Tutje

[yjori]

Buzeve

Buze nje pellgu, gremine a casti kur lekundesh
per te rene a per t`u mbajtur, kujt pra i lutesh?
Mendimin e fundit para se te japesh fryme, ah-un,
kujt do t`ia dhurosh? Nese per dike ai jam une,
kush do t`jete per mua ate dite prift, Zot a engjell?

Ndoshta ndonje i panjohur nga kjo a bote te tjera,
Per te kam mall, per te qe s`mund ta di se c`eshte,
Kur mbyll syte e puthem, ne enderren qe me tremb,
kur kthjellem, mbushem e pikelloj vetmi te embel,
me behet sikur shoh syte e asaj drite nga burova,
me behet se degjoj zerin e tij te bute qe ben kujdes
se mos na zgjon ne te fjeturit, qe peshperin sekrete,
shifra, durim, e zgjohem si kenge e mekur buzeve

[yjori]

Duart kerkojne tjetren,
bien ne te, perkedhelen,
keputen gishtat si floke
shpatullave te tua, zogj

C`qiej do rrokim?

Mbulome si re e mos me ler
te humb mallit, shqipja e zeze
t`mos piket tutje, t`mbesim
perfare ketu ngrire ne cast

[yjori]

Cdo varg fillon me renie, cdo kenge rendon mall,
Fjalet keputen mbi bore, melodi e heshtjes mbars
te tjere femije. Kam ngrire si peme e po shurdhem
duke pritur cfare? Vec une tek i vij rrotull, perqark
kesaj drite qe s`djeg, si buke hene qe e ha terri.

Gjigandi fle, duart i zbut gjumi, fishken e fluturojne
me hijet tutje, mbetet vetem filli qe e lidh me memen,
qe fle dhe ajo, duart perthyer mbi bark si e vdekur.

[yjori]

Era m`i permend te tere,
Ata qe shkuan e presin tutje
dhe ne qe shkojme e presim ketu
te vije dikush e te na shkunde sic
shkund ullinjte e zinj enderra e renies

Fleme si berthama tuleve me leng
Jashte stuhia keput e lidh fije te tjera

Me ndermendesh sa here fryn,
si shpirt i patretur akoma, i ftohte,
Pamjet nuk i puthin me syte,
thelle ne bebez fle une, jashte,
si bryme degeve zbardh tis i asaj
qe vec ti je, meme e drites qe shohim

Pamje te reja si vaj ngjyejne si piranha
terrin me drite dhe anasjelltas, koha kur
biem ne gjunje para Satanait,Zot na ruaj!
Ruaji te vegjelit, te pafajet dhe te bukuren

Fryu dhe pak e ja, pushoi. Heshtja me merr
e me shpie aty kur te pashe te paren here

Tre kuaj kullosnin perkulur, gjethet pikonin
qumesht a gjak hene. Ne fund te udhes diku
na gjet dikush. Gishtat e bute u keputen si floke
shpatullave si zogj. Nga pusi ne sy piva, pashe
pyllin; floket e harlisura te rrezes qe s`tregon

Kur te mendoj me behet se je enderr renie,
Preher qe pret mallin dhe friken qe na tremb

[yjori]

Hi dimri,
Plumb e gri,
Gishtat e tu të ftohtë
rrëmojnë shkrumbin
Syve ndrijnë tek tuk
për një çast e shuhen
thëngjijtë

Nën mokër shtypemi
Si ullinj, si grurë,
Vaj brenge,
Miell, bukë, tul,
Malli për dritën
na mek,
rrekemi në rrymë,
Zgjyrë e lyrë

Majmet i ligu,
Gjuhë të dhjamura
lëpijnë gjak e vrer,
Mbushen varret me shi
Zgjohen të patreturit
e na trembin në terr

Ngërdheshen, tkurren,
kërcëllijnë dhëmbët,
Të zinj, të florinjtë,
na marrin me të mirë,
kanë frikë dhe e dinë
se shpresë e të mjerit
është dritë e drejtë
që vonon të vijë

S`na mbetet tjetër
veç të besojmë
se ka një kuptim
të jetuarit, vdekja,
që nuk vuajmë kot

Thellë në gjoks
kuqëlon në pritje
xixë e pandezur
e zjarrit të fundit,
ka të ngjarë Zotit,
atij që vetëm di
pse-në dhe si-në
e asaj që ndodh

[yjori]

Veshur me terr

Cfare di s`eshte vecse kujtim,
Cka sheh vec enderr qe tretet,
Shkulja petalet ketij trendafili,
Kercelli dhe degezat, rrenjet,
dheu e fara; ja mishi e kockat,
Dhe kush je? Kur tymi shteret,
e drita shperthen hijet, brengat,
kullojne syve pamje te tjera, bosh
ndoshta, bosh si era, si fryma, ti,
Bosh, por pa fund, hon se prapthi,
ku bie e ndjen se je zog qe zhytet
hapesirave brenda, pupel i lehte,
Bjer o shi aty ku pret pika: fundi,
fillimi, rrudha te kithta te trajtes
qe vesh vegimin, lulen e mishin,
mua e ty, sic veshin syte pamjen,
truri mendimin, ideja cka dime...

Te marr ere dhe me merr,
me shpie tutje, me zhdjerr,
as kocke, as fryme, as thelb,
as hic, drite veshur me terr...

[Agim Metbala]

Në orë të vona, por me siguri të qeta për leximin e poezisë, me kënaqësi të veçantë, i lexova shumicën e poezive tua, dhe kthehem te mendimi i Macia blu: "Ti s'ke nevojë për urime", por lexuesit kanë nevojë për poezitë e tua, që janë mehlem të shpirtit.
Të përgëzojë sinqerisht dhe vazhdo edhe më me ngulmë në "rrëmihje", pa kusht se do t'i gjen edhe shumë "diamantet" me vlera të vazhdueshme.
Nuk janë këto komplimente, por vlerësimi im i sinqert.

[yjori]

Hi e germadha,
tym e gri,
As dimer, as pranvere,
Harrohet gjithcka,
Si peshq nen uje
levizin
te tjeret prane

Nuk eshte e thjeshte
te jesh

Ne ty gjej deshmine
e asaj qe ndodh,
pasqyrojme tjetrin,
qiell e toke

Shpresa lihet per ne fund
si kafe pas buke

Putra e zeze shkruan
te ardhmen ne mur
Ne anen tjeter
jam une

Fryme ne flegren e castit,
kalimtar i rastit

Ne turme te ndjej sic ndjen
peshku tufen qe dridhet

[yjori]

Mot i ri, po koha eshte po ai lume,
qe here mermerit vdekjen, (dikur
me pat prure, po nuk qeshe uje,
as dege e thyer, as kufome te mbyturi)
here me puth ne buze, ne bregun ku
shkume e fjales njom balten, le gjurme

[yjori]

Lumë

Mot i ri, po koha është po ai lumë,
që herë mërmërit vdekjen, (dikur
më pat prurë, po nuk qeshë ujë,
as degë e thyer, as kufomë të mbyturi)
herë më puth në buzë, në bregun ku
shkumë e fjalës zbardh baltën, lë gjurmë

Bota jemi ne, por nuk lëvizim veten,
Orbitash përjetimi humb përsëritja
kujtesën, lëshohet n`atë rrymë dhe
e kujton atë veten. S`ka gjë, të tjerë
e bëjnë më mirë derisa ku u lind të derdhet

Thyhet bërthama, thelb i bardhë, i njomë
ngjyen retinën e dritës së re, horizonti
tkurret, mbetet veç ajo, stërkalë e kohës
së ngrirë që bulëzon të tjera, djersën ballit,
perlën, vesën, lotin, gjakun, vrerin, moshën

Të gjithë u shkruajnë vargje të dashurave,
veç unë jo. Lee është aziate e nuk di shqip