Pendimi

[harbini]

Sa here qe je ngritur nga gjumi, a ke menduar se ke mundur mos te
ngritesh me? A ke menduar sa here
kur ke lare syte, se ndoshta mund te te ndodhe per nje moment te
verbohesh?! A ke menduar ndonjehere
se sahere qe te dashures ia thua fjalen me te kendshme, ndoshta mund te
nemitesh e te mos mund te
flasesh me?! A ke menduar, se ende pa dale nga pragu i shtepise, te ze
vdekja dhe nuk ke mundesi as
te pershendetesh me njerezit e familjes, me shoket dhe shoqet.... a ke
menduar... a ke menduar...
Ah, sa i rende eshte mekati ne supet e mia,kjo barre qe nuk bartet,
barre qe nuk durohet, barre
qe ndoshta Diten e Rende, do te jete deshmitar kunder meje! Sa rende me
vijne fjalet e njerezve kur me
thone: Jeto jeten qe te vjen, se me kurr kete nuk e gjene".
KOheve te fundit gjithcka po me rendon, por me se shumti mekati! Pse?
Sepse borxhi mirret dhe kthehet, fyerjen qe ia keni bere dikujt, ua
falin, semundja sherohet, por
mekati
gjeja e vetme qe falet, por len vrrage ne shpirtin e pronarit te saj,
pra njeriut. Kjo me mbyti. KJo me vret
edhe vdekjen time.... ma shkaterron shpirtin.... ma lekund Uren e
Siratit.... me afron zjarrin e djegur
fuqishem.... ahhh...
Por??!!
O sa mire e thashe, por?!! Domethene paskam ende shprese se gjithcka
nuk ka perfunduar! Shume mire
pra.
Nje dite lexova ne nje vend nje koment shume interesant, madje nje
koment shume lehtesues
per mua, ky mekatar shtatedhjete e kusur kilogram.
Dijetari ne fjale fliste per mekatin dhe pasojat e tij, pastaj per
pendimin, per faljen etj. Pendimin
e quante institucioni me i dashur i njeriut, vendi me i sigurt ku mund
te qendroje njeriu, shpirt ku pushon.
Me erdhi interesant se si kishte bere krahasimin e Zotit si mekatfales
dhe mekatarit ne njeren ane, me
storien shume interesante te Nenes dhe femijes se saj.
Nje dite nje cun i vogel, duke luajtur, i kishte
krisur dicka ne koke
qe te theje xhamin e shtepise se tij.
-Kraaasssssss.... plasi xhami i shtepise. te gjithe dolen perjashta.
Cka per te pare, xhami i thyer, topi
i prere, ndersa femijet e tjere te shashtisur nga kjo ndodhi.
-Cuni qe e kishte bere kete, ishte zverdhur nga frika per xhamin e
thyer. Nena e tij menjehere filloi ta qortoje
duke kerkuar nga ai qe te hyje menjehere brenda, gje te cilen e refuzoi
duke bertitur nje Joooo, dhe me lote
ne sy u largua nga oborri. Nena e tij i tha se nuk ka se ku te shkoje,
serish ka per tu kthyer ne shtepi... e
pastaj e shohim??!
Femija i shkrete, tere diten qendroi jashte, duke pasur frike qe te
kthehet ne shtepi, sepse nena
e tij do ta qortonte shume rende per shkak te xhamit te thyer. Kur
erdhi mbremja, nuk pati se ku te shkoje,
u nis drejt deres se shtepise, duke thene se cka te dale, le te dale.
Iu afrua deres, trokiti ne dere, kur ja nena e tij e celi
deren. Ky
e dinte fajin e tij, menjehere iu versul nenes
se tij dhe e perqafoi duke plasur ne vaj: _ Me fal nene, me faaal.
Nena e mllefosur tere diten ne djalin, nuk pati e ngrata se cka te
beje, e perqafoi dhe filloi ta qetesoje, duke
i thene se xhami do te rregullohet. Hyne brenda dhe gjithcka u be mire.
- A ju kujton kjo dicka, njerez te dashur. A ju kujton vetem nje tregim
i shkruar, i imagjinuar, apo eshte
dicka me shume.
Ketu fillon krahasimi me i bukur. Pra, le t'ia fillojme:
Femiu eshte njeriu i cili ben mekate, dhe i cili me ose pa dashjen e
tij, gabon. Nena me kete rast paraqet,
meshiren ose denimin e Zotit. Mirepo, bukuria e krejt ketij tregimi
qendron ne ate se, mbeshtetja me e
madhe, Institucioni qe e permenda me larte, ehste PENDIMI. Kjo eshte
ajo rruga e cila detyroi femijen te
kthehet ne shtepi pas gabimit te bere, detyroi te perqafoje nenen e
tij, detyroi te plasin lotet nga syte e tij,
dhe
ne fund e detyroi nenen te perqafoje te birin dhe tia fale gabimin
e bere.
- Keshtu edhe ne njerez, duhet te Pendohemi per mekatet e bera, t'i
kthehemi Atij i cili na fale, me lot ne
sy te pranojme mekatin e bere duke mos iu kthyer kurre, sepse Allahu,
ne emrin e vet eshte betuar se
do te fale, do te fale, do te FALE, nese i thehesh Atij. Preheri i TIj
eshte preher i Meshires dhe faljes.
vraponi pra pas preherit te TIj.

Selamu Alejkum....

[kleadoni]

shume bukur ke shkruar....falje te tilla si shembulli qe ke marre ti,ndodhin cdo dite,...por mekatet e verteta ti fal vetem Zoti....!!!!

[Drini_i_Zi]

Dr. Ahmed b. Ahmed Shershal

PENDIMI SIPAS KUR'ANIT FISNIK

Me rastin e tubimit të ajeteve kur'anore përkitazi me pendimin erdhëm në përfundim se ajetet, të cilat kanë ngjyrë pendimi përmbajnë këto detaje:

1- Pendimi është begati e dhuruar prej Allahut, e cila ruan shoqërinë nga shkatërrimi.
Pendimi është dhunti e madhe prej Allahut sepse sikur të mos ishte mëshira dhe butësia e Tij me njerëzit dhe ligjësimi i pendimit dhe kërkimit falje (istigfarit) për njerëzimin, njerëzit do të shkatërroheshin ose do ta shkatërronin njëri-tjetrin dhe kështu do të shkaktohej skandal, kaos, trazire, turbullire dhe çrregullim i paparë.
Kjo për faktin se mëkatari, gabimtari, krimineli ose kushdo qe shkakton ndonjë problem apo bën ndonjë mëkat dhe e din se nuk ka pendim për te, ai do të vazhdoje ne rrugën e tij te vjetër te shkatërrimit dhe trazirave ne rendin shoqërorë.
Ndërsa nëse e din se dera e pendimit është e hapur, se pranimi i saj është i mundur, se Allahu u ka premtuar te penduarve pranim, falje, shlyerje te mëkateve dhe ngritje te pozitave tek Ai, kjo do ta shtyje atë te heq dorë nga gabimet, me çka do ta ruaj veten por do ta ruaj edhe shoqërinë apo rrethin dhe ambientin e tij, dhe kështu, do të përhapet siguria, qetësia dhe rendi ne mes njerëzve, jeta do të lulëzojë, lumturia dhe gëzimi do të përshkojnë qoshet e asaj shoqërie.
Eksperimentet e kësaj natyre janë argumenta dhe fakte te gjallë për këtë…Njeriu, i cili kishte mbytur 99 veta dhe ishte bërë pishman për këtë, kishte kërkuar pendimin, por kur prifti i kishte thënë se nuk ka pendim ai e kishte mbytur edhe atë dhe kështu viktimat e tij kishin arritur ne 100 veta. Pastaj kishte shkuar tek një dijetar tjetër me shprese se tek ai do të gjeje zgjidhje dhe mënyrë te faljes se mëkateve te mëdha. Dijetari i tha: Po çfarë pengesë ka mes teje dhe pendimit? Shko tek filan e filan populli. Njeriu u pendua dhe nuk e mbyti këtë dijetar. Gjatë rrugës për tek ai popull i erdhi vdekja dhe kështu melaiket e mëshirës dhe melaiket e ndëshkimit ranë në dert se cilës palë i takon ky njeri? Për të mos e zgjatur shumë, ai shpëtoi edhe pse nuk kishte bërë asnjë vepër te mirë, me përjashtim te pendimit. Të vërtetën e thotë Allahu i Madhëruar: "E kur të vijnë ty ata që i besojnë ajetet tona, thuaju: "Selamun alejkum, Zoti juaj ia ngjeshi vetes mëshirën. Kush bën prej jush ndonjë të keqe pa dije, e mandej pas asaj (të keqe) pendohet dhe përmirësohet, s'ka dyshim se All-llahu është që falë shumë dhe është Mëshirues". (En'am, 54) Për tregimin me ne hollësi ktheu tek sahihët e Buhariut dhe Muslimit.

2. Allahu quhet Tevvab
Prej emrave te bukur te Allahut dhe cilësive te Tij te përkryera është edhe emri Tevvab, Ai qe pranon pendimin e robërve te Tij. Emri ka ardhur ne formën Fe'al, qe përdorët për te shprehur stërmadhim, dhe ne këtë rast, për te shprehur pranimin e shumte te pendimit nga njerëzit. Ky emër është përmendur ne Kur'an 11 here, si p.sh:
"Përveç atyre që pendohen, që përmirësohen dhe që u shpjegojnë njerëzve (të vërtetën), të tillëve ua pranoj pendimin, se Unë pranoj shumë pendimin, jam mëshirues". (Bekare, 160)
"A nuk e ditën ata se All-llahu është ai që pranon pendimin e robërve të vet, pranon lëmoshat dhe se vetëm All-llahu është Ai që shumë pranon pendimin dhe është mëshirues". (Tewbe, 104)
"Ai ia fali (gabimin), Ai është Mëshirues dhe pranues i pendimit". (Bekare, 37)

3. Pranimi i pendimi është prej veprave te Allahut te Madhëruar
Ajetet, qe paraqesin këtë aspekt janë:
"...andaj ua pranoi pendimin tuaj dhe ua fali gabimin". (Bekare, 187)
"Mandej Zoti i vet e bëri atë të zgjedhur, ia pranoi pendimin dhe e vuri në rrugën e drejtë (të vendosur)". (Taha, 122)
"...por Ai ua fali (i stabilizoi zemrat e) atyre. Vërtet Ai është i butë, i mëshirshëm ndaj tyre". (Tewbe, 117)

4. Pendimi nuk është obligim për Allahun, por ajo është ne vullnetin e tij
Ajetet, qe përfaqësojnë këtë të vërtetë janë:
"All-llahu ia pranon pendimin atij që do". (Tewbe, 15)
"All-llahu pastaj i falë atij që do. All-llahu falë shumë dhe mëshiron shumë". (Tewbe, 27)
"Që All-llahu t'i shpërblejë të vërtetit për sinqeritetin e tyre e hipokritët t'i ndëshkojë, nëse do, ose t'ua falë atyre; All-llahu është që falë shumë, është mëshirues". (Ahzab, 24)
"Ka edhe të tjerë që janë duke pritur urdhrin e All-llahut, a do t'i dënojë apo do t'i falë pas pendimit. All-llahu e di gjendjen e tyre dhe di ç'bën me ta". (Tewbe, 106)
"Ka edhe të tjerë që i kanë pranuar mëkatet e veta: ata përzien vepra të mira, e edhe të tjera të këqija. Atyre do t'ua falë All-llahu, se Ai i falë atij që pendohet, e mëshiron atë që përmirësohet". (Tewbe, 102)

5. Pranimin e pendimit nuk mund ta beje askush përveç te Madhit Allah
Ajete, te cilat na qartësojnë këtë aspekt shumë te ndishëm te besimit janë:
"I cili fal mëkatin dhe pranon pendimin...". (Fatir, 3)
"Ai është që pranon pendimin e robërve të vet dhe shlyen të këqijat dhe e di çka punoni". (Shura, 25)
"Pastaj Zoti yt për ata që nga mosdija bënë punë të këqija, e pastaj u penduan dhe bënë mirë, s'ka dyshim se Zoti yt është që shumë fal dhe shumë mëshiron". (Nahl, 119)

6. Obligueshmëria hyjnore për pranimin e pendimit d.t.th mëshirë, që Allahu ia ka caktuar Vetes
Siç thamë me pare, Allahu nuk e ka obligim ta pranoje pendimin, ngas asgjë dhe askush nuk mund t'i bëhet ajo beje obligim Madhërisë se Zotit tim, porse citatet kur'anore, te cilat përmbajnë shprehje te kësaj natyre, sikur kanë mjegulluar mendjet e atyre qe lexojnë Kur'anin sikurse abetaren e fëmijërisë se hershme. Për tu kuptuar Kur'ani duhet lexuar i tëri dhe duhet studiuar mirë, e jo vetëm kalimthi, ashtu siç bëjnë disa te sëmurë shpirtërisht. Mu për këtë, forma obligative e cekur ne ajet për pranimin e pendimit ka domethënie te mëshirës. Thotë Allahu:
"Pendim i pranueshëm te All-llahu është vetëm ai i atyre që e bëjnë të keqen me mosdije shpejt pendohen; të tillëve All-llahu ju pranon pendimin, se All-llahu është më i dijshmi, më i urti". (Nisa, 17)
"Zoti juaj ia ngjeshi vetes mëshirën. Kush bën prej jush ndonjë të keqe pa dije, e mandej pas asaj (të keqe) pendohet dhe përmirësohet, s'ka dyshim se All-llahu është që falë shumë dhe është Mëshirues". (En'am, 54)

6. Profetët ftojnë në pendim
Nëse duam te bëjmë një hulumtim te thukte rreth kësaj tematike ne Kur'anin Famëlartë, gjithsesi se do të gjejmë edhe një mori faktesh, te cilat sqarojnë se profetët u drejtuan kah Allahu me pendim si dhe urdhëruan popujt e tyre për pendim. Ja shembuj te gjallë nga jeta e profetëve:
 Babai i njerëzimit, Ademi, alejhi selam, dhe njëkohësisht profeti i parë, se bashku me te shoqen, Havvane, ishte drejtuar kah Allahu me pendim. Kur'ani regjistroi lutjen e tyre: "Ata të dy thanë: "Zoti ynë, ne i bëmë të padrejtë(i dëmtuam) vetvetes sonë, në qoftë se nuk na falë dhe nuk na mëshiron, ne me siguri do të jemi prej të shkatërruarve!". (A'raf, 23) Allahu i Madhëruar ua kishte pranuar pendimin. Ja Kur'ani na rrëfen edhe për këtë: "E Ademi prej Zotit të vet pranoi disa fjalë (lutje), prandaj Ai ia fali (gabimin), Ai është Mëshirues dhe pranues i pendimit". (Bekare, 37)
 Ibrahimi dhe i biri, Ismaili, alejhima selam, iu kishin drejtuar Allahut duke kërkuar prej Tij pranimin e pendimit. Allahu duke na rrëfyer për ata dy thotë: "Zoti ynë, bëna neve dyve besimtarë të sinqertë ndaj Teje dhe nga pasardhësit tanë, njerëz të bindur ndaj Teje, na i mëso rregullat e ibadetit (adhurimit) tanë dhe falna neve, vërtet Ti je që falë shumë, je mëshirues!". (Bekare, 128)
 Musai, alejhi selam, ishte drejtuar kah Allahu i penduar. Kur'ani na sjell detajet e rastit te tij, alejhi selam: "E kur Musai erdhi në kohën që ia caktuam dhe i foli Zoti i vet, ai tha: "Zoti im! Ma mundëso pamjen tënde e të shikojë!" Ai (Zoti) i tha: "Ti nuk ke mundësi të më shohësh, por shiko kodrën, e nëse ajo qëndron në vendin e vet, ti do të më shohish Mua". Kur u drejtua kah kodra, një pjesë e dritës nga Zoti i tij e bëri atë (kodrën) thërrmi, e Musait i ra të fikët. Kur erdhi në vete, tha: "E lartë është madhëria Jote, pendohem te Ti (për atë që kërkova), dhe unë jam i pari i besimtarëve!". (A'raf, 143)
 Hudi, alejhi selam, kishte urdhëruar popullin e tij te pendoheshin si dhe iu kishte premtuar shpërblim te mirë për këtë gjë. Thotë Allahu nëpërmjet gjuhës se tij: "O populli im, kërkoni falje prej Zotit tuaj dhe kthejuni Atij, Ai ju lëshon shi me bollëk, dhe fuqisë suaj i shton fuqi, e mos refuzoni e të bëheni mëkatarë!". (Hud, 52)
 Salihi, alejhi selam, kishte ftuar popullin e tij ne pendim. Thotë Allahu: "Edhe te (populli) Themud e patëm dërguar njërin prej tyre, Salihun, e ai u tha: "O populli im, adhurojeni All-llahun, ju nuk keni ndonjë zot tjetër pos Tij, Ai së pari ju krijoi nga dheu dhe ju bëri banues të tij, andaj kërkoni falje prej Tij, dhe shprehni pendim te Ai. S'ka dyshim, Zoti im është afër (me mëshirë), Ai përgjigjet (lutjeve)!". (Hud, 61)
 Shuajbi, alejhi selam, po ashtu e kishte ftuar popullin e tij ne pendim. Thotë Allahu: "Kërkoni falje Zotit tuaj dhe sinqerisht pendohuni ndaj Tij. Vërtet, Zoti im është mëshirues, shumë i dashur". (Hud, 95)
 Zotëriu i të penduarve, i mbrami i pejgambereve, Muhammedi, alejhi selam, po ashtu i kishte ftuar besimtaret ne pendim te sinqertë. Jo vetëm kaq, por edhe i kishte urdhëruar për te. Thotë Allahu: "O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë në mënyrë që Zoti juaj t'i largojë prej jush të këqijat, t'ju shpie në xhennete nën të cilët rrjedhin lumenj ditën kur All-llahu nuk e turpëron Pejgamberin, e së bashku me të as ata që kanë besuar. Drita e tyre ndriçon para tyre dhe në të djathtë të tyre, e ata thonë: "Zoti ynë, vazhdona dritën tonë, falna neve. Vërtet, Ti je i plotfuqishëm për çdo send". (Tahrim, 8) Poashtu kishte ftuar tërë besimtaret për një gjë te tillë dhe iu kishte thënë: "Pendohuni të gjithë te All-llahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim". (Nur, 31) Kur ua kishte sqaruar frytet e pendimit iu kishte thënë: "E të kërkoni falje Zotit tuaj dhe pendohuni (kthehuni) te Ai, se Ai do t'ju mundësojë përjetime të mira (në këtë jetë) deri në një afat (të caktuar) dhe çdo punëmiri ia jep shpërblimin e merituar". (Hud, 3) Pejgamberi jo vetëm besimtaret kishte thirrur ne pendim, por kishte thirrur edhe te krishterët dhe çifutet e iu kishte thënë: "E pse të mos pendohen dhe të kërkojnë te All-llahu falje, kur All-llahu dihet se falë shumë, është mëshirues?". (Maide, 74)

[Drini_i_Zi]

7. Kushtet e pendimit
 Pishmanlleku (keqardhja) për bërjen e mëkatit dhe gabimit. Thotë Allahu: "(Përkujtohu) Kur gruaja e Imranit pat thënë: "Zoti im, unë këtë që është në barkun tim, vendosa ta kushtoj thjesht vetëm për shërbimin Tënd, pra pranoje këtë prej meje, vërtet Ti je Ai që dëgjon e di!". (Ali Imran, 35) Poashtu thotë: "Vërtet, ata që janë të ruajtur, kur i prek ndonjë iluzion nga djalli, ata përkujtojnë (All-llahun), dhe atëherë shohin (të vërtetën)". (A'raf, 201) Ne një hadith te transmetuar nga Ibni Mes'udi, Pejgamberi, alejhi selam, kishte thënë: "الندم توؚة Pishmanlleku (keqardhja) është pendim".
 Braktisja e mëkatit. Thotë Allahu: "Edhe ata të cilët kur bëjnë ndonjë (mëkat) të shëmtuar ose i bëjnë zullum vetvetes, e përmendin All-llahun dhe kërkojnë falje për mëkatet e tyre - e kush i falë mëkatet përveç All-llahut? - dhe që duke ditur, nuk vazhdojnë në atë që kanë punuar (në të keqen)". (Ali Imran, 135) Gjithashtu ka thënë: "Thuaju atyre që nuk besuan, nëse heqin dorë (nga rruga e tyre e gabuar dhe besojnë) do t'u falet e kaluara, po nëse vazhdojnë, ligji (i Zotit), i zbatuar ndaj të parëve është i ditur (edhe juve do t'ju zë)". (Enfal, 38)
 Përmirësimi i asaj, qe e ka nëpërkëmbur apo anashkaluar. Ajetet, qe kanë te bëjnë me këtë tematike janë bukur shumë. Prej tyre: "Nuk ka dyshim se Unë e fal atë që është penduar, që ka besuar, që ka bërë vepra të mira dhe që përqëndrohet për në rrugën e drejtë". (Taha, 82), pastaj: "Përveç atyre që pendohen, që përmirësohen dhe që u shpjegojnë njerëzve (të vërtetën), të tillëve ua pranoj pendimin, se Unë pranoj shumë pendimin, jam mëshirues". (Bekare, 160), pastaj: "Përveç atyre që u penduan, u përmirësuan, iu përmbajtën All-llahut (mësimeve të Tij) dhe praktikojnë sinqerisht fenë e tyre për All-llahun. Të tillët do të jenë bashkë me besimtarët, e All-llahu ka për t'iu dhënë besimtarëve shprblim të madh". (Nisa, 146), pastaj: "E kur të vijnë ty ata që i besojnë ajetet tona, thuaju: "Selamun alejkum, Zoti juaj ia ngjeshi vetes mëshirën. Kush bën prej jush ndonjë të keqe pa dije, e mandej pas asaj (të keqe) pendohet dhe përmirësohet, s'ka dyshim se All-llahu është që falë shumë dhe është Mëshirues". (En'am, 54), pastaj: "Pastaj Zoti yt për ata që nga mosdija bënë punë të këqija, e pastaj u penduan dhe bënë mirë, s'ka dyshim se Zoti yt është që shumë fal dhe shumë mëshiron". (Nahl, 119), pastaj: "Me përjashtim të atij që pendohet dhe beson e bën vepra të mira, të tillët do të hyjnë në xhennet dhe atyre nuk u bëhet kurrëfarë e padrejtë". (Merjem, 60), pastaj: "Me përjashtim të atyre që më vonë pendohen dhe përmirësohen, vërtet All-llahu është që shumë falë e mëshiron". (Nur, 5), pastaj: "Ai që është penduar dhe ka bërë mirë, në të vërtetë, ai është kthyer tek All-llahu dhe është i pranishëm". (Furkan, 71) Të gjitha këto ajete tekstualisht, për pranimin e pendimit, kushtëzojnë përmirësimin e asaj qe ke prishur dhe bërjen mirë pas gabimit apo mëkatit.

8. Kohët e pranimit të pendimit
 Pendimi i shpejte pas kryerjes se mëkatit. Për këtë pendim, Allahu i Madhëruar ka premtuar pranimin e tij, e premtimi i Allahut është i vërtetë. Thotë Allahu: "Pendim i pranueshëm te All-llahu është vetëm ai i atyre që e bëjnë të keqen me mosdije shpejt pendohen; të tillëve All-llahu ju pranon pendimin, se All-llahu është më i dijshmi, më i urti". (Nisa, 17) Ky ajet sqaroi kohën, ne te cilën pranohet pendimi dhe e cila është: Pendimi i shpejte dhe menjëhershëm pas kryerjes se mëkatit.
 Pendimi, i cili ndodhë gjatë kohës se daljes se shpirtit nga trupi, pra vdekjes, nuk pranohet. Thotë Allahu: "Nuk është pendim (i pranueshëm) i atyre që vazhdimisht bëjnë punë të këqia dhe vetëm atëherë kur t'i vjen vdekja ndonjërit prej tyre, të thotë: "Unë tash u pendova!" e as i atyre që vdesin duke qenë jobesimtarë. Ndaj tyre kemi përgatitur dënim të ashpër". (Nisa, 18) Ky ajet sqaron kohën, ne te cilën nuk pranohet pendimi dhe e cila siç pame ishte momentet e daljes se shpirtit dhe ndarjes nga kjo botë.
 Pendimi pranohet nëse bëhet para vdekjes dhe periudhës se lartpërmendur. Thotë Allahu: "Nuk është pendim (i pranueshëm) i atyre që vazhdimisht bëjnë punë të këqia dhe vetëm atëherë kur t'i vjen vdekja ndonjërit prej tyre, të thotë: "Unë tash u pendova!". (Nisa, 18) Këtë domethënie e kanë sqaruar edhe hadithet e Pejgamberit, alejhi selam, si: " Ø¥Ù�نَّ اللَّهَ يَقَؚْلÙ� تَوَؚْةَ الْعَؚْدÙ� مَا لَمْ ÙŠÙ�غَرْغÙ�رْ Allahu pranon pendimin e njeriut derisa të mos ketë arritur shpirti ne gargare (gropën e fytit)". (Tirmidhiu, 11/ 445) Poashtu edhe hadithi: " مَنْ تَاَؚ قَؚْلَ أَنْ تَطْلÙ�عَ ال؎َّمْسÙ� Ù…Ù�نْ مَغْرÙ�ØšÙ�هَا تَاَؚ اللَّهÙ� عَلَيْهÙ� Kush pendohet para se te lind dielli nga përëndimi, Allahu ia pranon pendimin atij". (Muslimi, 13/ 218)
Ne përgjithësi, sa here qe pendimi te jetë me afër kohës se kryerjes se mëkatit, shpresa për pranimin e tij është me e madhe. Ndërsa nëse kalon kohe e gjatë, qe krahas mospendimit, edhe ngul këmbë ne mëkatin e tij, frika për mos pranimin e pendimit te tij është shumë e madhe, sepse ndodhë qe për shkak te nguljes këmbë ne mëkat, Allahu t'ia vulose zemrën dhe pendimi me do t'i vie shumë vështirë.
 Pendimi i kryengritësve, rebelëve dhe atyre qe nuk respektojnë udheheqesine musliman, nëse bëhet para se te zihen dhe kapen ne burg, pranohet, ne te kundërtën jo. Thotë Allahu: "Dënimi i atyre që luftojnë (kundërshtojnë) All-llahun dhe të dërguarin e Tij dhe bëjnë shkatërrimë në tokë, nuk është tjetër vetëm se të mbyten ose të gozhdohen, ose (të gjymtohen), t'u priten duart dhe këmbët e tyre të anëve të kundërta, ose të dëbohen nga vendi. Kjo (masë ndëshkuese) është poshtëërim për ta në Dunja, dhe në botën tjetër ata do të kenë dënim të madh. Përveç atyre që janë penduar para se t'i kapni. E, dijeni pra se All-llahu bën falje të madhe, është mëshirues". (Maide, 33-34)
 Pendim, pranimin e te cilit e ka refuzuar Kur'ani Fisnik. Ky lloj pendimi është i personave me cilësi te përmendura ne këtë ajet: "Ata, të cilët pas besimit të tyre u bënë pabesimtarë, e pastaj e shtuan mosbesimin, atyre kurrësesi nuk do t'u pranohet pendimi. Të tillët janë mu ata të humburit". (Ali Imran, 90) Poashtu thotë Allahu: "Vërtet, ata që besuan e pastaj tradhëtuan, përsëri besuan e pastaj tradhtuan dhe e shtuan mosbesimin, All-llahu nuk u falë atyre as nuk i udhëzon në rrugë të drejtë". (Nisa, 137) Komentatorët nuk kanë sqaruar ata, te cilëve nuk iu pranohet pendimi, edhe pse te gjithë njëzëri kanë deklaruar se kur pabesimtari pranon Islamin, Allahu ia pranon pendimin, edhe nëse kthehet prapë ne kufër (pabesim) e pastaj prapë në Islam. D.t.th, sa here qe ai, e pranon Islamin, pendimi i pranohet. Ndërsa ajo qe mua me duket nga ajeti, është se ai bën fjale për ata, qe tallen dhe luajnë me fe si dhe për renegatet. Allahu e di me së miri!

9. Kushtet e pranimit te pendimit te hipokriteve
 Sinqeriteti ne fe për Allahun dhe hyrja ne te me besim te pastër.
 Mbështetja në vetëm Allahun si dhe mbajtja për fesë se Tij, Islamit.
 Përmirësimi i asaj qe e ka prishur (keqinterpretuar ose vepruar me qëllim), fjale apo vepër, fshehtas apo haptazi.
Argument për këto kushte janë ajetet kur'anore: "S'ka dyshim, munafikët do të jenë në shtresën më të ulët (në fund) të zjarrit dhe për ta nuk do të gjesh mbrojtës 146. Përveq atyre që u penduan, u përmirësuan, iu përmbajtën All-llahut (mësimeve të Tij) dhe praktikojnë sinqerisht fenë e tyre për All-llahun. Të tillët do të jenë bashkë me besimtarët, e All-llahu ka për t'iu dhënë besimtarëve shprblim të madh". (Nisa, 145-146)

10. Frytet e pendimit
Allahu iu premtoi te penduarve shpërblime dhe te mira te shumta, disa prej te cilave janë ne këtë dunja e disa ne ahiret. Ajo qe është ne dunja kalon edhe ne ahiret sepse ahireti është botë e përhershme.
 Shpërblimi i te penduarve ne dunja.
 Melaiket e rangut me te lartë, te cilat bartin Arshin, kërkojnë falje për ata, qe pendohen dhe pasojnë traditën e Pejgamberit, alejhi selam. Ata e lusin Allahun qe te penduarit t'i ruaj nga dënimi, t'i fusë ne Xhennet me prindërit, gratë dhe fëmijët e tyre te mirë. Thotë Allahu: "Ndërsa ata (engjëjt) që e bartin Arshin edhe ata që janë përreth e tij, lartësojnë me falënderim Zotin e tyre, i besojnë Atij dhe i luten Atij t'i falë ata që besuan (duke thënë): "Zoti ynë, Ti me mëshirën dhe me diturinë Tënde ke përfshirë çdo send, andaj falju atyre që u penduan dhe ndoqën rrugën Tënde, e edhe ruaji ata nga dënimi i xhehennemit! 8. Zoti ynë, futi në xhennete të Adnit, të cilat ua ke premtuar, ata dhe kush ishte i mirë prej etërve të tyre, grave të tyre dhe pasardhësve të tyre. Vërtet, Ti je ngadhënjyesi, i urti!". (Gafir, 7-8)
 Kërkimi falje dhe pendimi tek Allahu janë shkaqe për furnizim te bollshëm, jetë te mirë dhe dëfrim te rehatshëm, sepse Allahu caktoi dëfrimin e këndshëm rezultat te kërkimit falje dhe pendimit ashtu sikurse caktoi shpërblimin rezultat te kushtit te Tij e tha: "E të kërkoni falje Zotit tuaj dhe pendohuni (kthehuni) te Ai, se Ai do t'ju mundësojë përjetime të mira (në këtë jetë) deri në një afat (të caktuar) dhe çdo punëmiri ia jep shpërblimin e merituar". (Hud, 3)
 Shpërblimi ne botën tjetër, i cili është qëllimi final.
 Falja e mëkateve të atij qe është penduar, ka besuar, ka bërë vepra te mira e pastaj është përqendruar dhe ngulitur ne udhëzim. Thotë Allahu: "Nuk ka dyshim se Unë e fal atë që është penduar, që ka besuar, që ka bërë vepra të mira dhe që përqëndrohet për në rrugën e drejtë". (Taha, 82) Po ashtu thotë: "E ata që bënë vepra të këqija e pastaj u penduan pas tyre dhe besuan sinqerisht, Zoti yt ua falë gabimet dhe është mëshirues pas tij (pas pendimit të tyre)". (A'raf, 153)
 Shndërrimi i te këqijave të të penduarve ne vepra te mira. Thotë Allahu: "Përveç atij që është penduar dhe ka bërë vepër të mirë, të tillëve All-llahu të këqijat ua shndërron në të mira. All-llahu është mëshirues, ndaj Ai falë shumë". (Furkan, 70)
 Allahu iu premtoi te penduarve shlyerjen e veprave te këqija dhe futjen e tyre ne Xhennetet Adn, mu ashtu siç kërkuan melaiket ne duanë e tyre për te penduarit. Thotë Allahu: "Ato janë xhennetet e Adnit, që Mëshiruesi u pat premtuar robve të vet, pa i parë ata (i besuan pa i parë), e premtimi i Tij është i kryer". (Merjem, 61) Po ashtu thotë: "O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë në mënyrë që Zoti juaj t'i largojë prej jush të këqijat, t'ju shpie në xhennete nën të cilët rrjedhin lumenj ditën kur All-llahu nuk e turpëron Pejgamberin, e së bashku me të as ata që kanë besuar. Drita e tyre ndriçon para tyre dhe në të djathtë të tyre, e ata thonë: "Zoti ynë, vazhdona dritën tonë, falna neve. Vërtet, Ti je i plotfuqishëm për çdo send". (Tahrim, 8)
 Dashuria e Allahut për te penduarit dhe derisa kanë këtë status, atëherë Ai nuk i ndëshkon ata. Thotë Allahu: "All-llahu i do ata që pendohen dhe ata që ruhen prej punëve të ndyta e të neveritshme". (Bekare, 222)
 Allahu iu premtoi te penduarve shpëtim. Thotë Allahu: "Pendohuni të gjithë te All-llahu, o besimtarë, në mënyrë që të gjeni shpëtim". (Nur, 31) Po ashtu ka thënë: "E për sa i përket atij që është penduar, që ka besuar dhe ka bërë vepra të mira, ai le të shpresojë se është nga të shpëtuarit".(Kasas, 67)

11. Ai, që ia kthen shpinën pendimit ai i ka bërë padrejtësi vetes
Kur'ani ka sqaruar se kush nuk pendohet prej mëkateve, ai i ka bërë padrejtësi vetes. Kjo për faktin sepse padrejtësia ndaj te tjerëve është t'iu hysh ne hak, t'ua cenosh të drejtat, ndërsa padrejtësia ndaj vetvetes është qe te pajtosh qe zjarri i Xhehennemit te jetë shpërblimi yt, edhe pse ke mundësi te pendohesh dhe ta ruash veten nga kjo. Mu për këtë, Kur'ani, alegorikisht, padrejtësinë e përkufizoi vetëm ne ta, sikur nuk ka zullumqar (te padrejte) tjerë përveç tyre, dhe këtë për shkak se zullumqaret tjerë ne krahasim me ata, qe i bëjnë padrejtësi apo zullum vetvetes nuk janë konsideruar fare (si zullumqare). Thotë Allahu: "E ata që nuk pendohen, janë mizorë". (Huxhurat, 11)

12. Rezymeja e punimit dhe rezultatet e tij
 Allahu i Madhëruar ia ka shkruar Vetes mëshirën se ai, qe bën mëkat, pastaj pendohet dhe përmirëson atë, qe e ka prishur, Allahu ia pranon pendimin.
 Allahu emërtoi Veten e Tij me Tevvab (Ai, qe pranon shumë pendimin) dhe se vetëm Ai bën pranimin e pendimit.
 Profetët nuk kanë hequr dorë nga ky lloj adhurimi, por janë penduar, kanë kthyer kah Allahu si dhe kanë urdhëruar popujt e tyre te pendohen duke iu premtuar shpërblim të madh.
 Pendimi është begati e arte dhe po të mos ishte ajo, njerëzimi do të ishte shkatërruar. Kjo për faktin se kur mëkatari ta humbe shpresën se nuk i pranohet pendimi, ai do të vazhdoje ne traditën e tij te vjetër dhe kështu, pasiguria, skandali, kaosi, do të përhapën në nivel shoqëror. Ndërsa kur ta dije se ka pendim për te, ai gjithsesi se do të heq dorë nga krimet.
 Kur'ani aprovoi se kohërat, ne te cilat pranohet pendimi janë: koha e afërt me kryerjen e mëkatit, d.t.th pendimi menjëherë pas mëkatit dhe koha deri para vdekjes, sepse kur te vie vdekja dhe t'i shohësh melaiket, atëherë pendimi me nuk te vlen. Por megjithatë, pendimi nuk duhet shtyre për deri ne atë kohe nga frika qe të mos i vuloset zemra mëkatarit ne mëkate dhe kështu t'i vështirësohet pendimi.
 Kur'ani sqaroi kushtet e pendimit, te cilat janë: braktisja e mëkatit, pishmanlleku ose keqardhja për bërjen e mëkatit, përmirësimi i asaj qe e ka prishur( ), dhe kthimi i haqeve (te drejtave) tek ata, qe iu ke bërë padrejtësi.
 Kur'ani caktoi shpërblimin për pendim me jetë te këndshme, me kërkim falje te melaikeve për te, me ruajtje nga zjarri, me hyrje ne Xhennet, me bashkim me anëtarët e ndershëm te familjes.
 Allahu pranoi duanë e melaikeve kështu qe ua shndërroi te këqijat e te penduarve ne te mira si dhe iu premtoi se do t'i fus ne Xhennetet Adn.
 Së fundi, Kur'ani aprovoi faktin se ai, i cili nuk pendohet, ai i ka bërë padrejtësi vetes dhe te tjerëve, sepse ai ia ka prezantuar veten shkatërrimit, edhe pse kishte mundësi ta pengonte prej një gjeje te tillë. Mu për këtë, padrejtësia e tij konsiderohet nga me te vrazhdat dhe me te pamëshirshmet. Allahu e di me së miri!

Përktheu: Sedat Gani Islami

[Drini_i_Zi]

[Stentori]

Te dashur vellezer,

ALLAHU ju shperbleft me XHENET per shkrimet e juaja, ALLAHU ju kenaqte ne kete bote dhe ne boten e ahiretit;

S.A

[Drini_i_Zi]

Pendimi i personit në duart e bijës së tij të vogël

Në qytetin Rijad jetonte një një njeri në humbje dhe shumë pak e njihte Allahun. Që nga shume vitë nuk kishte hyrë në xhami dhe nuk ishte përulur për Allahun asnjë përulje. Por, deshi Allahu që pendimi i tij të jetë në duart e bijës së tij të vogël!
Rrëfen tregimin dhe thotë:
Kam qenë ai person, i cili kam ndejtur deri në mëngjes me shokë të këqij në lojëra, epshe e humbje, duke e lënë gruan time të mjerë. E ajo ankohej nga vetmia, ngushtimi dhe dhimbjet… Allahu e dinë më së miri për këtë. Më humbi vullneti dhe u dobësova nga kjo grua e bukur dhe e pastërt, megjithatë ajo nuk ngurronte dhe nuk pesimizohej nga kjo duke më këshilluar për udhëzim, por pa dobi.
Një natë prej netëve, erdha nga njëra prej këtyre ndejave që bëja në to qejfe dhe lojëra të ndryshme, ora ishte tre pasmesnate. Pas kthyerjes në shtëpi gjeta gruan dhe bijën time fjetur. Hyra në dhomën e ndejës që t'i plotësoj këto orë të mbetura nga kjo natë duke i shiquar disa filma të prishur përmes videos, në ato orë kur zbret Allahu xh.sh. në qiellin e dunjas dhe thotë: A ka kush të më lutet e t'i përgjigjem? A ka kush që kërkon falje e ti'a fali atij? A ka kush që kërkon diçka e t'i jap?
Papritmas… u hap dera e dhomës e kur pashë ajo ishte bija ime e vogël, e cila nuk i kishte mdushur ende të gjashtat. E shikova atë me habi dhe përbuzje e ajo më parapriu duke më thënë:
- Turp për ty o babai im, frikësoju Allahut! -(e përseriti këtë tri herë).
Më goditi një habi e madhe e papritur, e mbylla videon. U ula duke menduar në fjalët e saja, të cilat vazhdonin duke u përseritur në të dëgjuarit tim gati se më mbytën! E ndoqa pas, dhe e gjeta të shtrirë në shtratin e saj.
U bëra sikur i çmenduri, nuk e dija se çfarë më goditi dhe nuk e dija se çfarë janë këto momente përderisa u dëgjua zëri i muezinit të xhamisë së afërt, zë ky që e këputi qetësinë e natës dhe thërriste për në namaz të sabahut.
Mora abdes dhe shkova në xhami. Edhe pse nuk kisha aq vullnet të madh për namaz mirëpo, ajo që më shtyri të shkoj në xhami ishin fjalët e bijës sime të vogël. U afrua namazi, thirri ikameti u lidhë imami në namaz, lexoi atë që iu lehtësua nga Kur'ani ra në sexhde e unë shkoja pas tij. Vendosa ballin i përulur para Allahut xh.sh. përderisa më rrodhën lotët e nuk e dija shkakun e rrjedhjes së tyre. Kjo ishte sexhdja e parë që e bëja për Allahun xh.sh. që prej gjashtë viteve. Ishte kjo qarje e dobishme për mua sa që me të doli gjithë ajo çka kisha në zemër prej mosbesimit, dyfytyrësisë dhe mëkateve.
E hetova se kjo thirrje për namaz filloi të të mi lehtësoi dhe të mi çelë punët në mbrendësinë time. Pas namazit u ula në xhami një kohë të shkurtër pastaj u ktheva tek bija ime. Rash të pushoj por nuk e shijova ushqimin e gjumit, vazhdova në këtë gjendje deri sa shkova tek shefi im i punës. U habit me prezencën time të hershme gjë që nuk ngjante herave tjera, për shkak të ndejave gjatë tërë natës. Më pyeti për shkakun e prezencës së hershme e i tregova se çfarë më kishte ndodhur mbrëmë.
Falënderoje Allahun, i Cili të ka dhuruar këtë vajzë të vogël e nuk të ka ardhur engjulli i vdekjes që ta merrë shpirtin në këtë gjendje, tha shefi i punës.
U afrua koha e namazit të drekës isha i lodhur, për atë se nuk kisha fjetur që një kohë të gjatë. Kërkova nga shefi im të më lirojë nga puna. U ktheva në shtëpi të pushoj. Me këtë kthyerje në shtëpi ishte edhe dëshira e madhe për ta parë bijën time të vogël, e cila ishte shkak për udhëzimin tim dhe kthyerjen time te Allahu xh.sh..
Vazhdon rryfyesi e thotë: U ktheva në shtëpi dhe e gjeta gruan time të ndalur para derës së shtëpisë, jo në mënyrë të zakonshme sikuse herave tjera. Bërtiti dhe më tha:
- Ku ishe?
I thashë:
-Në punë.
Më tha:
- Të kërkuam në telefon por nuk të gjetëm, më trego ku ishe?
I thash:
- Isha në xhaminë, e cila është afër vendit të punës… çfarë ka ndodhur dhe ç'të ka shtyer të qëndrosh para derës së shtëpisë në këtë orë?
Tha:
- Ka vdekur bija yte!!!
Nuk munda të mbahem nga ky lajm tmerrues dhe fillova të qaja. Nuk kujtoja tjetër përveç fjalët e saja: "Turp për ty o babai im, frikësoju Allahut, turp për ty o babai im, frikësoju Allahut."
Vazhdon rryfyesi e thotë: Thirra në punë dhe e njoftova shefin tim për vdekjen e bijës sime të vogël, të cilën e bëri Allahu shkak për daljën time nga errësira në dritë.
Erdhi shefi im duke shpejtuar. Hyra mbrenda e pastrova dhe e përgatita bijën time për ta vorrosur. Shkuam në xhami për ti'a falur namazin, pastaj u nisëm për në vorrezat. Më tha shefi i punës:
- Merre bijën tënde dhe vendose nën dhe. E mora bijën time të vogël dhe u drejtova ng njerëzit që ishin rreth meje:
-Pasha Allahun, nuk po e vorrosi bijën time, por po e vorrosi dritën e cila ma ndriçoi rrugën për tu kthyer të Allahu xh.sh.. Këtë vajzë e bëri Allahu shkak për udhëzim. E lus Allahun xh.sh. të më bashkoi me të në xhennetin e Tij. Filluan njerëzit përreth meje të qajnë, gati sa zemrat e tyre renkojshin nga pikëllimi për vdekjen e bijës sime të vogël, e cila nuk i kishte mbushur të gjashtat!
Kështu pra vëllëzër të dashur, nuk e din njeriu se ku e zë engjulli i vdekjes. Vdekja nuk njeh të vogël e as të madh. Allahu xh.sh. thotë: "E kur të vijë afati i tyre, për asnjë moment nuk mund ta vonojnë e as ta ngusin" (En-nahl 61).
Le t'i shpejtojmë hapat për arritje sa më të shpejtë tek Allahu xh.sh. e të paralajmërojmë me pendim të sinqertë me shpresë që ky pendim të jetë momenti i fundit i jetës sonë dhe të jetë shpërblimi ynë në xhennetin e Mëshiruesit.

[titi-a]

Pendimi

[titi-a]

Pendimi i Sinqert

[Lulzim7]

PASTRIMI DHE PENDIMI



SHKRUAN: Dr. ALI ILJAZI



All-llahu i Madhërishëm në Kur’anin fisnik urdhëron e thotë: “Të pyesin ty për menstruacionin (hajdin). Thuaj: “Ajo është gjendje e neveritur, andaj largohuni prej grave gjatë menstruacionit dhe mos iu afroni atyre (për marrëdhënie) derisa të pastrohen. E kur të pastrohen, atëherë afrohuni atyre ashtu siç u ka lejuar All-llahu. All-llahu i do ata që pendohen, dhe ata që ruhen prej punëve të ndyta e të neveritshme.” (El Bekare, 222)

Pejgamberi s.a.v.s. e kishte zakon që në lutjet e tij të thoshte: “O All-llah! Pastroje zemrën time nga hipokrizia!”

Njërit prej shokëve të tij i kishte thënë: “Qëndro gjithmonë me abdest në mënyrë që të dy melekët tu ruajtës të duan!”

Pas besimit gjëja e parë e obliguar për të gjithë është pastrimi (taharet) dhe kryerja e namazit. Pra duhet pastruar trupin nga papastërtitë dhe polucionet, larja e duarve, fytyrës, këmbëve dhe kokës ashtu siç e ka përshkruar në detale. Sheriati, në mungesë të ujit dhe sëmurjes së rëndë lejon të shërbehemi me tejmum. Kështu namazi paraprakisht kërkon pastrimin e trupit, ndërsa njohuria kërkon pastrimin e zemrës.

Në rastin e parë uji duhet me qenë i pastër e në të dytin Njësia (Teuhidi) i pastër. Andaj, jemi të obliguar dhe angazhuar që pandërprerë të jemi të orientuar në pastrimin e jashtëm dhe të brendshëm. Kështu kur njeriu pastron duart, atëherë duhet ta pastroj edhe zemrën nga mundimet e kësaj bote, kur pastron gojën, duhet pastruar gojën nga përmendja e çdokujt tjetër, përveç All-llahut xh.sh., kur pastron fytyrën duhet kthyer me tërë qenien kah All-llahu i Madhërishëm, kur fërkon kokën duhet mënjanuar kundërvimet ndaj All-llahut xh.sh., ndërsa kur i lanë këmbët nuk duhet kërkuar dhe dëshiruar pozitë përveç urdhrit të Tij. Në këtë mënyrë besimtari pastrohet dyfish.

Pra, të gjitha dispozitat e jashtme janë të lidhura me të brendshmet, gjegjësisht dëshmia e gjuhës është e lidhur me besimin e zemrës. Metoda e pastrimit shpirtëror është në kuptimin e kësaj bote mashtruese dhe shkatërruese. Kjo arrihet më luftën e pandërprerë me epshet (muxhahedat).

Ebu Ali Rudbariu, një kohë ishte i preokupuar me mendime të çuditshme (vesvese) dhe ai thotë: “Hyra në det në agimin e mëngjesit duke qëndruar deri në perëndimin e diellit. Gjatë kësaj kohe mendja më ishte e shqetësuar. Bërtita: “O All-llah, më kthe shëndetin tim shpirtëror!” Ndërsa nga deti u përgjigj një zë: “Shëndeti qëndron në dituri.”

Tregohet se Shibliu u pastrua para se të hynte në xhami dhe papritmas dëgjoi një zë: “Je pastruar nga jashtë, por çfarë është me pastrim tënd të brendshëm? U kthye dhe shpërndau çdo gjë që kishte duke lënë vetëm një palë rroba për namaz.

Ebu Jezid Bistamiu ka thënë: “Sa herë që më vie ndonjë mendim për këtë botë, marrë abdest. Ai i cili adhuron All-llahun xh.sh. duhet të pastrohet nga jashtë me ujë, ndërsa kush mendon t’i afrohet All-llahut xh.sh. duhet të pastrohet nga brenda me pendim (tevbat).

Dije se pendimi (tevbat) është stasimi i parë i haxhiut në rrugën kah e vërteta. Për këtë All-llahu i Madhërishëm në Kur’an ka thënë:

“O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë në mënyrë që Zoti juaj t’i largojë prej jush të këqijat, t’u shpie në Xhennete, nën të cilat rrjedhin lumenj ditën kur All-llahu nuk e turpëron Pejgamberin e së bashku me të as ata që kanë besuar. Drita e tyre ndriçon para tyre dhe në të djathtë të tyre, e ata thonë: “Zoti ynë, vazhdona dritën tonë, falna neve. Vërtet, Ti je i plotfuqishëm për çdo send”. (Et Tahrimë,8)

Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: “Nuk ka gjë më të dashur për All-llahun se i riu kur pendohet”. Gjithashtu ka thënë: “Ai i cili pendohet për mëkate, është si ai që nuk ka mëkate”

Në pikëpamje etimologjike tevbat do të thotë “kthim” pra do të thotë kthim nga gjërat që i ka ndaluar All-llahu xh.sh.. Pejgamberi s.a.v.s. ka thënë: ”Pendimi është vepër e kthimit” Kjo thënie përfshinë tre gjëra që janë të përmbledhura në pendim. Pendimi për shkak të mosbindjes, lërja momentale e mëkateve dhe vendosmëria që të mos gabosh më tej.

Pra deri te pendimi vie për shkak të frikës nga dënimi i All-llahut, më tej për shkak të dëshirës për të fituar kënaqësinë e Tij, si dhe nga turpi ndaj All-llahut xh.sh. Andaj pendimi i ka tri shkallë: tevbat nga frika e dënimit të All-llahut, inabat nga dëshira për shpërblimin e Tij dhe avbat për shkak të mbajtjes së urdhrave të All-llahut.

Tevbat është gjendja e shumicës së besimtarëve dhe përfshinë pendimin nga mëkatet e mëdha (kebirat) siç thekson ajeti kuranor: “O ju që keni besuar, pendohuni tek All-llahu me një pendim të sinqertë në mënyrë që Zoti juaj t’i largojë prej jush të këqijat, t’u shpie në Xhennete, nën të cilat rrjedhin lumenj ditën kur All-llahu nuk e turpëron Pejgamberin e së bashku me të as ata që kanë besuar. Drita e tyre ndriçon para tyre dhe në të djathtë të tyre, e ata thonë: “Zoti ynë, vazhdona dritën tonë, falna neve. Vërtet, Ti je i plotfuqishëm për çdo send” (Tahrimë, 8)

Inabat është shkalla e të dashurve të All-llahut siç thekson ajeti kuranor: “Për secilin që i është frikësuar Zotit pa e parë dhe ka qenë i kthyer te Ai me zemër të sinqertë.” (Kaf, 33)

Ndërsa avbat është shkalla e Pejgamberëve dhe nebijëve siç thekson ajeti kuranor: “Përkujto robërit tanë Ibrahimin, Is-hakun, Jakubin që ishin të fortë në zbatimin e detyrave dhe largpamës në fe.” (Sad, 45)

Tevbat në të vërtetë është kthim nga mëkatet e mëdha në bindje, inabat është kthim nga gabimet e vogla në dashuri dhe avbat është kthim prej vetes kah All-llahu xh.sh.

Xhunejdi ka thënë: “Kam lexuar shumë libra, por nuk kam hasur në diç më të bukur për mësim se vargu: Kur them: “Çfarë është mëkati im?” -ai më përgjigjet: Ekzistimi yt është mëkat, me të cilin nuk mund të krahasohet asnjë!

Shkurtimisht, pendimi është fuqizim hyjnor, ndërsa mëkati është vepër materiale. Kur në zemër paraqitet pendimi, trupi nuk ka mënyrë që ta hudhë.

All-llahu xh.sh. thotë: “E Ademi prej Zotit të vet pranoi disa fjalë (lutje), prandaj Ai ia fali (gabimin), Ai është mëshirues dhe pranues i pendimi.” (El Bekare, 37)

Mendimi në mëkat është i përcjellur ose me keqardhje ose me dëshirë. Atij të cilit i vie keq që ka bërë mëkat është pendues, ndërsa ai i cili ka dëshirë që përsëri të gaboj është mëkatar. Ky mëkat nuk është aq i dëmshëm sa është e dëmshme dëshira për të, sepse vepra është momentale, ndërsa dëshira pandërprerë përsëritet.

Janë dy lloje të pendimit, pendimi i kthimit dhe pendimi i turpit. I pari është pendim nga frika e dënimit të All-llahut, ndërsa i dyti nga turpi i mëshirës së Tij.

Pendimi nga frika shkaktohet nga zbulimi i Lartëmadhërisë së All-llahut xh.sh., ndërsa pendimi nga turpi është për shkak të bukurisë të All-llahut xh.sh.

“Ata që ndiejnë turp nga All-llahu xh.sh. janë të dehur ndërsa ata që e ndiejnë frikë ndaj All-llahut xh.sh. janë të kthjellët”.

Kështu tek ti zgjuam dëshirë dhe interesim për tu penduar dhe kthyer nga All-llahu i Madhërishëm, andaj nëse nuk dëgjon ose dëgjon vetëm sipërfaqësisht, atëherë ke humbur dhe i ke bërë dëm vetes siç aludon verseti i Kur’anit fisnik në vijim: “Kush është më zullumqarë se ai që është këshilluar me argumentet e Zotit të vet, e ua kthejnë shpinën atyre dhe harron atë që vetë e punoi? Ne kemi vënë mbi zemrat e tyre mbulesë në mënyrë që të mos e kuptojnë atë (Kur’anin), kurse në veshët e tyre shurdhim, andaj edhe nëse i thërret ti ata në rrugë të drejtë, ata si të tillë nuk do të udhëzohen kurrë.” (El Kehf, 57)

Por nëse dëgjon ashtu siç dëgjon njeriu i kuptueshëm dhe nëse mendon si ai i cili zemrën e tij e zbrazë pas sabahut, duhet të mendosh për vetën tënde, për fillimin dhe mbarimin tënd, duke bërë llogarinë tënde dhe nefsit tënd ti thuash: “Unë jam udhëtar dhe tregtar dhe fitimi im është lumturia e përhershme dhe takimi me All-llahun ndërsa falimentimi im dhe fatkeqësia e përhershme është largimi nga All-llahu. Kapitali im është jeta, ndërsa çdo frymëmarrje është depo dhe margaritarë dhe tregtia më e mirë me All-llahun”.

Siç përkujton ajeti i Kur’anit fisnik: “O ju që keni besuar, a t’ju tregoj për një tregti të bujshme që ju shpëton prej një dënimi të dhembshëm: T’i besoni All-llahut dhe të dërguarit të Tij, të luftoni në rrugën e All-llahut me pasurinë tuaj dhe veten tuaj, e kjo është shumë më e dobishme për ju, nëse jeni që e dini. Ai (All-llahu) iu falë mëkatet tuaja, ju shpie në Xhennete nëpër të cilat rrjedhin lumenj dhe në pallate të bukura në Xhennetet e amshueshme, e këto janë ai suksesi më i madh.” (Es Saff, 10-12)

Kur jeta kalon ndërpritet edhe tregtia dhe shpresat humbasin, e kjo është një ditë e re që ta ka dhuruar All-llahu xh.sh. për pendim dhe pastrim. E nëse vdes atëherë do të dëshiroje që të kthehesh përsëri në këtë botë për të bërë vepra të mira siç aludon ajeti kuranor: “E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja, ai thotë: “O Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!” Kurrsesi, (Kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që e thotë ai, e ata kanë para tyre një perde (distancë periodike) deri në ditën kur ringjallen.” (El Muminunë, 99-100)

Andaj, o nefs mendo se ke vdekur dhe je kthyer në dynja edhe një ditë. Prandaj mundohu që në këtë ditë të fitosh ahiretin. Nëse nefsi të pyet: “Çfarë të bëjë dhe si të veproj?”

Përgjigju: “Lëri ato me të cilat vdekja do të ndaj dhe përmbahu Atij i cili kurrë nuk do të braktis, e ky është All-llahu xh.sh. dhe sa më tepër përkujtoje Atë.

Përkujto ajetin e Kur’anit fisnik: “Ti mbështetju Atij të përjetshmit që nuk vdes kurrë, madhëroje me lavdërimin që i takon Atij, Ai mjafton për njohje në hollësi të mëkateve të robve të vet.” (El Furkanë, 58)

Nëse dikush pyet: “Si me lanë dynjanë kur zemra ime është e lidhur fort me te?” Thuaj: “Fillo me ndërprerjen e lidhjeve të saj nga thellësia e zemrës duke hulumtuar cila është lidhja më e fuqishme qoftë, dashuria për pasuri dhe pozitë, xhelozia, lakmia, armiqësia, epshet seksuale apo lakmitë e stomakut, ose çdo cilësi negative shkatërruese. Nuk mund të nevojitet asgjë vetëm të mendosh në shkatërrimin dhe humbjen që të sjellë nefsi (egoja impulsive) dhe të kthehesh në luftë kundër tij, e në këtë pa dyshim do të kesh përkrahjen e All-llahut xh.sh.

Mendoje veten të sëmurë tërë jetën, ndërsa mjeku të cilin e mendon të sinqertë të thotë që gjellërat e shijshme janë të dëmshme për ty, ndërsa ilaçet pa shije janë të dobishme, a thua ti nuk do të durosh duke u shërbyer me ilaçet e përshkruara për tu shëruar? A thua nuk do ti përballosh vështirësitë e udhëtimit për të arritur pushimin dhe qetësinë në shtëpinë? Ti je udhëtar, ndërsa shtëpia jote e përhershme është ahireti. Udhëtari nuk pushon gjatë udhëtimit të tij, sepse nëse ndalet apo humbë rrugën ka falimentuar.

Dhe thuaj nefsit tënd: “O Nefs, nëse ke pasuri dije se nga çifutët ka më të pasur se ti, nëse kërkon pozitë ka shumë të tjerë që kanë pozitë më të lartë se ti. Mendo o nefs, dhe shiko a i ka mbetur kujt dynjaja. Kështu drejtohu nefsit tënd deri sa të bindet në pasimin e rrugës së vërtetë kah All-llahu xh.sh.

Ky dialog nga nefsi është shumë i rëndësishëm nëse ke mend, më i rëndësishëm se dialogu me mutezilitet, medhhebet dhe sektet tjera.

Përse të diskutush dhe të polemizosh me ata kur gabimi i atyre nuk të bënë dëm ty, dhe ata nuk do të marrin nga ti të vërtetën, dhe sikur të jetë e qartë si dielli. Ndërsa e lë anash armikun tënd më të ashpër nefsin duke mos iu drejtua atij, por i ndihmon në realizimin e dëshirave të ulta të tij.

Kjo i përngjan njeriut, trupin e të cilit e kanë kapluar gjarpërinjët dhe akrepat që dëshirojnë ta helmojnë, e ky e ka marrë pahitësen për ti larguar mizat nga fytyra e tjetrit.

Çfarë mendon për këtë njeri?
Nuk duhet të harrosh kur në ahiret do të zbulohen të gjitha fshehtësitë e veprave tuaja. Andaj nëse vazhdimisht në kohën tënde nuk bën dialog me nefsin tënd, ai nuk do të lejoj ti drejtohesh Zotit tënd dhe ti bindësh. Nëse nefsi të kundërvihet atëherë duhet ta dënosh sepse ai është si qeni i cili nuk qetësohet pa e goditur.

Le të na mbaj të gjithëve së bashku All-llahu me Mëshirën dhe Fisnikërin e Tij.