk ka plagëzuar burim
sot i dijmë lotit çdoçka duhet patjetër kurrditur,
E perceptimit saktësi mbetet klonirazi sarkazmike
naivit univers gjenialisht fatvazhdimësie féndryshueshëm
nga zota edhe njerëz virgjërisht frikëzuar,

Ndaj të vallzuarit altar instiktit s’do të thotë rrëzimnajë
por t’i shendndjekësh gjarpërinjtë muzikës
teksa krenimash na shpinka të kullotim parajsisë,
Zvarrverbimtazi të ngjitemi majë tehesh të shkrepëtirave
ku zeusianët rrëfejnë se ngjizkan tej’jetën
me të gjenezës argjil dhe fotonet e kibernetikës,
Mos u kthe pra t’i rioksigjenosh astrologjikët arkmortalë
e fajparë t’u studiosh eshtrani nostalgjive
kur analfabetisht u hajnin rol mençurozeve ama,
Punëramëdhenj kohpanjohur rikrishtërueshëm premtimit
kovaçazi i ngjeshin ziftin asfaltit të protestës ardhmohuar
kallur panik nga e vetvetes energji,

Skllavërim kur t’ia ndezim shpresorin kandil agut
vetëm hijet e topkmakëve do t’a brohorasin toku me ne
emrin e askushitetit që na i prin vegimat,
Një vdekje më tutje po na pret hareve muzëruar
për t’iu zhvendosur guximrish lumit ndër shpinë
ku engjëjt po i lajnë flatrirat përgjakjes hyjnore,
Çdoherazi përrallisht mes pyllit të qesh’shthurive
sa largmi do i ngatërrojmë kuisjet e rruginës së shtëpisë
me blegërizën e ujkut që ndjell bareshën,

Ashtu si në zmeraldët e lotëve s’do t’ia gjejmë dot irisin
kurrë teleskopit të thithës së mohimepshit
kushedi ç’pornogejstarësh adhuruar kancelarive,
Dhuroma pra liqenin vullkanor të një ore kozmike
të të notoj akullimës së gojës ku më ka mbytuar shpirti
pa ia njohur misterin puthjeve ndërprerë,
Dhe nëse besonke që as thelli neuroneve hieroglifike të intuitës
s’i shuan përroskdejtë ky trëndafilth zjarri
mësomë të trokth më fort braktismë lirisë...



- 40 -

Që prej ideparit njeri që formëzoi perfektshëm përjetën
e deri në të fundmin rob që do t’a marrë pas pendimash
kur mos jetë më as fletë ungjillimi,
Neuronisht e dijmë që gjithrast në një ekzistencë paralele
të mbiqenësisë energji gjetur kanë amësi të vetprodhojnë
krijesa fort më inspirimforta se ne,
Për të na neutralizuar jo veç të poleve gravitacione emocionimi
por dhe të zezën e të bardhën kufijruajtësi dritës
kurrshquar dypeshorim shpirtërive,
Pra na janë rreth pushtetmisterta si nën e mbi altare fajit
emërsi ringjallërimit kalendaruar riciklisht
çdo etape të ngritjes e rrënisë kambialesh morali,

Aq e aq e shume kjo gjeneraliadë që të drejtën e pavdekësimës
dënimisht ia kërkon në të kundërtin kah qëllimit
ndërsyer barbarie adresngatërrim,
Sa luftrat zbresin ngadhnjvaterlove me pseudonime hyjsh
kapilaruar kështjellë çdo gërme nga lutja pakundërshtore
për t’i ç’pranuar kushte mbrojtjes,
Kështu ndër kovaçanat e lashta të instikteve inferioritare
ende ritualisht po i farkëtojmë humbjeve të njëjtat armë
si mijnipërit palcërive kursyer fatit,
Për mos sakrifikuar nagasakianët e joshjeve të reja
ku u gjallmëruan si vesa në hoje bolesh trëndafili
frymkuqet stërmbesa të mallgjyshërive adamiane,

Rish për të zbritur prej qiejpasionesh ligshtzeusuar
mes vargreve të safekonduara mitrave të përditshmërisë
patjetroret shenjti t’i vigjëlojmë dashurive,
Si jet’tejizmit pa kursim t’i përdorim bukur tehet
e me efiçiencën e kryengritjes së kryqeve mohuar
vetëm për të fituar ndaj monarkirash miklimore,
Skenisht tragjedianësh zelli realizojmë qindra shekspiriada
dendur mes biblioteka gazfshehta krimesh
veç që koshienca të mos na tradhëtonka kokallat,

Pasi sekush do i kërkonte ndër gërmadha filozofisë
relikhumburat t’i gjente e ëndërrire t’ia ringejë po siç qe
florinjtarin tempull ndjenjës dështimadhe,
Përkundruallje premtorit shteg të vozitje mendjes
krah’hapur do ngutej parajsa rrëfyerjes pse betejat
pasoja ekzaltimash inkuizicionuara gabim na janë,
E meqë vërteti shpallen sterilitetit të arsyes eterim epshik
i falet dhe globaliku gjakërizëm që nga virgjërori i fundit
e deri në të parin mëkator të lotit...



- 29 -

Thonë se kur piratisht drobiten kurrepuarat stuhira të dashurisë
nëpër vallzimkurthet e oqeanistëve të aventurave
vetzbuar ëndërrira lirisë pakohësh,
Ndër të pandërtuarat limane të pendesës kthejnë plangprishëset
paqërim humbjesh t’iu prehen rremat e kockave
nervçbrejtura prej kripës së mallit,
E petalehënuari trëndafilth i hijes rritur shtegtirës
aromkuqazi t’u kapilarë rrënjë brengdhéut të së vërtetës
pse ja që s’ka si ka nevoja autosugjestioni,
Po prej nga ku u buroi plazma e flamurimit të erës zvarrimnake
purpurluar me ç’imagjinarin pjalm të shpresimës
kopështeve plakëruqka të parajsisë,

Vegëtira mëkuari fort keq mes manaferrash harlisje’egra
në trajtë perëndeshash pa blatimtare frone
klandestinitetit të epoka lavdit turpëroka fituesit,
Flutura flatrapërthara nostalgjie tash mbi thyeroren kurorë malli
ndonëse ruajtur rrezëruar perlarrenjësisht
mes palave të herbariumit pranverharror,
Skllavori timonier e ankoroi eksplorimit si lashtazi anijen
në portin e paracaktuar prej naives bujarimë të realitetit
djegur mes legjendësive homeriane,
Madje velat e instikteve ia dhuroi peshqëthve mbretëruar kaosit
pse guximit nuk druajnë të peshkaqenojnë
pa lypmë për t’u passur ku i pret dhemba,

Nxitpërmesazi t’ia tejpërshkojnë zbaticat sekrecioneve zemërore
asnjëheri ëndjes dritëruara për emrin e ri
pagëzimës së fetusit premtesave idealitike,
Kjo pse shpejt pa pllenuar shpirtin do t’u duhet sa fatjetësh gjatë
të toklodhen kërkuari diellin genesh mbytmëtare
në vezën e bekimit gjene të pa atë,
Nëpër varrezat e sa përuruara të diplomatikës së entuziazmirave
ku iu krimbëzohen dhe të pas’stërrnipërve epitafë
çdokushtëses kreni që lakon turpin,

Po tek ndjellpapjekuri argjil gëlimpragut zambakargjendtë
kryqëzatisht do rekruten nga virgjërtari qëllim plaçkittar
i disfatistëve të lindur pakorrigjorë,
Deri trampolinës së epsh inkoshiencës sythellëzisht të etur
për trallisësen aromësi hyjnore të kumbullimit të familjes
kur sa vonë miklimgjirit e mbjellin,
Teksa memecit aheng të kozmosive yjtë rish u martuakan
mbase thjesht pse frikojnë trishtirash të pleqërojnë vetëm
dhe oh-të vdesin shenjtazi vetmarë...



- 18 -

Orizorja tejanë po kapërdin buburrecin etjekuq të gjuhës
përderisa përtactarët çape të lumit ia ndalën njomështinë
krelëzimit të gjelbërisë pa lehonësi,
Me të syve sqepë valët çukasin thërrmijzat e shndriagimës
mbetur gostinatës jermharrorit shkëmb ku diamantur majë
shendzhveshur i prehesh bijhënisht,
Pas cicërimave të turpit qarkavitem hutuari busullmbytjes
profecisht tuj nostalgjirë për mosadhurimin
shpërblyer ndëshkonjës në shkëmbim të verbimit,
Por ja që deshifrimi i pergamenëve nën gji skalitur
sapo u ç’kopsis kaltërsirat fliska ekzaltimpaçensurë
për blegërimat e frikëzuara të begatimit pa shans,

Shkundpurpurtat petale të karafilave në dhembshkuarit përmallim
me hije gjurmputhjesh mbulojnë eshkëzoren shpinë
ku po bronzëronka zhguallin dielli,
Madje dhe patericathyerit lisa pensionistë kridhen përqafjeflakësh
pasqyrë dilemave të ç’besnikërimit të tokës
kur s’ua mbanka dot epshin lidhur rrënjive,
Peshqit ngurosen nga guximi për të rrëfyer mbi të krenimit trysni
se me zafirët e pasionhalave tinëzi kanë dhelëruar
ilegalen ngjizëse të direkëndërrirave,
Kur m’u dashka mos t’i kamzhikoj më harbonjsertët kuajt
pse shkatërranit pajton vështrimi eterisht ngashënjimqiellit
mes reve po i xixëllokan hingëllirat,

Bubulimqark bisqet e bajameve klithin bardhërisht
për mungesën e të qumështit thithë klorofilimit të nevojës
në buzën rreshkuar të bëlbëzimit kobjetim,
Përzhitje vetmisë dhe të gjinkallave kore peng i zenë rojet e pyllit
pasi nuk i mëkuan myshqet si mençurimi heshtjen
me të yjeve vesë tretur në djeshma,
Fluturzat vazhdojnë t’ia përzenë ngjyrive penelat e rrufeve
sa më larg prehërit të mëkatim virgjëreshës
prej nga i lindën rastësisht shenjtërimën amshimit,

Ndonëse kurrë s’u binda përse në letrën e triniadave zhgënjimira
sipërfaqes së fenomeneve parashkruar u rrethokam
nga ç’hyjnuaret fate të çdo ndjenje,
Hya bëj përpara t’ia çliroj shkulmat kafshimfrerit të drojës
e perlat stërkalore që varen nëpër të qeshjeve kaçurrelëza
m’a portretin lotin kornizpendimit,
Duke mos u tutur të kërkoj kryqanive thellësi zallishtes së vetvetes
ujkoren strofkull të fshehës së lumturonjave
pëshpërima ujëdhérash teksa thonë: të dua...



- 7 -

Lamtumira shpesh në formën e një pulëbardhëze shfaqet
e qiejpandaljesh ia ndërron të ishujve stacione shtegtira
pa e pyetur për dhemba nostalgjimi,
Ungjillin konseguencazhdrejtë të besimit shkruar nga fretër loti
duar ç’shenjtëruar mësuan si t’ia shfletojnë
aq sa në pole pa identikit i tjetërsohen sytë,
Fati palcërim ia ka tradhëtirë kudhrën më besfundi
e rituali i çekan instiktit valle puhive i humb ritëm
ku farka e fjalës ngricërin e çeliku i tridhka fetë,
Tokmakët e harresës ia ngjeshin aq fort trasenë braktisjes
sa harbonjmarri tren i lirisë skijëzon ujshëm
mbështetur entuziazmesh panik në eshtra epoke,

Artoporlanti i hënës varur nën qafën e antinjerucit
merimangat e yjeve i shurdhka mes të gazmendit himne
orbitrigjetur pasionesh steriluar e ku vallë,
Pasqyrat e buzqeshjeve mërkurvjedhura po thyejnë njera’tjetrën
prej aromxhelozimit të karafila gishtërinjve
sa shend’hidhura përgjakima përkëdhelash,
Antitezat na i lartësokan ditët kështjellazi me shkëmbenj diejsh
kruaskaj netëve për t’i rrëzuar bregoresh kobnaje
si plagjiaturim legjendësive pa amësi,
Qerthullijnë varrezisht krejti konstelacionet e absurditetit
aq sa portash të galaktikave nuk paska çelës
t’u zhvirgjërojë bunkerimat e vaginaleve mistere,

Euforisfidshëm mohimtari zell rish si nuk ka turp përkohësizmës
zemërdobët të shtiret roz’teatrit të realitetit
para guximfortës parzmorimë të blertërisë,
Ç’mrekulli të qenit e të gatuarit zinxhirgenesh baltë
për hir vërtetimi teze pse darvinizimi atdhetarisht
një degë qenka në pemë të evolucion injorancës,
Goditësja valë eksitimi s’u mbështetka turmave brohoripjerdhura
por tek individi që hesht mes tempull fisnikërizmit
me argumentin e unit në gojë flake,

Puthjevjetrave lente të mirkuptimit drita u përthyenka fort ligsht
sa s’ia vlen më urzvarrenjës të spektërzohet
mbi gjokset ku tamlohen gojdhënave hyjtë,
Emrin fshehtëtar të perëndisë që e adhuronte më tepër se veten
me laps irisi inspirimzisht verbër zhgarravin
hartë gjithçmeritave të panteonit dhérëzor,
Përrallizbuarin drer të lumturirës pyllpanjohur grack tash
e kqyr si i përzjarron buqetat e brirëve vesimtrëndafiltë
shpërblimit të mirë apo edhe të keq...



- EPILOG -

Meqë duke u ndodhur ndërmjet engjëllit e djallit shpallim trini
pa u rikujtuar për ekzistencën e arsyeshme të armikut
kur mes hyut e të tijit dreq ka epëri numerike nëse na përfill,
Kalendari na detyron të dyshojmë mangallëzimin e miqve
pse pa kushte duan të na përdorin si thëngjij për të ngrohur veten
e jo si hi dëborëzimi nevoje për të përkorë përjetësirat,
Sado vesëhimenta parajsë s’na e rrëfen të prindërve shtëpi
kjo nuk na bind pse zotthat s’duhej të na pranonin bashkëpunimit
edhe aherë kur qepim copaqiellazi qefinë blasfemirash,
Deveja e dashurisë do të na largojë prej antarktidës së dyshimave
ani pse gjithkohësie trishtimi ndërronka planet shpirti
për t’a ndjekur ndër miklimtjera tradhëti dëlirësinë e besimit,

Statusi që i kërkojmë garancisë së luftënxitjes ardhmërore
s’ka pse na i mohon qiparisngastra dhembave të së shkuarës
kur fundmësuam që heroizimi ndodh ç’gjykuar në të tashme,
Simbolësisë së alfabet meritës vepra jonë jemi pa iniciale po ne
madje individualisht fatballi përgjegjësie i emrit vlerim
kur njohja e energji mallkimit na kalon kampit të falenderisë,
Amnezia e indiferencës ndaj çdo shfaqjeje templare të së keqes
ikonostas shpinës lutet t’i skalisim gazmirat krimbuara
pakësisht të hiperbolizojë mbretëritë e vuajtjeve nëndhéruar,
Nëse ndahemi në proçesionarë e sehirxhinj na bashkon hakmarrori rit
e i foshnjave përçundnim plaklindura mitër idesë asgjësuese
si temjani që i përhap aromë këmbangaborit gjak,

Mekanizmi perfekt i zëvendësimkryeve po si ai i këputjeve
çdo seminar demigrimi na i kurorëzon kolaboracionistët shpagorë
mes kushtëzim kamuflimash tuj na shfajësuar vetflijimat,
Qëndresimi mbeti kryesorja arsye sekretim numrit të së fortëve
kalitjemoralit t’i përfillë shans virtyti e jo farkimgjunjes
pse e virgjëra kullotë truri shpall stoikim-jo kërma në plëndës,
Të ndriçuarit është profesion i trashëguar i të terrtuarve sundim
si skëterrorët i mbajnë hapur ferrdyert feks’humbësve
sa shumë qirinj që vrapojnë e sa tepër erë që tenton kahfikje,

Jeta dy anë murit që na ndan me lotin s’di as pas saj ku të na vendosë
sakaq që deri të shtertës molekulë oksigjeni depo mushkërive
galopi s’i mat milje brengës kur ç’na do inspirimi,
Afër a larg të na flakë e vërteta qëllimore ndryshim botës
zellpatjetërt detyrë ngel ç’fuqimëria e saj të na tjetërsojë ne
duke na e racionuar lirinë obezshëm me metaforat fasfudiste,
Nëse civilizorja histori vjen dëshmisht të na marrë pa asnjë konfiskim
marshe vargjesh ku poetizimat lypen shtatzanive si bajoneta
muzakim tok me muza deri këtu iu jam tungjatës...




Per Kontakt:

netisveizi@yahoo.com
isveizi.net@gmail.com

[oniro]

PARATHENIE

Kur hajmalisht t’iu kontrabandohen eshtrat borhesve e të shekspirëve fantazma t’i blejmë ankandesh
Kur letra të kapërcejë çmimin e arit dhe muzave t’u ndalohet hyjnori gjunjërim ndër bordello
Kur turpmendjet klonisht të haindelbergen miliona kopje e çdo medalion lavdi të riciklet lastrashi
Kur metaforat të rrëzojnë tiranët nga piedestalet e hiperbolat t’i ndërrojnë mikroskop komunikimit
Kur i pa gjuhë të shpallet poetizimi i shpirtrave-të pa konvertueshme do jenë ëndrrat etni dashurizmit


-124-

Po të gërmëzohet një gjuhe të humusuar kjo do të thotë se pret rradhën e ciklit të krishtiadës
S’më ka rëndësi as në se pllajat e syrit m’i mbjell me ullinj a ndërton një të re Trojë fajpapenduar
Qoftë shkëmb që kafshon erërat majqiellit apo gurth fshehur llumkohës njëlloj diamantëzohet
Tundim shpirtlakuriqësisë s’më pyet për emër dhe as ia kërkoj origjinën ikonike bukurimit të faljes
Kur fatit tok ia pranojmë jaht dashurimi një arkmort-kryerje i dëshmojmë misionit kombformues


-125-

Gijotinisht kur duan të na përdorin si shembull varet syve të kujt na i rrëzojnë piedestalin hyut
Dialog simbolesh kurrë konspirative-thërrmimi i altarit të faljes prej tehut të kauzës penduese
E ja që tash koha s’i pranon mëkatet individuale kur në të tundimit atdhe bareshojnë mijra hiena
Ndonëse si qytetarë kozmikë s’mjafton jeta t’i bëjmë keq adashëve njerëz ndër të virtyteve kovaçana
Pse dashuria humbur festa mirësisë dhuruara emër fatit s’i vigjëlon drejpeshimit të kryqreferencës


-126-

Drapëri kalëron nëpër pëllëmbën e begatisë dhe i shkretëtirës epsh si s’paska të sosur
Lakuriqësia e fjalës i poqi milingonat pa një çadër rrënje ku t’i fshihen përkëdhelave
Dhe lumi i pëshpërive shpëtimtare ka shterë e madje edhe busulla etur e devesë së muzgut
Sulmi i hijeve të mrekullisë në ikje ndoshta bukur na e le të mbarsur së paku ëndërrirën
Si një shenjti t’i falemi kallirit të mëshirës ku kokrrat e puthjeve të na i mbjellin ndër gene qiejt


-127-

Inferioriteti s’na paska piramidë por as edhe shkallët e turpërimit kurrë vatikanizëm
Teleskopi i moralit na adhuronka nga kozmosia po në të panjohurat gradë vetpërbuzjeje
Si alkimistin që më së fundmi e shndërroi lotin në ar dhe hakmarrjen që lindi kovaçin
Veç gjaku mbetka i patjetërsuar në shkëncën e premtuar të dritës kurrshthuruar dashurimit
Dhe gjunjëria e pa kombësi kornjëzëshme: faleminderit astrologji që na mëson poshtërimën


-128-

Kurora nuk mund të qëndrojë në majë të bajonetës si as froni vallzimtar ndër valëzimat e lotëve
Kori i plumbave i këndon lavdit pasi ç’prangoset shënjestre kur varreve u mbyt një dyzinë poetë
Hakmarrja e re lind nga mëma të vjetra kur faljes së vjetër ende s’iu ka gjakuar zëri ungjijve të rinj
E përderisa besimit s’ia pret kërthizën vetflijima a ateizmi plak mijëra perëndesha lindje vetvetes
Dhe oborrit dashuror s’i mjafton skeptri i seksit kur unazshpirtrat s’ngjizkan me eshtra engjëjsh


-129-

Parametrat e magjikut qëllim në bujtbotë guxova t’i direkoj një vele e më tha: jeto kohën tënde
Muret e një kauze nisa të lartësoj mbi themelet e një kështjelle malli e më tha: mbro kohën tënde
Guackat e tingujve mblodha breglum një harmonike nostalgjie e më tha: këndo kohën tënde
Shpatën e një hakmarrie zhvarrosa legjendave t’i rifal emër krenarimit e më tha: vdis në kohën tënde
Zemëruar haluçinacion mosmirnjohjes mbetur i ve trashëgimash virtyti më tha: dashuro tëndin fat


-130-

Nën retë akorduar keq të imponimit të parasë pelerinshëm po lutem të më përdorësh
Lulet kumbullore të kaçurrelave dyshimtare të të mbroj nga të engjëjve lot që lig dhembohen
Sa për të virgjërin bardhësim të dheut ku shkëmbim genit m’ia merr krejt azotin shpirtit
Aq dhe për të shenjtin gur zmeraldinstikti që prej qiejsh inkoshience tash t’a zbres mbi sy
Si çdo ndërtues për të të rikujtuar që dashuria s’ekziston tempuj vdektarësh e pa flij


-131-

Jo të gjitha konstantet e perceptimave mund t’i quanim të hadithta në dialektin e aristotelit
E mbjella fjalë ndoshta bëhet pemë kur asnjë besim s’na bind që edhe profetët si ne do rilindin
Kur beft çdo muzg na zgjon mitrës së një pikpyetjeje padijenie e agu na i kapërcen trurit shekull
Lypen gjallëruar qindra plakje rrëfen im stërgjysh që të mbetesh përjetësisht duar’ri shpatar
Pa harruar së shkruari dhiatat e dështimave dashurore pse krejt tjetër gjë e mendjes shtatzani


-132-

I tejmëti përçim m’i ka mohuar zhvendosjet në mijërat udhë nga do më shpinte koha tek ti
Të pafundtat mundësi komunikimi me dashurinë ia përjashtojnë vullnetit teknologjitë
Kjo do të thotë se i ndjenjës planet e ka zhvendosur aksin edhe pse të pa apokalips
Po në të njëjtat gradë astronomike të shtrembërimit të kryqit të klithës sate kërkim meje
Ku kompasët e horoskopistëve orbitëzojnë yjet e kurrmbërrive astrologjisë së syve të lot’lotit


-133-

Mes gjithshkasë që duam ne e diçkasë që na servirin të tjerët zhvendoset një kohë boshe
Mund të ketë specifikime të të gjalluarit por jo jetë në kuptimin e ri’riciklimit të vetvetes
Galiletë e shqisave dhe kolombët e ndjenjave ndër koordinata nevojash na kryqëzohen shpirtfatit
Hyj të na shpallin parapërcaktim premtimit për të na i mbyllur portat ku djajtë falin shenjtim
Po nga e Atit parcelë opiumi ku ti adhuron vjelësin e unë murin e dritës që xhelozisht na ndan


-134-

Për të vleruar veten duhen fshehur edhe për t’i zbritur shkallët që të ngjiskan tempuj prometejve
Lypet lëvruar jo veç e gjakut arë nevoje por shkëmbishtja e domosdoshmërimit së mendjes pari
Pa neglizhuar frekuentimin e jazzklubeve të liganisë sa për t’i njohur muzikën moralit të ndaluar
Armët e bekimave gjithkohazi duke mprehur thjesht për t’u mbrojtur nga shpikësit e antiarmëve
Sado ndihemi të ruajtur nga shpagonjqiejt kur s’duam vetveten s’ka se si të na duan mëshirtjerët


-135-

Do t’a lakmoja lejen e Dantes që si antivirus të më përdorte Virgjili në web’in e purgatorkohës
Qoftë pa liçensuar t’i kisha të drejta përdorimi çdo arme piratshpikur fatit ndëshkor e shpërblor
Të padukmin pisllëk shpirtrash para se bekimi t’u hapë dyert e rrath’hirit hyjnor durim t’a dilitoja
Duke e përjashtuar perëndinë prej paqë mendjes kur e zeza lufton bardhërimin pa ligjet e dialektikës
Pse yjeve të parajsisë ku prin shtegtim Beatriçja të na presë s’ka mbërrirë ende alegori e jo më njeri


-136-

Nëpërmjet këmbëve ditët mëshirore kontaktojnë me tokën ku veç zhgjëndrat na banojnë
Kur ndër ditaret e së vërtetës padukazi një dorë hyu shkruan pse jeta bëhet në mendje
Në padytësi t’amerikave adhurore kryqi ka të njëjtën fuqi poseidimi si ndër të përbuzjes izraele
Gënjeshtrisht mijëra jetësh të na bindë fati që parajsa dashurisht qenka qiellore e jo evolucioniste
Edhe nëse kjo provë për t’iu qasur virtyteve të Krijesorit s’na e çmonka të shenjtimit mrekulli


-137-

Mekanizmat e sensibilizimit për përshpejtimin e fatit on line na ofrojnë çmime shërbese
Aleatë të ngutjes na i përjashtokan ndikimash bandat e faktorëve që kushtëzojnë udhzgjatjen
Si gjithsendërtorët pa ditur që luftrave prijnë kampingje menstruacionesh ku rekruten qëllimtarët
Madje paska një kohë të qiellt për çdo gjë që strategjisht u fal gjak kështjellave e lot farkave
E ç’t’a kërkojmë kur veç ajo e di si dhe kur do na gjejë për t’ia plotësuar profecirat sekrecionizmit


-138-

Energjinë e kuptimit të përçojmë nga tonat buzë ndër të tjera puthje dashuripamundurish
Kjo mbetet ngjyra më e rëndësishme e verës që duhet dehur edhe kur na e tharmka zjarretjen
Ani pse u lypka më fort t’ia dëgjojmë oshëtirat e heshtjeve që metaforojnë plotësirën
Kur hyjkan nesh e gjejnë zhgënjyeshmi dimensione të panxënshme mes kodeve rimonjëse
Ç’ka penën e syrit na e kredh kallamar obsesionit të së tyreve zëra t’i gjejë papirus lotit


-139-

Ndër të ndyrësive galeri koleksioni s’ka ndërruar asnjë pikturë edhe pse riciklohen autorët
Penelatat të udhëheqin drejt duarve si ngjyrat nëpër sytë ku gatuhen ardhiktaret kohë
Një e mbinjerëzishme hienë duket se s’i gjen antivlerë dogmës së urisë për të dashurizmit pjella
Ndonëse në di e i zbulon shpirtit dyer ndillesh gostive me mish engjëjsh e verë palcapostujsh
Thjesht tuj e konsideruar trupin një tempull e pastrojmë ende me mëkima shenjtërirash


-140-

Një projekt abuzivizmi perfektësisht më lypon t’a shndërroj në kauz ani pse s’më kurrndjek njeri
Pishtarisht kohët e pa duar më stafetojnë ëndrrash ende pa argjilëzuara nga ku krojojnë shenjtitë
Prej lotit lind kalendariku cikël jete pa i ditur atësi ati bekimit e as emër njerke kudhrës mallkore
Ku i qëllimit çekan më hallk rrahje gjakut zinxhirët që më mbakan lidhur me idenë e profetizimit
Fundi mbetur epokzhgënjimës një nevojë për të ndjekur paku dashurinë që më mohon vargpari


-141-

Çudi si ende s’ia shpërbashkojmë elementet psikokimikë konglomeratit të shthurisë morale
Politikisht teleskopët e analizave na përcjellin në portofolë gjarpërimi që ëndërrojnë engjëllzim
Kur çdo pornogej e di: s’ka rivirgjërim pa kryqim e çdo krisht pas rilindjes do t’a ridonte atin shenjt
Mashtrimtarët lypin tempullorim e dafina dhunstrategët e ç’prangim virtytesh të kurrpërmbajturit
Tok bëhemi kazma varrezë filozofisë e as dashuria s’po na i gjen instiktesh se cilët janë fatgabuarit


-142-

Kush e ka të konservuar me tepricë nuk të detyron t’ia pranosh dhuratë një kg dashuri
Meqë i njëjti mjaltë e urdhëron t’a urrejë mbretëreshën bletë e t’ia përçmojë lulimën e rrethanive
Insistimi i të pandryshuarës shije polarizon tokën me kokën si të ekuilibrimit anasjelltësi
Madje dhe eksperimentet e përsosurisë së ndjesisë do na shpinin eksperiencash kanibalistike
Ku parametrat e sheqerit gjuhe e eshtre janë po ato që edhe ne na i hajnën kur s’do deshëm


-143-

Periskopi i një dashurie të shenjtë sa nxjerr kryet në dritë thonë se mund të të ndryshojë jetën
Sytë që s’njihkan frikë nga asnjë suferinë terri qenkan i patëdyti kusht në ripërmasim të vetvetes
Shpata e vullnetit përçor që perceptualisht gjendet tej mureve të gjithshkasisë na mohoet
Dhuron shpresën se dhjetë inspirimat do na i ristrategjinin fituesit kryqëzorë të krejt fateve
Ani pse kapërcimi i tokëqielltë do na detyronte t’ia minonim ujrat e nostalgjisë virtytit


-144-

Pse kështjellëzuar i qarkon mure emrit kur duhet të japësh atë që do edhe për vete - sigurinë
Luftëtarëve të shpirtit fantazmëruar e tepërt t’ia ftosh flijinë gostive në hanin e përkohësisë
Kur vetmohuari po t’a falin jastëkun mbushur yje të paqës kozmosuar për të tjerë
Perëndishëm pa të të pritur kamp falenderive t’ua kthesh pendimrish heshtat duar’pa
Ndonëse kryqet e mirënjohjes koordinatat dheruar ia përcakton jashtë parajsim zemrës


-145-

Më mirë se asgjë një maket anijepiratësh mbi PC kur detrat vidhen nga delfinë me kravata
Elikën e një rulete fatshitur ndër gishta kur paqja apokaliptike e universit nuk ndez shtjellë
Princin e një përralle kështjellë mendjes kur i vërteti skeptër i kartificialon gratë badiguardëve
Ikonën paravirgjërore të amëkrishtit kryesh kur etërit e kërkojnë shenjtërinë dhe në birë ozoni
Arktik drite pse t’i latosh varr dashurisë kur një puthje lamtumire grish më shpresisht se kurrgjë


-146-

Kur jetoja me një ujkonjë mësova se trembja prej yjësive qenka detyrë e respektueshme rracore
Fshehja quhej lojë ku asnjë rrufe mos na e gjente strofkullën ku duet’alurisht i faleshim dëborës
Sapo mbyll portat e inatit qielli dhe të pakujdesive kope pasionegrazi na enden nëpër pyjet e syve
Ortekisht ndër rrëpirat nga na thirrnin ua linim pas gëzofët për t’u mbledhë kërmat i natës panik
Sot tokjete me një stuhi dragonjisht ballafaqohem pa ia mbathur me tërçka më frikon nga vetvetja


-147-

Do t’a doja qytetin e një femre pa varrani emraçskalitur prej erozionit të lotit kurrshndriruar
Pa datat lind’ngordhëse mbërthyer kryqeve të kujtesës në gjuhën harrimpashpikur të fshehjes
Pa impiantet e përpunimit të mbeturinave të aventuriadës e pa fabrika ricikël gabimeve
Pa ikonat e mallit për shenjtërinë vetzhvirgjëruar në çdo festë flirtimi pafajësisë së nevojës
Do të t’a lakmoja korijen e ëndrrës të mbetej e pa ndryshueshme e tej’jetazi rioshe o shpirt gruaje


-148-

Sikur t’a ushqenim trurin me një të dhjetën e sasisë begatore që gllabërojmë çdo vakt
Do mësonim të na vinte keq për dëlirësinë e ngadalësisë së pjekjes dehëse të birrës
Do t’a falnim vallen e lulediellit për pabesirat e kolesterolit si do fajësonim diabetiken tokë
Do gjenim shkas t’iu lypnim falje simfonisë së deleve si sopranores virgjëri të luleshtrydheve
Por nëse një të qindtës së urisë t’i injektonim klorofil dashurie do na ribëhej mitër natyra


-149-

Nëse në një zjarrvënie do gjendesha mes një grigje profetësh si t’ia mbathja pa ungjijtë ndër duar
Miqtë m’i ruakan skalirë mendjes kur gjithnjë më duhet të rikthehem korrigjim pendimave
Jo pse thesaret i ha hiri i kohrave e as se i të vërtetave arkivim më mbron hajni moralit
Gazmoj të jem i shpëtuar e shpëtues kur në ç’do mundja do qe jeta pa të dashurive rreth
E të braktisja çdoçka në udhën ku i thërret qielli fatet do qe njëlloj si t’a ndizja vetë të parin lot


-150-

Nëse unë ze e sythoj kopështin e bëlbëzimës ku yjisht po i ngre murin mohimnajës jotja fjalë
Ti i mbaron përshkim qiellimit të shpirtit ku filloi të engjëllzojë reve ëndërrimi im
Sido që kuptimit i vrapon nëpër shkallët që të shtrokan rrufetë për të qenë fatrish tokëzuar
Me kurorën e ujërave të vallzosh edenit ku kam dalë të gjakngjyroj të mbjellat e të korrat
Ku dashuria më urithëzon portnjëjtave bira prej ku ylberisht nxirrka kryet gjarpëzimi


-151-

Pas enciklopedisë së gabimeve mijëra biblioteka aleksandrine justifikimesh hirin koleksionojnë
Bajonetat balladizojnë autokritikat sikundër duart i lypin falje solemnitetit të luftrahumbësve
Fituesit studiojnë astrologji ndërkaq që gratë i shpien të rrëfehen ndër katedrale masonike
Ku dimensionvërtetat dashuri në libra shpirtrash i kanë shkruar prijësit e kolonisë së engjëjve
Pa pasur frikë nga të zotspostuesve apokalipsi kur s’ka më sot e tutje kah fati por veç tani


-152-

S’ke si t’a dishë që skllavëria i ndërzen shtatanikazi bankat për të ngjizuar mitër hiçit metropolet
Barabrinjazi dy këndeve kundrualli më parë se në ëndërr të ishin arkitektuar me po aq shenjtëri
Një varrezë ku koha t’i gjejë rinj’emrat ardhësive dhe një hambar mbeturinash ku feston harrimi
Universitetet i ngre i urtësisë mosdisiplinim e sa për stadiumet-ndjenja e ndërrimit të klaskauzës
Kovaçanat e materniteteve bëhen vetë furrnalta kur e vetmja gjë e kurrdemagogjishme seksi mbet


-153-

Po të mos kishim shumësinë e kallinjve s’do bekonim grunajën florinjëzuar në shpirtra
Në na mungonte i kryqeve pyll si të flisnim për dhembat e lamtumirave parajezusore individuale
Ndoshta s’do i përmendnim fare piramidat familjare qiellnëndhesore majatakuar zemrash
Madje mund të mos pranonim që palca e mijgjyshit tim të lëvrin vrapit të stërmbesës hënore
Si sot të ndjej zemërparzmoruar si më mbron suferinave të së panjohurave dashuri teharplorta


-154-

S’paska ushtri të mundurish kur dhe oqeanet përbëhen nga fate krojesh individualizuar
Gjatësia e vrapimin nëpër të kohëve etje ku s’na mbeti pëllëmbë dhé pa farë kobesh ardhanike
Domosdoshmëritë i përcakton mbërritjes së qëllimit ani kur mbështillesh flamur ëndërrie
Meqë erdhëm për të ruajtur pishtarin e jetës pse të frikohemi nga duart që luten t’ua besojmë
Gjak kurajoje lypet dashurimëza ime jo veç për t’i dhënë gji vdekjes por edhe spermim rilindjes


-155-

Krimbi po ha shpatën si truri bren kafkën si akulli ngrin flakën si pendimi ngujëzon falmën
Duar më duar i gabimeve alfabet u bë rreth ku në mes akademikët ruhen jermim metamorfozave
Faji vetlavdet pas një parzmoreje qelqi teksa i tungjat shënjestrim një shigjetë kohtjetër
Milingona bën rrokadë me bletën kur tradhëtorë e aleatë pelerinat përkushtore ndërrojnë
Perlëzohet ndjenja guackzemre si i mirënjohjes oktopod përqafisht i mbyt kadavrën dashurisë


-156-

Edhe transparenti gërmëzim i mendimeve kurrë gjelbëruara prej krojekreshtave të gojës
Filluar luginë arsyes përmes pyjeve të pse’ve ku më parë u ka myshkëzuar pakoha
Më bindin pse panterën e ndjenjës m’a ndërsen krejt të tejdukshme ndaj s’po të këqyr dot
Si çdo vërtetësi s’të adhurokam kur më avitesh me magji stuhimi e largohesh mister puhizës
As kur plakëruar t’a shkërrmoq misrin e trurit mbi të virgjërin dhé shpirti dejpalëruar


-157-

Nëpër pasqyrat e sivëllezërve adhuron luani vetveten në krejt përmasat e mbretërimit
Dhe rish i turpëruar ndjehet për poshtërimën e të tjerave krijesa në nënrenditjet epokale
E çmon krifdielltën e atit që di t’ia mbrujë dritën e plotpushtetit ndër të tjera saga alurenjësish
Pa ia gjetur dot emrin në e ka dashuri a nënshtrim përulësimi i delirimit të dëliruar
Përderisa ç’ka ka s’e ka për të marrë kurrgjë dukjes por t’i japë shërbime ndërshkallëzimit


-158-

Nëse këmbëngulim që historia intimisht i nxit ndryshimet për kahkeq tash jemi të kundërtës anë
T’a zhbënim ogurmirin akt aktual lypej të mësonim kompozimin me bajoneta mbi lëkurë lotësh
E ja që tash s’befasohemi kur stërgjyshërit hipin mbi monumentet e këmbanorit kërkim të faljes
Ku në fakt shpesh kemi vendosur t’ua gdhendim emrat gjithë perëndive skllavërore të fatligësive
Pa e parë sotsashekuj pas fantazmën e dashurisë që reciton nën aq virtyte shekspirianët ungjijth


-159-

Lindja qenka veç pika e të qenit kënd gjysmërrethit të sipërm në ekzistencën subjektivisht materiale
Krahçelikazi duhen shtyrë prerdrejtëzat për t’i nxënë derdhjet dhuratave shpërblimpërpjekëse
Por gradët e fatit nëpërmjet influencave të natyrës ngatërruar kompromisesh garojnë me qiejt
Engjëjt e begatimit ndonëse i japin ndihmesën më të mirëve u kthejnshpinë në s’u bujtin pranim
Justifikimit se hyjesha e dashurisë mëkatfalëse qenka më e perëndishme se am’bija e papërlyerjes


-160-

Pres një palë duar të qiellta të m’a ngrenë kovën emancipore nga pusi i gjakësim kujtesës
Pres kërmillin të më mësojë të qëllimeve kështjellim dhe shpatën të di ç’është dheu
Pres mbërrimën e fundklithanive kahkundërti t’u ndjek gjurmët e të takoj të lindjes yje
Pres magjinë alkimiste të më ç’thinjosë ujërat ku kqyroj si mes zabele reve engjëllzohesh sy lotit
Pres të thuash mos të pres ç’më ortekon jeta por ti ç’më krojëzon të jem po aq rrezimlumtur


-161-

Edhe pse pashkruara skllavërisht lypet t’i zbatojmë pse me fatin s’mund të luhet pa rregulla
T’ia kapërcesh të 333 portat bekimave do duheshin po aq rilindje t’i gjeshë ndër pyje zvastikash
Pa i pohuar kurorëzuesit të kënaqësisë që s’ka të tjera kur udhshenjtimat janë ç’matematikore
Diku daltonizmi mund të të ngatërrojë brokën e verës me të lotit apo të t’i qiparisë palmat
E sa e sa fort e vështirë jetë për gjithkënd që s’u paqtua para mijëra brezash me humbjet


-162-

Sado t’i vetndërrosh emër fajit autorësia nuk pranon t’ia tjetërsosh gjuhën jehonës
I njëjti gen ndër të reja penalitete guxim e udhëheq ndjellverbërt palcën sterile të instiktit
Ani pse gjykatësitë s’duhen ripërsëritur gabonjive kjo do të na ndodhë veç në lavdndërprerje
Kur çakallica mos të ketë më bij për të kukorëzuar me fantazmoren pjellë të hienizmit
Sepse sido të guackëzohesh me dritësi-terri që të zhguallzon po lakuriq t’a ruan atë ç’ka je


-163-

Detyra e të mosditurit kurrgjë kur di sa fort më tepër se zot’tjerët qenka qiellori kult i dijes
E njëjta gjë si me mundësinë e këqyrjes nga nënrrasa e tejqenies të krejt radiografi universit
Kurim t’i iniciosh gangrenëzimit të epokave me po të zellit mrekulli që i ka e s’i përdor as Krijori
Hipokriticiteti i ndjenjës do na shpinte në një sistem ku bujku do të mbillte lotit eshtrën e vet
Blasfemisht nëpër miliona kopje të dashuronte pa fuqi asgjësuese të vetmen mençuri: vdekjen


-164-

Duke menduar horizontalisht e pa hezituar veprimit vertikalisht i humbim vendndodhje qëllimit
Çizmet e ngutit na i ngatërrojnë gjurmë orientimit ku s’ka se si më parë mos jenë kryquar të tjerë
Yjatributet e prijësimit i rrëmben ai që ka sy e kurrë cili rrok të drejta perceptimi çdogjëje s’duket
Decibelët e kaosit i shurdhin perimetrin shpirtit e jo qendrën uni’ke universit ku ndodh çiftëzimi
Lindja s’ka rëndësi ç’gjinie vjen përderisa emrin ka rregull sado mitër dritës u gjakua pa dashuri


-165-

Në korporatën busullthyer të djemperiferive shifrisht na thirrka progresi nën aliazhe rekrutimi
Kur luftrat na qenkan një e keqe e domosdoshme e ndër djerrni statistikash lavden shpirtrat
Vullnetarë që mes romancës e aventurës pasiongabuar zgjedhin si etërit dhéroret dashuri
E sapo ua zhvirgjëron virtytin kryqi i fajit të lindjes para kohe pendimi fatin u mitërzon syrit
Shtatzanim pandreqësisë që emër dashurimit dhe të tijtë bij do ia dhurojë metropoleve të flijimit


-166-

Mos më lejo të saldoj hallka dyshimash zinxhirit të heshtjes që m’i mban lidhur ëndrrat
Performanca e përkëdhelës i humb prushëri kuptimit kur duart guxim më mbrojnë dëborishtes
Qiellgojës pelikanët ikin e sjellin mesazhe me ende të panjohurit hyjni në piramidat e arsyes
Perfeksionizmi i lakuriqësisë së emocionit i fal hir ngjizmërimit të ardhërimit në fetus truri
Meqë çdoçka dua të të shqiptoj s’më lejon të fshihem pas koracës që m’a ngjir emrin gjuhpreri


-167-

Më jehonsokëlluesit fjalimtarë do t’i gjeshë foltoreve ku s’thuhet asgjë heshtmadhja ime
Oratorijnë gjinkallisht tuj e moçaluar në çdo pore lëkurën tendosjejehontë qiejve të mendjes
Vetëtimthi kanceriadat bëhen të dukshme ndërkohë që diagnostikuesit i ndajnë arat lamtumirës
Kur nëna e çdoçkaje qenka gjuha dështimi atë ka emrin e duartrokitësit shërbim shpresës
Për t’i përzgjedhë dashurinë më të vyer vdekjes që na prin rilindtarisë pa kurrtaren-tonën botë


-168-

Kurrë ankuar jetimërisë së fatit atëror liri’egër pelë trokthvirtytshme ish dashuria ime
Deri para se t’a gjenit masakruar skaj pyll ujkonjërive ku i mbretëronte e patkonjimit valle
Teksa kërkonit mes varreve të përrallive thesare që i ngjiznin etërimat e panikut mallharrenjtar
Ku ç’ngujimi i murgeshës prej tempullit të lakuriqësisë së të vërtetës më hap portë
Turpëri e trimëri të ripyes: e pse dikush guxoi të vrasë hingëllirën që më përket veç mua


-169-

Privimi i të qënit ushtë ndër duart e një fuqie jashtë ndërgjegjes urdhërin e merr prej brenda nesh
Iventari i çdo vendimi mbetet individual paçka se rrëzon palma e mbjell ullinj shumzemrave
Vlera e aksioneve të një ushtrie përkushtimi rritet koefiçientit të çdo hierarkie kryeflijuese
Kur guximi përfaqëson një kryq kryqori pa shkuar qiejve duhet t’a ketë kryer një komb
Të respektit hyj kërkuar prej lotrrethuesve t’ia zbulojnë dashurisht thelli shërbesës pavarësore


-170-

Varrezat e të fituarve e panteonet e të dështuarve gabuam kur i ndërtuam pronave të së shkuarës
Ndyer e kemi një pjeszë të tempullit mëshiror që na u besua t’a ruanim të virgjër si kurm shenjti
I bukuri mozaik nostalgjimi shpesh i mbuluar dhépendimash na i trembka gishtërinjtë gërmues
Në çdo fytyrë të paemër faji veç nga loti gdhendur është i shëmtuari ikonostas i pakthyeshmërisë
Shpina-pasqyrë kohltejtë ku duhet të trembemi nëse do shihen si ne dhe engjëjt lëvozhgpathyer


-171-

Meqë udhëtim mes dy piketash të panjohura topografike qenkër percepsioni strategjive të hapësirës
Pas çdo starti për të mbërritur askujt nuk i kronografohet barabar me të tjerët zhvendosja në fat
Përfitimi në kohë mbetet material sado fiskali evazion ia fsheh shifrat e domosdoshmërive
Pse sa më dritësirshkurtër rruga e mundësisë së intelektit aq m’e gjatë jeta në me tepër shtegti
Këpucë guximreja i lypen blerë mendjes dashuria ime që ende e mat parajsimin me pash orgazme


-172-

Sytë qenkan dy sonda që e gjurmojnë naftën e xhelozisë edhe dherave ku as i gëlon flaka
Sytë e distancokan saktë mjelmën e epshit nga sorra e emocionit perimetër pushtetit dhuror
Sytë gatuajnë me dëborën e lotit dhe të dhembës virgjëri ngushëlloren supë brengërimi
Sytë zhgabisht e shquajnë prenë e gjarprit si vetë parajsën njëmijë kohë larg prej fron shenjtërisë
Sytë si pranon të të bëhen kazermë shpagash mercenariverbra kur zemra s’të lejon t’u besosh


-173-

Pas çdo nënshkrim arkitektimi askush s’i shikon kapicat e mbetjeve shpirtërore e teknike
Ndonëse i pisllëkut evoluim mijravjeçar brenda një çasti i gëzohet darvinit revolucionist
Mentalitetet septike shpërndahen në formacione sulmimi ndaj tribuve asgjësuese të nihilizmisë
Përderisa ndyrësitë sado t’i fshehësh kundërmojnë e sido t’i sikterësh lenë pasardhës mitër syrit
Madje dhe nëse do të të lypet t’i zbukurosh dashurimëza ime rijetisht vdesin po si bija neverie


-174-

Ndër kovaçanat e teprisë së kohës mendimet e kalitura durim me çekanët e imagjinatës
Konstruksionisht na i vështirësojnë lidhjet e gjithdetajeve vizatuese me bullona argumentash
Nevoja s’na i shponka saktë birat e fantazisë ku i hënës sy të lartkacavirret ndër ne
E dyshimave inxhinieri edukon kauza të gënjeshtërta rish në utopike forma njerëzore
Ku në çdo gjuhë flet instikti që predikon po njësoren gjë: dashuria na qiellon mendpakohë


-175-

Imagjinata më ka përdorur kakohas si gjysh kështjellor bedenarrethuar me qindra topa nipërish
Në rastet jo kaq guximoshe kam qenë babai i një perëndeshe që lind një skuadrilje engjëjsh
Kur më tremb dhe kjo orvatem të përdhun një luaneshë e ilegalisht të shpallem mbret pa fron
Por shpesh lypet të kënaqem me vegimin e të qenit i dashuri i një shgabe a nëpërke-dhé
Fundmi velur nga idea se si unë kurrkushi s’mund të jetë burri që shpresisht ka ëndërruar


-176-

Alternativistët ilegalisht rish shiskan këpucë shteg’edenta e prapë mes të lirit treg të të pakëmbëve
E as në supermarketet e vrapvjedhurve nuk guxojnë e as në pistat fluturore të ëndërribraktisurve
Paçka se profetisht e dijnë që veçse udhëtimi përmestejvetes mbetka e vetmja aortë komunikimi
Mes zemër dhérit dhe shpirtit të kohës anëzisht pyllëzuar me kryqet e artë të dështonjmarrëtirëve
Ende duke i lypur dashurizmit t’iu lindë engjëj prej baltbesimit në mijëra mutacione demonizuar


-177-

Në pesë këndet e vështrimit adhuror të polarit yll të dashurisë respekti është i botlartmi
Mirënjohja nën njerin krah supesh e shtërngon bashk’krijesën që i fal ngjyrë rrezimit
Kur në tjetrën anë hierarkia gjinore dykahësisht i ka gdhendur nevojës shkallë falenderimi
Në nivelet e moralit për të vizituar nëndhesirat e disiplinës ku fort u mbështetka pesha e ëndërrive
Për të nisur fluturimat fati drejt mitrës rilindtare të zezëtirës që ç’lehonimi e pagëzon shërbesë


-178-

Ndoshta mund të jem perëndia e besimit tënd të gabuar që ende t’i puth thonjtë oj gjunjëzore
Kur si një rrënjë kryqi duhet të më falenderoje për bleritë që të fsheh dhéut e imja dashuri
Lartohesh dhe hëna t’i qarkon ikonisht kryet sepse rish të adhuroj me hiperbola falësi
Jo se shpirtin m’a shndërron në reostat të rrezatimit sa herë ndjehesh filament i brengës
Por pse rish m’ia eklipson vegimën burrit zgjedhor e si vallë kur s’hyjëzoj yjëzon tjetër qiell


-179-

Kopshte kënaqësirave disa lindin mes hingëllirave e cikël lamtumirës vdesin po kalëruar
Të tjerë njoh që ndër llogore i gjetën piedestalet edhe pse i shndërroi ushqim korbash armiku
Pa ua dyshuar shenjtërinë e besimit dhe i aleatit teh i ka përpirë gjakimit shumë shpirtravyer
Por as shtjellave të parasë s’mund t’ua mohojmë kontributin shfarosës mbi koleksionistët piratë
E ç’ka mbesin-sa pak-i ka frymshterë e munguara e tepërt bujarimit koprrac: dashuria


-180-

Për t’a nxjerrë nga rrënja katrore e arsyes vlerën shifrore të asaj ç’ka kurrë s’po kuptojmë
S’na mjaftojnë ekuacionet e interesave dhe as kamuflueset mënyra idilike të filozofimit
Të shenjtat përgjegjshmëri jetokan në tempuj të thjeshtë ku drita mbruhet nga shpirti i argjilit
Dhe bukën e dashurisë e ndajnë barabar kohërat palindur ani pse s’na pranojnë për etër
Ndërkaq që në sitën e dijenive mbetet ari i nevojës për të shkëmbyer sekrecionet e eshtrave


-181-

Prej vetvetes evoluimi i baltës po na shpie deri në monumentimin e hyjve ende panjohur
Bletët e hapave e plotësuan synimin që udha mrekullore t’u mbërrijë kosheret premtimjaltta
Guri krijoi kështjellat si shpata duart e si drita nihilizmin e si falja kryqin e si pamundja ëndërritë
Darvini brenda seicilit e mbaroi së vizatuari ciklin sado skematik fekondimit të vazhdësisë
Nevoja e bririt si e këmbanës thërriska ndër martesa me yjësi spermore e sa pak po lind njeriu


-182-

Ja që s’jam shenjti zbritur re ëndrrash për të të mësuar konspirativet gjuhë të serialeve nëpër deja vu
Mos më adhuro as si trafikant proverbash kur asgjësojnë sho’shoqen si shpatat duele xhelozimash
Aq më pak të më puthësh duart si një babai të dytë kur po dua vrig të më shpallësh atin e të tuve bij
Ngjitje’zbritur piramidave hierarkike të ndjell pas për t’i njohur gjithdetyrat çdo faraonizmi të moralit
Për të t’u betuar që kurrgjë s’më ka lindur asgjësie e dashuria ndaj na shtatzanet e pa filozofueshme


-183-

Sado obskurantiste individualeve pushtete papnore fshihen përgjunjet e shërbesave të mëdha
Astronomisë kafkngujuar të shpirtrave për të rigjetur orientimet faltare të të vogëlthave favore
Kur po në të pagabueshmet koordinata engjëjt e mirënjohjeve iu modernuan ofiçinat zemërlodhurve
Oksigjenojnë predikatat e kurajimit pse veç nëpërmjet fajit do përshkojnë udhët premtirpaskajta
Duke i mbrojtur autoktoninë qëllimit për t’a dashuruar pa standarte seksuale breznimin e vetvetes


-184-

Kur fajtoku lumtur jetonim në të meritave pyll dhe disiplina na ndante në familje sipas sojit
Gjyshërit e adamizmit i vlerësonin kushërinjtë sipas asaj që guxim i patën vjedhë luanit
Pak pasardhës më pas ndryshuan të dijenive lente dhe kamësimin e ligciklikuan fisnikëri
Një tjetër hordhim trashëgimnajasish i mësonin engjëjt se përfaqësonin atë që thonin
Që përfundmi të të lutem të më adhurosh për atë që jam dhe bëj e jo për ç’ka po nostalgjirem


-185-

Bashk’kozmosikë keq mbështetur në planete të gabuara besimesh na u ankokan për këllqet
Mënyrës mëshirore duke pretenduar të na i përdorin këmbët për t’i ndërruar galaktikë fatit
Kur konsekuentazi parimeve do duhej veç trokudhën patericave pahumbur qindgjyshore
Shtegshenjta t’i ruanin po bestytnisë sonë nevojës pse ndoshta bijtë do na kenë lypmë orientore
S’mund t’ua falim dashuria ime pasi i krijuesit mendim ndërron strategji e na le pa huakthyes


-186-

S’mund të besoj se beson që lumturia pret antejmi tunelit të fatkeqësisë së tjetërkujt
Fort larg ia kërkoke thesarin një burri që për kundërvlerë të kurrkasafortuar po të ruan
Aq sa dhe unë në shkëmbim të rilindjes s’do të të konvertoja as me kryqërimin rikrishtëruar
Në një tjetër kohë ku ligonjirat do kenë ndërruar emër e djajtë do më kenë humbur adresë
Trokthit të pasionit për mos të m’ia inspiruar shkëndijat në kalldrëm kafkash epshflijore


-187-

Po të besoj korin e ngushëlluesve se armiku m’a ka bekuar dhe prifti m’a ka vrarë dashurizën
Humbja do të më mprehë një thikë të re për të skalirë ashtit të shpagës një të vjetër falje
Kurrkushi pa m’ia besuar kumtin nevojës për të gjetur dhembjen time në të tjerë shpirtra
Kur papërsëritazi kobet krojojnë në dhérima misteresh individuale ku e gjakut gjuhë vadit kryqe
Në kortezhin e ritualeve të pritshme kahkundërti shtegut plot sorra psalltesh e hieni pusitare


-188-

Vorbullentuziazmi tjetër gjë mikja ime por me ushtarë të vegjël s’u fituakan kurrë luftrat e mëdha
Njëlloj si të ngreshë qiejve me një vinç pa bythë një të rëndë mendje fundmi mbetur fatit pa krye
Sado briri i lavdisë parapremtuar-e ankesës gojë hapet vonë duke ia vjellë vetmalkimën krenaria
Gërmëzimat e faljeve janë farat e garantuara të nesërdështimave ku rimat do i korrin opiumin lotit
Gjaku gjithheri ka ditur të gjejë një dashuri të re për t’u trojanizuar deri homeriadash ç’moraliteti


-189-

Bashkimi i shumë shenjtëve të fortë mund të fitojë një luftë ani pse duke shkatërruar mijra dashuri
Kur s’paska betejë më lotmadhe se t’a mbashë nën pushtim vetveten në çdo cm² të rebelim shpirtit
Kjo fuqi kozmike s’ka nevojë për mbrojtje përderisa të gjithë kryqet dhembin njëlloj çdo gozhde
Gjoksi lypet përdorur parzmorim të dobtave ëndrra që sa zenë çape në qëllimin e mëmësimit
Sepse veç të rejat shtatzani garantokan ndër të lashtat sfida jo thjesht lavditë por edhe të faljes fat


-190-

Bëmat e përvjedha kryqëzimit mësokan të fluturojnë e cak më cak hijen stampojnë hartave
Falësisht i njohim lavdpërbuzjesh madje edhe atje ku faji s’iu ka shkelur kurrë lëndimash
Telegramet e jehonave adhurisht i shpallin në kërkim vullnetarët e prangave dehur nëpër arërima
Krimi shton punësi kur filozofia justifikore rekruton kampeve ndjekës meritorë të apostujizmit
Ku çdokohe të vetmbërthehet dashuria naivja ime që më reciton ungjill mes katedrale tërbimit


-191-

Kur një kalë është më virtytvyer se çdo burrë mos duhet pritjes të jem i përzgjedhuri i një pele
Asnjë grua s’po më nuhat tetëqind km larg t’ia shuajë shkëndijat mallit thell’lumit të puthjes
Humbja e thesarit dhuror të besnikërisë më mundon kur hyjnimi u kërkoka në të zhdrejta gjallesa
Ku nën patkoin ku shkruan jelemunguari ungjijtë e trishtit galopi s’flak as sytë për të lexuar vetveten
E dihet kur ndahet shpirtrash barrfati barazisht lehtohet zhvendosje ëndrrash po një trokthudhe


-192-

Teksa të lejoj të m’i kapërcesh koordinatat e njohjes duke m’a hartëzuar fatin thellë në thua
Dritërisht mpakem aq sa ngujëzoj brenda unazës së një virgjëroreje brimë ndjellzezë astrologjike
Ku elektrizuar nga ndërdyzimi pa më parë e si po më kqyr veç si një krijesthë shpirtërore
Jo si një Adam detyrzbritur në planet të Seksit tënd për të t’i zbutur zjarret e evoluara të besimit
Pa m’ia mohur si sot mundësinë engjëllore rilindjes në një univers transaksionesh borxhtare


-193-

Bukurirat në shpirt u ka parathënë të dekompozohen sado të çmueshme mbi telajo kohësh
Ndoshta shndërrohen në shkëmbenj ari thellësira kujtesës sado i përkryer i zhvarrimës proçes
Ringjallërim pamishëror ky kur të pa imitimta mbeten të natyrës mrekulli që s’njohin kalendarim
Pse s’qenkan ngjizë prej virgjërimit thonë por nga energjitë e transformimeve të shenjtisë
Pikërisht si ciklimat e palimitueshme të dëshpërive në pazotërimin davaritës shqisfemërzor


-194-

Burra të egër kam njohur që i zenë prej brirësh dragonjtë e ua thyejnë gjunjët ani pse lypin falmë
Por që thelli gjinjgrashë dijnë të mbjellin lot për të korrur drithërat e shenjta të ardhërimshpresës
Jam flirtur dhe me ëndërrenjëmbla femra që ç’hezitim u mprehin armiqve premtigijotinoret tehe
Por që bashkshortët e tyre rrënjshkulur fajeve pa një lule kobi çelur syrit i kanë kallur ndër flakë
E zhgënjor pyes: ç’nënë je oj dashuri që lind e rilind pjella që emërteje shpirt’shpirtin jetmohojnë


-195-

Gjith’hiret shkëmbim një palë petkave përçmimi i fali një lypsarkeje virgjërores moshë shenjtimi
Nevojën e fillesës njerëzore ndjeu dashuria të bujtte çdokund fatesh ku s’e njihte apostull
Trokiti e s’i ç’kyçën frëngji shpirti, u lut e uria s’i ndau peshk dhiate, kurm s’i desh as dreqi
Nëpër globthin e retinë universit u end shputkafshuar nga shtigjet e indiferentizmit neoklasor
Ku binjakja at’panjohur i kish vjedhë jo veç emrin por edhe mundësinë utopike të riparajsimit


-196-

Kompromisi na e do t’a kërkojmë opiumin e së vërtetave në dimensione ripërtëritjesh
Sado dominotë e gabimeve historikisht stërkëmbin njera’tjetrën luftërejave lavdlotvjetra
Kudo ku s’jemi ne është një makth që e kemi jetuar aq thellë sa malli i ç’varrëzon shpatat
Gjithkund që shfaqet dyshimi u fantazkemi për të trembur të parimuarat poema kalorsiake
Pa kumt pse lyp të na e hedhë panik i përçojmë dashurisë kur fati s’na ka frikë as nga vdeka


-197-

Hipnozistët e manipulimeve shpirtërore e përfunduan standartizimën e shijes epokale
Mekdonal’izmi qenka devotshmëri kur levis’mi konsekuencë e shumaker’izmi perfektësi geni
Në detyrën e vigjëlencës thirren njerëz pa virusë individualizmi e pa fytyra koh’orientuese
Mendimi i përbashkët i ngjiz fataliteteve parlamentet e neverisë ku lukxi përdor prezervativë
Pse ja që dashurisht e vërteta di t’i bëjë krahasimet mes energji uni’t e sterilitetit moralomediatik


-198-

Ujëra çezmëkohës ikur dhe në mjaltin e krojeve paardhur je shpirtpadytë bletthëza ime
Jo se zgjoin e kafkës m’a ke mbushur me hoje drite por pse ruan mos të t’i ha syçkat
Sa heri sheh më qashtërt se xhelozia thellë çdo sythi që më lutet të lulërojë dherave të gjoksit
Ku muzgu noton për të më tërhequr fund oqeanive të ëndrrës teksa mbetem tok me engjëjt
Elektromagnetizim agut për të rishgjetur dimensionet humbur realitetit tënd thumbonjartë


-199-

Nëse çudisht ke vërejtur entuziazshëm nëndhésirave të dëshirës si dekompozohet drita
Shërbyer të paskan sytë si jo të tutë brinjartit kornizim të vegimit ku ekstazën vjell realiteti
Fuqia e ligësirës është virtyt edhe në kompostimin e ndjenjës synimit të përdorjes kauzë krizash
Madje dhe në konservimin e peshkut të epshit kafkë perceptimit që i pret qiellazi mrekullirat
Hyjinisht të ndodhin mes argjilantëve që çudi si s’ia kuptojnë diamantëzoren gjuhë dashurimit


-200-

E imja dhe e të tjerëve janë kufijnjohjes dy botët sahatprishura që u duhet ndrequr guximit ritmi
Si e jotja dhe e të gjithëve dy universe që ani pse një stuhire përfaqësokan dy barka velndryshme
Dhe gjithkushi brenda vetes ka një kozmosi që lëvrin përpikmërisht në të ekzistencës gravitacion
Ndërkohë që çdo tjetër rruzullim me apo pa vullnet qielli ekuilibron forcat ruajtje shkatërrimash
E nëse çdo dashurim s’do i trinojë koefiçient mirësisë do ndodhte siç ndodh çdo çast: apokalipsi


-201-

Ani pse hyjneshë e vërteta s’guxon të mbartë trajtat e dukshme në shëmbëllinë e njeriut si Ati
Filozofinë e frikës prej saj i ka shpallur heshturi akademizmave të ruajtjes së statuskuo panjohjes
Mijra pyetje ka hedhur tregut të shpikjeve ku paraja dhe kur blen e shet edhe dritën-virgjëreshzën jo
E padimensiontë çapitet nën bastunin ogurshenjtë të fatit plak që mbretëron si do bija qiejve
Keqardhur e kënaqur pse as i shpirtrave ar s’na bind të ulim skeptër pushtet dashurive dhesore


-202-

Grunjëshndrirat e bukurisë t’i kredh në mokrat e përbuzjeve mielli do më akuzonte helmatar
Ngushtësisht do më qortonte lentja e universit duke dyshuar të vetin bujarim pas timit sy
Mbase mund të m’i privonte sensorët e emocionit nga kapilarët e ngjyrave trurit mosmirënjohës
Si për lartësinë e tejreshme të adhurimit edhe për gjerësirën e luginës ku engjëjt ç’puplaren
Për mos t’ia kurrmohuar madhështinë shtatores së virgjërimit lakuriqësor kur e paracaktoi fati


-203-

Kozmikeve perandori të errësirës origjine një objekt që spërkatet me orgazmë rrezëllore
Mbi paletë panjohjeje vallzon pa ia falenderuar reflektimit ligjësirat e kroit dritpadukshmëror
Zemra i plas pse rituales perfektësi të kohës s’di t’ia bllokojë ingranazhet lirikushtëzores lëvizje
Adoleshenti orientim t’a adhuronte shpirtpaplakje kurorat e yjësive pa rubinuar t’i dhurojë
Qoftë nga të virgjërat thesare që i përvidhen dashurive prej të cilash i zbardhet shpirti engjëllizmit


-204-

Jeta që na e shtynka kanoen para duke ia lënë pakthim lumin pas-sa fort premtishkurtër
Aq sa dhe dëshpëripërjetshme përpjekja për të merituar përgjigjet tona dyshore krejt pse’të
Kur ky detyrim hyjnor s’na përket ne t’ia hapim të pazhvirgjërshmet porta njohjeje inspirimit
As diversiteteve të arsyetimit e as absurditeteve të zgjedhjes e as busullave të moralit
Paçka se ndër iventaret e amaneteve askurrheri s’na mungon geni i riadamizimit të fatit


-205-

Ndoqa fitilin e një gabimi të vogël dhe më përcolli deri në bombën e një faji të stërmadh
Fshihej hangarëve dëndur me demagogji justifikimesh trajt’tjetërsuara në drithëra dobishmërimi
Guximdruajturi akt i zbulimit e kish vetpajisur me leje hyrjeje në sistemin e megasigurisë
Ku e turpit gjurmë humbi orientim dora e katastrofës s’nguroi të vizatojë kauzviktimëzimin
Po mbi lëkurën ku pak çaste më parë puthja gjeti ndezur bishtin e një cigareje fjale fyerjevjetër


-206-

Evolucionizmit të nevojave shqisa e dhembjes i ndërronka trupin e jo kërthizën konsekuencave
Vizatimet e gjakut dykahazi në telajot e shpirtrave thellirat e mençurishpatave për mos të harruar
Lahutarët i zgjedhin fjalët mos t’a përsërisin një proverb dy herë kur njera’tjetrën rilindin gjëmitë
Ndëshkesçbindur veç dashuria ngutet t’ia ushqejë sahara naivitetit oazet me lot engjëjsh shprese
Kurrsesi pa pranuar të mësojë kodikerrësimit të përgjegjshmërisë së fajit atë ç’ka s’duhet të bëjë


-207-

Të sirenosh lumtur në rrjetën e një poeti do të thotë t’ia shesësh çelësat e portave oqeanlirisë
Kur i qenka detyrparacaktor imponimi botës përgjigje pse’ve pa pse s’ka pse mos t’i trembesh
Me busullën e keqinterpretimeve të prin drejt portit të mohimit të uni’t sa herë pohon: unë jam ti
Sado valëzimdritë ç’i kërkon epshmbledhës kënaqësive kur do t’ia përmbytë tempullin toku me hyj
Pas përvetimit homerik të çdo krenie e pa emër do dijë të të përdorë si spirancë tokësore dashuria


-208-

Çdo natë m’a shton me një palë thonj lojrinj mozaikun e makthit kundruall të shtratit tavan
I lotit manikyr qindrangjyrësisht po m’i jep trajtë një portreti shkulur ikonostas ëndrrash
Të njejtat heshta qerpikësh me yje ndër maja e po ato duna mollëzash ku arkitektova piramidën
Meqë ndanë kalëron dhe një Nil me kaçurrelza kjo do të thotë se jam dordolec i jermit
Së paku guackë kllapisë të të zgjohem krah pelëza ime nëse ende ke ënd të fshihesh paqenies


-209-

Rekrutimi i fluturzave në ushtrinë e krimbave të mëndafshit ngadalësonka marshimin e rrënjëve
Saboton qëllimin patjetërsor të endjes së të bërit pëlhurë në përmasat e një reje vrapoqeanike
Shtrembëron drejtimin polndjellës të uzurpimit në çdoçka s’ia njohim gjeneze qëndresimit
Transferon pyjet e mentaliteteve në galeritë ku rend malluari drejt amë dritës i dijenive terr
Ç’thur energjinë septimale të ngjyrave që në magjën e natyrës subkoshiente mbrun dashurimin


-210-

S’mund të themi se ka ndjenjë mençurane kur kurrherë s’zgjidhkemi dot se kë dashurojmë
Intrigimi për të bindur udhpërkohshmit që qenka më e zgjuar se ç’është në shpirtin e së vërtetës
Lakuriq do na linte si bajamja lulesabletuar përqafuar nga peliçja e dëborës pranverore
Virgjërimi filozofik i intuitës ndërvarur nga shenjtë që na shndërrojnë përgjëronjës panjohjesh
Ka lypmë veç për një shtrat ëndrrash ku çdo noter të heshtë duke i ndarë barabar bekimat


-211-

Defiçienca e prodhimit të adrenalinës thellë brengtollovitësit tru po na lyp kah normaliteti
Me të dritës ngutimë për t’a riperceptuar dashurimin pa pyetur për decibelët e rrënimit stimulues
Nëpër agien e një eshtre ëndrre përçohet hiri i një kohe që pas pak gjunjon të ndezë shpresat
Ç’rëndësi ka heroiniku emër shpëtese apo kokainiku mbiemër i epokës lavdthirrmzbuese
Një vend u dashka zënë teleferik ekstazës ani pse më hyjori doping si s’u përdorka më-poezia


-212-

Fisnikëria mund të banojë shërbyerazi si në pallat savoje edhe brenda një shpirti uritur për dritë
Ndërgjegjim kombesh e flamurë rracash shfaqet të lashtës formë shpirtnjëtrajtmë të shpërbërjes
Si t’ish një gështenjë e pa gojë ngopjeje pjekur në mangall të feve që simotrisht s’besojnë një Ati
Sado e adhurojnë kadavrisht e i hajnin çizme e shandanë e virgjëtaren kurorë e mbiemrin rilindës
Në shuarje çdoçkaje veç dashuria ia gjen fantazmën për t’ia fekonduar një tjetër jetë dobi vdekjes


-213-

Një lis gjysh më këshilloi që drejt tokës premtore duhet të përdor një arkmort në vend të barkës
Mund të më vihej në dispozicion meqë po aq sa unë donte të shkelë në ëndërr i pa kryquar
Kur s’e panik e detit humnerë e si të më trembë qiellori orientim ku u lypka të timonoj
Për një palë rrema krahësh kam nevojë e patjetër për një fjord ku më pret e dashurimës muzë
Mungesa tek kjo varrani që i përze për së gjalli kufomat shkretanive që i falen rigjelbërimit


-214-

Pse s’kam mësuar t’i braktis as në llogore ëndërrie hidhur kam mbetur dhe në paqe i pa miq
Ndonëse brilantshëm një gjerdani që m’a përqark kështjellën e qafës i mbaj nder’rrezorë
Dhe më ruajnë si zjarrin në mes të pyllit rojet që i tremben rrethimit çakalltar të natës
Fort i lypemi njeri’tjetrit si shigjeta harkut e si djegorja çdo kamikazi të kurrmirënjohjes
Lëndimit i falem kur pohon se emri i të njëjtës dashuri pret të na i mozaikojë helmetkafkat


-215-

Me ëndrrat e të tjerëve i shumpërmasojmë kozmikimin kënaqësive ngujur botpërkohësisë
Kur tonat shkëmbim i falim t’i përdorin ndër universe që s’na përkasin më lumturonjash
Si miliarderët u bëkan me investimet e mirnjohjerrethuesve dhe të panjohurat u konvertokan
Dhiatave të një kauze besimi pa pse i lypet mes profetit e apostullit njëlloj si në barbaret dashuri
Ku thirrja e epshit postmodern ende i shuan jehonat e mungesës kupolkatedrales së sterilitetit


-216-

Pa i gjetur ende portë jet’tjetërsimit hyjnor diferencën mes shpirtrash na e bën qëllimi
Jo përjashtuar çdo kushti të njerëzores fuqi ç’farë do marrim teorisht materialitikës
Shërbyerazi devotshmërimit çdo t’i dhurojmë pjellorisht brazdares mendore të mirësisë
Kurrsesi nën çadrën e ortodokses lutje të presim të zbresin kopështit qiellor frutet e nevojave
Por me energji dashurimi ç’bekim dheror do rrëmbejmë nga grigja e profetëve që na falkan


-217-

Sado ftillhollë sita e kontrollit të jetës ndjej luzma krundesh si i tejçojnë të mbrojtjes porta
Gabimet m’ia ndërruan shijen kulaçit të fatit aq sa sot s’di më ç’është pasioni i urisë fillestare
Ha çdoçka cilësohet e proteinëshme nga arat e rrepave poetike e prej kope dosash të moralizmit
Kamikazisht m’i stërvitën pirunjtë e syve dhe kanibalisht sqepflijimin në mëlçitë e zjarrit
Sa për thikën e gjuhës e mpreha vetë nën litar këmbane meqë dashurimit nuk iu kërkoka falje


-218-

Shtjellterrujrave të syrit që dua një obelisk lumturimi mbruhet dritë-e vetë fund zgrip mallkimës
Thellë kaçubgjirit ku doja të jem rrënjë buisin zambakë ëndërrirash-e vetë urith brengive përzënë
Enciklopedive të pasionit analfabetik një muzë del penelopëzuar-e vetë korbëzoj i pa mall pritjeje
Pyllishtë gazmendesh një pelë gurre i bredhërin shkëndijat fshehtësisë-e vetë patkua i pa këmbë
E si vallë mund t’ë vallzoj harmonikë kënaqësisë së të tjerëve kur vetë kam mbetur ulli i pa qiell


-219-

Të thërrasësh për ndihmë magjirat ç’pret tjetër të të presin veç dy duar malli mes valle shtrigonjive
Si naivi që korr stuhirat pse mbolli erën ç’hipnozisht duhet të ç’idhujnosh besimin tek shpresa
Mungonte në legjendaret arka të pandorave ndaj e përgojojnë si hyjneshë të kurrdevotshme
Fantazmë t’a konsiderojmë që u endka kështjellim mendjes shekspiriadshëm pa hamletianet qëllime
Ca më pak t’a pagëzojmë mbretëreshë në varreznajat e dashurive ku i trembesh prej paardhjes


-220-

E si mund t’i ankohem shenjtfatit për lotët që më derdh shpata kur ti më ke prerë duart
I përqafimit zjarr s’do dënjë të bëhet kurorë rrethi ditnate kur jam tjetrës anë të hënës
Meqë po gazmendesh që s’do të t’i mbroj më të gjinjve pjergulla do të thotë zotësim i vjedhësit
Embëlsia e gjakut të pa meritë në dyzim m’a përgënjeshtron eshtrën ku doja të palcëroheshe
Sidoqoftë tash që i zgjidhe këmbët pelthëza ime të ngel veç të qahesh për misterin e udhës


-221-

S’më nxe gjakërimi i flamurit e duke m’i mbyllur dyert po qëndroj jashtë krenarimit të kështjellës
S’më nxe perifrazimi i patriotizmit e duke më shpallur të jashtligjshëm jam birth tradhëtire
S’më nxe i urrejtjes litar e duke më mbajtur këmbësh lidhur vetshndërrohem në këmbanore
S’më nxe katedralimi i qytetit e duke më përzënë shndririe imitoj pavdekësirat korbëruar
S’më nxe klaustrofobia e dashurisë e duke më përplasur mureve të besimit m’a ç’terr mendjen


-222-

Riciklisht duke i thyer shtërngim gishtat mbi leshrat e të njëjtit kalë i përgjërohem fatit
Kërkim tij të më ndërrojë udhë meqë dhe prirësi shenjt i premtimit më ka braktisur psallmë
Pse duhet t’ia humbas gjurmët gjithheri terrpyllit të vetmimit kur edhe zanat më tremben
S’pranoj as të më rradhisë në ballësi të ushtrisë së vetflijorëve që do fitokan gjithrast
Veç ndonjëherë të mëshiret që aq sa dhe ai kam etje për gjirin e një virgjëreshe tejëndrrash


-223-

Për një tufë blegëri ëndrrash po bari mbetesh dhe kur s’e pranon atë që ke-pikë qumështi
Mos t’a quash tënden mungesrrugën kur në fakt veç të ka humbur je i internuar në dhembje
Puset e identitetit zgavrave të kafkshpresës janë thirrje gjaku dhe kur s’i konsideron thelbësore
Ashtu si gjilpërat e yjeve që ngul bark shtatzanimit së fatit ani pse ia dyshon prindërimin
Sido s’mund t’ia nxerë irisi oqeanirat lotit të dashurive varkëza janë atje kurrë për t’i ç’përmbytur


-224-

Kam dashur një violë që adhuronte fatet e të lindurit panjë dhe pse rrënjësh i janë palctharë tash
Më deshi edhe një prroskë që më rigjallëroi të kujtimeve qeliza e sot përkëdhelat s’i kanë gjurmë
Vlernjëjta dhunira që si dymijë sipjella vuajtjesh e shendesh s’i gjetën breg tjetër urngushëllimës
Merimanga e rrethanive lidhur di si t’i mbajë pretë ndër mallkoret qoshka hambar poshtërimave
Paçka se ardhakeqësia konstaton se po ua ruanka në varrezë shpirti kurrcënuar virtytet bijqiellit


-225-

Aktrimi në sagat neoklasike të individualizmit na i përjashtoka emrat nga gjithë konfliktet
Modernisht kemi harruar si quhemi ndërkohë që pagëzojmë pastorë për të rejat vetrrëfime
Virtytet metabolike e ndërvarjet trinike e konvulsionitë juridike na i administrojnë koloseumasit
Sa heri na urdhërojnë të paraqitemi në dorëzat e shpatave ani pse modën e poseidon autoflijira
Kur përvetësim çdo lavdi farat e gërmëzimit iu lypen hipotekash dashurisht dherapanjohurve


-226-

Përderisa qofsh edhe fantazmore ti jeton aty s’kam pse dal nga i florinjti burg i mendjes sime
Mund të të fshihem brenda pelerinë përqafimit ndonëse s’më mbyt në stuhi frymëmarrjeje
Me fenerët e puthjeve më ndjell përtej errësirës së mishit ku ndjenja i përdor çelësa syrit
A lypet të më mprehësh si një gërshërë sharjeje mbi kaçurrelat e fjalive që u përze enciklopedive
Jam ai që s’jam tek kjo sferë realiteti ku jashtë thembrat të vrapojnë një bregdeti që s’është imi


-227-

Në disiplinimin e asimetrikeve lëvizje të universit jemi qendra e kaosit magjepsës së gjallësirës
Sapo kuptojmë që gjithkahsisht ekuilibrojmë urdhëresat që marrim e na japin forcat pakonceptuale
Rrethuar me idolët e mijra kulteve që i lypin gjunjërimin fillestarit mëkat ndjehemi tempujzbrazur
Brenda uni’t na mungon katedralja e zotërimit okultik të vetes pa bërë pazar me shenjtërimin
Për të ruajtur ende të pa fituarën mundësi të të drejtuarit të dashurisë vetkontrollimit të çdo cikloni


-228-

Kur ngatërron në vlerësimin ndërmjet vazos dhe lules pa m’a përmendur emrin prej dhéri
Një bel rrëmbej dhe më palcazi e rrëhmih zemrën t’a mbjell më thelli të keqardhjes farë
Çdo agimi ia vjedh vesën e lotëve për të t’a injektuar në kapilarët e dritës që më fsheh
Luzmimrejat sythe shpresoj të m’ia tjetërsojnë pamjen parajsës që ende si s’m’a paske premtuar
Dhembem pritje stinës pa ngushëllim ani pse kaq shpesh dashuria s’më mjaftonka për të falur


-229-

Ç’gjimnastikë paagore për të stërvitur alla maocedunçe muskujt oksigjenlodhur të trurit
Përpjekje dëshpëripërbuzëse rrethimi me jastëkë drite i gjithkuji guxon të na përplaset ballë
Edhe arti human i hapjes së rrugës lypet mësuar të ecim më lart kur të tjerët nxitojnë për poshtë
Vëllazërimi teorik sado s’na bën t’i besojmë djersimit për t’adhuruar pa kusht shumkënd
Na kandisi shtjellpërkushtimash të indiferentemi qindra vitesh e të harrojmë të duam vetveten


-230-

Shekuj ka që kuota e vlerës së fatkeqësisë u caktoka në bursa si ajo e puthjes apo e masturbimit
E në shtatzanimin e parasë nuk gëlon gjak fisnikërie e as mos prit që pjella t’i ngjajë natyralit Atë
Shumimi i kopesë së fitimit s’e kushtëzon tufën në është e dhentë a e ujktë ndër dyndmat e urisë
Kush qenka i ngopur moralisht ka të drejtë të koleksionojë më tepër flijmëri se vetë i epshit satër
Meqë s’u jetuaka dot si brenda libër predikatave ku dashurisht ndahet barabar edhe demagogjia


-231-

Barabar e arit sasi për t’a ç’ekuilibruar botën dhe e moralit-tehdrejtë t’ia ruaj virtytmërisht fatin
Në njëzet e katër karat shpirti di të zgjedhë jo veç dorën që e zhvarrosi toke por dhe lopatfshehjet
Gjithrast anasjelltë njëra është syri pse tjetra objektivi i rrokur nga dylbitë shërbim çdo lufte shpëtimi
Specifikia peshë e seicilës kur shpiku gijotinën i filozofoi dobishmëritë heqdorës nga tjetërsimi
Por nëse stan mallkimit arit i rimbledh bajgat-zhvirgjërorin moral s’e gjen rish kund dashuriza ime


-232-

Nëse bekimi na qenkërsh qiellor e pse u dashka t’ec në gjurmët e këmbanave shurdhare
Në është i dalë deje dhérash pse më lypi t’i fshihem hienës së bamirësimit të harresës
Pikërisht duar lutjeve më takohen e pakthyeshmja me të pambërritshmen tek ky çast pa kohë
Ku çdo hap i hedhur drejt falenderimit mëshirën e bën dy të tjerë të më afrohet në tempull gjuhe
Dashurimi t’a përçmojë teprinë e proverbave po aq sa edhe kroin e vet njerëzor ungjillëzimi


-233-

T’i çapitesh përkrahu një xhirafe duke besuar se di t’a vëzhgosh botën me të sajit sy prej qielli
E të tutë t’i përçmosh pse veç prej dekompozimit i matin lartësi agimit brenda terrshpirtit
Do të thotë të pranosh rolin e bariut përkohtar që tufën e yjeve prin ndër kullotat e kryqanive
Paqtimën e tokësoreve shenjti ku ujërat janë gjaku e drita e palca e dashurive pa kromozonuara
Ndoshta për të adhuruar fëmijët e lotit kurrë engjëllzuar dhe hyjnitë e gazit vrarë pa u plakur


-234-

Të vocërthat gënjeshtri akrepisht m’u mblidhkan gazqark me sfidthirrjen për t’u dorëzuar
Kështjellat prej mishi të karaktereve ende na kanë besim tek parzmorimet e fjalës ç’mëkatore
Stoikisht zemrat murepadepërtueshme ndër lot qeshmash i përvëlojnë nën porta valvolash
Edhe një tjetër ditë pastrohet pas ritit të faljes paçka se helmi sado transformuar ngel pickim syrit
Shpejt rend nata të na i nbjellë fantazmimbardha retë e dyshekut e të na ngrejnë qiell dhembës


-235-

Kumt të saktë i kemi kërkuar të qënit i lidhur dhe na u ka gjegjur vullnetdlirë: poshtërim
Kur dhe kisha e qiellit s’ka dyer pendimi për erën e kur si koha as ujërat s’u varrokan
I njëjti tërmet fjale përmbysi dhe kambanat e të ndjerit fshikull ndër duart e ligjit mbetur i pa Atë
Hallkalashti po ky gërmëzim vargonjpremtor i këndon trinisht fajit po si gijotinarit dhe tehut
Teksa morali prej një shtatoreje që mbledh copat e qelqit të dritdashurisë psherëtin: lum si ata


-236-

E arkivuara thikë që trojazi m’u ngul dikuri pas shpinës shpesh ulëret mos t’a lejoj të ndryshket
Dora ndoshta e hyjnueshme e një tradhëtie të re e drejton nëpër të njëjtën udhë të vjetër amë’bije
Distanca i lidh nëpërmjet meje atë që më s’qenka me atë që s’do jetë më kufij virgjëri mentalitetit
Drejtvizore përshpejtohet dhembja në kohë të ndryshme t’i gjejë tempull universalizimit të faljes
Ku varur fund një buqete vjollcash pres shtegut vjetran dashurinë rendur drejt një pabesie gaz’re


-237-

E gjakut bllangë pa si mbi pëlhurën e virgjër të dherit gënjeshtra fshehur ikonisht irisit
Në kishën e tradicionalizmit koleksionoi pendesën ndonëse do duhej një kryq’tra e tri gozhdë
Shembullimi ka rëndësi të perëndishme paçka se veç i fajeve serializim po na shpie në shpëtesë
Ku njohja e antipredikimave perfeksionon teknologjitë e lubrifikantëve dinasti tolerancës
Mëkat i parë ende na mbet’ falja kur mëshira s’na ka lypmë për dashuri por hir ndër shpagë


-238-

Në thonë që liria është produkt mohimi kur duart edhe lidhen por prangat e gjuhës s’kanë çelës
Ç’ka di të vizatojë fjala s’gjen kornizë t’a nxejë e as sizmograf t’ia parashikojë apokalipsin
Teoremat e ankesave s’i kanë kuptim në formulimat e formacioneve të faktorëve sfidues
Arti i skllavit të bën të njohësh zotërimin si i fatit poseidim bind t’i pranosh përmasat klithës
Qiellit varur në yjet e pa natë ku edhe dashuria humb kufij mes horizont nevojës e rrufe dobisë


-239-

Sado celuloidit të një ëndrre në një kryqëzatë qytetërimi napoleonët i kam patur kapterë
Njëlloj si të mëdhenjtë aleksandrë që më ruanin haremet i urdhëroja pa m’a kujtuar epok’emrin
E tradhtimlavdët hitlerë i përdorja për të iventarizuar çizmet e humbjeve e të fitoreve helmeta
Rish i vetmi pabindtar gjeneral Krishti që ani pse kryq e mbaj shembullit pa konformizëm
Vullnetar rebelpendimtar hakërren: si do thundrësh botën kur s’i pushtoke vetes as dashurinë


-240-

S’do t’endesha jashtë kështjellës së fatit mbi të erës nallane në do i blatoja rima perandorit
Shkëmbim një balade pameritore turpërimit do m’i vinte në shërbim pajtonin e të vetave ëndërri
Me fshikullirën e shpatës së të tijit zë do recitoja foltoresh lavdi lart kryeprerje fajmjerash
Meqë do i isha muzë do urdhëronte të më përdorte si të shpërdor dashurisht ty oj muza ime
Politikisht padukazi do kuroroja poltron kurvërimit e jo si sot nën ullinj të blegërijmë një dueti


-241-

Aftësia që të gërmosh në eshtër e të keshë pusin e të pavarurave ide e të dishë t’iu mbrosh ujërat
Sfida më kurthmrekullueshme e vetsfidtimit qenka në formatimin astronomik të emrit
Gjeneralizëm-të disiplinosh arën e ardhmbetejave e fortgardhimin e percepsioneve pacifiste
Veç autoktonizëm do quhej i intuitës teh për t’i perifrazuar urtonjat gjykimit gjakstërnipor
Pa ndihmën e skelave të opinioneve prej qiejzbuarve kur të vërtetat dashuri mbetkan tokëzore


-242-

Mijëra bërthama shkencurithësh me taksa jet’hajnurish ua vetfinancojnë vreshtat eksperimenteve
Pse agojnë nën vesë rrezatimesh plutonike edhe pse s’ka ombrellë t’a mbrojë tokën nga i lotit shi
Sagat e ambientalistëve zëvendësojnë tredhja’tredhjen përderisa çdo toksikim iu ka blerë shtëpitë
Dirigjentët e teknologjive i asgjësojnë instrumentat kaosfonisë teksa armët po riklonojnë duar fati
Garancisht për t’ia turistuar airbaset indiferencës qiej rrezikdashurive serëzuar me ndotje psiqike


-243-

Pasmuzgu i end pëlhurë paqërimit tuj mos i reshtur sythirë as të gabuarit ngjyrim tesha ëndrrave
Ndonëse lakuriqsht ndukem me të vërtetën herë gjarpërisht e herë si të parët banorë të dritës
Era e territ përpiqet më kot t’i kalojë kryet tejmi perdes së halleve fshehur teatrit nesërmtar
Antikulturimi i flirt rrënjë progresit kur e papunësisë filozofi prostituon me t’urisë shënmari
E kur eshtrat në vend të këmbanës m’i përdor agu e falenderoj pse më kqyr më mençur se nata


-244-

I fyer ngel peshkatari pse jo cironka por salmon i drekojnë kur e zuri veç për të tjerët
Edhe këmbzbathurin e irriton dhurata e një palëve këpucë qepur nga ai për udhët panjohtare
Gurskalitësi i adhuron qiejt pa ia pranuar kështjellën sa mbaruar porositësit ikur në Zot
Farkëtari rish vetlavdet kur shpata që shiti i mat thellësirën e kryqit ngulur nëpër re
Fatvetmja e kënaqur qenka dashuria-merr gjithshka i japin kur di e s’jep kurrë ç’i mungon


-245-

Politikisht zgjedha është zgjedhë pse s’ka vullnet të lirë kur çdo respekt qenka i fatkushtëzuar
Por civilizisht shpirti zhvishet nga uniforma dhe armatimi i përgjegjshmërisë s’braktis kasafortë
Gëzon të drejtat e maces së shtëpisë si për t’u dhënë leje minjve të vallzojnë edhe t’i tradhtosh hatllat
Në furrat e konseguencave ka mbaruar së bëri hi qymyri e t’u lypka një prush’re përkëdhelë
Thjesht për t’i kujtuar pendimit ritualin e të kërkuarit falje kur s’na nxe edenori burg i një dashurie


-246-

Jashtqitjetarit ritual të vargëzimit mos m’i kyç dyer pse hyjnë e dalin engjëllickat e marrive
Xhelozipafshehje po merr përsipër rolin e rojes që m’i çmon vdekurimën shpirtit për së gjalli
Asnjë kryqnajë s’do më pranonte kallje gjendërzuar kaq metaztazash kanceroide arsyeskllavore
Në shenjten paplasur nën ëmbëlzaken lëkurë përqafimit do i kutërbojnë edhe hundët dritës
Ndaj lutem dhëmbekstazisht: shpomi e qelbësim’artat sekrecione shkulmia epshive oj muzëri


PASTHENIE

Për të gjunjuar një kështjellë adhurie imi stërgjysh më mësoi si t’a ç’farkëtoj me frymën e paqes
Jo gjoks më gjoks t’u ndez urrejtje heshtave por t’i lavdëzoj barabartësinë padronit që s’më hap dyer
Pa lypur dhurorin çast uliksian ku pabesia të më shndërrojë në konvencion malli kurrë guximverbër
Mjafton të më shtrojë një gosti ku në vend që të isha i kurbanit kalë të jem tehu i besimit në mill qielli
Pse kur çdo arkitekturë thyhet më të dobtës pikë dhe i dashurisë mbrojtës atje përkulet në di e ia gjen


PERMBAJTJA

Demagogji: kush ka duhet t’i japë gjithkujt s’ka! Irealizëm: cili s’ka lypet t’ia marrë kujt ka!
Të dhurosh a dhurohesh është çeshtja-kur koha e mbrojtjes së qëllimit as me vdekjen si nuk mbaron
Një armë e madhe në një dorë të vogël e barabartë me një mikromendje në një përkushtim fatal
Bërja kor e shumësisë së kënaqësive cicëruese na e jehonon lumturinë harmonipapërsëritshëm
Në çerdhen terrnajsynxjerrëse të universit ku veç të yjeve zogj ia flasin gjuhën dashurimungesës


Kontakt:
netisveizi@yahoo.com
isveizi.net@gmail.com

www.netisveizi.com

[oniro]

- 889 -

Ky atdhe dhe vetë bir pa atë
Kur urdhëron t’i bëhem fli me ndër buzë dhembtijin emër
Harron që ditë trishtit më ka lindur të pa zemër
Rrjedhazi dënimpakëmbim e lotngratë

Veç t’i kujtoj dua me patjetër
Se kurrgjë s’bëri të gëzoj tek kjo jet’ e ç’mbarsë
S’më ndihu as aq sa mund të ndihte një vdek’ e pa gjasë
Palindur ndjehem si tash pleh i vjetër

E meqë dhe jam e si ende nuk jam mbi të
Vrigth do doja t’i valëvis qiejsh një flamur çjerratar morali
Rroftë dashuria! klith ligshtë

Brekët e pavarësimit ia ngre majshtize fati
Krye shënjueses grishzishtë
Që sa herë krahëruar më shpon jam po ky fuqi ringjallmi



- 890 -

Ca flasin me shkurrat si me ullinjtë dhe janë të lumtur
Ca flasin me kalatë si me ç’ngadhnjimet dhe janë të lumtur
Ca flasin me devetë si me gjarpërinjtë dhe janë të lumtur
Ca flasin me heshtinat si me himnet dhe janë të lumtur

Ca flasin me yjësirat si me qirinjtë dhe janë të lumtur
Ca flasin me flladet si me prangimet dhe janë të lumtur
Ca flasin me batakçeshat si me virgjëritë dhe janë të lumtur
Ca flasin me paqet si me masakrimet dhe janë të lumtur

Ca flasin me varranirat si me gradaçelat dhe janë të lumtur
Ca flasin me sperancat si me velat dhe janë të lumtur
Ca flasin me uritë si me lëmenjdrithrat dhe janë të lumtur

Ca flasin me gjeneralët si me gjelat dhe janë të lumtur
Ca flasin me kurorhajnët si me princat dhe janë të lumtur
Ca flasin me ëndrrat si me shpirtrat dhe: sa e sa fat’humbur



- 891 -

Eh sa rrjedhpërgjatë i lëshojnë yjet kaçurrelat
Një hon u del para dhe rrëmbim më kërleshen mbi krahëror
Jehonirat u bien daulleve e rrufetë i shkundin telat
Vrigth gishtat i bëj pelikanë zhytur dallgëzimit ëndërror

Peshqit e paemër të mallit sa shihkan që më rrëzojnë velat
Pa m’u rritur ende krahët t’a mund gravitetin dëshpëror
Luten t’u pasnotoj bishtit të më rrëfejnë skelat
Ku si kurvicka dritshpresat shitblihen zellit përçmor

Habitem si lakuriqshti struken bira portofolesh
Ndër mollza aventurierësh bunkeruar prezervativësh
Kapitenë anijesh pa flamuj i grishkan tej shtegtirma koqesh

Magjirat e adrenalinës virgjërore vello moralpacipësh
Ku nën më fshihen xixëllonjat ngazëllenjtare çmend’hovesh
Që dikuri gjoksit më vallzonin pa ndjella vipësh

[oniro]

William BLAKE
.................................................. ...................................

EPITAFE & EPIGRAME


* * *
Tek ky gur eja përplasni kryet,
Sa John Thompson’it dhemba t’i hapë shkretdyert.


* * *
Fuseli s’është Piktoi i Madh, the-njimendt?
Nga ç’ka mori, ky-më i miri kompliment.


* * *
Çmendurak më thërrasin, Budall të thonë ty,
Vras mendjen: Zili u je Ti a Unë ndër sy?


* * *
Mund të jetë një Gjel ai?
Në do mundte Gjel do ish tani.


* * *
Prej Gjeniu, imi titull i provuar,
Ç’lavdur nga Hayley, prej Flaxmani’t-ç’dashuruar.


* * *
Kur guxon të provojë ç’ka s’kupton kurrë,
Ai është veç një Kokëgdhë,
Budalluc-kush përpjekjesh do t’a bindë urtë,
Kokëgdhënë t’a besojë këtë.


* * *
Ky ish i lumtur nga e Fatit lindje,
Am’Atshëm lindi prej të tyresh hire.


* * *
Për Rascal’in Falenderime shkruaj pse bashkë,
Falenderimash e Komplimentesh mbytemi në të thatë.


* * *
Njoha një fatvogëlth batakshi,
Zoti Korb, si të kam o mavri?


* * *
Miqësisht shpesh m’a mbush zemrën dhimbje,
Armik pra m’u bëj-për hir Miqësie.


* * *
U varrosa tek ky ledh aromneveri,
Që, të qajnë sa të duan Miqtë e mi.


* * *
Fisnikërisht varur, lëpirjezbutur,
Një Epigram krejt e saja Jetë,
Vendosur duartrokitjesh aq bukur,
Me në fund një lak martese të fshehtë.


* * *
Ka studiuar të Artin Rregull saktë,
Sa u bë vetë Idjot i Artë.


* * *
Më mirë Ligji ngjizur gabimisht
Nga një Burrë i Mençur,
Se sa prej Perfeksionit mitik
Të një Budalloshi thekur.


* * *
Njohja e vjetër-rinovim ogurmbarë,
Prospero një Monstër kish e Unë-Dy tashmë.


* * *
Si Mishin e vet i dashuron artistët,
Dashuron Artin por, Art për Epshmashtrimtët.


* * *
Një Grua e Pistë
Dhe Burri Lesh i gjithë,
Interesante gjendje për këdo nuk ka ngurime,
Ndyrësitë e Gruas të gjejë varur në të Burrit Qime.


* * *
Rubens, jam Burrë Shteti dhe i Shenjtë,
Mashtrim? Oh jo! do mësoj të Pikturoj perfektë.


* * *
Kur hyn Lojë Fatit t’a dishë pa nisur sfidë,
Kurrë s’do fitosh nëse je shpirtmirë.


* * *
Veprat e mëdha
Kryhen kur takohen Burra dhe Male,
Por, kurrë s’ndodh vëlla
Duke u vërdallosur rrugësh kurthpadalje.


* * *
Nuk e shkruajti atë Kombi Hebre,
E poshtëruan Kopracia e Dlirësia perfekte.


* * *
Si t’a ndihmoj Burrthin tënd të jetë si Unë?
Ndër Ne do bënte diferencë të fshehtash punë?


* * *
Gozhdojani qafën në Kryq
Me një gozhdë syverbër,
Gozhdojani qafën në Kryq
E tok do keni fuqi mbi bishtin e tij-skeptër.


* * *
Brenda i lava-i lava jashtë,
E më thanë: ç’Mëkat i Madh oj Vashë.

.................................................. ...........................................

EDHE NJE HERE MOS HARRONI:

* * *
Kur guxon të provojë ç’ka s’kupton kurrë,
Ai është veç një Kokëgdhë,
Budalluc-kush përpjekjesh do t’a bindë urtë,
Kokëgdhënë t’a besojë këtë.

[oniro]

- 892 -

Datat e gjithrutinave të ndërgjegjes kombëtare
Ç’gdhendur m’i kanë krejt prej kryqnajash të kujtesës
Thërrmijëza gurësh krenarisë kordhëtare
Shpërndarë pa hajër erërave kurrë plazmuara palcë besës

Endërrenjza mes zhgënjirash foshnjëtare
Muhalebi që, që në mitër ia ushqenka madhështirën vezës
Për t’i ngordhur fatit këmbësh në botët gjakërimzvarre
I entuziazmit dhe lumturisë çift-tredhtar lotjetës

Ditët e kreshmta të ngritjes qurratore të flamurëve
Të zhdukjes së skllavërimit dhe përurimit të indipendencës
Rish na mbetën luksozet hale koshiencës

Ku historianët gjenie e lidhkan veten flijirazi pas ushkurëve
Pashëroresh iluzione idealitike të ligamisëmurëve
Kanceruar harresës turpërore të shkencës



- 893 -

Jetë e varfër pa një farmaci me vitamina femrash
Pa një sanduiç shalësh e një qiri shkrirë në të akullttën guvë
Pa grindje me shtojzovallet shkulë leshrash
Pa arin e një përkëdhele gjoksi lehonimit joshjeprushë

Jetë fort e varfër pa një voltoren injektuar mes kriza veshkash
Pa të aldometit planet thërrmuari nën gjuhë
Pa bisturitë tumoriale vallzuar mes vertebëra kreshtash
Pa vigonët e gjakim diellit në të shpresës serumë

Jetë boll të varfëra ato që do të donim flijorë
Dhe ajo që duhet t’a vuajmë pa iu kurrbërë dot vetes therrorë
Në kornizat e realitetit që si s’na pranojnë kapërcima

Jetë falenderimash të varfëra kur ç’kënaqësisht mllefklithorë
I hakërrehemi fatit të tjetrës jetë rilindur trima
Heronj rimishërimi mbushje të shtatoreve ëndërrima



- 894 -

Djemtë pozojnë përballi filtrimash të së njëjtit kënd adhurimi
Si në t’edukimit iris të mëmave edhe të trajtimit prej grave
Për t’i poseduar e keqpërdorur si makineri përsosurimi
Ndër proçeset e pakompromista të ritualkënaqjeve

Njëra me qumësht blete tuj e mëkuari lavdim pamundësimi
Me çdo kusht për t’i gjenializuar tru dhe muskuj shfaqjeve
Tjetra duke e përjashtuar prej çdo vorbullie ligçthurimi
Gjithpemët edeniale virtytesh t’ia vetvjelë frutfateve

Gjendje skllavërore e përdorim lirisë si t’a lypka ndjenja
Magnetizëm diabolik me fuqi ende pakonceptuese
Shfrytëzim në emër dashuronjash përjashtuara nga mendja

Ç’ekuilibrime sa zbuese për zemrat aq dhe konvertuese
Egoizëm primitiv që të përkitka as nga jashtë as prej brenda
Kur ngujindividualizmit trinia shend lotkonverguese



- 895 -

Kollarja qenka një rrufe që zbret nga qiejkryet
Drejt e mes të vërtetit parajsim organesh gjenitale
Mendjes i shkrumbëzon jetvdekjesh dyert
I mbyt epsh interesash e rishpëton të shpirtit kambale

Kot bëjmë kinse mrekullimit se s’ditkemi nga hyet
Në rrënim misteresh shndërruari krejt hale
Ku thonë që s’i ndyn duart e rebeluari lig fyhet
Nëse e shënjojmë tej shigjetash të kënaqësive fatale

Pse?! të na funksionojnë menopauzat dhe ca më mirë
Mes ngatërrestarit kalendar hënor batictrishtive
As ëndërrirat fateve mos na dhurojnë hirë

Në po dyshoni lidheni lak nën zhul jak’këmishe
Flakeni fund një kupe ozoni helmshndrirë
E imitim shkreptini engjëjshëm fshehuri ndër re klithe

[oniro]

- 896 -

Natë krejt jeta dhe mes pyllishtes së dijeve
Paniktok kemi dyndur me nga një qiri në dorë
Për të ngulmgjetur mes lojrash të hijeve
Të vërtetën e vërtetë sa koblavdët dhe gjakgjorë

‘E ç’më doni-gjegj, diku përfund korijeve
Larg teksa na tremb mes jehonirash zëri përkorë
‘Si yjet gjyhnahqarshëm do riendeni shtigjeve
Mjegullirës që shpërhap-humbtarë mërgorë

Ardhërisë meqë e dini legjendën e ujkut
Mbret të shpallet çdokundtë ku s’e sheh njeri
Jetoni si t’iu vijë për mbarë o denjpjella të plugut

Mos po doni të më trembni në kaq mjeri
Alurimave të mençurisë ju gjithshkel si brumbujt
Bëni si deri dje-delet! e mos më kallni neveri



- 897 -

Shpesh ja që m’u lypka të arsyetoj si psikolog biznesi
Për t’i falur apo dhe për t’i dhënë hak manaxherëve të plehrizmit
Kur më fobisin suksesesh hiphopiste më kaplon makthtmerri
Sa dua t’i puth kompanidështakët me mllef të spermizmit

Në një qytetth kozmopolit pa një putër konservatore anglezi
Ku tokfrymojnë njëqind milionë pjella të industrializmit
Me gjysmat nën kujdesin e mos’shkollimit ndaj çdo lloji preteksti
Kurrë vagneridë apo çajkovskianë pa takuar skepticizmit

Madje pushtuar afishe ku Bethoveni shpallet ëngjëll të marrësh
Ku Moxarti gradohet roje një pylli herezik sharrtarësh
Ku Bah e Brams etiketohen epruveta hirit lashtinjë harruar

Afërmendsh sera do trangullëzonte e kungullonte majë altarësh
Eminemirat që lindin aksidentalisht burrërizmit palluar
Thirrë hormondyshimtët pas janë bisht ar’injorance harbuar



- 898 -

Me një lumë krojeshtermë e barabartë fuqia e braktisjes
Ngel shkëmb kërthizë shkretëtirës latuari erërash tehpenduese
Por dhe portat e pritjes rërohen prej mallit të zalisjes
Kështjellëzore qakmi teje stuhirat e indiferencës përçmuese

As engjëjt nuk të durojnë dot e s’i rezistonkan vesit të bastisjes
Bibliotekë shpirtit t’i zhvarrin gjithlibrat e dobësive tunduese
Veten të njohësh në prehër t’i djegin sa mahnin trallisjes
Tuj riçmuar e rish kryqëzuar dashurinë shkrumbuese

Për të të lënë gjene ngulur qendërzim busullës së vullnetit
Ku lypen veç polet e ekzistencës e kurrë të pushtetit
Çelësin e shenjtë për të gjetur t’ia ç’kyçësh makthimën mallkimit

Kërkimi të prin nëpër qiej harerinj larg jehonive të funebrit
Ku kafaz pasionit ia përtall ujkonjën dhembtradhtimit
Kur më shpresfundi tek vetmia ia zbulon të vërtetën liri amshimit



- 899 -

Tek kjo botë ende keqsunduar egërsisht në çdo shpirt thërrmije
Nga miliarda mendje gjenializimash vetbesimazi trillbegata
Si mund të më pëlqejë mbi galdgjitha mendja ime
Kur s’ka të sajën asnjë unazë gishtblatimi trishtngrata

Sa mirë që askundmi s’po i gjej unizmit justifikime
Të jem shëmbëllim i rrethanirës siç ia do qejfeve balta
Duke arsyetuar ndryshe dhe në mbyturi kallsha në gabime
Jam po aq përgjegjës i rrënonjzezave piramida pa kurrandrralla

Ani pse mund të prodhoj armiqth përkundërt ndërgjegjes
Mbase shtoj gardhngrehurat bajoneta gjakmprehuri rreth vetes
Për t’a mbajtur largu dremitjes hyun e vigjëlencës

Mëvetizmit do i gjej zë dhe ngujvarranira heshtjes
Tuj rithënë: Shenjtit i përket planeti e fatçnjëheri kohësivjedhjes
Edhe pse përjetësirën lyp mes sarkazmirave të shkencës



- 900 -

Pak’kush beson hartgëlimën e gjallërisë së fantazmave
Kur unë betohem kryesh të motvdekurve frymgjallë
Tundonjë çdo pushteti mrekullibërës si s’u bënkam dot ballë
Pa i kujtuar nevojës as magjitë e epshkazmave

T’ua ripërdor koleksionin historik sa kanë pasion e andrrallë
Pa i keqndërzyer dhembdestinimash gjasmave
Jo për t’i zgjatur kryqanitë gazmbjellë dej brazdave
Po pse tjetër lypen domosdoshme kaq rrëzonjtare vallë

Sydhëmbsy u adhurokemi vërtetë reciprokun respekt
Lashtësishëm evolucioneve lindur në një binjakëzim perfekt
Sup më sup të marshojmë drejt pyllthit paniktar

Ku kauz lot’re vendosën fatpremtisë që s’denj as t’iu njerket
Përfaqësuesit e kadavrave vallzonjtare ende nën litar
Barinjtë e kohëve kthimpritura të rendit gijotinar



- 901 -

Mos m’iu hakërreni o bij prushi kuvendit të ullinjve
Në bërthamat s’iu mbijnë sy mes bjerranishtave tuaja
Dëgjojini stoikët e do t’u rrëfejnë se ku i përcaktokan kufijve
Piketat e paqës që për krimbshpirtrat i cilësoni koh’huaja

Vaj të diellt’ i kanë mendjet ndër presat e mullinjve
Kur në vitalët dhëmbë morsash nofulla do doja t’u bluaja
Ku mbllaçisni ogurzezat fjalë mitërzima varrebulçinjve
Kur pëllumbat ua trembni degzave e aq sa 'ta duhej të vuaja

Sot që i qiellit lot iu ka huajtur ngjyrimën jetgjelbër
Sot që toka i imiton çdo geni thinjosje palcshenjtave trungje
Sot që kujtesa me gjak dhembjesh po ua mbron shijen

Sepse mes tyre do ciklonit kasaphanën mortvjetër
Sepse mes zjarresh bastarde klithatarit fat do i kallni cungje
Sepse mes hyjnimit që çlirojnë i lavdoni vetes veç hijen



- 902 -

Ja ekrani ku gjithkushi brengisht e kqyrka veten dëshiruari
Jo si qenka por si do donte t’ish qindrash kopje
Si në një ofsejt fantazia e rishprodhon përpikazi snobe
Kjo bollfeksje të bën fitues llotarive të hiçit trishtuari

Kur në tjetrin kah të kuptimit i urirë deri në ç’ngopje
Si eremit në një bibliotekë i rigjej lirirat vetflijuari
Pazar i bëj metaforave me shpirtin tuj i këmbyer linçuari
Të vetmimit kufij duke ia shtyrë tremburisht lapsit pa mortje

Dy botë ndara duken nga oqeanirat e një qëllimi
Ndër komunikimat me të njëvleftëshmit si ne në çdo zemër
Cilësisht ruajtura zjarrvirgjëra në vatra morali patjetër

Por ja që s’ka rëndësi kush je dritësirash përçimi
Nëse nuk rrezon lakuriqësinë në sytë enjtur përçmimi
Ku fenomenet u adhurokan me gjykime sa botëza lotvjetër



- 903 -

Kur toka të marrë-jo hua-çdo tipar të së dashurës sime
Po aq vyer do t’a dua si sot i do zhuritja reshjet
Ende pse pa lindur mes festash të fateve në zbime
Zërin ia dëgjoj në lotnjëjtin kor me heshtjet

Përplasur bregut dufegër ku u mbytën mijra agime
Fund vajani detrave ku eshtrat dhe mllefet
Shpëtuar kanë nga gjakatet arena të njerëzisë prarime
Ku sahatësh kobi hipokrizia zemrekon qeshjet

Për kurthëritë e ndjenjave të mia krejtpadredhira
Për epshet që druari s’po më kërkojnë bira
Për t’i shfryrë murlanim recitalet e psalltive të dobësisë

Për gjalljen e hyjnueshme jo për kalbësira
Për të bukurën dhembani të vetmirës kurrpakrizë
Për vdekjen që buzëve po më zgjat të përjetësirës sisë



- 904 -

Të zvogëlohesh duke u madhuar
Të mos dukesh duke u shpërthyer
Të shkulësh gjuhën duke u harbuar
Të strukthesh duke u gjithrrëfyer

Të nxirsosesh duke u krejt praruar
Të trutridhesh duke u ligndërzyer
Të rishpillesh duke u papalluar
Të gazshëmtohesh duke u përkryer

Të qelbësiresh duke u shndrirë
Të plehshpërhapesh duke u pavdirë
Të shpallësh liri duke u kërrbaçur

Të ngordhësh duke u ripërtërirë
Të flatresh ëndrre duke u prangur
Të gjarpërihesh fatit duke u zhgabur



- 905 -

Po na përcjell epoka e skllavërimit ndaj informacionit
Lojë spihunësh për të shpikur tregje dhe t’a sundojmë politikën
Garave të pasardhësisë i nënshtruam gjithkuajt pasionit
Kur si stërgjyshëria kobshend duhet t’a latonim dritazi ditën

Shpejtësia e të menduarit tremb tash dhe proçesorët e iluzionit
Kompjuterizimi i instikteve hon pas honi na e grish slitën
Arkivat e gabimeve s’na i shërbejnë më korrigjimash vizionit
Ndër faje fe’reja të guxojmë t’a prijmë sigurtë intuitën

Pakufijtë e inteligjenciës i matim kurthvetvetes me satelitë
Tavaneve të misterive shpejt mësojmë si t’u shkulojmë themelet
Epoka dixhitaliste lakuriq na bredh gishtave trembur

Piratisht na sotmjafton të mirmagazinojmë mençuritë
Seksualizimi i njeriut me shkencën na lind bij që lavdojnë genet
Dija-e universit perëndeshë-tanëve shpirtra jetonka vdekur



- 906 -

Terminologjisht globalizimi ndih t’a përkthejmë manekinizëm
Kur unë dua t’a quaj bluxhins apo një orator që s’e njeh: coca’cola
Por ja që ca akademikë i ngulin fjalët sfurkazi e pa hiç cinizëm
Koh’humbjesh mes pasionaleve kurthlojëra thjesht na riquajnë kaqola

Ç’toksikohem nga realiteti e s’di se si gjalli mbërrij në nihilizëm
Befti panikem nga helmëtirat që fshehin kaq e kaq gazvolta
Fishekzjarrazi shpërthejnë festëtirshëm ndërsa po bëkemi striptizëm
Duke u rirrotulluar tubit të të kuptuarit aritmive shfrerimpakontrollta

Krejt kësisoj dehen dhe të tjerë tek ky kaos’sistem perfekt imitimesh
I njëjti teatër në gjuhë të ndryshme tejpërcillka veç fuqi kopjuese
Kështu shpata e orinjinalitetit do quhej goditjepërçundnuese

Do të na qe njësoj sikur familje të ish gjithë bota ndër tehe linçimesh
Apo kinse të inçestit etër t’ia përjashtonin vetes çdo ligj krimesh
O shenjt ruajna-ndali serialtrillat as pa identitete përçmuese



- 907 -

Të jetosh mes dy pasqyrave të qiellit dhe të dhéut
Ku njera i shtrembëron dhe tjetra i drejton të shpirtit vertebra
Je barabari me një arrë diamanti fshehur kutërbim plehut
Që s’guxoka të t’a marrë dora prej ndotit nga vetvetja

Arkmortit të një pylli a një reje të rrezërish gazmjegullt
Të strukesh gëzhojave penduar apo ëndërrirash motegjelbra
Në litarë vetëtiyjesh të varesh a të thyhesh hekurt
Do të thotë që fatet prin si të prinkan dhe ata në thembra

Zhdërvjellësim dallgë erës plluskojmë thellthëthirash të dritës
Dashurive si i rrotullijmë dhe u bindemi kahorbitës
Pa iu mbetur besnikë krehërit apo modelistit të kostumit

Gjenetikisht oguri na ka ligkalitur kovaçanë mitrës
Sado të duam tash t’ia korrigjojmë negativët përbërës brumit
Kurrpajtuar me realitetin-do jemi shëmbëllim i shkrumbit



- 908 -

Prej hambar dobësisë kam medet të të dhuroja me tepricë
Ç’ka s’kam nevojë pse t’a ndryj ndryshk kokallash ndër vete
Dhe nëse etje dashurimave nuk quhet shenjtisht premticë
Besimi avullon kozmosisë mes të bekimplazmurave etere

Imagjinata përballi fantazme po më luanka me një patericë
Ëndrrat nuk më paskan zjarrmi e madje urizmi as tenxhere
Fati dhe në shëmbëllen i pranveruar-ndjenja fort ngjethicë
Hirnimi të shpirtit varrenja m’i stolis me kujflorinjëta qemere

Pse të palcës magmë që m’ia çmendka gjymtyrët mendjes
Si verën e vetëtimzave s’pranon t’a dehësh dollira ekstazës
Kush fal dritën e gjakut a thua gazmendeve mbetka vrasës

S’kam kurrgjëtjetër veç adhurisë ndaj bjerrma lotçshterjes
Ca thërrmija thonjshë e një cullufe thinjash merrmi heshtjes
Pse shpejt kaq amshive do më këndojë veç korb i kazmës



- 909 -

Të them çdoçka rastësisht di do u jem thjesht një i vdekur
Si unë të tjerqindra që i kqyrin të kurrdukshmet makthvërteta
Ujkëruar tuj u endur pyllit të fateve parajsisht heshtur
Prej pushtimit zanafill nga perënditë e gënjeshtra

Gjuha e panikut s’del prej dhëmbëve pse ngelet ligsht thekur
Mbi tehet e hakmarronjave zjarrgjakrash flaklëmenjta
Ndaj shpirtrat na arratijnë prej shendtirës gjëmazi rendur
Kthimtares lutje ndjekur lavdemotesh lotpërrenjta

Kthim në arenat e dhembave për t’a vrarë bishën
Kthim në testamentet e besimit shpagrish të shembim kishën
Kthim në kutiçkë zgjedhjeje ku demonia njeh vlerë vote

Po pse kur mashtrimtarët janë politikazi çmimçelikshëm
Aq sa pa u fshehur do bënin gjithshka donin madje çdo kohe
E sa herë të ngrinim krye t’i kishim çekiç majkoke



- 910 -

Me një çek zero’astronomik çudisht u bëka realitet fantashkenca
Stacionesh ndërplanetarike fluturimat shëmbëllejnë me një video lojë
Por eja e udhëto në mundsh si bleta pazëshëm në të mendjes hojë
Ku shtigjet e dashurimit gjithkah begatave të prijkan ndjellzeza

Të djersiturit deri majë një mali t’i bindin yjësirat të të bëhen shtrojë
Ama brenda tempullit të një metafore të mbërrish s’ke shpresa
Do guxonte flijazi të pyllit filarmoni të t’a disiplinonte eksperienca
Veçse kurrsesi të panënshtruarat pentagrame shpirtit të t’ia rekrutojë

Mëson tendencat emancipuese kur filozofimi krejtqenka tjetër gjë
Kasparovianshëm luan shah’gurët e kundmi s’njihke një mbretëreshë
Barinjtë i nderon mirësisë kur asnjëheri s’të zbret engjëll reshë

Prindërisht e trajtoj dhembsurinë pa pyetur si gjykon një njerkë
Përtalle tradhëtisht ujkonjën e vesit pa të të kqyrë një mëshqerrkë
Eh kjo ka rëndësi: të bujtësh tej ç’ka duket e ujërat qiejve t’i ngreshë



- 911 -

Amplitudimi i forcave pa fre në grafikët e trimërisë
Zhdrejtësisht prej larti e survejon yjazi krejt të vërtetën
Shpirtit kënaqur si ia gërricka lajkatari sedrën
Për kontrollin e çdo skajfati nëpër perandorirat e përçmisë

Por mendja që e ftilloi ndër dhera loti përjetën
Tek po tisnjëjta gabonjmëlartme pasqyrëzë e shëmtisë
Nuk stoliset thelli syrit të së dobëtit ankesa mërisë
Abuzizmi ndaj jo të barabartit fyen dhembës dhe vdekmën

Përçarttem nga plagët nxëna hakazi ndërgjegjësimit
S’di kujt t’i lyp falmë në bursën ngritur lëndimit
Ç’turp! klith e kozmosive ia rikërkoj perëndeshën mëshirës

Sapo e gjej epshëruari më ç’veshi kërshërimit
Me kamzhik inferioriteti fshikullohem ëmbëlth gulçthëthirës
Ç’budallë! gjegji: sot cili të rreh-të do pasionpërpirës



- 912 -

Ashtu si çdo qen që s’ka kuisur që foshnjë
Nuk guxon të lehë as në pleqëri
Ende po pranojmë të na rrahë mirë e jona zonjë
Politika-pa ia kafshuar duart me mëri

Dhe pse zgjebon historisht plot kutërbonjë
Pasarelet lig si të qe një perëndi
Shndiret nën rrasat e lëkurës shend hungëronjë
Ndëshkon kur lypndëshkim shkrepëri

E ne si rraca më fisnike bastarde
Keq lidhur as zinxhirët s’i tringëllojmë mes harte
Ku fati mishkonjazi na thëthika mbi ballë

Zemra ç’na duket si një refugjate
Klandestine rish në dheun e at’saj shenjtërirrallë
Kur djajthtë e pjekin gjithgostive përrallë



- 913 -

Dhe pse jam veç një frekuencë mes korit të meshave pa trini
S’më duhet të kuptoj nëse s’do quhem pjesë e harmonisë
Sikur dhe t’a pranoja të ndërroj kombësi e emër a gjini
Kurrsesi s’do më qasnin t’iu ndyja gjithmisteret paprekshmërisë

Më venë në mes teksa ecim e s’më lenë të bie si valët në trishti
Rishmi pa u shumlodhur të mësoj pse s’u hyj në asnjë shqisë
Imi hap u është i huaj trokthim meteoritit kurrpashndriti
Mjegull qenkam që do ftillohet pyll tyre pa mundur hiçnisë

Pijmë nga dehnjëjta magmë shampanje e jo e jo në një etje
Valsëzojmë lakuriqsht e verbim dashurisë të pa pleksje
Kalërojmë po të magjepsshmet pela ëndërrie e asrast një rruge

Mollët ç’rrënjur nga të njëjtët poetë lëçisim deri ndër helmje
Pa shënjuar barabar pra pse ja që pathënia s’m’a mbaka gjuhe
As merret e as jepet hua Morali-kjo gjallesë në zhdukje

[oniro]

Pse lumi i palcës stërkëmbet ndër vertebrat e konstruksionit të kohës
Teksa i përtall perpendikularitetin të qenit ujë riciklim gjithmallkonjave

Pse të klithave erozione beft rigjejnë veten fat’tjetërmi majmaleve mes kroje lotit
Krejt si ky shi nëpër udhët thirrpanjohura të kozmosive ku vijmë ikuri palo jetësh
Përkujdesje tokës lehonëtare për t’i mbetur po farëzim dritës së gjithmistershme
Tuj tokndërtuar treshazi me dy shtyllskajet e pritpërcjellave genore çdo ogurimë
Në ritmikën gazturrçbanuar të bujkut dënimparë që lot’tijin gjak mbolli hapësirës
Cirkuidit rrënjë-rrufe e kthim mos të guxojmë t’i skalijmë kult mbiqenëses adhuri
Fillestarit faj t’i ripohonim sa bukur ish të na vërtetonte materien prej sy krijuesit
Kur atomisht jemi vendosur në ç’thuranen arkitekturë gjelbërie si gurë orientues
Amshimit heshtur për t’iu rrëfyer haprinjve legjionarë shkence të tjetërsimit dyer
Vertikalisht në ecje brazdlibrash gjuhpangjizuri po si të endeshvirgjuarave epoka
Kryet e falenderimit lart si imagjinimit të nevojës për t’u gjendur thellshpirt argjilit
Sapo komanda të na përjashtojë nga miklimpari rresht i luftës ndaj rekrutë territ
Zhgënjyer paguar po prej farkëtar vetëtirave të na i verë tehet në provë flijirash
Me mjaltin e fshehtë të hyjnores dhuresë ngopuri emër armiqësive të rilindshme
Po prej fuqisë panikëse të pllenim oksigjenit të thonjve me hidrogjenin e flokëve
Tjetër forme rebelimi ku ulluqet lamtumire s’i zëvendësonkan tungjatjetimit aorta
Bujaruari t’a gjurmosh magmën neuronit genor të qëndresës së rrezes planetike
Proçes i njëtrajttë mbet si të ndizesh trëndafilazi shkurra një teleskopi pa adresë
Armatosur pacënueshëm me simbolin orgazmëtar të pasion palcëdherit thirratat
Nga çdo nihilim mbrojmë personifikimin e çdo mendimi që tejkaplon bigbengimin
Ndonëse rishumëzimi me vetveten periodicitet lëngëzimash edhe na ringurtëson
Pa na mohuar lirinë për t’ia mbledhë me fashat e çdo agimi klithkatat shqiponjës
Jo shpërblim fjetjes brenda nesh shtrojes frymngrohtë të nudtarit perceptualitet
Por pari pse i nënshtrohemi të bujturit pa kushte si molekulë e pa lëndë energjie
Në çdo gjallimë që dorën e marrë përcjella krahërorit idealiteteve ia jep ritualisht
Strikciteti centrifugal i rregullave ciklore po na udhëton në adoptivet lashtnjohje
Lëkura mund të na veshë një portokall si dhëmbët do mund të jenë sqep skifteri
Pa guxuar të harrojmë që ashteve do dijmë t’ia dhurojmë vertikalitetin e një ulliri
Apo kafkës edhe i japim leje të na e përdorin në vend të një vazoje për borzilokë
Orbitimi yjëzuar i autosugjestionit kurthdëshirak tash do na ndillte qendër qenies
Tuj mos marrë veç ndërgjegjen e ADN’së në karvanin e kapërcim premtorit emër
Por plus dhe hartat e pashlyeses kujtesë të një astrologjie në kurrmbërritësit sy
Unikalisht kjo ndoshi ani në s’pranojmë të na i shtojnë vijëzira hartës shpirtërore
Ja që vizorja s’qenka prona jonë e pale palo pena duke mos folur për kryedorën
Na ka mirambalazhuar në një vezë dashurime paraprakisht plotësi gjithnevojash
Duke na përgatitur jo veç djepin ku Zeusi përmasat i artikulon qylafit të Homerit
Por na zbriti pa shëmbëlli tjetër ku s’mungonte perfektësire as midhja e as molla
Në botthën ku çdo lavjerrës pyet krahët e mërkurit për të dobësirave manipulim
Për strukturën e farave jëlloj si për atë të planeteve e për trarë po si për gozhdë
Ani pse gumëzhira konstelacioniste imiton po heshtjet si tsunami thelli një atomi
Ndryshe si mund mos besojmë që parajsa qenkër zipuar çdo bërthamie adamike
Aq mrekullisht sa lisi pret të sythë bekim një lenteje që do jetë ish njëri prej nesh
E kush e ndryron kështjellë një kërmilli një komb në dimensione ende hiperbolike
Mbetet po Ai që vetëtimës i fal çerdhe brenda irisë një blete injektim ngjyrlulimit
Ç’proçes perfekt nxënia për bulmjegullën që veç squpit i nxit dhe flatrimit lartësi
Kur zhgabonjim lotit si s’iu matka mosha jo! as eksplorimi i tangenteve batictare
Në rregullsi rrahjesh të zemrës së qendërtokës kur fliska me kordat e vdekanive
Duke gumëzhirë garuar në lastarët e kallinjve që hijesh imitonkan mbrujtisë diejt
Si kanalet e çelikta të urithëve përcjellin nxirflakën e nevojave për lëndë asgjëje
Palcgjenezta materie kryeartizani që i fal dimensione etjesh depozitave të vesës
Ç’mjeshtëri që në humnerën e hiçit i vendos me saktësi premtimi titujt galaksikë
Heshtja e të shprehurit kurrkundërshtues djersin tek i këndon urizëm njëvërtetës
Studimi na mëson të lexojmë tek çdo gur alkimizimin e fortesave të tradhëtuara
Alguar nën gërma pikëllimkaltra ndonëse mësonjësi zbim temës së gabim krijimit
Lakuriqësim shkencave kërkon t’i tatuazhojmë bashkësirat e simboleve rombike
Prej ku i njëjti sy në patjetërsorin kënd po na adhuron rish molekulën jetvdekëse
Gjeometria e dhënies të na bindë që merittim edhe të marrim ortekë profecirash
Ndër arat e formulave pa logaritma për të pohuar që natyra ka ngelur vepër arti
Sepse numrat e koordinata perceptimave janë roje dyerdigash të kurr’rrëfyerjes
Nga e ç’arsyetueshmja energji na petk mantelet e besueshmërisë kundërshtore
S’mund të jetë puhi përkëdhele nën vreshta shenjtirash të jashtligjshme kjo dorë
Kur kaq bukurisht na ia skalit shkarkesat shkrepëtirave pasqyruar thelli kafkash
Si mund të mos miklohet mikpritur poeti në çdo zgavër të ullinj mençurizmit këtu
Ku shpërfaqet fillimi i nxënësim një libri ngarkuar me aksioma erozionale kujtese
Një mozaik zbuluar në rrjedhçnjohurat kohë ku do rispermemi vjeshtësi gjethesh
Apo mes derivateve të diamantim shndërrima virtyteve në hapësirat pa harresë
Pa pyetur për autorësi piktori kur frymon pikment’helmor nguji kosheres së trurit
Na është një krua bujaruar testamenti por jo një gurgullirë që i gris pentagramet
Na është një rrënjë por jo uria që s’i njeh hierarki strukturaliteti përbërje ngopjes
Na është një fashë rrezesh kuruese por jo komanduesi që po inspiron sëmundjet
Na është një konstruktor virusi por jo pambrojtja kur parzmore iu bë krijuari robit
Na është një zierës i magmë memories por jo një ndalues hapjesh të porta tokës
Na është një dirigjent dallgësh oqeanike por jo i ç’aftë t’i disiplinojë sy çdo notari
Na është një usta mjeshtër prirës në orgazmikun raport oksigjeni me hidrogjenin
Saktë tuj paradhënë fuqitë magnetike ndaj gjithelementeve mendorë të gjallimit
Këshillueshëm duke mos i lejuar profetët kapërcim hemisfera domosdoshmërive
Komanduari të falenderimës shi teksa i derdhin sipas ç’etjes thatësi ngushëllimit
Si ritualelashtazi pa harruar t’i urdhërojnë burokratët faktorë të plotësim unitetit
Efektivesh punë t’i venë avulloriket motorrizata që i kaptojnë harta mosdëshirive
Ku i asnjë molle mos’shartim s’do na bindte që përftohen rraca të reja gjarpërimi
Madje as i alienëve mbarështrim s’do na i ftilloka pastërti aluritësve stërlashtorë
Shfaqja në çdo gjethëzim ullinjkurorash homeriane të serial’filmave evolucionikë
Gjelbërimin do të na e dënonte të kthehej trajtës origjine të hormonim tjetërsimit
Krejt si do donim t’a adhuronim në çdo beftë kur u farkua bebëz ngjyradhuruesit
Sepse strukturalitetit siç jemi në kornizën e vlershmës në çdo tipar na arkitektoi
Gurit duke i dhënë atribute kështjellash e rrënimesh si ndëshkonjave tradhëtirës
Po aq kalit për t’i rithënë pse i ka të fundta udhët kur të zotit i humb pafundësitë
Por tuj mos lejuar t’i luajë rolin dishepullit të paditur alkimizim mrekulli rrethanive
S’ka si ngjizet nga e ç’gjendura materie mbi tokë as i ndalesave revolucionarizim
Dukurifshehurisht mutacionimi i egoizmit ende pa pendim na i imiton digathyerjet
Kuptimpaleje pasionet na vallzokan suitash peshkaqenizimi ndër akuariume fjale
Prej vibrim kordaqëllimeve për të formuar brenda kafkës kundgjetur të faraonive
Muret mbrojtës të antienergjisë që sfidon dijet mpiksur dhe pa gjak venakohësh
Mëkojnë po mijngjyrëshet faqe dheu ku krojet e aromave na ngastrin cikliket liri
Në kujtesë që disiplinim shqisash ndërhyn një rregullues që di ç’qenkër e bollmja
Sa piktori t’i marrim hapësirat e flatrim sa poeti të nxejmë e sa kompozitori kaos
Imitimi i mikrotrupave prej kristalimit të syve e bën stuhinë brenda një sythi drite
Shkëmbim pasqyrive që pari janë thellnesh në lypje të blertin zanafilli kozmosive
Respekt kanunmistereve të së qenit dhe atje ku s’ke për t’u bërë inspirimit avull
Në nivelimin e të folurit perpendikular me të vërtetën e shërbyer prej rrëzonjash
Përmes dallgë luftrash gravitacionale mos t’a çekuilibrosh as kozmosisht gjuhën
As kur i mat thellësirat e gurgullimit nevojës për t’i spërkatur rrënjët galaktikave
As kur ndër të haluçinacioneve kondensima rend nëpër kapërcyell flakshuarjeje
Gjymtyrët u gjeometrikëzuan tuj u mbështetë mbi konstruksionet e trashëgimive
Mirseardhjerenë shtëpi të ndërtojnë nën rregullat e qëndresës ndaj rrjedhditurisë
Respekt manualeve të fshehta inspektim inxhinierit molekular montimgjithësimit
Prej miliona vitesh përgëzonjuar si imitojmë ligjësirat kurrkompromista të natyrës
Mes përpjekje ballancimesh të pavetdijshme fuqi kundërshtive përkatësihumbta
Ndër luftërat pa principe me riqarkullim gjakanirat e falenderimave mikroskopike
Shërbesa shlyerjeje mirënjohjeve që përbëjnë bërthamën e një epopeje infinitimi
Migrimit në vete q’e bën lëvizjen thelb kauzimi për kufijtë notuar dritçndryshimit

Detyra Retorike

Tonelatat me kockat e të humburve testamentesh asnjë gram peshonkan
ndonëse klandestinuan lashtazi kërkim kripës së ar fatalitetit - Pse
Instiktet na projektojnë rish harta oqeanike thesaresh paçka se ngulm
floriri i uri dherave ç’mbërrirëses pranverë mllefuar na i krren sytë - Pse
E pakushtja dashuri ndaj autoktonisë ka të bëjë ende zhdrejtazi
me teoremat e dilemave të mungesës së urrejtshme të eshtra atdheut - Pse

[oniro]

PARATHENIE

Kur hajmalisht t’iu kontrabandohen eshtrat borhesve e të shekspirëve fantazma t’i blejmë ankandesh
Kur letra të kapërcejë çmimin e arit dhe muzave t’u ndalohet hyjnori gjunjërim ndër bordello
Kur turpmendjet klonisht të haindelbergen miliona kopje e çdo medalion lavdi të riciklet lastrashi
Kur metaforat të rrëzojnë tiranët nga piedestalet e hiperbolat t’i ndërrojnë mikroskop komunikimit
Kur i pa gjuhë të shpallet poetizimi i shpirtrave-të pa konvertueshme do jenë ëndrrat etni dashurizmit


-124-

Po të gërmëzohet një gjuhe të humusuar kjo do të thotë se pret rradhën e ciklit të krishtiadës
S’më ka rëndësi as në se pllajat e syrit m’i mbjell me ullinj a ndërton një të re Trojë fajpapenduar
Qoftë shkëmb që kafshon erërat majqiellit apo gurth fshehur llumkohës njëlloj diamantëzohet
Tundim shpirtlakuriqësisë s’më pyet për emër dhe as ia kërkoj origjinën ikonike bukurimit të faljes
Kur fatit tok ia pranojmë jaht dashurimi një arkmort-kryerje i dëshmojmë misionit kombformues


-125-

Gijotinisht kur duan të na përdorin si shembull varet syve të kujt na i rrëzojnë piedestalin hyut
Dialog simbolesh kurrë konspirative-thërrmimi i altarit të faljes prej tehut të kauzës penduese
E ja që tash koha s’i pranon mëkatet individuale kur në të tundimit atdhe bareshojnë mijra hiena
Ndonëse si qytetarë kozmikë s’mjafton jeta t’i bëjmë keq adashëve njerëz ndër të virtyteve kovaçana
Pse dashuria humbur festa mirësisë dhuruara emër fatit s’i vigjëlon drejpeshimit të kryqreferencës


-126-

Drapëri kalëron nëpër pëllëmbën e begatisë dhe i shkretëtirës epsh si s’paska të sosur
Lakuriqësia e fjalës i poqi milingonat pa një çadër rrënje ku t’i fshihen përkëdhelave
Dhe lumi i pëshpërive shpëtimtare ka shterë e madje edhe busulla etur e devesë së muzgut
Sulmi i hijeve të mrekullisë në ikje ndoshta bukur na e le të mbarsur së paku ëndërrirën
Si një shenjti t’i falemi kallirit të mëshirës ku kokrrat e puthjeve të na i mbjellin ndër gene qiejt


-127-

Inferioriteti s’na paska piramidë por as edhe shkallët e turpërimit kurrë vatikanizëm
Teleskopi i moralit na adhuronka nga kozmosia po në të panjohurat gradë vetpërbuzjeje
Si alkimistin që më së fundmi e shndërroi lotin në ar dhe hakmarrjen që lindi kovaçin
Veç gjaku mbetka i patjetërsuar në shkëncën e premtuar të dritës kurrshthuruar dashurimit
Dhe gjunjëria e pa kombësi kornjëzëshme: faleminderit astrologji që na mëson poshtërimën


-128-

Kurora nuk mund të qëndrojë në majë të bajonetës si as froni vallzimtar ndër valëzimat e lotëve
Kori i plumbave i këndon lavdit pasi ç’prangoset shënjestre kur varreve u mbyt një dyzinë poetë
Hakmarrja e re lind nga mëma të vjetra kur faljes së vjetër ende s’iu ka gjakuar zëri ungjijve të rinj
E përderisa besimit s’ia pret kërthizën vetflijima a ateizmi plak mijëra perëndesha lindje vetvetes
Dhe oborrit dashuror s’i mjafton skeptri i seksit kur unazshpirtrat s’ngjizkan me eshtra engjëjsh


-129-

Parametrat e magjikut qëllim në bujtbotë guxova t’i direkoj një vele e më tha: jeto kohën tënde
Muret e një kauze nisa të lartësoj mbi themelet e një kështjelle malli e më tha: mbro kohën tënde
Guackat e tingujve mblodha breglum një harmonike nostalgjie e më tha: këndo kohën tënde
Shpatën e një hakmarrie zhvarrosa legjendave t’i rifal emër krenarimit e më tha: vdis në kohën tënde
Zemëruar haluçinacion mosmirnjohjes mbetur i ve trashëgimash virtyti më tha: dashuro tëndin fat


-130-

Nën retë akorduar keq të imponimit të parasë pelerinshëm po lutem të më përdorësh
Lulet kumbullore të kaçurrelave dyshimtare të të mbroj nga të engjëjve lot që lig dhembohen
Sa për të virgjërin bardhësim të dheut ku shkëmbim genit m’ia merr krejt azotin shpirtit
Aq dhe për të shenjtin gur zmeraldinstikti që prej qiejsh inkoshience tash t’a zbres mbi sy
Si çdo ndërtues për të të rikujtuar që dashuria s’ekziston tempuj vdektarësh e pa flij


-131-

Jo të gjitha konstantet e perceptimave mund t’i quanim të hadithta në dialektin e aristotelit
E mbjella fjalë ndoshta bëhet pemë kur asnjë besim s’na bind që edhe profetët si ne do rilindin
Kur beft çdo muzg na zgjon mitrës së një pikpyetjeje padijenie e agu na i kapërcen trurit shekull
Lypen gjallëruar qindra plakje rrëfen im stërgjysh që të mbetesh përjetësisht duar’ri shpatar
Pa harruar së shkruari dhiatat e dështimave dashurore pse krejt tjetër gjë e mendjes shtatzani


-132-

I tejmëti përçim m’i ka mohuar zhvendosjet në mijërat udhë nga do më shpinte koha tek ti
Të pafundtat mundësi komunikimi me dashurinë ia përjashtojnë vullnetit teknologjitë
Kjo do të thotë se i ndjenjës planet e ka zhvendosur aksin edhe pse të pa apokalips
Po në të njëjtat gradë astronomike të shtrembërimit të kryqit të klithës sate kërkim meje
Ku kompasët e horoskopistëve orbitëzojnë yjet e kurrmbërrive astrologjisë së syve të lot’lotit


-133-

Mes gjithshkasë që duam ne e diçkasë që na servirin të tjerët zhvendoset një kohë boshe
Mund të ketë specifikime të të gjalluarit por jo jetë në kuptimin e ri’riciklimit të vetvetes
Galiletë e shqisave dhe kolombët e ndjenjave ndër koordinata nevojash na kryqëzohen shpirtfatit
Hyj të na shpallin parapërcaktim premtimit për të na i mbyllur portat ku djajtë falin shenjtim
Po nga e Atit parcelë opiumi ku ti adhuron vjelësin e unë murin e dritës që xhelozisht na ndan


-134-

Për të vleruar veten duhen fshehur edhe për t’i zbritur shkallët që të ngjiskan tempuj prometejve
Lypet lëvruar jo veç e gjakut arë nevoje por shkëmbishtja e domosdoshmërimit së mendjes pari
Pa neglizhuar frekuentimin e jazzklubeve të liganisë sa për t’i njohur muzikën moralit të ndaluar
Armët e bekimave gjithkohazi duke mprehur thjesht për t’u mbrojtur nga shpikësit e antiarmëve
Sado ndihemi të ruajtur nga shpagonjqiejt kur s’duam vetveten s’ka se si të na duan mëshirtjerët


-135-

Do t’a lakmoja lejen e Dantes që si antivirus të më përdorte Virgjili në web’in e purgatorkohës
Qoftë pa liçensuar t’i kisha të drejta përdorimi çdo arme piratshpikur fatit ndëshkor e shpërblor
Të padukmin pisllëk shpirtrash para se bekimi t’u hapë dyert e rrath’hirit hyjnor durim t’a dilitoja
Duke e përjashtuar perëndinë prej paqë mendjes kur e zeza lufton bardhërimin pa ligjet e dialektikës
Pse yjeve të parajsisë ku prin shtegtim Beatriçja të na presë s’ka mbërrirë ende alegori e jo më njeri


-136-

Nëpërmjet këmbëve ditët mëshirore kontaktojnë me tokën ku veç zhgjëndrat na banojnë
Kur ndër ditaret e së vërtetës padukazi një dorë hyu shkruan pse jeta bëhet në mendje
Në padytësi t’amerikave adhurore kryqi ka të njëjtën fuqi poseidimi si ndër të përbuzjes izraele
Gënjeshtrisht mijëra jetësh të na bindë fati që parajsa dashurisht qenka qiellore e jo evolucioniste
Edhe nëse kjo provë për t’iu qasur virtyteve të Krijesorit s’na e çmonka të shenjtimit mrekulli


-137-

Mekanizmat e sensibilizimit për përshpejtimin e fatit on line na ofrojnë çmime shërbese
Aleatë të ngutjes na i përjashtokan ndikimash bandat e faktorëve që kushtëzojnë udhzgjatjen
Si gjithsendërtorët pa ditur që luftrave prijnë kampingje menstruacionesh ku rekruten qëllimtarët
Madje paska një kohë të qiellt për çdo gjë që strategjisht u fal gjak kështjellave e lot farkave
E ç’t’a kërkojmë kur veç ajo e di si dhe kur do na gjejë për t’ia plotësuar profecirat sekrecionizmit


-138-

Energjinë e kuptimit të përçojmë nga tonat buzë ndër të tjera puthje dashuripamundurish
Kjo mbetet ngjyra më e rëndësishme e verës që duhet dehur edhe kur na e tharmka zjarretjen
Ani pse u lypka më fort t’ia dëgjojmë oshëtirat e heshtjeve që metaforojnë plotësirën
Kur hyjkan nesh e gjejnë zhgënjyeshmi dimensione të panxënshme mes kodeve rimonjëse
Ç’ka penën e syrit na e kredh kallamar obsesionit të së tyreve zëra t’i gjejë papirus lotit


-139-

Ndër të ndyrësive galeri koleksioni s’ka ndërruar asnjë pikturë edhe pse riciklohen autorët
Penelatat të udhëheqin drejt duarve si ngjyrat nëpër sytë ku gatuhen ardhiktaret kohë
Një e mbinjerëzishme hienë duket se s’i gjen antivlerë dogmës së urisë për të dashurizmit pjella
Ndonëse në di e i zbulon shpirtit dyer ndillesh gostive me mish engjëjsh e verë palcapostujsh
Thjesht tuj e konsideruar trupin një tempull e pastrojmë ende me mëkima shenjtërirash


-140-

Një projekt abuzivizmi perfektësisht më lypon t’a shndërroj në kauz ani pse s’më kurrndjek njeri
Pishtarisht kohët e pa duar më stafetojnë ëndrrash ende pa argjilëzuara nga ku krojojnë shenjtitë
Prej lotit lind kalendariku cikël jete pa i ditur atësi ati bekimit e as emër njerke kudhrës mallkore
Ku i qëllimit çekan më hallk rrahje gjakut zinxhirët që më mbakan lidhur me idenë e profetizimit
Fundi mbetur epokzhgënjimës një nevojë për të ndjekur paku dashurinë që më mohon vargpari


-141-

Çudi si ende s’ia shpërbashkojmë elementet psikokimikë konglomeratit të shthurisë morale
Politikisht teleskopët e analizave na përcjellin në portofolë gjarpërimi që ëndërrojnë engjëllzim
Kur çdo pornogej e di: s’ka rivirgjërim pa kryqim e çdo krisht pas rilindjes do t’a ridonte atin shenjt
Mashtrimtarët lypin tempullorim e dafina dhunstrategët e ç’prangim virtytesh të kurrpërmbajturit
Tok bëhemi kazma varrezë filozofisë e as dashuria s’po na i gjen instiktesh se cilët janë fatgabuarit


-142-

Kush e ka të konservuar me tepricë nuk të detyron t’ia pranosh dhuratë një kg dashuri
Meqë i njëjti mjaltë e urdhëron t’a urrejë mbretëreshën bletë e t’ia përçmojë lulimën e rrethanive
Insistimi i të pandryshuarës shije polarizon tokën me kokën si të ekuilibrimit anasjelltësi
Madje dhe eksperimentet e përsosurisë së ndjesisë do na shpinin eksperiencash kanibalistike
Ku parametrat e sheqerit gjuhe e eshtre janë po ato që edhe ne na i hajnën kur s’do deshëm


-143-

Periskopi i një dashurie të shenjtë sa nxjerr kryet në dritë thonë se mund të të ndryshojë jetën
Sytë që s’njihkan frikë nga asnjë suferinë terri qenkan i patëdyti kusht në ripërmasim të vetvetes
Shpata e vullnetit përçor që perceptualisht gjendet tej mureve të gjithshkasisë na mohoet
Dhuron shpresën se dhjetë inspirimat do na i ristrategjinin fituesit kryqëzorë të krejt fateve
Ani pse kapërcimi i tokëqielltë do na detyronte t’ia minonim ujrat e nostalgjisë virtytit


-144-

Pse kështjellëzuar i qarkon mure emrit kur duhet të japësh atë që do edhe për vete - sigurinë
Luftëtarëve të shpirtit fantazmëruar e tepërt t’ia ftosh flijinë gostive në hanin e përkohësisë
Kur vetmohuari po t’a falin jastëkun mbushur yje të paqës kozmosuar për të tjerë
Perëndishëm pa të të pritur kamp falenderive t’ua kthesh pendimrish heshtat duar’pa
Ndonëse kryqet e mirënjohjes koordinatat dheruar ia përcakton jashtë parajsim zemrës


-145-

Më mirë se asgjë një maket anijepiratësh mbi PC kur detrat vidhen nga delfinë me kravata
Elikën e një rulete fatshitur ndër gishta kur paqja apokaliptike e universit nuk ndez shtjellë
Princin e një përralle kështjellë mendjes kur i vërteti skeptër i kartificialon gratë badiguardëve
Ikonën paravirgjërore të amëkrishtit kryesh kur etërit e kërkojnë shenjtërinë dhe në birë ozoni
Arktik drite pse t’i latosh varr dashurisë kur një puthje lamtumire grish më shpresisht se kurrgjë


-146-

Kur jetoja me një ujkonjë mësova se trembja prej yjësive qenka detyrë e respektueshme rracore
Fshehja quhej lojë ku asnjë rrufe mos na e gjente strofkullën ku duet’alurisht i faleshim dëborës
Sapo mbyll portat e inatit qielli dhe të pakujdesive kope pasionegrazi na enden nëpër pyjet e syve
Ortekisht ndër rrëpirat nga na thirrnin ua linim pas gëzofët për t’u mbledhë kërmat i natës panik
Sot tokjete me një stuhi dragonjisht ballafaqohem pa ia mbathur me tërçka më frikon nga vetvetja


-147-

Do t’a doja qytetin e një femre pa varrani emraçskalitur prej erozionit të lotit kurrshndriruar
Pa datat lind’ngordhëse mbërthyer kryqeve të kujtesës në gjuhën harrimpashpikur të fshehjes
Pa impiantet e përpunimit të mbeturinave të aventuriadës e pa fabrika ricikël gabimeve
Pa ikonat e mallit për shenjtërinë vetzhvirgjëruar në çdo festë flirtimi pafajësisë së nevojës
Do të t’a lakmoja korijen e ëndrrës të mbetej e pa ndryshueshme e tej’jetazi rioshe o shpirt gruaje


-148-

Sikur t’a ushqenim trurin me një të dhjetën e sasisë begatore që gllabërojmë çdo vakt
Do mësonim të na vinte keq për dëlirësinë e ngadalësisë së pjekjes dehëse të birrës
Do t’a falnim vallen e lulediellit për pabesirat e kolesterolit si do fajësonim diabetiken tokë
Do gjenim shkas t’iu lypnim falje simfonisë së deleve si sopranores virgjëri të luleshtrydheve
Por nëse një të qindtës së urisë t’i injektonim klorofil dashurie do na ribëhej mitër natyra


-149-

Nëse në një zjarrvënie do gjendesha mes një grigje profetësh si t’ia mbathja pa ungjijtë ndër duar
Miqtë m’i ruakan skalirë mendjes kur gjithnjë më duhet të rikthehem korrigjim pendimave
Jo pse thesaret i ha hiri i kohrave e as se i të vërtetave arkivim më mbron hajni moralit
Gazmoj të jem i shpëtuar e shpëtues kur në ç’do mundja do qe jeta pa të dashurive rreth
E të braktisja çdoçka në udhën ku i thërret qielli fatet do qe njëlloj si t’a ndizja vetë të parin lot


-150-

Nëse unë ze e sythoj kopështin e bëlbëzimës ku yjisht po i ngre murin mohimnajës jotja fjalë
Ti i mbaron përshkim qiellimit të shpirtit ku filloi të engjëllzojë reve ëndërrimi im
Sido që kuptimit i vrapon nëpër shkallët që të shtrokan rrufetë për të qenë fatrish tokëzuar
Me kurorën e ujërave të vallzosh edenit ku kam dalë të gjakngjyroj të mbjellat e të korrat
Ku dashuria më urithëzon portnjëjtave bira prej ku ylberisht nxirrka kryet gjarpëzimi


-151-

Pas enciklopedisë së gabimeve mijëra biblioteka aleksandrine justifikimesh hirin koleksionojnë
Bajonetat balladizojnë autokritikat sikundër duart i lypin falje solemnitetit të luftrahumbësve
Fituesit studiojnë astrologji ndërkaq që gratë i shpien të rrëfehen ndër katedrale masonike
Ku dimensionvërtetat dashuri në libra shpirtrash i kanë shkruar prijësit e kolonisë së engjëjve
Pa pasur frikë nga të zotspostuesve apokalipsi kur s’ka më sot e tutje kah fati por veç tani


-152-

S’ke si t’a dishë që skllavëria i ndërzen shtatanikazi bankat për të ngjizuar mitër hiçit metropolet
Barabrinjazi dy këndeve kundrualli më parë se në ëndërr të ishin arkitektuar me po aq shenjtëri
Një varrezë ku koha t’i gjejë rinj’emrat ardhësive dhe një hambar mbeturinash ku feston harrimi
Universitetet i ngre i urtësisë mosdisiplinim e sa për stadiumet-ndjenja e ndërrimit të klaskauzës
Kovaçanat e materniteteve bëhen vetë furrnalta kur e vetmja gjë e kurrdemagogjishme seksi mbet


-153-

Po të mos kishim shumësinë e kallinjve s’do bekonim grunajën florinjëzuar në shpirtra
Në na mungonte i kryqeve pyll si të flisnim për dhembat e lamtumirave parajezusore individuale
Ndoshta s’do i përmendnim fare piramidat familjare qiellnëndhesore majatakuar zemrash
Madje mund të mos pranonim që palca e mijgjyshit tim të lëvrin vrapit të stërmbesës hënore
Si sot të ndjej zemërparzmoruar si më mbron suferinave të së panjohurave dashuri teharplorta


-154-

S’paska ushtri të mundurish kur dhe oqeanet përbëhen nga fate krojesh individualizuar
Gjatësia e vrapimin nëpër të kohëve etje ku s’na mbeti pëllëmbë dhé pa farë kobesh ardhanike
Domosdoshmëritë i përcakton mbërritjes së qëllimit ani kur mbështillesh flamur ëndërrie
Meqë erdhëm për të ruajtur pishtarin e jetës pse të frikohemi nga duart që luten t’ua besojmë
Gjak kurajoje lypet dashurimëza ime jo veç për t’i dhënë gji vdekjes por edhe spermim rilindjes


-155-

Krimbi po ha shpatën si truri bren kafkën si akulli ngrin flakën si pendimi ngujëzon falmën
Duar më duar i gabimeve alfabet u bë rreth ku në mes akademikët ruhen jermim metamorfozave
Faji vetlavdet pas një parzmoreje qelqi teksa i tungjat shënjestrim një shigjetë kohtjetër
Milingona bën rrokadë me bletën kur tradhëtorë e aleatë pelerinat përkushtore ndërrojnë
Perlëzohet ndjenja guackzemre si i mirënjohjes oktopod përqafisht i mbyt kadavrën dashurisë


-156-

Edhe transparenti gërmëzim i mendimeve kurrë gjelbëruara prej krojekreshtave të gojës
Filluar luginë arsyes përmes pyjeve të pse’ve ku më parë u ka myshkëzuar pakoha
Më bindin pse panterën e ndjenjës m’a ndërsen krejt të tejdukshme ndaj s’po të këqyr dot
Si çdo vërtetësi s’të adhurokam kur më avitesh me magji stuhimi e largohesh mister puhizës
As kur plakëruar t’a shkërrmoq misrin e trurit mbi të virgjërin dhé shpirti dejpalëruar


-157-

Nëpër pasqyrat e sivëllezërve adhuron luani vetveten në krejt përmasat e mbretërimit
Dhe rish i turpëruar ndjehet për poshtërimën e të tjerave krijesa në nënrenditjet epokale
E çmon krifdielltën e atit që di t’ia mbrujë dritën e plotpushtetit ndër të tjera saga alurenjësish
Pa ia gjetur dot emrin në e ka dashuri a nënshtrim përulësimi i delirimit të dëliruar
Përderisa ç’ka ka s’e ka për të marrë kurrgjë dukjes por t’i japë shërbime ndërshkallëzimit


-158-

Nëse këmbëngulim që historia intimisht i nxit ndryshimet për kahkeq tash jemi të kundërtës anë
T’a zhbënim ogurmirin akt aktual lypej të mësonim kompozimin me bajoneta mbi lëkurë lotësh
E ja që tash s’befasohemi kur stërgjyshërit hipin mbi monumentet e këmbanorit kërkim të faljes
Ku në fakt shpesh kemi vendosur t’ua gdhendim emrat gjithë perëndive skllavërore të fatligësive
Pa e parë sotsashekuj pas fantazmën e dashurisë që reciton nën aq virtyte shekspirianët ungjijth


-159-

Lindja qenka veç pika e të qenit kënd gjysmërrethit të sipërm në ekzistencën subjektivisht materiale
Krahçelikazi duhen shtyrë prerdrejtëzat për t’i nxënë derdhjet dhuratave shpërblimpërpjekëse
Por gradët e fatit nëpërmjet influencave të natyrës ngatërruar kompromisesh garojnë me qiejt
Engjëjt e begatimit ndonëse i japin ndihmesën më të mirëve u kthejnshpinë në s’u bujtin pranim
Justifikimit se hyjesha e dashurisë mëkatfalëse qenka më e perëndishme se am’bija e papërlyerjes


-160-

Pres një palë duar të qiellta të m’a ngrenë kovën emancipore nga pusi i gjakësim kujtesës
Pres kërmillin të më mësojë të qëllimeve kështjellim dhe shpatën të di ç’është dheu
Pres mbërrimën e fundklithanive kahkundërti t’u ndjek gjurmët e të takoj të lindjes yje
Pres magjinë alkimiste të më ç’thinjosë ujërat ku kqyroj si mes zabele reve engjëllzohesh sy lotit
Pres të thuash mos të pres ç’më ortekon jeta por ti ç’më krojëzon të jem po aq rrezimlumtur


-161-

Edhe pse pashkruara skllavërisht lypet t’i zbatojmë pse me fatin s’mund të luhet pa rregulla
T’ia kapërcesh të 333 portat bekimave do duheshin po aq rilindje t’i gjeshë ndër pyje zvastikash
Pa i pohuar kurorëzuesit të kënaqësisë që s’ka të tjera kur udhshenjtimat janë ç’matematikore
Diku daltonizmi mund të të ngatërrojë brokën e verës me të lotit apo të t’i qiparisë palmat
E sa e sa fort e vështirë jetë për gjithkënd që s’u paqtua para mijëra brezash me humbjet


-162-

Sado t’i vetndërrosh emër fajit autorësia nuk pranon t’ia tjetërsosh gjuhën jehonës
I njëjti gen ndër të reja penalitete guxim e udhëheq ndjellverbërt palcën sterile të instiktit
Ani pse gjykatësitë s’duhen ripërsëritur gabonjive kjo do të na ndodhë veç në lavdndërprerje
Kur çakallica mos të ketë më bij për të kukorëzuar me fantazmoren pjellë të hienizmit
Sepse sido të guackëzohesh me dritësi-terri që të zhguallzon po lakuriq t’a ruan atë ç’ka je


-163-

Detyra e të mosditurit kurrgjë kur di sa fort më tepër se zot’tjerët qenka qiellori kult i dijes
E njëjta gjë si me mundësinë e këqyrjes nga nënrrasa e tejqenies të krejt radiografi universit
Kurim t’i iniciosh gangrenëzimit të epokave me po të zellit mrekulli që i ka e s’i përdor as Krijori
Hipokriticiteti i ndjenjës do na shpinte në një sistem ku bujku do të mbillte lotit eshtrën e vet
Blasfemisht nëpër miliona kopje të dashuronte pa fuqi asgjësuese të vetmen mençuri: vdekjen


-164-

Duke menduar horizontalisht e pa hezituar veprimit vertikalisht i humbim vendndodhje qëllimit
Çizmet e ngutit na i ngatërrojnë gjurmë orientimit ku s’ka se si më parë mos jenë kryquar të tjerë
Yjatributet e prijësimit i rrëmben ai që ka sy e kurrë cili rrok të drejta perceptimi çdogjëje s’duket
Decibelët e kaosit i shurdhin perimetrin shpirtit e jo qendrën uni’ke universit ku ndodh çiftëzimi
Lindja s’ka rëndësi ç’gjinie vjen përderisa emrin ka rregull sado mitër dritës u gjakua pa dashuri


-165-

Në korporatën busullthyer të djemperiferive shifrisht na thirrka progresi nën aliazhe rekrutimi
Kur luftrat na qenkan një e keqe e domosdoshme e ndër djerrni statistikash lavden shpirtrat
Vullnetarë që mes romancës e aventurës pasiongabuar zgjedhin si etërit dhéroret dashuri
E sapo ua zhvirgjëron virtytin kryqi i fajit të lindjes para kohe pendimi fatin u mitërzon syrit
Shtatzanim pandreqësisë që emër dashurimit dhe të tijtë bij do ia dhurojë metropoleve të flijimit


-166-

Mos më lejo të saldoj hallka dyshimash zinxhirit të heshtjes që m’i mban lidhur ëndrrat
Performanca e përkëdhelës i humb prushëri kuptimit kur duart guxim më mbrojnë dëborishtes
Qiellgojës pelikanët ikin e sjellin mesazhe me ende të panjohurit hyjni në piramidat e arsyes
Perfeksionizmi i lakuriqësisë së emocionit i fal hir ngjizmërimit të ardhërimit në fetus truri
Meqë çdoçka dua të të shqiptoj s’më lejon të fshihem pas koracës që m’a ngjir emrin gjuhpreri


-167-

Më jehonsokëlluesit fjalimtarë do t’i gjeshë foltoreve ku s’thuhet asgjë heshtmadhja ime
Oratorijnë gjinkallisht tuj e moçaluar në çdo pore lëkurën tendosjejehontë qiejve të mendjes
Vetëtimthi kanceriadat bëhen të dukshme ndërkohë që diagnostikuesit i ndajnë arat lamtumirës
Kur nëna e çdoçkaje qenka gjuha dështimi atë ka emrin e duartrokitësit shërbim shpresës
Për t’i përzgjedhë dashurinë më të vyer vdekjes që na prin rilindtarisë pa kurrtaren-tonën botë


-168-

Kurrë ankuar jetimërisë së fatit atëror liri’egër pelë trokthvirtytshme ish dashuria ime
Deri para se t’a gjenit masakruar skaj pyll ujkonjërive ku i mbretëronte e patkonjimit valle
Teksa kërkonit mes varreve të përrallive thesare që i ngjiznin etërimat e panikut mallharrenjtar
Ku ç’ngujimi i murgeshës prej tempullit të lakuriqësisë së të vërtetës më hap portë
Turpëri e trimëri të ripyes: e pse dikush guxoi të vrasë hingëllirën që më përket veç mua


-169-

Privimi i të qënit ushtë ndër duart e një fuqie jashtë ndërgjegjes urdhërin e merr prej brenda nesh
Iventari i çdo vendimi mbetet individual paçka se rrëzon palma e mbjell ullinj shumzemrave
Vlera e aksioneve të një ushtrie përkushtimi rritet koefiçientit të çdo hierarkie kryeflijuese
Kur guximi përfaqëson një kryq kryqori pa shkuar qiejve duhet t’a ketë kryer një komb
Të respektit hyj kërkuar prej lotrrethuesve t’ia zbulojnë dashurisht thelli shërbesës pavarësore


-170-

Varrezat e të fituarve e panteonet e të dështuarve gabuam kur i ndërtuam pronave të së shkuarës
Ndyer e kemi një pjeszë të tempullit mëshiror që na u besua t’a ruanim të virgjër si kurm shenjti
I bukuri mozaik nostalgjimi shpesh i mbuluar dhépendimash na i trembka gishtërinjtë gërmues
Në çdo fytyrë të paemër faji veç nga loti gdhendur është i shëmtuari ikonostas i pakthyeshmërisë
Shpina-pasqyrë kohltejtë ku duhet të trembemi nëse do shihen si ne dhe engjëjt lëvozhgpathyer


-171-

Meqë udhëtim mes dy piketash të panjohura topografike qenkër percepsioni strategjive të hapësirës
Pas çdo starti për të mbërritur askujt nuk i kronografohet barabar me të tjerët zhvendosja në fat
Përfitimi në kohë mbetet material sado fiskali evazion ia fsheh shifrat e domosdoshmërive
Pse sa më dritësirshkurtër rruga e mundësisë së intelektit aq m’e gjatë jeta në me tepër shtegti
Këpucë guximreja i lypen blerë mendjes dashuria ime që ende e mat parajsimin me pash orgazme


-172-

Sytë qenkan dy sonda që e gjurmojnë naftën e xhelozisë edhe dherave ku as i gëlon flaka
Sytë e distancokan saktë mjelmën e epshit nga sorra e emocionit perimetër pushtetit dhuror
Sytë gatuajnë me dëborën e lotit dhe të dhembës virgjëri ngushëlloren supë brengërimi
Sytë zhgabisht e shquajnë prenë e gjarprit si vetë parajsën njëmijë kohë larg prej fron shenjtërisë
Sytë si pranon të të bëhen kazermë shpagash mercenariverbra kur zemra s’të lejon t’u besosh


-173-

Pas çdo nënshkrim arkitektimi askush s’i shikon kapicat e mbetjeve shpirtërore e teknike
Ndonëse i pisllëkut evoluim mijravjeçar brenda një çasti i gëzohet darvinit revolucionist
Mentalitetet septike shpërndahen në formacione sulmimi ndaj tribuve asgjësuese të nihilizmisë
Përderisa ndyrësitë sado t’i fshehësh kundërmojnë e sido t’i sikterësh lenë pasardhës mitër syrit
Madje dhe nëse do të të lypet t’i zbukurosh dashurimëza ime rijetisht vdesin po si bija neverie


-174-

Ndër kovaçanat e teprisë së kohës mendimet e kalitura durim me çekanët e imagjinatës
Konstruksionisht na i vështirësojnë lidhjet e gjithdetajeve vizatuese me bullona argumentash
Nevoja s’na i shponka saktë birat e fantazisë ku i hënës sy të lartkacavirret ndër ne
E dyshimave inxhinieri edukon kauza të gënjeshtërta rish në utopike forma njerëzore
Ku në çdo gjuhë flet instikti që predikon po njësoren gjë: dashuria na qiellon mendpakohë


-175-

Imagjinata më ka përdorur kakohas si gjysh kështjellor bedenarrethuar me qindra topa nipërish
Në rastet jo kaq guximoshe kam qenë babai i një perëndeshe që lind një skuadrilje engjëjsh
Kur më tremb dhe kjo orvatem të përdhun një luaneshë e ilegalisht të shpallem mbret pa fron
Por shpesh lypet të kënaqem me vegimin e të qenit i dashuri i një shgabe a nëpërke-dhé
Fundmi velur nga idea se si unë kurrkushi s’mund të jetë burri që shpresisht ka ëndërruar


-176-

Alternativistët ilegalisht rish shiskan këpucë shteg’edenta e prapë mes të lirit treg të të pakëmbëve
E as në supermarketet e vrapvjedhurve nuk guxojnë e as në pistat fluturore të ëndërribraktisurve
Paçka se profetisht e dijnë që veçse udhëtimi përmestejvetes mbetka e vetmja aortë komunikimi
Mes zemër dhérit dhe shpirtit të kohës anëzisht pyllëzuar me kryqet e artë të dështonjmarrëtirëve
Ende duke i lypur dashurizmit t’iu lindë engjëj prej baltbesimit në mijëra mutacione demonizuar


-177-

Në pesë këndet e vështrimit adhuror të polarit yll të dashurisë respekti është i botlartmi
Mirënjohja nën njerin krah supesh e shtërngon bashk’krijesën që i fal ngjyrë rrezimit
Kur në tjetrën anë hierarkia gjinore dykahësisht i ka gdhendur nevojës shkallë falenderimi
Në nivelet e moralit për të vizituar nëndhesirat e disiplinës ku fort u mbështetka pesha e ëndërrive
Për të nisur fluturimat fati drejt mitrës rilindtare të zezëtirës që ç’lehonimi e pagëzon shërbesë


-178-

Ndoshta mund të jem perëndia e besimit tënd të gabuar që ende t’i puth thonjtë oj gjunjëzore
Kur si një rrënjë kryqi duhet të më falenderoje për bleritë që të fsheh dhéut e imja dashuri
Lartohesh dhe hëna t’i qarkon ikonisht kryet sepse rish të adhuroj me hiperbola falësi
Jo se shpirtin m’a shndërron në reostat të rrezatimit sa herë ndjehesh filament i brengës
Por pse rish m’ia eklipson vegimën burrit zgjedhor e si vallë kur s’hyjëzoj yjëzon tjetër qiell


-179-

Kopshte kënaqësirave disa lindin mes hingëllirave e cikël lamtumirës vdesin po kalëruar
Të tjerë njoh që ndër llogore i gjetën piedestalet edhe pse i shndërroi ushqim korbash armiku
Pa ua dyshuar shenjtërinë e besimit dhe i aleatit teh i ka përpirë gjakimit shumë shpirtravyer
Por as shtjellave të parasë s’mund t’ua mohojmë kontributin shfarosës mbi koleksionistët piratë
E ç’ka mbesin-sa pak-i ka frymshterë e munguara e tepërt bujarimit koprrac: dashuria


-180-

Për t’a nxjerrë nga rrënja katrore e arsyes vlerën shifrore të asaj ç’ka kurrë s’po kuptojmë
S’na mjaftojnë ekuacionet e interesave dhe as kamuflueset mënyra idilike të filozofimit
Të shenjtat përgjegjshmëri jetokan në tempuj të thjeshtë ku drita mbruhet nga shpirti i argjilit
Dhe bukën e dashurisë e ndajnë barabar kohërat palindur ani pse s’na pranojnë për etër
Ndërkaq që në sitën e dijenive mbetet ari i nevojës për të shkëmbyer sekrecionet e eshtrave


-181-

Prej vetvetes evoluimi i baltës po na shpie deri në monumentimin e hyjve ende panjohur
Bletët e hapave e plotësuan synimin që udha mrekullore t’u mbërrijë kosheret premtimjaltta
Guri krijoi kështjellat si shpata duart e si drita nihilizmin e si falja kryqin e si pamundja ëndërritë
Darvini brenda seicilit e mbaroi së vizatuari ciklin sado skematik fekondimit të vazhdësisë
Nevoja e bririt si e këmbanës thërriska ndër martesa me yjësi spermore e sa pak po lind njeriu


-182-

Ja që s’jam shenjti zbritur re ëndrrash për të të mësuar konspirativet gjuhë të serialeve nëpër deja vu
Mos më adhuro as si trafikant proverbash kur asgjësojnë sho’shoqen si shpatat duele xhelozimash
Aq më pak të më puthësh duart si një babai të dytë kur po dua vrig të më shpallësh atin e të tuve bij
Ngjitje’zbritur piramidave hierarkike të ndjell pas për t’i njohur gjithdetyrat çdo faraonizmi të moralit
Për të t’u betuar që kurrgjë s’më ka lindur asgjësie e dashuria ndaj na shtatzanet e pa filozofueshme


-183-

Sado obskurantiste individualeve pushtete papnore fshihen përgjunjet e shërbesave të mëdha
Astronomisë kafkngujuar të shpirtrave për të rigjetur orientimet faltare të të vogëlthave favore
Kur po në të pagabueshmet koordinata engjëjt e mirënjohjeve iu modernuan ofiçinat zemërlodhurve
Oksigjenojnë predikatat e kurajimit pse veç nëpërmjet fajit do përshkojnë udhët premtirpaskajta
Duke i mbrojtur autoktoninë qëllimit për t’a dashuruar pa standarte seksuale breznimin e vetvetes


-184-

Kur fajtoku lumtur jetonim në të meritave pyll dhe disiplina na ndante në familje sipas sojit
Gjyshërit e adamizmit i vlerësonin kushërinjtë sipas asaj që guxim i patën vjedhë luanit
Pak pasardhës më pas ndryshuan të dijenive lente dhe kamësimin e ligciklikuan fisnikëri
Një tjetër hordhim trashëgimnajasish i mësonin engjëjt se përfaqësonin atë që thonin
Që përfundmi të të lutem të më adhurosh për atë që jam dhe bëj e jo për ç’ka po nostalgjirem


-185-

Bashk’kozmosikë keq mbështetur në planete të gabuara besimesh na u ankokan për këllqet
Mënyrës mëshirore duke pretenduar të na i përdorin këmbët për t’i ndërruar galaktikë fatit
Kur konsekuentazi parimeve do duhej veç trokudhën patericave pahumbur qindgjyshore
Shtegshenjta t’i ruanin po bestytnisë sonë nevojës pse ndoshta bijtë do na kenë lypmë orientore
S’mund t’ua falim dashuria ime pasi i krijuesit mendim ndërron strategji e na le pa huakthyes


-186-

S’mund të besoj se beson që lumturia pret antejmi tunelit të fatkeqësisë së tjetërkujt
Fort larg ia kërkoke thesarin një burri që për kundërvlerë të kurrkasafortuar po të ruan
Aq sa dhe unë në shkëmbim të rilindjes s’do të të konvertoja as me kryqërimin rikrishtëruar
Në një tjetër kohë ku ligonjirat do kenë ndërruar emër e djajtë do më kenë humbur adresë
Trokthit të pasionit për mos të m’ia inspiruar shkëndijat në kalldrëm kafkash epshflijore


-187-

Po të besoj korin e ngushëlluesve se armiku m’a ka bekuar dhe prifti m’a ka vrarë dashurizën
Humbja do të më mprehë një thikë të re për të skalirë ashtit të shpagës një të vjetër falje
Kurrkushi pa m’ia besuar kumtin nevojës për të gjetur dhembjen time në të tjerë shpirtra
Kur papërsëritazi kobet krojojnë në dhérima misteresh individuale ku e gjakut gjuhë vadit kryqe
Në kortezhin e ritualeve të pritshme kahkundërti shtegut plot sorra psalltesh e hieni pusitare


-188-

Vorbullentuziazmi tjetër gjë mikja ime por me ushtarë të vegjël s’u fituakan kurrë luftrat e mëdha
Njëlloj si të ngreshë qiejve me një vinç pa bythë një të rëndë mendje fundmi mbetur fatit pa krye
Sado briri i lavdisë parapremtuar-e ankesës gojë hapet vonë duke ia vjellë vetmalkimën krenaria
Gërmëzimat e faljeve janë farat e garantuara të nesërdështimave ku rimat do i korrin opiumin lotit
Gjaku gjithheri ka ditur të gjejë një dashuri të re për t’u trojanizuar deri homeriadash ç’moraliteti


-189-

Bashkimi i shumë shenjtëve të fortë mund të fitojë një luftë ani pse duke shkatërruar mijra dashuri
Kur s’paska betejë më lotmadhe se t’a mbashë nën pushtim vetveten në çdo cm² të rebelim shpirtit
Kjo fuqi kozmike s’ka nevojë për mbrojtje përderisa të gjithë kryqet dhembin njëlloj çdo gozhde
Gjoksi lypet përdorur parzmorim të dobtave ëndrra që sa zenë çape në qëllimin e mëmësimit
Sepse veç të rejat shtatzani garantokan ndër të lashtat sfida jo thjesht lavditë por edhe të faljes fat


-190-

Bëmat e përvjedha kryqëzimit mësokan të fluturojnë e cak më cak hijen stampojnë hartave
Falësisht i njohim lavdpërbuzjesh madje edhe atje ku faji s’iu ka shkelur kurrë lëndimash
Telegramet e jehonave adhurisht i shpallin në kërkim vullnetarët e prangave dehur nëpër arërima
Krimi shton punësi kur filozofia justifikore rekruton kampeve ndjekës meritorë të apostujizmit
Ku çdokohe të vetmbërthehet dashuria naivja ime që më reciton ungjill mes katedrale tërbimit


-191-

Kur një kalë është më virtytvyer se çdo burrë mos duhet pritjes të jem i përzgjedhuri i një pele
Asnjë grua s’po më nuhat tetëqind km larg t’ia shuajë shkëndijat mallit thell’lumit të puthjes
Humbja e thesarit dhuror të besnikërisë më mundon kur hyjnimi u kërkoka në të zhdrejta gjallesa
Ku nën patkoin ku shkruan jelemunguari ungjijtë e trishtit galopi s’flak as sytë për të lexuar vetveten
E dihet kur ndahet shpirtrash barrfati barazisht lehtohet zhvendosje ëndrrash po një trokthudhe


-192-

Teksa të lejoj të m’i kapërcesh koordinatat e njohjes duke m’a hartëzuar fatin thellë në thua
Dritërisht mpakem aq sa ngujëzoj brenda unazës së një virgjëroreje brimë ndjellzezë astrologjike
Ku elektrizuar nga ndërdyzimi pa më parë e si po më kqyr veç si një krijesthë shpirtërore
Jo si një Adam detyrzbritur në planet të Seksit tënd për të t’i zbutur zjarret e evoluara të besimit
Pa m’ia mohur si sot mundësinë engjëllore rilindjes në një univers transaksionesh borxhtare


-193-

Bukurirat në shpirt u ka parathënë të dekompozohen sado të çmueshme mbi telajo kohësh
Ndoshta shndërrohen në shkëmbenj ari thellësira kujtesës sado i përkryer i zhvarrimës proçes
Ringjallërim pamishëror ky kur të pa imitimta mbeten të natyrës mrekulli që s’njohin kalendarim
Pse s’qenkan ngjizë prej virgjërimit thonë por nga energjitë e transformimeve të shenjtisë
Pikërisht si ciklimat e palimitueshme të dëshpërive në pazotërimin davaritës shqisfemërzor


-194-

Burra të egër kam njohur që i zenë prej brirësh dragonjtë e ua thyejnë gjunjët ani pse lypin falmë
Por që thelli gjinjgrashë dijnë të mbjellin lot për të korrur drithërat e shenjta të ardhërimshpresës
Jam flirtur dhe me ëndërrenjëmbla femra që ç’hezitim u mprehin armiqve premtigijotinoret tehe
Por që bashkshortët e tyre rrënjshkulur fajeve pa një lule kobi çelur syrit i kanë kallur ndër flakë
E zhgënjor pyes: ç’nënë je oj dashuri që lind e rilind pjella që emërteje shpirt’shpirtin jetmohojnë


-195-

Gjith’hiret shkëmbim një palë petkave përçmimi i fali një lypsarkeje virgjërores moshë shenjtimi
Nevojën e fillesës njerëzore ndjeu dashuria të bujtte çdokund fatesh ku s’e njihte apostull
Trokiti e s’i ç’kyçën frëngji shpirti, u lut e uria s’i ndau peshk dhiate, kurm s’i desh as dreqi
Nëpër globthin e retinë universit u end shputkafshuar nga shtigjet e indiferentizmit neoklasor
Ku binjakja at’panjohur i kish vjedhë jo veç emrin por edhe mundësinë utopike të riparajsimit


-196-

Kompromisi na e do t’a kërkojmë opiumin e së vërtetave në dimensione ripërtëritjesh
Sado dominotë e gabimeve historikisht stërkëmbin njera’tjetrën luftërejave lavdlotvjetra
Kudo ku s’jemi ne është një makth që e kemi jetuar aq thellë sa malli i ç’varrëzon shpatat
Gjithkund që shfaqet dyshimi u fantazkemi për të trembur të parimuarat poema kalorsiake
Pa kumt pse lyp të na e hedhë panik i përçojmë dashurisë kur fati s’na ka frikë as nga vdeka


-197-

Hipnozistët e manipulimeve shpirtërore e përfunduan standartizimën e shijes epokale
Mekdonal’izmi qenka devotshmëri kur levis’mi konsekuencë e shumaker’izmi perfektësi geni
Në detyrën e vigjëlencës thirren njerëz pa virusë individualizmi e pa fytyra koh’orientuese
Mendimi i përbashkët i ngjiz fataliteteve parlamentet e neverisë ku lukxi përdor prezervativë
Pse ja që dashurisht e vërteta di t’i bëjë krahasimet mes energji uni’t e sterilitetit moralomediatik


-198-

Ujëra çezmëkohës ikur dhe në mjaltin e krojeve paardhur je shpirtpadytë bletthëza ime
Jo se zgjoin e kafkës m’a ke mbushur me hoje drite por pse ruan mos të t’i ha syçkat
Sa heri sheh më qashtërt se xhelozia thellë çdo sythi që më lutet të lulërojë dherave të gjoksit
Ku muzgu noton për të më tërhequr fund oqeanive të ëndrrës teksa mbetem tok me engjëjt
Elektromagnetizim agut për të rishgjetur dimensionet humbur realitetit tënd thumbonjartë


-199-

Nëse çudisht ke vërejtur entuziazshëm nëndhésirave të dëshirës si dekompozohet drita
Shërbyer të paskan sytë si jo të tutë brinjartit kornizim të vegimit ku ekstazën vjell realiteti
Fuqia e ligësirës është virtyt edhe në kompostimin e ndjenjës synimit të përdorjes kauzë krizash
Madje dhe në konservimin e peshkut të epshit kafkë perceptimit që i pret qiellazi mrekullirat
Hyjinisht të ndodhin mes argjilantëve që çudi si s’ia kuptojnë diamantëzoren gjuhë dashurimit


-200-

E imja dhe e të tjerëve janë kufijnjohjes dy botët sahatprishura që u duhet ndrequr guximit ritmi
Si e jotja dhe e të gjithëve dy universe që ani pse një stuhire përfaqësokan dy barka velndryshme
Dhe gjithkushi brenda vetes ka një kozmosi që lëvrin përpikmërisht në të ekzistencës gravitacion
Ndërkohë që çdo tjetër rruzullim me apo pa vullnet qielli ekuilibron forcat ruajtje shkatërrimash
E nëse çdo dashurim s’do i trinojë koefiçient mirësisë do ndodhte siç ndodh çdo çast: apokalipsi


-201-

Ani pse hyjneshë e vërteta s’guxon të mbartë trajtat e dukshme në shëmbëllinë e njeriut si Ati
Filozofinë e frikës prej saj i ka shpallur heshturi akademizmave të ruajtjes së statuskuo panjohjes
Mijra pyetje ka hedhur tregut të shpikjeve ku paraja dhe kur blen e shet edhe dritën-virgjëreshzën jo
E padimensiontë çapitet nën bastunin ogurshenjtë të fatit plak që mbretëron si do bija qiejve
Keqardhur e kënaqur pse as i shpirtrave ar s’na bind të ulim skeptër pushtet dashurive dhesore


-202-

Grunjëshndrirat e bukurisë t’i kredh në mokrat e përbuzjeve mielli do më akuzonte helmatar
Ngushtësisht do më qortonte lentja e universit duke dyshuar të vetin bujarim pas timit sy
Mbase mund të m’i privonte sensorët e emocionit nga kapilarët e ngjyrave trurit mosmirënjohës
Si për lartësinë e tejreshme të adhurimit edhe për gjerësirën e luginës ku engjëjt ç’puplaren
Për mos t’ia kurrmohuar madhështinë shtatores së virgjërimit lakuriqësor kur e paracaktoi fati


-203-

Kozmikeve perandori të errësirës origjine një objekt që spërkatet me orgazmë rrezëllore
Mbi paletë panjohjeje vallzon pa ia falenderuar reflektimit ligjësirat e kroit dritpadukshmëror
Zemra i plas pse rituales perfektësi të kohës s’di t’ia bllokojë ingranazhet lirikushtëzores lëvizje
Adoleshenti orientim t’a adhuronte shpirtpaplakje kurorat e yjësive pa rubinuar t’i dhurojë
Qoftë nga të virgjërat thesare që i përvidhen dashurive prej të cilash i zbardhet shpirti engjëllizmit


-204-

Jeta që na e shtynka kanoen para duke ia lënë pakthim lumin pas-sa fort premtishkurtër
Aq sa dhe dëshpëripërjetshme përpjekja për të merituar përgjigjet tona dyshore krejt pse’të
Kur ky detyrim hyjnor s’na përket ne t’ia hapim të pazhvirgjërshmet porta njohjeje inspirimit
As diversiteteve të arsyetimit e as absurditeteve të zgjedhjes e as busullave të moralit
Paçka se ndër iventaret e amaneteve askurrheri s’na mungon geni i riadamizimit të fatit


-205-

Ndoqa fitilin e një gabimi të vogël dhe më përcolli deri në bombën e një faji të stërmadh
Fshihej hangarëve dëndur me demagogji justifikimesh trajt’tjetërsuara në drithëra dobishmërimi
Guximdruajturi akt i zbulimit e kish vetpajisur me leje hyrjeje në sistemin e megasigurisë
Ku e turpit gjurmë humbi orientim dora e katastrofës s’nguroi të vizatojë kauzviktimëzimin
Po mbi lëkurën ku pak çaste më parë puthja gjeti ndezur bishtin e një cigareje fjale fyerjevjetër


-206-

Evolucionizmit të nevojave shqisa e dhembjes i ndërronka trupin e jo kërthizën konsekuencave
Vizatimet e gjakut dykahazi në telajot e shpirtrave thellirat e mençurishpatave për mos të harruar
Lahutarët i zgjedhin fjalët mos t’a përsërisin një proverb dy herë kur njera’tjetrën rilindin gjëmitë
Ndëshkesçbindur veç dashuria ngutet t’ia ushqejë sahara naivitetit oazet me lot engjëjsh shprese
Kurrsesi pa pranuar të mësojë kodikerrësimit të përgjegjshmërisë së fajit atë ç’ka s’duhet të bëjë


-207-

Të sirenosh lumtur në rrjetën e një poeti do të thotë t’ia shesësh çelësat e portave oqeanlirisë
Kur i qenka detyrparacaktor imponimi botës përgjigje pse’ve pa pse s’ka pse mos t’i trembesh
Me busullën e keqinterpretimeve të prin drejt portit të mohimit të uni’t sa herë pohon: unë jam ti
Sado valëzimdritë ç’i kërkon epshmbledhës kënaqësive kur do t’ia përmbytë tempullin toku me hyj
Pas përvetimit homerik të çdo krenie e pa emër do dijë të të përdorë si spirancë tokësore dashuria


-208-

Çdo natë m’a shton me një palë thonj lojrinj mozaikun e makthit kundruall të shtratit tavan
I lotit manikyr qindrangjyrësisht po m’i jep trajtë një portreti shkulur ikonostas ëndrrash
Të njejtat heshta qerpikësh me yje ndër maja e po ato duna mollëzash ku arkitektova piramidën
Meqë ndanë kalëron dhe një Nil me kaçurrelza kjo do të thotë se jam dordolec i jermit
Së paku guackë kllapisë të të zgjohem krah pelëza ime nëse ende ke ënd të fshihesh paqenies


-209-

Rekrutimi i fluturzave në ushtrinë e krimbave të mëndafshit ngadalësonka marshimin e rrënjëve
Saboton qëllimin patjetërsor të endjes së të bërit pëlhurë në përmasat e një reje vrapoqeanike
Shtrembëron drejtimin polndjellës të uzurpimit në çdoçka s’ia njohim gjeneze qëndresimit
Transferon pyjet e mentaliteteve në galeritë ku rend malluari drejt amë dritës i dijenive terr
Ç’thur energjinë septimale të ngjyrave që në magjën e natyrës subkoshiente mbrun dashurimin


-210-

S’mund të themi se ka ndjenjë mençurane kur kurrherë s’zgjidhkemi dot se kë dashurojmë
Intrigimi për të bindur udhpërkohshmit që qenka më e zgjuar se ç’është në shpirtin e së vërtetës
Lakuriq do na linte si bajamja lulesabletuar përqafuar nga peliçja e dëborës pranverore
Virgjërimi filozofik i intuitës ndërvarur nga shenjtë që na shndërrojnë përgjëronjës panjohjesh
Ka lypmë veç për një shtrat ëndrrash ku çdo noter të heshtë duke i ndarë barabar bekimat


-211-

Defiçienca e prodhimit të adrenalinës thellë brengtollovitësit tru po na lyp kah normaliteti
Me të dritës ngutimë për t’a riperceptuar dashurimin pa pyetur për decibelët e rrënimit stimulues
Nëpër agien e një eshtre ëndrre përçohet hiri i një kohe që pas pak gjunjon të ndezë shpresat
Ç’rëndësi ka heroiniku emër shpëtese apo kokainiku mbiemër i epokës lavdthirrmzbuese
Një vend u dashka zënë teleferik ekstazës ani pse më hyjori doping si s’u përdorka më-poezia


-212-

Fisnikëria mund të banojë shërbyerazi si në pallat savoje edhe brenda një shpirti uritur për dritë
Ndërgjegjim kombesh e flamurë rracash shfaqet të lashtës formë shpirtnjëtrajtmë të shpërbërjes
Si t’ish një gështenjë e pa gojë ngopjeje pjekur në mangall të feve që simotrisht s’besojnë një Ati
Sado e adhurojnë kadavrisht e i hajnin çizme e shandanë e virgjëtaren kurorë e mbiemrin rilindës
Në shuarje çdoçkaje veç dashuria ia gjen fantazmën për t’ia fekonduar një tjetër jetë dobi vdekjes


-213-

Një lis gjysh më këshilloi që drejt tokës premtore duhet të përdor një arkmort në vend të barkës
Mund të më vihej në dispozicion meqë po aq sa unë donte të shkelë në ëndërr i pa kryquar
Kur s’e panik e detit humnerë e si të më trembë qiellori orientim ku u lypka të timonoj
Për një palë rrema krahësh kam nevojë e patjetër për një fjord ku më pret e dashurimës muzë
Mungesa tek kjo varrani që i përze për së gjalli kufomat shkretanive që i falen rigjelbërimit


-214-

Pse s’kam mësuar t’i braktis as në llogore ëndërrie hidhur kam mbetur dhe në paqe i pa miq
Ndonëse brilantshëm një gjerdani që m’a përqark kështjellën e qafës i mbaj nder’rrezorë
Dhe më ruajnë si zjarrin në mes të pyllit rojet që i tremben rrethimit çakalltar të natës
Fort i lypemi njeri’tjetrit si shigjeta harkut e si djegorja çdo kamikazi të kurrmirënjohjes
Lëndimit i falem kur pohon se emri i të njëjtës dashuri pret të na i mozaikojë helmetkafkat


-215-

Me ëndrrat e të tjerëve i shumpërmasojmë kozmikimin kënaqësive ngujur botpërkohësisë
Kur tonat shkëmbim i falim t’i përdorin ndër universe që s’na përkasin më lumturonjash
Si miliarderët u bëkan me investimet e mirnjohjerrethuesve dhe të panjohurat u konvertokan
Dhiatave të një kauze besimi pa pse i lypet mes profetit e apostullit njëlloj si në barbaret dashuri
Ku thirrja e epshit postmodern ende i shuan jehonat e mungesës kupolkatedrales së sterilitetit


-216-

Pa i gjetur ende portë jet’tjetërsimit hyjnor diferencën mes shpirtrash na e bën qëllimi
Jo përjashtuar çdo kushti të njerëzores fuqi ç’farë do marrim teorisht materialitikës
Shërbyerazi devotshmërimit çdo t’i dhurojmë pjellorisht brazdares mendore të mirësisë
Kurrsesi nën çadrën e ortodokses lutje të presim të zbresin kopështit qiellor frutet e nevojave
Por me energji dashurimi ç’bekim dheror do rrëmbejmë nga grigja e profetëve që na falkan


-217-

Sado ftillhollë sita e kontrollit të jetës ndjej luzma krundesh si i tejçojnë të mbrojtjes porta
Gabimet m’ia ndërruan shijen kulaçit të fatit aq sa sot s’di më ç’është pasioni i urisë fillestare
Ha çdoçka cilësohet e proteinëshme nga arat e rrepave poetike e prej kope dosash të moralizmit
Kamikazisht m’i stërvitën pirunjtë e syve dhe kanibalisht sqepflijimin në mëlçitë e zjarrit
Sa për thikën e gjuhës e mpreha vetë nën litar këmbane meqë dashurimit nuk iu kërkoka falje


-218-

Shtjellterrujrave të syrit që dua një obelisk lumturimi mbruhet dritë-e vetë fund zgrip mallkimës
Thellë kaçubgjirit ku doja të jem rrënjë buisin zambakë ëndërrirash-e vetë urith brengive përzënë
Enciklopedive të pasionit analfabetik një muzë del penelopëzuar-e vetë korbëzoj i pa mall pritjeje
Pyllishtë gazmendesh një pelë gurre i bredhërin shkëndijat fshehtësisë-e vetë patkua i pa këmbë
E si vallë mund t’ë vallzoj harmonikë kënaqësisë së të tjerëve kur vetë kam mbetur ulli i pa qiell


-219-

Të thërrasësh për ndihmë magjirat ç’pret tjetër të të presin veç dy duar malli mes valle shtrigonjive
Si naivi që korr stuhirat pse mbolli erën ç’hipnozisht duhet të ç’idhujnosh besimin tek shpresa
Mungonte në legjendaret arka të pandorave ndaj e përgojojnë si hyjneshë të kurrdevotshme
Fantazmë t’a konsiderojmë që u endka kështjellim mendjes shekspiriadshëm pa hamletianet qëllime
Ca më pak t’a pagëzojmë mbretëreshë në varreznajat e dashurive ku i trembesh prej paardhjes


-220-

E si mund t’i ankohem shenjtfatit për lotët që më derdh shpata kur ti më ke prerë duart
I përqafimit zjarr s’do dënjë të bëhet kurorë rrethi ditnate kur jam tjetrës anë të hënës
Meqë po gazmendesh që s’do të t’i mbroj më të gjinjve pjergulla do të thotë zotësim i vjedhësit
Embëlsia e gjakut të pa meritë në dyzim m’a përgënjeshtron eshtrën ku doja të palcëroheshe
Sidoqoftë tash që i zgjidhe këmbët pelthëza ime të ngel veç të qahesh për misterin e udhës


-221-

S’më nxe gjakërimi i flamurit e duke m’i mbyllur dyert po qëndroj jashtë krenarimit të kështjellës
S’më nxe perifrazimi i patriotizmit e duke më shpallur të jashtligjshëm jam birth tradhëtire
S’më nxe i urrejtjes litar e duke më mbajtur këmbësh lidhur vetshndërrohem në këmbanore
S’më nxe katedralimi i qytetit e duke më përzënë shndririe imitoj pavdekësirat korbëruar
S’më nxe klaustrofobia e dashurisë e duke më përplasur mureve të besimit m’a ç’terr mendjen


-222-

Riciklisht duke i thyer shtërngim gishtat mbi leshrat e të njëjtit kalë i përgjërohem fatit
Kërkim tij të më ndërrojë udhë meqë dhe prirësi shenjt i premtimit më ka braktisur psallmë
Pse duhet t’ia humbas gjurmët gjithheri terrpyllit të vetmimit kur edhe zanat më tremben
S’pranoj as të më rradhisë në ballësi të ushtrisë së vetflijorëve që do fitokan gjithrast
Veç ndonjëherë të mëshiret që aq sa dhe ai kam etje për gjirin e një virgjëreshe tejëndrrash


-223-

Për një tufë blegëri ëndrrash po bari mbetesh dhe kur s’e pranon atë që ke-pikë qumështi
Mos t’a quash tënden mungesrrugën kur në fakt veç të ka humbur je i internuar në dhembje
Puset e identitetit zgavrave të kafkshpresës janë thirrje gjaku dhe kur s’i konsideron thelbësore
Ashtu si gjilpërat e yjeve që ngul bark shtatzanimit së fatit ani pse ia dyshon prindërimin
Sido s’mund t’ia nxerë irisi oqeanirat lotit të dashurive varkëza janë atje kurrë për t’i ç’përmbytur


-224-

Kam dashur një violë që adhuronte fatet e të lindurit panjë dhe pse rrënjësh i janë palctharë tash
Më deshi edhe një prroskë që më rigjallëroi të kujtimeve qeliza e sot përkëdhelat s’i kanë gjurmë
Vlernjëjta dhunira që si dymijë sipjella vuajtjesh e shendesh s’i gjetën breg tjetër urngushëllimës
Merimanga e rrethanive lidhur di si t’i mbajë pretë ndër mallkoret qoshka hambar poshtërimave
Paçka se ardhakeqësia konstaton se po ua ruanka në varrezë shpirti kurrcënuar virtytet bijqiellit


-225-

Aktrimi në sagat neoklasike të individualizmit na i përjashtoka emrat nga gjithë konfliktet
Modernisht kemi harruar si quhemi ndërkohë që pagëzojmë pastorë për të rejat vetrrëfime
Virtytet metabolike e ndërvarjet trinike e konvulsionitë juridike na i administrojnë koloseumasit
Sa heri na urdhërojnë të paraqitemi në dorëzat e shpatave ani pse modën e poseidon autoflijira
Kur përvetësim çdo lavdi farat e gërmëzimit iu lypen hipotekash dashurisht dherapanjohurve


-226-

Përderisa qofsh edhe fantazmore ti jeton aty s’kam pse dal nga i florinjti burg i mendjes sime
Mund të të fshihem brenda pelerinë përqafimit ndonëse s’më mbyt në stuhi frymëmarrjeje
Me fenerët e puthjeve më ndjell përtej errësirës së mishit ku ndjenja i përdor çelësa syrit
A lypet të më mprehësh si një gërshërë sharjeje mbi kaçurrelat e fjalive që u përze enciklopedive
Jam ai që s’jam tek kjo sferë realiteti ku jashtë thembrat të vrapojnë një bregdeti që s’është imi


-227-

Në disiplinimin e asimetrikeve lëvizje të universit jemi qendra e kaosit magjepsës së gjallësirës
Sapo kuptojmë që gjithkahsisht ekuilibrojmë urdhëresat që marrim e na japin forcat pakonceptuale
Rrethuar me idolët e mijra kulteve që i lypin gjunjërimin fillestarit mëkat ndjehemi tempujzbrazur
Brenda uni’t na mungon katedralja e zotërimit okultik të vetes pa bërë pazar me shenjtërimin
Për të ruajtur ende të pa fituarën mundësi të të drejtuarit të dashurisë vetkontrollimit të çdo cikloni


-228-

Kur ngatërron në vlerësimin ndërmjet vazos dhe lules pa m’a përmendur emrin prej dhéri
Një bel rrëmbej dhe më palcazi e rrëhmih zemrën t’a mbjell më thelli të keqardhjes farë
Çdo agimi ia vjedh vesën e lotëve për të t’a injektuar në kapilarët e dritës që më fsheh
Luzmimrejat sythe shpresoj të m’ia tjetërsojnë pamjen parajsës që ende si s’m’a paske premtuar
Dhembem pritje stinës pa ngushëllim ani pse kaq shpesh dashuria s’më mjaftonka për të falur


-229-

Ç’gjimnastikë paagore për të stërvitur alla maocedunçe muskujt oksigjenlodhur të trurit
Përpjekje dëshpëripërbuzëse rrethimi me jastëkë drite i gjithkuji guxon të na përplaset ballë
Edhe arti human i hapjes së rrugës lypet mësuar të ecim më lart kur të tjerët nxitojnë për poshtë
Vëllazërimi teorik sado s’na bën t’i besojmë djersimit për t’adhuruar pa kusht shumkënd
Na kandisi shtjellpërkushtimash të indiferentemi qindra vitesh e të harrojmë të duam vetveten


-230-

Shekuj ka që kuota e vlerës së fatkeqësisë u caktoka në bursa si ajo e puthjes apo e masturbimit
E në shtatzanimin e parasë nuk gëlon gjak fisnikërie e as mos prit që pjella t’i ngjajë natyralit Atë
Shumimi i kopesë së fitimit s’e kushtëzon tufën në është e dhentë a e ujktë ndër dyndmat e urisë
Kush qenka i ngopur moralisht ka të drejtë të koleksionojë më tepër flijmëri se vetë i epshit satër
Meqë s’u jetuaka dot si brenda libër predikatave ku dashurisht ndahet barabar edhe demagogjia


-231-

Barabar e arit sasi për t’a ç’ekuilibruar botën dhe e moralit-tehdrejtë t’ia ruaj virtytmërisht fatin
Në njëzet e katër karat shpirti di të zgjedhë jo veç dorën që e zhvarrosi toke por dhe lopatfshehjet
Gjithrast anasjelltë njëra është syri pse tjetra objektivi i rrokur nga dylbitë shërbim çdo lufte shpëtimi
Specifikia peshë e seicilës kur shpiku gijotinën i filozofoi dobishmëritë heqdorës nga tjetërsimi
Por nëse stan mallkimit arit i rimbledh bajgat-zhvirgjërorin moral s’e gjen rish kund dashuriza ime


-232-

Nëse bekimi na qenkërsh qiellor e pse u dashka t’ec në gjurmët e këmbanave shurdhare
Në është i dalë deje dhérash pse më lypi t’i fshihem hienës së bamirësimit të harresës
Pikërisht duar lutjeve më takohen e pakthyeshmja me të pambërritshmen tek ky çast pa kohë
Ku çdo hap i hedhur drejt falenderimit mëshirën e bën dy të tjerë të më afrohet në tempull gjuhe
Dashurimi t’a përçmojë teprinë e proverbave po aq sa edhe kroin e vet njerëzor ungjillëzimi


-233-

T’i çapitesh përkrahu një xhirafe duke besuar se di t’a vëzhgosh botën me të sajit sy prej qielli
E të tutë t’i përçmosh pse veç prej dekompozimit i matin lartësi agimit brenda terrshpirtit
Do të thotë të pranosh rolin e bariut përkohtar që tufën e yjeve prin ndër kullotat e kryqanive
Paqtimën e tokësoreve shenjti ku ujërat janë gjaku e drita e palca e dashurive pa kromozonuara
Ndoshta për të adhuruar fëmijët e lotit kurrë engjëllzuar dhe hyjnitë e gazit vrarë pa u plakur


-234-

Të vocërthat gënjeshtri akrepisht m’u mblidhkan gazqark me sfidthirrjen për t’u dorëzuar
Kështjellat prej mishi të karaktereve ende na kanë besim tek parzmorimet e fjalës ç’mëkatore
Stoikisht zemrat murepadepërtueshme ndër lot qeshmash i përvëlojnë nën porta valvolash
Edhe një tjetër ditë pastrohet pas ritit të faljes paçka se helmi sado transformuar ngel pickim syrit
Shpejt rend nata të na i nbjellë fantazmimbardha retë e dyshekut e të na ngrejnë qiell dhembës


-235-

Kumt të saktë i kemi kërkuar të qënit i lidhur dhe na u ka gjegjur vullnetdlirë: poshtërim
Kur dhe kisha e qiellit s’ka dyer pendimi për erën e kur si koha as ujërat s’u varrokan
I njëjti tërmet fjale përmbysi dhe kambanat e të ndjerit fshikull ndër duart e ligjit mbetur i pa Atë
Hallkalashti po ky gërmëzim vargonjpremtor i këndon trinisht fajit po si gijotinarit dhe tehut
Teksa morali prej një shtatoreje që mbledh copat e qelqit të dritdashurisë psherëtin: lum si ata


-236-

E arkivuara thikë që trojazi m’u ngul dikuri pas shpinës shpesh ulëret mos t’a lejoj të ndryshket
Dora ndoshta e hyjnueshme e një tradhëtie të re e drejton nëpër të njëjtën udhë të vjetër amë’bije
Distanca i lidh nëpërmjet meje atë që më s’qenka me atë që s’do jetë më kufij virgjëri mentalitetit
Drejtvizore përshpejtohet dhembja në kohë të ndryshme t’i gjejë tempull universalizimit të faljes
Ku varur fund një buqete vjollcash pres shtegut vjetran dashurinë rendur drejt një pabesie gaz’re


-237-

E gjakut bllangë pa si mbi pëlhurën e virgjër të dherit gënjeshtra fshehur ikonisht irisit
Në kishën e tradicionalizmit koleksionoi pendesën ndonëse do duhej një kryq’tra e tri gozhdë
Shembullimi ka rëndësi të perëndishme paçka se veç i fajeve serializim po na shpie në shpëtesë
Ku njohja e antipredikimave perfeksionon teknologjitë e lubrifikantëve dinasti tolerancës
Mëkat i parë ende na mbet’ falja kur mëshira s’na ka lypmë për dashuri por hir ndër shpagë


-238-

Në thonë që liria është produkt mohimi kur duart edhe lidhen por prangat e gjuhës s’kanë çelës
Ç’ka di të vizatojë fjala s’gjen kornizë t’a nxejë e as sizmograf t’ia parashikojë apokalipsin
Teoremat e ankesave s’i kanë kuptim në formulimat e formacioneve të faktorëve sfidues
Arti i skllavit të bën të njohësh zotërimin si i fatit poseidim bind t’i pranosh përmasat klithës
Qiellit varur në yjet e pa natë ku edhe dashuria humb kufij mes horizont nevojës e rrufe dobisë


-239-

Sado celuloidit të një ëndrre në një kryqëzatë qytetërimi napoleonët i kam patur kapterë
Njëlloj si të mëdhenjtë aleksandrë që më ruanin haremet i urdhëroja pa m’a kujtuar epok’emrin
E tradhtimlavdët hitlerë i përdorja për të iventarizuar çizmet e humbjeve e të fitoreve helmeta
Rish i vetmi pabindtar gjeneral Krishti që ani pse kryq e mbaj shembullit pa konformizëm
Vullnetar rebelpendimtar hakërren: si do thundrësh botën kur s’i pushtoke vetes as dashurinë


-240-

S’do t’endesha jashtë kështjellës së fatit mbi të erës nallane në do i blatoja rima perandorit
Shkëmbim një balade pameritore turpërimit do m’i vinte në shërbim pajtonin e të vetave ëndërri
Me fshikullirën e shpatës së të tijit zë do recitoja foltoresh lavdi lart kryeprerje fajmjerash
Meqë do i isha muzë do urdhëronte të më përdorte si të shpërdor dashurisht ty oj muza ime
Politikisht padukazi do kuroroja poltron kurvërimit e jo si sot nën ullinj të blegërijmë një dueti


-241-

Aftësia që të gërmosh në eshtër e të keshë pusin e të pavarurave ide e të dishë t’iu mbrosh ujërat
Sfida më kurthmrekullueshme e vetsfidtimit qenka në formatimin astronomik të emrit
Gjeneralizëm-të disiplinosh arën e ardhmbetejave e fortgardhimin e percepsioneve pacifiste
Veç autoktonizëm do quhej i intuitës teh për t’i perifrazuar urtonjat gjykimit gjakstërnipor
Pa ndihmën e skelave të opinioneve prej qiejzbuarve kur të vërtetat dashuri mbetkan tokëzore


-242-

Mijëra bërthama shkencurithësh me taksa jet’hajnurish ua vetfinancojnë vreshtat eksperimenteve
Pse agojnë nën vesë rrezatimesh plutonike edhe pse s’ka ombrellë t’a mbrojë tokën nga i lotit shi
Sagat e ambientalistëve zëvendësojnë tredhja’tredhjen përderisa çdo toksikim iu ka blerë shtëpitë
Dirigjentët e teknologjive i asgjësojnë instrumentat kaosfonisë teksa armët po riklonojnë duar fati
Garancisht për t’ia turistuar airbaset indiferencës qiej rrezikdashurive serëzuar me ndotje psiqike


-243-

Pasmuzgu i end pëlhurë paqërimit tuj mos i reshtur sythirë as të gabuarit ngjyrim tesha ëndrrave
Ndonëse lakuriqsht ndukem me të vërtetën herë gjarpërisht e herë si të parët banorë të dritës
Era e territ përpiqet më kot t’i kalojë kryet tejmi perdes së halleve fshehur teatrit nesërmtar
Antikulturimi i flirt rrënjë progresit kur e papunësisë filozofi prostituon me t’urisë shënmari
E kur eshtrat në vend të këmbanës m’i përdor agu e falenderoj pse më kqyr më mençur se nata


-244-

I fyer ngel peshkatari pse jo cironka por salmon i drekojnë kur e zuri veç për të tjerët
Edhe këmbzbathurin e irriton dhurata e një palëve këpucë qepur nga ai për udhët panjohtare
Gurskalitësi i adhuron qiejt pa ia pranuar kështjellën sa mbaruar porositësit ikur në Zot
Farkëtari rish vetlavdet kur shpata që shiti i mat thellësirën e kryqit ngulur nëpër re
Fatvetmja e kënaqur qenka dashuria-merr gjithshka i japin kur di e s’jep kurrë ç’i mungon


-245-

Politikisht zgjedha është zgjedhë pse s’ka vullnet të lirë kur çdo respekt qenka i fatkushtëzuar
Por civilizisht shpirti zhvishet nga uniforma dhe armatimi i përgjegjshmërisë s’braktis kasafortë
Gëzon të drejtat e maces së shtëpisë si për t’u dhënë leje minjve të vallzojnë edhe t’i tradhtosh hatllat
Në furrat e konseguencave ka mbaruar së bëri hi qymyri e t’u lypka një prush’re përkëdhelë
Thjesht për t’i kujtuar pendimit ritualin e të kërkuarit falje kur s’na nxe edenori burg i një dashurie


-246-

Jashtqitjetarit ritual të vargëzimit mos m’i kyç dyer pse hyjnë e dalin engjëllickat e marrive
Xhelozipafshehje po merr përsipër rolin e rojes që m’i çmon vdekurimën shpirtit për së gjalli
Asnjë kryqnajë s’do më pranonte kallje gjendërzuar kaq metaztazash kanceroide arsyeskllavore
Në shenjten paplasur nën ëmbëlzaken lëkurë përqafimit do i kutërbojnë edhe hundët dritës
Ndaj lutem dhëmbekstazisht: shpomi e qelbësim’artat sekrecione shkulmia epshive oj muzëri


PASTHENIE

Për të gjunjuar një kështjellë adhurie imi stërgjysh më mësoi si t’a ç’farkëtoj me frymën e paqes
Jo gjoks më gjoks t’u ndez urrejtje heshtave por t’i lavdëzoj barabartësinë padronit që s’më hap dyer
Pa lypur dhurorin çast uliksian ku pabesia të më shndërrojë në konvencion malli kurrë guximverbër
Mjafton të më shtrojë një gosti ku në vend që të isha i kurbanit kalë të jem tehu i besimit në mill qielli
Pse kur çdo arkitekturë thyhet më të dobtës pikë dhe i dashurisë mbrojtës atje përkulet në di e ia gjen


PERMBAJTJA

Demagogji: kush ka duhet t’i japë gjithkujt s’ka! Irealizëm: cili s’ka lypet t’ia marrë kujt ka!
Të dhurosh a dhurohesh është çeshtja-kur koha e mbrojtjes së qëllimit as me vdekjen si nuk mbaron
Një armë e madhe në një dorë të vogël e barabartë me një mikromendje në një përkushtim fatal
Bërja kor e shumësisë së kënaqësive cicëruese na e jehonon lumturinë harmonipapërsëritshëm
Në çerdhen terrnajsynxjerrëse të universit ku veç të yjeve zogj ia flasin gjuhën dashurimungesës


Kontakt:
netisveizi@yahoo.com
isveizi.net@gmail.com

www.netisveizi.com