William Shakespeare

[tole djali]

kush nga ju mund te me ndihmoj me analizen e vepres se Shekspirit "Antoni dhe Kleopatra"??????????

[shigjeta]

Soneti 116

Unë s'di se si mund të prishet një bashkim
shpirtrash besnik. Dashnia s'është dashni.
Nëse ndryshon kur sheh ndonjë ndryshim,
Ose dredhon kur s'gjen më bukuri:
Oh, jo! Ajo është si një fer i ngulur mirë,
Që vëren stuhitë, ngahera i patronditshëm;
Eshtë yll udhëheqës per çdo vark' n'errësirë,
Që ndonse rri i fshehtë; është fort i ndritshëm.
Faqeve e buzëve, koha, mund t'ua shuaj
Të kuqtë rinorë, por zjarrin, jo, Dashnisë!
Dashnia s'është një lojë për javë e muaj,
Por gati të hapë dhe dyert e Përjetësisë!
.... Në qoftë gabim kjo, dhe tek unë provuar,
.... Un' kurrë nuk shkrova, e askush s'pat dashuruar.

Përktheu Napolon Tasi

[shigjeta]

Soneti 36

Megjithëse na ka bërë "një" miqësia,
Lejomë të them se duhet t'rrijmë "dy";
Kështu trupin që mbulon pun't e mia
Do t'a mbaj vetëm un, jo tok me ty.
Megjithëse jetët tona i ndan zemërimi,
Në zemrat tona një qëllim jeton,
Që, ndonëse dashurinë s'na e dobson,
Vjedh prap-se-prap nga ajo ca orë gëzimi.
Pra, që - tashti më duhet mos të t'njoh,
Se mos prej meje të zë turpi sytë;
As para botës më mos më ndero,
Që mos ta heqsh at' nder nga emri yt:
.....Mos ji, pra, i tillë, të dua aq fort -mbaje mënd-
.....Sa, si t'kam timin ty, kam dh'e emrin tënd.

Përktheu Napolon Tasi

[[Perla]]

SONETI 2: KUR DYZET DIMRA BALLIN TËND DO TA KENË KAPLUAR

Kur dyzet dimra ballin tënd do ta kenë kapluar
Dhe llogore të thella do ta brazdojnë arën e bukurisë tënde,
Petku krenar i rinisë, deri tani i admiruar,
Do të jetë bërë zhele, askujt për të nuk do t’i bjerë në mendje.

Atëherë, nëse do të pyesin se ku shkoi bukuria jote,
ku treti thesari i ditëve tua të ndritura të dikurshme,
t’iu përgjigjesh se ato tani në sytë e tu janë gdhendur fort
për ty turp përvëlues do të ishte lëvdatë e turpshme.

Sa lëvdata më shumë do të meritonte bukuria jote,
Nëse ti do t’ua ktheje: "Ky fëmija im bukurosh
Është fryt i bukurisë dhe vitet që kalojnë bën të mos i dallosh",

duke dhënë provë se bukuria e tij buron prej teje.
Kjo i bën të ndihesh i ri edhe kur plakur të jesh,
të vëresh gjakun tënd të ngrohtë, kur ai në damarët e tu është i ftohtë.


SONETI 21: UNË NUK JAM SI AJO MUZA

Unë nuk jam si ajo Muza
e frymëzuar për poezinë nga bukuritë bajate,
që ka si ornament qiellin vetë
dhe çdo bukuri e krahason me shkëlqimin e saja,

duke u rigrupuar në shembuj solemnë
diell, hënë, tokë dhe margaritarët e deteve,
lulet e para të prillit dhe gjithsa vlera
ndryn në vete kupa qiellore në këtë rrotullim të tmerrshëm.

I ndershëm në dashuri, lejon që unë të shkruaj të vërtetën
e pastaj besomëni, dashuria ime është e bukur sa edhe
biri i çdo nëne, edhe pse nuk llamburit

si ato drita të floririt fiksuar në kupën e qiejve:
lereni ta teprojë ai që dashuron frazat me shumë efekte;
unë nuk lavdëroj ato që t’i shes nuk kam qëllim.


SONETI 23: SI NJË AKTOR TEJET I KEQ NË SKENË

Si një aktor tejet i keq në skenë
harron rolin e tij nga frika i dambllosur,
apo si një tërbim i stërmbushur me pezëm
sfilit, zemrën e vet në turrin e pasosur,

edhe unë, tek ndjehem i pasigurtë, nuk gjej fjalët dot
për hymnet e domosdoshme të ritualit të dashurisë,
e në kulm të dashurisë sime më duket vetja kot
ndrydhur nën peshën e fuqisë së saj të pakufi.

Janë kështu vargjet e mia, e vetmja gojëtari
dhe mesazherët memecë të zërit e të zemrës sime,
për t’iu përgjëruar dashurisë e për të marrë pjesë në shpërblim

shumë më të madh se ajo gjuhë që foli pa pushim.
Të lutem, mëso të lexosh heshtjen e zemrës sime
Është zgjuarsi e dashurisë të synojë qëllimin me anë të syve.


SONETI 24: SYRI IM ËSHTË BËRË PIKTOR DHE KA TRADHTUAR

Syri im është bërë piktor dhe ka tradhtuar
Pamjen tënde të bukur në portretin e zemrës sime;
Trupi im është 　kornizë në të cilën mbyllet
Panorama, arti i shkëlqyer piktorik,

Se nëpërmjet piktorit duhet të shikoni artin
Për të gjetur ku është përfytyrimi yt i mirëfilltë i pikturuar,
Ruajtur këtu në shishen e gjirit tim,
Që i ka sytë e tu dritare për të shikuar.

Shiko tani si na ndihmojnë sytë në këtë punë, pra:
Sytë e mi kanë hetuar figurën tënde, ndërsa
Sytë e tu janë dritare në gjirin tim, ku Dielli

Arrin të mbështetet dhe të të admirojë ty,
Megjithatë artit të syrit i mungon cilësia më e mirë:
Portretizon atë që shikon, por zemrën nuk e njeh kurrsesi.

SONETI 25: KUSH ËSHTË NË FAVOR TË YJEVE TË TIJ

Kush është në favor të yjeve të tij
Merr ndere publike e tituj madhështorë,
Ndërsa unë, që fati më mohon triumfe të tillë,
Jepem pa shpresë pas asaj që më së shumti çmoj,

Favoritët e të fuqishmëve çelin petale të bukura
Vetëm si shtogu nën shkëlqim të diellit,
Tashmë është varrosur brenda vetes krenaria e tyre
Sepse nën renë e parë që vjen madhështia e tyre bie.

Lufta heroike, e famshme për vlera
Nëse pas shumë fitoresh pëson një humbje një ditë
Përgjithmonë kurorëzohesh nga mëngjesi i lavdisë

Dhe për më tepër harruar çdo sukses trimëror
I lumtur jam unë që dashuroj dhe më japin dashurinë
Atje ku dashuria nuk ndryshon dhe askush dot s’e braktis.
　

SONETI 27: SFILITUR NGA LODHJA, REND SHPEJT NË SHTRAT

Sfilitur nga lodhja, rend shpejt në shtrat
Të çlodh trupin e dërmuar në udhëtim;
por atëherë në kokën time një tjetër rrugë hapet
ta lodhë mendjen time tani që pushon trupi im.

Zgjuar mendimet e mia nga larg ku gjendem
Fluturojnë në pelegrinazh të pafund drejt teje
Dhe mbajnë hapur qepallat e mia të rënda
Duke kqyrur atë terr që e njeh vetëm i verbëri:

por ja që pamja përfytyruese e zemrës sime
sjell hijen tënde në shikimin tim pa dritë,
që, e ngjashme me diamantin e ruajtur në terrin më të zi,

e bën të bukur natën e errët dhe të re fytyrën e saj plakë.
Kështu ditë përditë mendja ime e ngratë
Për fajin tënd dhe timin nuk gjejnë kurrë qetësi.


SONETI 28: KU MUND TA GJEJ PRAPË PAQEN TIME

Ku mund ta gjej prapë paqen time
Nëse gjumi krejt më ka braktisur?
Nëse ankthi i ditës nuk gjen prehje natën
Por dita tryset nga nata dhe nata nga dita tryset?

Dhe të dyja, edhe pse armike të njëra tjetrës,
merren vesh mirë vetëm që të më torturojnë pafund
njëra me sfilitje, tjetra me ankthin
që ndodhem larg, gjithnjë më larg kështu.

Për t’u bërë i lig ditës i them se je dritë
Dhe e zbukuroj nëse retë ia errësojnë qiellin:
Kështu e zbardh natën e errët duke thënë

Se ti e argjendon mbrëmjen nëse nuk shkëlqejnë yjet.
Por dita çdo ditë m’i zgjat vuajtjet e mundimet
E nata çdo natë dhimbjet më të rënda m’i bën.
　

SONETI 29: NGANJËHERË, DUKE URRYER FATIN DHE NJERËZIT

Nganjëherë, duke urryer Fatin dhe njerëzit,
Unë qaj vetmitar në braktisjen time të trishtë,
Dhe e trazoj qiellin shurdh me thirrjet e mia të kota
Dhe e kundroj veten time, dhe e mallkoj fatin tim,

Duke lakmuar fatin e atyre që janë plot me shpresa,
Të atyre miqve të panumërt që iu ka ecur në jetë,
Duke lakmuar mendjen e disave, pushtetin e dikujt tjetër,
Të atyre që janë mirë dhe më të pakënaqur se unë vetë;

Por ja që në të tilla mendime pothuaj vetveten duke sfilitur,
Përfytyrimi yt më shfaqet, e atëherë merr fund nemitja
Dhe lauresha, në të aguar të ditës, fluturon

Nga toka e errët, lëshon hymne ndaj fronit të qiellit:
Sepse kujtimi i dashurisë sate të ëmbël sjell të tillë
Pasuri; që me një mbretëri unë kurrë nuk e ndërroj.

SONETI 35: MOS TË TË VIJË KEQ PËR ATË QË KE BËRË

Mos të të vijë keq për atë që ke bërë
Trëndafilet kanë gjemba dhe baltë kanë burimet argjendorë;
Retë dhe eklipset errësojnë diellin e hënën
Dhe në lastarin më të bukur fshihen krimbat më mizorë.

Çdonjëri nga ne gabon dhe edhe unë jam mashtruar
Duke shfajësuar fyerjet e tua me ngjashmëri
Duke poshtëruar veten time për të falur mangësitë e tua,
Duke bërë sikur i fyeri nuk jam unë por ti:

Pasi fal mëkatet e shqisave tua nis
Ana jote e mbrapshtë të bëhet avokati yt-
Dhe kundër meje ndërmerret mirëfilli një proces:

E tillë është lufta midis dashurisë dhe urrejtjes sime,
Ku fatalisht edhe unë jam bashkëfajtor i atij
Hajduti të dashur që pa mëshirë gjithçka më vjedh.

　

Perkthyer nga : Elida BUÇPAPAJ

[shigjeta]

45

Dy tjerët - ajri i lehtë dhe zjarri dlirës,-
Ngado që unë shkoj, kënaqen t'rrijnë pas teje;
I pari mendimi, i ndjekur prej dëshirës -
Këtë prani - mungesë rrëshqasin mes teje e meje.
Po kur k'ta dy elementët më të shpejt
Shkojn larg tek ti të ndezur prej dashnisë
Une i përbërë nga katër gjithësejt,
Mbetur me dy sëmurem prej vetmisë;
Derisa jetën prapë te ma plotsojnë
Këta lajmëtarë të shkatht' që m'vijnë nga ti;
Sa mbrrijnë, që je shëndosh më sigurojnë,
Dhë m'thonë gjithcka rreth teje me hollësi;
………..Me kaq kënaqem, por pas pak shqetësohem;
………..Më duhet t'i kthej mbrapsht, dhe sakaq trishtohem.

perktheu Napolon Tasi

[Askusho]

(1564-1616)

Shqipëroi Fan Noli

HAMLETI
(fragmente)

THUAJ YJTË S’JANË ZJARR

Thuaj yjtë s’janë zjarr,
Thuaj dielli u shua,
Thuaj jeta është varr,
Po mos thuaj që s’të dua.

TË RROSH A TË MOS RROSH

Të rrosh a të mos rrosh - kjo është çështja:
M’ e lartë është vallë të durosh
Hobe*, shëgjeta fati të tërbuar
A të përballsh një det të turbull helmesh.
Me arm’ e funt t’u japsh? Të vdeç - të flesh
Jo më! - dhe me një gjumë të mbarosh
Çdo zëmër - dhëmbje, mijëra tronditje,
Që trupi prej natyrës trashëgon,
Ja një qëllim që duhet dëshëruar
Me gjithë shpirt. Të vdeç - të flesh, të flesh?
E nofta t’ëndërrosh! Ah, këtu ngec;
Se ç’ëndrra shohim n’atë gjumë vdekje,
Pasi na shkundet kjo pështjellj’ e mortme**,
Kjo frikë na qëndron; ja arësyja
Që aq e zgjat një jetë me mjerime;
Se kush duron përbuzjen dhe kamçikn e botës,
Zullumn*** e shtypësit, përdhunën e krenarit,
Lëngimn’ e dashuris’ së papërfillur,
Vonimn’ e ligjës, gojë-çthurrjen e zyrtarit,
Dhe shkelmet, që çdo vlerë zemër-gjerë
Nga të pavlershmit merr, kur munt t’a lanjë
Hesapin fare me një copë thikë?
Kush vallë barra mban e kush dërsin,
Rënkon nënë një jetë të mërzitur,
Po vetëm tmerr’ i saj diç pas vdekjes
Vëndit të pazbuluar nga s’na kthehet
Kurr’ udhëtari - na trullos vullnetin,
Dhe vuajmë të ligat që po kemi
Se sa të hidhemi n’ato që s’dimë.
Kështu na bën ndërgjegja gjith’ frikaçë;
Kështu me ngjyr’ e gjall’ e rezollutës****
Sëmuret, verdhet nga hij’ e mejtimit,
Dhe pllane të mëdha e rëndësore
Ndalen, përçajnë rrjedhjen, dhe humbasin
Emrin e vepërimit. Hesht tani!
E bukura Ofeli! Engjëll, në lutjet
Mëkatet m’i kujto të gjitha…

-------------------
*Hobe – vegël me një rryp lëkure a llastiku, për të gjuejtë me gur.
**E mortme – vdekje, vdekësore.
***Zullum – fj. arab., dëm, mizor, vandalizëm.
****Rezollutë – fj. neol., vendim.

SI T’ A NJOH TRIMIN QË MË DO VËRTET

I

Si t’ a njoh trimin që më do vërtet
Nga ndonjë tjatër trim?
Nga syri dhe nga zëmra që m’i flet?
Zemrës e syrit t’im.
Më vdiq, o shoqe, dhe më la,
M’a vunë në qivur,
Mi varrin bar tani më ka,
Mi kokën ka një gur.
Të bardhë si dëbor’ e kish savanin*
Me lule të stolisur,
I vogël e i math me lot e qanin
Me zemër të zalisur.

----------------------
*Savan - qefin

II

Shën Valentinin* nesër po kremtoj
Dhe ngrihem në mëngjes
Dhe, vajzës, nga dritarja po i shkonj,
Se nukë munt të pres.
U-ngrit ay ahere dhe u-vesh
Dhe derën po ia çel.
Në dhomën brënda vajza hyn e qesh,
Po vajzë jashtë s’del.

III

Për Zotin Krisht, për Zonjën Shën Mëri,
Ajme, sa turp, sa keq!
E bën, kur e gjen rasjen djal’i ri,
Dhe vajza shkon në dreq.
I thot ajo: “Më bëre be, pa shtrirë,
Që do t’më merrnje grua!”
I thotë ay: “Vërtet, po s’je e mirë,
Kur fle për turp me mua!”

KUR ISHA I RI, KISHA DASHURI

Kur isha i ri kisha dashuri,
ah dashuri,
E kisha zëmrën plot me lumtëri,
Me nuse e me dasm’ e me kurorë,
Isha si dash me brir’ e me këmborë,

Po e pabesa pleqëri më theu,
ah më theu,
Me pançën e me thonjtë më mbërtheu,
Më çthuri, m’arratisi në kurbete,
ah kurbete,
Në male, në shkëmbinj, në pronj e dete.

Një bel, një bel, një kaz’m e një lopatë,
ah lopatë,
Dhe një savan i gjërë dhe i gjatë;
Një grop’ e thellë dhe përsipër baltë,
ah moj baltë,
Kështu e do kjo mysafir’ e naltë.

OTELLO
(fragment)

E VARFËRA RRËZË NJË MANI PO RRI

E varfëra rrëzë një mani po rri,
Qaj, shelk, o shelk i zi;
Me kokën mi gjunjë, me duar në gji,
Qaj, shelk, o shelk i zi;
Dhe lumi buçizte me keng’ e me vaj,
Qaj, shelk, o shelk i zi;
Dhe shkrinin shkëmbinjtë nga lotët e saj,
Qaj, shelk, o shelk i zi;

JUL CEZARI
(fragment)

O miq romanë, qytetarë, më dëgjoni
Vij ta varros, jo ta lëvdoj Cezarin
E keqja që ka bërë çdo njeri mbetet
E mira i mbulohet shpesh në varr me kockat
Ashtu i qoftë edhe Cezarit.
Trimi Brut ju tha tani, Cezari qe ambicioz
Në paska qenë ashtu, qe faj shumë i rëndë
Dhe rëndë shumë e pagoi Cezari
Këtu, pas lejes, Brutit e të tjerëve
Se Bruti është burr' i ndershëm
Të ndershëm janë që të gjithë, ai dhe shokët.
Vij që të flas në funeralin e Cezarit
Ish miku im, më qe i drejtë dhe i besës
Po Bruti thotë qe ambicioz
Dhe Bruti është burr' i ndershëm
Cezari i solli Romës shumë robër lufte
Dhe arkat me shpërblime ia ka mbushur
Kjo qe ambicia e Cezarit? Si ju duket?
Cezari qante kur thërrisnin të vobektit
Ambicia duhet t'ish me zemër më të ashpër
Po Bruti thotë qe ambicioz
Dhe Bruti është burr' i ndershëm
E patë që të gjithë se në Luperkalet
Tri herë i dhashë një kurorë mbretërore
Edhe tri herë e hodhi; ambicie qe kjo?
Po Bruti prapë thotë qe ambicioz
Dhe Bruti është padyshim burr' i ndershëm
S'dua të kundërshtoj ato që foli Bruti
Por s'mund t'ju flas veç për ato që di
Një herë e deshët që të gjithë - jo pa shkak
Përse tani s'ju vjen asfare keq për të?
Ndër egërsirat paske ikur, o gjykim
Dhe njerëzit e paskan humbur arsyen!
Duroni pak se e kam zemrën te Cezari
Aty, dhe pres të më kthehet prapë.

ROMEO DHE ZHULIETA
(fragment)

Zhulieta

Mos do të ikësh? Ende s’është gdhirë,
Nuk ishte lauresha, por bilbili
Ai që vrau veshin tënd të frikshëm.
Ai këndon çdo natë përmbi shegë,
Besomë, i dashur, ish vërtet bilbili.

Romeo

Ish lauresha, kasneci i mëngjesit,
Nuk ish bilbili. Pa shiko, e dashur,
Rrezet nakare, si dantellë e hollë,
Qëndisin retë e zeza të agimit.
Qirinjtë e natës, dalëngadalë po shuhen,
Dhe dita e qeshur, gati për t’u nisur,
Qëndron mbi mugëtirën majë malesh.
Prandaj më duhet të iki e të rroj
Ose të rri këtu e të vdes.

Zhulieta

Ajo atje nuk është drita e ditës,
Por ësht’ një meteor që e nxori dielli,
I cili do të bëhet pishtarmbajtës
Të të ndriçojë rrugën e Mantovës.
Prandaj qëndro, se s’ke nevojë të ikësh.

Romeo

Le të më kapin, pra, dhe të më vrasin.
I lumtur jam të rri kur kërkon ti.
Pra, eja, vdekje,
Edhe mir se të vish, kur do Zhulieta!
Ç’thua, shpirt? Le të flasim, s’është gdhirë.

[Askusho]

Shqipëroi: Skënder Luarasi

Mbreti Lir
(fragment)

Liri: Jo, jo, jo jo! Të vemi shpejt në burg;
Atje të dy ne vetëm do këndojmë
Si zogjtë në fole. Kur të kërkosh
Uratën time, unë do të bie
Më gjunjë që të lyp prej teje ndjesë.
Kështu do rrojmë e do falemi.
Do të këndojmë këngën e tregojmë
Përralla njëri-tjetrit, nga të moçmet,
Do t'admirojmë fluturat krahë-shpuara.
Atje do t'marrim vesh nga të burgosur
Se ç'ngjasin në pallat, do bisedojmë
Se kush fitone e kush humbet dhe kush
E ka fuqinë sot dhe kush e humbi.
Dhe të kuptojmë shtytjet më të fshehta
Që po sundojnë punët njerëzore,
Se t'ishim ne përgjonjës të dërguar
Me porosi prej perëndisë vetë.
Në burg do shohim se si vinë e zhduken
Tarafet e lavditë e të mëdhenjëve,
Që hipin e që zbresin sipas hënës.

Edmundi: Po, nxirrini.

Liri: Mbi theroritë e tilla, moj Kordelja,
Hyjnitë hedhin themjan. A të kam Ty?
S'na ndajnë dot, veçse ndë marrçin urë
Prej qiellit, të na tymosin burgun
Sikundër nxjerrin dhelprat jashtë shtrofkës.
Mos qaj! Murtaja t'i përpinjë ata
Që duan të na bëjnë ne të qajmë.
I pafshim duke ngordhur prej urisë.
Eja bijë! (Dalin Liri dhe Kordelja me rojën).

[Askusho]

Shqipëroi: Vedat Kokona

Soneti XLVI

Sytë e mi dhe zemra janë në luftë të rreptë;
Se kush do ta fitojë nurin tënd të rrallë,
Sytë ia mohojnë zemrës këtë të drejtë,
As zemra syve këtë thesar s’ua fal.
Zemra kërkon të të ketë në gji,
Kthinë ku s’depërtojnë sytë e kulluar,
Por sytë nuk pranojnë kurrsesi
Që t’u shpëtojë ky thesar i çmuar.
Në një kuvend aherë na u mblodhën
Mendimet këtë punë për ta shoshitur,
Se ç’do t’u jepej palëve vendosën,
Syve të kulluar dhe zemrës së zhuritur:
Syve t’u falin gjithë bukurinë,
Zemrës të zemrës sate dashurinë.

[Fleur Blanche]

Përzgjedhur ca fragmente nga "Mbreti Lir"

Mbreti Lir (drejtuar Kordelias):
"Sa e re dhe sa e vrazhdë!"
Kordelja: "Sa e re dhe sa e drejtë, i dashur atë."

***

Liri (sërish drejtuar Kordelias):
"Po mirë pra, të Drejtën marrsh për prikë...
....
Kordelia marrtë për burrë fodullëkun, që e quan çiltërsi"...
....


Mbreti i Francës:
"Cilësitë e vajzës janë një prikë e pasur për çdo burrë"...


***


Loloja:
"Ki më shumë nga ç'tregon
Fol më pak nga sa di
Jep hua më pak se ke
Kur ke kalin mos lodh këmbët
Nxë më shumë nga ç'beson
Prish më pak nga ç'fiton
Lëre kupën dhe laviren
dhe rri brenda në shtëpi
Kështu do kesh më shumë
se dy dhjeta për njëzet"


***


Loloja:
"Shkaku përse të shtatë yjtë,
s'janë më shumë se shtatë, është i bukur"....

***

Loloja (drejtuar Lirit):

"Nuk duhej të plakeshe para se të bëheshe i mençur..."


***


Glostëri:
"Sikundër janë mizat për rrugaçët
ashtu jemi ne njerëzit për hyjnitë
Ata na torturojnë për zbavitje".



***


Albani:
"E mira i duket ligësi të ligut
së ndyrës ia ka ënda qelbësirën"


***


Kenti:
"Në ngjitem apo bie do t'ma tregojë
Kjo luftë e rreptë kur të mbarojë."


***


Albani:
"Kur s'jam më i ndershëm,
s'mund të jem as trim..."


***

Dhe një nga sonetet më të bukura (për shijet e mia kuptohet ), soneti 66, i shqipëruar nga një prej juristëve më të mirë që ka vendi ynë (për mos të thënë më i miri) Kristaq Traja:

Soneti 66

Më dhembin sytë, prandaj dhe vdekjen lus,
Kur shoh meritën lindur për lëmoshë,
Dhe ndershmërinë e mbytur mu në pus,
Dhe luksin që e shpie jeten bosh,

Dhe lavd e nder që mban një horr i zhyer,
Dhe vajzërinë e shkelur nëpër këmbë,
Dhe krejt persosmërinë në baltë zhgërryer,
Dhe forcën që çalon e që s'ka dhëmbë,

Dhe artin që ia mbyll pushteti gojën,
Dhe marrëzinë që bëhet mençuri,
Dhe të vërtetën që ia nxorrën bojën,
Dhe mirësinë që bën veç ligësi.

Më dhembin sytë, po s'iki nga kjo jetë
Nga frika se mos Ti, më mbetesh shkretë

[Gentian_gr]

Gënjejnë vargjet që kam shkruar më parë,

Kur thonë se s'të dua dot më shumë,

S'e dija tek digjesha porsi zjarr

Nga zjarr m'i madh do përvëlohem unë.



Por Koha numëron miliona raste,

Kur shëmben ligje, shkelen përbetime,

Kur fishket bukuria në pak çaste,

Të plotfuqishmit bëhen çikë e thërrime.



Nga frik' e Kohës aq të pamëshirshme,

S'të thashë kurrë: "Më fort tani të dua !",

Se unë vlerësoja vetëm të tanishmen,

Sikur të ardhme s’ do të kish për mua.



Por dashuria është si një fëmijë

Që kurrë nuk e ndal zhvillimn' e tij.



Fleur Blanche!
Ne perkthim te Sonete te Shakespeare nje pune te perkryer ka bere Z Cezar Kurti!!