Saimir Pirgu - Pavaroti i ri shqiptar

[Zemrushja]

• Tenori Saimir Pirgu interpreton një nga rolet kryesore në operan “Gianni Schicchi” të Puçinit në Royal Opera House në Londër.

Artisti nga Shqipëria është vlerësuar nga kritika britanike si “një nga tenorët lirikë më të mirë të së ardhmes”. Në më pak se pesë vjet ai ka marrë pjesë në ngjarje të rëndësishme operistike në tre kontinente dhe po punon me shtëpinë e njohur diskografike UNIVERSAL për diskun e dytë me muzikë klasike. Tenori Pirgu do ta luajë rolin e Rinuçios edhe në Los Anxheles të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, ku opera e Puçinit do të vihet në skenë nga Plaçido Domingo dhe Woody Allen. Marre nga BBC

Ballkanweb

[Gerrard]

Pershendetje!!

Shyqyr qe ka emra qe i japin dhe imazh pozitiv Shqiperis, se deri tani kemi degjuar vetem gjera negative, ka njerez me te vertet qe e nderojne Shqiperin dhe i japin nje imazh te mrekullueshem ne arenen boterore.

Suksese Pirgut ne te ardhmen..

Me respekt

T-B

[Dita]

Nga "Shekulli"


"Më mungon jeta e përditshme"


Alma Mile
26-04-2007


Rinuccio-ja i Saimir Pirgut tërheq vëmendjen në Londër. Nënshkruan edhe dy kontrata të tjera me "Royal Opera Covent Garden"
Kritika e ftohtë londineze nuk i ka kursyer lëvdatat. Pas sukseseve në skenat vjeneze, gjermane, apo italiane, djaloshi shqiptar ka bërë për vete edhe publikun anglez. Kritika ka vlerësuar interpretimin e tij absolut dhe e konsideron si një nga zërat më të mirë të së ardhmes. Tenori shqiptar Saimir Pirgu ndodhet tashmë në Londër ku interpreton në operën "Gianni Schicchi" të Giacomo Puccinit në skenën e "Royal Opera Covent Garden". Edhe këtë herë luan rolin e një të dashuruari. I veshur nën petkat e Rinuccios, 25-vjeçari lufton për dashurinë e një vajze të thjeshtë. "Gianni Schicchi" është një opera gazmore, por impenjimi i tenorit ishte i njëjtë, si në operat e tjera voluminoze. Madje edhe ca më tepër. "Është më vështirë të jesh komik, sesa dramatik në teatër", - thotë Saimir Pirgu. Pas këtij debutimi të parë në operën londineze, Pirgu ka siguruar edhe dy kontrata të tjera me "Royal Opera". Këto ditë drejtuesit e këtij teatri i bënë ftesën zyrtare për të interpretuar tek "Traviata" dhe "Faust". Bëhet fjalë për vitin 2010 dhe 2011, pasi axhenda e Pirgut tashmë është e mbushur dhe e mirëpërcaktuar deri në vitin 2009. Pas Londrës e pret Bolonja, Vjena, Madridi… Sigurisht 25-vjeçari nuk mund ta fshehë kënaqësinë që i fal një gjë e tillë, ashtu si nuk mund ta mohojë se i mungon përditshmëria dhe ato gjërat e vogla e të zakonshme që bashkëmoshatarët e tij i bëjnë çdo ditë.

Zërat për suksesin tuaj në skenën e nderuar londineze, kanë mbërritur në Tiranë, ç'mund të na thoni në lidhje me veprën që po shfaqet në "Royal Opera Covent Garden"?

Po, është e vërtetë, unë tashmë ndodhem në Londër ku po debutoj me rolin e Rinuccios në operën e Puccinit "Gianni Schicchi". Është pritur mjaft mirë nga publiku dhe kritika, duke e cilësuar si një nga produksionet më të suksesshme të këtyre viteve të fundit në "Royal Opera". Shfaqja do të ritransmetohet nga radio BBC3 më 26 prill (sot). Kështu që të interesuarit mund ta dëgjojnë.

Si nisi bashkëpunimi me operën londineze?

Drejtori artistik P. Katona dhe dirigjenti i përgjithshëm A. Pappano, më kishin dëgjuar në "Berlin Staatsoper" dhe Romë, në "Santa Cecilia", kështu që vendosën dy vjet më parë të më besonin këtë rol. Sigurisht e mirëprita ftesën e tyre për të bërë këtë debutim në "Royal Opera Covent Garden" dhe për më tepër në një produksion të ri.

Na flisni pak për rolin, çfarë ndryshon nga rolet e tjera që keni interpretuar dhe sa i afrohet karakterit tuaj?

Normalisht roli i Rinuccio-s nuk është shumë i gjatë dhe në të vërtetë nuk përbën në të ndonjë vështirësi të madhe vokale. Por është shumë delikat. Puccini normalisht nuk ka shkruar për tenorë të ndryshëm. Ai përdorte në mënyrën e tij të të shkruarit një tip tenori, atë lirik apo spinto. Kështu, kjo e bën rolin e Rinuccio-s të ngjashëm me të gjitha rolet e tjera pucciniane. Sigurisht në një operetë prej 70 minutash nuk ke shumë mundësi t'i tregosh publikut aftësitë e tua vokale. Kështu që aria e Rinuccios kërkon gjakftohtësi gjatë këndimit, sepse është e vetmja arie dhe nuk të jepet një mundësi tjetër. Ndërsa nga aspekti skenik, roli është ai i një të riu të dashuruar, që mundohet me dëshpërim t'ju mbushë mendjen familjarëve të tij, të pranojnë dashurinë për vajzën e një njeriu të thjeshtë që nuk bën pjesë në aristrokracinë firenceze. Ndërsa me Saimirin përputhet vetëm tek mosha e re.

Ç'ndiesi ju krijon interpretimi i rolit të një të dashuari?

Të them të vërtetën, tenorët pothuajse në të gjitha operat luajnë rolin e të dashurit. Pra për mua është i sati rol që këndoj një personazh të tillë. E nga ky aspekt nuk ka shumë ndryshim nga të tjerët. Ndyshojnë vetëm historitë...

Si opera gazmore që është, çfarë diferencash ka në interpretim, krahasuar me veprat e tjera dramatike?

Në interpretimin vokal nuk ka ndonjë ndryshim nga operat e tjera. Ndryshimi qëndron në libretin e operës dhe në përgjegjësinë e artistit ta bëjë rolin e tij interesant në atë mënyrë, që të ngjallë buzëqeshjen e publikut. Siç mund ta dini, është më vështirë të jesh komik, sesa dramatik në teatër.

Kritika londineze nuk i ka kursyer organizatorët, për mënyrën e zgjedhjes së pjesëve, apo edhe ndonjë prej kolegëve tuaj, ndërkohë që për ju flasin me superlativa.

Zakonisht kritika ka punën e vet e në shumë raste nuk përputhet me mendimin e publikut. Fakti që publiku dhe kritika e kanë pritur mirë debutimin tim në këtë teatër më gëzon, por do të shtoja, që për një artist ka më shumë vlerë pritja e publikut sesa kritika. Megjithatë, si debutim i parë në Operën Mbretërore Londineze jam tepër i kënaqur.

Mund të presim ndonjë bashkëpunim tjetër mes jush dhe Operës Mbretërore?

Po. Këto ditë drejtoria e Royal Opera-s më bëri ftesën zyrtare për një produksion të ri në vitin 2010 në rolin e Alfredos tek vepra e famshme e Giuseppe Verdit "La Traviata" dhe për vitin 2011 tek opera "Faust". Kështu që do të jem përsëri në Londër.

Bëni një jetë artistike tepër aktive, ndiheni ndonjëherë i lodhur? Ju bezdis fakti që nuk mund të keni jetën e bashkëmoshatarëve tuaj të zakonshëm?

Kjo është e vërtetë. Jeta ime artistike nuk lejon shumë gjëra, që një i ri normal ka mundësi t'i bëjë. Ju garantoj që është një sakrificë e madhe të kujdesesh për atë çka ke ndërtuar deri tani. Dhe duhet shumë studim e punë e përditshme për të arritur e mbajtur këtë nivel. Plus që, sa më shumë rritet suksesi, aq më shumë shtohen përgjegjësitë. Më mungon jeta e përditshme. Shpesh herë dhe familjarët, apo miqtë e mi e kanë të vështirë të kuptojnë peshën dhe mundin e profesionit tim. Por gjithsesi sërish janë ata që të japin forcën për të mos u dorëzuar e për të kaluar çdo vështirësi.

Kur do t'ju shohim sërish në Tiranë?

Të them të vërtetën nuk kanë munguar ftesat nga institucionet shqiptare, por është shumë vështirë për mua të korrespondoj datat. Megjithatë jam në kontakt të vazhdueshëm me Teatrin Kombëtar të Operës dhe Baletit dhe besoj se do të gjejmë mënyrën për të ardhur përsëri në Tiranë së shpejti.



Te lumte Saimir!

[Dita]

Nje kronike per Saimir Pirgun ne Canale 5:

[BenAlbani]

Interviste me tenorin Shqiptar Saimir Pirgu

Intervistoi ne Torino per ATSH

Benko Gjata

“Torinezët dëgjojnë ungjillin sipas Abbados”. Kështu shkruanin gazetat italiane menjëherë pas koncertit te organizuar nga Associazione Lingotto Musica, duke i thurur elozhe sa dirigjentit historik të Mahler Chamber Orchestra, Claudio Abbado, aq edhe vetë orkestrës, korit të Radios së Suedisë dhe katër këngëtarëve “fuoriclasse” lirikë, ndër të cilët spikaste emri i tenorit me famë botërore shqiptarit Saimir Pirgu.

Në Torino, dy koncertet "Requiem" te Orkestrës Mahler Chamber Orchestra, e drejtuar nga maestro Claudio Abbado, u zhvilluan në Auditorium Lingotto, ish-godinë e grupit FIAT, e transformuar në një nga sallat më prestigjioze të muzikës klasike në mbarë Europën. Ata u ndoqën nga mbi 2000 spektatorë të zgjedhur të shoqërisë së lartë torineze.

Pirgu 28 vjecar, pas impenjimeve me Abbadon dhe orkestrën Mahler në Torino e në Bolzano do të udhëtojë drejt Parisit ku e presin 5 data të njëpasnjëshme, gjatë të cilave do të interpretojë përkrah Placido Domingos në operan “Cyrano de Bergerac”.

Saimir Pirgu, 28 vjeçari Shqiptar me origjinë nga Elbasani është sot një nga tenorët më të njohur e më të kërkuar të skenës operistike ndërkombëtare. Me një ritëm prej enfant prodige, ai i përfundon në vitin 2003, në Konservatorin e Bolzanos, në Itali, studimet e nisura në moshën 6 vjeçare në qytetin e lindjes. Në Itali e ka zanafillën edhe karriera e tij profesionale. Po këtu, në 2004-ën, Saimir Pirgu debuton si profesionist, në moshën rekord 22 vjeçare, në rolin e Ferrandos, në operan moxartiane “Così fan tutte” të drejtuar nga maestro i madh italian Claudio Abbado. Që atëherë karriera e tij, e vlerësuar me çmime prestigjioze ndërkombëtare, ka shënuar vetëm rritje të shpejtë dhe suksese të njëpasnjëshme. I vlerësuar nga Pavarotti si një nga talentet më premtuese të lirikës botërore, Pirgu debuton në Vjenë, në Berlin, në Salzburg, në Romë, në Londër, në Paris, në New York e në Los Angeles, përkrah profesionistëve më të mëdhenj të skenës ndërkombëtare.

I intervistuar në Torino nga ATSH, ai rrëfen për publikun shqiptar etapat më të rëndësishme të karrierës së tij profesionale deri më sot.

A keni dhënë ndonjëherë tjetër shfaqje në Torino?

Jo, kjo është hera e parë në këtë qytet dhe jam me të vërtetë i lumtur që ndodhem këtu. Kam dëgjuar se Torino ka një publik artdashës, të ngrohtë dhe të kualifikuar, prandaj për mua shfaqja këtu do të jetë një kënaqësi.

Koncerti i Torinos shënon për ju një rikthim. Atë të bashkëpunimit me Claudio Abbadon. Si jeni njohur me maestron e madh?

Me Claudio Abbadon jam njohur në vitin 2003, në një audicion për operan “Così fan tutte”. Pak kohë më parë pata fituar në dy konkurse të rëndësishme kantoje çmimin “Enrico Caruso”, në Milano dhe atë “Tito Schippa”, në Lecce. Gjatë një audicioni, një person i afërt me Abbadon më kishte pikasur dhe më kishte prezantuar tek maestro.



Sot ju jeni një nga profesionistët më të kërkuar të muzikës lirike, një nga yjet e skenës operistike ndërkombëtare. Po cilat janë fillimet tuaja, ku e ka zanafillën rruga juaj drejt suksesit?

Studimin e muzikës e kam filluar në moshën 6 vjeçare. Talentin, apo më mirë prirjen time e ka “zbuluar“ për herë të parë një mësuese muzike. Në atë kohe mësuesit e muzikës shkonin në shkolla e kopshte për të përzgjedhur talentet e reja. Audicionin e parë ma kanë bërë në kopësht. Prindërit e mi më kishin rregjistruar në shkollën “Jeronim de Rada”, në Elbasan, të cilën duhej ta frekuentoja së bashku me vëllanë tim binjak, por një telegram ju ‘komunikoi’ se unë duhej të vazhdoja studimet në shkollën e muzikës, fillimisht për violinë.

Studiova në Elbasan, tashmë për kanto, deri në vitin e dytë të shkollës së mesme. Atje frekuentoja liceun artistik ‘Onufri’. Pak a shumë në atë kohë kuptova se qyteti im i lindjes nuk mund të më ofronte mundësitë që kërkoja. Vendosa t’i vazhdoja studimet në Tiranë. Ju kërkova prindërve të mi të më ndihmonin për t’u transferuar. Mendoja të jetoja në konvikt, ndërkohë që do të vazhdoja studimet në liceun artistik “Jordan Misja” të kryeqytetit. Por im atë mendonte ndryshe. Ai është jetim. Dhe më tha se nuk dëshironte që edhe unë, djali i tij, të rritesha vetëm, duke jetuar në struktura publike, një përvojë të cilën ai e kishte kaluar vetë. Kështu, për të mbështetur aspiratat e mia, prindërit e mi shitën apartamentin tonë në Elbasan dhe të gjithë familjarisht u transferuam në Tiranë. Këtu kemi jetuar në një shtepi me qera në periferi, në zonën e qytetit të nxënësve.

Në Liceun Artistik të Tiranës u diplomova në vitin 2000. Gjatë vitit të fundit të shkollës, Ambasada Italiane në Tiranë, ose më saktë Instituti Italian i Kulturës, na dërgoi disa formularë dhe materiale informuese për mundësitë e vazhdimit të studimeve të larta në Itali. Në materiale prezantoheshin 4-5 institute apo shkolla muzike ku mund të bëja kërkesë të shkoja, Accademia Santa Cecilia, Conservatori Giuseppe Verdi në Milano, shkollat në Bolzano, Torino, Bologna.

Përse zgjodhët pikërisht Bolzanon?

Mendova se konservatorët e Romës apo të Milanos, për shkak të flukseve të mëdha të kërkesave që ju drejtoheshin, nuk kishte shumë shanse të më përgjigjeshin. Ndërsa në Bolzano, këto shanse ishin më të mëdha. Ajo e Bolzanos ishte gjithashtu një shkollë mjaft prestigjioze, e cila frekuentohej nga emra të mëdhenj të muzikës botërore si pianisti Michelangeli. Atje zhvillohej gjithashtu edhe konkursi i njohur për piano ‘Bossoni’. Bolzano ishte gjithashtu fare pranë Austrisë, e cila për mua ishte një alternativë e dytë, në rast se në Itali nuk do të më pranonin.

Në atë periudhë, motoja e ditës ishte “të ikim nga Shqipëria”, nuk pyesnim shumë se ku apo pse. Zgjedhja e shkollës ishte e rëndësishme, kjo nuk diskutohet, por prapë kryesore ishte të largoheshe, si mënyrë për të rregulluar të ardhmen. Mbaj mend se fjalët e mia të fundit drejtuar prindërve të mi, përpara largimit nga Shqipëria ishin “Mos prisni të kthehem. Fitova s’fitova do të rri atje”.

Në Bolzano pata bërë kërkesë për tu pranuar dhe ju nënshtrova konkursit. Komisioni i vlerësimit ishte i përbërë nga dhjetë persona. Në atë garë dola i pari.

Kursi i studimeve të larta për kanto në konservatorin e Bolzanos zgjaste pesë vjet. Unë arrita ta përfundoj, me rezultate të shkëlqyera, brenda 2 viteve të para. Gjatë asaj kohe më është dashur ta studjoj çdo lëndë veçmas, me profesorët e mi, pasi asnjë nga studentët e tjerë nuk ndiqte ritmin tim.

Studioja shpejt edhe për arsye të faktit se, në atdhe, familja ime po përballej me probleme ekonomike. Mbështetja e tyre nuk më ka munguar kurrë. Ata më patën dhënë gjithçka që kishin mundësi të më jepnin, madje kishin shitur edhe shtëpinë për të financuar studimet e mia. Kjo ishte për mua një përgjegjësi e madhe, ndonëse prindërit e mi nuk ma kanë përmendur kurrë. Kështu, me paratë e para të fituara bleva një shtëpi në Tiranë për familjen time.

Në vitin 2002 fitova dy çmime të rëndësishme, “Enrico Caruson” në Milano dhe “Tito Schippan” në Leçe. Secili çmim shoqërohej me nga 10 mijë euro. Me këto para si garanci mora huanë e parë bankare që më mundësoi financimin e blerjes së apartamentit.

Suksesi profesional i kësaj periudhe, flasim për vitet 2003-2004, u shoqërua edhe me rritjen e të ardhurave ekonomike. Dhe këtu më lindi një problem i paparashikuar. Prindërit e mi nisën të shqetësoheshin për burimin e të ardhurave të mia. Im atë kishte dyshime serioze përsa i përket përfundimit të studimeve. “Të gjitha shkollat duan 5-6 vjet të përfundohen,” thoshte ai, “nuk të besoj që ti e ke mbaruar përpara kohe, pa parë diplomën”. Unë isha diplomuar në vitin shkollor 2002-2003, me nota maksimale. Ama pergamenën zyrtare të diplomës, nuk e kam shtënë në dorë as sot e kësaj dite, për shkak të iterit të stërgjatë burokratik që karakterizon këtë proçedurë në Itali. Kështu, materialisht nuk kisha se çfarë t’i tregoja!

Në atë kohë unë kisha kënduar ndërkaq në një opera. Kisha bashkëpunuar gjithashtu me maestro Abbadon, një gjigand i skenës ndërkombëtare, por që nuk njihej thuajse fare në Shqipëri. Por, fatkeqësisht, prindërit e mi nuk kishin mundur të vinin dot asnjëherë në Itali. Edhe sot e kësaj dite, pavarësisht suksesit tim dhe faktit se banoj në Verona, udhëtimet e tyre në Europë, për të më ndjekur mua, apo për motive personale mundësohen përherë nga viza të lëshuara nga shtete të tjera Europjane, si p.sh. Austria.

Pikërisht në Austri pata mundësinë të shfaqesha për herë të parë në skenë përballë prindërve të mi. Në vitin 2004, pasi kisha bashkëpunuar në “Cosi fan tutte”, të drejtuar nga Abbado, debutova në Vjenë me operan “Elisir D’amore”. Ajo u transmetua drejtëpërdrejtë nga televizioni austriak dhe kritika vendase i dha shfaqjes një jehonë të jashtëzakonshme. Në atë periudhë, një koleg hoqi dorë nga pjesëmarrja në Festivalin e Salzburgut, - festivali më i madh i muzikës lirike që zhvillohet sot në botë - dhe vendin e tij në operan “Così fan tutte”, ma dhanë menjëherë mua. Në ato kohë isha si Aladini: mund të kërkoja çfarë të doja dhe do të më jepej. Kështu kërkova që prindërit e mi të ishin të pranishëm në shfaqje. Ata udhëtuan me bileta të klasit të parë nga Tirana në Vjenë dhe prej aty u transferuan në Salzburg me një automjet të shtrenjtë me shofer. Për prindërit e mi ishte padyshim një përvojë e bukur dhe mendoj se aty, ndoshta, ata nisën të kuptojnë edhe profesionin tim.

Çfarë përfaqëson për ju pjesëmarrja në Festivalin e Salzburgut dhe në përgjithësi përvoja Austriake?

Festivali i Salzburgut është një moment i rëndësishëm i karrierës sime, pas bashkëpunimit të parë me Abbadon. Ai ishte për mua një lloj pasaporte. Unë isha dikush që maestro i madh e kishte zgjedhur. Por kjo nuk ishte e mjaftueshme. Pas bashkëpunimit të parë me të, në shumë audicione në Itali më kanë refuzuar; herë për shkak të moshës së re dhe herë të tjera për shkak se isha shqiptar. Ndoshta nuk ishte e lehtë për drejtuesit artistikë të “atdheut të lirikës”, siç cilësohet Italia, të pranonin që një shqiptar tu zinte vendin këngëtarëve Italjanë. Xhelozia ndoshta u theksua edhe më atherë kur Pavarotti, në një intervistë dhënë gazetës La Repubblica, pohoi se ndër tenorët italianë nuk dallonte ndonjë pasardhës, por ndoshta do të ishte një Shqiptar ai që do ta zëvendësonte. Gjithsesi, ndërsa në Itali më refuzonin fitova një audicion në Staatsoper të Vienës, ku më lidhën menjëherë një kontratë dyvjeçare. Dho jo për role të vogla, por për role të rëndësishme. Pas kësaj përvoje të suksesshme edhe Italia u detyrua “të ulë kokën” përballë talentit tim.

Në një intervistë keni deklaruar se kanë qënë pikërisht tre tenorët, gjatë një koncerti në Caracalla, të cilin e keni ndjekur në televizor, që ju kanë frymëzuar të bëheni këngëtar lirik. A keni patur rast të njiheni me ta?

Po, i kam njohur të tre. Me Pavarotin madje na lidhte një miqësi veçanarisht e fortë. Ndërsa me Domingon jemi kolegë, do të këndojmë së bashku edhe në këtë periudhë

A mund të na tregoni diçka më shumë për Pavarotin? Si jeni njohur me të?

Pavarotin mund të them se e kam njohur nga një rastësi fatlume. Në Bolzano nuk kisha shumë që kisha mbërritur, ndoshta nuk kishin kaluar ende gjashtë muajt e parë. Në atë periudhë përpiqesha të mbijetoja duke marrë pjesë në koncerte të vogla të organizuara nga shoqatat artistike, ndërkohë që studjoja në konservatorin e qytetit.

Pavaroti shkonte për pushime një herë në vit në një lokalitet aty pranë, në Merano, ku ndodhet një qendër e rëndësishme termale. Atje ai i nënshtrohej kurave dhe dietave të veçanta dhe përgjithësisht kishte mjaft kohë të lirë. Për këtë arsye thërriste pranë vetes miqtë e tij. Njëra prej tyre ishte një vajzë, një artiste nga Bolzano, të cilën ai e njihte prej vitesh. Pavaroti e pyeti me se po merrej në atë periudhë dhe ajo i tha se po vinin në skenë Traviatën, në formë koncerti. Maestro u interesua të dinte se kush ishte tenori dhe ajo ju përgjigj se ishte një djalë i ri 19 vjeçar, që isha unë. Pyetjes së Pavarotit për vetitë e mia ajo ju përgjigj: “është i zoti, por ‘bërtet’ pak si tepër në veshët e mi”. Kohë më vonë, pasi ishim bërë miq, maestro më ka treguar se i është përgjigjur duke i thënë: “mos u bëj kaq e keqe. Fakti që një tenor 19-vjeçar arrin të të ‘bezdisi’ ty, nuk aspak është shenjë e keqe. Sille njëherë ta dëgjoj”.

Dhe kështu ndodhi. Ajo i telefonoi profesorit tim, Vito Brunettit, në Bolzano dhe i kërkoi të shkonim të takonim Pavarottin. Në atë kohë, për të financuar studimet punoja edhe si pjatalarës. Jetoja dhe punoja në një strukturë për studentë të administruar nga priftërinjtë Salesianë. Përpara se të shkoja të takoja Pavarotin kisha punuar në kuzhinë dhe, i ‘inkurajuar’ edhe nga mësuesi im, bëra dush për të hequr nga trupi erën e makaronave.

Rrugën për tek Pavaroti e kemi bërë me një Ford të vjetër. Kur mbërritëm nuk pata kohë as ti thoja mirëdita, hymë, si të thuash, direkt në thela. Ai më pyeti se çfarë dija të këndoja dhe ramë dakord për “Una furtiva lacrima”. Pas dy versave të para më ndaloi dhe më pyeti: “Kush të ka mësuar të këndosh kështu!”. Atë ditë këndova edhe disa herë të tjera për Pavarotin, i cili më lavdëroi. Por ajo ditë mbaroi dhe nuk mendoja absolutisht se do të përsëritej më. Kur, pas dy ditësh, dikush më mori në telefon dhe më tha, “Jam maestro Pavaroti dua të takohemi sërisht” nuk e besova. Mendova se ishte mësuesi im, Vito Brunetti, që po tallej me mua. Faktikisht ishte Pavaroti dora vetë! Ai duhej të qëndronte 20 ditë në Merano dhe për fatin tim të mirë e kishte kohën të lirë. Punuam bashkë edhe rreth 10 ditë të tjera, të cilat qenë për mua një përvojë e bukur dhe e vyer.

Me Pavarotin u lidhëm sërisht kur fitova çmimet e para. Ai më përgëzoi dhe kur mësoi se do të debutoja me Abbadon më tha: “Ke hyrë nga dera kryesore. Përgatitu mirë pasi që këtej e tutje nuk të lejohet të gabosh”. Që nga ajo kohë kemi punuar shpesh së bashku. Ai më ftonte në shtëpinë e tij të frekuentuar nga artistë të mëdhënj si Juan Diego, Marcello Giordani apo Alania. Bisedonim, por kryesisht këndonim, në pozita të barabarta, si kolegë, ndonëse ai ishte një nga të mëdhenjtë e skenës ndërkombëtare. Miqësia jonë mbeti përherë shumë e fortë dhe unë isha ndër personat e paktë që ai, në porositë e tij të fundit, kishte lejuar të merrnin pjesë në funeralin e tij.

Po njohja me Placido Domingon?

Ndërsa me Placido Domingon jemi takuar në një mjedis pune. Unë punoja në operan e Vienës, ku ai bëri një audicion, në vitin 2006. Asokohe vinim në skenë Don Giovannin apo Traviatën. Ai kishte dëgjuar për mua, ndonëse nuk njiheshim. Audicioni ishte për operan “Gianni Scicchi”, të cilën do ta drejtonte në Los Angeles regjizori i famshëm hollivudian Woody Allen. Domingo ishte drejtor artistik i “LA.Opera” dhe “Gianni Schicchi” u realizua me sukses vitin që shkoi. Këto ditë në maj, do të jemi bashkëprotagonistë në Paris, me operan “Cyrano de Beregerac” ku ai interpreton Cyranon, ndërsa unë Cristianin.

Si mund ta përshkruani përvojën më Allenin? A keni menduar ndonjëherë për ta “modifikuar” rrjedhën e karrierës suaj në drejtim të Hollywoodit?

Absolutisht jo. Përvoja me Allenin ishte interesante dhe mbi të gjitha e vlefshme nga pikëpamja e vizibilitetit mediatik. Por unë e dashuroj profesionin tim dhe nuk kam ndër mend asnjë zhvillim tjetër. Kam punuar deri më sot me dirigjentë maestro të mëdhenj të muzikës klasike si Abbado, Muti, Harnacourt, etj., dhe kur ke fatin të punosh me ta ndërton gur pas guri repertorin tënd. Pjesa më e madhe e artistëve që e kanë këtë fat arrijnë ta bëjnë këtë në moshen 40–50 vjeçare, kurse unë e kam patur që herët. Nuk kam ndër mend ta tradhëtoj vokacionin tim.



Pavarotti, Domingo, Abbado, Muti, Harnancourt...nga Parisi në New York, nga Londra në Los Angeles, nga Vjena në Tokio. Të gjitha veprimtari të nivelit më të lartë. Mendoj se mund të pohohet se ju jeni një ndër shqiptarët më aktivë në skenën ndërkombëtare. Në një intervistë që keni dhënë kohët e fundit pohoni se e pranoni me kënaqësi rolin e ambasadorit Shqiptar në botë. A është me të vërtetë kështu?

Unë jo vetëm e pohoj një gjë të tillë, por e luaj tashmë këtë rol. Nuk kam nevojë të pajisem domosdoshmërisht me një pashaportë diplomatike për të përfaqësuar vendin tim, këtë punë e bëj vetvetiu, pasi është pjesë e veprimtarisë sime profesionale.

Zakonisht, pas një shfaqjeje, ne na presin ambasadorë e krerë shtetesh. Bashkë me maestro Abbadon jemi të ftuar të marrim pjesë në një pritje që jepet për nderin tonë nga autoritetet më të larta të qytetit të Torinos. Këto janë mundësitë që na jepen. Mbretëresha Elisabetë, sovrane e Mbretërisë së Bashkuar, pas shfaqjes së “Gianni Schichit” në Londër, kërkoi të takohej personalisht me artistët. Ajo shpenzoi pak kohë me ne dhe u interesua për veprimtarinë tonë. Mendoj se shumë politikanë të botës ta kishin për nder të takoheshin dhe të bënin fotografi me të. Kështu, për ne është ndoshta edhe më e lehtë të komunikojmë në një nivel të caktuar.

A keni marrdhënie me botën artistike shqiptare?

Fatkeqësisht jo shumë. Pasi niveli profesional i veprimtarisë që zhvilloj ka nevojë edhe për një nivel të lartë përgatitje të gjithanshme organizative dhe administruese. Eshtë folur p.sh. për të ftuar në Shqipëri Placido Domingon, ashtu siç është biseduar më parë edhe për të sjellë Pavarottin. Kurrë nuk është bërë gjë. Përshtypja ime është se vendoset të futet dora në xhep vetëm atherë kur ka ndonjë përfitim politik. Ndërsa unë mendoj se politika dhe arti duhet të konsiderohen si dy gjëra të ndara. Drejtori artistik është drejtor artistik, nuk ndryshon gjë nëse është i djathtë apo i majtë. Po kështu, nëse arti ka nevojë për një financim të caktuar, kjo nuk ka lidhje me kahët politikë. Shqipëria ka tashmë një traditë me operan dhe mendoj se duhet punuar për të mos e humbur. E kuptoj vendi ynë ka sot përparësi të tjera, pasi duhen rindërtuar shkollat dhe infrastrukturat e tjera, por mendoj se mund dhe duhet të ketë më tepër respekt edhe për artin dhe artistët.

Në Shqipëri dhe në botë studiojnë dhe punojnë më mijëra artistë të rinj shqiptarë. Edhe këtu, në Konservatorin e Torinos kanë kaluar vitet e fundit me qindra artistë shqiptarë. Pjesa më e madhe e tyre janë të rinj dhe mendoj se secili dëshiron suksesin, në fushën e tij. Çfarë mesazhi do t’ju përcillnit atyre?

Mesazhi im kryesor do të ishte të mos hiqnin kurrë dorë. Si edhe të studjojnë e të përgatiten shumë. Zakonisht në shkollë studjohet aq sa të japin, duhet bërë tre herë më shumë, përndryshe nuk je i ndryshëm nga shumë të tjerë. Secili ka fatin e tij dhe vendin e vet në botë. E rëndësishme është të japësh maksimumin dhe të arrish maksimumin e asaj që të lejojnë aftësitë e tua. Një tjetër gjë e rëndësishme është të mos jepesh kurrë, të mësosh të ringrihesh edhe pas ndonjë disfate. Në profesionin tim p.sh përqendrimi mendor është shumë i rëndësishëm. Rolet ndërrojnë shpesh dhe po ashtu edhe partnerët e nivelit më të partë. Duhet të dish të adaptohesh dhe të përballësh çdo natë me një publik egzigjent prej mijëra vetash.

Ju urojmë sukesese dhe ju falenderojmë për kohën e çmuar që na dedikuat

[[Perla]]

31/05/2009 - ALMA MILE - Panorama

Mund të thuhet me plot gojën që ai është një djalë me fat. Është 27 vjeç, ka prekur skenat më të mëdha operistike të botës dhe ka punuar me njerëzit më të shquar të kësaj fushe. Prej 19 majit, tenori shqiptar Saimir Pirgu, është duke interpretuar në të njëjtën skenë, në të njëjtën opera me tenorin Placido Domingo.

Bëhet fjalë për operën “Sirano dë Barzherak” (CYRANO DE BERGERAC) të Franco Alfanos, e cila ka sot shfaqjen e fundit në Théâtre du Châtelet të Parisit. Një vepër e vështirë, me skena të shumta veprimi, me skena luftarake, ku vihet në përdorim skerma. Vepra është komentuar si një sukses i plotë dhe padyshim pjesë e kësaj “feste” është edhe tenori shqiptar. Pas interpretimit në skenën e Los Angelesit, e cila drejtohet nga Domingo në operën “Xhani Skiki” të Giacomo Puccinit, me regji të Woody Allen, Pirgu është propozuar sërish nga tenori, për të interpretuar, jo më një opera komike italiane, por një vepër franceze, tepër impenjative.

Për shkak të karakteristikave të tij vokale, edhe këtë herë i duhet të interpretojë rolin e një të riu të dashuruar, atë të Kristianit. Ndërsa Domingo interpreton rolin kryesor, atë të Sirano dë Barzherak. Të tjerë interpretues ishin sopranoja franceze Nathalie Manfrino në rolin e Roksanës, baritoni francez, Laurent Alvaro në rolin e Razhëno, Marc Labonnette (De Guiche), Franco Pomponi në një rol të dyfishtë (Carbon dhe Valvert). Ndonëse në moshën 68-vjeçare Domingo ka mbajtur pa frymë publikun francez, madje ai është konsideruar si një fenomen i vërtetë. Edhe pse kishte kënduar në teatrin e tij, Pirgu, nuk e ka pasur të lehtë të interpretojë në krah të një legjende si Domingo, aq më tepër që vepra interpretohet në gjuhën frënge.

Megjithatë Pirgu, nën petkun francez, ia ka dalë deri në fund. Vetëm pak kohë më parë, Pirgu përjetoi një tjetër sukses në skenën italiane, e cila është kthyer tashmë në një shtëpi të dytë. Që nga koha kur u largua nga Shqipëria me të vetmen pasuri, zërin e tij, Pirgu ka njohur vetëm ngritje. Ka lidhur kontrata të gjata me teatrin Shtetëror të Vienës, ka kënduar në Itali, Berlin, Los Angeles, Paris dhe kudo që ka shkuar ka marrë vetëm duartrokitje, madje kritika e ka vlerësuar edhe si Pavarotin shqiptar.


Vepra për Mussolinin
“Sirano dë Barzherak” e Franco Alfanos pati premierën e parë në vitin 1936 dhe i është kushtuar Benito Musolinit. Ajo u konsiderua si vepra që do të krijonte “një model të ri në operën italiane”. Është një opera me 4 akte dhe 5 skena, me libret të Livret de Henri Cain, mbështetur në veprën e Edmond Rostand.

[shigjeta]

Pirgu sukses në Los Anxhelos

Opera Los Anxhelos çeli sezonin e 26-të të shtunën që kaloi me një produksion të ri të Çajkovskit nga “Eugen Onegin”, një produksion që e përditshmja ‘Los Angeles Time’ e cilëson si anemik krahasuar me produksionin e së dielës, operan e Mozartit “Cosi fan Tutto”. “Diferenca mes të dyjave ishte si nata me ditën”, shkruan e përditshmja amerikane. “Cosi fan Tutto” nis me dy të rinj që duket se kanë shumë vetëbesim dhe rreth martesës së dy motrave dhe rrugës së tyre për të testuar dhe kuptuar femrat. Tenori shqiptar Saimir Pirgu ishte vetëm 22-vjeçar kur këndoi për herë të parë në operan “Così fan tutte” dhe në Operan e Los Anxhelos-it ai mahniti publikun sërish. Me regji të Nikola Hytner, opera ishte e mbushur me nuanca dramatike, me momente të buta, por dhe disa momente agresioni seksual paska të diskutueshme. “Në fund të fundit nën interpretimin e tenorit shqiptar Saimir Pirgu në rolin e Ferrnandos, italianit Ildebrando d'Arcangelo në rolin e Gugliemlo-s dhe dy sopranove Ruxandra Donose dhe Aleksandra Kurzak ishte në fund të fundit në opera dhe teatër i fuqishëm për spektatorin” – shkruan ‘Los Angeles Time’. Katërshja e këngëtarëve lirikë u mirëprit nga publiku, i cili në fund doli me përshtypjen se vërtet burrat vijnë nga Marsi dhe femrat nga Venusi. Performanca ishte e pabesushme edhe pse opera nën regjinë e Hytnerpit herë pas herë dukej absurde. “Tenori italian Ildebrando d'Arcangelo është disi më i njohur në skenat operistike. Së fundmi ai po përgatit të nxjerrë një CD të re me ariet e Moxartit. Nga ana tjetër tenori shqiptar Saimir Pirgu, i cili për publikun amerikan u bë i njohur me pjesëmarrjen në prodhimin e Woody Allen, në filmin “Xhoni spica”, por në rolin e Ferrnandos tenori shqiptar ishte impresionues, po, po, pikërisht një shqiptar…”- shkruan e përditshmja amerikanë. Ndërsa gratë “e ndezura” ishin Aleksandra Kurzal, një soprano polake, e cila dhe ajo sapo ka nxjerrë një CD me arie nga kompozitorë të ndryshëm; dhe Ruxandra Donosë, një soprano rumune, që në operan Los Anxhelo ka debutuar tre vjet më parë. Një zbulim tjetër në këtë produksion operistik ishte dhe mezosopranoja Roxana Konstantinesku, që më thellësinë e zërit dhe shkëlqimin e syve bëri për vete publikun.

shkeputur nga MAPO

*********

Eshte nje nga zerat me te mire te muzikes klasike shqiptare, qe ka bere buje ne skenat boterore dhe ka marr vleresimet me te mira nga figura shume te njohura te artit. Me nje kalendar te ngjeshur, pas shfaqjeve ne LA do jete ne Washington D.C me operen "Lucia di Lammermoor"

[sirena_adria]

Eshte kenaqesi te lexosh qe nje tjeter shqiptar te marr vleresime te tilla ne fushen e muzikes klasike. Suksese te metejshme Saimir Pirgut ne karrieren e tij operistike.

Ndaj te njejtin mendim & urim ! Suksese !

[Albo]

New York Times: ‘Saimir Pirgu, tenori nga ana e errët e Hënës’

SHBA - Së fundi, Saimir Pirgu po interpreton në Metropolitan Opera në Los Angeles rolin e Alfredos në Traviatën e Verdit, krah Placido Domingos. E përditshmja e famshme amerikane “New York Times” i kushton Saimir Pirgut një artikull të gjatë me autor Matthew Gurewitsch.

“Kjo është shtëpia e Zotit, ju nuk mund të më largoni”. Sigurisht fraza është e rindërtuar dhe e përkthyer nga një gjuhë tjetër, por faktet janë fakte.
Në shtator të vitit 2000, në Bolzano, Saimir Pirgu, një 18-vjeçar që sapo kish mbaruar shkollën e muzikës në Shqipëri, trokiti në derën e konviktit Rainerum, shtëpi për studentët e drejtuar nga Salezianët. Pirgu kërkonte punë dhe strehë, iu tha se ishte shumë i moshuar dhe shumë shqiptar.


Kur la qytetin e tij, Elbasanin, Pirgu u tha prindërve të tij, që të dy të punësuar në Metalugji, se ishte pranuar në Konservatorin Claudio Monteverdi në Bolzano për Violinë, dhe kjo ishte e vërtetë. Por u tha gjithashtu që kishte fituar një bursë dhe kjo nuk ishte e vërtetë. Siç pritej, kursimet e tij morën fund brenda një ose dy ditëve. Kur nuk kishte më asnjë grosh iu drejtua Salezianëve që e pranuan.

Pirgu, që tashmë është 31 vjeç dhe një tenor me karrierë ndërkombëtare, ka debutuar në Metropolitan Opera në vitin 2009 në rolin e Rinuccios në operën “Gianni Schicchi” të Puccinit, aria e gogël e të cilit mund edhe të mbyllë spektaklin. Të enjten, më 7 mars, ai u kthye si Alfredo Germont në “Traviatën” e Verdit, i verbuar nga shkëlqimi i kurtizanes parisiane, Violetta Valery.


Si djalë ballkanas, Pirgu dëshironte të luante piano, por ai kishte vesh të mirë muzike dhe komisarët komunistë e caktuan atë në violinë. Por në adoleshencë mësoi se ç’do të bëhej kur të rritej. 


“Kurdo që një njeri i rëndësishëm vdiste, televizioni ynë kombëtar transmetonte ‘Tre tenorët’ gjatë gjithë ditës”, tha ai vjeshtën e shkuar në San Francisco, ku debutoi në rolin e kokëkrisurit Tebaldo në “Capuleti e i Montecchi” të Bellinit. “Kush e di pse? Kur isha 14 apo 15 vjeç, i regjistrova ato në një videokasetë. Audioja ishte e tmerrshme, por e mjaftueshme për mua. U përpoqa t’i imitoja, por ishte e pamundur. Zëri im po ndryshonte. Nuk kapja dot notat e larta”.

Me të mbërritur në Bolzano, Pirgu u soll më së miri sin ë shtëpinë e tij të re – duke ndihmuar në kuzhinë ashtu si gjithë qiraxhinjtë e tjerë – ashtu si edhe në shkollë. “Këndo”, i kishte thënë mësuesi i muzikës Vito Maria Brunetti “Brenda një viti do të bëhesh këngëtar”.


“Dhe u bëra”, thotë Pirgu. Në vitin 2002, vit në të cilin u diplomua, ai merr pjesë në një konkurs në kujtim të Enrico Carusos dhe Tito Schipa, tenorë të mëdhenj të të kaluarës.


Me një emër ekzotik, Pirgu nuk shtron sfida të mëdha. Për momentin, për shumë dashamirës të operës është thjesht “Tenori shqiptar”. Vendlindja e tij është vetëm 45 milje larg prej takës së çizmes italiane përtej kanalit të Otrantos, por për shumëkënd në Perëndim ajo mund të jetë edhe ana e errët e hënës.


“Njerëzit më pyesin nëse jemi sllavë”, thotë Pirgu. “Jo, nuk jemi. Shqiptarët janë po aq të vjetër sa dhe grekët e romakët. Njerëzit më pyesin nëse jam mysliman. Jo, nuk jam. Shën Pjetri kaloi përmes Shqipërisë përgjatë rrugës së tij për në Romë. Jemi një popull i vogël, vetëm 3 milionë e gjysmë dhe kemi qenë të pushtuar nga Perandoria Otomane për 5 shekuj, por ne kurrë nuk i humbëm gjuhën dhe traditat tona”.


Saimir Pirgu në rolin e Alfredos në operën “Traviata” në Metropolitan Opera
në Los Angelos

“La Traviata” është opera e Violettës dhe disa tenorë e konsiderojnë Alfredon si një rol të dorës së dytë. Për karakterin, Pirgu është shumë i ngjashëm dhe e do muzikën e tij. “Alfredo është i ri, i pasionuar, pak provincial”, thotë ai. “Dhe në krahasim me botën perëndimore, Shqipëria është një lloj vendi provincial. Unë nuk jam aq naiv sa ai, por kur dashuroj, dashuroj me pasion. Do të doja që mbyllja të ishte ndryshe për Alfredo dhe Violetën. Më pëlqejnë fundet e lumtura. Por Verdi, gjeniu, e dinte më mirë se unë”.


E drejtuar nga Yannick Nézet-Séguin, “Traviata” ndjek triumfin e “Rigolettos”. Tenori Plácido Domingo, që e ka filluar karrierën e tij dekada më parë, ka luajtur rolin e Alfredos në vitin 1970, ndërsa këtë radhë shfaqet si baritone në rolin e të atit moralizues të Alfredos.

Deri më sot, Domingo ka pasur raste të ndryshme për të vlerësuar kolegun e tij më të ri. Si drejtor i përgjithshëm i Operës së Los Angeles, Domingo ka prezantuar Pirgun në "Gianni Schicchi" (me regji të Ëoody Allen) dhe "Così Fan Tutte" të Mozartit, me " Lucia di Lammermoor" të Donizettit që do të vihet në skenë sezonin e ardhshëm. Në Paris të dy i ka bashkuar “Cyrano de Bergerac" e Franco Alfanos.

"Ia kemi kaluar më së miri së bashku," tha zoti Domingo së fundi mes performancave në Valencia, Spanjë. "Unë me të vërtetë po kërkoj të punoj përsëri me Saimirin. Teknika e tij është madhështore, dhe cilësia lirike e zërit të tij është kaq e bukur".

Përpara Domingos, më i qëndrueshmi nga “Tre tenorët”, Luciano Pavarotti, ndoshta edhe më i dashuri, e kishte shumë për zemër Pirgun, thuajse si ta kishte bir arti. Gjatë qëndrimit në një klinikë dobësimi në afërsi të Bolzanos, duke dashur t’u jepte mësim talenteve të reja, Pavaroti kontaktoi Brunettin, që is jell nxënësin e tij Saimir Pirgu.
“Big Luciano kishte simpati dhe respekt për Saimirin”, është shprehur Brunetti së fundmi. “Ata u bënë miq të mirë”.


Çfarë i mësoi Pavarotti? “Luciano më dha madhështinë”, përgjigjet Pirgu. “Ai më tregoi një tjetër botë. Mjaft ta shihje atë si përgatitej, si fliste, si ecte në dhomë”.


Por ajo çfarë donte të dinte Pirgu, ishte sekreti i shëndetit të tij vocal.


Siç tregon Pirgu, përgjgjja e Pavarottit ishte kjo: “Intonimi. Këndo me tonin e saktë dhe automatikisht zëri yt do të bëhet i përsosur. Dhe kur njerëzit të kuptojnë fjalët, ky është maksimumi”.

Në fillim, fjalët i sollën ca probleme Pirgut në Teatrin Komunal të Bolzanos ku ishte punësuar ndërsa vazhdonte akoma shkollën. Zotërimi i tekstit për rolin që kishte në “Flauti magjik” të Mozartit ishte i dobët dhe regjisori donte që ai të largohej. Por Manfred Schëeigkofler, asokohe drejtor i përgjithshëm, kundërshtoi. Schëeigkofler bëri një audicion me Ioan Holender, drejtorin despotik të Vienna State Opera.

I mrekulluar prej tij, Holender i dorëzoi Pirgut një kontratë për rolin e Nemorinos në “L’Elisir d’Amore”, një rol vendimtar për Caruson dhe Schipa. Ky debutim në vitin 2004 i hapi shumë dyer.


Me flokët e zinj, me sytë e gjallë dhe një buzëqeshje fitimtare, Pirgu e ka të lehtë të veshë petkat e Nemorinos, por edhe tragjeditë, të stuhishme ose të errëta, i shkojnë për shtat gjithashtu. Të kënduarit e tij tingëllon spontan dhe i pasforcuar, falë një loje intuitive dritëhijesh dhe një prekjeje të mëndafshtë në pasazhet e qeta. Tani për tani profili tij është më shumë lirik se heroik, por sipërmarrës kokëkrisur tashmë i kanë parashtruar oferta për maratonomakun e Siegfriedit të Vagnerit. Ndoshta një ditë. Ndoshta kurrë.


Më herët me ndihmën e Schëeigkoflerit, Pirgu hartoi listën e teatrove ku duhet të këndonte. “La Scala, Covent Garden, Bavarian State Opera, Zurich, Metropolitan Opera”, i kishte thënë Schëeigkofler. “Saimiri këndoi te të gjitha, madje përpara afatit”.

Një tjetër aventurë për Saimir Pirgun. Nikolaus Harnoncourt, mjeshtri radikal antikuar, e ka caktuar për një kryerol emocionues nga Mozart “Idomeneo”, një vijim i historisë së luftës së Trojës. Verën që shkoi, Franco Zeffirelli peshkon Saimir Pirgun për “Don Giovannin” në Arenën romake 15.000 vendëshe të Veronës, e vetmja vepër mozartiane që ngjitej në atë hapësirë antimozartiane. Në televizionin zviceran, Pirgu portretizoi poetin Rodolfo në operën “Boheme” të Puçinit, që u transmetua live nga hapësira të ndryshme publike në Bernë, ku kalimtarët mund të ndërhynin dhe në momentet më intime të operës.


Me pak fjalë, Pirgu ia ka dalë mbanë. Me fitimet e para ai u bleu prindërve një shtëpi, duke shtuar dyshimet e të atit se ai merrej me drogë dhe seks, siç thotë ai. “Ai pyeti nënën time: Si është e mundur, në një kohë kaq të shkurtër, të vijnë paratë nga hiçi? Ai nuk mund të besonte që të kënduarit mund të më jepte një jetë kaq të mrekullueshme”.


Pas “Traviatës”, Pirgu i bashkohet dirigjentit Riccardo Muti dhe Chicago Symphony Orchestra për Meshën në Si minor të Bach-ut, që Riccardo Muti refuzon ta trajtojë si një ushtrim praktik të performancës baroke. Në shkelje të ortodoksisë bashkëkohore, ai ua ka besuar pjesët e solistëve një kuarteti zërash operistikë talianë.


“Intensiteti i Meshës së Bach-ut buron nga intensiteti i tekstit liturgjik”, është shprehur së fundmi dirigjenti Muti në Ravena. “Të kënduarit nuk duhet të jetë kurrë i ftohtë apo i rëndë. Një zë joshës, karizëm dhe personalitet teatror janë avantazhe për çdo këngëtar dhe sigurisht në operë ato mund të mbulojnë shumë mëkate. Pjesët e kënduara të Bach-ut kërkojnë muzikalitet dhe shprehshmëri të lartë erbale”.

Pasi ka bashkëpunuar me Riccardo *****, me një repertor nga Mozart dhe Mercadante te Berlioz dhe Verdi, Pirgu e mirëpret këtë sfidë të fundit me gazmendin e tij karakteristik.


“Jam kundër idesë se duhet të jesh i specializuar”, thotë ai. “Duhet të këndosh me zërin tënd dhe ta bësh mirë këtë gjë, çfarëdo pjese qoftë. Verdi, Puccini, Mozart, Tchaikovsky, Bach: nuk ka rëndësi. Kjo është ajo që këngëtarët e mirë bëjnë gjithnjë. Specializohesh kur nuk bën dot gjë tjetër”.


(er.nu/shqiptariitalise/BalkanWeb)

[Albo]

Saimir Pirgu me Traviatën në Nju Jork

Saimiri ka mahnitur si publikun, edhe kritikët e muzikës, duke interpretuar në kryeqytetet kryesore të muzikës nëpër botë

Laura Konda
13.03.2013

Nga 14 marsi e deri me 6 prill, Opera Metropolitane e New Yorkut do te shfaqë “Traviatën” e Xhuzeppe Verdit, ku në rolin e Alfredos interpreton tenori i famshëm shqiptar Saimir Pirgu. Saimiri ka mahnitur si publikun, edhe kritikët e muzikës, duke interpretuar në kryeqytetet kryesore të muzikës nëpër botë, me një repertor mjaft të larmishëm, në interpretimin e veprave të kolosëve të muzikës operistike, Moxartin, Rossinin, Donizettin, Bellinin, Verdin, Puccinin, Gunonë, Massenet-in. Ai ishte i ftuar për një intervistë të drejtpërdrejtë nga New Yorku për "Ditarin".