Aksioni Civil frikëson PD-në dhe PS-në..

[Brari]

ne balkanveb te gsh-se se ruco edvinit te bollinos se mafies vazhdon pacavuren e radhes kopili koplik..

a eshte zog gomarit ky apo hipokrit i regjur.. si thoni ju ..

--------

Aksioni Civil frikëson PD-në dhe PS-në





Nga Bashkim Kopliku


Në Shqipëri ka vetëm dy-tri parti të shpërndara në të gjithë vendin: PD, PS dhe LSI. Partitë e tjera janë ose praktikisht pa asnjë anëtar në bazë (si PR, PSD etj.) ose jo të shtrira në të gjithë vendin (si PDNJ, LZHK etj.). Ka shumë shqiptarë që nuk gjejnë veten në këto dy-tri parti: ata duan një parti ndryshe nga këto. Kjo mosgjetje e vetes, shprehet ose me pjesëmarrje të ulët në votime, ose me aderimin për kompromis të sforcuar, tek njëra nga këto parti. PD dhe PS kanë arritur që ta mbysin që në djep “forcën e tretë”, atë parti që pritet të jetë vërtetë ndryshe. Deri tani nuk kemi qenë të aftë për të konkretizuar idetë e sjelljet ndryshe, në një parti “forcë e tretë”.A mos AC mund të përdoret si një shtrat i lindjes së “forcës së tretë”, asaj që nuk do të ketë të këqijat as të PD-së dhe as të PS-së?! Ne shqiptarët kemi tendenca të krijojmë parti të forta, vetëm kur ato lindin me dhimbje, nga protestat, siç lindi p.sh. PD-ja, nga protestat e studentëve në 1990. Përse dhe protestat e AC të mos shpien në lindjen e partisë vërtetë ndryshe?!
Protestat e AC janë të pastra: kundër padrejtësive dhe perversitetit të pushtetit. Në bazë të AC është lëvizja Mjaft, që ka ditur këto vite, të protestojë me sukses, si kundër korrupsionit e ineficiencës galopante të PS-së në pushtet, si dhe kundër uzurpatorit të pushtetit aktual, berishizmit që u riciklua në pushtet në sajë të mashtrimit me megadushkun dhe me grabitjen e pasurisë kombëtare (me dhënien e tokës grabitësve të saj). Asnjë nuk është në gjendje të thotë një argument që të qëndrojë, kundër AC. E vetmja gjë që arrihet të artikulohet janë shpifje dhe diversione, si “përse nuk i ranë edhe PS-së kur ajo ishte në pushtet”, kur dihet se AC nuk ekzistonte, kurse Mjaft e pat “mbytur” fare PS-në, që në rrugët e Shqipërisë, e deri në institucionet e Shteteve të Bashkuara të Amerikës e të gjithë Perëndimit. Nuk ia vlen të merresh me sulmet kundër AC, se janë qartas sulme që nisen nga frika, nga tmerri se mos nga ajo lindë “forca e tretë”, ajo që do t’u merrte pushtetin, aq të lakmuar, edhe PD-së, dhe edhe PS-së.
AC po shihet me shumë frikë, sepse ajo arriti të mbledhë me mijëra njerëz (apo “me qindra”, qofshin), të premten, më 10.11.2006, në shi, para kamerave regjistruese të regjimit, në një atmosferë sulmesh e antimitingjesh (“parlamenti studentor” duket se është një formë e re e tyre).
AC po frikëson kryeministrin aktual, sepse lidhet me daljen e një force të tretë, një force që nuk do të bëjë pazare të pista, siç ka bërë në 1997-tën e mbrapa, PS-ja me PD-në. Janë ato pazare që i siguruan z. Berisha sorollatjen e lirë në majat e politikës shqiptare, edhe pas rrënimit dhe krimeve që pësoi ky vend, kryesisht për faj të tij. Një forcë e tretë bart rrezikun se do të çojë para drejtësisë reale, të gjithë fajtorët e “1997-tës”.
AC tani i duhet PS-së në luftën politike kundër PD-së, siç iu patën dashur anglo-amerikanët sovjetikëve, në luftën kundër Hitlerit, bashkëpunim ky që pati mbaruar duke u kthyer në një luftë në mes tyre, fill pas rrëzimit të Hitlerit. Po kështu, me rrëzimin e z.Berisha, natyrisht që do të fillojë lufta politike në mes AC dhe PS-së.
Duhet ta mbështesim dhe ta ruajmë me kujdes AC, që të mbetet kaq i pastër, kaq i drejtë sa ç’është tani në fillim—gjithnjë e fillojmë mirë ne shqipot, por e prishim më vonë: “tue u rritë e tue u çoroditë, si zogu i gomarit”, thotë një fjalë e urtë shkodrane. Forca e tretë do ruajtur nga infeksionet autoritariste e korruptive. Dy janë masat preventive më të domosdoshme për mbrojtjen nga këto infeksione: e para, kryetari i saj të jetë me mandat të kufizuar qartë në kohë (p.sh. të mund të jetë kryetar, jo më shumë se dy mandate radhas, e pastaj të mos ketë të drejtë as të jetë anëtar kryesie i partisë, për dy mandate të tjera), dhe e dyta, të lejohen qartas fraksionet në parti. Një parti e lirë, është më e fuqishme se një parti e udhëhequr nga një “dorë e fortë”, nga një diktator, sado jokompakte që të duket.

---


cfar humori..


.. po friksoka mustaf nano veliu edvin ruco doklen..

klyshi cakallit frikson kaprollin po dhe vet cakallin .. konkludon vegla bashkim..

sa poshte ra ky dy kembesh..

i ngrati fred xhafer kushedi cheq me kunatin..kte far zog gomarit..

[Brari]

ja dhe aksionisti mustaf..
o do ta beje 97-ten o plas..

--

gazeta shqip
-
Opozita ngalakaqe dhe e paprinciptë


Mustafa Nano

U zgjodh drejtori i ri i Përgjithshëm i Radiotelevizionit Publik dhe në mënyrën më të çuditshme gjithçka kaloi në heshtje, a thua se kishim të bënim me një emërim dosido në administratën publike. Në çdo vend të botës demokratike, ky lajm do të merrte dheun, do të shoqërohej me komente, do të ngjallte debate e do të trajtohej si moment shumë i rëndësishëm i jetës politiko-mediatike të vendit; në mos do të flitej gjatë për drejtorin e ri, për mënyrën se si u zgjodh, për back-ground-in e tij profesional e kulturor, për bëmat e tij në të shkuarën, për garancitë që ofron në planin perspektiv, në veçanti në funksion të informimit non-partisan të publikut, e në përgjithësi në funksion të shndërrimit të këtij televizioni në një medium të fortë e konkurrues në botën e komunikimit.

Këtu tek ne nuk ndodhi asgjë e tillë. Përveç TVSH-së d.v., ishin edhe dy-tri televizione të tjera private, që i kushtuan një vëmendje minimale kësaj ngjarjeje: informuan thatë e shkurt, që këshilli drejtues i Radiotelevizionit Shqiptar, midis dy kandidatëve për postin e drejtorit, zgjodhi me votim të fshehtë Petrit Becin. Një numër i madh të përditshmesh gjithashtu, me një indiferencë të plotë e të pakuptueshme, e kishin ngucur këtë lajm te rripat informativë në anë të faqeve të kronikës. Gazetarët tanë të terrenit, të cilët na informojnë në detaje e gjithë qejf për shkarkime e emërime doganierësh e për njerëz që plagosin sho-shoqin për një vijë uji, këtë herë kishin rënë të gjithë në një mendje, që ta injoronin këtë ngjarje.

Por ka rënë në sy në këtë mes edhe heshtja e opozitës, e asaj opozite që disa muaj më parë protestoi me të madhe kundër ligjit mbi rregullimin e funksionimin e një numri institucionesh mediatike, të miratuara me vullnetin ekskluziv të shumicës. Si rezultat i kësaj proteste, shumica parlamentare u detyrua të ulet në tavolinë e të bëjë një hap prapa, duke rënë dakord më në fund me tezën e balancimit politik të përbërjes së KKRTVSH-së e të KDRTVSH-së. Në dukje, e bënë këtë betejë në emër të parimeve, në emër të respektimit të rregullave të lojës politike në demokraci, e në këtë kuadër, në emër të dashurisë për një televizion publik, i cili duhej të ishte në shërbim të taksapaguesve shqiptarë e në shërbim të interesit publik e kombëtar. Në terma konkretë, e bënë edhe për të mos e lënë zgjedhjen e drejtorit ekzekutiv të këtij televizioni në duart e shumicës apo të pushtetit. Dhe me marrëveshjen e nënshkruar në prani të clerk-ëve të OSBE-së, mund të thuhej se ia dolën mbanë të garantonin balancimin politik.

Gjatë gjithë kësaj kohe, që ka rrjedhur qysh nga momenti i nënshkrimit, opozita nuk ka ndërmarrë asnjë lëvizje a nismë parlamentare për ta sendërtuar në ligj këtë marrëveshje. Një ligj i ri do ta bënte më të plotë përbërjen e KDRTVSH-së, e për rrjedhojë do ta bënte më interesant e më domethënës iter-in procedural të përzgjedhjes së kandidaturave për postin e drejtorit të Përgjithshëm e të zgjedhjes së këtij të fundit. Nuk ka burrë nëne ta marrë vesh këtë moskokëçarje të opozitës, ashtu si nuk ka burrë nëne të marrë vesh veprimin e munguar parlamentar për vënien në jetë të atyre pikave të marrëveshjes, të cilat kanë të bëjnë me mbarëvajtjen e zgjedhjeve.

E sikur të mos mjaftonte kjo përgjumje disamujore e opozitës parlamentare, kemi këtë heshtje të opozitës politike përballë lojës e vullnetit të shumicës për të emëruar në krye të TVSH-së beniaminët e vet. Nuk është vetëm Partia Socialiste që hesht. Po hesht edhe LSI-ja, edhe PSD-ja, edhe PAD-i, edhe PDS-ja. Duket se ka një pakt për të heshtur. Si shpjegohet kjo sjellje? Si është e mundur që kjo opozitë nuk përton të na dalë çdo ditë me dërrasë të zezë përpara kamerave, ku denoncohen me shkumës të bardhë lloj-lloj çikërrimash antiqeveritare, e nuk del të vijojë betejën e nisur në mbrojtje të televizionit publik, në të cilën ajo pati në krah edhe një pjesë të shoqërisë civile e të botës mass-media-tike? Si është e mundur që janë shqetësuar tre-katër muaj më parë, kur uzurpimi politik i TVSH-së ishte thjesht një hamendje, e nuk shqetësohen sot, kur uzurpimi i tij është fait accompli? Si është e mundur që kanë rënë dakord të vihet në krye të TVSH-së një njeri, i cili, ndërsa është plot merita në fushën e kinematografisë, nuk ka as merita, as know how, në fushën e komunikimit publik?

Doni përgjigjen? Është shumë e thjeshtë: kjo opozitë nuk ka asnjë princip; kjo opozitë i thotë "jo" pushtetit, jo ngaqë e ka mendjen tek e mira publike, por ngaqë e ka mendjen te pushteti i humbur; kjo opozitë as që e çon në mendje të mbrojë institucionet, Kushtetutën, ndonjë arritje demokratike, apo ndonjë praktikë embrionale të shtetit të së drejtës, por thjesht merr poza e bën beteja shtinjakësh për të na hedhur hi syve ne të tjerëve; kjo opozitë di vetëm të refuzojë, e nuk di të ofrojë projekte alternative në dobi të shëndetit institucional e konstitucional të shtetit.

Duke mbetur te rasti konkret, me këtë heshtje opozita ka dëshmuar se në vend të jetë e merakosur për theksimin e natyrës publike të TVSH-së, është e merakosur në fakt veç për garancinë, se edhe veprimtaritë politike të saj do të shfaqen në ekranin e këtij televizioni; është e merakosur në fakt veç për garancinë, që gjysma e kohës së ditarit informativ të këtij televizioni do t‘u përkasë lajmeve mbi takimet opozitare në fshatra e qytete të Shqipërisë; është e merakosur veç për garancinë, që edhe për takimet elektoralo-politike të Edi Ramës do të ketë nga ato "specialet" e shpifura në fund të ditarit informativ (duhet thënë këtu, që këto "speciale" përbëjnë të vetmin gjallim inercial të gazetarisë së kohës së Hoxhës).

Me këtë memecëri opozitare, del në shesh dhe ndarja e qartë parimore që ekziston midis opozitës e asaj pjese të shoqërisë civile, e cila- ashtu si opozita- u ka rënë tërë këto kohë borive të alarmit mbi qasjen sektare e autoreferenciale të këtij pushteti. Motivi i kësaj ndarjeje është i qartë tanimë. Me të gjitha betejat e veta politike, parlamentare e publike, opozita nuk ka bërë gjë tjetër, veçse ka ushqyer ambicien e vet për të riardhur në pushtet, ku do të ketë rast të imitojë pikë për pikë qoftë vetveten e stinës 1997-2005, qoftë Berishën e të gjitha stinëve. Ndërsa në ndryshim nga kjo opozitë, mobilizimi "opozitar" i shoqërisë civile është ngritur mbi bazën e shqetësimit për të mirën publike. Dhe te kjo "e mirë publike" duhen rreshtuar më së pari demokracia, institucionet e shteti i së drejtës, të cilat janë të kërcënuara më së shumti prej pushtetit të sotëm.

--------