Leter nga Taizé

[NoName]

Letër nga Taizé



Pasditen e 16 gushtit, ditën kur do të vdiste, vëlla Rozheri thirri një nga vëllezërit dhe i tha: «Shënoji me kujdes këto fjalë!» Pasoi një heshtje e gjatë, ndërsa ai po kërkonte fjalët e duhura për t’u shpehur. Pastaj tha: «Deri atje ku bashkësia jonë krijon mundësi që familja njerëzore të zgjerohet..» Dhe aty u ndal, lodhja nuk e la të mbaronte fjalinë. Këto fjalë tregojnë dëshirën e zjarrtë, që vëlla Rozheri mbante brenda shpirtit, edhe tani që ishte në moshë të thyer. Ç’donte të thoshte vallë me fjalët «të zgjerohet»? Ndoshta donte të thoshte që duhet të bëjmë gjithçka për t’ia bërë sa më të prekshme gjithëkujt dashurinë që Perëndia ka për të gjitha qeniet njerëzore pa përjashtim, dashurinë për të gjithë popujt. Ai donte që bashkësia jonë e vogël të rrezatonte, përmes jetës së saj, këtë mister, në përkushtimin e thjeshtë për njëri-tjetrin. Kështu, ne vëllezërit duam të luftojmë për këtë bashkë me të gjithë ata që kërkojnë paqen anekënd botës. Disa javë para se të vdiste, ai kishte filluar të mendonte për letrën që do të botohej gjatë takimit të Milanit. Na i kishte treguar disa nga temat dhe disa nga tekstet që do të dëshironte të përzgjidhte dhe mbi të cilat donte të punonte. Kështu, ne i mblodhëm, ashtu siç ishin në ato çaste, për të përpiluar «Letrën e Papërfunduar». Ajo është, si të thuash, fjala e fundit e vëlla Rozherit dhe do të na ndihmojë për të ecur përpara atje ku Perëndia «zgjeron udhën për hapat tanë» (Psalmi 18,37). Duke medituar mbi këtë të letër të papërfunduar në takimet që do të bëhen çdo javë në Taize, ose gjetkë në kontinentet e ndryshme, secili nga ne mund të kërkojë mënyrat për ta përfunduar atë në jetën e tij.


Vëlla Aloisi

[Shkelzim]

mose luj me fejen muslimane se ti nuk koke ne tok te bukes ti koke ni qifute i fliqt se ase katolik nu koke nuk pi dishe adetet e fejes ishalla bon ma mir ishalla allahu te udhzon

[NoName]

Letra e Papërfunduar

«Po ju lë paqen, po ju jap paqen time.»1 Çfarë paqeje na jep Perëndia? Së pari, na jep paqe të brendshme, paqe të zemrës. Kjo paqe na bën të aftë për të parë shpresë në këtë botë, pavarësisht se kjo botë shpeshherë tronditet nga dhuna dhe konfliktet. Kjo paqe e Perëndisë na ndihmon edhe për të dhënë me përulësi ndihmesën tonë në ndërtimin e paqes, atje ku ajo kërcënohet. Paqja botërore duhet arritur pa vonesë për të lehtësuar dhimbjet tona, në veçanti që fëmijët e të sotmës dhe të së nesërmes të mos jetojnë në ankth dhe në pasiguri.

Në Ungjillin e tij, Shën Gjoni shpreh me shumë intuitë se kush është Perëndia vetëm me tri fjalë: «Perëndia është dashuri.»2 Qoftë edhe nëse mund të kuptojmë vetëm këto tri fjalë, do të shkojmë larg, shumë larg. Ajo që na mrekullon në këto fjalë është fakti që ato përçojnë bindjen e shndritshme se Perëndia nuk e dërgoi Krishtin në tokë për të dënuar ndonjë, por që çdo qenie njerëzore të dijë që Perëndia e do dhe se ai ose ajo mund të gjejë udhën e bashkësisë me Perëndinë.2

Por, përse disa njerëz mbërthehen nga mrekullia e dashurisë dhe e dinë se i duan dhe madje mbahen gjallë prej saj, ndërsa disa të tjerë kanë përshtypjen se janë të lënë pas dore? Çdonjëri prej nesh duhet të kuptojë se Perëndia na qëndron pranë edhe në thellësitë e pakuptueshme të vetmisë sonë. Perëndia i thotë çdokujt: «Ti ke vlerë për mua. Unë të kam thesar dhe të dua.»3 Po. Perëndia nuk mund të bëjë gjë tjetër, përveçse të japë dashurinë e tij dhe kjo përmbledh gjithë ungjillin.

Ajo që Perëndia kërkon nga ne dhe ajo që na ofron është që të pranojmë mëshirën e tij të pamatë. Dashuria e Perëndisë për ne ndonjëherë është një realitet që e kemi të vështirë ta kuptojmë. Por, kur zbulojmë se dashuria e tij është mbi të gjitha falje, zemrat tona gjejnë paqe dhe madje shndërrohen.

Kështu, të bashkuar me Perëndinë, ne mund të harrojmë ato gjëra që na lëndojnë në zemër. Ky është një burim nga i cili mund të marrim freski dhe forcë të re jetësore.

A jemi ndërgjegjësuar aq sa duhet për faktin se Perëndia ka aq besim tek ne saqë për secilin prej nesh ka një thirrje të veçantë? Çfarë është kjo thirrje? Perëndia na fton të duam ashtu siç na do ai. Dhe nuk ka dashuri më të thellë se të arrish deri tek dhënia e vetes për Perëndinë dhe për të tjerët.

Kush bën një jetë të rrënjosur në Perëndisë, zgjedh të dojë. Një zemër e vendosur për të dashur mund të rrezatojë mirësi pa kufi.4 Jeta është e mbushur me bukuri të paqtë për këdo që përpiqet të dojë me mirëbesim. Të gjithë ata që zgjedhin të duan dhe ta tregojnë këtë me jetën e tyre, arrijnë t’i bëjnë vetes pyetjen: Si mund të zbusim dhimbjen dhe mundimin e të tjerëve, qofshin ata pranë apo larg nesh? Por, ç’do të thotë të duash? A mund të jetë ndarja e vuajtjes me ata që trajtohen më keq nga të gjithë? Po, kjo është. A mund të jetë pasja e një zemërmirësie të pamatë dhe harrimi të vetes për hir të të tjerëve, në mënyrë vetmohuese? Po, sigurisht. Dhe përsëri: ç’do të thotë të duash? Të duash do të thotë të falësh, të jetosh si njeri në pajtim.5 Dhe pajtimi sjell gjithnjë pranverë në shpirt.

Në fshatin e vogël malor ku kam lindur, pranë shtëpisë tonë, jetonte një familje në varfëri të madhe. Nëna kishte vdekur. Njëri nga fëmijët, pak më i vogël se unë, vinte shpesh në shtëpinë tonë. Ai e donte nënën time si të ishte nëna e tij. Një ditë, ai mori vesh se i duhej të ikte nga fshati dhe ai nuk e kishte aspak të lehtë të ikte. Si mund ta ngushëlloje një fëmijë pesë a gjashtë vjeçar? Dukej sikur ai nuk shihte aspak të ardhme dhe kjo ndarje për të nuk kishte kuptim.3

Pak para se të vdiste, Krishti i siguroi miqtë e tij se ata do të ngushëlloheshin. Do t’u dërgonte Shpirtin e Shenjtë, që do të ishte mbështetje e ngushëllim dhe që do të mbetej gjithnjë me ta.6 Krishti edhe sot përshpërit në zemrën e çdo njeriu: «Nuk do të të lë kurrë vetëm. Do të të dërgoj Shpirtin e Shenjtë. Edhe po të jesh në thellësitë e dëshpërimit, unë do të jem përkrah teje.» Të pranosh ngushëllimin që jep Shpirti i Shenjtë do të thotë të kërkosh, në heshtje dhe në paqe, ta lësh veten në duart e tij.

Kështu, edhe nëse ndonjë herë na ndodh ndonjë gjë e tmerrshme, ne mund të shkojmë përtej saj. Kaq lehtë mërzitemi, saqë kemi nevojë për ngushëllim? Ndonjëherë të gjithë ne tronditemi nga ndonjë vështirësitë personale ose nga vështirësitë e të tjerëve. Kjo mund të shkojë deri në kërcënimin e besimit tonë dhe në shuarjen e shpresës. Rigjetja e mirëbesimit të besimit dhe të paqes së zemrës ndonjëherë përfshin edhe të qenurit të duruar me veten. Por, ka një lloj vuajtjeje që lë një përshtypje të veçantë brenda nesh: vdekja e një njeriu të dashur, e dikujt për të cilin ne kishim nevojë për të ecur përpara këtu mbi tokë. Por, një provë e tillë, ndonjëherë edhe mund të shndërrohet dhe na bën të jemi të hapur për të qenë në shoqëri me të tjerët.

Njeriu mund ta rifitojë gëzimin e Ungjillit edhe në fatkeqësinë më të madhe. Perëndia vjen për të shpëndarë dritën e tij mbi misterin e vuajtjes njerëzore dhe shkon deri atje, sa të na ftojë në një marrëdhënie të afërt me të. Kështu, ne gjendemi në udhën e shpresës. Perëndia nuk na lë vetëm. Ai na jep fuqinë për të shkuar drejt bashkësisë me të tjerët, drejt bashkësisë të dashurisë që 00është Kisha, që është kaq e mistershme dhe kaq e nevojshme njëkohësisht...

Krishti i bashkësisë7 na jep një dhuratë të madhe ngushëllimi. Kisha mund të na bëjë të aftë për të shëruar zemrat tona duke na dhënë faljen dhe dhembshurinë, duke na e bërë plotësinë e bashkësisë me Krishtin më të afërt.

Kur Kisha ka si synim të dojë dhe të kuptojë misterin e çdo qenieje njerëzore, kur dëgjon pa u lodhur, kur ngushëllon dhe shëron, ajo bëhet pasqyrimi i kristaltë i bashkësisë, gjë që është gjendja më e lartë e saj.

Kërkimi i pajtimit dhe paqes kërkon përpjekje me veten. Kjo nuk do të thotë të rreshtohesh me ata që u bëjnë pak qëndresë gjërave. Kur gjërat janë shumë të lehta, ato nuk qëndrojnë. Shpirti i bashkësisë nuk është sylesh. Ai e bën zemrën të bëhet më përfshirëse. Ai është mirësi e thellë dhe nuk i dëgjon dyshimet.

Për të qenë mbartës të bashkësisë, a do të përparojmë në jetën tonë duke ecur udhës së mirëbesimit dhe mirësisë së zemrës që përtërihet vazhdimisht?4

Gjatë udhës do të ketë edhe dështime ndonjëherë. Atëherë, duhet të kujtojmë që burimi i paqes dhe bashkësisë është Perëndia. Në vend që të na lëshojë zemra, duhet të thërrasim Shpirtin e tij të Shenjtë të vijë mbi ne kur jemi të dobët.

Dhe gjatë gjithë jetës sonë, Shpirti i Shenjtë do të na bëjë të aftë ecim gjithnjë përpara e të shkojmë nga njëri fillim tek tjetri drejt të arshmes së paqes.8

Deri atje ku bashkësia jonë krijon mundësi që familja njerëzore të zgjerohet...


SHËNIME:

1 Gjoni 14:27
2 1 Gjonit 4:8
3 Isaia 43:4
4 Në hapje të Këshillit të të Rinjve më 1974, Vëlla Rozheri tha: «Pa dashuri, ç’të mirë ka jeta? Përse të jetosh më shumë? Për çfarë qëllimi? Ky është qëllimi i jetës: të duhesh për gjithnjë, të duhesh deri në përjetësi, që edhe ti, si përgjigje, të shkosh deri atje sa të vdesësh për dashuri. Po, të lumë janë ata që vdesin për dashuri.» Të vdisje për dashurinë, për të do të thoshte të doje deri në fund.
5 «Të jetojmë si njerëz të pajtuar.» Në librin e tij Perspektivë Lumturie, që u botua dy javë para se të vdiste, Vëlla Rozheri shpjegoi edhe një herë se çfarë kuptimi kishin këto fjalë për të: «A mund të përmend këtu gjyshen time nga mamaja, e cila zbuloi me intuitën e saj një farë çelësi për thirrjen ekumenike dhe kështu më hapi udhën, që u përpoqa të bëj realitet? Pas Luftës I Botërore, dëshira e saj më e madhe ishte që askush të mos përjetonte më ato që kishte hequr ajo. Meqenëse të krishterët kishin bërë luftëra pas luftërash kundër njëri-tjetrit në Europë, ajo mendoi që të paktën të pajtoheshin ata, që të parandaloheshin luftëra të tjera. Ajo rridhte nga një familje e vjetër prostestante, por meqenëse jetonte me një ndjenjë të brenshme pajtimi, filloi të shkonte në Kishën Katolike, pa i prerë lidhjet me njerëzit e vet. I prekur nga dëshmia e jetës së saj, kur isha shumë i ri, e gjeta identitetin tim të krishterë në hapat e saj, duke pajtuar brenda vetes sime besimin tim të origjinës me misterit e besimit katolik, pandërprerë shoqërinë me ndonjë.»
6 Gjoni 14:18 dhe 16:7
7 «Krishti i bashkësisë.» Vëlla Rozheri e ka përdorur tashmë këtë shprehje kur priti Papa Gjon Palin II në Taize më 5 tetor 1986: «Dëshira e vazhdueshme e vëllezërve të mi dhe e imja është që çdo njeri të zbulojë Krishtin, jo Krishtin të marrë si të veçuar, por “Krishtin e bashkësisë”, që është i pranishëm plotësisht në misterin e bashkësisë që është trupi i tij, Kishës. Atje, shumë të rinjë mund të gjejnë mënyra për ta përkushtuar jetën e tyre deri në fund. Atje, ata kanë gjithçka për të cilën kanë nevojë për t’u bërë krijues të mirëbesimit dhe pajtimit, jo vetëm mes tyre, por me të gjithë brezat, nga më të moshuarit e deri tek fëmijët e vegjël. Në bashkësinë tonë të Taizesë, të shkuarit pas “Krishtit të bashkësisë” është si një zjarr që na djeg. Ne do të shkonim deri në fund të botës për të kërkuar mënyrat, për të pyetur, për të bërë thirrje, për të lypur po të qe e nevojshme, por asnjëherë nga jashtë, por gjithnjë duke mbetur brenda asaj bashkësie të vetme që është Kisha.
8 Këto katër paragrafet e fundit u thanë nga Vëlla Rozheri në dhjetorin e vitit 2004 në fund të takimit europian në Lisbonë. Këto janë fjalët e fundit që ai tha në publik.