Përgjigje Pyetjeve Materialiste!

[Omari]

Ne kete teme do te gjeni pergjigjet e ketyre pytjeve materjaliste:

(1) A Mundet All-llahu Të Krijoje Ndonjë Gje Më Të Madhe Se Veten?

(2) Meqë All-llahu Nuk Ka Nevojë Për Asgjë, Atëhere Përse E Krİjoİ Gjİthësİnë?

(3) Cfare Nevojë Ka All-llahu Për Adhurimin Tonë?

(4) Meqë All-llahu E Krİjoİ Gjİthësİnë, Atëhere All-llahun Kush E Krİjoİ?

(5) Allahu çfare Bënte Para Se Të Krijojë Gjithësinë?

(6) Drithrat Nga Dheu Frutët Nga Drurİ. Shkurtë: Meqë çdo Gjë Po Krijohet
Nga Elemente Atëhere Përse Thonİ Se, Të Gjitha İka Krijuar All-llahu?

(7) Për çfare Nuk E Shikojmë All-llahun?

(8) Për çfare All-llahu E Krijoi Shejtanin?

(9) Për çfare Arsye Mbështetemi Tek All-llahu Xh.sh.që Të Na Ruaj Prej Dëmİt Të Shejtanit?

(10) Kur’ani Në Shumë Vende I Trembë Ashpër Ata Që Nuk Respektojnë Urdhërat E All-llahut. A Nuk është Kjo E Tepërt?

(11) Pse Islami I Lejon Burrat Të Martohen Me Katër Gra?

(12) A E Lejon Feja Martesën Me Të Afërmit?

(13) Pse Sheriati (ligji Islam) Në çështjen E Trashagimİse Djalit I Cakton Dy Pjesë, E Vajzës Një?

(14) Meqë Feja është Një, Atëhere Pse Ka Nevojë Për Katër Medhhebe?

(15) çfare U Themi Materjalisteve Që Nuk I Zëjnë Besë Asaj Që Se Shohin Me Sy?

(16) çfare Tu Themi Atyre Që Thonë Se, Si Mund Të Na Qeverisë Kur’ani Që është Libri I Formuar Para 14 Shekujsh?

(17) Përçfare Nganjëherë Mosbesİmtarët Ngadhnjenë Mbİ Ne?

(18) Përçfare All-llahu İa Merr Shpİrtİn E Fëmİjëve Të Vegjël?

(19) A është E Mundur Ringjallja?

(20) Allahu Për çfare Nuk Na çoi Drejtë Në Xhennet, Por Të Ndëshkohemi Me Vdekjen?

(21) çfare Janë Tarİkatet (misticizmi)?

(22) Duke Qenë Fe E Vërtetë Feja Islame Si E Ka Lejuar Skllaverinë?

(23) Për çfare Profeti Ynë(a.s.m.) është Martuar Me Disa Gra?

(24) A është E Vërtetë Qe Thonë Se Profetİ (a.s.m.) Ka Thënë Se Bota është Mbİ Kaun E Peshkun?

(25) Si Tu Përgjigjemi Natyralisteve?

(26) çfare U Themi Atyre Që Thonë Se Me Gjithë Se Nuk Adhuroj Por E Kam Zemrën E Mirë?

(27) çfare Faji Kane Ata Qe All-llahu I Ka Krijuar Të Sakatosur?

(28) Për çfare Disa Besimtarë Nuk I Shkollojnë Fëmijëtë E Tyre?

(29) Si Krenohet Njeriu Ndaj Krijuesit Të Tij?

(30) çfare është Njeriu?

(31) Si Do Të Bëhet Halli Ynë Që Na Shkatërruan Intrigat E Kohës Së Fundit Dhe Si Mund Të Mbrrohemi Prej Tyre?

(32) Patjetër është Një Botë Tjetër

(33) Kur Mbaron Koha E Pendimit?

(34) çfare Duhet Të Dije Frutİ İ Vetëdijëshem İ Drurit Të Gjithësisë?

(35) Një Bisedë Me Vëllezërit Tonë Shqiptarë

(36) Sqarimi Shkurt Te Disa Pofesoreve Te Europes Dhe Te Amerikis Qe Zëjnë Besë Se Ekziston All-llahu ( Xh.sh)?

(37) Për Fenë Islame Si Thuajn Profesorët E Famshëm Të Europës Dhe Të Amerikës?

[Omari]

Kësaj pyetje do t’i përgjigjemi me gjashtë pika: Në këtë pyetje duhet të kërkohet një qëllim i keq, sepse pyetësi me këtë pyetje duke ia turbulluar mendjet njerëzve përpiqet t’ia trondisë besimin, veçanërisht mundohet shpirtërisht që t’i helmojë të rinjtë. Kështu materialistët nuk duan t’a dijnë se All-llahu me Cilësitë e Tij të Madhëruar nuk është e mundur t’i ngjajë krijesave të dobëta. Ai nuk mban ndonjë gjendje fizike, njëlloj si arti që nuk i ngjan mjeshtrit të vet, edhe All-llahu nuk i ngjan krijesave të Tij. Pyetësi që nuk e mendon këtë, sigurisht që është ndonjë injorant.
Kush e paraqet këtë pyetje, ai dëshiron që nga fuqia e All-llahut të krijohet një krijesë që ajo t’i bëhet shok Atij. Kjo gjë është e pamundur, sepse ai me paragjykimin e tij si Krijues është duke pranuar All-llahun e Madhëruar. Edhe shokun që e kërkon për All-llahun, ai vetë më parë është duke e pranuar si krijesë. Dhe më pas është për t’u habitur se si mund të imagjinojë se krijesa e All-llahut do të bëhet më e madhe se All-llahu. Këtu edhe ju jeni duke parë se me këtë ai ka bërë një gafë të madhe.
Pyetësit që e paraqesin këtë janë të pakujdesshëm ndaj Fuqisë së All-llahut të Madhëruar, Fuqi e cila është Absolute, kurse ajo e krijesave shumë e dobët dhe e mangët. Ata me imagjinatën e tyre, Fuqinë absolute të All-llahut e zbresin në vendin e dobët dhe krijesën e dobët duan ta lartësojnë në vendin e lartë të Absolutes. Ato me këtë imagjinatë bien në vendin e të çmendurit siç jeni duke parë edhe ju vetë. Sepse All-llahu me një urdhër kur thotë “Bëhu”, sado e madhe të jetë bëhet, por prapë ajo është një krijesë, nuk është Zot (xh.sh.).
2. E ngatërrojnë atë që mund të bëhet, me atë që s’bëhet. Tani ta shohim se kujt i themi mund të bëhet? Kësaj mund t’i japim një shembull: Bashkëshortëve që janë martuar tani mund t’i lindë fëmijë, por mund të bëhet edhe e kundërta, ama imagjinata e tyre nuk ka kurrfarë mbështetje që me siguri mund të bëhet. Edhe shkenca e sotme e refuzon atë, sepse pyetja e tyre i ngjan punës së Nasradin Hoxhës që e ka zënë detin kos, kur pyesin Hoxhën a bëhet, i përgjigjet ndoshta bëhet. Kur pyetet se, a mund të krijojë Zoti ndonjë send më të madh se Veten, aty qartë duket se imagjinata është ngatërruar me meditimin real dhe kjo pyetje është prodhimi i imagjinatës që nuk ka kurrfarë lidhje me mentalitetin.
3. Materialisti duke pyetur bën demagogji. Sepse as një logjikë nuk mund të thotë se krijesa mund të bëhet më e madhe se Krijuesi i tij. P.sh. Për arsye se fotografia e kalit i ngjan kalit, nga fotografia e kalit që është vizatuar në mur nuk pritet hingëllima e tij, kush e pret këtë ai ka bërë një demagogji të paskrupullt. Njëlloj, ta imagjinosh krijesën më të madhe se Zoti është një budallallëk sikur kur e pret hingëllimën e kalit nga fotografia e tij. Në këtë pyetje parapranohen këto tre pika.
a) Pyetësi është duke pranuar se po kërkon një send që nuk është në shesh.
b) Krijimi i qenies që imagjinohet është duke u pritur nga All-llahu i Madhëruar. Në këtë mënyrë pranohet se All-llahu është Krijues dhe qenia e imagjinuar është një krijesë.
c) Sikurse qenia e imagjinuar që pritet nga All-llahu i Madhëruar edhe fuqia dhe aftësia për ta krijuar atë përsëri pritet nga All-llahu i Madhëruar.
Pas këtyre pikave kuptohet se All-llahu i Madhëruar është Krijuesi i Vetëm që nuk ka fillim apo mbarim dhe është Fuqiplotë dhe qenia e imagjinuar që ka nevojë të krijohet, sigurisht do të ishte më e dobët se Krijuesi i saj. Meqë përfundimi del kështu, atëherë i bëhet një pyetje atij që pyet, se a bëhet ajo qenie më e madhe se All-llahu i Madhëruar? Me këtë pyetje, pyetësi a nuk ka bërë një gafë të madhe?
4. Kjo pyetje mban shumë kundërshtime.
Për arsye se është formuar nga krahasime të kundërta, në aspektin mendorë dhe shkencorë nuk përmban ndonjë vlerë.
Dihet se përsosmëria e një vepre është pasqyrë e mjeshtrit të tij dhe është shenjë e bukurisë së tij. Pra është e pamundur që vepra të bëhet më e përsosur se mjeshtri i tij dhe mjeshtri asnjëherë nuk mund të krijojë një vepër më mirë se veten. Një autor në librin e tij nuk mund të parashtrojë ndonjë shkencë më tepër se sa di vetë, apo një vepër kurrë nuk mund ta tejkalojë arkitektin e saj. Dielli asnjëherë nuk mund t’i japë dritë një pike më tepër se ka vetë. Pra kjo pyetje është si miti që mban, duke pyetur: “All-llahu i Madhëruar krijesave të veta a mund t’i japë përsosmëri më tepër se sa ka Vetë?”, “Kur krijesat bëhen të përsosura, po vetë Mjeshtri jo?!”, “Krijesat a mund të bëhen krijuesa? Pyetësi nuk e di se si Fuqia e All-llahut ashtu edhe funksionet e Tij janë absolute. Pyetësi duke mos menduar pyet se, me gjithë fuqinë e pafundme që mban një Zot i Madhëruar a ka mundësi të krijojë një krijesë më të madhe se Veten?!
Pyetësi është injoranti i përjetësisë që nuk e di se çfarë është Ai dhe nuk e di se All-llahu nuk ka as fillim apo mbarim. Është për t’u habitur se në këtë shekull edhe mitet po gjejnë blerës.
5. Pyetësi kërkon diçka që kundërshton të vërtetën. Dihet se është e pamundur që e vërteta të shndërrohet në të kundërtën e saj. Përsëri është e pamundur që e vërteta duke mbrojtur cilësitë e veta të hyjë në të kundërtën e vet. P.sh. dielli a mund të bëhet ujë duke mbrojtur cilësitë e veta, apo një insekt duke qenë i tillë, të bëhet edhe luan. Pra kush mendon kështu, ai sigurisht vuan nga arsyetimi i shëndetit . Pyetësi me mitin e tij duke dashur t’i japë fund All-llahut të pafundshëm, pas një krijese të imagjinuar që do të krijohet dhe që është e dobët dhe e mangët, pra krijesën do ta shndërrojë në të kundërtën e saj dhe të bëhet me fuqinë e pafundme, duke mos ditur se Funksionet Absolute të All-llahut të Madhëruar kurrë nuk shndërrohen në të kundërtën e tyre.
6. Pyetësi nuk ka dijeni nga shkallët e ekzistencës.
Është e vërtetë se shkencëtarët e dinë saktë se ekzistenca e secilit send, ose është e domosdoshme ose mund të bëhet, ose nuk është e mundur të bëhet. Si shembull, supozojmë një statujë të përsosur e të hijeshuar. Tani kjo statujë na tregon se medoemos e ka një mjeshtër. Krijimi i statujës nuk ka qenë e domosdoshme, ka mundur edhe ta bëjë edhe mos ta bëjë. Por statuja kurrë nuk është e mundur të bëhet më mjeshtër se mjeshtri i saj. Në këtë mënyrë edhe ekzistenca e All-llahut të Madhëruar është e domosdoshme. Secili send që është i krijuar, apo mund të krijohet, është në radhën e mundësisë: mund të krijohen, mund edhe të mos krijohen. Por është e pamundur që All-llahu të ketë shok,apo Atij t’i përngjajë diçka apo ndonjë send të bëhet më i madh apo më i fuqishëm se Ai. Sepse Ai ka përsosmërinë absolute që nuk është e mundur t’i përngjajë krijesave që i ka krijuar Ai. Sepse krijesa, sado e madhe që të jetë është e kufizuar; ajo e ka fillimin edhe mbarimin e saj. Po qe se e përmbledhim, ekzistenca e All-llahut është e domosdoshme, nuk ka fillim apo mbarim, nuk ka lindur dhe prej Tij nuk lind kush. Ai nuk mund të konceptohet me anë të kohës apo vendit, Ai është All-llahu që nuk ngjan me asnjë send, sepse All-llahu është më i Madhi.
Siç e thamë edhe më parë injoranca, mosdija, njeriun e fut në vende që s’duhet. Kurrë nuk mund të krahasosh kodrën e lartë me dijen e lartë, sepse njëri është trup, tjetri cilësi, sepse bariu nuk ka dijeni nga dituritë e shkencave, konceptimi i tij i vetëm është se kodra është e lartë, njëlloj edhe për krijesat që njerëzit i imagjinojnë të mëdha, ato janë të destinuara të mbesin si krijesa e jo gjë tjetër”.(Një dijetari duke ligjeruar në një vend e pyet një shok si shoku që pyeste që treguam deri tani. A mund të krijojë All-llahu një guri më të madhë se vetën? Dijetari kthehet iu drejtohet turmës së madhe dhe u thotë: Shokët e dashur! Njëri më parashtroi këtë pyetrje Duke thënë se, A mund të krijoje All-llahu një guri më të madhe se veten? Unë para se t’i përgjigjem atij po ju pyes a ka nevojë për një guri tillë? Bërtasin jo. Dijetari pyetsit i thotë që, a e more përgjigjen All-llahu nuk është budallë që të krijoje ndonjë send që s’ka nevojë për të.)

[Omari]

Përgjigje: Çfarë dobie mund t’i bëjnë diellit, sendet që ai atyreve u jep dritë e nxehtësi. Domethënë pasqyrat si të duan të bëjnë dobi ose jo, për diellin nuk ka dallim fare, ato diellit nuk mund t’i garantojnë asgjë. Dielli nuk ndien nëse janë pasqyret apo jo . Jo dielli, por pasqyrat kanë nevojë për të bërë dobi nga ai, sepse ai ato i ka shpëtuar nga errësira dhe dielli nuk ka nevojë që ato të mbesin në errësirë apo të bëjnë dobi nga ai, sikurse kur ato mbesin në errësirë, diellit nuk i pakësohet diçka, njëlloj edhe kur marrin dritë nga dielli, atij nuk i shtohet asgjë.
All-llahu nuk ka nevojë për asnjë send, sikurse ekzistenca e gjithësisë Atij nuk i ka shtuar diçka, ashtu edhe po të mos i kishte krijuar ato, përsëri Atij nuk do t’i kishte munguar gjë. Por për krijesat nuk është e njëjtë krijimi edhe moskrijimi i tyre, sepse hiçi, asgjëja, për qeniet është dëmi më i madh, kurse ekzistenca dhe krijimi i tyre është tërësisht dobi. All-llahu i ka krijuar ato që të shohe funksionet e Emrave të Tij. Emra që do të pasqyrohen nëpër krijesa të ndryshme. Ashtu siç një mjeshtër kur krijon një art dhe i del përpara që ta shohë dhe kënaqet duke soditur mjeshtërinë e tij, përsëri edhe njëherë kënaqet kur mjeshtëria i pëlqen blerësit. “Një bukuri e përsosur me të vërtetë do të dojë që ta shohë veten dhe ta shohin të tjerët atë”. A ka ndonjë gjë më normale se kjo?
Këtë ta sqarojmë edhe me një tjetër shembull: Për një mbret bujar a nuk është një kënaqësi e madhe kur u ndan të varfërve nga thesarët që i ka plot e përplot me begati të ndryshme. Një dijetar i madh kënaqet kur i mëson njerëzit që nuk dijnë, si mbreti që kënaqet duke soditur kënaqësinë e të varfërve edhe dijetarit i bëhet qejfi kur përparojnë nxënësit e tij. Në një Hadith Kudsi thotë kështu: “Unë i krijova krijesat që ato të bëjnë dobi nga dhuratat e Mëshirës Sime, krijimi i tyre nuk është për dobinë time, domethënë: I krijova që ato të bëjnë dobi, e jo unë”. Pra është e qartë se Ai krijoi lloj-lloj krijesash, veçanërisht gjallesat dhe njerëzit i ka krijuar me shumë lloj shqisash e ndjeshmërish dhe i ka pajisur. Pra a mund të tregoni, All-llahu (xh. sh.) për cilin fitim tonën, për cilën punë, për cilën dijeni tonën ka nevojë?! Ne, në cilën punë të Tijën i ndihmojmë Atij, apo Ai a ka nevojë që ne të hamë ushqimet që i ka përgatitur Ai?!
Në Ajetin Kur’anor theksohet: “Unë nuk i krijova xhindët dhe njerëzit për tjetër veçse që të më adhurojnë ”E për çfarë të adhurojmë”? Dihet se gjallërimi është një shkallë më e lartë ndaj gjërave të pashpirt, po ashtu edhe të gjallët e vetëdijshëm ndaj të tjera gjallesave janë në shkallen më të lartë. Edhe shkalla e tyre ndahet. Pra të vetëdijshmit marrin vlerën sipas shkallës që marrin nga njoftimi i Zotit të Madhëruar dhe njeriu sipas shkallës që zotëron dashamirësinë ndaj Tij arrin në vende të larta. Këtu duket shumë qartë se njeriu rehatinë e lumturinë mund ta zotërojë vetëm atëherë kur e zotëron besimin e fortë dhe kur adhuron Krijuesin e vet.

[Omari]

Megjithëse në përgjigjen e parë u dha edhe përgjigjja e kësaj se Ai nuk ka nevojë për asnjë send, por, ne duke adhuruar kemi nevojë t’i lutemi dhe të kërkojmë diçka prej Tij që të na plotësojë nevojat që janë të panumërta. Përsëri ky është një argumet i mjaftueshëm për këtë se, Ai na ka krijuar duke na përsosur. Ai po na edukon. Qiellin, botën, bimët e kafshët Ai i solli në shërbimin tonë, Ai na plotëson nevojat që kemi, sepse Ai është Fuqiplotë. Atëherë, Ai çfarë nevoje mund të ketë për ne? Ndërsa kuptimi i adhurimit është që robi duke bërë shyqyrin të falenderojë Mëshirëplotin për mirësitë e panumërta.
Adhurimi është për përparimin e personalitetit të njeriut, për qetësimin e shpirtit, për shëndetin e trupit, për të plotësuar kërkesat e ndjeshmërive të larta, për të edukuar veset e liga, për të pastruar zemrën, për të udhëzuar moralin, për t’i garantuar familjes qetësinë, për t’u bërë besnik në jetën shoqërore. Sepse nuk nevojitet ligj për njeriun e devotshëm, ai e ka policin në zemër, prej tij s’mund të ankohet askush, bashkëshortja e tij tek shtëpia burrin e vet nuk e pret me dyshime duke thënë ku shkoi dhe kur do të vijë. Bile adhurimi duke e larguar njeriun nga dembelizmi e bën sistematik duke ia racionuar edhe kohën e punës që të mos shkojë kot, sepse njeriu në këtë jetë nuk ka tjetër kapital përveç moshës. Adhurimi për njeriun është shkak që të dijë të çmojë sendet, adhurimi duke ia garantuar njeriut besimin e një jete të lumtur e zgjon që të mos mbesë i pakujdesshëm ndaj vetes duke e shtyrë të mos bëhet dembel, duke e shtyrë që të punojë më tepër se tjerët, që të fitojë respektin e lumturinë e të dy jetëve, që të mos kapet si shumica që vrapojnë vetëm për këtë jetë.
Shumë shembuj mund të paraqesim për të vërtetuar se All-llahu nuk ka nevojë për adhurimin e njeriut. Një fakt i gjallë është edhe Universi që vazhdimisht na shërben me shumë lloje mirësie. Por na tregoni se çfarë kërkon prej nesh për këto bërjet e tij?! Domethënë, Universi nuk ka nevojë për ne por ne kemi nevojë për të. Meqë e vërteta është kështu, si ka mundësi të pyesim se përse kërkon ta adhurojmë Atë Krijuesi i Gjithësisë?! Përgjigje:Sikurse për bujkun që kur e punon mirë kopështin e vet rezultati është për të, njësoj edhe dembelizmi i tij e dëmton veten e tij.
Ja pra urdhërat dhe ndalesat e All-llahut për njeriun janë nga një dhuratë. Edhe njerëzit duke mos rënë në pakujdesinë kur i kryejnë këto urdhëra e fitojnë lumturinë e të dy jetëve. Ppra a ka më normale se kjo.
Në rast se do të na kishte pyetur All-llahu xh.sh.duke thënë se: Në qoftë se doni që ushqimin ta mblidhni me gojë për tokë (si kafshët që e mbledhin) e nuk do të adhuroni, dhe po qe se doni ta mblidhni e ta hani rriskun tuaj me dorë, atëherë do të adhuroni? Sigurisht që do të pranonim adhurimin vetëm që të hanim me duart tona, siç jemi duke ngrënë tani.
Edhe një shembull tjetër: Një kryetar që i thotë popullit të tij “Në qoftë se bëni kështu ju dhuroj këto mirësi”. Më pas populli a ka të drejtë të thotë për kryetarin se çfarë dobie ka ai për këto që po na dhuron?!
Tani duke i dhënë fund kësaj pyetje po ju them edhe këtë. Propozojmë se All-llahu nuk na urdhëroi ta adhurojmë Atë. Si themi ndaj Një All-llahu të Madhëruar që na ka krijuar nga hiçi e na ka parashtruar mirësi të llojllojshme duke i bërë të gjithë qeniet shërbëtorë për ne. Përmëtepër edhe diellin madhështor, duke ditur se përpara na pret varri e jeta e përtejme e megjithëse Ai s’na ka urdhëruar t’a adhurojmë, në qoftë se ne e adhurojmë ndoshta Ai na fton në ndonjë jetë të mirë, se Ai Fuqiploti që ka krijuar të gjithë këto nuk është e mundur për njerëzit e mirë të mos ta ketë një vend të tillë, edhe për ata të pasjellshmit sigurisht ka nevojë që ta ketë një vend për dënim. Pra, ne duke menduar kështu a nuk duhet të adhurojmë atë Zot xh.sh.

[Omari]

Me këto fjalë na shtynin të lidhemi edhe më fort me Profetin fisnik (a.s.m), se Ai, secilin paralajmërim e ka bërë më një përpikmëri sikur ta kishte parë me sy. Njëherë duke ndenjur me Sahabet (shokët e tij) u thotë: ”Do të vijë një kohë që njerëzit duke vendosur këmbën përmbi këmbë e me mburjen e egon e tyre duke u krenuar e mendjemadhësuar, gjoja kanë zgjidhur të gjitha problemet e veta e do të thonë: Këtë e atë e krijoi Allahu, por All-llahun kush e ka krijuar”? Ne duke parë këtë të vërtetë menjëherë duhet të themi: “Dëshmojmë se Muhammedi është i Dërguari i All-llahut” pastaj të fillojmë përgjigjen se kush e krijoi Allahun, megjithëse në pyetjen e parë është edhe përgjigjja e kësaj, por edhe vetë e shihni se pyetësi nuk e di shkallën e një qënieje dhe duke parashtruar pyetjen duket se pyetësi nuk ka fare seriozitet. Kur pyetet për një tren me pesëmbëdhjetë vagona, për kë është i lidhur vagoni i fundit? Sigurisht përgjigja do të ishte për atë që ka përpara, po tjetri me radhë njëri pas tjetrit e deri tek lokomotiva. Tani a pyetet se lokomotiva për cilin është e lidhur?! Në qoftë se pyetet edhe për lokomotivën se për ke është e lidhur, atëherë kjo pyetje a nuk është anormale? Shtrohet pyetja: Kur të prishet lokomotiva, atëherë çfarë bëhet? Për këtë ne edhe më përpara thamë se përveç All-llahut, secilit send një ditë i soset jeta.
Një pyetje tjetër: Trupin kush e mban? Këmbët... Po këmbët? Toka. Po tokën?... E meqë e gjete përgjigjen reale nuk ka nevojë të pyetet mbrapa.
Edhe një shembull: Supozojmë se përpara e kemi një zero, ato zerot edhe pse me triliarda nuk kanë vlerë fare deri sa në anën e parë nuk mbështeten në një numër që të marrin vlerë.
Ja pra, secili send më pas u bë. Ato i krijoi All-llahu. Ai për arsye se është All-llah nuk është krijuar nga ana e tjetërkujt. Secili send që është krijuar më pas është krijesë dhe nevojtar. Kurse Ekzistenca e Tij ështe nga vetvetiu. Secili send mbështetet në Të. Çdo errësirë që nuk mund të shpjegohet, ka dalë në dritë vetëm se me Të. Ai të gjitha i krijon, Ai i tërheqë dhe Ai i shtyn ato sipas një qëllimi. Pas Tij nuk ka as një send që edhe për Të të kërkohet një shkak.

[Omari]

Gabimi më i madh i njeriut, është se Allahun dëshiron ta krahasojë me veten e tij dhe ngatërrohet duke marrë parasysh bisedat e veta që thotë: “Ti ku ishe dje? A erdhe? Ti parvjet ke qenë ushtar?” dhe “Para pesë vjetësh më ka vdekur baba.” etj. Ai nuk e di se në gjuhën shqipe nuk ka fjalë që i jep shpjegim fjalës “Ezel”. Shumëzoje katërlionin me katërlion dhe numri i fundit ndaj Ezelit nuk është as një e dhjeta pjesë e një numri. Ezeli nuk është gjë edhe ndaj një kohe të paskajshme, në Ezel nuk janë “e kaluara, e tashmja, e ardhmja”, aty nuk ekziston as vend, as send. Këtu kuptohet se ne e ngatërrojmë të paskajshmen me atë që është e skajshme. Para se të krijohen qeniet koha nuk ishte. Kemi thënë edhe në një vend tjetër se, për Të është e njëjtë që në qoftë se dëshiron të krijojë diçka, e në qoftë se jo. Atij këto as ia shtojnë ndonjë gjë e as ia pakësojnë. Profeti ynë (a.s.m.) megjithëse dritën e All-llahut e ka parë në Miraxh përsëri thotë: “Ti je i pastër nga të metat, Unë sa duhet nuk mund të të bëj dhikër Ty. Unë Ty nuk munda të falenderoj sa duhet” “Unë Ty nuk munda të të lavdëroj ashtu siç e meriton Ti. Ti si e lavdëron veten, tamam ashtu Je.” Kësaj mund t’i japim fund vetëm me fjalën e një poeti që thotë: “Ne me mendjen tonë të vogël nuk mund të kuptojmë se Ti çfarë Je. Sepse peshorja e jonë nuk mund ta masë peshën Tënde.” Ti je tamam ashtu si e lavdron neten.

[Omari]

DRITHËRAT NGA DHEU, FRUTËT NGA DRURI. SHKURT: MEQË ÇDO GJË PO KRIJOHET NGA ELEMENTE, ATËHERË PËRSE THONI SE, TË GJITHA I KA KRIJUAR ALL-LLAHU?

Më parë duhet të pranojmë se disa materialistë dhe ateistë, zbatojnë plane që të fusin në kokën e të rinjve dyshime. Në vend që të mohojnë All-llahun, ata thonë se “Universi nuk është i krijuar nga asgjëja, por është formuar nga atomet”. Së pari mohojnë shpikjen, nën këtë mohojnë edhe Krijuesin e Gjithësisë, pra All-llahun. Ndërsa ato në qoftë se s’duan ta pranojnë atë që është, diçka le të shpikin nga hiçi, në qoftë se duan ta pranojnë se sendet janë formuar nga atomet ngadalë-ngadalë, me siguri këto e kanë një Krijues e një Formues. Sepse, meqë ekzistojnë këto qenie, ato janë qenie të shndërrueshme dhe që më pas janë krijuar nga një lloj që edhe mund të krijohen edhe jo, atëherë me të vërtetë moskrijimi i tyre nuk ka qenë në vullnetin e tyre, dikush ato duke i nxjerrë në shesh, i ka nxjerrë nga mosekzistenca.
Ja pra asnjë art nuk bëhet pa mjeshtër, asnjë letër nuk shkruhet pa shkrimtarë, që ekzistenca e mjeshtrit dhe e shkrimtarit dihet nga veprat e tyre. Pra fillo nga rruazat e bardha dhe të kuqe të gjakut e deri në lindjen dhe vdekjen e tyre, nga ekuilibrimi i sistemit të një atomi të vogël deri tek grumbujt qiellor, secili send lëviz nën një ekuilibrim konçiz, meqë në këtë gjithësi është një drejtpeshim i përgjithshëm, kuptohet se secilin send edhe atomet që janë në themelin e këtij universi i ka sjellur Ai mjeshtër. Siç një ndërtesë e bukur që krijohet nga gurët edhe bilbili krijohet nga atomet, por bilbili është shndërruar, nuk është më ai grumbulli i atomeve. All-llahu i Madhëruar të gjitha qeniet i ka krijuar me dy mënyra “Ibda” (në fillim nga hiçi i ka shpikur) e tjetri “Insha” (ndërtimi nga elementet e krijuar më parë).
Ja pra fuqia e All-llahut nga brumi i atomeve ka krijuar bilbilin, bukuria e zëri i të cilit të habit. A e patë çfarë përmbledhje, çfarë ndërtese mund të bëjë All-llahu i madhëruar. Tani tek bilbili veçoritë e çuditshme që janë krijuar janë “Ibda” (shpikje) dhe të gjitha kafshët e ndryshme mund t’i shikojmë nga kjo pikëpamje. Njëlloj, me këtë pikëpamje mund të shikojmë edhe Universin madhështor. A ka nevojë të pyetet, si i përmbledh dhe si i formon? Mund ta mendosh bilbilin që ka krijuar me njëmijë e një zëra të bukura. Kjo gjendje e tij a nuk e lavdëron shpikësin, pra Fuqinë e bukur të All-llahut të Madhëruar? Tani këtyre elementeve superiore çfarë do t’i themi? A do t’i themi: azot, karbon, hidrogjen, oksigjen etj? Këto shpikje të reja a do t’i japim elementeve të thjeshta, si thoni? Apo t’ua atribuojmë fuqisë së verbër apo rastësisë vagabonde dhe të thuajmë ika krijuar natyra? A nuk jemi duke parë mrekullitë që e kanë përfshirë universin. Disa prej tyre shpiken e disa të tjera duke u përmbledhur formohen dhe bëhen fenomene apo krijesa të ndryshme.
Në këtë libër jeni duke parë se kemi parashtruar shembuj të llojllojshme për t’ia afruar mendjes çështjet dhe këtu do t’u parashtrojmë një shembull për të parë më mirë se me çfarë drejtpeshimesh konçize e ka krijuar All-llahu i Madhëruar këtë gjithësi. Një person me mjeshtërinë e tij të përsosur, pa imituar askënd, pa kopjuar mjeshtërinë e dikujt, krijoi një fabrikë dhe për të marrë rezultatin më të mirë të fabrikës, së pari me imagjinatën e tij duke projektuar plane e programe përsosura, që të mos largohet nga qëllimi që mendon ai dhe duke marrë parasysh të gjithë problemet që mund të ndodhin nëpër rrugë, bile ai bënë planin se sa do të prodhojë dhe ku do ta shesë prodhimin që do të prodhojë fabrika dhe e bënë gati të gjithë materialin që do t’i duhet atij. Pra suksesi i fabrikantit që ka bërë gjatë krijimit të fabrikës dhe gjatë prodhimit, padyshim është se ajo sqaron edhe aftësinë e tij. Njëlloj si ky shembull Gjykuesi i Gjithdijshëm, vendosi të krijojë fabrikën e Universit, me të gjithë ç’ka i duhet atij, me atome, vegla e fenomene (sipas Tij) për një kohë të shkurtër nga asgjëja i krijoi me “Ibda” (shpikja nga asgjëja) dhe në këtë ekspozitë i sqaroi mrekullitë e tij të pashoq dhe vendosi nëpër to që të pasqyrohen Funksionet e njëmijë e një Emrave të Tij absolutë. Pra All-llahu i Madhëruar me Fuqinë e me Gjithdijen e Tij i ka krijuar atomet tamam për të përballuar tërë nevojat e qenieve.

[Omari]

Ja pra, shikimi është rezultati i konceptimit. Për shembull: Në trupin e njeriut ka mikrobe, njeriu ato nuk mund t’i shohë, edhe në fundin e dhëmbit të tij ndoshta janë disa miliona bakterje që, ato me vegla dhe me mundësinë e tyre e gdhendin dhëmbin dhe e gërryjnë. Kurse njeriu as e ndien zhurmën e tyre as ka dijeni nga ekzistenca e tyre. Njësoj edhe ato njeriun nuk mund ta shohin, sepse nuk mund ta konceptojnë dot. Ndërsa ato për ta parë njeriun duhet të qëndrojnë jashtë njeriut dhe të jenë të pamvarur, njëkohësisht për të parë, ato duhet që ta kenë syrin si një teleskop i madh. Domethënë mos konceptimi i tyre është peng për ta parë njeriun. Ato mund të shohin vetëm ato që janë përballuar me ta. Kësaj shembulli që është në botën minimale do t’ua shtojmë edhe një shembull nga atë maksimale. Për shembull: Propozojmë se jemi ulur para një teleskopi që, ky teleskop po na tregon me vitet e dritës 4.000.000.000 vendet e largëta. Përsëri ne me teleskopin tonë kemi mundur të shohim vendet që janë aq të vogla sa që, ajo përbëhet një pikë nga deti. Ndoshta me imagjinatën tonë kemi zotëruar disa supozime dhe përsëri me këto masa përpiqemi të përparojmë nëpër të tjera supozime. Përsëri ajo është një grimcë kur krahasojmë me tërë botërat që ekzistojnë. Por edhe në fushën maksimale ne nuk mund ta shohim apo ta kuptojmë gjendjen e tyre të përgjithshme. Sepse si në botërat minimale ashtu edhe në ato maksimale nuk mund t’i konceptojmë dot. Tani këtu duket se, ne duke patur në dorë mikroskopët e mëdha apo rrezet e dritës x, përsëri konceptimi ynë nuk arrinë as në botërat minimale, kurse edhe në botrat maksimale nuk mundet t’i okupojë ato. Tani si do ta shohim All-llahun që Profeti Muhammed (a.s.m) thotë kështu: Me “Kyrsinë” Katadrën e All-llahut kur krahasojmë të gjithë botërat që ekzistojnë ato mbesin si një kokërr zalli në shkretëtirën e madhe, domethënë thellësinë e universit në shpejtësinë e dritës edhe të shumëzosh trilionin me trilion herë ato ndaj Kyrsisë së All-llahut përsëri mbesin sa një kokërr zalli. “Ndërsa edhe Kyrsinë kur e krahasojmë me Arshi Adhamin e Allahut Kyrsija mbetet sa një rreth në shkretëtirën e madhe”. Tani sa absurde është që njeriu të thotë se patjetër duhet ta kuptojë dhe duhet ta dijë se çfarë ka nëpër të gjithë këto botëra që ekzistojnë. Aq tepër është absurde që njeriu të dojë që të kuptojë se sa është e madhe Arshi Adhami i All-llahut xh.sh. dhe në çfarë mënyre është. Siç është e pamundur gjendjen dhe hëngëllimin e luanit t’ia tregoni peshkut që është në thellësinë e detit! Njësoj kjo është akoma më tepër është e pamundur. Profetin Muhammedin (a.s.m.) pas “Mi’raxhit”e kanë pyetur Sahabet se “A e patë Zotin xh.sh.?” Njëherë ka thënë kështu: “Si mund ta shoh Atë që është një “Nur” (dritë) (transmeton Ebu Hurejre). Një tjetër herë thotë kështu: Unë e pashë një “Nur” (dritë), kurse All-llahu nuk është dritë, sepse edhe drita është krijesë, pra All-llahu nuk është Krijesë. Me një tjetër hadith Pejgamberi (a.s.m.) thotë: “Nuri është perdja e All-llahut”. Pra disa Profetë e Evlijatë kanë mundur ta shohin vetëm Nurin e Tij e jo All-llahun. Ne jo All-llahun, por sikur të na parashtrojnë të gjithë pjesët e universit në milion vetëm pesë mund të shohim. Më mirë është të na mjaftojnë t’i shohim ato që janë lejuar për ne, sepse jashtë saj të shohësh vetëm “Xhinët” na shkon jeta në errësirë. Pra All-llahu nuk duket me sytë e kësaj bote. Por, po qe se përpiqemi të përjetonim fenë këtu, në jetën tjetër do ta shohim më një trup krijuar për të jetuar në jetën e lumtur të përjetshme dhe me cilësi dhe aftësi që mund ta shohim All-llahun tonë që së tepër e duajmë Atë, dhe për ne ajo është lumturia më e madhe. Këtë po e mbyllim me një ajet: “Atë nuk mund ta konceptojnë sytë”. (En’am,ajet 103)

[Omari]

(Këtyre tre pyetjeve të mëposhtme u japim përgjigje me përgjigjen e Bediuzzamanit) (All-llahu qoft i kënaqur prej tij)
“Megjithëse ekzistenca e shejtanit bën edhe dëm, por ajo është shkak për dobitë e mëdha.
Ja pra nga një farë e vogël deri në drurin gjigand aq sa shkallë ka,edhe aftësitë e njeriut kanë më shumë shkallë. Aftësitë e tij zgjaten prej atomit e deri tek dielli madhështor. Pra për të lulëzuar aftësitë e njeriut atij i duhej një lëvizje, përpjekje e luftë. Pra si bëhet ajo? Njeriu duke iu mbështetur parimeve të mendjes kurrë nuk pajtohet me shtytjet e shejtanit dhe me veset djallëzore. Po të bëhet pyetja çfarë na duhen ato? Po të mos ishin ato njeriu do të jetonte një jetë monotone si melek (engëlli), pa lëvizje as përpara as mbrapa. Kurse ato janë shkak që njeriu vazhdimisht të lëvizë përpara apo mbrapa, pra për një dëm të pakët nuk braktiset dobija e shumta. Megjithëse shejtani është shkak që shumica të meritojnë xhehennemin. Por sasia nuk ka vlerë, cilësia është e rëndësishme. P.sh: Një njeri po të kishte një mijë e dhjetë farëra të hurmës, kur t’i mbjellë ato, vetëm dhjetë fara të bëhen dru frutorë. Pse kalben njëmijë farëra nuk kushton fare. Njësoj: Dijetarët e mëdhenj me vullnetin e tyre duke luftuar me shejtanin e veset djallëzore, kanë arritur të bëhen lavdia e njerëzimit. Përse shejtani i mposht ata njerëz të dobët që i shkojnë pas tij dhe bien në mosbesim, nuk do me thënë gjë, ato janë në nivelin e insektit të dëmshëm.(megjithë atë nuk duhet të harrojmë se All-llahu askujt nuk i bën zullum sepse secilit që ia ka dhënë mend e vullnet ato atij i mjaftojn që të munde ta gjeje rrugën e drejtë që ta fitoje xhennetin, po që se e përdorë vullnetin dhe nuk shkon pas veseve) Pra për këtë arsye mëshira e All-llahut e ka krijuar atë, shejtanin, duke i dhënë edhe leje atij që t’i pengojë njeriun nga punët e mira”. Sepse këtu kemi ardhur për të dhënë provimin, kush nuk tregon kujdes ka mundësi edhe ta humbe provimin.

[Omari]

Sekreti është se: Gjithnjë devijimi e sherri, janë dëm, zhdukje e shkatërim dhe përmbajnë prirje negative. Njësoj edhe lëvizjet në rrugën e drejtë dhe punët e dobishme mbajnë virtyte pozitive dhe janë ekzistencë, ndërtim e dobi. Se secili e di që një ndërtesë që njerëzit e ndërtojnë njëzetë vetë për njëzetë ditë, kurse atë ndërtesë një njeri mund ta shkatërrojë për një ditë. Ja pra trupin e njeriut si një mrekulli që vetëm All-llahu ka mundur ta krijojë, një mizor për një minutë mund t’ia presë një organ prej trupit të tij dhe me atë ia ka shkatërruar jetën e tij. Për këtë është ajo fjala e urtë që thotë: “Shkatërrimi është i lehtë”. Tani e kuptove se për çfarë arsye devijimi dhe zullumqarët me pak fuqi nganjëherë i ngadhënjejnë njerëzit e rrugës së drejtë. (Njeriu shumë lehtë mund ta thejë xhamin por për ta vendosur atë i duhet shumë gjëra : miniera, punëtorët e fabrika e që ta krijojë e ta vendosë i duhet mjeshtri. Edhe një shembull: Me një gur njëqind metra larg mund t’ia plagosësh kokën e një njeriu, por që t’ia shtjellosh(mjekosh) nga larg nuk mundesh,ndërsa duhet të afrohesh pranë tij). Pra shkatërrimi, zhdukja janë të lehta, ndërtimi është i vështirë. Por ato që lëvizin në rrugën e All-llahut kanë një kala të fortë që, kur hyjnë në të, as armiqt më të mëdhenj nuk mund të bëjnë asgjë, përkohësisht edhe po t’i dëmtojnë, me sekretin që: “Rezultati i fundit është tek njerëzit e devotshëm”, ato shkatërime plotësohen me sevape dhe dobira të përjetshme. Shtrohet pyetja. Çfarë është kjo kala? “Drejtësia e fesë islame dhe synneti”, pra rruga e Muhammedit (a.s.m.).