Përgjigje Pyetjeve Materialiste!

[Omari]

Zoti i madhëruar për çfarë i krijoi njerëzit?
Fuqiploti i Madhëruar me bujarinë dhe Gjithëdijen e Tij të Pafillimtë për të sqaruar fuqinë e Tij absolute ndaj frutit të vetëdijshëm, të drurit të gjithësisë, pra njeriut. Më parë e krijoi drurin e madh, pra Universin. Dhe për të mbjellë nëpër të njerëzit, botën e shkëputi nga dielli. Disa miliona vjet e solli atë rreth diellit. Madje që të ftohet, atë e largoi nga gjendja e tij e rrjedhshme dhe që të bëhet i dobishëm e mbrojti atë edhe nga gjendja e gaztë. Në këtë rast, kur bota u formua dhe u mundësua që të jetojnë dhe të shumëzohen njerëzit në të, atëherë dërgoi mashkullin dhe femrën. Dhe është shumë interesante se fuqiploti me një ekuilibrim të jashtëzakonshëm duke i dhënë një familjeje një vajzë, tjetrës gjashtë djem një tjetre s’i ka dhënë fare, përsëri asnjë kontinent nuk ka 60% vajza e 40% djem, nuk është edhe e kundërta. Vetëm nga abuzimi i kushteve të fesë domethënë nga liria e pakufishme të femrave në ndonjë vend duke ngadhënjyer burrat e vet, femrat i tërheqin fëmijët nga gjinia e tyre dhe për këtë arsye në ndonjë vend lindin 55 % vajza e 45 % djem. Pra këtë ekuilibrim nuk mundeni të ma shpjegoni me as një forcë të ligjeve fizike.
Dhe në këtë rast Fuqiploti për të sqaruar aftësinë e njerëzve dhe për të lulëzuar virtytet e tyre vendosi që t’i provojë. Në govatën e krijimit, duke i ngatërruar ato, dobitë i hodhi mbi dëmet, gjërat e bukura i ngatërroi me ato të dëmshme. Në këtë mënyrë i përgatiti për të lulëzuar ato. Pastaj, vendosi që t’i provojë njerëzit duke i lidhur për ligjin e Tij. Tani, pasi do të gjejë fund ky provim i tyre do të vijë koha që të merret rezultati i arës së gjithësisë. Atëherë, Mjeshtri i Gjithëdijshëm me fuqinë e Tij i ndan dhe i pastron kundërshtarët që pati ngatërruar vetë dhe prej tyre i nxori shkaqet e liga që kundërshtonin rregullin që ka vendosur Ai. Atëherë kundërshtarëve do t’u japë një trup të pëlqyeshëm e të fortë që të mundin t’i qëndrojnë zjarrit të madh të xhehennemit duke u urdhëruar: “Ndahuni” nga të tjerët. Njësoj edhe atyre që ndaj ligjit të Tij kanë qenë të bindur ia jep nga një trup të shkëlqyer të pashndërrueshëm që të qëndrojë deri në përjetësi që të mundin të gëzojnë lumturinë përrallore të xhennetit. Pra ai që mban logjikën e pastër ka nevojë që ta zgjidhë problemin e sekretit të vështirë, që ta mësojë nga ka ardhur këtu, kush e ka dërguar atë këtu, çfarë detyre ka dhe më pas ku do të shkojë. Kurse ajeti thotë: “Vërtetë ne e krijuam njeriun në formën më të bukur”. Që me dritën e besimit njeriu ngjitet në majat më të larta të xhennetit, kurse me errësirën e mos besimit zbret në fundin e errësirës dhe meriton xhehennemin. Sepse ai është i krijuar në formën më të bukur, atij i është dhënë një aftësi e rrallë dhe e gjerë. Hapësirat e dijeve të tij janë universale. Ato radhiten nga e rëndomta, deri tek gjenialja, nga shtresa më e ulët, deri tek ajo më e larta. Tek ai janë gdhendur një mori karakteresh, që nga më i ligu, tek më i larti.
Bota e njeriut ndryshon radhë pas radhe duke filluar nga grimca më e padukshme dhe deri tek dielli gjigand. Njeriu i ka në dorë të gjithë çelësat e shkallëve për të arritur në sferat më të larta apo në të kundërt, për të zbritur në thellësitë më të errëta. Kjo tregon se njeriu nuk është unik dhe i njëtrajtshëm. Kapaciteti dhe mentaliteti i tij ndryshon që do të thotë se ai është në evolim dhe ndryshim të vazhdueshëm, drejt përsosshmërisë apo rëndomësisë së tij.
Tani bëhu gati që të hetojmë anën materiale të njeriut dhe ta shohim me çfarë meritash e si u krijuam si një mrekulli e përsosur? A thua elementet e paafta e pa mend na krijuan, a rastësia e çmendur, apo natyra e verbër dhe e shurdhër, apo na krijoi një Fuqiplotë i Gjithëdijshëm që Veten duke e fshehur pas shkaqeve na pajisi me shqisa të përsosura dhe para nesh na parashtroi çdo mirësi që kemi nevojë për të. Sot shkenca që hulumton krijimin e njerëzve, pra mjekësia konstaton se njeriu është krijuar me përmbi tetëdhjetë trilion qelizash, që qelizat e tij vazhdojnë duke marrur forma të ndryshme.
Ta shohim se ajo qeliza çfarë është dhe sa është e madhe. Gjatësia e një milimetri është njëmijë mikron, kurse qelizat janë në forma të ndryshme duke filluar nga pesë mikronë e deri njëzet mikronë. Si ta llogarisim qelizën më të vogël që është 5 mikronë në një milimetër përmbanë 200 qeliza. Kur ta shumëzojmë me 200 të asaj anës tjetër vetëm sipërfaqja e milimetrit përmbushet me 40.000 qeliza që në një qelizë të vetëm Fuqiplot i Gjithëdijshëm e ka përmbledhur njeriun, që ai është në madhësinë e një qyteti të madh sa Stanbolli. Tani mjekësia çfarë thotë, çfarë ka në këtë qelizë? Secila qelizë përbëhet nga 25.000 molekula ADN (gene) shifra e fisit që ato i shërbejnë molekulave ANR. Një qelizë është përbërë nga 1.000.000 proteina, kurse një proteinë formohet nga 8.000 aminoacide, ku secili aminoacid përbëhet nga pesë elemente që çdo elementë formohet nga dyzet mijë atome. Pra njërin pas tjetrit kur i shtojmë qelizat e një njeriut të vetëm zgjatet e bëhet 1000 k.m.e gjatë. Tani këtë çështje ta sqarojmë pak më mirë. Bota nga dielli është150 milion km larg. Kur t’i rreshtojmë molekulat e një njeriut të vetëm ato mundin të bëjnë 600 vargje të gjatë prej rruzullit tonë e deri në diell. Vëllezër të dashur! Në tregimin e mëparshëm mund të shohim më mirë gjepurat e filozofëve materialist të cilët na thanë se ato janë rastësisht, apo ika bërë natyra, se i ka bërë evulucioni. Ndërsa një profesor zviceran i matematikës që quhet Charles Jugin Cai thotë kështu: Mundësia që të formohet rastësisht një molekulë e vetme, është e tillë sa që asaj do t’i duhej që para një numri të vendosen 160 zero, domethënë aq është e pamundur që të krijohet rastësisht një molekulë e vetme. Tani më duket se e kuptuat gjendjen se sa e pamundur është që të bëhet rastësisht një molekulë. Kurse Fuqiploti kujtesën e njeriut e ka krijuar në madhësinë e kokrrës së grurit me kapacitet që të përmbajë dituritë e një dhome plot e për plot me libra. Ai është Dëgjues dhe e dinë nevojen e dëgjimit dhe na ka dhënë shqisën pra, veshin dhe e ka rregulluar frekuencat e tij që të mos vijnë zërat maksimale nga vendet e largëta edhe ato minimale të përpunimeve të lukthit të vëllaut që e kemi përpara. Njësoj edhe syrin na e ka dhënë Ai. Shikuesi që e di vlerën e shikimit duke i rregulluar reflekset e shikimit, nga që janë shqisa të vlefshme na ka dhënë nga dy. Në qoftë se vetëm për të konstatuar diagnozën e numrit të syzeve okulisti ka nevojë për studim së paku 20 vjet, pastaj edhe mjeshtrit të optikës i duhet shkollë që t’i bëjë syzet. Tani syzet e thjeshta në qoftë se nuk bëhen rastësisht dhe ka nevojë për aq shkollë, atëherë flisni vet se si bëhet syri rastësisht?! Tani ta marrim parasysh nevojën më të madhe të njeriut, pra ajrin që në trupin e njeriut hyn nga fyti dhe nga hunda, duke kaluar kafshata nëpër fyt, gjuha e vogël e zë vrimën e frymës, në këtë rast marrim frymë nga hunda, sepse njeriu nuk mund të qëndrojë në këmbë as një minutë pa frymë. Fuqiploti duke ditur nevojën për të, oksigjenin (ajrin e pastër) na e ka afruar tek hunda. Për të gjetur atë nuk duhet të shkojmë andej e këtej, tani ai është në trupin e njeriut duke kryer shumë detyra. Ne do t’i radhisim vetëm tre: Ajri hyn në trupin e njeriut duke shkuar nëpër tetëdhjetë trilion qeliza të trupit edhe kur ushqimin e gjellëve e shndërron në energji, ku duke e kthyer përsëri, kthehet si dioksid karboni CO2 (ajri i ndotur). Ky ajër kur kthehet nuk shkon kot, duke dalur nga goja prek telat e zërit dhe nga goja dalin fjalët e bukura. Bile Fuqiploti edhe zërin e ka vulosur me një dallim të veçantë, sepse në telefon pa e pyetur se kush je, mundesh ta dallosh nga zëri se kush është, sepse Ai Fuqiploti si njeriut edhe gjuhës së tij i ka vendosur nga një vulë të veçantë që nuk mund të kopjohet. Gjuha që është një copë mishi pa kocka e ndihmon përtypjen, i shpreh mendimet që ke dhe i kontrollon gjellët, në qoftë se gjella s’i pëlqen atë e kthen duke e pështyer në fytyrën e gjellës edhe me mimikë duke shprehur mospëlqimin. Tani a e dini se sa shije merr gjuha? Më mirë të themi se mund të marrë shijet e panumërta që nuk mund ta kufizojmë. A nuk duhet të mendojmë se asaj cope mishi dikush i ka vendosur nga një peshore të veçantë që të ndajë secilën shije? Veshka ka një milion vrima, mjekësia atyre u thotë: “Nefron”. Veshka me to e kullon dhe e ndanë gjakun nga uji i pistë. Ujin e pistë s’e lëshon vend e pa vend, por Fuqiploti i saj i ka krijuar një strajcë që ky ujë të mblidhet aty dhe kur ta gjesh vendin e pëlqyer e hedh. Zemra 340 litër në orë gjakun e shpërndanë nëpër trup. Mjerisht ne nuk ia dimë vlerën e zemrës e veshkave për të cilat duhet të falenderojmë në veçanti Krijuesin, që veshkët i ka krijuar si dy makina të vogla. Por veshkën e vlerësojnë shumë mirë ata që iu janë prishur veshkat e për të qëndruar gjallë ka nevojë 3 herë në javë që të shkojnë nëpër aparate të dializave, të ngratët e hypin mbi aparat e në të qëndrojnë 2-3 orë deri sa aparati t’ia ndajë gjakun nga uji i pistë dhe përsëri nëpërmjet damarëve ia japin gjakun e trupit.
Vëllezër, sot mjekësia për të hetuar njeriun është ndarë në 50 degë specializimi. Nga ata që e hulumtojnë njeriun secili studiojnë 20-30 vjet e bëhen profesorë doktora, që nganjëherë ata marrin shpërblim të tillë për një orë sa që një punëtorë nuk mund të marrë as rrogën e punës së një muaji. A e dini se çfarë thonë këto doktora për njeriun që kanë hetuar prej vitesh: Budalla pra njeriun e ka krijuar natyra. Ndërsa vetë ata janë të mençur. Çfarë thoni kush është budallë? Megjithëse të gjithë mjekët nuk janë ashtu, por mjerisht shumica janë kështu. Një Prof. Dr. i mjekësisë që është ekspert në degën e dermatologjisë thotë kështu: Megjithëse shkenca ka përparuar shumë, përsëri dega e shkencës sonë në lëkurën e njeriut duke konstatuar 48 lloje alergjie përsëri duhet të pranojmë se kemi arritur 35% të tërësisë të kësaj dege. Zemra po qarkullon gjak edhe kur je në gjumë.
Pra, a ka mundësi përballë mirësive të panumërta që radhitëm vetëm një ndër njëmijë të mos adhurojmë Krijuesin tonë e të mos falenderojmë duke pranuar mirënjohjen ndaj Tij.

[Omari]

Duke dhënë përgjigjen e kësaj do të bëjmë dobi edhe nga libri i M Abdylfettah Shahinit:
Në shekullin e xıx zullumqarët e jashtëm i pushtuan shtetet e muslimanëve dhe titulli i kësaj çështjeje duhet të mbartë emrin: “Hegjemonia e mendimeve të liga të perëndimit që besimtarët i mori nëpër këmbë”. Megjithëse dikur u tërhoqën, por më pas hipokritët që ne na patën okupuar në fushën fizike na dëmtuan keq me farërat e helmit, që mbrapa duke lulëzuar na imponuan të gjithë ato imoralitete që mund të të vijnë ndërmend. A e shihni që jemi duke përjetuar shekullin e pafat, gjendjen më të poshtër të njerëzimit. Nga ajo që ka mbetur ne na djegën e na pjekën si në xhehennem të gjithë thëngjijtë e tradhëtarëve intrigues, sepse nuk është vetëm një, ato janë me qindra. Tani rinia e sotme është duke pyetur me çfarë t’u bëjmë ballë këtyre. Të them të drejtën këto pyetje më gëzojnë shumë. Kjo për ta është një përparim sepse po ndjejnë nevojën që të pyesin. Sepse fronti i mosbesimit, plumbin e parë e ka hedhur përmbi besimin tek Zoti (xh.sh.). Bile në një periudhë të gjatë ka mundur të na fusë shumë dyshime ndaj ekzistencës së një Krijuesi të vetëm, bile kemi përjetuar edhe ato ditë që ka qenë moda të mohosh Zotin dhe t’i poshtërosh të gjitha gjërat e amshuara të fesë.
U përpoqën me një sistem të fortë që ta shpërngulin besimin nga zemra e popullit të na largojnë nga Kur’ani famëlartë. Në vendin e Tij nëpër ndërgjegje mundoheshin që të vendosin dashamirësinë e librave të tjerë. Nëpër gjokse të muslimanëve duke patur vendin e veçantë emri i Profetit (a.s.m.) janë përpjekur që në vendin e Tij të vendosin emra të tjerë . Derisa përpiqeshin të vizitohen tjera vende në vendin e “Qabës” ku muslimanët shkojnë për të bërë haxhillëk. Kështu, në këtë mënyrë, janë munduar që të largojnë brezin tonë nga origjinali duke e futur nëpër kaos aq sa nuk dilet. Megjithëse të gjithë këto përpjekje në secilin nuk kanë mundur të ndikojnë, por në rininë e brezave të rinj ka ndikuar shumë, sepse ato janë të pa fuqishëm për t’i bërë ballë mendimeve të liga dhe komplet bosh nga dija shpirtërore. Sot nga intrigat e armiqëve janë bërë shumë shpirta të plagosur, shumë koka invalide dhe shumë ndërgjegje kanë mbetur në errësirën e zezë. Nuk mundesh të numërosh se sa vetë e kanë braktisur fenë… Vetëm emrat e tyre, pra Profeta (a.s.m.), Evlija e dijetarët gjeni duke qenë shkak i mjaftueshëm për të sakrifikuar shpirtin për ta, por ndaj emrave dhe ndaj veprave të tyre armiqësia e shumë vetëve tejkaloi mizorinë e shumë faraonëve, që veprat e tyre të këqija, nuk mund të arrijnë veprat e as të një mizori të ndonjë shekulli tjetër. Në këtë periudhë parashtrohet vetëm se materia e kësaj jete i shtyn të duan shumë ato sende që e shtyjnë nga shijet fizike të trupit. Shumë njerëz, përballë ahiretit e blejnë një jetë që është kalimtare dhe e përkohshme. Sepse pikësynimi i shumicës ishte në këtë qendër. Dhe secili me dije apo me padije pati hyrë në këtë garë dhe e poshtronin atë që pëlqente ahiretin duke fituar respektin e mohuesve. Të gjithë këto kanë qenë nga një intrigë që njeriun e largon nga feja…
Tani e patë se nga cila urë e siratit mbeti i detyruar të kalojë brezi ynë. Ajo është një urë e siratit që, në një anë femra, një çengel në rrugë për t’i varur të rinjtë, në një anë tjetër alkooli, në tjetrën anë bixhozi, ryshfeti, tradhëtia, fajdeja- kamata etj… Ja pra të gjithë këto janë nga një çengel për t’i varur njerëzit, veçanërisht të rinjtë, që i patën vendosur ato në një rrugë që secili është detyruar të kalojë nëpër të. Duke kaluar edhe po të shpëtojë nga ndonjë urë, sigurisht në tjetrën ka për të rrëshqitur. Ato që do të mundeshin të kalojnë do të ishin pakica e pakicës… Njëri ka rënë në një pus, tjetri nuk kishte mundësi të dilte vetëm nëpër atë rrugë që ka hyrë... Tani, këtë të vërtetë ka mundur ta kuptojë prijësi dhe gjeniali i epokës (Bediuzzaman Said Nursiu) që përmirësimin e filloi nga ato pika që rrëzuan ata. Filozofët materialistë dëshiruan që ta kallin në zjarr dhe Vullneti i All-llahut dëshironte të shuhet zjarri i intrigave të tyre. Meqë ngadhënjimi gjithmonë është i All-llahut nga vrima që është përhapur projekti i shuarjes së besimit, nga e njëjta vrimë All-llahu me dorën e këtij dijetari (Bediuzzamanit) i ka rikthyer prapa intrigat e tyre. (Domethënë: Intrigat e filozofëve na sulmuan me shkencë, Bediuzzamani duke u përgjigjur me shkencë ia prishi planin e tyre). Kur ta kthejmë kokën në praktikimin e kushteve të besimit, me ndihmën e Zotit të Madhëruar do të bëjmë sukses vetëm me një kusht, kur të lëvizim në rrugën e Kur’anit dhe të Pejgamberit dhe duke u kujdesur me sinqeritet kur i lexojmë dhe marrim mësim nga veprat e (Risale-i Nurit) me atë ujë të Keutherit do të mundohemi që ta shuajmë flakën e zjarrit të tradhëtarëve që përpiqen që të na lënë pa besim. Por është edhe një e vërtetë që në këtë subjekt kemi nevojë që të marrim forcë tek komuniteti. Sepse secila intrigë po vjen përmbi ne si një ushtri. Këtyre nuk mundemi t’i bëjmë ballë individualisht, bile është e pamundur sepse gjithmonë ku është xhemati aty është edhe mëshira e All-llahut (xh.sh.)

[Omari]

“Patjetër është një tjetër botë”. Sikur në ndonjë inkubator për 21 ditë t’i ngrohim vezët e pulës apo të rosës kur dalin zogjtë, e pulës e fillon të çukisë dhe zogu i rosës po qe se gjen ujë diku menjëherë fillon të notojë. Kjo na tregon se është një tjetër botë që zogu i rosës aty e ka mësuar notimin që në momentin që po del nga veza menjëherë fillon të notojë.
Patjetër është një botë tjetër që, kur fotografohet veza me ndonjë aparat të veçantë, ajo do të duket në formën e ndonjë arti. Po qe se për ta prishur e shkundim vezën atëherë nuk mund të dalë zogu, po qe se nuk e prishim vezën, atëherë zogu del si më mirë nga brenda vezës me cjep, me krahët, me këmbët e me veglat e brenshme. Brenda vezës së pulës që e ka vendosur All-llahu i Madhëruar zogun. Përsëri Ai Zot sigurisht që pranë kësaj bote e ka vendosur edhe ahiretin megjithëse ne nuk po e shohim, ndërsa i vdekuri mundet ta shohë, meqë i kanë shndërruar frekuencat e syrit. Por për arsye se frekuencat e syve tanë këtu e kanë hapësirën e caktuar ne nuk mund të dalim jashtë saj. Ndërsa nuk janë vetëm këto, ka shumë gjëra të tjera që, ne nuk mund t’i shohim si shembull: Ahiretin, melekët e levhi mahfudhin ( Panorama e fshehtë).
Patjetër është një botë tjetër pasi bleta në momentin që del nga lëvozhga e saj duke fluturuar shkon qindra metra larg e si t’i kishte lënë me dorën e vet e gjen lulen e ia merr pjesët e duhura të asaj luleje dhe na jep mjaltë. Mjaltin që na jep ajo, asnjë dijetar e asnjë shkencëtar nuk mund ta krijojnë. Bile na habit shumë se si mund ta ndërtojë strofkën gjashtëkëndëshe që sot i habitë edhe shkenctarët e gjeometrisë dhe thellësirat të tyre i ka krijuar me masa minimale që asnjëra nuk është një milimetër më e thellë se shoqja e saj. Domethënë bleta duke marrë frymëzimin nga Fuqiploti ka studiuar në një botë tjetër dhe këtu vetëm se i praktikon ato.
Secili shpend e ka strofkën e veçantë, bylbyli strofkën e ndërton si çorap, një tjetër gërryen drurin dhe bënë një strofkë brenda tij. Duke parë këto edhe inxhinierët e ndërtimit do t’i pranojnë ata si mjeshtra dhe do të besojnë se është një botë tjetër. Sepse kafshët nuk kanë ardhur për të arritur dhe të evulojnë në këtë botë. Ato vijnë me dituritë të kufizuara që i duhen atyre dhe pasi na tregojnë se është një botë tjetër, ikin nga kjo botë.
Shiheni insektin që krijon mëndafshin, shihe peshkun që e çon dhe i vendosë vezët nëpër të tjera detra, shih merimangën si prodhon pëlhurën që bëhet shkak të furnizohet, shih bretkosat si e vazhdojnë racën me dhjetra mijë vezë. A nuk i dëgjoni zërat e tyre që bërtasin duke thënë se edhe ne marrim pjesë në këtë univers për ta vërtetuar se në këtë gjithësi është një Hyjni, për të treguar realitetin e Tij se Ai i ka krijuar gjithçka që na duhet për këtë jetë.
Patjetër është një botë tjetër që, nëpër ëndrra ecim pa këmbë, punojmë pa duar. Duke mos hapur sytë shohim dhe për një kohë të shkurtër, jetojmë me periudha shumë të gjata. Duke mos hapur gojën flasim, fare pa ngrënë ndonjë gjë marrim shije, gëzohemi edhe friksohemi, bile kuptimi i disa ëndrave realizohet pas pak kohe. Domethënë ka një botë tjetër sepse duke patur trupin në shtrat shpirti ynë shetit dhe jetojmë një jetë të ngjashme me jetën e ahiretit (pas ringjalljes). Domethënë ka një botë tjetër që, atje ngjarjet rregullohen, nëpër ëndrra për t’i praktikuar ato dikur këtu do të dalin në shesh. Ai, Allahu që në një farë të vogël sa një pikë e ka fshehur drurin e një fiku gjigand, prapë Ai në një botë tjetër i fsheh veprimet tona dhe pa dyshim një ditë ato të gjitha do të dalin në shesh, si përmbi ujë.
Patjetër është një botë tjetër nga ku kokat vijnë të desenjuara, në barkun e nënës fëmijën duke e ushqyer me gjëra të papëlqyera, ashtu po përgatiten me një formë që si drita Mashaâll-llah po lind një djalë. Mes gjakut e jashtëqitjes rrjedh një qumësht i bardhë që s’ta merr mendja. Ja pra disa herë pa pasur vullnet, tërhiqemi nëpër ndodhi të ndryshme. Ti mos ki dyshim se planet e tyre në një botë tjetër tjetërkush i bën.
Ai, Fuqiploti që na ka dhënë një vullnet, për të na sqaruar se me vullnetin e Tij absolut Ai na përpunon veglat e shqisat e trupit tonë. Jashtë vullnetit tonë trupi dhe jeta jonë hyn nëpër forma të ndryshme. Nga kjo arsye ne themi se të nesërmen nuk e dimë. Në të vërtetë ne ardhshmërinë nuk dimë, por Ai Fuqiploti që e di ardhmërinë edhe këtu na tregon ndonjë send, që ne mund t’i shohim nëpër ëndrra.
Njerëzit shumë gjëra nuk i dinë, por Ai Fuqiploti secilin send e di, sepse çdo send Ai e ka krijuar. Dija është funksioni i Tij. Në trurin që na e ka krijuar All-llahu ka vendosur edhe një copë dije. Disa sende ne nuk i shikojm por, mos shikimi dhe mos dija e njeriut nuk janë argument për mos ekzistencën e atyre çështjeje. Kush e mohon Ahiretin (jetën tjetër) dhe shpirtin ai nuk bën tjetër vetëm se e sqaron injorancën e tij”. Hekimoğlu Ismail

[Omari]

Përgjigje: Njeriu në krijimin e tij vazhdimisht mban dy forca tërheqëse njëra kundra tjetrës. Pra veset e liga duke e tërhequr e fusin atë në mëkate dhe punëra të liga, kurse shpirti me ndihmën e ndriçimit të mendjes dhe të zemrës dhe me forcën e besimit, duke dëshiruar që ta shpëtojë zotin e vet përpiqet që të fitojë sevape.
Megjithatë edhe po ta kesh besimin e fortë përsëri ka mundësi të bësh gabime. Nuk mund të imagjinojmë ndonjë njeri pa gabime. Megjithëse gabimet nuk janë njësoj, ne vazhdimisht duhet të përpiqemi që të dalim me sevape më tepër. Unë e di mirë se në të gjithë krahinat tona, shqiptarët kanë përjetuar një jetë të tillë nën sulmin e vazhdueshëm të shumë forcave të ndryshme që përpiqeshin t’i tërheqin nga rruga e parë që t’i shtyjnë në kundërshtim me urdhërat e Krijuesit. Por, meqë “Mëshira e All-llahut tejkalon hidhërimin e Tij” nuk e humbim shpresën prej Tij. Njeriu kur pendohet me sinqeritet duhet të përdorë mendjen sa më parë, duhet të vendosë, duke thënë: “Mjaft më, kam qenë i mashtruar nga armiqtë e ndryshëm”. Duke sjellë kokën nga kalendari le ta shohë se cila është data e sotme e ta marrë parasysh e vetë me vete të thojë: Fund! Pas kësaj date dot bëhem tjetër njeri. Si me një dashamir timin, që për një periudhë të gjatë kohe kemi bërë debat për çështjen e besimit. Më në fund duke u penduar për jetën e mëparshme, një ditë miku i dashur duke u drejtuar nga unë më tha: “Unë tani po besoj se deri tani kisha jetuar me kulturën e huaj që kishte qenë kundra krijimit tim, kundër shqiptarizmit të brezave të mi. Më rëndoi këmisha që më kanë veshur të tjerët.” Dhe pas kësaj periudhe, ky mik i dashur duke u penduar me sinqeritet dhe duke u ndriçuar familjarisht me dritën e fesë islame filloi edhe t’i plotësojë kushtet e fesë: Këtu i erdhi rradha që të paraqes fjalën e dijetarit të famshëm të Xhelaleddini Rumiut që thotë: “Ec edhe në qoftë se je çifut, eja dhe në qoftë se je i krishterë, eja edhe në qoftë se njëmijë herë ke prishur pendimin prapë hajde, të mjafton se je duke ecur nga porta e All-llahut”. Kjo nuk don të thotë që të vazhdojmë jetën e çfrenuar dhe të thuajmë vetes se ka koh ndonjëherë pendohemi, duhet ta dijmë se fare nuk i dihet se koha e mosha kur mbaron .
Ne në qoftë se duam të jetojmë në vendin më të lartë të njerëzimit, duhet të pendohemi dhe për të mbrojtur nderin e respektin ndaj prindërve, ndaj të afërmve e ndaj shokëve që kemi pasur. Duhet të pendohemi për gabimet e bëra, sepse nga frika e vdekjes veglën më të vyer,pra mendjen e dëmtojmë me alkool dhe b e dëmtojmë me alkool hemi dehur. Duhet të pendohemi, se përndryshe meritojmë zjarrin e xhehennemit që na torturon keq atëherë kur futemi me gjithë trupin nazik në zjarr, kurse këtu nuk mund ta prekim zjarrin as me gishtin e vogël. Duhet të pendohemi në qoftë se duam të jemi të qetë në ato ditë që na kanë mbetur. Dhe së fundi, pendimi është në dobinë tonë edhe për jetën e varrit, se me këtë mund të fitojmë kënaqësinë e lumturinë e përjetshme për t’u kënaqur me bashkshorten. All-llahu që na ka urdhëruar me ajetin e tij duke thenë “O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë” se të gjithë mëkatet e njerëzve ndaj mëshirës së All-llahut (xh.sh.) janë vetëm se një pikë nga oqeani madhështor. Por edhe për afetarët e kundërshtarët që nuk mendojnë të pendohen All-llahu i Madhëruar e ka torturën e dhimbshme. Koha e pendimit mbaron kur afërohen ditët e fundit apo me lejën e All-llahut kur dielli e humbë energjinë dhe s’mund të mbajë planetet dhe ndonjë planet e godet botën tonë mbrapa, bota duke u sjellur andej kthehet këtej dhe dielli lind nga perëndimi. Pra ne duhet të pendohemi një orë më parë deri sa nuk ka ardhur koha që ta japim shpirtin.

[Omari]

Të nderuar vëllezër dhe motra shqiptare!...
Të gjithë juve, ju uroj që jeni duke u përpjekur që të gjeni arsyen e vërtetë të ardhjes në këtë botë. Jeni duke menduar se nga keni ardhur këtu, kush ju ka dërguar, për çfarë keni ardhur dhe më në fund ku do të shkoni. Vendi që do të shkoni a thua është një gropë e tmerrshme që tërësisht ta përfundon jetën, apo është një arsye që të çliron nga obligimet, vështirësitë, e dertet për të të çuar në lumturinë përrallore. Mos mendoni se problemi i vdekjes është duke ju tmerruar vetëm juve. Jo, vdekja për çdo person të vetëdijshëm është problemi më i madh. Ndërsa adhuruesit e botës duke u përpjekur vetëm për këtë jetë të përkohshme, mundohen që të realizojnë këtu një jetë luksoze, kurse ne duke u përpjekur që të realizojmë një jetë të mirë edhe këtu, por nuk do të harrojmë se patjetër do të shkojmë në jetën tjetër, pra për këtë duke punuar më shumë se të tjerët nuk do t’i braktisim edhe adhurimet e urdhëruara nga Krijuesi i gjithësisë, sepse për pesë kohërat e namazit All-llahu i Madhëruar me gjithë kohën e abdesit, nga pasuria jonë e 24 orëve na kërkon vetëm një orë. Ndërsa njeriu me namazin e tij thekson se Krijuesi ynë është i Patëmeta, i Madhëruar dhe unë për të shpallur falenderimin ndaj Tij duhet ta falenderoj Atë që më ka krijuar si një mrekulli të pashoq dhe para meje më ka parashtuar mirësitë e panumërta.
Ne nuk duhet ta harrojmë se Krijuesi ynë, fenë islame na e ka zbritur si një ligj të bukur që është i lehtë për t’u zbatuar me qëllim që të na bëjë xhennet këtë jetë bashkë me atë të përjetshmen. Të mos harrojmë se Krijuesi i një arti e di më mirë çfarë i nevojitet atij. Ne duhet të përpiqemi që t’i mësojmë shkencat ekzakte bashkë me ato të islamit, sepse tek ne shkaku i çdo vepre të keqe është mangësia e diturisë fetare, ndërsa armiqtë e fesë sonë, duke imponuar përpiqen që të na bindin se feja është shkaku i prapambetjes. Ne asnjëherë nuk duhet të harojmë se feja e vërtetë për njeriun është si gjeni i trupit të njeriut, poqese prishet ajo është shkatruar jeta e njeriut. Njëkohësisht historia dëshmon se, muslimanët kur kanë përjetuar fenë e tyre kanë përparur, kur e kanë lënë prapa atë, kanë mbetur në prapambetje.
Muslimanët kur kanë zbatuar fenë islame komplet, atyre ia kanë pasur lakmi edhe anëtarët e feve të tjera dhe kanë qenë medoemos që të bëhen muslimanë. E kanë shumë gabim ata që duke shpifur shqiptarën thonë se feja islame na është imponuar me zor. Po të kishte qenë ashtu nuk kishte mbetur as një shgqiptarë katolik edhe këtë duhet ta dije ai që thotë kështu se: Makedoni, Serbi, Greku, e tjera komba nuk kanë qenë më trima se ne shqiptarët. Këto fjalë fliten nga mosdija vëlla i dashur. Mossinqeriteti i muslimanëve jo vetëm ndaj mosbesimtarëve ndaj të cilëve kemi mbetur poshtë, por edhe ndaj vetes së tyre për muslimanët kanë një dëm që s’ta merr mendja. A nuk i shihni përçarjet mes vëllezërve tanë shqiptarë dhe shumë sende të pahijshme që bëjmë ne, duke u mashtruar me kulturën e pahijshme të armiqve. Ata duke na bërë nga një egoist pa mëshirë dhe mosbesues në gjynahe dhe sevape që për ne muslimanët ajo është një shkatërrim i madh. Ndërsa feja na urdhëron që të bëhemi të sinqertë ndaj All-llahut dhe mes vëllezërve tanë mëshirues dhe sakrifikues, me një sinqeritet të madh, të përqafohemi me vëllezër aq shumë, që të lavdërohemi me punët e mira të tyre, duke i dashur ata më shumë se veten tonë.
Ne jemi sakrifikues të dashamirësisë. A e dini se me kë duhet të armiqësohemi? Me armiqësinë që mbajmë në zemër. Tradhëtarët e fraksioneve të jashtme për të na hedhur në vetmi ne shqiptarët, na shtynin që të armiqësohemi me vëllezërit muslimanë të kombeve të tjera, duke na bërë racistë, na shtynin që ndaj tyre të mendjemadhësohemi me komb, kurse për armiqtë ajo është një arsye shumë e mirë për të na lënë pa fuqi dhe për të na përpijnë më lehtë. Ndërsa në ajetin 10 të sures Huxhuratë thuhet: “S’ka dyshim se besimtarët janë vëllezër, pra bëni pajtim ndërmjet vëllezërve tuaj”, kurse në ajetin 13 në suren Huxhuratë thuhet: “O ju njerëz, vërtetë Ne ju krijuam juve prej një mashkulli dhe një femre, ju bëmë popuj e fise që të njiheni ndërmjet vetes (jo të armiqësoheni)”. Ndërsa ne duhet të mendojmë se ku është forca e vëllazërimit afër dy miliardë muslimanë, ku është forca e 6 milionë muslimanëve shqiptarë. Për çfarë vëllezërit tanë shqiptarë nuk hetojnë arsyen e shkuarjes së mijëra muxhahidëve arabë në luftën e Bosnjës, ndërsa arabët me boshnjakët as me gjak as me komb nuk kanë kurrfarë lidhje, e vetëm feja e përbashkët i ka shtyrë ata që të sakrifikojnë shpirtin për boshnjakët. Tradhëtarët na kanë larguar larg nga dijenia e shehidllëkut (dëshmor që jep shpirtin për fe dhe për atdhe) dhe e gazillëkut (ngadhënjimi musliman) që ato janë një shkak për të fituar xhennetin.
Ndërsa feja ne na ndalon nga sulmi, ne jo vetëm muslimanëve por edhe të krishterëve u afrohemi me paqe dhe me dashamirësi. Ata na dhimbsen se akoma nuk kanë mundur ta gjejnë fenë e vertetë që u garanton lumturinë e përjetshme, ne nga Krishteret a Katolikët më një kushtë mund të bashkohemi, kur ata i besojnë në një All-lah të vetëm edhe kur thuajnë se Profeti Muhammed a.s.m. është dërguari i All-llahut. Se një müsliman ne qoftë se nuk ze besë H.z Isaut se është profeti i All-llahut ai mbetet jashtë fesë islame. Por me ateizmin kur nuk mund të bashkohemi, ndërsa edhe këtë duhet të dijmë se: Ne nuk bëjmë armiqësi edhe ndaj ateistëve që nuk mundohen të argumentojnë mosbesimin e tyre. Ne armikun më të madh kemi filozofinë ateiste që përpiqet që të argumentojë mosbesimin e tyre. Ne atyre ua paraqesim argument dhe e detyrojmë të braktisin rrugën e keqe të tyreve, kurse edhe Profeti Muhammed me një hadith thotë se: “Në kohën e fundit të botës (ahirzaman) për të përballuar ateistët, problemet që kanë me të krishterët, duhet të hidhen në një anë, për të bashkëpunuar me të krishterët që besojnë në Zotin e Madhëruar (vetëm në këtë mënürë formohet fuqia që të përballohet ateizmi) ”.
Ne duke mos shpenzuar kohën kot, së pari duhet të përmirësojmë veten tonë, duke lexuar librat që na argumentojnë kushtet e besimit dhe duke dëgjuar fjalët e dijetarëve që nuk janë reformista por janë ehli sunnet dhe duhet shoqëruar me shokët e mirë, besimtarë. Kushtet e besimit janë porta për të hyrë në fenë islame. Kush ka dyshim në njërin prej tyre ai e ka humbur begatinë në madhësinë e kësaj bote. Të mos harrojmë se sot mosbesimi po vjen nga dituria, shkenca dhe filozofia, jo nga injoranca, sepse Darvini, Marxi, Engellsi e Lenjini nuk kanë qenë xhahil, por dija e tyre siç ika devijuar vehten e tyre, bile ato janë shkak që miliona njerëz kanë rë në devijim. Pra për ta përballuar atë duhet të dish shumë dhe të gjesh plot argumente materiale. Sepse në realitet janë dy Kur’anë, njëri është Kur’ani i Famshëm që me anën e engjëllit Xhebrail (a.s.) All-llahu i Madhëruar ia ka zbritur Profetit Muhammed (a.s.m.). Tjetri është Kur’ani i Madh i Gjithësisë, që ajo me shkronja të mëdha na argumenton Krijuesin tonë, Ringjalljen, etj.. Ndërsa edhe Kur’ani Famëlartë na kthen kokën nga ai i Madhi duke thënë se: Shikoni, a s’po shihni, në faqen 190, Ali Imran thotë: “Në krijimin e qiejve e të tokës, në ndryshimin e natës dhe të ditës, ka argumente të qarta për ata që kanë arsye dhe intelekt”. Një njeri që thotë unë kur e mohoj origjnalin e Tij “hasha” (ruajna Zot), që ju atij i thoni Zot, ti për çfarë ma parashtron fjalën e Tij, pra ma lexon Tekstin?! Ti për ta bindur këtë njeri cilin ajet ia lexon atij?
Të nderuar vëllezër dhe motra! Ka nevojë që këtij njeriu t’ia afrojmë në sy argumentet e mëdha të gjithësisë, pra Diellin, Hënën dhe duhe të pysmi ateistin përreth dielit që të formohen stinët kush e qarkullon 108000 k.m në orë rruzullin e botës, galaktikat, yjet kush i formoj dhe le ta shohë se me çfarë ekuilibrimi qarkullojnë këto dhe t’ia njoftojmë krijimin e tij. Pra njeriut që është përmbledhja dhe fruti i drurit të gjithësisë një teshë e gjallë formuar nga atoma të vdekur dhe është mrekullia më e madhe që Krijuesi atë e ka krijuar me ndiejshmeri dhe shqisa të llojllojshme, që janë në madhësinë minimale dhe vetëm në trurin e tij Fuqiploti ka vendosur 88 fonksione, ai në këtë botë ka ardhur për të dhënë provimin që të meritojë lumturinë e paskajshme. Pra ato që parashtruam më parë janë argumente të pamohueshme, për të besuar në Krijuesin dhe kushtet e tjera të besimit. Kurse për atë që është gati t’i afrohet çështjeve pa paragjykim ato janë argumente të forta. Këtu del në shesh kuptimi i thënies së shenjtë që thotë: “Kush e njeh veten e tij ai e njeh edhe Edukatorin e Madhëruar”, pra jo të njohim veten duke dalë përpara pasqyrës, por duke e hulumturar atë, sepse filozifia materialiste duke e mohuar mendjen, detyrën e saj ia ka dhënë syrit, kurse syri ka tjetër detyrë. Ne shumë gjëra nuk i kemi parë me sy, por mendja nuk na lejon që t’i mohojmë ato. Kur ta shohim një art menjëherë duhet të mendojmë për mjeshtrin e tij. E jo të mendojmë si ateistet që thojnë: Unë pa e parë mjeshtrin e saj nuk zë besë për të.
Pra vëllëzërit të dashur! Unë po ju uroj me të gjithë shokët tuaj që përpiqeni që të afroheni nga rruga e drejtë e fesë islame të “siratul mustekimit” (rrugës së drejtë), duke u larguar nga devijimi. Me të vërtetë unë i dua shumë të rinjtë, bile edhe sikur t’i shoh ato në ndonjë rrugë të ligë, përsëri më dhimbsen shumë. Atyre nuk mund t’i mbaj hidhërim, sepse ato nuk kanë faj, faji është tek prindërit e tyre apo tek sistemi i shtetit që atyre nuk ua ka dhënë kulturën e duhur që të bëhen të sjellshëm. Sot hajdutërinë më të madhe nuk e bëjnë xhahilët por shkollarët ateistë, që nuk i besojnë ringjalljes. Ndërsa në një anë kanë të drejtë, sepse ateisti meqë nuk beson në jetën tjetër, që e merr shpërblimin e punëve të mira, ai duke besuar se jeta e tij është deri tek varri. Vallë ai a nuk duhet të plotësojë dëshirat duke u kënaqur? Atij rroga nuk i mjafton, po si të garantojë mbrojtjen që të mos shihet nga personat e sigurimit, ai do të vjedhë, do të bëjë çdo dhunë e tradhti, pra ky njeri ne qoftë se nuk vjedhë sigurishtë është ndonjë budalla, sepse ai nuk beson që në jetën tjetër ka për t’u gjykuar për çdo punë. Ndërsa tek muslimani ajo ndryshon shumë, sepse ai beson që ka një All-llah që në natën e zezë e sheh edhe milingonën e zezë, ia dëgjon çapitjet e këmbëve të tij. Pra ai beson se e sheh dhe e kontrollon dikush dhe se në jetën tjetër ka për t’u gjykuar, se tërë jeta e tij i merret në video dhe sipas këtij besimi vepron.
Vellëzër dhe motra shqiptare! Mëshira e All-llahut që më ka hyrë në zemër më shtynë duke u lutur tek Ai të kërkoj udhëzimin e njerëzimit. Dhe për të gjithë muslimanët dhe veçanërisht për ne shqiptarët kërkoj paqe e të mira, sukses në punët e dobishme që të kënaqemi në këtë jetë dhe në jetën tjetër. Ndërsa humbja më e madhe tek ne muslimanët shqiptarë, përjetimi i periudhave të ndryshme, censurat e tradhëtitë e mizorëve që të mos mundim të mësojmë të vërtetat që na takojnë, përkundër tyre na mësuan që ta shajmë bamirësin, që të kundërshtojmë prindërit tanë duke u thënë atyre se ju nuk dini gjë, ju jeni të prapambetur, duhet ta mohoni Zotin e krijesave, Mjeshtrin e arteve, pra ta mohoni mendjen e t’i zini besë vetëm asaj që e shihni me sy. Pra ky është shkaku që muslimanët kanë rënë në këtë hall që po shohim. Mjerisht, fëmijëve akoma pa arritur në moshën madhore ua mësojnë seksin, të rinjve të sotëm i vjen e vështirë puna e bëhen vagabondë, vajzat më dhimbsen shumë se kanë mbetur pa nder e respekt të ngratët kan mbetur pa zot ajo duke qenë si një letër sekrete atë ta lexoje vetëm burri i saj, babai i saj nuk i del zot e ajo shkon ku ti duaje qejfi i saj, gjendja e pleqve në një anë mospajtimi me moralin e fëmijëve, nga ana tjetër arsyeja që u janë afruar vdekjes jetojnë si kufoma në këmbë, pa shpresë dhe të pikëlluar. Por njeriu, po qe se zotëron një besim të plotë, kurrë nuk mund të mbetet pa shpresë sepse atë e shtynë të besoje se në këtë jetë ka ardhur për të dhënë provimin. Zakonisht ai që hyn në provim nuk e dinë se me cilën pyetje do të provohet, por padyshim ai është i detyruar t’i mësojë të gjitha dhe t’i japë provimet. Për të dhënë këtë provim ai do të përgatitet e do të punojë më tepër se mosbesimtari sepse periudha e studimit të tij është nga djepi e deri në varr, ai nuk i ngjanë materjalisteve që studjojnë vetëm për diplomë që të garantojnë jetën materjale, kurse besimtari punon edhe për diplom, por studimi i tij nuk është i kufizuar, ai duhet të studjoje deri tek varri që të mos mbese xhahil . Ai duke studiuar shkencat e fizikës nuk do t’i braktisë edhe dituritë e fesë ai për ekzistencën e All-llahut nuk e pyet mësuesin por i pyet shkencat që është duke studjuar dhe ato duke hulymtuar e sheh se këto ekuilibrime atyre sigurishtë uaka vendosur një Fuqiplotsi i dijëshem , sepse ai jeton duke u bindur se jo vetëm ato shpirtërore, bile edhe skanjet e përparimit të fizikës me mrekullitë që ua ka dhënë Zoti i Madhëruar i kanë vizatuar profetët e All-llahut, si shembull mund ta japim “Miraxhin”e Profetit tonë (a.s.m.) që me një kohë të shkurtër pa kurrfarë mjetesh ka hipur në vende shumë të larta. E Hz. Sylejmani (a.s.) që momentalisht me një xhinë eka sjellur pranë vehtes fronin e saj, prap edhe Belkisin e ka sjell pranë vetes, se Hz. Sylejmani ka mund të urdhëruar edhe frymës dhe fronin e tij megjithë shokët duke bartur fryma ia ka dëgjuar zërin e kryetarit të milingonjes ku ua ka urdhëruar milingonëve “të hyrin në vrimë se po kalon Hz. Sylejmani duke mos na shohin ka mundësi, na marin nëpër këmbë sepse jemi të vexhli, ndoshta zbritin e nuk na shohin.” E Hz Isau (a.s.) për një kohë të shkurtër e ka ngjallur të vdekurin. E Hz. Ibrahimin (a.s.) qafirët e kanë hedhur në zjarr dhe zjarri nuk e ka djegur atë etj. Pra besimtari duhet të lexojë historinë dhe të shohë se besimtarët kur kanë përjetuar fenë e tyre vazhdimisht kanë përparuar dhe kanë qenë ngadhënjimtarë dhe duhet të bindemi se feja islame nuk është shkaku i prapambetjes, por përkundrazi ajo është shkak i përparimit. Më duket se edhe intelektualët tanë nuk dinë se, në Marok në qytetin Fes universitetin e parë më 659 e kanë hapur myslimanët. Në Spanjë bibliotekën e parë me gjashtëqindmijë libra prap muslimanët e kanë hapur, në Kordovën e Spanjës fakultetin e parë të mjekësisë përsëri muslimanët e kanë hapur, bota ibni Sinaun e quan babai i mjekësisë, të cilit tani atë e quajnë Avi cena që ka qenë musliman. Për këtë arsye besimtari nuk duhet të mashtrohet prej imponimeve te huaja, por ai duke hulumtuar duhet të studiojë fenë e tij që të mos bëhet dyshues, tradhëtar apo mohues, gjithashtu duhet të studiojë edhe shkencat fizike që të mos bëhet fanatik. Në këtë rast bëhet si shpendi me dy krahë që për të përparuar fluturon vazhdimisht.
Tani duke dhënë fund ua kumtoi shpresën time duke thënë Inshall-llah i zhdukim dhe i bëjmë kurban të gjitha imoralitetet e mëkatshme që na sulmojnë si një kulçedër që të na zhdukin këtë jetë së bashku me atë të përjetshmen. Bekimi dhe paqja e Zotit qofshin mbi ju dhe mbi ata që lëvizin në bulevardin e fesë, ndërsa megjithëse neve nuk na vjen mirë, por hidhërimet pikëllimet i presin mohuesit që lëvizin në rrugën e devijimit.

[Omari]

Të nderuar vëllezër dhe motra shqiptare! Unë duke ditur që, nga arsyeja që prindërit e tanë të shqiptqrëve kanë përjetuar periudhën e sistemeve laike dhe të censurës, si ata që vetë nuk kanë mundur ta marrin arsimin e duhur edhe të rinjve nuk kanë mundur t’ia japin edukimin që i takon. Nga kjo arsye, unë gjithnjë të rinjtë i dua pak më tepër, veçanërisht vëllezërit shqiptarë që janë të zgjuar dhe atribojnë t’i bashkojnë dituritë ekzakte me ato të fesë që të lulëzojë kultura për njohuritë e shkencave ekzakte bashkë me dituritë e besimit në Krijuesin e gjithësisë duke mosmohuar edhe gjërat shpirtërore. Ja pra! Duhet të kujdesemi mirë për moshën që po na shkon shumë shpejt, se ne përveç saj nuk kemi tjetër kapital. Që t’i përkushtohemi asaj, ne na duhet të dimë se çfarë është ajo, atëherë duke i dhënë rëndësi mund ta vlerësojmë atë që të mos shkojë nga dora pa dhënë rezultatin e duhur. Sepse po qe se nuk e vlerësojmë është dëm i madh për ne njerëzit që na regjistrohet tërësisht jeta. Se njeriu sipas meritës, ose do të shpërblehet me lumturinë përrallore më një jetë, begatitë e së cilës nuk sosen kurrë ose, Zoti na ruajtë, sipas meritës në një jetë të pavdekshme do të vuajmë torturën e zjarrit të xhehennemit të tmerrshëm. Domethënë ky njeri që është fruti i vetëdijëshëm i drurit të universit dhe anëtari i përjetësisë nuk do të mund të jetojë sikur kafsha që kur ia heqin kapistrën shkon e kullot ku të dojë. Ky njeri në krijimin e tij mbanë tre forca të pa kufizuara, që ato janë mendore, nervore dhe epshore. Këto po qe se nuk kufizohen për njerëzimin është shkatërrim. Shtrohet pyetja si kufizohen ato? Këto kurrë nuk mund të kufizohen me ligjet e parimet e njerëzve, sepse njeriu mund të formojë ligj për atë send që e ka shpikur vetë. Ne kemi nevojë të dijmë se tërë gjithësinë edhe njeriun si fruta e gjithësisë Ai e ka krijuar dhe nën urdhërin e Tij janë tërë atomet e gjithësisë. Njeriut, të cilin e ka krijuar që ta provojë, ia ka dhënë në shërbim të gjitha qeniet dhe që të mos habitet se çfarë është, atij ia ka dërguar kushtetutën dhe duke zgjedhur një person fisnik nga njerëzit që t’ua shpjegojë librin, pra Kur’anin që ua ka dërguar Ai. Pra, me këto begati që është krijuar ky njeri, bile edhe logjika thotë se njeriu pa e dhënë llogarinë fije për fije nuk do të mund të kalojë. Kurse nga kjo jetë po ikin të barabartë i shtypuri bashkë me zullumqarin më të madh, po ikin pa marrë hakun njëri nga tjetri, pra me siguri do të gjykohen në gjyqin ku sundon drejtësia absolute. Megjithëse për të na rregjistruar jetën tonë janë detyruar dy ëngjëj, përsëri të jemi i bindur se të gjithë lëvizjet tona po merren edhe në kamera. Kurrë, asnjëherë të mos harrojmë, se atje nuk do të mundim të mbrojmë veten si avokat që e mbrojmë këtu duke u munduar t’ia hedhim fajin tjetërkujt, ndërsa mizorët atje kur do të dalim në gjyq, në vend që të flasë goja, ajo do të mbyllet, e do të flasin gishtat, dhe këmbët do të dëshmojnë për veprat e tij që ka bërë. Ne sot po jetojmë në një kohë që shumë njerëzëve që u takon të qajnë, mjerisht ato po qeshin. Ndërsa është për të qarë për atë njeri që e konsideron xhevahir gjarpërin që ka sjellur rreth qafës së tij. Sot fatkeqësisht babai dhe nëna e shumë bijve duke u krenuar me fëmijën e tij që nuk i kanë mësuar fare për Krijuesin e tyre, me atë mëshirë që atyre ua ka dhënë Krijuesi i tyre ndaj tyre përpiqen ditë e natë duke atribuar që tua garantojnë fëmijëve të vet një jetë luksuze vetëm në këtë jetë të shkurtër që nuk është e caktuar fare se sa zgjatë mosha e tyre, por si secilit edhe për mohuesin e ringjalljes ajo sigurisht do të përfundohet në periudhën përmes lindjes dhe njëqind vjetëve të moshës së tij, kurse shum rall dikush po mund të jetoje deri njëqindë vjetë, pra dera e varrit dhe vdekja për mosbesimtarin është si një trekëmbësh që iu ka ngulur në mes të rrugës për të varur ato. Tani çfarë thoni? Po qe se rruga që shkohet në trekëmbëshin e varjes shtrohet me lule e halija të mëndafshta dhe bakllavaja a e kënaq njeriun, i mençuri a nuk duhet të mendojë,duke thënë se a nuk ka ndonjë shpëtim prej saj. Prindërit duke menduar që t’i shkollojnë djalin dhe vajzën, përpiqen t’i ndërtojnë shtëpi, t’i blejnë maqinë. Të pafatët, duke mos menduar fare se si thashë pak më parë edhe dashurinë dhe mëshirën e tij për fëmijët që ka, atij ua ka dhënë Ai All-llah xh.sh., kurse në realitet fëmijët e tyre nuk janë malli i tyre, babai apo nëna vetëm se janë nga një shkak, ato nuk kanë mundur t’ia krijojnë fëmijëve as një qime, dhëmbë apo gisht. Nëna dhe babai janë martuar për qejfin e tyre. All-llahu i Madhëruar atyre ua ka dhuruar fëmijën si një dhuratë më të bukur, pa fare mangësi, me këmbë, duar, sy e me mend. Fëmijëve u ka urdhëruar që të mos i hidhërojnë fare prindërit. Fatkeqësisht, prindërit në vend që të falenderojnë dhënësin e dhuratës më të bukur, ato duke abuzuar nuk plotësojnë këtë detyrë, sikurse thashë edhe pak më parë ato vetëm se janë nga një shkak që nuk kanë funksion, duan të bëjnë një djalë e i lindë vajzë. Duke dëshiruar që të jetë inteligjent i lind një fëmi të çmendur, kjo bëhet rrallë që të mendojnë të tjerët se ka qenë e mundur si ajo të bëhen edhe të tjerë. Babai fatkeq vetëm se krenohet me fëmijë duke thënë se djalin e kam profesor apo vajzën drejtoreshë. Unë besoj se këto fjalë nuk po m’i kuptoni për keq. Unë shkollarin e dua së tepërmi. Por çfarë t’i bëj asaj shkolle që për ditë je duke pritur fundin e saj. Studimi vlen shumë vetëm atëherë kur i bashkon me ato shpirtërore, kur fëmijëve ia njofton Krijuesin e tij të vërtetë, kur ia mëson të jetojë duke u kujdesur se pas vdekjes Krijuesi do ta ringjallë atë dhe për të gjithë jetën e tij do të japë llogari. Mjerisht, sot shumë prindër duke mos falenderuar Mëshirplotin, për djalin e mirë njësoj edhe për vajzën e bukur që atyreve ua ka dhuruar All-llahu i Madhëruar, nga pakujdesia apo devijimi nuk mendojnë fare që t’ia ushqejnë shpirtin dhe zemrën e fëmijëve të tyre dhe t’i garantojnë një besim duke ditur se njeriu nuk përbëhet vetëm prej gjërave fizike.
Një kimist që e kishte hulumtuar anën materiale të njeriut e kishte nxjerr këtë përfundim: “Nga vaji i njeriut bëhet shtatë kallëp sapun, nga hekuri i tij përbëhet një gozhdë, nga gëlqerja e tij lyhet një kotec i pulave, fosfori i tij mund të djegë disa shkrepsa, kurse edhe potasiumi i tij mund të djegë barutin e një topi të vogël”. Mund ta llogarisni vetë se sa kushtojnë këto. Ne duke mos menduar fare se njeriut kur t’i dalë shpirti ai mbetet fare pa vlerë, atij mishi nuk i hahet, nga lëkura e tij këpucë apo rrip nuk bëhet, momentalisht ia hapin një gropë të thellë dhe përmbi tij ia hedhin dhjetë tonë dhé. Në këtë rast soset provimi i tij, fillon jeta e pambaruar dhe fillon koha e marrjes së rezultatit të punëve që ka bërë këtu. Pas kijametit do të na ringjallë Ai që së pari herë na krijoi nga hiçi, nga qeliza e vogël. Tani mendoni se a është e vërtetë mendimi i atyre që thonë se pas vdekjes mbaroi puna e tij. Vëlla i dashur! Këtij njeriu i vlejnë vetëm anët shpirtërore, kurse syri ështe një gjë shpirtërore që unë sikur të të japë ty Shkupin nuk m’i jep sytë, njësoj edhe mendja aq mban vlera shpirtërore që sikur ta jepja ty botën nuk ma falë. Po qe se të pyesin se nv cilin treg dhe sa i ke blerë ato çfarë më thua? Pra, njeriu për çfarë krenohet me begatitë e huaja. Në këtë rast ndaj të gjithë këtyre mirësive a s’është çmenduri e madhe të mos falenderojmë duke zbatuar urdhërat e Krijuesit tonë tek i cili një ditë do të shkojmë patjetër? Ndërsa filozofia materialiste , njërëzve duke ua zbritur mendjen në sy i ka shtyrë të mohojnë mjeshtrin e arteve dhe të besojnë vetëm atë që shohin, megjithë se mentaliteti nuk e pranon këtë. Që të largojnë njeriun nga obligimi i duhur ndaj Krijuesit, veset djallëzore shumë njerëz i kanë futur në batakun e devijimit më të madh të ateizmit që, për njeriun ajo është një shkak për të humbur një begati sa kjo botë edhe jo e përkohshme si kjo botë që jemi duke përjetuar këtu, por e përjetshme. Vëllezër! Kur do të pranojmë se shpërblimi bëhet sipas meritimit, atëherë do të llogarisim se sa Falenderime meriton Krijuesi ynë. Së pari do t’ua parashtroj një shembull. Sa mirënjohës do t’i ishte një person ndaj njërit që e ka ndihmuar kur atij i është prishur makina në rrugë, por atij a nuk duhet t’i shtohet mirënjohja në qoftë se ajo ngjarje ka qenë në ndonjë vend të keq, të shkretë, apo në rrugën me borë ku makinat kalojnë shumë rrallë?! Një tjetër shembull: Në një mëngjes të ditëve të dimrit, kur dalim përpara derës në rrugë, të shohim një njeri lakuriq që dridhet e kollitet. Në këtë rast, ne që në këtë rastë ishim duke u shqetësuar dhe u pikëlluar për të, papritur arriti një pasanik bujar me “Mercedes” dhe atij i tha: “Hip në Makinë” e mori dhe e çoi në banjo e lau dhe e veshi me rroba të bukura duke i vendosur edhe një kravatë dhe e çoi drejt e në spital. Pas disa ditë mjekimesh, e mori dhe e çoi në një vilë të bukur duke pasur me vete edhe noterin me prokurë ia lëshoi vilën atij. Në rastin që do të ndahet nga ai duke thënë: ”Mirë u pafshim!”- ia futi në xhep 100.000 dollarë dhe iku. Tani a mundeni të ma shpjegoni se çfarë mirënjohje duhet të ndjejë ky i varfër ndaj atij bujari fisnik. Me siguri edhe në ëndërr përveç tij nuk do të shihte tjetër send?! Kurse ka mundësi të vdese pas një ore. Tani do të kthehemi që të hetojmë se çfarë na ka dhënë neve Mëshirëploti Bujar: Së pari nga hiçi Ai na ka nxjerrë në shesh, ka mundur që të na bëjë një gur në pyll, një ferr, një gjarpër, një gomar, e një njeri pa këmbë e pa sy, e i çmendur. Duke na nxjerrë nga të gjithë këto shkallë të liga, që të na hipë në majën e mirësive na ka krijuar si përmbledhje e Universit dhe fruti i vetëdijshëm i gjithësisë. Unë besoj se një lloj si unë edhe ju nuk e keni çuar ndonjë lutje diku për t’u bërë një njeri i tillë.
Ja pra! Që të shpëtoni nga injoranca vlerësojeni kohën duke i lexuar librat që me argumente që ta forcojnë besimin, duke gjetur ndonjë libër të Risale-i Nurit (Mesazhet e Dritës) që i kam përkthyer duke hasur vështirësisë vetëm që të bëjnë dobi vëllezërit shqiptarë siç bëjnë dobi popujt mbi dyzet gjuhëve të ndryshme. Mbrapa përqafohu fort me vëllezërit muslimanë shqiptarë. Nuk është burrëri t’i bësh mirë vetëm atyre që të bëjnë mirë ty, por është hero ai që bën mirë edhe atyre që atij i bëjnë keq. Duhet t’ia falim gabimin e vëllezërve, se ata nuk kanë mundur që të marrin edukimin dhe arsimin e duhur, se Krijuesi i gjithësisë përveç njeriut të gjithë krijesat i ka edukuar, atë e ka lënë ta edukojë nëna, babai apo shkollat e shtetit. Pra tek njeriu për të përmirësohet po qe se nga syri apo nga veshi nuk hyn dituria e nevojshme ai bie nën nivelin e kafshës. Siç e sheh edhe vetë, sot shkollat, njeriut i japin vetëm dituritë fizike, ndërsa në ballin e as një libër që studjojm shkencat fizike nuk shruan Bismil-lah, sepse shkrimtarët e tyre ato i konsiderojnë pa zot, kurse siç thashë edhe më parë njeriu nuk është përbërë vetëm nga elemente materiale që ajo nuk është e mundur . Njeriu për secilën vepër që po bën duhet të mendoje realitetin, duhet të llogarisë mirë ato a elementet u mbludhën e krijuan, a rastësia, a natyra budallë e verbër e shurdhë apo të gjithë shkencat e fizike kemisë e biologjisë janë krijuar nga ana e një Mjeshtri i Gjithëdijëshem dhe i Fuqiplotës, sipas kësaj vendimi duhet të veprojë. Së pari ka nevojë të bëhemi të sinqertë ndaj All-llahu (xh.sh.) dhe dashamirës e sakrifikues ndaj vëllezërve tanë, që të fitojmë kënaqësinë e Zotit dhe zemrën e shumicës dhe në këtë rrugë duhet të sakrifikojmë kohën, pushimin, paratë që i duam aq shumë. Vetëm në këtë mënyrë mund të fitojmë kënaqësinë e All-llahut (xh.sh.) që për ne është shumë e rëndësishme dhe në vlerën e diamantëve për këtë jetë edhe për jetën tjetër. Se ateisti kurrë nuk do tjetërkënd, bile edhe vëllain e tij e do vetëm për interes materal atij kur i soset interesi i soset edhe dashamirësia për të. Kurse tek muslimani ajo, dashuria për të tjerët dallohet shumë qartë.
Këtë do ta përfundojë me fjalët e bukura të Bediuzzamanit: “Meqë kjo botë është e përkohshme, meqë jeta është e shkurtër, meqë punët e vlefshme janë të shumta, meqë jeta e përjetshme këtu do të fitohet, meqë kjo botë nuk është pa zot, meqë në këtë bujtinën e vizitorëve sundon një Bujar i Gjithëdijshëm, meqë as punët e mira nuk do të mbesin pa shpërblim dhe as ato të këqijat pa dënim, meqë nuk jemi të obliguar me atë që s’mund ta bëjmë, meqë rruga e mirë parapëlqehet ndaj asaj të keqes dhe meqë miqtë dhe pozitat e kësaj bote vlejnë vetëm deri tek dera e varrit. Atëherë, padyshim është fatbardhë ai që, botën e përhershme nuk e harron për atë të përkohshmen, duke ditur se këtu ka ardhur si një mysafir, të jetojë duke mos i kundërshtuar zotit të bujtinës ku qëndron dhe të jetoje duke mos shpenzuar moshën në vende boshe. Në këtë mënyrë, me rehati mund të hyjë në varr që të gëzojë lumturinë e përjetshme”.

Vëllezë të dashur mysliman sqiptarë dhe motrat e mia besimtare! Unë i lutem All-llahut (xh.sh.) për të mirën juaja dhe për rininë e besimtarëve, veçanërisht për ata që janë mysliman shqiptarë. Edhe ju lutuni, për të gjithë besimtarët. Edhe ne qoftë se nuk mund të takohemi këtu, ne qoftë se meritojmë inshaall-llah atje do të takohemi...

[Omari]

SQARIMI SHKURTË TË DISA PROFESOREVE SHQUAR TË EUROPES DHE TE AMERIKIS PER ÇFARE ZEJNE BESE SE EKZISTON ALL-LLAHUT XH.SH., KY PJESE ESHTE MARUR NGA LIBRI QE ME LARTE EKENI PARE KAPAKUN E LIBRİT QE QUHET:

PËR ÇFARE ZËJMË BESË SE EKZISTON ALL-LLAHU xh.sh.

Të nderuar lexues! Këtu do t’u paraqesim disa fjalë të 10 profesorëve që kemi përpiluar shumë nga pak nga shkrime të tyre që ështe në librin që shikuat kapakun e saj pak më parë, Kështuqë: Nga 34 gjithsej, profesorë të Evropës dhe Amerikës, që kishin marr pjesë në këtë libër që titullohet “Për çfarë besojmë se ekziston All-llahu”.

1. PIKËTAKIMI I SHKENCËS DHE I FESË

Albert Einstein. Profesor i famshëm i shkencës së fizikës.
Profesori me 7 faqe sqaron se për çfarë arsye beson. Ai thotë:
- Në këtë botë, jeta jonë është një sekret i çuditshëm. Nuk dimë se për çfarë qëllimi kemi ardhur ta vizitojmë botën, por po vërejmë se në të është një qëllim hyjnor. Sepse kur hedhim sytë në jetën e përditshme shohim se: Ekzistenca e njerëzve ka një qëllim tjetër. Në lëvizjet tona shikojmë se, gjykojnë presionet që patjetër ne na shtyjnë në një drejtim tjetër. Nga kjo arsye kuptojmë se nuk jemi të lirë që të bëjmë filozofi.
Më duket se për ne, më mirë është të qëndrojmë përballë një sekreti. Kjo është mjeshtëria dhe shkenca e vërtetë. Kush nuk e përjeton këtë entuziasëm, ai quhet i vdekur, se sytë i ka të mbyllur. Sekreti i jetës së brendshme ështe burimi i fesë. Ai që patjetër ekziston, ne nuk mund të ndikojmë në të.
Ne kur kuptojmë dobësinë tonë, që nuk mund të ndikojmë në Atë fuqi që me të vërtetë ekziston, kjo për ne është shkenca më e lartë dhe një bukuri, thelbi i vërtetë i besimit, ku me elemente të thjeshta të trupit, ndiejmë nevojën e besimit tek Ai. Me këtë domethënie dhe pa fare gënjeshtër, mund të ndiej veten se jam mes fetarëve të devotshëm.

2. EKZISTENCA E KRIJUESIT

Dr. A. Sirhan Filozof i shkencave. Në 1947 magjistroi në Universitetin Colombia, në 1949 doktoroi në temën e filozofisë së edukimit. Ka shkruajtur shumë libra.
Profesori me shtatë faqe argumenton se për çfarë është duke besuar dhe thotë:
- Kujt do t’i mbështetet krijimi i qiejve dhe i tokës? Këto as vetvetiu nuk mund të bëhen, po ashtu as rastësisht nuk mund të krijohen kurrë.
Sepse logjika e sheh të nevojshme të mbështetet në një fuqi që sheh dhe është shumë e dijshme dhe është e aftë që të krijojë çdo gjë.
Përtej këtyre, besimi i njeriut ia garanton një qetësi shpirtërore që mund ta jetojë me rehatinë shembullore.

3. UNIVERSI A DOLI RASTËSISHT NE SHESH, APO U FORMUA ME PLAN E PROGRAM?

Prof. Dr. Frank Allen. Shkencëtar i biologjisë dhe fizikës
Ka magjistruar dhe doktoruar në Universitetin Cornel, profesor i biofizikës në Universitetin Manitoba të Kanadasë. Është ekspert për gazin natyror në Universitetin Kravilet te Kanadasë. Ka marrë medaljen e artë në dallimin e ngjyrave.
Profesori me katërmbëdhjetë faqe argumenton duke thënë:
- Krijimin e qiellit e të tokës dhe gjithashtu jetën, kujt do t’ia mbështesim, do të themi se u bënë rastësisht, apo vetëvetiu, gjë që s’është e mundur kurrë.
Sepse për këto, logjika e sheh të nevojshme t’i mbështesësh në një fuqi që sheh dhe është shumë e dijshme dhe e aftë që të krijojë çdo gjë.
Përtej këtyre, njeriut besimi i garanton edhe një qetësi shpirtërore që të mund ta jetojë me rehatinë shembullore.
Evulocionistët materialistë shumë herë thojnë se nuk ka nevojë për një Krijues. Ndërsa krijimin e gjithësisë përveç një Krijuesi, kujt mund t’ia mbështesësh.

4. REZULTATI I SAKTË

Prof. Dr. Johne Clivland Cotheran. Profesor i matematikës dhe kimisë. Ka doktoruar në Universitetin Cornel në New York. Në Universitetin Dolth ka qenë kryetar i katedrës.
Profesori këtu duke argumentuar besimin e tij me 10 faqe thotë:
- Në një shkrim tijin, dijetari i famshëm i fizikës, Lord Calwini thotë:
“Kur do ta mendoni thellësisht, do të shihni se shkencat ju udhëzojnë që ta pranoni ekzistencën e All-llahut”.
Ka nevojë të shohim të vërtetat duke mos u shmangur andej e këndej.

5. NJË PROVË ME PËRMBAJTJEN E GJERË

Prof. Dr. Edward Luther Kissel. Biolog dhe zoolog. Doktoratën e Biologjisë dhe të Entomologjisë e ka krijuar në Universitetin California, ku në të njëjtin vend u bë edhe Profesor i degës së vet. Në universitetin San Francisco ka qenë shef katedre. Tani është ekspert i Entomologjisë së gjenetikës.
Profesori duke argumentuar me 10 faqe duke u përgjigjur mohuesve në një vend kështu thotë:
- Atributet e shkencëtarëve në vitet e fundit, duke dalur nga filozofia tradicionale, për ekzistencën e All-llahut paraqiten shumë argumente. Ne nuk themi se patjetër ato janë të nevojshme, apo nuk mund të besohet tek All-llahu pa to. Sepse argumentet e fizikës që janë paraqitur më parë për secilin njeri, janë argumente të mjaftueshme, duke mos lënë vend që të kthejmë kokën andej apo këndej. Unë i besoj Zotit, e vërtetoj atë dhe e mirëpranoj....

6. ARGUMENTE TE FIZIKËS PËR EKZISTENCËN E ALL-LLAHUT

Prof. Dr. Paul Cleirans Brosold. Biofizikant, ka doktoruar në Universitetin California dhe në laboratuarin Oc Ridc për energjinë atomike ka qenë shef. Është anëtar i bashkëpunimit në Institutin e energjisë fizike.
Profesori këtu duke argumentuar besimin e tij në 7 faqe, thotë:
- Para 300 vjetësh, Francis Bacon, filozof i famshëm anglez, thotë:
“Dihet se filozifia, njeriun e shtyn të mohojë pak. Por në fakt filozofia e thellë, njeriun e shtyn të besojë.” Barconi ka thënë të drejtën. Sepse nga zanafilli e deri tek njeriu i fundit, miliona njerëz që mendojnë dhe hulumtojnë që të zgjidhin problemet e botërave ekzistuese, kur mendojnë krijimet minimale, nga entusiazmi trishtohen. Tani ne me gjendjen tonë modeste, po mundohemi të gjejmë përgjigjen e kësaj pyetjeje të ashpër, por nuk besoj se ju qetësojnë edhe përgjigjet e mia. Sepse njeriu në zemrën e tij për të vendosur kushtet e besimit, duhet të përpiqet me tërë fuqinë e tij të hetojë për të dhe në këtë rast me të vërtetë zemra e tij do të shndrisë. Ky besim do të ndikojë shumë në zemrën e tij, duke mos lënë kurrfarë dyshimi. Në këtë rast për të, All-llahu është më pranë se vetja e tij. Atëherë ky njeri kënaqësinë e besimit, do ta ndiejë në thellësinë e zemrës.

7. ZBULIMET E SHKENCAVE, NA ARGUMENTOJNË EKZISTENCËN E ALL-LLAHUT
Prof. Dr. George Irrel Davits. Fizikant, ka doktoruar në Universitetin Mannesota, në Amerikë, për hulumtime atomike, ku ka qenë edhe shef i katedrës së degës së fizikës. Ka qenë edhe specialist i radiacioneve.
Profesori këtu me 5 faqe duke argumentuar se për çfarë arsye beson, thotë:
- Kur përparon karvani i shkencave dhe kur zhduken mitet e vjetra, njeriut i shtohet lidhja ndaj fesë dhe ndaj çështjeve të saj.
Në realitet njeriu faktorët e ndryshëm mund t’i fusë t’i hulumtojë çështjet e fesë, por ne për këtë, si shkak themelor pranojmë se kërkesat ndaj arritjes tek të vërtetat, njeriun e shtyjnë në hulumtime për t’u bërë fetar.

8. ALL-LLAHU DHE UNIVERSI PLOT ME SEKRETE

Prof. Dr. John William Clots. Profesor i gjenetikës dhe fiziologjisë.
Ka doktoruar ne Universitetin Petersburg. Në 1949 ka qenë Profesor i biologjisë dhe fiziologjisë dhe është ekspert i gjenetikës.
Profesori në 8 faqe duke argumentuar se për çfarë beson, thotë:
- Ato që jemi duke përjetuar, nuk është e mundur t’ia japim rastësisë. Këto patjetër i nevojiten ekzistencës së një Krijuesi. Këto krijesa janë krijuar me një sekret të jashtëzakonshëm. Krijimin e tyre me një saktësi të padyshimtë nuk është e mundur t’ia braktisim rastësisë. Është e padyshimtë se, për t’i njohur më mirë shkencat, ne më mirë na shtyjnë që t’i hetojmë dhe t’i njohim fenomenet. Në këtë mënyrë, për ta forcuar besimin tonë, më mirë do të kemi mundësi ta kuptojmë Madhërinë e All-llahut (xh.sh.).

9. NJË PROVË ME PËRMBAJTJEN E GJERË

Pof. Dr. Robert Moris. Eksperti i fizikës dhe zbulues i radarit.
Profesori këtu duke argumentuar se për çfarë beson thotë:
- Njeriu në zemrën e tij për të forcuar kushtet e besimit, me tërë fuqinë e tij, ai duhet të mësojë se në çfarë po beson dhe në këtë rast atë nuk mund të bartë kush që të dojë të mdonjë send tjetër, sepse ai duke mësuar e ka zotëruar besimin që e shndrit zemrën e tij, ndërsa ky besim i tij do ta ndikojë në tërë jetën e vet në zemrën e tij, duke mos i lënë asnjë dyshim. Në këtë rast Zoti për të është më pranë se vetja e tij. Vetëm kështu njeriu më mirë mund ta ndiejë kënaqësinë e besimit.

10. ÇFARË MESIMI JEP FIDANI I TRËNDAFILIT

Prof. Dr. Maritte Stanlej Cangden. Shkencëtar i filozofisë dhe fizikës, ka doktoruar në Universitetin Burton, në Tirinty të Floridas. Ka qenë profesor i degës së vetë. Në Amerikë është anëtar bashkëpunimi për hulumtime të fizikës dhe filozofisë së feve.
Profesori në 7 faqe, duke paraqitur argumente për besimin e tij, së fundi thotë:
Në këtë gjithësi secili send është dëshmitar për ekzistencën e All-llahut. Ne shkollarët duke bërë analizë ngjarjet e gjithësisë, nuk mundëm të gjejmë ndonjë rrugëdalje që të mos pranojmë Madhërinë e All-llahut. Tek Ai nuk mund të arrihet as me mjete të fizikës as me metoda të shkencës së sotme. Ndërsa për të arritur tek Ai në secilin atom të qelizave të brendësisë sonë, mund të gjejmë argumente të forta.
PER FENIE ISLAME SI THUAJNE PROFESORET E FAMSHËM TË EUROPËS DHE TË AMERIKËS
Këtu do të keni mundësi ta shihni se si e lavdrojnë ato fen islame, Kur’anin famëlartë dhe Hazreti Muhammedin alejhissalatu ves-selam.
(Princ bismaru thotë)
O MUHAMMED (A.S.M.), PËR ARSYE SE NUK KAM PASUR FATIN TE PËRJETOJ SHEKULLIN TËND, JAM SHUMË I MJERUAR!
Megjithëse gjerësisht i kam hetuar të gjitha librat që thuhen se janë hyjnorë dhe qiellorë, për arsye se janë përballuar me fallsifikime, tek asnjëri nuk kam mundur të gjej përpikmërinë që kam kërkuar. Në fund mora vendimin se këto libra jo një popull, por as lumturinë e një familjeje nuk mund ta garantojnë. Kurse Kur’ani i muhammedinëve ishte larg prej këtyre. Sepse unë e hetova Kur’anin gjithësisht dhe në secilën fjalë u përballova me dobi dhe të vërteta të mëdha, megjithëse armiqtë e muhammedinëve thonë se Muhammedi (a.s.m.) vetë e ka shkruar. Por mendja e pastër ato thënie nuk i pranon kurrë, sepse asnjë logjikë superiore nuk mund të japë këtë prodhim. Ky mendim kundërshtohet me të vërtetën dhe diturinë reale, sepse në qoftë se dikush mbyll sytë ndaj të vërtetave të pamohueshme, ka bërë një gabim të madh. Unë pohoj se Muhammedi (a.s.m.) është një fuqi e posaçme. Sepse diçka e tillë nuk është e mundur në botën e qënieve. Le të paraqitet një fuqi tjetër si ky.
O Muhammed (a.s.m.), për arsye se nuk kam pasur fatin të përjetoj shekullin tënd, jam shumë i mjeruar. Ti që je mësuesi dhe shpallësi i Kur’anit Famëlartë, ai nuk është prodhimi i yt, por është një libër hyjnor. Ta mohosh këtë fakt, është një marrëzi dhe i ngjan mohimit të të gjitha shkencave. Kështu, Ty njerëzimi njëherë të ka parë, nuk është e mundur më të të shohë. Unë duke shpallur nderime, dashuri të sinqertë dhe të përsosura, të përulem ty.
Princ BISMARKU

Më e drejtë dhe më pastër është feja Islame!
Autori i famshëm, orientalisti, eksperti i letërsisë arabe dhe përkthyesi i Kur’anit të famshëm, doktor MAURICE thotë:
Të krishterët e Romës mund t’i nxjerrë nga rruga pa dalje ku kanë rënë, vetëm zëri që është lartësuar në malin e Hirës së arabëve. Ai mal është që zërin hyjnor e ka lartësuar në vendin e duhur, në atë të më të lartëve. Por rumët (romakët), këtë zë nuk e kanë dëgjuar kurrë. Kurse ky zë njerëzve ua ushtron fenë më të pastër dhe më të drejtë. Ajo fe që ndaj njerëzve të tillë si Gundö Firej Hesin, hetues i shquar, me të drejtë të plotë ka thënë këto fjalë: “Uji i bekuar, rrobat e shenjta, kryqet dhe shenjtorët, besimet që janë të lidhura fort tek gjëra të zhveshura nga veprat e mira, fjalë që supozohen të vlefshme në çastin e vdekjes, apo lutje të tjetërkujt për t’u bërë shkak shpëtimi për mëkatarët,nuk ekzistojnë në fenë islame. Këto besime të kota janë shkak i poshtërimit të tyre”.
Sa më tepër kalon koha, aq më tepër zbulohen sekretet e Kur’anit.
Doktor Maurice (Morris) ne gazetën e titulluar “Le parler Française Roman”, i është përgjigjur kështu kritikuesit Selman Ruhah, përkthyes i Kur’anit në gjuhën franceze:
Çfarë është Kur’ani? Kur’ani është një mrekulli, një elokuencë dhe gojtari e madhe mbi të gjitha kritikat. Kur’ani është një shkak mburrje të drejtë në gjoksat e treqind e pesëdhjetë milionë muslimanëve. Jo me kaq, por mund të vazhdojmë edhe më tej:
Fuqia e përjetshme e All-llahut (xh.sh.), Kur’anin e madhëruar e ka zgjedhur si librin më të bukur për njerëzit, në pikëpamjen e rehatisë së njerëzimit. Kur’ani Famëlartë është shumë më i lartë se sa tregimet e filozofëve grekë. Ai është plot e përplot me falenderime ndaj Krijuesit të tokës dhe të qiejve. Secila fjalë e Kur’anit është fjala e Zotit (xh.sh.), Fuqia e të Cilit mund të krijojë çdo gjë. Për ata që merren me letërsi, Kur’ani është një libër letrar. Për ata që janë ekspertë të gjuhës, Ai është një thesar i shprehjeve. Për poetët është një peshore harmonie. Përveç këtyre që treguam, në bazën e gjykimeve të drejtësisë, Ai është një fushë diturie. Po ta marrësh nga koha e Profetit Daut (a.s.), e deri në kohën e Jan Talmusit, asnjë libër i dërguar nuk ka mundur të hyjë në konkurrencë me ajetet e Kur’anit. Për këtë arsye klasat e sipërme të muslimanëve, në pikëpamjen e jetës sa më tepër që të përparojnë, aq më tepër lidhin kontakt me Kur’anin Famëlartë. Përparimi tek muslimanët barazpeshohet me shpalljen e nderimit të tyre ndaj Kur’anit Famëlartë.
Në këtë mënyrë ditë përditë, ndaj Kur’anit u shtohet nderi muslimanëve. Bile shkrimtarët islamë, i zbukurojnë, duke i frymëzuar shkrimet e tyre me ajetet e Kur’anit të famshëm. Besimtarët sa më tepër lartësohen duke studiuar dhe u edukuar, aq më tepër mendimet e veta mbështeten në Kur’anin Famëlartë. Muslimanët janë dashuruar me librin e vet dhe me sinqeritet të zemrës, Kur’anin e quajnë si libër të amshueshëm. Kurse popuj të feve të tjera qiellore, as i japin librave rëndësi e as nuk i nderojnë librat e tyre. Por muslimanët nuk barazohen me ta, sepse librat e tyre i nderojnë për shkak se janë të bindur se gjykimi i Tij, sundon deri sa të qëndrojë bota dhe në këtë mënyrë nuk do të nevojiten udhërrëfyes të tjerë kurrë. Në të vërtetë elokuenca, gojtaria dhe pastërtia e Kur’anit, atë e ngre në një pozitë të posaçme, për këtë arsye ata nuk kërkojnë ndonjë gojtari tjetër. Është e ditur se gjenitë e letërsisë dhe poetët e lartë kanë shpallur dobësinë, duke u përkulur para Kur’anit Famëlartë. Çdo ditë dritat e bukurisë së Kur’anit, po shkojnë duke shkëlqyer dhe vlera e Tij po del në pah më tepër, duke mos u sosur të fshehtat e tij. Muslimanët duke qenë popuj të famshëm në prozë dhe poezi, ndaj stilit të Tij janë detyruar të bien në gjunjë. Muslimanët besojnë se Kur’ani posaçërinë e Tij do ta përjetojë deri në ditën e mah’sherit. Dhe kanë të drejtë në mendimin e tyre. Muslimanët atë e përngjasojnë me një lum që gufon dhe frymëzohet me fjalët e gojtarisë dhe të kuptimeve të holla. Nëse Monsieur Renaudit i bie rasti të takohet me botën islame, muslimanët do t’i shikonte në formën më të ndritur dhe të edukuar, sepse ata parashtrojnë nderime të larta ndaj Kur’anit dhe i bëjnë ballë me respekt të jashtëzakonshëm urdhërave të Tij. Ata duke u përpjekur të mos dalin jashtë moralit dhe ligjit të Kur’anit, arrijnë në vendin e duhur të njerëzimit. Bile edhe studentët që kanë kryer shkollën e shkencave të sotme, nuk munden të durojnë ndonjë fjalë intrige kundra Kur’anit. Sepse Kur’ani ka merituar në dy anë këtë respekt:
E PARA: Kur’anin që e kanë sot në dorë, është pa fare ndryshim dhe orgjinal siç i është zbritur Muhammedit (a.s.). Kurse ndaj Teuratit dhe Ungjillit janë paraqitur shumë dyshime.
E DYTA: Muslimanët Kur’anin e dinë si mbrojtësin më të madh të gjuhës arabe dhe për ta parashtruar në gjendjen praktike, atë e pranojnë si burim të fesë së vërtetë. Prandaj Monsieur Renaud në qoftë se e korrigjon përkthimin e tij gabim, (Kur’anin), njerëzimin do ta ndihmojë për t’u ndriçuar shumë dhe për të prishur kufijtë e besimeve të kota.
Doktor MAURICE

Pastërtia dhe shprehjet e larta të Kur’anit ndaj All-llahut të Madhëruar.
Ky është filozofi i dyzetegjashtë që është regjistruar në Çezmen e Dritës, pjesë e Risale-i Nurit.
Mister John Davenport, në librin e tij që titullohet “Hazreti Muhammed (a.s.m.) dhe Kur’ani”, thotë këto fjalë:
Në veçantitë e panumërta të Kur’anit, dy gjëra janë jashtëzakonisht të rëndësishme:
1. Me lartësinë e ekuilibrimit të ajeteve, në momentin kur shpreh emrin e All-llahut të Madhëruar, Kur’ani Famëlartë e lartëson All-llahun (xh.sh.), duke mos i veshur ndonjë të metë njerëzore.
2. Kur’ani, nga fillimi deri në fund është i pastër nga fjalët e pamoralshme dhe nga ato të thjeshta e të paedukuara. Në të nuk mund të gjesh fjali, apo përrallëza të palogjikshme, përveç gojtarisë së paarritur.
Këto mangësi janë të bollshme në librat e amshuar të të krishterëve.
JOHN DAVENPORT

Kur’ani është i mbushur me seriozitet dhe sinqeritet.
Carlyle thotë kështu:
Po qe se vetëm një herë e lexon me kujdes (Kur’anin), do të vëresh se si sqarohen cilësitë e veçanta të tij. Bukuritë e Kur’anit janë përmbi të gjitha veprat letrare të tjera. Kryesorja e cilësive të veçanta të saj, është mbrojtja e origjinalitetit të tij. Unë në këtë mendim jam i bindur se Kur’ani prej fillimit e deri në fund është plot e përplot me të vërteta të sinqerta. Kurse Hazreti Muhammed (a.s.m.) me ftesën e tij, ka ftuar të gjithë botën tek feja e vërtetë.
CARLYLE

Feja Islame e refuzon besimin në trinitet dhe besimet tek gjërat materiale.
Më i madhi autor nga autorët e famshëm anglez EDWARD GIBBON, në librin “Vetvrasja dhe rrëzimi i Parandorisë Romake”, thotë kështu:
Vendet nga lumi Ganj deri tek oqeani Atlantik, Kur’anin Famëlartë e kanë pranuar si kushtetutë dhe ligj të jetës. Sepse në pikëpamjen e Kur’anit nuk kanë dallim një udhëheqës ngadhënjimtar me një të varfër të mjerë. Kur’ani ka vendosur një sistem të tillë jetësor, që në rruzullin tokësor nuk mund t’ia gjesh shokun. Themelet e besimit Islam refuzojnë bindjen në trinitet dhe veshjen Zotit trup material. Dhe gjithashtu udhëzojnë të mos adhurosh tjetër gjë përveç All-llahut (xh.sh.). Këto mendime mistike përpiqen të përhapin mendimet e trinitetit dhe për Mesihun (Isain a.s.), thonë se është bir i Zotit. Kurrë! Por këto mendime vetëm nga mendjet e të krishterëve fanatikë mund të pranohen, kurse Kur’ani i famshëm është i pastër prej këtyre bindjeve të ngatërruara dhe të dyshimta. Kur’ani është më i madhi argument për ekzistencën e All-llahut (xh.sh.). Kush beson në një Zot dhe zotëron një logjikë të shëndoshë filozofike, pa menduar fare e pranon pikëpamjen e fesë Islame. Sepse feja Islame është më lart se sa mendimet e sotme të zbuluara.
EDWARD GIBBON

Më së miri feja Islame i ka treguar të drejtat mes All-llahut dhe njerëzve.
Ajo është një përmbledhje e moraleve më të bukura që dalin nga Kur’ani dhe sqarimet e Hz. Muhammedit (a.s.m.). Nevojat e vendeve të ndryshme përballohen duke sqaruar themelet e Kur’anit. Është e pamundur të mohohet se kush ka dashur t’i afrohet All-llahut, më së miri me Të e ka lidhur Kur’ani. Haku i Krijuesit me ato të krijesave të Tij, më së miri sqarohet në Fenë Islame. Këtë fakt jo vetëm muslimanët, por edhe të krishterët dhe musevitë (izraelitët) e pohojnë.
MARMADUKE PICKTAHALL

Kur’ani është një libër që pa fare dallim përshtatet me ligjet e natyrës dhe zbulimet e reja.
Me ndihmën e diturisë së shkencave të zbuluara, apo akoma të pazbuluara, asnjë çështje nuk kundërshtohet me themelet e besimit Islam. Përkundrazi me mundimet tona, krishtërimin përpiqemi ta sqarojmë që nuk është kundër ligjeve të natyrës. Ligjet e Kur’anit pa fare dallim, përputhen me ato të natyrës. Pra ai është një libër që meriton nderimin.
LEVAZAUNE

Kur’ani përmban themelet e të gjitha të mirave dhe njeriun e largon nga të gjitha rrugët e errëta.
Kur’ani njerëzve në një formë më të qartë u ka mësuar se çfarë të drejte kemi ndaj All-llahut (xh.sh.), qeniet çfarë lidhje kanë me All-llahun dhe çfarë shpërblimi presin nga Krijuesi i tyre. Kur’ani përfshin dhe shpjegon sjelljet e mira, themelet e filozofisë, nderin, paturpësinë, dobitë, dëmet, shkurtimisht ai ka sqaruar cilësitë e të gjitha çështjeve në mënyrë të përmbledhur. Përmbledhja e diturisë së shkencave që është barazjetesa, bamirësia, virtytet e bukura dhe humanizmi, janë ushtruar tek Ai. Kur’ani duke e mbrojtur nga rrugët e errësirës dhe veseve të pamoralshme, e ka mësuar njeriun që të vazhdojë jetën në rrugën e mesme të ekonomisë dhe të moralit më të lartë e të ndritur. Duke i përmirësuar gabimet e njeriut, atë e lartëson ne vende të larta.
Orientalisti SEDIO

Kur’ani është një zë i Pejgamberit që mund ta dëgjojë e gjithë bota. Jehona e saj tingëllon nëpër saraje, shkretëtira, qytete dhe shtete!...
Kur’ani a është poemë? Nuk është i tillë, por është e vështirë ta dallosh nga poema sepse është më lart se ajo. Në këtë mënyrë Kur’ani nuk është libër historie, apo një përmbledhje e gjendjes së sotme, apo një varg këshillash si ata që ka mbajtur Isai (a.s.) në mal. Kur’ani nuk i ngjan as mësimeve budiste, apo librave që japin mësime logjike, apo të Platonit që cilat kanë dhënë këshilla. Ky është zëri i një Profeti. Një zë i tillë që e gjithë bota mund ta dëgjojë. Jehonat e tij tingëllojnë edhe nëpër vila, edhe nëpër shkretëtira edhe nëpër qytete edhe nëpër shtete!... Feja që e ka formuar këtë zë, së pari ka gjetur shpallës të vet, shpirtëdashës të ndritur me ndërtesë të një jete të re. Nën hijen e kësaj feje, është formuar një dritë, prej bashkimit të Azisë me grekët, duke e çarë errësirën e Europës. Kjo ngjarje ka ndodhur në kohën kur të krishterët kanë përjetuar errësirën më të madhe, mesjetën.
Dr. JOHNSON

Kur’ani ka shpallur të vertetën e madhe për të besuar në njësimin e All-llahut (xh.sh.). Ai është një e vërtetë botërore.
Autori i fjalorëve anglisht-arabisht dhe arabisht-anglisht, Doktor Sity Joungest thotë këto fjalë ndaj Kur’anit:
Kur’ani është libri më i dobishëm deri tani, që ka rënë në dorë të njerëzve. Sepse në këtë libër sqarohet imagjinata dhe cilësitë e një njeriu të madh.
Nuk ka gabuar fare CARLYLE, i cili ka thënë se: Kur’ani është një libër ndërkombëtar. Mendimi im në këtë drejtim është se drejtësia dhe përpjekja që ka bërë Muhammedi (a.s.m.) dhe sinqeritetin ndaj hulumtimeve të vërteta, atë e ka arritur vetëm me besim dhe zell të pasosur. Vetëm këto cilësi janë që ndaj atyre që nuk kanë dashur t’i dëgjojnë të vërtetat, me qëndrueshmërinë më të madhe i ka sjellur t’i dëgjojnë të vërtetat që i ka falur. Unë them se këto suksese atij ia ka sjellur vetëm shkaku se është vula e profetëve. Kur’ani është një përmbledhje e përsosur e besimit dhe moralit. Ai i udhëzon nga errësira në rrugë të drejtë. Sepse themeli i të gjitha këtyre cilësive të bukura, është tek besimi në një Zot (xh.sh.), i cili ka në dorë fatin e të gjitha qenieve. Kur’ani, njeriun duke e ngritur tek e vërteta më e lartë e besimit, pra në besimin tek një Zot i vetëm, me shprehjet e larta të Tij, tregon se mban me vete edhe gojtarinë e pastër dhe të paarritshme. Kur’ani duke sqaruar meritat e shpërblimit të atij që nënshtrohet dhe ndëshkimin e atij që kundërshton, pëlqen rrugën ndikuese që imagjinata e njeriut nuk e koncepton dot. Kështu edhe kur dëshiron të kritikojë, i trembë ato me gjendjet e profetëve të tjerë, popujt e të cilëve janë futur në rrugë të mëkateve dhe si rezultat kanë marrë dënimet e merituara. Këto Kur’ani i shpreh me seriozitet të plotë. Ne shohim se Kur’ani fiset dhe popujt armiq që kanë luftuar njëri me tjetrin, i ka bashkuar, i ka sjellur në gjendjen e popullit shembullor dhe nga mendimet e prapambetura ka bërë të arrijnë në një pozitë shumë të lartë. Duke parë këto virtyte do ta pranojmë se Kur’ani po mban me vete gojtari të madhe. Sepse kjo gojtari e Tij është një shkak që fiset e egra i ka ngritur në qytetërime në historinë e botës së vjetër, duke i shtuar një fuqi të re. Meqenëse vendet ashtu edhe kohërat, nga njeri-tjetri kanë qenë shumë larg edhe mendimet e tyre kanë marrë kultura të drejtimeve të ndryshme, por këto njerëz kanë arritur të jetojnë drejtëpeshime. Këtë e pranojnë edhe kundërshtarët e tyre, shkaku i kësaj është libri më i famshëm, Kur’ani, i cili meriton urime të zjarrta. Kur’ani i famshëm është një bazë e rëndësishme dobiprurëse, për ato të cilët hulumtojnë dhe merren me studime, për përmirësimin e gjendjes së shoqërisë, pra sociologët.
Doktor CITY YOUNGEST

Nga pikëpamja e pastërtisë dhe gojtarisë, Kur’ani është një libër i pashoq. Në vetvete ai është një mrekulli madhështore.
Megjithëse gjatë përkthimit të Kur’anit ka kritikuar me fanatizëm përsëri Corsele ka deklaruar:
Kur’ani është një libër i argumentuar dhe i përsosur i gjuhës arabe. Në besimin e muslimanëve këtë libër të mrekullueshëm nuk mund ta formojë lapsi i njeriut. Në të vërtetë Kur’ani gjithmonë ka bartur mrekullinë me vete, një mrekulli e tillë që e tejkalon mrekullinë e të ngjallurit e të vdekurit. Amshueshmëria e këtij libri është e mjaftueshme për të vërtetuar se është një libër qiellor. Muhammedi (a.s.m.), duke u mbështetur në mrekullinë e tij, ka dashur të pranohet si profet. Kur’ani ka shndritur gadishullin arabik dhe i ka mposhtur oratorët, poetët dhe ekspertëve të tyre u ka kërkuar të shkruajnë të paktën një ajet të vetëm. Asnjëri s’ka guxuar t’i përgjigjet kësaj kërkese. Kur t’iu parashtroj vetëm një shembull, do ta kuptoni se të gjithë njerëzit e mëdhenj, përpara Kur’anit kanë ulur kokën.
Në kohën e Hazreti Muhammedit (a.s.m.), poeti më i famshëm i të gjithë qyteteve të gadishullit, ka qenë Lebidi, i cili ka qenë ekspert i një vjershe të posaçme, të cilat janë varur në muret e Qabes. Në atë kohë që Lebidi i ka adhuruar idhujt, Ai duke mbetur i habitur përpara Kur’anit, gojtarinë e Kur’anit e ka lavdëruar me fjalët më të bukura dhe Lebidi ka pranuar fenë Islame, duke thëne se këtë vetëm një Pejgamber mund ta flasë.
Kur’ani ka shprehur me gojtarinë më superiore dhe të rrjedhshme. Veçanërisht shumica e ajeteve që theksojnë madhërinë, ngadhënjimin dhe funksionet e All-llahut (xh.sh.), e kanë një bukuri të pashoq. Megjithë se jam përpjekur që ta përkthej Kur’anin, me siguri lexuesit e mi, do të konstatojnë se nuk kam mundur të mbroj origjinalitetin e Kur’anit, dhe gjithashtu megjithë gabimet që kam bërë në përkthim, përsëri lexuesit e mi do t’i shohin madhëritë e shumta të ajeteve.
CORSELE

Kur’ani për njerëzit është një dhuratë hyjnore, i cili ka arritur të formojë republika triumfale.
Prifti fanatik anglez RODWELL, i cili ka përkthyer dhe rregulluar ajetet Kur’anore, sipas kohëve të zbritjes së tyre, ka thënë se këto të vërteta nuk mundet t’i mohojë:
Kur’ani endacakët e thjeshtë arabë, i ka bërë të tillë që kur t’i shihni do të imagjinoni se janë të magjepsur. Kur’ani ka shmangur dhe ka zhdukur adhurimin ndaj kryqeve, e forcon bindjen në një Zot të vetëm. Ai ka shmangur adhurimin ndaj xhindëve, gurëve dhe traditat e egra, si varrosjen e vajzave për së gjalli, të gjitha mitet i ka pastruar dhe martesën me shumë gra e ka kufizuar. Pra këto virtyte për të gjithë popujt arabë janë një dhunti dhe mirësi Hyjnore. Kur’ani ka merituar të gjitha lavdet, për arsye se ka vërtetuar Krijuesin e gjithësisë që e di të fshehtën e të qartën dhe e ka lartësuar në vendin e duhur. Shprehjet e Kur’anit me frymëzime të forta, kanë shprehur të vërtetat e thella, kur fjalët kanë qenë në mënyrë të përmbledhur dhe lakonike. Kur’ani ndoshta nuk ka mundur t’i formojë atdhetë të vazhdueshëm, por ka argumentuar se është në gjendje t’i sjellë themelet, të cilat i shërbejnë republikave triumfale. Vetëm me principet e Kur’anit edhe popujt pa kulturë, që kanë vuajtur varfërinë e pafundme, banorët e një gadishulli të shkretë dhe të zhveshur, me temperaturën e fesë së re që ka zbritur, njerëzit e egër janë bërë besimtarë të sinqertë dhe kanë formuar shtete, kanë ndërtuar qytetërime. Në të vërtetë madhëria e muslimanëve është se Fesdadi, Bagdadi, Kordova, Delhi, etj., me forcën e një madhërie të tmerrshme e kanë dridhur të gjithë Europën.
RODWELL

Feja Islame me vete përmban kulturën botërore e cila u përgjigjet përparimeve dhe të gjitha nevojave të botës.
GASTON CARE, orientalist i famshëm francez, në vitin 1913 në gazetën “Figaro”, në vargun e shkrimeve ka marrë si temë që, po qe se do të zhduket muslimanizmi, a do të jetë e mundur të mbrohet mirëqenia. Në atë kohë gazetat e Lindjes e kanë përkthyer këtë pjesë.
“Qindra mijëra njerëz që kanë pranuar fenë Islame, janë të bindur se kjo fe është e përshtatshme për jetesën e kësaj bote. Principi dhe burimi i kësaj feje që është Kur’ani, përmban shtyllat themelore të botës, përderisa qytetërimi botëror mbështetet tek themelet që ka shpallur feja Islame. Në të vërtetë kjo fe e lartë, Europës i ka garantuar burimet e ndërtesës së zbulimeve. Duke ua dhënë hakun e lartësisë së fesë Islame, ende nuk pranojmë se duhet t’i falenderojmë huadhënësit. Nuk duhet dyshuar se e vërteta është e tillë”.
Gazetari francez në vazhdim duke theksuar se Kur’ani i ka shërbyer paqes së përgjithshme, thotë se:
“Po qe se feja Islame zhduket nga faqja e dheut dhe nuk mbet asnjë musliman, a është e mundur të përjetohet paqja? Kurrë!... Kjo është e pamundur”.
GASTON CARE

Kur’ani është përmbi të gjitha librat.
Dijetari i famshëm orientalist Jochahim Durulph, duke treguar rëndësinë që i ka dhënë Kur’ani shëndetit, thotë:
“Do t’iu tregoj një nga virtytet e fesë Islame, që deri tani nuk ka tërhequr pikësynimin e asnjë autori europian. Në këtë fazë të fesë Islame, do ta kuptoni se si i urdhëron njerëzit të ruajnë shëndetin. Së pari duhet të pranojmë se urdhërat e Kur’anit, në këtë mënyrë janë përmbi të gjithë librat e tjerë. Po qe se marrim parasysh principet që ka parashtruar Kur’ani, megjithëse do të vëmë re se në dukje janë principe të thjeshta, në realitet ato janë të përsosura. Kështu që kur ta marrim ta hulumtojmë, do të shohim se në hije të këtij libri të amshueshëm, së bashku me disa pjesë të botës, vendet e Azisë janë një grumbullim insektesh dhe kandrrash. Por feja Islame muslimanëve duke ua bërë farz pastërtinë, i ka shkatërruar mikrobet.
JOCHAHIM

Ajetet e Kur’anit janë si një kordon artesh në trupin e fesë Islame.
Libri në gjuhën angleze i titulluar “Sembires Encyclopedia”, në pjesën e diturisë së gjerë, jep lajme për Islamin:
Ajetet e Kur’anit që kanë shndritur cilësitë e Muhammedit, mbanin përsosmërinë dhe ndikimin e pafundëm. Këto ajete njoftojnë principet e moralit të fesë Islame. Gjithashtu këto principe nuk përbëhen vetëm në një apo dy sure të Kur’anit. Ndoshta ajetet e Kur’anit janë si një kordon artesh në trupin e fesë Islame. Pasjellshmëria, gënjeshtra, ambicja, shpenzimet e kota, prostitucioni, tradhëtia dhe gijbeti (përgojimi), nga ana e Kur’anit, të gjitha këto kritikohen tmerrshëm dhe konsiderohen si skandal poshtërsirash. Nga ana tjetër këshillon çdo njeri të ketë qëllime të mira, të bëhet bamirës, nderimbërës, i turpshëm (nga veprat e pamoralshme), tolerant, durimtar, ekonomist, i drejtë, real, pajtues dhe anues nga e vërteta. Ai kërkon t’i besosh dhe t’i jesh i bindur All-llahut (xh.sh.) më shumë se të tjerëve dhe t’i nënshtrohesh urdhërave të Tija. Këto virtyte në pikëpamjen e besimtarit konsiderohen si themele të besimit të vërtetë dhe janë cilësitë e një besimtari.
I dërguari fisnik ka qenë shembullor i logjikës dhe i vetëdijes.
Profesor Eduard Monte, në faqen 17-18 të librit të tij që titullohet “Përhapja e krishtërimit dhe armiku i tyre muslimanët”, thotë:
Racionalizmi, domethënë po qe se mundemi ta zgjerojmë dobishmërinë dhe rëndësinë e tij historike të fjalës së logjikshmërisë, atëherë do ta shohim se feja Islame nuk është një fe jashtë logjikës. Sepse studentët me peshoren e mendjes dhe të logjikës, kur peshojnë bindjen në fe, pa dyshim do ta pranojnë se fjala “racionalizëm”, pa fare dallim është e përshtatshme me fenë Islame. I dërguari fisnik është shembullor në mendime dhe përsëri do të bindet se atë e kanë shndritur dritat e besimit. I dërguari fisnik me të njëjtin zjarr ata i ka entuziasmuar edhe ata që kanë përjetuar shekullin e tij, i ka pajisur me cilësitë që ka përjetuar. Hazreti Muhammedi (a.s.m.) kur ka dashur të bëjë suksese në thirrjen e tij, Kur’anin e famshëm e ka paraqitur si revelatën e Zotit (xh.sh.), pra një revelatë hyjnore. Në këtë mënyrë feja e Hazreti Muhammedit plotësisht ka qenë e përshtatshme me logjikën e mendjes. Kështu që, sipas besimit të muslimanëve bindshmëria e tyre në këto principe përmblidhet në: Muhammedi (a.s.m.) që është Profeti i All-llahut (xh.sh.). Me të vërtetë me vëmendje kur t’i hulumtojmë themelet e besimit Islam, e tillë na del përpara. T’i besosh njësimit të All-llahut (xh.sh.), dërgueshmërisë së Muhammedit (a.s.m.), ringjalljes pas vdekjes, në këtë mënyrë do të shohim se me këto bindje që rreshtuam, gjen fund besimi i muslimanëve. Pra vetëm këto dy themele në të cilët njihet bindja, të gjitha këto, besimtarët i pranojnë si të logjikshme dhe të gjitha këto janë përmbledhur në Kur’anin e famshëm. Shprehjet e Kur’anit janë të pastërta të qarta dhe ka arsyetuar përhapjen dhe lartësimin e fesë Islame në mënyrë të pandërprerë. Këtu shumë qartë shohim se sa janë të lidhur muslimanët me Kur’anin. Gjithashtu dërgueshmëria e Pejgamberit (a.s.m.) është vërtetuar dhe pranuar nga ana e besimtarëve, si mesazh i amshueshëm. Përsëri Kur’ani është bërë burim i frymëzimit dhe pikëmbështetje e muslimanëve. Gjuha e amshuar që i ka bindur muslimanët është vetëm Kur’ani Famëlartë, gjë që Atë asnjë libër s’mund ta arrijë kurrë. Kur’ani i përsosur zotëron një fuqi të padukshme dhe feja islame për hulumtimin e secilit që është i hapur, me të vërtetë, zotëron një mrekulli të posaçme. Dhe nuk ka dyshim që feja Islame e zotëron këtë fuqi, për të tërhequr njerëzit nga vetja.
EDWARD MONTE