Tutje

[yjori]

Majë e këmbanores gozhdoi një pëllumb, u shkurtua,
Mbi gjuhën e nxjerrë lëshon dora e zbehtë e priftit një re,
që tretet shpejt në ujin e distiluar, qiellza e shtyp brenda,
Pashë dhe një here atje, po nuk ish ashtu;
Isha unë që gozhdoi në kryq të pamjes atë ç´më zunë sytë,
Një shiringë që shpoi venën

Atëhere ranë këmbanat e u tunda,
gjuhëz e lidhur përplasej mureve veshur me gomë te dhomës,
erdh ora e vizitës, kalojnë para lypësit e bëjnë sikur nuk e shohin,
hyjnë në vaginën e derës si tingull në vesh “Mirë jeni?”,
Në kafaz djalli qëron bananen,” E sheh?”, e i tregojnë horizontin,
Telin ku mban ekuilibrin me shkop në dorë Moisiu,
Gjarpëri shndërrohet në duart e veshura me doreza plastike në gjilpërë,
Nga syzet më shohin papritur sytë e tij, fërshëllen vrer gjuhëza,
përplaset mureve veshur me të kuq të buzëve si shkulm i verës, gjakut
në kupën që e tund era, “Pi!”- i thonë e ai pi

Shikimi përplaset mureve veshur me qime e nuk bën zhurmë,
Qelq i syut kriset, derdhet gishtave që i fërkojnë, spermë e ngrohtë
si avull mbi syzen e shtrirë nën to, majmun i vrimës hidhet në kafaz,
përplaset shufrave të hekurta të bebëzës, klith e rrëzohet,
Po nuk ku, se dyshemeja është shembur e gropa fryhet më shpejt
se rënia, bark konkav prej xhami ku ngjisin kupëzat, “Ja dhe pak!”,
Llastiku liron fytin e krahut, shkulmë e gjakut tund në kullë muret
e rrudhura të këmbanës, pëllumbi në majë ngulet pingul në qiell,
sqepi gozhdon një re, shkurtohet, nga plaga kullon ujë strehëve,
mbush kanalet e shqisave e qiellza e përcjell brenda si turp

[yjori]

Shkallët varen këmbëve, qeska poshtë syve,
“Rri këtu”- jehojnë, kanë frikë mos nuk shkelen më,
pastaj qajnë, flluska lehtësohet, nuk i besohet që ngrihet,
Kufoma zvogëlohet, ca korba si pika nënkuptimi shqyejnë
mbetjet e lamtumirës, gjinjtë e vizës rrumbullakohen,
lakojnë male e top i botës varet zinxhirëve si gjyle

Veç rrafshinat kanë horizonte e presje ylberësh,
Përtej tyre vazhdon fraza duke mohuar gjysmën e mbushur,
Po ç`kuptim ka mendova, të pjellësh Jezusin dhe Judën kur
njëri kryqëzohet e ai që mbetet var veten? Ndaj dhe heshta,
përqafova hijen, u ktheva e lexova çfarë shkruan gjurmët

Duke shkelur prapë mbi to i bëra dyfish, gishtat në thembër,
Këmba nuk diti më nga të shkojë, u mek në mëdyshje, humbi
kontaktin me dheun, mbeti pezull, lumi ngriu bashkë me troftën
që notonte kundër rrymës, ngrinë brigjet e veç në një rrëkezë
loti tretej pasqyrimi i qiellit me një pikë që zvogëlohej më shumë

[Arvana]

Tutje-tëhu
vet-vetes lavjerresh
Të lidhem përfund
e ti marramendesh

Nuk ndal as atje
nuk rri as këtu
veç sillesh përsillesh
tutje-tëhu

Merrmë me vete
pa ditur për ku
një kalë i djersitur
na sjell prapë këtu

Nuk di, në jam gjallë
nuk di, në je vdekur
mbetëm mes botësh
udhëve patretur.

[yjori]

Natyre e qete me syze

Nese do ish e mundur te gjendeshin shenimet e ciceronit memec ne muzeun e artit modern, ndoshta mund te thuhej dicka nga dikush tjeter qe kuptonte (apo mendonte se e bente kete,shpresonte, ish genjyer nga sharlatane apo njerez te ndershem qe besonin se trashegonin artin e shpjegimit te gjesteve; mund te shtoheshin ketu mundesi te tjera te panumerta te dialektikes jostabile te komunikimit midis dy gjallesave), pra ndoshta mund te thuhej dicka, qofte edhe e pasakte per permbajtjen e ketyre shenimeve.
Ish ky arsyetimi qe e coi biografin e piktorit te njohur pas vdekjes ne idene e intervistimit te te gjithe personave qe kishin vizituar muzeun ne fjale, qysh nga dita e hapjes e deri ne diten kur ciceroni filloi te gjestikulonte dicka qe nenpermbante humbjen. Te pakten ky ish rezultati ne te cilin arriti biografi pas nje vleresimi statistikor te interpretuesve. Duhet thene ketu se jo te gjithe interpretuesit e gjuhes se shenjave, te cilet perbenin nje pakice ne masen e vizitoreve ishin te nje mendjeje. Sidoqofte shumica derrmuese, dmth mbi gjysma arriten ne perfundimin, pasi u konsultuan me njeri tjetrin e bene kompromiset e nevojshme, se ciceronit duhet ti kishte humbur dicka. Rrjedhoja logjike do qe, e ne kete mendje rane pothuajse te gjithe, pervec dy fanatikeve qe pohonin se ciceroni vepronte nisur nga kujtesa, se ajo qe kish humbur do qene shenimet qe do ti duheshin patjeter dikujt qe operonte ne nje muze me nje numer veprash qe e kalonte ndjeshem mesataren kujtesore, statistike kjo e nxjerre po ashtu duke u nisur nga aksioma se ajo qe eshte normale ndodh edhe me shpesh.
E gjithe veprimtaria e biografit finanzohej nga nje mecen qe nisej edhe ai nga arsyetime teper te dyshimta per te qene te sukseshme. Duke qene i ndergjegjshem per probabilitetin e kesaj sipermarrjeje ai kish angazhuar edhe nje biograf qe operonte ne krah te kundert me te parin, dmth qe nuk nisej nga dita e hapjes se muzeut e deri ne diten kur ciceroni nisi te gjestikulonte, po ne te kundert. Duke krahasuar rezultatet e dy biografeve meceni arriti te reduktoje numrin e tablove te piktorit te vdekur deri ne tre. Mbetej vetem identifikimi i origjinalit nga kopjet.
Per dilemen nje here tjeter.

[yjori]

Gishtat thinjen zbardhur,
Duart qe u lane shpesh,
Holluar lekura nga ferkimi me metalet,
Letrat, parate
E gjaku poshte rredh perpjete
E zbardh ballin, pikellim
Ne pritje te asaj qe nuk ndodh
Godot je ti, ku shkon?

[Diabolis]

Natyre e qete me syze

Nese do ish e mundur te gjendeshin shenimet e ciceronit memec ne muzeun e artit modern, ndoshta mund te thuhej dicka nga dikush tjeter qe kuptonte (apo mendonte se e bente kete,shpresonte, ish genjyer nga sharlatane apo njerez te ndershem qe besonin se trashegonin artin e shpjegimit te gjesteve; mund te shtoheshin ketu mundesi te tjera te panumerta te dialektikes jostabile te komunikimit midis dy gjallesave), pra ndoshta mund te thuhej dicka, qofte edhe e pasakte per permbajtjen e ketyre shenimeve.
Ish ky arsyetimi qe e coi biografin e piktorit te njohur pas vdekjes ne idene e intervistimit te te gjithe personave qe kishin vizituar muzeun ne fjale, qysh nga dita e hapjes e deri ne diten kur ciceroni filloi te gjestikulonte dicka qe nenpermbante humbjen. Te pakten ky ish rezultati ne te cilin arriti biografi pas nje vleresimi statistikor te interpretuesve. Duhet thene ketu se jo te gjithe interpretuesit e gjuhes se shenjave, te cilet perbenin nje pakice ne masen e vizitoreve ishin te nje mendjeje. Sidoqofte shumica derrmuese, dmth mbi gjysma arriten ne perfundimin, pasi u konsultuan me njeri tjetrin e bene kompromiset e nevojshme, se ciceronit duhet ti kishte humbur dicka. Rrjedhoja logjike do qe, e ne kete mendje rane pothuajse te gjithe, pervec dy fanatikeve qe pohonin se ciceroni vepronte nisur nga kujtesa, se ajo qe kish humbur do qene shenimet qe do ti duheshin patjeter dikujt qe operonte ne nje muze me nje numer veprash qe e kalonte ndjeshem mesataren kujtesore, statistike kjo e nxjerre po ashtu duke u nisur nga aksioma se ajo qe eshte normale ndodh edhe me shpesh.
E gjithe veprimtaria e biografit finanzohej nga nje mecen qe nisej edhe ai nga arsyetime teper te dyshimta per te qene te sukseshme. Duke qene i ndergjegjshem per probabilitetin e kesaj sipermarrjeje ai kish angazhuar edhe nje biograf qe operonte ne krah te kundert me te parin, dmth qe nuk nisej nga dita e hapjes se muzeut e deri ne diten kur ciceroni nisi te gjestikulonte, po ne te kundert. Duke krahasuar rezultatet e dy biografeve meceni arriti te reduktoje numrin e tablove te piktorit te vdekur deri ne tre. Mbetej vetem identifikimi i origjinalit nga kopjet.
Per dilemen nje here tjeter.

Kjo eshte ajo qe une dua te lexoj!

[monel'la]

shkruan bukur, ke mendim.... peshon rende.....( ndoshta dicka me shume se rende...-te lodh )

[yjori]

nuk ka dileme me te lehte se te qenit me i lehte ne peshe se pupla qe bie nga pjeshket e pathara

[ajzberg]

Vjori ,suksese mjaft te bukura
Te pershedes

[yjori]

E ku te shkoj pa ju?
Vec zeri juaj gjemon ne koke
e britme e zemres per te mos qene vetem

Nuk do dija cili jam, nese nuk do ma thonin te tjeret

Nuk do dija cfare jam nese nuk do isha bashke