15 Nentor: Shen Alberti i Madh

[NoName]

Kalendari Kishtar i 15 nëntorit, përkujton Shën Albertin e Madh




Shën Alberti, filozof e teolog, studiues i palodhur në kërkim të pikave të takimit ndërmjet shkencës e fesë, domenikan, doktor i skolastikës, dha mësim ndër katedrat më të shquara të kohës e, në universitetin e Këlnit, themeluar prej tij, pati nxënës Shën Tomën e Akuinit. Lindi rreth vitit 1200 në Lauingen të Bavarisë.

Njeri fisnik në trup e në shpirt, ishte i paracaktuar të ndiqte karrierën ushtarake e politike, duke ecur kështu në rrugën e traditës familjare. Por ai dëshironte më shumë të rrinte gjithë ditën mbi libra, sesa të rrokte armët e të ushtrohej në artin e luftës. Dëshira për studim iu thellua edhe më shumë, kur familja u transferua në Itali së bashku me mbretin Federiku II. Ndërsa frekuentonte universitetin e Padovës, ku thellohej në shkencat natyrore, u njoh me të Lumin Jordanin e Saksonisë, epror i dytë i përgjithshëm i Domenikanëve, menjëherë pas Shën Dedës, që kishte shkuar në Padovë për t’u predikuar studentëve universitarë. Vendosi ta ndiqte, së bashku me nëntë studentë të tjerë, pasi mori nga duart e tij zhgunin domenikan. Vijoi studimin e u bë një nga njerëzit më të ditur të kohës, njohës i të gjitha degëve të kulturës deri në atë shkallë, sa të quhej Doktor universal e të meritonte titullin ‘i Madh’ që më të gjallë. U zgjodh provincial i Domenikanëve në Gjermani e më pas, ipeshkëv i Regensburgut, mision nga i cili u largua për t’iu rikushtuar mësimdhënies e predikimit. Qe ndërmjetës e lajmëtar i paqes ndërmjet popujve e, në Koncilin e Lionit, dha kontributin e dijes së tij për bashkimin e Kishës greke me atë latine. Ndonëse në moshë të shkuar, ngjitej me shkathtësi djaloshare në katedër, por një ditë, ashtu si e kishte paralajmëruar Virgjëra Mari, për të cilën kishte devocion të posaçëm, kujtesa e tij papritmas u shua. Atëherë hoqi dorë nga dija e tokës e nisi të shikonte vetëm drejt qiellit, për ku u nis më 15 nëntor 1280. Trupi i tij pushon në paqe në kishën famullitare të Shën Andreut në Këln. U shpall i Lum nga Papa Gregori XV në vitin 1622; Shenjt e Doktor i Kishës nga Piu XI, në vitin 1931; Pajtor i studiuesve të shkencave natyrore nga Piu XII, më 16 dhjetor 1941.

[NoName]

Nga komenti mbi “ungjillin e Lukës” i shën Albertit të madh, ipeshkëv
(22,19; Opera omnia, Paris 1890-1899, 23, 672-674)

Bari dhe mësues për ndërtimin e trupit të Krishtit
“Bëjeni këtë në përkujtimin tim” (Lk 22,19).



Këtu duhet theksuar dy gjëra. E para është urdhri për të përdorur këtë sakrament, kur thotë: “Bëjeni këtë”. E dyta është se ai është përkujtimi i Zotit që shkon në vdekje për ne. Thotë pra: “Bëjeni këtë” dhe vërtet, nuk mund të na urdhëronte asgjë më të dobishme, asgjë më të ëmbël, asgjë më shpëtimprurëse, asgjë më të dashur,asgjë më të ngjashme me jetën e amshuar.

Para se gjithash Eukaristia është e dobishme për faljen e mëkateve për ata që janë shpirtërisht të vdekur, shumë e dobishme më pas për rritjen e hirit për atë që është i gjallë. Shpëtimtari i shpirtrave tanë na mëson për atë që është e dobishme për të fituar shenjtërimin tonë.

Tasti, shenjtërimi i saj qëndron në flinë e saj, meqë në flinë sakramentare i dhurohet Atit për ne na dhurohet neve në bashkim. “Për ta unë e kushtoj vetveten” (Gjn 17,19). Krishti që, nëpërmjet Shpirtit Shenjt i dhuroi vetveten të panjollë Hyjit, do ta pastrojë ndërgjegjen tonë nga veprat e vdekshme, për t`i shërbyer Hyjit të gjallë (Krh. Heb 9,14). Ne nuk mund të bëjmë asgjë më të ëmbël.

A thua çfarë mund të ishte më e ëmbël se sa sakramenti që mban në vete të gjitha ëmbëlsinë hyjnore? „Nga qielli ia ka dërguar popullit tënd bukën e bërë gati, që kishte në vete çdo ëmbëlsirë të aftë të kënaqë secilën shije. Shujta që ti u dhurove dëshmonte dashurinë tënde ndaj fëmijëve të tu, sepse, duke iu përshtatur shijes së atij që e hante, shndërrohej në ushqim që secili e dëshironte“ (Urt 16,20-21). Nuk mund të urdhërohej asgjë më shpëtimpruese. Ky sakrament është fryti i drurit të jetës. Nëse ndokush e pranon atë me devotshmëri dhe fe të sinqertë, nuk do ta shijojë vdekjen e amshuar. „Kush e fiton atë e fiton pemën e jetës, i lumi ai që mund ta mbajë atë” (Fu 3,18); “Ai që ha mua do të jetojë për amshim” (Gjn 6,57) Nuk mund të na urdhërohej asgjë më e dashur. Vërtet ky është sakramenti që krijon dashuri dhe bashkim. Është shenjë e dashurisë më të madhe të japësh veten tënde për ushqim. „Po a nuk më thoshin njerëzit e çadrës sime: Kë me mish ai deri tash s`e ka ngopur?” (Jb 31,31); gati sikur të kishte thënë: aq shumë i kam dashur ata dhe ata më kanë dashur mua, saqë unë doja të isha brenda tyre dhe ata të më pranonin në veten e tyre, në mënyrë që të bashkuar me mua, të bëheshin gjymtyrët e mia. Dhe vërtet, nuk mund të bashkoheshin më me thellësi dhe më natyrshëm me mua., as unë me ta.

Dhe së fundi asgjë nuk mund të na urdhërohej më e natyrshme për jetën e amshuar. Vërtet jeta e amshuar ekziston dhe zgjatë sepse Zoti u dhurohet me gjithë gëzimin e tij shenjtërve që jetojnë në gjendjen e të lumturve.