Net Isveizi

[Fiori]

SONETET E ZEROVE

510

Ndër këpucët e grisura hyn pa leje,
Drita e përditshmërisë,
Ku fshihen e gjenden të botës mistere,
Prin fjalpakë papërtisë.

Vrojtues i mirë pa kah shtigjesh ere,
Të jem fatit grishpërçmisë,
Tek vallzon i zhveshur dehur mllef e qejfe,
Mbi fronin e shpirtshëmtisë.

Njoh miq e armiq në të njëjtin fron nderi,
Pagëzuar nga besprerja,
Veç ndër qiej zotash t’u mbërrijë emri.

Më dhemb deri eshtrash ndjenja,
Kur zbuloj pse ligjet ku na thërret nderi,
Thesarshëm s’zhvarren nga zemra...


520

Nuk e ndjen si bëjnë seks në raftet e bibliotekës,
Personazhet dalë librazh orgjijnë tok me autorë,
Të mirë a këqinj i shkundi gjethesh ky fund i vjeshtës,
Turraçmenden pas njeri’tjetrit, hargalisen plot therorë.

Po druaj të përmend emra nga ky peizash shthurpërngjethës,
Kur shtjell’epshesh janë kredhur dhe poetët më masturborë,
Madje dhe e turpit shenjtkë vaginën e paska krejt eshkëz,
Kryekëmbësh penisëzohen dhe filozofët matuforë.

E tash që e kam kapërcyer pragun e kaq lëngate,
Dua e s’dua thërras të prezervativëve perëndeshë,
Syrit, mendjes e penës të m’i dhurojë nga një helmetë.

Sepse vërtet mund të ndodhë të shënjoj jetës pa gajle,
E kushedi flurudhimi i ndonjë plumbi të spermtë,
Baba të më shpallë vjedhmë një kopertine bir’rremë...


530

Një meso burrë qenka epshi-si dhe unë,
Madje dhe në rini më ish thjesht një murlanim,
Në fëmijri qe turp më thonin e jo dhunë,
Siç sot këmbëngul çdo plak prej humbjes në tradhtim.

Sa bukur do të ish t’a shndërroja në punë,
Për çdo gurrë ofshi të shpërblehesha prarim,
Por ja që dashuria është tjetër furtunë,
Fillon e mbaron në mendje ndryshe bën shpagim.

Dhe pse shpesh e më shpesh mbroni tjetër të drejtë,
Madje qëllon të më bindni që kjo e vërtetë,
Kurrgjë s’ka të përbashkët me të qenit e shenjtë.

Gjithsesi duhet t’u kujtoj rish o t’uruar,
Të panikeni prej seksit tuaj tunduar,
Lumturisht u prin veç shteg parajsës shthuruar...


540

Shpejt do mësosh ç’tundore t’a vuash fort mirë të keqen,
Oj zemërz që tash po më di t’a zgjedhësh boll keq të mirën,
Piedestal mjerimit s’do gjeshë vinç t’a ngreshë veten,
Shpirtkërmimi do të t’a zbojë ‘qind jetë hapësirën,

Ku sot je rreze lodrimpacaktë zhgabe e qiejt ngjethen,
Ku je hyjeshë që fatin bind t’i nëmë kohës mitrën,
Ku je shtjellë jehonare që ia sterilën sperme heshtjen,
Ku je burim terri që s’lejon as të xhelozet dritën,

Për ç’orientimin e busullës që përbuz magnetizmat,
Për të profecisë penë që skalit syrit kataklizmat,
Për bukën padhuruar të shpirtit, për gjakun pa ç’etjezuar.

Veç, tash lutem që mos të të thërrasin mëmë barbarizmat,
E mos të t’i prekë zotat e ndjenjës selvi shtrembzuar,
Mëso dashuro si palc’ e rrufesë natën makthshkretzuar...


550

Brenda lëkurës e në eshtrat e të njëjtin njeri,
Rrallë qëllon të treten me një hyjnore energji,
Ai që plot atribute të dashuron si gjeni,
Dhe ai tjertri që mizorisht të pallon lavd’mjeri.

Nuk të ofroj të zgjedhësh mes të dyve se jam veç një,
Pa kompromis m’a nënshtron vullnetin si skllav kjo ndjenjë,
Përkushtoren vello hiri t’a thuee me të dritta penjë,
Për dhuratë të të pranoj qiejt më dhanë shenjë.

Së pari më kthyen në jetë prej ëndrrash djallnore,
Së dyti më zbuan prej flakësh të epsheve kafshore,
Së treti më lidhën me ty përqafimash prangore.

Tash të lutem adhuromë pse më bëre fron fati,
Mbi emrin tim ulu e gëzo gjithshka të jep lavdi,
Por nën egoizmin tim mos lejo të të gjarpret shtati...


560

Mjerimi mund të kish një tjetër e kurrsesi timin emër,
As duhej të më gozhdej në kryqin e syve me kryet,
Pse dashka të më shtrihet leonardianit perimetër,
Kështjellës së shpresës tradhtore pse m’ia kyç krejt dyert?!

Dua t’i dal jashtë kanserozit trup që më ndryn në eshtër,
Ujkonjshëm të kullos gjarprinj e shqipe ku më thërrasin pyjet,
Të pij dritën që krojon nga varret e kreshnikëve gjysh’etër,
Zinxhirores merimangë fati t’ia këpus në mitër nyjet.

Në arkitekturën e pamundjeve t’i bleroj shkretanitë,
T’i rindërtoj katedralet e t’i ringjalloj aleksandritë,
Të lyp në prag çdo tempulli mëshirimin e dijeve.

E çudisht ndjej metropole brinjësh si shtohen shkatrritë,
Periferive kovaçana lotësh farkohen bisturitë e trishteve,
Pa kusht të m’a shkëpusin zemrën prej dashurisë ikur hijeve...


570

Nëse arsyetojmë pse s’jemi të përjetshëm,
Prej kanune konjukturash duhet t;’a përjashtojmë faktorin kohë,
Nuk ekziston kur përkushtohemi fatesh zellshëm,
Kundrejt çdo sakrifikimi dashurinë për të fituar tek kjo botë.

Do gazmendim ç’na ka lënë premtonja prej hershëm,
Do thurim rapsodi gjëmash sa kurorë lotësh do vemë mbi kokë,
Të vetmet thesare në shpirt na fshihen pashtershëm,
Materien do e lemë ku e gjetëm e do ikim si erdhëm-pa shokë.

Të vetmen lumturenja mbetkan të zemrës dalldi,
Pishat e puthjeve që i pret sëpata e muzgut majmale ndjenjash,
E mallit hidhtirë që shijon ëndërrt si mjalti.

Fort e kotë të pyesim sa vite gjak na dritëruan verbërisht venat,
Kur urë e së djeshmes me të nesërmen është shtati,
Por, fruti që mbjellim biblisht do na edenë përzgjedhmash..


580

Sy ndër sy shënjojmë me të vështrimeve silurë,
Alarmisht depërtojmë fund arsyes e pendimit,
Kur sipërfaqe lotit aq fort na lodh veç një urë,
Si vallë thellësirshpirtrash s’i dhembemi hiç hiçit?!

Përfytyroj ngordhur delfinë fjalësh ardhur shpurë,
Shkëmbenjsh malli përplasen dhe cironkat e kujtimit,
Brigjet korben mbyttarësh direkë kalbur ndër gurë,
Hëna nën fshesë dritrash pastron dallgët prej trishtimit.

Por, na ka mbetur ende aq ar mençurie vlerçbjerrë,
T’a blejmë llahtaronjën para se të ndezë jelet,
Me suita kukuvajkash mos t’i mbushë qiejqejfet.

Çastit kur shkëmbehemi paqheshtazi tuj u çjerrë,
Shpejt shndërrohemi unë në dem e ti në mëshqerrë,
Për aromën e njeri’tjetrit na kanë lypmë epshet...


590

Tuneli i të gjelbrës së mishit ardhmërisht konservuar,
Gjëmon përtej ndjenjës që ka marrë formë këmbanareje,
Kur puthja rrjedh kanalesh të menopauzave helmuar,
Shterpësirës së krej botëve çmendur mes himnesh hareje.

Dalta e moralit të kreshnikrimit mermer gdhend zvetnuar,
Penduar braktismë malit pse qytetërim kish ndër deje,
Sytë do i hanë korbat sheshe hipokrizave premtuar,
Dhe engjëjt glasat do t’i hedhin mbi krye vend çdo rrufeje.

Ahishtja ku do huanin trarët për tjetër skelë lartësimi,
Vet’epshesh ngel hi pa e lënë të ndezë fjalë masturbonjës,
E shpresës perëndi qingjëron e si thuhet më: më fal zonjëz.

Çdoçka ruanim kujtesës prej brezash lavdi qelb kërmimi,
Dashuria s’riprodhon as hormonet ku atëron përçmimi,
Jo t’i falë jetë shendit si brenga më fal jetë në çdo shkronjëz...


600

Delfinët më kot shtegtojnë ndër mijra porte,
Dentistin premtor t’u gjejnë dhëmbëve krimbur,
E të ngrënit kënaqësi u prin ndër mortje,
Në konservë deti do përfundojnë kripur.

Dallgët do ua fshehin halat përthellë shporte,
Kur cironkat do u dynden lukunisht hidhur,
Luspat tutje brigjesh do të shkaktojnë ndotje,
S’ka peizash më rrënqethës e më të trishtur.

Të të hanë kur fuqitë të zbojnë kufijve,
Tregon se ke ngrënë pameritshëm pa masë,
Pse mjerisht mironja duhej të të kish rritje.

Sado butësisht nevoja të bënka shtazë,
Madje diabeti fal dhe një të re nxitje,
Proteza të blesh tjetërjetësisht pa gjasë...

[Fiori]

33 Skica Poetike nga
WILLIAM BLAKE

Në shqip nga
Net ISVEIZI


MUZAVE

Nëse qerpikhijesh të Idës,
Apo flatrash ku rish bujt lindja,
Ndër dhomat e diellit shndritës
Ku melodi po plazmon lashttija;

Nëse habin qiejsh kryqdrejtë,
A cepreve gjelbrur të botës,
A ajrit ngastra kaltëremë,
Ku er’ra këngësh lindin epokës;

Nëse kristalet ngjizin shkëmbenj,
Detit fund në mitër nxirie
Mahnitur shtëpi koralesh tej,
Nënta krejt hi-shpëtim poezie;

Si e braktis ndjellhershmën dashuri
Rimtarët shende kohësh pa cak!
Spangofrikës çap mall e shkrumbi!
Tingulli gjëmon e vargje-sa pak!


DREJT YLLIT TE MBREMJES

Përgjatë flakflokësh të engjllit muzgëruar,
Kur dielli preh flatrat malesh purpurlorë
Dritpishtar i ndjenjës re’kurorshëm rrezuar
Shtratit të mbrëmjes gazlum rend e fort përkorë!
Buzqeshi dashurive kur qark ravijzohen
Qiejsh, perdet blu-serm’ujrave ndajnë brokat
Bebzash të tij lulet thëthirm’ëmbëlth prarohen
Kohzëgjumit le të prehen ca er’perëndonjat.
Liqeni flet paqtisht syshkreptirë qetimit,
Errësirën lan beft me argjend verbimplotë,
Paktit shkon larg dhe ujqit shtjellen egërsimit,
Dhe luani përqëndrohet përmes pyllmakthit:
Kriftufa jonë stolisur frikës hyjftohtë
Ogurshenjtti i mbron influencash të fatit...


MENGJESIT

Oj virgjine shenjtk’! Krejt ajkbardhë veshur,
Tej hapësirkohës hap qiejsh art’dyet;
Skutza gjumit zgjomë vegut rrezimqeshur
Qelthesaresh ikur-lindjes sill lëbyer
Nektarin fort vesdehës ndër vrapim dite.
O ag ngjizperltë diellit rish t’i falem,
Si njeri petkengjëllt rend sandalesh drite
Kodrat na pushton puhiz’ëndërrt krahzgalem.


KENGE

Brodha fushat sa hareshëm,
Dehur shijesh aromvere,
Princ dashnishë tej kqyr hershëm,
Kush buzgazit shket si rreze!

Më ndez flokësh jargavanë,
Trëndafil më skuq ndër vetull;
Më prin kopshtijesh pa anë,
Shndrin lumtira ëndrrash pezull.

Vesmajit më lagen flatrat,
Dielli mërisë m’i zbon pezm;
Rrjetmëndafshit m’i ze harpat,
Fat’artit kafaz më mbyll jerm.

Shpirt jep të m’i ndijë këngët,
Pas-qesh, vrap, harejmë flirtshëm;
Krahët jashtë m’i shtrin ëndërrt,
Humbjelirisë më tall trillshëm.


KENGE

Univers harmoni sa përkryer,
Buzgazi im dhe ajri pa fuqi,
Pasionesh trokthën pa u kthyer;
Ligshtit trishtimi të kall veç shkrumbi
Vrig më shpie mbi rrasë të varrit tim:
Sa fundvërtetë kjo dashuri miklim.

Fytyr’ e tij qiellisht hyjnore,
Kur miqtë tej shpërndan befasia;
Përse në të nuk ka vend për frone,
Zemra rreh ftohm’acartë nga dhimba?
Gjoksi-dashuri gjithvarresh adhurim,
Ku pelegrinët rish vijnë ndjenj’gjunjim.

Sëpatë më jepni-dhe një shpatë,
Sillmëni një pëlhurë valvitse;
Kur unë shtëpifundmen kam hapë,
Er’sqota të më godasë klithse:
Poshtë do shtrihem i ftohtë si baltë.
E vërteta dashuri më çon largmë!


KENGE

Dashuria tok me harmoni,
Thellqark ndërhyjnë shpirtrash flori,
Degët na kërleshen me mbrothsi,
Dhe rrënjët thuren njësh teh plori.

Gazmendet ulen dejve tanë,
Embëlth xixëllijnë zëlartë;
Si përrenj prej këmbë nesh ardhë
Pafajësi dhe virtyt bashkë.

Ti prodhon dehjeartat frute,
Unë vesh panairesh lule;
Ajrit prej bisqesh parfum shkunde,
Ku breshka ngre fole fatlume.

Ulet e bijtë mëkon qeshur,
Shendtar këngën ja dëgjoj heshtur;
Dhe të tuat gjethe drithmfshehur,
Tek dashuria-gjuhpaepur.

Atje miklon e saja fole,
Natës fundskaj atje ajo fle;
Sport atje bën ditës hare,
Mes kurorash na lodron prore.


KENGE

E dua vallzimin gaznjar,
Këngën që frymon fllad’anës,
Ku shndriton syri pafajtar,
E turp ndjen gjuh’ e shenjtvashës.

E dua lugajën qeshse,
Jehonën pasqyrim kodrës,
Ku shendi kurrë s’gjen prehje,
E bariu nginjet blert’tokës.

E dua të këndshmin ahur,
Dhe të dlirtën përshëndetje,
Larushen kope gërxhvrapur,
Si-frutat mesditash vere.

E dua ndenjsen palclistë,
Gji’listtës tryezë fshehur,
Ku tok pleqfshatarët gjithë,
Sportesh na shohin harenjur.

I dua fqinjët në vorua,
Por, më tepër kotelkë-ty,
Dua dhe ata që rrallë dua,
Veç: ti më je gjithshka në sy.


KENGE

Makthi shtjellzon kujtimet,
Me gazin akord notat;
Shpirt’erës tok me trillet
Muzika nis lodrat,
Trisht meditoj mbi krua,
Kur vajj ëndrra që dua,
Mendjen përshkon vegshkrumbë,
Thell’ gotës me ujë.

Burimit do pij kthjellmë,
Tek i gjegj zërthin zogtar;
Shtrirë tij ëndrrandezmë
Krejt ditës trillhoktar:
Tej të largem vjen nata
Trojesh ku shend fatligma,
Luginvetmimit ndër hapa
Hesht melankolia.


KENGA LAJTHITESE

Era qan klithegër,
Mesnatës kallkan;
Eja fli shkulmverbër,
Shpalosmi brengtirat pa an’:
Por kujdes! kur zbardhon agu,
Përmbi stepat tej kah lindja,
Në deh zogjtë rrezesh pragu,
Toka përçmon gjithshka.

Kujdes! nga krrokqiejt,
Shtruar blu shtegtirat,
Keqardhjesh terr diejt,
Nga tash më mërgojnë rimat:
Tringëllojnë në vesh nxirme,
Dukës syri i pjek lotë,
Era xhindoset prej çirrme,
Tek luhet me sqotë.

Si demon mbi një re,
Me gulç fatmjerimi,
Pas natës bëj flijte,
Tok me makthin shkon trembimi;
Shpinën pra do t’i kthej endjes,
Ngjizur prej hyjsh rehatije,
Drita t’më derdhet trurit pres,
Me dhembje çmendije.


PRANVERES

Oj leshra vesuar, teksa sheh poshtë,
Përmes dritaresh të mëngjesit qashtror,
Sytë engjëllorë kthen perëndimit,
Ishullit tonë që në kor të përshëndet.

Kodrat i rrëfejnë tej njera’tjetrës,
Lëndinat gjegjin sytë dashuruar,
Lart kthyer ngastrave të tua shndrirë,
Me këmbë shenjttësh na viziton klimën.

Muzgjesh kalo gërxhet, lerna puhizat,
Petkat parfumosura të të puthin,
Ag’mbrëmje na deh fryma që ndez perlat,
Tokë dashurisë-sëmurë për ty.

Gjelbrat stolis me gishtat ledhimdrejtë,
Të ëmblat epshe derdhja butë gjoksit,
Kurorën mbi kokën vuajtur-artja,
Modestet gërsheta lidhim veç për ty...


VERES

O hy harbuar ndër lëndinat tona
Fuqia, frerët e tu, zbusin vapën
Flakur nga flegrat e mëdha oj verë,
Shpesh hedhur mbi tendën tënde të artë
Ndodh lisash tanë fle ndërsa vemë re
Krahët gaz’zjarrmur e flokët valzues.

Tej hijesh tona sa shpesh t’a dëgjojmë
Zërin, kur mesdita makinvlimin nget
Tuj ngutur thellqiejsh ndanë pranverës
Ulu, e lëndinash tona mbushur myshk
Prej brigje lumenjve qashtrur, flaki ti,
Të mëndafshtat petka dhe nxito përrenjsh:
Korijet t’a duan krenimin oj verë.

Poetët zbulojnë telin kord’artë,
Të rinjtë krejt kokzbathur si bujq jugu,
Zonjat tona bjonde në valle gazmesh,
S’na mungon asnjë instrument hareje,
As të ëmblat jehona, as ujrat-qiej,
As kurordafinat që mbytin vlagën.


VJESHTES

O hir ngarkuar me fruta e vyshkje,
Me gjak pjergulle që s’kalon por ulet,
Përtej times çati ku veç ti pushon,
Gazmorin zë akordo fyellit freskor;
Tërë vashat bën rastit të vallzojnë!
Himne në refren për frutat dhe lulet.

“Sythet çelin bukurinë për diellin,
Dashuria vrapon venash drithruese;
Gonxhet varen qerpikësh të mëngjesit,
Lulzojnë faqes shndritur muzgut modest,
Ende mbledh palmat vera-të këndojnë,
Retë si pupla i hedhin petla kryesh.

Shpirti i ajrit jeton aromfrutash,
Me rrëkeza drite bredhin kopshtet qark,
Tok zbresin të bëhen kor në pemë.”
Gazmur stina bekon këngësh sa u ul;
Pastaj u ngrit qetë, vrapon mbi acar,
Kodrat flatron syrit tek artërim le pas ...



KENGE PAFAJESIE

HYRJE

Rrjedh një fyell ndër zabele,
Isosh qark jehojnë këngët,
Një fëmijë feks mes reve,
Qesh e lot e thot’ fjalëndërrt:

“Qingjit tim thuri ca nota!”
Goja më gurret dehur gaz.
“Rish o fyelltar këndona;”
Shkrep e qan t’a ndijë rishtaz.

“Bjeri fyellit lumturor,
Zjarre këngën gazmendshfrerë.”
Sërish këndoj me zë kumbor,
Qan t’a gjegjë dhe një herë.

“Fyelltar, ulu e shkruaj,
Librin t’a lexojnë shtangur.”
Syrit - zhduket flatrimhuaj,
Trisht e pres fyellin zbrazur.

Dhe e bëra gishtash penë,
Ngut e ngjeva ujit dritë,
Stinësh kënga të shend dhenë
Do kënaqë çdo fëmijë.


HYU I STANIT

Ç’prehje’ëmbëlth e çobanit grigjë,
Dhe pse gërxhesh humbet ag e mbrëmje,
Ndjek blegëroshet gurrash çdo ditë,
Kënga prin shteg lavdërimash ëndrre.

Kur i dëgjon qingjit thirrjet pafajshëm,
E gurrflladtën gjegjmë delzës amë,
Sy’yjtën paqë u adhuron prajshëm,
Pse - tok, e dijnë: tej rish bredh natë.


GJELBERIMI I JEHONES

Lart dielli ngrihet,
Tung! i thonë qiejt,
Zilet tringllen lumtur,
Për pranverën bujtur,
Trumcaku dhe mjelma,

Zogjtë gëmushfshehta,
Këndojnë rreth dehur,
Mes tingujsh harenjur,
Zjarrmen lojrat tona,
Mbi t’gjelbrat jehona.

Plaku Xhon flokbortë,
Qesh shkujdesjengrohtë,
Nën të lisit mjekër,
Krah mes miqsh të vjetër,
Gazmen sonës lojë,
Çiltër fjalthumbojnë:
Po kaq hovbegata,
Gjithë djem e vajza,
Qemë largtës rini,
Mbi t’gjelbrën jehoni.

U lodhën trillvegjlit,
Shterën gurrat shendit,
Dielli zbret malesh,
Vrapi resht luadhesh,
Nënash-tok në prehër,
Motra dhe vëllezër,
Si zogjthtë foleve,
Fundmi gjejnë prehje,
Humb loja çdo shndritim,
Mbi t’errtin gjelbërim...


QINGJI

Qingjth, kush të ngjizi ty?
Di kush të krijoi ty?
Të dha jetë dhe vrapim,
Nga krojet tej në mjalttim;
Të dha frym’ëmblën veshje,
Leshbutën bardhonjndezme;
Të dha dehmagjishmin zë,
Zabelet t’i gazmësh hirmë?
Qingjth, kush të lindi ty?
E di kush të dritti ty?

Qingjth, unë t’a tregoj ty,
Lermë të t’a rrëfej ty:
Ai thirret emër Tij,
Shkak pse quhet qingj dhe Ai.
Brishtpaqës besimdiellt;
Foshnjë u bë shendqiellt;
Fëmij përçim shpirtqingjthi,
Thirrur jemi emër tij;
Qingjth, Zoti të bekon ty!
Qingjth, amshim derdhtë mbi ty!


I VOGLI DJALE I ZI

Jugut të egër më lindi ime më,
I zi jam, por oh! zbardhëllon imi shpirt,
Si një engjëll feks anglezi fëmijë,
Kur unë dritprivuar jam sa trishtnxirt’.

Mëma më mësonte nën hije peme,
Ulur tok ndër zagushirën e ditës,
Mbi prehër dhelimash mes puthjesh jete,
Lindjen tek tregonte zu kah rrëfimës:

Diellin tej vështro ku banon Zoti,
Si shpërhap përreth shndrima e nxehtësi,
Pemë, lule, bisha, njerëz-qëmoti,
Paqë marrin agut-muzgut kënaqësi.

Dhe hapin tokës një të vogëlth zgavër,
Ku t’i ruajmë rrezet dashurisë,
Nxirakët trupa, fytyra joshbllangët,
Eshtë veç një re si pyll hijesishë.

Kur shpirtrat të mësohen me kaq zjarrë,
Reja zhduket e do i gjegjim zënë,
Dashuri jashtpyllit dil sa më parë,
Tendën ngazëllema me ar drit’hëntë.

Kaq fjalë thuri nëna e më puthi;
Po kështu i thashë anglezthit djalë:
Kur tok bardhnxirash të shpëtojmë fundi,
Qingjshëm do gazmim tendë Zotit bashkë,

Derisa do duhet, hije i bëj zhurit,
Gjunjë baballarësh shtrirë hareshëm;
Val’argjendtit flokë leht i shpupurit,
Do bëhem ai-të më dojë zellshëm.



SYTH’LUZMIMI

Trumcak, trumcak gazmbar’!
Ndër gjethet flladblerta,
Prillnajës lumtur,
Krahrrufenjtë shigjetar,
Ç’djep kërkon o fatshkar,
Gjoksit tim shkrumbur?!

Gushkuq, gushkuq nurvyer,
Ndër gjethet flladblerta,
Prillnajës lumtur,
Këndo ngashëryer,
Nurvyer, gushkuq nurvyer,
Gjoksit tim shkrumbur.


OXHAKPASTRUESI

Kur më vdiq nënoka isha fort kërthi,
Ati më shiti kur gjuha plot trishti,
Mezi guxon pëshpërit: “qaj! qaj! qaj! qaj!”
Tash mes blozës fle, oxhakët zhbllokoj vaj.

Eh ç’lot! kur kryet e djalthit Tom Dakri,
Kaçurrelat rruan si shpinëzë dashi,
“Hesht Tom! mos ligno kur kryet nxjerr në shesh,
Të argjendtin flok s’t’a djeg tymi-veç hesht.”

Krejt hidhmës zbutur e shpirtin boll qetë,
Tomi tek flinte pa një vegim beftë!
Dick, Joe, Ned & Jack-mijra fshesaxhinj,
Mbyllur ishin tok arkivolësh ndjellzinj.

Mbi ‘ta zbret engjlli me një çelës shndrirë,
Gjithë qark i ç’kyç e i le të lirë;
Tej vrapen qeshur zgripesh jeshiluar,
Lumit kridhen thellë në diell rrezuar.

Lakuriq zbardhur qefinët lenë pas,
Ngrihen lart ndër re, sport erës lozin gaz;
Engjlli i flet Tomit: në qofsh bir i mirë,
Baba Zotin paç, dashuri, mëshirë.

Dhe Tomi zgjohet; larg zbon çdo terrhumbje,
Çantat merr vrig e fuqi të ra pune.
Dhe pse agu ngrin, Tomi shendet ngrohtë;
Kush detyrën bën-s’ka keq, frikë, ftohtë.


DJALTHI I HUMBUR

Baba! Baba! Ku po shkon kaq shkreptar?
Pse kaq shpejt-s’të ndjek dot pas.
Fol, baba, fol me drerthin tënd trembtar,
Ndryshe mund të humbas.

Kurthpanikja natë s’ka kundmi atë,
Birziu shndrin nga vesa;
Dejthelli baltës shkrehet në të qarë,
Aromlot larget shpresa.


KERTHIGJETURI

Ketrushi humbur tej shtegvetmimit,
Ndjellmahnitur dritash largmë,
Qan; Zoti i shfaqet natvegimit,
Si t’ish ati petkabardhë.

E puth zogthin tek e merr prej dore,
Shpejt e kthen tek ama,
Brengosur lëndinës dhembvetmore,
Rrjedh ar loti kur birin rish pa.


KENGE HARENJTARE

Kur me zë blertar gajasen pemët,
E valë gropzash rendin gazshfrerët;
Kur ajri shendet me mendjet tona,
E mbroth zhurmëmadh shtigjet ndër kodra;

Kur gjelbrat zabelesh zjarrin dhenë,
E karkaleci vallzon tek kjo skenë,
Kur Meri, Suzana dhe Emili
Gojmjalttare këndojnë “Ha, Hi, Hi!”

Kur qeshin tablosh zogjtë hijedritë,
Si tryezës arrat e qershitë,
Eja jetojmë tok gëzimhata,
Himne kor’ëmbëltha ndezim “Hi, Ha, Ha!’


KENGE DJEPI

Gjum’ëndërrt, formo një hije
Mbi krye birthi dashurie;
Gjum’ëndërrt rrymash të ëmbla
Nën t’qetat rreze hir’hënta.

Gjum’mjaltë, përfundmi dorës,
Përkund vetull një kurorëz.
Gjum’mjaltë engjëll harpbukur,
Rri mbi nurvoglin tim lumtur.

Buz’gaz’ëmbëlth, natës pisë,
Qëndro lart kënaqësisë;
Buz’gaz’ëmbëlth e nënës prari,
Mrekullon të natës magji.

Pshertishend klithkat pëllumbi,
Mos shkund syrit petla gjumi.
Pshertidehmë buz’gaz’mjaltit,
Mrekullohet pshertimflladit.

Fli, fli bir lumtimit prehur,
Krejt krijesa dremit qeshur,
Fli, fli gjumlumtur pa gjama;
Tash mbi ty vajgazmet ama.

Pinjollpaqmë, mbi fytyrë
Gjej imazhe shenjttisht ndryrë.
Pinjollthpaqmë, si ti-moti,
Dhe për mua qau krijori,

Për mua, ty, për të gjithë,
Kur ish i vogëlth i brishtë
Dhe pse kund s’ju pa vegimi,
Të buzqesh prej parajsimi.

Buz’haren mbi ne të gjithë;
Tek për fare rish kërthijmë.
Buzshend i foshnjës-veç i tij;
Paqparajsim dhé mrekullimi.


VEGIM HYJNOR

Falmës, Keqardhjes, Paqës, Dashurisë
Kush nga ne nuk iu lut në ankth;
Hir virtytesh shtatore adhurisë
Falenderim u kthejmë e Lavd.

Për Keqardhje, Falmë, Dashuri, Paqë
Himn Zotit - Atit shpirtqiellor,
Dhe Keqardhje, Falmë, Dashuri, Paqë
Njeriu - bir i kujdesit shenjttor.

Pse Falma - gjak i zemrës njerëzore,
Keqardhja - veç portret pendimi,
Dashuria - formë robi hyjnore,
Paqja - fustanellë festimi.

E çdo frymë fajtari, në çdo klimë,
Dëshpërisht lutur për fatzbardhje,
Engjëllit njerëzor i lypnon Ndihmë,
Dashuri, Falmë, Keqardhje, Paqe.

Gjithë t’a duam krijesën dheruar,
Qoftë islam, çifut a pa fe,
Falmë, Dashuri, Keqardhje - Bekuar
Qark Zotit jetojnë në Paqe.


E ENJTJA E SHENJTTE

Tek një e enjte e shenjttë fytyrat rrezojnë pafajshëm,
Dy nga dy-kuq, blu e gjelbër tok fëmijët çapen prajshëm,
Grija praron ritin kishtar pas skeptrit borbardhë prirë,
Kupolës së hirmadhit Pal shpërhap Tamizi ujrat shndrirë.

Oh ç’shumësi pa skaj bëjnë kaq lule të Londrës sonë!
Ulur në poltron kujdesi krejt qytetin vezullojnë.
Kjo zhaurimë plot hare, si livadhesh-prroska, qingja,
Qindra djem e vasha ngrejnë ndër lutje duart paqbrishta.

Tash si re plot lavd përkorë ky zë kënge ngjit qiejt prore,
Harmoni bubullimtë jehon përgjatë të hyjve frone.
Poshtë ulen ndër të varfër mençurisht me mijra roja;
Dashurisht t’a mbash keqardhjen-si t’i zbosh engjëjt nga dora.


NATE

Dielli zbret në perëndim,
Lart shndrit i muzgut yll;
Zogjtë çerdhesh gjejnë paqtim,
Ç’ka tash kërkoj në pyll.
Hëna si një lule,
Parajsisht në gjunje,
Heshtjes së ekstazës
Ulur qesh udhnatës.

Tung! pyje gjelbrur e fusha,
Ku kënaqen tufat.
Ku qingjat lodren ndër zhuga
Engjëjt shndrijnë puplat.
Tinëz derdhin bekim
Lumturi pa shterim,
Në çdo sythim ndezur,
Dhe gjoksesh drojfjetur.

Shohin çdo fole paqtije,
Ku ngroh zogjtë dimri;
Vizitojnë shpella bishe,
T’i mbrojnë dëmtimi.
Në qan kush përpjekur
Kur tash do kish fjetur,
Kryesh derdhin gjumë,
Ulur shtratit prushmë.

Kur ndajnë ujq’tigra prenë,
Qajnë trisht keqdhimbash,
Nxit shuajn’ etjen lotshterë,
Larg i mbajnë grigjash;
Por në sulen frikshëm,
Engjëjt kujdesflijtshëm,
Çdo shpirt marrin në re,
I falin botë të re.

Në vrazhdtarësh sy luani
Do rrjedhë ar lotësh,
Lig thirr’ëmblat si tufani,
Rendin rreth fushgropës,
Tuj thënë: “egërsi,
Bindur përulje tij
Tej flaku lëngore
Ditës pavdekore.

Pranë tash ke qingj vajtorin,
Shtrihem të fle paksa;
Të mendoj për pagëzorin,
Rendur pas tij qaja.
Larë ujra jetës,
Emri shndrin pashterës
Flori rrezimbujshëm
Kur rish ruaj tufën.”


PARVERA

Flaut-gurrë,
Mos hesht kurrë!
Zogjsh harenjur
Ditnatshkrehur;
Tej bilbili,
Trill shqetsimi,
Deh lëndinën,
Festlumtinën,
Shpirtbujar, hirshkrumbtar, mirsevjen Vitit shendjerm.

Kërthinjdjalë,
Endrra artë;
Vash sythnjare,
Mjaltonjmadhe;
Gjel krrokthekur,
Dhe ti çmendur;
Zë gazmendtë,
Puhizdehmtë,
Zemërplot, dritnurfort, mirsenabujt Vitit dalldipafund.

Qingjth në thellsy,
Jam tok me ty;
Gjuhvalprushë,
Më nduk gushë;
Të shtyj-lermë
Leshbardhkrelmë;
Puthmë dlirur
Fytyrblirur:
Mirseerdhët Gëzonjtarë Vitit të ri fatgjelbërt, mrothtarë.


KENGA E INFERMIERES

Kur zërat e fëmijve ketren kopshtijesh
Dhe gazi mbulon krejt kodrën,
Krahrorit zemra lumturisht më ndal trillesh
E beft pezull e shoh botën.

“Ja-grisht shtëpia çapkënrit e mij, vjen muzg
Zgjohet shpejt e natës brymë;
Lojën ndalni e tok ngut të shkojmë qeshur,
Agu qiejsh vrik ndez frymë.”

“Jo, jo, lerna të harbojmë, drita feks ende
S’mund të kridhemi dremitjesh;
Gjersa flatra zogjsh qiejt nuk gjejnë prehje,
Dhe kodra dehet blegëritjesh.”

“Mirë pra, lodroni shndrimash pa venitur
Pas në shtrat ju pret përralla.”
Vegjëlthtarët përzgjedhë harejnë shkreptitur,
E kodrat rreth jehonimpaqta.


GEZIM VOGELTHTAR

“Në s’kam emër:
Pse jam veç dy ditshe.”
Çudi-si quheni ju?
“Lumturimverbër,
Shend thirrmëni stinve.”
Gaz’ëmbëlth shndrij mbi ju!

Hir miklimse!
Gaztrillkë dyditshe,
Gazmjalttë quamni ju:
Buzqeshjesh breruar,
Tek këndoj pa druar,
Gazdehse feks mbi ju!


ENDERR

Hijes dallget një vegim
Krah në shtrat me engjllin tim,
Milingona rrugën humb
Kur në bar prehem gjumshkrumb.

Shastimadh fatit mjerë,
Kredhterrit lodhjes shfrerë,
Prroskës tej dredhashkëmbtë,
Coprra zemrës del një zë:

“Vallë korbni bijt e mi?
Atit - i gjegjni psherti?
Jashtë ç’shihi kur s’dua:
Ktheni tash qani për mua.”

Mes keqardhjes ndez një lot;
Kur një krimbth vetëtin fort,
Ndërsa flet: “Ç’vaj njeriu
Rojen natës ja verbiu?

“Besë jap t’a shndrij botën,
Rreth një brumbull i mat kokën:
Tash zukamën ndiq përmbi;
Endacakth - vrap në shtëpi.”


DHEMBJES SE NJE TJETRI

Shihet tjetri në mjerim,
Hon keqardhjes pa kredhrim?
Si kqyr tjetër urrejtje,
E s’i ndjek gjurmësh dhembje?

A shihet një yll rrëzim,
Pa ndjerë ndarjes lëndim?
Mund e kqyr birin ati
Tek mbyt ndër shtjella vaji?

Mund e gjegj nëna gjunjim
Birthin klithfrikës mundim?
Jo, jo! s’do ndodhë kurrë!
Kurrë s’do mundet kurrë!

E kush gaz fal për gjithkënd
Dëgjon zërin që trisht dhëmb,
Zogthin breng ligjërimit,
Hidhmëritë e kërthirit,

Dhe nuk zbret çerdhes flatra,
Gjoksit t’i ngujtt keqardhja;
E mos ulet krah djepi,
Kob vaji pinjollth shkreti;

Dhe tok s’luten natditë,
Lotët larg zbohen ligshmë?
Oh jo! s’do ndodhë kurrë!
Kurrë s’do mundet, kurrë!

Të gjithve u jep gazmend;
Pinjollth bëhet e fal shend;
Ky burrmadh i trishtimit;
Dhe na ndjen hidhmat trillit.

Nuk dhembon veç një vetmi,
Një Zot i mbron-jo njeri;
S’mund të vajtohet një lot,
Zoti pranë s’u shndrin sot.

Oh! blaton nesh çdo hare,
Dëshpërim shkatrron ndër ne;
Të flatret tej trishtlargmë,
Ulet nesh ngashërimplagtë...


PERGJIGJA E TOKES

Kokën ngre toktrishta
Prej gjirit të makthit frikzi.
Flatret drita,
Stuhimklithta!
Dhe drynat ia mbyll dëshpërimit gri.

“Ngujur brigjesh vese,
Strofkyjshmes xhelozi panik:
Sqot’ thirr’hershme,
Lart lotngjethshme,
Jehonës gjegj atin e robit antik.

“I pjellbaltës baba!
Xheloz, frik’egoist, mizor!
Humb kënaqja,
Ndër terr pranga,
Për virgjinkat e rinimit agshdritor?

“A fsheh gaz pranvera
Kur shpërthen gonxhja blerimit?
Mbjell farhedhsja
Natës thekra,
Po lavdmiri bujk a plugon errsimit?

Thyej zinxhirin mjerë,
Që eshtrat akull m’i bën qark,
Egoist! Vemjë!
Mohimpërjetmë,
Që krahlirën dashuri fashon dritlarg.


UDHETUESI MENDOR

Udhtova tej tokash burri,
Në dhé burri e gruaje,
Gjegj e shoh kaq tmerr gjithkundi
Sa s’u diti kurrkush trase.

Atje lind lumturor foshnja
Vjen mes sa të tmerrmash dhemba,
Siç ne vjelim frutet tona
Mbjellë lotësh hidhnimhershma.

Dhe kur pjella qenka djalë
Një plake ja shpien pari,
Nën një shkëmb e gozhdon gjallë,
Ja mbledh britmat kupë ari.

Gjemba hekuri rreth kokës,
I shpon duar-bira këmbësh,
Ja shkul zemrën gjoksit ofshës
Ngrohtsqotën të ndjejë dhëmbësh.

Çdo nerv ja numëron gishtash,
Si florinjt’ e tij kopraci;
Me të qarat jeton britmash,
Dhe rinon tek plaket djali.

Kërthi bëhet gjakëruar,
Zuska-shndritur virgjëreshë;
Por, zinxhirët shkul lënguar,
Shtrigthën lidh gazmendit beftë.

Palcës thellë veten ja mbjell,
Si të vetin myk çdo burrë;
Djallka çerdhëz i bëhet zell
Kopësht frutash gardhpashkulë.

Zhduket shpejt vjetrankës hije,
Shtjellëzohet përqark tokës,
Me ar nginjet e zafire
Përftim progresit të botës.

Rubin’ të shpirtit njerëzor,
Sy perlash vrarë dashnimi,
Pashtermë ar zemrës theror,
Gulç martiri, mik pshertimi.

I tiji mish, e tija pije;
Ushqim lypsi dhe varfrani
Udhtar largshtigjesh ndër grisha:
Portë hapur bujtjesh xhani.

Dhemba e tij-gaz përjete;
Çati e mure jehonash;
Prej zjarrit në vatër shprese
Një vashëz del mes miklonjash.

Prushit solid dejngjizur krejt,
Zafir e ar - dorës druar
Guxon t’a dhelë foshnjën leht’,
Petkash e mbështjell flakruar.

Por, burrit që do shkon shendka,
I ri a plak, kamtar-mjeran;
Të moçmin mik braktis shpejtza,
Sa beh një lypës dere pran’.

Ngut ç’prehet fort larg ndër qarje,
Sa t’a joshë një veg tjetër;
Shpesh verban, vjetran, plot rrahje,
Tjetër zonjze t’i hajnë zemër.

E t’a mpakë acarmoshën
Mes krahve e mbledh shkretani;
Kjo pamje e zhduk kasollën,
Kopshtin adhurenjash sharmi.

Miqthtë qark shpërhapur totës,
Tokgjithë i lidh si syri,
Frika sens turbullon brokës,
Sheshtej bota-një topth ylli.

Shkrijnë krejt diell e hënë,
Pa kufij djerr hapësira,
Kurrgjë mbetur për të ngrënë,
Rreth heshttare veç terrira.

Mjalti buzësh fëmijnore,
Embëlthdehmat buk’ e verë,
Sy egrisht lojza flirtore,
Pas e kthen eh sa vjet hershmë;

Sepse kur ngopet e ç’ettet
I ri e më i ri çdo ditë;
Çapnjësh tok shkretrimës ecjet
Në terror shtjellen përçmimtë.

Xhanka flatret drenushegër,
Frikrash tejkah mbjell ashpërsi,
Ai ditnatë e ndjek verbër,
Pasion artesh-ëndërri.

Plot muza dashni’urrejtjesh,
Sa shterpa mbillet farë’re
Ç’harbonjim labirinth epshesh,
Derr, ujk, luan shëtit ndër ne.

Sa kthehet në foshnjëz ligur,
Shenjtka në plakëz vajtojcë.
Dashnor tjetër qark vjen trillur,
Yj’ e diell fort orbitmbrothtë.

Embëlth pemësh zbret ekstaza
Për pjellat e shkretëtirës;
Një qytet ndërton vrik paqja,
Shtëpi e bar i fal hirës.

Por kur gjen vrenjtur beben xhindi,
Godet tmerri krejt krahinën:
Qajnë “lindi foshnja, lindi!”
Dhe kahtej zbrazin ngjethimën.

Në guxon prek trajtën çmendur,
Thahen deri rrënjësh krahët;
Hungërojnë kafshët tmerrur,
Pemishtja ç’frutet llahtarët.

Formë kush s’i prek marrisë,
Veç në del e moçmja plakë,
Nën një shkëmb e gozhdon mirë,
E rish ndodh gjithshka siç thashë...

[Fiori]

SONETET E NJESHAVE


611

Trishtnjëjtat shtufa fytyrash që gërvisht ag e mbrëmje,
Më vizatojnë shpellsyve hartat e ardhmërisë,
Fantazmërim ëndrrash ravijëzuar plot argjënde,
Flakfrika të mendjes qerpikë trokth të m’i përzhisë.

Qindra tritoljanë mëditjesh arkitektë zhgjëndre,
Estetë që i shndërrojnë në kulte të shëmtisë,
Shpirtrat deformuar mes tempujsh fati që në rrënjje,
Eh ç’iluzionjtarë për t’i ringjallur zemrën gjëmisë!

Botë shenjash pa domethënie e pa kujtesë,
Ku gjithkush paska paqtuar kohën me mallkonjadat,
Ciklisht tuj arratirë e urishtth thëthirë nga baltrat.

Vuaj krejt si hyjtë këtu se kob dhe ti oj fatzezë,
Ku dashurisë m’i je më grish’ëmbëltha ndëshkesë,
Dhe pse pre dinozaurësh pres të më shndritësh flatrat...


621

Befasuar fatit gjendem shpesh në kushte lufte,
Sup më sup me qindra djem mbroujmë tok s’di se çfarë,
Hyjm’dalim bir’klithash në të fantazisë kurthe,
Njeri kafshon nujë bombë, tjetri lavd pa ofsharë.

Kur ne falim jetën mos të mbërrijmë në humbje,
Mendtë dhurojnë dhembjesh të lashtët pleq shpatarë,
Na mjafton një zjarr urtizmash t’u biem ndër gjunje,
Falenderueshëm pas të nisemi rish frontparë.

Kur gjaku shpërhap tej këmbanat e armpushimit,
E jehonat shkreprijnë aromat e shkrumbimit,
Numërojmë kreshnikët që s’u kthyen nga legjenda.

Zëvendësuar duhet domosdo para fundprillit,
Shpresa të na e ringjallin shpejt gratë brengshendta,
Dashurinë-thërrasim të na flijjë, zell’epshta...


631

Trëndafilët e fatit e karafilët e rastësisë,
S’janë e njëjta gjë kur befas i ke ndër duar,
Në nuancën e adhurimit a pikmentin e përçmisë,
Veç ti je pandryshueshëm ëndrrës petlëçmuar.

S’mund të ketë perlë guackës së kërshërisë,
Kur vezullimat në zemër mbetnë kohësh shuar,
Nuk i ndez dot ndjenjat pishtari i pëshpërisë,
Kur shpirti tufanet prej dallg’epshesh i çmendzbuar.

Oguri zbret shpesh prej parashutash parajsore,
Por ngulm prej të ndërvarurve kërkohet përjetës,
Dhembisht dhe pa u gjetur kurrë dherash të së vërtetës.

Pse çastit të dhurimit je altaresh shtangore,
Në këmbim mirenjash shpërblen kuptima shpagore,
Thjesht fati e rastizma mbetkan tehe përtherës...


641

Më falni pse shpesh ju kalamend ligsht bezdive,
Kur guxim marr t’u flas për shpirtëroren hartë,
Ndjenja, arsyes, lyp të m’i mbetet besnike,
Si perceptimi abstragimit pishtarbardhë.

Kaq tepër bosh shtrihet neuronesh festive,
Hyjneshë grishvirgjër që pret dikush t’a mplakë,
Lavd ku yjet derdhen në kurora merite,
Ç’mermerishtë pa duar për të përjetshmen daltë!

Hapësirë pa matematik’ e pa ligje,
Gravitet thëthirës t’i mbushim dimensione,
Ku poetët s’gëlojnë si zotat ndër hone.

Si tek ky glob ku zemrat na gardhin çifligje,
Pa pyetur për koordinatat në pasione,
Ku dhembat qenkan engjëj ende ndër biberone...


651

Do a s’do ti të të kaloj nëpër urë premtimi,
Do më mësosh si të t’a kapërcej të fjalës lumë,
Dhe në beson se kështjellshpirtit s’do të të hyj kurrë,
Drejt t’ëndrrës pushtim m’u ka nisur prej kohësh krenimi.

Prej mijra shekujsh larg po më thërret ky sulm i fundmë,
Ndjenjat sa gazmohen aq ç’orientohen trembimi,
E papërfillshmja humbje vajton në një qoshk mjerimi,
Pse s’më poshtëron në asnjë grackbetejë kundmë.

Meqë kërkon dashurinë t’a trajtoj si një luftë,
Ku nuk thyhen heshta e ku nuk shkreptin asnjë pushkë,
Me të vetmen strategji-të më gjunjesh si çdo femër.

Të më puthësh këmbët kur guxoj të të kafshoj gushë,
Përmes gjirit të të rend si një kanoe epshvjetër,
Rishm tuj t’u përbetuar që si ti s’kam dashur tjetër...


661

Si etja kam nevojë për një kupë vallzim,
Thellsyrit të më rrjedhë e gazit shampanjë,
Për çdoçka pa dëgjuar muret bëjnë kallzim,
Si satelit qorr kam humbur terresh paskajmë.

Jam vetëm e brenga klithkat dhembpapërballim,
E ëndrrave çerdhëz gjunjet t’a kërkoj largmë,
Malli m’ia thyen barometrit çdo shkallzim,
I lotit diamant vezullon kobit prajshmë.

Makthit pres të ndizet zjarrthi i telefonit,
Litar shprese të më hedhë hëna fund honit,
Gjurmësh pas të më joshë lum’ i një kantate.

Por, adhurorja shenjtkë s’denj të shkulet fronit,
Shpirtin m’a mban si mollë tejshkim majë shpate,
E tallet kur lyp të më huajë veç një fllad flatre...


671

Gjithçkasinë duhet t’i kërkojmë universit tërë për t’i marrë diçkanë,
Prej kryqeve të padukshëm të kujtesës e deri në të ardhmërisë varreza,
Mos t’i anashkalojmë stacionet e bujarimit duke sharë fatin trishtanë,
Premtesave të bekimit të pa pranuar i jemi po ne vetë: fara dhe shparesa.

Në ndodh edhe me perënditë të duelojmë qoftë për një ngastër drite,
Kur na përket pse mos t’a mbrojmë duke mohuar çdo sllogan të tolerimit,
E drejta është veç rruga shenjtërore që na i çon kënaqësitë orbite,
E kurrë jo rrezja e yjve prijtarë drejt paniknajash impotente të çnderimit.

Të matemi lypet me më të fortin-jo për t’i qenë ekzistencës sfidues,
Të sfilatojmë me më të bukurin-jo për t’i qenë ikona verbimi adhurimit,
Të pokerojmë me më të florinjtin-jo për t’i qenë mosmirnjohës pasurimit.

Asnjëherë s’kemi për të marrë më tepër se ç’ka kërkojmë trimnues,
Aq më pak kur depove misterioze të dashurisë dyerthyerazi hyjmë kusarë,
Ndjenjës t’i ndërrojmë pronësi-ndryshe shpirti shpagim ka me na vrarë...


681

Goma e fshirjen pa asnjë shenjë të gabimeve që kemi bërë deri më tash,
Dergjet e lodhur në shtratin e pendesës që nuk pranon ngushëllim,
Azmatikshëm kollitet e gjak të zi bështyn mbi të mbulesave mëndafsh,
Teksa zërat e shenjtve shkëmbenjshëm ndjen si i bien mbi shungëllim:

Kurrë jeta s’i ka mjaftuar kujt për të ç’kryer katrahurën lavdur fajesh,
Nuk është e meritueshme zgjidhja për t’u bardhëruar manuarët kujtesës,
As çiftëzimi i demonëve të shpagës që rish liganirat të ciklohen haqesh,
Një farkë vullneti duhet thjesht të mirësisë zemër t’i kalisësh shpresës,

Lypet frymshenjti filtër i kthjellimit deri në kristal faljeje të mendjes virusale,
Ku sëmundjet hyjnore të urrejtjeve përkëdhelin pacientin pa korrigjim,
Bëj paqë me të krenarisë skllavëri tek kjo botë humbjesh triumfale.

Veç kaq dëborë fjalësh ra flakëruar prej qiellit që na pret flatrimën një ditë,
Përjetësisë që s’guxon për t’ua hapur portën shpirtçvirgjërurve trishtim,
Më kot tonat dashuri po mundohen t’i nxjerrin arkivolesh perënditë...


691

Ndoshta po shpaguaj për arsenalin e ligësive pa përdorur kurrë,
Duke iu bërë deleve budallaqe të ndjenjave bari i shenjtë vetmimit,
Për mashtrimet e pakryera ndaj perëndeshave të bukurisë e epshimit,
Për të fshehtat asrast nxjerrë nga kapanxha e vetes-të mbesja kohve burrë.

Durim po shlyej një dënim që tek të tjerët çudi vepron kundërtisht,
Ani pse i kapërcejnë çdo mirazhimi dhe të fundmët kufij lirisë idilike,
Zhbirzuar ilegalisht mes saraje filozofësh krekosen majë pelave cinike,
Sentimentalesh seriale duke i ndërruar kur tok turp’pa qeshin hungërisht.

Rish tuj e falenderuar fatin-po atë krijesë që unë e mallkoj pa komplekse,
Sepse e di që nuk ekziston as qiellit as tokës, as vdekjes e as përjetës,
Dhe kur me pamje bekim’madhi shfaqet mes terrnajave krejt feksje.

Kam qenë jashtë dorës së tij nëse qark vazhdoka shpërndan mirësi,
Pa atë zë do mbetem nëse gjithkund mbjell zhgënjim dritën e së vërtetës,
Trisht harruar në një tokë dashurishë djegur nga shpres’tepërta kripëri...


701

Përzën zanafillazi prej parajsash bibëlhumbura iluziviteti,
Edhe nëse thirresh e tillë a të njeh ndonjë profet për amën Evë,
T’a bindësh që i je brinjë a e ke gjetur Adamin modern ndër premti,
Shfajësimpranuar që nuk ishe ti mollkafshuesja por gjarpri helmshenjtë?

Mes magjepsjes së fjalëve virgjërore a ke mbetur himenike,
Apo pret të mishërohesh rish për t’a riciklur gabimin nga e para,
Sepse çdo grua mbetet katedrale mëshirimi orgazmëtirash shterike,
Gabimtrisht duke pohuar që çdo fati ish ajo port’hapësja e pas çapi fjala?

Kur të kohës mullinj i bën krenare që bluajnë drithërat e të tuave mrekulli,
Ndonëse sythi i çdo gjaku që mbin kudo pse trojësisht ish mbjellë,
Këlthet tuj akuzuar se dora mallkore që e mëkoi me dhe mllefesh thellë,

Në çdo petal ka gjurmët e gishtërinjve të magjistricës gazvajçudi,
Që dje e tej’jetë pagëzon meshash engjëjt e territ të përshndritshëm,
Ligsht sot frikoj të dal prej kështjellë panikut ku po ti më mbron flijtshëm...

[Fiori]

POEMEZAT - PA TY


Fragmente

PARATHENIE
Karvani gamilor i pse’ve qiellnatpahënshëm i humb lehoninë agut-kurth shkretëtirës,
Xixëllonjat e mendimit herë bëhen buqeta zërash jehonlargta ndër festa hyjnishë,
E herë zmeraldë lotësh yjëzuar në pëllëmbën e një fallxhoreje oazpërzënë fatit,
Dua e nuk dua, rikthehem mes një varreznaje filozofësh t’i ripyes kryq pas kryqi moskuptimi:
Nën ç’piramidë pra më qenka ngujuar perëndeshza e vetmisë sime ende eposit pa lavdur?!


-1-

Një pikëz e drittë loti batictar kam qenë mes oqeanit shteranik të dëshpërimit,
Pa ditur kurrë prej ç’retine ylli krodha në hartën e thesareve fshehur inkoshiencës,
Graviteti i ndjenjës ende nuk e di nga ç’pol iluzie m’a thërriste orientimin,
Sa tash-i pa grishë shtegtoj mosmirnjohjes me pamjen e një ajsbergu,
Teksa ti veç majën grishmdiamanttë të adhurisë verbimtare i vështron-kah panjohjes...


-2-

Kur krejt të perëndojë mbi mimozën shkulur të qarjes sime-diellthi i shpirtit,
Dua të jeshë në mua-me mua, bile edhe kur pjeshkët e gazit të më këputen,
E do të jem loti yt hënuar edhe aherë kur kujtimit të jeshë veç një minare qiparisi,
Bile do të t’bëhem krua verbëror hareje dhe kur të flatërzohesh stuhive të mosqenies,
Oh, dua të jem tok me ty-në ty, çift kuajsh a shqipesh-deri tej rilindjes...


-3-

Do të doja në flurimin e një vizatimi perspektive të të shoh ndërsa të ndjek pas,
Si telat në shtyllat e elektrikut të më humbje ndër kudhrat ku kaliten shkrepëtive retë,
Përmes muzikvetëtimave të kalëroja drejt gjurmës së diellthit që thërret,
Ndonëse kurrë ndoshta nuk të mbërrij fushnajash horizonti mbjellë me yjësira loti,
Pse jam burrë si çdo burrë që s’është asgjë në s’i shkon fundmi udhës së tij...


-4-

Mes pyllit të shandanëve të neverisë fundpari i paskam humbur vetvetes,
Dhe pse pasqyruar miliarda copash në hënën gazmendthyer të fatit-s’jam më unë,
Po ajo sëpatë zell’lashttë që godiste pemët e kohës-të zbrisnin shtojzovallet,
Tash nën hijet e kalave të kujtesës iriqem i armatosur keq me instikte,
E rish i bind të tjerët që flamurth sarkazme je kur i fshihesh ndjenjave dhembvërteta...


-5-

Era nuk jeton dot pa dheun sepse nuk ka ku t’i mbështesë këmbët dritëtira,
Dhe as uji pa pasqyrën e qiellit-e ku vallë t’ia krehë dallgët kaçurrelave,
Bile as pylli pa zjarrin e terri pa syrin, as pagëzimi pa bekimin a, ti a unë-pa mua e ty,
Sepse e pamundur të çiftëzohen ilegalisht fatet stinës së shumëzimit të nëpërkave,
Eh sa shpresvështirë t’a jetosh vegimtrisht përjetësinë pa ty-as në Eden ëndrre...


-12-

Xixëllonjat e çasteve nostalgjike tash janë veç pulla postale zarfëruar për pakthim,
Florinjtësisht na e paskan veshur hartave të misterit vjeshtërimin e jetës,
Thëllim kemi nisur të ndjejmë pse perandoria e kohës dhembash na vogëlon,
E sa guximpamundur qenkemi më dejthelli t’i rrëmihjmë mundësive njeri’tjetrit,
Mos druaj pra-eshtrave gëlon aq dritë sa astronomisht ti bëjmë gjërat të pa harrimtta...


-13-

Tek mendoj tash vetëm për ty-thellë trurit tim lidhet njera këpucë e së ardhmes,
Ndërkaq që në mendjen tënde thua se tjetra këmbë e fjongëzon lidhësën udhnaj’pa,
Një copëz arratimë deri tej tej’jetësisë jemi dënuar fundmi t’a bëjmë tok,
Meqë pas nuk mund t’a kthejmë orën e kohës në grunjëtirat e së djeshmes,
Kur vargmaleve të së nesërmes sapo filluan të ortekëzohen kondensimet e dhembës...


-14-

Perfekte do praroje një tabloje rembrandiane e kurrë jo sa eterpërqafimit tim,
Oh, thjesht je ndjellmagjishme si faji i fajit të mëkatit të pa ç’mëkatueshëm,
Më kot po djersin për t’ia gdhendur koracën frontare meritës së mrekullimnajës,
Oj shndritëtirë terrnaje-lejomë në pistën e buzëve zhurtar si rrezëllimë të bëj patinazh,
Por, tej humb në njëmijë e një netët e fshehttimit pa më lënë çastit të jem bagdati yt...


-15-

Bile edhe vdekjen do t’a gënjeja-të mos më priste disa miliarda vjet të tjerë,
Oh, do bëja gjithshka për ty dhe nëse nuk më lejon t’i shkrumb fluturat e buzëve,
Në faret zjarrvirgjër të gjinjve ku premtishenjta harresë do më rilindë biblikisht,
Por tash dua veç të më urdhërosh të bëhem flatra e dafinës që të freskon lakuriqësinë,
Derisa nga eshtrat e shpirtit të t’a shkul skeptrin e rishaz të më pagëzosh: vdekjan...


-16-

Në sistemin njerëzor të vlerave perfektësisht do ri’jem përpjetash kalë,
Emërvjedhur në kaosin e kauzës ku me kamzhikët e meritës vetfshikullohem,
Herë rrëgjuar nën floririn e fjalës sime duke trokthuar pendimin pse linda,
E herë duke tërhequr pajtonin zileargjendë të dëshirës-shteghumburës udhë rilindëse,
Oh, ndihmomë të lindim një bir-pelëza ime, genin të na e shpjerë tej fesë së djallit...


-17-

Tej e tëhu nevojës blasfemisht m’ia kanë grisur fletët abetares së ndjenjave,
Analfabet mbeta kurrë pa mësuar as emrin tim t’a skalis fund prroskash të rapsodive,
Sa herë adhurenjash më duhet ti rimoj vargje perëndeshës së fatit jetim,
Teksa endet fantazshëm ndër kopshtijet gjelbëribraktisura të frymëzimit epikal,
Ku përmes lëmenjve lehontare të shkronjave-mëzthdashurimi qarket dritnajshuar...


-24-

Në këtë çast kur apostujt e heshtjes më përgjërohen t’ua prish tempullin,
Një tjetër mund t’i ketë grigjuar tok shenjtorët muzikës në baltorishten e zemrës,
Kubenë ia lartëson dashurisë me shkëmbenj cicërenjash e jehonishta marramendjeje,
E mes vërshuesit lumë të dhuratave do më hidhëroje nëse gjunjuar i pranoje,
Përderisa ende nuk e di ç’të blaton mermeri i kurr’ të të parrëfyerave të gjakut tim...


-25-

Elikat e flladit krejt janë thyer e atmosfera zhurmërin nga grerëzat e vapës,
Erashkave të lumenjve ua shkulën bliret e hijeve tej tuj ua hajnëruar stoicizmin zabeli,
Kova derdhur e diellit i ka mbytur penelat e gishtave në dhela klithash,
Ndërsa ti ende s’e di që thellazi mushkërive veç për ty ruaj një pyll ku të fshihesh,
Mjafton të bëhesh ketrushkë e të lodrosh majbredhave që po m’i djeg pasioni...


-26-

Hojet në kosheren lodhur të trurit më kanë mbetur motmotit ëmbëlimzbrazuara,
Sa shpesh akuzoja lulet pse vallë në kombinatet e shpresës s’më prodhonin nektar,
E pas në gijotinë vesi fajfajazi një pas një ekzekutoja klithat shpagpremtore të bletëve,
Estetikisht pa kuptuar që një dorë fshehttare dirigjonte bindur dimrin tim,
Pushtuar nga stuhi hidhnajash tash; por, të lutem-eja e ri’bëj mbretëreshën...


-27-

Mos më ler të lodroj me fluturat rrëzuar të yjeve nëpër cektirën e baticës së ballit tënd,
Ndër thelltirnajat e mendjes më detyro të kridhem mes kozmosirave të asgjësë,
Dejve të solemnitetit të qetësisë do kuptoj pse gjakzinjazi jam furirë tej,
Energji sa ligmi shpërdoruar në furrnaltat e egoizmit të njerëzisë dinjitetshthurëse,
Më jep pra tash një mundësi t’i thur një pëlhurë me sythe ere-anijes e trurit...


-28-

E sadalë nga furra e mallit ti m’i je urisë thëngjillore një panine epshngrohtë,
Me avull kundërmimtrëndafiltë-qiell e tokë, krejt m’i vesh brokat verë’etura të syve,
Teksa më përqaf me shushurimën grunjbronztë të fushave kujteslargëta,
Më bind që gishtërinjve dridhmëtarë miell dielli do më derdhësh në magjë edhe nesër,
Kur hëna do të bëhet pelë shtegbardhuar në lëmenjtë e shpresës trashëgimtare...


-29-

Të përgjërohem! mos m’i rri cakpa larg kufijve astrologjikë të dashurisë,
Pishtari i zemrës sate në dorën time ndriçon udhën ku kurrë nuk kemi kënduar toku,
Dhe kroi i shpirtit tim në buzët e tua gjelbërin etjet që as perëndeshat s’i shuan,
Thjesht po të lutem t’a prishësh tash mes nesh vijën zinxhiruar të heshtjes,
Që-çudi si ende na e ndanka kaq thikazi fatekundërshtive gjeografinë nga mendimi...


-36-

Në panteonin e harrimit, mes varreve të idhujve-rrëzuar piedestalesh jam,
Dikur përgënjeshtruari m’a yllëzonin antropologjikshëm horizontin nxirak të jetës,
E sot, rishmi në ar më luten t’ua gdhend emrat galaktikash të adhurive,
Çapis krah kërmijve të ironisë përmes mauzoleve të hirit tajfunuar poema lavdit ende,
Teksa ndjej një tërmet e hapat e një mali shpirti që niset meje: t’a monumentoj...


-37-

Urën nga bregu i receptorit tim e deri në të fundmin parmak të zërit tënd,
E shkuli prej rrënjësh lumi përmbyttar i kohës ngjizur majmalesh të hidhërenjave,
Më kot po pres të më viciozësh edhe një herë në aureolën e jehonës së fjalës,
Si një piramidëz do mbetem mes saharasë së blertmallit-të më ringjallet faraoni,
Pse gamilja e guximit do më ngordhë pa e përçuar tej shteranen klithnajë të vetvetes...


-38-

Lumturenjës së kohës sate thelli gërmoj të gjej mineralin e jetës së pajetuar,
E në furrat e korbërenjës së përkohësisë sime të prodhoj koksin e shpresërisë,
Ndoshta për t’i ushqyer urinë zotave që dejve të misterit gatuajnë çelikun,
Shkallë për t’a bërë pastaj, të mbërrij në kreshta qiejsh nëndhesirave të mendjes sate,
Ku ende unë predikoj që jam kazmë zellmirë për botën e vdekjes grishpërtejme...


-39-

Nëse t’a mbërthej portretin brenda kornizës së pathyeshme të një përqafimi,
Nuk mund të ringjallësh kuçedrat supersticioze të urrejtjeve prej përrallash etjeshtera,
E krejt të m’a mohojnë syth pas sythi në telajon e stërrvjetër të dëshirës,
Astronomiken kënaqësi të të parit në ty-çdo ind përgjegjës të subkoshiencës sime,
Përmatanë ngjyrave e penelave dekompozore të besimit, ujanore je-krijesë drite...


-40-

Duke u harbuar mes shkrepëtimash në kërkimin e gjërave të pamundura,
Duke u harruar misteriadash në gjurmime cakpacaka krijesash gen’jashtëzakonshme,
Duke u vetpranguar kurthmagjive në ndjekje të alieneve-fuqi kundërligjshme,
Duke u ç’dheruar perandorisë vdekane ndër katakombe blasfemishë rilindtarie,
Ty të gjeta, stacionit të rastësisë thjeshttare, me biletën e fatit tim prerë-ndër duar...


-41-

Ti ecën si hëna mbi ujrat e sipërfaqes së fenomeneve të kurrkonceptueshme,
Duke u shurdhuar prej muzikës pentagramgrisur të dallgnajave të instiktit,
Këshillën pa m’a dëgjuar pse të kridhesh tok me mua thellësirave të relativitetit-duhet,
Ku energjia e realitetit s’na e magnetizon qenien dypolarshëm në perceptualitet,
Ndaj besomë: nuk dua të të shoh shformuar në pasqyrën kaltëreme të iluzionizmit...


-48-

Ndoshta tash je llavë vullkanore mllefshterë me qiejt korbranë të përjetës,
E, strukur kushedi ku valon kokalla energjireja shpagenjash për ardhnajat harrimtare,
Por aortës së pusit të fshehjes tash më duhet të t’gjej e t’të zgjoj prej letargjie,
Gjarpëruar katakombesh errnaje thellnajtive që as ti nuk ia ke eksploruar heshtjes,
E sapo të prek-mbytem nga orgazma e zjarrit që më oqeanohet dallgë ëndrrash...


-49-

Unë jam ende një burrë i lirë që mes ujkonjash fati e ruaj pyllin paqpapjekur,
Flatraegër si një përrua shpesh më duhet t’ia përmbyt pabesirave nimfat,
E kur breshkërisht trokth gjurmë urtësive-për t’ia shtyrë gjelbrave ca më tej kufijtë,
Krejt frerët qëndisur në ar-i shqyej, kur guxon e më quan mëzth bindtar politika,
Bile dhe në po të lyp të më lidhësh kuçedërza ime-po fllaklirë rimbetem brenda teje...


-50-

Ndër të treqind e gjashtëdhjetë gradët e dhembjeve pa shtegçarje ngushëllimi,
Shumkëndëshi i fatkeqësive rish gjarpërimtazi bëhet perfektshëm po rreth,
Qoftë dhe në dorën e djallit kompasti kur-sa mallkuari-unë qenkam vërtetë rrezja,
Do të të lutesha as me guximin e shpagesës t’i aviteshe vijës zjarrenjtare,
Në do të lumturoheshe strukur meje deri në vulllkan të palcës-rri tej korbinjimit tim...


-51-

Fjalët e tua janë petktejdukshme e teksa shekujsh digjen në mangall kuptimi,
Veç borëzimartti pluhur zëri mbetet për t’a shpërndarë puhiza teji kopshtije ëndrrash,
Pjalm farëzimqiellt qenkan idetë që shtegtojnë mallazi në lulet e yjëzuara të habisë,
Ndërkohë që thuren kurorë për t’ia praruar kryet shkabonjtare ngazëllimit,
Por, pëqafimit më je bërë transparente-ndaj pranoj të më puthë epshurirë hëna...


-52-

Jehonzbrazur si një këmbanëz oqeani prej oshëtimash shurdhëruar dallgnajave,
Ndërsa lajmërojnë nga maja në majë male vetëtimash pabesoren mbërritje të uraganit,
Tash po gdhend gurit të përshpirtjes kurthuar në zemrën mbyllur të qiellit,
Emrin e perëndeshës së dashurisë që krejt m’a shemb tempullin e vet kryesh,
Kurrë të mos dij se ku, nga ku e për kë-t’ia thur kakofoniadën pashpallurave gjëma...


-53-

Përfund mikroskopit të dështimit ende i studioj qelizat pse’ve të hidhërenjës,
Me deformime pakorigjore gjenetike si më paska lindur shtatanikshëm e pa atë-muza,
Shenjttfrymazi ndoshta u mbars për t’a ndëshkuar turrdrushë po frymshenjttazi,
Ndihmomë t’i shemb pyllnajat e kujtimeve ku shpesh m’u shfaq zanëruar,
E shkretanisë që të mbetet mbjellim tok një mollë-veçse për një kokërrz metafore...


-60-

Mbrojtur idesterilshëm brenda mureve çelikëzore të një flluckëze iluzioni,
Hallkat besëndryshkura të fjalëve i rimëzoj vargje për t’ia zgjatur dhe cazë zinxhirin,
Flatërzimit utopik ndër qiejtht globdjegur dëshirnajës-idoles dashuri fort pamundtare,
Përderisa ende frikon që në embrion nga gjembat e dritës e prej puthje shkrumbi,
Ngujim tek kjo qel’ e devotshme vetmimi në rrënorin manastir të realitetit tim...


-61-

Në shkretanira ndarjesh palmat e bisedave sigurisht duhet të na e formojnë një oaz,
Ku kuajt kohlodhur të kuptimit t’ia shuajnë prushëtirën e etjes polit të shpresës,
Për të mbërrirë ndër fjordet e zemrave respektive ku argumentet lusim të imbarkohen,
Rishmi për të na përshkuar kthimit në çdo ind të idesë së kurrë pendimit,
Përderisa premtira e fatit nuk do na e ndajë të njëjtën gjelbëri prej njeri’tjetrit...


-62-

Bravat e kasafortës së brengave veç çelësi yt pasionartë do mund të m’i hapë,
Për të gjetur atlantës së harrimës thesaret shvlerësuar të pranverës së jetës pa rikthim,
Ndoshta do duash të lozësh me to në bursën e kallpnajteteve të fatalitetit,
Ku si unë-mijëra homerë, na zbonte nga shpirti drita për t’u parë eh sa më qashtërt,
Teksa me limën e errësirës durim latoni kodet kontemporane-krejt tradhtenjave...


-63-

Nuk di si ende shqiponjëzohesh në trinitetin e shenjtë të një bermude rrenjtare,
Lapsi majthyer i gjuhës një ishull emërpanjohur të tatuazhon në lëkurë dëshirenje,
Teksa befas nisesh të verosh në një det kurrë krijuar planetit të ëndërrive,
Ndërkohë që në antarktidë truri eskimezët e instikteve po luten t’i ndjekësh,
E si vall’ orientimhumburaz ditditësh-të tjera thua, diç tjetër bën e tjetërçka mendon...


-64-

Duke u metamorfozuar në strategjitë e shumë të vërtetave-unë mbetem veç një,
Për të hyrë portës kështjellore të zemrës sate-trokas në derë e frëngjive s’zhbirem erë,
Tash të më keshë çati ëndërrenjës sate-bëhem zjarr pyjesh e jo prush yjesh,
Të krenoj si dheu i ardhërenjës sate s’po të ngjiz me kaltëri qielli por me farë dielli,
Pse jam rish po një pra-luftëtar i lirisë së vetvetes që gjakut adhuror shkulmon...


-65-

Alkimia e tjetërsimit shpesh ngulmim na privon të drejtën më themelore,
E s’gjejmë kund shpatë të sa gjakmprehur guximi flirtirazi t’i themi vetes: fajtorë,
Kur ja që perandoreshza e së vërtetës na urdhëron të shvendosemi pa pol perceptimi,
Përmes menstruacione stuhireja panjohjesh ndër vizoret thyer të koordinatave,
Ku duam edhe në s’duam-kroi helmëtar i emocionit na u bëka lumë harbonjmbytës...


-72-

Në trefaqëshin kënd’drejtë projeksionuar fshehtshëm në sqetull të hapësirës,
Ende je shenjë në syrin e shenjëtarit ku dimensionet ia kapërcejnë kufijtë imagjinatës,
A thjesht një pikë nga ku nisen drejtëzat e thellësisë, gjatësisë e gjerësisë,
Gozhduar vështrimit në kornizë kozmosire pres të më rrëzohesh arave begatore,
Me dritë të m’a plehërosh entuziazmin-nëse s’gabon e bie thell’lumit të trishtenjave...


-73-

Dashuritë qenkan si fjordet në ishuj ëndrrash ku kontrabandohet marihuanë,
E nuk ke busull dëshire për t’u kthyer për së dyti mes vorbullina ekstazëtirash,
Ku rish do tymosësh të njëjtat gjethe iluzioni që të thonë: ik, sa më larg hënësive,
Gjeometrisë analitike të shpresës do i kërkosh një far drit’ri-ribraktisjes së vetvetes,
Por në s’të ka dashnor shtegtia veç në mua do t’a gjeshë portin e premtuar shenjtisë...


-74-

Gjithkush në lëkurën e pemëtrishtit durim ulet të shkruaj papërsëritazi,
Ashtu si të djeshmit edhe të nesërmit kapituj të historisë së vet paplotësore,
Bibliotekat e epopeve banalitike masakruan pyjet e sakatuan eshtrash shtypshkronjat,
Por unë ndër gjethe rrapesh po të skalis homeriadën sa zanafillore-etershpirtërimit,
Ku pres të më shpallësh Zeus sapo retorika rimatrembur të m’a ç’prangë penën...


-75-

Mundet që edhe jam një statujë e sa zhvarrosur prej rrënojave të harresës,
Që çudipanjohuraz nuk e kallzon identitetin e qëllimit pse mohimash e mermerizuan,
Nga asnjë shtegishtë s’do mbërrish në majën e malit të pse’ve epos’humbura,
Prej ku m’i thyen kreshtat e krahërorit ku flakërisht flokët e tu puhive dafinëzohen,
Kurrë pa e gjegjur emrin e dorës skalitëse e as mbiemrin e vërtetë të krenizmit...


-76-

Do të doja që duke trokthëruar toku nëpër metropolet e poezisë industriale,
Me terma teknikë të të flisja për konstruksionet e metrove të koshiencës,
Për urat shekullore të perceptimit që lidhin botët e kundërtive dhe kur janë gjuhnjëjta,
Pa harruar të të rrëfej formulën kimike që i aureoleon oxhakët krematoriumeve,
E t’a bindim pa tradhëtuar temë tonin pinjollth: të ndërrojë konceptualitet figurativ...


-77-

Po të jeshë një ngastër toke joshjevirgjër vërtetë e hipotekuar në emrin tim,
Më duhet ogurit të të hap thellë e sa thellë t‘i jem minator fatit premtuar trillpabindtas,
Heshtja jote mund të fshehë naftë, ndërgjegja-platin dhe çelik-besimi postfetar,
Kaq pak gjëra më mjaftojnë të vetshpallem perandor i shpirtit që krejt më përket,
Tash që trenit të etheve të dashurisë m’i mbaruan shinat në stacion të zemrës sate...


-84-

Shpesh them që ia vlen të jem karficë përkëdheljeartë humbur mes flokëve të tu,
Apo dhe qelq i syzeve ku liqeni i vështrimit mjegullohet nga mjelma shtegtipanjohura,
Por dhe maja e stilolapsit sa herë testamentit të hënës nënshkruan “të dua”,
Më pëlqen dhe nëse më bën fije drite e qep me të fustanin rrezator të agmallit,
Bile do doja të isha pasqyrza e çantës sate e të të adhuroj çdoheri deri në shëmtim...


-85-

Tej kepit të mendjes më fshihet një fshat ku peshqit dehen me shampanjë hëne,
E me rreze yjesh peshkatarët beqarë rrjeta thurin t’i nxjerrin nga shpirti i detit sirenat,
Eja e arratijmë tok e brenda guackës së plazhit epshvirgjër të perlëzohemi,
Kitara t’i bëjmë krahërorët e fat’fatit e të mësojmë t’u biem dalldi serenatash,
Të betohem që do shenjttemi meqë dekompozorit realitet jemi veç x’e statistikorë...


-86-

Ndër qerthullnajat e dallgëve të reve metamorfozike të tundonjave qiejpanjohëse,
Perfekt është ekuilibri i direkut të arsyes kur ëndrrat s’kanë vela tokësore,
Aq sa shpesh mes kuintave të aktualitetit po si engjëj zbresim në amfiteatrin e gabuar,
Ndonëse ndodh të ndihemi binjakë me djajtë në vargje romancash hipokrizie,
Ku dhe të duash nuk qëndron dot mes retinës së Krijuesit si një yllth instiktpafikur...


-87-

Njeri thotë që arat e ndjenjave t’i mbjellim me elb e tjetri me marihuanë,
Rekrutojmë informacienë mos të na humbë as e fundmja stërlinë në bursë fati,
E kurrsesive harrojmë t’i pyesim perënditë lashtëtare të të korrave ardhnore,
Se ç’duhet pra të bëjmë me vetveten, kur pa kushte na pushton energjia e instiktnajës,
Hm! fushat magnetike të ekzistencës na i tërheq 180’ përkundërt kurthi i interesit...


-88-

Qofsh timoni i një gondole veneciane a kulmi i një piramide në egjypt,
Apo porcelan kinez në buzën braziliane të kafesë sazier të hidhërimit sanksonist,
Me busullën epileptike të SMS’ë të gjej mes rrjetës merimangtare të mallit shthurantar,
E ndër pllaka argjili drite të dërgoj epigrame të papirusuara dashurishëm,
Dhe nëse kaq pëllumba mesazhesh kurrë më s’u kthyen prej karaibeve të tua...


-89-

Mbrëma, liqeni puhizaëmbël i syrit tënd tok me qerpikë patash u ngri akull,
E lisi lashtkërrusur i koshiencës rrënjmajë m’u dogj sa më la qiellit veç një njollë,
Fantazmuar prej fatalitetesh histerie nisa të të balerinoj ndër pista ëndërrenjash,
Ku një muzg më parë isha velë hëne e një ag më parë-ujëvarë dritërenjash pa ngjizuar,
E ku tash më duhet të dal prej gërmadhave të zgjimit-irisit tënd arratirë...


-96-

Shpesh çmendem si një kanoe përmes pjerrinave të lumit të jetës sate,
E kur nxitoj të të pres gjithkund përpara ndër të panjohurat shtegi të rrjedhës,
Shoh si një digë të ka ndalur e deri në re i ngre brirët gjakëruar të klithave,
Duke luftuar me kaq shpirtra kanun’egër mashkullorë që fund i djeg përçundnimit,
Pse unë jam ritmi i mallkimit tënd, bile dhe muzika oqeanike e ekstazëtirës tejjetëse...


-97-

Kënaqësitë jetshkurtra janë pirg gurësh mbledhur udh’ëndrrash nga një çdo ditë,
E tash që s’na pëlqen t’i shohim shthurit piramidë-u japim trajta kështjellore,
T’i mbrojmë kroin identitetit-thonë disa, apo dhe për të ngujë besueshëm dinjitetin,
Tuj vazhduar të bëjmë të njëjtën gjë pse jemi mësuar të mos bëjmë dot ndryshe,
Veçse ritualit vdekjezbues nga territoret ku ende stuhirat po ngjisin rish maleve gurë...


-98-

Alo, jam një kovaçanë që farkëtoj hallka vargjesh për zinxhirin e emocioneve,
Thjeshtt t’a lidh sigurtë qenin e poezisë që i leh hënës pse e pasqyron syrit shtrembër,
Çekani më godet në ritëm këmbane dhe kur zjarri s’e ka përskuqur fjalën,
E fatfundi me gjakun e klithës m’ia shuan etjen alkoolike frymëzimit turppaçensurë,
Alo, alo, jepmë pak puhi buzëqeshjeje borxh, dhe pak qymyr entuziazmi-të dua...


-99-

Bën mirë të kesh frikë nga liqeni i dashurisë sime pushtuar prej krokodilësh,
Mes syve epshtarë nuk t’i çmojnë dot sa karat të vlejnë diamantët e irisëve,
Bile tej veshëve aq të vegjëlth kurrë s’do dënjojnë të dëgjojnë romancat që u kushton,
Veç ama gojën e kanë të stërmadhe në dëshirojnë që t’ua numërosh kosadhëmbët,
Por, bujt pra-në di të m’i qashtrosh dallgët sa fat’helmuara të meditimit...


-100-

Në vend hojesh gumëzhore të trurit ja që fati më dënoi të më rëndtë një bibliotekë,
Karuselin e gazmendit e rrënova e po aty ndërtova një pishinë ëndrrash loti,
Nxitoj në Bugatin e këmbëve shiroktare e fle me flatrat e një dallëndysheje drite,
Pa ringjallje e krishtëroj paranë, shenjtëroj vreshtat e i ze besë kokainës,
E tash në mos jo në trajtën e sferës sime, ti-e si e pret vallë të të shpërfaqet dashuria...


-101-

Ditnatë patrullon helikopteri i hamendësimës mbi xhunglat e psikologjisë,
Mos ndoshta zbulon dikund shkaqet bindëse duke i rekrutuar bajoneta inteligjenciës,
Pse jupiteriane më qëndron kaq larg kur marsianisht dua të të shfaqem lakuriqazi,
Kur ti e di tashmë ç’do: thjesht të breshërij si zafirët e lotëve-çatisë së ëndrrës,
E gji vatrës së mirbesimit tok t’i djegim statujëzat e luftënxitësve idhuj...


-108-

Sikur prej çdo dhëmbi të lëngonim 10 ditë do na bëhej një karvan viti humbdhembës,
Po ashtu nja 100 ndër shkretëtirat e stomakut e nja 1000 në stuhi veshkash,
Por të mos harrojmë mallkimat e vogla gripale e qoftë larg-kancerogjenet kroje,
Kur dihet sa e sa vagonë kalendari s’na i merr pas treni i ëndrrahajnëseve dashuri,
Analitikisht do lemë të na dalë një barazim pas të cilit-lindur jemi zero’rë...


-109-

S’po të them se thëngjijtë e nevojës më kanë përzhitazi lypni-të të prekin,
As se oktopodi makthtar po nxiton valësh çmendurake-errësirazi të të përqafë,
As se çakalli i ndjenjës pabesirazi u ka ngjitë shkrepash si një shgabë të të puthë,
Bile as nuk dua të të palloj ashtu si palloi përdhunon sytë ngjyravirgjëranttë,
Oh jo! thjesht po dhembem të të shoh kur s’më sheh e të më shohësh kur s’të shoh...


-110-

Në një aleancë dragonjsh s’na hyjnë në punë zjarrvënësit-bile as zjarrfikësit,
Parimet universale nuk na e meritojnë prokuror një luan realitetit arratirë,
Harta e paqes na i përze prej arkitekturës së qiellit arlekinët e trinive hipokritse,
Kur as drapërinjtë e dashurisë s’i lejojmë të bëjnë balet vjedhurazi në grunjëtirat tona,
Eh, ripërtypazi na mësojnë të dijmë ç’ka s’duam e kurrë s’dijmë ç’ka vërtetë duam...


-111-

Me valë të shkurtra apo të gjata radiot e thashethemeve lehin për tonat lidhje,
Frekuencat akorduar keq rezonancë bëjnë me amplifikatorët e jehonave gjuhprera,
Fuqia e elektroneve që bombardon qiejt me të pavërteta bëhet stuhi impotence,
Teksa xhelozia për energjinë dhuruar tjetrës anë të ekuilibrimit të gjasave,
Na bind ti falenderojmë tellallët e të keqes pse e dijmë-japin veç ç’ka kurrë s’marrin...


-112-

Minerali i përkushtimit tim e ka emrin titan kur më gërmon thelli zemre,
E pyjet e përkujdesjes m’i pagëzon veç zjarr kur t’u dashka që t’a diagramëzosh,
Mushkëritë e mirërenjave m’i quan thjesht qiell sa herë të farkësh instiktet nis,
Kudhrës zanafillnaive të dashurisë ku një shpatë klithamprehttë pret çekanët e flijimit,
Kur fort po të nevojitet të m’i vrasësh pakufijshmërinë principatës së muzës...


-113-

Me verë fati m’i ka mbushur ekstaza njëzetë joshmarttat kupa të jetës sate,
Lum pas lumi i dënuar jam të pij nektarin e bujarisë vjeshtëruar vërshuarazi,
Ani pse më thua që ende pjergulla nuk t’a di ç’shije ruajnë buzët etnxira të dashurisë,
Kurrë-si vallë nuk qenka rrëzuar engjëll qiejsh flatradjegur ndër dallgët e gjelbrave,
Si unë tash që s’u nginjokam dot me dehjen e dëshpëresës së të qenit vetmitar...


-120-

Ujërat lig kanë nevojë për rrënjët e ekualipteve krejt si unë përdëlluarazi për ty,
Por kur shiroku i etjes vërshon tropikë gazmendit-fort e shkretanon fatin,
Kahnjëanshëm mbeti dhe përkushtimi i begatisë kur gjelbrat s’i duan krojet,
Kur era dhel retë-detet përzenë rrufetë, dhe kur flatrat puthin qiejt-kaltërsitë arratisen,
Kaq dobipaarsyeshme edhe dashuritë kur fantazmat e mungesës na i tredh epshi...


-121-

Ne jemi si dy heshta të ngjashëm pse kemi nevojë t’a mbrojmë njera-tjetrën,
Sa heri i thërret në arenë mosqenieje dragoi i sakrificës deri në altarë djegur flijimash,
Në tash na kalit çekani i armiqësisë kjo është provë kurthi dashuronjës,
Për t’i matur shkallën e fortësisë metalit të aleancës së nesërme zgribuar rrezikimit,
Kur misterlumnive tok t’i shijojmë mrekullitë botës pa derdhur pikë gjaku a loti...


-122-

Në skaner vështrimesh karshi njeri’tjetrit lexojmë në gjuhë adhurimash,
Mijëra shenja paradhiatariste që mikrosoftianshëm do të na e mbushin fatin,
Me simbole të pa transkriptueshme premtesash kurrë realiteteve lëndëzuara dritëtirës,
Dhe në na qoftë gengabuar lumturenja një minare do t’i yjëzojmë dherandërgjegjes,
Ku t’i falë të pesë vaktet pendimi që i bërë sy vraponka më shpejt se mendimi...


-123-

Hileqaret zota na mësuan mos premtojmë kurrë kur nuk kemi ç’ka të japim,
Por, në tmerrësinë e rritjes si qenie biokimike ndër laboratorët e realitetit,
Zbuluam metafizikisht të adhurojmë me sytë e aventurierëve që fundi i gjetën thesaret,
Pse kryqazi e pluguam universin-gjithësia punon në ndihmë të përpjekjeve tona,
Kundërshtisht ligje engjëjsh s’falim asgjë ç’ka na intereson-veç ç’ka është fat’drejtë...


PASTHENIE
Jo! nuk qenkan jataganët e largësive muret frëngjilotgjakur që i ndajnë njerëzit,
Por krateret e moskuptimit që ia ndërtojnë artificazi shpirtit-të zevendësojnë diellin,
Dhe aherë kur zotat e dashurisë meshojnë t’i japin vlera shenjttimi vetvetes,
Përderisa vallja e mëkatit e meriton t’i prijmë pa tradhëtim në ritualin blasfemisht rilindës,
Ti qofsh muzika e unë ritmi, unë malli e ti flatërzimi, shendtoku-ëndrra dhe zhgjëndrra...


PERMBAJTJA
Ju kam folur për pjergullën që s’e vola kur duhej e nuk më dhuroi pikë mushti,
Për akacien që nuk e mbolla në dherishte të zemrës e tash më la në prushëtirë pendimi,
Për palmën që s’më lejon drittazi t’a flladtij vegimnajash ëndërrenjëse,
E për dëborën e lulekumbullës që më bie supesh në pranverën e kurrmbërrirë,
Tash u lodha së qeni limfë joshjediellt muze ndaj-dhembjes, si s’më thotë: lamtumirë?!

[Fiori]

SONETET E DYSHAVE


712

Ti je një lumë çmenduran benzine që më rrethon fort fshehtisht,
Sa herë shkëndijë vendos e më bën haluçinacionit fati,
Dallgpërqafimesh më përpëlitet shpirti tuj klithur mjerisht,
Krahërorit pylli i dhembave hi më behet tej shpati.

Më shtjellëzohesh kishë zemrës sa ndjen që ky ish veç vegim,
Sa tallesh aq dhe frikon prej këmbanores së fjalës,
Ndal e sapo të mos më shkrishë zjarrputhjes jep premtim,
Sulesh befas llahtarpërkëdhelash si me qenë djallkëz.

Por dhe kjo ide ish mirazh batice dheut të së vërtetës,
Passesh farkë mendimit për të strateguar një sulm të tretë,
Prej qiejdëshirash zbret epshthëthirse me të vetëtimave fletë.

Eh në ç’perandori iluzionesh më paske flakur oj kuçedërz,
Duke më pushtuar kroje’ëndrrat më le pa një pikë drite mushti,
Flakadan zhuronjvetmor mbetem mes akullnaje gushti...


722

Duke u lutur qindra stinë që të shndërrohem veç një ditë në re,
Tash i bërë shi bie blues’isht krejti skutash qytetit plakur,
Në çdo pikël jam sy për të të parë fshehtësirës kudo që je,
Sa fort mall për të t’i përqafuar kaçurrelëzat vetëtimshëm lagur.

Pa të ardhur keq si më sqotëzohet shpirti rruginash verbore,
Teksa me rrufetë emrin tënd thërras në një kërkim dëshpëran,
E di që më kqyr pas një qelqi dritareje ku bulon frymdritore,
Mjegulldyshimit t’i mungon puthja që kaltërsirë qiejve shpërndan.

Por, ku i petalëzon qepallat e ku vështrimi të merr pas flutur,
S’më ngushëllon kurrë fakti që dikund je shandankë flakflorinjtë,
S’më mjafton i zemrës shenjttim kur nuk jam unë uji i pagëzimttë.

Do të doja të jetoje brenda meje po kaq mahnitësisht e bukur,
Vallëzuese si zambak i bardhë ritëm erës fërshëllyer sheshesh,
Kur, më kot po i lëbyr retinat tuj të gjurmuar askundit heshtjesh...


732

Ti, unë & ajo-ngjitemi skuadrilje avjonësh që e lëshojnë tymin ujvarshëm,
Për të festëruar qiellit brohoripadukshëm të ëndrrës një flamur triniteti,
Zhurmat e motorrëve misteresh ndjenjsore s’na interesojnë jehonlargshëm,
Thjesht në supet e reve të njeri’tjetrit mbështesim flladtirat e mendimeve vërteti.

Unë, ti & ajo-tretemi njësh në mrekullinë e mbrujtjes ndër duar krijuesi,
Kur njeri është ajër e tjetri dhe në brumin e fatit kush mbetet bëhet dritë përkorë,
Por në të kohës magjë buka ardhmëore tradhtenjash na trembet sfiduesi,
Evolucionizmi helmohet si dhe profetët nga kjo gomorriane epokë gjakçorbë.

S’na mjaftojnë porcionet e dashurisë a të paplotë e kemi dhuratën hyjnore,
Japmarrim qeshjeheshtjes e s’gjejmë kush është krua, kush luginë e kush lumë,
Epshvullkanisht kacafytemi ringut të fjalëve deri në krejtlakuriqësi-ajo, ti & unë.

Pastaj penduar bëhemi: një pentagram, një penë e tjetri harmoni brymore,
Tejmi të yjeve blegërima zbresim grigjës së të tashmes hareshëm në premti,
...fshehtësisht, pa na gjegjur kush, mos doni të jemi veç vagneriadë-ajo, unë & ti?


742

S’të dashuroj sytë por lulet e shkrepëtirave fshehur thellë tyre,
As majmalet e zërit por krojet që gumëzhijnë në gojën e mendjes,
As flladnitë përqafore por krahët e mallit që do më gjenin dhe në yje,
As arqipelagun e seksit por tim bir që këndon thelli në ty dallgheshtjes.

Mos më dashuro markat e këpucëve-këmbët që ngjiten shkëmbinjgjirit,
As hartat e ëndërrive-dixhitalizmin e ndjenjës që të fal koordinata,
As rimat metamorfozuese-të fjalës thëngjill që i jep kuptim hirit,
As besimin në të pambërritshme-eshtrat e shpirtit mprehur në shpata.

Vërtetë s’të dua në përmasa pëllumbeshe nëse s’ke kafaz qiellin,
As tuj më shpërfaqur spektrin e dobësive pa skeptrin e konseguencës,
As duke më lavdur engjëjt mbrojtës pa i vrarë pari djallin mungesës.

Sigurisht e çdo më doje në të konsideroj llampë që verb diellin,
As nëpërkëz që reciton edenit të shtratit vargje shkruar në prezervativë,
As si çek pa shifër firmosur nga fati për të të qenë skllav zellpashtirë...


752

Si unë tash që hallkat e meditimeve i lidh tok në pa limit,
Do dëshiroja të ish një grua që bëhet gati të më dhurojë stinët e fatit,
Brumë yjesh tuj mbrujtur e eshtra besimi tuj i hedhur zjarrit,
Për foshnjat e premtive palindur të këndojmë kohësh në infinit.

E sa herë të kthej rilindjesh të shtrojë tryezë gjoksit begatirat,
Orbitash urireja të endem tuj ia ngrënë ëndrrat pa nginje,
Në tempuj shenjtësh t’a kurorëzojmë lavdin pa dert e pa trishte,
Ag pas agu tuj parzmorur ndjenjat ku s’duhet të shpatojnë tradhtirat.

E rrethi i së vërtetës asnjëherë s’e mbyll portën siç dua iluzive,
Nga asnjë planet shprese s’më kthehet pas radioval’ e nevojshmërisë,
Koordinatash të panjohura e kërkoj dlirtaren atlase çudive.

Si s’qenke kund universit oj femër adhuruar fort dhertirshëm,
Çdo çast të mendoje veç për mua si sot po të hyjnoj mbrothtësisë,
Do i braktisja olimp muzave të të doja vdekshëm e njerëzishëm...


762

Edhe kur ti s’më do siç nuk duan harenjtarët myshqe një bredh palcthatë,
Pa m’a orientuar fatin shteg veriut të shpirtit e jo drejt të seksit jug,
Eshtra shpresës do gjej aq flakë sa të të them me të zemrës bishtuk:
Të dua oj aromë prilli dehmëdrittë dhe nëse më je shpage veç sëpatë.

Edhe kur ti s’më do siç nuk duan tokat e shenjta një plug mëkatxhindur,
Pa pranuar t’ia ç’kopsitin bujar’ëmblin gji tehut të mosmirnjohjes,
Do guxoj të them duke zhbirë prej rrjetmerimangave të ndryshdamkosjes:
Të dua oj amë rilindjesh dhe nëse më bëhesh veç varrth lotpanginjur.

Edhe kur ti s’më do siç nuk duan legjendat zërin e rapsodit mashtror,
Zanat duke i lavdur prostitutshëm e çdo kreshnik e shpall tradhtor,
S’do nguroj të të them rish: të dua oj rrëfenjë që s’më përket në asnjë varg.

Edhe kur ti s’më do siç nuk duan alienorët një perëndi prej argjile,
Thjesht për t’i shitur kauzave të përjetësizmit mekanizma virtytesh pa hile,
Çdo humbja të të them: të dua oj përkohësi që më bozhuresh në prag...


772

Me sa duket ty fati ende s’t’i paska matur kufijtë me një orgazëm mendore,
Prej ç’bregu ëndërrie e deri në ç’majë ekstaze ia shtrin rrezen lumturimit,
Si vallë s’e di sa t’a ka këmbana e zemrës hare’epshmin perimetër kumbimit,
Edukuar keq në inkubator arsyeje mëkatfajit i ke mbetur në derë shenjtore.

Nuk ditke se në ekuilibrin mes pasionin e logjikës duhet të fitojë veç verbimi,
Mes pajtonit të psiqikës e karros së emocionit instikti del doemos finishparë,
Gjyqtarët thua janë të poshtër, predikuesit moral’zvarrë, priftërinjtë tinzarë,
Sa heri në festa flirtesh t’i dërgoj guxon e i djeg flatrat që të dhuron trembimi.

Rrahur t’a paskan lig trurin me shkopinjtë e mos’eve që dirigjokan globin,
Sigurisht në kahun e lirisë-ku duan duart që e mbajnë rebelimin nën bindje,
Të pa përmasë brenda kornizës së parasë që mbrohet dhe e mbron zotin.

Jo atë Zot që jam mësuar t’a takoj gjithkund nga universi deri tej në këpucë,
Tuj t’u përgjëruar të më ndjekësh çdo hapi tek ky shteg dashurie pa shtirje,
Parajsdherëzuar në e mrekullojmë do na mbulojë yjshëm me të tijën brucë.


782

Si s’po të shkul dot nga dherat e mendjes,
Si gram i keq më mban pushtuar çdo ngastër,
A hashash je farmak t’m’i bëhesh dhembjes,
Mos vreshtë hyjsh për dehmat mushtpashterjes?

Nuk mund t’a shemb dot idefiksen kreshtë,
Vargje të thurr ballin shndrimalabastër,
Tejmë zemrës emrin m’a ngul si heshtë,
Klithqeshma dëborë më flokon ndër bjeshkë.

Guximpamundur ligsht të zboj prej ëndrrash,
Kot të ngulm që s’m’u dashka jotja gjelbëri,
Helm-si mund të them që më je mes ëmblash?!

Lutem mos qofsha piramidë kurrë,
Faraoneshza ime ti nuk njeh shterpësi,
Pushtetit ku më mban as skllav as burrë...


792

Banderola grisur pa ty krejt ditët,
Citatet e klaasikëve veç plehra,
Drita më rrëmben harenjash ndjellpisët,
Mendja më humb rish kujtimesh fatvjetra.

Zanat e entuziazmeve fort dlirët,
Trisht më ngushëllojnë kurvërimhershme,
E ç’rëndësi ka në s’mungon të qirët,
Kur nuk qi ç’ka do e ç’të dashuron zemra?!

Nuk je e kjo rrëfen se endem zbimit,
Humbur kërkimit të gjithshkaje s’kthehet,
Pa i gjetur himnin e vetes himnit.

Mbi gjethe fërshëllime shpirti prehet,
Era kërrcet dhëmbët përqafje dridhmit,
Nata si unë kroje ëndrrash shteret...


802

Boll hutuar botës së dhuratave,
Pse nuk guxon të më ndjekësh pas magjisht,
Mjafton të tokrrëmihjmë ëndërrhartave,
Krahdëshirash do përkundemi mahnisht.

Jo arkitekturës plot të pjatave,
Jo tezgjahësh ku shndrimat thuren marrisht,
Jo gurësh çmuar fshehur mes baltrave,
Jo gëzofësh rrëmbyer pyllit plaçkisht.

Në një qytet që e ndërtojnë shpirtrat,
Nga i pari gurë kurban themelesh,
Deri tek e fundmja gjethzë jet’vdekjesh.

Tash adhurisht i kqyr vetëm gjithtrishtat,
Nga unaza e hënës pa gisht bese,
Deri tek ti që s’më ndjek asnjë feste...

[Fiori]

Autopsistët dhe Kadavrat
e Kriptodemokracisë

ose
Mars 1997

apo thjesht
Made In Albania

-1-

Kur qiejt një pas një do të rrëzohen ndër hone kalendarësh,
E buqetat e lotreve arqipelagësh kujtese petalet t’i derdhin shi,
Rrufetë do kërleshen me shpagonjat denjthurje litarësh,
Ballë shpatës së Zotit-polpenduar, shpirtlakuriqthi-lig gjunjëzuar: Ti!

Në sitë stuhigrisur fati po stiset mielli grurmallkor tejkohës,
Buka urizmit fémohuar e si ende na ngop kaq fort helmueshëm,
Kallza’artë kurora që hyjnisht të zbriti hirësi rreth kokës,
Por po e Zotit mbetet-ndaj Ti mllefzisht e bështyn përçmueshëm?!

Në baltra ndërgjegjesh i fundosen krejt idhujizmat krenimit,
Iriqët e shpirtrave struken llahtaruar sqetull të satanait ferrishte,
Instiktet makabrore i binden veç kamzhikut të verbimit,
Gjithçka Zoti ka parë e rish brenggjithkundti ç’pakttar ideal-Ti ishe!

Hidhen nga piedestalet e vetvetes profetucthët e dashurisë,
Flatra kurrë s’kanë bujaruar ernajash engjëjt e shpëtesës,
Thinjatat bleronjrtare ia shkulën fildishtarëve flakadanë të urtisë,
Arena kohës si i bën karshillëk Zotit, Ti-o thyes i skeptrit të besës?!

Eh sa uritur gojët e dheut teksa gëlltiskan ritualisht kufomat,
Për arkivolë bekimrinj pyjesh na lartërohen flijimës hijet,
Majë bedenash lavdimi krahrorët e kryqeve flamurijnë vrromat,
Para dëshmisë të Zotit, Ti-tempujshenjttve thelli zemërsterre diejt!

Kur dritë të qashtret gjykimi prej thundratash kërcënimtare,
E altarësh ligji të kryqëzohen ushta mbi ushtë mëkatarët,
E gazqark himne funebërtore të ushtojnë ritmesh ndëshkimtare,
Veç Zoti do Madhështijë Atje! e Ti... rradhpari ndër mëshirshkarët!


-2-

E pushtetit gërdallinë arkitekt gjenialucteti ka një xhambaz,
Ndoshta s’vlen tre groshë por s’u blika as tre miliardë,
Kur flet-s’di të thotë kurrgjë; e kur hesht-shurdhëron zellkontrabas,
Tej në tehet e shkallimës rendet si në mallkonjfundmen sfilatë.

Evo’revolucioni i tij kope na i priu idealet në shpëtesë,
Kullbesës i ngujttëm banka të na shnajperonte frëngjive gjakra,
Prej baze në majë telat ndryshkur bukur ia akordon hilesë,
Nesër arsyet-psiqiatrive, trimat kryqesh e mëshirtarët-ndër pranga!

Filozof harikiri nuk ka pse ka kauzës së moralit të përbuzur,
Gjuhçbrazuri më klithpistë verbërzohet shndrimdiamant në kreshtë,
Flamuj hitleriadash-thonë ca, ushtë ardhmës ka thurur,
Ca-flirte leniniste i transkriptojnë skalitura mijvitesh në rreshtë.

Ylberima hipokriste qenkërsh ende një film bardh & zi,
Përfundmi ngjyrat shendprushta e lartmi shpagonjpenelatat eterike,
Gjelbërnaja në një shembull ngjason veç me një murg në mjeri,
Një grusht arttirash vlerkallpe-krejt me ethe epsh’elektrike.

Por, Ai ishte e nuk ishte! do jetë vallë a nuk do jetë?!
Tash “të jesh’ a të mos jeshë”-kjo rish më bajonetmprehtta çeshtje,
Gurët gremisur majbedenash e gjetkan themeleve vendin vetë,
Piramidë universale pra-yjtirshëm lartuar nëpër klith’heshtje...


-3-

Dy plumba lotpërzjarrtë gjak drite pikluan nga qerpikët,
Pasthirrmat një pas një m’i shkreptinë thinjat me të syrit krehër,
Peizashit epileptist mëshir’pa m’i injektuan drogë demagogjishpifët,
E si mund të më shënjarin tejmi mallkonjës hakërrimverbër?!

Urithoreve llogore historie dallgshtjellzohen kreshnikët,
Shqiponjat pendshkulmëtare m’u çmendkan në qiellth tjetër,
Guxojnë e pendohen, trimnen e turpërohen, tradhtarët e besnikët,
E si vallë e harruan që janë gen i po të njejtit lavd legjendvjetër?!

Kobi nuk ka si m’i shter gurrat për riciklikun fat mallkuar,
Dezertor lëngatlindur si mund me qenë përbuznaje në kujtesë,
Lig më dënon vajmadhja dhembë-veç frike kurrsesi s’kam të druar!

Blackmetal këndoj tash që emri teh hakërrime lypka të më mbesë,
Guxo e i ngërdheshohu Ti ballë-qoftë shpagenje amshuar,
Një krismë beft ta fal flijim rrufeja e shpirtit tim-pa le të vdesë...


-4-

Gumenic e Dyrrah, Prizren e Prespë-ku bilbilëzohet shqip gjaku,
Ku varret na qiellen më lart se Korab e Shkëlzen e Tomorr e Vermosh,
Tiranë-Janinë-Prishtinë-Tetovë ku loti dhembat veslulkuq pragu,
Një Fe sundon: Arbnizmi! dhe Ti djallzan hy guxon t’ua ç’shenjttërosh?

Kryeposhti kryq je kur shtatoret mitërshpirtit s’druan t’ia ç’florinjëzosh!


-5-

Jam krijues i zjarrit-dhe pse me të ngrohin ëndërrenjat të tjerë,
Jam farkëtar i dritës-me të po i mëkonka korbat terrima,
Jam bujk i blertimnajës-me të e shkretit gojë fort uriçshterë,
Jam skalitës i fjalës-tej me të rigjallmëron mermerishtave mallkima!

Por: askush nuk më dëgjon pse mbetem kohësh skllav detyre?!
Pse po rend llogore fatit për të qenë entuziast ekzistent?!
Pse kamzhiku më fërgëllon?! pse ndal! ulëras nëpër stuhi mënxyre?!
Pse buka e lumturimit mbi prushnajë dëshirenje s’më piqet?!

Zotthit-njerkër gjithnajtire, krye e kreni m’i mbajnë nën grusht,
Thua si të mos jem sfidash unë -At’denji mëkues i fuqisë,
S’mund të breshkëzoj më e në më thundron kush qofsha një pusht,
Nëse nuk i rrëfej se çdo agu rilind prej thelli gjoksit të çlirisë.

Parlament shprese kam veç rrugën ku brohoras: shpëtesë!
Në çdo klithëz një deputet i zgjedhur nga shpirtrat ogurit nxirë,
Hiçin që më ka pronë uzurponjën dua t’a adhuroj nën fshesë,
Plehran imoral është e t’ia mbathë qelash shpage-vetë kalit zinxhirë!


-6-

Ç’na prijnë udhfund syshtrembrit për në premtesë varri,
Jo fatit dhuruar ungjijsh por antejmi prej satanejve pushtues,
Ndër grishpërkundërtin kah drite tok u dyndëm pas mashtrimpari,
Oh, nëpër shkretëtirat pol e anë i dhembohemi bile çdo gjarpri.

Tash velat ia humbëm horizontit e kërrkundaz shteg pendimçmues,
Shterkroje shpëtesës e si presim të rikthehet zota tradhtues,
Vërtet verbimtar paskërsh qenë? si marshuam ndjellni yllmarri?!
Ehej-ktheni, kthehuni! rimbetet skllav i hyjve këmbanues...


-7-

Një flatër dielli rrëzohet prej pajtonit çmendurak të erës,
Mbi shpinën e kalldrëmit gjak’krojuar plagës së kujtesës stoike,
Një çast më pas flakërisht i mbërthen thonjtë majë të syrit heshtëz,
Ndër qiej shpirtrash e vërtit zhgabimin pa idhuj frike.

Mijëra brohorima rish valviten yjesh po aq krenaritës,
Flamurë limfëzuar të çliresës-përtalltarë kauzash të gjarpërimit,
Teksa një kthetrimë këlthiste: lart! lart! e poshtë-si i tërhiqte tinëz?!
Hon tej honi ze rrokullihej t’i arratinte mburravisht krimit.

Por, befas një nat’herë trillvetëm mbetet stuhimit në krye,
Divizione shpartallare nisi të ndjellë gjurmhijes klithor,
Kuajt lajthitur të paniktarit trimnim ua rrëmbyen satanejve e hyjve,
E marshuan bulevardeve të errësirës me vullnetin më zellmizor.

Kur irisit vegimi u shporr, duarsh-u pishtarte veç penisi zhgënjimor!


-8-

Ani pse e ngatërron hirin me vesën e gjurmës së dritës,
Veç në dialektin death metal di të lehësh Ti-moralzvarri im,
Perimetrit të mendimit bleronjmirë i largohesh përngjethur orbitës,
E rish ngulmon që tërshtigjesh të kalërojë triumf pabestari krim.

Gjithë përbindshat si ia zgjon arsyes mes përflaktares gjëmë,
Eh sa mercenarë terrije hipnotisht ti binden jehonpaskajmave gulçe,
Me urrejtje genore i blindon, vampirisht i bujt në lëmë,
Ku naivisht vëllazëria e paqës i mikpret bujarim shtruar lulëkuqe.

Fort habibatareshëm kris dyshima: po ku nguti o verbëranë?
Mes krahërorë lehontare mëmash do rihapim varret lavdimreja!
Por shpejt pendima dezerton sapo trimëria ju bën kafkën këmbanë,
Llogoret ndër brinjë fati thellë ia skalit dhembës rrufeja.

Gjysma e trupit kancerante e tjetra-AIDS’iste e gangreniste,
Kur mallkonjmjekët bukur e dijnë që ende gëzon shëndet prej guri,
Rrembat çmendur i gufmon po vlagnjëjti gjak vetëtime,
Ndaj në ballërim njera’tjetrës duhet t’u thyhet falërueshëm gjuri.

Si guxon tok t’i kundërshtishë? pse nuk var veten o fantazmë burri?


-9-

Ngujimi nuk njeh kuptima veç kahut të së drejtës maksimale,
Protesta e paqësorit mbetka më shpagrrezikshmja armë,
Uria më urihumbur-ndërgjegja lindur vrasmëmadhe,
Kur vërtet e do vetveten s’ke pse do as bajonetë, as gjak e kazmë!

Kuvendtarët qerthullohen për t’i dhënë përroit të fatit udhë,
Njëri të bind ndër hell t’a shkojnë guximin pameritë,
Tjetri këmbëngul që pabesisht ky krim do ndëshkuar urtë,
E oshëtimshurdha turmë i ndjek pas: na (e) rrofshin krejt perënditë!

Ndërkaq në ujvara lotësh ç’shkrumbërohen shpirtrat tmerrur,
Frikës-alienët dheranë, shpejt ia zbon vetes mbiqenia,
Sot sheshi i orës grishnajklithur akrepat festës ia ka djegur,
O tash-o kurrë! mbi poltron shprese mbretërimit do fronet krenia!

Ngërdheshet këshilli ndrikullor: Medet! qenkërkan fort naivë,
Në bëjmë si urdhërojnë-më mirë të vetvaremi ndër rripa,
Në luzmzjarrësve ua hapim shteginë-do përfundemi po në zinxhirë,
Ligur u kuqërohet falkaltërimi e u nxiroset burimdrita...

E ngujimi s’njeh kuptima veç maksimales të drejtë hirur nga merita!


-10-

Kur këmbanare të së vërtetës t’ia kemi bërë kafkën kohës,
E krejt të arratijnë prej olimpesh zeusët e mashtrimit,
E gjelbërtari gjak dielli s’do ngjethijë dollisë së fundme krua brokës,
Ferrit biblik do mbretërosh-Ti! o lavdim fort mllefdenjë i krimit.

Do jenë vesbulëzuar vjollcat mbi plugjet zellrinj shendtokës,
E flauti i ylberit do çmendet pranveruari prej shfrimit,
E kurorat zhgabonjtare vallëzuari do të na yjëzohen rreth kokës,
Ndërsa rishmi po Fe mallkuar-Ti! o simbol i pa binjak i shkatërrimit.

Nuk do të struken më foshnjat guackave thyer të ardhnajës,
Fluturzat e ëndrrave do i braktisin të larvave bunkerë,
Kurrë mos gabofsha në guxoj them: Ti-rrezëllifsh turpi më i ç’vlerë!

Baluket do krehë era teheve flakërimprera të shpagës,
Demonët zvarrtarë do lypin mëshirenja ndër këmbë të avangardës,
Por drejt gijotinkujtesës, Ti-vetë do marshosh sa e sa nderë!


-11-

Zemërkredhura dallgësh lotzeza robinjëzat e valles së hidhnajës,
Trishtnajës-leshrat i shkulin hënës e diellit ia çjerrin faqet,
Në kor ligjvajen dhembnaje për kryqet mbirë tejanë lisnajës,
Rrënjuar thelli shpirtdheut prej një kame që gjëmnajës rishmi baret:

Unë ua sosa djemtë-unë! si mjermedet hakmarrnajës shtojzovallet...


-12-

Thekur venë e vijnë mishrat tejmi tryezës shpin’eshtërore,
Gjallë shpëtuar prej urivarresh zorrët ngrehfos hiena,
Shërbesa fort përgjunjtare qark besimit fatzvarrimaz po hiqet prore,
Limfën tash shpresnajpalindurve ua thëthin at’etërish ndër vena.

Dhe sokëllin sa uritane për nder të drobitarve pritës,
Në çdo qime dyshime nduk vesin horrorik të qenies prej bir shkjau,
Herheri flak pas ndonjë llokmë sa shqyer prej genthellë mitrës,
Nga ku vetë pasi klithës u zhbir-pa pendimnajë amën vrau.

E zagarët alurenjës memecuar përtypen sa llahtaranë,
Kush njerkzën të kapërdijë e kush mallit t’a dhjamsosë gjyshen,
Skalpe e luspdregëza, kafka e kokalla-mozaikuar tërgjakanë,
Njeri inçeston me binjakun e tjetri ia përdhunon lirisë dallëndyshen.

Janë ata që i ndanë siç i deshën qimiteret e meritave,
Fundi ushtëtarë çakalluar e adhurojnë fronit si hy gjeneralin,
Eh, baltëranë pa emër turpgjithjetazi u dyndën veç pas thërrmijave,
Rish tuj ngatërruar dëshmorin me flijtin e besprerjen me lavdin.

E sot si vallë t’i ndaj vetvetes? dhe djajtë mlleftok urrejtjet shpagin!


-13-

Liria Ime nis në morg për të mbërrirë deri syth rrufeje,
Udhëti kufijpacak gjunjthyer-veç një stralltheshkë xixëllime,
Qiparis me kryet në zemër dhéu e këmbët nëpër flokë shpirti reje,
Balerinë fort trillzjarrmëruar ritëmverbimës muzikpërshndrime.

Liria Jote nis në një vrimëz ideali ku ngadhnjehet friknajës miu,
E panikun shteron majë një podiumi ku në ekstazë ulëren shpëtesa,
Koracat demagoge përshpirttin kancelarive: si e pat riskziu!
Ngrehina modës ardhm’re kahtej të harron nën plehra.

Liria e Tij: prej horizont atlasësh-shtëpimisterit ndër yje,
Besim planetarësh pa atdhe fatin mat me kompastët e nginjjes,
Dhe pse në xhep ruan guacka, fjalëve-erë e guvë syrit-pyje,
Çdo çast në prehër a varrth nëne kthen a i ripërgjërohet at’thirrjes.

Liria Jonë-tufë harbimtare kuajsh shtegimegër e trokthimsertë,
Me livadhet e këngëve polifonike deri tejmi himalajash,
Ndoshta paqenësi por-aromë toke, eh ç’kakofoni shkëndijimblertë,
Po ç’prangimtare fund’fundi do t’i ndalë trumpetat pllajash.

Liria Juaj pushtimbethoveniane mbetet rrethi ndjellimnëntë,
E sa fort aligierët ju thëthinë dejthelli kupolash të ferrit,
O zgribtarë! faljuni pra mëshirës pasostare mes flaknajës dallgrëndë,
Lypni një spermator kokaine e epshbuzë njomni zbimnajtmerrit.

Liria e Tyre qashtrimtare tash gjithkah qenkan veçse milingonat,
Mes lumenjve zhuretur ballit mbledhin thërrmijëza dielli,
Shpejtthi mbërriin llahtari dimraq e barkëzat do u thyejnë musonat,
Sa të bujtë rishmi pranvera-çerdhash gjiri duhet ruajtur qielli.

Por, kund nuk ka liri e vërteta-në i mohojmë klithdhembës jehonat!


-14-

Patkonjtë e fatit që të prinë-prej pelës ngordhur të Kastriotit,
Fushbjerrat sterile të dëshirimit-mbjellë me kadavra lavdi,
Dhembnajash kudo shndrimëruar-kqyri engjëlltaret flatra kahmortit,
Shpatndryshkura hakërri-klithashpirtit në palcë ashti.

Pse ja që rebelizmash-s’i gjunjokemi dot perëndive çmendane,
Pse jehonkuqit delirium kujtese-nuk prehemi nën kamzhik,
Pse s’adhurohet një pseudodiell më terran se çdo guvthëthirë nate,
Pse për qiri mëshire-Ti: je veç horr! bestherë! bandit!

Ti? gen zellpërkryer mallkimi! zhapik që ëndërr fronin në qiej pate!!


-15-

E si mund fjala të lidhet kur as era nuk prangoset dot,
Rrufeja s’ka si kthehet rishmi ndër re se-jo! as përroi në burim,
Harresa s’mund të ringjallë fosile se as ikja nuk ardhet kot,
Këmbana kurrë s’memecon kur bile dhe loti u mbarska me ushtim.

S’ka si ende gjarpëron mendimi nën e mbi rrogoz ligji,
Qielli i pa kushte-kopështplotë se: copëzuar e si mund të falet,
Liria nuk njeh dogana, përkundërti pse vallë universit lindi,
Tepër thëthirmvocërth çdo hon që dhemba palcë eshtre të varret.

Apostujt e unizmit t’i gëlltisë iluzive s’u gjendka kurth,
Rock&rolli i gjithësisë u vërtitka veç ndër boshtin e së vërtetës,
Kur pa dirigjend s’ka Vagner-dhe pa paqpyje kurrë bulkth,
Zgalemorët patkonj e kush ia fut vjedhorit sy si hënën-frëngji qelës.

E kaq e kaq kuptima që kohëve na dhurojnë përmasë,
Në çdo milimetër na e rrokin jetën tejkah përqafjesh flatërzuar,
Zjarroren shuplakë të gazetës a engjëllin që flijuari do flasë,
Kryekulltari kanunor nuk t’i njeh e thundrimash t’i mban përçmuar.

Oh; male glaskorbash të trashëgimisë Sate-ç’testament ke firmuar?!


-16-

Varfërnjarë si granidishtja që t’a lëmojë nuk gjen dorë,
Kreshtëza kemi mbetur jetpërtejmë ndër majë mali të indiferencës,
Urithemi nën hare blertërimi, nudo ekzotikemi në dëborë,
Krejt ç’kamtare sa më s’paska dhe ëndrra në vezë të shpresës.

Fe duam t’i ndërrojmë dhembës-jo muze, e as lotit sallone,
Tryezë dielli të jemi ku të çukasin harabelat shkëndija,
Fundja qoftë dhe thjesht hauz ku kuajt pas betejash të na pijnë hoje,
Prej bletësh të puhizave luzmdehura lignajtirash ndër trëndelina.

Eh! do ish fort fisnike t’i shërbenim ardhërisht veç kujtesës,
Statuja larë me hënë shndrimëruar mes tempujve të adhurimit,
Por kurrë! kurrë! kurrë! e si fati nuk na i ze besë-besës,
Pa shlim trashëgojmë rish mallkimat deri përkushtesës altar linçimit.

Hm; a vlen më verbueshëm ari pa limitimin mjerëzor të lakmimit?!


-17-

Harku i Triumfit të perceptimit nuk mundet të latohet në gur,
Ndryshe shigjetza e trurit s’guxon dot të kërcejë pafundmë ëndrre,
E aq më liganisht t’i dhuret një luftëtari ngadhnjnëmur,
Ç’ndërgjegjtar pse krenaron shpagsigurtë kthetrash gjëme.

Harta e inteligjencës nuk dënjoka të na e bëjë kordë çdo rrufe,
Ngjyravjedhat nëpërka të tingujve qiejt do na helmnin,
Dhe aq më liganisht një zbimtar t’i bjerë kah humbnajudhe,
Ku lumit të harmonisë kafshimtarët po i çjerrin shurdhërisht veshin.

Pendza e idealizmit s’hajnet lëndinmuzës prej një sorre,
Ogurit veç nxirmnënshkrima do t’i fundej jet’tej dështimit,
Dhe aq më liganisht t’i bindet gjunjuari një çmenduranije fort prore,
Majë dallgëve të lotit cinizmëruar t’i blindtë digat arenlëngimit.

Altari i urtimtarit qëllon dhe të jetë thjesht një varr-premtimës,
Ku penteonisht hyjnë e dalin fatet: mallkuar e amshuar,
Dhe aq më liganisht ti frikaçesh kur mëshirenjparë i je meshë sfidës,
Perëndi’mtari dhunisht të larg besimit shenjttie hiç pa druar.

Flas e kërrkush s’më kupton, kur Ti-hakërrimash po mprehon duar!


-18-

Fantazmorja lokomotivë e idealit pati shkarë herët shinash,
E ish po lasht’avullorja që kish tradhëtuar veçse ngjyrë,
Udhëtarët që pranveruar e braktisnë-dimrit në këmbë ecën shirash,
Mashinistit mos t’ia gjegjnin predikatat për shendtirën dritzgjyrë.

Ju lutem mauzole kujtesës kthejani-të mbetet tej’jetës fatndryrë...


-19-

Kaq vite rërë shkuan përthellë valësh përroit të brengës,
Kahkottimi fuqiçbrazur-më naivi prijnar mendjekeq,
Pëllumba hareyjve poltejmi por çdo porte kyçur kafaz’ i qiellës,
Pse verbrazi u përgjëruam për një hy këmbshtrembërt e shtegdreq.

Hashashin e ligës thëthijmë teksa na shkurtohet kordhel’ i jetës,
Kujtimet arratinë varresh e foshnjat urtërohen pleq,
Iso valojmë polifonisë së vajit sa turpemi fort prej sedrës,
Pse engjëjt i flijuam qëllimit për një ideal që nxirmëtirës dorë s’heq.

Trishtmë motorrët e zorrëve na mbetnë mërgive pa benzinë,
Pabindtari timon i zemrës dijmë mirë që ndjell kërdinë,
Pse vallë mes vedi hienëzorin zhgabonjim përzgjodhëm për tribun?!

Tash, shpirtrat përdhuntarë ujkërisht ndërsejnë mërinë,
E si t’i bëjmë bisht ndërgjegjes-kamgjakur na ndiqka gjithkun’,
Pse duhet të besojmë fisnikun e rish fajit kurrë! kurrë më-barkligun!


-20-

T’a zemë se s’di t’a shoh kufirin ku më trokthëron retina,
Dhe as kafazin e zjarrit prej ku të arratij-kurrë s’duhet,
As dherasavesuarit varre që ua argjendon gjithemrat mjerima,
Bile as shkëmbin nga do më krrehej zgribit i fatit kryqth-tek shkulet;

T’a zemë se s’di t’i ndjej trupit sfurqet e dhembndjenjës qorre,
Dhe as heshtat e hakmarrirës vallëzuar ligmi në gjoks të vëllaut tim,
As dallgstuhirët miq magmuar entuziazmit ndër hone,
Bile as satanain kauz triumfal-më guximpamposhturin trim;

T’a zemë se nuk di t’a dëgjoj alurenjën që universin mbytëzon,
Dhe as idhujt mëshirnajorë që koha ze fund rrënimash,
As harabelin e erës që çerdhe galaktikash pa harta kërkon,
Bile as foshnjzën e fantazmës sime genringjallur guvmitre rënkimash;

Ballë Teje-ushtëtar: Shenjtti i indiferencës harrimzbuari më shpagon!


-21-

Në një sqetull pylli gështenjash-ligur e murtajëzuar e palctharë,
Shpendthë, rojtarë e kafshë kishin mbetur pa shpëtim,
Ezopët gjithë u kuvenduan prej galaktikave thirrur mbarë,
E një ketrushi genbabaxhan fort gaz i falën skeptër, kandar e bekim.

Që lëngonjtarja tokë mos t’i shtonte krahërorit kobrinj xhepa,
Ku ndryshktaret eshtra kujtese të ndillnin ardhmërinë,
Karvanët e yjeve me thëngjij entuziazmi ua bujari shpresa,
Uritanët instikpërjetshëm mbi ‘ta as iluzisht mos prijësonin gjëminë.

Rrodhën mote fatesh, deve dyshimash e-dhuresa humbi udhë,
Shkretia rish shkretëtiron tok me shpirtra këmbzvarrë,
Shterë pasionesh miqthtë e armiqthtë bukës i dhanë gurë...
Ehehej, nuk të blatuam fuqi shenjttimi të na bëhesh ne besimshkalë!

Ç’dreminë ëndërrenjat llahtarlashtta e kthyen në shkëmbishte,
T’i merrnin qoftë gjakazi fron e të gjenin mbret tjetër,
E kur iu mburr që s’epej-ligjpërtallshëm skërmisht i sfidte,
Harabela e luanër e sëpatarë-ç’iu ndërsyen me egërsinë shpagvjetër.

A ia vlen t’a mëshirni o fontenë? le t’i gjarpërihet kohës në kthetër!


-22-

Kot s’thonë: më mirë një djep bosh se satanai kërthi në të!
Tash që mal iu bë shtati do t’i ngjisim përqafjen ndaluar,
Shkronja e fjalë kohës shkallinat na rrokëllihen tok ortek’këngë,
Dhe një ylber hapi e-përnjëmendt i hipim majë bekimtarit amshuar.

Por zhdridhet grusht tërmetit e kamzhikmurlanit gjithtërtej,
Nga zbret oj llavë ndëshkimnaje që na zbon guximsizifë,
Çmendkuajt nxit rishtazi pasioni thirrur lumnimit nëpër lëmenj,
Shpinës së hënë besimit ku fatparit ogur gazi pas pak do mbërrijmë.

Por sapo nëpërkëtarinë nëpërkëmbim mbi kaq lartima ferri,
Një kërthizë gremine na thëthin drejt flakës tundimtare,
0h, falmëni ju lutem-si s’e pashë? ironizon moralflijttar së tejmi,
Se-jo! s’thanë kot: më mirë djepi bosh se djalli në gji ëndrrash ame!


-23-

Jo! nuk mund t’ia blatoj rubintaren unazë bese as dje e as pasnesër,
Kujt nuk di të betohet vërtetë gjuhës patradhtore të gengenit tim,
Kundi s’do gjejë hyj blasfemizmi krua vatrës të m’i gjarprë shkesër,
E as Bibël fat’tjetërme të m’a flakë të besimit kryq ndër lotpendim.

Oh; në mallkorin dialekt judaist mos m’u përgjëro-Antikrishtthi im!


-24-

Për përkushtorët shenjtë që puhizmallit iu arratinë përqafjet,
Pakthimtaresh internime tejmferrjetës ku i zbuan djajtë,
Faré shndriruar shkëmbmajë kthimpritjesh tuj i çjerrë fatit faqet,
Zhuritmëtare tash puthmë dhe për ‘ta-oj lotkripura ime etjemjaltë.

Për emrat trashëgimpa e dështoret foshnja që ngjiznë barqet,
Për oxhakbombarduarat dëshirvatra të kujtesës hizjarrtë,
Për drerthin e ardhmës që vegimash humbur sot haresë shfaqet,
Epshmadhe puthmë tash dhe për ‘ta-oj kobliganja ime qiellthshkabë.

Për hyjt mbretëripërbuzur që e rigjetën lashtimtarin tempull,
Edenianit prehër paq’amshuar të vdekjes së pavdekur,
Përgjunjësisht lermë të të puth blertstuhijshëm-oj shpirtplasura ime.

Për kurrshkelurit yje që kafkë mendjes na u greminë buçime,
Nga kurorlavdi pameritar që rish nxin krye thundrime,
Përgjëruarisht lermë të të puth vlagdiellshëm-oj zemërz besë hekur!


-25-

Fatit vërtetë na ngordhi kali! shkretëtimës ç’i ranë thonjtë,
Gremisqari donkishot më kot psallt falmit për ringjallje,
Limfndryshkurës bajonetë lyp guxim t’ia krrejë prej syrit patkonjtë,
Fronmarrëzor do endesh zvarrkohësh gjarpërishtth në përtallje.

Hije paniktare qiparisi, shtatorethyer braktisur ëndërrnajës,
Shkurtantarve skllevër që përçmove bindu tash e u bëj nderim,
Përjetësie më kurrë çakalltar fantazmë qarkëruar vathës,
Ulëri doktorata në mundç për diktat e nxirim, imoralitet e mjerim.

Gjëmonjmadhja humbje pa mallëngjima hiçgjë para dobive,
Jatagani urirë i erozionit del ç’mprehttar prej shpirtpylli,
Nuk pendohet të kthehet si lashtëheri ndaj-brirve sot e borive,
Horizontesh oshëtihet pash më pash për Ty o zjarrth frikaç palcdylli.

Mes morg kujtimesh parajsëzimi marsho o shenjtuc mashtrues,
E kuvendo mes sodomistësh që të falën pushtet e flatra,
Më ligami se kaq-nuk keni ç’bëni! shthurzemrave inçestni kutërbues,
Perëndinë unikale si besuat që do t’a skeptrinit ndër baltra?!

0h! ligsh kuptoj pse hienshëm ikni-ndoshta vijnë të tjerë,
Njëqind duelantë në qofshin-kurrsesi nuk tutem Hygo’it përbri,
Shpagdhjeti do të jem-në rast se do të mbeten bekimit veç dhjetë,
E veç një mbërrittë me kaloshinë kanuni-patjetër jam unë ai.

Gjykimi qashtret detretinës tejkah pa thundra kërcënimtare,
Në altar eshtraskalitur ligji fajfaji gjunjin lëmenjgjakut mëkatarët,
Himne funebërtore oshëtihen adhurifestës ndëshkimtare,
Ballë Zotit mbi piedestal madhështimi: Ti-klithparë ndër gijotinarët!

[Fiori]

SONETET E TRESHAVE

-813-

Ndjenja m’u vler më pak se një Mercedez,
Dhe në kund s’ka rrugaçe më mediokre,
Debilkë bredhur kohësh sa fort serbes,
Rrenjshëm bindur se gëzon hire zote.

Mund t’a adhurosh pa asnjë interes,
Për një flirt ndoshta përmes trillesh sqote,
Dhe pse rrugësh fati rend çmendur krejt stres,
Pa gjetur kuptim ndër gremisma sqote.

S’ka krahasim me të miat opinga,
Kjo gërdallë hekurishtesh shkon në dreq,
Drejt ferrit pas dashurimën m’a tërheq.

Ja-tek një kthesë ku kryqet epshqindra,
Mbjellë kanë bukuritradhtoret nimfa,
Vashzat që, përplasën shpirtin si një qelq...


-823-

Ndërmjet garipes njëzet e katër karat,
E një halabakeje morrkultivuar,
Kërkoj gjithkah ndryshim e si s’gjej aspak,
As të nesërmesh e as në të shkuar.

Lavdpara shpalos trimonjat çmendpacak,
Kërthizat kohve turpdyta u ka kruar,
Fati për dy motrat-qivur pa kapak,
Përjetmë përvjedhë nga të Zotit duar.

Sanduiç më shtrydhin mes shtrat merakut,
E lutem veç të heshtin zullumqaret,
Pa më lypur trashgimtare epshgjakut.

Dyshoj: mund të kenë një atë qyqaret?
Kënaqësisht matufepsur gaz plakut,
Tredhin riciklimin tek lumtur baret...


-833-

Dhe pse fjalët bredhin zhveshur ndër gojë,
Artikulimash i mbroth veshur mirë,
Prej lakuriqsimit u kam fort drojë,
Në shkëmbim zemra do më kish mërdhirë.

Por, ti më kërkon që të veshit hojë,
Me mjaltth zëri të t’a mbush oshëtirë,
Embëlthsisht dehesh e më fton në shtrojë,
Mes ethe epshesh dëshirës shpërbirë.

Por, më përskuq krejt turpi nga kaq hare,
Do të thoja që ndjehem befasuar,
Kur të shpirtit kopsa zbërthen plot naze,

Por, si guxon e më mbështjell ndër duar,
Si shkëmb një bregu më dhel dhëmbësh dallge,
Kur as “të dua” s’të them dot zjarrzbuar...


-843-

Mirësia thonë që është zanat,
Bile më i vjetër se dhe kurvllëku,
Ushtroje mirënjohjesh sa ke takat,
Mos u frik përtallash budallallëku.

Në do duart mos të t’i puthin prangat,
A mendjen mos t’a pushtojë kapsllëku,
A shqisat krejt mos të t’i lajnë gjakrat,
E shpirtin mos t’a florinjtësh pisllëku.

Sa për vete t’a kapërcej kam frikë,
Të moralit prag skalitur në eshtra,
Të shkoj-portës i këputet mentesha.

Më ze nën e më ngordh fjala e sqimtë,
I urtisë diell më shndrin përhimtë,
Ndaj fatfshihem dashuronjash ndër rreshta...


-853-

Fall hedh mbi të dhjetin filxhan kafeje,
Teksa shend erzon tej xhamash të barit,
Eshkërim dua të të fal një prekje,
E, heshtur të digjem si flak’ e farit.

Vrapoj të të ze e humb pas një kthese,
Ngordhkaltari trokth s’ngopet nga të sharit,
Sapo mbrrij përqafjen shalon tej një rreze,
E, argjend m’a pikon lotin të qarit.

Kthehem rish ndan tryezës meditore,
Kafkën e shkrij dhe derdh të reja shkronja,
Për pyllin që të grisht ndër metafora.

Kredhur në skalitje vargjesh brishtore,
Befas më shfaqesh prej larg verbshndrimore,
Zezanën kafe thëthij ndër ngjethonja...


-863-

Kornizë syrit hyn e pa përmasë,
Shpesh m’u dashka t’i ngre më lart qepallat,
T’i ç’gozhd qerpikët bindem pa tjetër gjasë,
Lartesh e shkurtesh nga dhelat e lajkat.

E kurrë s’më lejon të shndritoj frazë,
Ndjenja përçundnore m’i tradhton farkat,
Kur indiferente shkon shend pa prapsmë,
Të zjarrit epshe m’i braktisin vatrat.

Gurë sofati më mbeten retinat,
Ku ulen fantazmat dyer kujtesës,
Duke pritur rish të shfaqesh mes heshtmës.

Sakaq kqyr cigaret vallzim me gishtat,
Engjëjt e tu mbrojtës më thyejn’ pipzat,
Ndër xhamat e syzeve tej përcjellmës...


-873-

S’druaj të hyj guvës së gojës sate,
Ku fjalët rreth më qarkin gjarpërishëm,
Kjo terrnajë më eksiton magjishëm,
Mes shatërvane helmnajash ekstaze.

Mijrangjyrshe më vallzojnë fort hirshëm,
Eh ç’më shpërdridhen laguntrupit hare,
Më përcëllojnë prekjesh ledhmazjarre,
Sa në çdo prehër u paqprehem flirtshëm.

Mbi krahror i kacafyten sho’shoqes,
Kush e kush të më pickojë mjaltpara,
Gjithtok na thëthin dehmë madhe vala.

Kur dhemba e gazmendit më vdes joshjes,
E të gjakut prroska çmenden pangopjes,
Nxirrmë prej gjuhës por, fati s’ka gjasa...


-883-

Të arratisej e ndihmova një nimfë,
Prej ëndrrenjash ku ngujonte përralle,
Fort mirnjohshëm si shpërblim nga kjo ndihmë,
Më premtoi një dashuri hovzjarre.

Çudisht shpejt u përqetha nga një thirrmë,
Dehur pasion e çmendlozonjare,
Mahnirë trilltokësore kjo hirmë,
Rend pas makinave adhuronjmadhe.

Përzgjedh epshur markat e shoferëve,
E finalin destinacion të puthjes,
Pa druar u ndërron targat brekëve.

Teksa trisht nga pas po e ruaj shthurjes,
Tuj e lutur të kthehet rish mes drerëve,
Por, kurvickshëm, as m’i gjegjet hiç ngucjes...


-893-

Për t’a përgjakur e do një kolonel ushtrinë,
Një leitnand që t’a ruajë të virgjër paqën,
Unë-rekrut i jetës, luftoj për dashurinë,
Egoist zellpaçmim që shpirtit i ndryshon hartën.

Veç ëndrrës i nënshtrohem kudo m’a ze pusinë,
Në gjarpër shndërrohem krejt si imitoj dhe shkabën,
Vetëm marshoj kohës ku pasionet shkrumbinë,
Kërkim zemrës që m’adhuron si drita natën.

T’i vendos të rinj kufij perceptimit të fatit,
Ku të tjerët lëmenj me kryqe i shtojnë shpresës,
Apo dhe lumturohen hipnotisht prehër vdekës.

Dhe pse së gjalli duke mos qenë flakllahtarit,
Kurrë pa u hidhur ç’shije u ka dhemb’ e moralit,
Kur s’duan t’u jenë zotthër e shërbestarë ndjenjës...


-913-

Për t’a ndarë qoftë dhe me hile tortën e qejfeve,
I gjen lehtë djajthit që të lëpihen thekë fustanit,
Të gjysmosh të shendit shampanjë dhe picën e epsheve,
Kurrë s’të mungojnë kazmat për t’i hapur varre xhanit.

Madje dhe kllounë që t’i ç’kurdisin orët streseve,
Rimashkathët që ritëm ëndrrash të ndjekin pas avazit,
Religjonarë që nudisht t’adhurojnë tejperçeve,
Alkimistë që në s’u bujt në shtrat të plasin marazit.

Gjith’herë qark i ke lutjesh t’i ftosh brenda perimetrit,
Ku misterisht një botë pa adresë më verbjosh instiktesh,
Pa ditur as vetë pse të rithem “të dua!” mijvitesh.

Si dhjetrat fattarë jam një X e s’i jap vlerim emrit,
Veç të betohem: gazmendesh s’do më keshë direk prehrit,
Por, do vaj tok me ty kur të dhemb shpirti e lotit rritesh...

[Fiori]

1/2 e 666 = POEZI

Fragmente

-1-

Ndër paradën e premtonjkryqëzuarve,
Ndoshta pa kurthëri kurorgjembaçe shpagpendimash,
Hijetejmë pas Krishtit po frymçapiten,
Tokthi-vëllezërit e mij të fjalës shenjtëzuar,
Seicili me farin e velës së fatit ernajhumbur origjinazi,
Gozhduar fluturimqiellshëm në shpinë,
E Mëshirblatimtari-im Atë-e si vallë hesht,
E sa fort ligshtmasi i ka mëkuar me besimin në fitore,
E rish fal, fal meqë s’po dijnë ç’bëjnë,
Betueshmërisht e mjerit fort mallkimtrisht,
Pjellët e gruas tjetër ndër triumftribuna vampiriadash,
Veç kaq korbvonë kuptoj pse gazlottij këtu,
Kruamohuar kobnajës e oqeanvarruar,
Zjarrherezirë nga Ama harrimtirave vrarë,
Pse ende s’i bindem ligjeve kanunyjore të hakmarrës,
E pse putha mijëra ëndërrima etjeshekujsh,
Një gjakpërgënjeshtruar flamur djegur,
Ndaj çdo polkah bekimi më paska ogurgjëmës ndihur,
Shtegverbikundërta hingëllimë drit’arsyeje,
Foton i pa bërë dot uraganiadë vegimi,
Që rilind fé’vdekurazi po atje ku perëndon,
Por ja që tanimë gjithlakuriqthi i njoh shpirt për shpirt,
Përjetësizmës-zvarrenjtarët krenaritës,
Portretkthetruar ndër banderola nesërmtie,
Blasfemizmi që ua udhprin idhujt shkallmonumentesh,
Drejt rrënorit tempull lavdprofetik-Parajsa,
Besim edenianshëm mohuar ungjillazi,
E skaj, deri risythimit jet’tjetërt të vetvetes,
Universi pa kushte prapë i flijohet gjunjuraz kundruall,
Ndërsa naivja përzgjedhore genit fajngjizur,
Shpata ime kujtesndryshkur artmoralit,
Lashtësie pret këmbanazi t’a braktisë milli i virgjërisë,
Tehrrufenjtë flatrimash dykrerzhgabonjizmi,
Ballthi tërë dirigjentëve të klithnajtirës,
Oh! po duhet t’i shpëtoj-ehehej-trarthyeras t’i shpëtoj,
Zemërshkrumbur e krejt apostujpërçundnur,
T’i shpëtoj pra prej thonjsh mëkatizmi,
Meqë kobfund Satanai idepandreqshëm i Ngadhnjeve,
Asgjë qenkërsh-para Hyut të Turpeve...


-11-

Uturimash tashmë-mullinjtë e trurit punëtar,
Me ritmin e një drite pangjizore,
Motmotas duhet të na e kishin përfunduar së bluari,
Grurin dhe egjrën e mendimeve,
Por ja që vogëlthtare koha e tejkah udhnajhumbëse,
Pse-kozmosisht po bëjmë perceptimash: Fé,
Me boll pasionverbni flirtmërimi,
Flatrimprerazi lisharsët grishmërenjhënorë të gjumit,
Me litarët rrezeholluar ëndrrave,
S’na lidhkan pas mrekullirash premtivërteta,
Sepse sot qiellpaktë kaltërenjash i lejuari fat,
Përsëri rishmi e prapë bëjmë Fé,
Për të dëshmuar skajit devotshmërinë predikimtare,
Kullmajës yjore të primitivizmit,
Shpejt jehon uringjirur e rriskngrënies çangë,
Në shtatë notat degradore pangopshmëtirës,
Si harrokemi vallë mos bëjmë Fé,
Kur befas rimbërrin ora mëshirshenjttëruar e faljes,
Gjithqark gjarpërnitë e akrepave,
Dhembat hidhërore na i pjalmojnë fyershëm,
Engjëjthi të na masakrojnë tundinë shthur’ritualëse,
E mes dy shpëtesave kaq fajtare,
Zgjedhim lirisë më njerëzoren thirrmë barkthartuar,
Në fort verbëranen ngutje finale,
Për t’i lypnuar shteg revani veç dizanterimit...


-22-

Në banka m’i ka shndërruar xhepat e premtesës,
Thundra e trysnisë yllësindjellëse-dëshirës vetshvetësuese,
Me kartiçka vlermarra shansesh dëndur;
Biletleje për t’u ngjitur në humnerën kometzvarre të majës;
Biletë llotarie pa pikëz spermëzimi hileje,
Gjenetikës përkushtore të fisnikërimit zhgënjimor,
Për mushkat që pjellin evolucionit alienin më religjionbukur;
Biletë biliardshe horoskopie totto’futbolli,
Për mitrat që kohëve përtypin sa më pak ofsajtte,
Biletë kryqkuqe për detet që ilegalisht të reja korale blejnë,
Biletë numragoglash që hënëzojnë qarkuar retine,
Për t’ia gjetur çdo ëndërrime shpjegimin,
Anuarësh ku seleksionuar janë profecirat kauzpasuronjëse;
Bileta bingo me bekima hyjsh pa emra zbulesash,
Nëpër katalogët e modës ç’mendëruese,
Për t’ia shkundur harresës krejt pluhurin artëror të moralit,
Prej mantelit qëndisur me lot klithëtirash;
E vetëm pse-më është ndarë prej fatit kaq e sa kopracisht,
Kjo çapgërdallkë, kjo laneteshkë, eh kjo palo jetë...


-33-

Për të të thurur tash një pulovër poezie,
Me zjarrofshin e diellit të fatmuzgut tim brenda,
Prej polit të panjohjes mërguar,
E ç’më lutesh koti o dëshirmërdhihtare,
Shtizat e syve mund të m’i lidhin nyjet e fjalëve,
Në modelin e adhurisë më trillbukur,
Por, të jem sa edhe ti dëborsinqertë,
Oh se ç’po m’i mungon leshi zellit merimangtar,
Pra lermë të të qeth një herë o elbëtirë,
E pas-frymshenjtthi të premtoj,
Krejt të t’a shkrij statujëzën platintare të drojës,
Moj shendnaivja e prushakulltirësja ime...


-44-

Shkrettirën e përkëdhelës sate lan tashmë,
Oqeani i pëllëmbëzës sime,
E lojtoku uraganshëm tej dallgëzuar,
Fatit ia zbardhëllijnë në çdo pore fytyrën e universit,
Kështu paku yjefaresh shpresëronte dikur,
Kroi dritëruar i shpëtesës errnajore,
Kur sot shigjetimi i busullpremtesës flatrazvarrë,
Syrthin ia verbërzon hyut të besimit,
E mes pyjesh hareharlisura të fantazmave,
Që çmendjegazmendur viciozen ndër valle zjarrishë,
Kund më kthinave si rigjejmë udhët,
Ti tek shtegshterpësira ime,
E unë tek e jotja fushnajë krejti gjelbërtirë...


-55-

Në anglosaksonisht-jo! një kapiten anijeje,
Më majlartë s’ka si mund të jetë se direkëzimi i fjalës;
Në rusisht-kozakshja valle jet’tej s’koreografet,
Mbi dëborë petlavirgjërore thinjash;
Në hebraisht bleta luzmyjtë e zhurputhjes,
Nuk do guxonte të prodhojë kosherezotash hoje helmi;
Në frengjisht-krenaria ngrehosëse e gijotinizmit,
Kurrë s’përfytyrohet pa tehnajë pendese;
Në indisht-gojët mplakur të varreve,
Prenë nuk do donin t’a vjellijnë po kahkundërti krijimit;
Në gjermanisht-si kundruallet kush udhës,
Muzika shkëndijzon patkonjtë ndër të gjakut kalldrëme;
Në japonisht-në përmend krenarimin harikirian,
Gjarpërlotit s’besoj se saldon flatra;
Në spanjisht-arena nuk blert limfë kuptimi,
Vërtet po nuk u vadit nga oazsyri i naivit poetth demor;
E ti mik përtype kaq bukë fjalorësh,
Ekstazuar festapanjohjes pjergullash verëhyjtta,
Tuj orgjirë me zanat e mençurores bukuri,
Por-a s’më thua: di t’a mbjellësh vallë genin e vetvetes,
Djerrinave që t’i besoi bekorit fat-jot’amë…


-66-

Eh si kushtëzohet fatesh feja ime,
Prej nimfës pulë e vezës që zishttë mbrujt,
Përjetazi shto këtu bujarisht edhe një litër zjarr,
E tejmi vdekësirës-një flakurimthë ujë,
Mos harro një shpinëz shkëmbishte ferriti,
Zejesh t’i kalit tigan smogut në sy,
Por, as lopën e bekimit bareshpalindur,
Gjalpin pa skërmuar të aspirimit të më dhurojë,
E piksëpari veç një kokërrz grurë,
Ku t’ia skalit portretin shenjtorit të trilltisë,
Lëmë hënore na bëhet varrtirnaja,
E së fundi vetë dhiatën e urisë paskaj apokrife,
Murguar vërtetirash përgënjeshtrimta,
Plot tentakula epshi të m’a lexojë,
Pasioni zileverbëror i yjgalopit analfabetik,
E kur të krrakërrojë agimazi në pjellje,
Ëndrra sa lehonë e gruas sime liturgjitradhtuar,
Kalldrrëmin e bisedës rishmi e vazhdojmë,
Për bibliografinë kahpa të besimit...


-77-

Përçdoditses astronomi ku as rilind e as perëndoj,
Kahperfekt mbetet vetëm sahati lashttak i shkopthit të diellit,
Perimetrisht kalëruar kufijve yjorë të ekzistencës,
Ndaj pasionrrënjshëm po t’a ngul në kërthizë,
E kurrsesi jo-duna shirokhovpandalshme e barkut,
Shformuar nga deve shfrerimtare ofshamash,
Dhe pse-në gjysmën hemisferë faraonet ende hija e instiktit,
E në tjetrën brokëzë dehur globthi-verbima e fatit,
Fiks në orën gjëmimçmendtare të lamtumirës,
Oazi i buzës së ikjes pasmëpa mbeti rish fort etur,
Sepse shenjttibesniku lavjerrës i së nesërmes,
Kohësh s’ka dënjuar të jetë shtegpërkryer pa kthimarratirën,
Ndër dallgëzimat krokodilëzore të epshërimit,
Cianurin e kripës së retinqiellit ligshtmirës përtypi,
Përçasttur gjëmnajlajthitjes kolonelkapitulluar,
Për idevirgjërin konseguent rregull rend’ushtarak,
Të së qenit deri në skllavërimë flirtti-rekrut xheloz i ndjenjës,
Kur profetirave asnjëherë ciku në sip mbi sip,
Flatrat zjarrnajuar nuk ia theu këmbania e lodhjes,
Meqë adhurie-gjithnajtira deformimdëshirore,
Prej lindjeve vdektare fe’përzëna vegimit të lirisë,
Ritualin simfonik të heshtjes-tik’takut të së papërsëritshmes,
Nuk ua meriti kauzlavdi aq e aq përkushtueshëm...


-88-

Filldrejtfundta udhëtirnajë utopike e qëllimit,
Vërtet akademisht analfabetshëm,
S’ka se si mund të ketë asnjë lidhje me termin drejtëz,
Kundërshtia mbetet veçse fjollimëz reaktivi,
Ndryshuar radarit jetçvdekazi kah,
Ndër shtëpi ëndrrash ndoshta dritërim zhbiret oxhakut,
E në xhungël bujarie-lignjare e hajniron era,
Shurdhemecka makinë burokratike shkrimi,
Ilegalisht e ligjëron zyrave flirtore,
E ky gazmendshkulmëzim oazit të thellxhepit sondyjtë,
Me prokurimë trashëgimnaje fatklandestine,
Somnambulshëm e gjen kohës shtegun ndjellverbimtë,
Dhe pret sa t’i ridëbortijë ujvarloti,
Krejt perpendikularisht ritualit idepafajshmë,
Në çdo kurthbefasi kontrollzotash,
Bile dhe kur bujtet prej viseve bekimore të ç’shenjtisë,
Në altarin tundonjmasakruar të dashurizmit,
E drejta-qoftë po guri i çastit tonë,
Që guximrish po na godet-eh sa e sa shenjëzimgabuari...


-99-

Tashmë, sapo gjunjthyer kam kthyer,
Po në rrasgurin kilometrik të kujtes’harrisë fronike,
Të dhjetë seri apokalipsesh më parë,
Ku pyes ende shenjttin e pse vallë më braktisi,
Gjysma e qenies së mosqenies sime-guximsizifiane,
Oh! sot jam me pjesën tjetër krejt nihiliste,
Të mosqenies së qenies genpangjizur fatit,
Ndonëse perëndishëm bukur e di që sado shtegtuar,
Jeta s’më ka hedhur senskundthi çapngadhnjë,
Bile, as turpit s’gjej dert t’i lyp emër,
E ja që lotdrittë paskam gëzuar dhe unë-bekimtirës,
Një vdeknajë përkorazi përkohtare...


-111-

Djallëtija sa fort përçundtare e jetës,
Shpirtin çdoindshëm e si m’a ka krejt uzurpuar,
E si një brokëzë m’a ka lënë,
Pa diellspermëzorin gjak të dhérimit,
Etjenginjurit villen prej dehmës këllirëse të lotit,
Sapo vlagdhunimin e buzëve petalin,
Tek ky rrethzjarr fatvjedhuar,
Pastaj mallkimnive më mllefthyejnë si një puhi,
Derës rrënjshkulur ku bujttin,
Hm-sa dënimkultorë bekimprapshtë,
Pse nuk do të kthehen në origjinë instikti kurrë,
As edhe kur engjëllthicka e vdekjes,
Adhurimtare trillkmiklonjëse,
Zemrën prej pushtetit terrnar-fundi të ma çlirë,
Mëzth të më harbojë zabelesh drite...


-122-

Urbani ende lavdpakonstruktuar i historizmit,
Befas në zgrip skëterrimi na ndal,
E poshtë-yje! lart-sa gremina po rrok retina,
Valixhet e mendimeve zvarratare,
Një pas një i shpinojmë dënimit shtegprerës,
Galopin verbëronjtar të akrepave,
Koha ia ka thyer profecirës premtorit sahat,
E planeti fort nderon impotencën,
Ngjizur ideve sterilore të internacionalizmës,
Në zeron absolute antej universit,
Kahnajë lypnokan për një yllësi’re ardhmëti,
Sirenat e boritë gjarpërirë pas fatit,
Por s’do të ketë-thonë-shpresimnajës kurrë,
Tokë bekimi tej bujtje shkretërisë,
Ku universitete shtrigash na studiojnë kobin,
Përballë-zjarre sa energjipenduar,
Hirtirë po duam të kthehen në kujtesë paku,
Por as qimiter djeshmëria nuk ka,
Kur veç ligonja perandorojnë mouzoleumesh,
E-e nesërmja s’nguronka të niset,
Veç në shpejt nuk ringjallet motorri ritlashtë,
Etj. etj. e prapë etj. e rishi etj. etj,
Meqë s’paska udhë pa kthim e as lotë pa sy...


-133-

Kokërrzën ç’thurmfundtë të elbit të hënëdrojës,
Miklimash ia vodha fushnajës së natës,
E toku me fantazmën mijshekullore të vëlla Bërns’it,
Skocisht thirrëm tej marifetet kontemporane,
Me gjak e djersë e spermë e dritë e besim-etur i trazuam,
Mbi çmendnajmadhin zjarr etherisë ngushëllirëse,
Derisa ç’tjetërsuar e shndërruam fatin fort premtor në Whisky,
Gurrthartima lotësh mallëngjese epshazi gëlltitëm,
Bregantej mbytur varrit paracaktor-ende pahapur-të agut,
Ku pasgentarët, mumjet, vozash do na i ç’ngujijnë,
E sapo u kthyem ballë velash erëdehma të perëndimit mrekullor,
Për të kërkuar yje pendimit riardhjen e kujtimeve,
E deri sa rimbërriti horizont’humburisht po vetëtirave-erri,
E entuziazmit i riflakërimë kazanët ekstazës,
Ngazëllimth-tjetër kokërrs virgjërnajfundme elbhëne,
Pse trillie ish kredhtirë në magmë turpi,
Guximrish ia hajnuam si lashttazi-hambarqiellit...


-144-

Ngopja e dheut të shpirtit me vetveten,
Kimikisht mineral gjaku ka prodhuar pakohësh,
Grimgrimazi udhnajmalesh urtie,
Ku profetët iu thërrasin zotat dritëtirës,
Duke ia qashtruar krejt pastërtinë arit të fjalës,
Kur tej na pret falmë zgafellash,
Fabrikimi i ngucjes arratirëse fatalitetit,
Pa u habirë pse fundçfundmi kaq thjeshtësisht,
Mbetëm veç një birëzë etjeje thëthirse,
Në blindin e trupit superpasional,
Prej monarkisë së vesit s’di si shpuar flirtjetëve,
A fshehur prej akrepit të hobit helmtar,
Për të qenë dhe hiçnajie-ngopur,
Yjuar epshbraktisjes sa larg guvë gojëheshtjes:
Vagoni meritplot i instikticidit ç’burgor...


-155-

Meqë paskam ekzistuar që ende pa lindur,
Thelli rrënjëndrrës sythdemoniane të kushedi kujt njerkuci,
E meqë kurrë vërtetëtirës para se Uni të ri’jem,
Kaluar nuk guximkisha nga udhëshkrumbishta e shenjttive,
E meqë helmnëpërkë më ish bërë dëshira,
Dikushi të ma falte bujarfundmasi tollumbacthin e përjetës,
Plumbi spermyjuar i një ndryshkpushke befasie,
Qorrthi m’u ngul në kryqin ku po nguj sot-as hy e as xhind,
E ju betohem për shpirt Dhéu e Prometeu,
Asgjënaja s’më pëlqen më gjelbërnive të zjarrnisë shterore,
Hyrë kam në portë të grishës sa boll gabimtare,
Qëllimit ardhimtar të fatit çdoçast pendesankuar lëngatazi,
Pse qenka kaq premtindryshe-sa prapthor,
Dhe pse fort mirë më bindën që: s’kam të drejta përgojimi,
Për ç’ka, pa dashjen e Atit Krijor na u dhurua...


-166-

Humbja e ekuilibrit sa perfekt të së qeshurës arsyepa,
Më pas thjeshtë ka të bëjë me dhëmbët,
Me ungjilltaren mbjellje bestytnipërgënjeshtërt të tyre,
Ndër baltrat e përgjakjes së vetfatit ndoshta,
Apo dhe me gjeninë plugbujkëzore të një dentisti,
Sido të jetë-udha do të kobtijë shembje,
Meqë urithisht shpate emocioneve paska erozion,
E fjala-lavdpara-mbetet greminë aq iristhellë,
Dhe në memecëria guxuar pyet minierat e çimçakizit,
Pse kurorputhjet vargmal s’i bleron më,
E kurrsesive nuk ka si më kafshon kurth ngërçi çudie...


-177-

Varrezat-eh sa lig katrahuruar të rrethinave,
Fundmi në ankand i nxorrën shpëtuaras trashëgimtarët,
Meqë mushkërive fort kollplakura të qytetit,
S’po u delka i krahërorit kacekth,
Kërmij çapmermertë vilash do hënargjendohen qarktirë,
Kërrusqare shpinës lotbraktisëse,
E, ndër orgjiadat e urimzenjave të fatit,
Kupa kristalediamantta pishinash do të thyhen,
Gjenitë vjedhur provincash do spostohen një shekull tej,
Pse krimba sykuq Rolls Royce’ash do lëvrijnë,
Nëpër kapilarët zbrazuar prej kujtesës,
E do gjelbërijë epshi i një re’kohe,
Mbi zgjebën e lëndinave ku tash veçse metri bredhërin,
Portat t’i blejë mjerit treg çmimzi,
Oh; sot më lypet sa tepër përkushtim borxh,
Ndër harta rrokqiejsh yjet mos i ngatërroj origjinës nesër,
Kur mallmallkor të rishhyj-po tek ty peizash...


-188-

Globi-rrotullohet jetshtjelltar boshtit të fatit të vet,
Jo sepse deshi trillit inkuizicioni,
Era trokthshkëndijon furimluginës së qiellit të vet,
Jo sepse deshi astrologjive liria,
Shpata kërcen tejas millit të vargmalgjakut të vet,
Jo sepse deshi ritual hakmarrja,
Guri hidhet guxim nga flamuri i kështjellës së vet,
Jo sepse deshi legjendës flijesa,
Verbimi kërkon xixëllonjat në dje’ardhmëri të vet,
Jo sepse deshi terrtirnajës dielli,
Mëzthi i skllavërohet frerëzimit të zotërisë së vet,
Jo sepse deshi arratirë pendimi,
Dhe kjo grua kthen ku e braktisi ikona e kujtesës,
Jo sepse deshi shtermë pasioni,
Dhe unë, prangash po e ngujoj detin e ëndërrimit,
Jo! jo se pa pse-dashka lajthitja...


-199-

Dikush-heshturas më trumpeton ende që statuja e lirisë,
Ish veç shpirti im herasi vjedhakur,
Sheshefestave pushtuar nga zotat e orgjive,
Pra, thjeshtë qenkam koordinata ëndërrenjash-një zogth,
Kurrë pranguar qiejve nga puhizat,
Dhe pse vallë i paskam po dritërimçmatura,
Tejmërisht-hemisferat shkretëtimpafundtare të vetvetes,
Kufijtë pushtuar prej gamiles plakur të syrit,
Janë veç jashtëri e brendshmërisë,
Ku globthi po na i vuan dënimet Pse’ve të r/evolucionit,
Rrokullimgabuari kraterit perceptor të jermit,
Përmbajtja e formës së kaltërimit-sa shpesh,
Filozofikisht mund qeniegabueshëm kronikash lahuttare,
Por ç’ka qelës nuk shteret kënduari,
Na është embrioni i fjalës e Ai-jam veç unë,
Ngjiz farën në zjarr e rishmas e mbjell në mitër tymtaje,
Vetë e inkuizicionoj zellin e-riciklisht e rilind,
Ky i pa energjidytë pushtet-Krijimi,
Tok-unë e shenjtti, toku-asgjëja e pakoha, tokthi-lotlavdi,
E thomëni: si vallë, t’i dhuroj e blatoj jehona,
Tellallit që iknaj klithash na fatshan,
Yjviseve të së vërtëtës arratizvarruar-tash e sa përjetësi...


-211-

Tejmë, pas kufirit gardhshkulaq të fqinjit,
Kishte ditë që syrit tundimadhe po më livadhiste një zebërz,
Vithet brumdiellta m’a verbërinin varr e qiej arsyen,
Kofshët eh-kolonada granitore tempujsh,
Stërgjyshnjerkërve të mij grekë ua kishte vjedhëruar,
Befas me një kërcim prej balerine puhije,
Shpinazi u kryq nën gjunjët e mëzthit tim tredhnishpërthyes,
Fort herët lavdshquar-ç’turpëruar për degjenerimin,
E kur guxim ia shqyen anëbreg pizhamat,
Rinjoha po pelshterptën e pakttradhtuarit kaqkohas,
Punë satantare e sa më s’ka meritakeqe,
Më ndyrenjë-jo! Më zezare-jo! Jo!-më kobndjellëse!
Por, dhe s’ka më fort mallkimligtë pse ende hidhmi e mbroj,
Instiktlajthiturin hamshor eh sa fajpafajës,
Hingëllirçjerrë mbi piedestalin gropëzor të shpagisë,
Ballë frëngjie yjekrryer të hakërrinderorit,
Teksa gazmendtie pushka s’di pse ndryshkur-hesht,
Ku flladkaltren ngërdheshtaz të blozbrendshmet e zonjëzës,
Që, rishmërish zjarrëron shtratin e pa zot...


-222-

Perlëzorja sferë e terrnajtirës së kuriozitetit trilltar,
Nginjëruar kapilarësh me verë verbërie,
Rrokullohet shtegvjedhas mbi gjoksin e lehonës virtytmtare,
E buzët nuk druajnë t’i kullotin shpatesh agmëruar,
Luledele aromndaluara qumështi epshri,
Gjurmë frikshkrumbore le pas,
Tek më fluturet thellsyri orbit’tekanjoze,
Nëpër rënien frerkëputur të lirisë gjithkahi honuar,
Duke harruar pse me rrufetë e patjetërsisë sa napalmëtare,
Dënuarazi ndër flatrat ëndërrore duhet të kthehet,
Etjebrishtë si vesa e prushëzuar-puthjes,
Ku sondat e retinave flirtërisht,
Ngulen dherash perceptimi fort akulluar,
E veç me qiejt premtorë klandestinazi dashurohen,
E kurrë jo me lendinën kaltërimshterpnjë-të Birit të antiligjit,
As me pronën testamentuar biblikazi krejt fallcisht,
As me palcën dëshir’ilegalisht mbjelluar,
Nga Ati i Tij me emrin X’ëzuar,
Që gjeneologjikes pemë s’i gjen rrënjim,
Po tundonjëtira rishmë ngulmon guximpapërsëritë,
Me ritmin harbor të një ofshëtire ndjellnidyshimtare ujvaret,
Deri mbi bateritë kundërajrore të ligvesit ç’thuran,
Eh sa tepër poshtë zgribit të arsyes-heu,
Ku breshka kështjellon egoizmi,
Përgjuar-ndërsa festnajës misterin kurth,
Bile thirrjevetëtisht ia kapërcen fatit kundratabelat,
Me kryqëzoret eshtra ngjethit të pararendësve vegiutopistë,
Tash më tepër se dhe hyu yjmbrojtës i rrezikonjës,
Pa çati përkushtimi mbetur shi ç’bekimit,
Zotëron strategji jo më sizifore,
E-Zjarr! urdhëron mitra besimit blinduar,
Shpirtin fekonduar risërish me embrion shpagenje,
Nga perëndia përgjërore e uni’t ekstremor të ç’klerikcizmit,
E veç tungjatjetira pluhurtare nderen djerranës tej,
Nëpër nervtelin tendosjekëputur udhësie,
Prej xhelozizma zogjsh emërpa,
Që në flokët e sheqerit të puhive tretijnë,
Mbi lahutën e kohës vërtet baladimave sa penduar,
Ku gremiset diellthërrmuar irisi krejt xixëllishternar i perlës,
Aortzbrazur nga zmeraldi thinjëran i lotit,
Fundazi, pushuar së mbiqeni më kuriozitetit-Sferë...


-233-

Kufij ruajtjedomosdoshëm qenkan muskujt,
Ilegalisht për t’i kapërcyer pakohësh klonin vetvetes,
E për të qenë guximit ku nuk mundet-urtia,
Parzmore himnpaepme çeliku pra, farkuar në gjak ëndërrishë,
Në rrjedhjen e kërkimit busullthyer,
Njëmijë milje yjepas besimit e pret gojza e detit,
Etur për shtjellirat e elikave të fatit,
Tej çdo shpëtimi të lundrës dallgnajimverbërt kurthirë stuhive,
Po aq ia largm ishullin thesaruar mbërritjes,
E ndër gjymtyrë vegimi rish vizatohen vrigfluturimthit,
Hartat që, vërtetë e si kurrë nuk na shkelën...


-244-

Elektroshoti miklimtar i perceptimit,
Më bën hidhuri të klith prej thirrnive kohpenduese,
Ndër mjegullira shpëtese gurgulluar,
Me ritmin tymtar të zjarrit vrapuar tokthi-eh nënë,
Rrafshirat erozionuar prej dhembës,
Brenda një çasti i gjelbëron ky lakonizëm gjaknaiv,
Tek i lypnon fatalitetit një urë kahre,
Për t’i riardhur në mitër më me entuziazëm botës,
Në një ngjizje fé’mundtare mëshire,
Të fantazmëfaljes mberthyer thonjërive lamtumirë,
E lahutat e syrit perëndive eremitur,
Nëpër tehun tendosjevetëtimuar të fundvështrimit,
Kurora lindin me korbërina tingujsh,
Ooo Atë! lebetiset krismathyeri kupa e gjithësirës,
Dehur ligonje me helmëtira shpage,
Por ja që shenjttorët qenkan tëri krijuar veshbaltë,
Arsyeverb/gjunjzbuar/shpirtmohues,
Për t’i kuptuar veç një grimë genshkakun të qenit:
Pemë dashurie a rrënjë tek prindërit...


-255-

Deri pas mohimit të kushtetutës së turmës,
Shpirttazi t’i përkasësh vetvetes,
Nga kudhra e eshtrës e tej lamtumirit krua!
Veç kjo ide m’a dhuron parzmoren e guximit çmendan,
Kurrë! të mos prehem rish në fron mëkati,
Mes lavdmadhes kështjellë bote,
Ku grackë çdo shpinporte instiktbrendshme,
Një pabesi pret bujtzemre mes altarsofre morali gjakur,
Por, ja që jam sa larg trokitmës së vdekjes,
Ngujuar urës së iluzionit përjetor,
E sigurisht jo verbimbardhë në kah armiku,
Ndoshta ky fundkurth më qoftë i tejgjalljes-kryemisteri,
Pse, dhe në jam pushkë-s’jam në syrin tim,
E uvertura s’do violinë pa numër,
Kur fatpashterive i thuroj kakofoni vetmimit...


-266-

Perëndeshzës sa fort sovrane të së vërtetës,
Në gen të besimit ia kam lartuar tej yjëtirash tempullin,
Pse mbetet zgjua pa zulmëri trashgimtarësh,
E kurrë nuk guxova t’i shtroja udhëtirë,
Malit të inisiativës pushtuese deri utopizmit ku dritëron,
Ama gjarpëranikët profetë-fesë së idealizmit,
Gjetur ia kanë kohkahera verbtirës shtegnajat-e s’di si,
Dhëmbë e thonj ngulur gëzofe stuhishë,
E veçse kujt ende nuk ia merit as vegimnaja,
Mëshirën, Altarin, Skeptrimën, Fatin, Miklimën, Shtratin,
I falen trishtas ç’shenjtërorit kryq të vetvetes...


-277-

Veçse unë mund të jem gjaku yt ndjellimkeq,
E radioaktivitetin e gjithkah errmisë,
Përçuar thellit t’a kem deri në eshtra zemre,
Pa të t’a tregur flamurimin piratesk,
Vizatuar tej nëpër qiellti shpirti,
Pritja aortën të lutem fatit që ende eterisht na lidh,
Pse kobi na lindi veç për njeri’tjetrin,
Po hemisferave hënëkundërta të po një ame ligme,
Mbyllma pra portëzën e tunelit,
Ku hyj për të t’a injektuar dhuratazi,
Çdo çast-heroinën ndaluar të mosmungesës,
Apo ti më qenke imi gjak shpreskeq,
E, kurrë nuk po m’a nginj etjen dëshirimtare...


-288-

Ja-përsëri një majskarpello nëpërkërivegimuar syri,
Shmprehur prej mosnënshtrimit të përkëdheljes rutinzvarre,
Diku tej gjakuar bistaku i një qeshjeje vjeshtdjegur,
Pakëputur nga gërshërët e etjes drojtjane,
Yjeruar-dhe një akuarium vetmie,
Pakohazi-pritur fantazmën e artëpeshkut braktisës,
Teksa kjo oshëtimshpellë panikjoshtë gëzhoje,
Penduar e paska guximherët eremitin pasmë’pa të plumbit,
Gjithtej harku i qiellit kordvetëtimash tendosur,
Kund si s’po e gjen olimpit shigjet’helmtën e rrufesë,
Fshehur kroit shterzan të kujtesës,
Bile as mitër varri nuk paska në të ungjijve premtima,
Shtatëzania pambërrirë e farngjizjes së zjarrit,
Sidoqoftë, po na lypka shtratin flirtpashpëtueshëm të faljes,
Perëndeshza heshturi e divorcuar me qëllimin,
E-fatfundthi biologjisë (r)evolucion’naive së dritës,
Larvëza emërpa e këngëzës sime,
Që s’po mund t’a kapërcejë kurrë ylberin,
Klithtirës t’a rinxirosë uraganin impotent të arsyes,
A ndoshta t’i bindë kurthimadhuritë e féve kauzgalaktikore,
Flladflur-orgjishenjtve dëshirazi puthjesh t’u flatret...


-299-

Fort bukurisht ardhmëtira profetikore yllpangjizur,
Një molle farëdielli i përngjet,
Ushqyer tërtej rrënjëve të errtirës-eh sa bujaruar,
Me duart njerkore të nevojës,
Prej akullnajave xhunglore të së sotmes,
E dëborën e të djeshmës harruar pa shpirtshkrirë,
Majë pemës së qiellit besimor,
Me kafshimpistët thonjë të trillinstikteve,
Ngulirë gjirtokës së shpresës,
Nga brezni paflamuruar nacionalizmash,
Ku hiri i kujtesës ritualisht krejt po na ç’zjarrmon,
Thjeshtinë e të qenit bij argjili,
E luftrat fatehumbura na bindin rishmas,
Për të fituar shpejt do sajojmë beteja ngadhnjreja,
Ku agut do t’ia patinojë florirazi fytyrën,
Kremi i gjaklimfës së asgjësë,
E çuditrisht prushtimnajat e bronshitit emërgabuar,
Do t’ia ngrohin penecilinshëm shëndetin,
Por, ndër atlasët nekrologjikë,
Përshpirtet që e mpak një kanser femër,
Prej ditës së pas gravitetizmit,
Kur nisën të shenjtën zemër t’ia brejnë ligshtirasi,
Në çdo atom të mbiekzistencës surreale,
Krimbat hyjnorzuar politikanë,
Megjithatë, akademisht prapë gjunjimuari betohet,
Po në fé’tejmen epokë lavdie,
Ku vetë do adhurohet ringjalljes-naivisht sa bukur...


-311-

Arkimedi, kur lignajtirës e deshi përdëlluaraz botën,
Frikësuar jashtë saj zbuloi një pikëzë-idenë,
E shpirtfshehur saj: një levë-njeriun,
Gongparit çast klithor rendur ndër brirë armiqësimi,
Në qëllim të vet edhe mund t’a greminoste,
Thelli një kat më honuar të parajsës,
Ku tash ç’mbytëtin lashtazi pa pasrrema shpresimi,
Por orbittarin bosht kushtëzor të perëndisë,
E njihte yjive hiçthi-aq sa edhe fatin,
Duke qënë kauzës së mëshirës kuota zero,
E dy kahëve numerikë të maratonave të mbiqenies,
Nuk mund t’ia harroj përgjëratën ndjejtarit,
Meqë ungjillëzimit po e kam ende nun shtegbekues,
E ca më fort pse parimi i frymës shenjttore,
Ende keqth ia imiton teorinë në krejt përmasrrënim,
Pse, më trond t’a flak në falmë rruzullimin,
Mes tempullnajash bujarishpëtonjse,
Kur po me këto mallkimlavdta duar e varra,
Bile, tok me të dyja mundësitë gjunjare të rebelimit,
Oh jo! sa Ai s’do dij t’a adhuroj dot,
E pendimazi t’a ndëshkoj dot: Jo! po sa Ai,
Ndyrësirnajën verbpraruar ku jetoj dënueshmërisht,
E po mashtroj si krejti trilltjerët troç,
Në gjuhën e genit fajezanafillazi ç’thurtuar:
Kjo karakatinë kreniturpi skalitur në ar drite-s’tutet...


-322-

Kur ndër amfiteatro lavdimi ngulmoj të luaj viktimën,
Kund kështjellës si vallë s’e gjej xhelatin,
Kur gjaku gurra retinash më bëhet kaçurrel gjykonje,
Tej porte qerpikësh arratisen spektatorët,
E mirazhive kuqëlore anijemakthet thelli u plluskojnë,
Idesë-kur satëri ia vetpret duart flatërzuar,
Nuk ka skenë, sufler e polic për ritmet entuziazmore,
Kur blej dramaturgun thuaj krejt badiava,
S’po dënjon të shitet as me platin hëne regjisor krimi,
Kur tragjedia ç’alibive gaztëri më dhuret,
Tok me vajtojckore fantazmash kohëve shtegkthima,
S’paskam larvës pasioni mëkor në shpirt,
E zellit kjo tregon që qëllimesh ende nuk kam rilindur,
E jo! kurrë s’do vdes kalendarit fatçarttë,
Ku shqiponjizmi adhuron gjarpërizmin e-anasjelltas...


-333-

Preferoj të rimbetem i ftuari grishëmparë i nderit,
Për çdo banket gjakshampanjtë llogoreje,
Organizuar përshpirtjesh prej shpaginesërmeve kujtime,
Por si pëllumbth paqmëtar që ç’mëkaton,
Nëse i arratisen fundmi prej shpirtit kauzvajtojcat,
Apo dhe po t’a braktisë festash def’qielli,
Tok me naivin ritëm entuziazmi,
Pas vetëtirflatra hienishë atdhepanjohura,
E kurrsesi jo si lajmëtarth dantesk i kthetrimferrit,
Që terrie as vetakuzohet për herezitizëm,
E as guxon më të mbrohet prej blasfemitarëve vëllezër,
Shndërruar në barinj engjëjsh religjionzinj,
Teksa psallttin në emër të frymës amëshenjttëruar,
Thjesht pra sot po ju lypnoj edenianshëm,
Veç një guackë saturni shtëpize,
Qoftë dhe dallgfundëm një lumi dafinash,
Ku-rish t’i rimbledh apostujt e përzënë nga grigja,
Me portën në krahëruar dielli plagklithtar,
E një krua konstelacionesh mes eshtrave të kreniparëve,
T’u drittë zambakuar ylberisht në prehër,
Im bir të dijë ku helmas t’a mëkojë zhurimit etjen,
Me plazmën genzjarrëruar të fisnikërimit,
E një lishars rrapbesimit nyjzuar,
Ku të përkundë puhishë muzgu ëndërritë,
Rruaza varur në përqafimin mallhonëtar të hënës,
E gjithkahkund kohës-veç pjergulla yjesh,
E trëndafilë shtojzovallesh ndër përrallza dashurishë të ra,
Pse universi për perëndi njeh po korbnitë,
Për t’a mbrujttirë me nektarin e arsyes dyshimën,
Sepse për djallin nëmhyjnor të së vërtetës,
Zot tash në parajsën e mizeries,
S’ka si t’iu harrohet thonjsh ç’ju shkrova,
E ç’ka ju thashë lashtti kur gjarpër ende nuk kish,
Nën primitivin gur parabiblik të filozofisë,
Oh, patjetër nëse iu verbthërret lavdit profetesha vdekje,
Jet’tejmë, po si mua-ullinjëzuar t’ju gjejë,
Ninullash legjendnajardhme të djep/altarit fat’tuaj...

[Fiori]

SONETET E KATRAVE


-1024-

Gjithkush përtyp mes kopështit të vet të mendjes lakra,
Ç’ka mbolli ditësh premtore pranverimit të zotave,
Tash gjelbrur me palcë ëndrrash e të kushtimit gjakra,
Pjekur e vjelë, shkelur e vjedhë djerranisht kohrave.

Grishballit i dritës plug vrapon begatash në baltra,
Arsyeja thur flatra e fatfundmi u ngjan korbave,
Dështonjat sado varr mermeresh rish kadavërvarfra,
Kur dhe shpresat çerdhe sokolësh u bien trisht lodrave.

Për një premtim më agresiv e një falje më sublime,
Emër lumturonjash kurrë pa kryer kalendarësh,
Kush pa i akuzuar për pasione shpagmarrësh.

Thëngjijve po i fryj dhe unë dhe pse ngrirë tundive,
Teksa lepujt më hanë çdo gjeth tejdherash përçundnive,
Kur tokth me hijet e dashuriçkave vallzoj shandanësh...


-1034-

E syrit kornizë nuk po m’a nxe tëndin portret,
Mahnitur lumturonjës shtoj dhe një qiellth tjetër,
Më ravijzohesh ëndrra’ardhshëm si të jem profet,
Për së njëqindti rilind në një dashuri mallvjetër.

I fjalës grafik më ve në dyshim në jam poet,
Kur metaforës limonshëm m’i kaltëron prehër,
Reale yjvezullon e s’u bëkam dot konkret,
Me mëndafsh përkëdhele të thur fllade joshgjelbër.

Penelat e kaçurrelave mbruhen si pjergull,
I llërëve mermer si letër pa rimëzuar,
Muzikën e muzgut shpërhap nga kroi nën sqetull.

Pëllumbat e trishtonjave nga m’ishin mërguar,
Kthehen shend e pena makthtare t’i ve mbi vetull,
Drithrim! sa nga ky mirazh ngel vetëm rishm lënduar...


-1044-

Po na hajnin çdo ditë imja mike, idetë dhe ritmet,
S’është poetikë kur thonë se na thëthijnë dhe shpirtin,
Duan bjerrësisë ligsht e lotit mollë të na vetkrimbet,
Vezullim shtigje krenisë gëzofshëm të na shtrojnë ziftin.

Por, ku dijnë të burojnë s’ka si të shterin luzma himnet,
Hidhëronjat dhe kur biblisht ngjallen imitojnë keq ritin,
Vdekja çdo përmase po vdekje mbet e kurrë s’i besniket,
Jeta grabitur-tjetër jete, do t’a shpagojë shend trillin.

E ja që tash duhen vuajtur gazmet që ishin veç tonat,
Gjurmë trokthira arrative s’u ndjejmë dot as jehonat,
Duart e kohës dijnë dhe të na i fshehkan begatirat.

Mos u panik kur shoqkat imitojnë nëpër frone zotat,
Si unë që s’habij kur më dhurojnë shpatën dhe tradhtirat,
A s’qenka lumturim të qeshim në një kor me dhembat e klithat?!


-1054-

Pres fshehmshtegut dhe pse për të mbërrirë ka njëmbëdhjetë,
Në grishmëvirgjrën kupë të trëndafilit puthjeçmendur,
Kërcyell kohe kacavirrem gjemba çastesh makthtmerrtë,
Ti je e nuk më je limfë gjelbërimjetës palcshterur.

Kur befas oqean syrit vetëtimat i thur velë,
Zeztaret fluturza vetullash drithrojnë ajrin heshtur,
Fjalët m’i hedh këmbësh si një ortekth energjimistertë,
Guxim s’ka të të kthejë shkëndijzë’zemra dhembash ndezur.

Ngërçarja gjuhë m’a nxjerr gjarprin prej gurit ku rri strukur,
Nesër them do t’i fal kore bletësh q’adhurojnë bukur,
Patericat e dëshpërimit më rikthejnë në ëndërr.

Padurimin të disiplinoj e kam fort të pamundur,
Verbërisht ndjenja në kupë të mendjes-verë epsh’shthurur,
Kur do më pijë veç një pikë trillave drerka zhgjëndërr...


-1064-

Një agu s’t’a gjeta ullirin majë të mendjes tarracë,
Më rrëfyen se kish zbritur tatëpjetë zallit të humbjes,
Eh ç’gjelbëronja më ka lënë mes të zemrës kanavacë,
Vërtet ke mbërritur në ferr moj guximtare e pamundjes?!

Nëpër gjurmë hapash malli pas të ndjek ëndrrave pacakë,
E di që kur të të mbërrij ligmë do të jem mplakur shkrumbjes,
Dhe ti thekrishtë thinjbraktisur do të jeshë cakpamatë,
Si vallë do të të njoh mes thëngjijishtes shpirtshuar shthurjes?!

Nëse dy krahësh të së njëjtit kryq do kërkojmë tokth falje,
Për zambakët e mirkuptimit kurrë mbjellë liqenj lotësh,
Do ketë kohë për t’i korrigjuar stonjaturat ndër qarje?!

Aq mrekulli do m’a zbresin profetët që rishmë parajse,
Të të bind të kthehesh shtëpi makthit e si zot të më njohësh,
Kur si sot dhe unë si Zoti do të të dua në ringjallje...


-1074-

Ngulmim bëj sikur dua të t’a blej sot me çdo vlerë,
Në çdo negociatë rish i thur lavde kuletës,
E ti hiqesh sikur nuk shet as moral e as nderë,
Gazmirë tuj i thurë ode jo pjalmit por bletës.

Kur ti m’a ofron ndjenjën sa për njëmijë të tjerë,
Kundërshtoj dhe pse ky kushtim më lumturon përtherës,
S’të bind dot pse ankandesh s’i kam nxjerrë ëndrrat mjerë,
Veç meritshëm po kërkoj t’i dhuroj skllavnimë besës.

Kuptimat heshtin kur instiktet na flasin një gjuhë,
Indiferentizmi vetëtin flatrat kur ndër gjunjë,
Shpirt’shpirtit do i binim hir nevojash vullnetfshehta.

Ja që veç hije kënaqësive u ndjekim gjurmë,
Dhe pse vullkanë epshesh zien kratereve zemra,
As ndër lojra gjasmesh si joshja nuk na i shkëmbenka...


-1084-

Për të na shpëtuar prej të përditshmërive kurthe,
Nga krejt të territ rrjeta që na hedh këmbësh kjo jetë,
Veç një njeri di fatflij të të ndihmojë pa kushte,
Dhemb’barabarti që na dashuron me të vërtetë.

Diku e kam të fshehur e më duhet t’a gjej ngutje,
Që të më nxjerrë t’a bind prej shpirtërores humnerë,
Dallgçelikun e të vetit gjak deri në pamundje,
Venash nga më braktisi shpresa guxim të m’a shtjerë.

Me besim se në të njëjtin ashensor sakrifice,
Marshim do t’a mbaja mbi shpinë tej kufij pavdekës,
Nëse pa mua-për mua, po i kërkon Ejfel ndjenjës.

Jo për t’i mbërrirë jehonkëmbanat lartësive,
Kur dhe shenjtët u qenkan braktisur prej iluzive,
Por, për të ridëshmuar gjelbrat matanë ur’brengës...


-1094-

Kur dhembon shpirti-zemrës njëqind thika s’më thonë asgjë,
Dialekt s’u kuptoj as lotëve të trëndafilave,
Ritmesh muzikzeza veç minjtë më vallzojnë në magjë,
Performancat e dritës më arratisen prej shqisave.

Kur dhembon shpirti-trumpetat e sfidës s’më njohin paqë,
Hambar mendjes me zjarrin kacafytem klitha drithrave,
Druaj të gozhdoj kryqe premtimi për shenjtët hutaqë,
S’i ndjej dreqërit si më bëjnë ziqe thellni mishrave.

Kur dhembon shpirti-lumenjtë s’më dallgin ëndrra por kobe,
Ferri më shfaqoset aq rimabukur ndër terr e joshje,
Përjetësira më ka vlerën e letrës higjenike.

Kur dhembon shpirti-fati më hidhet nga çdo rrokqiell moshe,
Hipnozistet e shpresës ngjajnë me magjistrica mjerike,
Dashuria mbi një rrafsh ç’magnetizuar-kahsferike...


-1104-

Pse s’më ndjek pas tok të gazmendim në iluzion,
Në një kështjellëz shpirtërore mbrujtur florinjtë,
Ku antiviruset nuk kanë asnjë funksion,
Si sot na ruajtkan tek ky realitet ndjellzinjtë.

Grish në mua e të premtoj të hyjve fuzion,
Jo kallpen harmoni ku solisten krenisht minjtë,
N’emër të gjuhës së vet liria na kufizon,
Kur s’e kuptojmë që ekziston vetëm ndjellshndrimtë.

Në një Eden brenda nesh që s’po e gjejmë ende,
Më kot e kërkojmë gjeografikisht gabuar,
Ndër gradë universi as yjtë s’paqkan shende.

Si vallë ëndrra’ëndrrës s’bujtim strofkash paçmuar,
Të zotave ritëm tuj humbur rock&rroll jete,
Guxo hyrmë portash vegimi, femërz shenjtuar...


-1114-

Po bashkjetoj me një dhembje kafshimhientë shpinore,
Trupi në çdo kat më përmbytet nga rrufe alurenjash,
Por, më pasionthiktë mbetka kjo dhembje shpirtërore,
Energjia në çdo vertebër loti më çmendet nervash.

Njëqindfish më ligmther dhembja e dashurisë trishtore,
Kur tornadot e mungesës kridhen mes oqean heshtmash,
E pa matematikë veç e humbjes dhembje brishtore,
Për ritëmpakthyerat vallzime jupiterë qeshmash.

Ja që filozofia ka ndot për mbeturinat dhembore,
Merret me fisnikërimat nëpërkur gorgash rrembore,
E me formulat abstragore lindur pa am’ e atë.

As mençuria s’denj të bëjë pazar instiktmjerore,
Me epitafizma dhemburishë që s’njohin kurrë mjaftë,
Të arsyes biblioteka llohës ia veshin zjarrtë...

[Fiori]

NGA William BLAKE
TREMBEDHJETE TITUJ TE TJERE

ne shqip nga
Net ISVEIZI



1 TIGRI

Tigër! Tigër! djegur shndrim
Pyllit të natës shkrumbim,
Ç’dorë, ç’sy i pavdekshëm
Simetrisht të ngjiz tmerrshëm?

Në ç’thellësi a ç’qiej
Po i shter të syve diej?
Mbi ç’aspirantë krahë?
E kujt dorë kap zjarrë?

Ç’shpatull vallë, ç’art jetës,
T’i përdredh muskuj zemrës?
Dhe kur çmendurisht nis rreh ,
Ç’panik’krah, ç’këmbë frike?

Cili çekiç e ç’zinxhir?
Ç’furrnalte mbrun trurit hir?
Ç’hallk’ fuqie, ç’çelik pra,
Tenorin ze thonjsh klithma?

Kur yjet heshtat flakën,
Njomën lotësh parajsën,
Qeshi kur pa krijimin?
Të bëri dhe ty si qingjin?

Tigër! Tigër! djegur shndrim
Pyllit të natës shkrumbim,
Ç’dorë, ç’sy i pavdekshëm
Të mbrujti simetrisht tmerrshëm?


2 ABSTRAKTABSURDI NJERËZOR

Keqardhje nuk do kish më
Në s’bënim të varfër dikë;
S’do kish më as mëshirë
Në lumnen sa ne të gjithë.

Dypalve-paqë frika,
Kur egoistet dashnija:
E keqja pas thuret lak,
Tek karrema shpërndan merak.

Ulet të shenjttit panik,
Dherin rrebeshlotësh lag vrik;
Nis mbin pas poshtërsia
Poshtë këmbëve të tija.

Shpejt hap terrmadhen hije
Nga misteri krye trille;
Krimbin toku dhe mizën
Me mister u mëkon sqimën.

Dhe lind frutin Mashtrimi,
Mallkim’ëmbëlth goj’urizmi;
Dhe korbi thur folenë
Hijes së tij ngujur thellë.

Zotrat e detratokës,
Gjurmin Pemën gjenezbotës;
Por sa kot shkon kërkimi:
Rritet në tru njerëzimi.


3 LONDRA

Kottem rrugësh qëkuri njohur,
Fam’madhi Tamiz rrjedh kaq pranë,
Kqyr fytyrash që takoj-ftohur,
Shenja trishtesh, dhembje gjithanë.

Në çdo të qarë tek çdo burrë,
Në çdo lot fëmije panikur,
Në çdo zë e në çdo çensurë,
Gjegj të mendjes pranga kalitur,

Ja çjerronja e oxhakfshirsit,
Tmerron kishat nxirë marazi,
E ushtarit pasthirrmë fatligshtit,
Gjaksisht rend nën mure pallati.

Por, ç’më tepër dëgjoj mesnatës,
Mallkim’ i të resë kurvickë,
Sapo lind shkatrron lotin afshës,
Vyshk sëmundjesh shtratin martesligtë.


4 WILLIAM BOND

Si çmendonja po më duken vajzat,
Mendoj trisht sikur duan të vrasin,
William Bond do vdesë i pa fat,
Vërtet sëmundjes lëngon fort mallkim.

Në kishë shkoi një mëngjes maji,
Pritur prej Zanave, një dy e tre,
Por Engjëjt Mbrojtës I zbuan pari,
Në shtëpi kthen më I varfër se ç’qe.

Nuk doli më livadhit a fushës,
Kurrë s’shkoi në qytet a fshat më,
Re’vrertë pis pragut kthen përhumbës,
Ngujet në krevat plandosur paqmë.

Dhe Engjlli Mbrojtës tek këmbët e tij,
Dhe mbi krye me një Engjëll Mbrojtës,
Dhe në mes një shkrumb’zezë re errmi,
Dhe mes sëmundjes një burrë ofshës.

Dhe kish Mary Green të djathtës dorë,
Dhe ish motra Jane dorës së majtë,
Rridhnin lotët sterr’resë nxironjë,
Dhembat burrit t’ia shpinin largmë.

“Oh William, në dashuron tjetër,
Një tjetër më tepër se Mari shkreta,
Shko merre për grua tjetrën femër,
Dhe Mary Green skllave i bëhet mjera.

“Po Mary, një tjetër çmendur dua,
Dua një tjetër nga ti më shumë,
Tjetra do gëzohet si imja grua,
Po ç’të bëj pas me ty-medet unë!

Pasi je zbeht’hirmja Melankoli,
Ftoht’shkëlqim i hënës jotja kokë,
Ajo freskët kuqshkëlqen plot trondi,
Ndër sy dielli i rrezon kurorë.

Drithron Mary, Mary shndrrohet akull,
Mary tej ra djathtas dyshemesë,
William Bond, motra Jane vagullt,
Zor t’I shpëtonin Mary’t flijesë.

Kur befas u ngrit gjendur papritur,
Të dashurit William-krahdjathtë,
Të djathtit krah të krevatit ç’ligshtur,
Krejt i saji William Bond pranë.

William Bond’it Zanat kryesh flatrur,
Kërcyer kokë saj shndrirë qarknin,
Joshbardhës nënkresë tejm krah’hapur,
Dhe Engjëjt Mbrojtës e lanë shtratin.

Mendoja se diellit jeton ndjenja,
Por oh! gjallmon në verdhmën e hënës,
T’a gjej dashurinë ditve palcnxehta,
Por, natës qenka mikpritse ëmbëlths..


5 ENGJËLLI

Një ëndërr pashë! ç’të jetë?
Trisht’ve isha mbretëreshë,
Mbrojtur nga një engjëll mirë,
Fat pa tru-mashtrim’mjerimtë.

Ligsht qaja natë e ditë,
Ai më fshin lotët shndrirë,
Qaja ligsht ditë e natë,
Gazmet fshija zemrës bardhë.

E flatrat ndezi tej shtegtim;
Agu kthehet kuqpashterim;
Lotët thava, frikrat urta
Me mijra parzmore e ushta.

Shpejt engjlli më erdhi sërish;
Armatosur isha mërish;
Pse rinia m’a shteri kohën,
Flokët gri më makthnin kokën.


6 DHOMA PREJ KRISTALI

Virgjra më ze pyllit thellë,
Ku kërceja ngazëllenjës,
Kabinetit të saj fshehtë,
Më mbylli me t’artin çelës.

Flori shndrinte Kabineti,
Rrezim perlash e kristalesh,
Brenda tij një botë shendi,
Emblej nata hën’livadhesh.

Pashë atje tjetër Angli,
E re Londra tok me kullë,
Të tjera: Kodrat & Tamizi,
Kopshti Surrey nursashumtë.

Si ajo-zonjushë tjetër,
Akull, mjaltë, shkëlqimlargët,
Trefish virtytet ngjizmvjetër,
Oh ç’frikëmbëlth drithmëqashtërt.

Oh ç’trefishe buzëqeshje,
Më mbushi sa shkrumba flakë,
Përkulur t’a puth ndjenjdehse,
Një trefishputhje marr prapshtë.

T’a ze Sekreten Formë-s’mund,
As egërsisht duarzjarrmtë,
U thye Kabineti Kristalshkrumb,
Bëhem foshnj’ i qaramantë.

Mes pyllit voglush lotligmë,
Qarsja grua u shtri zbehtë,
Dhe jashtë në ajër rishmë,
Vajesh mbusha erën krahlehtë…


7 * * *

“Le të hapen bordellot në Paris,
Kërcimshkëlqyese, dritlarme,
Murtajën zgjofshin qytetit ofshpis,”
Flet Mbretresh’hirma mes France.

Mbreti u ngrit mbi të artin divan,
Vrig thotë sa gjegj këtë lajm titan:
“Çonju, çapni-trumpeta, daulle,
T’uriturit ngrënshin kore, krunde.”

Dhe pas dha një të madh solemn premtim,
“Njerëzit nuk dua t’i vras ç’nderim,
Por në rebelen ferri i pret trisht,
Të shkojn’ u duhet një zile e prift.”

Ati i askujt aherë,
Kollet, gromsin, ze të pjerdhë,
E tha, “Po vdes të pres, të qëndroj e pikturoj,
Aq tepër sa dhe luft’ e kasaphan’ adhuroj,
Më kot lutje dhe brenga,
Kur sjellin ndër dhera,
Të dhjetmijve gjak luftëtarësh nën shemba.

Sapo preku Globin-e Francës Madhni,
Nga petk i saj murtaja lëshohet marri;
Por e jona Lavdë zgjatet përmbi tokë,
Dhe krejt adhuronjsit e qarkin kurorë.

Fayett’i-mbretit Luis në krah,
E sheh tek lëviz dorën,
Uria shpejt shpërhap nëma,
Frut’tokës sjell sqotën.

Fayett’i sheh të qeshë Mbretka,
E syrin ëmblak pulit,
Dhe ja-murtaj’ flatrimshpejta,
Rrug’rrugësh fort çudit.

Fayett’i kqyr Çiftin Krenparë,
Zinxhirlotit lidhur mjerë,
Por heshtur qan ngashërizjarrmë,
I ruan nga të tjerë.

Fayett, Fayett-bler’ e shitur,
Shitur jotja ardhmë,
Tej flak të keqen lot’hidhur,
Këmbim dhembës paskajmë.

Kush ndërron të tijën vatër,
T’i rrijë tjetrit dere,
Kush shkëmben bukën grurpastër,
Me të burgut dysheme?

Oh, kush buzgazet detveriut,
Ndjenjkeqardhje klithmstuhisë,
Ndërrohet bebja salindur,
Me qenin pas portshtëpisë?


8 MURGU GRI

“Po vdes, foli nëna, vdes ndër duar,
Më vdesin fëmijët buk’munguar,
Ç’do thosh më tepër Tirani ç’mëshirë?’’
Murgu u ul të gurtit shtrat trishtë.

Gjaku kuq pikoi prej Murgut Gri,
Plagosur ish krah’këmbë krejt burri,
Kërrusur, kërcinj e supe prore,
Posi rrënjët e pemëve të moçme.

Syri thell’shteran, loti s’kish rrjedhë,
Flet një gromsimë prej dhembjes nxjerrë.
Ligm u përqeth mbi krevat dridhërim,
Pas tha trisht gjysmëzëri hidhërim:

“Kur komandoi dorshkrimin Zoti
Or’studimesh zemër mesnatsqoti,
Më tha: ç’shkrova duhet të provojë
Ndalimin e ç’ka desha mbi Tokë.

“Im vëlla mes dy muresh vdiq urie,
Lot I bijve shpirtin m’a bën thërrime,
Pengimash hedhur përqesh zinxhirin,
Përkulur ua shpërfill torturimin.

“Ati yt nxorri shpatën në veri,
Me mijra të fortë marshoi shkrepti,
Në çelik yti vëlla ngjeshmharbim,
Ligash që ndjenë bijt’ e tu-shpagim.

Por më kot shpata, harku fort më kot,
Me to lufta s’mund të kurrfundë dot,
I vejushës lot, Lutja e eremitit,
Mund t’a çlirin botën prej frikimit.

Pse mendimtar qenka lot’ i vjetër,
Dhe psherëti shpat’ e Mbretit Engjëll,
E DhembjeMartirit HidhmGogësimë,
Shigjetë nga Hark’ i Plotfuqishmë.

Krevarin gjen e Hakmarrjes dorë,
Ku Tiran’ i Purpurt prehron ngrohtë,
Hekurt i thërrmon kokën Tiranit,
Dhe vend të tij u bë Tiran fatit.


9 E ARTA RRJETË

Tre virgjinka ditës fundmë:
“Për ku djalosh, po shkon kundmë?
Dhembjen vuaj, vuaj dhembën”.
Qarja, lotët-jet’tej s’shterën.
Flatra zjarri njera veshur,
Pllakçeliktë tjetra ngjeshur,
Tjetra psherëtim e lotë
Shndrin syve të mij petkftohtë.
Një rrjetë lindën thurm’artë,
Degëve t’a varin paqmë,
Për vuajtjen qaj keqardhur,
Tek shoh Nur e Ndjenjë flashkur.
Të konsumohen gjuhflakës,
Dashuripërçmore lajkës,
Lotësh mbështjellë dit’natë,
Krejt shpirtin shkriva klithvrazhdtë.
Kur lot shohin, një Buzqeshmë,
Që shtang dhe Parajsën vetë,
RrjetArtën thur qiejsh ëndrrisht,
Si mbi Pinjon vënë butësisht.
Mbi mëngjes të simes ditë.
Poshtë Rrjetës qëndroj frikmë,
Zjarr tuj lëçitur Djeguri,
Tuj ngrënë coprra hekuri.
Tash përtyp Psherëti e Lot,
Oh ag! shpresës do ngrihesh sot?


10 MARY

Mjaltza Mary, herpari që ish atje,
Hyri dhomës së Ballos Festonjmadhe,
Rreth u hapën Burra të rinj e Zonja,
Prej çdo gjuhe eh ç’fjalë nxirrte joshja:

“Një Engjëll ka zbritur qiellores klimë,
Apo kthyen të artat kohra rishmë;
Syçkat i refleksin rreze brilante,
Kur buzët çel - nis këngët Maji hare.

Mary harbon shendit mendor zjarrhirmë,
Buzqeshjesh shton të Natës lumturimë.
Kurrë nuk skuqet ballgjithkujt për çudi,
Kushtim vlen për Dashuri e Bukuri.

Në Ag Fshatarët u ngritën kënaqur,
Gazet e natës mendjesh duke prapsur,
Dhe Mary u ngrit mes Shokësh fatlirë,
Por, s’duhej të shih kënd tutje kopshtisë.

Kurvë e quajtën ca, ca-krenare,
Ca përplasnin derën kur pranë çapte,
Ftohma i ra mbi, skuqja ç’feksi gjitha,
Fishkur i ranë vjellc e trëndafila.

“Oh, pse linda me nje Fytyre ndryshe?
Pse vallë jo si kjo Rracë Cmirndyre?
Pse Parajsa dje më dha duar begate,
E sot më zbret tokës cmirzezare?

“E butë-pëllumbth, e dobët si qingji,
Cmirpërbuzse Kristianja Dashuri,
Por, në çmon Cmirën, mbet faji Meritë,
Pse tek i but’dobti ligën mbjell trishtë.

Do t’a venis nurin s’do vishem hirmë,
Larg Ballos do rri, s’do shndrij më retinë,
Në i dashuri tjetër ka dashuruar,
Dorë s’i jap, Cmirës qoftsha çliruar.

Pastër, thjesht veshur, del Mëngjesit çiltërt,
“Qenkërsh çmendur Mary,” Rruga çjerr Fëmijët,
Thjesht e pastër del në Mëngjes petkbardhë,
Mbrëmjesh në shtëpi kthen mbuluar baltë.

Dridhej e qante ulur ndankrevatit,
Natën harron krejt, qan e dridhet shtatit,
Harron Nat’harrim që mbërrin shpejt Agu,
Memorja Fytyrë Përçmimit vlagu.

Me Përçmore Fytyr’ e Sy mohore,
Rrëmujshpirtrash Mary trurin mbush prore,
Fytyra të Bukura s’ka kujtim më,
Veç tëndes Mary, krejt Fytyrat-Cmirë.

Jotja: Fytyrë trishtme dhe Dashurie,
Jotja: Fytyrë Kujdesi e Dhimbje,
Jotja: Fytyrë Frike dhe Terrori,
Kurrë s’gjen paqë deri shtëpi morti.


11 LETRA 2 PËR THOMAS BUTTS’IN

Me lumturi hedhur kodrave pëmbi,
Në një re ku ftillet e vesta ëmbli,
Me një qiell blu feksur tej mbi krahë,
Dhe të butin diell ngjitur këngvalë,
Me pemë e fusha plot Nimfa xhuxhe,
Dhe djajth që luftojnë sho’shoqin tutje,
Duke kujtuar të Hayley’it vargje,
Kur zemra më trokiti gjuhës amtare,
Në tendat Hawthorn me Engjëj mbjellë,
Ku madje dhe Zoti shend orët vetë,
Me të Argjendtë Engjëj simes rrugë,
Dhe Demon’ Ari që kush s’ia del kurrë,
Me Atin tim që qëndron përmbi erë,
Dhe Robertin Vëlla që pas vjen lehtë,
Dhe Vëllai John i keqi pa ndjesë,
Zezim një reje kërkon parave pjesë,
Ani pse vdekur behin udhës time,
Se s’më durojnë inatesh plot tërbime,
Tok luten e hedhin të tyret lotë,
Plot mbushur me shpresa e frikëplotë,
Me mijra Engjëj flatrur përmbi erë,
Tuj hedhur shpinës dëshpërimin shterë,
Për t’i përzënë jashtë rrugës yshtur,
Më ndalon të ec një Gjembaç i ngrysur,
Ç’ka të tjerve u duket çikërrimë,
Më mbush plot me hare a vaj plot vlimë,
Pasi dy vizione më shohin sytë,
Gjithnjë jam me një vizion të dytë,
Me syrin e brendshëm brenda burrit gri,
Një gjembaç mes rruge me të jashtmin rri,
“Nëse guxon kthen pas-foli gjembaçi,
Keq në kobni do të tradhtohesh pari,
Pasi këtu ulet Theotormon’i vetë
Dhe Enitharmons’i përkulur është thellë,
Dhe i tmerrshmi Los kështu ka betuar,
Ai që pas do të kthehet penduar,
Varfëria, Cmira, Plak’koha, Frika,
Mbi qivur do t’a sjellin gruan e tija,
Dhe ç’ka dha Fuseli dhe Butts do të japë,
Një shkëmb të zi dhe një shpellë terranë,
E shtypa zemërim gjembin me këmbë,
Dhe u ndava lig prej të tijës rrënjë,
“Dhe në të jetës rrugë ndahen pa cak”
“Dhe ç do lumturi t’i bëhet pleh pas pak”
“I shtrenjti Butts përbuzjes ftohtë të ndjehet”
“Pse Hayley’it i dhashë të tijin respekt”
“Sikur dhe Flaxman të më kqyr marrimash”
“Dhe krejt miqtë të gënjehen dyshimash”
“Ime shoqe jetoft’ helm motrës sime”
“A ime motërz me të dashnisë dhimbje”
“Mallkimet e Los’it hijes së tmerrshme,
“Dhe të më frikë terroresh makthngjethshme”
Kaq fola dhe shpraza inatin duftë,
Ndër udhë plaku më ngrinte rrëmujë,
Pas Los’i u shfaq me fuqitë prore,
Diellit tuj më zbritur para plot hove,
Viziondyfish fytyra në flakë,
Los’it ngujmendjes-diellit para: jashtë,
“Të miat duar punojnë natditë”
“E shlodhja kurrë s’më bujt paqehirmtë”
“Gruaja ime nuk kënaqet trillesh”
“Përveç asaj ç’ka i mbërrin prej qiejsh”
“Hamë fort pak; pijmë dhe më pak-çudi”
“Kjo tokë nuk e pjell tonën lumturi”
“Tjetër diell na mëkon rrënjë jete”
“Ne nuk ngrohemi nga të tuat rreze”
“Nuk matet Koha tek rend për tek unë”
“As hapësirën s’po e shoh dot kundmë”
“S’më stoliset mendja nga jojta shndritë”
“As yti terror kurr’ s’do më panikë”
Kur tejkah e volla mosbindjen time,
Dielli qiejsh përplitej në dridhje,
Hëna që tutje rrezëllinte poshtë,
U bë me lebër-kurmbardha dëborë,
Dhe çdo shpirt njeriu mbi tokë dhembe,
Shqetësim ndjeu, sëmundje e vdekje,
Djegur humba udhe nën diell vlimi,
Me të mendjes harqe, shigjeta mendimi,
Harkun fort tendosa frymëmarrjesh flake,
Shigjeta më shndriti mbi duajt ar’larme,
Vëllai e babai çapnin përpara,
Me gjak njerëzor pikohej parajsa,
E tash po shoh një vizion katërfish,
Katërsori vizion m’i shtjell sytë rish,
Për kënaqjen katërsim më të madhe,
E trefish Beulahs ndër butësi nate,
E të dyfishtë gjithnjë na mbroftë Zoti,
Nga i vetmi vizion e ky gjumë Newton’i.


12 KËNGË LUFTE
PËR BURRAT ANGLEZË

Gatitni për luftë të hekurtën helmetë,
Sillni shortet hirur skeptërmëdhave sfera,
I Fatit Engjëll i vërtit dorës së shenjtë,
E ndër tokën josh’errët i hedh për ngadhnjenja!
DhembGati, FlijGati.

Zemrat përgatisni për të fshehtprekjes Mortje,
Trupat për dhëmbë dheu, shpirtrat për fluturim!
Gatisni krahët për të lavdishmen fitore!
Gati sytë të takoni Zotin hyjadhurim!
DhembGati, FlijGati.

Lajm i kujt është? Duhet të jetë gjëm’imja!
Pse më zhytet zemra, pse në faj imja gjuhë?
T’i kisha tri jetë, për ty kauz do vdisja,
Me shpirtrat të ngjis tokën ku shpatova si burrë.
DhembGati, FlijGati.

Shigjetat e ZotMadhit janë lëshuar tërbim,
Në qiejt që ulen presin Engjëj Vdekjeje,
Mijra shpirtra kërkojnë të dritës mbretërim,
Mbi re qielli do marshen njësh mes heshtjeje.
DhembGati, FlijGati.

Ushtarë gati! E qiellit kauz - jona,
Gati ushtarë! Të vlefshëm për kauz trimash,
Etërit do përqafim në të tej’jetshmit frona:
Gati, o trupa, që do bini sot thirrmash!
DhembGati, FlijGati.

Alfredi do qeshet, bashkë me t’ëmblën harpë,
William Normani dhe Klarku mendjezbardhur,
Dhe Zemër Luani, dhe Eduardi mjekërnatë,
Bes’tok me Mbretreshën për të na mirseardhur!
DhembGati, FlijGati.


13 PARASHIKIME PAFAJËSIE

Thërrmijrërës të shohësh botën,
Dhe Parajsën-të egrës lule,
Pafundësia të t’a rëndë dorën,
Ormiklonjse Përjeta fatlume.

Një gushkuq lig ndrydhur në kafaz,
Parajsën krejt ngatërron maraz,
Çerdhja plot pëllumba gugatës,
Shkund regjionesh Ferrin afshës,
Port’ të Zotit qeni urivdekur,
I ndjell shkatrrimin shtetit shkrehur,
Keqtrajtuar rrugës kal’ziu,
Kupqiejsh klith për gjak njeriu,
Qarja e lepurit në ndjekje,
Prej trurit shkul fibra paprerje,
Trumcaku plagosur krah’ëndërrt,
Eh ç’ia ndal një engjlli këngët,
Armatosur gjeli luftlojrash,
Diellin tremb tek ngrihet kodrash,
Ujku e luani hungërimash,
Nxjerrin Ferrit njerëzit shpirtrash,
Hov’egri drer zabelesh moti,
Me kujdes ruan çdo shpirt robi,
Konflikt publik lind qingji shkelmur,
E rish fal kasapin thikçmendur,
Lakuriqi pasdites krah’rëndë
Trurin që s’beson ka lënë,
Kërthizë natës bufi çjerrë,
Frikmosbesuesit I jep vlerë,
Kush plagos harabelthin plumbtë,
Nga njeriu s’do duhet kurrë,
Kush zemëron demin ngacmonjshend,
Nga asnjë grua s’do dashurohet,
Tek vret mizën mistrecthi djalë,
Bën armike çdo merimangë,
Cili guxon përndjek një zanë,
Ngujtet cak’pa terresh ndër natë,
Gjethes, i mëndafshit krimb-trembim,
Të përsërit të nënës shqetsim,
Mos vrit ag’muzgjesh fluturza kurrë,
Shpejtas afron gjykim’ i fundmë,
Kush kalin stërvit për luftë zelltë,
Nuk e tejm të veriut pengesë,
Të lypsit qen, macen e të vesë,
Ushqeni e shëndosheni vetë,
E verës mushkonjë këng’urtë,
Helm merr nga e shpifësit gjuhë,
I hardhucës helm e i gjarprit,
Djersë këmbësh të cmirkatranit,
Helmi i mjaltonjmirës bletë,
Xhelozi e artistit shkretë,
I princit petk, rreck’ e lypsarit,
Kërpudha helmur çantkopracit,
E vërteta thënë qëllimkeqe,
Më ligë se çdo shpikmgënjeshtre,
E thënë që kështu të jetë,
Gaz e dhembim njeriu vetë,
Dhe kur këtë e dijmë paqmë,
Botës ecim sigurilargmë,
Lumtonj’ e vuajtjë-një gërshet,
Për të Shenjtin shpirt i ëndërrt petk,
Nën çdo humbje e në çdo plagni,
Mëndafshqëndisur fshihet gazi,
Foshnja vlen-jo ç’rrëfen pelena,
Gjithkund kaq njerëzoresh dhera,
Bekimi lindi duarsh vegla,
Çdo fermer I kupton plot qeshma,
Prej çdo syri çdo lot ligsht rënë,
Bebe bëhet përjetës tërë,
Kjo kapet nga Femrat shndrimëri,
Vetkthyer thjesht në kënaqësi,
Blegëri, alurenja, pallje,
Dallgë përplasur bregparajse,
Bebja që qan kamzhikur heshtjes,
Hakmarrjen firmos mbretrimvdekjes,
Ajrit flatrur të lypsit rrecka,
Parajsën çjerrin si me kthetra,
Pas pushke e shpate-ushtari,
Qëllon të verës diell frikshkari,
Pen’ i të varfrit vlen pa hile,
Sa krejt ari brigjesh afrike,
Pika shtrydhur duar punmadhit,
Blen e shet tokat e kopracit,
he nëse lart mbrohet prej Zoti,
Shet e blen tok i gjithë kombi,
Kush mashtron besimin vobektë,
Veç do përqeshet vdekje e jetë,
Foshnjën kush meson të dyshojë,
Prej varrit kalbur kund s’do shkojë,
Kush nderon të të voglit besim,
Mbi ferr e vdekje triumt bekim,
Urtat e plakut, loj’ e fëmijve,
Janë njësh frutet e dy stinve,
Pyetsi që mashtron tek shtiret,
Kurrë s’do dij’ si të përgjigjet,
Kush bazohet fjalësh dyshore,
Dritditurinë shuan prore,
M’I forti helm njohur ndër botë,
Erdh’ nga e Çezarit kurorë,
Hiçi e ç’formon rracën tonë,
Si parzmoren e çelikta morsë,
Kur Ar e Zmerald plugjet hirtin,
Gjunjim Artesh ke egoizmin,
Kllouni, gjinkalla këlthitse,
S’e merr të duhurën përgjigje,
Inçmilingona, milja shkabndrimtë,
Bindin qeshmash filozofitë,
Ai që dyshon në sheh çdoçka,
Kurrgjë s’do t’i besojë koka,
Në dyshojnë hënë e diell,
Menjëherë shuhen në qiell,
Apasionit-mund bën mirë,
Por mirë jo pasionmbrujttirë,
Kumarxhinj e kurva lart në shtet,
Fatin e vendit ngrejn’ ligjmedet,
I prostitutës lot rrugrrugicë,
Çarçaf i flladzon plakAnglisë,
Ngadhnj e mallkim i fitim’humbsit,
Anglis’ i vallzojn’ kortezhfundit,
Çdo natë e çdo ag plot përçmi,
Disa ligsht lindin në varfëri,
Çdo mëngjes e çdo muzg ëndrrirash,
Disa lindin kënaqësirash,
Lindin ndjellëmblash kënaqësi,
E disa pafundtares errësi,
Udh’hiqemi besim gënjeshtrës,
Kur s’shohim sy’hapur thell’eshtrës,
Kush lind natën perëndon në natë,
Kur shpirti fle rrezesh drit’artë,
Shfaqet Zoti, Zoti dritprajshmë,
Për shkretshpirtrat endur ndër natë,
Por vegon një Formë Njerzore,
Për kë mbretriditës rri prore.