'Letra' e Barnabes

[NoName]

Lexim nga e ashtuquajtura “Letër” e Barnabës



Shpresa e jetës eshtë fillimi dhe mbarimi i fesë sonë

Përshëndetje në paqe, bij dhe bija, në emër të Zotit që na ka dashur. Të mëdha dhe të bollshme janë të mirat që Hyji ju ka dhuruar. Për këtë arsye ngazëllehem shumë kur e di se sat ë bukur dhe të harshëm janë shpirtrat tuaj fal hirit dhe dhuratave shpirtërore që kanë marrë. Por akoma më i madh ëshët gëzimi im kur ndjej se po lind në mua një shpresë e gjallë shëlbimi duke parë me sa bujari gurra hyjnore ka shpërndarë mbi ju Shpirtin e vet. Me të vërtetë ëshët e shkëlqyeshme shfaqja që i keni dhuruar shikimit tim!

I bindur se kam pasur shumë të mira në rrugën e shenjtë të Zotit duke folur me ju, ndjehem i shtyrë t’ju dua më shumë se sa vetë jetën time edhe pse shoh në ju një fe dhe dashuri të madhe për shpresën e jetës suaj hyjnore.

Për dashurinë që kam për ju, dua të ruaj për ju nga ajo kam marrë, i sigurt se do të më dalë në të mirë shërbimi që po ju bëj. Po ju shkruaj pra disa gjëra në mënyrë që feja juaj të arrijë të jetë njohje e përsosur.

Tre janë realitetet e mëdha të zbuluara prej Zotit: shpresa e jetës, fillim dhe mbarim i fesë sonë; shëlbimi, fillim dhe mbarim i planit të Hyjit; dëshira e tij për të na bërë të lumtur, peng dhe premtim i të gjitha ndërhyrjeve shëlbuese të tij.
Zoti ka bërë të kuptojmë, nëpërmjet profetëve, gjërat e kaluara dhe të tashmet, dhe na ka bërë të aftë të shijojmë frytet e para të gjërave të ardhshme. E meqë shohim se secila prej tyre realizohet pikërisht sikurse ka thënë, duhet të rendim gjithmonë e më shumë mbi rrugën e druajtjes së shenjtë të Hyjit.

Nga ana ime dua t’ju tregoj disa gjëra që t’i shërbejnë së mirës suaj që në të tashmen. Po ju flas, pra, jo si mësues, por si vëlla.

Kohët janë të këqija dhe i Ligu sillet si zot me veprimtarinë e tij djallëzore. Le të kemi kujdes tani për veten tonë dhe le të kërkojmë me vëmendje dëshirat e Zotit. Druajtja dhe durimi duhet të jenë mbështetja e fesë sonë, shpirtmadhësia dhe përmbajtja aleatet tona në luftë. Nëse do të zbatojmë këto virtyte dhe do të sillemi ashtu si duhet para Zotit, do të kemi dijen, mençurinë, diturinë dhe njohjen. Këto janë gjërat që Hyji do prej nesh. Zoti, në fakt na ka mësuar nëpërmjet të gjithë profetëve se ai nuk ka nevojë për flijime dhe as për holokauste as për dhurata. Ç’më duhen, thotë, flijimet tuaja të panumërta? Jam i ngopur me holokaustet e deshve dhe me dhjamin e cjepve; gjakun e buajve dhe të qengjave dhe të cjepve nuk e pëlqej. As mos u paraqitni përpara meje që të ju shoh. Kush ka kërkuar gjëra të tilla prej duarve tuaja? Mos e merrni guximin për të shkelur më paradhomat e mia. Nëse me ofroni palcën e grurit do të jetë e kotë. Kemi është një shëmtirë për mua. Festat tuaja dhe të shtunat nuk mund t’i duroj (krh. Is 1, 11-13).

[NoName]

Ligji i ri i Zotit tonë


Hyji i ka nxjerrë jashtë ligjit flijimet e vjetra që ligji i ri i Zotit tonë Jezu Krishtit, i lirë nga zgjedha e detyrimit, të ketë një dhurim që nuk është vepër e njerëzve. Në fakt thotë: a u kam urdhëruar vallë etërve tuaj kur dolën prej Egjiptit të më ofrojnë holokauste apo flijime? Përkundrazi u kam dhënë këtë urdhër: Askush prej jush të mos ruajë inatin kundër të afërmit, dhe mos e kini për zemër betimin e rremë (krh. Jer 7, 22-23).

Pra, nëse nuk jemi të pamend, duhet ta kuptojmë ndjenjën e mirësisë së Atit tonë; ai në fakt na flet sepse do që ne, duke u munduar t’i afrohemi atij, të mos gabojmë si hebrenjtë e lashtë. Neve pra na thotë kështu: flije për Zotin është një zemër e penduar, erë e këndshme për Zotin është shpirti që i jep lavdi atij që e ka krijuar (krh. Ps 51/50, 19).

Prandaj, o vëllezër, duhet t’i kushtojmë vëmendje të madhe shëlbimit tonë, që i Ligu të mos shtiret në ne për të na joshur dhe për të na shkaktuar humbjen e së mirës së jetës.

Zoti ka thënë edhe këto fjalë: Mos agjëroni më sikurse bëni sot, saqë të dëgjohet deri lart zhurma juaj. Mos vallë është i tillë agjërimi që dëshiroj ditën kur njeriu vetmohohet? (krh. Is 58, 4-5) Zoti tregon qartë cili është vullneti i tij duke thënë: Ja që unë dëshiroj: zgjidh çdo zingjir padrejtësie, thyeji lidhjet e kontratave të fituara me dhunë lëri të lirë të shtypurit dhe falu atyre çdo borxh, shfuqizo çdo detyrim të padrejtë. Ndaje bukën tënde me të uriturit dhe kur të shohësh ndokënd që është lakuriq, vishe, dhe pranoi në shtëpinë tënde ata që janë pa çati (krh. Is 58, 6-10).

T’i ikim, pra, kotësisë dhe të përbuzim çdo të keqe dhe çdo të keqe dhe çdo sjellje të paudhë. Mos u izoloni duke u mbyllur në vetvete, sikurse të ishit tashmë të shfajësuar, por bashkohuni së bashku dhe kërkoni atë që është në të mirën e të gjithëve. Prandaj Shkrimi thotë: “Mjerë ata që anë sytë e vet e mbajnë veten se janë të urtë, që për të mençur e çmojnë veten” (Is 5, 21).

Le të bëhemi shpirtërorë, le të bëhemi tempull i kushtuar Hyjit. Aq sa të mundemi le të meditojmë mbi druajtjen ndaj Hyjit dhe le të mundohemi të zbatojmë urdhërimet e tij për të gjetur gëzim në ligjin e tij.

Zoti do ta gjykojë botën pa parapëlqime njerëzish (krh. 1 Pjt 1, 17). Secili do të marrë në bazë të asaj që ka bërë: nëse ka qenë i mirë, drejtësia e tij do të ecë përpara tij; nëse ka qenë i keq, do të gjejë përpara shpërblimin e paudhësisë së tij. Të mos ndodhë të jemi të plogësht ndërkohë që jemi të thirrur dhe të mos përgjumemi në mëkatet tona duke lejuar që princi i së keqes të fitojë kështu pushtet mbi ne dhe të na shkëpusë nga mbretëria e Hyjit.

Merreni vesh edhe një herë mirë këtë, vëllezërit e mi: nëse pas shumë mrekullish të bëra për të, populli i Zotit ka qenë braktisur, le të kemi kujdes që të mos vërtetohet edhe për ne thënia: “Shumë janë të grishur, por pak të zgjedhur” (Mt 22, 14).

[NoName]

Një krijim i ri



Zoti pranoj t’i jepte trupin e tij vdekjes me qëllim që të na faleshin mëkatet dhe të shenjtëroheshim me anë të larjes me gjakun e tij. Për të është shkruar: Ai është shporuar për mëkatet tona, shkelur për shkak të mbrapshtive tona; nëpërmjet plagëve të tij jemi shëruar; porsi një qengj qe dërguar në thertore, si një dele e heshtur përpara qethtarëve të vet (krh. Is 53,5-7). Këto fjalë i përkasin popullit hebre, por edhe neve.

Pra duhet të falënderojmë Zotin sepse na ka treguar gjërat e kaluara, na ka mësuar mbi të tashmet dhe nuk na ka lënë të mangët në njohjen e gjërave të ardhshme.

Vëllezërit e mi, Zoti ka dashur të pësojë vdekjen për jetën tonë, ai, zotëruesi i gjithë botës, ai, të cilit Hyji i tha në krijimin e botës: “Le ta bëjmë njeriun në shëmbëlltyrën e në përngjasimin tonë” (Zan 1,26). E si ka mundur të pësojë vdekjen prej dorës së njeriut? Profetët përgjigjen që isin të shndritur prej karizmave (dhuratave) të tij për të folur pikërisht për të.

Ai duhej të dukej në mish, e kështu të shkatërronte vdekjen dhe të dëftonte ringjalljen nga të vdekurit. Duhej të pranonte të vuante për të përmbushur premtimet që u qenë bërë etërve. Do të kishte përgatitur për vete një popull të ri, dhe do të kishte treguar, që gjatë jetës së tij tokësore, se, pas ringjalljes përfundimtare, do të kishte qenë gjykatësi i të gjithëve.

Zoti, me anë të faljes së mëkateve na ka bërë krijesa të reja dhe të pafajshme si fëmijët. Na ka dhënë një dinjitet të veçantë kur ka thënë: Ta bëjmë njeriun në shëmbëllimin tonë dhe në përngjasimin tonë, le të zotërojë mbi kafshët e tokës, mbi zogjtë e qiellit dhe peshqit e detit (krh. Zan 1,26). Duke iu referuar pastaj krijimit të dytë, të bërë prej tij, tha përsëri: Ja, unë i bëj gjërat e fundit si të parat.

Mbi këtë gjendje të krijimit të ri flet autori i shenjtë kur pohon: Hyni në tokën ku rrjedh qumësht dhe mjaltë dhe merreni në pronë (krh. Dal 33, 3).

Ja pra se ne kemi qenë formuar një herë të dytë. E pohon profeti: Ja, thotë Zoti, do të shkëpus prej tyre (d.m.th. prej atyre që janë të paracaktuar prej Shpirtit hyjnor) zemrat pej guri dhe do të vendos zemra prej mishi (krh. Ez 11,19). Prandaj u bë njeri dhe banoi ndër ne. Që atëherë zemra jonë është bërë tempull i shenjtë dhe banesë e Zotit.

Në një vend tjetër Fjala e pyet veten: Ku do t’i paraqitem Hyjit, Zotit tim për ta kremtuar? Dhe përgjigjet: do të të kremtoj në mbledhjen e vëllezërve të mi dhe do të të këndoj ty në mes të mbledhjes së shenjtërve (krh. Ps 22/21/,23).

Vini re se jemi ne ata të tokës së premtuar.

[NoName]

Rruga e dritës



Është një rrugë që është ajo e dritës. Nësë dikush dëshiron ta përshkojë dhe të arrijë deri në fund le ta bëjë duke vepruar gjallërisht.

Udhëzimet për ta gjetur dhe për ta ndjekur këtë rrugë janë këto që vijojnë. Do të duash atë që të ka krijuar dhe do të druash atë që të ka formuar. D t’i japësh lavdi atij që të ka shëlbuar prej vdekjes. Do të jesh i thjeshtë në zemër, por i pasur në shpirt. Nuk do të bashkohesh me ata që ecin udhës së vdekjes. Do të urresh gjithçka që nuk i pëlqen Hyjit. Do të përçmosh çdo hipokrizi. Nuk do të braktisësh urdhërimet e Zotit.

Nuk do të madhërosh vetveten, por do të jesh i përvuajtur në të gjitha gjërat. Nuk do t’i japësh lavdi vetes. Nuk do të ngrehësh prita kundër të afërmit tënd. Nuk do të pranosh ndjenja mendjemadhësie në zemrën tënde.

Do të duash të afërmin tënd më shumë se sa jetën tënde. Nuk do të bësh abort dhe nuk do të vrasësh fëmijën pas lindjes së tij.

Nuk do të jesh moskokëçarës për birin tënd dhe për bijën tënde, por do tu mësosh atyre druajtjen e Hyjit që nga fëmijëria. Nuk do të kërkosh të mirat e të afërmit tënd, as nuk do të jesh koprrac. Nuk do të bashkohesh me krenarët, por do të ndjekësh njerëzit e përvuajtur dhe të drejtë.

Çfarëdo që të të ndodhë do ta marrësh me të mirë, duke ditur se nuk ndodh asgjë po s’e deshi Hyji. Nuk do të jesh i epshëm në mendime dhe as nuk do të përdorësh dyftyrësi në të folur; në të vërtetë gjuha e dyfishtë është litar vdekjeje.

Angazhohu tërësisht për të qëndruar i pastër. E kërkon e mira e shpirtit tënd. Nuk do të shtrish dorën tënde për të marrë dhe përkundrazi nuk do ta tërheqësh në të dhënë. Do të duash si dritëzën e syrit tënd këdo që do të të thotë fjalën e Zotit.
Ditë e natë do të sjellësh në kujtesën tënde gjykimin e fundit dhe do të kërkosh çdo ditë shoqërinë e shenjtërve, qoftë kur të kesh ankth për të folur dhe kur të nisesh të porosisësh dhe të meditosh si mund të shëlbosh një shpirt nëpërmjet fjalës, qoftë kur të punosh me duart e tua për të çrrënjosur mëkatet e tua.

Nuk do të ngurrosh në të mirë, as do të japësh dhuratën tënde në mënyrë fyese. E di mirë se kush e ndan shpërblimin e drejtë. Do të ruash paprekur arkën që të është besuar, po asnjë zbritje apo dorëvënie.

Do të urresh gjithmonë të keqen. Do të gjykosh me drejtësi. Nuk do të lejosh të lindin përçarje, por përkundrazi do t’i prish paqes, dukë vënë në mirëkuptim ata që zihen.

Do të rrëfesh mëkatet e tua. Nuk do të nisësh lutjen me ndërgjegje të keqe.
Ja ku qëndron rruga e dritës.