Benedikti XVI viziton Turqinë

[NoName]

Foto te ndryshme










[ vazhdon ]

[NoName]

[ vazhdon ]

[NoName]

[ vazhdon ]

[NoName]

[ vazhdon ]

[NoName]

Menyra me e mire per t'u rikthyer.. .)

KRISHTI KA PAJTUAR CDO GJE NE VETVETE!
(shen Pali)

NoName

[NoName]

Një udhëtim që la mbresa të paharrueshme

- bilanç përfundimtar i drejtorit të Sallës së Shtypit të Vatikanit, atë Lombardit -

(3.12.2006)

Por për një bilanç të shtegtimit apostolik të Beendiktit XVI në Turqi, të ndjekim intervistën nga drejtori i Sallës së Shtypit të Vatikanit Atë Federiko Lombardi:

Pyetje: -Me sa duket, kemi të bëjmë me një bilanç jashtzakonisht pozitiv. Një bilanç që sigurisht i tejkalon parashikimet e Papës dhe të bashkëpunëtorëve të tij.
Më kujtohet se edhe në të kaluarën, kur nisnin shtegtime posaçërisht impenjative, më mirë të themi të vështira për Gjon Palin II, vlerësohej më pas guximi i Papës që i përballonte me zell të madh e me fe të madhe, duke arritur gjithnjë rezultate përtej parashikimeve. Më duket se e njëjta gjë ndodhi edhe tani me Benediktin XVI. Kjo është shumë e bukur e inkurajuese, sepse do të thotë që feja e guximi i papëve vlerësohet edhe në përballimin e situatave që nuk janë plotësisht të qarta. Mund të flasim, pra, për një bilanç pozitiv në të gjitha drejtimet: si në marrëdhëniet me popullin turk e me shtetin turk, ashtu edhe në marrëdhëniet me fenë myslimane, në marrëdhëniet ekumenike me konfesionet e tjera të krishtera e, së fundi, në inkurajimin e bashkësisë katolike vendase.

Pyetje: - Atë, ndërmjet kujtimeve të shumta, që mbeten të paharrueshme nga shtegtimi i Papës, sigurisht një vend të rëndësishëm zë vizita në Xhaminë Blu, një gjest që la mbresa të thella….
Ashtu është. Ky në të vërtetë është çasti që u ndoq me vëmendje më të madhe e, në një farë mënyre, qe edhe ngjarja më e re e më e papritur në krahasim me ç’ngjau pak javë më parë. Më duket, duke menduar edhe për ngjarjet e muajve të kaluar – për reagimet pas keqkuptimeve të fjalimit të Regensburgut – se vizita në Xhami qe akti simbolik që i vuri vulën fjalëve e deklaratave të bëra nga Papa dhe bashkëpunëtorët e tij në muajt e kaluar. Por duhej edhe ky akt, ky hap fizik, ky çast takimi i ngrohtë, me buzë në gaz e me zemër të hapur, që të dëshmonte se vështirësitë ishin kapërcyer e se dialogu ishte diçka reale, e thellë dhe e sinqertë. Them se jo vetëm çasti i lutjes, por edhe përzemërsia e dialogut me Myftiun e Madh e me Imamin, që e pritën Papën në Xhami, qenë çast posaçërisht shprehës e i mbarë.

Pyetje: - Të kujtojmë një çast tjetër prekës të shtegtimit: atë të përqafimit të Benediktit XVI me Bartolomeun I, shenjë përzemërsie e dashurie që besoj se i dha një shtytje të re dialogut ekumenik…
Këtu është fjala për një rrugë që vijon. Eshtë rrugë që Papa Benedikti XVI e shikoi që në fillim, që nga dita e parë e zgjedhjes së tij, si një nga detyrat e dorës së parë të papnisë. Mendoj se përveç gjestit, ishin kuptimplote edhe fjalët e shqiptuara nga Papa gjatë Liturgjisë Hyjnore, përmes të cilave përsëriti ftesën e guximshme, të thellë edhe të përzemërt të Gjon Palit II për të diskutuar së bashku, për t’i kërkuar së bashku rrugët që çojnë në përcaktimin e misionit universal të Shën Pjetrit në shërbim të bashkimit të mbarë Kishës si dhe dëshirën për unitet, që u ripohua edhe gjatë homelisë në Meshën përfundimtare kremtuar në katedralen katolike të Stambollit. Edhe Bartolomeu I pati rastin të prekte problemet konkrete, për të cilat Kisha ortodokse kërkon solidaritetin, miqësinë e Kishës katolike në situatat e veta të vështira. Është fjala, prandaj, për një ekumenizëm që duhet të vijojë, si në këndvështrimin doktrinor, teologjik e ekleziologjik, ashtu edhe në dashurinë konkrete të krishterë, në afërsinë e solidaritetin për misionin e ungjillëzimit dhe të dëshmisë së krishterë në botën aktuale, e cila ka aq shumë nevojë.

[NoName]

Dje, në Engjëllin e Tënzot të së dielës së parë të Kohës së Ardhjes, Papa uroi që shtegtimi i tij apostolik në Turqi të favorizojë dialogun me myslimanët.

(4.12.2006)

Një përvojë e paharrueshme, e nevojshme për dialogun me myslimanët: kështu e sintetizoi Papa domethënien e shtegtimit të tij apostolik në Turqi, gjatë lutjes së Engjëllit të Tënzot. Benedikti XVI falënderoi Zotin dhe të gjithë besimtarët që e shoqëruan dhe e ndihmuan me lutje. Njoftoi, pastaj, se do të flasë më gjatë për këtë shtegtim në audiencën e përgjithshme të së mërkurës:

“Të mërkurën e ardhshme, gjatë audiencës së përgjithshme, do të mund të flas më gjërë për këtë përvojë të paharrueshme shpirtërore e baritore, nga e cila shpresoj të arrihen rezultate të mira për bashkëpunimin gjithnjë më të sinqertë ndërmjet gjithë nxënësve të Krishtit dhe për një dialog të frytshëm me besimtarët myslimanë”.

Papa i falënderoi përsëri të gjithë ata që organizuan shtegtimin, duke kontribuar në mënyra të ndryshme për zhvillimin e tij paqësor e të suksesshëm. E më pas falënderoi nxehtësisht autoritetet dhe popullin turk që, nënvizoi Ati i Shenjtë – i bëri një pritje të denjë për frymën e mikpritjes së tij tradicionale.
Një përshëndetje të veçantë Ati i Shenjtë i drejtoi bashkësisë së vogël katolike që jeton në trojet turke:

“Munda t’i takoj e të kremtoj Meshën Shenjte me këta vëllezër e motra, që shpesh ndodhen në kushte aspak të lehta. Është vërtetë një grigjë e vogël, plot larmi, e pasur me entuziazëm e me fe, që mund të themi se e jeton në mënyrë të vazhdueshme, të fortë e plot shpresë, përvojën e Kohës së Ardhjes”.

Në të Dielën e parë të Ardhjes, Papa nënvizoi se kjo është koha e shpresës dhe i nxiti besimtarët të rrijnë në pritje vigjilente, të ushqyer nga lutja dhe nga impenjmi i dashurisë. Liturgjia – nënvizoi Ati i Shenjtë – na përsërit shpesh e na siguron, si të donte ta davariste dyshimin tonë, se Zoti vjen: vjen të rrijë me ne në çdo situatë. Zoti – vijoi Ati i Shenjtë – vjen të banojë mes nesh, të jetojë me ne e në ne; vjen t’i zhdukë distancat që na ndajnë e na veçojnë; vjen të na pajtojë me Të e me njëri-tjetrin:

“Vjen në historinë e njerëzimit të trokasë në portën e çdo burri e të çdo gruaje vullnetmirë, për t’u sjellë individëve, familjeve e popujve dhuratën e vëllazërisë, të harmonisë e të paqes. Prandaj Koha e Ardhjes, për vetë natyrën e saj, është Kohë shprese, në të cilën besimtarët në Krishtin janë të thirrur të rrinë në pritje vigjilente e veprimtare, të ushqyer nga lutja e nga impenjimi aktiv i dashurisë. Uroj që afrimi i lindjes së Krishtit t’i mbushë zemrat e gjithë të krishterëve me gëzim, qetësi e paqe!”.

Për ta jetuar në mënyrë sa më të frytshme këtë Kohë të Ardhjes – vijoi Papa- duhet t’i sjellim sytë nga e Shenjtnueshmja Virgjëra Mari. Kur Zoti trokiti në portën e jetës së saj të re – nënvizoi Shenjtëria e Tij – ajo e priti plot fe e dashuri. Pas pak ditësh – shtoi Papa – do ta kundrojmë në misterin e ndritshëm të të zënit të saj të papërlyer. Prej këndej Benedikti XVI i ftoi besimtarët të tërhiqen nga bukuria e saj, që është pasqyrim i lavdisë hyjnore. Kështu Zoti që vjen, të gjejë në kraharorin e secilit nga ne, një zemër të mirë, të hapur për ta pritur.

Pas Lutjes së Engjëllit të Tënzot, Papa përshëndeti me dashuri një grup vajzash të Lëvizjes së Fokolarëve, ardhur nga vende të ndryshme të Evropës e të Amerikës Latine për një takim formimi dhe i ftoi të mësojnë nga Maria për t’u bërë nxënëse të vërteta të Krishtit.

[NoName]

Në audiencën e përgjithshme, Benedikti XVI kujtoi shtegtimin në Turqi

(6.12.2006)

Sot Benedikti XVI, siç e pati paralajmëruar edhe në lutjen e Engjëllit të Tënzot të së dielës, ia kushtoi audiencën e përgjithshme çasteve më të rëndësishme të shtegtimit të tij apostolik në Turqi. Para se t’u fliste për përshtypjet e këtij udhëtimi 15 mijë shtegtarëve të mbledhur në Sallën e Palit VI, Papa u takua, në bazilikën e Vatikanit, me besimtarët e dioqezës së Lacios, të kryesuar nga ipeshkvijtë e tyre, të cilët vijojnë vizitën “ad Limina” në Vatikan.

Ishte një shtegtim jo i lehtë në disa këndvështrime, por Zoti e shoqëroi nga fillimi e deri në mbarim, duke e pasuruar me çaste tepër të rëndësishme vëllazërimi ekumenik e dialogu me Islamin. Benedikti XVI përdori një figurë, për të shpjeguar “gjeometrinë” e udhëtimit të tij apostolik, vizitë që – siç u shpreh Papa – u zhvillua sipas tre rrathëve bashkëqendror që karakterizojnë misionin e papës e që janë: përforcimi në fe i bashkësisë katolike, që përbën rrethin e brëndashkruar; dialogu me të krishterët e tjerë, rrethin e ndërmjetëm dhe takimi me jo të krisheterët, rrethin e jashtëshkruar. E nga ky rreth, nga ballafaqimi me Islamin, u nis Benedikti XVI për të bërë vlerësimet e shtegtimit të pestë apostolik. Duke ripohuar nderimin e tij për autoritetet turke e duke shprehur mirënjohjen për ngrohtësinë dhe simpatinë me të cilën e priti popullsia, Papa preku menjëherë një nga problemet themelore që u përballuan gjatë këtij shtegtimi – atë të lirisë së kultit, që u duhet siguruar nënshtetasve dhe bashkësive fetare e që - pikërisht në Turqi, ku laiciteti i shtetit garantohet në Kushtetutë, bie në sy në mënyrë paradigmatike:

“Është, prandaj një vend emblematik përsa i përket sfidës që luhet sot në nivel botëror – shpjegoi Papa. Nga njëra anë duhet rizbuluar realiteti i Hyjit dhe rëndësia publike që ka feja, e nga ana tjetër, të krijohet siguria që shprehja e kësaj feje të jetë e lirë, pa çoroditje fondamentaliste, e aftë për t’iu kundërvënë me vendosmëri çdo forme të dhunës”.

Ndërmjet takimeve prekëse, të shumta gjatë ditëve të shtegtimit, Benedikti XVI i quajti providenciale çastet, ndonëse të paparashikuara që në fillim, që kaloi në Xhaminë Blu të Stambollit, një nga tri qëndrat më të njohura të fesë myslimane:

“ Duke u ndaluar pak minuta në meditim në këtë vend lutjesh – vijoi Ati i Shenjtë - iu drejtova të vetmit Zot të qiellit e të tokës, Atit të gjithëmëshirshëm të mbarë njerëzimit. Uroj që të gjithë besimtarët ta pranojnë se janë krijesat e tij e të japin dëshmi vëllazërimi të vërtetë.”

Edhe ngjarjet që kanë të bëjnë me rrethin e ndërmjetëm i shërbyen Papës për të theksuar rëndësinë e shtegtimit në Turqi. Ati i Shenjtë kujtoi shkurtimisht takimet me kryetarët e Kishave ortodokse, që u vulosën me përqafimin e paqes, shkëmbyer në Stamboll me Patrikun Ekumenik Bartolomeun I në ditën e festës së Shën Andreut:

“Në gjurmët e Palit VI, që takoi Patrikun Atenagora, dhe të Gjon Palit II, që u prit nga pasardhësi i Atenagorës, Dimitrios I, përsërita me Shenjtërinë e Tij Bartolomeun I këtë gjest me vlerë të madhe simbolike, duke ripohuar impenjmin reciprok për të vijuar rrugën drejt rivendojes së bashkimit të plotë ndërmjet katolikëve e ortodoksëve”.

Për ta sanksionuar këtë vendim, nënshkrova me Patrikun Ekumenik Deklaratën e përbashkët, që përbën një etapë të re të kësaj rruge – pohoi Papa i cili, duke kujtuar praninë e patrikëve ortodoksë në Meshën përfundimtare të shtegtimit, në Kishën e Shpirtit Shenjt në Stamboll, shtoi: “Jetuam përvojën e Rrëshajve të reja”. Nga liturgjia eukaristike përfundimtare e pastaj edhe nga Mesha e kremtuar në Efez, në Shtëpinë e Nënës Mari – dmth nga çastet e shtegtimit kushtuar rrethit të brëndashkruar - Benedikti XVI kujtoi posaçërisht thjeshtësinë e qendrës së vogël, tepër të lashtë, të kultit marian: “Në Shtëpinë e Marisë – theksoi Ati i Shenjtë – e ndejmë veten vërtetë si në shtëpinë tonë”.

E duke u kthyer në Vatikan, Papa ia besoi Hyjit frytet e shtegtimit të tij apostolik dhe i lartoi një lutje, që është njëkohësisht edhe urim:

“Zoti i gjithëpushtetshëm e i mëshirshëm e ndihmoftë popullin turk, ata që e qeverisin dhe përfaqësuesit e feve të ndryshme, të ndërtojnë së bashku një ardhmëri paqësore, në mënyrë që Turiqa të jetë ‘urë’ miqësie e bashkëpunimi vëllazëror ndërmjet Perëndimit e Lindjes. Lutemi edhe që, me ndërmjetësinë e të Shenjtnueshmes Virgjërës Mari, Shpirti Shenjt ta bëjë frytdhënës këtë shtegtim apostolik e ta gjallërojë në mbarë botën misionin e Kishës, të themeluar nga Krishti për t’i kumtuar të gjithë popujve ungjillin e së vërtetës, të paqes e të dashurisë”.

Rreth orës 10. 30, para se t’u drejtohej besimtarëve në Sallën e Palit VI, Benedikti XVI përshëndeti për pak çaste grupet e besimtarëve italianë, mbledhur në Bazilikën e Shën Pjetrit, duke u dhënë zemër ta gjallërojnë gjithnjë më shumë jetën e tyre shpirtërore, në përkim edhe me orientimet e takimit të kohëve të fundit të Kishës italiane në Veronë. Detyra kryesore e ungjillëzimit – u tha Papa – është t’i kumtoni botës se Jezu Krishti është shëlbuesi i njerëzimit. Besojani gjithnjë vetveten atij e kumtojeni me jetën tuaj në familje e në çdo mjedis. Këtë presin edhe sot njerëzit nga Kisha!