Përgjigje Pyetjeve Materialiste!

[Omari]

Përgjigje: All-llahu xh.sh. nuk i ka krijuar vetëm njerëzit me mend, edhe ëngjujt edhe djallit ia ka dhënë mendë. Por ëngjëlli nuk ka aftësi të bëjë mëkate, kurse djalli nuk mund të bëje ndonjë vepër të mirë apo sevap. Njeriu kur shkon pas urdhërave të veseve epshore dhe kur pason djajtë më një këmbe apo ata që janë më dy këmbë, mund të bije edhe nën nivelin e njëkafshes, por, po t’i nënshtrohet urdhërave të All-llahut xh.sh. po qe se e dëgjon urdhërin e logjikes mund t’i tejkaloje edhe engjëjt. Këtu kuptohet se kemi ardhur për të dhënë provimin, pa provim nuk merret diplomë, kafshata që s’e ke fituar vetë nuk të vjen e shijshme. Fuqiploti njeriun për ta provuar në një anë ia ka dhënë mendjen e vullnetin, në anën tjetër veset e liga e djallin. Mendoje vetë a të jep ndonjë shije që ti duke qenë shëndoshë e mirë, e duke pasur edhe punën të mos punosh e të qëndrosh këmbë përmbi këmbë. A është e drejtë? Njesoj edhe njeriu nuk është e drejtë të mos adhuroje All-llahun duke qenë shëndoshë e mirë. Kurse edhe vdekja për besimtarin është një çlirim nuk është një çështje si thonë ata që kanë rënë në devijim. Ajo është një çështje shumë serioze që, kush mund ta mendojë atë vazhdimisht, ai është një njeri tepër normal. Sepse një njeri po qe se nuk mendon fare rrezikun që me 100% do të përballet në rrugë, ai nuk është njeri normal. Lukthit të uritur ti thuaji pandërprerë se mos mendo për ushqimin, e ke kot se ai tjetër gje nuk mendon. Njësoj edhe ata kot e kanë që për të harruar vdekjen e kanë shpikur alkoolin, dëfrimet, diskotekën se pas pak kohe që del dehja e tij dhe kthehesh nga diskoja, logjika të shtyn të thuash: - Ah i mjeri unë, në çdo çast ka mundësi të vdes! Ndërsa çdo fatkëqësi, çdo sëmundje të shtynë të kujtosh atë. Ti mund të jesh i ri, por ne qoftë se je i gjallë pa tjetër do të plakesh . Bile edhe pa u plakë kur e sheh do një plakë ty logjika të vëren e të thotë: - Ah i mjeri unë, para se të plakem mund të vdes apo do të plakem dhe padyshim do të vdes. Dikush vetë me vete gjoja e ka gjetur një shpëtim, e kur shkon tek ai që i ka vdekur dikush thotë: - O vëlla mos u mërzit se vdekjen e kemi hak, pra doemos do të përballohemi me të. Kurse edhe më i keqi e di se një ditë jeta e tij do të gjejë fund, por ajo nuk është shpëtim. Por këto fjalë e mendime për njeriun nuk janë shkak shpëtimi, sepse për t’u bërë gati më mirë duhet të mendosh më herët rrezikun që një ditë doemos në rrugën e jetës do të përballesh me të. Ndërsa Profeti ynë Muhammed (a.s.) na ka urdhëruar “që të mos lidhemi tepër me shijet e përkohshme të mendojmë vdekjen shumë”. Ai që e mendon shumë vdekjen, përgatitet për të . Vdekja për të nuk është zhdukje por shpëtim, nuk është shkatërrim por është një çlirim nga burgu i kësaj jete që jetojmë me veshtirësira, brenga e fatkeqësira, vdekja është shkak për ta çuar njeriun në një vend ku do të marrim shpërblimin e punëve të mira që kemi bërë këtu dhe atje do të takohemi me njerëzit e mirë që kanë ikur para nesh e së pari do të takohemi me Profetin (a.s.) që është shkaku i krijimit të Universit. Por njësoj ka mundësi atje të vuajmë edhe ndëshkimet e rrepta të punëve të liga që kemi bërë këtu duke kundërshtuar ligjet që Krijuesi na ka zbritur e parashtruar për të mos humbur rrugën, sepse nga shkaku që mbajmë mendjen këtu, përveç besimtarëve, asnjëri nuk mund të kënaqet duke menduar vdekjen që i është ngulur në mes të rrugës dhe vdekja secilit i thotë: - “Hajde! Hajde! nga unë!” Sepse sekondat, minutat, orët, ditët e netët, javët e muajt e vitet janë nga një dhëmb i sharrës që ndonjëra i ka dhëmbët më të gjata ndonjëra me të shkurtëra e na presin drurin e trupit të moshës sonë ne duke mos ditur fare se kur do të përfundohet prerja e saj. Përveç besimtarëve, ajo e shqetëson secilin vazhdimisht, sepse duke mos u ditur çasti i vdekjes nuk i lenë fare shije jetës. Njeriu çfarë ka marrë në kokë me atë i vlerëson çështjet. Duhet të mos harrojmë se rruga e mentalitetit është një. Dijetari i madh Xhelaleddini Rumiu disa njerëz i pyet duke u thënë se: Ju kur bëni “Bajram” (festë)? Thonë: Pas agjërimit të Ramazanit dhe në Festën e Kurban Bajram. Pastaj edhe ata atij i drejtohen e thonë : Po ju kur bëni? Përgjigja është shumë interesante. Thotë:” Shëndosh e mirë kur marrim frymë dhe kur shëndosh e mirë mbasi e japim atë”.
Pra, ne me vëmendje kur do të mendojmë se Krijuesi Mëshirëplotë ne na krijoi si përmbledhje dhe fruta të vetëdijshëm të gjithësisë dhe na ka parashtruar çdo mirësi për të cilat kemi nevojë që të mos habitemi se kush jemi, ku jemi dhe cila është e arsyeja e ardhjes sonë këtu, e më në fund ku do të shkojmë. Na ka dërguar një libër voluminoz prej 600 faqesh që nuk i ngjan asnjë libri. Dhe për t’u bërë një fakt i gjallë dhe për ta shpjeguar Atë ka dërguar Profetin dhe me gjithë se dija e Tij i ka habitur popujtë e kulturuar, që të kuptohet se Kur’ani është origjinal fjala e All-llahut Atij nuk ia ka lejuar të dije të shkruaje dhe të lexoje, në këtë mënyrë njerëzit kanë besuar se Kur’ani është fjala e All-llahut (xh.sh.). Krijuesi në të, duke deklaruar thotë se: “O njeri! Ti je Halife i tokës dhe komandant i të gjithë krijesave”. Numri i llojit të krijesave që ka mundur të konstatojë shkenca e sotme 1.300.000 lloje të ndryshme. Secilës prej këtyre krijesave duke i krijuar i ka dhënë edhe kushtet që të jetojnë dhe secila është një mrekulli që i shërben këtij fruti, njeriut. Pra këto gjallesa janë shërbëtorë të njerëzve. Ujin, atmosferën, dheun dhe diellin, të gjitha këto katër çështje që duke përkrahur njera-tjetrën plotësojnë nevojat e tanë. All-llahu i madhëruar nga këto katër çështje ka formuar një shoqatë të madhe që të bëhen shkak për krijimin e gjërave të gjalla. Le të marrim një grumbullim zjarresh siç është dielli që është 1.300.000 herë më i madh se bota. Që të garantohet energjia e tij për një ditë, energji që për rruzullin tonë është shkak jetese e gjithë bota duhet të ishte një mijë herë plot me dru, benzinë e qymyr. A mund t’i japë zjarri jetë dikujt. Po! Po! All-llahu edhe nga zjarri jep jetë! Bota sillet përreth tij. Boshtin e botës ashtu në një vend e ka vendosur që dielli as na djegë dhe as na ftohë. Bile botën e ka përkulur 23 gradë duke mbajtur 27 minuta ashtu që duke shëtitur si ndonjë vagon të madh i çon nëpër stinë, të gjithë llojet e gjallesave që t’u shërbeje këtij fruti.
A ka mundësi që nevojën e lukthit të një milingone të vogël t’ia plotësojë dhe të mos plotësojë nevojën e frutit të gjithësisë, përjetësinë që ai e do fort duke mos dashur të bëhet e përkohshme? Sepse “Ai që na ka dhënë shqisën e dëshirës, me siguri edhe do ta plotësojë atë”. Pra për muslimanin vdekja nuk është aspak e trishtueshme, përkundrazi ajo është një arsye transporti që të na çojë në një vend me begati përrallore ku do të takohemi me Profetin tonë dhe 99% me të afërmit tanë që kanë ikur para nesh, ku në të rinia nuk soset asnjëherë, dhimbje, derte, fatkeqësira nuk ka, skamje jo, ftohtë jo, nxehtë jo, të mbartësh brengat se mos të sosën (mbarojne) paratë apo mirësitë që ke përpara jo. Bile mjaltin e qumështin që këtu e paguajmë shumë shtrenjtë, atje nën vilë do të na rrjellin si lumi, atje nën vilën e kristalizuar që të kënaqemi duke i soditur ato plot me shërbëtorë dhe “Hyri” (vajzat) të xhennetit që All-llahu Mëshirëplotë na ka premtuar ne besimtarëve, që Ai pasanik absolut që kurrë nuk i mohon premtimet për njerëzit e varfër e të pafuqishëm. Ne këtu nuk mundemi të kënaqemi as sa një zog i malit që nuk mban as pak dert për shtëpi, për ushqim apo për shkollimin e fëmijëve apo për plotësimin e ndonjë prej atyre nevojave që ne na pasojnë vazhdimisht. Domethënë,përsëri se ne na pengon mendja të kënaqemi duke na paraqitur përpara nevojat e panumërta që kemi dhe në anën tjetër mendja ne na trembë nga armiqte të panumërt që kemi. Në këtë rast jo të krenohemi me forcën tonë, por jemi të mundur edhe nga mikrobi i kancerit që është aq i vogël sa që nuk mund ta shohim atë. Domethënë, ne këtu mund të rehatohemi kur e forcojmë besimin duke lexuar librat që na argumentojnë çështjet e besimit që na duhen shumë, dhe duhet të mendojmë që do të ringjallemi pas vdekjes e që do të japim llogarinë e jetës fije për fije. Për ta ndritur mendjen do të studiojmë, do të punojmë, bile më tepër se ata që kanë rënë në devijim, duke plotësuar ibadetin (adhurimin) që na është urdhëruar për dobinë tonë, se ato nuk janë një peshë e rëndë që nuk mbahet. Namazi që na është urdhëruar na kërkohet vetëm një orë nga 24. Dymbëdhjetë muaj që kemi në vit, na është urdhëruar të agjërojmë vetëm ditët e një muaji dhe në qoftë se jemi të pasur e shëndosh e mirë në tërë moshën tonë na urdhërohet vetëm njëherë të shkojmë në haxh, dhe në qoftë se je i pasur vetëm 2,5% ta japësh zekatin nga paratë që ke. Pra këtu ke ardhur për t’u provuar dhe jo për tu kënaqur, por të mos harrojmë se besimtari që çon në vend urdhërat e All-llahut ai edhe këtu kënaqet bile edhe kur gjendet në gjendjet më të vështira nuk pikëllohet ndoshta kënaqet duke menduar se krijuesi im që më do shumë, për dobinë time më sprovon që të mos mendjemadhësohem, që të mos humb një jetë në të cilën lumturia nuk soset asnjëherë. Kënaqet duke menduar se, unë me mendjen që më ka dhënë Zoti i madhëruar, këto fatkeqësira duhet t’i duroj deri në fund, nuk duhet të shpërdoroj vullnetin që më ka dhënë Ai , sepse duhet të shkoj nëpër vende ku tubohen shokë e dashamirë të mirë, për të mësuar Madhërinë e Zotit dhe ta njohim mirë Atë. Se mosmohimi është tjetër dhe besimi është diçka shumë më tjetër. Që të mos biem të mundur në devijim dhe që të mos humbim xhevahirin më të madh, pra besimin që ka shpërblim një begati përrallore. Se në këtë botë që s’është e përjetshme nuk duhet të bëhemi dembel, duhet të përmirësojmë veten në këtë trup duke futur dituri nga syri apo veshi për të mos mbetur injorant sepse injoranca është shkaku i çdo ligësie dhe ajo njeriun e rrëzon dhe e ul në nivel më poshtë se kafshët. Se të gjithë lukset e kësaj jete ndaj lumturisë së jetës tjetër vetëm se janë nga një torturë dhe “lumturia e njëmijë vjetëve të këtushme nuk mund të përballojë kënaqësinë e një ore të xhennetit edhe lumturia e njëmijë vjetëve të xhennetit, nuk mund ta përballojë kënaqësinë e një ore të takimit me vetë All-llahun (xh.sh.). Në fund, kush mendon vdekjen ai është njeri shumë i mirë, ai mendim nuk duhet të të pengoje atributin edhe për këtë jetë, por në këtë të përkohshmen nuk duhet ta braktisim përpjekjen për atë që nuk soset kurrë, sepse besimtari duke menduar që do të japë llogarinë e jetës së vet e kontrollon vazhdimisht secilën vepër që është duke bërë. Në këtë mënyrë arrinë atë që i takon atij dhe shkon në majën e njerëzimit.

[Omari]

Tarikatet janë prodhimi i shekujve të më parshëm, të atyre kohëve që në vende të muslimanëve ka sunduar drejtësia e fesë islame. Kohëra në të cilat afër100% secili individ të atyre vendeve i ka zbatuar urdhërat e Zotit të Madhëruar. Sikurse njerëzit e ditëve të sotme duke i besuar vetëm jetës së këtushme po përpiqen të fitojnë sa më tepër para e mall (megjithëse ajo është e përkohshme) njësoj edhe njerëzit e kohërave të mëparshme edhe për këtë jetë duke u përpiqur më shumë se ne. Përveç kësaj ata pa i braktisur fare kanë zbatuar edhe urdhërat e fesë edhe këtë duhet ta shtojmë se kur ta hedhim sytë që të lexojmë historinë e shohim se, myslimanët kur kanë përjetuar fenë islame të plotë vazhdimishtë kanë përparuar dhe kanë sunduar botën, jo me despotizëm, por me drejtësi, mëshirë e tolerancë dhe disa shekuj kanë mundur të qëndrojnë në këmbë, Kurse Rusija duke pasur bombën e atomit në dorë me despotizëm nuk mundi të qëndroje as një shekull në këmbë dhe u shpërnda. Pra myslimanët e më parëshem që janë përpiqur që ta përjetojnë fenë me devotshmeri atyre nuk u ka mjaftuar ajo edhe me tarikate (rrugë të ndryshme) janë përpjekur që të fitojnë më tepër sevape që të lartësohen duke fituar kënaqësinë e All-llahut të madh. Sepse muslimani beson se sevapit nuk mund t’i arrijë as dollari, as euroja, as kurrfarë floriri dhe se atyre që nuk përjetojnë nuk mund t’ua tregojmë çfarë kënaqësie përjeton besimtari. Për shembull: “Ti e ke kot që mundohesh të më tregosh shijen e dardhës që je duke ngrënë, kjo nuk bëhet ndryshe vetëm nëse më jep një cep të saj që ta ha unë e atëherë e kuptoj se çfarë shije ka. Në ato kohëra të mëparshme disa dijetarë për të përparuar në devotshmëri janë bërë shehlerë (udhëheqësa) dhe e kanë mbledhur “murida” (nxënësa) përreth tyre dhe kanë vazhduar tarikatin. Gejlaniu me titull Kadiri, Nakshibendija me emrin Nakshi, tjetri Rufai e një tjetër Melami etj. Në ato kohëra tarikatet kanë pasur vlerë për arsye se kanë qenë brenda Synnetit të Pejgamberit (a.s.m). Shehët me parime të ndryshme janë përpjekur së pari të edukojnë veset e veta e më pas kanë edukuar edhe të nxënësve dhe duke bërë dhikër (përmendur All-llahun) kanë përparuar në devotshmëri. Si ka mundesi t’i mposhtim këto shehlerët që si Gejlaniu Rabbaniu kanë qenë persona te famshëm si me shkencën e teologjisë ashtu edhe me ibadet (adhurim) kanë pasuar Pejgamberin (a.s.m), sepse te dy cilisitë kanë qenë te Profetit (a.s.m.). Por mjerisht shekulli XX ia pakësoi vlerën e tyre sepse në këtë shekull filozofia materialiste sulmin më të madhe e ka bërë në themelin e fesë në besim. “Pra besimi për muslimanin është bukë, kurse tarikati frut. Pa bukë nuk jetohet, pa frut jetohet. Pa tarikat mund të shkohet në xhennet por pa besim asnjëherë. Tarikati, njeriut ia lartëson vendin në xhennet”, por kur e zotëron besimin i bën adhurimet e urdhëruara edhe në qoftë se s’ke bërë, plus adhurim apo dhikër si tarikatçinjët mund ta gëzosh xhennetin. Sepse sot për të dhënë përgjigjen e ndryshme të materialistëve, besimtari shumë mirë duhet të armatoset me dituri të ndryshme të besimit dhe të shkencave fizike. Sepse atyre nuk mund t’i lexosh as ajet, as ndonjë hadith të Profetit (a.s.m.), sepse materialistët do të thonin: Kur unë e mohoj origjinalin, pra All-llahun ti pse më tregon fjalën e tij. Ne në këtë rast,atyre që e mohojnë, duke mbledhur argumente nëpër gjithësi ua afrojmë para syve, se filozofia materialiste atyre mendjen ua ka zbritur në sy, se sot secili duhet të dije shumë mirë se fëmijët jemi duke i dërguar nëpër shkolla laike ku biologu u thotë atyre se secilin send e ka krijuar natyra. Babai edhe ne qoftë se më përpara ka hyrë në Tarikate vetë mund ti zbatoje parimet që ka marur mbi vete por për të armatosur me argumente ka nevojë të lexoje veprat e Risale-i Nurit që janë plotë argument jo vetëm injorantet të shkencës të myslimaneve, por ato vepra shume profesora doktora të shkencave të ndryshme të vendeve mysliman dhe të Europës ka mundur t’i binde, Sepse sot babai ne qoftëse shpirtërishtë nuk ështe armatosur mirë, ai nuk mundet që t’ia largojë nga koka e fëmijëve dyshimet që ia kanë futur atij në shkollë, atëherë dhuratën më të madhe të All-llahut, pra fëminë, e bën nga një copë dru për zjarrin e xhehennemit, ndërsa fëmija i këtij babai edhe jetën e këtushme e jeton duke endur nëpër vende të fëlliqura. Kësaj duke i dhënë fund edhe këtë ta themi se disa njerëz të rreptë po kritikojnë tarikatçinjët dhe shehlerët e tarikateve, këtu duke dhënë një shembull do ta kuptoni se tarikatçitë për çfare u janë mirinjohës sheheve të tyre.
Përshembull: Një njeri që armiqtë e kanë plagosur pasi ia kanë shkatërruar shtëpinë dhe ia kanë mbytur babain nënën motrën vëllëzërit edhe pesë djemtë që ka pasur, në këtë rastë erdhi përpara tij duke iu drejtuar mbreti që ishte edhe hero, këtij fatkeqit i tha unë jamë me ty kërko çfare të duash? Fatkeqi duke u gëzuar pa masë heroit i tha: Të afërmit që kanë vdekur nuk mundesh t’i ngjallësh por armiqtë mi sjell para meje dhe të gjithë t’i mbytësh para syve të mi, mënjëherë i sjellë dhe i mbyti të gjithë, më pas Mbreti fatkeqin e merr dhe e çonë në spital ,të gjithë plagët ia shëron dhe e merr nga spitali dhe e çon te një dyqan ia blenë një palë rroba të mira ia veshë atij, pastaj e merr dhe e çon në një vilë të bukur me ujë me vreshta e kopështa dhe i thotë unë jam mbret, kjo vilë është e jotja dhe i thotë merri edhe këto çelësa që janë të këtij thesari që kemi përpara, në të ka lloj-lloj xhevahirash dhe florinjë, çdo deviz e para që kalon nëpër botë,harxhoji sa të duash ty nuk mund të pengojë as kush, më në fundë i thotë: Këtyre begative ua pafshë hajrin mirëupafshim dhe ikë. Tani a mundeni të ma tregoni se sa ështe gëzuar fatkeqi dhe sa mirënjohes bëhet për ato mirësi që atij ia ka bërë Mbreti. Njësoj edhe tarikatçinjët i nderojnë dhe i respektojnë shejhët se ata janë bërë shkak që të mos të humbasin begatitë, pra xhennetin që është plotë me kopështa e vreshta dhe sa kjo botë e madhe që nuk soset kurrë, kurse kjo begati që ia dha mbreti nuk eshte e sigurtë, sepse pas një ore mund të vdese ky që u bë padron. Nga ky shkak është se edhe pasi vdesë shejhi si respektë që tia dhurojnë një fatiha- elham dhe ti’a vizitojnë varrin, se vizita e varrezave është urdhëri i Pejgamberit (a.s.m.), që të mos harrojmë se edhe ne një ditë do të hyjmë ne te. Për këtë arsye atyre ia kanë ndërtuar nga një tyrbe jo për ta adhuruar atë dhe të presin kurban, sepse shejhët gjithëmonë janë munduar që nxënësit ti lidhin për All-llahun e jo për vehten e tyre dhe as një sheh nxënësëve të tij nuk ua ka urdhëruar nxënësëve që tia ndërtojnë ndonjë tyrbe pasi vdese ai. Pra vlezër te dashur! Besimtari mysliman që lëvizë në rrugën e Synnetit, ai e dinë se secili falenderim sëpari shkon tek Allahu sepse mbretin që e përmendëm më parë, mëshirën e tij kopështin minierat e vilës e të xhevahirëve All-llahu i ka krijuar, por edhe sebepi nuk harrohet siç nuk mund ta mohosh se fatkeqi që ashpër ështe hidhëruar armiqëve që ia kanë bërë atë zullum atij, njësoj nuk mund ta mohosh se prej mbretit hero ështe gëzuar shumë fatkeqi. Tani çështjen tonë shumë mirë e forcojnë këto dy ajete “Kul inkuntum tuhibbunall-llahe fettebiuni juhbib kumull-llah” ( Thuaj: Nëse e doni Allahun Atëhere ejani pas meje që All-llahu t’ju dojë...) tjetri “ Ja ejjuhel-ledhine amenuttekull-llahe vebtegu ilejhil vesilete” (O ju që besuat! friksohuni nga tortura e All-llahut dhe për të shkuar tek Ai gjeni ndonjë sebep ) Pra si thashë edhe më parë këto shehlerët kanë qenë edhe dijetarë të mëdhenj, kurse edhe me devotshmeri janë lartësuar që, ajo ato ika sjellur të bëhen evlija (i dashur tek All-llahu)Dhe All-llahu atyre ia ka dhuruar edhe keramete të jashtzakonshme. Ndërsa pas shekullit njëzet shume sende u ndryshuan që, dihet se në kohën e më parëshme nuk kanë shkuar të adhurojnë tyrbet dhe të presin kurban si bëjnë në kohën tonë , njeriu nuk e falë namazin që e ka borxh ndaj All-llahut e shkon tek tyrbeja për të kërkuar diçka tek shejhu atij ia pret kurbanin, që kjo nuk është tjetër por është kufer. Më duket se u sqarua ploblemi i tarikatçinjëve.

[Omari]

Skllavët, janë njerëz që janë robëruar duke luftuar me armiqtë. Zullumqarët i kanë shtypur ata pa mëshirë në një mënyrë që njerëzimit nuk i ka hije. Në historinë e vjetër të Romës dhe të Egjiptit i lexojmë duke u trishtuar ndëshkimet e ndjekjet e skllevërve. Mizorët qeveritarë për t’u argëtuar nëpër arena i kanë përleshur luanin me skllevërit, bile skllevërit në qafë kanë patur qaforet e turpshme. Ne, duke i lexuar këto i refuzojmë me mëri e urrejtje ata që i kanë futur këta njerëz në këtë gjendje sklavërie. Nuk janë vetëm ata. Edhe në historinë e afërt shohim se, ata që nuk kanë besuar në Zotin e Madhëruar dhe në Ringjalljen, vazhdimisht i kanë shtypur të varfërit dhe të dobëtit. Si në kampet e robërve, pushtimet e vendeve dhe rethuar në koloni, të gjitha janë rezultat i zullumqarëve, ateistë që nuk besojnë që do të japin llogari. Nga kjo arsye raca jonë trishtohet nga skllavëria. Por disa të paditur shpifin kundër muslimanëve. Kjo vetëm se është një padrejtësi e madhe e jo tjetër. Sepse skllavëria siç nuk ka buruar nga muslimanët, njësoj edhe ekzistenca e saj nuk ka vazhduar me islamin. Kush ka marrë pjesë nga historia e dinë se skllavëria ka buruar nga shtetet jo islame.
Skllavët janë prodhim i luftrave, zullumqarët janë ata që i kanë mbajtur në atë gjendje .
Muslimanët pasi e ngadhënjyen Egjiptin, aty gjetën mundësi që të shohin fëlliqësinë e skllavërisë. Robërit si një mall duke u shitur nëpër tregje, burrat edhe gratë lidhur me zinxhira, ato duke u rrahur çoheshin nëpër tregje. Vendbanimi i tyre ishin vende të thella ku s’jetohej dot. Kjo gjendje e tyre ndikoi shumë tek myslimanët. Në secilin vend që shkuan, me parime të islamit filluan t’i kurojnë ato. Duke u treguar atyre se njeriu nuk është pronë tregtie dhe atyre ua treguan principet e fesë islame, hadithet e pejgamberit: “Kush e mbyt skllavin e vet, atë e mbysim ne, kush e burgos apo nuk ia jep ushqimin, atë e burgosim dhe atij ia presim ushqimin, kush i tredh ato edhe ne atë e tredhim” (Buhari, Muslim, Tiramzi). “Ju jeni bijtë e Ademit e Ademi nga dhéu është krijuar” (Muslim). Me këto parime të varfërit u qetësuan pak. Feja islame shumë njerëzve të shkatërruar, i ka garantur vlerën, duke urdhëruar padronët t’i respektojnë ata. Hz. Umeri (r.a) ka thënë “Bilali është zotëria jonë.” Duke e blerë, atë e liroi Hz. Ebu Bekeri (r.a). A e patë si e ka lartësuar islami skllavin, dhe para secilit send, All-llahu me ajetin Kur’anor “S’ka dyshim se besimtarët janë vëllezër” (huxhurat 10) ia ka mbrojtur hakun e tyre dhe shërbëtorët dhe skllevërit janë vëllëzërit tuaj nën dorën e dikujt që është ndonjë vëlla. Ç’ka të hajë vetë edhe atij le t’i japë, çka të veshë vetë edhe vëllaut t’ia veshë, të mos urdhërojë një send që nuk mund të bëjë ai. Po qe se ia urdheroni me ndonjë barrë të rëndë patjetër ndihmojeni atë.” (Buhari) “Asnjëri prej jush të mos thojë ky është skllavi apo skllavja ime, por le t’i thojë djali, bija apo vëllai im.” (Muslim Ebu Davud). Në këtë mënyrë Hz Umeri që t’ia dorëzojnë Mesxhidi Aksanë kur ka shkuar me shërbëtorin e tij duke ndërruar deven kanë hipur herë ai e herë shërbëtori dhe kështu kanë shkuar atje. Hz. Osmani kur ka qenë kryetar i shtetit vetëm se i ka tërhequr pak veshin e shërbëtorit, ka mbledhur popullin dhe para turmës e ka urdhëruar shërbëtorin që t’ia tërheqë veshin vetë Hz. Osmanit. Hz. Ebu Zerri gjysmën e kompletit të stofit të rrobave të reja të tij ia ka ndarë shërbëtorit qv ta qepe edhe ai një pallë rrobë përvete dhe gjysmën ka lënë vetes.
Të gjitha këto që treguam deri tani, na tregojnë se feja islame skllavin e shërbëtorin i ka konsideruar të barabartë pa asnjë farë dallimi nga njëri-tjetri.
Shumë skllevër, për arsye se tek “sahabët” (shokët e Pejgamberit) kanë qenë më të lirë se tek babai i vet, me gjithë se i kanë liruar, nuk kanë dashur të shkojnë tek prindërit e vet dhe nuk kanë shkuar. Kjo, duke filluar me Zejd bin Harisin dhe ka vazhduar edhe më tej. Hz. Muhammedi kur e ka liruar atë që të shkojë tek prindërit, ai nuk ka shkuar duke pëlqyer jetën pranë profetit Muhammed (a.s.m). Jo vetëm ai, por shumë skllevër që janë liruar nga shokët e Profetit (s.a.m.) nuk kanë dashur të shkojnë tek prindërit duke parapëlqyer jetën pranë sahabëve, sepse sahabët ata i quanin pjestarë të familjes së tyre. Është i qartë urdhëri i Hadithit “Kush e mbyt skllavin e tij edhe ne atë e mbysim, kush burgos dhe e lë të uritur e burgosim edhe ne dhe e lëmë të uritur atë”. (Buhari. Muslim)
Kush ka lexuar historinë Islame ai duhet të dijë se, shokët e Profetit Muhammed (a.s.m.) kanë harxhuar shumë para duke i blerë skllevërit për t’i liruar ata. Hz. Muhammed (a.s.m) dhe shoku i tij i ngushtë Hz Ebu Bekeri, kur formuan, shtetin formuluan shumë ligje për t’i liruar skllevërit si për shembull: Hz. Muhammedi (a.s.m) “Cili skllav u mëson 10 vetëve të shkruajnë e të lexojnë atë e lirojmë”. Më pas në kohën e Umer Abdul-azizit edhe Zekatin e kanë harxhuar për t’i liruar skllevërit. A ka mundësi që Islami i cili shkuli me rrëmbim nga brendësia e njerëzve moralet e liga që u ishin futur nëpër deje, të mos dënojë skllaverinë?!
Kush e kritikon Islamin për këtë ai ose është xhahil ose ka rënë devijim. Disa për të pastruar veten, përpiqen që të kritikojnë Islamin.
Tani të shqyrtojmë se çfarë është skllavëria. Ne do të hapim luftë me një shtet. Disa nga kundërshtarët i zemë robër ashtu si edhe ata zënë nga të tanët. Çfarë gjendje do të zbatohet ndaj tyre:
1. Do t’i vrasim të gjithë siç bëjnë disa kryetarë despotë.
2. Apo duke u kujdesur do t’i mbrojmë nëpër kampe të robërve.
3. Apo do t’i lirojmë të ikin në atdheun e vet.
4. Apo do t’i ndajmë nëpër besimtarët që t’i shërbejnë atyre si trashëgimi lufte.
Përgjigjja e parë: E cila ndërgjegje e besimtarëve nuk i lejon të vrasim gra e burra, fëmijë e robër, siç ka bërë Bahtunnaseri i Egjiptit para islamizmit.
2. A nuk duhet të trishtohemi nga kampet e robërve të shekullit tonë. Le të merret parasysh edhe dhuna që është ushtruar në shume vende, që kanë prerë gjinjtë e grave të robëruara, dhe burra të braktisur që të vdesin urie dhe ata nga urija kanë ngrënë lëvoret e drurëve. Ata që kanë vuajtur ndëshkimin dhe torturat nëpër kampe nuk janë të pakët dhe bota ato i ka parë shumë mirë dhe e ka përjetuar me luftën e Dytë Botërore.
Këto për ne myslimanët janë ngjarje të papranueshme.
3. T’i kthesh mbas robërit e armiqve është mirë. Por po qe se armiqtë i ndëshkojnë dhe i mbysin tanët, ndërsa ne i lëshojmë robërit e tyre, puna jonë a nuk është një tradhti ndaj tanëve që tek ata vuajnë ndëshkime?
4. Është ajo që, përkohësisht t’i ndash robërit nëpër shtëpitë e muslimanëve që t’i shërbejnë atyre.
Skllevër u thuhet robërve që janë zënë nëpër luftra. Skllevërit, pra robërit nëpër shtëpitë e muslimanëve kanë qenë në studime që të marrin kulturën e njerëzimit. Në këtë rast ata kanë pasur mundësi të shohin të bukurën, të drejtën nga afër që të ngazëllehet zemra e tyre, e më pas edhe ata të bëjnë dobi nga bukuritë e njerëzimit siç bëjnë muslimanët e tjerë. Mijëra persona të ndryshëm të skllevërve kanë arritur të bëhen të përsosur nga kjo rrugë duke filluar prej Nafiut që ka qenë sheh,i Imami Malikut, Tavus bin Kejsani, Mesruku e qindra Imamë që janë mes tyre. Nuk janë vetëm ata, por është një karvan i madh i tyre.
Për këtë temë deri këtu kemi bërë dobi edhe nga libri i M. Abdulfettah Shahin-it

Ja pra, lirinë e duhur e të vetme njerëzve ua ka garantuar Islami. Për arsye se u është ligështuar besimi i muslimanëve të sotëm, ata nuk zbatojnë fenë e tyre dhe nuk mund te bëhen pasqyrë e fesë islame. Pra muslimani që nuk e ka zbatuar fenë është tjetër dhe feja islame është diçka tjetër. Ti nuk mund t’ia hedhësh fajin ilaçit që s’e ke pirë fare. Mosbesimtarët i kanë shtypur shumë njerëzit e punëtorët, deri vonë sa mezi ngrihen në këmbë. Sot ndoshta akoma në ndonjë vend festojnë 1 majin si dita e lirisë së punëtorëve që janë liruar nga borgjezët mizorë por është për tu habitur se komunizmi i Marksizmit-Leninizmit që gjoja i shpëtoi punëtorët nga burgjezët, se çfarë luksi u ka garantuar më pas atyre do ta shohim më poshtë:
ShemseddinTurkani në numrin e 2056 të gazetës “Jeni Asja” të Turqisë në një artikull thotë kështu:
Egërsira e komunizmit me numra: (vetëm në Rusi)
1917-21: Kanë mbytur 4,5 milion kundërshtarë.
1921-22: 6 milion kanë vdekur nga uria.
1917-23: Kanë mbytur 160 mijë akademikë, profesorë, specialistë, fotografistë e mësues. 50 mijë milicë, 740 kazakë, 1,5 milion fetarë.
1923-30 Në GPU të Çekosllovakisë mbytën 2 milion.
1930-33 Nga uria kanë vdekur 7 milion.
1930-33 Sabotueset që nga thatësia nuk kanë dashur të punojnë, pushkatojnë 750 mijë.
1933-37 Nga ana e Organizatës së fshehtë të GPU-NKVD mbytën 1,6 milion.
1937-38 Në pastrimin në NKVD u pushkatuan shkollarë 635 mijë, anëtarë të partisë komuniste 340 mijë, anëtarë të Ushtrisë së Kuqe, politikanë 30 mijë.
1938-47 Nga ana NKVD mbytur nëpër kampe e burgje 472 mijë fetarë dhe të Ushtrisë së Kuqe 23 mijë.
1917-47 Nëpër kampe e burgje vdiqën 21 milion.
1917-19 Në Finlandë, Letoni, Estoni dhe në Lituani u pushkatuan 160 mijë.
1920 Kur e pushtuan Lehistanin mbytën 600 mijë.
1921-22 Në pushtimin e Gurxhistanit mbytën 20 mijë.
1925-31 Duke luftuar me Kinën 30 mijë.
1930-39 Duke luftuar me spanjollët 85 mijë.
1939 Duke pushtuar Poloninë, Finlandën 463 mijë.
1941-45 Në Luftën e Dytë Botërore 13 milion.
Shuma del 63.301.000
Europianët nga rusija kur e shpëtuan shkrimtarin e madh Aleksandër Solzhenitsin e pyetën atë. Sa ka robër në Rusi? Përgjigjja është interesante: 2 milion nuk janë robër. Domethënë gjithë të tjerët ishin robër. Dihet se, mosbesimtari të drejtën e sheh tek forca, kurse besimtari forcën e sheh tek e drejta.
Në këtë shkrim që keni në dorë mund të gjeni argumente të mjaftueshme për të parë se çfarë është skllavëria dhe nga ka rrjedhur.

[Omari]

“Përgjigje: Kjo është normale që, siç në secilin shekull edhe në kokat e njerëzve të shekullit tonë kanë lindur probleme si rezultat i kulturave të ndryshme që kanë rrjedhur nga vende të ndryshme.
Për këtë duhet të dimë se, si në çështje të fesë ashtu edhe në çështje të tjera, mendimet jo të stabilizuara e kanë ngatërruar ashpër botën e meditimit dhe nga kjo ka rrjedhur edhe shkatërrimi i jetës shoqërore. Dhe është e qartë se ky shkatërrim që është drejtuar t’ia zhdukë moralin e popullit ditëpërditë është duke marrë hov. Në shekullin tonë kur populli është futur nëpër kuptime të ndryshme me siguri që ajo do të pjellë mendime të ndryshme dhe përçarje të popullit. Këto që thashë pas një kohe të shkurtër do të humbin vendin e tyre duke braktisur despotizmit. Sepse një çështje e saktë që nuk duhet të shndërrohet sipas kuptimeve, atë kur e lëkundin, ajo e jep prodhimin e keq të përçarjes. Sipas mendimit tim sot që e vërteta, e sakta, mentaliteti është shumëzuar me sasinë e kokëve. Ne në këto gjendje nuk duhet të biem, por në qoftë se njerëzimi ka rënë patjetër do të përpiqemi që t’a shpëtojmë atë. Ky atribut duhet të sillet vetëm rreth “besimit” e jo ndaj tjetërkujt.
Duke marrë mësim nga kjo hyrje e vogël shohim se shumë njerëz janë futur nëpër vende që s’duhet. Dhe një prej tyre është se, në vend që kur përmendet emri i Profetit Fisnk (a.s.m.) duhet të ngrihemi në këmbë, ne prodhojmë mendime që ta kritikojmë Atë, janë një pakicë që pyesin për të mësuar realitetin dhe shtrohet pyetje për martesën e Fisnikut (a.s.m.).
Së pari duhet të dimë se, Ai personaliteti i pastër, deri në 25 vjet ka jetuar si beqar i pa martuar, që në ato vende të nxehta shumë më herët ngjallen veset e njeriut. Kurse Ai me një vullnet të mprehtë ka mundur të jetojë pa i rrëzuar hije nderit të vet, sepse armiqtë e atëhershëm dhe të sotëm të Profetit (a.s.m.) duke shpifur me lloj-lloje shpifje në këtë çështje nuk kanë mundur të flasin asnjë fjalë.
Profeti Muhammed (a.s.m.) martesën e parë e ka bërë më një zonjë të vejë Hazreti Hatixhën (r.a.ha.), që më parë ka qenë e martuar në dy vende të tjera dhe me të ka jetuar një jetë të lumtur të gjatë që ka zgjatur 23 vjet dhe kur ka vdekur ka lënë disa jetima. Profeti Muhammed 4-5 vjet nuk është martuar dhe për fëmijët e vet u bë edhe nënë edhe babë dhe po të ishte ashtu si thonë të tjerët do të ishte martuar, bile menjëherë sepse ka qenë Profeti i fesë islame dhe ka pasur mundësi t’i gjejë tek kushdo një grua, por jo, mosha e Tij. Kur u bë 55 vjeç e pas kësaj moshe u martua me disa femra megjithëse në ato vende të nxehta pas 50 vjetëve shuhet dëshira për martesë dhe në pamjen fizike martesa pas kësaj moshe për Të ka qenë një dert( brengë), një barrë e jo tjetër.
Por kur e kthejmë nga ana shpirtërore Atë personalitet e shohim se, që të mos kundërshtojë detyrën e vet që ka ardhur nga All-llahu (xh.sh.) ka përballuar çdo vështirësi. (Secili duhet të dijë se, nëna dhe gjysma e popullit janë femrat). Kurse Profeti Muhammed në një hadith ka thënë “Dija është farz për secilin besimtarë dhe besimtare”. Pra për tua dhënë shkollën e fesë islame edhe femrave të muslimanëve Profeti (a.s.m.) është martuar me disa zonja që t’i mësojë ato, më pas edhe ato t’i mësojnë gratë të muslimanëve, se ka shumë gjëra sekrete që ndodhen ndërmjet burrit e gruas që, për besimtarin ato janë shumë të nevojshme. Ndërsa pas martesës së Profetit (a.s.m.) ato sekretet kanë dalur në shesh, për këtë arsye zonjat e Profetit (a.s.m.) duke mësuar fenë nga Mësuesi i tyre (a.s.m.) ua kanë dhënë më pas mësim edhe grave të muslimanëve.
Martesa e dytë e Hz. Muhammedit (a.s.m.) ka ndodhur me Hz. Aishe-në (r.a ha.) që ishte inteligjente dhe vajza e shokut të parë të Profetit Hz. Ebu Bekrit që Ai vetë ia ka dhënë duke besuar se kur t’ia jap vajzën time për Hz. Muhammedin (a.s.m.) dyfishohet dashamirësia ime për Të, që duke qenë Profeti i fesë sime bëhet edhe dhëndrri im që kënaqësia ime më rritet në atë gradë që s’mund t’ua tregoj, sepse ajo e ndershmja nëna jonë me një formë më të mirë ka shpjeguar veprimtarinë e Muhammedit (a.s.m.) dhe ka transmetuar përmbi njëmijë hadithe të Pejgamberit (a.s.m.) që kur e pyesin Hz. Aishe-i Sëddikën për moralin e Pejgamberit (a.s.m.) u përgjigjet duke thenë: “Ju a nuk po lexoni Kur’anin që morali i Tij është morali i Kur’anit famëlartë”.
Edhe një martesë e ka bërë me Ummu Seleme-në (r.a.ha.) të fisit Mahzun që ka qenë prej muslimaneve të rradhës së parë dhe ka ikur nga presionet e mosbesimtarëve të Mekes në Abis, më pas nga Abisia në Medinë, bile edhe aty nën kushte të vështira ka qëndruar në rradhën e parë të besimtarëve dhe i vdiq burri me disa fëmijë dhe mbeti e vejë në dheun e huaj. Profeti (a.s.m.) u martua me të për t’i mbrojtur nderin dhe t’i dalë zot fëmijëve. Tani, a shihni me çfarë mëshire është paraqitur për të marrë barrën e disa martesave.
Kur ta mendoni se martesa me disa zonja për Profetin tonë ka qenë shpirtërisht e nevojshme është edhe nga arsyeja që ka qenë nevoja të lidhë miqësi me disa fise për t’u pakësuar armiqësitë e tyre ndaj fese islame dhe t’i dalin zot, që edhe tek ne shqiptarët është ajo traditë që ndaj dhëndrrit të një vendi, secili individ i atij vendi ndjenë miqësi ndaj tij.. Tani më duket se nuk ka nevojë që t’u tregoj për të tjera martesa që ka marrë barrë më tepër përmbi vete duke menduar se keni marrë përgjigjen e duhur për pyetjet tuaja.Shumë rrallë dikush prej tanëve ka mundur të lexojë gazetën apo revistën që para disa vjetësh, ka sqaruar për çeshtjen që evropianët nga fillimi i njerëzimit e deri tani që kanë përmbledhur veprimet e 100 njerëzve të shquar dhe kur i llogarisin se veprimi i kujt ka qënë më i mirë, a e dini se kush ka qenë i pari?
Po! Hz. Muhammed Mustafaja (s.a.v.). Së fundi, unë e di mirë se, këto kritika që bëjnë muslimanët që të ngratët nuk i kanë prej vetes, këto fjalë rrjedhin vetëm nga imponimet e intrigjeve të huaja. Ne jo ta kritikojmë dashamirin tonë më të madh por duhet të lavdërohemi shumë që jemi popull “ummeti” Muhammedit (a.s.m.).

[Omari]

“Përgjigje: Si ajetet e Kur’anit që mbanin disa kuptime, ashtu edhe secili hadith Profetit (a.s.m.) nuk e ka kuptimin qartë. Kjo është arsyeja që, disa kanë thënë s’është hadith, disa kanë thënë se është marrë nga rrëfime të İsrailitëve dhe janë rrëfime nga mite të vjetra etj. Ja pra feja islame është e botëkuptimtë që në asnjë vend nuk bie në kundërshtim me shkencat. Sot secili e di se shkenca e astronomisë thotë se: Bota sillet si ndonjë mizë përreth diellit. Këtu do ta shihni se si përputhet ajo me mendjen kur ta shpjegojë eksperti i degës së saj. Pra kur ta shihni shpjegimin e Bediuzzamanit do të bindeni se ajo ishte e vërtetë. Kështu që:

Ibni Abbasi transmeton hadithin e vërtetë dhe thotë: “Nga i Dërguari i All-llahut kur e pyetën se: “Bota mbi ç’ka qëndron?” u thotë “Përmbi kaun e peshkun”, njëherë ka thënë vetëm përmbi “Kaun” një tjetër herë vetëm përmbi “Peshkun”. Ne, këtë hadith do ta sqarojmë shkurtimisht me tre themele. Themeli i parë: Disa dijetarë të vjetër të Beni-Islailëve pasi janë bërë Muslimanë kanë sjellur me vete edhe dituritë e tyre të mëparshme. Me të vërtetë nëpër ato dijet e vjetra ka edhe gabime që nuk janë të fesë sonë.
E dyta: Duke kaluar koha edhe çështjet të paraqitura me shembuj nga duart e shkollarëve kur kalojnë në duart e xhahilëve, atëherë edhe mitet konsiderohen si të vërteta. Kur kam qenë unë fëmijë njëherë u zu hëna. E pyeta nënën për çfarë u bë kështu? Dhe ajo më tha: “E ka përpirë gjarpëri.” Unë i thashë: “përsëri po duket pak?” Ajo më tha: “Atje gjarpërinjtë janë si xham dhe i duket brendësia e tyre” Shumë kohë mendoja këtë fjalë të nënës sime dhe duke i thënë vetes me vete se si ka mundësi të flasë nëna këtë mit? Derisa kur erdhi koha dhe unë duke studiuar shkencën e astronomisë, e pashë se shumë vetë thonin si nëna ime. Sepse, gradat e mëdha në diell që dihen me horoskop që, dielli me hënën kur vijnë njëri përmbi tjetrin bëhen dy lakore dhe astronomia me një shprehje të bukur atyre, dy vijave u thotë gjarpërinj. Tani e patë se si bëhet një gjë e vërtetë kur të hyjë nëpër gojë të njerëzve të thjeshtë. Tani a e kuptuat se si e shndërruan Hadithin e Pejgamberit (a.s.m.) që ka thënë botën e bartin dy melekë (engjëj) të mëdhenj, njëri duke pasur emrin “Thevr” (Ka), tjetri “Hutë” peshk). Njerëzit ato duke i shndërruar i bëjnë dy kafshë të mëdha, njëri peshk tjetri ka. Si thashë edhe më parë edhe Kur’ani edhe hadithet nuk mund t’i kuptojë secili. Si kam treguar edhe më lartë erdhi vendi ta tregoi edhe këtu përshembull: Njëherë Profeti Muhammed (a.s.m.) duke ndenjur me Sahabët dëgjohet një zhurmë e thellë. I Dërguari i Zotit tha: Ky është zëri i një guri që ka 70 vjet që rrokulliset dhe në këtë moment ka rënë në fundin e xhehennemit. Pas disa minutash erdhi një Sahabe duke dhënë një lajm tha: Tani kishte vdekur ai hipokriti me moshën shtatëdhjetë vjeçare. Dhe u zbulua sekreti i fjalës së Profetit (a.s.m.).
Tani ta shohim se me çfarë sebepi All-llahu ua ka dhënë melekëve që e bartin botën këta emra “Ka” dhe “Peshk”. Ajo është për arsye se banorët e kësaj bote disa jetojnë me peshk, kurse disa jetojnë duke lëvruar arën me kaun dhe nga kjo arsye është se Fisniku Muhammed ka thënë: “Bota qëndron mbi Kaun edhe Peshkun” janë të përshtatshme. Për shembull: Po të pyesësh dikë mbi ç’ka qëndron shteti? Dhe po qe se ai të përgjigjet duke thënë mbi shpatën edhe lapsin a ka gabim? Jo! Pse jo? Se shteti mbrohet me shpatën dhe administrimi i brendshëm bëhet me laps. Pra, shteti si qëndron mbi shpatën e lapsin, njësoj edhe bota qëndron mbi kaun edhe peshkun. A e patë me çfarë mrekullie ka folë Profeti Muhammed (a.s.m). Sepse kau kur nuk punon dhe peshku kur nuk bën një milion vezë përnjëherë atëhere njeriu s’mund të jetojë dhe jeta shuhet (nuk prish punë se dje ka qenë kau e sot traktori). Me këtë të vërtetë del në shesh se jeta e njeriut është e lidhur me jetën e kafshëve.
Një tjetër anë e kësaj çështjeje: Astronomët e vjetër kanë thënë se dielli po sillet. Në secilin 30 gradësh të diellit kanë konsideruar një horoskop. Po qe se mes yllësive të yjeve vihen vija të imagjinuara, ai vend nganjëherë e merr formën e një luani, nganjëherë e mer formën e një terezije peshore, nganjëherë ka e nganjëherë e merr formën e peshkut. Ndërsa astronomët e sotëm që kanë konstatuar se dielli nuk sillet, por bota sillet. Në këtë mënyrë duke u sjellur bota nën hijen e yllësive të qiellit, ato vende në secilin muaj marrin 12 forma të ndryshme, formën e kaut, peshkut apo të luanit etj.. Tani është kjo arsyeja që, Profeti Muhammed (a.s.m) në këto që treguam ka sqaruar edhe një mrekulli tjetër që nuk sillet dielli por bota, duke paralajmëruar se, një ditë shkencëtarët do ta konstatojnë atë. Pas një kohe kur pyesin Profetin (a.s.m.) se bota përmbi kujt është, u thotë përmbi kaun, përsëri një tjetër herë në momentin kur ishte bota në horoskopin e peshkut pyesin bota përmbi kujt është u thotë përmbi peshkun. A e patë se Profeti (a.s.m.) me mrekullinë e Tij në horoskopin e qiellit si e ka parë formën e kaut edhe të peshkut, që shkenca e astronomisë pas shumë shekujsh me mjete të përsosura ka mundur ta konstatojë atë, pra yllësitë e qiellit që marrin formën e peshkut, kaut apo luanit.

[Omari]

Përgjigje: Saktësisht mund t’u them se përgjigjen e saj shumë mirë mund ta gjeni në libërthin e Bediüzzaman Said Nursiut që quhet “Përgjigje natyralistëve” që kam përkthyer unë . Ndërsa përsëri edhe këtu do t’ju parashtroj disa pika: Së pari secili njeri duhet të interesohet se cili është qëllimi i jetës dhe cila është e vërteta. Sepse secila fjalë që flitet dhe çdo mendim që i paraqitet, ose do t’i mbështetet së vërtetës, ose është një propozim dhe një vepër që i intereson vetëm folësin personalisht. Në këtë mënyrë njeriut i duhej një e vërtetë e tillë që sa herë mendimet i mbështeten asaj janë të drejta dhe sa herë ndahen nga ajo përballen me gabime. Sepse, e vërteta dhe mentaliteti asnjëherë nuk ndryshon. Tani njeriu për t’u bërë fetar ka nevojë të bindet në atë që po beson, por mohuesit nuk i duhet bindje sepse në të nuk ka obligim. Ndërsa për t’i besuar ekzistencës së Krijuesit duhet të mjaftojë vetëm mendimi që kjo Gjithësi duhet të ketë një Zot, kurse për një send që nuk ekziston askush nuk bën diskutim. Ndërsa sot, ngaqë njerëzit kanë mbetur pa dije shpirtërore, po mashtrohen shumë prej reklamave të rremë të filozofëve materialistë duke mos kujtuar se ato janë vetëm një propozim që kanë mbetur vetëm në teori, në kohët e lashta kanë mohuar vetëm xhahilat. Megjithëse nga zanafilla e këtej ata që kanë pëlqyer rrugën e djallit të veseve të këqija kanë mohuar, ata që kanë pëlqyer rrugën që ua ka urdhëruar logjika ata i janë përulur parimeve të fesë së tyre. Tani do t’u tregojmë a ka mundësi të krijojë natyra, apo të bëhet rastësisht, apo të krijohet vetëvetiu. Këtë çështje serioze duhet ta marim nga zanafilla. Nëpër libra të gjeologëve shihet se, për krijimin e historisë së botës së pari ka shkruajtur libër një francez që quhej Buffon që ka jetuar me 1707-1788. Sipas mendimit të tij bota është një grumbull, kometi duke u sjellë përreth diellit me shpejtësi shumë të madhe dhe ka bë aksident me-diellin dhe e ka shkëputur këtë botë. Por për ne ajo nuk është interesante, ndoshta është shkëputur nga dielli apo është një përmbledhje e shtrëngimeve të masave të gazit. Përfundimi është i qartë se, zanafilla e tij ka qenë pa ajër, pa ujë, pa dhé, pra thuaj po deshe se ka qenë një masë grumbulli i gurit, apo thuaj ka qenë një grumbull i madh mineralesh. Dikush thotë se disa miliona, dikush thotë disa miliardë vite është sjell rreth diellit dhe kur u bë gati që të jetojnë Krijesat e gjalla në të, pikërisht atëherë All-llahu i Madhëruar njerëzit dhe krijesat e tjera të gjalla i ka krijuar dhe i ka dërguar në të. Sepse çdo send që i duhej njeriut dhe gjërave të gjalla është në të. Dielli a ka benzin, gaz natyrore, qymyr, bakër, ujë e kryp? Jo. po si u bë? Nuk ka përgjigje!. Tani a nuk ka nevojë të mendojmë se si ky gur kaq i madh, apo se si kjo masë e madhe u bë e tillë, që nëpër të u bënë detra, u formua atmosfera dhe nëpër të u shpërndanë mijëra lloj gjallesa. Çfarë thotë logjika jonë? A do të themi se ajo është një gjë e rastësishme, apo do të themi se nuk është e mundur që rastësia t’i bëjë këto dhe se kjo vetëm është vepër e një të Fuqiploti që sheh e dëgjon dhe është i gjithëdijshëm për secilin send, pra All-llahu i Madhëruar. Meqë Ai ka mundur të krijojë pa asnjë gabim këtë Univers madhështor, atëherë është e padyshimtë se Ai është i Fuqishëm të krijojë edhe një vend tjetër të pashndërrueshëm dhe të paskajshëm. Pra krijimi i parë është argument për krijimin e dytë. Propozojmë se u bë kijameti dhe secili send u bë hi e pluhur, përsëri Fuqiploti ka fuqi që t’i krijojë të gjitha krijesat e gjalla. Duke përdorur vullnetin e Tij mund të bëjë mirë apo keq, duke shpallur një gjyq të madh për t’i dënuar mizorët e mëkatarët që nuk e kanë zbatuar ligjin e Tij. Njësoj është i aftë të krijojë një xhennet-parajsë me begati përrallore që t’i kënaqë ata që duke besuar kanë zbatuar ligjin e All-llahut të Madhëruar.
Tani ta shohim se kush është natyra.
Në këtë univers kemi katër lloj krijesash:
1. Janë gurët, dhé, mineralet dhe trupat qiellorë që vetëm se janë energji e jo tjetër. Domethënë këto vetvetiu asnjë send nuk mund të krijojnë dot.
2. Janë bimët e drurët që janë gjërat më të thjeshta të gjallesave, pra bimët janë që i shërbejnë kafshëve, mund të mendosh vetë se çfarë roli mund të luajnë bimët në krijimin e diçkaje.
3. Janë kafshët që janë një lloj gjallese pak më të zhvilluar se bimët dhe u shërbejnë njerëzëve. Kuajt si mjet bartjeje, kau për të lëruar tokën, lopa, delja e dhia me mish e me qumësht, lëkurë e eshtra që nga ana e Krijuesit ato tërësisht janë në shërbimin e njerëzve. Pra këto në krijim nuk kanë kurrfarë roli vetëm se secila prej tyre janë nga një krijesë që u shërben njerëzve.
4. Janë njerëzit që në këtë botë mbanin aftësi të krijojnë diçka, por edhe krijimi i tyre është aq i kufizuar që, jo të krijojë ndonjë planet apo yll ndoshta edhe në ushqimin e tyre mund të luajnë 1% rol. Kafshatën e hedhin në gojë e nuk kanë aftësi e fuqi që të ndajnë fosforin e ta çojnë në sy dhe kalciumin ta shpërndajnë nëpër kocka etj. Pra natyralistët pyeti për secilin send që është në këtë Univers duke thënë se kush i krijoi? Thonë se i ka krijuar natyra. Natyra që thonë s’ka dije është e verbër dhe e shurdhër, pra natyra është vetëm një krijesë e krijuar nga Krijuesi i Plotëfuqishëm që ka mbi njëmijë emra të bukur që quhen “Esmaul Husna”, që secili prej tyre mban nga një funksion absolut. Atëherë themi: natyra është një art-mjeshtri nuk është Mjeshtër, ajo është një krijesë nuk është Krijues. Kur e pyet natyralistin: Kush e krijoi njeriun?- Natyra. Lopën?- Natyra. Peshkun?- Natyra. Atëherë a i krijoi kozmosi ato? Pra kjo zbrazëtirë e Universit. Por po qe se thonë se secili send është bërë rastësisht, iu përgjigjëm duke thënë se si u bë rastësisht. Sepse në krijimin e secilit send që merrë pjesë në këtë botë është parapëlqyer një preçizim i madh dhe dobi efikase dhe krijuar me një logjikë e mentalitet që nuk është e mundur të krijohet më mirë se është. Le të fillojmë nga atomi më i vogël e deri në galaktikat madhështore që qarkullohen dhe shërbejnë nën urdhërin e Krijuesit të tyre. Për shembull: Një atom më i vogël si një mjeshtër i mrekullueshëm vepron në secilin send të gjithësisë. Njësoj edhe galaktikat e planetet qarkullojnë me një ekuilibrim të përsosur. Po kështu edhe rruzulli ynë madhështor sillet në dy drejtime për dobinë e krijesave që jetojnë në të, njëri sillet rreth vetes që të formohet nata që të pushojnë gjallesat dhe dita që të kontribojnë për ushqimin e tyre që jetojnë nëpër to dhe drejtimi i dytë është më interesanti që Ajo fuqi i rrotullon ata me shpejtësi 108.000 km në orë me një drejtëpeshim që të mos bëjë ndonjë aksident me planetet e tjerë duke u sjellur rreth diellit shkon e sillet vazhdimishtë më një drejtim as më shpejtë as më ngadalë as më tutje ,imagjinoje se duke marrur masë nga gjendja e tij të më parëshem mund të dijmë se pas dhjetë vjetësh sot në cilin sekond bëhet lindja e diellit po ajo sillet për t’i sjellë stinët; përsëri edhe kjo bëhet për shërbimin e gjallesave që jetojnë në të. Biologët duke konstatuar qarkullimin e tyre shkruajnë nëpër libra. Rruzulli sillet kështu e kaq sa është larg nga Jupiteri, nga planetët e tjerë e nga dielli dhe krenohen sa s’ta merr mendja. Zbulimi e konstatimi i secilës shkencë është për dobinë e njerëzve që ato që më herët duke ndihmuar shkallë-shkallë njëri-tjetrin e kanë sjellë deri këtu. Por ata nuk janë shpikësa. Ato nuk e sjellin rruzullin dhe planetët e tjerë. Ata vetëm se e kanë konstatuar lëvizjen e tyre. Ne i urojmë biologët për hulumtimin që bëjnë, por gabimi i madh i tyre është që levizjen në Gjithësi ia japin rastësisë.
Të nderuar lexues, a nuk duhet të mendojmë ne se si sillet Toka, si ka mundësi të mos bëjë ndonjë përplasje me planete të tjerë që ekuilibrimi i tyre është aq preçiz sa që po qe se shkon pak më ngadalë do të ndeshet me ndonjë planet, njëlloj edhe po iku pak më shpejt përsëri do të bëjë ndonjë përplasje. Duke u sjellë aq shpejt nëpër ajër, prej mijëra vjetësh e nuk bënë ndonjë gabim. Ti sille një apartament ta shohim! Më thua mua: Mos mendo që si po sillet! Unë nuk jam lopë që të mos mendoj. Unë e di se sa më tepër mendoj më tepër arrij në vendin e duhur të njerëzimit. Duhet të mendoj e të gjej mjeshtrin e saj e të them “All-llahu Ekber” (All-llahu është me i madh).
Tani për të kuptuar më mirë se çfarë është e rastësishmja do t’u jap një shembull: Çfarë na duhet për të shkruajtur një emër? Unë e kam emrin e gjatë me dhjetë germa, e lëmë atë. Ne do të marrim një emër të shkurtër të përbërë nga tri germa, për shembull: Isa.
Tani çfarë është nevojshme për të shkruajtur këtë emër? Një dërrasë dhe një shkumës. E gjetëm dërrasën e bardhë edhe shkumësin e bardhë. A shkruhet?- Jo, nuk shkruhet. Përsëri e gjetëm të kundërtën e saj, shkumësin e zi dhe dërrasën e zezë. Përsëri nuk shkruhet, sepse ka nevojë që të jëtë dërrasa e zezë, ndërsa shkumësi i bardhë. Atëherë mund të shkruhet bile duke shkruajtur duhet të mendosh, se cila germë do të shkruhet përpara, që të mos dalë përfundimi gabim. Pra, të dashur lexues! Tani mund të mendoni vetë se meqë një emër si i Isait me tre shkronja nuk shkruhet rastësisht. Mendoni vet se si trupi i Isait krijohet vetëvetiu e rastësisht? Ai është një mrekulli që sikur edhe 50 dijetarë të mjekësisë ta hetojnë atë nga 20-30 vjet dhe shumë pak do të mundin të mësojnë në të.
Tani mbeti vetëm çështja e Evolucioneve. Megjithëse edhe filozofët e kësaj dege po besojnë se ka një Zot, por mendimi i tyre nuk zhduket për arsye se është një material i mirë për natyralizmin e ateizmin. Teoria e evolucionistëve nuk ka mundur të shkojë më tutje se një teori. Më vjen shumë keq për intelektualët shqiptarë që i besojnë kësaj çështjeje kurse shumë profesorë të Europës që moti e kanë hedhur poshtë këtë teori. Tanët nuk kanë lexuar librin që titullohet: “E gjykojmë Darvinin”. Autori i librit thotë se Darvini ka bërë një kombinim, sepse nuk është e mundur të bëhet majmuni njeri. Pra ne të gjithë e dimë se, geni i gjinisë së njeriut 23 të nënës edhe 23 të babait përbëhet 46 kromozome, kurse e majmunit mbanë 48. Evolucionistët, duke harruar që po jetojmë në një kohë kur sundon pozitivizmi, na paraqesin fosilet duke thënë se ky është i tridhjetë shekujve më parë e për më tepër kur u themi atyre se me çfarë ma vërteton, ata heshtin. Dhe del në shesh se është tradhëti.
Në fundin e librit do t’ua parashtroj emrat e profesorëve të shquar të Evropës megjithë Profesorin e famshëm Albert Ajinshtajnin në librin që titullohet: “PËR SE İ BESOJMË ALL-LLAHUT”, që është shkruajtur në Turqi. Pra në të vërtetë është për tu habitur se si mundet të mohojë intelektuali i kësaj kohe All-llahun duke parë mrekullitë e Tij në çdo send e në çdo vend.

[Omari]

Njeriu duhet të dijë se këtu ka ardhur për të dhënë provim dhe djalli dhe veset e tij të këqija nga ai nuk ndahen deri sa ta bëjnë një cop dru për xhehennem. Po t’ia shtojmë këtyre disa njerëz që janë më keq se djalli, atëherë e kupton më së miri. Njeriu nuk mundet të jetojë pa shpresë. Ai kur nuk ka mundur ta marrë arsimin e duhur dhe duke u larguar nga feja bie në devijim. Në këtë rast për t’i dhënë shpresë vetes ka nevojë të shohë dikë më keq se veten. Vetëm në këtë mënyrë mund të rehatohet pak duke thënë: Unë nuk falem por filan Hoxhë po i bënë disa punë të këqia që unë ato s’i bëj. Unë në të vërtetë s’adhuroj, por kujt nuk i bëj keq.
Ja pra All-llahu që njeriun e ka krijuar në formën më të bukur e si një mrekulli që s’ka mbi të, për ta lartësuar dhe për ta kënaqur në xhennet, atij ia ka dhënë mendjen dhe vullnetin që të dijë se cili është e mirë e cila e keqe. Dhe për ta provuar atij ia ka dërguar Kur’anin që të shpëtojë që të mos bëjë filozofi duke paraqitur mendime ndaj urdhërave të fesë, që të mos mashtrohet duke zgjedhur të mirën nga e keqja, të mos marrë si shembull kë të dojë ai, duke shkuar pas dëshirave e veseve, të mos thojë se unë jam më i mirë se ai. Kurse njeriu për t’u ndjerë rehat e për t’u qetësuar në gjendjet materiale duhet të shikojë ata që janë në gjendjen më të vështirë se ai. Për shembull: Në qoftë se vetë është i varfër do të mendojë gjendjen e atij që është më keq se vetë, në qoftë se i dhemb këmba dhe nuk ka këpuc e çorapë le ta mendojë se dikush nuk i ka këmbët. Por për gjendjen shpirtërore, për moral e sjellje, le të mendojë të arrijë atë që është më lartë se sa ai. Zemra e njeriut bëhet e mirë atëherë kur bën punë të mira. Të mos i bësh kujt keq është shumë mirë, edhe ky është një urdhër i All-llahut. Por a s’ke nevojë ta adhurosh Krijuesin tënd për të fituar kënaqësinë e All-llahut që të ka krijuar nga hiçi? Dhe për të plotësuar nevojat e panumërta që ke, dhe për t’u mbrojtur nga armiqtë e panumërtë dhe për të merituar begatitë përrallore dhe lumturinë në xhennet që në të nuk sosen kurrë dhe që të mos ndëshkohesh me zjarrin e xhehennemit, a nuk duhet të adhurosh Zotin tënd? Se njeriu kur nuk adhuron Krijuesin duke falur pesë kohra të namazit,ai tek All-llahu xh.sh. nuk lutet për të mirën e besimtarëve si ai që falet që lutet me lutjen urdhëruar nga vet All-llahu xh.sh.”Zoti ynë! mi fal mua gabimet edhe prindërve të mi, fali edhe të gjithë besimtarët në ditën kur jipet llogari” dhe ai që s’adhuron i poshtron dhe ia rrëzon vlerën të gjitha qenieve. Sepse përveç disa njerëz secili send duke krijuar detyrën e tyre me vepër bëjnë adhurimin e duhur ndaj All-llahu xh.sh. dhe e vërteton Ajetin që thotë:”Nuk ka as një send që nuk madhëron (nuk bën tesb) duke ia shprehur falenderimin Atij”. Pra me këtë e kuptuat se mos adhuruesi si e kritikon secilën qenie duke mos bashkuar me ta në adhurime. Një shembul tjetër një punëtor që është duke punuar në një fabrikë, po qe se nuk i bën detyrat që ka aty, ai gjithë ditën le të thojë se unë e kam zemrën e mirë unë për padronin nuk mendoj keq, kot e ka. Jo vetëm që duke refuzuar punën e hidhëron padronin, por duke mos punuar ai i kundërvihet edhe punëtorëve të tjerë. Njësoj edhe njeriu kur nuk adhuron Zotin, ai të gjithë qeniet i poshtëron dhe i kritikon, se të gjithë qeniet e bëjnë adhurimin që i takon atyre duke kryer detyrat e tyre. Bile, përveç disa njerëz të gjithë qeniet janë duke bërë detyrën që u është dhënë atyre dhe fare pa gabim duke bërë veprat që ua ka detyruar Krijuesi vazhdojnë jetën duke bërë adhurim ndaj krijuesit të tyre edhe qelizat e shqisat e ateistëve e bëjnë detyrën e tyre, përveç veseve epshore të tyreve. Tani me këto shkrime që do tua parashtrojë më poshtë, do ta kuptoni më mirë se në të vërtetë është fjala e thatë fjala e tij që thotë: “Unë e kam zemrën e mirë”! Kurse Ibadeti (adhurimi) njeriun e bënë i kujdesshëm ndaj çdo çështje të fesë islame, adhurimi zotin e saj e ndalon duke mos lejuar të bëje filozofi ndaj çështjeve të fesë islame. Po ta pyese dikush për ndonjë çështje të besimit, ai që adhuron thotë unë nuk edi këtë çështje por pa dyshim i besoj urdhërave të All-llahut dhe të Pejgamberit, nuk bën filozofi sikur ata që nuk adhurojnë. Ai që nuk adhuron mendon se atij i mjafton ajo që thotë unë nuk bëjë kujtë keqë. Një njeri ti mbyse 100 besimtar të pafajshëm pastaj të kthehet nga All-llahu dhe le të lutet duke thënë: “O All-llah unë shumë kam gabuar, megjithë atë jam robi ytë për mua nuk ka tjetër derë shpëtimi, kam ardhur tek dera e jote, sepse nuk kam tjetër derë, falma gabimin” megjithë se ky njeri ka bë një mëkatë shumë të madhe përsëri është besimtarë që nuk është e mundur të ndëshkohet si ai që nuk ka mbytyr kënd por thotë: Meqë nuk i shoh unë nuk i besoj ëngujve edhe shejtanit, si ka mundësi në këtë shekull të ndalohet kamata, në këtë kohë si pranohet mbulesa e grave, e tj. Me këto fjalë ky duke humbur besimin u bë një kafir që kurr asnjëherë nuk ka shans të shpëtoje nga xhehennemi dhe ka merituar torturën më të rreptë se çdo mëkatar që nuk ka mohuar ndonjë ligj të All-llahut,edhe këtë tua themi se: Këto 100 vetë që ai ika mbytyr pa fajë, megjithë se këto kanë humbur ndonjë vjetë të kësaj jetës së përkohshem, por me besimin e pafajsinë ka mundësi të shkojnë në xhennet, por filozofi materjalistë që dikënd me imponime ka bërë ateistë, atë përgjithjëmonë e ka ekzikutuar dhe e ka zhdukur jetën e tij. Me këtë shembull mund të mendoni se çfare meritojnë baballarët e filozofëve materjalistë Marksi Engjellsi e tjerë që, gjithato njerëz i kanë bërë pa besim...!!!?

[Omari]

“Zoti i pronave është All-llahu. Pronën e Tij Ai e shpenzon si të dojë dhe ku të doje. Ai është i lirë në punën e Tij, që mund të veprojë si të dojë. Në shpenzimin e mallrave të Tij askush nuk mund të bëjë ndërhyrje. Qelizat dhe molequlet e trupit tënd Ai i ka krijuar nga lloj-lloj elemente dhe atoma të të pa shirt dhe të ka përmbledhur duke të formuar e pajisu me shumë shqisa e ndejshmeri si njeri. Për këto mirësi që të ka sjellur All-llahu (xh.sh.) ti a i ke dhënë diçka Atij më përpara se të kërkosh hakun që s’e ke fare?
Ti përballë këtyre mirësive që të ka dhënë All-llahu (xh.sh.) në qoftë se më përpara i ke dhënë diçka, atëherë ke të drejtë të thuash: “ Më jep dy, për çfarë më dhe një sy, se kur bëjmë marrëveshje, mund të themi se kemi pasur fjalën ashtu. Jo një dorë, por marrëveshje ka qenë për dy.” Apo “Për çfarë më dhe një kembë etj”. Ndërsa ti All-llahut (xh.sh.) nuk i ke dhënë asgjë që thua (është larg tyre) se ka bërë pa drejtësi që atij i ka dhënë dy këmbë e mua një. Pra padrejtësia vjen nga mosshpërblimi i një hakut. Ti çfarë ke hak tek Ai që po ankohesh duke thënë se a nuk është padrejtësi, atij i ka dhënë dy kembë e mua një.
All-llahu i Madhëruar ty të ka krijuar nga hiçi e të ka xjerrur në shesh, bile si njeri... Në qoftë se i shikon me kujdes shumë krijesa, do të shohësh se janë më poshtë se ti.
Ndonjëherë All-llahu njeriut ia merr këmbën, përballë saj në tjetrën jetë t’i japë shumë sende. Ai kujt ia merr këmbën, po ta vëresh me kujdes, e shtynë atë të ndiejë se është i dobët e i varfër dhe duke ia sjellë zemrën nga vetë All-llahu ia sjellë edhe lulëzimin e shqisave të tij. Atij duke i marrë pak, i jep shumë sende. Megjithëse kjo nuk duket qartë, por kjo është një shenjë që, po të dojë All-llahu (xh.sh.) njësoj si dëshmorëve që ia merr shpirtin për t’i çuar ata në xhennet. Një njeri duke luftuar me armiqtë bëhet dëshmorë. Kjo për to është një shkak për t’u lartësuar në jetën tjetër. Me këtë shpenzim të pakët ai i tejkalon shumë njerëz të mirë që, jetës së tij si njeri shumë i devotshëm ia kanë lakmi dhe vetëm me veten e tyre thonë: Ah, ishte shumë më mirë që All-llahu të na kishte marrë edhe neve shpirtin nëpër luftra.
Në këtë mënyrë ky njeri edhe sikur të ishte sakatosur, përsëri nuk ka humbur shumë gjë, ndoshta përballë humbjes, shumë më tepër ka fituar.
Shumë rrallë bëhet ajo që i sakatosuri të kundërshtojë urdhërat e All-llahut (xh.sh.). Ndërsa shumica e këtyre që i ka sakatosur All-llahu, për ta ky sakatim u bë shkak që të lidhen më afër me mëshirën e All-llahut (xh.sh.), përveç disa njerëz që janë si ndonjë egërsirë që ankohen, duke thënë: Oh! Ç’më gjeti mua?! Çfarë faji kam unë që më ka krijuar kështu të sakatosur?!
Qëllimi kryesor i këtyre mangësive të trupit është për të lulëzuar dashamirësitë e njeriut ndaj Krijuesit, sepse njeriu është anëtari i përjetësisë. Këto mangësi mbartin dy kuptime. Njërin e treguam më parë. Por tjetri është për ata që janë shëndoshë e mirë. Ata duke parë këta me shëndet gjysmakë, duhen të mbledhin mendjen që të mos krenohen duke menduar se All-llahu edhe mua mund të më krijonte kështu. Ja pra, a nuk jeni duke parë se: Rinia, shëndeti, bukuria dhe malli duke qenë një mirësi e All-llahut (xh.sh.) ato janë duke u shpërdoruar nga njerëzit. Mirësitë po bëhen shkak që i zoti i tyre të bjerë në devijim...

[Omari]

Përgjigje:Ajeti i parë ka zbritur duke thënë”lexo”. Pra themeli i një feje që është i tillë, i botëkuptimtë. Si ka mundësi të refuzojë studimin? Ky ajet i Kur’anit domethënë periudha që do të gjykojë Kur’ani do të ishte koha e studimit dhe e shkencave. Kuptimin e ajetit që thotë: “O ju me libra” Bediuzzamani e komenton atë duke thënë se, kuptimi i saj për këtë kohë është: “O ju studenta, o ju shkencëtarë”. Kurse në gramatikën arabe “Kur’ani” dhe “Ikra” e kanë të njëjtën (lexo). Jo me kaq, por nëpër ajete të Kur’anit janë 87 fjalë që me lexim e kanë të njëjtin burim dhe në tre vende thotë: “lexo” dhe nëpër tre ajete të tjerë thotë: “lexoni” dhe në gjashëdhjetë e tetë vende thotë: “të lexohet”. Në një ajet thotë: “Nuk janë të njëjtë ata që dijnë me ata që s’dijnë”. Pra Kur’ani nuk i gjykon ata që nuk kanë mend. Tani të shohim se çfarë ka thënë Profeti për studimin dhe dijen:

Kush ka dalë të udhëtojë për të studiuar dhe deri sa të kthehet ai është në rrugën e All-llahut (xh.sh.).
Kush ka dalë të udhëtojë për të studiuar atij i lehtësohet rruga e xhennetit çfarë ka në qiell e në tokë deri edhe peshqit luten ndaj All-llahu (xh.sh.) që t’i falen gabimet e tij.
Studimi dhe shkenca janë vendosur mbi pyetje e përgjigje.
Studimin fillojeni më herët.
Kush nuk mëson edhe tjetërkënd në jetën tjetër për të, ka dënim.
Për njeriun, studimi është shkak që t’i falen gabimet e mëparshme.
E ka vendin e lartë ai që studion, mëson edhe tjetërkënd.
Cilësia e besimtarit të fortë është studimi.
“Hikmeti” çfarëdo që është i dobishëm merre se është malli i muslimanit (Këto hadithe janë marur nga libri kutubi sitte) Gjashtë libër themelorë i haditheve të Pejgamberit (a.s.m.).
H.z Alija thotë: “Ai që mua më mëson një shkronjë të vetme, unë bëhem skllavi i tij.”
A e patë në çfarë drejtimi janë parimet e fesë islame. Tani si bëhet që babai fetar të ndalojë studimin. Ky është gabim. Djalin apo vajzën kush e ndalon nga studimi ai nuk e ndalon nga studimi, por e ndalon nga edukimi i njëanshëm. Ai mundohet ta ndaloje që të mos bëhet fëmija ateistë, duke ditur se njeriu nuk përbëhet vetëm nga një trup fizik por ato e ndalojnë dhe mundohen që t’i japin edhe ushqimin e shpirtit, jo vetëm edukimin e filozofëve meterialistë. Po e shihni edhe vetë gjendjen e sotme të popullit. Pakica e të rive po mundet të qëndrojë pak në këmbë ne qoftë se ka mundur të marrë një edukatë familjare, imoraliteti i të tjerëve është në shesh. Shqiptari musliman që fenë islame e ka pranuar disa shekuj më parë sot nuk është e mundur të bashkohet me mendimet e disa vetëve që të mendojnë vetëm për sot, duke shpenzuar tërë orvatjet vetëm për këtë jetë kur nuk dihet se sa do të qëndrosh në të, ndoshta pas një jave, ndoshta pas një ore do të ikësh në një jetë që është e përjetshme dhe a është mençuri që të mos bësh kurrfarë përgatitjeje për atë jetë? Ju në çdo vend të këtij libri do të shihni se si ju porosisim studimin, përparimin, por jo si shpendi me një krah, por të bëhemi me dy krahë që t’i studiojmë shkencat ekzakte bashkë me ato të fesë. Sepse a ka ndonjë burrë që mund të thotë se unë nuk do të vdes? Vdekja a nuk është çështja më e madhe e njeriut? I mençuri a nuk duhet të mendojë duke thënë se si do të bëhet halli im pas vdekjes? Feja na urdhëron të studiojmë, por fillimin e studimit të mos e bëjmë me emrin e Marksit e Engelsit, por “Me Emrin e Zotit që na ka krijuar nga hiçi”. Në fenë islame sa vlen dija, nuk vlen asnjë send sepse para se të bësh urdhërat e All-llahut duhet të dish si t’i bësh ato. Këtë çështje mund ta kuptojmë më mirë kur përpiqemi ta kuptojmë se çfarë është tortura përgjithmonë të digjesh në zjarrin e xhehennemit edhe kur e ulni kokën që ta mendoni se çfarë lumturie është kënaqësia e xhennetit kur në të kurrë nuk soset rinia, nuk ka kurrfarë brenge apo fatkeqësira. Vetëm atëherë rreptësisht mund të largoheni nga mosbesimi e mëkatet dhe shumë më tepër do të vraponi pas sevapeve.

[Omari]

Përgjigje: All-llahu i Madhëruar përveç njerëzve, të gjithë qeniet i edukoi me Gjithëdijen e Tij dhe i mësoi ato me frymëzimin e Tij, duke i përgatitur e i kumtuar të gjitha kushtet e jetës së tyre, peshkun si të notojë, shpendin si të fluturojë dhe të gjitha ato duke i veshur me rroba të pëlqyera i dërgoi në këtë botë. Por njerëzit jo. Njeriu pas dy viteve që lind me vështirësi mund të ecë, deri njëzet vjet me ndihmën e tjetërkujt me vështirësi mund të ndajë të dobishmen nga e dëmshmja. Duke e krijuar atë, për ta provuar atij i dha tri forca të pakufizuara më qëllim që ta provojë se ku e ka përdorur vullnetin, fuqitë mendore, nervore dhe epshore, në qoftë se bëjnë tregti e marrëdhënie me të tjerët ta mbajnë rrugën e drejtë duke mos bërë tradhëti. Ai pati nevojë për një ligj të përgjithshëm. Për këtë arsye Zoti i Madhëruar atë e drejtoii me drejtësinë e fesë. Të gjithë njerëzve ua urdhëroi adhurimin ndaj All-llahut (xh.sh.), kush nuk e adhuron Zotin e Madhëruar ai adhuron egon e tij që e poshtëron atë, por kush e adhuron All-llahun (xh.sh.), ai ndaj kryelartëve e mbron nderin dhe ndaj të tjerëve vazhdimisht është modest dhe ndaj secilit send është i ndjeshëm. Bile në këtë kohë duke na tronditur shumë na shqetëson gjendja e muslimanëve nga që u është ligështuar besimi i tyre. Pjesërisht edhe ato janë bërë egosit që vrapojnë e përpiqen vetëm për familjen e tyre shumë pak janë ato që përpiqen për dobinë e popullit e të fesë islame. Në kohën e luftës së Kosovës një turk kishte shkuar në Zvicër dhe kishte pyetur shqiptarët e Maqedonisë e të Serbisë që punojnë atje duke i thënë ai ndihmoni kosovarët ato që i shkatërruan Serbët? Shqiptarët tanë u përgjigjen kështu turkut: Po si jo more i ndihmojmë 3% nga rroga ia japim atyre. A dini se çfarë i tha turku atyre? Pra ju 3% i doni kosovarët. A e patë se sa e donte shqiptari egoist vëllanë shqiptar në gjendjen e tij më të vështirë? Ndërsa feja islame na urdhëron që unë të të dua ty dhe ti të kujdesesh për interesat e mia të më duash mua. Gjendja e egoizmit të muslimanëve të sotëm është shkak që bëhen peng për lartësimin materalisht ashtu edhe për lartësimin e fesë islame. Ato duke mos mundur të bashkëpunojnë në ndonjë punë fizike, mbesin të varfër duke mos ditur urdhërat e fesë islame që atyre ua urdhëron që në secilën punë të jetës shoqërore të bashkëpunojnë dhe në punët e tyre të kuvendin me ekspertët, njëri me tjetrin të përqafohen fort, secili për të larguar nga egoizmi veten e tij ka të drejtë të kritikojë sa më shumë. Por vëllezërit e vet që janë musliman asnjëherë nuk mund ti kritikojë veçanërisht mbas shpindës, nuk ka të drejtë t’i kritikojë duke i marë nëpër gojë ato, se kjo është e ndaluar rreptësisht nga ana e fesë.Sepse ajo ështe “Gijbet” Shkaku i parë për të përparuar muslimanët, është vëllazërimi i përbashkët. Unë në Makedoni duke diskutuar me një ateist ithashë: Populli shqiptarë nuk mund të përparojnë deri të mos përqafen mirë njëri me tjetrin. A edini se çfare më tha ateisti shqiptarë; ajo fjala e jote është kot, secili duhet të këqyre interesin e tij, kurse muslimani nuk mund të flejë i ngopur duke qenë të uritur fqinjët e tij. Ne muslimanët duhet t’i ndihmojmë vëllezërit shqiptarë në çdo gjendje të vështirë të tyre, duhet të përballojmë me të mirë jo vetëm të mirat e tyre por edhe të këqijat e tyre. Sot askush nuk e do përçarjen. Secili e do bashkimin. Por, mjerisht secili duke u paraqitur me egon e tij thotë të bashkohemi, por si them unë, e jo si thua ti. Secili duhet të pranojë këtë parim që thotë: “Për qetësinë e popullit, personat duhet të sakrifikojnë rehatinë e tyre.” Për të fituar një liqen të madh duhet ta hedh egon e tij në liqenin e popullit (në personalitetin e madh shpirtëror) sepse vetvetiu egoja nuk kushton tepër vetëm se është një copë akulli që mund të shkrihet e të mbetesh pa të.” Shtrohet pyetja: Nga cili shkak sot janë pakësuar shumë persona që zbatojnë këto parime të vyera që parashtruam më lart? Mendja e njeriut nuk e lejon atë që të punojnë pa shpërblim, se një person nuk punon fare, po qe se nuk beson që do ta marrë shpërblimin e punës që është duke punuar në ndonjë fabrikë. Por, po qe se atij, drejtoria e fabrikës duke e bindur i premton që do t’i japin një rrogë tre herë më të madhe se sa ka marrë më përpara, atëherë mund ta imagjinoni vetë se me çfarë zelli do të punojë ky punëtor. Pra për ta besuar All-llahun e Madhëruar dhe xhennetin që muslimanëve na ka premtuar Ai, ndryshe nuk bëhet vetëm se duhet të ketë njohuri për të, sepse “njeriu është armik i asaj çështjeje që nuk e njeh”. Si thashë edhe më parë në këtë jetë që kemi ardhur për të dhënë provimin, duhet të dimë se veset e këqia epshore bashkëpunojnë me djallin që të shtyn të mohosh ato që thashë e ta humbësh provimin e ta meritosh dënimin e ashpër të ferrit. Në anën tjetër shpirti dëshiron që të veprosh me urdhërin e mendjes duke përdorur vullnetin që të ka dhënë All-llahu i Madhëruar dhe ta meritosh të mirën e jo të keqen. Në këtë rast mendja kur merr diturinë e shkencave fizike bashkë me ato të fesë atëherë 100% do ta meritojë që ta marrë shpërblimin e punëve të mira që i ka bërë këtu, atëherë ai ndaj All-llahut bëhet i sinqertë, kurse ndaj njerëzve e sakrifikues. Për këtë arsye ju porosis që t’i lexoni shumë librat e Risale-i Nurit që i kam përkthyer për hirë të All-llahut në dobinë e popullit tim shqiptar pa pritur kurrfarë shpërblimi material dhe pa e lejuar në fytin tim të hyje donjë kafshore prej fitimit të tij, sepse ato libra janë argument tërësisht që ju vërtetojnë se në këtë Univers është një Krijues dhe frutin e gjithësisë Ai patjetër do ta ringjallë për ta gjykuar. Dhe më në fund: Njeriu sigurisht beson që ka mundur të zotërojë njohuri ndaj All-llahut të Madhëruar dhe do të jetë i sinqertë, këto që thashë nuk janë një teori por një fakt i gjallë që janë në shesh miliona nxënësit e tij që janë për t’i pasur lakmi nga jeta e tyre, ti në qoftë se e ke besimin e fortë ato më tepër ta forcojnë edhe ta zgjerojnë, po qe se edhe më parë ke qenë i sinqertë, do të bëhesh edhe sakrifikues. Në këtë rast shqiptarët tanë po qe se zotërojnë këto cilësi vetëm me këto virtyte patjetër që do të përparojnë. Kështu që, po qe se ka nevojë për shërbim për ndonjë punë, secili do të thotë: unë e bëj atë, por po qe se aty ka shpërblim secili do të thotë: atë le ta marrë vëllai im se ai ka më tepër nevojë për të. Këtë shembull që dhashë, shokët e Profetit fisnik (a.s.m.) këtë kanë zbatuar duke marrur mësim nga ajetit të All-llahut që thotë: “Madje edhe sikur të kishin vetë nevojë për të, ata u japin të tjerëve” (Hashr ajet 9) pra Sahabet në jetën e tyre duke zbatuar këtë e kanë sqaruar me vepër në shekullin e lumtur të Dërguarit fisnik (a.s.m.).