Sonambul

[sonambul]

Kam frike te fle.
Vdekja mund te vije papritur
te zere vendin tim ndersa jam ne gjume
Ne gjysemerresire t’I dalloj trajtat burrerore
Dhe nuk e di ende se ne c’pjese te tyren frymeroj.

Une dhe vdekja nuk kemi frike nga njera-tjetra.
Do te shihemi ballazi nje cast
Dhe do t’I leme vendin njera-tjetres
Mua me tmerron harresa.

Kam frike te mbyll syte.
Ti fle. Une te shoh,
Te prek
Dua veten time ta ndjej
Neper trajtat e tua burrerore
Dhe te cel ne ty
si molla qe ne kopesht ka leshuar degeza
Ti trupin tim do ta varrosesh aty
Por une me duart plot fruta
Do te jem me ty
Si gjaku qe rrjedh ne vena.

Nuk po fle. Sonambul ec neper udhe mishi dhe eshtrash
Zgjohu dhe me ndihmo
Qe veten time aty ta gjej.

[POthuajPOet]

E bukur, por kisha nje verejtje... Ne vargun e pare te "strofes" se fundit: sikur nuk ka kuptim te thuash qe nuk po fle, dhe njekohesisht qe po ecen sonambul... qofsha i gabuar!

[Eagle]

eh, gjera te sterthena

gjumashe qe s'fle , me fal por e kam kap me ty...